**********
မယုႏွင့္ ကၽြန္မက ညီအစ္မ၀မ္းကြဲေတြ ျဖစ္ေသာ္လည္း တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေတြ႕သိရင္းႏွီးကာ စည္းလုံးခ်စ္ၾကည္မိခဲ့ၾကတာေတာ့ သိပ္မၾကာလွ ေသးပါ။ ေဖေဖ့မွာ ညီတစ္ေယာက္ရွိေနေသးတာ သိပင္သိျငား ခ်စ္ခင္တြယ္တာစိတ္ေတာ့ က ်ဲပါးခဲ့ ေလသည္။ ဦးေလး၏ မိသားစုအေၾကာင္းကုိလည္း တခါဖူးမွ် စိတ္မ၀င္စားခဲ့ စဖူး။ သြားေရး၊လာေရး ေ၀းလွမ္းသည္ဟု အေၾကာင္းျပကာ အသြား၊အလာ၊ အဆက္အဆံ ျပတ္ေတာက္လုနီးပါးပင္။ ရြာမွာ အေၾကာင္းႀကီးငယ္ ကိစၥရွိလုိ႔ မျဖစ္မေနအေရးေပၚလ ်ွင္လည္း ေဖေဖပဲ ေျပးသြား၊ ေရာက္ျပန္ လုပ္ေနတတ္သည္ပင္။ ေမေမႏွင့္ ကၽြန္မ တုိ႔ေတာ့ ၿမိဳ႕ႀကီးသူေတြပီပီ ေဖေဖ့ရြာငယ္ကေလးကုိ စိတ္ကုိမ၀င္စားေပ။ ဆယ္ေကြ႔ တစ္ေကြ႕ ဆုိသလုိ အိမ္ကုိ အ၀င္အထြက္ရွိတတ္ၾကေသာ ရွားရွားပါးပါး ေဖေဖ့ရြာသား အခ်ိဳ႔ကုိေတာ့လည္း ကၽြန္မတုိ႔က ေဖာ္ေရြပ်ဴငွာစြာ ဖိတ္ႀကိဳကာ တသသ ေမွ်ာ္ေနတတ္ျပန္တာပင္။ လြန္ခဲ့ေသာ နွစ္ေတြဆီက ကမာၻေက ်ာ ္ ေလျပင္းမုန္တုိင္းမွာ ေဖေဖတုိ႔၏ရြာကေလး အပ်က္အစီး၊ အဆုံးအရွံဳးေတြနဲ႔ အတုံးအရုံး လဲၿပိဳေသေပ်ာက္မႈ သတင္းေတြေၾကာင့္ ကၽြန္မတုိ႔မိသားစုေတြ ပူပန္ပ်ာယာခပ္ခဲ့ရ ဖူးေသးသည္။ ေဖေဖတစ္ေယာက္ သူ႔ရြာကေလးဆီ ေျပးေရာက္သြားခဲ့ေသးေသာ္လည္း သူ႔အား ႀကိဳဆုိေနက ်မ်က္ႏွာေတြထဲက တခ်ိဳ႕တစ္၀က္မက ေလ်ာ့ေပ်ာက္သြားခဲ့ၿပီဟု ဆုိသည္။ ကၽြန္မတုိ႔အိမ္ကုိ ၀င္ထြက္ေနက ် ဧည့္သည္ေတြလည္း ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေရာက္ မလာႏုိင္ၾကေတာ့ၿပီကုိ ယူက ်ဳံးမရစြာ နားလည္လ ်က္ နာက ်င္၀မ္းနည္းခဲ့ရပါသည္။ အဲသည္စဥ္ကေတာ့ မယုတုိ႔ သားအမိ၊ သားအဖေတြ ကၽြန္မတုိ႔ထံ ရက္အတန္ၾကာ ေရာက္လာ ခုိနားကာ ၿမိဳ႕မွာပဲ အေျခခ်ၾကရန္ စီစဥ္ခဲ့ၾကပါေသးသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ အေျခအေနေတြ ျပန္လည္ ၿငိမ္သက္သြား ခဲ့ျပန္ရာ သူတုိ႔၏ ဓါးမဦးခ် ေနထုိင္ခဲ့ရာ ရြာကေလးကုိ သံေယာဇဥ္မွ်င္တမ္း မျပတ္ႏုိင္ၾကျပန္ေပ။ ေနအိမ္ေတြ၊ ပုိင္ဆုိင္မႈေတြ၊ ၿပီး ခ်စ္ခင္တြယ္တာရသူေတြ… ေလလြင့္ေရေမ်ာခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ လယ္ေျမဧကမ်ားစြာ က ်န္ရစ္ေသးသည္ မဟုတ္လား။ လယ္လုပ္ကိရိယာႏွင့္ ကၽြဲႏြားမ်ား ျပန္လည္စုေဆာင္းရင္းလူႀကီးေတြ အလုပ္ရွဳပ္ေနၾကစဥ္ ကၽြန္မႏွင့္ မယုတုိ႔ ညီအစ္မေတြကေတာ့ အတုိးခ် အလြမ္းသယ္လုိ႔ ေကာင္းေနၾကပါသည္။ မယုတစ္ေယာက္ သူ႕ရြာကုိ ျပန္မလုိက္ျဖစ္ေအာင္လည္း ေန႔ညမျပတ္ စည္းရုံးဆြဲေဆာင္ေနရပါေသးသည္။ မယုကေတာ့ ေရာက္ကတည္းက ေခါင္းတစ္ခါခါ လုပ္ေနေတာ့တာ ရြာျပန္သည္အထိပင္။ မယု ရြာျပန္ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ညီအစ္မဖက္တြယ္ကာ အၿပိဳင္ငုိေၾကြးလ ်က္ မခြဲရက္ရက္ ျဖစ္ခဲ့ၾကေသးတာ..။ ကၽြန္မ မယုထံ လူႀကံဳအခြင့္သင့္တုိင္း စာေရးကာ အလြမ္းသယ္တတ္ခဲ့ေသာ္လည္း မယုကေတာ့ စာျပန္ရန္ ၀န္ေလးတတ္သူျဖစ္ေလသည္။ သတိရတယ္ ေျပာလုိက္ပါ ဟုသာ လူႀကံဳအလြမ္းစကားပါးတတ္ခဲ့ေလသည္။ မယုတစ္ေယာက္ တေရွာင္ေရွာင္ျဖင့္ က ်န္းမာေရးမေကာင္းလွဟု သတင္းစကား ၾကားေတာ့ အိမ္မွာေခၚထားကာ ေဆးကုသေပးရန္ ကၽြန္မ ေဖေဖ့အား နားပူနားဆာ ျပဳမိရေတာ့သည္။ ေဖေဖမွတဆင့္ အတင္းအၾကပ္ျပဳကာ ရာဇသံေပးေလမွ သူ႕ေဖေဖ တစ္ေယာက္ မယုအား ပုိ႔ေပးခဲ့ေတာ့တာ ျဖစ္သည္။
