မိန္းမေတြမွာ ေခါင္းနဲ႔ပန္းလို မတူညီတဲ့အသြားႏွစ္ဘက္ရွိတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔ကို သိၾကေစခ်င္တယ္။ ဘယ္လိုအသြားႏွစ္ဘက္လဲဆိုတာကေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ တူခ်င္မွတူလိမ့္မယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ဗ်ာ အေျခအေန အခ်ိန္အခါအလိုက္ ေျပာင္းလဲသြားတတ္တဲ့ သူတို႔ရဲ႕စိတ္ခံစားမႈအေပၚမွာ မူတည္ၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔ကို ျပလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခါ အလိုက္သင့္ေနေပးလိုက္ပါ ကိုယ့္လူ၊ အံ့ၾသဘနန္းျဖစ္ေနပံုမ်ိဳး နည္းနည္းကေလးမွ မျပမိပါေစနဲ႔။ မိန္းမဟူသည္ ေဆာင္းေလပမာညီတို႔ မိန္းမဟူဘိ ထိုဣိတၴိကား မရွိမေကာင္း ရွိမေကာင္းတည့္ေတြ ဘာညာေတြလည္း ေျပာမေနခ်င္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ရိုးလြန္းပါတယ္။ ေနဦးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္စကား ျပန္ျပင္ဦးမယ္။ မိန္းမေတြလို႔ေျပာမယ့္အစား မိန္းမတစ္ခ်ိဳ႕လို႔ ျပင္ေျပာတာ ပိုသင့္ေတာ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ဖူးခဲ့တဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ မိန္းမထုႀကီးတစ္ရပ္လံုးကို ကိုယ္စားျပဳခ်င္မွ ျပဳႏိူင္မွာကိုးဗ်ာ ေနာ္။ ထားပါေလ ၿပီးခဲ့တာကေတာ့ ၿပီးခဲ့ပါၿပီ။ ခက္တာက အနာေဟာင္းေတြဟာ အရွင္းမေပ်ာက္ဘဲ ၿမံဳေနတဲ့အခါ သူ႔ရာသီခ်ိန္ဆိုရင္ ထထနာေနတတ္တာမ်ိဳးမဟုတ္လားဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္အနာေဟာင္းကလည္း ခုလို ပိေတာက္ေတြပြင့္တဲ့ သႀကၤန္ရာသီေရာက္မွျဖင့္ ဟိုးရင္ အတြင္းပိုင္းထဲကကို ထထၿပီးေတာ့ တဆစ္ဆစ္နာေနတတ္ေတာ့တာ။ ေသခ်ာေအာင္ ထပ္ေျပာမယ္ဗ်ာ။ အခ်စ္နဲ႔ မဆိုင္ေတာ့ဘူး။ အလြမ္းနဲ႔လည္း မပတ္သက္ဘူး။ သိပ္ညံ့တဲ့ထမင္းဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ တစ္ခါစားဖူးတဲ့သူလို အဲဒီဆိုင္ေရွ႕ကျဖတ္သြားလို႔ ဟင္းနံ႔ေတြရလိုက္တိုင္း သိပ္ညံ့တဲ့ဆိုင္ကြာလို႔ လႊတ္ကနဲ တ လိုက္မိသလိုမ်ိဳး။
(၂)
ခ်မ္းေနတဲ့ အသားစိုင္ေတြ ေႏြးေထြးသြားတယ္။ ခုနက မ႑ာပ္တစ္ခုေရာက္တိုင္း ေရပက္ၾကမ္းတဲ့ဒဏ္ကို တဘက္ႀကီးနဲ႔ အတင္းကာၿပီး ကိုယ္ကို ကိုင္းညႊတ္၊ မ်က္ႏွာကိုဖြက္ထားရသမွ်ေတြက အခု ရဲရင့္လာခဲ့ၿပီ။ ေႏြးေထြးလို႔ လာခဲ့ၿပီ။ ၾကမ္းစမ္းပါေစ၊ မ႑ာပ္တစ္ခုေရွ႕က ကားထြက္လိုက္တိုင္း ေဆာင့္ကနဲအေရြ႕မွာ အေနာက္ကရင္ခြင္ထဲ ယိုင္ကနဲျဖစ္သြားရာက ကူးလူးထိကပ္လာတဲ့ အေႏြးဓါတ္ေတြ။ သတိထားၿပီး ခပ္ခြာခြာျပန္ေနလိုက္လည္းပဲ လူေတြက ယိုင္ထိုး၊ ကားကလည္း ေရြ႕ေနဆိုေတာ့ ခနပဲ၊ ခနေန ခႏၶာႏွစ္ခု ပူးကပ္သြားၾကျပန္။ အိုး….