===လက္တစ္ဖက္ ကုမၸၸဏီ ဥကၠဌ==

>

သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ရွိတယ္… သူ႔ရဲ႕ ဗယ္ဖက္လက္ တစ္ဖက္လံုး ျပတ္ထားရွာတယ္… ၾကည့္လိုက္ရင္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို သနားဖို႔ေကာင္းၿပီး လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလဲ သူ႕ကို ဆိုရင္ စြန္႔ႀကဲေပးကမ္းေလ့ရွိတယ္… တစ္ေန႔မွာ သူဟာ အိမ္ေလးတစ္အိမ္ဆီကိုေရာက္လာၿပီး ေတာင္းရမ္းတယ္… အိမ္ရွင္မက သူ႕ကို အိမ္ေရွ႕က အုတ္ခဲေတြကို အိမ္ေနာက္ေဖးကို အရင္ေျပာင္းေပးဖို႔ေျပာလိုက္တယ္… သူေတာင္းစားဟာ စိတ္တိုၿပီး အိမ္ရွင္မကို ေျပာတယ္… “က်ေနာ္ လက္တစ္ဖက္ျပတ္ေနတာကို ခင္ဗ်ား ျမင္ရက္သားနဲ႔ က်ေနာ့ကို ဒီလို လုပ္ခိုင္းေနတာ ခင္ဗ်ားေနာက္ေနတာလား?” မထင္မွတ္ထားတာက အိမ္ရွင္မဟာ အုတ္ပံုေရွ႕မွာ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး လက္တစ္ဖက္တည္းနဲ႔ အုတ္တံုးတစ္တံုးကို မ ျပလိုက္ၿပီး အိမ္ေနာက္ေဖးကို သြားၿပီး အိမ္ေရွ႕ျပန္လာခဲ့တယ္… ၿပီးေတာ့ သူေတာင္းစားကို ေျပာလုိက္တယ္… “ငါေတာင္ လက္တစ္ဖက္တည္းနဲ႔ မ ႏိုင္တာ… နင္လက္တစ္ဖက္တည္းနဲ႔မ မ ႏိုင္ဘူးလား?” သူေတာင္းစားကလဲ ဘာမွျပန္ေျပာစရာမရွိေတာ့ဘဲ ေခါင္းကို ငံု႔ၿပီး အုတ္တံုးေတြကို လက္တစ္ဖက္တည္းနဲ႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း သယ္ေရႊ႕ေပးလုိက္တယ္… ႏွစ္နာရီ လံုးလံုး လုပ္ၿပီး မွ အုတ္ေတြ သယ္လို႔ၿပီး သြားတယ္… သူကေတာ့ ေခၽြးေတြရႊဲလို႔… အိမ္ရွင္မဟာ သူ႔ကို ပု၀ါ အျဖဴတစ္ထည္ကမ္းေပးလိုက္တယ္…သူ မ်က္ႏွာနဲ႔ လည္ပင္ေတြကို သုတ္လိုက္ေတာ့ ပု၀ါ အျဖဴဟာ အမည္းေျပာင္းသြားတယ္… အိမ္ရွင္မဟာ သူ႔ကို ေငြ ၂၀၀၀ က်ပ္ေပးလိုက္တယ္… သူေတာင္းစားဟာ အိမ္ရွင္မကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ေျပာလိုက္တယ္… အိမ္ရွင္မက ျပန္ေျပာလိုက္တယ္… “ငါ့ကို ေက်းဇူးတင္စရာ မလိုပါဘူး… ဒါဟာ မင္းရဲ႕႔ေခၽြးနဲ႔ လဲလာခဲ့တဲ့ လုပ္အားခပါ…” သူေတာင္းစားက ျပန္ေျပာလိုက္တယ္… “က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားကို ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး… ဒီ ပု၀ါေလးကို က်ေနာ့ အတြက္ အမွတ္တရေလးျဖစ္ေအာင္ ေပးပါ…” ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ အဲဒီ သူေတာင္းစားဟာ အ၀တ္အစား သပ္သပ္ရပ္ရပ္ နဲ႔ အဲဒီအိမ္ေရွ႕ကို ျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္… အသက္ႀကီးေနၿပီျဖစ္တဲ့ အိမ္ရွင္မႀကီးကို ျမင္ေတာ့… “က်ေနာ္ အရင္တုန္းက သူေတာင္းစားပါ… အခုေတာ့ ကုမၸၸဏီ တစ္ခုရဲ႕ ဥကၠဌ ျဖစ္ေနပါၿပီ… ခင္ဗ်ားဟာက်ေနာ့ရဲ႕ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ ဂုဏ္သိကၡာကို ျပန္ရွာေပးခဲ့သူပါ… က်ေနာ့ရဲ႕ ယံုၾကည္စိတ္ကို ျပန္လည္ တည္ေဆာင္ေပးခဲ့သူပါ… ခင္ဗ်ားသာ မရွိရင္ က်ေနာ္ဟာ ေလလြင့္ေနဦးမွာ အမွန္ပါဘဲ…” အိမ္ရွင္မ က ျပန္ေျပာလိုက္တယ္… “ဒါေတြ အားလံုးဟာ မင္းကိုယ္တိုင္ တည္ေဆာက္ခဲ့တာေတြပါဘဲ…” လက္တစ္ဖက္ ကုမၸၸဏီ ဥကၠဌ ဟာ အိမ္ရွင္မႀကီးကို အိမ္တစ္လံုးလက္ေဆာင္ေပးဖို႔ေျပာတယ္… အိမ္ရွင္မႀကီးက ျငင္းပယ္လိုက္ပါတယ္… ဥကၠဌႀကီးက ဒါကို နားမလည္ႏိုင္ဘူး… အိမ္ရွင္မက ရယ္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္… “ငါတို႔ မိသားစု အားလံုးဟာ လက္တစ္စံုဆီ ရွိၾကတယ္ေလ…” လူဆိုတာဟာ တန္ဖိုးရွိရွိ ရွင္သန္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္… ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေလးစားသလို ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့ကိုယ္သိတဲ့လူေတြကိုလဲ ဂုဏ္သိကၡာတက္လာေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔လိုတယ္… မသိတဲ့ လူေတြကိုလဲ ေလးစားဖို႔လိုတယ္… ကိုယ့္ရဲ႕ အလုပ္ကေန ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာကို ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္မွလဲ ကိုယ့္ရဲ႕ ဘ၀ဟာ တန္ဖိုးရွိလာမွာ ျဖစ္ပါတယ္… ကိုယ္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္တယ္… ေငြေၾကးရရွိမႈက တျခားသူေတြေလာက္မမ်ားေပမဲ့… ပိုက္ဆံခ်မ္းသာၿပီး ၀ိဥာဥ္ကင္းမဲ့ေနတဲ့သူေတြထက္စာရင္ ပိုၿပီး တန္ဖိုးရွိပါလိမ့္မယ္…

