==အေျပာင္းအလဲ နာရီမ်ား===

>

အခန္းအျပင္က မုိးေရစက္ေတြကုိၾကည့္ျပီး ဒီတေန႔စာကုန္လြန္ခဲ့ျပီးတဲ့နာရီေတြထဲကေန အခ်ိဳ႕နာရီေတြကုိ က ်ေနာ္ ျပန္ႏႈတ္ထားခ်င္မိသလုိျဖစ္လာသည္။ မုိးေရေတြထဲမွာ က ်ေနာ္စိတ္ေတြ စုိစြတ္ကုန္ေတာ့သည္။ စိတ္ေရာလူပါ အထုိင္က ်ေစဖုိ႔ဆုိ ကဗ်ာတပုဒ္ကုိ ဖတ္လုိက္ရင္ ေနသာ သြားမလား။ ဒါမွမဟုတ္လဲ အက္ေဆး တပုဒ္ေပါ့။ သီခ်င္းတပုဒ္ဆုိလဲ ေနသာထုိင္သာရွိ သြားမလား။ဒါနဲ႔ ခင္ေမာင္တုိးေတြခ်ည္းပဲ နားေထာင္ေနမိ သည္။ "ေ၀းခဲ့ျပီ..ပန္းခရမ္းျပာေရ.... .. ေ၀းခဲ့ျပီ... ပန္းခရမ္းျပာေရ......"
 ဟူးး.... ထြက္လာသမွ် ဘာလုိ႔မ်ား ေ၀းကြာျခင္းသီအုိရီေတြထဲက ရုန္းမထြက္ႏုိင္တဲ့သီခ်င္း ေတြျဖစ္ေနရသလဲ...။ ထုိ႔ထက္ပုိတာကေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ပန္းခရမ္းျပာျဖစ္ေနရသလဲ...။ က ်ေနာ့္မွာလဲ ဒီေန႔ေန႔လည္တုန္းက ေျခေဆာင့္ စိတ္ေကာက္ျပီး ထြက္သြားတဲ့ ခရမ္းေရာင္ပန္းကေလး တစ္ပြင့္ရွိသည္..။


+++++

"က ်မ မ်က္စိေရွ႕က ရွင္ထြက္သြားစမ္းပါ... "

 ေျပာေျပာဆုိဆုိ က ်ေနာ့္ရွပ္အကၤ ်ီစကုိဆြဲျပီး "လာ က ်မ တံခါးလုိက္ဖြင့္ေပးမယ္ " အဲ့လုိေျပာလုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ က ်ေနာ့္ ခႏၵာကုိယ္တစ္ခုလံုးက ေဒါသေၾကာင့္ တဆတ္ဆတ္ တုန္လုိ႔ေနသည္။ က ်ေနာ့္လက္ေတြကုိ လက္ပုိက္ထားသလုိမ်ိဳး ခ်ဳပ္ထားရသည္။ လက္ေတြကုိ အဲ့လုိ ခ်ဳပ္ထိန္းမထားပါက က ်ေနာ့္ေရွ႕က အဲ့ဒီမိန္းမကုိ တခုခု နာက ်င္ သြားေအာင္ လုပ္မိလိမ့္မည္ထင္ပါသည္။ "မင္းက ႏွင္ေနမွေတာ့ ငါကဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မွ ထြက္မသြားစရာ မရွိဘူးဘူးကြ" လုိ႔ေျပာျပီး က ်ေနာ္ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္ခဲ့ဖုိ႔ ေကာင္းသည္။ ဘာလုိ႔ဆုိ ဒါက သူ႔အခန္းျဖစ္ေနသည္ေလ။ဧည့္သည္ကုိ အိမ္ရွင္ကမွ ႏွင္ေနျပီပဲ။ က ်ေနာ္ဘာေၾကာင့္ ထပ္ရွိေနဦးမလဲ...။ သူ႔ပံုစံၾကည့္ရတာ က ်ေနာ့္ကုိ သူ႔ဘ၀၊သူ႔စိတ္၊သူ႔ႏွလံုးသားထဲကေန ထြက္သြားေအာင္ ေမာင္းႏွင္ထုတ္ေနပံုရပါ သည္။ သူမမ်က္လံုးမ်ားက ထုိစကားမ်ားကုိေျပာေနခ်ိန္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ စိတ္ပါလက္ပါ ရွိလွသည္။