***********
ေလထဲမုိးထဲ အတိဒုကၡၾကားထဲမွာ ဒရြတ္ဆြဲေရာက္လာစဥ္ကေတာင္ စုိျပည္ျပည့္တင္းေနဆဲ မယုတစ္ေယာက္ ခုတစ္ေခါက္မွာ ပိန္ခ်ံဳးခ်ိနဲ႔က ်သြားခဲ့ေတာ့တာ မမွတ္မိခ်င္စရာမုိ႔ အံ့အားတသင့္၊ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါသည္။ ဘာျဖစ္တာလဲေမးေတာ့လည္း ေရေရရာရာ ဘယ္သူမွ မေျပာႏုိင္ၾကျပန္ေပ။ အစား စားခ်င္စိတ္ မရွိတာက စသည္တဲ့။ ည ညေတြ အိပ္မေပ်ာ္ဘူးဟု ဆုိျပန္သည္။ လက္လွမ္းတမီမွာေတာ့ ေကာင္းႏုိးရာရာ ေဆး၀ါးေတြ လည္း စုံလွၿပီ။ မယုအား နားလည္တတ္ကၽြမ္းသူ ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ျပသဖုိ႔ အေလာတႀကီး စီစဥ္ၾကရသည္။ ေျပာပေလာက္စရာ ေရာဂါႀကီးႀကီးမားမား ရယ္လုိ႔လည္း ရွာမေတြ႔ျပန္ရာ ဇေ၀ဇ၀ါျဖင့္ ပူပန္မႈေတာ့ ေလ ်ွာ့ ့က ်မသြားႏုိင္ ခဲ့ၾကေပ။
*********
အိမ္သုိ႔ေရာက္စ ရက္ေတြကထက္စာ လ ်ွင္ေတာ့ မယုတစ္ေယာက္ အနည္းငယ္မက ရႊင္လန္းလာသည္ ထင္ရပါသည္။ သူငယ္ခ်င္း တစ္အုပ္တစ္မႏွင့္ လမ္းမ်ားေနက ် ကၽြန္မက သြားေလရာေခၚကာ ဟုိဆုိင္၀င္၊ သည္ဆုိင္ထြက္ ျပဳၿမဲ။ ကၽြန္မတုိ႔တေတြ ေရာက္ရာအရပ္မွာ တ၀ါး၀ါး၊ တဟားဟားႏွင့္ အကဲမရျဖစ္ေနလ ်ွင္ မယုတစ္ေယာက္ ေရာေယာင္ ၿပံဳးတတ္စ ျပဳေလသည္။ အစုံစားသတၱ၀ါေတြျဖစ္ေသာ ကၽြန္မတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ မယုလည္း တုိ႔ကာထိကာ အစားနည္းနည္းမက ၀င္ျဖစ္မည္ ထင္၏။ တခါတရံ တစ္ဦးတည္း ရွိေနခ်ိန္မ်ားမွာေတာ့ ေတြးေတြးေငးေငးႏွင့္ ၿငိမ္သက္လွ်က္ မ်က္ႏွာႏြမ္းေနတတ္ျပန္ပါသည္။ မယုတစ္ေယာက္ အသည္းကြဲလာခဲ့သလားဟု ကၽြန္မ မေနႏုိင္စြာေမးေတာ့ မ်က္ႏွာႏြမ္းႏြမ္းၾကားမွပင္ ဟက္ပက္စြာ ရယ္ေမာ ျငင္းဆုိႏုိင္ခဲ့ေသးသည္။ “ဒါဆုိ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ မယု တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ေနတာ ေသခ်ာပါတယ္” မယုကေတာ့ လ ်ွဳိ ့၀ွက္စြာသာ ၿပံဳးလ ်က္ ၿငိမ္သက္ေနျပန္တာ..။ သူ႕ရြာကုိ ခင္တြယ္လြန္းလွေသာ မယုက ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ရြာကုိ မျပန္ခ်င္ေတာ့ဘူးဟု အတိအလင္းဆုိလာျပန္ရာ ၀မ္းသာရေသာ္လည္း အံ့ၾသတႀကီး ျဖစ္ရျပန္သည္။ “မယု ေပ်ာ္သေလာက္ေနပါ။ တစ္သက္လုံးေနရင္ ပုိေတာင္ ေကာင္းေသးတယ္” “တစ္သက္လုံးေတာ့ ေနႏုိင္မယ္ မထင္ပါဘူး။ တစ္ခါတေလက ်ရင္ ရြာကုိ အရမ္းသတိရတာပဲ” “ျဖစ္ျပန္ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာပဲ အၿမဲေနၿပီး တစ္ႏွစ္ တစ္ေခါက္ေလာက္ပဲ ရြာကုိ ျပန္မယ္ဆုိလည္း ျဖစ္တာပဲ မဟုတ္လား မယုရဲ႕။ မယု ျပန္ရင္ တုိ႔လည္း ေရာက္ဖူးတယ္ရွိေအာင္ လုိက္လည္မယ္ေလ” “တကယ္လား” ရုတ္တရက္ေတာ့ မယုရဲ႕ မ်က္ႏွာကေလး ရႊန္းလက္သြားခဲ့ေသးေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္း ညွိဳးလ ်သြားျပန္လ ်က္…. “ရြာက အရင္လုိ ေပ်ာ္စရာ မေကာင္းေတာ့ဘူး မေလးရဲ႕။ ေခ်ာက္ကပ္ၿပီး နည္းနည္းမွ မစည္ကားေတာ့ဘူး။ အရင္ကဆုိရင္လား မေလးျမင္ေစ့ခ်င္တယ္” သူတုိ႔၏ ရြာကေလး ဘယ္ေလာက္သာေတာင့္သာယာ၊ ေနေပ်ာ္စရာေကာင္း လွပုံကုိ သာခ်င္းတစ္ထပ္ လြမ္းျပေနတတ္ျပန္ေသးတာ။ စကားနည္းလွေသာ မယုက သူ႕ရြာအေၾကာင္း အဆက္ မျပတ္စကားေတြ တတြတ္တြတ္ ဆုိေနခ်ိန္မွာေတာ့ မ်က္ႏွာကေလးလည္း ၾကည္လင္စြာ ၿပံဳးျမေနျပန္လ ်က္ေပ။
************
ထုိေန႔က မယုတစ္ေယာက္ ႏႈတ္ခမ္းနီ ေထြးကေလးႏွင့္ လွေနခဲ့တာ အမွတ္မဲ့ အျမင္မွာ ကၽြန္မ ေက ်နပ္သြားေသာ အေပ်ာ္စိတ္ကေလးႏွင့္… “အယ္.. မယုက ႏႈတ္ခမ္းနီေတြ ဘာေတြ ဆုိးလုိ႔ပါလား။ လွတယ္ေတာ့” မယုတစ္ေယာက္ ရွက္ႏုိးစြာ ၿပံဳးေယာင္ျပဳကာ… “အဲဒီ ႏႈတ္ခမ္းနီအေရာင္ေလး မေလး မေန႔က ဆုိးထားတာ ႀကိဳက္သြားလုိ႔…” အၿမဲတေစ သနပ္ခါး မႈန္ေဖြးေဖြးႏွင့္ ေနတတ္ေသာ မယုအား ကၽြန္မ၏ မွန္တင္ခုံကုိ အပုိင္စား ေပးခဲ့ဖူးေသးတာ ျဖစ္သည္။ “မယု အဲဒါေတြ မသုံးတတ္ဘူး” ဇြတ္ျငင္းခဲ့ဖူးတာမုိ႔ လက္ေလ ်ွာ့ခဲ့ရတာ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ အခြင့္ေကာင္းယူကာ… “ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔လုိက္တဲ့ လက္သဲနီအေရာင္ မေလးမွာ ရွိတယ္။ မေလးဆုိးေပးမယ္” အေၾကာက္အကန္ ျငင္းေလသည္။ “လွတယ္ မယုရဲ႕။ ဒီမွာ မေလးလက္ကေလးေတြကုိ ၾကည့္ပါလား” လက္ဖမုိးႏွစ္ဘက္ အစုံကုိ ယွဥ္လ ်က္ သူ႕မ်က္ႏွာေရွ႕ဆီ တုိးေရႊ႕လုိက္ေလလ ်ွင္ ဇြတ္အတင္း မ်က္ႏွာလြဲဖယ္လ ်က္ မ်က္လုံးႏွစ္ဖက္ကုိ စုံမွိတ္ပစ္လုိက္ ေတာ့ေလသည္။ “ဟင့္အင္း..” ငုိခ်လုိက္ေတာ့မလုိ မ်က္ႏွာပ်က္ယြင္းကာ အကဲဆတ္ေနပုံက ကၽြန္မ၏ က ်ီစယ္လုိစိတ္ကုိ မီးေလာင္ရာ ေလပင့္လုိက္သလုိ ျဖစ္ေနသည္။ “မရဘူး။ ဒီမွာ မေလးလက္ကေလးေတြ ဘယ္ေလာက္ လွသလဲ ၾကည့္.. ၾကည့္” မ်က္ႏွာလည္တုိင္အႏွံ႔ ေခၽြးေစးေတြျပန္ကာ မ်က္လုံးအေၾကာင္သားႏွင့္ ေငးေမ့သြားေတာ့တာ ငုိက္ခနဲ လဲၿပိဳက ်လာေလမွ ကၽြန္မ ရိပ္မိရေတာ့ေလသည္။
**********
…ေလေတြ တၿခိမ္းၿခိမ္း တုိက္လာၿပီး ျမစ္ေရေတြလည္း တရေဟာ ထုိးတက္လာေတာ့ မယုတုိ႔လည္း အိမ္ေတြမွာ မေနရဲၾကေတာ့ဘူး။ စပါးက ်ီလြတ္ေတြဆီ ေရႊ႕ၾကေျပာင္း ၾကတာေပါ့။ မယုတုိ႔မွာ က ်ီသုံးလုံးေတာင္ရွိတာ။ အဲဒီ ႏွစ္လုံးမွာ စပါးမရွိေတာ့ ဘူးဆုိေတာ့ အလြတ္ျဖစ္ေနတာေပါ့။ မယုတုိ႔ ေရာက္ သြားေတာ့ က ်ီထဲမွာ ရြာထဲကလူေတြ အေတာ္ေတာင္ ေရာက္ႏွင့္ေနၾကပါၿပီ။ က ်ီအျပည့္ လူကုိ ညိဳ႕ေနေတာ့တာ..