" လာ.. သမီး ဒါ မေလးရွားက လာတဲ့ သမီးရဲ႕ အန္တီေတြပဲ .. ႏွဳတ္ဆက္လိုက္အံုး"
ဟု ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔ ေျပာေနတဲ့ အေမ့ရဲ႕ ဟန္ကို ကၽြန္မတစ္ခါမွ မျမင္ဘူးခဲ့ပါ။ ကၽြန္မလည္း အန္္တီသံုးေယာက္ကို တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ေဖာ္ေရြစြာ ႏွဳတ္ဆက္လိုက္သည္။
" သမီးေတာင္ ေတာ္ေတာ္အရြယ္ေရာက္ေနျပီပဲ"
အန္တီ တစ္ေယာက္မွ
" ေခ်ာလည္း ေခ်ာပါတယ္ .... ဟာ"
အန္တီ တစ္ေယာက္က
" သမီးက ရည္းစားရွိျပီလား "
" ဟုတ္ အန္တီ၊ သူ အခုပါလာတယ္၊ သူ ကား ပါကင္ ထိုးေနလို႕"
" သမီး ေကာင္ေလးနဲ႔ သမီး အန္တီတို႕ ကို မိတ္ဆက္ေပးလိုက္အံုး၊ ေကာင္ေလးက သေဘာအရမ္းေကာင္းတယ္"
ကၽြန္မရဲ႕ အေမမွ ဝင္ေျပာသည္။ ကၽြန္မလည္း သူတို႕ ေျပာတာကို ထိုင္ျပီးဝင္နားေထာင္ေနလိုက္တယ္။ သူ႕တို႕ေတြ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မေတြ႕ရတာ အေတာ္ၾကာျပီ ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔ ကၽြန္မ မသိတဲ့ ေဆြမ်ိဳးမ်ား အေၾကာင္းကိုလည္း အတင္းအဖ်င္း အေနနဲ႔ ေျပာေနၾကျပန္ပါသည္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေမာင္ေရာက္လာပါတယ္။ အခန္းကို တစ္ခ်က္ ပတ္ၾကည့္ျပီး ေမာင္ ေကာ္ဖီ သြားယူလိုက္အံုးမယ္ဆိုျပီး အေမနဲ႔ အန္တီ သံုးေယာက္ကို ႏွဳတ္မဆက္ပဲ လွည့္ထြက္သြားတယ္။ ေမာင့္ရဲ႕ အျပဳအမူဟာ ကၽြန္မကို တုန္လွဳပ္သြားေစတယ္။ အေမနဲ႔ အန္တီ သံုးေယာက္ကို အျပဳံးနဲ႔ ေတာင္းပန္လိုက္မိတယ္။ သူတို႕ စိတ္ထဲမွာ စိတ္ဆိုးသြားဟန္ကို မ်က္ႏွာမွာ မေတြ႕တာေၾကာင့္ ျပံဳးျပျပီး အခန္းထဲမွ ေမာင္သြားတဲ့ ေကာ္ဖီစက္ရွိရာေနာက္သို႕ ကၽြန္မ လိုက္သြားခဲ့တယ္...