++++++

 အျဖစ္အပ်က္မ်ားက လြန္စြာျမန္ဆန္လွသည္မုိ႔ ဘယ္အခုိက္အတန္႔မွာ ခုလုိစိတ္ပ်က္ညစ္ညဴးဖြယ္ အေျခအေနကုိ ေရာက္သြားခဲ့လဲ က ်ေနာ္ စဥ္းစားလုိ႔မရပါ။ က ်ေနာ္ခန္႔မွန္းရသေလာက္ေတာ့ က ်ေနာ့္ဆီကုိ ၀င္လာတဲ့တယ္လီဖုန္း တခုေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ တယ္လီဖုန္း ဆက္တဲ့ကိစၥေရာ၊ဆက္တဲ့သူပါ က ်ေနာ့္အတြက္ အေရးမၾကီးလွသည္မုိ႔ ေပါ့ေပါ့တန္တန္သာ သေဘာထား လုိက္ပါသည္။ သူက ဘယ္သူ႔ဖုန္းလဲေမးေတာ့လဲ အမွန္အတုိင္းက ်ေနာ္ေျဖခဲ့မိသည္။ဒီမွာက ်ေနာ္ ကိစၥတုိင္းမွာ အမွန္အတုိင္းျဖစ္ေနဖုိ႔ မလုိဟု သင္ခန္းစာတခုရလုိက္ပါသည္။ အမွန္အတုိင္းေျပာျပလုိက္ေတာ့ သူေဒါသူပုန္ထပါသည္။ သူေဒါသက ခ်က္ခ်င္းအျမင့္ဆံုးအေျခအေနကုိ ေရာက္ေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ တျဖည္းျဖည္း ခ်င္း ေဒါသဒီဂရီက ျမင့္တက္လာတာ ျဖစ္သည္။သူ ေဒါသ စထြက္ခ်ိန္မွာ စကားတခြန္းေျပာမည္။က ်ေနာ္က ေျဖရွင္းမည္။ ေျပာရင္း... သူ႔အျပစ္တင္ မႈေတြကုိ ေျဖရွင္းရင္း ေျဖရွင္းရင္းကေန... က ်ေနာ့္စကားေတြၾကားက ်ေနာ့္ဘာသာ ေလွာင္ပိတ္မိ ျပီးထြက္မရေတာ့...။ အဲ့ဒီအခါမွ သူ႔ေဒါသမီးလ ်ွံမ်ားက အထြဋ္အထိပ္သုိ႔ေရာက္ကာ ဘယ္လုိမွ ျငိွမရ၊ႏႈိင္းမရေတြ ျဖစ္ကုန္ေတာ့သည္။ 


