စမွတ္ဆီ ဘယ္ေတာ့ျပန္ေရာက္မလဲ?

>

လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၉၈၃ခုႏွစ္က ကြ်န္ေတာ္ဟာ တစ္ျခားလူေတြလိုပဲ အေမရိကားမွာ ပညာေတာ္သင္ သြားတက္ခဲ့တဲ့ သာမန္ဆရာ၀န္တစ္ဦးပါ။

ကြ်န္ေတာ္က ေဆးတကၠသိုလ္မွာ အာရံုေၾကာအထူးကု တဲြဘက္ပါေမာကၡျဖစ္ျပီး ဆရာ၀န္ေတြၾကားမွာ နာမည္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ဦးေႏွာက္ခဲြစိတ္ အထူးကု တစ္ဦးလည္းျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္မွာ လူနာေတြ အရမ္းမ်ားခဲ့တယ္။ အေမရိကားမွာ ေနတုန္းက လူတစ္ခ်ဳိ႔က တကယ္လို႔ ဆရာ၀န္ေတြ၊ နပ္စ္ေတြ ဦးေႏွာက္အာရံုေၾကာ စစ္ေဆးဖို႔ လိုအပ္လာရင္ ဘယ္ဆရာ၀န္ေတြဆီမွာ အကုအသ သြားခံသလဲ ဆုိတာကို စုံစမ္း ေမးျမန္းတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီလိုဆရာ၀န္ကို သူတို႔က “Doctor’s doctor” လို႔ ေခၚၾကတယ္။

ကြ်န္ေတာ္က အဲဒီဆရာ၀န္ေတြရဲ႔ ဦးေႏွာက္နဲ႔ အာရံုေၾကာကု ဆရာ၀န္တစ္ဦးျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္ ၃၆၅ ရက္မွာ ေက့စ္ေပါင္း ၃၆၀ခုကို ကိုင္တြယ္ရသလို ေဆးရံုက လူနာနဲ႔ ေဆးခန္းက လူနာေတြ ေပါင္းလိုက္ရင္ တစ္ႏွစ္မွာ ကြ်န္ေတာ္ လူနာအေယာက္ ၅၀၀၀ေလာက္ ၾကည့္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္ ဘယ္ေလာက္မ်ားတယ္ဆိုတာ ေတြးၾကည့္ရံုနဲ႔ သိႏိုင္ပါတယ္။

တစ္ခါတေလ ညည့္နက္ အလုပ္ဆင္းလို႔ အိမ္ျပန္ရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာလည္း ကြ်န္ေတာ့္သမီးေလး ႏွစ္ေယာက္ ဒီေန႔ လိမၼာရဲ႔လား... ေက်ာင္းမွာ အဆင္ေျပရဲ႔လားလို႔ ေတြးျပီး ရံုးပိတ္ရက္ေတြမွာ ကြ်န္ေတာ့္အခ်ိန္ကို ခဲြျပီး သူတို႔နဲ႔အတူ ျမင္းမစီးႏိုင္တာ၊ ငါးမမွ်ားႏိုင္တာကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။

ဒါေပမဲ့ သူတို႔ လႈပ္ရွားႏိုင္ဖို႔အတြက္ ျခံ၀န္းက်ယ္နဲ႔ အိမ္ၾကီးတစ္အိမ္ ၀ယ္ေပးထားျပီပဲ။ ျခံထဲမွာ သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစားႏိုင္တယ္။ ေရကူးႏိုင္တယ္။ သစ္ပင္တက္ႏိုင္တာပဲလို႔ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ႏွစ္သိမ့္လိုက္မိတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ ငယ္ဘ၀နဲ႔စာရင္ သူတို႔ ရွင္သန္ရာ ဘ၀က ျပီးျပည့္စံုေနပါျပီ။ သူတို႔ကို နာမည္ၾကီး ေက်ာင္းမွာထားတဲ့အျပင္ ေငြလည္း စုထားေပးတယ္။ သူတို႔ တကၠသိုလ္ေရာက္ရင္ ပညာသင္စရိတ္အျဖင့္ ဘဏ္မွာ ကြ်န္ေတာ္ ေငြစုထားဦးမယ္။ သူတုိ႔ အရြယ္ေရာက္ရင္ စီးပြားေရးလုပ္ႏိုင္ဖို႔ လူတစ္ဦးဆီအတြက္ ေငြေတြစုထားဦးမယ္။ ပင္စင္ယူသြားတဲ့ အေဖ့ကိုလည္း လတိုင္း သားသမီးေတြဆီမွာ လက္ျဖန္႔မေတာင္းရေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ ေငြစုဦးမယ္။ ေနာက္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ ......

