လေရာင္ကို ခ်စ္မိသြားေသာ ပန္းေနၾကာ

> ေလာကဓံတရား၏ ဖန္တီးမႈေၾကာင့္ ေနၾကာပန္း တစ္ပြင့္၏ ဘ၀သည္ ေနေရာင္ျခည္ကိုသာ ကိုးကြယ္ အားထားရာ၏။ ေမြးဖြားလာကတည္းက ေသတစ္ပန္ သက္တစ္ဆံုး အပိုလို နတ္သား၏ အပါးေတာ္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ေႏြးေထြးေသာ ေနေရာင္ျခည္၏ ပိုက္ေထြးမႈရွိမွသာ သူတို႔ ေလးေတြ အသက္ဆက္ ရွင္သန္ ႏိုင္ၾကရသည္ မဟုတ္ပါလား...။

ညသည္ ခ်မ္းေအးတိတ္ဆိတ္ျပီး အထီးက်န္လြန္းလွသည္။ ညအခ်ိန္ေရာက္သည္ႏွင့္ ေနၾကာပန္း ကေလးမ်ားသည္ ကိုယ္ကိုက်ဳံ႕၍ ေခါင္းကို အျမန္ဆံုး ငံု႔ထားၾကရသည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ ေအးခဲျပီး ေသဆံုးကုန္ၾကရမည္ဟု အသက္ၾကီးသူမ်ားက သတိေပးထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေနၾကာပန္း အမ်ားစုက အသက္ၾကီးသူမ်ား၏ ဆိုဆံုးမမႈကို လိုက္နာၾကသည္။ ေအးခဲျပီး ေသဆံုးသြားတတ္သည္ဆိုေသာ က်ိန္စာကို ယံုၾကည္ၾကသည္။ ယံုၾကည္မႈ မရွိၾကေသာ ပန္းအနည္းစုက လွ်ဳိ႔၀ွက္မႈျဖင့္ ျပည့္ေနေသာ ညကို စူးစမ္းခ်င္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ တိတ္တဆိတ္ ေခါင္းအေမာ့တြင္ ေအးစက္ေသာ ည၏ အထိအေတြ႔ေၾကာင့္ ေခါင္းကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္ငံု႔ပစ္ၾကရသည္။

သို႔ေသာ္.. တစ္ျခား ေနၾကာပန္းႏွင့္ မတူေသာ ေနၾကာပန္းေလးတစ္ပြင့္ ဖူးပြင့္လာခဲ့သည္။ သူ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ထိုက်ိန္စာကို ၾကားဖူးေန၍ စည္းကမ္းအတိုင္း တေသြမတိမ္း လိုက္နာခဲ့သည္။ တစ္ခါတရံ တစ္ျခား သက္ၾကီးပန္းမ်ားက ေအးစက္ေသာ ညသည္ မည္မွ် ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေကာင္းေၾကာင္း ျခိမ္းေျခာက္တတ္ၾကသည္။ ေန႔တိုင္း ေနမင္းၾကီးကို ကိုးကြယ္ပူေဇာ္ေနၾကေသာ ေနၾကာပန္းမ်ားကို ၾကည့္ျပီး သူစိတ္ပ်က္ခဲ့ဖူးသည္။

မနက္တိုင္း ေႏြးေထြးေသာ ေနေရာင္ျခည္၏ ေထြးပိုက္မႈကို ခံရေသာ္လည္း ေသျခင္းတရားကို မည္သူမွ် မလြန္ဆန္ႏိုင္သကဲ့သုိ႔ ေနာက္ဆံုးတြင္ ညႇိဳးႏြမ္းေသဆံုး ၾကရမည္ပင္။ ေနေရာက္ျခည္ကိုသာ တစ္သက္လံုး ကိုးကြယ္ခ့ဲေသာ အဘိုး ေသဆံုးသြားသည္မွာ သူ႔ မ်က္ျမင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေနေရာင္ျခည္ကို အားကိုး၍ ေနၾကာပန္းမ်ားက ဖူးပြင့္ၾကဆဲ... ရွင္သန္ၾကဆဲ.. ယံုၾကည္ ကိုးကြယ္ၾကဆဲ...။ အဘိုး မဆံုးခင္က အဘိုး၏ မ်က္စိထဲတြင္ ေနာင္တ တရားမ်ားကို ေတြ႔ဖူးေသာ သူ႔အဖို႔ ထိုယံုၾကည္မႈမ်ားက ေလးနက္မႈ မရွိခဲ့။