++++++

 မ်က္လံုးကုိ အစြမ္းကုန္ျပဴးထုတ္ထားျပီး အသံကုိအက ်ယ္ဆံုးထိ ျမွင့္တင္ ထားေသာ ထုိမိန္းမကုိ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ၾကည့္ေနရင္းကပင္ သူမရဲ့ အလွကုိက ်ေနာ္သတိျပဳေနမိေသာေၾကာင့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိသာ ေဒါသျဖစ္မိသည္။ ပါးလ်လ်ႏႈတ္ခမ္းေတြက ေရဓာတ္ခမ္းေျခာက္လုိ႔ အျဖဴဖတ္ေလးေတြ လန္ေနေသးသည္။ က ်ေနာ့္ဆီ ဖုန္းတခု၀င္လာျပီးေနာက္ သူနဲ႔က ်ေနာ္ ကေတာက္ကဆတ္ျဖစ္ၾကတဲ့အခ်ိန္က သူမအျပင္သြားဖုိ႔ အလွျပင္ ေနခ်ိန္မုိ ႔ မိတ္ကပ္လူးလက္စ သူမမ်က္ႏွာက ၾကည္လင္လုိ႔ေနသည္။ ေခါင္းေလ ်ွာ္ ထားတဲ့ဆံပင္ေတြက စုိေနတုန္းေပမယ့္ ငယ္ထိပ္နားတ၀ုိက္က ဆံပင္ေတြေတာ့ ေျခာက္ေနျပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ငါးမိနစ္ေလာက္တုန္းက "ေမာင္..က ်မဆံပင္ေတြကုိ စက္ဆြဲေပးဦးေနာ္" လုိ႔ က်ေနာ့္ကုိ ေျပာခဲ့တာ သူမမွ ဟုတ္ပါေလစ လုိ ႔ က ်ေနာ္ ကပ်ာကယာေတြးမိသည္။ ေသးေသးေလးေပမယ့္ ထိပ္ကေလးမွာ လံုးေနတဲ့ သူမႏွာေခါင္းကုိ ျဖတ္ကနဲ လိမ္ဆြဲျပီး က ်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲဆြဲထည့္ထားဖုိ႔ စိတ္ကူးမိသည္။မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ က ်ေနာ္သူ႔ကုိ ဆြဲဖက္လုိက္ရင္ သူမက က ်ေနာ့္ကုိ ကုတ္ဖဲ့ရုိက္ပုတ္ မလုပ္ဘူးလုိ႔ ေျပာႏုိင္ပါ့မလား...။ သူမအဲ့လုိလုပ္လာရင္ က ်ေနာ္ကေရာ စိတ္ကုိ ထိန္းထားႏုိင္ပါ့မလား။ 

 ++++++ 

သုိ႔ႏွင့္ပင္ က ်ေနာ္ထြက္လာခဲ့သည္။ဘယ္ေလာက္အတုိင္းတာထိ ထြက္သြားခုိင္းမွန္း က ်ေနာ္မသိေသာ္ျငား က ်ေနာ္ေျခလွမ္းမ်ားက သူ႔ဘ၀ထဲကေန ထြက္သြားေနတာျဖစ္သည္။က ်ေနာ္ အဲ့ဒီမိန္းမကုိ လည္ျပန္ေတာင္ ငဲ့မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ပါ...။ စိတ္သည္ ထူးဆန္းေပစြ...။ 

 +++++

 ေဆးလိပ္မီးကုိ ရဲကနဲ ရဲကနဲ ေနေအာင္ က ်ေနာ္ဖြာလုိက္သည္။ မုိးေတြက အျပင္မွာ သည္းသည္းထန္ထန္...။ က ်ေနာ္တုိ႔ ရန္ျဖစ္ၾကတုန္း က သူမက အျပင္သြားမုိ႔လုပ္ေနတာ။ထီးမွ ပါသြားရဲ့လား။ သူမ သြားရမယ့္ ေနရာကုိေရာ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕မွ ေရာက္ရဲ့လား...။သြားတဲ့ကိစၥေရာ အဆင္မွေျပရဲ့လား...။ က ်ေနာ္ မိန္းမၾကီးတေယာက္လုိ ပူပင္ေနမိသည္။ သူ႔ဆံပင္စုိစုိေတြကုိ ေရေျခာက္ေအာင္ မသုတ္ပဲ အိပ္ယာထဲ၀င္အိပ္ေနမလား...။စိတ္ဖိစီးမႈေတြမ်ားျပီး ျဖစ္ေနတဲ့ ပါးစပ္ထဲက အနာေတြကမ်ား အရမ္းနာေနမလား...။ ေဆးခန္းသြားဖုိ႔ အင္မတန္ပ်င္းတဲ့ သူမကုိ က ်ေနာ္ပဲ ေဆးေတြကုိ အဆင္ေျပသလုိ တုိက္ေနတာမုိ႔ ခု ဘယ္ေဆးကုိ သူေသာက္မလဲ... က ်ေနာ့္ကုိရြဲ႕ျပီး ေသာက္ေရာေသာက္ပါ့မလား....။ 