။ …ေယာက ်ာံးႀကီးေတြက ၀ါးထရံအကာ ေတြကုိ ကန္ခ်ပစ္ၾကတယ္။ ေလဒဏ္ ပုိခံႏုိင္ေအာင္လုိ႔တဲ့။ ေလက ပုိၾကမ္းလာ၊ ေရကလည္း တုိးသည္ထက္တုိး၊ လႈိင္းေတြလည္း တ၀ုန္း၀ုန္းရုိက္လာေတာ့ မယုတုိ႔ ခ်မ္းလည္းခ်မ္း၊ ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္၊ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ပူးကပ္တုိးတုိက္ၿပီး ဆတ္ဆတ္တုန္ေနၾကတာပဲ” …ေရက တုိးသည္ထက္တုိးလာေနတာပဲ။ စပါးက ်ီၾကမ္းခင္းေတြပါ ေရထိလာေတာ့ ဆက္မေျပး တတ္ၾကေတာ့ဘူး။ ၾကည့္ေနရင္းကုိ ေရထုက အလုံးအရင္းနဲ႔ တရိပ္ရိပ္ျမင့္တက္လာေနတာဆုိေတာ့ ေဘးပတ္တန္းေတြေပၚ တြယ္တက္၊ ခုိတက္ၾကရင္း အားလုံး အမုိးေပၚ ေရာက္ကုန္ၾကတာေပါ့” …သိပ္မၾကာလုိက္ဘူး။ မယုတုိ႔နဲ႔ ကပ္လွ်က္ စပါးက ်ီႀကီးကုိ လႈိင္းတစ္လုံးက လႊမ္းဖုံးပစ္လုိက္ေရာ။ လူေတြဆုိတာ သစ္သီးေတာင္း ေမွာက္ခ်လုိက္သလုိပဲ မေလးရယ္။ လႈိင္းၾကားမွာ ကစဥ့္ကလ ်ားနဲ ေမ်ာပါၾက၊ ကယ္ပါ၊ ယူပါ ေအာ္ၾက ဟစ္ၾက” မယုက သူ႔မ်က္ေစ့ေရွ႕မွာ ခုပဲ ရွိေနေသးသလုိ ထင္ေယာင္လ ်က္ ပူပန္မူပ်က္ကာ ပ်ာယာခပ္လာေလသည္။ သူ႕ပခုံးကေလးကုိ ေထြးဖက္ကာ ႏွစ္သိမ့္ေပးလုိက္လ ်ွင္ ရင္ခြင္မွာ ေမွးမွီကာ တရွဳိက္ရွဳိက္ ငုိေနျပန္ေတာ့ၿပီ။ “မယုတုိ႔ ခုိေနတဲ့ စပါးက ်ီကုိ လူေတြ လာကပ္ၾကတာ။ လႈိင္းထဲ၊ ေရထဲကေန တုိးထြက္ ဖက္တြယ္လာတဲ့ လက္ေတြဆုိတာ အမ်ားႀကီးပဲ..” “မယုတုိ႔ ဖမ္းဆယ္ၾကရတာေပါ့” မယု ငုိျပန္သည္။ ခဏၾကာမွ ငုိသံ ဗလုံးဗေထြးျဖင့္… “အစပုိင္းေတာ့ ဆယ္ၾကေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတြက ဆယ္ယူလုိ႔ မႏုိင္ေအာင္ မ်ားလာတယ္။ က ်ီထဲမွာလည္း လူေတြ မ်ားလြန္းေနၿပီ။ က ်ီၿပိဳက ်ပီး အေပၚကလူေတြအားလုံး ဒုကၡေရာက္ကုန္မွာ လူႀကီးေတြက ေတြးပူၾကတယ္” မ်က္ရည္ေတြ စုိ႔၀ဲလာေသာ ကၽြန္မ၏ အာရုံအျမင္မွာလည္း ကူကယ္ရာမဲ့ မ်က္ႏွာေတြ။ အသံေတြ…။ “မေလးရယ္။ လက္ကေလးေတြ ဆုိတာေလ။ စပါးက ်ီ အမုိးစြန္း ပတ္ပတ္လည္မွာ အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီးပဲ။ လက္ ေသးေသးေလးေတြေတာင္ ပါေသးတယ္” စကားေထာက္ရန္ေ၀းလုိ႔ အသက္ရွဴဖုိ႔ေတာင္ ေမ့ေနခဲ့မည္ ထင္၏။ ပါးျပင္ေပၚမွ ပူေႏြးေႏြးအေတြ႕ကုိလည္း သတိမျပဳမိေတာ့ႏုိင္။ “သိလား မေလး။ အေပၚက လူေတြကေလ.. …အဲဒီ လက္ေတြ အကုန္လုံးကုိ…. ျဖဳတ္ခ်၊ ျဖည္ခ်ပစ္ၾကတာ…” တသိမ့္သိမ့္တုန္ေနရွာေသာ မယု၏ ကုိယ္ေပၚသုိ႔ ကၽြန္မ၏ ပါးျပင္ဆီမွ မ်က္ရည္စတခ်ိဳ႕ ခုန္ဆင္းသြားၾကသည္။
**********
ဆရာ၀န္ ျပန္သြားအၿပီး ေဆးတစ္ခြက္ကုိ ေခ်ာ့ေခ်ာ့ေမာ့ေမာ့ တုိက္အၿပီးမွာ မယုတစ္ေယာက္ ၿငိမ္သက္စြာ အိပ္စက္ ေတာ့မည္ဟု ထင္ဆဲ…. “ကမာၻႀကီး တကယ္ မီးေလာင္ေနေတာ့ေရာ အခ်င္းခ်င္း ခ်နင္းစရာလား မေလးရဲ႕ ။ မယုတုိ႔အားလုံးဟာ အတူတူပဲ။ ဘယ္သူမွ စေတးမခံထုိက္ပါဘူး။ ဘယ္သူမွ သားေကာင္ေတြ မဟုတ္ၾကဘူးေလ…” ေမွးမွိတ္ထားေသာ မ်က္၀န္းအစုံမွ မ်က္ရည္စ ႏွစ္သြယ္ ေလ ်ွာခနဲ စီးက ်လာခဲ့ျပန္သည္။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
+သတုိး+