 Zane
မွ်ေ၀ေပးတာလဲေမတၱာတစ္ခုပါ

သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ရွိတယ္… သူ႔ရဲ႕ ဗယ္ဖက္လက္ တစ္ဖက္လံုး ျပတ္ထားရွာတယ္… ၾကည့္လိုက္ရင္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို သနားဖို႔ေကာင္းၿပီး လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလဲ သူ႕ကို ဆိုရင္ စြန္႔ႀကဲေပးကမ္းေလ့ရွိတယ္… တစ္ေန႔မွာ သူဟာ အိမ္ေလးတစ္အိမ္ဆီကိုေရာက္လာၿပီး ေတာင္းရမ္းတယ္… အိမ္ရွင္မက သူ႕ကို အိမ္ေရွ႕က အုတ္ခဲေတြကို အိမ္ေနာက္ေဖးကို အရင္ေျပာင္းေပးဖို႔ေျပာလိုက္တယ္… သူေတာင္းစားဟာ စိတ္တိုၿပီး အိမ္ရွင္မကို ေျပာတယ္… “က်ေနာ္ လက္တစ္ဖက္ျပတ္ေနတာကို ခင္ဗ်ား ျမင္ရက္သားနဲ႔ က်ေနာ့ကို ဒီလို လုပ္ခိုင္းေနတာ ခင္ဗ်ားေနာက္ေနတာလား?” မထင္မွတ္ထားတာက အိမ္ရွင္မဟာ အုတ္ပံုေရွ႕မွာ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး လက္တစ္ဖက္တည္းနဲ႔ အုတ္တံုးတစ္တံုးကို မ ျပလိုက္ၿပီး အိမ္ေနာက္ေဖးကို သြားၿပီး အိမ္ေရွ႕ျပန္လာခဲ့တယ္… ၿပီးေတာ့ သူေတာင္းစားကို ေျပာလုိက္တယ္… “ငါေတာင္ လက္တစ္ဖက္တည္းနဲ႔ မ ႏိုင္တာ… နင္လက္တစ္ဖက္တည္းနဲ႔မ မ ႏိုင္ဘူးလား?” သူေတာင္းစားကလဲ ဘာမွျပန္ေျပာစရာမရွိေတာ့ဘဲ ေခါင္းကို ငံု႔ၿပီး အုတ္တံုးေတြကို လက္တစ္ဖက္တည္းနဲ႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း သယ္ေရႊ႕ေပးလုိက္တယ္… ႏွစ္နာရီ လံုးလံုး လုပ္ၿပီး မွ အုတ္ေတြ သယ္လို႔ၿပီး သြားတယ္… သူကေတာ့ ေခၽြးေတြရႊဲလို႔… အိမ္ရွင္မဟာ သူ႔ကို ပု၀ါ အျဖဴတစ္ထည္ကမ္းေပးလိုက္တယ္…သူ မ်က္ႏွာနဲ႔ လည္ပင္ေတြကို သုတ္လိုက္ေတာ့ ပု၀ါ အျဖဴဟာ အမည္းေျပာင္းသြားတယ္… အိမ္ရွင္မဟာ သူ႔ကို ေငြ ၂၀၀၀ က်ပ္ေပးလိုက္တယ္… သူေတာင္းစားဟာ အိမ္ရွင္မကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ေျပာလိုက္တယ္… အိမ္ရွင္မက ျပန္ေျပာလိုက္တယ္… “ငါ့ကို ေက်းဇူးတင္စရာ မလိုပါဘူး… ဒါဟာ မင္းရဲ႕႔ေခၽြးနဲ႔ လဲလာခဲ့တဲ့ လုပ္အားခပါ…” သူေတာင္းစားက ျပန္ေျပာလိုက္တယ္… “က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားကို ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး… ဒီ ပု၀ါေလးကို က်ေနာ့ အတြက္ အမွတ္တရေလးျဖစ္ေအာင္ ေပးပါ…” ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ အဲဒီ သူေတာင္းစားဟာ အ၀တ္အစား သပ္သပ္ရပ္ရပ္ နဲ႔ အဲဒီအိမ္ေရွ႕ကို ျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္… အသက္ႀကီးေနၿပီျဖစ္တဲ့ အိမ္ရွင္မႀကီးကို ျမင္ေတာ့… “က်ေနာ္ အရင္တုန္းက သူေတာင္းစားပါ… အခုေတာ့ ကုမၸၸဏီ တစ္ခုရဲ႕ ဥကၠဌ ျဖစ္ေနပါၿပီ… ခင္ဗ်ားဟာက်ေနာ့ရဲ႕ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ ဂုဏ္သိကၡာကို ျပန္ရွာေပးခဲ့သူပါ… က်ေနာ့ရဲ႕ ယံုၾကည္စိတ္ကို ျပန္လည္ တည္ေဆာင္ေပးခဲ့သူပါ… ခင္ဗ်ားသာ မရွိရင္ က်ေနာ္ဟာ ေလလြင့္ေနဦးမွာ အမွန္ပါဘဲ…” အိမ္ရွင္မ က ျပန္ေျပာလိုက္တယ္… “ဒါေတြ အားလံုးဟာ မင္းကိုယ္တိုင္ တည္ေဆာက္ခဲ့တာေတြပါဘဲ…” လက္တစ္ဖက္ ကုမၸၸဏီ ဥကၠဌ ဟာ အိမ္ရွင္မႀကီးကို အိမ္တစ္လံုးလက္ေဆာင္ေပးဖို႔ေျပာတယ္… အိမ္ရွင္မႀကီးက ျငင္းပယ္လိုက္ပါတယ္… ဥကၠဌႀကီးက ဒါကို နားမလည္ႏိုင္ဘူး… အိမ္ရွင္မက ရယ္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္… “ငါတို႔ မိသားစု အားလံုးဟာ လက္တစ္စံုဆီ ရွိၾကတယ္ေလ…” လူဆိုတာဟာ တန္ဖိုးရွိရွိ ရွင္သန္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္… ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေလးစားသလို ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့ကိုယ္သိတဲ့လူေတြကိုလဲ ဂုဏ္သိကၡာတက္လာေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔လိုတယ္… မသိတဲ့ လူေတြကိုလဲ ေလးစားဖို႔လိုတယ္… ကိုယ့္ရဲ႕ အလုပ္ကေန ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာကို ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္မွလဲ ကိုယ့္ရဲ႕ ဘ၀ဟာ တန္ဖိုးရွိလာမွာ ျဖစ္ပါတယ္… ကိုယ္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္တယ္… ေငြေၾကးရရွိမႈက တျခားသူေတြေလာက္မမ်ားေပမဲ့… ပိုက္ဆံခ်မ္းသာၿပီး ၀ိဥာဥ္ကင္းမဲ့ေနတဲ့သူေတြထက္စာရင္ ပိုၿပီး တန္ဖိုးရွိပါလိမ့္မယ္…

 Zane
မွ်ေ၀ေပးတာလဲေမတၱာတစ္ခုပါ