.....။ ++++ 

လက္ထဲက ေဆးလိပ္ကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ အစီခံနားထိ တုိ၀င္ေနျပိီ..။အျပင္ကုိေငးေနမိတဲ့ စိတ္ေတြကုိ အခန္းထဲျပန္ေခၚထည့္....ေနာက္ျပီးေတာ့ ေဆးလိပ္ကုိ ေဆးလိပ္ခြက္ထဲ ထုိးေျချပီး မာန္ဖီေနတဲ့ ခရမ္းေရာင္ပန္းပြင့္ေလးဆီ က ်ေနာ့္ေျခလွမ္းေတြကုိ သယ္ေဆာင္ခဲ့မိေတာ့သည္...။ စိတ္သည္ထူးဆန္းေပစြ..။ 

 (မွတ္ခ်က္...။ နာရီေတြတင္ ေျပာင္းလဲတာမဟုတ္. ..စာေရးတဲ့သူလဲ ေျပာင္းလဲေနတယ္။စကၠန္႔နဲ႔အမွ်ပါပဲ..။ ေဇယ ်ာလင္းစကားနဲ႔ေျပာရရင္ ကုိယ့္အေၾကာင္းကုိယ္ေျပာဖုိ႔ေတာင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိျပန္ရွာေနရတယ္ ဆုိသလုိ အခုိက္အတန္႔ခဏဆုိေတာ့... စာေတြလဲ မေရးျဖစ္၊ေရးျဖစ္လဲ အရာမထင္။ ဆုိေတာ့... သည္းခံျပီးဖတ္ၾကဗ်ာ.) 

 ............................................................ 

+မေၾကးမုံ+

အခန္းအျပင္က မုိးေရစက္ေတြကုိၾကည့္ျပီး ဒီတေန႔စာကုန္လြန္ခဲ့ျပီးတဲ့နာရီေတြထဲကေန အခ်ိဳ႕နာရီေတြကုိ က ်ေနာ္ ျပန္ႏႈတ္ထားခ်င္မိသလုိျဖစ္လာသည္။ မုိးေရေတြထဲမွာ က ်ေနာ္စိတ္ေတြ စုိစြတ္ကုန္ေတာ့သည္။ စိတ္ေရာလူပါ အထုိင္က ်ေစဖုိ႔ဆုိ ကဗ်ာတပုဒ္ကုိ ဖတ္လုိက္ရင္ ေနသာ သြားမလား။ ဒါမွမဟုတ္လဲ အက္ေဆး တပုဒ္ေပါ့။ သီခ်င္းတပုဒ္ဆုိလဲ ေနသာထုိင္သာရွိ သြားမလား။ဒါနဲ႔ ခင္ေမာင္တုိးေတြခ်ည္းပဲ နားေထာင္ေနမိ သည္။ "ေ၀းခဲ့ျပီ..ပန္းခရမ္းျပာေရ.... .. ေ၀းခဲ့ျပီ... ပန္းခရမ္းျပာေရ......"
 ဟူးး.... ထြက္လာသမွ် ဘာလုိ႔မ်ား ေ၀းကြာျခင္းသီအုိရီေတြထဲက ရုန္းမထြက္ႏုိင္တဲ့သီခ်င္း ေတြျဖစ္ေနရသလဲ...။ ထုိ႔ထက္ပုိတာကေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ပန္းခရမ္းျပာျဖစ္ေနရသလဲ...။ က ်ေနာ့္မွာလဲ ဒီေန႔ေန႔လည္တုန္းက ေျခေဆာင့္ စိတ္ေကာက္ျပီး ထြက္သြားတဲ့ ခရမ္းေရာင္ပန္းကေလး တစ္ပြင့္ရွိသည္..။