" ခုနက ေမာင့္ရဲ႕ အျပဳအမူက သိပ္ရိုင္းတာပဲ "
" ေမာင္ ဘာလုပ္လို႕ လဲ"
" ဘာလုပ္ရမွာ... အခန္းထဲမွာ အေမနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ အန္တီေတြ စကားေျပာေနတာကို တစက္ကေလးမွ မျပံဳးျပ မႏွဳတ္ဆက္ပဲ ဒီအတိုင္းလွည့္ထြက္သြားတာ ေမာင့္ အျပဳအမူ မရိုင္းလို႕ ဘယ္သူရုိင္းအံုးမွာလဲ"
" ဘယ္က အန္တီေတြလဲ.. ေမာင္ေတြ႕တာ အေမတစ္ေယာက္တည္းပါ" "
အေမ့ကိုေတြ႕ရဲ႕သားနဲ႔ ဘာလို႕ မႏွဳတ္ဆက္ရတာလဲ ၊ ရွင္ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ .. ရွင္ဟာေလ..." "
အေမ အိပ္ေနတဲ့ ဟာ ေမာင္က ဘယ္လိုလုပ္ နိုးရဲမွာလဲ" " အေမ မအိပ္ဘူး။ ကၽြန္မ အခန္းထဲကိုေရာက္ကတည္းက သူ႕ညီမေတြနဲ႔ စကားေျပာေနတာ" ကၽြန္မရဲ႕ စကားေၾကာင့္ ေမာင္ ကၽြန္မကို ေသေသခ်ာခ်ာ စိုက္ၾကည့္ေနပါေတာ့တယ္။ ျပီးေတာ့....
" မင္းတို႕ ဒီမွာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ ခုခ်ိန္က ဧည့္ခ်ိန္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ စကားတိုးတိုးေျပာၾက၊ ဒါလူနာေတြ အနားယူတဲ့ အခ်ိန္" က
ၽြန္မတို႕ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မတို႕ေနာက္မွာ တာဝန္က ် နာစ့္မက ေရာက္ေနသည္။ ေမာင္က နာစ့္မ ကိုေတြ႕တာနဲ႔
" ဆရာမ အခန္း ၁၃မွာ လူနာလာၾကည့္တဲ့ ဧည့္သည္မ်ား ေရာက္ေနတာ ဆရာမ ေတြ႕မိေသးလား ဆရာမ"
ေမာင့္ရဲ႕ ေမးးခြန္းေၾကာင့္ ဆရာမရဲ႕ပေဟ႒ိဆန္ေသာ အၾကည့္ႏွင့္အတူ..
" အခန္း ၁၃...မွာ။ ဘယ္သူမွ မလာပါဘူး။ ဒီည လူနာက ေကာင္းေကာင္းအနားယူရမွာေလ"
ကၽြန္မ ရုတ္တရက္ အေမ့ရဲ႕ အခန္းဘက္သို႕ အလ ်င္အျမန္ ျပန္လာခဲ့သည္။ အခန္းတံခါးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကုတင္ေဘးမွာ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့ဘူး။ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ အေမ႕ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ ကၽြန္မေနာက္မွ ေမာင္ႏွင့္ နာစ့္မ ေရာက္လာျပီး၊ နာစ့္မကအေမ့ကို လိုအပ္တာမ်ား စစ္ေဆးျပီး " လူနာက ေအးေဆး အနားယူေနတယ္၊ အေျခအေနေကာင္းတဲ့ အေနအထားပါပဲ" သိပ္မၾကာပါဘူး အေမလည္း ေဆးရံုးက ဆင္းျပီး အိမ္မွာပဲ လအနည္းေလာက္ အနားယူလိုက္တယ္။ တစ္ေန႕ ကၽြန္မလည္း ေဆးရံုးမွာ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ အန္တီေတြ အေၾကာင္းကို သတိရလို႕ အေမကိုေမးၾကည့္လိုက္မိတယ္။ " မေလးရွားမွာ အေမရဲ႕ ေမာင္ႏွမေတြ ရွိေသးလား ဟင္"