သူ တေျဖးေျဖး ၾကီးျပင္းလာခဲ့သည္။ ညတိုင္း မိခင္၏ ေထြးပိုက္မႈကို မလိုေတာ့။ တစ္ျခား ေနၾကာပန္းေလးမ်ားလိုပင္ ပထမဦးဆံုး အေမ့ရင္ခြင္ကို ခဲြေသာေန႔တြင္ ည၏ေရာက္ရွိလာမႈကို ရင္ခုန္စြာ သူေစာင့္စားေနခဲ့သည္။ ႏြမ္းနယ္ေနေသာ္လည္း ထိုညတြင္ သူ အိပ္မေပ်ာ္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ ညသည္ အမ်ားေျပာသလို ေၾကာက္စရာ မေကာင္းႏုိင္ဟု သူေတြးထင္ေနခဲ့သည္။

စူးရွေသာ ေန၏ အလင္းလိုမဟုတ္ ေအးခ်မ္းေသာ ည၏ အလင္းသည္ ညကို ပိုအသက္၀င္ေစခဲ့သည္။ တစ္ျခား ေနၾကာပန္းေလးမ်ားကို သူေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အားလံုးက ေခါင္းေလးကို ငံု႔ကာ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေမာက်ေနခဲ့ၾကသည္။
ပန္းမ်ားအၾကားတြင္ သူသည္ သူရဲေကာင္း လုပ္ခ်င္လို၍ မဟုတ္။ ေအးခဲျပီး ေသဆံုးသြားပါေစ ဘ၀တြင္ တစ္ခါမွ် မိမိကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈရွိေသာ ပန္းေလးတစ္ပြင့္အျဖင့္ ေနသြားခ်င္မိသည္။ ဒုတိယ ညတြင္ ေခါင္းကိုေမာ့ ကိုယ္ကိုေထာင္မတ္ျပီး ည၏ အလင္း၊ ည၏ လွ်ဳိ႔၀ွက္ခ်က္ေတြကို မ်က္၀ါးထင္းထင္း ၾကည့္ဦးမည္ဟု သူ မ်က္လႊာကိုခ်၊ ကိုယ္ကို ကိုင္းညႊတ္ျပီး ခိုင္မာေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကို ခ်လိုက္သည္။

လ..လ..လ...လ...လလလလလလလလလလလလလလလလ..

ညက ခ်ည္းနင္း ၀င္ေရာက္လာျပန္သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ငယ္ရြယ္ေသးေသာ သူ႔ကို အသက္ႏွင့္ အေပ်ာ္မစမ္းရန္ ၀ိုင္းတားၾကသည္။ သူ၏ သံမဏိလို ခိုင္မာေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို မည္သူမွ် မတားႏိုင္ခဲ့ေပ။ တားမရသည့္အဆံုး သူငယ္ခ်င္းမ်ားက လက္ေလွ်ာ့ျပီး အသီးသီး ေခါင္းငံု႔သြားၾကသည္။ မိခင္က မ်က္ရည္၀ဲရင္း ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ ဖခင္က စိတ္မသက္မသာျဖင့္ ေခါင္းကို သြင္သြင္ခါေနသည္။ ညသည္ တိတ္ဆိတ္သြားျပန္သည္။

