=== ၾကြက္ေၾကာက္တဲ့ သူ===

>

ငယ္ငယ္က ညဘက္ အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ ဂ်ီက ်ေနရင္ အဘြားက ႀကြက္သရဲႀကီး လာေနၿပီလို႔ ေျခာက္တယ္။ အိမ္ေခါင္မိုးသြပ္ေပၚကို အုန္းပင္က အုန္းသီးေပါက္စနေလးေတြ ေၾကြက ်တဲ့ အသံကို ႀကြက္သရဲႀကီး လာေနၿပီလို႔ ေျခာက္ခဲ့တယ္။ အေၾကာက္တရားအစနဲ႔ ညဘက္အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ရတယ္။ ငယ္ငယ္က ဦးေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္မေလးက စက္ညပ္သြားလို႔ အရိုးေပၚၿပီး အသားမာတတ္ေနတာေလး ႐ွိတယ္။ ဒါကို ဦးေလးက ထမင္းစားၿပီးရင္ လက္ကို ေျပာင္ေအာင္ ေဆး၊ မေဆးရင္ ညအိပ္တဲ့အခါ ႀကြက္လာကိုက္လိမ့္မယ္၊ ဒီလိုျဖစ္လိမ့္မယ္ဆိုၿပီး သူ႔လက္မကို ျပတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ထမင္းစားၿပီးတဲ့အခါ ဆပ္ျပာခဲျဖဴျဖဴေလးနဲ႔ လက္ကို ေျပာင္ေအာင္၊ ဘာအနံ႔မွ မ႐ွိေအာင္ အထပ္ထပ္ အခါခါ ေဆးေၾကာခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္ေၾကာက္ရတယ္။ ငယ္ငယ္က အံတီေလးနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ေတာ့ ေပါက္စီ မစားဖူးလို႔ စားခ်င္လို႔ မွာစားတယ္။ တမင္သက္သက္ စခ်င္လို႔ပဲ စတာလား၊ ေစ်းႀကီးလို႔ မ၀ယ္ေကၽြးခ်င္လို႔ပဲလားေတာ့ မသိဘူး။ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ခု ေျပာတယ္။ ညတုန္းက ေပါက္စီေပါင္းတဲ့ အိုးထဲကို ႀကြက္ကေလး တစ္ေကာင္ ၀င္သြားေတာ့ ေပါင္းၿပီးသား ျဖစ္သြားတယ္တဲ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ စားေနရင္း ေပါက္စီအထဲက အစာထဲမွာက ၾကက္သားအရိုးႏုႏုေလးေတြ ပါလာတယ္။ ဒါကို ေပါင္းအိုးထဲ၀င္သြားတဲ့ ႀကြက္ကေလး ထင္ၿပီး စားထားသမွ် အကုန္ ျပန္ေထြးထုတ္မိတယ္။ ဒီေနာက္ပိုင္း ေပါက္စီစားရင္ အျပင္က အကာသားပဲ စားၿပီး အတြင္းသားကို သူမ်ားကို ေကၽြးတဲ့အထိ ေၾကာက္ခဲ့တယ္။ ဒီေနာက္ပိုင္းမွသာ ဒီဇာတ္လမ္း မဟုတ္မွန္းသိၿပီး၊ အတြင္းသားအစာေတြက စားလို႔ ေကာင္းမွန္းသိၿပီး ျပန္စားရဲလာတယ္။ ငယ္ငယ္က ေလး၊ငါးႏွစ္ေလာက္ မ႐ွင္းျဖစ္ခဲ့တဲ ဗီရိုကို ႐ွင္းေတာ့ ၾကြက္သိုက္ထဲက နီတာရဲ ႀကြက္ေပါက္စေလးေတြ အဘြားက ေျပာတယ္။ ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ေအာင္ ေခၽြးေတြျပန္ရင္း ေၾကာက္ေနေတာ့တယ္။ ႀကြက္ႏွစ္ေကာင္ တစ္ေကာင္အၿမီး တစ္ေကာင္ကိုက္ၿပီး ေလ ်ွာက္ေျပးေနတာ ျမင္ေတာ့ အေမကေျပာတယ္။ အဲဒါကို ႀကြက္ၿမီးတန္းလို႔ ေခၚတယ္တဲ့။ ကိုက္ရင္ ေသတတ္တယ္တဲ့။ အေၾကာက္တရားက ငယ္ထိပ္ ေရာက္သြားေတာ့တယ္။ အခုက ်ေတာ့ အရင္က ေထာင္စာအုပ္ေတြဖတ္တဲ့အခါ ကြန္ျမဴနစ္ဖိုးဘီးယား၊ ဒညင္းသီးဖိုးဘီးယား၊ ႀကြက္စုတ္ဖိုးဘီးယားတို႔႐ွိရင္ ေထာင္ထဲမွာ ႐ူးသြားႏိုင္တယ္လို႔ သိခဲ့တယ္။ က ်န္တဲ့ ဖိုးဘီးယားႏွစ္ခုက ကိစၥမ႐ွိေပမယ့္ ၾကြက္စုတ္ဖိုးဘီးယားက အႀကီးအက ်ယ္ ေ႐ွာ့ ့႐ွိတယ္။ ေထာင္က ်မခံႏိုင္ဘူးလို႔ စဥ္းစားမိတယ္။

သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ပါပီလြန္နဲ႔ဗင္ကို စာအုပ္မွာ ပါပီလြန္ ေထာင္ကထြက္ေျပးၿပီး ေနာက္တစ္ခါ အဖမ္းခံရေတာ့ အခ်ဳပ္ထဲမွာ ေရတတ္ခ်ိန္က ်ရင္ ႀကြက္ေတြ လူေတြေပၚ စုၿပံဳတတ္လာတဲ့ အခန္းကို ဖတ္မိၿပီး ေက ်ာစိမ့္ေနတယ္။ အင္ဒီရာနာဂ်ံဳးဇာတ္ကား တစ္ကားမွာ ေျမေအာက္ခန္းထဲကို ၀င္ၿပီး သြားမယ့္လမ္းမွာ ႐ွိေနတဲ့ ႀကြက္ေတြကို မီးနဲ႔တိုက္တာ မွတ္မိေနတယ္။ ေၾကာက္လြန္းတဲ့ အတြက္ ခႏၶသုတ္ကို အလြက္က ်က္ထားခဲ့တယ္။ ခႏၶသုတ္ဆိုတာက ေျမြႏိုင္တယ္ ဆိုတာကိုး။ ေျမြေတာင္ ႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့ ႀကြက္ေလာက္ေတာ့ အေပ်ာ့ေနမွာေပါ့လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အယံုသြင္း လိုက္တယ္။ အိပ္ခန္းထဲကို မ်က္စိလည္ လမ္းမွား ၀င္လာတဲ့ ႀကြက္ကို ကိုယ္တိုင္ မေမာင္းရဲလို႔ ညီျဖစ္သူကို ေခၚေမာင္းခိုင္းရတယ္။ ငယ္ငယ္က မသိမသာ စခဲ့တဲ့ အေၾကာက္တရားက အသက္ႀကီးလာတဲ့အခါ ျဖတ္မရႏိုင္ေအာင္ အျမစ္တြယ္ေနတာ သတိထားမိတယ္။ အေ႐ွ႕က ဇာတ္လမ္းေတြက တကယ္ မဟုတ္မွန္းသိေပမယ့္ ဒီအေၾကာက္တရားက ခၽြတ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္အလွည့္က ်ရင္ေတာ့ ကိုယ့္သားသမီးေတြကို ဘယ္လို အေၾကာက္တရားမ်ိဳးနဲ႔မွ မႀကီးျပင္းေစဖို႔ ႀကိဳးစားမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားေတာ့တယ္။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေပါ့။ 


+မိုးရဲ +

ငယ္ငယ္က ညဘက္ အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ ဂ်ီက ်ေနရင္ အဘြားက ႀကြက္သရဲႀကီး လာေနၿပီလို႔ ေျခာက္တယ္။ အိမ္ေခါင္မိုးသြပ္ေပၚကို အုန္းပင္က အုန္းသီးေပါက္စနေလးေတြ ေၾကြက ်တဲ့ အသံကို ႀကြက္သရဲႀကီး လာေနၿပီလို႔ ေျခာက္ခဲ့တယ္။ အေၾကာက္တရားအစနဲ႔ ညဘက္အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ရတယ္။ ငယ္ငယ္က ဦးေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္မေလးက စက္ညပ္သြားလို႔ အရိုးေပၚၿပီး အသားမာတတ္ေနတာေလး ႐ွိတယ္။ ဒါကို ဦးေလးက ထမင္းစားၿပီးရင္ လက္ကို ေျပာင္ေအာင္ ေဆး၊ မေဆးရင္ ညအိပ္တဲ့အခါ ႀကြက္လာကိုက္လိမ့္မယ္၊ ဒီလိုျဖစ္လိမ့္မယ္ဆိုၿပီး သူ႔လက္မကို ျပတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ထမင္းစားၿပီးတဲ့အခါ ဆပ္ျပာခဲျဖဴျဖဴေလးနဲ႔ လက္ကို ေျပာင္ေအာင္၊ ဘာအနံ႔မွ မ႐ွိေအာင္ အထပ္ထပ္ အခါခါ ေဆးေၾကာခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္ေၾကာက္ရတယ္။ ငယ္ငယ္က အံတီေလးနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ေတာ့ ေပါက္စီ မစားဖူးလို႔ စားခ်င္လို႔ မွာစားတယ္။ တမင္သက္သက္ စခ်င္လို႔ပဲ စတာလား၊ ေစ်းႀကီးလို႔ မ၀ယ္ေကၽြးခ်င္လို႔ပဲလားေတာ့ မသိဘူး။ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ခု ေျပာတယ္။ ညတုန္းက ေပါက္စီေပါင္းတဲ့ အိုးထဲကို ႀကြက္ကေလး တစ္ေကာင္ ၀င္သြားေတာ့ ေပါင္းၿပီးသား ျဖစ္သြားတယ္တဲ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ စားေနရင္း ေပါက္စီအထဲက အစာထဲမွာက ၾကက္သားအရိုးႏုႏုေလးေတြ ပါလာတယ္။ ဒါကို ေပါင္းအိုးထဲ၀င္သြားတဲ့ ႀကြက္ကေလး ထင္ၿပီး စားထားသမွ် အကုန္ ျပန္ေထြးထုတ္မိတယ္။ ဒီေနာက္ပိုင္း ေပါက္စီစားရင္ အျပင္က အကာသားပဲ စားၿပီး အတြင္းသားကို သူမ်ားကို ေကၽြးတဲ့အထိ ေၾကာက္ခဲ့တယ္။ ဒီေနာက္ပိုင္းမွသာ ဒီဇာတ္လမ္း မဟုတ္မွန္းသိၿပီး၊ အတြင္းသားအစာေတြက စားလို႔ ေကာင္းမွန္းသိၿပီး ျပန္စားရဲလာတယ္။ ငယ္ငယ္က ေလး၊ငါးႏွစ္ေလာက္ မ႐ွင္းျဖစ္ခဲ့တဲ ဗီရိုကို ႐ွင္းေတာ့ ၾကြက္သိုက္ထဲက နီတာရဲ ႀကြက္ေပါက္စေလးေတြ အဘြားက ေျပာတယ္။ ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ေအာင္ ေခၽြးေတြျပန္ရင္း ေၾကာက္ေနေတာ့တယ္။ ႀကြက္ႏွစ္ေကာင္ တစ္ေကာင္အၿမီး တစ္ေကာင္ကိုက္ၿပီး ေလ ်ွာက္ေျပးေနတာ ျမင္ေတာ့ အေမကေျပာတယ္။ အဲဒါကို ႀကြက္ၿမီးတန္းလို႔ ေခၚတယ္တဲ့။ ကိုက္ရင္ ေသတတ္တယ္တဲ့။ အေၾကာက္တရားက ငယ္ထိပ္ ေရာက္သြားေတာ့တယ္။ အခုက ်ေတာ့ အရင္က ေထာင္စာအုပ္ေတြဖတ္တဲ့အခါ ကြန္ျမဴနစ္ဖိုးဘီးယား၊ ဒညင္းသီးဖိုးဘီးယား၊ ႀကြက္စုတ္ဖိုးဘီးယားတို႔႐ွိရင္ ေထာင္ထဲမွာ ႐ူးသြားႏိုင္တယ္လို႔ သိခဲ့တယ္။ က ်န္တဲ့ ဖိုးဘီးယားႏွစ္ခုက ကိစၥမ႐ွိေပမယ့္ ၾကြက္စုတ္ဖိုးဘီးယားက အႀကီးအက ်ယ္ ေ႐ွာ့ ့႐ွိတယ္။ ေထာင္က ်မခံႏိုင္ဘူးလို႔ စဥ္းစားမိတယ္။

သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ပါပီလြန္နဲ႔ဗင္ကို စာအုပ္မွာ ပါပီလြန္ ေထာင္ကထြက္ေျပးၿပီး ေနာက္တစ္ခါ အဖမ္းခံရေတာ့ အခ်ဳပ္ထဲမွာ ေရတတ္ခ်ိန္က ်ရင္ ႀကြက္ေတြ လူေတြေပၚ စုၿပံဳတတ္လာတဲ့ အခန္းကို ဖတ္မိၿပီး ေက ်ာစိမ့္ေနတယ္။ အင္ဒီရာနာဂ်ံဳးဇာတ္ကား တစ္ကားမွာ ေျမေအာက္ခန္းထဲကို ၀င္ၿပီး သြားမယ့္လမ္းမွာ ႐ွိေနတဲ့ ႀကြက္ေတြကို မီးနဲ႔တိုက္တာ မွတ္မိေနတယ္။ ေၾကာက္လြန္းတဲ့ အတြက္ ခႏၶသုတ္ကို အလြက္က ်က္ထားခဲ့တယ္။ ခႏၶသုတ္ဆိုတာက ေျမြႏိုင္တယ္ ဆိုတာကိုး။ ေျမြေတာင္ ႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့ ႀကြက္ေလာက္ေတာ့ အေပ်ာ့ေနမွာေပါ့လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အယံုသြင္း လိုက္တယ္။ အိပ္ခန္းထဲကို မ်က္စိလည္ လမ္းမွား ၀င္လာတဲ့ ႀကြက္ကို ကိုယ္တိုင္ မေမာင္းရဲလို႔ ညီျဖစ္သူကို ေခၚေမာင္းခိုင္းရတယ္။ ငယ္ငယ္က မသိမသာ စခဲ့တဲ့ အေၾကာက္တရားက အသက္ႀကီးလာတဲ့အခါ ျဖတ္မရႏိုင္ေအာင္ အျမစ္တြယ္ေနတာ သတိထားမိတယ္။ အေ႐ွ႕က ဇာတ္လမ္းေတြက တကယ္ မဟုတ္မွန္းသိေပမယ့္ ဒီအေၾကာက္တရားက ခၽြတ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္အလွည့္က ်ရင္ေတာ့ ကိုယ့္သားသမီးေတြကို ဘယ္လို အေၾကာက္တရားမ်ိဳးနဲ႔မွ မႀကီးျပင္းေစဖို႔ ႀကိဳးစားမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားေတာ့တယ္။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေပါ့။ 


+မိုးရဲ +