တနဂၤေႏြေန႔ တစ္ေန႔မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္မိသားစုလံုး ဘုရားေက်ာင္းကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဘုရားရွိခိုးျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီးက အမ်ဳိးသမီး အစည္းအေ၀းအတြက္ ဘုရားေက်ာင္းမွာ က်န္ေနခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ကေလးေတြကို ေခၚျပီး တရုတ္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္မွာ ေန႔လယ္စာ သြားစားခဲ့ၾကတယ္။ ကေလးေတြကို အိမ္ျပန္ပို႔ျပီး ေဆးရံုကို ကြ်န္ေတာ္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ကားေမာင္းရင္း ကြ်န္ေတာ္ အသက္ရွဴက်ပ္ျပီး ရင္ဘတ္ေအာင့္လာတယ္။ ရင္ေအာင့္သက္သာေအာင္ ကားတစ္စီးလံုးကို ရီမုကြန္ထရိုနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ မာစီဒီးကား ျပတင္းေပါက္ကို ေလ၀င္ေလထြက္ ေကာင္းေအာင္ဖြင့္လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဆးရံုေရာက္တဲ့အထိ မသက္သာခဲ့ဘူး။ အေရးေပၚမွာ တာ၀န္က်တဲ့ ဆရာ၀န္တစ္ဦးကို စစ္ေဆးခိုင္းေတာ့လဲ ပံုမွန္ပါပဲ။ အခန္႔သင့္ေတြ႔လိုက္တဲ့ ႏွလံုးအထူးကု တစ္ဦးကို တိုင္ပင္ေတာ့ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို စစ္ေဆးျပီး ေဆးရံုတက္ခိုင္းခဲ့တယ္။

သူရဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္က ေဆးရံုတစ္ရံုးလံုးရဲ႔ ဆရာ၀န္ေတြ၊ ၀န္ထမ္းေတြနဲ႔ လူနာေတြအတြက္ ကြ်န္ေတာ့္လိုေတာ္တဲ့ အာရံုေၾကာအထူးကု ဆရာ၀န္တစ္ဦးကို မဆံုး႐ံႈးခ်င္လို႔ပဲျဖစ္တယ္။ အသက္ ၈၉ရွိျပီျဖစ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အဘိုးနဲ႔ အသက္ ၆၇ႏွစ္ရွိတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အေဖက က်န္းက်န္းမာမာ ရွိေနတုန္းပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မ်ဳိးရိုးမွာ ႏွလံုးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေရာဂါေတြ မရွိဖူးေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ ျငင္းဆိုခဲ့တယ္။ သူတို႔အသက္ရွင္ က်န္းမာေနတာ ကြ်န္ေတာ္လို႔ စိတ္ဖိအားမ်ားတဲ့ အာရံုေၾကာအထူးကု ဆရာ၀န္ တစ္ဦး မဟုတ္တဲ့အတြက္ျဖစ္တယ္လို႔ သူက ျပန္ေခ်ပပါတယ္။


ေနာက္ဆံုးမွာ ကြ်န္ေတာ္ေဆးရံု (၃)ရက္တက္ခဲ့ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို စစ္ေဆးကုသဖို႔အတြက္ ေဒၚလာ တစ္သိန္းနီးပါး အကုန္အက်ခံခဲ့ၾကတယ္။ စစ္ေဆးတဲ့ ရလဒ္က တရုတ္ဆိုင္မွာ စားခဲ့တဲ့ ေခါက္ဆဲြမွာ အခ်ဳိမႈန္႔ေတြ အလြန္အကြ်ံ ထည့္ထားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္လို႔ ခန္႔မွန္းသိခဲ့ရတယ္။ ႏွလံုးေသြးေၾကာက်ဥ္းတာ၊ ပိတ္တာ မဟုတ္ဘူးလို႔လဲ သိခဲ့ရပါတယ္။