" အင္း .. ရွိတယ္ ။ မေလးရွားမွာ ေနတုန္းက ညီအစ္မ ေလးေယာက္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ စစ္အတြင္းတုန္းက ဂ်ပန္ေတြ သတ္လို႕ သူတို႕ သံုးေယာက္ ေသသြားၾကျပီ။ သမီးေမးတာ သူတို႕ သံုးေယာက္လား "
ေဆးရံုမွာ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ အန္တီ သံုးေယာက္ က အေမေျပာတဲ့............................. .............................................................................။
ေလးစားစြာျဖင့္
+ရီနိုမာန္+
True Ghost Stories မွ ဘာသာျပန္ပါသည္။
" လာ.. သမီး ဒါ မေလးရွားက လာတဲ့ သမီးရဲ႕ အန္တီေတြပဲ .. ႏွဳတ္ဆက္လိုက္အံုး"
ဟု ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔ ေျပာေနတဲ့ အေမ့ရဲ႕ ဟန္ကို ကၽြန္မတစ္ခါမွ မျမင္ဘူးခဲ့ပါ။ ကၽြန္မလည္း အန္္တီသံုးေယာက္ကို တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ေဖာ္ေရြစြာ ႏွဳတ္ဆက္လိုက္သည္။
" သမီးေတာင္ ေတာ္ေတာ္အရြယ္ေရာက္ေနျပီပဲ"
အန္တီ တစ္ေယာက္မွ
" ေခ်ာလည္း ေခ်ာပါတယ္ .... ဟာ"
အန္တီ တစ္ေယာက္က
" သမီးက ရည္းစားရွိျပီလား "
" ဟုတ္ အန္တီ၊ သူ အခုပါလာတယ္၊ သူ ကား ပါကင္ ထိုးေနလို႕"
" သမီး ေကာင္ေလးနဲ႔ သမီး အန္တီတို႕ ကို မိတ္ဆက္ေပးလိုက္အံုး၊ ေကာင္ေလးက သေဘာအရမ္းေကာင္းတယ္"
ကၽြန္မရဲ႕ အေမမွ ဝင္ေျပာသည္။ ကၽြန္မလည္း သူတို႕ ေျပာတာကို ထိုင္ျပီးဝင္နားေထာင္ေနလိုက္တယ္။ သူ႕တို႕ေတြ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မေတြ႕ရတာ အေတာ္ၾကာျပီ ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔ ကၽြန္မ မသိတဲ့ ေဆြမ်ိဳးမ်ား အေၾကာင္းကိုလည္း အတင္းအဖ်င္း အေနနဲ႔ ေျပာေနၾကျပန္ပါသည္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေမာင္ေရာက္လာပါတယ္။ အခန္းကို တစ္ခ်က္ ပတ္ၾကည့္ျပီး ေမာင္ ေကာ္ဖီ သြားယူလိုက္အံုးမယ္ဆိုျပီး အေမနဲ႔ အန္တီ သံုးေယာက္ကို ႏွဳတ္မဆက္ပဲ လွည့္ထြက္သြားတယ္။ ေမာင့္ရဲ႕ အျပဳအမူဟာ ကၽြန္မကို တုန္လွဳပ္သြားေစတယ္။ အေမနဲ႔ အန္တီ သံုးေယာက္ကို အျပဳံးနဲ႔ ေတာင္းပန္လိုက္မိတယ္။ သူတို႕ စိတ္ထဲမွာ စိတ္ဆိုးသြားဟန္ကို မ်က္ႏွာမွာ မေတြ႕တာေၾကာင့္ ျပံဳးျပျပီး အခန္းထဲမွ ေမာင္သြားတဲ့ ေကာ္ဖီစက္ရွိရာေနာက္သို႕ ကၽြန္မ လိုက္သြားခဲ့တယ္...