+++++

"က ်မ မ်က္စိေရွ႕က ရွင္ထြက္သြားစမ္းပါ... "

 ေျပာေျပာဆုိဆုိ က ်ေနာ့္ရွပ္အကၤ ်ီစကုိဆြဲျပီး "လာ က ်မ တံခါးလုိက္ဖြင့္ေပးမယ္ " အဲ့လုိေျပာလုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ က ်ေနာ့္ ခႏၵာကုိယ္တစ္ခုလံုးက ေဒါသေၾကာင့္ တဆတ္ဆတ္ တုန္လုိ႔ေနသည္။ က ်ေနာ့္လက္ေတြကုိ လက္ပုိက္ထားသလုိမ်ိဳး ခ်ဳပ္ထားရသည္။ လက္ေတြကုိ အဲ့လုိ ခ်ဳပ္ထိန္းမထားပါက က ်ေနာ့္ေရွ႕က အဲ့ဒီမိန္းမကုိ တခုခု နာက ်င္ သြားေအာင္ လုပ္မိလိမ့္မည္ထင္ပါသည္။ "မင္းက ႏွင္ေနမွေတာ့ ငါကဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မွ ထြက္မသြားစရာ မရွိဘူးဘူးကြ" လုိ႔ေျပာျပီး က ်ေနာ္ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္ခဲ့ဖုိ႔ ေကာင္းသည္။ ဘာလုိ႔ဆုိ ဒါက သူ႔အခန္းျဖစ္ေနသည္ေလ။ဧည့္သည္ကုိ အိမ္ရွင္ကမွ ႏွင္ေနျပီပဲ။ က ်ေနာ္ဘာေၾကာင့္ ထပ္ရွိေနဦးမလဲ...။ သူ႔ပံုစံၾကည့္ရတာ က ်ေနာ့္ကုိ သူ႔ဘ၀၊သူ႔စိတ္၊သူ႔ႏွလံုးသားထဲကေန ထြက္သြားေအာင္ ေမာင္းႏွင္ထုတ္ေနပံုရပါ သည္။ သူမမ်က္လံုးမ်ားက ထုိစကားမ်ားကုိေျပာေနခ်ိန္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ စိတ္ပါလက္ပါ ရွိလွသည္။

++++++

 အျဖစ္အပ်က္မ်ားက လြန္စြာျမန္ဆန္လွသည္မုိ႔ ဘယ္အခုိက္အတန္႔မွာ ခုလုိစိတ္ပ်က္ညစ္ညဴးဖြယ္ အေျခအေနကုိ ေရာက္သြားခဲ့လဲ က ်ေနာ္ စဥ္းစားလုိ႔မရပါ။ က ်ေနာ္ခန္႔မွန္းရသေလာက္ေတာ့ က ်ေနာ့္ဆီကုိ ၀င္လာတဲ့တယ္လီဖုန္း တခုေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ တယ္လီဖုန္း ဆက္တဲ့ကိစၥေရာ၊ဆက္တဲ့သူပါ က ်ေနာ့္အတြက္ အေရးမၾကီးလွသည္မုိ႔ ေပါ့ေပါ့တန္တန္သာ သေဘာထား လုိက္ပါသည္။ သူက ဘယ္သူ႔ဖုန္းလဲေမးေတာ့လဲ အမွန္အတုိင္းက ်ေနာ္ေျဖခဲ့မိသည္။ဒီမွာက ်ေနာ္ ကိစၥတုိင္းမွာ အမွန္အတုိင္းျဖစ္ေနဖုိ႔ မလုိဟု သင္ခန္းစာတခုရလုိက္ပါသည္။ အမွန္အတုိင္းေျပာျပလုိက္ေတာ့ သူေဒါသူပုန္ထပါသည္။ သူေဒါသက ခ်က္ခ်င္းအျမင့္ဆံုးအေျခအေနကုိ ေရာက္ေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ တျဖည္းျဖည္း ခ်င္း ေဒါသဒီဂရီက ျမင့္တက္လာတာ ျဖစ္သည္။သူ ေဒါသ စထြက္ခ်ိန္မွာ စကားတခြန္းေျပာမည္။က ်ေနာ္က ေျဖရွင္းမည္။ ေျပာရင္း... သူ႔အျပစ္တင္ မႈေတြကုိ ေျဖရွင္းရင္း ေျဖရွင္းရင္းကေန... က ်ေနာ့္စကားေတြၾကားက ်ေနာ့္ဘာသာ ေလွာင္ပိတ္မိ ျပီးထြက္မရေတာ့...။ အဲ့ဒီအခါမွ သူ႔ေဒါသမီးလ ်ွံမ်ားက အထြဋ္အထိပ္သုိ႔ေရာက္ကာ ဘယ္လုိမွ ျငိွမရ၊ႏႈိင္းမရေတြ ျဖစ္ကုန္ေတာ့သည္။ 