(၄)ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ ကြ်န္ေတာ္ ေဆးရံုကဆင္းတာနဲ႔ ခဲြစိတ္ခန္းထဲ ၀င္ျပီး အလုပ္စဆင္းခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုခ်က္ခ်င္း အလုပ္စ၀င္တာကလဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ၾကီးစိတ္၊ တာ၀န္သိတတ္စိတ္၊ ငါမရွိရင္ မျဖစ္တဲ့စိတ္ေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဆးရံုတက္ေနတဲ့ အေတာအတြင္း ကြ်န္ေတာ္ စာအုပ္ေတြ အမ်ားၾကီး ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အက်ဳိးက အဲဒီစိတ္ေတြကို ေျပာင္းလဲေစခဲ့တယ္။ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ရုရွားစာေရးဆရာ Leo Tolstoyရဲ႔ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္က ဒီလိုေရးထားပါတယ္။

တစ္ခါက လယ္သမားတစ္ဦးဟာ မနက္မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္ထိ အလုပ္ကို ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ ၾကိဳးစားျပီး လုပ္ခဲ့တယ္။ ေန႔လယ္စာ စားဖို႔ေတာင္ မအားမလပ္ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔တာကုန္လို႔ ေန၀င္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ေန႔တာကလဲ တိုလိုက္တာလို႔ ညည္းတတ္သလို “have to save something for raining days” (လိုအပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ အသံုးျပဳဖို႔ အစာေတြကို ငါဆုေတာင္းရမယ္) လို႔လည္း အျမဲေရရြတ္ေနတတ္တယ္။

ဒါကို နတ္သမီးတစ္ပါးက ၾကားေတာ့ လယ္သမားကို သနားသြားတယ္။ သူဟာ လယ္သမားနား ခ်ည္းကပ္ျပီး “အသင္က အလုပ္ၾကိဳးစားတယ္။ မိဘေတြကိုလည္း ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္တယ္။ သားသမီးေတြကိုလည္း ခ်စ္တယ္။ အိမ္နီးခ်င္း မိတ္ေဆြေတြနဲ႔လည္း သင့္ျမတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားသခင္က အသင့္ကို ပိုုျပည့္စံုေအာင္ လယ္ဧကေတြ ခ်ီးျမႇင့္ေပးမယ္။ ဒီေန႔ ဒီေနရာကို စမွတ္ထားျပီး အသင္ အစြမ္းရွိသေလာက္ ေျပးပါ။ တစ္ပတ္လွည့္လာလို႔ စမွတ္ကို ျပန္ေရာက္ရင္ အသင္ေျပးခဲ့တဲ့ ေျမဧကေတြကို အသင္ပိုင္ဆိုင္မွာျဖစ္တယ္” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