" ခုနက ေမာင့္ရဲ႕ အျပဳအမူက သိပ္ရိုင္းတာပဲ "
" ေမာင္ ဘာလုပ္လို႕ လဲ"
" ဘာလုပ္ရမွာ... အခန္းထဲမွာ အေမနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ အန္တီေတြ စကားေျပာေနတာကို တစက္ကေလးမွ မျပံဳးျပ မႏွဳတ္ဆက္ပဲ ဒီအတိုင္းလွည့္ထြက္သြားတာ ေမာင့္ အျပဳအမူ မရိုင္းလို႕ ဘယ္သူရုိင္းအံုးမွာလဲ"
" ဘယ္က အန္တီေတြလဲ.. ေမာင္ေတြ႕တာ အေမတစ္ေယာက္တည္းပါ" "
အေမ့ကိုေတြ႕ရဲ႕သားနဲ႔ ဘာလို႕ မႏွဳတ္ဆက္ရတာလဲ ၊ ရွင္ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ .. ရွင္ဟာေလ..." "
အေမ အိပ္ေနတဲ့ ဟာ ေမာင္က ဘယ္လိုလုပ္ နိုးရဲမွာလဲ" " အေမ မအိပ္ဘူး။ ကၽြန္မ အခန္းထဲကိုေရာက္ကတည္းက သူ႕ညီမေတြနဲ႔ စကားေျပာေနတာ" ကၽြန္မရဲ႕ စကားေၾကာင့္ ေမာင္ ကၽြန္မကို ေသေသခ်ာခ်ာ စိုက္ၾကည့္ေနပါေတာ့တယ္။ ျပီးေတာ့....
" မင္းတို႕ ဒီမွာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ ခုခ်ိန္က ဧည့္ခ်ိန္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ စကားတိုးတိုးေျပာၾက၊ ဒါလူနာေတြ အနားယူတဲ့ အခ်ိန္" က
ၽြန္မတို႕ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မတို႕ေနာက္မွာ တာဝန္က ် နာစ့္မက ေရာက္ေနသည္။ ေမာင္က နာစ့္မ ကိုေတြ႕တာနဲ႔
" ဆရာမ အခန္း ၁၃မွာ လူနာလာၾကည့္တဲ့ ဧည့္သည္မ်ား ေရာက္ေနတာ ဆရာမ ေတြ႕မိေသးလား ဆရာမ"
ေမာင့္ရဲ႕ ေမးးခြန္းေၾကာင့္ ဆရာမရဲ႕ပေဟ႒ိဆန္ေသာ အၾကည့္ႏွင့္အတူ..
" အခန္း ၁၃...မွာ။ ဘယ္သူမွ မလာပါဘူး။ ဒီည လူနာက ေကာင္းေကာင္းအနားယူရမွာေလ"
ကၽြန္မ ရုတ္တရက္ အေမ့ရဲ႕ အခန္းဘက္သို႕ အလ ်င္အျမန္ ျပန္လာခဲ့သည္။ အခန္းတံခါးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကုတင္ေဘးမွာ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့ဘူး။ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ အေမ႕ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ ကၽြန္မေနာက္မွ ေမာင္ႏွင့္ နာစ့္မ ေရာက္လာျပီး၊ နာစ့္မကအေမ့ကို လိုအပ္တာမ်ား စစ္ေဆးျပီး " လူနာက ေအးေဆး အနားယူေနတယ္၊ အေျခအေနေကာင္းတဲ့ အေနအထားပါပဲ" သိပ္မၾကာပါဘူး အေမလည္း ေဆးရံုးက ဆင္းျပီး အိမ္မွာပဲ လအနည္းေလာက္ အနားယူလိုက္တယ္။ တစ္ေန႕ ကၽြန္မလည္း ေဆးရံုးမွာ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ အန္တီေတြ အေၾကာင္းကို သတိရလို႕ အေမကိုေမးၾကည့္လိုက္မိတယ္။ " မေလးရွားမွာ အေမရဲ႕ ေမာင္ႏွမေတြ ရွိေသးလား ဟင္"
" အင္း .. ရွိတယ္ ။ မေလးရွားမွာ ေနတုန္းက ညီအစ္မ ေလးေယာက္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ စစ္အတြင္းတုန္းက ဂ်ပန္ေတြ သတ္လို႕ သူတို႕ သံုးေယာက္ ေသသြားၾကျပီ။ သမီးေမးတာ သူတို႕ သံုးေယာက္လား "
ေဆးရံုမွာ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ အန္တီ သံုးေယာက္ က အေမေျပာတဲ့............................. .............................................................................။
ေလးစားစြာျဖင့္
+ရီနိုမာန္+
True Ghost Stories မွ ဘာသာျပန္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment