**ေခါင္းမာတာလူရိုင္းမဟုတ္**
ဒီလူငယ္အပါအ၀င္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အစြဲႀကီးႀကီးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေခါင္းမာတဲ့အျဖစ္ သိထားၾကေလေတာ့ နတ္ရွင္ေနာင္ကို မဖတ္ေလာက္ဘူးလို႔ ယူဆပံုရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေခါင္းမာတာနဲ႔ ရိုင္းစိုင္းၾကမ္းတမ္းတာကို အတူတူပဲလို႔ ယူဆထားေလ့ရွိပါတယ္။ ေခါင္းမာတယ္ဆိုတာ ရိုင္းတာၾကမ္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ယံုၾကည္ရာ တစ္ခုခုကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ေရလိုက္ငါးလုိက္ မလုပ္တတ္၊ မေနတတ္တာပါ။ ကိုယ္တုိင္ မွားတယ္လို႔ မယူဆဘဲနဲ႔ ကိုင္စြဲထားတဲ့ အယူအဆကို အလြယ္အကူ မစြန္႔လႊတ္တတ္ပါဘူး။ ရာသီေျပာင္းတုိင္း ပုတ္သင္ညိဳလို အေရာင္လိုက္ ေျပာင္းတတ္သူမ်ားက၊ သူတို႔ အားနည္းေပ်ာ့္ညံ့မႈကို ခုခံကာကြယ္ဖို႔အတြက္ သူတို႔က အရင္သူမ်ားကို လက္ညွိဳးထိုးေလ့ရွိတာေၾကာင့္ ေခါင္းမာသူတုိင္းကို ရိုင္းစိုင္း ၾကမ္းတမ္းသူေတြအျဖစ္ ျမင္ေနၾကတာျဖစ္တယ္။
**အစြဲႀကီးသူ သိမ္ေမြ႔တတ္**
အစြဲအလန္းႀကီးတတ္သူေတြဟာ အမ်ားအားျဖင့္ အင္မတန္ သိမ္ေမြ႔ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္တတ္(romantic) သူေတြ ျဖစ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ကားလ္မတ္နဲ႔ အိန္ဂ်ယ္ႏွစ္ေယာက္လံုးဟာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈကို တေယာထိုး ေျဖေဖ်ာက္တတ္ၿပီး၊ ဟိုခ်ီမင္းတို႔ ေမာ္စီတုန္းတို႔ ဆိုရင္လည္း ကဗ်ာဆရာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာ့နုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြဆိုရင္လည္း ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းအစ၊ သခင္ႏု၊ သခင္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္ဗဟိန္းတို႔အလယ္၊ သခင္သိန္းေဖ၊ သခင္ သန္းထြန္း၊ သခင္သန္းၿမိဳင္တို႔အဆံုး ကဗ်ာဆရာ စာေရးဆရာေတြခ်ည့္ပါပဲ။ အစြဲလန္းႀကီး ေခါင္းမာသူတုိင္းကို လူႀကမ္းေတြ လူရိုင္းေတြလို ယူဆလို႔မရပါဘူး။ ကိုယ္တုိင္ကလည္း ေခါင္းမာတယ္သာ အေျပာခံရတာ အီရတ္လိုအာဖဂန္ နစၥတန္လို စစ္ေျမျပင္ေတြမွာ မူလတန္းေက်ာင္းသားေလးေပၚ ဒံုးက်ည္က်ေရာက္ေပါက္ကြဲလို႔ ကေလးသူငယ္ေတြ ေျချပတ္လက္ျပတ္ ေသဆံုးၾကတဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ဳိးေတြကို ျမင္တိုင္း မ်က္ႏွာလႊဲပစ္မိတာခ်ည့္ပဲ။ အိပ္ရာေဘးမွာ ကဗ်ာ စာအုပ္ထားၿပီး ရွယ္လီ၊ ကိ၊ ဘိုင္ရြန္၊ ၀ါ့ဒ္စ္၀ါ့သ္တို႔ရဲဲ႕ ရိုမန္တစ္ ကဗ်ာေတြကို ခုထိ ဖတ္တုန္း၊ နတ္ရွင္ေနာင္၊ န၀ေဒ၊ လႈိင္ထိပ္ေခါင္တင္တို႔ိကိုလည္း ခုထိႀကိဳက္တုန္းပါပဲ။
