. “၀ုန္း ..”
အမယ္ေလး.. ကယ္ေတာ္မူပါ ဘုရား။ ကုတင္ေပၚမွ ၿပဳတ္က ်သည့္ အရွိန္ေၾကာင့္ အရိုးေတြ ေၾကကုန္သည့္ အလား နာလိုက္တာ နာလိုက္တာ. အသံကမထြက္ႏိုင္ လည္ေခ်ာင္း၀မွာ တစ္စို႕စို႕ ။ နာလြန္းသည့္ အရွိန္ေၾကာင့္ မ်က္ရည္တုိ႕ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ က ်လာသည္။ ဘုရား သာတေနတာ နာတာကို နာတယ္လို႕မွတ္လို႕မရ။ အို တာကို အိုတယ္ လို႕ မွတ္လို႕မရ။ ငါ့ေနာ္.... ေတာက္.. ငယ္တုန္းကစိတ္နဲ႕သာဆို.ရင္ေလ ..ဟင္း..ဟင္း စိတ္ထဲကေန ကိုယ္႕ကိုယ္ကို ၾကိမ္ေမာင္း အားမလို အားမရၿဖစ္..
“ကြ ်ီ”
ေဟာ.. နားစြင့္လိုက္သည္။ တံခါးဖြင့္သံ ႏွင့္အတူ အၾကင္နာကင္းမဲ႕တဲ႕အသံ ။
“အာ.. ေဒၚေလးတို႕ကလည္း ပစၥည္းလိုခ်င္ ေဘးနားက ဘဲလ္နွိပ္လိုက္ၿပီးေရာ။ လာမွာေပါ့။ တစ္ကယ္ပဲ အလုပ္က မ်ားရတဲ႕ ၾကားထဲ ဒီဂီလာန က တစ္မ်ဳိး. ပင္ပန္းတယ္ ”
နာေနရတဲ႕ ၾကားထဲ တူမ မိသီေၿပာသံၾကားေတာ႕ ရီခ်င္ထာေအလို႕ပဲ ဒက္ ကနဲ ၿပန္ေၿပာလိုက္ခ်င္တာ။ က ်ဳပ္အတြက္ ငွားထားတဲ႕ နပ္စ္ ကို ညည္းပဲ ပိုက္ဆံ ကုန္တယ္ဆိုၿပီး မေခၚေတာ႕တာေလ။ ရွင္းရွင္းေၿပာရရင္ ညည္းခုေနတာ ငါ့အိမ္။ ညည္းခုသံုးေနတာ ငါ့ပစၥည္း။ ငါ့ေငြ ငါ့စီး ပြားေရး။ က ်ဳပ္ပိုက္ဆံနဲ႕က ်ဳပ္ ကိုယ္႕ကိုၿပဳစုမယ္႕ နပ္စ္ေခၚတာကို ၾကားထဲက ညည္းက ကပ္ေစးနဲၿပီ မေခၚေတာ႕ ခံေပါ့ ပင္ပန္းေပါ့. စိတ္ထဲကေၿပာခ်င္တာက အဲဒီလို .. လည္ေခ်ာင္း၀က တစ္ကယ္ထြက္လာတဲ႕ အသံက “အား က ်ြတ္ က ်ြတ္..နာတယ္ နာတယ္..” သူမရဲ႕ပိန္လွီေနတဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကို ၀ဖိုင့္တဲ႕ မိသီမ ေစြ႕ကနဲ ေပြ႕ၿပီး ခပ္ပါးပါး အိပ္ယာေပၚ အညွာအတာမဲ႕စြာၿဖင့္ ၿပန္ တင္ေပးလိုက္သည္။
“နာရင္လည္း ေအာင့္ခံ ေဒၚေလးေရ။ မတတ္နိုင္ဘူး။ ထမင္းစားခ်ိန္ၾက ေကာင္မေလး ထမင္းလာပို႕ၿပီး ေက ်ြးခိုင္းလိုက္မယ္။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္းပါ။ အလုပ္ေတြ မ်ားေနရတဲ႕ အထဲ .. စိတ္ေတြလဲ ညစ္ပါတယ္ ”
“၀ုန္း”
အခန္းတံခါးကို ၀ုန္း ကနဲေဆာင့္ပိတ္လိုက္သည့္အသံ ။ အခန္းက ခုနကလိုပဲ ၿပန္လည္တိတ္ဆိတ္သြားၿပန္သည္။ ခုနက ၿပဳတ္က ်ထားသည့္ အရွိန္ေၾကာင့္ အသားေတြ နာၿပီး ၾကိမ္းေနသည့္ ဒဏ္ကို ၾကိတ္မွိတ္ခံစားရင္း မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္တို႕က စီးက ်လာၿပန္သည္။ ေအာ္.. ငါ့ရဲ႕ ေန၀င္ခ်ိန္က ဒီလိုတဲ႕လား. အေတြးတို႕က အတိတ္ကို ၿပန္၀ဲ ေရာက္ရွိသြားသည္.။
“ေတာက္!”
အသံခပ္ၿပင္းၿပင္းနဲ႕အတူ ပန္းကန္ကြဲ သံေတြ ဆူညံသြားသည္။ မိသန္းတစ္ေယာက္ ေနစရာမရွိဘူး။ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ က ်ကြဲေနသည့္ ပန္းကန္ေတြကို ေကာက္သိမ္း။ မမေလးသိမ္႕ မ်က္ႏွာကို ေမာမ ၾကည့္ရဲဘူး။ မိသန္း ေခါင္းေပၚကို ေရေတြေလာင္းခ်တာ ခံလိုက္ရသည္။ မ်က္ႏွာေပၚစီးက ်လာသည့္ ေရေတြကို မသုတ္ အားဘူး။ ဒီအလုပ္ေလးၿမဲမွ သမီးေလးကို ေက ်ာင္းထားဖို႕ အဆင္ေၿပမွာ။ ေတာင့္ထား ေတာင့္ထား ကိုယ္႕ဘာသာကိုယ္ အားေပး အားတင္း ပန္းကန္ကြဲေတြ ဆက္သိမ္း။ ေခါင္းငံု႕ ထားေပမယ္႕မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္။ မာန္ပါပါ မာနသံခပ္ၿမင့္ၿမင့္ ငါ ဆိုသည့္ အတၱတို႕ၿဖင့္ ရုန္းၾကြလာသည့္ အသံ ခပ္စူးစူး က မိသန္းနားထဲ ဟိန္းေနသည္။ “မွတ္ထား ေနာက္ဆို ငါထမင္းစားတဲ႕ ပန္းကန္ဘယ္ဟာဆိုတာ ကြဲကြဲၿပားၿပားမသိပဲ ေနအုန္း။ နင္ေနာ္ နင္ ၿပဳတ္ေစာ္နံေနၿပီ မိသန္း။ ေနာက္တစ္ခါဆို နင့္ကို ၃ လစာေပးၿပီး ကန္အထုတ္ပဲ.
” “ကြ ်ီ”
အခန္းတံခါးဖြင့္သည့္ အသံေၾကာင့္ မ်က္၀န္းအၾကည့္ကို အခန္းတံခါး၀ဆီပို႕လိုက္သည္။ “ၾကီးၾကီး ထမင္းစားမယ္” အိမ္အကူေကာင္မေလး ထမင္းလာပို႕ေပးတာကိုး ။ ထမင္းထည့္ထားသည့္ ပန္းကန္က စတီးပန္းကန္ ေၿပာင္လက္ေနေသာ္ လည္း ပိန္ခ်ဳိင့္ လို႕။ စိတ္အခပ္ မသင့္တိုင္း ထမင္းထည့္သည့္ ေၾကြပန္း ကန္ေတြ ဆြဲယူၿပီး လႊတ္ပစ္တတ္သည့္ သူမ၏ အက ်င့္ေၾကာင့္ လႊတ္ပစ္ ေသာ္လည္း မကြဲသည့္ စတီးပန္းကန္ႏွင့္သာ လာေက ်ြးသည္။ ပဲဟင္းရည္ ခ်ဳိခပ္က ်ဲက ်ဲ ဆမ္းထားေသးသည္။ ၿပီးေတာ႕ ၿဖဴဖတ္ၿဖဴေရာ ၾကက္သားၿပဳတ္။ ဒါသည္ပင္ ေန႕တိုင္းမရိုးသည့္ သူမ၏ ေန႕လည္စာ။ ေၾသာ္ ခုေတာ႕ ငါ့ပန္းကန္နဲ႕ငါဆိုတာ သီးသီးသန္႕သန္႕ကိုၿဖစ္လို႕ ဟုပင္ စိတ္ထဲကပင္ ေတြးမိၿပန္သည္။ ပါးစပ္ထဲက ထမင္းကၿဖင့္ မကုန္ေသး စိတ္ေလာၾကီးစြာ ေကာင္မေလးရဲ႕ ထမင္းထည့္ထားသည့္ ဇြန္းက သူမနႈတ္ခမ္းနား၀ဲေနၿပန္သည္။ ဟဲ႕ သြားေတြမေကာင္း ေတာ႕ဘူးေလ။ ငါ ဒီေလာက္ၿမန္ၿမန္ ဘယ္၀ါးနိုင္မတုန္း။ အဲဒီလို ေၿပာခ်င္တာ။ လည္ေခ်ာင္း၀က အသံကမ ထြက္ႏိုင္ဘူး။ ေကာင္မေလးထိုးထိုးထည့္ေနသည့္ ထမင္းကို အလ ်င္မီေအာင္ မနည္းလိုက္၀ါးေနရသည္။
“ၾကီးၾကီး ၿမန္ၿမန္စား ၿပီးရင္ ကေလးေတြကို ေက ်ာင္းသြားၾကိဳရမယ္။ ၾကာေနရင္ မမသီက ေအာ္မွာ”
အသက္မေသရံုတစ္မယ္ ထမင္းတနပ္စားရဖို႕အေရး တတ္နိုင္သေလာက္၀ါး အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ ေကာင္မေလးက ထမင္း မကုန္ေသးဘူး သိမ္းသြားေရာ။ ညက ်ဗိုက္ဆာလို႕ ဘဲႏွိပ္လဲ ဘယ္သူမွ သူမအခန္းထဲ ေရာက္မလာၾက။ ဆီးသြား၀မ္းသြား ဒီအိပ္ယာေပၚ။အစကေတာ႕ ရြံလို႕ ဘဲလ္ကိုနာနာနိပ္ ဘယ္လိုပင္ ႏွိပ္ေသာ္လည္း အခန္းတံခါးက ပြင့္ မလာ။ ခံစားရတဲ႕ ေ၀ဒနာက ပြင့္ထြက္သြားေတာ႕မတတ္။ ေနာက္ဆံုး စိတ္က ဘယ္လိုပင္ထိန္းပါေသာ္လည္း ခႏၶာက မထိန္းႏိုင္ေတာ႕ေပ။ စစခ်င္းပထမတစ္ေခါက္ကဆိုရင္ ငိုကလည္း ငို ရြံလြန္းလို႕ ေအာ႕အန္။ ေ၀ဒနာက ခံစားရ။ အခန္းထဲက အနံ႕ေတြက ဆုိးဆိုးရြားရြာ။ ခုဆို ေမြ႕ယာေပၚ တစ္ခါသံုး ပလတ္စတစ္ ခံုခင္းတစ္ခု ခင္းေပးထားသည္။ ၿပီးရင္ အဲဒါၾကီး လာလဲေပး။ အိပ္ယာခင္းေတြ ညစ္ပတ္လို႕တဲ႕။ ေၾသာ္ ကိုယ္႕ပစၥည္းနဲ႕ ကိုယ္ေတာင္ ပလတ္ စတစ္ေပၚ အိပ္ရသည့္ဘ၀။ တစ္ေန႕ တစ္ေန႕ ဒီလို မလႈပ္ႏိုင္ မရွားႏိုင္သည့္ဘ၀ႏွင့္ ၀မ္းနည္း အလိုမက ်တဲ႕ စိတ္။ ေဒါသေတြထြက္။ ဒီဘ၀ ကလြတ္ခ်င္ပါေသာ္လည္း ငါ့ပိုင္တဲ႕ ပစၥည္း ဥစၥာတို႕ကို စိတ္ကမခ်။ ဒီလိုရလာဖို႕ ငါဘယ္ေလာက္ရွာခဲ႕ရလဲ။ ငါ ဘယ္ေလာက္ရုန္းကန္ခဲ႕ရလဲ။ လြယ္လြယ္နဲ႕ေတာ႕ မစြန္႕လြတ္နိုင္ဘူး။
“၀ုန္း”
အခန္းတံခါး ပိတ္သည့္ အသံ . ဟင္.. ငါ ထမင္း မ၀ ေသးဘူးေလ။ ဟဲ႕.. အသံမထြက္နိုင္ လက္ကိုဆန္႕တန္းၿပီး ေခၚပါေသာ္လည္း ေက ်ာခိုင္းထြက္ သြားသည့္ ေကာင္မေလးကၿဖင့္ ပန္းကန္ေတြ သိမ္းလို႕ အခန္းထဲက ထြက္သြားေခ် ၿပီ။အခန္းသည္ ခုနကလို မည္းမည္းေမွာင္ေမွာင္ ၿပန္လည္တိတ္ဆိတ္သြားၿပန္သည္။ ေရေလး ေသာက္ခ်င္ လိုက္တာ။ ေၾသာ္…. ခုေတာ႕လည္း ငါပိုင္သည့္ပစၥည္း ငါ့ ခႏၶာက မလွဳပ္ႏိုင္သည့္အခါ မည္မွ်ေလာက္ရုန္းကန္ခဲ႕ပါေသာ္လည္း ေရေလး တစ္ေပါက္ေတာင္ မ၀သည့္ သည္ဘ၀ ထမင္းေလးတစ္နပ္ေတာင္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အရသာရွိရွိ မစားႏိုင္သည့္ သည္ဘ၀။ ထိုက္သူမွ စားရေလသည္ဟု ဆိုေလမည္လား။ ငါရွာသည့္ပစၥည္း ငါနဲ႕မထိုက္တန္ရင္ ဘယ္သူနဲ႕ထိုက္တန္လဲ။ ခႏၶာသည္ ေဒါသမီးႏွင့္ ေလွာင္ၿမိဳက္ေလၿပန္သည္ တစ္ခါ။ “မရဘူး။ အဲဒီဆိုင္က ဖာလူဒါမွ ေသာက္ခ်င္တာ။ ဟုတ္တယ္.. ခု၀ယ္ၿပီးလာပို႔ ဒါပဲ” ေၾသာ္ ..အရင္တုန္းက ငယ္တုန္းရြယ္တုန္း မာနေတြရွိတုန္း ထင္တိုင္းက ်ဲခဲ႕တဲ႕ က ်ဴပ္။
“ေငြ ရွိဖို႕ပဲ လိုတာပါ။ ေငြရွိရင္ ဘာမဆိုင္ၿဖစ္တယ္။ ကိုယ္႕ေဘးမွာ ၀ိုင္း၀ိုင္း လည္ေနေအာင္
ခိုင္းလို႕ရတယ္ ”
အရင္မိုးေကာင္းတုန္း ထန္ခဲ႕သည့္ မာန္ေတြ ။ စကားေတြ။ ခုေတာ႕ ေငြရွိေနတာေတာင္မွ..၀မ္းနည္းစိတ္က ရိႈက္လို႕ ရင္၀ကို လာေဆာင့္ၿပန္ေလသည္။
“ကြ ်ီ”
အခန္းတံခါးဖြင့္သံ . ဘယ္သူပါလိမ္႕ ။ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ သည္အခန္းတံခါးဖြင့္သံ ပိတ္သံသည္သာ သူမရဲ႕ ကမာၻ။ သည္အခန္းတံခါးရဲ႕ အၿပင္မွာ ဘာေတြၿဖစ္ေနလဲ မသိဘူး။ အခန္းထဲ၀င္လာသူ ထြက္သြား သူတို႕ကိုသာ စိတ္၀င္စားသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ တိတ္ဆိတ္မည္းေမွာင္ေနသည့္ သည္အခန္းထဲကို ဘယ္သူမ်ား၀င္လာမလဲ ေမွ်ာင္လင့္ရသည္။ ဘယ္သူမ်ား စကားလာေၿပာေလမလဲ ေတာင့္တမိသည္။
“မမသိမ္႕ ”
ေခၚသံႏွင့္အတူ အခန္းထဲ၀င္လာသူက မိသန္း။ သူမ၏ မ်က္၀န္းတြင္ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးရိပ္တုိ႕ ရုတ္ၿခည္း ၿဖတ္ေၿပးသြား သည္။ ဟုတ္တယ္ေလ သူမကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေရခ်ဳိးေပး။ ေမွာင္ေနတဲ႕ အခန္းထဲ ကို အလင္း၀င္လာေအာင္ အခန္းတံခါးေတြ ဖြင့္။ ၿပီးရင္ အခန္းကို သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ေပးမည္။ သူမကို အားေပးစကားေတြေၿပာမည္။ ဒီေန႕ ည မိုးမခ်ဳပ္ပါေစနဲ႕။ မိုးခ်ဳပ္လ ်ွင္ေတာ႕ မိသန္း သူ႕အိမ္ သူၿပန္လိမ္႕မည္။ ၿပီးလ ်ွင္ သံုး ေလး လ ေပ်ာက္ခ်င္ေပ်ာက္သြား မည္။ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္တစ္ခါဆိုသည္လည္း ထပ္ ၍ မရွိနိုင္ေတာ႕ေပ။
“သက္သက္သာသာ ေနေနာ္။ သမီးေလးက မုန္႕ေတြ ေပးလိုက္တယ္။ ၾကီးၾကီး သိမ္႕ အတြက္ဆိုၿပီးေတာ႕ ေနာင္ႏွစ္ေတာ႕ ရန္ကုန္ေဆးရံုၾကီးကို ေၿပာင္းရမယ္လို႕ ေၿပာလိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ပတ္ကို လာၾကည့္မယ္တဲ႕။ ”
တစ္ကယ္ေတာ႕ မိသန္းသမီးေလးကို ပညာသင္စားရိတ္ ထုတ္ေပးခဲ႕ခ်င္းမွာ ေစတနာရွိလြန္းလို႕ မဟုတ္။ မမသိမ္႕က သေဘာေကာင္းသည္ စိတ္ထားၿဖဴစင္သည္ ဆိုသည့္ ဂုဏ္ကို လိုခ်င္လို႕သာၿဖစ္သည္။ မိသန္းသမီးေလး က လိမၼာေရးၿခား လဲ ရွိၿပီး စာလဲေတာ္သည္။ အစထဲက ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး ရွိေသာ ကေလးကို ပံ႔ပိုးေပးလိုက္ခ်င္း အားၿဖင့္ သူမ ဂုဏ္တက္ခဲ႕ ဘူးသည္။ ခုေတာ႕ ကေလးမသည္ ဆရာ၀န္ ၿဖစ္ေနေလၿပီ။ ေတာ္ရွာပါသည္ ေက ်းဇူးရွင္ဟူေသာ အသိၿဖင့္ မၾကာခဏလာၾကည့္ၾကသလို တူမေတာ္ အငတ္ထား သမွ် မိသန္းလာလ ်ွင္ သူမစားရသည္။ ဒါေတာင္ ညဘက္ တူမေတာ္က အခန္းထဲ ေရာက္လာလ ်ွင္ စားလက္စမုန္႕ေတြကို မတည့္ဘူးဆိုသည့္ အေၾကာင္းၿပခ်က္ၿဖင့္ ယူၿပီး သိမ္းသြားတတ္သည္။ မ်က္၀န္းတြင္ မ်က္ရည္တို႕ ရစ္သိုင္းလာၿပန္သည္။
“အိုး မမသိမ္႕ မငိုပါနဲ႕. မိသန္းတို႕ မၾကာ မၾကာ လာပါ့မယ္။ အားတင္းထားေနာ္ ”
မ်က္ရည္တို႕ၾကားမွ အားတင္းၿပီး ေခါင္းညိမ္႕ၿပမိၿပန္သည္။ အားနာလိုက္တာ မိသန္းရယ္လို႕ စိတ္ထဲက ညည္းမိသည္။ ကိုယ္မစြမ္းသည့္အခ်ိန္မွ ကိုယ္႕လူဆိုတာသိရသည့္အၿဖစ္ မဟုတ္ေပေလာ။ အရင္ကဆိုရင္ တူမ မိသီတို႕မ်ား ေဒၚေလးရဲ႕ လက္ ဓါးရွလို ့ ဆိုသည္ႏွင့္ ရင္ဘတ္စည္စီးၿပီး ငိုၾကီးခ်က္မ ကိုယ္႕အနားေရာက္လာတတ္သည့္ သူေတြ။ ေၾသာ္… ခုမ်ားေတာ႕ .. အေတြးႏွင့္အတူ သူမ၏ ရင္ဘတ္ၾကီးမို႔ေမာက္ လို႕ ဟင္း ကနဲ သက္ၿပင္းခ်သံၾကီး ထြက္ လာၿပန္သည္။
“မမသိမ္႕ အမ်ားၾကီးမေတြးနဲ႕ တရားေလး ဘာေလးနာပါလား မိသန္း ဖြင့္ေပးမယ္”
သူမ အသာအယာ ေခါင္းညိမ္႕ၿပလိုက္သည္။ သူမ၏ အခန္းထဲတြင္ တရားသံတို႕ၿဖင့္ လြင့္ပ်ံလို႕ ေအးခ်မ္း သြားၿပန္သည္။ တစ္ဒဂၤပါေလ။ မိသန္းၿပန္သြားလ ်ွင္ သူမ၏ အခန္းသည္ ေဒါသ ေမာဟ မာန္မာန တို႕ၿဖင့္ ၿပန္လည္ ထံုမြန္းသြားမည္။ သူမသည္ မၾကာခင္ မီးစာကုန္ ဆီခမ္းေပေတာ႕မည္။ တစ္သက္တာလံုး ဘ၀တြင္ မာန္ မာန အတၱတို႕ၿဖင့္ တည္ ေဆာက္ခဲ႕သမွ် သူမ၏ ႏွလံုးအိမ္၀ယ္ မာန္ မာန အတၱ တို႕သည္ ေနရာ အခိုင္အခန္႕ ရွိေနေလၿပီ။ ထို႕ေၾကာင့္ တစ္ခဏမွ် လာေသာ တရားဟူသည့္ဧည့္သည္ သည္ သူမ၏ စိတ္ႏွလံုး၀ယ္ အၿပည့္အ၀ ေနရာယူႏိုင္ပါမည္ေလာ။ ေတြးစရာပင္။ မည္သို႕ပင္ဆိုေစကာမူ မိသန္းၿပန္ သြားသည့္အခါ သည္အခန္းေလးထဲ တိတ္ဆိတ္စြာ က ်န္ရစ္ခဲ႕ေပမည္။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ အခန္းတံခါးဖြင့္သံကို သူမနားစြင့္ေနရမည္။ ေမွ်ာ္လင့္ေနရမည္။ သည္အခန္းသည္ ေမွာင္ေနသည္ သို႕ေသာ္လည္း ေန႕လားညလား မကြဲၿပားေသာ သူမအတြက္ အလင္းအေမွာင္ သည္ အဓိက မက ်။ တံခါးဖြင့္ လိုက္သည့္ ကြ ်ီဆိုသည့္အသံ ၀ုန္း ကနဲ ၿပန္ပိတ္ သြားသည့္ တံခါး၏ အသံသည္သာ သူမ အတြက္ ကမာၻတစ္ခုၿဖစ္ေနေလ ေတာ႕သည္။ တစ္ေန႕ၿပီးတစ္ေန႕ ေမွာင္မိုက္ေနသည့္ အခန္းထဲတြင္ သူမ၏ ဘ၀သည္ အင္အားတို႕ ေလ ်ာ႕က ်လာေလၿပီ။ ငါ ပစၥည္း ငါ့ဥစၥာေတြကို ထားခဲ႕ရေတာ႕မွာပါလား။ အမွန္စင္စစ္မူသူမသည္ ထုိပစၥည္း ဥစၥာတုိ႕ၿဖင့္ မခြဲခြာခ်င္ေသးေပ။ သူမငယ္ငယ္က ေငြသည္သာအဓိက ဟု ထင္ခဲ႕သည္။ အပ်ဳိၾကီးတစ္ေယာက္ အိမ္ေထာင္မရွိသူ လြတ္လပ္ေသာ မိန္းမ တစ္ေယာက္အေနနွင့္ အသက္ၾကီးလ ်ွင္ေငြရွိမွၿဖစ္မည္။ အိုစာ မင္းစာကို ေလာဘၾကီးစြာ ရွာေဖြစုေဆာင္းခဲ႕သည္။ ယခု တတိယ အရြယ္၀င္စမွာပင္ သူမသည္ အိပ္ယာထဲ ဗုန္းဗုန္းလဲ ခဲ႕ရၿပီ။ အိုၾကီး အိုမႏွင့္ သူမ်ား မွွီခိုၿပီး အသက္ရွင္ရသည့္ဘ၀ ေရာက္ခဲ႕ရၿပီ။ သူမအတြက္ေန၀င္ခ်ိန္တို႕သည္ သိပ္ေစာလြန္းေနေသးသည္။ စီးပြားေရးကို တူမေတာ္မိသီထံလြဲေပး ကိုယ္တိုင္က တရားဓမၼကိုသာအားထုတ္သြားေတာ႕မည္ဟု စိတ္ပိုင္း ၿဖတ္လိုက္သည့္ အခ်ိန္က ်ခါမွ သူမသည္ မလႈပ္ႏိုင္မရွားႏိုင္ ဂီလာန လူနာတစ္ေယာက္အေနၿဖင့္ သည္ေမွာင္မိုက္ေနသည့္ အခန္းေလးထဲတြင္ ကမၻာတစ္ခုတစ္ဖြယ္ အသက္ရွင္ရံုမွ် ရွင္သန္ေနရသည္။ အမွန္ဆိုလ ်ွင္ သည္၀ဋ္ေၾကြးမွ လြတ္ခ်င္လွၿပီ။ အိပ္ယာေပၚၾကီးေက ်ာခင္းလို႕ လွဲေနရဖန္မ်ားလာသည့္အခါ အပူေလာင္လွ်က္ ေက ်ာဘက္တြင္အနာအေသးေလးမ်ား ၿဖစ္လာသည္။ အခန္းသည္ေမွာင္မိုက္လ ်က္ မသန္႕ရွင္းသည့္ အတြက္အနာအေသးမွ အနာမ်ားၾကီးလာၾကသည္။ ေက ်ာသည္ပူရံုမွ်မကနာက ်င္ေနရသည္။ နာပါေသာ္လည္း ေဘးတစ္ၿခမ္းေစာင္းအိပ္မိသည္အခါ အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္းၿဖစ္ေနေသာ အရိုးႏွင့္ေထာက္အိပ္ရသည့္အတြက္ သည္းစြာနာက ်င္ ခံစားရၿပန္သည္။ နာလ ်ွင္နာသည္ဟု မွတ္ဆုိသည့္ တရားသေဘာကိုသိပါေသာ္လည္း လက္ေတြ႕တြင္မူအမွတ္ခက္ လွသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ တူမေတာ္မိသီ မိမိကုိ ေၿပာဆိုဆက္ဆံေနသည့္ ပံုစံကိုၾကားရၿမင္ရ သည့္အခါ ေဒါသမီးေတာက္ ေလာင္လွသည္။ ေဒါသသည္ တစ္ရက္လည္းမေၿပ ႏွစ္ရက္လည္းမေၿပ စိတ္တြင္းမွ နာၾကည္းမႈသည္ တင္းမာေသာ “ေတာက္” ေခါက္သံ အၿဖင့္ ေၿပာင္းလဲထြက္ေပၚလာခဲ႕သည္။ ထိုအသံသည္ မာသည္ တင္းသည္ မာန္ ပါလွသည္။ ႏွစ္ရွည္လမ်ား အိပ္ယာထဲလွဲေနသည့္ မီးစာကုန္ခါနီး လူမမာတစ္ေယာက္၏ အသံဟုဆိုလ ်ွင္ ယံုႏိုင္ဖြယ္ရာမရွိေပ။ မိသန္းလာသည့္အခ်ိန္ တရားေခြေလးမ်ား ဖြင့္ေပးသည့္အခါ စိတ္သည္တရားကိုလိုက္မွတ္ေနရင္း တစ္ခါၿပန္ လည္ ၿငိမ္းခ်မ္းၿပန္ေလသည္။ ဧည့္သည္လိုပင္ ခဏလာ၍ခဏဆို ေပ်ာက္သြားသည့္ တရားၿဖစ္ေနသည္။ ေသခ်င္းတ ရားကို ေတြးမိၿပီး ေၾကာက္ရြံတုန္လႈပ္မိသည့္အခါ ႏႈတ္မွ ရသမွ် ဘုရားစာတို႕ကို ရြတ္ဆိုမိၿပန္သည္။ သူမ၏ဘ၀သည္ ေသဆိုေသာ္လည္း မေသရဲ ရွင္ဆိုေသာ္လည္း ေနသာသည့္ဘ၀မဟုတ္။ စိတ္သည္ အတိတ္က ေရႊထီးေဆာင္းခဲ႕သည့္ ဘ၀ကို အေၿပးအလႊား ၿပန္ေရာက္ရွိသြားခဲ႕သလို ခုက ်ေတာ႕ေရာဆိုသည့္ အေတြးတို႕ၿပန္၀င္လာသည့္အခါ ခႏၶာကိုယ္သည္ ေအးစက္ေတာင့္တင္းလ ်က္ ေခြ်းတို႕ၿဖင့္ ရႊဲႏွစ္ေနတတ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ သူမသည္ ငါေသေတာ႕ မည္ထင္သည္ဟု ေတြးၾကံမိသည့္အခါ မာန္သည္ၿပန္တင္းၿပန္ေလသည္။ ဟင့္အင္း မေသႏိုင္ေသးဘူး ငါရွာထားတဲ႕ ပစၥည္း ငါ့ဥစၥာ ငါမွ မသံုးရေသး ပဲ။ ငါ့စီးပြားေရး စိတ္မခ်ဘူး စိတ္မခ်ဘူး ထိုသို႕ၿဖင့္ အသက္ကို အလုအယက္၀ေအာင္ ရႈသြင္း ရႈထုတ္ၿပန္ေလသည္။ ထိုသို႕ၿဖင့္ သူမသည္ ေန႕လား ညလားမကြဲၿပားေသာ သည္အခန္းေလးထဲတြင္ လူသက္ တစ္ရက္ပိုရွည္ၿပန္ေလသည္။ သူမသည္ ထိုကဲ႕သို႕ လူသက္တစ္ရက္ပိုရွည္ေနသည္ကိုပင္ ၀မ္းသာေနလ ်က္ရွိသည္။ ဤသည္ကို ဒုကၡဟု ေရရာေသခ်ာစြာမသိႏိုင္ေသးေပ။ သူမပိုင္ဆိုင္ေသာ ပစၥည္းဥစၥာမ်ားကို သံုးပင္မသံုးစြဲရေသာ္လည္း ငါပိုင္သည့္ပစၥည္း ငါ့ဥစၥာဟူသည့္ အစြဲသည္ မပ်က္နိုင္ေသးေပ။ “ကြ ်ီ” ေဟာ တံခါးဖြင့္သံ မိသန္းပါလား။ ပီတိေၾကာင့္ သူမ၏မ်က္ႏွာသည္ ၿပံဳးရိပ္သန္းသြားသည္။ မိသန္းသမီးေလးလည္း ပါလာသည္။ ေၾသာ္ …သူမသည္ မိသန္းကို ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ၿပန္ေတြ႕ခြင့္ ရၿပန္ၿပီ။
“ၾကီးၾကီးသိမ္႕ ေနလို႕ေကာင္းရဲ႕လား”
မိသန္းသမီးေလး၏ ခ်ဳိသာေသာ အၿပံဳးေလးနဲ႕ ေမးသံသည္ သူမ၏စိတ္ဘ၀င္၀ယ္ ေအးၿမလြန္းေနၿပန္သည္။ ေၾသာ္ ငါ့ရဲ႕ ေၿမးမကေလး သမီးေလးသာၿဖစ္လိုက္လ ်ွင္ မည္မ်ွေလာက္ေကာင္းမည္နည္း။ ငါ့ဘ၀ခုလိုေနရမည္မဟုတ္။ အသံမထြက္ႏိုင္သည့္ သူမ ေခါင္းကိုလႈပ္သည္ဆုိယံုေလးမ်ွသာ ညိမ္႕ၿပမိလိုက္သည္။ မိသန္းကေတာ႕ ထံုးစံအတိုင္း အခန္းတံခါးေတြဖြင့္ သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ တရားေခြေလး ဖြင့္ေပးထားၿပန္သည္။ ကေလးမေလးသည္ သူမကို မုန္႕အနည္း ငယ္ခြံေက ်ြးလိုက္ ေရအနည္းငယ္တိုက္လိုက္ႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္လ ်က္ရွိသည္။ သူမသည္ ကေလးမေလး ခြံေက ်ြးသည့္ မုန္႕အရသာထက္ ၾကင္နာၿခင္းဆိုသည့္ စိတ္အရသာအား ပိုၿပီးခံတြင္းေတြ႕လ ်က္ရွိသည္။ အရင္ရက္ေတြက ေၿခာက္ကပ္ ကပ္ႏိုင္လွေသာ သူမ၏ ဘ၀ၾကီးသည္ သည္ေန႕တြင္ေတာ႕ ၿပန္လည္စိုေၿပလာၿပန္သည္။ စိတ္သည္ေအး ၍ ၾကည္ေသာ အခါ တရားေတာ္သည္ စိတ္ႏွလံုးထဲ၀ယ္ ညင္ညင္သာသာ ၿငိမ္႕ေညာင္းစြာၿဖင့္ စီးဆင္းၿပန္ေလသည္။ ထိုခဏတြင္ သူမ၏ စိတ္ထဲ အလွႈတစ္ခု ၿပဳလုပ္ခ်င္မိသည္။ သူမထံတြင္ လွဴစရာဘာမွ်မရွိ။ စိတ္ကိုအႏိုင္ႏို္င္ ဖမ္းဆုပ္မိေသာအခါ သူမ၏ နားမွ နားကပ္ကို သတိရလိုက္မိသည္။ တူမေတာ္မိသီက အစတြင္ေတာ႕ ခြ်တ္ဖို႕ၾကိဳးစားေသးသည္။ နားမွ ေသြးထြက္ကာ အသည္းအသန္ရုန္းကန္ေအာ္ဟစ္ေနေသာ သူမေၾကာင့္ လက္ေလ ်ာ႕သြားၿခင္းၿဖစ္သည္။ ယခုမိသန္းတို႕ရွိေနတုန္း အလွဴတစ္ခုမွ် စီစဥ္ခိုင္းလွ်င္ ေကာင္းေလစြ။ အေတြးၿဖင့္လက္ကိုမလွ်က္ နားမွ နားကပ္ကိုၿဖဳတ္ေပးရန္ ကေလးမကိုေတာင္းဆိုမိသည္။
“ၾကီးၾကီးသိမ္႕ နားကပ္ၿဖဳတ္ခိုင္းတာလား။”
သူမ၏ ေခါင္းအညိမ္႕တြင္ ကေလးမသည္ၿငင္သာစြာ နားမွ နားကပ္ကိုၿဖဳတ္ေပးေလသည္။ ၿဖဳတ္ထားသည့္ နားကပ္ကို လက္တြင္ ကိုင္ဆုပ္ထားလ ်က္ မိသန္းကုိ မ်က္လံုးအၾကည့္ၿဖင့္ လွမ္းေခၚမိသည္။ “ေမေမ ၾကီးၾကီးသိမ္႕ ေၿပာစရာရွိတယ္ နဲ႕တူတယ္ ” မိသန္းလက္ထဲ နားကပ္ေလးကိုထိုးထည့္ေပးရင္း သူမနႈတ္က အားယူကာေလသံမွ်ၿဖင့္ “အလွဴ ” ဟူသည့္ ဆိုစကား ကို အားတင္းေၿပာယူရသည္။ မိသန္း အနားနားကပ္ခါ နားေထာင္ရင္း သေဘာေပါက္သြားပံုရသည္။ “မိသန္း သန္ဘက္ခါေလာက္ မမသိမ္႕ၿဖစ္ေစခ်င္သလို အလွဴလာလုပ္ေပးမယ္ေနာ္.”
“ကြ ်ီ”
တံခါးဖြင့္သံေၾကာင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္လ ်ွင္ တူမေတာ္မိသီသည္ အခန္းထဲ ၀င္လာရင္း
“ဒီမွာ ေဒၚေလးနားက နားကပ္ကို ဒီသားအမိ ကိုၿဖဳတ္ေပးလိုက္ရေအာင္ ေဒၚေလးႏွင့္ ဘာေတာ္ေနလို႕တုန္း ေဟာဒီက မိသီကမွ တူမအရင္းပါ ေဒၚေလးရဲ႕။ အဲဒီနားကပ္ ဘယ္ေလာက္တန္လဲ ေဒၚေလးသိတယ္မဟုတ္လား။ နားကပ္ထဲက စိန္အရည္သန္႕ တစ္လံုးတည္းနဲ႕တင္ ဒီသားအမ္ိ သူေဌးၿဖစ္ေလာက္တယ္ ေဒၚေလးရဲ႕ .. ထင္တယ္ ဒီသားအမိ အလာစိပ္ေနထဲက ဒါမ်ဳိးလိုခ်င္လို႕ဆိုတာ သိၿပီးသား ဒါေၾကာင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ. ေတာ္ေသးတာေပါ့ အိမ္ေဖာ္ေကာင္မေလး အၿမန္လာေၿပးေၿပာေပလို႕ ”
ထိုစကားတို႕ကိုၾကားလိုက္ရသည့္ခဏတြင္ပင္ သူမ၏ ႏွလံုးခုန္သံတို႕သည္ ပိုပိုၿမန္လာသည္။ ေရေသာက္ခ်င္သည့္အခ်ိန္ ဘဲလ္တီးေခၚသည့္အခါ မၾကားေသာ မလာေသာ သူမ်ားသည္ ယခုမူ အသံမထြက္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္အမွာစကားတို႕ ၾကားႏိုင္စြမ္းၾကသည္ ၿမင္ႏိုင္စြမ္းၾကသည္။ အရိုးက ်ေနသည့္ ရင္အစံု သည္ နိမ္႕ခ်ီ ၿမင့္ခ်ီ။ အသက္ရႈၾကပ္လာသည္။ အၿမင္တို႕ေ၀၀ါးလာသည္။ ခႏၶာကိုယ္သည္ ေအးစက္လာသည္။ “ၾကီးၾကီးသိမ္႕ သတိထားေလ သတိထား ၾကီးၾကီးသိမ္႕ၿဖစ္ခ်င္တဲ႕ အလွဴမလုပ္ရေသးဘူးေလ.” “မမသိမ္႕ မနက္ၿဖန္ ဘုန္းၾကီးပင့္ခဲ႕မယ္ေနာ္.. အလွဴလုပ္ေပးမယ္။” ဟုတ္တယ္ အလွဴမလုပ္ရေသးဘူး ငါေသလို႕မၿဖစ္ဘူး။ စိတ္ကုိ တစ္ခါၿပန္တင္းမိၿပန္သည္။ မိသန္းသည္ သူမ၏လက္ထဲသို႕ နားကပ္ေလးၿပန္ထည့္ေပးသည္။
“ေရာ႕ မမသိမ္႕ရဲ႕ နားကပ္ကို ေသခ်ာၿပန္ယူထား မနက္ၿဖန္ ဘုန္းၾကီးပင့္လာေတာ႕မွ ကိုယ္တိုင္ လွဴေနာ္။ ဒီည မိသန္းတို႕ သားအမိ ဒီမွာပဲ အိပ္မယ္ေနာ္..စိတ္ခ် ေနေကာင္းေအာင္သာေန ရတယ္မဟုတ္လား မမသိမ္႕”
သူမသတိကပ္ခါ လႈပ္သည္ဆုိရံုမွ် ေခါင္းညိမ္႕ၿပလိုက္သည္။ မိသန္းသည္ တူမမသီကို အခန္းၿပင္သို႕ ေခၚထုတ္သြား သည္။ “၀ုန္း” အခန္းတံခါးၿပန္ပိတ္သံကို သူမၾကားလိုက္ရသည္။ အခန္း၏အၿပင္တြင္ မိသန္းႏွင့္ တူမမိသီတို႕ ဘာေၿပာၾကမည္ သူမ မသိ။ သည္ညအဖို႕ မိသန္းတို႕ သားအမိရွိေနသၿဖင့္ သူမအားတက္မိသည္။ ငါ ဒီေန႕ညကိုမွ အသက္ရွိလွ်က္ ၿဖတ္သန္းႏိုင္ပါ့မလား။တရားေခြမွ တရားသံတို႕သည္ သူမ၏နားစည္ထဲ ရိုက္ခတ္၀င္လာၿပန္သည္။ သူမ အလွဴကို ကိုယ္တိုင္ လွဴတန္းခ်င္ေသးသည္။ ရွိသမွ်စိတ္တို႕ကိုေလ ်ွာ့႕ခ်ထားလိုက္ရင္း အေတြးတို႕ကို လက္စသိမ္းလ ်က္ တရားသံထဲ စီးေမ်ာႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားမိသည္။ ခႏၶာကိုယ္အတြင္းတြင္ မီးမ်ားလိႈက္ေလွာင္ေနသလို ခံစားရသည္။ ေၿခဖ်ား လက္ဖ်ားတို႕သည္ တစ္ၿဖည္းၿဖည္း ေအးစက္လာေနၾကသည္။ ထိုခဏတြင္ မ်က္လံုးတို႕သည္ ၿပာေ၀လာလိုက္ အသံတို႕သည္ နီးလာလိုက္ေ၀းသြားလိုက္ သတိရတစ္ခ်က္ မရတစ္ခ်က္ သိသလိုလို မသိသလိုလို တစ္ခါတစ္ေလ မည္းေမွာင္ေနလိုက္ တစ္ခါတစ္ေလ လင္းထင္းလာလိုက္ ဒီေတာင္ကို သူမ မေက ်ာ ္နိုင္ေတာ႕ၿပီ။ “ကြ ်ီ” ေဟာ. ဒါ သူမက ်ြမ္း၀င္ေနက ်အသံ သူမ၏ အခန္းတံခါးအားဖြင့့္သည့္အသံ။ စြဲေသာစိတ္သည္ သတိကို ၿပန္ကပ္မိၿပန္သည္။ မိသန္းသည္ သူမ၏ အခန္းတံခါးကို ဖြင့္ဟကာထားသည္။ ထို႕ေနာက္ သူမအနားသို႕လာကာ
“မမသိမ္႕ အခန္းအၿပင္မွာ ဘုန္းဘုန္းတို႕ေရာက္ေနၿပီေနာ္။ နားကပ္ကို မိသန္းသြားလွဴေပးမယ္။ တံခါးဖြင့္ ထားခဲ႕မယ္။ မမသိမ္႕ ဘုန္းဘုန္းတို႕ကို ၿမင္တယ္ေနာ္။ ဒီေနရာကေန တရားနာၿပီး သာဓုေခၚေနာ္.. ”
သူမႏႈတ္ခမ္းလႈပ္ရံုမ်ွ အသိအမွတ္ၿပဳသည္။ သူမ၏ လက္ထဲမွ နားကပ္ေလးကို မိသန္းလက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္သည္။ မိသန္းယူၿပီးအခန္းၿပင္ ၿပန္ထြက္သြားသည္။ သာယာေအးၿမေသာ တရားေဟာသံသည္ သူမ၏ စိတ္ဘ၀င္၀ယ္ ၿငိမ္႕ေညာင္းစြာစီးဆင္းၿပန္သည္။ စိတ္အစဥ္ ၀ယ္ ပီတိေဇာအဟုန္သည္ ေအးခ်မ္းစြာ ေနရာ၀င္ယူလာသည္။ သူမလက္အုပ္ခ်ီဖုိ႕ ၾကိဳးစားသည္။ ေလာက၀ယ္ မပိုင္ပိုင္ေအာင္ၾကိဳးစားခဲ႕သမွ် ေနာက္ဆံုးတြင္ ဗလာၿဖစ္ေသာ လက္ခ်ည္းသက္သက္ပင္လွ်င္ သူမ မပိုင္ပါေလ။ လက္အုပ္ခ်ီဖို႕ ၾကိဳးစားမႈသည္ အရာမထင္။ ငါ၏ လက္ကိုလည္း ငါမပိုင္ႏိုင္ေတာ႕ပါလား။ ေၾသာ္ ေနာက္ဆံုးေတာ႕လည္း ကိုယ္ဘာမွ မပိုင္သည့္အရာေတြ အတြက္ ငါ ပိုင္ ငါဆိုင္ဖို႕ . ၾကိဳးစားခ႕ဲတာပါလား။ သူမ၏ ေန၀င္ခ်ိန္လား။ သည္တစ္ခ်ိန္ ေအးခ်မ္းမႈေလးကေန သူမၿပန္ၿပီး မပူေလာင္ခ်င္ေတာ႕ေပ။ အားလံုးကို သူမလႊတ္ခ်ခဲ႕ခ်င္ၿပီ။ အမွ်ေ၀သံ ၾကားလ ်ွင္ အသိကိုစုကာ သာဓု ေခၚမိသည္။ ထိုခဏတြင္ သူမ၏ အရင္က မည္းေမွာင္ေနခဲ႕ေသာ အခန္းသည္ ၾကည္ေသာအဆင္းၿဖင့္ လင္းေနသည္။ သူမသည္ ၿပင္းထန္စြာေသာ ေရာဂါေ၀ဒနာ၏ နာက ်င္ခံစားေနရၿခင္းမွ လြတ္ေၿမာက္ခဲ႕ေလၿပီ. သူမသည္ ေပါ့ပါးေနသည္။ သူမသည္ ေလးလံေသာ အရာအားလံုးကို လႊတ္ခ်ခဲ႕ၿပီ။ ဘာဆိုဘာမွ် မရွိ. မပိုင္ဆိုင္ရၿခင္းသည္ ေအးခ်မ္းလိုက္တာဟု သူမသိရွိခဲ႕ၿပီ။ ပီတိအဟုန္ၿဖင့္ သူမ၏မ်က္ႏွာသည္ ၿပံဳးေနၿပန္သည္။ သည္အခန္းထဲမွ လြတ္ေၿမာက္သြားခဲ႕ေလၿပီ။ သည္အခန္းကား ..သူမအတြက္ သံေ၀ဂရစရာ ကမာၻတစ္ခုၿဖစ္ခ႕ဲ သလို ေဒါသမီး ေမာဟမီး ေလာဘမီးတို႕ ေလွာင္ၿမ္ိဳက္ခဲ႕ေသးသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ႕ .. သူမသည္ အခြင့္အေရးကို အမိအရ ဆုပ္ကိုင္မိခဲ႕ၿပီ။ သတိကို အသိရွိသည့္တစ္ခဏ၀ယ္ သတိကို လက္ကိုင္ထားကာ ညဏ္ကိုအသံုးၿပဳၿပီး ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာအမွန္ကို သူမေလ ်ွာက္လွမ္းႏိုင္ခဲ႕ၿပီဟုသာ ထင္ၿမင္မိေတာ႕သည္။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
+ေဆြေလးမြန္+
. “၀ုန္း ..”
အမယ္ေလး.. ကယ္ေတာ္မူပါ ဘုရား။ ကုတင္ေပၚမွ ၿပဳတ္က ်သည့္ အရွိန္ေၾကာင့္ အရိုးေတြ ေၾကကုန္သည့္ အလား နာလိုက္တာ နာလိုက္တာ. အသံကမထြက္ႏိုင္ လည္ေခ်ာင္း၀မွာ တစ္စို႕စို႕ ။ နာလြန္းသည့္ အရွိန္ေၾကာင့္ မ်က္ရည္တုိ႕ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ က ်လာသည္။ ဘုရား သာတေနတာ နာတာကို နာတယ္လို႕မွတ္လို႕မရ။ အို တာကို အိုတယ္ လို႕ မွတ္လို႕မရ။ ငါ့ေနာ္.... ေတာက္.. ငယ္တုန္းကစိတ္နဲ႕သာဆို.ရင္ေလ ..ဟင္း..ဟင္း စိတ္ထဲကေန ကိုယ္႕ကိုယ္ကို ၾကိမ္ေမာင္း အားမလို အားမရၿဖစ္..
“ကြ ်ီ”
ေဟာ.. နားစြင့္လိုက္သည္။ တံခါးဖြင့္သံ ႏွင့္အတူ အၾကင္နာကင္းမဲ႕တဲ႕အသံ ။
“အာ.. ေဒၚေလးတို႕ကလည္း ပစၥည္းလိုခ်င္ ေဘးနားက ဘဲလ္နွိပ္လိုက္ၿပီးေရာ။ လာမွာေပါ့။ တစ္ကယ္ပဲ အလုပ္က မ်ားရတဲ႕ ၾကားထဲ ဒီဂီလာန က တစ္မ်ဳိး. ပင္ပန္းတယ္ ”
နာေနရတဲ႕ ၾကားထဲ တူမ မိသီေၿပာသံၾကားေတာ႕ ရီခ်င္ထာေအလို႕ပဲ ဒက္ ကနဲ ၿပန္ေၿပာလိုက္ခ်င္တာ။ က ်ဳပ္အတြက္ ငွားထားတဲ႕ နပ္စ္ ကို ညည္းပဲ ပိုက္ဆံ ကုန္တယ္ဆိုၿပီး မေခၚေတာ႕တာေလ။ ရွင္းရွင္းေၿပာရရင္ ညည္းခုေနတာ ငါ့အိမ္။ ညည္းခုသံုးေနတာ ငါ့ပစၥည္း။ ငါ့ေငြ ငါ့စီး ပြားေရး။ က ်ဳပ္ပိုက္ဆံနဲ႕က ်ဳပ္ ကိုယ္႕ကိုၿပဳစုမယ္႕ နပ္စ္ေခၚတာကို ၾကားထဲက ညည္းက ကပ္ေစးနဲၿပီ မေခၚေတာ႕ ခံေပါ့ ပင္ပန္းေပါ့. စိတ္ထဲကေၿပာခ်င္တာက အဲဒီလို .. လည္ေခ်ာင္း၀က တစ္ကယ္ထြက္လာတဲ႕ အသံက “အား က ်ြတ္ က ်ြတ္..နာတယ္ နာတယ္..” သူမရဲ႕ပိန္လွီေနတဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကို ၀ဖိုင့္တဲ႕ မိသီမ ေစြ႕ကနဲ ေပြ႕ၿပီး ခပ္ပါးပါး အိပ္ယာေပၚ အညွာအတာမဲ႕စြာၿဖင့္ ၿပန္ တင္ေပးလိုက္သည္။
“နာရင္လည္း ေအာင့္ခံ ေဒၚေလးေရ။ မတတ္နိုင္ဘူး။ ထမင္းစားခ်ိန္ၾက ေကာင္မေလး ထမင္းလာပို႕ၿပီး ေက ်ြးခိုင္းလိုက္မယ္။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္းပါ။ အလုပ္ေတြ မ်ားေနရတဲ႕ အထဲ .. စိတ္ေတြလဲ ညစ္ပါတယ္ ”
“၀ုန္း”
အခန္းတံခါးကို ၀ုန္း ကနဲေဆာင့္ပိတ္လိုက္သည့္အသံ ။ အခန္းက ခုနကလိုပဲ ၿပန္လည္တိတ္ဆိတ္သြားၿပန္သည္။ ခုနက ၿပဳတ္က ်ထားသည့္ အရွိန္ေၾကာင့္ အသားေတြ နာၿပီး ၾကိမ္းေနသည့္ ဒဏ္ကို ၾကိတ္မွိတ္ခံစားရင္း မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္တို႕က စီးက ်လာၿပန္သည္။ ေအာ္.. ငါ့ရဲ႕ ေန၀င္ခ်ိန္က ဒီလိုတဲ႕လား. အေတြးတို႕က အတိတ္ကို ၿပန္၀ဲ ေရာက္ရွိသြားသည္.။
“ေတာက္!”
အသံခပ္ၿပင္းၿပင္းနဲ႕အတူ ပန္းကန္ကြဲ သံေတြ ဆူညံသြားသည္။ မိသန္းတစ္ေယာက္ ေနစရာမရွိဘူး။ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ က ်ကြဲေနသည့္ ပန္းကန္ေတြကို ေကာက္သိမ္း။ မမေလးသိမ္႕ မ်က္ႏွာကို ေမာမ ၾကည့္ရဲဘူး။ မိသန္း ေခါင္းေပၚကို ေရေတြေလာင္းခ်တာ ခံလိုက္ရသည္။ မ်က္ႏွာေပၚစီးက ်လာသည့္ ေရေတြကို မသုတ္ အားဘူး။ ဒီအလုပ္ေလးၿမဲမွ သမီးေလးကို ေက ်ာင္းထားဖို႕ အဆင္ေၿပမွာ။ ေတာင့္ထား ေတာင့္ထား ကိုယ္႕ဘာသာကိုယ္ အားေပး အားတင္း ပန္းကန္ကြဲေတြ ဆက္သိမ္း။ ေခါင္းငံု႕ ထားေပမယ္႕မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္။ မာန္ပါပါ မာနသံခပ္ၿမင့္ၿမင့္ ငါ ဆိုသည့္ အတၱတို႕ၿဖင့္ ရုန္းၾကြလာသည့္ အသံ ခပ္စူးစူး က မိသန္းနားထဲ ဟိန္းေနသည္။ “မွတ္ထား ေနာက္ဆို ငါထမင္းစားတဲ႕ ပန္းကန္ဘယ္ဟာဆိုတာ ကြဲကြဲၿပားၿပားမသိပဲ ေနအုန္း။ နင္ေနာ္ နင္ ၿပဳတ္ေစာ္နံေနၿပီ မိသန္း။ ေနာက္တစ္ခါဆို နင့္ကို ၃ လစာေပးၿပီး ကန္အထုတ္ပဲ.
” “ကြ ်ီ”
အခန္းတံခါးဖြင့္သည့္ အသံေၾကာင့္ မ်က္၀န္းအၾကည့္ကို အခန္းတံခါး၀ဆီပို႕လိုက္သည္။ “ၾကီးၾကီး ထမင္းစားမယ္” အိမ္အကူေကာင္မေလး ထမင္းလာပို႕ေပးတာကိုး ။ ထမင္းထည့္ထားသည့္ ပန္းကန္က စတီးပန္းကန္ ေၿပာင္လက္ေနေသာ္ လည္း ပိန္ခ်ဳိင့္ လို႕။ စိတ္အခပ္ မသင့္တိုင္း ထမင္းထည့္သည့္ ေၾကြပန္း ကန္ေတြ ဆြဲယူၿပီး လႊတ္ပစ္တတ္သည့္ သူမ၏ အက ်င့္ေၾကာင့္ လႊတ္ပစ္ ေသာ္လည္း မကြဲသည့္ စတီးပန္းကန္ႏွင့္သာ လာေက ်ြးသည္။ ပဲဟင္းရည္ ခ်ဳိခပ္က ်ဲက ်ဲ ဆမ္းထားေသးသည္။ ၿပီးေတာ႕ ၿဖဴဖတ္ၿဖဴေရာ ၾကက္သားၿပဳတ္။ ဒါသည္ပင္ ေန႕တိုင္းမရိုးသည့္ သူမ၏ ေန႕လည္စာ။ ေၾသာ္ ခုေတာ႕ ငါ့ပန္းကန္နဲ႕ငါဆိုတာ သီးသီးသန္႕သန္႕ကိုၿဖစ္လို႕ ဟုပင္ စိတ္ထဲကပင္ ေတြးမိၿပန္သည္။ ပါးစပ္ထဲက ထမင္းကၿဖင့္ မကုန္ေသး စိတ္ေလာၾကီးစြာ ေကာင္မေလးရဲ႕ ထမင္းထည့္ထားသည့္ ဇြန္းက သူမနႈတ္ခမ္းနား၀ဲေနၿပန္သည္။ ဟဲ႕ သြားေတြမေကာင္း ေတာ႕ဘူးေလ။ ငါ ဒီေလာက္ၿမန္ၿမန္ ဘယ္၀ါးနိုင္မတုန္း။ အဲဒီလို ေၿပာခ်င္တာ။ လည္ေခ်ာင္း၀က အသံကမ ထြက္ႏိုင္ဘူး။ ေကာင္မေလးထိုးထိုးထည့္ေနသည့္ ထမင္းကို အလ ်င္မီေအာင္ မနည္းလိုက္၀ါးေနရသည္။
“ၾကီးၾကီး ၿမန္ၿမန္စား ၿပီးရင္ ကေလးေတြကို ေက ်ာင္းသြားၾကိဳရမယ္။ ၾကာေနရင္ မမသီက ေအာ္မွာ”
အသက္မေသရံုတစ္မယ္ ထမင္းတနပ္စားရဖို႕အေရး တတ္နိုင္သေလာက္၀ါး အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ ေကာင္မေလးက ထမင္း မကုန္ေသးဘူး သိမ္းသြားေရာ။ ညက ်ဗိုက္ဆာလို႕ ဘဲႏွိပ္လဲ ဘယ္သူမွ သူမအခန္းထဲ ေရာက္မလာၾက။ ဆီးသြား၀မ္းသြား ဒီအိပ္ယာေပၚ။အစကေတာ႕ ရြံလို႕ ဘဲလ္ကိုနာနာနိပ္ ဘယ္လိုပင္ ႏွိပ္ေသာ္လည္း အခန္းတံခါးက ပြင့္ မလာ။ ခံစားရတဲ႕ ေ၀ဒနာက ပြင့္ထြက္သြားေတာ႕မတတ္။ ေနာက္ဆံုး စိတ္က ဘယ္လိုပင္ထိန္းပါေသာ္လည္း ခႏၶာက မထိန္းႏိုင္ေတာ႕ေပ။ စစခ်င္းပထမတစ္ေခါက္ကဆိုရင္ ငိုကလည္း ငို ရြံလြန္းလို႕ ေအာ႕အန္။ ေ၀ဒနာက ခံစားရ။ အခန္းထဲက အနံ႕ေတြက ဆုိးဆိုးရြားရြာ။ ခုဆို ေမြ႕ယာေပၚ တစ္ခါသံုး ပလတ္စတစ္ ခံုခင္းတစ္ခု ခင္းေပးထားသည္။ ၿပီးရင္ အဲဒါၾကီး လာလဲေပး။ အိပ္ယာခင္းေတြ ညစ္ပတ္လို႕တဲ႕။ ေၾသာ္ ကိုယ္႕ပစၥည္းနဲ႕ ကိုယ္ေတာင္ ပလတ္ စတစ္ေပၚ အိပ္ရသည့္ဘ၀။ တစ္ေန႕ တစ္ေန႕ ဒီလို မလႈပ္ႏိုင္ မရွားႏိုင္သည့္ဘ၀ႏွင့္ ၀မ္းနည္း အလိုမက ်တဲ႕ စိတ္။ ေဒါသေတြထြက္။ ဒီဘ၀ ကလြတ္ခ်င္ပါေသာ္လည္း ငါ့ပိုင္တဲ႕ ပစၥည္း ဥစၥာတို႕ကို စိတ္ကမခ်။ ဒီလိုရလာဖို႕ ငါဘယ္ေလာက္ရွာခဲ႕ရလဲ။ ငါ ဘယ္ေလာက္ရုန္းကန္ခဲ႕ရလဲ။ လြယ္လြယ္နဲ႕ေတာ႕ မစြန္႕လြတ္နိုင္ဘူး။
