“ေဆာရီးေနာ္… က ်မမျမင္လိုက္လို႔ပါ…”
က ်မ သူ႔ကို ေမာ့ၾကည့္ျပီး ခပ္တိုးတိုး ေတာင္းပန္လိုက္မိတယ္။
“ရပါတယ္၊ ကိစၥမရွိပါဘူး… ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ မင္းကို ဒီျမင္းကေလးနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးခ်င္တယ္…”
“ရွင္… ဟုတ္ကဲ့…”
အေယာင္ေယာင္ အမွားမွားနဲ႔ ဟုတ္ကဲ့ လို႔ ေျပာလိုက္ျပီးကာမွ ေတြးမိတယ္။ ဘုရား ဘုရား… သူ႔ျမင္းနဲ႔ ကြ်န္မကို မိတ္ဆက္ေပးခ်င္တာတဲ့၊ ဘယ္လိုလူပါလိမ့္။ တကယ္ဆို သူ႔ကိုယ္သူ က ်ေနာ္ဘယ္သူ ဘယ္၀ါ ပါလို႔ အရင္ မိတ္ဆက္သင့္တယ္ မဟုတ္လား။ အံ့ၾသစိတ္တစ္၀က္၊ ရယ္ခ်င္စိတ္တစ္၀က္နဲ႔ က ်မ သူ႔ကို ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ေမာ့ၾကည့္မိျပန္တယ္။
“ရွင္က ေတာ္ေတာ္အရပ္ရွည္တာပဲေနာ္…”
ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ၊ မဆီမဆိုုင္ လႊတ္ကနဲ က ်မ ပါးစပ္က ထြက္သြားတာ။ ေျပာျပီးမွ ရွက္စိတ္နဲ႔အတူ ဒီစကားကို က ်မမေျပာျဖစ္လိုက္သလို ထားေပးပါေနာ္ လို႔ ျပန္ႏွဳတ္ယူလို႔ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ ေတြးေနမိတယ္။ သူကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ က ်မကို ျပံဳးၾကည့္ေနတာပဲ… “ကိုယ့္ျမင္းကေလးနာမည္က ေရႊညိဳတဲ့… မင္းနာမည္ကေရာ…”
“က ်မ… က ်မနာမည္ ျမဴ လို႔ ေခၚပါတယ္…”
မ်က္စိေရွ႔မွာ ေတြ႔ေနရတဲ့ ျမဴေတြကို အလြယ္တကူ၊ ျပီးေတာ့ မွင္ေသေသနဲ႔ နာမည္တစ္ခု ခ်က္ခ်င္း ေကာက္ရသလို လုပ္ပလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက နည္းနည္းမွ အံ့ၾသဟန္ မျပပါဘူး။ သူ ေျပာလက္စ စကားကို ဆက္ေျပာေနတယ္။ သူ႔ကိုၾကည့္ရတာ သိပ္ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိတာပဲ။
“ေရႊညိဳက သိပ္လိမ္မာတဲ့ ျမင္းကေလး တစ္ေကာင္ကြ၊ ကိုယ္နဲ႔ အေဖၚလုပ္လာတာ အခုဆိုရင္ ႏွစ္ေပါင္း မနည္းေတာ့ဘူး… မင္း အခ်ိန္ရတယ္ မဟုတ္လား… ကိုယ္တို႔ ဟိုနားက ခံုတန္းကေလးမွာထိုင္ရင္း စကားေျပာၾကရေအာင္ေလ… လာ…”
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ သူက ျမင္းကေလး ေရႊညိဳကို ဆြဲရင္း အေရွ႔က ေလ ်ွာက္သြားတယ္။က ်မကေတာ့ အိပ္မက္ေယာင္ေနသူတစ္ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္အညွိဳ႔ခံထားရသူ တစ္ေယာက္လို အေနာက္ကေန တစ္လွမ္းခ်င္း လိုက္ေလ ်ွာက္သြားမိတယ္။ သူက ေရႊညိဳကို ခပ္လွမ္းလွမ္းက သစ္ပင္တစ္ပင္မွာ အသာ ခ်ည္ထားျပီး ခုံတန္းေလးရဲ႕ဘယ္ဖက္အစြန္မွာ ၀င္ထိုင္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ထိုင္ေလ ဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ က ်မကို ေမးဆတ္ျပတယ္။ ခပ္ေဟာင္းေဟာင္း သစ္သားခံုတန္း က ်ဥ္းက ်ဥ္းေလးမွာ သူနဲ႔ က ်မတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မထိမိေအာင္ သတိထားရင္း ခပ္က ်ဳံ ့က ်ဳံ ့႕နဲ႔ ကိုယ္ကို ယို႔ျပီး ဝင္ထိုင္လိုက္ၾကတယ္။ ခုခ်ိန္ထိ က ်မစိတ္ထဲ အိပ္မက္ေယာင္ေနတယ္လို႔ ခံစားေနရတုန္းပဲ။
“မင္း နာမည္ ျမဴ ေနာ္…”
“ဟုတ္ပါတယ္… က ်မ နာမည္ ျမဴ ပါ…”
ဒီတစ္ၾကိမ္မွာေတာ့ က ်မနာမည္ကို အထစ္အေငါ့မရိွ ရဲရဲတင္းတင္း ေျပာ၀ံ့သြားျပီ။ က ်မ စကားအဆံုးမွာ သူက ဆက္ေျပာတယ္။
“ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအေၾကာင္းကို မင္း… အဲ… ျမဴ ဘယ္ေလာက္သိသလဲ…”
က ်မ ေယာင္အအနဲ႔ ေခါင္းယမ္းျပလိုက္မိတယ္။ ဒီေတာ့ သူက ေက ်နပ္သြားတဲ့ဟန္နဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ကို အက်ယ္တ၀ံ့ ရွင္းျပေတာ့မလို၊ စကားေတြ ေျပာဖို႔ လည္ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ ရွင္းတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က ်မက… “ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ဟုတ္လား… ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ဆိုတာ ဘာလဲ၊ ဘယ္လိုဟာမ်ိဳးလဲ… ေရခဲမုန္႔လို ခ်ိဳသလား၊ စေတာ္ဘယ္ရီသီးလို လွသလား၊ ႏွင္းဆီပန္းလို ေမႊးသလား၊ အက္စပရက္စိုလို ခါးသလား၊ မီးေတာက္တစ္ခုလို ပူေလာင္စြာ ေလာင္ကြ ်မ္းေစႏိုင္တာလား၊ တိမ္တစ္စလို ဖမ္းဆုပ္မရေအာင္ ေမ်ာလြင့္ေနတတ္တာလား၊ ကမ္းစပ္က အုန္းပင္ေတြလို ရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာလား၊ မိုးေပၚက လမင္းၾကီးလို ျဖဴျဖဴ၀ိုင္း၀ိုင္းလား၊ ပိုးပု၀ါ တစ္ထည္လို ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းသလား၊ အဆိပ္ေငြ႔ေတြ သင့္သလို လူတစ္ေယာက္ကို ခ်က္ခ်င္း ေသေစႏိုင္သလား…” အဲဒီလိုု ရုတ္တရက္ ျပီးေတာ့ အေဆာတလ ်င္ႏိုင္လွစြာနဲ႔ ျဖတ္ေမးလိုက္မိတယ္။ အမွန္က ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာ ဟိုမွာေတြ႔ေနရတဲ့ ျမဴေတြလို မွဳန္ရီျပီး ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး ႏိုင္သလား လို႔ပါ ထည့္ေမးလိုက္ခ်င္တာ။ ခက္တာက က ်မက ကိုယ့္နာမည္ကို ျမဴ လို႔ ေျပာထားမိရက္သားျဖစ္ေနေတာ့ အဲဒီေမးခြန္းကို အားနာနာနဲ႔ ခ်န္ထားလိုက္ရတယ္။ က ်မရဲ႕ အေမးစကားအဆံုးမွာ သူကက ်မ ေမးခြန္းထုတ္လိုက္တာ သူ႔ကို မဟုတ္သလိုနဲ႔…
“ဒီမွာ ျမဴ…. မင္း ျမစ္ ကို သိတယ္ မဟုတ္လား…” လို႔ အဆက္မရွိ၊ မစပ္မရွိ ေမးခြန္းျပန္ထုတ္တယ္။ ခုနက က ်မ ေမးထားတဲ့ ေမးခြန္းေတြကို ရွင္ မေျဖရေသးဘူးေနာ္ လို႔ ေစာဒက တက္ခ်င္စိတ္ကို အသာေဖ်ာက္ျပီး ဟုတ္ကဲ့… လို႔ တိုးတိုးေျပာရင္း က ်မ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ… ျမစ္ ဆိုတာကို က ်မ ေကာင္းေကာင္းၾကီး သိတာေပါ့။ မ်က္စိတစ္ဆံုး ေရေတြျပည့္လ ်ွံက ်လုမတတ္ ေဖြးေနတဲ့့ အလ ်ားရွည္ရွည္ ျမစ္တစ္စင္းကို အေတြးစိတ္ကူးထဲမွာ ခ်က္ျခင္း ျမင္ေယာင္လာတယ္။ ရုတ္တရက္ ကြ်န္မ ေပ်ာ္သြားတယ္။ ကမ္းစပ္ေတြနဲ႔ ေရေတြကိုက ်မ သိပ္သေဘာက ်တယ္ေလ။ တဆက္တည္းမွာက ်မ ေတြးမိတယ္။ သူ႔ဆီမွာ လူတစ္ဖက္သားကို ညွိဳ႔ယူ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တဲ့ တန္ခိုးအာနိသင္ တစ္စံုတစ္ရာမ်ား ရွိေနေရာ့လား လို႔။ ဘာလို႔ဆို သူက လာ လို႔ ေခၚေတာ့သူ႔ ေနာက္ လိုက္သြားမိျပီး သူက ထိုင္ ဆိုေတာ့လည္း ထိုင္လိုက္မိတာကိုး။ သူနာမည္ေမးေတာ့လည္း ဟုတ္တာ မဟုတ္တာ အသာထား၊ ေျဖေတာ့ ေျဖလိုက္မိတာပဲေလ။ သူကျဖင့္ အခုခ်ိန္အထိ သူ႔နာမည္၊ သူ႔အေၾကာင္း တစ္ခြန္းမွ မေျပာပဲ သူ႔ ျမင္းကေလးနာမည္သာ ေျပာျပခဲ့တာ မဟုတ္လား။ အဲဒီလို ေတြးေနတုန္းမွာ သူ႔စကားသံကို ၾကားလိုက္ရတာ။ “ဟုတ္တယ္ ျမဴ… ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာ အစဥ္ စီးဆင္းေနတဲ့ ျမစ္တစ္စင္းလိုပဲ… ေျဖးေျဖးမွန္မွန္နဲ႔ တစိမ့္စိမ့္ စီးဆင္းတယ္၊ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ ေရစီးသန္သန္ စီးဆင္းတတ္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာေတာ့့ အိေျႏၵရျပီး တည္ျငိမ္တယ္၊ ေအးခ်မ္း သိမ္ေမြ႔တယ္၊ ႏူးညံ့ လွပတယ္၊ ျမစ္ထဲမွာ ေရနည္းနည္းပဲ ရွိေနရင္ေတာင္ ျမစ္ဟာ လွေနတုန္းပဲ၊ ျမစ္ေရ စီးေနတဲ့အသံကိုေရာ မင္း နားေထာင္ဖူးသလား ျမဴ… သိပ္ကို သာယာ ျငိမ့္ေျငာင္းတာကြ…”
ဒီေနရာမွာက ်မ တစ္ခု ၀န္ခံခ်င္တာက သူ႔ရဲ႔ စကားသံဟာ သူေျပာေနတဲ့ ျမစ္ေရစီးသံလိုပဲ ေတာ္ေတာ္နားေထာင္လို႔ ေကာင္းတယ္ ဆိုတာကိုပါ။ ျပီးေတာ့ သူ႔စကားသံေတြဟာ ဟိုး ေ၀းေ၀း ဘုရားေက ်ာင္းတစ္ခုက ေမ်ာလြင့္လာတဲ့ ေခါင္းေလာင္းသံလို သာယာနာေပ်ာ္စြာ ႏွစ္လိုဖြယ္အတိ။ သူက ဆက္ေျပာတယ္။
“ျမစ္တစ္စင္းနဲ႔တူတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအေၾကာင္း မင္းနားလည္ေအာင္ ေျပာျပဖို႔ဆို အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္လိုမယ္ မွတ္တယ္။ ေနာက္ျပီး မင္း ကိုၾကည့္ရတာ ခ်စ္တတ္ပံု မရဘူး… ဟုတ္သလား ျမဴ…”
“ဟုတ္ကဲ့ က ်မ မခ်စ္တတ္ဘူး ရွင့္”
က ်မနူတ္က ထြက္ရတဲ့ စကားအခြန္းေပါင္း မ်ားစြာထဲမွာ ဒီစကားကို ေျပာထြက္ရတာ အားအရဆံုးနဲ႔ အရသာ အေတြ႔ဆံုးပဲ။ ေသခ်ာခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ ေနာက္တစ္ခြန္းေတာင္ ထပ္ေျပာလိုက္ေသးတယ္။
“ေသခ်ာပါတယ္ က ်မ မခ်စ္တတ္ဘူး…”
စကားအဆံုးမွာ သူ႔ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေခါင္းကို ခပ္ေျဖးေျဖး ခါေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ က ်မအတြက္ေတာ့ အဲဒီအျပဳအမူမ်ိဳးဟာ အထူးအဆန္း မဟုတ္ေပဘူး။ အဲဒီစကားကို ၾကားတဲ့သူတိုင္းဟာ က ်မကို ေခါင္းခါလိုု႔ တစ္မ်ိဳး၊ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ အၾကည့္ေတြ ဒါမွမဟုုတ္ သနားစရာ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ကို ၾကည့္သလို အၾကည့္ေတြနဲ႔ တစ္ဖံု၊ ဟုတ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လား လို႔ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ ၾကည့္သူက ၾကည့္၊ ေသခ်ာရဲ႕လားလို႔ ျပန္ေမးသူက ေမး… အဲဒီလို ေလွာင္ေျပာင္ရိပ္ပါတဲ့ ခါးသက္သက္ တုန္႔ျပန္မွဳေတြကို က ်မ ေနသားတက ်ျဖစ္ေနခဲ့တာ အေတာ္ၾကာပါျပီ။
“ကိုယ္ နည္းနည္းေျပာျပမယ္... မွတ္ထား ျမဴ… တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ၾကရင္ မင္းမွာ ခ်စ္ရမဲ့သူ တစ္ေယာက္ ေတြ႔လာမွာ အမွန္ပဲ။ အဲဒီအခါမွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာကိုု မင္း နားလည္လာလိမ့္မယ္။ ေလာေလာဆယ္ မင္း နားလည္လြယ္ေအာင္ ေျပာျပရမယ္ဆိုုရင္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုုတာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္က အစဥ္အျမဲ စိတ္ခ်မ္းသာမွဳ ေပးစြမ္းႏိုင္ရမယ္၊ တစ္ေယာက္ရဲ ့လိုအင္ကို တစ္ေယာက္က အတတ္ႏိုင္ဆံုး ျဖည့္စြမ္းႏိုင္ရမယ္၊ နီးျခင္း ေဝးျခင္းဆိုတဲ့ အကြာအေဝးေတြကို ဖယ္ခြာ ခ်န္လွပ္လို႔ ယံုႀကည္မွဳတစ္ခုကို စိတ္တူကိုယ္တူ တည္ေဆာက္ႏိုင္ရမယ္၊ အခ်ိန္တိုင္းမွာ တစ္ေယာက္ေႀကာင့္ တစ္ေယာက္က ေပ်ာ္ရႊင္လွိဳက္လွဲစြာ ရယ္ေမာႏိုင္ရမယ္၊ မနာလိုဝန္တိုျခင္း၊ ျငဴစူ အျပစ္ဆုိျခင္း၊ အလိုမက်စြာ အမ်က္ေဒါသသင့္ျခင္း၊ စိတ္ႏွလံုး မခ်မ္းေျမ့ေစျခင္း၊ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေစျခင္း ေတြ ကင္းစင္ရမယ္၊ အခ်စ္ဆိုတာ အတၲတစ္ခုလို႔ ဆိုၾကရင္ေတာင္ ကိုယ့္အတၲဟာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူအတြက္၊ သူ႔စိတ္ ခ်မ္းေျမ့ေစဖို႔အတြက္ ကိုယ္က ်ဳိးမပါတဲ့ ေစတနာသက္သက္ပဲ… ျပီးေတာ့ ကိုယ့္အခ်စ္ေႀကာင့္ တဖက္သားမွာ အျမဲ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ေနေစဖုိ႔က အေရးအႀကီးဆံုး… သိလား ျမဴ...” သူ႔ဆီက အဆံုးသတ္ အေမးစကား ခပ္ဆတ္ဆတ္ကိုု ၾကားလိုုက္ေတာ့မွ သူ႔စကားေတြထဲမွာ က ်မ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စီး၀င္ နစ္ေမ်ာေနခဲ့သလဲဆိုုတာ သတိထားမိသြားတယ္။ သူေျပာသလိုုသာဆို ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ တကယ္ကိုုပဲ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့စရာေကာင္းလွပါလား လိုု႔ ေတြးရင္း သူ႔ကိုု ကဗ်ာကသီ ေခါင္းညိတ္ျပလိုုက္ေတာ့ သူက ဆက္ေျပာျပန္တယ္။
“ေနာက္ျပီးေတာ့ ခ်စ္ျခင္းမွာ နာက ်င္စရာေတြနဲ႔႔ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြက အျမဲတမ္း အတူတူ တြဲပါေနတတ္တယ္ ဆိုုတာလည္း မင္း မွတ္ထားအံုုး ျမဴ… ဒါေပမဲ့ အဲဒီလိုု နာက ်င္စရာေကာင္းတဲ့ အခိုုက္အတံ့ေတြကိုုလည္း ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအစြမ္းနဲ႔ ေအာင္ျမင္စြာ ေက ်ာ္ျဖတ္ႏိုုင္လိမ့္မယ္၊ မင္း လူတစ္ေယာက္ကိုု တကယ္ ခ်စ္မိတဲ့အခါမွာ အဲဒါေတြ အားလံုုး ခံစားတတ္သြားမွာပါ”
“ေနာက္ဆံုုးကြာ… မင္းရဲ႕ ဆံပင္အရွည္ေတြကိုု မင္းရဲ႕ခ်စ္သူက မညွပ္နဲ႔ဦးေနာ္လိုု႔ သတိေပးစကားေျပာခဲ့ရင္ မနက္ေစာေစာ အိပ္ရာကထ ေခါင္းျဖီးရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကအစ မင္းအတြက္ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ခ်ိဳျမိန္ေနလိမ့္မယ္…”
စကားအရွည္ၾကီးကို ေတာက္ေလ ်ွာက္ေျပာျပီး သူ ျငိမ္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က ်မ ေမးခြန္းတစ္ခုုကိုု ေကာက္ခါ ငင္ကာ ေမးလိုက္တယ္။ “ရွင့္မွာ အခုုေလာေလာဆယ္ အဲဒီလိုု ခ်စ္ရမဲ့သူ တစ္ေယာက္ေယာက္ ရွိေနသလား...”
က ်မရဲ႕အေမးကိုု သူက ဘာမွ ျပန္မေျဖပဲ ဟိုုး သစ္ပင္မွာခ်ည္ထားတဲ့ ျမင္းကေလး ေရႊညိဳကို ၾကည့္ေနတယ္။ ေရႊညိဳကို ၾကည့္ရတာ ၾကိဳးနဲ႔ ခ်ည္ထားတာ ၾကာေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ပ်င္းေနပံုုပဲ။ ခရီးဆန္႔ဖိုု႔ ဟန္ေရးတျပင္ျပင္နဲ႔… ျပီးေတာ့ ဘာသံရယ္လိုု႔ သဲသဲကြဲကြဲ ေျပာမျပႏိုုင္တဲ့ အသံတစ္ခုု ခပ္တိုုးတိုုး ျပဳလိုု႔။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာပဲ သူက ကိုုယ္ကို မတ္မတ္ ျပင္ထိုုင္လိုုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ က ်မကိုု ၾကည့္ျပီး… “ျမဴ… ခုုနက ကိုုယ္ေျပာတဲ့ နာက ်င္စရာေတြပါ၀င္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းဆိုုတာ ေလာေလာဆယ္ ကိုုယ့္ဆီမွာ အလည္အပတ္ ေရာက္ေနၾကတာ၊ အဲဒီနာက ်င္စရာေတြကိုု ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ ေက ်ာ္ျဖတ္ႏိုုင္ဖိုု႔ ကိုုယ္ အားေမြးေနတုုန္း၊ ေသခ်ာတာတစ္ခုုကေတာ့ ကိုုယ္ ဘယ္လိုုပဲ နာက ်င္ခံခက္ရသည္ျဖစ္ေစ ကိုုယ္အခ်စ္ေတြဟာ သူ႔အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ မရပ္နားပဲ တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနမဲ့ ျမစ္တစ္စင္းဆိုတာပဲ…” စကားအဆံုုးမွာ သူက ထိုုင္ေနရာက ထရပ္လိုုက္တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာက က ်မအတြက္ အႏွစ္ႏွစ္ အလလက ရင္းႏွီးကြ ်မ္းဝင္ခဲ့ဖူးတယ္လိုု႔ ထင္မွတ္ရေလာက္ေအာင္ စြဲျမဲေနတာ သိပ္အံ့ၾသစရာေကာင္းတာပဲ။ ရွင္ ဘယ္သူလဲ လိုု႔ ေမးအ့ံဆဲဆဲမွာ…. “ကဲ… စကားေျပာခြင့္ရတာ ေက ်းဇူးတင္တယ္ ျမဴ… မင္းအခ်ိန္ေတြ ေတာ္ေတာ္ကုုန္သြားျပီ၊ ေရႊညိဳလည္း ေညာင္းေနေလာက္ျပီ… ကိုုယ္ ဒီေနရာကို မၾကာခဏ ေရာက္တတ္ပါတယ္၊ အဆင္ေျပရင္ ကိုုယ္တိုု႔ ထပ္ေတြ႔ၾကအံုုးမွာပါ၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုုတာကိုု နားလည္လာတဲ့ တစ္ေန႔မွာ မင္းဘဝအတြက္ ခ်စ္ရမဲ့ လက္တြဲေဖၚ တစ္ေယာက္ မလြဲမေသြ ရွိလာမွာပါ အဲဒီအခါက ်ရင္သာ ကိုုယ္ေျပာျပတာေတြကိုု မင္း မေမ့မေလ ်ာ့လိုုက္နာဖိုု႔ ၾကိဳးစား ေနာ္… ဟုုတ္ျပီလား”
စကားအဆံုးမွာ သူက ေရႊညိဳကိုု ခ်ည္ထားတဲ့ ၾကိဳးကိုု ျဖဳတ္ျပီး က ်မကိုု ေက ်ာခိုုင္းရင္း တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ျမဴေတြၾကားထဲကို တိုုးဝင္သြားေတာ့တယ္။ က ်မ ခံုတန္းကေလးမွ မလွဳပ္မယွက္ ေၾကာင္ေငးျပီး က ်န္ရစ္ရာကေန သတိဝင္လာခ်ိန္မွာ ျဖတ္ကနဲ ထျပီး သူ႔ေနာက္ကိုု အေျပးတပိုုင္းနဲ႔ အမွီလိုုက္ဖိုု႔ ၾကိဳးစားတယ္။ ၾကည့္ပါအံုုး… သူက သူ ေျပာခ်င္တာေတြ ေတာက္ေလ ်ွာက္ ေျပာျပီး က ်မကိုု ခ်န္ထားရစ္ခဲ့တာ။ သူ႔ နာမည္ ဘယ္သူဆိုုတာနဲ႔ သူ ဘယ္မွာေနတယ္ဆိုုတာေလာက္ေတာ့က ်မသိခ်င္ေသးတာေပါ့။ အေမာတေကာ ေျပးလိုုက္ေနရင္းမွာပဲ ကတၱရာလမ္းကေလးတေလ ်ွာက္မွာ ျမဴေတြက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပိုုထူထည္း သိပ္သည္းလာတယ္။ အေရွ႕ တစ္မီတာေလာက္ကိုုေတာင္မွ သဲသဲကြဲကြဲ မေတြ႔ရေတာ့ဘူး။ က ်မဘယ္ေလာက္ပဲ ေျပးေျပး သူ႔ကိုု ဘယ္လိုုမွ မွီႏိုုင္မယ္ မထင္ေတာ့ဘူး။ ေရႊညိဳေလးရဲ႕ ခြာသံ တခ်ပ္ခ်ပ္ကိုု နားစြင့္ေပမဲ့လည္း အနီးအနားမွာ ဘာသံမွ မၾကားရေတာ့ဘူး။ က ်မဘာလုုပ္ရမလဲ…။ ေမာဟိုုက္ေအာင္ ေျပးလိုုက္လိုု႔ မမွီတဲ့အဆံုုး လမ္းကေလးေပၚမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေျခစံုုရပ္ေနလိုုက္မိတယ္။ ျပီးေတာ့ က ်မ နာမည္ ျမဴ လိုု႔ ေခၚပါတယ္ လိုု႔ အမွတ္မထင္ ေျပာလိုုက္မိတာက အစ၊ ျမဴေတြၾကားထဲ တိုုးဝင္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္၊ ျမင္းညိဳေလးတစ္ေကာင္နဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအေၾကာင္းေတြကိုု အစကေန စျပီး တစ္ခုခ်င္းစီ အစဥ္လိုက္ ျပန္ေတြးေနမိေတာ့တာပါပဲ။ -
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
+သက္ေ၀+
Look Magazine - August 2014 တြင္ ေဖၚျပျပီး ျဖစ္သည္။
“ေဆာရီးေနာ္… က ်မမျမင္လိုက္လို႔ပါ…”
က ်မ သူ႔ကို ေမာ့ၾကည့္ျပီး ခပ္တိုးတိုး ေတာင္းပန္လိုက္မိတယ္။
“ရပါတယ္၊ ကိစၥမရွိပါဘူး… ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ မင္းကို ဒီျမင္းကေလးနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးခ်င္တယ္…”
“ရွင္… ဟုတ္ကဲ့…”
အေယာင္ေယာင္ အမွားမွားနဲ႔ ဟုတ္ကဲ့ လို႔ ေျပာလိုက္ျပီးကာမွ ေတြးမိတယ္။ ဘုရား ဘုရား… သူ႔ျမင္းနဲ႔ ကြ်န္မကို မိတ္ဆက္ေပးခ်င္တာတဲ့၊ ဘယ္လိုလူပါလိမ့္။ တကယ္ဆို သူ႔ကိုယ္သူ က ်ေနာ္ဘယ္သူ ဘယ္၀ါ ပါလို႔ အရင္ မိတ္ဆက္သင့္တယ္ မဟုတ္လား။ အံ့ၾသစိတ္တစ္၀က္၊ ရယ္ခ်င္စိတ္တစ္၀က္နဲ႔ က ်မ သူ႔ကို ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ေမာ့ၾကည့္မိျပန္တယ္။
“ရွင္က ေတာ္ေတာ္အရပ္ရွည္တာပဲေနာ္…”
ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ၊ မဆီမဆိုုင္ လႊတ္ကနဲ က ်မ ပါးစပ္က ထြက္သြားတာ။ ေျပာျပီးမွ ရွက္စိတ္နဲ႔အတူ ဒီစကားကို က ်မမေျပာျဖစ္လိုက္သလို ထားေပးပါေနာ္ လို႔ ျပန္ႏွဳတ္ယူလို႔ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ ေတြးေနမိတယ္။ သူကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ က ်မကို ျပံဳးၾကည့္ေနတာပဲ… “ကိုယ့္ျမင္းကေလးနာမည္က ေရႊညိဳတဲ့… မင္းနာမည္ကေရာ…”
“က ်မ… က ်မနာမည္ ျမဴ လို႔ ေခၚပါတယ္…”
မ်က္စိေရွ႔မွာ ေတြ႔ေနရတဲ့ ျမဴေတြကို အလြယ္တကူ၊ ျပီးေတာ့ မွင္ေသေသနဲ႔ နာမည္တစ္ခု ခ်က္ခ်င္း ေကာက္ရသလို လုပ္ပလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက နည္းနည္းမွ အံ့ၾသဟန္ မျပပါဘူး။ သူ ေျပာလက္စ စကားကို ဆက္ေျပာေနတယ္။ သူ႔ကိုၾကည့္ရတာ သိပ္ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိတာပဲ။
“ေရႊညိဳက သိပ္လိမ္မာတဲ့ ျမင္းကေလး တစ္ေကာင္ကြ၊ ကိုယ္နဲ႔ အေဖၚလုပ္လာတာ အခုဆိုရင္ ႏွစ္ေပါင္း မနည္းေတာ့ဘူး… မင္း အခ်ိန္ရတယ္ မဟုတ္လား… ကိုယ္တို႔ ဟိုနားက ခံုတန္းကေလးမွာထိုင္ရင္း စကားေျပာၾကရေအာင္ေလ… လာ…”
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ သူက ျမင္းကေလး ေရႊညိဳကို ဆြဲရင္း အေရွ႔က ေလ ်ွာက္သြားတယ္။က ်မကေတာ့ အိပ္မက္ေယာင္ေနသူတစ္ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္အညွိဳ႔ခံထားရသူ တစ္ေယာက္လို အေနာက္ကေန တစ္လွမ္းခ်င္း လိုက္ေလ ်ွာက္သြားမိတယ္။ သူက ေရႊညိဳကို ခပ္လွမ္းလွမ္းက သစ္ပင္တစ္ပင္မွာ အသာ ခ်ည္ထားျပီး ခုံတန္းေလးရဲ႕ဘယ္ဖက္အစြန္မွာ ၀င္ထိုင္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ထိုင္ေလ ဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ က ်မကို ေမးဆတ္ျပတယ္။ ခပ္ေဟာင္းေဟာင္း သစ္သားခံုတန္း က ်ဥ္းက ်ဥ္းေလးမွာ သူနဲ႔ က ်မတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မထိမိေအာင္ သတိထားရင္း ခပ္က ်ဳံ ့က ်ဳံ ့႕နဲ႔ ကိုယ္ကို ယို႔ျပီး ဝင္ထိုင္လိုက္ၾကတယ္။ ခုခ်ိန္ထိ က ်မစိတ္ထဲ အိပ္မက္ေယာင္ေနတယ္လို႔ ခံစားေနရတုန္းပဲ။
“မင္း နာမည္ ျမဴ ေနာ္…”
“ဟုတ္ပါတယ္… က ်မ နာမည္ ျမဴ ပါ…”
ဒီတစ္ၾကိမ္မွာေတာ့ က ်မနာမည္ကို အထစ္အေငါ့မရိွ ရဲရဲတင္းတင္း ေျပာ၀ံ့သြားျပီ။ က ်မ စကားအဆံုးမွာ သူက ဆက္ေျပာတယ္။
“ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအေၾကာင္းကို မင္း… အဲ… ျမဴ ဘယ္ေလာက္သိသလဲ…”
က ်မ ေယာင္အအနဲ႔ ေခါင္းယမ္းျပလိုက္မိတယ္။ ဒီေတာ့ သူက ေက ်နပ္သြားတဲ့ဟန္နဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ကို အက်ယ္တ၀ံ့ ရွင္းျပေတာ့မလို၊ စကားေတြ ေျပာဖို႔ လည္ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ ရွင္းတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က ်မက… “ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ဟုတ္လား… ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ဆိုတာ ဘာလဲ၊ ဘယ္လိုဟာမ်ိဳးလဲ… ေရခဲမုန္႔လို ခ်ိဳသလား၊ စေတာ္ဘယ္ရီသီးလို လွသလား၊ ႏွင္းဆီပန္းလို ေမႊးသလား၊ အက္စပရက္စိုလို ခါးသလား၊ မီးေတာက္တစ္ခုလို ပူေလာင္စြာ ေလာင္ကြ ်မ္းေစႏိုင္တာလား၊ တိမ္တစ္စလို ဖမ္းဆုပ္မရေအာင္ ေမ်ာလြင့္ေနတတ္တာလား၊ ကမ္းစပ္က အုန္းပင္ေတြလို ရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာလား၊ မိုးေပၚက လမင္းၾကီးလို ျဖဴျဖဴ၀ိုင္း၀ိုင္းလား၊ ပိုးပု၀ါ တစ္ထည္လို ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းသလား၊ အဆိပ္ေငြ႔ေတြ သင့္သလို လူတစ္ေယာက္ကို ခ်က္ခ်င္း ေသေစႏိုင္သလား…” အဲဒီလိုု ရုတ္တရက္ ျပီးေတာ့ အေဆာတလ ်င္ႏိုင္လွစြာနဲ႔ ျဖတ္ေမးလိုက္မိတယ္။ အမွန္က ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာ ဟိုမွာေတြ႔ေနရတဲ့ ျမဴေတြလို မွဳန္ရီျပီး ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး ႏိုင္သလား လို႔ပါ ထည့္ေမးလိုက္ခ်င္တာ။ ခက္တာက က ်မက ကိုယ့္နာမည္ကို ျမဴ လို႔ ေျပာထားမိရက္သားျဖစ္ေနေတာ့ အဲဒီေမးခြန္းကို အားနာနာနဲ႔ ခ်န္ထားလိုက္ရတယ္။ က ်မရဲ႕ အေမးစကားအဆံုးမွာ သူကက ်မ ေမးခြန္းထုတ္လိုက္တာ သူ႔ကို မဟုတ္သလိုနဲ႔…
“ဒီမွာ ျမဴ…. မင္း ျမစ္ ကို သိတယ္ မဟုတ္လား…” လို႔ အဆက္မရွိ၊ မစပ္မရွိ ေမးခြန္းျပန္ထုတ္တယ္။ ခုနက က ်မ ေမးထားတဲ့ ေမးခြန္းေတြကို ရွင္ မေျဖရေသးဘူးေနာ္ လို႔ ေစာဒက တက္ခ်င္စိတ္ကို အသာေဖ်ာက္ျပီး ဟုတ္ကဲ့… လို႔ တိုးတိုးေျပာရင္း က ်မ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ… ျမစ္ ဆိုတာကို က ်မ ေကာင္းေကာင္းၾကီး သိတာေပါ့။ မ်က္စိတစ္ဆံုး ေရေတြျပည့္လ ်ွံက ်လုမတတ္ ေဖြးေနတဲ့့ အလ ်ားရွည္ရွည္ ျမစ္တစ္စင္းကို အေတြးစိတ္ကူးထဲမွာ ခ်က္ျခင္း ျမင္ေယာင္လာတယ္။ ရုတ္တရက္ ကြ်န္မ ေပ်ာ္သြားတယ္။ ကမ္းစပ္ေတြနဲ႔ ေရေတြကိုက ်မ သိပ္သေဘာက ်တယ္ေလ။ တဆက္တည္းမွာက ်မ ေတြးမိတယ္။ သူ႔ဆီမွာ လူတစ္ဖက္သားကို ညွိဳ႔ယူ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တဲ့ တန္ခိုးအာနိသင္ တစ္စံုတစ္ရာမ်ား ရွိေနေရာ့လား လို႔။ ဘာလို႔ဆို သူက လာ လို႔ ေခၚေတာ့သူ႔ ေနာက္ လိုက္သြားမိျပီး သူက ထိုင္ ဆိုေတာ့လည္း ထိုင္လိုက္မိတာကိုး။ သူနာမည္ေမးေတာ့လည္း ဟုတ္တာ မဟုတ္တာ အသာထား၊ ေျဖေတာ့ ေျဖလိုက္မိတာပဲေလ။ သူကျဖင့္ အခုခ်ိန္အထိ သူ႔နာမည္၊ သူ႔အေၾကာင္း တစ္ခြန္းမွ မေျပာပဲ သူ႔ ျမင္းကေလးနာမည္သာ ေျပာျပခဲ့တာ မဟုတ္လား။ အဲဒီလို ေတြးေနတုန္းမွာ သူ႔စကားသံကို ၾကားလိုက္ရတာ။ “ဟုတ္တယ္ ျမဴ… ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာ အစဥ္ စီးဆင္းေနတဲ့ ျမစ္တစ္စင္းလိုပဲ… ေျဖးေျဖးမွန္မွန္နဲ႔ တစိမ့္စိမ့္ စီးဆင္းတယ္၊ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ ေရစီးသန္သန္ စီးဆင္းတတ္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာေတာ့့ အိေျႏၵရျပီး တည္ျငိမ္တယ္၊ ေအးခ်မ္း သိမ္ေမြ႔တယ္၊ ႏူးညံ့ လွပတယ္၊ ျမစ္ထဲမွာ ေရနည္းနည္းပဲ ရွိေနရင္ေတာင္ ျမစ္ဟာ လွေနတုန္းပဲ၊ ျမစ္ေရ စီးေနတဲ့အသံကိုေရာ မင္း နားေထာင္ဖူးသလား ျမဴ… သိပ္ကို သာယာ ျငိမ့္ေျငာင္းတာကြ…”
ဒီေနရာမွာက ်မ တစ္ခု ၀န္ခံခ်င္တာက သူ႔ရဲ႔ စကားသံဟာ သူေျပာေနတဲ့ ျမစ္ေရစီးသံလိုပဲ ေတာ္ေတာ္နားေထာင္လို႔ ေကာင္းတယ္ ဆိုတာကိုပါ။ ျပီးေတာ့ သူ႔စကားသံေတြဟာ ဟိုး ေ၀းေ၀း ဘုရားေက ်ာင္းတစ္ခုက ေမ်ာလြင့္လာတဲ့ ေခါင္းေလာင္းသံလို သာယာနာေပ်ာ္စြာ ႏွစ္လိုဖြယ္အတိ။ သူက ဆက္ေျပာတယ္။
“ျမစ္တစ္စင္းနဲ႔တူတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအေၾကာင္း မင္းနားလည္ေအာင္ ေျပာျပဖို႔ဆို အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္လိုမယ္ မွတ္တယ္။ ေနာက္ျပီး မင္း ကိုၾကည့္ရတာ ခ်စ္တတ္ပံု မရဘူး… ဟုတ္သလား ျမဴ…”
“ဟုတ္ကဲ့ က ်မ မခ်စ္တတ္ဘူး ရွင့္”
က ်မနူတ္က ထြက္ရတဲ့ စကားအခြန္းေပါင္း မ်ားစြာထဲမွာ ဒီစကားကို ေျပာထြက္ရတာ အားအရဆံုးနဲ႔ အရသာ အေတြ႔ဆံုးပဲ။ ေသခ်ာခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ ေနာက္တစ္ခြန္းေတာင္ ထပ္ေျပာလိုက္ေသးတယ္။
“ေသခ်ာပါတယ္ က ်မ မခ်စ္တတ္ဘူး…”
စကားအဆံုးမွာ သူ႔ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေခါင္းကို ခပ္ေျဖးေျဖး ခါေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ က ်မအတြက္ေတာ့ အဲဒီအျပဳအမူမ်ိဳးဟာ အထူးအဆန္း မဟုတ္ေပဘူး။ အဲဒီစကားကို ၾကားတဲ့သူတိုင္းဟာ က ်မကို ေခါင္းခါလိုု႔ တစ္မ်ိဳး၊ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ အၾကည့္ေတြ ဒါမွမဟုုတ္ သနားစရာ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ကို ၾကည့္သလို အၾကည့္ေတြနဲ႔ တစ္ဖံု၊ ဟုတ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လား လို႔ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ ၾကည့္သူက ၾကည့္၊ ေသခ်ာရဲ႕လားလို႔ ျပန္ေမးသူက ေမး… အဲဒီလို ေလွာင္ေျပာင္ရိပ္ပါတဲ့ ခါးသက္သက္ တုန္႔ျပန္မွဳေတြကို က ်မ ေနသားတက ်ျဖစ္ေနခဲ့တာ အေတာ္ၾကာပါျပီ။
“ကိုယ္ နည္းနည္းေျပာျပမယ္... မွတ္ထား ျမဴ… တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ၾကရင္ မင္းမွာ ခ်စ္ရမဲ့သူ တစ္ေယာက္ ေတြ႔လာမွာ အမွန္ပဲ။ အဲဒီအခါမွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာကိုု မင္း နားလည္လာလိမ့္မယ္။ ေလာေလာဆယ္ မင္း နားလည္လြယ္ေအာင္ ေျပာျပရမယ္ဆိုုရင္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုုတာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္က အစဥ္အျမဲ စိတ္ခ်မ္းသာမွဳ ေပးစြမ္းႏိုင္ရမယ္၊ တစ္ေယာက္ရဲ ့လိုအင္ကို တစ္ေယာက္က အတတ္ႏိုင္ဆံုး ျဖည့္စြမ္းႏိုင္ရမယ္၊ နီးျခင္း ေဝးျခင္းဆိုတဲ့ အကြာအေဝးေတြကို ဖယ္ခြာ ခ်န္လွပ္လို႔ ယံုႀကည္မွဳတစ္ခုကို စိတ္တူကိုယ္တူ တည္ေဆာက္ႏိုင္ရမယ္၊ အခ်ိန္တိုင္းမွာ တစ္ေယာက္ေႀကာင့္ တစ္ေယာက္က ေပ်ာ္ရႊင္လွိဳက္လွဲစြာ ရယ္ေမာႏိုင္ရမယ္၊ မနာလိုဝန္တိုျခင္း၊ ျငဴစူ အျပစ္ဆုိျခင္း၊ အလိုမက်စြာ အမ်က္ေဒါသသင့္ျခင္း၊ စိတ္ႏွလံုး မခ်မ္းေျမ့ေစျခင္း၊ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေစျခင္း ေတြ ကင္းစင္ရမယ္၊ အခ်စ္ဆိုတာ အတၲတစ္ခုလို႔ ဆိုၾကရင္ေတာင္ ကိုယ့္အတၲဟာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူအတြက္၊ သူ႔စိတ္ ခ်မ္းေျမ့ေစဖို႔အတြက္ ကိုယ္က ်ဳိးမပါတဲ့ ေစတနာသက္သက္ပဲ… ျပီးေတာ့ ကိုယ့္အခ်စ္ေႀကာင့္ တဖက္သားမွာ အျမဲ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ေနေစဖုိ႔က အေရးအႀကီးဆံုး… သိလား ျမဴ...” သူ႔ဆီက အဆံုးသတ္ အေမးစကား ခပ္ဆတ္ဆတ္ကိုု ၾကားလိုုက္ေတာ့မွ သူ႔စကားေတြထဲမွာ က ်မ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စီး၀င္ နစ္ေမ်ာေနခဲ့သလဲဆိုုတာ သတိထားမိသြားတယ္။ သူေျပာသလိုုသာဆို ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ တကယ္ကိုုပဲ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့စရာေကာင္းလွပါလား လိုု႔ ေတြးရင္း သူ႔ကိုု ကဗ်ာကသီ ေခါင္းညိတ္ျပလိုုက္ေတာ့ သူက ဆက္ေျပာျပန္တယ္။
“ေနာက္ျပီးေတာ့ ခ်စ္ျခင္းမွာ နာက ်င္စရာေတြနဲ႔႔ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြက အျမဲတမ္း အတူတူ တြဲပါေနတတ္တယ္ ဆိုုတာလည္း မင္း မွတ္ထားအံုုး ျမဴ… ဒါေပမဲ့ အဲဒီလိုု နာက ်င္စရာေကာင္းတဲ့ အခိုုက္အတံ့ေတြကိုုလည္း ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအစြမ္းနဲ႔ ေအာင္ျမင္စြာ ေက ်ာ္ျဖတ္ႏိုုင္လိမ့္မယ္၊ မင္း လူတစ္ေယာက္ကိုု တကယ္ ခ်စ္မိတဲ့အခါမွာ အဲဒါေတြ အားလံုုး ခံစားတတ္သြားမွာပါ”
“ေနာက္ဆံုုးကြာ… မင္းရဲ႕ ဆံပင္အရွည္ေတြကိုု မင္းရဲ႕ခ်စ္သူက မညွပ္နဲ႔ဦးေနာ္လိုု႔ သတိေပးစကားေျပာခဲ့ရင္ မနက္ေစာေစာ အိပ္ရာကထ ေခါင္းျဖီးရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကအစ မင္းအတြက္ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ခ်ိဳျမိန္ေနလိမ့္မယ္…”
စကားအရွည္ၾကီးကို ေတာက္ေလ ်ွာက္ေျပာျပီး သူ ျငိမ္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က ်မ ေမးခြန္းတစ္ခုုကိုု ေကာက္ခါ ငင္ကာ ေမးလိုက္တယ္။ “ရွင့္မွာ အခုုေလာေလာဆယ္ အဲဒီလိုု ခ်စ္ရမဲ့သူ တစ္ေယာက္ေယာက္ ရွိေနသလား...”
က ်မရဲ႕အေမးကိုု သူက ဘာမွ ျပန္မေျဖပဲ ဟိုုး သစ္ပင္မွာခ်ည္ထားတဲ့ ျမင္းကေလး ေရႊညိဳကို ၾကည့္ေနတယ္။ ေရႊညိဳကို ၾကည့္ရတာ ၾကိဳးနဲ႔ ခ်ည္ထားတာ ၾကာေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ပ်င္းေနပံုုပဲ။ ခရီးဆန္႔ဖိုု႔ ဟန္ေရးတျပင္ျပင္နဲ႔… ျပီးေတာ့ ဘာသံရယ္လိုု႔ သဲသဲကြဲကြဲ ေျပာမျပႏိုုင္တဲ့ အသံတစ္ခုု ခပ္တိုုးတိုုး ျပဳလိုု႔။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာပဲ သူက ကိုုယ္ကို မတ္မတ္ ျပင္ထိုုင္လိုုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ က ်မကိုု ၾကည့္ျပီး… “ျမဴ… ခုုနက ကိုုယ္ေျပာတဲ့ နာက ်င္စရာေတြပါ၀င္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းဆိုုတာ ေလာေလာဆယ္ ကိုုယ့္ဆီမွာ အလည္အပတ္ ေရာက္ေနၾကတာ၊ အဲဒီနာက ်င္စရာေတြကိုု ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ ေက ်ာ္ျဖတ္ႏိုုင္ဖိုု႔ ကိုုယ္ အားေမြးေနတုုန္း၊ ေသခ်ာတာတစ္ခုုကေတာ့ ကိုုယ္ ဘယ္လိုုပဲ နာက ်င္ခံခက္ရသည္ျဖစ္ေစ ကိုုယ္အခ်စ္ေတြဟာ သူ႔အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ မရပ္နားပဲ တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနမဲ့ ျမစ္တစ္စင္းဆိုတာပဲ…” စကားအဆံုုးမွာ သူက ထိုုင္ေနရာက ထရပ္လိုုက္တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာက က ်မအတြက္ အႏွစ္ႏွစ္ အလလက ရင္းႏွီးကြ ်မ္းဝင္ခဲ့ဖူးတယ္လိုု႔ ထင္မွတ္ရေလာက္ေအာင္ စြဲျမဲေနတာ သိပ္အံ့ၾသစရာေကာင္းတာပဲ။ ရွင္ ဘယ္သူလဲ လိုု႔ ေမးအ့ံဆဲဆဲမွာ…. “ကဲ… စကားေျပာခြင့္ရတာ ေက ်းဇူးတင္တယ္ ျမဴ… မင္းအခ်ိန္ေတြ ေတာ္ေတာ္ကုုန္သြားျပီ၊ ေရႊညိဳလည္း ေညာင္းေနေလာက္ျပီ… ကိုုယ္ ဒီေနရာကို မၾကာခဏ ေရာက္တတ္ပါတယ္၊ အဆင္ေျပရင္ ကိုုယ္တိုု႔ ထပ္ေတြ႔ၾကအံုုးမွာပါ၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုုတာကိုု နားလည္လာတဲ့ တစ္ေန႔မွာ မင္းဘဝအတြက္ ခ်စ္ရမဲ့ လက္တြဲေဖၚ တစ္ေယာက္ မလြဲမေသြ ရွိလာမွာပါ အဲဒီအခါက ်ရင္သာ ကိုုယ္ေျပာျပတာေတြကိုု မင္း မေမ့မေလ ်ာ့လိုုက္နာဖိုု႔ ၾကိဳးစား ေနာ္… ဟုုတ္ျပီလား”
စကားအဆံုးမွာ သူက ေရႊညိဳကိုု ခ်ည္ထားတဲ့ ၾကိဳးကိုု ျဖဳတ္ျပီး က ်မကိုု ေက ်ာခိုုင္းရင္း တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ျမဴေတြၾကားထဲကို တိုုးဝင္သြားေတာ့တယ္။ က ်မ ခံုတန္းကေလးမွ မလွဳပ္မယွက္ ေၾကာင္ေငးျပီး က ်န္ရစ္ရာကေန သတိဝင္လာခ်ိန္မွာ ျဖတ္ကနဲ ထျပီး သူ႔ေနာက္ကိုု အေျပးတပိုုင္းနဲ႔ အမွီလိုုက္ဖိုု႔ ၾကိဳးစားတယ္။ ၾကည့္ပါအံုုး… သူက သူ ေျပာခ်င္တာေတြ ေတာက္ေလ ်ွာက္ ေျပာျပီး က ်မကိုု ခ်န္ထားရစ္ခဲ့တာ။ သူ႔ နာမည္ ဘယ္သူဆိုုတာနဲ႔ သူ ဘယ္မွာေနတယ္ဆိုုတာေလာက္ေတာ့က ်မသိခ်င္ေသးတာေပါ့။ အေမာတေကာ ေျပးလိုုက္ေနရင္းမွာပဲ ကတၱရာလမ္းကေလးတေလ ်ွာက္မွာ ျမဴေတြက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပိုုထူထည္း သိပ္သည္းလာတယ္။ အေရွ႕ တစ္မီတာေလာက္ကိုုေတာင္မွ သဲသဲကြဲကြဲ မေတြ႔ရေတာ့ဘူး။ က ်မဘယ္ေလာက္ပဲ ေျပးေျပး သူ႔ကိုု ဘယ္လိုုမွ မွီႏိုုင္မယ္ မထင္ေတာ့ဘူး။ ေရႊညိဳေလးရဲ႕ ခြာသံ တခ်ပ္ခ်ပ္ကိုု နားစြင့္ေပမဲ့လည္း အနီးအနားမွာ ဘာသံမွ မၾကားရေတာ့ဘူး။ က ်မဘာလုုပ္ရမလဲ…။ ေမာဟိုုက္ေအာင္ ေျပးလိုုက္လိုု႔ မမွီတဲ့အဆံုုး လမ္းကေလးေပၚမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေျခစံုုရပ္ေနလိုုက္မိတယ္။ ျပီးေတာ့ က ်မ နာမည္ ျမဴ လိုု႔ ေခၚပါတယ္ လိုု႔ အမွတ္မထင္ ေျပာလိုုက္မိတာက အစ၊ ျမဴေတြၾကားထဲ တိုုးဝင္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္၊ ျမင္းညိဳေလးတစ္ေကာင္နဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအေၾကာင္းေတြကိုု အစကေန စျပီး တစ္ခုခ်င္းစီ အစဥ္လိုက္ ျပန္ေတြးေနမိေတာ့တာပါပဲ။ -
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
+သက္ေ၀+
Look Magazine - August 2014 တြင္ ေဖၚျပျပီး ျဖစ္သည္။
No comments:
Post a Comment