နတ္သမီးရဲ႔ စကားကိုၾကားေတာ့ လယ္သမားဟာ ၀မ္းသာျပီး ခ်က္ခ်င္း စေျပးပါတယ္။ ေမာပန္းရင္ ေသာက္ဖို႔ ေရဗူးလဲ ေမ့ေနျပီး ေရွ႔ကိုသာ အားသြန္ခြန္စုိက္ ေျပးေနေတာ့တယ္။ သူဟာ နာရီ၀က္ေလာက္ေျပးျပီး ေနာက္ျပန္ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူ ၀မ္းသာသြားတယ္။ သူေျပးခဲ့တဲ့ ေျမဧကေတြ သူ႔တစ္သက္ လံုေလာက္ျပီလို႔ေတြးျပီး အေျပးရပ္ဖို႔ သူစဥ္းစားလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုအခြင့္အေရးက ရခဲတယ္။ ငါ့သားသမီးေတြအတြက္ ငါထပ္ေျပးလိုက္ဦးမယ္ဆိုျပီး ေနာက္တစ္နာရီ ထပ္ေျပးျပန္တယ္။ လယ္သမားဟာ ေခြ်းတျပိဳက္ျပိဳက္နဲ႔ ဆာေလာင္ ပင္ပန္းေနပါျပီ။ သူေနာက္ျပန္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ျပန္တယ္။ စမွတ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ အလွမ္းေ၀းေနျပီျဖစ္လုိ႔ သူေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ဖို႔ စဥ္းစားလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ေမာင္ႏွမကို သတိရမိျပီး သူဆက္ေျပးျပန္တယ္။ ေျပးရင္ သူ႔ရင္၀ ေအာင့္လာတယ္။ ေခါင္းလဲ မူးလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ ထပ္စဥ္းစားျပန္တယ္။ “အင္း.. ငါအသက္ၾကီးျပီ။ အရင္လိုလဲ မသန္မာေတာ့ဘူး။ အိုစာ မင္းစာအတြက္ ငါထပ္ေျပးဦးမယ္” ဆိုျပီး သူဆက္ေျပးျပန္တယ္။ ေျပးေနရင္း အေမာမခံႏိုင္ေတာ့ ေနရာမွာတင္ လဲက် ေသဆံုးသြားေတာ့တယ္။ စမွတ္ဆီကိုေတာင္ သူျပန္လွည့္ဖို႔ အခြင့္အေရး မရခဲ့လို႔ ေျမေတြလဲ ဆံုး႐ႈံးခ့ဲရတယ္။

ပံုျပင္ရဲ႔ ဆိုလိုခ်က္က လူတစ္ေယာက္ဟာ ေလာဘ အရမ္းတက္လာရင္ ေနာက္ဆံုးမွာ အရာအားလံုးကို လက္လြတ္ရတတ္တယ္ ဆိုတာပဲျဖစ္တယ္။ အဲဒီပံုျပင္က ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႔ အျမင္ေတြကို ေျပာင္းလဲေစခဲ့တယ္။ လယ္သမားလို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေလာဘမၾကီးသင့္ဘူး။

ေနာက္ပိုင္း တစ္ႏွစ္မွာ ကြ်န္ေတာ္တစ္လ ခြင့္ယူျပီး က်န္းမာေရး အသိျဖန္႔သူအျဖင့္ လုပ္အားေပးခဲ့တယ္။ မဖြံျဖိဳးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ သြားေရာက္ျပီး က်န္းမာေရး ဗဟုသုတအတြက္ စာေတြ သင္ၾကားေပးတယ္။ လုပ္အားေပးတဲ့ ကာလအတြင္း သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြနဲ႔ ဘာသာတူအခ်ဳိ႔ကို ခင္မင္ရင္းႏွီးဖို႔ အခြင့္ရခဲ့တယ္။ လူေတြကို ကူညီတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း အရသာကိုလည္း ေလ့လာခဲ့ရတယ္။

၁၉၈၄ မက္ဆီကိုက ကမာၻ႔ခရစ္ယာန္ ဆရာ၀န္မ်ား အစည္းအေ၀းမွာ လက္နဲ႔ အနာၾကီးေရာဂါ အထူးကု ဆရာ၀န္ Paul Brandကုိ ခင္မင္ရင္းႏွီးခြင့္ ရခဲ့တယ္။

၁၉၈၅မွာ Mother Theresa ဆီ ေရာက္ခဲ့စဥ္က သူ႔ဆီက ေခြ်တာတဲ့ နည္းလမ္းကို သင္ယူႏိုင္ခဲ့တယ္။ “Live Simple, so thousands of others can simply live” ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေခြ်တာမွ က်န္ရွိေနတဲ့ ပစၥည္းဥစၥာေတြကို လုိအပ္ေနတဲ့ ဆင္းရဲသားေတြ အသက္ဆက္ရွင္ဖို႔ လွဴဒါန္းရမယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူေျပာျပခဲ့တယ္။

