= ‘အိပ္မက္ရိပ္’=

>

‘မင္းသေဘာမေပါက္ဘူး ။ဟုတ္တယ္မလား။ A ပုဂၢိဳလ္ က B ပုဂၢိဳလ္ကို နားလည္တာ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ႔ ဒီလိုျဖစ္လာဖို႔ အခ်ိန္က ်လာလုိ႔ပဲ။ Bပုဂၢိဳလ္က Aပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ နားလည္မႈလိုခ်င္လုိ႔ မဟုတ္ဘူး။’ ဟာရုခိ မူရာကာမိရဲ႕ ေနာ္ေဝေတာအုပ္ဆိုတဲ ႔စာအုပ္ထဲက ခ်စ္ေသာမိန္းမ ဟာဆုမိႏွင္႔ မခ်စ္ေသာေယာက ်ာ္း နာဂဆဝါကို သတိရေသာအခါ စိတ္မသက္မသာျဖစ္ရသည္။ နားလည္မႈမလိုအပ္သူကို နားမလည္တာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေပ လိမ္႔မည္။ သူမသည္ အခုေတာ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ နားမလည္ခ်င္ ေတာ႔ေပ။ သူမကိုယ္ သူမလည္း နားမလည္ခ်င္ေပ။ နားမလည္ေစခ်င္သည္႔သူကို အဘယ္႔ေၾကာင္႔ နားလည္စရာ လိုမည္နည္း။ သူ႔ဆီက နားလည္မႈကိုေရာ အဘယ္ေၾကာင္႔ လိုအပ္ေနသနည္း။ အေျဖမရွာခ်င္ေတာ႔။ ပင္ပန္းလြန္းလွသည္။ စိတ္ပညာစာအုပ္မ်ားကို လွန္ေလွာမၾကည္႔ခ်င္ေတာ႔။ သီအိုရီေတြ၊ အေမး၊အေျဖေတြႏွင္႔ သံုးသပ္ရျခင္းမွာ ႏြမ္းနယ္လွသည္။ သို႔ေသာ္ သူမေခါင္းထဲက အသံသည္ သူမမၾကားလိုသည္႔ အေျဖကို ေရရြတ္ေနသည္။ ‘ဒီလိုျဖစ္ေအာင္ မင္းေရြးခ်ယ္လုပ္ယူထားတာ။ ကိုယ္႔ကိုႏွစ္လိုသူဆီမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးႏုိင္ရဲ႕သားနဲ႔ မခ်စ္မႏွစ္သက္တဲ႔သူရဲ႕အရိပ္ေနာက္လိုက္ၿပီး ေလာကႀကီးကို နာက ်ည္း၊ အသည္းကြဲခံစားေနခ်င္တာ။ ေသခ်င္လြန္းလို႔ ကိုယ္႔ေသတြင္းကိုယ္တူးေနတာ။’ မဟုတ္ဘူးလို႔ သူမ မျငင္းႏုိင္။ မၾကားေယာင္ေဆာင္ေနသည္။ ဘာမွလာမေျပာနဲ႔။ နင္က အခ်စ္အေၾကာင္းမသိဘူးလုိ႔ ရန္ေထာင္ခ်င္ေသးသည္။ အေရးမစိုက္ပါဘူးဆိုေပမယ္႔ သူေျပာသလုိ ငါမဟုတ္ဘူးဆိုတာ သက္ေသျပမည္ဟု သံႏိၱ႒ာန္ခ်မိျပန္သည္။ ေကာင္းကင္ကိုပဲ ေမာ႔ၾကည္႔ေနမိသည္။ ေနေရာင္ျခည္မရွိေသာအရပ္မွာ သြားလို႔ ေနထိုင္မည္။ အလင္းကြယ္ေသာအရပ္တြင္ အိပ္မက္လည္း ေမွာင္အတိျဖစ္ ေနမည္။ အရိပ္မွ် မျမင္ရလွ်င္ အမွတ္တရဆိုတာ မွတ္ဥာဏ္ထဲက လြင္႔ပါးသြားမည္ မဟုတ္လား။ အခ်စ္ဆိုတာလည္း ေၾကြမြ ပ်က္စီးသြားမည္။ နားလည္မႈေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ရမယ္႔ အရြယ္ မဟုတ္ေတာ႔ၿပီ။ ဘဝကို လိုသလို ပံုသြင္းတည္ေဆာက္ရမယ္႔ အခ်ိန္ေရာက္ၿပီ မဟုတ္လား။ ဥေပကၡာဟု စကားအလွသံုးကာ ျမင္ေတြ႔ခံစားရသမွ်ကို တတ္ႏုိင္သေလာက္ လစ္လ ်ဴရႈႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနေလသည္။ သူ႔ကို နားလည္ခ်င္စိတ္ေပၚလာေသာအခါ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ႔ထားသည္။ ငါ႔နဲ႔မဆိုင္ဟု အဖန္ဖန္ရြတ္ကာ ထံုေနေအာင္ ႏွလံုးသြင္းရသည္။ ပင္ပန္းလွသည္။ ၾကာေတာ႔လည္း ေနတတ္သြားမွာပါဟု ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္အားေပးရသည္။ ေမ႔ေပ်ာက္သြားမွာပါလို႔လည္း ျဖားေယာင္းေသြးေဆာင္ရသည္။ သူ႔ဘဝထဲမွ အမႈန္အစတစ္ခုလို သူမတစ္ေယာက္ လြင္႔စင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားမည္။ ဝမ္းနည္းစရာလား။ သူမဘဝ ထဲမွာလည္း သူပုံရိပ္သည္ ပါးလႊာေမွးမွိန္သြားမည္။ ပ်က္စီးျခင္းအမွန္တရား အနိစၥလုိ႔ ဘုရားေဟာသည္ မဟုတ္လား။ မၿမဲျခင္းသေဘာ သခၤါရလည္း ျဖစ္ေတာ႔သည္။ ေနာက္ေနာင္ဘဝတြင္ သူမသည္ သူမကိုခ်စ္ေသာ၊သူမက ခ်စ္ေသာသူေတြႏွင္႔ ဝန္းရံေနမည္ဟု အိပ္မက္မက္ျပန္သည္။ ေနာက္ေနာင္ဘဝ။ No! ဘယ္ေလာက္မွားယြင္းအက ်ည္းတန္လုိက္တဲ႔ အေတြးအေခၚလဲ။ သူမသည္ ဒီဘဝမွာ အခ်စ္ကို မေထြးေပြ႔ရဲေလာက္ေအာင္ သရဲေဘာေၾကာင္သူျဖစ္သလား။ သူမသည္ ခ်စ္ခင္ျခင္းငွာ မထိုက္တန္ေသာ မိန္းမလို႔ ကိုယ္႔ဘာသာျပ႒ာန္းၿပီး အခ်စ္ကို အေၾကာက္အကန္ျငင္းေနခဲ႔သလား။ တျခားလူေတြ အႏုိင္က ်င္႔တာနဲ႔ သူမကိုယ္သူမ ဒဏ္ခတ္ေနမိသလား။ဟင္႔အင္း။ မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ထပ္မံျငင္းခ်င္ေသးသည္။ ‘နင္႔ကို ဘယ္သူမွ မခ်စ္ဘူး။’ လို႔ အေမ႔စကားကို လည္းေကာင္း၊ ‘ အစ္မကို ဘယ္သူမွ မခ်စ္ဘူး။’ လုိ႔ မိတ္ေဆြအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ေျပာစကားကိုလည္း ခါးသည္းမႈမွန္သမွ် ႏွလံုးသားထဲက အၿပီးအပိုင္ထုတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳစားရမည္။ သူမ ခ်စ္ျခင္းကို ရသင္႔ေသာ၊ ရထုိက္ေသာ၊ ရႏုိင္ေသာ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔အၾကမ္းဖ်ဥ္းခံယူထားရမည္။ သို႔ေသာ္ ယံုၾကည္မႈကို