ေအးစက္ျငိမ္သက္ေနေသာ ေကာင္းကင္ယံတြင္ ၾကယ္ေလးေတြက တစ္ပြင့္စ ႏွစ္ပြင့္စ... သူ ကိုယ့္ကို ေထာင္မတ္လိုက္ျပီး ေန႔လယ္က ပံုစံအတိုင္း ပြင့္ဖတ္မ်ားကို ျပန္႔ကားျပီး ရပ္ေနလိုက္သည္။ ကိုယ္ကို တစ္ခ်က္မွ မတြန္႔ဘဲ အရိုးထိေအာင္ ေအးစိမ့္ေနေသာ အေအးဒဏ္ကို ၾကံ့ၾကံ့ခံရင္း ည၏ အလင္းတန္း ထြက္ရွိလာရာ ေနရာကို သိႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနမိသည္။

ျမဴႏွင္းမ်ားျဖင့္ ပိန္းပိတ္ေမွာင္ေသာည၊ အရိုးကဲြမတတ္ ခ်မ္းေအးလွေသာည၊ တျဖဴးျဖဴး တိုက္ေနေသာ ေလစိမ္မ်ားက သူအား ကလူက်ီစယ္ေနေသးသည္။ ည၏ အလင္းတန္း အစအနကို သူ မျမင္ရေသး။ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုး ေအးခဲစျပဳလာသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုး တိတ္ဆိတ္ျပီး ဘာသံမွ မၾကားရေတာ့...

“ခ်မ္းလိုက္တာ... ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ခ်မ္းေနရတာလဲ”
ဒါေပမဲ့ သူ႔ ကိုယ္ကို နည္းနည္းေလးမွ က်ဳံ႕လိုက္ဖို႔ မစဥ္းစားခဲ့။

မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ပိန္းေမွာင္ေနေသာ ျမဴႏွင္းမ်ား၏ ေနာက္တြင္ အျဖဴေရာင္ အလင္းတန္း တစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္မိသည္။ သူ မ်က္လံုးမ်ားကို အားယူဖြင့္ၾကည့္္လိုက္သည္။ ကိုယ့္မ်က္စိကိုယ္ မယံုၾကည္ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မ်က္ေတာင္မ်ားကို ပုတ္ခတ္ရင္း ေသခ်ာၾကည့္လိုက္မိသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ ၀ိုင္း၀န္းေတာက္ပေသာ လသည္ သူ႔ေရွ႔တြင္ တစ္ေရြ႔ေရြ႔ တက္လာေနသည္။

“အိုး.... ဘုရားေရ”

သူ ခဏတာ မင္သက္သြားသည္။ ေန၏ စူးရွေသာ ေရာင္ျခည္မွလဲြ၍ အလင္းတြင္ တစ္ျခားအေရာင္ ရွိေသးသည္ဟု သူ ထင္မထားမိခဲ့။ သူ႔မ်က္စိေရွ႔က လတြင္ မယံုၾကည္ႏိုင္ေအာင္ လွပေသာ ေငြေရာင္ အလင္းတန္းမ်ား ပါရွိေနသည္ကို မ်က္၀ါးထင္းထင္း သူေတြ႔ျမင္ေနရျပီျဖစ္သည္။

တစ္လက္လက္ ေတာက္ပေနေသာ ထိုေငြေရာင္ အလင္းတန္းမ်ားက သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးကို ေထြးေပြ႔လႊမ္းျခံဳထားသည္။ အလင္း၏ အင္အားတစ္ခုက သူ႔ႏွလံုးသားကို အိပ္ေမြ႔ခ် ညိဳ႕ယူေနသလို ခံစားမိသည္။ တစ္ခဏအတြင္း သူ၏ ၀ိညာဥ္မ်ား ပ်ံ႕လႊင့္ကုန္ျပီး ေအးခ်မ္းေသာ လေရာင္တြင္ သူ ေပ်ာ္၀င္သြားခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ သူ ဘာကိုမွ် မသိေတာ့... တစ္ကိုယ္လံုး ေပ်ာ့ေခြေအးခဲျပီး လဲက်သြားေတာ့သည္။

ည...ည...ည...ည...ညညညညညညညညညညညညညညညညည...............

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္တြင္ ေနၾကာပန္းေလးမ်ား အသီးသီး ႏိုးထလာၾကသည္။ ႏွင္းမ်ားႏွင့္ ေအးခဲေနေသာ သူ႔ကို ေတြ႔ရွိသြားၾကသည္။ ေနေရာက္ျခည္ေအာက္တြင္ သူ၏ ပြင့္ဖတ္မ်ားသည္ နဂိုအတိုင္း ေရႊ၀ါေရာင္ သန္းလွ်က္... တစ္ျခား ေနၾကာပန္းမ်ား၏ ပြင့္ဖတ္မ်ားထက္ပင္ ပိုလန္းဆန္း ေတာက္ပေနသည္။ ပိုထူးျခားသည္က သူ႔ကိုယ္ေပၚတြင္ ေငြေရာင္အလင္းတန္းမ်ား တဖိတ္ဖိတ္ ေတာက္ပေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

ႏွင္းမ်ားျဖင့္ ေအးခဲေနေသာ သူ႔မ်က္ႏွာျပင္တြင္ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္ေသာ အားရေက်နပ္ေသာ အျပံဳးတစ္ခု။ သူ မညႇိဳးႏြမ္း မေသဆံုး သြားႏိုင္ေတာ့... ေန႔ ေရာင္ျခည္ကိုလည္းေကာင္း၊ ည ေရာင္ျခည္ကိုလည္းေကာင္း ခံယူရင္း ပြင့္ဖတ္မ်ား၏ လွပမႈကို သူဆက္ထိန္းထားႏိုင္ခဲ့သည္။

ေရႊ၀ါေရာင္ ပြင့္ဖတ္မ်ားထဲတြင္ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈႏွင့္ ေႏြးေထြးေသာ ေမတၱာမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့သည္။ သူသည္ လေရာင္ကို ခ်စ္မိသြားေသာ ေနၾကာပန္းေလး တစ္ပြင့္ပင္ျဖစ္သည္။




**ႏိုင္းႏိုင္းစေန**
မူရင္း http://www.youthwant.com.tw

ေလာကဓံတရား၏ ဖန္တီးမႈေၾကာင့္ ေနၾကာပန္း တစ္ပြင့္၏ ဘ၀သည္ ေနေရာင္ျခည္ကိုသာ ကိုးကြယ္ အားထားရာ၏။ ေမြးဖြားလာကတည္းက ေသတစ္ပန္ သက္တစ္ဆံုး အပိုလို နတ္သား၏ အပါးေတာ္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ေႏြးေထြးေသာ ေနေရာင္ျခည္၏ ပိုက္ေထြးမႈရွိမွသာ သူတို႔ ေလးေတြ အသက္ဆက္ ရွင္သန္ ႏိုင္ၾကရသည္ မဟုတ္ပါလား...။

ညသည္ ခ်မ္းေအးတိတ္ဆိတ္ျပီး အထီးက်န္လြန္းလွသည္။ ညအခ်ိန္ေရာက္သည္ႏွင့္ ေနၾကာပန္း ကေလးမ်ားသည္ ကိုယ္ကိုက်ဳံ႕၍ ေခါင္းကို အျမန္ဆံုး ငံု႔ထားၾကရသည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ ေအးခဲျပီး ေသဆံုးကုန္ၾကရမည္ဟု အသက္ၾကီးသူမ်ားက သတိေပးထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေနၾကာပန္း အမ်ားစုက အသက္ၾကီးသူမ်ား၏ ဆိုဆံုးမမႈကို လိုက္နာၾကသည္။ ေအးခဲျပီး ေသဆံုးသြားတတ္သည္ဆိုေသာ က်ိန္စာကို ယံုၾကည္ၾကသည္။ ယံုၾကည္မႈ မရွိၾကေသာ ပန္းအနည္းစုက လွ်ဳိ႔၀ွက္မႈျဖင့္ ျပည့္ေနေသာ ညကို စူးစမ္းခ်င္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ တိတ္တဆိတ္ ေခါင္းအေမာ့တြင္ ေအးစက္ေသာ ည၏ အထိအေတြ႔ေၾကာင့္ ေခါင္းကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္ငံု႔ပစ္ၾကရသည္။

သို႔ေသာ္.. တစ္ျခား ေနၾကာပန္းႏွင့္ မတူေသာ ေနၾကာပန္းေလးတစ္ပြင့္ ဖူးပြင့္လာခဲ့သည္။ သူ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ထိုက်ိန္စာကို ၾကားဖူးေန၍ စည္းကမ္းအတိုင္း တေသြမတိမ္း လိုက္နာခဲ့သည္။ တစ္ခါတရံ တစ္ျခား သက္ၾကီးပန္းမ်ားက ေအးစက္ေသာ ညသည္ မည္မွ် ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေကာင္းေၾကာင္း ျခိမ္းေျခာက္တတ္ၾကသည္။ ေန႔တိုင္း ေနမင္းၾကီးကို ကိုးကြယ္ပူေဇာ္ေနၾကေသာ ေနၾကာပန္းမ်ားကို ၾကည့္ျပီး သူစိတ္ပ်က္ခဲ့ဖူးသည္။

မနက္တိုင္း ေႏြးေထြးေသာ ေနေရာင္ျခည္၏ ေထြးပိုက္မႈကို ခံရေသာ္လည္း ေသျခင္းတရားကို မည္သူမွ် မလြန္ဆန္ႏိုင္သကဲ့သုိ႔ ေနာက္ဆံုးတြင္ ညႇိဳးႏြမ္းေသဆံုး ၾကရမည္ပင္။ ေနေရာက္ျခည္ကိုသာ တစ္သက္လံုး ကိုးကြယ္ခ့ဲေသာ အဘိုး ေသဆံုးသြားသည္မွာ သူ႔ မ်က္ျမင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေနေရာင္ျခည္ကို အားကိုး၍ ေနၾကာပန္းမ်ားက ဖူးပြင့္ၾကဆဲ... ရွင္သန္ၾကဆဲ.. ယံုၾကည္ ကိုးကြယ္ၾကဆဲ...။ အဘိုး မဆံုးခင္က အဘိုး၏ မ်က္စိထဲတြင္ ေနာင္တ တရားမ်ားကို ေတြ႔ဖူးေသာ သူ႔အဖို႔ ထိုယံုၾကည္မႈမ်ားက ေလးနက္မႈ မရွိခဲ့။

သူ တေျဖးေျဖး ၾကီးျပင္းလာခဲ့သည္။ ညတိုင္း မိခင္၏ ေထြးပိုက္မႈကို မလိုေတာ့။ တစ္ျခား ေနၾကာပန္းေလးမ်ားလိုပင္ ပထမဦးဆံုး အေမ့ရင္ခြင္ကို ခဲြေသာေန႔တြင္ ည၏ေရာက္ရွိလာမႈကို ရင္ခုန္စြာ သူေစာင့္စားေနခဲ့သည္။ ႏြမ္းနယ္ေနေသာ္လည္း ထိုညတြင္ သူ အိပ္မေပ်ာ္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ ညသည္ အမ်ားေျပာသလို ေၾကာက္စရာ မေကာင္းႏုိင္ဟု သူေတြးထင္ေနခဲ့သည္။