သူမတို႔မွ မဟုတ္ပါဘူး။ ကားေပၚမွာ ပါလာတဲ့ လူဆယ့္ႏွစ္ေယာက္လံုး ဒီအတိုင္းပါပဲ။ လင္းထင္က လြဲလို႔ေပ့ါ။ ဟုတ္တယ္ လင္းထင္က လူတစ္မ်ိဳးပဲ။ ကားေပၚတက္ၾကကတည္းက သူက သူမနားမွာ မေနဘူး။ တစ္ျခားေကာင္မေလးေတြအနားလည္း မကပ္ဘူး။ ကားေရွ႕ဆံုး ဘားတန္းေနာက္မွာ ရပ္ရင္း ကားေရွ႕တည့္တည့္ကို မ်က္ႏွာမူလို႔ ေနာက္ကို လွည့္မၾကည့္စတမ္း လိုက္လာတာ။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေတာ့ သူမရွိရာ ကားေနာက္ဘက္ကို ေစြကနဲ လွည့္ၾကည့္တတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ခ်လက္ခ်ပဲ ေရွ႕ျပန္လွည့္သြားတာပဲ။ သူမက သူ႔ရည္းစား မဟုတ္တဲ့အတိုင္း။ စိတ္ခ်လက္ခ်….။ ကားစထြက္လို႔ သိပ္မၾကာခင္မွာ လူစံုၿပီလားဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္က်န္ေသးတယ္၊ လမ္းကျဖတ္လိုက္မယ္တဲ့။ အဲဒီလူကို သူရိန္လို႔ ဘယ္သူက ထင္ထားမွာလဲ။ သူရိန္ဆိုတာက ေကာင္မေလးတိုင္း က်တဲ့ ေကာင္ကေလး။ စကားေျပာရင္ ခ်ိဳခ်ိဳႏြဲ႔ႏြဲ႔ေလး၊ သူ႔မ်က္ဝန္းေတြက သူနဲ႔စကားေျပာတဲ့ ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ မ်က္ဝန္းထဲစိတ္ထဲအထိ ထိုးေဖာက္ၾကည့္တတ္ပံုကိုက သူ႔ရဲ႕ပညာ။ တဘက္သားႏွလံုးသားကို သိမ္းက်ံဳးယူငင္ႏိူင္စြမ္းရွိတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ခ်လက္ခ်အျပည့္နဲ႔ ၿပံဳးပံုမ်ိဳးလည္း ၿပံဳးတတ္ေသးရဲ႕။ ရူးတာေပါ့။ ေကာင္မေလးတိုင္း က်တာပဲ။ သူမလည္း မက်ဘဲ ေနမတဲ့လား။ သူရိန္နဲ႔ သူမ ပထမႏွစ္တုန္းက ရည္းစားျဖစ္ခဲ့ၾကတာပဲ။ သူရိန္က သူမစိတ္ေကာက္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မေခ်ာ့ဘူး။ ေနာက္ သူ႔မွာ တစ္ျခားေကာင္မေလးေတြနဲ႔လည္း ခ်ိတ္တိတ္တိတ္နဲ႔ဆိုတာ သိေတာ့ သူမ သူရိန္နဲ႔ ျပတ္ၾကတာပဲ။ ခဏပဲၾကာတယ္၊ ရည္းစားသက္တမ္းႏုႏုကေလးနဲ႔တင္ လမ္းခြဲလိုက္ၾကတယ္။ ဒုတိယႏွစ္ သူမတို႔ေက်ာင္းေတြ ျပန္တက္ရေတာ့ အဲဒီမွာ လင္းထင္နဲ႔ ရည္းစားျဖစ္တာ။ လင္းထင္က စာသိပ္ဖတ္တာပဲ။ သိပ္ေတြးတယ္။ သိပ္ေလးနက္တယ္။ သူနဲ႔အတူ သူမလည္း စာေတြလိုက္ဖတ္တယ္။ အစကတည္းကလည္း ဖတ္ခဲ့တာပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ လင္းထင္နဲ႔ ရည္းစားျဖစ္ၿပီးမွ ပိုဖတ္လာခဲ့တာ။ လင္းထင္က တကယ့္ လူတစ္မ်ိဳး။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေပၚ သိပ္နားလည္တတ္တယ္။ ၾကင္နာတတ္တယ္။ သိပ္ဂရုစိုက္တတ္တယ္။ အဲဒါေတြေၾကာင့္မ်ား သူမ စိတ္ဝင္စားသလားပဲ။ ခ်စ္ခဲ့မိသလားပဲ။ ဒါေပမယ့္ လင္းထင္က ခ်စ္ေၾကာင္းသိပ္မေျပာသလို ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္းလည္း သည္းသည္းလႈပ္ မျပတတ္ဘူး။ ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ အားကနဲေအာ္လိုက္သံနဲ႔အတူ ေရအားေကာင္းေကာင္း ေရပိုက္လံုးႀကီးႀကီးနဲ႔ ထိုးခ်လိုက္တာေၾကာင့္ သူမကိုယ္လံုးေလး ေနာက္ကရင္ခြင္ထဲ ယိုင္ဆင္းသြားျပန္တယ္။ သူရိန္ကလည္း အလိုက္သင့္ သူမကိုယ္လံုးကေလးကို ေထြးေပြ႔ထားတယ္။ ကာထားေပးတယ္လို႔ပဲ ဆိုၾကပါေတာ့ေလ။ သဘက္ထူထူေအာက္မွာ သူမကိုယ္လံုး၊ သူမကိုယ္လံုးနဲ႔ သဘက္ေတြၾကားမွာ သူရိန္႔လက္ေတြ။ သူရိန္႔လက္က အေႏြးဓါတ္ေတြက သူမလက္ေမာင္းကတစ္ဆင့္ သူမတစ္ကိုယ္လံုးကို စီးဆင္းေနသလိုပဲ။ ေႏြးေထြးလိုက္တာ။ ေဘးကေနၾကည့္ရင္ေတာ့ ဘာမွ မထူးလွဘူး။ ပံုမွန္ပဲ။ ေရပက္ခံကားေတြေပၚမွာ ထံုးစံအတိုင္း ေကာင္ေလးေတြက ေကာင္မေလးေတြကို ေနာက္ကေန ကာကြယ္ေပးထားတယ္။ ဒီေလာက္ပဲ။ မ႑ာပ္ကေန ကားထြက္ေတာ့ လင္းထင္သူငယ္ခ်င္းမ်ိဳးေက်ာ္က သူမကို လာေခၚတယ္။ နင္ ေရွ႕နားလာခဲ့ တဲ့။ လင္းထင္နားလာေန တဲ့။ သူမ ခနေတာ့ လင္းထင္နား သြားေနလိုက္တယ္။ လင္းထင္က သူမကို ရီေဝေဝၾကည့္ေနတယ္။ ေသခ်ာတာက လင္းထင္ မူးမေနဘူး။ တစ္ကားလံုးလိုလို ေသာက္ထားၾကေပမယ့္ လင္းထင္တစ္ေယာက္ပဲ လံုးဝ မေသာက္တာ။ သူ ခ်မ္းေနမွာပဲ။ တကယ္လည္း သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြ ျပာႏွမ္းလို႔။ သူ႔ကိုယ္ကလည္း ကားသြားေနလို႔ ေလတိုးတဲ့အခါ တုန္ခိုက္ေနတာပဲ။ သူ႔ေဘးနားမွာ သူမလည္း လိုက္ခ်မ္းလာတယ္။ ခ်မ္းလြန္းလို႔ ေသေတာ့မယ္။ ငါ အေနာက္ဘက္ျပန္သြားမယ္ဟာလို႔ လင္းထင္ကို ေျပာၿပီး သူမေနရာကိုပဲ ျပန္လာလိုက္တယ္။ မ႑ာပ္ေတြေရွ႕ ကားရပ္တိုင္း ေရေတြၾကားမွာ သူမ ေႏြးေထြးေနတယ္။ သူမအေသြးေတြ အသားေတြ ေႏြးေထြးေနတယ္။ ေသြးေၾကာမွ်င္ေတြကတစ္ဆင့္ စီးဆင္းေနတဲ့အေႏြးဓါတ္ေတြက သူမတစ္ကိုယ္လံုးဆူပြက္ေတာ့မလားေတာင္ ထင္ရတယ္။ သူမကိုယ္ေပၚမွာ သူရိန္႔လက္ေတြက ပိုတင္းၾကပ္လာသလိုပဲ။ စည္းေႏွာင္ထားတဲ့ လက္ေတြ၊ သူရိန္႔လက္ေတြ၊ သူမ ကိုယ္ေပၚမွာ။ တစ္ကားလံုးမွာ ပါလာတဲ့မိန္းကေလးေတြက သူမေနရာကို လိုခ်င္ေနပံုမ်ိဳး။ မဟုတ္ေသးဘူး။ သူတို႔လိုခ်င္ေနတာက သူရိန္႔ရင္ခြင္၊ သူရိန္႔လက္ေႏြးေႏြးေတြ….၊ အင္း ေသခ်ာပါတယ္။ သူမ ေပ်ာ္လာတယ္။ သူရိန္႔လက္ေတြထဲမွာ သူမတစ္ကုိယ္လံုး မိုးေပၚေရာက္ေနသလိုပဲ။ သူမ တက္ၾကြလာတယ္။ ေကာင္မေလးေတြအားလံုးရဲ႕ ဟန္ေဆာင္အၿပံဳးေတြထဲမွာ သူမအေပၚ မနာလိုၿပံဳးေတြ စိမ့္ဝင္ေနၾကတယ္။ သူမ သိပ္သိတာေပါ့။ သူမ အသံထြက္ေအာင္ တခစ္ခစ္ရယ္မိေတာ့ လင္းထင္က လွည့္ၾကည့္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေရွ႕ဘက္ျပန္လွည့္သြားတယ္။ သူရိန္႔ကိုေတာင္ ျပံဳးျပလိုက္ေသးသလိုပဲ။ လင္းထင္ နင္သိလား၊ သူရိန္သာ ဒီကားေပၚ ပါမလာရင္ ငါ ခ်မ္းလို႔ ေသမွာပဲ။ နင္က ဘာမွ အားမကိုးရဘူး။ သူမ ၿပံဳးလိုက္မိျပန္တယ္။ ဒီရင္ခြင္….၊ သူရိန္႔ရင္ခြင္…သူမ ဘာလို႔မ်ား သူရိန္နဲ႔ လမ္းခြဲခဲ့ပါလိမ့္၊ ဒီေလာက္ ေႏြးေထြးေနတဲ့ ရင္ခြင္ကို…..။ အိုး ဒါေတာ့ သူမ သိပ္လြန္သြားၿပီ။ လင္းထင္က သူမရည္းစားေလ၊ လက္ရွိမွာ လင္းထင္က သူမရည္းစားေလ။ သူမ ေခါင္းကို ခါရမ္းလိုက္ေတာ့ သူမနားက နားကြင္းအႀကီးႀကီး တလႈပ္လႈပ္ခါသြားတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီတစ္ေန႔ေတာ့ သူရိန္႔ရင္ခြင္မွာ သူမ သာသာယာယာပဲ။ ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ အားက်တဲ့အၾကည့္မွာ သူမေခါင္းကို ေမာ့ထားလိုက္တယ္။ သူရိန္က မိန္းကေလးတိုင္း က်တဲ့ ေကာင္ကေလး၊ သူမေနာက္က သူရိန္႔မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ေနကာမ်ုက္မွန္ေအာက္က သူရိန္႔မ်က္ဝန္းေတြကို သူမ ပံုမေဖာ္ႏိူင္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူရိန္႔ႏႈတ္ခမ္းေတြက ကိုင္းညႊတ္ေနၾကတာပဲ။ သူရိန္ ျပံဳးေနတာေနမွာ။ သူရိန္႔ႏႈတ္ခမ္းေတြဟာ ၿပံဳးေနတာပဲ။ အဲဒီႏႈတ္ခမ္းေတြ….