ဘယ္လုိတည္ေဆာက္ရမည္နည္း။ ေခြးတစ္ေကာင္ေလာက္ေမြးမည္။ သူမကိုေတာ႔ ခ်စ္လိမ္႔မည္ဟု ေမွ်ာ္လင္႔ရသည္။ အခ်စ္ခံရရင္ သူမ ေပ်ာ္ရႊင္မည္လား။ ခ်စ္ျခင္းသည္ ဆင္းရဲျခင္းရဲ႕အေၾကာင္းလို႔ ဘုရားေဟာကို သတိရျပန္သည္။ အခ်စ္မခံရျခင္း ငရဲထက္ပင္ ဆင္းရဲဦးမည္လား။ မမႈခ်င္။ တိရစၦာန္တစ္ေကာင္ရဲ႕ အခ်စ္ကိုပဲ ရႏုိင္မွာေပ႔ါလို႔ မိတ္ေဆြအမ်ိဳးသမီးကအစ အေမအဆံုး ဘယ္သူကပဲျဖစ္ျဖစ္ ကဲ႔ရဲ႕လာလ ်ွင္လည္း အေလးမထားလို။ ထရံကာ ဓနိမိုးပဲျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ေလးတစ္လံုးေဆာက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားမည္။ ေခြးမေလးတစ္ေကာင္ကို သမီးေလးအျဖစ္ ေမြးစားမည္။ သမီးေလးက ကေလးေတြ ေမြးလာရင္ သူမက ေျမးေတြဘာေတြရကာ အဘြားပင္ ျဖစ္ႏုိင္ေသးသည္။ ထိုအိပ္မက္သည္ ေနာက္ေနာင္ဘဝ ဆုေတာင္းထက္ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်ရွိသည္ဖို႔ စိတ္ကူးယဥ္ရင္းမွာပင္ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ႕ ရေလသည္။ ။

 ///////////////////////////////////////// 

+မယ္႔ကိုး +

‘မင္းသေဘာမေပါက္ဘူး ။ဟုတ္တယ္မလား။ A ပုဂၢိဳလ္ က B ပုဂၢိဳလ္ကို နားလည္တာ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ႔ ဒီလိုျဖစ္လာဖို႔ အခ်ိန္က ်လာလုိ႔ပဲ။ Bပုဂၢိဳလ္က Aပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ နားလည္မႈလိုခ်င္လုိ႔ မဟုတ္ဘူး။’ ဟာရုခိ မူရာကာမိရဲ႕ ေနာ္ေဝေတာအုပ္ဆိုတဲ ႔စာအုပ္ထဲက ခ်စ္ေသာမိန္းမ ဟာဆုမိႏွင္႔ မခ်စ္ေသာေယာက ်ာ္း နာဂဆဝါကို သတိရေသာအခါ စိတ္မသက္မသာျဖစ္ရသည္။ နားလည္မႈမလိုအပ္သူကို နားမလည္တာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေပ လိမ္႔မည္။ သူမသည္ အခုေတာ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ နားမလည္ခ်င္ ေတာ႔ေပ။ သူမကိုယ္ သူမလည္း နားမလည္ခ်င္ေပ။ နားမလည္ေစခ်င္သည္႔သူကို အဘယ္႔ေၾကာင္႔ နားလည္စရာ လိုမည္နည္း။ သူ႔ဆီက နားလည္မႈကိုေရာ အဘယ္ေၾကာင္႔ လိုအပ္ေနသနည္း။ အေျဖမရွာခ်င္ေတာ႔။ ပင္ပန္းလြန္းလွသည္။ စိတ္ပညာစာအုပ္မ်ားကို လွန္ေလွာမၾကည္႔ခ်င္ေတာ႔။ သီအိုရီေတြ၊ အေမး၊အေျဖေတြႏွင္႔ သံုးသပ္ရျခင္းမွာ ႏြမ္းနယ္လွသည္။ သို႔ေသာ္ သူမေခါင္းထဲက အသံသည္ သူမမၾကားလိုသည္႔ အေျဖကို ေရရြတ္ေနသည္။ ‘ဒီလိုျဖစ္ေအာင္ မင္းေရြးခ်ယ္လုပ္ယူထားတာ။ ကိုယ္႔ကိုႏွစ္လိုသူဆီမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးႏုိင္ရဲ႕သားနဲ႔ မခ်စ္မႏွစ္သက္တဲ႔သူရဲ႕အရိပ္ေနာက္လိုက္ၿပီး ေလာကႀကီးကို နာက ်ည္း၊ အသည္းကြဲခံစားေနခ်င္တာ။ ေသခ်င္လြန္းလို႔ ကိုယ္႔ေသတြင္းကိုယ္တူးေနတာ။’ မဟုတ္ဘူးလို႔ သူမ မျငင္းႏုိင္။ မၾကားေယာင္ေဆာင္ေနသည္။ ဘာမွလာမေျပာနဲ႔။ နင္က အခ်စ္အေၾကာင္းမသိဘူးလုိ႔ ရန္ေထာင္ခ်င္ေသးသည္။ အေရးမစိုက္ပါဘူးဆိုေပမယ္႔ သူေျပာသလုိ ငါမဟုတ္ဘူးဆိုတာ သက္ေသျပမည္ဟု သံႏိၱ႒ာန္ခ်မိျပန္သည္။ ေကာင္းကင္ကိုပဲ ေမာ႔ၾကည္႔ေနမိသည္။ ေနေရာင္ျခည္မရွိေသာအရပ္မွာ သြားလို႔ ေနထိုင္မည္။ အလင္းကြယ္ေသာအရပ္တြင္ အိပ္မက္လည္း ေမွာင္အတိျဖစ္ ေနမည္။ အရိပ္မွ် မျမင္ရလွ်င္ အမွတ္တရဆိုတာ မွတ္ဥာဏ္ထဲက လြင္႔ပါးသြားမည္ မဟုတ္လား။ အခ်စ္ဆိုတာလည္း ေၾကြမြ ပ်က္စီးသြားမည္။ နားလည္မႈေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ရမယ္႔ အရြယ္ မဟုတ္ေတာ႔ၿပီ။ ဘဝကို လိုသလို ပံုသြင္းတည္ေဆာက္ရမယ္႔ အခ်ိန္ေရာက္ၿပီ မဟုတ္လား။ ဥေပကၡာဟု စကားအလွသံုးကာ ျမင္ေတြ႔ခံစားရသမွ်ကို တတ္ႏုိင္သေလာက္ လစ္လ ်ဴရႈႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနေလသည္။ သူ႔ကို နားလည္ခ်င္စိတ္ေပၚလာေသာအခါ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ႔ထားသည္။ ငါ႔နဲ႔မဆိုင္ဟု အဖန္ဖန္ရြတ္ကာ ထံုေနေအာင္ ႏွလံုးသြင္းရသည္။ ပင္ပန္းလွသည္။ ၾကာေတာ႔လည္း ေနတတ္သြားမွာပါဟု ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္အားေပးရသည္။ ေမ႔ေပ်ာက္သြားမွာပါလို႔လည္း ျဖားေယာင္းေသြးေဆာင္ရသည္။ သူ႔ဘဝထဲမွ အမႈန္အစတစ္ခုလို သူမတစ္ေယာက္ လြင္႔စင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားမည္။ ဝမ္းနည္းစရာလား။ သူမဘဝ ထဲမွာလည္း သူပုံရိပ္သည္ ပါးလႊာေမွးမွိန္သြားမည္။ ပ်က္စီးျခင္းအမွန္တရား အနိစၥလုိ႔ ဘုရားေဟာသည္ မဟုတ္လား။ မၿမဲျခင္းသေဘာ သခၤါရလည္း ျဖစ္ေတာ႔သည္။ ေနာက္ေနာင္ဘဝတြင္ သူမသည္ သူမကိုခ်စ္ေသာ၊သူမက ခ်စ္ေသာသူေတြႏွင္႔ ဝန္းရံေနမည္ဟု အိပ္မက္မက္ျပန္သည္။ ေနာက္ေနာင္ဘဝ။ No! ဘယ္ေလာက္မွားယြင္းအက ်ည္းတန္လုိက္တဲ႔ အေတြးအေခၚလဲ။ သူမသည္ ဒီဘဝမွာ အခ်စ္ကို မေထြးေပြ႔ရဲေလာက္ေအာင္ သရဲေဘာေၾကာင္သူျဖစ္သလား။ သူမသည္ ခ်စ္ခင္ျခင္းငွာ မထိုက္တန္ေသာ မိန္းမလို႔ ကိုယ္႔ဘာသာျပ႒ာန္းၿပီး အခ်စ္ကို အေၾကာက္အကန္ျငင္းေနခဲ႔သလား။ တျခားလူေတြ အႏုိင္က ်င္႔တာနဲ႔ သူမကိုယ္သူမ ဒဏ္ခတ္ေနမိသလား။ဟင္႔အင္း။ မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ထပ္မံျငင္းခ်င္ေသးသည္။ ‘နင္႔ကို ဘယ္သူမွ မခ်စ္ဘူး။’ လို႔ အေမ႔စကားကို လည္းေကာင္း၊ ‘ အစ္မကို ဘယ္သူမွ မခ်စ္ဘူး။’ လုိ႔ မိတ္ေဆြအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ေျပာစကားကိုလည္း ခါးသည္းမႈမွန္သမွ် ႏွလံုးသားထဲက အၿပီးအပိုင္ထုတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳစားရမည္။ သူမ ခ်စ္ျခင္းကို ရသင္႔ေသာ၊ ရထုိက္ေသာ၊ ရႏုိင္ေသာ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔အၾကမ္းဖ်ဥ္းခံယူထားရမည္။ သို႔ေသာ္ ယံုၾကည္မႈကို ဘယ္လုိတည္ေဆာက္ရမည္နည္း။ ေခြးတစ္ေကာင္ေလာက္ေမြးမည္။ သူမကိုေတာ႔ ခ်စ္လိမ္႔မည္ဟု ေမွ်ာ္လင္႔ရသည္။ အခ်စ္ခံရရင္ သူမ ေပ်ာ္ရႊင္မည္လား။ ခ်စ္ျခင္းသည္ ဆင္းရဲျခင္းရဲ႕အေၾကာင္းလို႔ ဘုရားေဟာကို သတိရျပန္သည္။ အခ်စ္မခံရျခင္း ငရဲထက္ပင္ ဆင္းရဲဦးမည္လား။ မမႈခ်င္။ တိရစၦာန္တစ္ေကာင္ရဲ႕ အခ်စ္ကိုပဲ ရႏုိင္မွာေပ႔ါလို႔ မိတ္ေဆြအမ်ိဳးသမီးကအစ အေမအဆံုး ဘယ္သူကပဲျဖစ္ျဖစ္ ကဲ႔ရဲ႕လာလ ်ွင္လည္း အေလးမထားလို။ ထရံကာ ဓနိမိုးပဲျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ေလးတစ္လံုးေဆာက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားမည္။ ေခြးမေလးတစ္ေကာင္ကို သမီးေလးအျဖစ္ ေမြးစားမည္။ သမီးေလးက ကေလးေတြ ေမြးလာရင္ သူမက ေျမးေတြဘာေတြရကာ အဘြားပင္ ျဖစ္ႏုိင္ေသးသည္။ ထိုအိပ္မက္သည္ ေနာက္ေနာင္ဘဝ ဆုေတာင္းထက္ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်ရွိသည္ဖို႔ စိတ္ကူးယဥ္ရင္းမွာပင္ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ႕ ရေလသည္။ ။

 ///////////////////////////////////////// 

+မယ္႔ကိုး +