++++++

 မ်က္လံုးကုိ အစြမ္းကုန္ျပဴးထုတ္ထားျပီး အသံကုိအက ်ယ္ဆံုးထိ ျမွင့္တင္ ထားေသာ ထုိမိန္းမကုိ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ၾကည့္ေနရင္းကပင္ သူမရဲ့ အလွကုိက ်ေနာ္သတိျပဳေနမိေသာေၾကာင့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိသာ ေဒါသျဖစ္မိသည္။ ပါးလ်လ်ႏႈတ္ခမ္းေတြက ေရဓာတ္ခမ္းေျခာက္လုိ႔ အျဖဴဖတ္ေလးေတြ လန္ေနေသးသည္။ က ်ေနာ့္ဆီ ဖုန္းတခု၀င္လာျပီးေနာက္ သူနဲ႔က ်ေနာ္ ကေတာက္ကဆတ္ျဖစ္ၾကတဲ့အခ်ိန္က သူမအျပင္သြားဖုိ႔ အလွျပင္ ေနခ်ိန္မုိ ႔ မိတ္ကပ္လူးလက္စ သူမမ်က္ႏွာက ၾကည္လင္လုိ႔ေနသည္။ ေခါင္းေလ ်ွာ္ ထားတဲ့ဆံပင္ေတြက စုိေနတုန္းေပမယ့္ ငယ္ထိပ္နားတ၀ုိက္က ဆံပင္ေတြေတာ့ ေျခာက္ေနျပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ငါးမိနစ္ေလာက္တုန္းက "ေမာင္..က ်မဆံပင္ေတြကုိ စက္ဆြဲေပးဦးေနာ္" လုိ႔ က်ေနာ့္ကုိ ေျပာခဲ့တာ သူမမွ ဟုတ္ပါေလစ လုိ ႔ က ်ေနာ္ ကပ်ာကယာေတြးမိသည္။ ေသးေသးေလးေပမယ့္ ထိပ္ကေလးမွာ လံုးေနတဲ့ သူမႏွာေခါင္းကုိ ျဖတ္ကနဲ လိမ္ဆြဲျပီး က ်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲဆြဲထည့္ထားဖုိ႔ စိတ္ကူးမိသည္။မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ က ်ေနာ္သူ႔ကုိ ဆြဲဖက္လုိက္ရင္ သူမက က ်ေနာ့္ကုိ ကုတ္ဖဲ့ရုိက္ပုတ္ မလုပ္ဘူးလုိ႔ ေျပာႏုိင္ပါ့မလား...။ သူမအဲ့လုိလုပ္လာရင္ က ်ေနာ္ကေရာ စိတ္ကုိ ထိန္းထားႏုိင္ပါ့မလား။ 