သူမရင္းႏွီးခဲ့ဖူးတာေပါ့။ ခ်ိဳေႏြးေနတာပဲ။ ရုတ္တရက္ သူမရင္ထဲ ေအာင့္လာသလုိလိုႀကီး။ သူမက သူရိန္႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကို လြမ္းေနတာမ်ားလား။ ဟင့္အင္း သူမကိုယ္တိုင္ သူရိန္႔ကို အဆက္ျဖတ္ပစ္ခဲ့တာေလ။ မလြမ္းနဲ႔၊ မလြမ္းနဲ႔ အဲဒီႏႈတ္ခမ္းေတြကို မလိုခ်င္မိေစနဲ႔။ သူမစိတ္ေတြကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ထိန္းၿပီး သူရိန္႔မ်က္ႏွာကေန အၾကည့္ေတြကို ရုတ္တယ္။ အား….ရက္စက္လိုက္တာ…ဒီမ႑ာပ္က ညေနေစာင္းေရာက္လုမွာ ေရခဲေရနဲ႔ ပက္တယ္။ သူမကိုယ္ေလး က်ံဳ႕ဝင္သြားတယ္။ သူရိန္႔ရင္ခြင္ထဲကို….။ သူရိန္က ရုတ္တရက္ သူမလက္ဖ်ားေလးေတြကို လွမ္းဆုတ္လိုက္ရင္း ဟာ…ေအးစက္ေနတာပဲတဲ့….။ သူရိန္႔လက္ေတြက သူမကိုယ္ေပၚကို တိုးလို႔ ရစ္ဖြဲ႔လာျပန္တယ္။ ၾကည့္….သူမ ထိန္းေနတဲ့ၾကားက ေပ်ာ္ဝင္သြားျပန္ၿပီ။ သူမကိုယ္ေပၚက ဂ်င္းဂ်ာကင္ကို ဆြဲခၽြတ္လႊင့္ပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္ေတြ….။ သူရိန္႔ရင္ခြင္နဲ႔ သူမေနာက္ေက်ာ…ၾကားထဲမွာ ဘာမွ ရွိမေနေစခ်င္ေတာ့ဘူး။ သူရိန္႔ရင္ခြင္နဲ႔ သူမ တစ္သားတည္းျဖစ္လိုမႈေတြနဲ႔ သူမရင္ေတြ ပူေလာင္ေနေတာ့တယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ သူမ မျမင္ေတာ့ဘူး။ ကားေပၚမွာ သူမနဲ႔သူရိန္ ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိတယ္လို႔ စိတ္က ခံစားေနရသလိုပဲ။ ဘုရားေရ…..ဘာျဖစ္တာလဲ…။ သူမ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ…..။ လင္းထင္ လင္းထင္ေရ….ငါ့ကို လာေခၚလိုက္စမ္းပါ။ သူရိန္႔ရင္ခြင္ထဲကေန….။ ဟင့္အင္း သူမ ေနပါရေစဦး၊ ဒီတစ္ေန႔ေတာ့….သူမ ခ်မ္းလြန္းလို႔ပါ။ ေႏြးေထြးေနပါရေစ….။ ရုတ္တရက္ ေတာက္ေခါက္လိုက္သံတစ္ခ်က္ေၾကာင့္ အားလံုးက အသံလာရာဆီ ၾကည့္လိုက္မိၾကတယ္။ လင္းထင္သူငယ္ခ်င္း မ်ိဳးေက်ာ္။ မ်ိဳးေက်ာ္ရဲ႕လက္ေတြကို လင္းထင္က အတင္းထိန္းခ်ဳပ္လို႔။ “ေနပါေစကြာ မင္းကလည္း” “ေဟ့ေကာင္လင္းထင္ ဘာေနပါေစလဲ၊ မင္း ႏြားပဲ ေဟ့ေကာင္” “ဟာ ကြာ မ်ိဳးေက်ာ္ ေနပါေစဆိုကြာ” “ဘာ ရည္းစားငုတ္တုတ္နဲ႔ အရွက္မရွိၾကတဲ့ဟာေတြ၊ ေတာက္ လြန္လြန္းတယ္။ လင္းထင္ မင္းကြာ” သူမမ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး မဲညစ္သြားတယ္။ သူရိန္႔လက္ေတြလည္း သူမကုိယ္ေပၚက ေျပေလ်ာ့သြားခဲ့ၿပီ။ ဘာျဖစ္တာလဲ။ အဲဒါ ဘာျဖစ္တာလဲကြာ။ လင္းထင္က ဘာမွ မျဖစ္ရဘဲနဲ႔ မ်ိဳးေက်ာ္က ပိုေနသလိုပဲ။ ကားကိုရပ္ခိုင္းၿပီး လင္းထင္နဲ႔မ်ိဳးေက်ာ္ႏွစ္ေယာက္ ကားေပၚက ခုန္ဆင္းသြားၾကတယ္။ မ်ိဳးေက်ာ္က လင္းထင္လက္ထဲက သူ႔လက္ေတြကို ရုန္းထိုးဆြဲထုတ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကားဆက္ထြက္ၾကတယ္။ ဒီေန႔က အတက္ေန႔ဆိုေတာ့ အားလံုးက အေသကဲခ်င္ေနၾကတာေလ၊ ညမိုးခ်ဳပ္မွ အိမ္ျပန္မယ္ဆိုတာခ်ည္းပဲ။ သူမ သိလိုက္တယ္၊ လင္းထင္နဲ႔သူမ ဇာတ္လမ္းျပတ္ၿပီဆိုတာ….။
(၃)
Author: ခ်စ္ၾကည္ေအး