**********
မယုႏွင့္ ကၽြန္မက ညီအစ္မ၀မ္းကြဲေတြ ျဖစ္ေသာ္လည္း တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေတြ႕သိရင္းႏွီးကာ စည္းလုံးခ်စ္ၾကည္မိခဲ့ၾကတာေတာ့ သိပ္မၾကာလွ ေသးပါ။ ေဖေဖ့မွာ ညီတစ္ေယာက္ရွိေနေသးတာ သိပင္သိျငား ခ်စ္ခင္တြယ္တာစိတ္ေတာ့ က ်ဲပါးခဲ့ ေလသည္။ ဦးေလး၏ မိသားစုအေၾကာင္းကုိလည္း တခါဖူးမွ် စိတ္မ၀င္စားခဲ့ စဖူး။ သြားေရး၊လာေရး ေ၀းလွမ္းသည္ဟု အေၾကာင္းျပကာ အသြား၊အလာ၊ အဆက္အဆံ ျပတ္ေတာက္လုနီးပါးပင္။ ရြာမွာ အေၾကာင္းႀကီးငယ္ ကိစၥရွိလုိ႔ မျဖစ္မေနအေရးေပၚလ ်ွင္လည္း ေဖေဖပဲ ေျပးသြား၊ ေရာက္ျပန္ လုပ္ေနတတ္သည္ပင္။ ေမေမႏွင့္ ကၽြန္မ တုိ႔ေတာ့ ၿမိဳ႕ႀကီးသူေတြပီပီ ေဖေဖ့ရြာငယ္ကေလးကုိ စိတ္ကုိမ၀င္စားေပ။ ဆယ္ေကြ႔ တစ္ေကြ႕ ဆုိသလုိ အိမ္ကုိ အ၀င္အထြက္ရွိတတ္ၾကေသာ ရွားရွားပါးပါး ေဖေဖ့ရြာသား အခ်ိဳ႔ကုိေတာ့လည္း ကၽြန္မတုိ႔က ေဖာ္ေရြပ်ဴငွာစြာ ဖိတ္ႀကိဳကာ တသသ ေမွ်ာ္ေနတတ္ျပန္တာပင္။ လြန္ခဲ့ေသာ နွစ္ေတြဆီက ကမာၻေက ်ာ ္ ေလျပင္းမုန္တုိင္းမွာ ေဖေဖတုိ႔၏ရြာကေလး အပ်က္အစီး၊ အဆုံးအရွံဳးေတြနဲ႔ အတုံးအရုံး လဲၿပိဳေသေပ်ာက္မႈ သတင္းေတြေၾကာင့္ ကၽြန္မတုိ႔မိသားစုေတြ ပူပန္ပ်ာယာခပ္ခဲ့ရ ဖူးေသးသည္။ ေဖေဖတစ္ေယာက္ သူ႔ရြာကေလးဆီ ေျပးေရာက္သြားခဲ့ေသးေသာ္လည္း သူ႔အား ႀကိဳဆုိေနက ်မ်က္ႏွာေတြထဲက တခ်ိဳ႕တစ္၀က္မက ေလ်ာ့ေပ်ာက္သြားခဲ့ၿပီဟု ဆုိသည္။ ကၽြန္မတုိ႔အိမ္ကုိ ၀င္ထြက္ေနက ် ဧည့္သည္ေတြလည္း ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေရာက္ မလာႏုိင္ၾကေတာ့ၿပီကုိ ယူက ်ဳံးမရစြာ နားလည္လ ်က္ နာက ်င္၀မ္းနည္းခဲ့ရပါသည္။ အဲသည္စဥ္ကေတာ့ မယုတုိ႔ သားအမိ၊ သားအဖေတြ ကၽြန္မတုိ႔ထံ ရက္အတန္ၾကာ ေရာက္လာ ခုိနားကာ ၿမိဳ႕မွာပဲ အေျခခ်ၾကရန္ စီစဥ္ခဲ့ၾကပါေသးသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ အေျခအေနေတြ ျပန္လည္ ၿငိမ္သက္သြား ခဲ့ျပန္ရာ သူတုိ႔၏ ဓါးမဦးခ် ေနထုိင္ခဲ့ရာ ရြာကေလးကုိ သံေယာဇဥ္မွ်င္တမ္း မျပတ္ႏုိင္ၾကျပန္ေပ။ ေနအိမ္ေတြ၊ ပုိင္ဆုိင္မႈေတြ၊ ၿပီး ခ်စ္ခင္တြယ္တာရသူေတြ… ေလလြင့္ေရေမ်ာခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ လယ္ေျမဧကမ်ားစြာ က ်န္ရစ္ေသးသည္ မဟုတ္လား။ လယ္လုပ္ကိရိယာႏွင့္ ကၽြဲႏြားမ်ား ျပန္လည္စုေဆာင္းရင္းလူႀကီးေတြ အလုပ္ရွဳပ္ေနၾကစဥ္ ကၽြန္မႏွင့္ မယုတုိ႔ ညီအစ္မေတြကေတာ့ အတုိးခ် အလြမ္းသယ္လုိ႔ ေကာင္းေနၾကပါသည္။ မယုတစ္ေယာက္ သူ႕ရြာကုိ ျပန္မလုိက္ျဖစ္ေအာင္လည္း ေန႔ညမျပတ္ စည္းရုံးဆြဲေဆာင္ေနရပါေသးသည္။ မယုကေတာ့ ေရာက္ကတည္းက ေခါင္းတစ္ခါခါ လုပ္ေနေတာ့တာ ရြာျပန္သည္အထိပင္။ မယု ရြာျပန္ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ညီအစ္မဖက္တြယ္ကာ အၿပိဳင္ငုိေၾကြးလ ်က္ မခြဲရက္ရက္ ျဖစ္ခဲ့ၾကေသးတာ..။ ကၽြန္မ မယုထံ လူႀကံဳအခြင့္သင့္တုိင္း စာေရးကာ အလြမ္းသယ္တတ္ခဲ့ေသာ္လည္း မယုကေတာ့ စာျပန္ရန္ ၀န္ေလးတတ္သူျဖစ္ေလသည္။ သတိရတယ္ ေျပာလုိက္ပါ ဟုသာ လူႀကံဳအလြမ္းစကားပါးတတ္ခဲ့ေလသည္။ မယုတစ္ေယာက္ တေရွာင္ေရွာင္ျဖင့္ က ်န္းမာေရးမေကာင္းလွဟု သတင္းစကား ၾကားေတာ့ အိမ္မွာေခၚထားကာ ေဆးကုသေပးရန္ ကၽြန္မ ေဖေဖ့အား နားပူနားဆာ ျပဳမိရေတာ့သည္။ ေဖေဖမွတဆင့္ အတင္းအၾကပ္ျပဳကာ ရာဇသံေပးေလမွ သူ႕ေဖေဖ တစ္ေယာက္ မယုအား ပုိ႔ေပးခဲ့ေတာ့တာ ျဖစ္သည္။
***********
ေလထဲမုိးထဲ အတိဒုကၡၾကားထဲမွာ ဒရြတ္ဆြဲေရာက္လာစဥ္ကေတာင္ စုိျပည္ျပည့္တင္းေနဆဲ မယုတစ္ေယာက္ ခုတစ္ေခါက္မွာ ပိန္ခ်ံဳးခ်ိနဲ႔က ်သြားခဲ့ေတာ့တာ မမွတ္မိခ်င္စရာမုိ႔ အံ့အားတသင့္၊ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါသည္။ ဘာျဖစ္တာလဲေမးေတာ့လည္း ေရေရရာရာ ဘယ္သူမွ မေျပာႏုိင္ၾကျပန္ေပ။ အစား စားခ်င္စိတ္ မရွိတာက စသည္တဲ့။ ည ညေတြ အိပ္မေပ်ာ္ဘူးဟု ဆုိျပန္သည္။ လက္လွမ္းတမီမွာေတာ့ ေကာင္းႏုိးရာရာ ေဆး၀ါးေတြ လည္း စုံလွၿပီ။ မယုအား နားလည္တတ္ကၽြမ္းသူ ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ျပသဖုိ႔ အေလာတႀကီး စီစဥ္ၾကရသည္။ ေျပာပေလာက္စရာ ေရာဂါႀကီးႀကီးမားမား ရယ္လုိ႔လည္း ရွာမေတြ႔ျပန္ရာ ဇေ၀ဇ၀ါျဖင့္ ပူပန္မႈေတာ့ ေလ ်ွာ့ ့က ်မသြားႏုိင္ ခဲ့ၾကေပ။
*********
အိမ္သုိ႔ေရာက္စ ရက္ေတြကထက္စာ လ ်ွင္ေတာ့ မယုတစ္ေယာက္ အနည္းငယ္မက ရႊင္လန္းလာသည္ ထင္ရပါသည္။ သူငယ္ခ်င္း တစ္အုပ္တစ္မႏွင့္ လမ္းမ်ားေနက ် ကၽြန္မက သြားေလရာေခၚကာ ဟုိဆုိင္၀င္၊ သည္ဆုိင္ထြက္ ျပဳၿမဲ။ ကၽြန္မတုိ႔တေတြ ေရာက္ရာအရပ္မွာ တ၀ါး၀ါး၊ တဟားဟားႏွင့္ အကဲမရျဖစ္ေနလ ်ွင္ မယုတစ္ေယာက္ ေရာေယာင္ ၿပံဳးတတ္စ ျပဳေလသည္။ အစုံစားသတၱ၀ါေတြျဖစ္ေသာ ကၽြန္မတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ မယုလည္း တုိ႔ကာထိကာ အစားနည္းနည္းမက ၀င္ျဖစ္မည္ ထင္၏။ တခါတရံ တစ္ဦးတည္း ရွိေနခ်ိန္မ်ားမွာေတာ့ ေတြးေတြးေငးေငးႏွင့္ ၿငိမ္သက္လွ်က္ မ်က္ႏွာႏြမ္းေနတတ္ျပန္ပါသည္။ မယုတစ္ေယာက္ အသည္းကြဲလာခဲ့သလားဟု ကၽြန္မ မေနႏုိင္စြာေမးေတာ့ မ်က္ႏွာႏြမ္းႏြမ္းၾကားမွပင္ ဟက္ပက္စြာ ရယ္ေမာ ျငင္းဆုိႏုိင္ခဲ့ေသးသည္။ “ဒါဆုိ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ မယု တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ေနတာ ေသခ်ာပါတယ္” မယုကေတာ့ လ ်ွဳိ ့၀ွက္စြာသာ ၿပံဳးလ ်က္ ၿငိမ္သက္ေနျပန္တာ..။ သူ႕ရြာကုိ ခင္တြယ္လြန္းလွေသာ မယုက ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ရြာကုိ မျပန္ခ်င္ေတာ့ဘူးဟု အတိအလင္းဆုိလာျပန္ရာ ၀မ္းသာရေသာ္လည္း အံ့ၾသတႀကီး ျဖစ္ရျပန္သည္။ “မယု ေပ်ာ္သေလာက္ေနပါ။ တစ္သက္လုံးေနရင္ ပုိေတာင္ ေကာင္းေသးတယ္” “တစ္သက္လုံးေတာ့ ေနႏုိင္မယ္ မထင္ပါဘူး။ တစ္ခါတေလက ်ရင္ ရြာကုိ အရမ္းသတိရတာပဲ” “ျဖစ္ျပန္ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာပဲ အၿမဲေနၿပီး တစ္ႏွစ္ တစ္ေခါက္ေလာက္ပဲ ရြာကုိ ျပန္မယ္ဆုိလည္း ျဖစ္တာပဲ မဟုတ္လား မယုရဲ႕။ မယု ျပန္ရင္ တုိ႔လည္း ေရာက္ဖူးတယ္ရွိေအာင္ လုိက္လည္မယ္ေလ” “တကယ္လား” ရုတ္တရက္ေတာ့ မယုရဲ႕ မ်က္ႏွာကေလး ရႊန္းလက္သြားခဲ့ေသးေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္း ညွိဳးလ ်သြားျပန္လ ်က္…. “ရြာက အရင္လုိ ေပ်ာ္စရာ မေကာင္းေတာ့ဘူး မေလးရဲ႕။ ေခ်ာက္ကပ္ၿပီး နည္းနည္းမွ မစည္ကားေတာ့ဘူး။ အရင္ကဆုိရင္လား မေလးျမင္ေစ့ခ်င္တယ္” သူတုိ႔၏ ရြာကေလး ဘယ္ေလာက္သာေတာင့္သာယာ၊ ေနေပ်ာ္စရာေကာင္း လွပုံကုိ သာခ်င္းတစ္ထပ္ လြမ္းျပေနတတ္ျပန္ေသးတာ။ စကားနည္းလွေသာ မယုက သူ႕ရြာအေၾကာင္း အဆက္ မျပတ္စကားေတြ တတြတ္တြတ္ ဆုိေနခ်ိန္မွာေတာ့ မ်က္ႏွာကေလးလည္း ၾကည္လင္စြာ ၿပံဳးျမေနျပန္လ ်က္ေပ။
************
ထုိေန႔က မယုတစ္ေယာက္ ႏႈတ္ခမ္းနီ ေထြးကေလးႏွင့္ လွေနခဲ့တာ အမွတ္မဲ့ အျမင္မွာ ကၽြန္မ ေက ်နပ္သြားေသာ အေပ်ာ္စိတ္ကေလးႏွင့္… “အယ္.. မယုက ႏႈတ္ခမ္းနီေတြ ဘာေတြ ဆုိးလုိ႔ပါလား။ လွတယ္ေတာ့” မယုတစ္ေယာက္ ရွက္ႏုိးစြာ ၿပံဳးေယာင္ျပဳကာ… “အဲဒီ ႏႈတ္ခမ္းနီအေရာင္ေလး မေလး မေန႔က ဆုိးထားတာ ႀကိဳက္သြားလုိ႔…” အၿမဲတေစ သနပ္ခါး မႈန္ေဖြးေဖြးႏွင့္ ေနတတ္ေသာ မယုအား ကၽြန္မ၏ မွန္တင္ခုံကုိ အပုိင္စား ေပးခဲ့ဖူးေသးတာ ျဖစ္သည္။ “မယု အဲဒါေတြ မသုံးတတ္ဘူး” ဇြတ္ျငင္းခဲ့ဖူးတာမုိ႔ လက္ေလ ်ွာ့ခဲ့ရတာ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ အခြင့္ေကာင္းယူကာ… “ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔လုိက္တဲ့ လက္သဲနီအေရာင္ မေလးမွာ ရွိတယ္။ မေလးဆုိးေပးမယ္” အေၾကာက္အကန္ ျငင္းေလသည္။ “လွတယ္ မယုရဲ႕။ ဒီမွာ မေလးလက္ကေလးေတြကုိ ၾကည့္ပါလား” လက္ဖမုိးႏွစ္ဘက္ အစုံကုိ ယွဥ္လ ်က္ သူ႕မ်က္ႏွာေရွ႕ဆီ တုိးေရႊ႕လုိက္ေလလ ်ွင္ ဇြတ္အတင္း မ်က္ႏွာလြဲဖယ္လ ်က္ မ်က္လုံးႏွစ္ဖက္ကုိ စုံမွိတ္ပစ္လုိက္ ေတာ့ေလသည္။ “ဟင့္အင္း..” ငုိခ်လုိက္ေတာ့မလုိ မ်က္ႏွာပ်က္ယြင္းကာ အကဲဆတ္ေနပုံက ကၽြန္မ၏ က ်ီစယ္လုိစိတ္ကုိ မီးေလာင္ရာ ေလပင့္လုိက္သလုိ ျဖစ္ေနသည္။ “မရဘူး။ ဒီမွာ မေလးလက္ကေလးေတြ ဘယ္ေလာက္ လွသလဲ ၾကည့္.. ၾကည့္” မ်က္ႏွာလည္တုိင္အႏွံ႔ ေခၽြးေစးေတြျပန္ကာ မ်က္လုံးအေၾကာင္သားႏွင့္ ေငးေမ့သြားေတာ့တာ ငုိက္ခနဲ လဲၿပိဳက ်လာေလမွ ကၽြန္မ ရိပ္မိရေတာ့ေလသည္။
**********
…ေလေတြ တၿခိမ္းၿခိမ္း တုိက္လာၿပီး ျမစ္ေရေတြလည္း တရေဟာ ထုိးတက္လာေတာ့ မယုတုိ႔လည္း အိမ္ေတြမွာ မေနရဲၾကေတာ့ဘူး။ စပါးက ်ီလြတ္ေတြဆီ ေရႊ႕ၾကေျပာင္း ၾကတာေပါ့။ မယုတုိ႔မွာ က ်ီသုံးလုံးေတာင္ရွိတာ။ အဲဒီ ႏွစ္လုံးမွာ စပါးမရွိေတာ့ ဘူးဆုိေတာ့ အလြတ္ျဖစ္ေနတာေပါ့။ မယုတုိ႔ ေရာက္ သြားေတာ့ က ်ီထဲမွာ ရြာထဲကလူေတြ အေတာ္ေတာင္ ေရာက္ႏွင့္ေနၾကပါၿပီ။ က ်ီအျပည့္ လူကုိ ညိဳ႕ေနေတာ့တာ..