**စာတျခား လူတျခား**
နတ္ရွင္ေနာင္ကို ႀကိဳက္တာက သူ႔ကဗ်ာေတြကိုႀကိဳက္တာ၊ လူကို ႀကိဳက္တာမဟုတ္ဘူး။ လူကိုေတာ့ စပ္ဆုပ္တယ္။ နယ္ခ်ဲ႕သမားရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္ အမ်ဳိးသား သစၥာေဖာက္ပဲ။ ဒါေပမယ့္လို႔ လူကိုမုန္းတာနဲ႔ သူ႔စာေတြမဖတ္ရ၊ မႀကိဳက္ရလို႔ေတာ့ ဘယ္ေျပာလို႔ ျဖစ္မွာလဲ။ နယ္ခ်ဲ႕သမားနဲ႔ ပူးေပါင္းတဲ့အတြက္ ထိုက္တန္တဲ့ ဒဏ္ခတ္မႈကို သူခံရၿပီးၿပီပဲ။ သူ႔စာေတြကိုပါ သူနဲ႔အတူ ေျမျမဳပ္ပစ္ရမယ္ဆိုတာမ်ဳိးေတာ့ မလုပ္သင့္ပါဘူး။ စာတျခား လူတျခား ခြဲျခားၾကည့္မွာေပါ့။ လူက နယ္ခ်ဲ႕သမားနဲ႔ ေပါင္းေပမယ့္၊ ကဗ်ာေတြက နယ္ခ်ဲ႕သမားရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေသဒဏ္စီရင္ခံလုိက္ရတယ္ဆိုတဲ့ အျဖစ္မွန္ကို သိထားရင္ ၿပီးတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ ကိုယ့္လူမ်ဳိးကို သစၥေဖာက္ၿပီး တုိင္းတစ္ပါး နယ္ခ်ဲ႕သမားရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္အျဖစ္ အသံုးေတာ္ခံသူမ်ားကိုေတာ့ ဘယ္လိုအေၾကာင္းျပခ်က္မ်ဳိးနဲ႔မွ ခြင့္လႊတ္မရနုိင္ပါဘူး။
**နယ္ခ်ဲ႕ အလိုေတာ္ရိေတြ**
ပေဒသရာဇ္စံနစ္ေနရာမွာ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီစံနစ္နဲ႔ အစားထိုးဖို႔ လုပ္တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကင္း၀န္မင္းႀကီးတို႔တေတြကို အျပစ္မကင္းသင့္ဘူးလို႔ ဘယ္လိုပဲ ေရွ႕ေနလိုက္လုိက္ နယ္ခ်ဲ႕အလိုေတာ္ရိအျဖစ္ စိ္တ္ထဲမွာ ရြံမွာ မုန္းတီးတာကိုေတာ့ ေဖ်ာက္ပစ္လုိ႔မရပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ နယ္ခ်ဲ႕စစ္တပ္ေတြ မႏၱေလးၿမိဳ႕ ေတာ္ႀကီးကို သိမ္းၿပီးစ ကာလမွာ၊ မ်ဳိးခ်စ္ပုဂိဳလ္ေတြက ရရာလက္နက္ ကိုင္စြဲၿပီး ခုခံတုိက္ခိုက္ေနၾကတာကို လက္နက္ခ်ၾကဖို႔၊ ေဒသအႏွ႔ံသြားၿပီး ေရႊျပည္ေအး တရားေဟာတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကိုေတာ့ ခါးခါးသီးသီး ေအာ့ႏွလ့ဳံးးနာမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကင္း၀န္အုပ္စုက ပေဒသရာဇ္စံနစ္တုိက္ဖ်က္တာ၊ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီ လိုလားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ အက်ဳိးုစီးပြားအတြက္ သူတို႔ၾသဇာအာဏာ တည္ေဆာက္ဖို႔အတြက္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကတာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ မသမာတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ (ulterior mitive)နဲ႔ လုပ္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
**တာေတလန္အက်င့္ဆုိးတဲ့**
ေလာကမွာ မမွားဖူးသူ မရွိပါဘူး။ အေလာင္းေတာ္ျမတ္ႀကီးေသာ္မွ မွားခဲ့လို႔ ေျခာက္ႏွစ္လံုးလံုး ဒကၠရစရိယာ က်င့္ခဲ့ရတာပဲ။ ဒါကိုနားလည္ပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲ မွားမွား မသိလို႔မွားတာ၊ မတတ္လို႔မွားတာကို အျပစ္မျမင္ပါဘူး။ မွားမွန္းသိသိႀကီးနဲ႔ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြာအတြက္ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးထားတဲ့ မသမာတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ (ulterior motive) နဲ႔ လုပ္ေဆာင္တတ္တဲ့ အမွားမ်ဳိးကိုေတာ့ ခါးခါးသီးသီး စပ္ဆုပ္ရြံရွာပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ခြင့္မလႊတ္ပါဘူး။ နတ္ရွင္ေနာင္တုိ႔ ကင္း၀န္မင္းႀကီးတို႔တစ္ေတြကို ႀကိဳက္ေပမယ့္ ဖတ္ၿမဲဖတ္ဆဲ ျဖစ္ေပမယ့္ နယ္ခ်ဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္မ်ားအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တာေတြကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မထားပါဘူး။ အလားတူပဲ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာစာေရးဆရာေတြထဲမွာ စာကို ႀကိဳက္သေလာက္ လူကိုမႀကိဳက္နုိင္တဲ့ စာေရးဆရာေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ စာေရးသားမႈမွာေတာ့ ရွာမွရွား ဆိုေလာက္သူေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ လူက်ေတာ့ တာေတလန္ အက်င့္ဆိုးတဲ့ အဆိုးတကာ့ ထိပ္သီး ရွင္မထီး ဆိုတဲ့ စကားထက္ေတာင္ ပိုလိမ့္မယ္လို႔ ဆိုရမယ့္ သူေတြပါ။
**မသမာရည္ရြယ္ခ်က္**
အက်င့္ဆုိးတယ္ဆိုတာ အရက္ေသာက္တာကို ေျပာတာမဟုတ္ပါးဘူး။ အရက္သမားတိုင္း အက်င့္မဆိုးပါဘူး။ ဆရာပီမိုးနင္းတို႔ ဆရာမဟာေဆြတို႔ဆိုတာ တုိင္းသိျပည္သိ အရက္ႀကိဳက္သူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးမ်ားဟာ အရက္ေသာက္ေပမယ့္ သူတို႔ခ်မ္းသာႀကီးပြားေရးအတြက္ တုိင္းျပည္လူမ်ဳိးနဲ႔ စာေပအေပၚမွာ ဘယ္ေတာ့မွ သစၥာမေဖာက္ခဲ့ၾကပါဘူး။ သစၥာမေဖာက္ရံုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တိုင္းက်ဳိးျပည္က်ဳိးကို ေရွ႕တန္းက၊ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အက်င့္ဆိုးဆိုတာက ကုိယ္ႀကီးပြားခ်မ္းသာဖို႔၊ ကိုယ္ထင္ေပၚ ေက်ာ္ၾကားဖို႔၊ ကိုယ့္အတြက္ အခြင့္ထူးေတြ ခံစားရဖို႔ ဆိုတဲ့။ မသမာတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ (ulterior motive) ေတြနဲ႔ လုပ္ေဆာင္တာမ်ဳိးကို ေျပာတာပါ။ ဒီလိုလူမ်ဳိးေတြ ေရွးကလည္း အမ်ားႀကီးရွိခဲ့သလို အခုေခတ္မွာလည္း အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ နုိင္ငံေရးနယ္ပယ္မွာ အမ်ားဆံုးရွိေပမယ့္ စာေပနယ္မွာလည္း မနည္းလွပါဘူး။
**စိတ္ဓာတ္ေအာက္တန္းက်မႈ**
ကုိယ္မွန္တယ္လို႔ ယံုၾကည္တာ တစ္ခုခုကိုလုပ္ရင္းနဲ႔ မွားသြားတာဟာ အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး။ အမွန္တကယ္ ယံုၾကည့္တာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြား ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး ယံုခ်င္ေယာင္ေဆာင္လုပ္ျပတာမ်ဳိးကေတာ့ စိတ္ဓာတ္ေအာက္တန္းက်မႈ ျဖစ္ပါတယ္။ အင္မတန္ ႀကီးမားတဲ့ အျပစ္ပါ။ အယူအဆ မွားတာဟာ အျပစ္မဟုတ္ဘူး။ အယူအဆကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး ကိုယ္က်ဳိးရွာတာကသာ အျပစ္ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္တုိင္လက္ခံ ယံုၾကည္ထားတဲ့ အယူအဆေတြ ဘယ္ေလာက္ထိ မွန္လဲ။ ဘယ္အခ်ိန္ထိ မွန္ေနဦးမယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာ မေျပာနုိင္ဘူး။ အေသအခ်ာ ေျပာနုိင္တာကေတာ့ ခုခ်ိန္အထိ အမွန္ဆံုးအေကာင္းဆံုးလို႔ ယံုၾကည္တယ္ဆိုတာပဲျဖစ္တယ္။ ကိုယ္လို မယံုၾကည္သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိေနတာပဲ။ ကုိယ္နဲ႔မတူလို႔ ရန္သူလို႔ သေဘာမထားပါဘူး။ ယံုၾကည္တာကို ရိုးသားေျဖာင့္မတ္စြာ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့သူမ်ားကို အယူအဆ မတူေပမယ့္ ေလးစားရိုေသပါတယ္။ ကြယ္လြန္သူ သတင္းစာဆရာႀကီး ျမန္မာ့အလင္း ဦးသန္းညြန္႔ဆိုတာ အင္မတန္ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္တဲ့ သတင္းစာဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ယံုၾကည္မႈခ်င္းကေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မတူပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို အထူးကို ေလးစားတန္ဖိုးထားပါတယ္။ ကိုယ့္ဆရာ မျဖစ္ဖူးေပမယ့္ အခါႀကီး ရက္ႀကီးမ်ားမွာ က်ေနာ္ကန္ေတာ့ပါတယ္။ သူကလည္း သူ႔ေအာက္ အသက္ အမ်ားႀကီးငယ္တဲ့ က်ေနာ့္ကို အင္မတန္ခင္တြယ္ရွာပါတယ္။ သူ႔က်န္းမာေရး သိပ္မေကာင္းတဲ့ၾကားကေတာင္ တစ္ပတ္တစ္ခါေတာ့ အနည္းဆံုး မွန္မွန္လာၿပီး စကားေတြ ေျပာပါတယ္။ တစ္ခါတေလမ်ား မနက္တစ္ေခါက္ ညေနတစ္ေခါက္ ေရာက္ခ်င္ေရာက္လာတတ္တာ။ အိမ္ခ်င္းက နီးတာကိုး။
**လိမ္တာ သိဖို႔အေရးႀကီး**
ယံုၾကည္ခ်က္ကို ယံုၾကည္တဲ့အတြက္ အခိုင္အမာ ကိုင္စြဲထားသူကို ဆန္႔က်င္ဘက္အဘူအဆ ရွိသူပဲျဖစ္ေစ ေလးစားတန္ဘိုးထားတတ္သူဟာ စိတ္ဓာတ္ရင့္က်က္ျပည့္၀သူ ျဖစ္ပါတယ္။ အေရးႀကီးတာက ကိုယ့္တစ္ေယာက္ ႀကီးပြားခ်မ္းသာဖို႔အတြက္၊ မယံုတာကို ယံုခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး လိမ္ေနတဲ့လူေတြကို ခြဲျခားသိျမင္ဖို႔သာ ျဖစ္တယ္။ ဒီလိုေကာက္က်စ္တဲ့ လူမ်ဳိးေတြကိုေတာ့ ျပတ္ျပတ္သားသားကို စည္းျခားထားလိုက္ရမွာပါ။ ဒီလူေတြဟာ နတ္ရွင္ေနာင္လို ကင္း၀န္လို အႏၱရာယ္ႀကီးမာသူေတြ ျဖစ္တယ္လို႔ပဲ ဆိုလုိက္ခ်င္ပါတယ္။
**လူထုဦးစိန္၀င္း**
(လူထုရနံ႔ စာစုမ်ားမွ- ၂၅၊ ၈၊ ၂၀၀၉)
နတ္ရွင္ေနာင္ရဲ႕ စာအုပ္ေတြေဘးမွာ ပံုထားၿပီး တစ္အုပ္ကိုဖတ္ေနဆဲမွာ လူငယ္တစ္စု ေရာက္လာၾကပါတယ္။ မၾကာခဏလာေရာက္ ေမးျမန္း ေဆြးေႏြးေနက် ဂ်ာနယ္သမားေလးေတြပါ။ သူတို႔ထဲက တစ္ေယာက္က နတ္ရွင္ေနာင္စာအုပ္ ယူၾကည့္ၿပီး နတ္ရွင္ေနာင္ ႀကိဳက္သလားလို႔ ေမးပါတယ္။ ရတုဘုရင္ပဲ မႀကိဳက္ဘဲ ေနပါ့မလား။ လို႔ ေျဖလိုက္ေတာ့ သူက အံ့ၾသဟန္ျပပါတယ္။
**ေခါင္းမာတာလူရိုင္းမဟုတ္**
ဒီလူငယ္အပါအ၀င္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အစြဲႀကီးႀကီးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေခါင္းမာတဲ့အျဖစ္ သိထားၾကေလေတာ့ နတ္ရွင္ေနာင္ကို မဖတ္ေလာက္ဘူးလို႔ ယူဆပံုရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေခါင္းမာတာနဲ႔ ရိုင္းစိုင္းၾကမ္းတမ္းတာကို အတူတူပဲလို႔ ယူဆထားေလ့ရွိပါတယ္။ ေခါင္းမာတယ္ဆိုတာ ရိုင္းတာၾကမ္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ယံုၾကည္ရာ တစ္ခုခုကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ေရလိုက္ငါးလုိက္ မလုပ္တတ္၊ မေနတတ္တာပါ။ ကိုယ္တုိင္ မွားတယ္လို႔ မယူဆဘဲနဲ႔ ကိုင္စြဲထားတဲ့ အယူအဆကို အလြယ္အကူ မစြန္႔လႊတ္တတ္ပါဘူး။ ရာသီေျပာင္းတုိင္း ပုတ္သင္ညိဳလို အေရာင္လိုက္ ေျပာင္းတတ္သူမ်ားက၊ သူတို႔ အားနည္းေပ်ာ့္ညံ့မႈကို ခုခံကာကြယ္ဖို႔အတြက္ သူတို႔က အရင္သူမ်ားကို လက္ညွိဳးထိုးေလ့ရွိတာေၾကာင့္ ေခါင္းမာသူတုိင္းကို ရိုင္းစိုင္း ၾကမ္းတမ္းသူေတြအျဖစ္ ျမင္ေနၾကတာျဖစ္တယ္။
**အစြဲႀကီးသူ သိမ္ေမြ႔တတ္**
အစြဲအလန္းႀကီးတတ္သူေတြဟာ အမ်ားအားျဖင့္ အင္မတန္ သိမ္ေမြ႔ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္တတ္(romantic) သူေတြ ျဖစ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ကားလ္မတ္နဲ႔ အိန္ဂ်ယ္ႏွစ္ေယာက္လံုးဟာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈကို တေယာထိုး ေျဖေဖ်ာက္တတ္ၿပီး၊ ဟိုခ်ီမင္းတို႔ ေမာ္စီတုန္းတို႔ ဆိုရင္လည္း ကဗ်ာဆရာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာ့နုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြဆိုရင္လည္း ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းအစ၊ သခင္ႏု၊ သခင္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္ဗဟိန္းတို႔အလယ္၊ သခင္သိန္းေဖ၊ သခင္ သန္းထြန္း၊ သခင္သန္းၿမိဳင္တို႔အဆံုး ကဗ်ာဆရာ စာေရးဆရာေတြခ်ည့္ပါပဲ။ အစြဲလန္းႀကီး ေခါင္းမာသူတုိင္းကို လူႀကမ္းေတြ လူရိုင္းေတြလို ယူဆလို႔မရပါဘူး။ ကိုယ္တုိင္ကလည္း ေခါင္းမာတယ္သာ အေျပာခံရတာ အီရတ္လိုအာဖဂန္ နစၥတန္လို စစ္ေျမျပင္ေတြမွာ မူလတန္းေက်ာင္းသားေလးေပၚ ဒံုးက်ည္က်ေရာက္ေပါက္ကြဲလို႔ ကေလးသူငယ္ေတြ ေျချပတ္လက္ျပတ္ ေသဆံုးၾကတဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ဳိးေတြကို ျမင္တိုင္း မ်က္ႏွာလႊဲပစ္မိတာခ်ည့္ပဲ။ အိပ္ရာေဘးမွာ ကဗ်ာ စာအုပ္ထားၿပီး ရွယ္လီ၊ ကိ၊ ဘိုင္ရြန္၊ ၀ါ့ဒ္စ္၀ါ့သ္တို႔ရဲဲ႕ ရိုမန္တစ္ ကဗ်ာေတြကို ခုထိ ဖတ္တုန္း၊ နတ္ရွင္ေနာင္၊ န၀ေဒ၊ လႈိင္ထိပ္ေခါင္တင္တို႔ိကိုလည္း ခုထိႀကိဳက္တုန္းပါပဲ။
**စာတျခား လူတျခား**
နတ္ရွင္ေနာင္ကို ႀကိဳက္တာက သူ႔ကဗ်ာေတြကိုႀကိဳက္တာ၊ လူကို ႀကိဳက္တာမဟုတ္ဘူး။ လူကိုေတာ့ စပ္ဆုပ္တယ္။ နယ္ခ်ဲ႕သမားရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္ အမ်ဳိးသား သစၥာေဖာက္ပဲ။ ဒါေပမယ့္လို႔ လူကိုမုန္းတာနဲ႔ သူ႔စာေတြမဖတ္ရ၊ မႀကိဳက္ရလို႔ေတာ့ ဘယ္ေျပာလို႔ ျဖစ္မွာလဲ။ နယ္ခ်ဲ႕သမားနဲ႔ ပူးေပါင္းတဲ့အတြက္ ထိုက္တန္တဲ့ ဒဏ္ခတ္မႈကို သူခံရၿပီးၿပီပဲ။ သူ႔စာေတြကိုပါ သူနဲ႔အတူ ေျမျမဳပ္ပစ္ရမယ္ဆိုတာမ်ဳိးေတာ့ မလုပ္သင့္ပါဘူး။ စာတျခား လူတျခား ခြဲျခားၾကည့္မွာေပါ့။ လူက နယ္ခ်ဲ႕သမားနဲ႔ ေပါင္းေပမယ့္၊ ကဗ်ာေတြက နယ္ခ်ဲ႕သမားရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေသဒဏ္စီရင္ခံလုိက္ရတယ္ဆိုတဲ့ အျဖစ္မွန္ကို သိထားရင္ ၿပီးတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ ကိုယ့္လူမ်ဳိးကို သစၥေဖာက္ၿပီး တုိင္းတစ္ပါး နယ္ခ်ဲ႕သမားရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္အျဖစ္ အသံုးေတာ္ခံသူမ်ားကိုေတာ့ ဘယ္လိုအေၾကာင္းျပခ်က္မ်ဳိးနဲ႔မွ ခြင့္လႊတ္မရနုိင္ပါဘူး။
**နယ္ခ်ဲ႕ အလိုေတာ္ရိေတြ**
ပေဒသရာဇ္စံနစ္ေနရာမွာ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီစံနစ္နဲ႔ အစားထိုးဖို႔ လုပ္တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကင္း၀န္မင္းႀကီးတို႔တေတြကို အျပစ္မကင္းသင့္ဘူးလို႔ ဘယ္လိုပဲ ေရွ႕ေနလိုက္လုိက္ နယ္ခ်ဲ႕အလိုေတာ္ရိအျဖစ္ စိ္တ္ထဲမွာ ရြံမွာ မုန္းတီးတာကိုေတာ့ ေဖ်ာက္ပစ္လုိ႔မရပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ နယ္ခ်ဲ႕စစ္တပ္ေတြ မႏၱေလးၿမိဳ႕ ေတာ္ႀကီးကို သိမ္းၿပီးစ ကာလမွာ၊ မ်ဳိးခ်စ္ပုဂိဳလ္ေတြက ရရာလက္နက္ ကိုင္စြဲၿပီး ခုခံတုိက္ခိုက္ေနၾကတာကို လက္နက္ခ်ၾကဖို႔၊ ေဒသအႏွ႔ံသြားၿပီး ေရႊျပည္ေအး တရားေဟာတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကိုေတာ့ ခါးခါးသီးသီး ေအာ့ႏွလ့ဳံးးနာမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကင္း၀န္အုပ္စုက ပေဒသရာဇ္စံနစ္တုိက္ဖ်က္တာ၊ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီ လိုလားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ အက်ဳိးုစီးပြားအတြက္ သူတို႔ၾသဇာအာဏာ တည္ေဆာက္ဖို႔အတြက္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကတာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ မသမာတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ (ulterior mitive)နဲ႔ လုပ္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
**တာေတလန္အက်င့္ဆုိးတဲ့**
ေလာကမွာ မမွားဖူးသူ မရွိပါဘူး။ အေလာင္းေတာ္ျမတ္ႀကီးေသာ္မွ မွားခဲ့လို႔ ေျခာက္ႏွစ္လံုးလံုး ဒကၠရစရိယာ က်င့္ခဲ့ရတာပဲ။ ဒါကိုနားလည္ပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲ မွားမွား မသိလို႔မွားတာ၊ မတတ္လို႔မွားတာကို အျပစ္မျမင္ပါဘူး။ မွားမွန္းသိသိႀကီးနဲ႔ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြာအတြက္ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးထားတဲ့ မသမာတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ (ulterior motive) နဲ႔ လုပ္ေဆာင္တတ္တဲ့ အမွားမ်ဳိးကိုေတာ့ ခါးခါးသီးသီး စပ္ဆုပ္ရြံရွာပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ခြင့္မလႊတ္ပါဘူး။ နတ္ရွင္ေနာင္တုိ႔ ကင္း၀န္မင္းႀကီးတို႔တစ္ေတြကို ႀကိဳက္ေပမယ့္ ဖတ္ၿမဲဖတ္ဆဲ ျဖစ္ေပမယ့္ နယ္ခ်ဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္မ်ားအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တာေတြကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မထားပါဘူး။ အလားတူပဲ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာစာေရးဆရာေတြထဲမွာ စာကို ႀကိဳက္သေလာက္ လူကိုမႀကိဳက္နုိင္တဲ့ စာေရးဆရာေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ စာေရးသားမႈမွာေတာ့ ရွာမွရွား ဆိုေလာက္သူေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ လူက်ေတာ့ တာေတလန္ အက်င့္ဆိုးတဲ့ အဆိုးတကာ့ ထိပ္သီး ရွင္မထီး ဆိုတဲ့ စကားထက္ေတာင္ ပိုလိမ့္မယ္လို႔ ဆိုရမယ့္ သူေတြပါ။
**မသမာရည္ရြယ္ခ်က္**
အက်င့္ဆုိးတယ္ဆိုတာ အရက္ေသာက္တာကို ေျပာတာမဟုတ္ပါးဘူး။ အရက္သမားတိုင္း အက်င့္မဆိုးပါဘူး။ ဆရာပီမိုးနင္းတို႔ ဆရာမဟာေဆြတို႔ဆိုတာ တုိင္းသိျပည္သိ အရက္ႀကိဳက္သူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးမ်ားဟာ အရက္ေသာက္ေပမယ့္ သူတို႔ခ်မ္းသာႀကီးပြားေရးအတြက္ တုိင္းျပည္လူမ်ဳိးနဲ႔ စာေပအေပၚမွာ ဘယ္ေတာ့မွ သစၥာမေဖာက္ခဲ့ၾကပါဘူး။ သစၥာမေဖာက္ရံုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တိုင္းက်ဳိးျပည္က်ဳိးကို ေရွ႕တန္းက၊ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အက်င့္ဆိုးဆိုတာက ကုိယ္ႀကီးပြားခ်မ္းသာဖို႔၊ ကိုယ္ထင္ေပၚ ေက်ာ္ၾကားဖို႔၊ ကိုယ့္အတြက္ အခြင့္ထူးေတြ ခံစားရဖို႔ ဆိုတဲ့။ မသမာတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ (ulterior motive) ေတြနဲ႔ လုပ္ေဆာင္တာမ်ဳိးကို ေျပာတာပါ။ ဒီလိုလူမ်ဳိးေတြ ေရွးကလည္း အမ်ားႀကီးရွိခဲ့သလို အခုေခတ္မွာလည္း အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ နုိင္ငံေရးနယ္ပယ္မွာ အမ်ားဆံုးရွိေပမယ့္ စာေပနယ္မွာလည္း မနည္းလွပါဘူး။