မိန္းမေတြမွာ ေခါင္းနဲ႔ပန္းလို မတူညီတဲ့အသြားႏွစ္ဘက္ရွိတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔ကို သိၾကေစခ်င္တယ္။ ဘယ္လိုအသြားႏွစ္ဘက္လဲဆိုတာကေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ တူခ်င္မွတူလိမ့္မယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ဗ်ာ အေျခအေန အခ်ိန္အခါအလိုက္ ေျပာင္းလဲသြားတတ္တဲ့ သူတို႔ရဲ႕စိတ္ခံစားမႈအေပၚမွာ မူတည္ၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔ကို ျပလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခါ အလိုက္သင့္ေနေပးလိုက္ပါ ကိုယ့္လူ၊ အံ့ၾသဘနန္းျဖစ္ေနပံုမ်ိဳး နည္းနည္းကေလးမွ မျပမိပါေစနဲ႔။ မိန္းမဟူသည္ ေဆာင္းေလပမာညီတို႔ မိန္းမဟူဘိ ထိုဣိတၴိကား မရွိမေကာင္း ရွိမေကာင္းတည့္ေတြ ဘာညာေတြလည္း ေျပာမေနခ်င္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ရိုးလြန္းပါတယ္။ ေနဦးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္စကား ျပန္ျပင္ဦးမယ္။ မိန္းမေတြလို႔ေျပာမယ့္အစား မိန္းမတစ္ခ်ိဳ႕လို႔ ျပင္ေျပာတာ ပိုသင့္ေတာ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ဖူးခဲ့တဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ မိန္းမထုႀကီးတစ္ရပ္လံုးကို ကိုယ္စားျပဳခ်င္မွ ျပဳႏိူင္မွာကိုးဗ်ာ ေနာ္။ ထားပါေလ ၿပီးခဲ့တာကေတာ့ ၿပီးခဲ့ပါၿပီ။ ခက္တာက အနာေဟာင္းေတြဟာ အရွင္းမေပ်ာက္ဘဲ ၿမံဳေနတဲ့အခါ သူ႔ရာသီခ်ိန္ဆိုရင္ ထထနာေနတတ္တာမ်ိဳးမဟုတ္လားဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္အနာေဟာင္းကလည္း ခုလို ပိေတာက္ေတြပြင့္တဲ့ သႀကၤန္ရာသီေရာက္မွျဖင့္ ဟိုးရင္ အတြင္းပိုင္းထဲကကို ထထၿပီးေတာ့ တဆစ္ဆစ္နာေနတတ္ေတာ့တာ။ ေသခ်ာေအာင္ ထပ္ေျပာမယ္ဗ်ာ။ အခ်စ္နဲ႔ မဆိုင္ေတာ့ဘူး။ အလြမ္းနဲ႔လည္း မပတ္သက္ဘူး။ သိပ္ညံ့တဲ့ထမင္းဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ တစ္ခါစားဖူးတဲ့သူလို အဲဒီဆိုင္ေရွ႕ကျဖတ္သြားလို႔ ဟင္းနံ႔ေတြရလိုက္တိုင္း သိပ္ညံ့တဲ့ဆိုင္ကြာလို႔ လႊတ္ကနဲ တ လိုက္မိသလိုမ်ိဳး။
(၂)
ခ်မ္းေနတဲ့ အသားစိုင္ေတြ ေႏြးေထြးသြားတယ္။ ခုနက မ႑ာပ္တစ္ခုေရာက္တိုင္း ေရပက္ၾကမ္းတဲ့ဒဏ္ကို တဘက္ႀကီးနဲ႔ အတင္းကာၿပီး ကိုယ္ကို ကိုင္းညႊတ္၊ မ်က္ႏွာကိုဖြက္ထားရသမွ်ေတြက အခု ရဲရင့္လာခဲ့ၿပီ။ ေႏြးေထြးလို႔ လာခဲ့ၿပီ။ ၾကမ္းစမ္းပါေစ၊ မ႑ာပ္တစ္ခုေရွ႕က ကားထြက္လိုက္တိုင္း ေဆာင့္ကနဲအေရြ႕မွာ အေနာက္ကရင္ခြင္ထဲ ယိုင္ကနဲျဖစ္သြားရာက ကူးလူးထိကပ္လာတဲ့ အေႏြးဓါတ္ေတြ။ သတိထားၿပီး ခပ္ခြာခြာျပန္ေနလိုက္လည္းပဲ လူေတြက ယိုင္ထိုး၊ ကားကလည္း ေရြ႕ေနဆိုေတာ့ ခနပဲ၊ ခနေန ခႏၶာႏွစ္ခု ပူးကပ္သြားၾကျပန္။ အိုး….