စူးရွေသာ ေန၏ အလင္းလိုမဟုတ္ ေအးခ်မ္းေသာ ည၏ အလင္းသည္ ညကို ပိုအသက္၀င္ေစခဲ့သည္။ တစ္ျခား ေနၾကာပန္းေလးမ်ားကို သူေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အားလံုးက ေခါင္းေလးကို ငံု႔ကာ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေမာက်ေနခဲ့ၾကသည္။
ပန္းမ်ားအၾကားတြင္ သူသည္ သူရဲေကာင္း လုပ္ခ်င္လို၍ မဟုတ္။ ေအးခဲျပီး ေသဆံုးသြားပါေစ ဘ၀တြင္ တစ္ခါမွ် မိမိကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈရွိေသာ ပန္းေလးတစ္ပြင့္အျဖင့္ ေနသြားခ်င္မိသည္။ ဒုတိယ ညတြင္ ေခါင္းကိုေမာ့ ကိုယ္ကိုေထာင္မတ္ျပီး ည၏ အလင္း၊ ည၏ လွ်ဳိ႔၀ွက္ခ်က္ေတြကို မ်က္၀ါးထင္းထင္း ၾကည့္ဦးမည္ဟု သူ မ်က္လႊာကိုခ်၊ ကိုယ္ကို ကိုင္းညႊတ္ျပီး ခိုင္မာေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကို ခ်လိုက္သည္။

လ..လ..လ...လ...လလလလလလလလလလလလလလလလ..

ညက ခ်ည္းနင္း ၀င္ေရာက္လာျပန္သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ငယ္ရြယ္ေသးေသာ သူ႔ကို အသက္ႏွင့္ အေပ်ာ္မစမ္းရန္ ၀ိုင္းတားၾကသည္။ သူ၏ သံမဏိလို ခိုင္မာေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို မည္သူမွ် မတားႏိုင္ခဲ့ေပ။ တားမရသည့္အဆံုး သူငယ္ခ်င္းမ်ားက လက္ေလွ်ာ့ျပီး အသီးသီး ေခါင္းငံု႔သြားၾကသည္။ မိခင္က မ်က္ရည္၀ဲရင္း ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ ဖခင္က စိတ္မသက္မသာျဖင့္ ေခါင္းကို သြင္သြင္ခါေနသည္။ ညသည္ တိတ္ဆိတ္သြားျပန္သည္။

ေအးစက္ျငိမ္သက္ေနေသာ ေကာင္းကင္ယံတြင္ ၾကယ္ေလးေတြက တစ္ပြင့္စ ႏွစ္ပြင့္စ... သူ ကိုယ့္ကို ေထာင္မတ္လိုက္ျပီး ေန႔လယ္က ပံုစံအတိုင္း ပြင့္ဖတ္မ်ားကို ျပန္႔ကားျပီး ရပ္ေနလိုက္သည္။ ကိုယ္ကို တစ္ခ်က္မွ မတြန္႔ဘဲ အရိုးထိေအာင္ ေအးစိမ့္ေနေသာ အေအးဒဏ္ကို ၾကံ့ၾကံ့ခံရင္း ည၏ အလင္းတန္း ထြက္ရွိလာရာ ေနရာကို သိႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနမိသည္။

ျမဴႏွင္းမ်ားျဖင့္ ပိန္းပိတ္ေမွာင္ေသာည၊ အရိုးကဲြမတတ္ ခ်မ္းေအးလွေသာည၊ တျဖဴးျဖဴး တိုက္ေနေသာ ေလစိမ္မ်ားက သူအား ကလူက်ီစယ္ေနေသးသည္။ ည၏ အလင္းတန္း အစအနကို သူ မျမင္ရေသး။ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုး ေအးခဲစျပဳလာသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုး တိတ္ဆိတ္ျပီး ဘာသံမွ မၾကားရေတာ့...

“ခ်မ္းလိုက္တာ... ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ခ်မ္းေနရတာလဲ”
ဒါေပမဲ့ သူ႔ ကိုယ္ကို နည္းနည္းေလးမွ က်ဳံ႕လိုက္ဖို႔ မစဥ္းစားခဲ့။

မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ပိန္းေမွာင္ေနေသာ ျမဴႏွင္းမ်ား၏ ေနာက္တြင္ အျဖဴေရာင္ အလင္းတန္း တစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္မိသည္။ သူ မ်က္လံုးမ်ားကို အားယူဖြင့္ၾကည့္္လိုက္သည္။ ကိုယ့္မ်က္စိကိုယ္ မယံုၾကည္ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မ်က္ေတာင္မ်ားကို ပုတ္ခတ္ရင္း ေသခ်ာၾကည့္လိုက္မိသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ ၀ိုင္း၀န္းေတာက္ပေသာ လသည္ သူ႔ေရွ႔တြင္ တစ္ေရြ႔ေရြ႔ တက္လာေနသည္။