**စိတ္ဓာတ္ေအာက္တန္းက်မႈ**
ကုိယ္မွန္တယ္လို႔ ယံုၾကည္တာ တစ္ခုခုကိုလုပ္ရင္းနဲ႔ မွားသြားတာဟာ အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး။ အမွန္တကယ္ ယံုၾကည့္တာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြား ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး ယံုခ်င္ေယာင္ေဆာင္လုပ္ျပတာမ်ဳိးကေတာ့ စိတ္ဓာတ္ေအာက္တန္းက်မႈ ျဖစ္ပါတယ္။ အင္မတန္ ႀကီးမားတဲ့ အျပစ္ပါ။ အယူအဆ မွားတာဟာ အျပစ္မဟုတ္ဘူး။ အယူအဆကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး ကိုယ္က်ဳိးရွာတာကသာ အျပစ္ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္တုိင္လက္ခံ ယံုၾကည္ထားတဲ့ အယူအဆေတြ ဘယ္ေလာက္ထိ မွန္လဲ။ ဘယ္အခ်ိန္ထိ မွန္ေနဦးမယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာ မေျပာနုိင္ဘူး။ အေသအခ်ာ ေျပာနုိင္တာကေတာ့ ခုခ်ိန္အထိ အမွန္ဆံုးအေကာင္းဆံုးလို႔ ယံုၾကည္တယ္ဆိုတာပဲျဖစ္တယ္။ ကိုယ္လို မယံုၾကည္သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိေနတာပဲ။ ကုိယ္နဲ႔မတူလို႔ ရန္သူလို႔ သေဘာမထားပါဘူး။ ယံုၾကည္တာကို ရိုးသားေျဖာင့္မတ္စြာ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့သူမ်ားကို အယူအဆ မတူေပမယ့္ ေလးစားရိုေသပါတယ္။ ကြယ္လြန္သူ သတင္းစာဆရာႀကီး ျမန္မာ့အလင္း ဦးသန္းညြန္႔ဆိုတာ အင္မတန္ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္တဲ့ သတင္းစာဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ယံုၾကည္မႈခ်င္းကေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မတူပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို အထူးကို ေလးစားတန္ဖိုးထားပါတယ္။ ကိုယ့္ဆရာ မျဖစ္ဖူးေပမယ့္ အခါႀကီး ရက္ႀကီးမ်ားမွာ က်ေနာ္ကန္ေတာ့ပါတယ္။ သူကလည္း သူ႔ေအာက္ အသက္ အမ်ားႀကီးငယ္တဲ့ က်ေနာ့္ကို အင္မတန္ခင္တြယ္ရွာပါတယ္။ သူ႔က်န္းမာေရး သိပ္မေကာင္းတဲ့ၾကားကေတာင္ တစ္ပတ္တစ္ခါေတာ့ အနည္းဆံုး မွန္မွန္လာၿပီး စကားေတြ ေျပာပါတယ္။ တစ္ခါတေလမ်ား မနက္တစ္ေခါက္ ညေနတစ္ေခါက္ ေရာက္ခ်င္ေရာက္လာတတ္တာ။ အိမ္ခ်င္းက နီးတာကိုး။
**လိမ္တာ သိဖို႔အေရးႀကီး**
ယံုၾကည္ခ်က္ကို ယံုၾကည္တဲ့အတြက္ အခိုင္အမာ ကိုင္စြဲထားသူကို ဆန္႔က်င္ဘက္အဘူအဆ ရွိသူပဲျဖစ္ေစ ေလးစားတန္ဘိုးထားတတ္သူဟာ စိတ္ဓာတ္ရင့္က်က္ျပည့္၀သူ ျဖစ္ပါတယ္။ အေရးႀကီးတာက ကိုယ့္တစ္ေယာက္ ႀကီးပြားခ်မ္းသာဖို႔အတြက္၊ မယံုတာကို ယံုခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး လိမ္ေနတဲ့လူေတြကို ခြဲျခားသိျမင္ဖို႔သာ ျဖစ္တယ္။ ဒီလိုေကာက္က်စ္တဲ့ လူမ်ဳိးေတြကိုေတာ့ ျပတ္ျပတ္သားသားကို စည္းျခားထားလိုက္ရမွာပါ။ ဒီလူေတြဟာ နတ္ရွင္ေနာင္လို ကင္း၀န္လို အႏၱရာယ္ႀကီးမာသူေတြ ျဖစ္တယ္လို႔ပဲ ဆိုလုိက္ခ်င္ပါတယ္။
**လူထုဦးစိန္၀င္း**
(လူထုရနံ႔ စာစုမ်ားမွ- ၂၅၊ ၈၊ ၂၀၀၉)
No comments:
Post a Comment