သူမတို႔မွ မဟုတ္ပါဘူး။ ကားေပၚမွာ ပါလာတဲ့ လူဆယ့္ႏွစ္ေယာက္လံုး ဒီအတိုင္းပါပဲ။ လင္းထင္က လြဲလို႔ေပ့ါ။ ဟုတ္တယ္ လင္းထင္က လူတစ္မ်ိဳးပဲ။ ကားေပၚတက္ၾကကတည္းက သူက သူမနားမွာ မေနဘူး။ တစ္ျခားေကာင္မေလးေတြအနားလည္း မကပ္ဘူး။ ကားေရွ႕ဆံုး ဘားတန္းေနာက္မွာ ရပ္ရင္း ကားေရွ႕တည့္တည့္ကို မ်က္ႏွာမူလို႔ ေနာက္ကို လွည့္မၾကည့္စတမ္း လိုက္လာတာ။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေတာ့ သူမရွိရာ ကားေနာက္ဘက္ကို ေစြကနဲ လွည့္ၾကည့္တတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ခ်လက္ခ်ပဲ ေရွ႕ျပန္လွည့္သြားတာပဲ။ သူမက သူ႔ရည္းစား မဟုတ္တဲ့အတိုင္း။ စိတ္ခ်လက္ခ်….။ ကားစထြက္လို႔ သိပ္မၾကာခင္မွာ လူစံုၿပီလားဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္က်န္ေသးတယ္၊ လမ္းကျဖတ္လိုက္မယ္တဲ့။ အဲဒီလူကို သူရိန္လို႔ ဘယ္သူက ထင္ထားမွာလဲ။ သူရိန္ဆိုတာက ေကာင္မေလးတိုင္း က်တဲ့ ေကာင္ကေလး။ စကားေျပာရင္ ခ်ိဳခ်ိဳႏြဲ႔ႏြဲ႔ေလး၊ သူ႔မ်က္ဝန္းေတြက သူနဲ႔စကားေျပာတဲ့ ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ မ်က္ဝန္းထဲစိတ္ထဲအထိ ထိုးေဖာက္ၾကည့္တတ္ပံုကိုက သူ႔ရဲ႕ပညာ။ တဘက္သားႏွလံုးသားကို သိမ္းက်ံဳးယူငင္ႏိူင္စြမ္းရွိတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ခ်လက္ခ်အျပည့္နဲ႔ ၿပံဳးပံုမ်ိဳးလည္း ၿပံဳးတတ္ေသးရဲ႕။ ရူးတာေပါ့။ ေကာင္မေလးတိုင္း က်တာပဲ။ သူမလည္း မက်ဘဲ ေနမတဲ့လား။ သူရိန္နဲ႔ သူမ ပထမႏွစ္တုန္းက ရည္းစားျဖစ္ခဲ့ၾကတာပဲ။ သူရိန္က သူမစိတ္ေကာက္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မေခ်ာ့ဘူး။ ေနာက္ သူ႔မွာ တစ္ျခားေကာင္မေလးေတြနဲ႔လည္း ခ်ိတ္တိတ္တိတ္နဲ႔ဆိုတာ သိေတာ့ သူမ သူရိန္နဲ႔ ျပတ္ၾကတာပဲ။ ခဏပဲၾကာတယ္၊ ရည္းစားသက္တမ္းႏုႏုကေလးနဲ႔တင္ လမ္းခြဲလိုက္ၾကတယ္။ ဒုတိယႏွစ္ သူမတို႔ေက်ာင္းေတြ ျပန္တက္ရေတာ့ အဲဒီမွာ လင္းထင္နဲ႔ ရည္းစားျဖစ္တာ။ လင္းထင္က စာသိပ္ဖတ္တာပဲ။ သိပ္ေတြးတယ္။ သိပ္ေလးနက္တယ္။ သူနဲ႔အတူ သူမလည္း စာေတြလိုက္ဖတ္တယ္။ အစကတည္းကလည္း ဖတ္ခဲ့တာပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ လင္းထင္နဲ႔ ရည္းစားျဖစ္ၿပီးမွ ပိုဖတ္လာခဲ့တာ။ လင္းထင္က တကယ့္ လူတစ္မ်ိဳး။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေပၚ သိပ္နားလည္တတ္တယ္။ ၾကင္နာတတ္တယ္။ သိပ္ဂရုစိုက္တတ္တယ္။ အဲဒါေတြေၾကာင့္မ်ား သူမ စိတ္ဝင္စားသလားပဲ။ ခ်စ္ခဲ့မိသလားပဲ။ ဒါေပမယ့္ လင္းထင္က ခ်စ္ေၾကာင္းသိပ္မေျပာသလို ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္းလည္း သည္းသည္းလႈပ္ မျပတတ္ဘူး။ ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ အားကနဲေအာ္လိုက္သံနဲ႔အတူ ေရအားေကာင္းေကာင္း ေရပိုက္လံုးႀကီးႀကီးနဲ႔ ထိုးခ်လိုက္တာေၾကာင့္ သူမကိုယ္လံုးေလး ေနာက္ကရင္ခြင္ထဲ ယိုင္ဆင္းသြားျပန္တယ္။ သူရိန္ကလည္း အလိုက္သင့္ သူမကိုယ္လံုးကေလးကို ေထြးေပြ႔ထားတယ္။ ကာထားေပးတယ္လို႔ပဲ ဆိုၾကပါေတာ့ေလ။ သဘက္ထူထူေအာက္မွာ သူမကိုယ္လံုး၊ သူမကိုယ္လံုးနဲ႔ သဘက္ေတြၾကားမွာ သူရိန္႔လက္ေတြ။ သူရိန္႔လက္က အေႏြးဓါတ္ေတြက သူမလက္ေမာင္းကတစ္ဆင့္ သူမတစ္ကိုယ္လံုးကို စီးဆင္းေနသလိုပဲ။ ေႏြးေထြးလိုက္တာ။ ေဘးကေနၾကည့္ရင္ေတာ့ ဘာမွ မထူးလွဘူး။ ပံုမွန္ပဲ။ ေရပက္ခံကားေတြေပၚမွာ ထံုးစံအတိုင္း