“၀ုန္း”
အခန္းတံခါး ပိတ္သည့္ အသံ . ဟင္.. ငါ ထမင္း မ၀ ေသးဘူးေလ။ ဟဲ႕.. အသံမထြက္နိုင္ လက္ကိုဆန္႕တန္းၿပီး ေခၚပါေသာ္လည္း ေက ်ာခိုင္းထြက္ သြားသည့္ ေကာင္မေလးကၿဖင့္ ပန္းကန္ေတြ သိမ္းလို႕ အခန္းထဲက ထြက္သြားေခ် ၿပီ။အခန္းသည္ ခုနကလို မည္းမည္းေမွာင္ေမွာင္ ၿပန္လည္တိတ္ဆိတ္သြားၿပန္သည္။ ေရေလး ေသာက္ခ်င္ လိုက္တာ။ ေၾသာ္…. ခုေတာ႕လည္း ငါပိုင္သည့္ပစၥည္း ငါ့ ခႏၶာက မလွဳပ္ႏိုင္သည့္အခါ မည္မွ်ေလာက္ရုန္းကန္ခဲ႕ပါေသာ္လည္း ေရေလး တစ္ေပါက္ေတာင္ မ၀သည့္ သည္ဘ၀ ထမင္းေလးတစ္နပ္ေတာင္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အရသာရွိရွိ မစားႏိုင္သည့္ သည္ဘ၀။ ထိုက္သူမွ စားရေလသည္ဟု ဆိုေလမည္လား။ ငါရွာသည့္ပစၥည္း ငါနဲ႕မထိုက္တန္ရင္ ဘယ္သူနဲ႕ထိုက္တန္လဲ။ ခႏၶာသည္ ေဒါသမီးႏွင့္ ေလွာင္ၿမိဳက္ေလၿပန္သည္ တစ္ခါ။ “မရဘူး။ အဲဒီဆိုင္က ဖာလူဒါမွ ေသာက္ခ်င္တာ။ ဟုတ္တယ္.. ခု၀ယ္ၿပီးလာပို႔ ဒါပဲ” ေၾသာ္ ..အရင္တုန္းက ငယ္တုန္းရြယ္တုန္း မာနေတြရွိတုန္း ထင္တိုင္းက ်ဲခဲ႕တဲ႕ က ်ဴပ္။
“ေငြ ရွိဖို႕ပဲ လိုတာပါ။ ေငြရွိရင္ ဘာမဆိုင္ၿဖစ္တယ္။ ကိုယ္႕ေဘးမွာ ၀ိုင္း၀ိုင္း လည္ေနေအာင္
ခိုင္းလို႕ရတယ္ ”
အရင္မိုးေကာင္းတုန္း ထန္ခဲ႕သည့္ မာန္ေတြ ။ စကားေတြ။ ခုေတာ႕ ေငြရွိေနတာေတာင္မွ..၀မ္းနည္းစိတ္က ရိႈက္လို႕ ရင္၀ကို လာေဆာင့္ၿပန္ေလသည္။
“ကြ ်ီ”
အခန္းတံခါးဖြင့္သံ . ဘယ္သူပါလိမ္႕ ။ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ သည္အခန္းတံခါးဖြင့္သံ ပိတ္သံသည္သာ သူမရဲ႕ ကမာၻ။ သည္အခန္းတံခါးရဲ႕ အၿပင္မွာ ဘာေတြၿဖစ္ေနလဲ မသိဘူး။ အခန္းထဲ၀င္လာသူ ထြက္သြား သူတို႕ကိုသာ စိတ္၀င္စားသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ တိတ္ဆိတ္မည္းေမွာင္ေနသည့္ သည္အခန္းထဲကို ဘယ္သူမ်ား၀င္လာမလဲ ေမွ်ာင္လင့္ရသည္။ ဘယ္သူမ်ား စကားလာေၿပာေလမလဲ ေတာင့္တမိသည္။
“မမသိမ္႕ ”
ေခၚသံႏွင့္အတူ အခန္းထဲ၀င္လာသူက မိသန္း။ သူမ၏ မ်က္၀န္းတြင္ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးရိပ္တုိ႕ ရုတ္ၿခည္း ၿဖတ္ေၿပးသြား သည္။ ဟုတ္တယ္ေလ သူမကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေရခ်ဳိးေပး။ ေမွာင္ေနတဲ႕ အခန္းထဲ ကို အလင္း၀င္လာေအာင္ အခန္းတံခါးေတြ ဖြင့္။ ၿပီးရင္ အခန္းကို သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ေပးမည္။ သူမကို အားေပးစကားေတြေၿပာမည္။ ဒီေန႕ ည မိုးမခ်ဳပ္ပါေစနဲ႕။ မိုးခ်ဳပ္လ ်ွင္ေတာ႕ မိသန္း သူ႕အိမ္ သူၿပန္လိမ္႕မည္။ ၿပီးလ ်ွင္ သံုး ေလး လ ေပ်ာက္ခ်င္ေပ်ာက္သြား မည္။ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္တစ္ခါဆိုသည္လည္း ထပ္ ၍ မရွိနိုင္ေတာ႕ေပ။
“သက္သက္သာသာ ေနေနာ္။ သမီးေလးက မုန္႕ေတြ ေပးလိုက္တယ္။ ၾကီးၾကီး သိမ္႕ အတြက္ဆိုၿပီးေတာ႕ ေနာင္ႏွစ္ေတာ႕ ရန္ကုန္ေဆးရံုၾကီးကို ေၿပာင္းရမယ္လို႕ ေၿပာလိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ပတ္ကို လာၾကည့္မယ္တဲ႕။ ”
တစ္ကယ္ေတာ႕ မိသန္းသမီးေလးကို ပညာသင္စားရိတ္ ထုတ္ေပးခဲ႕ခ်င္းမွာ ေစတနာရွိလြန္းလို႕ မဟုတ္။ မမသိမ္႕က သေဘာေကာင္းသည္ စိတ္ထားၿဖဴစင္သည္ ဆိုသည့္ ဂုဏ္ကို လိုခ်င္လို႕သာၿဖစ္သည္။ မိသန္းသမီးေလး က လိမၼာေရးၿခား လဲ ရွိၿပီး စာလဲေတာ္သည္။ အစထဲက ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး ရွိေသာ ကေလးကို ပံ႔ပိုးေပးလိုက္ခ်င္း အားၿဖင့္ သူမ ဂုဏ္တက္ခဲ႕ ဘူးသည္။ ခုေတာ႕ ကေလးမသည္ ဆရာ၀န္ ၿဖစ္ေနေလၿပီ။ ေတာ္ရွာပါသည္ ေက ်းဇူးရွင္ဟူေသာ အသိၿဖင့္ မၾကာခဏလာၾကည့္ၾကသလို တူမေတာ္ အငတ္ထား သမွ် မိသန္းလာလ ်ွင္ သူမစားရသည္။ ဒါေတာင္ ညဘက္ တူမေတာ္က အခန္းထဲ ေရာက္လာလ ်ွင္ စားလက္စမုန္႕ေတြကို မတည့္ဘူးဆိုသည့္ အေၾကာင္းၿပခ်က္ၿဖင့္ ယူၿပီး သိမ္းသြားတတ္သည္။ မ်က္၀န္းတြင္ မ်က္ရည္တို႕ ရစ္သိုင္းလာၿပန္သည္။
“အိုး မမသိမ္႕ မငိုပါနဲ႕. မိသန္းတို႕ မၾကာ မၾကာ လာပါ့မယ္။ အားတင္းထားေနာ္ ”
မ်က္ရည္တို႕ၾကားမွ အားတင္းၿပီး ေခါင္းညိမ္႕ၿပမိၿပန္သည္။ အားနာလိုက္တာ မိသန္းရယ္လို႕ စိတ္ထဲက ညည္းမိသည္။ ကိုယ္မစြမ္းသည့္အခ်ိန္မွ ကိုယ္႕လူဆိုတာသိရသည့္အၿဖစ္ မဟုတ္ေပေလာ။ အရင္ကဆိုရင္ တူမ မိသီတို႕မ်ား ေဒၚေလးရဲ႕ လက္ ဓါးရွလို ့ ဆိုသည္ႏွင့္ ရင္ဘတ္စည္စီးၿပီး ငိုၾကီးခ်က္မ ကိုယ္႕အနားေရာက္လာတတ္သည့္ သူေတြ။ ေၾသာ္… ခုမ်ားေတာ႕ .. အေတြးႏွင့္အတူ သူမ၏ ရင္ဘတ္ၾကီးမို႔ေမာက္ လို႕ ဟင္း ကနဲ သက္ၿပင္းခ်သံၾကီး ထြက္ လာၿပန္သည္။
“မမသိမ္႕ အမ်ားၾကီးမေတြးနဲ႕ တရားေလး ဘာေလးနာပါလား မိသန္း ဖြင့္ေပးမယ္”
သူမ အသာအယာ ေခါင္းညိမ္႕ၿပလိုက္သည္။ သူမ၏ အခန္းထဲတြင္ တရားသံတို႕ၿဖင့္ လြင့္ပ်ံလို႕ ေအးခ်မ္း သြားၿပန္သည္။ တစ္ဒဂၤပါေလ။ မိသန္းၿပန္သြားလ ်ွင္ သူမ၏ အခန္းသည္ ေဒါသ ေမာဟ မာန္မာန တို႕ၿဖင့္ ၿပန္လည္ ထံုမြန္းသြားမည္။ သူမသည္ မၾကာခင္ မီးစာကုန္ ဆီခမ္းေပေတာ႕မည္။ တစ္သက္တာလံုး ဘ၀တြင္ မာန္ မာန အတၱတို႕ၿဖင့္ တည္ ေဆာက္ခဲ႕သမွ် သူမ၏ ႏွလံုးအိမ္၀ယ္ မာန္ မာန အတၱ တို႕သည္ ေနရာ အခိုင္အခန္႕ ရွိေနေလၿပီ။ ထို႕ေၾကာင့္ တစ္ခဏမွ် လာေသာ တရားဟူသည့္ဧည့္သည္ သည္ သူမ၏ စိတ္ႏွလံုး၀ယ္ အၿပည့္အ၀ ေနရာယူႏိုင္ပါမည္ေလာ။ ေတြးစရာပင္။ မည္သို႕ပင္ဆိုေစကာမူ မိသန္းၿပန္ သြားသည့္အခါ သည္အခန္းေလးထဲ တိတ္ဆိတ္စြာ က ်န္ရစ္ခဲ႕ေပမည္။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ အခန္းတံခါးဖြင့္သံကို သူမနားစြင့္ေနရမည္။ ေမွ်ာ္လင့္ေနရမည္။ သည္အခန္းသည္ ေမွာင္ေနသည္ သို႕ေသာ္လည္း ေန႕လားညလား မကြဲၿပားေသာ သူမအတြက္ အလင္းအေမွာင္ သည္ အဓိက မက ်။ တံခါးဖြင့္ လိုက္သည့္ ကြ ်ီဆိုသည့္အသံ ၀ုန္း ကနဲ ၿပန္ပိတ္ သြားသည့္ တံခါး၏ အသံသည္သာ သူမ အတြက္ ကမာၻတစ္ခုၿဖစ္ေနေလ ေတာ႕သည္။ တစ္ေန႕ၿပီးတစ္ေန႕ ေမွာင္မိုက္ေနသည့္ အခန္းထဲတြင္ သူမ၏ ဘ၀သည္ အင္အားတို႕ ေလ ်ာ႕က ်လာေလၿပီ။ ငါ ပစၥည္း ငါ့ဥစၥာေတြကို ထားခဲ႕ရေတာ႕မွာပါလား။ အမွန္စင္စစ္မူသူမသည္ ထုိပစၥည္း ဥစၥာတုိ႕ၿဖင့္ မခြဲခြာခ်င္ေသးေပ။ သူမငယ္ငယ္က ေငြသည္သာအဓိက