။ …ေယာက ်ာံးႀကီးေတြက ၀ါးထရံအကာ ေတြကုိ ကန္ခ်ပစ္ၾကတယ္။ ေလဒဏ္ ပုိခံႏုိင္ေအာင္လုိ႔တဲ့။ ေလက ပုိၾကမ္းလာ၊ ေရကလည္း တုိးသည္ထက္တုိး၊ လႈိင္းေတြလည္း တ၀ုန္း၀ုန္းရုိက္လာေတာ့ မယုတုိ႔ ခ်မ္းလည္းခ်မ္း၊ ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္၊ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ပူးကပ္တုိးတုိက္ၿပီး ဆတ္ဆတ္တုန္ေနၾကတာပဲ” …ေရက တုိးသည္ထက္တုိးလာေနတာပဲ။ စပါးက ်ီၾကမ္းခင္းေတြပါ ေရထိလာေတာ့ ဆက္မေျပး တတ္ၾကေတာ့ဘူး။ ၾကည့္ေနရင္းကုိ ေရထုက အလုံးအရင္းနဲ႔ တရိပ္ရိပ္ျမင့္တက္လာေနတာဆုိေတာ့ ေဘးပတ္တန္းေတြေပၚ တြယ္တက္၊ ခုိတက္ၾကရင္း အားလုံး အမုိးေပၚ ေရာက္ကုန္ၾကတာေပါ့” …သိပ္မၾကာလုိက္ဘူး။ မယုတုိ႔နဲ႔ ကပ္လွ်က္ စပါးက ်ီႀကီးကုိ လႈိင္းတစ္လုံးက လႊမ္းဖုံးပစ္လုိက္ေရာ။ လူေတြဆုိတာ သစ္သီးေတာင္း ေမွာက္ခ်လုိက္သလုိပဲ မေလးရယ္။ လႈိင္းၾကားမွာ ကစဥ့္ကလ ်ားနဲ ေမ်ာပါၾက၊ ကယ္ပါ၊ ယူပါ ေအာ္ၾက ဟစ္ၾက” မယုက သူ႔မ်က္ေစ့ေရွ႕မွာ ခုပဲ ရွိေနေသးသလုိ ထင္ေယာင္လ ်က္ ပူပန္မူပ်က္ကာ ပ်ာယာခပ္လာေလသည္။ သူ႕ပခုံးကေလးကုိ ေထြးဖက္ကာ ႏွစ္သိမ့္ေပးလုိက္လ ်ွင္ ရင္ခြင္မွာ ေမွးမွီကာ တရွဳိက္ရွဳိက္ ငုိေနျပန္ေတာ့ၿပီ။ “မယုတုိ႔ ခုိေနတဲ့ စပါးက ်ီကုိ လူေတြ လာကပ္ၾကတာ။ လႈိင္းထဲ၊ ေရထဲကေန တုိးထြက္ ဖက္တြယ္လာတဲ့ လက္ေတြဆုိတာ အမ်ားႀကီးပဲ..” “မယုတုိ႔ ဖမ္းဆယ္ၾကရတာေပါ့” မယု ငုိျပန္သည္။ ခဏၾကာမွ ငုိသံ ဗလုံးဗေထြးျဖင့္… “အစပုိင္းေတာ့ ဆယ္ၾကေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတြက ဆယ္ယူလုိ႔ မႏုိင္ေအာင္ မ်ားလာတယ္။ က ်ီထဲမွာလည္း လူေတြ မ်ားလြန္းေနၿပီ။ က ်ီၿပိဳက ်ပီး အေပၚကလူေတြအားလုံး ဒုကၡေရာက္ကုန္မွာ လူႀကီးေတြက ေတြးပူၾကတယ္” မ်က္ရည္ေတြ စုိ႔၀ဲလာေသာ ကၽြန္မ၏ အာရုံအျမင္မွာလည္း ကူကယ္ရာမဲ့ မ်က္ႏွာေတြ။ အသံေတြ…။ “မေလးရယ္။ လက္ကေလးေတြ ဆုိတာေလ။ စပါးက ်ီ အမုိးစြန္း ပတ္ပတ္လည္မွာ အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီးပဲ။ လက္ ေသးေသးေလးေတြေတာင္ ပါေသးတယ္” စကားေထာက္ရန္ေ၀းလုိ႔ အသက္ရွဴဖုိ႔ေတာင္ ေမ့ေနခဲ့မည္ ထင္၏။ ပါးျပင္ေပၚမွ ပူေႏြးေႏြးအေတြ႕ကုိလည္း သတိမျပဳမိေတာ့ႏုိင္။ “သိလား မေလး။ အေပၚက လူေတြကေလ.. …အဲဒီ လက္ေတြ အကုန္လုံးကုိ…. ျဖဳတ္ခ်၊ ျဖည္ခ်ပစ္ၾကတာ…” တသိမ့္သိမ့္တုန္ေနရွာေသာ မယု၏ ကုိယ္ေပၚသုိ႔ ကၽြန္မ၏ ပါးျပင္ဆီမွ မ်က္ရည္စတခ်ိဳ႕ ခုန္ဆင္းသြားၾကသည္။
**********
ဆရာ၀န္ ျပန္သြားအၿပီး ေဆးတစ္ခြက္ကုိ ေခ်ာ့ေခ်ာ့ေမာ့ေမာ့ တုိက္အၿပီးမွာ မယုတစ္ေယာက္ ၿငိမ္သက္စြာ အိပ္စက္ ေတာ့မည္ဟု ထင္ဆဲ…. “ကမာၻႀကီး တကယ္ မီးေလာင္ေနေတာ့ေရာ အခ်င္းခ်င္း ခ်နင္းစရာလား မေလးရဲ႕ ။ မယုတုိ႔အားလုံးဟာ အတူတူပဲ။ ဘယ္သူမွ စေတးမခံထုိက္ပါဘူး။ ဘယ္သူမွ သားေကာင္ေတြ မဟုတ္ၾကဘူးေလ…” ေမွးမွိတ္ထားေသာ မ်က္၀န္းအစုံမွ မ်က္ရည္စ ႏွစ္သြယ္ ေလ ်ွာခနဲ စီးက ်လာခဲ့ျပန္သည္။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
+သတုိး+
No comments:
Post a Comment