ေကာင္ေလးေတြက ေကာင္မေလးေတြကို ေနာက္ကေန ကာကြယ္ေပးထားတယ္။ ဒီေလာက္ပဲ။ မ႑ာပ္ကေန ကားထြက္ေတာ့ လင္းထင္သူငယ္ခ်င္းမ်ိဳးေက်ာ္က သူမကို လာေခၚတယ္။ နင္ ေရွ႕နားလာခဲ့ တဲ့။ လင္းထင္နားလာေန တဲ့။ သူမ ခနေတာ့ လင္းထင္နား သြားေနလိုက္တယ္။ လင္းထင္က သူမကို ရီေဝေဝၾကည့္ေနတယ္။ ေသခ်ာတာက လင္းထင္ မူးမေနဘူး။ တစ္ကားလံုးလိုလို ေသာက္ထားၾကေပမယ့္ လင္းထင္တစ္ေယာက္ပဲ လံုးဝ မေသာက္တာ။ သူ ခ်မ္းေနမွာပဲ။ တကယ္လည္း သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြ ျပာႏွမ္းလို႔။ သူ႔ကိုယ္ကလည္း ကားသြားေနလို႔ ေလတိုးတဲ့အခါ တုန္ခိုက္ေနတာပဲ။ သူ႔ေဘးနားမွာ သူမလည္း လိုက္ခ်မ္းလာတယ္။ ခ်မ္းလြန္းလို႔ ေသေတာ့မယ္။ ငါ အေနာက္ဘက္ျပန္သြားမယ္ဟာလို႔ လင္းထင္ကို ေျပာၿပီး သူမေနရာကိုပဲ ျပန္လာလိုက္တယ္။ မ႑ာပ္ေတြေရွ႕ ကားရပ္တိုင္း ေရေတြၾကားမွာ သူမ ေႏြးေထြးေနတယ္။ သူမအေသြးေတြ အသားေတြ ေႏြးေထြးေနတယ္။ ေသြးေၾကာမွ်င္ေတြကတစ္ဆင့္ စီးဆင္းေနတဲ့အေႏြးဓါတ္ေတြက သူမတစ္ကိုယ္လံုးဆူပြက္ေတာ့မလားေတာင္ ထင္ရတယ္။ သူမကိုယ္ေပၚမွာ သူရိန္႔လက္ေတြက ပိုတင္းၾကပ္လာသလိုပဲ။ စည္းေႏွာင္ထားတဲ့ လက္ေတြ၊ သူရိန္႔လက္ေတြ၊ သူမ ကိုယ္ေပၚမွာ။ တစ္ကားလံုးမွာ ပါလာတဲ့မိန္းကေလးေတြက သူမေနရာကို လိုခ်င္ေနပံုမ်ိဳး။ မဟုတ္ေသးဘူး။ သူတို႔လိုခ်င္ေနတာက သူရိန္႔ရင္ခြင္၊ သူရိန္႔လက္ေႏြးေႏြးေတြ….၊ အင္း ေသခ်ာပါတယ္။ သူမ ေပ်ာ္လာတယ္။ သူရိန္႔လက္ေတြထဲမွာ သူမတစ္ကုိယ္လံုး မိုးေပၚေရာက္ေနသလိုပဲ။ သူမ တက္ၾကြလာတယ္။ ေကာင္မေလးေတြအားလံုးရဲ႕ ဟန္ေဆာင္အၿပံဳးေတြထဲမွာ သူမအေပၚ မနာလိုၿပံဳးေတြ စိမ့္ဝင္ေနၾကတယ္။ သူမ သိပ္သိတာေပါ့။ သူမ အသံထြက္ေအာင္ တခစ္ခစ္ရယ္မိေတာ့ လင္းထင္က လွည့္ၾကည့္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေရွ႕ဘက္ျပန္လွည့္သြားတယ္။ သူရိန္႔ကိုေတာင္ ျပံဳးျပလိုက္ေသးသလိုပဲ။ လင္းထင္ နင္သိလား၊ သူရိန္သာ ဒီကားေပၚ ပါမလာရင္ ငါ ခ်မ္းလို႔ ေသမွာပဲ။ နင္က ဘာမွ အားမကိုးရဘူး။ သူမ ၿပံဳးလိုက္မိျပန္တယ္။ ဒီရင္ခြင္….၊ သူရိန္႔ရင္ခြင္…သူမ ဘာလို႔မ်ား သူရိန္နဲ႔ လမ္းခြဲခဲ့ပါလိမ့္၊ ဒီေလာက္ ေႏြးေထြးေနတဲ့ ရင္ခြင္ကို…..။ အိုး ဒါေတာ့ သူမ သိပ္လြန္သြားၿပီ။ လင္းထင္က သူမရည္းစားေလ၊ လက္ရွိမွာ လင္းထင္က သူမရည္းစားေလ။ သူမ ေခါင္းကို ခါရမ္းလိုက္ေတာ့ သူမနားက နားကြင္းအႀကီးႀကီး တလႈပ္လႈပ္ခါသြားတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီတစ္ေန႔ေတာ့ သူရိန္႔ရင္ခြင္မွာ သူမ သာသာယာယာပဲ။ ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ အားက်တဲ့အၾကည့္မွာ သူမေခါင္းကို ေမာ့ထားလိုက္တယ္။ သူရိန္က မိန္းကေလးတိုင္း က်တဲ့ ေကာင္ကေလး၊ သူမေနာက္က သူရိန္႔မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ေနကာမ်ုက္မွန္ေအာက္က သူရိန္႔မ်က္ဝန္းေတြကို သူမ ပံုမေဖာ္ႏိူင္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူရိန္႔ႏႈတ္ခမ္းေတြက ကိုင္းညႊတ္ေနၾကတာပဲ။ သူရိန္ ျပံဳးေနတာေနမွာ။ သူရိန္႔ႏႈတ္ခမ္းေတြဟာ ၿပံဳးေနတာပဲ။ အဲဒီႏႈတ္ခမ္းေတြ….