ဟု ထင္ခဲ႕သည္။ အပ်ဳိၾကီးတစ္ေယာက္ အိမ္ေထာင္မရွိသူ လြတ္လပ္ေသာ မိန္းမ တစ္ေယာက္အေနနွင့္ အသက္ၾကီးလ ်ွင္ေငြရွိမွၿဖစ္မည္။ အိုစာ မင္းစာကို ေလာဘၾကီးစြာ ရွာေဖြစုေဆာင္းခဲ႕သည္။ ယခု တတိယ အရြယ္၀င္စမွာပင္ သူမသည္ အိပ္ယာထဲ ဗုန္းဗုန္းလဲ ခဲ႕ရၿပီ။ အိုၾကီး အိုမႏွင့္ သူမ်ား မွွီခိုၿပီး အသက္ရွင္ရသည့္ဘ၀ ေရာက္ခဲ႕ရၿပီ။ သူမအတြက္ေန၀င္ခ်ိန္တို႕သည္ သိပ္ေစာလြန္းေနေသးသည္။ စီးပြားေရးကို တူမေတာ္မိသီထံလြဲေပး ကိုယ္တိုင္က တရားဓမၼကိုသာအားထုတ္သြားေတာ႕မည္ဟု စိတ္ပိုင္း ၿဖတ္လိုက္သည့္ အခ်ိန္က ်ခါမွ သူမသည္ မလႈပ္ႏိုင္မရွားႏိုင္ ဂီလာန လူနာတစ္ေယာက္အေနၿဖင့္ သည္ေမွာင္မိုက္ေနသည့္ အခန္းေလးထဲတြင္ ကမၻာတစ္ခုတစ္ဖြယ္ အသက္ရွင္ရံုမွ် ရွင္သန္ေနရသည္။ အမွန္ဆိုလ ်ွင္ သည္၀ဋ္ေၾကြးမွ လြတ္ခ်င္လွၿပီ။ အိပ္ယာေပၚၾကီးေက ်ာခင္းလို႕ လွဲေနရဖန္မ်ားလာသည့္အခါ အပူေလာင္လွ်က္ ေက ်ာဘက္တြင္အနာအေသးေလးမ်ား ၿဖစ္လာသည္။ အခန္းသည္ေမွာင္မိုက္လ ်က္ မသန္႕ရွင္းသည့္ အတြက္အနာအေသးမွ အနာမ်ားၾကီးလာၾကသည္။ ေက ်ာသည္ပူရံုမွ်မကနာက ်င္ေနရသည္။ နာပါေသာ္လည္း ေဘးတစ္ၿခမ္းေစာင္းအိပ္မိသည္အခါ အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္းၿဖစ္ေနေသာ အရိုးႏွင့္ေထာက္အိပ္ရသည့္အတြက္ သည္းစြာနာက ်င္ ခံစားရၿပန္သည္။ နာလ ်ွင္နာသည္ဟု မွတ္ဆုိသည့္ တရားသေဘာကိုသိပါေသာ္လည္း လက္ေတြ႕တြင္မူအမွတ္ခက္ လွသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ တူမေတာ္မိသီ မိမိကုိ ေၿပာဆိုဆက္ဆံေနသည့္ ပံုစံကိုၾကားရၿမင္ရ သည့္အခါ ေဒါသမီးေတာက္ ေလာင္လွသည္။ ေဒါသသည္ တစ္ရက္လည္းမေၿပ ႏွစ္ရက္လည္းမေၿပ စိတ္တြင္းမွ နာၾကည္းမႈသည္ တင္းမာေသာ “ေတာက္” ေခါက္သံ အၿဖင့္ ေၿပာင္းလဲထြက္ေပၚလာခဲ႕သည္။ ထိုအသံသည္ မာသည္ တင္းသည္ မာန္ ပါလွသည္။ ႏွစ္ရွည္လမ်ား အိပ္ယာထဲလွဲေနသည့္ မီးစာကုန္ခါနီး လူမမာတစ္ေယာက္၏ အသံဟုဆိုလ ်ွင္ ယံုႏိုင္ဖြယ္ရာမရွိေပ။ မိသန္းလာသည့္အခ်ိန္ တရားေခြေလးမ်ား ဖြင့္ေပးသည့္အခါ စိတ္သည္တရားကိုလိုက္မွတ္ေနရင္း တစ္ခါၿပန္ လည္ ၿငိမ္းခ်မ္းၿပန္ေလသည္။ ဧည့္သည္လိုပင္ ခဏလာ၍ခဏဆို ေပ်ာက္သြားသည့္ တရားၿဖစ္ေနသည္။ ေသခ်င္းတ ရားကို ေတြးမိၿပီး ေၾကာက္ရြံတုန္လႈပ္မိသည့္အခါ ႏႈတ္မွ ရသမွ် ဘုရားစာတို႕ကို ရြတ္ဆိုမိၿပန္သည္။ သူမ၏ဘ၀သည္ ေသဆိုေသာ္လည္း မေသရဲ ရွင္ဆိုေသာ္လည္း ေနသာသည့္ဘ၀မဟုတ္။ စိတ္သည္ အတိတ္က ေရႊထီးေဆာင္းခဲ႕သည့္ ဘ၀ကို အေၿပးအလႊား ၿပန္ေရာက္ရွိသြားခဲ႕သလို ခုက ်ေတာ႕ေရာဆိုသည့္ အေတြးတို႕ၿပန္၀င္လာသည့္အခါ ခႏၶာကိုယ္သည္ ေအးစက္ေတာင့္တင္းလ ်က္ ေခြ်းတို႕ၿဖင့္ ရႊဲႏွစ္ေနတတ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ သူမသည္ ငါေသေတာ႕ မည္ထင္သည္ဟု ေတြးၾကံမိသည့္အခါ မာန္သည္ၿပန္တင္းၿပန္ေလသည္။ ဟင့္အင္း မေသႏိုင္ေသးဘူး ငါရွာထားတဲ႕ ပစၥည္း ငါ့ဥစၥာ ငါမွ မသံုးရေသး ပဲ။ ငါ့စီးပြားေရး စိတ္မခ်ဘူး စိတ္မခ်ဘူး ထိုသို႕ၿဖင့္ အသက္ကို အလုအယက္၀ေအာင္ ရႈသြင္း ရႈထုတ္ၿပန္ေလသည္။ ထိုသို႕ၿဖင့္ သူမသည္ ေန႕လား ညလားမကြဲၿပားေသာ သည္အခန္းေလးထဲတြင္ လူသက္ တစ္ရက္ပိုရွည္ၿပန္ေလသည္။ သူမသည္ ထိုကဲ႕သို႕ လူသက္တစ္ရက္ပိုရွည္ေနသည္ကိုပင္ ၀မ္းသာေနလ ်က္ရွိသည္။ ဤသည္ကို ဒုကၡဟု ေရရာေသခ်ာစြာမသိႏိုင္ေသးေပ။ သူမပိုင္ဆိုင္ေသာ ပစၥည္းဥစၥာမ်ားကို သံုးပင္မသံုးစြဲရေသာ္လည္း ငါပိုင္သည့္ပစၥည္း ငါ့ဥစၥာဟူသည့္ အစြဲသည္ မပ်က္နိုင္ေသးေပ။ “ကြ ်ီ” ေဟာ တံခါးဖြင့္သံ မိသန္းပါလား။ ပီတိေၾကာင့္ သူမ၏မ်က္ႏွာသည္ ၿပံဳးရိပ္သန္းသြားသည္။ မိသန္းသမီးေလးလည္း ပါလာသည္။ ေၾသာ္ …သူမသည္ မိသန္းကို ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ၿပန္ေတြ႕ခြင့္ ရၿပန္ၿပီ။
“ၾကီးၾကီးသိမ္႕ ေနလို႕ေကာင္းရဲ႕လား”
မိသန္းသမီးေလး၏ ခ်ဳိသာေသာ အၿပံဳးေလးနဲ႕ ေမးသံသည္ သူမ၏စိတ္ဘ၀င္၀ယ္ ေအးၿမလြန္းေနၿပန္သည္။ ေၾသာ္ ငါ့ရဲ႕ ေၿမးမကေလး သမီးေလးသာၿဖစ္လိုက္လ ်ွင္ မည္မ်ွေလာက္ေကာင္းမည္နည္း။ ငါ့ဘ၀ခုလိုေနရမည္မဟုတ္။ အသံမထြက္ႏိုင္သည့္ သူမ ေခါင္းကိုလႈပ္သည္ဆုိယံုေလးမ်ွသာ ညိမ္႕ၿပမိလိုက္သည္။ မိသန္းကေတာ႕ ထံုးစံအတိုင္း အခန္းတံခါးေတြဖြင့္ သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ တရားေခြေလး ဖြင့္ေပးထားၿပန္သည္။ ကေလးမေလးသည္ သူမကို မုန္႕အနည္း ငယ္ခြံေက ်ြးလိုက္ ေရအနည္းငယ္တိုက္လိုက္ႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္လ ်က္ရွိသည္။ သူမသည္ ကေလးမေလး ခြံေက ်ြးသည့္ မုန္႕အရသာထက္ ၾကင္နာၿခင္းဆိုသည့္ စိတ္အရသာအား ပိုၿပီးခံတြင္းေတြ႕လ ်က္ရွိသည္။ အရင္ရက္ေတြက ေၿခာက္ကပ္ ကပ္ႏိုင္လွေသာ သူမ၏ ဘ၀ၾကီးသည္ သည္ေန႕တြင္ေတာ႕ ၿပန္လည္စိုေၿပလာၿပန္သည္။ စိတ္သည္ေအး ၍ ၾကည္ေသာ အခါ တရားေတာ္သည္ စိတ္ႏွလံုးထဲ၀ယ္ ညင္ညင္သာသာ ၿငိမ္႕ေညာင္းစြာၿဖင့္ စီးဆင္းၿပန္ေလသည္။ ထိုခဏတြင္ သူမ၏ စိတ္ထဲ အလွႈတစ္ခု ၿပဳလုပ္ခ်င္မိသည္။ သူမထံတြင္ လွဴစရာဘာမွ်မရွိ။ စိတ္ကိုအႏိုင္ႏို္င္ ဖမ္းဆုပ္မိေသာအခါ သူမ၏ နားမွ နားကပ္ကို သတိရလိုက္မိသည္။ တူမေတာ္မိသီက အစတြင္ေတာ႕ ခြ်တ္ဖို႕ၾကိဳးစားေသးသည္။ နားမွ ေသြးထြက္ကာ အသည္းအသန္ရုန္းကန္ေအာ္ဟစ္ေနေသာ သူမေၾကာင့္ လက္ေလ ်ာ႕သြားၿခင္းၿဖစ္သည္။ ယခုမိသန္းတို႕ရွိေနတုန္း အလွဴတစ္ခုမွ် စီစဥ္ခိုင္းလွ်င္ ေကာင္းေလစြ။ အေတြးၿဖင့္လက္ကိုမလွ်က္ နားမွ နားကပ္ကိုၿဖဳတ္ေပးရန္ ကေလးမကိုေတာင္းဆိုမိသည္။
“ၾကီးၾကီးသိမ္႕ နားကပ္ၿဖဳတ္ခိုင္းတာလား။”
သူမ၏ ေခါင္းအညိမ္႕တြင္ ကေလးမသည္ၿငင္သာစြာ နားမွ နားကပ္ကိုၿဖဳတ္ေပးေလသည္။ ၿဖဳတ္ထားသည့္ နားကပ္ကို လက္တြင္ ကိုင္ဆုပ္ထားလ ်က္ မိသန္းကုိ မ်က္လံုးအၾကည့္ၿဖင့္ လွမ္းေခၚမိသည္။ “ေမေမ ၾကီးၾကီးသိမ္႕ ေၿပာစရာရွိတယ္ နဲ႕တူတယ္ ” မိသန္းလက္ထဲ နားကပ္ေလးကိုထိုးထည့္ေပးရင္း သူမနႈတ္က အားယူကာေလသံမွ်ၿဖင့္ “အလွဴ ” ဟူသည့္ ဆိုစကား ကို အားတင္းေၿပာယူရသည္။ မိသန္း အနားနားကပ္ခါ နားေထာင္ရင္း သေဘာေပါက္သြားပံုရသည္။ “မိသန္း သန္ဘက္ခါေလာက္ မမသိမ္႕ၿဖစ္ေစခ်င္သလို အလွဴလာလုပ္ေပးမယ္ေနာ္.”