 ++++++ 

သုိ႔ႏွင့္ပင္ က ်ေနာ္ထြက္လာခဲ့သည္။ဘယ္ေလာက္အတုိင္းတာထိ ထြက္သြားခုိင္းမွန္း က ်ေနာ္မသိေသာ္ျငား က ်ေနာ္ေျခလွမ္းမ်ားက သူ႔ဘ၀ထဲကေန ထြက္သြားေနတာျဖစ္သည္။က ်ေနာ္ အဲ့ဒီမိန္းမကုိ လည္ျပန္ေတာင္ ငဲ့မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ပါ...။ စိတ္သည္ ထူးဆန္းေပစြ...။ 

 +++++

 ေဆးလိပ္မီးကုိ ရဲကနဲ ရဲကနဲ ေနေအာင္ က ်ေနာ္ဖြာလုိက္သည္။ မုိးေတြက အျပင္မွာ သည္းသည္းထန္ထန္...။ က ်ေနာ္တုိ႔ ရန္ျဖစ္ၾကတုန္း က သူမက အျပင္သြားမုိ႔လုပ္ေနတာ။ထီးမွ ပါသြားရဲ့လား။ သူမ သြားရမယ့္ ေနရာကုိေရာ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕မွ ေရာက္ရဲ့လား...။သြားတဲ့ကိစၥေရာ အဆင္မွေျပရဲ့လား...။ က ်ေနာ္ မိန္းမၾကီးတေယာက္လုိ ပူပင္ေနမိသည္။ သူ႔ဆံပင္စုိစုိေတြကုိ ေရေျခာက္ေအာင္ မသုတ္ပဲ အိပ္ယာထဲ၀င္အိပ္ေနမလား...။စိတ္ဖိစီးမႈေတြမ်ားျပီး ျဖစ္ေနတဲ့ ပါးစပ္ထဲက အနာေတြကမ်ား အရမ္းနာေနမလား...။ ေဆးခန္းသြားဖုိ႔ အင္မတန္ပ်င္းတဲ့ သူမကုိ က ်ေနာ္ပဲ ေဆးေတြကုိ အဆင္ေျပသလုိ တုိက္ေနတာမုိ႔ ခု ဘယ္ေဆးကုိ သူေသာက္မလဲ... က ်ေနာ့္ကုိရြဲ႕ျပီး ေသာက္ေရာေသာက္ပါ့မလား....။ 


.....။ ++++ 

လက္ထဲက ေဆးလိပ္ကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ အစီခံနားထိ တုိ၀င္ေနျပိီ..။အျပင္ကုိေငးေနမိတဲ့ စိတ္ေတြကုိ အခန္းထဲျပန္ေခၚထည့္....ေနာက္ျပီးေတာ့ ေဆးလိပ္ကုိ ေဆးလိပ္ခြက္ထဲ ထုိးေျချပီး မာန္ဖီေနတဲ့ ခရမ္းေရာင္ပန္းပြင့္ေလးဆီ က ်ေနာ့္ေျခလွမ္းေတြကုိ သယ္ေဆာင္ခဲ့မိေတာ့သည္...။ စိတ္သည္ထူးဆန္းေပစြ..။ 

 (မွတ္ခ်က္...။ နာရီေတြတင္ ေျပာင္းလဲတာမဟုတ္. ..စာေရးတဲ့သူလဲ ေျပာင္းလဲေနတယ္။စကၠန္႔နဲ႔အမွ်ပါပဲ..။ ေဇယ ်ာလင္းစကားနဲ႔ေျပာရရင္ ကုိယ့္အေၾကာင္းကုိယ္ေျပာဖုိ႔ေတာင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိျပန္ရွာေနရတယ္ ဆုိသလုိ အခုိက္အတန္႔ခဏဆုိေတာ့... စာေတြလဲ မေရးျဖစ္၊ေရးျဖစ္လဲ အရာမထင္။ ဆုိေတာ့... သည္းခံျပီးဖတ္ၾကဗ်ာ.) 

 ............................................................ 

+မေၾကးမုံ+