သူမရင္းႏွီးခဲ့ဖူးတာေပါ့။ ခ်ိဳေႏြးေနတာပဲ။ ရုတ္တရက္ သူမရင္ထဲ ေအာင့္လာသလုိလိုႀကီး။ သူမက သူရိန္႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကို လြမ္းေနတာမ်ားလား။ ဟင့္အင္း သူမကိုယ္တိုင္ သူရိန္႔ကို အဆက္ျဖတ္ပစ္ခဲ့တာေလ။ မလြမ္းနဲ႔၊ မလြမ္းနဲ႔ အဲဒီႏႈတ္ခမ္းေတြကို မလိုခ်င္မိေစနဲ႔။ သူမစိတ္ေတြကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ထိန္းၿပီး သူရိန္႔မ်က္ႏွာကေန အၾကည့္ေတြကို ရုတ္တယ္။ အား….ရက္စက္လိုက္တာ…ဒီမ႑ာပ္က ညေနေစာင္းေရာက္လုမွာ ေရခဲေရနဲ႔ ပက္တယ္။ သူမကိုယ္ေလး က်ံဳ႕ဝင္သြားတယ္။ သူရိန္႔ရင္ခြင္ထဲကို….။ သူရိန္က ရုတ္တရက္ သူမလက္ဖ်ားေလးေတြကို လွမ္းဆုတ္လိုက္ရင္း ဟာ…ေအးစက္ေနတာပဲတဲ့….။ သူရိန္႔လက္ေတြက သူမကိုယ္ေပၚကို တိုးလို႔ ရစ္ဖြဲ႔လာျပန္တယ္။ ၾကည့္….သူမ ထိန္းေနတဲ့ၾကားက ေပ်ာ္ဝင္သြားျပန္ၿပီ။ သူမကိုယ္ေပၚက ဂ်င္းဂ်ာကင္ကို ဆြဲခၽြတ္လႊင့္ပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္ေတြ….။ သူရိန္႔ရင္ခြင္နဲ႔ သူမေနာက္ေက်ာ…ၾကားထဲမွာ ဘာမွ ရွိမေနေစခ်င္ေတာ့ဘူး။ သူရိန္႔ရင္ခြင္နဲ႔ သူမ တစ္သားတည္းျဖစ္လိုမႈေတြနဲ႔ သူမရင္ေတြ ပူေလာင္ေနေတာ့တယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ သူမ မျမင္ေတာ့ဘူး။ ကားေပၚမွာ သူမနဲ႔သူရိန္ ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိတယ္လို႔ စိတ္က ခံစားေနရသလိုပဲ။ ဘုရားေရ…..ဘာျဖစ္တာလဲ…။ သူမ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ…..။ လင္းထင္ လင္းထင္ေရ….ငါ့ကို လာေခၚလိုက္စမ္းပါ။ သူရိန္႔ရင္ခြင္ထဲကေန….။ ဟင့္အင္း သူမ ေနပါရေစဦး၊ ဒီတစ္ေန႔ေတာ့….သူမ ခ်မ္းလြန္းလို႔ပါ။ ေႏြးေထြးေနပါရေစ….။ ရုတ္တရက္ ေတာက္ေခါက္လိုက္သံတစ္ခ်က္ေၾကာင့္ အားလံုးက အသံလာရာဆီ ၾကည့္လိုက္မိၾကတယ္။ လင္းထင္သူငယ္ခ်င္း မ်ိဳးေက်ာ္။ မ်ိဳးေက်ာ္ရဲ႕လက္ေတြကို လင္းထင္က အတင္းထိန္းခ်ဳပ္လို႔။ “ေနပါေစကြာ မင္းကလည္း” “ေဟ့ေကာင္လင္းထင္ ဘာေနပါေစလဲ၊ မင္း ႏြားပဲ ေဟ့ေကာင္” “ဟာ ကြာ မ်ိဳးေက်ာ္ ေနပါေစဆိုကြာ” “ဘာ ရည္းစားငုတ္တုတ္နဲ႔ အရွက္မရွိၾကတဲ့ဟာေတြ၊ ေတာက္ လြန္လြန္းတယ္။ လင္းထင္ မင္းကြာ” သူမမ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး မဲညစ္သြားတယ္။ သူရိန္႔လက္ေတြလည္း သူမကုိယ္ေပၚက ေျပေလ်ာ့သြားခဲ့ၿပီ။ ဘာျဖစ္တာလဲ။ အဲဒါ ဘာျဖစ္တာလဲကြာ။ လင္းထင္က ဘာမွ မျဖစ္ရဘဲနဲ႔ မ်ိဳးေက်ာ္က ပိုေနသလိုပဲ။ ကားကိုရပ္ခိုင္းၿပီး လင္းထင္နဲ႔မ်ိဳးေက်ာ္ႏွစ္ေယာက္ ကားေပၚက ခုန္ဆင္းသြားၾကတယ္။ မ်ိဳးေက်ာ္က လင္းထင္လက္ထဲက သူ႔လက္ေတြကို ရုန္းထိုးဆြဲထုတ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကားဆက္ထြက္ၾကတယ္။ ဒီေန႔က အတက္ေန႔ဆိုေတာ့ အားလံုးက အေသကဲခ်င္ေနၾကတာေလ၊ ညမိုးခ်ဳပ္မွ အိမ္ျပန္မယ္ဆိုတာခ်ည္းပဲ။ သူမ သိလိုက္တယ္၊ လင္းထင္နဲ႔သူမ ဇာတ္လမ္းျပတ္ၿပီဆိုတာ….။
(၃)
Author: ခ်စ္ၾကည္ေအး
No comments:
Post a Comment