“ကြ ်ီ”
တံခါးဖြင့္သံေၾကာင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္လ ်ွင္ တူမေတာ္မိသီသည္ အခန္းထဲ ၀င္လာရင္း
“ဒီမွာ ေဒၚေလးနားက နားကပ္ကို ဒီသားအမိ ကိုၿဖဳတ္ေပးလိုက္ရေအာင္ ေဒၚေလးႏွင့္ ဘာေတာ္ေနလို႕တုန္း ေဟာဒီက မိသီကမွ တူမအရင္းပါ ေဒၚေလးရဲ႕။ အဲဒီနားကပ္ ဘယ္ေလာက္တန္လဲ ေဒၚေလးသိတယ္မဟုတ္လား။ နားကပ္ထဲက စိန္အရည္သန္႕ တစ္လံုးတည္းနဲ႕တင္ ဒီသားအမ္ိ သူေဌးၿဖစ္ေလာက္တယ္ ေဒၚေလးရဲ႕ .. ထင္တယ္ ဒီသားအမိ အလာစိပ္ေနထဲက ဒါမ်ဳိးလိုခ်င္လို႕ဆိုတာ သိၿပီးသား ဒါေၾကာင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ. ေတာ္ေသးတာေပါ့ အိမ္ေဖာ္ေကာင္မေလး အၿမန္လာေၿပးေၿပာေပလို႕ ”
ထိုစကားတို႕ကိုၾကားလိုက္ရသည့္ခဏတြင္ပင္ သူမ၏ ႏွလံုးခုန္သံတို႕သည္ ပိုပိုၿမန္လာသည္။ ေရေသာက္ခ်င္သည့္အခ်ိန္ ဘဲလ္တီးေခၚသည့္အခါ မၾကားေသာ မလာေသာ သူမ်ားသည္ ယခုမူ အသံမထြက္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္အမွာစကားတို႕ ၾကားႏိုင္စြမ္းၾကသည္ ၿမင္ႏိုင္စြမ္းၾကသည္။ အရိုးက ်ေနသည့္ ရင္အစံု သည္ နိမ္႕ခ်ီ ၿမင့္ခ်ီ။ အသက္ရႈၾကပ္လာသည္။ အၿမင္တို႕ေ၀၀ါးလာသည္။ ခႏၶာကိုယ္သည္ ေအးစက္လာသည္။ “ၾကီးၾကီးသိမ္႕ သတိထားေလ သတိထား ၾကီးၾကီးသိမ္႕ၿဖစ္ခ်င္တဲ႕ အလွဴမလုပ္ရေသးဘူးေလ.” “မမသိမ္႕ မနက္ၿဖန္ ဘုန္းၾကီးပင့္ခဲ႕မယ္ေနာ္.. အလွဴလုပ္ေပးမယ္။” ဟုတ္တယ္ အလွဴမလုပ္ရေသးဘူး ငါေသလို႕မၿဖစ္ဘူး။ စိတ္ကုိ တစ္ခါၿပန္တင္းမိၿပန္သည္။ မိသန္းသည္ သူမ၏လက္ထဲသို႕ နားကပ္ေလးၿပန္ထည့္ေပးသည္။
“ေရာ႕ မမသိမ္႕ရဲ႕ နားကပ္ကို ေသခ်ာၿပန္ယူထား မနက္ၿဖန္ ဘုန္းၾကီးပင့္လာေတာ႕မွ ကိုယ္တိုင္ လွဴေနာ္။ ဒီည မိသန္းတို႕ သားအမိ ဒီမွာပဲ အိပ္မယ္ေနာ္..စိတ္ခ် ေနေကာင္းေအာင္သာေန ရတယ္မဟုတ္လား မမသိမ္႕”
သူမသတိကပ္ခါ လႈပ္သည္ဆုိရံုမွ် ေခါင္းညိမ္႕ၿပလိုက္သည္။ မိသန္းသည္ တူမမသီကို အခန္းၿပင္သို႕ ေခၚထုတ္သြား သည္။ “၀ုန္း” အခန္းတံခါးၿပန္ပိတ္သံကို သူမၾကားလိုက္ရသည္။ အခန္း၏အၿပင္တြင္ မိသန္းႏွင့္ တူမမိသီတို႕ ဘာေၿပာၾကမည္ သူမ မသိ။ သည္ညအဖို႕ မိသန္းတို႕ သားအမိရွိေနသၿဖင့္ သူမအားတက္မိသည္။ ငါ ဒီေန႕ညကိုမွ အသက္ရွိလွ်က္ ၿဖတ္သန္းႏိုင္ပါ့မလား။တရားေခြမွ တရားသံတို႕သည္ သူမ၏နားစည္ထဲ ရိုက္ခတ္၀င္လာၿပန္သည္။ သူမ အလွဴကို ကိုယ္တိုင္ လွဴတန္းခ်င္ေသးသည္။ ရွိသမွ်စိတ္တို႕ကိုေလ ်ွာ့႕ခ်ထားလိုက္ရင္း အေတြးတို႕ကို လက္စသိမ္းလ ်က္ တရားသံထဲ စီးေမ်ာႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားမိသည္။ ခႏၶာကိုယ္အတြင္းတြင္ မီးမ်ားလိႈက္ေလွာင္ေနသလို ခံစားရသည္။ ေၿခဖ်ား လက္ဖ်ားတို႕သည္ တစ္ၿဖည္းၿဖည္း ေအးစက္လာေနၾကသည္။ ထိုခဏတြင္ မ်က္လံုးတို႕သည္ ၿပာေ၀လာလိုက္ အသံတို႕သည္ နီးလာလိုက္ေ၀းသြားလိုက္ သတိရတစ္ခ်က္ မရတစ္ခ်က္ သိသလိုလို မသိသလိုလို တစ္ခါတစ္ေလ မည္းေမွာင္ေနလိုက္ တစ္ခါတစ္ေလ လင္းထင္းလာလိုက္ ဒီေတာင္ကို သူမ မေက ်ာ ္နိုင္ေတာ႕ၿပီ။ “ကြ ်ီ” ေဟာ. ဒါ သူမက ်ြမ္း၀င္ေနက ်အသံ သူမ၏ အခန္းတံခါးအားဖြင့့္သည့္အသံ။ စြဲေသာစိတ္သည္ သတိကို ၿပန္ကပ္မိၿပန္သည္။ မိသန္းသည္ သူမ၏ အခန္းတံခါးကို ဖြင့္ဟကာထားသည္။ ထို႕ေနာက္ သူမအနားသို႕လာကာ
“မမသိမ္႕ အခန္းအၿပင္မွာ ဘုန္းဘုန္းတို႕ေရာက္ေနၿပီေနာ္။ နားကပ္ကို မိသန္းသြားလွဴေပးမယ္။ တံခါးဖြင့္ ထားခဲ႕မယ္။ မမသိမ္႕ ဘုန္းဘုန္းတို႕ကို ၿမင္တယ္ေနာ္။ ဒီေနရာကေန တရားနာၿပီး သာဓုေခၚေနာ္.. ”
သူမႏႈတ္ခမ္းလႈပ္ရံုမ်ွ အသိအမွတ္ၿပဳသည္။ သူမ၏ လက္ထဲမွ နားကပ္ေလးကို မိသန္းလက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္သည္။ မိသန္းယူၿပီးအခန္းၿပင္ ၿပန္ထြက္သြားသည္။ သာယာေအးၿမေသာ တရားေဟာသံသည္ သူမ၏ စိတ္ဘ၀င္၀ယ္ ၿငိမ္႕ေညာင္းစြာစီးဆင္းၿပန္သည္။ စိတ္အစဥ္ ၀ယ္ ပီတိေဇာအဟုန္သည္ ေအးခ်မ္းစြာ ေနရာ၀င္ယူလာသည္။ သူမလက္အုပ္ခ်ီဖုိ႕ ၾကိဳးစားသည္။ ေလာက၀ယ္ မပိုင္ပိုင္ေအာင္ၾကိဳးစားခဲ႕သမွ် ေနာက္ဆံုးတြင္ ဗလာၿဖစ္ေသာ လက္ခ်ည္းသက္သက္ပင္လွ်င္ သူမ မပိုင္ပါေလ။ လက္အုပ္ခ်ီဖို႕ ၾကိဳးစားမႈသည္ အရာမထင္။ ငါ၏ လက္ကိုလည္း ငါမပိုင္ႏိုင္ေတာ႕ပါလား။ ေၾသာ္ ေနာက္ဆံုးေတာ႕လည္း ကိုယ္ဘာမွ မပိုင္သည့္အရာေတြ အတြက္ ငါ ပိုင္ ငါဆိုင္ဖို႕ . ၾကိဳးစားခ႕ဲတာပါလား။ သူမ၏ ေန၀င္ခ်ိန္လား။ သည္တစ္ခ်ိန္ ေအးခ်မ္းမႈေလးကေန သူမၿပန္ၿပီး မပူေလာင္ခ်င္ေတာ႕ေပ။ အားလံုးကို သူမလႊတ္ခ်ခဲ႕ခ်င္ၿပီ။ အမွ်ေ၀သံ ၾကားလ ်ွင္ အသိကိုစုကာ သာဓု ေခၚမိသည္။ ထိုခဏတြင္ သူမ၏ အရင္က မည္းေမွာင္ေနခဲ႕ေသာ အခန္းသည္ ၾကည္ေသာအဆင္းၿဖင့္ လင္းေနသည္။ သူမသည္ ၿပင္းထန္စြာေသာ ေရာဂါေ၀ဒနာ၏ နာက ်င္ခံစားေနရၿခင္းမွ လြတ္ေၿမာက္ခဲ႕ေလၿပီ. သူမသည္ ေပါ့ပါးေနသည္။ သူမသည္ ေလးလံေသာ အရာအားလံုးကို လႊတ္ခ်ခဲ႕ၿပီ။ ဘာဆိုဘာမွ် မရွိ. မပိုင္ဆိုင္ရၿခင္းသည္ ေအးခ်မ္းလိုက္တာဟု သူမသိရွိခဲ႕ၿပီ။ ပီတိအဟုန္ၿဖင့္ သူမ၏မ်က္ႏွာသည္ ၿပံဳးေနၿပန္သည္။ သည္အခန္းထဲမွ လြတ္ေၿမာက္သြားခဲ႕ေလၿပီ။ သည္အခန္းကား ..သူမအတြက္ သံေ၀ဂရစရာ ကမာၻတစ္ခုၿဖစ္ခ႕ဲ သလို ေဒါသမီး ေမာဟမီး ေလာဘမီးတို႕ ေလွာင္ၿမ္ိဳက္ခဲ႕ေသးသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ႕ .. သူမသည္ အခြင့္အေရးကို အမိအရ ဆုပ္ကိုင္မိခဲ႕ၿပီ။ သတိကို အသိရွိသည့္တစ္ခဏ၀ယ္ သတိကို လက္ကိုင္ထားကာ ညဏ္ကိုအသံုးၿပဳၿပီး ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာအမွန္ကို သူမေလ ်ွာက္လွမ္းႏိုင္ခဲ႕ၿပီဟုသာ ထင္ၿမင္မိေတာ႕သည္။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
+ေဆြေလးမြန္+
No comments:
Post a Comment