++အေခါက္ခံလုိက္ရေသာ ၾကက္ဥတစ္လုံး++

>

လူတုိင္းက သူ႔ကုိေၾကာင္သည္ဟု ဆုိၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ႐ူးသြပ္လြန္းသည္ ဟုဆုိၾကသည္။ သူကေတာ့ သူ႔ကုိသူ ေၾကာင္လည္း မေၾကာင္၊ ႐ူးလည္း မ႐ူးဟု ခုိင္ၿမဲစြာ ယုံၾကည္ပါသည္။ ကုိယ့္ေပ်ာ္ရႊင္မႈကုိ ကိုယ္ရွာသည္မွာ ရူးသြပ္မႈတဲ့လား။ အမ်ားက လုိခ်င္ၾကသည့္ အခြင့္အေရးတစ္ခုကုိ သူရထားပါလ ်က္ လြယ္လြယ္ပင္ လႊတ္ခ်ပစ္ခဲ့ခ်င္ ေသာေၾကာင့္ တဲ့လား။ ဒါေပမယ့္ ဒီအခြင့္အေရးသည္ပဲ သူ႔ဘ၀၏ အႏွစ္ေလလား၊ အကာေလလား။ ဘ၀ကုိ ၾကက္ဥတစ္လုံးလုိ ခြဲျပရလ ်ွင္ေတာ့ အႏွစ္ကုိ ရွာခဲ့ေသာ သူ႔ကုိ ဘယ္သူမွ် အျပစ္မတင္သင့္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အျပစ္တင္သံတုိ႔ကုိ ျပန္လည္ မေျဖရွင္းခင္မွာပင္ လန္႔ႏုိးလာခဲ့ေသာ သူ႔အျဖစ္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေျဖရွင္းခြင့္ရလိမ့္မည္ မဟုတ္။ xxx အခုတေလာ အင္တာနက္မွ ျမန္မာျပည္ သတင္းမ်ားကုိ မၾကာခဏ ၾကည့္တတ္ေနၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အေတြးထဲမွာ ေမ်ာေနတတ္သည္။ မိန္းမကပင္ သတိထားမိေနတတ္ၿပီး ဘာေတြစဥ္းစားေနတာလဲဟု ေမးေနတတ္သည္။ ဒီလုိပါပဲ ျမန္မာျပည္ အေျခအေနကုိ စဥ္းစားေနတာပါဟု မယုတ္မလြန္ေျဖေသာ္လည္း မိန္းမက တခါတေလ မယုံေသာ အၾကည့္ႏွင့္ ၾကည့္သည္ကုိ လ ်စ္လ ်ဴရႈေနလုိက္ ေတာ့သည္။ ေနသာေသာ တစ္ေန႔မွာ ငါတုိ႔ ျမန္မာျပည္ျပန္ရေအာင္ ဟူေသာ စကားကုိေလးပင္စြာ ဆုိမိ၏။ ဒီစကားကုိ ေျပာဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ခ်ီတုံခ်တုံစဥ္းစားေနသည္မွာ ၾကာေလၿပီ။ မိန္းမက ပထမေတာ့ ျပန္မယ္ေလ…ဒီေႏြ ရွင္ေရာ ကၽြန္မပါ ခြင့္ရရင္ ျပန္ၾကတာေပ့ါ…ဟုဆုိသည္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကုိၾကည့္ကာ ဆုိလုိရင္းကုိ သေဘာေပါက္သြားသည္။ ပထမ ကၽြန္ေတာ့္ကုိၾကည့္၍ ရယ္၏။ ဒုတိယ ဘာစိတ္ကူးေပါက္တာလဲ…ဟုဆုိ၏။ တတိယ ကၽြန္မတုိ႔ ျမန္မာျပည္ျပန္ရင္ ဘာလုပ္စားၾကမလဲဟူေသာ ေမးခြန္းကုိ ေမး၏။ ေမးခြန္းအားလုံးအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေျဖမရွိ။ သုိ႔ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ခ်င္ေနတာကုိသာ သိ၏။ ထုိေန႔ကမူ မိန္းမႏွင့္ အတူလုိက္ရယ္ကာ ဒီလုိပဲ စိတ္ကူးၾကည့္တာပါ…ဟု အလြယ္တကူ ၿပီးလုိက္၏။ သုိ႔ေပမယ့္ ထုိအေတြးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေခါင္းထဲက ထြက္မသြားခဲ့။ ႏုိင္ငံျခားဟု အလြယ္တကူေခၚၾကေသာ သူတပါးႏုိင္ငံမွာ ေနလာခဲ့သည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေက ်ာ္ ခဲ့ၿပီ။ ဒီႏုိင္ငံကုိ ေရာက္လာဖုိ႔ က ်ားကုတ္က ်ားခဲ ႀကိဳးစားခဲ့ရေသာ အခ်ိန္မ်ားကုိ သတိရမိ၏။ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ မရမွာ စိတ္ပူတာကုိ သတိရ၏။ ႏုိင္ငံ၀င္ခြင့္ မရမွာ စိတ္ပူတာ ကုိ သတိရ၏။ အေဖနဲ႔အေမတုိ႔၏ ကားေလးေရာင္းရတာကုိ သတိရ၏။ အေတြ႕အႀကဳံသစ္ကုိ ႀကဳိေတြးကာ 
စိတ္လႈပ္ရွားခဲ့ တာကုိ သတိရ၏။ ယခုေတာ့ ထုိစိတ္လႈပ္ရွားမႈတုိ႔ ဘယ္ဆီသုိ႔ ေရာက္ေလသည္ မသိ။ အသက္အရြယ္ကလည္း စကားေျပာလာသည္လားဟု ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိသည္။ မနက္မုိးလင္းလ ်ွင္ ျမည္ေနေသာ ႏႈိးစက္သံကုိ မုန္း၏။ အိပ္ယာက အလူးအလဲထကာ ေအးခဲေနေသာ မနက္ခင္းမွာ အေျပးအလႊား အလုပ္သြား ရတာကုိ မုန္း၏။ ဖိစီးမႈမ်ားႏွင့္ အၿပီးသတ္လုပ္ရမည့္ ရာဇသံ ရက္မ်ားကုိ မုန္း၏။ အိပ္ခ်ိန္မွ လြဲ၍ အလုပ္အေၾကာင္းကုိ စဥ္းစားေနရသည္၊ စဥ္းစားေနမိသည္ကုိ မုန္း၏။ မိန္းမႏွင့္ တစ္အိမ္တည္း ေနေသာ္လည္း တစ္ပတ္ႏွစ္ရက္ခန္႔သာ ေကာင္းေကာင္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ရသည္ကုိ မုန္း၏။ ထက္ျမက္ေသာ စက္ရုပ္တစ္ရုပ္ကဲ့သို႔ အလုပ္လုပ္ရသည္ကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္ မုန္း၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဒီစက္ရုပ္တစ္ရုပ္ အျဖစ္ကုိရဖုိ႔ ရင္းခဲ့ရေသာ အခ်ိန္ေတြႏွင့္ အလုပ္ေတြကုိ မႏုိင္မနင္းထမ္းပုိးခဲ့ေသာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္း မုန္းခ်င္သလုိလုိ။ စိတ္ပညာရွင္ မဟုတ္ေတာ့လည္း ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ၍ ကၽြန္ေတာ္ မမုန္းတတ္။ ေႏြဦးလြန္၍ သစ္ရြက္တုိ႔ အေရာင္ေျပာင္းစ ျပဳခ်င္ေသာ လေရာက္လ ်ွင္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီႏုိင္ငံတြင္ ေနခဲ့သည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုျပည့္ေပေတာ့မည္။ ေမာင္ႏွမေတြ အနက္မွာ အႀကီးဆုံးလည္း ျဖစ္ကာ က ်န္သည့္ ညီႏွင့္ ညီမေတြ၏ ေရွ႕ေရးကုိပါၾကည့္သည့္ အေနျဖင့္ မိဘေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အရဲစြန္႔၍ ႏုိင္ငံျခားသို႔လႊတ္ခဲ့သည္။ မရွားေသာ္လည္း မလ ်ွံပယ္ေသာ အေဖတုိ႔၏ ကားေလးႏွင့္ တုိက္ခန္းေလးတစ္ခန္း ကၽြန္ေတာ့္ ေက ်ာင္းစရိတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေက ်ာင္းၿပီးသည့္ေနာက္ ကုိယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကုိယ္ရပ္ႏုိင္ကာ မိဘေတြ အသက္ရွဴေခ်ာင္ႏုိင္ခဲ့သည္ကုိပင္ ေက ်းဇူးတင္ရမလုိ။ ယခုေတာ့လည္း ညီေရာ၊ ညီမပါ သူတုိ႔ ေလ ်ွာက္ရမည့္ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုစီ ေပၚသုိ႔ေရာက္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္၍ တစ္မ်ဳိးေတာ့ စိတ္ေအးရေပ၏။ သုိ႔ေပမယ့္ မိဘေတြက အတုိင္းအတာ တစ္ခုအထိ ေထာက္ပံ့ေနရဆဲမုိ႔ ျဖစ္ႏုိင္လ ်ွင္ အမ်ားက ေျပာေနၾကေသာ ဂဏန္းေျခာက္လုံးႏွင့္ အလုပ္တစ္ခုကုိသာ ေျပး၍ လုပ္လုိက္ခ်င္၏။ သို႔ေပမယ့္ ေျပးခ်င္တုိင္းလည္း ေျပးလမ္းက မ်ဥ္းေျဖာင့္မဟုတ္သည္မုိ႔ ေကြ႔ေကာက္ေသာ လမ္းအတုိင္းသာ ေလ ်ွာက္ေနရသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ခန္႔က ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္ထဲမွာ ျပန္ေတြ႔လ ်ွင္ ဘာလုပ္ခ်င္သည္ကုိ ျပန္ေမးရမည္ဟု စိတ္ထဲမွာ ေတးထားလုိက္သည္။ ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာလုပ္ခ်င္ပါသလဲလုိ႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား ေမးလာလ ်ွင္ ၀င္ေငြေကာင္းေသာ အလုပ္တစ္ခုကုိ ခ်က္ခ်င္းအလုိရွိပါသည္ဟု မဆုိင္းမတြ ေျဖျဖစ္လိမ့္မည္ ထင္၏။ ဘဏ္ထဲမွာ ရွိေနေသာ ေငြေလးႏွင့္ ျမန္မာျပည္သုိ႔ ယခုပင္ျပန္သြားပါက ဆင္ေျခဖုံးရပ္ကြက္က ခုနစ္လႊာ သုိ႔မဟုတ္ ရွစ္လႊာမွာ တုိက္ခန္းေလးတစ္ခန္း ရေကာင္းရေပမည္။ အဲဒီမွာတင္ လက္ထဲကေငြအားလံုး ကုန္သြားေပမည္။ ဒါေတာင္မွ ေလယာဥ္လက္မွတ္ စရိတ္၊ ေျပာင္းေရြ႕ စရိတ္မ်ား ႏႈတ္ရလ ်ွင္ ေငြနည္းနည္းပင္ လုိေနႏုိင္ေသး၏။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ အေၾကြးမတင္ဘဲ ေနႏုိင္စားႏုိင္ ေနေသးသည္ကုိ ေက ်းဇူးတင္ ေနရ၏။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေက ်ာင္းအတူတူတက္ခဲ့ေသာ အတန္းေဖာ္ အေတာ္ေတာ္မ်ားမွာ ေက ်ာင္းစရိတ္ျပန္ဆပ္ရန္ အတြက္ အေၾကြးတနင့္တပုိး တင္ေနၾကသည္။ ျမန္မာျပည္က အသုိင္းအ၀ုိင္းကေတာ့ ႏုိင္ငံျခားျပန္ႀကီး ဆုိလ ်ွင္ ဟန္က ်ေနၿပီဟု ရုိးသားစြာ အထင္ႀကီး ေနၾကေပမည္။ တကယ္ေတာ့ ေက ်ာင္းၿပီးၿပီးေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွာ ေငြေလးရာသာႏွင့္ အေၾကြးတစ္ေထာင္ ေလာက္ ရိွေနခဲ့သည္။ ဒီအလုပ္ေလး ရၿပီးမွသာ အသက္ရွဴေခ်ာင္ ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လက္ထပ္ၿပီးသည့္ေနာက္မွာလည္း ကုိယ့္ဆုိင္ရာ မိသားစုကုိ တတ္ႏုိင္သမွ် ေထာက္ပံ့ခဲ့ၾကသည္။ ဟုိတုန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးသည္မွာ မျပည့္စုံေသးဘဲႏွင့္ အိမ္ေထာင္မျပဳသင့္ပါတဲ့။ မိသားစုတာ၀န္ကုိ ေက ်ပြန္သင့္သည္တဲ့။ အလုပ္အကုိင္ အတည္တက ်ရွိသင့္သည္တဲ့။ ဒီလုိသာ ဆုိၾကေၾကးဆုိလ ်ွင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဘုိးဘြားရိပ္သာ ေရာက္မွသာ လက္ထပ္ျဖစ္မည္ ထင္၏။ တကယ္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ ၾကားဖူးသည္ႏွင့္ ေျပာင္းျပန္ပင္ ျဖစ္ေနေတာ့၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္လုိက္သည့္ အတြက္ အိမ္လခ သက္သာသြား၏။ မိန္းမက ခ်က္တတ္ျပဳတ္တတ္ေသာ ေၾကာင့္ စားစရိတ္လည္း အတန္အသင့္ သက္သာ၏။ ဒီေတာ့ မျပည့္စုံခင္မွာပင္ လက္ထပ္တာ ဟုတ္သလုိလုိခ်ည္း။ ၿပီးေတာ့ မိသားစု ရွားပါးေသာ သူတပါးႏုိင္ငံမွာ လင္ႏွင့္ မယား တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္သာ မွီခုိ၍ ေနေနရသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ ကေလးယူဖုိ႔ စိတ္မကူးရဲေသး။ ကေလးေမြးၿပီးလ ်ွင္ခြင့္ယူရန္အတြက္ ယူဖုိ႔ မသင့္ေသးေသာ မိန္းမ၏ အလုပ္ အေျခအေနအျပင္ ေမြးလာမည့္ ကေလး အတြက္ စရိတ္ကုိ မစဥ္းစားရဲေသး။ တကယ္တမ္းက ်ေတာ့ ေၾကြးေဟာင္းပင္ မဆပ္ႏုိင္ေသးေသာ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကြးသစ္ခ်ဖုိ႔ရန္ကုိ လက္ရြံ႕ေနမိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ျမန္မာျပည္ျပန္မည္ဟု စဥ္းစားမိတုိင္း မိဘေတြ မ်က္ႏွာကုိ ျမင္ေယာင္၏။ ညီႏွင့္ညီမ မ်က္ႏွာကုိ ျမင္ေယာင္၏။ မေမြးရေသးေသာ ကေလးမ်က္ႏွာကုိ စိတ္မွန္းႏွင့္ ျမင္ေယာင္၏။ xxx “ရီေလးက မြန္နဲ႔ အတူ ေယာဂ လုိက္တက္ပါလား။ မြန္ကေတာ့ တစ္ပတ္ကုိ သုံးရက္သြားတယ္။ ရီေလးကေတာ့ တစ္ပတ္ကုိ တစ္ရက္ပဲ လုိက္တက္ၾကည့္ဦးေပါ့။ ႀကဳိက္ရင္ သုံးရက္လုံး လုိက္တက္ေလ။” ကုိသူရရဲ႕ အမ်ဴိးသမီး မြန္မြန္ျမတ္က ကၽြန္ေတာ့္ အမ်ဴိးသမီးကုိ သူႏွင့္ သင္တန္း လုိက္တက္ရန္ဆြယ္ေန၏။ သူတို႔ အမ်ဴိးသမီးႏွစ္ေယာက္ ေျပာေနေသာ စကားကုိ ကၽြန္ေတာ္က ၀င္ေရာက္မစြက္ဖက္ေသာ္လည္း ရီေလးမ်ား ဘယ္ျပန္ေျပာ ေလမည္လဲ ဟူ၍ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စိုးရိမ္ေနမိသည္။ ေယာဂသင္တန္းက တစ္တန္းကို ေဒၚလာ ၂၀ေလာက္ေတာ့ အသာေလး က ်မည္ထင္သည္။ ကုိသူရတုိ႔လင္မယားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၀င္ေငြ မတိမ္းမယိမ္းဆုိေသာ္လည္း သူတို႔ကေတာ့ ေပါ့ေပ့ါပါးပါးပင္။ အလုပ္ကုိ ႀကဳိးစားလုပ္၊ ရွာလုိ႔ရသမွ်သုံး၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးပင္ ဘ၀ကုိ ျဖတ္သန္းၾကသူမ်ား။ သားေလးတစ္ေယာက္စရိတ္ ကပင္ သူတို႔ကုိ အသုံးအစြဲ မပ်က္ေစခဲ့။ စုေငြအတြက္ အထူးတလည္ မစဥ္းစား။ “အလုပ္ကလည္း မအားပါဘူး မြန္ရယ္။ စေနတနဂၤေႏြ က ်ေတာ့လည္း အိမ္အလုပ္ေတြ လုပ္ေနရတာနဲ႔ ၿပီးေနတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ရီေလးက သိပ္အပင္ပန္း မခံႏုိင္ဘူး။” ရီေလးက အလိမၼာႏွင့္ ျငင္းေနေတာ့မွပင္ ကၽြန္ေတာ္သက္ျပင္းခ်ႏုိင္ေတာ့သည္။ အိမ္ေရာက္မွပင္ ရီေလးကုိ ေက ်းဇူးတင္စကား ေျပာမည္ဟု စိတ္ထဲမွာ ေတးထားလုိက္၏။ “ေမာင္ေရ တနဂၤေႏြေန႔က ်ရင္ မုိက္ကယ္လ္တုိ႔ လင္မယားက ေခၚထားတယ္။ သားနဲ႔ ေအမီေလး ပေလးဒိတ္ (playdate) တဲ့။” မြန္ျမတ္က သူ႔ေယာက ်ာ္းကုိ လွမ္း၍ သတိေပးလ ်က္က ရီေလးကုိလည္း ေစ်း၀ယ္ထြက္ရန္ အေဖာ္ေခၚေနေသး၏။ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမလည္း မျငင္းႏုိင္ေတာ့။ ၅၀ရာခုိင္ႏႈန္း၊ ၇၅ရာခုိင္ႏႈန္း ေလ ်ွာ့ေစ်းဟူေသာ စကားလုံး မ်ားၾကားမွာ သူလည္း ေမ်ာပါသြားေလ၏။ တန္လ ်ွင္ ၀ယ္ေသာ ယဥ္ေက ်းမႈတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ႀကီးစုိးဆဲ။ ကုိသူရတုိ႔ အတြက္ေတာ့ ်အားလုံးက ေနသားတက ်ပင္။ အလုပ္ကုိ ဇယ္ဆက္သလုိလုပ္ရေသာ ေသာၾကာညေန ေရာက္မွပင္ အသက္ရွဴႏုိင္ေသာ ႏုိင္ငံႀကီးသားတုိ႔၏ ထုံးစံအတုိင္း ပိတ္ရက္ကုိ သူတို႔ အစြမ္းကုန္ အသုံးခ်ၾကသည္။ အလည္အပတ္ အစားအေသာက္ႏွင့္ ေစ်း၀ယ္ထြက္ျခင္းကုိ သူတို႔ ႏွစ္သက္ၾကသည္။ Happy hour ဟူေသာ အရက္ကုိ ေလ ်ွာ ့ေစ်းႏွင့္ ေရာင္းခ်ိန္ကုိလည္း သူတုိ႔တစ္လ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ သားေလးထိန္းခ အကုန္ခံကာ၊ သုိ႔မဟုတ္လ ်ွင္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိမ္ပုိ႔ကာ အပ်င္းေျပ သြားစၿမဲ။ ဒီႏုိင္ငံက ေျပာေနၾကေသာ စကားရွိသည္။ ဟင္းေပါင္းအုိး ယဥ္ေက ်းမႈ(melting pot) တဲ့၊ လက္သုတ္စုံ ယဥ္ေက ်းမႈ (salad bowl) တဲ့။ ႏိုင္ငံတကာက လူေတြ စုၿပီး ေနၾကေသာ ဒီႏုိင္ငံဟာ အရသာေတြ အကုန္ေရာေႏွာၿပီး အရသာသစ္ တစ္ခု ျဖစ္လာမယ့္ ဟင္းေလးအုိးႀကီးပဲလား၊ တစ္ခုခ်င္းစီ အေနျဖင့္ အရသာ ရွိေနမယ့္ အသုတ္စုံပဲလား။ အုိးလည္း မျဖစ္ႏုိင္၊ လက္သုတ္စုံလည္း မျဖစ္ႏုိင္ေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လုိ လူမ်ဳိးေတြအတြက္ေရာ ဘယ္လုိ အသုံးအႏႈန္းမ်ား ရွိပါလိမ့္။ ဒါေပမယ့္ ေအာင္ၿငိမ္းတုိ႔လုိ လူေတြ အတြက္ေရာ…။ “ငါတုိ႔ လက္မွတ္၀ယ္ၿပီးၿပီ မင္းမင္း။ သမီးနဲ႔ ခင္လတ္ကေတာ့ ေနာက္တစ္လေလာက္ ေနမွ လုိက္လာမယ္။ သူအလုပ္ထြက္ၿပီး သမီး ေက ်ာင္းအၿပီးကုိ ေစာင့္မလုိ႔။ အေတာ္ပါပဲ ငါက ဟုိမွာ ျပန္ႏွင့္ၿပီး ေနဖုိ႔ အိမ္ကုိ ေနရာခ်၊ စီစဥ္စရာရွိတာ တခ်ိဳ႕ စီစဥ္ေပါ့။ ခုျပန္ဖုိ႔ ေသခ်ာသြားၿပီဆိုေတာ့ တနဂၤေႏြေန႔က ်ရင္ သူငယ္ခ်င္းအားလုံးကုိ ႏႈတ္ဆက္ပြဲေလး လုပ္ခ်င္လုိ႔။ မင္းတို႔ ဆက္ဆက္လာခဲ့။ ရီေလးကုိလည္း ေျပာလုိက္ပါဦး။” ေအာင္ၿငိမ္းတုိ႔ မိသားစုျပန္ေတာ့မည္ ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အားလုံးအံ့ၾသ ၾကရသည္။ ေအာင္ၿငိမ္းသည္ နာမည္ႀကီး ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ ေနရာေကာင္းေကာင္း ရထားလ ်က္ တက္လမ္းလည္း ရွိသူ ျဖစ္သည္။ ေသေသသပ္သပ္ အိမ္တစ္လုံးကုိ အရစ္က ်ေပး၀ယ္ႏုိင္လ ်က္က သမီးေလးကို ပုဂၢလိက ေက ်ာင္းတစ္ေက ်ာင္းမွာ ထားႏုိင္ေသာ သူတုိ႔ လင္မယားသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ အေျခအေနအေကာင္းဆုံးဟု ဆုိရေပမည္။ သုိ႔ေပမယ့္ သူဘယ္ေလာက္ ပင္ပန္းသည္၊ စိတ္ဖိစီးမႈ မ်ားသည္ကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္း သိပါသည္။ “ဒီႏုိင္ငံမွာ ေနရတဲ့ စိတ္ဖိစီးမႈ ဒဏ္ကုိ မခံႏုိင္ေတာ့ဘူးကြာ။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံကုိယ္ျပန္ ေနေတာ့မယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒီမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ငါတုိ႔အတြက္ တစ္ခုခုကေတာ့ အၿမဲတမ္းဟာ ေနသလိုပဲ။ အံမ၀င္တာလား၊ ေနသားမက ်တာလား မသိပါဘူး။” ေအာင္ၿငိမ္းက ရုိးရုိးႏွင့္ ရွင္းရွင္းပင္ ေျပာသည္။ ေအာင္ၿငိမ္း၏ အမ်ဳိးသမီး မလတ္ကလည္း မကန္႔ကြက္ေပ။ မလတ္၏ မိသားစုႏွင့္ ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမ အားလုံးက ရန္ကုန္မွာ ေနသည္မုိ႔ သူကုိယ္တုိင္ကလည္း ျပန္ခ်င္ရွာေပမည္။ မေသခ်ာေသာ အေျခအေနတစ္ခုသို႔ ျပန္လည္ တုိး၀င္ရဲေသာ ေအာင္ၿငိမ္းတုိ႔ မိသားစု၏ သတိၱကုိ ခ်ီးက ်ဴးရေပမည္။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံကုိယ္ျပန္တာပဲ ဘာေၾကာင့္ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ လုပ္ေနရသလဲဟု ေမးေငါ့ခ်င္လည္း ေငါ့ၾကမည္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔က ်က ်စဥ္းစားရလ ်ွင္ေတာ့ ဦးေႏွာက္ေျခာက္စရာေတြ မ်ားသား။ ေအာင္ၿငိမ္းတုိ႔ မိသားစု ၿမဳိ႕ျပင္မွာ အိမ္ခပ္ေသးေသး တစ္လုံး ၀ယ္ထားသည္ဆုိ၏။ သူစုထားေဆာင္းထားေသာ လခက ေကာင္းေလေတာ့ ၀င္းႏွင့္ၿခံႏွင့္ ရေလသည္။ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္က ရင္းႏွီးသူေတြ ျဖစ္ေလေတာ့ ဘာအလုပ္ လုပ္မွာလဲဟူေသာ ေမးခြန္းကုိ သူက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းသာ ေျဖသည္။ “ငါ ပထမ သုံးေလးလေလာက္ေတာ့ ထုိင္စားရမွာကြ။ ငါ့အေဖရဲ႕ အသိတစ္ေယာက္က သူနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ ေဆးကုမၸဏီ ပုိင္ရွင္တစ္ေယာက္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးမယ္လုိ႔ ေျပာထားတယ္။ အသိရဲ႕ အသိဆုိေတာ့လည္း သိပ္ေတာ့ မေသခ်ာပါဘူးကြာ။ ခင္လတ္ကေတာ့ ေကာ္ဖီဆုိင္ဖြင့္မယ္ ဆုိၿပီး ေနရာ အကြက္အကြင္း လုိက္ရွာဖုိ႔ သူ႔ညီမကုိ လုိက္ၾကည့္ခုိင္းထားတယ္။ ေနာက္ဆုံး မရရင္ေတာ့ ငါ့ေယာကၡမ ကုမၸဏီမွာ ၀င္လုပ္မယ္ကြာ။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း ႏုိင္ငံျခားသြားခ်င္တဲ့ လူငယ္ေတြကုိ ကူညီတဲ့ ေအဂ်င္စီ ဖြင့္မယ္လုိ႔ က ်ဴရွင္သင္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တုိင္ပင္ထားတယ္။” “ရတဲ့ လခကေတာ့ ဒီမွာ ေနတာထက္ နည္းမွာအမွန္ပဲ။ အင္တာနက္ မေကာင္းတာတုိ႔၊ မီးမမွန္တာတုိ႔နဲ႔ ျပန္ၿပီး ေနသားက်ေအာင္ ေလ့က ်င့္ရဦးမယ္။ သမီးကေတာ့ ငယ္ေသးေတာ့ အခ်ိန္သိပ္ယူစရာ မလုိဘဲ ေနသားက ်သြားမွာပါ။ ငါတုိ႔ ျမန္မာျပည္ျပန္ဖုိ႔ စဥ္းစားတာ သမီးေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔လဲ ပါတယ္။ ရန္ကုန္အိမ္မွာ အခုထိ အင္တာနက္ မတတ္ရေသးဘူး။ တခါတေလ အင္တာနက္ ေကာင္းတဲ့အခါ မင္းကုိ ငါ Skype ကေနေခၚလုိက္မယ္ေလ။” ႏႈတ္ဆက္ပြဲေန႔မွာ သူတုိ႔အတြက္ အမွတ္တရ အေနျဖင့္ အားလုံးက အေနာက္တုိင္းစာမ်ား စီစဥ္လာၾကသည္။ ပီဇာ၊ အီတလီ ေခါက္ဆြဲ၊ ဟင္း႐ြက္စိမ္းသုတ္၊ အသားညွပ္ေပါင္မုန္႔၊ အာလူးေခ်ာင္းေၾကာ္ႏွင့္ ကိတ္မုန္႔မ်ား။ ေအာင္ၿငိမ္းကေတာ့ ပီဇာေတာ့ မလြမ္းေလာက္ ပါဘူးကြာဟု ကၽြန္ေတာ့္နားကပ္ကာ တုိးတိုးေျပာဆဲကပင္ လက္က ပီဇာတစ္ခ်ပ္ကုိ ပန္းကန္ထဲ လွမ္းထည့္ေလ၏။ ပန္းကန္ထဲတြင္ မေရာေႏွာေသာ အရြက္သုတ္ေလးမ်ားက အစီအရီ။ xxx ၾကက္ဥတစ္လုံးမွာ အကာႏွင့္အႏွစ္က သတ္သတ္စီဟု ဆုိၾကေသာ္လည္း အေၾကေၾကာ္မည္ ဆုိလွ်င္ေတာ့ နာနာေခါက္ ရသည္ပဲ။ ဒီလုိဆုိေတာ့လည္း ဘယ္ဟာ အကာ ဘယ္ဟာ အႏွစ္ဆုိသည္ကုိ ျပန္လည္ခြဲျပဖုိ႔ ခက္ေပေတာ့မည္။ အခုတေလာေတာ့ ၾကက္ဥအေၾကေၾကာ္စားရမလား၊ အလုံးအတုိင္းေၾကာ္စားရမလားဆိုတာကုိ သူေ၀ခြဲရခက္ေနေတာ့၏။ 

.............................................. 


+စိတ္ကူးပုံရိပ္+

 Women's World Journal Feb 26, 2013

လူတုိင္းက သူ႔ကုိေၾကာင္သည္ဟု ဆုိၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ႐ူးသြပ္လြန္းသည္ ဟုဆုိၾကသည္။ သူကေတာ့ သူ႔ကုိသူ ေၾကာင္လည္း မေၾကာင္၊ ႐ူးလည္း မ႐ူးဟု ခုိင္ၿမဲစြာ ယုံၾကည္ပါသည္။ ကုိယ့္ေပ်ာ္ရႊင္မႈကုိ ကိုယ္ရွာသည္မွာ ရူးသြပ္မႈတဲ့လား။ အမ်ားက လုိခ်င္ၾကသည့္ အခြင့္အေရးတစ္ခုကုိ သူရထားပါလ ်က္ လြယ္လြယ္ပင္ လႊတ္ခ်ပစ္ခဲ့ခ်င္ ေသာေၾကာင့္ တဲ့လား။ ဒါေပမယ့္ ဒီအခြင့္အေရးသည္ပဲ သူ႔ဘ၀၏ အႏွစ္ေလလား၊ အကာေလလား။ ဘ၀ကုိ ၾကက္ဥတစ္လုံးလုိ ခြဲျပရလ ်ွင္ေတာ့ အႏွစ္ကုိ ရွာခဲ့ေသာ သူ႔ကုိ ဘယ္သူမွ် အျပစ္မတင္သင့္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အျပစ္တင္သံတုိ႔ကုိ ျပန္လည္ မေျဖရွင္းခင္မွာပင္ လန္႔ႏုိးလာခဲ့ေသာ သူ႔အျဖစ္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေျဖရွင္းခြင့္ရလိမ့္မည္ မဟုတ္။ xxx အခုတေလာ အင္တာနက္မွ ျမန္မာျပည္ သတင္းမ်ားကုိ မၾကာခဏ ၾကည့္တတ္ေနၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အေတြးထဲမွာ ေမ်ာေနတတ္သည္။ မိန္းမကပင္ သတိထားမိေနတတ္ၿပီး ဘာေတြစဥ္းစားေနတာလဲဟု ေမးေနတတ္သည္။ ဒီလုိပါပဲ ျမန္မာျပည္ အေျခအေနကုိ စဥ္းစားေနတာပါဟု မယုတ္မလြန္ေျဖေသာ္လည္း မိန္းမက တခါတေလ မယုံေသာ အၾကည့္ႏွင့္ ၾကည့္သည္ကုိ လ ်စ္လ ်ဴရႈေနလုိက္ ေတာ့သည္။ ေနသာေသာ တစ္ေန႔မွာ ငါတုိ႔ ျမန္မာျပည္ျပန္ရေအာင္ ဟူေသာ စကားကုိေလးပင္စြာ ဆုိမိ၏။ ဒီစကားကုိ ေျပာဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ခ်ီတုံခ်တုံစဥ္းစားေနသည္မွာ ၾကာေလၿပီ။ မိန္းမက ပထမေတာ့ ျပန္မယ္ေလ…ဒီေႏြ ရွင္ေရာ ကၽြန္မပါ ခြင့္ရရင္ ျပန္ၾကတာေပ့ါ…ဟုဆုိသည္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကုိၾကည့္ကာ ဆုိလုိရင္းကုိ သေဘာေပါက္သြားသည္။ ပထမ ကၽြန္ေတာ့္ကုိၾကည့္၍ ရယ္၏။ ဒုတိယ ဘာစိတ္ကူးေပါက္တာလဲ…ဟုဆုိ၏။ တတိယ ကၽြန္မတုိ႔ ျမန္မာျပည္ျပန္ရင္ ဘာလုပ္စားၾကမလဲဟူေသာ ေမးခြန္းကုိ ေမး၏။ ေမးခြန္းအားလုံးအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေျဖမရွိ။ သုိ႔ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ခ်င္ေနတာကုိသာ သိ၏။ ထုိေန႔ကမူ မိန္းမႏွင့္ အတူလုိက္ရယ္ကာ ဒီလုိပဲ စိတ္ကူးၾကည့္တာပါ…ဟု အလြယ္တကူ ၿပီးလုိက္၏။ သုိ႔ေပမယ့္ ထုိအေတြးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေခါင္းထဲက ထြက္မသြားခဲ့။ ႏုိင္ငံျခားဟု အလြယ္တကူေခၚၾကေသာ သူတပါးႏုိင္ငံမွာ ေနလာခဲ့သည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေက ်ာ္ ခဲ့ၿပီ။ ဒီႏုိင္ငံကုိ ေရာက္လာဖုိ႔ က ်ားကုတ္က ်ားခဲ ႀကိဳးစားခဲ့ရေသာ အခ်ိန္မ်ားကုိ သတိရမိ၏။ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ မရမွာ စိတ္ပူတာကုိ သတိရ၏။ ႏုိင္ငံ၀င္ခြင့္ မရမွာ စိတ္ပူတာ ကုိ သတိရ၏။ အေဖနဲ႔အေမတုိ႔၏ ကားေလးေရာင္းရတာကုိ သတိရ၏။ အေတြ႕အႀကဳံသစ္ကုိ ႀကဳိေတြးကာ 
စိတ္လႈပ္ရွားခဲ့ တာကုိ သတိရ၏။ ယခုေတာ့ ထုိစိတ္လႈပ္ရွားမႈတုိ႔ ဘယ္ဆီသုိ႔ ေရာက္ေလသည္ မသိ။ အသက္အရြယ္ကလည္း စကားေျပာလာသည္လားဟု ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိသည္။ မနက္မုိးလင္းလ ်ွင္ ျမည္ေနေသာ ႏႈိးစက္သံကုိ မုန္း၏။ အိပ္ယာက အလူးအလဲထကာ ေအးခဲေနေသာ မနက္ခင္းမွာ အေျပးအလႊား အလုပ္သြား ရတာကုိ မုန္း၏။ ဖိစီးမႈမ်ားႏွင့္ အၿပီးသတ္လုပ္ရမည့္ ရာဇသံ ရက္မ်ားကုိ မုန္း၏။ အိပ္ခ်ိန္မွ လြဲ၍ အလုပ္အေၾကာင္းကုိ စဥ္းစားေနရသည္၊ စဥ္းစားေနမိသည္ကုိ မုန္း၏။ မိန္းမႏွင့္ တစ္အိမ္တည္း ေနေသာ္လည္း တစ္ပတ္ႏွစ္ရက္ခန္႔သာ ေကာင္းေကာင္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ရသည္ကုိ မုန္း၏။ ထက္ျမက္ေသာ စက္ရုပ္တစ္ရုပ္ကဲ့သို႔ အလုပ္လုပ္ရသည္ကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္ မုန္း၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဒီစက္ရုပ္တစ္ရုပ္ အျဖစ္ကုိရဖုိ႔ ရင္းခဲ့ရေသာ အခ်ိန္ေတြႏွင့္ အလုပ္ေတြကုိ မႏုိင္မနင္းထမ္းပုိးခဲ့ေသာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္း မုန္းခ်င္သလုိလုိ။ စိတ္ပညာရွင္ မဟုတ္ေတာ့လည္း ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ၍ ကၽြန္ေတာ္ မမုန္းတတ္။ ေႏြဦးလြန္၍ သစ္ရြက္တုိ႔ အေရာင္ေျပာင္းစ ျပဳခ်င္ေသာ လေရာက္လ ်ွင္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီႏုိင္ငံတြင္ ေနခဲ့သည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုျပည့္ေပေတာ့မည္။ ေမာင္ႏွမေတြ အနက္မွာ အႀကီးဆုံးလည္း ျဖစ္ကာ က ်န္သည့္ ညီႏွင့္ ညီမေတြ၏ ေရွ႕ေရးကုိပါၾကည့္သည့္ အေနျဖင့္ မိဘေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အရဲစြန္႔၍ ႏုိင္ငံျခားသို႔လႊတ္ခဲ့သည္။ မရွားေသာ္လည္း မလ ်ွံပယ္ေသာ အေဖတုိ႔၏ ကားေလးႏွင့္ တုိက္ခန္းေလးတစ္ခန္း ကၽြန္ေတာ့္ ေက ်ာင္းစရိတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေက ်ာင္းၿပီးသည့္ေနာက္ ကုိယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကုိယ္ရပ္ႏုိင္ကာ မိဘေတြ အသက္ရွဴေခ်ာင္ႏုိင္ခဲ့သည္ကုိပင္ ေက ်းဇူးတင္ရမလုိ။ ယခုေတာ့လည္း ညီေရာ၊ ညီမပါ သူတုိ႔ ေလ ်ွာက္ရမည့္ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုစီ ေပၚသုိ႔ေရာက္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္၍ တစ္မ်ဳိးေတာ့ စိတ္ေအးရေပ၏။ သုိ႔ေပမယ့္ မိဘေတြက အတုိင္းအတာ တစ္ခုအထိ ေထာက္ပံ့ေနရဆဲမုိ႔ ျဖစ္ႏုိင္လ ်ွင္ အမ်ားက ေျပာေနၾကေသာ ဂဏန္းေျခာက္လုံးႏွင့္ အလုပ္တစ္ခုကုိသာ ေျပး၍ လုပ္လုိက္ခ်င္၏။ သို႔ေပမယ့္ ေျပးခ်င္တုိင္းလည္း ေျပးလမ္းက မ်ဥ္းေျဖာင့္မဟုတ္သည္မုိ႔ ေကြ႔ေကာက္ေသာ လမ္းအတုိင္းသာ ေလ ်ွာက္ေနရသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ခန္႔က ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္ထဲမွာ ျပန္ေတြ႔လ ်ွင္ ဘာလုပ္ခ်င္သည္ကုိ ျပန္ေမးရမည္ဟု စိတ္ထဲမွာ ေတးထားလုိက္သည္။ ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာလုပ္ခ်င္ပါသလဲလုိ႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား ေမးလာလ ်ွင္ ၀င္ေငြေကာင္းေသာ အလုပ္တစ္ခုကုိ ခ်က္ခ်င္းအလုိရွိပါသည္ဟု မဆုိင္းမတြ ေျဖျဖစ္လိမ့္မည္ ထင္၏။ ဘဏ္ထဲမွာ ရွိေနေသာ ေငြေလးႏွင့္ ျမန္မာျပည္သုိ႔ ယခုပင္ျပန္သြားပါက ဆင္ေျခဖုံးရပ္ကြက္က ခုနစ္လႊာ သုိ႔မဟုတ္ ရွစ္လႊာမွာ တုိက္ခန္းေလးတစ္ခန္း ရေကာင္းရေပမည္။ အဲဒီမွာတင္ လက္ထဲကေငြအားလံုး ကုန္သြားေပမည္။ ဒါေတာင္မွ ေလယာဥ္လက္မွတ္ စရိတ္၊ ေျပာင္းေရြ႕ စရိတ္မ်ား ႏႈတ္ရလ ်ွင္ ေငြနည္းနည္းပင္ လုိေနႏုိင္ေသး၏။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ အေၾကြးမတင္ဘဲ ေနႏုိင္စားႏုိင္ ေနေသးသည္ကုိ ေက ်းဇူးတင္ ေနရ၏။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေက ်ာင္းအတူတူတက္ခဲ့ေသာ အတန္းေဖာ္ အေတာ္ေတာ္မ်ားမွာ ေက ်ာင္းစရိတ္ျပန္ဆပ္ရန္ အတြက္ အေၾကြးတနင့္တပုိး တင္ေနၾကသည္။ ျမန္မာျပည္က အသုိင္းအ၀ုိင္းကေတာ့ ႏုိင္ငံျခားျပန္ႀကီး ဆုိလ ်ွင္ ဟန္က ်ေနၿပီဟု ရုိးသားစြာ အထင္ႀကီး ေနၾကေပမည္။ တကယ္ေတာ့ ေက ်ာင္းၿပီးၿပီးေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွာ ေငြေလးရာသာႏွင့္ အေၾကြးတစ္ေထာင္ ေလာက္ ရိွေနခဲ့သည္။ ဒီအလုပ္ေလး ရၿပီးမွသာ အသက္ရွဴေခ်ာင္ ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လက္ထပ္ၿပီးသည့္ေနာက္မွာလည္း ကုိယ့္ဆုိင္ရာ မိသားစုကုိ တတ္ႏုိင္သမွ် ေထာက္ပံ့ခဲ့ၾကသည္။ ဟုိတုန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးသည္မွာ မျပည့္စုံေသးဘဲႏွင့္ အိမ္ေထာင္မျပဳသင့္ပါတဲ့။ မိသားစုတာ၀န္ကုိ ေက ်ပြန္သင့္သည္တဲ့။ အလုပ္အကုိင္ အတည္တက ်ရွိသင့္သည္တဲ့။ ဒီလုိသာ ဆုိၾကေၾကးဆုိလ ်ွင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဘုိးဘြားရိပ္သာ ေရာက္မွသာ လက္ထပ္ျဖစ္မည္ ထင္၏။ တကယ္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ ၾကားဖူးသည္ႏွင့္ ေျပာင္းျပန္ပင္ ျဖစ္ေနေတာ့၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္လုိက္သည့္ အတြက္ အိမ္လခ သက္သာသြား၏။ မိန္းမက ခ်က္တတ္ျပဳတ္တတ္ေသာ ေၾကာင့္ စားစရိတ္လည္း အတန္အသင့္ သက္သာ၏။ ဒီေတာ့ မျပည့္စုံခင္မွာပင္ လက္ထပ္တာ ဟုတ္သလုိလုိခ်ည္း။ ၿပီးေတာ့ မိသားစု ရွားပါးေသာ သူတပါးႏုိင္ငံမွာ လင္ႏွင့္ မယား တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္သာ မွီခုိ၍ ေနေနရသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ ကေလးယူဖုိ႔ စိတ္မကူးရဲေသး။ ကေလးေမြးၿပီးလ ်ွင္ခြင့္ယူရန္အတြက္ ယူဖုိ႔ မသင့္ေသးေသာ မိန္းမ၏ အလုပ္ အေျခအေနအျပင္ ေမြးလာမည့္ ကေလး အတြက္ စရိတ္ကုိ မစဥ္းစားရဲေသး။ တကယ္တမ္းက ်ေတာ့ ေၾကြးေဟာင္းပင္ မဆပ္ႏုိင္ေသးေသာ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကြးသစ္ခ်ဖုိ႔ရန္ကုိ လက္ရြံ႕ေနမိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ျမန္မာျပည္ျပန္မည္ဟု စဥ္းစားမိတုိင္း မိဘေတြ မ်က္ႏွာကုိ ျမင္ေယာင္၏။ ညီႏွင့္ညီမ မ်က္ႏွာကုိ ျမင္ေယာင္၏။ မေမြးရေသးေသာ ကေလးမ်က္ႏွာကုိ စိတ္မွန္းႏွင့္ ျမင္ေယာင္၏။ xxx “ရီေလးက မြန္နဲ႔ အတူ ေယာဂ လုိက္တက္ပါလား။ မြန္ကေတာ့ တစ္ပတ္ကုိ သုံးရက္သြားတယ္။ ရီေလးကေတာ့ တစ္ပတ္ကုိ တစ္ရက္ပဲ လုိက္တက္ၾကည့္ဦးေပါ့။ ႀကဳိက္ရင္ သုံးရက္လုံး လုိက္တက္ေလ။” ကုိသူရရဲ႕ အမ်ဴိးသမီး မြန္မြန္ျမတ္က ကၽြန္ေတာ့္ အမ်ဴိးသမီးကုိ သူႏွင့္ သင္တန္း လုိက္တက္ရန္ဆြယ္ေန၏။ သူတို႔ အမ်ဴိးသမီးႏွစ္ေယာက္ ေျပာေနေသာ စကားကုိ ကၽြန္ေတာ္က ၀င္ေရာက္မစြက္ဖက္ေသာ္လည္း ရီေလးမ်ား ဘယ္ျပန္ေျပာ ေလမည္လဲ ဟူ၍ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စိုးရိမ္ေနမိသည္။ ေယာဂသင္တန္းက တစ္တန္းကို ေဒၚလာ ၂၀ေလာက္ေတာ့ အသာေလး က ်မည္ထင္သည္။ ကုိသူရတုိ႔လင္မယားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၀င္ေငြ မတိမ္းမယိမ္းဆုိေသာ္လည္း သူတို႔ကေတာ့ ေပါ့ေပ့ါပါးပါးပင္။ အလုပ္ကုိ ႀကဳိးစားလုပ္၊ ရွာလုိ႔ရသမွ်သုံး၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးပင္ ဘ၀ကုိ ျဖတ္သန္းၾကသူမ်ား။ သားေလးတစ္ေယာက္စရိတ္ ကပင္ သူတို႔ကုိ အသုံးအစြဲ မပ်က္ေစခဲ့။ စုေငြအတြက္ အထူးတလည္ မစဥ္းစား။ “အလုပ္ကလည္း မအားပါဘူး မြန္ရယ္။ စေနတနဂၤေႏြ က ်ေတာ့လည္း အိမ္အလုပ္ေတြ လုပ္ေနရတာနဲ႔ ၿပီးေနတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ရီေလးက သိပ္အပင္ပန္း မခံႏုိင္ဘူး။” ရီေလးက အလိမၼာႏွင့္ ျငင္းေနေတာ့မွပင္ ကၽြန္ေတာ္သက္ျပင္းခ်ႏုိင္ေတာ့သည္။ အိမ္ေရာက္မွပင္ ရီေလးကုိ ေက ်းဇူးတင္စကား ေျပာမည္ဟု စိတ္ထဲမွာ ေတးထားလုိက္၏။ “ေမာင္ေရ တနဂၤေႏြေန႔က ်ရင္ မုိက္ကယ္လ္တုိ႔ လင္မယားက ေခၚထားတယ္။ သားနဲ႔ ေအမီေလး ပေလးဒိတ္ (playdate) တဲ့။” မြန္ျမတ္က သူ႔ေယာက ်ာ္းကုိ လွမ္း၍ သတိေပးလ ်က္က ရီေလးကုိလည္း ေစ်း၀ယ္ထြက္ရန္ အေဖာ္ေခၚေနေသး၏။ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမလည္း မျငင္းႏုိင္ေတာ့။ ၅၀ရာခုိင္ႏႈန္း၊ ၇၅ရာခုိင္ႏႈန္း ေလ ်ွာ့ေစ်းဟူေသာ စကားလုံး မ်ားၾကားမွာ သူလည္း ေမ်ာပါသြားေလ၏။ တန္လ ်ွင္ ၀ယ္ေသာ ယဥ္ေက ်းမႈတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ႀကီးစုိးဆဲ။ ကုိသူရတုိ႔ အတြက္ေတာ့ ်အားလုံးက ေနသားတက ်ပင္။ အလုပ္ကုိ ဇယ္ဆက္သလုိလုပ္ရေသာ ေသာၾကာညေန ေရာက္မွပင္ အသက္ရွဴႏုိင္ေသာ ႏုိင္ငံႀကီးသားတုိ႔၏ ထုံးစံအတုိင္း ပိတ္ရက္ကုိ သူတို႔ အစြမ္းကုန္ အသုံးခ်ၾကသည္။ အလည္အပတ္ အစားအေသာက္ႏွင့္ ေစ်း၀ယ္ထြက္ျခင္းကုိ သူတို႔ ႏွစ္သက္ၾကသည္။ Happy hour ဟူေသာ အရက္ကုိ ေလ ်ွာ ့ေစ်းႏွင့္ ေရာင္းခ်ိန္ကုိလည္း သူတုိ႔တစ္လ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ သားေလးထိန္းခ အကုန္ခံကာ၊ သုိ႔မဟုတ္လ ်ွင္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိမ္ပုိ႔ကာ အပ်င္းေျပ သြားစၿမဲ။ ဒီႏုိင္ငံက ေျပာေနၾကေသာ စကားရွိသည္။ ဟင္းေပါင္းအုိး ယဥ္ေက ်းမႈ(melting pot) တဲ့၊ လက္သုတ္စုံ ယဥ္ေက ်းမႈ (salad bowl) တဲ့။ ႏိုင္ငံတကာက လူေတြ စုၿပီး ေနၾကေသာ ဒီႏုိင္ငံဟာ အရသာေတြ အကုန္ေရာေႏွာၿပီး အရသာသစ္ တစ္ခု ျဖစ္လာမယ့္ ဟင္းေလးအုိးႀကီးပဲလား၊ တစ္ခုခ်င္းစီ အေနျဖင့္ အရသာ ရွိေနမယ့္ အသုတ္စုံပဲလား။ အုိးလည္း မျဖစ္ႏုိင္၊ လက္သုတ္စုံလည္း မျဖစ္ႏုိင္ေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လုိ လူမ်ဳိးေတြအတြက္ေရာ ဘယ္လုိ အသုံးအႏႈန္းမ်ား ရွိပါလိမ့္။ ဒါေပမယ့္ ေအာင္ၿငိမ္းတုိ႔လုိ လူေတြ အတြက္ေရာ…။ “ငါတုိ႔ လက္မွတ္၀ယ္ၿပီးၿပီ မင္းမင္း။ သမီးနဲ႔ ခင္လတ္ကေတာ့ ေနာက္တစ္လေလာက္ ေနမွ လုိက္လာမယ္။ သူအလုပ္ထြက္ၿပီး သမီး ေက ်ာင္းအၿပီးကုိ ေစာင့္မလုိ႔။ အေတာ္ပါပဲ ငါက ဟုိမွာ ျပန္ႏွင့္ၿပီး ေနဖုိ႔ အိမ္ကုိ ေနရာခ်၊ စီစဥ္စရာရွိတာ တခ်ိဳ႕ စီစဥ္ေပါ့။ ခုျပန္ဖုိ႔ ေသခ်ာသြားၿပီဆိုေတာ့ တနဂၤေႏြေန႔က ်ရင္ သူငယ္ခ်င္းအားလုံးကုိ ႏႈတ္ဆက္ပြဲေလး လုပ္ခ်င္လုိ႔။ မင္းတို႔ ဆက္ဆက္လာခဲ့။ ရီေလးကုိလည္း ေျပာလုိက္ပါဦး။” ေအာင္ၿငိမ္းတုိ႔ မိသားစုျပန္ေတာ့မည္ ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အားလုံးအံ့ၾသ ၾကရသည္။ ေအာင္ၿငိမ္းသည္ နာမည္ႀကီး ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ ေနရာေကာင္းေကာင္း ရထားလ ်က္ တက္လမ္းလည္း ရွိသူ ျဖစ္သည္။ ေသေသသပ္သပ္ အိမ္တစ္လုံးကုိ အရစ္က ်ေပး၀ယ္ႏုိင္လ ်က္က သမီးေလးကို ပုဂၢလိက ေက ်ာင္းတစ္ေက ်ာင္းမွာ ထားႏုိင္ေသာ သူတုိ႔ လင္မယားသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ အေျခအေနအေကာင္းဆုံးဟု ဆုိရေပမည္။ သုိ႔ေပမယ့္ သူဘယ္ေလာက္ ပင္ပန္းသည္၊ စိတ္ဖိစီးမႈ မ်ားသည္ကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္း သိပါသည္။ “ဒီႏုိင္ငံမွာ ေနရတဲ့ စိတ္ဖိစီးမႈ ဒဏ္ကုိ မခံႏုိင္ေတာ့ဘူးကြာ။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံကုိယ္ျပန္ ေနေတာ့မယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒီမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ငါတုိ႔အတြက္ တစ္ခုခုကေတာ့ အၿမဲတမ္းဟာ ေနသလိုပဲ။ အံမ၀င္တာလား၊ ေနသားမက ်တာလား မသိပါဘူး။” ေအာင္ၿငိမ္းက ရုိးရုိးႏွင့္ ရွင္းရွင္းပင္ ေျပာသည္။ ေအာင္ၿငိမ္း၏ အမ်ဳိးသမီး မလတ္ကလည္း မကန္႔ကြက္ေပ။ မလတ္၏ မိသားစုႏွင့္ ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမ အားလုံးက ရန္ကုန္မွာ ေနသည္မုိ႔ သူကုိယ္တုိင္ကလည္း ျပန္ခ်င္ရွာေပမည္။ မေသခ်ာေသာ အေျခအေနတစ္ခုသို႔ ျပန္လည္ တုိး၀င္ရဲေသာ ေအာင္ၿငိမ္းတုိ႔ မိသားစု၏ သတိၱကုိ ခ်ီးက ်ဴးရေပမည္။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံကုိယ္ျပန္တာပဲ ဘာေၾကာင့္ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ လုပ္ေနရသလဲဟု ေမးေငါ့ခ်င္လည္း ေငါ့ၾကမည္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔က ်က ်စဥ္းစားရလ ်ွင္ေတာ့ ဦးေႏွာက္ေျခာက္စရာေတြ မ်ားသား။ ေအာင္ၿငိမ္းတုိ႔ မိသားစု ၿမဳိ႕ျပင္မွာ အိမ္ခပ္ေသးေသး တစ္လုံး ၀ယ္ထားသည္ဆုိ၏။ သူစုထားေဆာင္းထားေသာ လခက ေကာင္းေလေတာ့ ၀င္းႏွင့္ၿခံႏွင့္ ရေလသည္။ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္က ရင္းႏွီးသူေတြ ျဖစ္ေလေတာ့ ဘာအလုပ္ လုပ္မွာလဲဟူေသာ ေမးခြန္းကုိ သူက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းသာ ေျဖသည္။ “ငါ ပထမ သုံးေလးလေလာက္ေတာ့ ထုိင္စားရမွာကြ။ ငါ့အေဖရဲ႕ အသိတစ္ေယာက္က သူနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ ေဆးကုမၸဏီ ပုိင္ရွင္တစ္ေယာက္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးမယ္လုိ႔ ေျပာထားတယ္။ အသိရဲ႕ အသိဆုိေတာ့လည္း သိပ္ေတာ့ မေသခ်ာပါဘူးကြာ။ ခင္လတ္ကေတာ့ ေကာ္ဖီဆုိင္ဖြင့္မယ္ ဆုိၿပီး ေနရာ အကြက္အကြင္း လုိက္ရွာဖုိ႔ သူ႔ညီမကုိ လုိက္ၾကည့္ခုိင္းထားတယ္။ ေနာက္ဆုံး မရရင္ေတာ့ ငါ့ေယာကၡမ ကုမၸဏီမွာ ၀င္လုပ္မယ္ကြာ။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း ႏုိင္ငံျခားသြားခ်င္တဲ့ လူငယ္ေတြကုိ ကူညီတဲ့ ေအဂ်င္စီ ဖြင့္မယ္လုိ႔ က ်ဴရွင္သင္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တုိင္ပင္ထားတယ္။” “ရတဲ့ လခကေတာ့ ဒီမွာ ေနတာထက္ နည္းမွာအမွန္ပဲ။ အင္တာနက္ မေကာင္းတာတုိ႔၊ မီးမမွန္တာတုိ႔နဲ႔ ျပန္ၿပီး ေနသားက်ေအာင္ ေလ့က ်င့္ရဦးမယ္။ သမီးကေတာ့ ငယ္ေသးေတာ့ အခ်ိန္သိပ္ယူစရာ မလုိဘဲ ေနသားက ်သြားမွာပါ။ ငါတုိ႔ ျမန္မာျပည္ျပန္ဖုိ႔ စဥ္းစားတာ သမီးေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔လဲ ပါတယ္။ ရန္ကုန္အိမ္မွာ အခုထိ အင္တာနက္ မတတ္ရေသးဘူး။ တခါတေလ အင္တာနက္ ေကာင္းတဲ့အခါ မင္းကုိ ငါ Skype ကေနေခၚလုိက္မယ္ေလ။” ႏႈတ္ဆက္ပြဲေန႔မွာ သူတုိ႔အတြက္ အမွတ္တရ အေနျဖင့္ အားလုံးက အေနာက္တုိင္းစာမ်ား စီစဥ္လာၾကသည္။ ပီဇာ၊ အီတလီ ေခါက္ဆြဲ၊ ဟင္း႐ြက္စိမ္းသုတ္၊ အသားညွပ္ေပါင္မုန္႔၊ အာလူးေခ်ာင္းေၾကာ္ႏွင့္ ကိတ္မုန္႔မ်ား။ ေအာင္ၿငိမ္းကေတာ့ ပီဇာေတာ့ မလြမ္းေလာက္ ပါဘူးကြာဟု ကၽြန္ေတာ့္နားကပ္ကာ တုိးတိုးေျပာဆဲကပင္ လက္က ပီဇာတစ္ခ်ပ္ကုိ ပန္းကန္ထဲ လွမ္းထည့္ေလ၏။ ပန္းကန္ထဲတြင္ မေရာေႏွာေသာ အရြက္သုတ္ေလးမ်ားက အစီအရီ။ xxx ၾကက္ဥတစ္လုံးမွာ အကာႏွင့္အႏွစ္က သတ္သတ္စီဟု ဆုိၾကေသာ္လည္း အေၾကေၾကာ္မည္ ဆုိလွ်င္ေတာ့ နာနာေခါက္ ရသည္ပဲ။ ဒီလုိဆုိေတာ့လည္း ဘယ္ဟာ အကာ ဘယ္ဟာ အႏွစ္ဆုိသည္ကုိ ျပန္လည္ခြဲျပဖုိ႔ ခက္ေပေတာ့မည္။ အခုတေလာေတာ့ ၾကက္ဥအေၾကေၾကာ္စားရမလား၊ အလုံးအတုိင္းေၾကာ္စားရမလားဆိုတာကုိ သူေ၀ခြဲရခက္ေနေတာ့၏။ 

.............................................. 


+စိတ္ကူးပုံရိပ္+

 Women's World Journal Feb 26, 2013