“အိုး.... ဘုရားေရ”

သူ ခဏတာ မင္သက္သြားသည္။ ေန၏ စူးရွေသာ ေရာင္ျခည္မွလဲြ၍ အလင္းတြင္ တစ္ျခားအေရာင္ ရွိေသးသည္ဟု သူ ထင္မထားမိခဲ့။ သူ႔မ်က္စိေရွ႔က လတြင္ မယံုၾကည္ႏိုင္ေအာင္ လွပေသာ ေငြေရာင္ အလင္းတန္းမ်ား ပါရွိေနသည္ကို မ်က္၀ါးထင္းထင္း သူေတြ႔ျမင္ေနရျပီျဖစ္သည္။

တစ္လက္လက္ ေတာက္ပေနေသာ ထိုေငြေရာင္ အလင္းတန္းမ်ားက သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးကို ေထြးေပြ႔လႊမ္းျခံဳထားသည္။ အလင္း၏ အင္အားတစ္ခုက သူ႔ႏွလံုးသားကို အိပ္ေမြ႔ခ် ညိဳ႕ယူေနသလို ခံစားမိသည္။ တစ္ခဏအတြင္း သူ၏ ၀ိညာဥ္မ်ား ပ်ံ႕လႊင့္ကုန္ျပီး ေအးခ်မ္းေသာ လေရာင္တြင္ သူ ေပ်ာ္၀င္သြားခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ သူ ဘာကိုမွ် မသိေတာ့... တစ္ကိုယ္လံုး ေပ်ာ့ေခြေအးခဲျပီး လဲက်သြားေတာ့သည္။

ည...ည...ည...ည...ညညညညညညညညညညညညညညညညည...............

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္တြင္ ေနၾကာပန္းေလးမ်ား အသီးသီး ႏိုးထလာၾကသည္။ ႏွင္းမ်ားႏွင့္ ေအးခဲေနေသာ သူ႔ကို ေတြ႔ရွိသြားၾကသည္။ ေနေရာက္ျခည္ေအာက္တြင္ သူ၏ ပြင့္ဖတ္မ်ားသည္ နဂိုအတိုင္း ေရႊ၀ါေရာင္ သန္းလွ်က္... တစ္ျခား ေနၾကာပန္းမ်ား၏ ပြင့္ဖတ္မ်ားထက္ပင္ ပိုလန္းဆန္း ေတာက္ပေနသည္။ ပိုထူးျခားသည္က သူ႔ကိုယ္ေပၚတြင္ ေငြေရာင္အလင္းတန္းမ်ား တဖိတ္ဖိတ္ ေတာက္ပေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

ႏွင္းမ်ားျဖင့္ ေအးခဲေနေသာ သူ႔မ်က္ႏွာျပင္တြင္ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္ေသာ အားရေက်နပ္ေသာ အျပံဳးတစ္ခု။ သူ မညႇိဳးႏြမ္း မေသဆံုး သြားႏိုင္ေတာ့... ေန႔ ေရာင္ျခည္ကိုလည္းေကာင္း၊ ည ေရာင္ျခည္ကိုလည္းေကာင္း ခံယူရင္း ပြင့္ဖတ္မ်ား၏ လွပမႈကို သူဆက္ထိန္းထားႏိုင္ခဲ့သည္။

ေရႊ၀ါေရာင္ ပြင့္ဖတ္မ်ားထဲတြင္ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈႏွင့္ ေႏြးေထြးေသာ ေမတၱာမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့သည္။ သူသည္ လေရာင္ကို ခ်စ္မိသြားေသာ ေနၾကာပန္းေလး တစ္ပြင့္ပင္ျဖစ္သည္။




**ႏိုင္းႏိုင္းစေန**
မူရင္း http://www.youthwant.com.tw