၁၉၉၆မွာ ထိုင္၀မ္ကြ်န္း ေတာျမိဳ႔ေလးတစ္ျမိဳ႔က Mennonite Christian Hospital မွာ ကြ်န္ေတာ္ လုပ္အားေပးအျဖင့္နဲ႔ တစ္လေရာက္ခဲ့တုန္းက အရင္ေဆးရံုအုပ္ၾကီး Dr.Brownနဲ႔ ပထမဆံုးအၾကိမ္ သိခြင့္ရခဲ့တယ္။ Dr.Brown အိမ္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ထမင္းစားဖိတ္ခံရမွာ Mrs. Brown ဟာ စိုစြတ္တဲ့ ျမိဳ႔မွာ ေနထိုင္ရတဲ့အတြက္ ေလျဖတ္ခံထားရေၾကာင္း သိရတဲ့အျပင္ Dr. Brown လည္း လက္နာလို႔ အျမဲေသာက္တဲ့ Aspirin ေဆးေၾကာင့္ နားေလးေ၀ဒနာကုိ ခံစားေနရတယ္လို႔ သိရတယ္။

ဒါေတာင္ သူတို႔ဟာ ႏိုင္ငံရပ္ျခားက လာျပီး လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ခက္ခဲတဲ့၊ က်န္းမာေရး အသိဥာဏ္ မဖြံ႔ျဖိဳးတဲ့ ထိုင္၀မ္ကြ်န္းက ဒီလိုေတာျမိဳ႔ေလးမွာ လာျပီး အႏွစ္၄၀လံုး ဘ၀ကို ေပးဆပ္ခဲ့တယ္။ ထိုင္၀မ္လူမ်ဳိးျဖစ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကုိ ေက်းဇူးတင္မိသလို ကိုယ့္ကိုယ့္ကိုလည္း ရွက္မိပါတယ္။

၁၉၉၀မွာ Dr. Brown ပင္စင္ယူျပီး အေမရိကားကို ျပန္ေတာ့ ေနဖို႔ အိမ္ေတာင္ မရွိခဲ့ရွာဘူး။ ကိုယ့္က်ဳိးကို စြန္႔ျပီး လူေတြအတြက္ ေပးဆပ္ခဲ့တဲ့ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ ပိုေလးစားမိခဲ့တယ္။

၁၉၉၁မွာ ထိုင္၀မ္က သူ႔ကိုဂုဏ္ျပဳဆုေပးတဲ့ အခမ္းအနားမွာ Dr. Brownက “ကြ်န္ေတာ္တစ္သက္ကို ထိုင္၀မ္အတြက္ ေပးဆပ္ခဲ့တယ္။ ထိုင္၀မ္လူမ်ဳိးေတြ အထူးသျဖင့္ ထိုင္၀မ္က ဆရာ၀န္ေတြလည္း ကြ်န္ေတာ္လို႔ပဲ ကိုယ့္လူမ်ဳိးအတြက္ ေပးဆပ္ႏိုင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ခုိကုိးရာမဲ့သူေတြ၊ ေတာျမိဳ႔က ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ဖို႔လိုတဲ့ လူေတြအတြက္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ႏွေျမာစရာေကာင္းတာက ထိုင္၀မ္က ဆရာ၀န္ေတြဟာ အဲဒီေတာျမိဳ႔ေတြကို ေ၀းတယ္ထင္ျပီး မသြားၾကဘဲ အေမရိကားကိုေတာ့ ခရီးနီးတယ္ ထင္ျပီး အားလံုးက အေမရိကားမွာပဲ လာစုေနၾကတယ္” လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။

သူရဲ႔ စကားေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကို တည့္တည့္ေျပာေနသလို ခံစားမိတယ္။ သူ႔စကားကပဲ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႔ စမွတ္ျဖစ္တဲ့ ထိုင္၀မ္ကို ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေရာက္ေအာင္ ဆဲြေခၚခဲ့တယ္။ ၁၉၉၃ ႏွစ္ကုန္မွာ Dr. Brownရဲ႔ တာ၀န္ကို ကြ်န္ေတာ္ ဆက္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တယ္။ ေ၀းလံတဲ့ ေနရပ္က တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႔ က်န္းမာေရးအတြက္ တာ၀န္ယူခဲ့တယ္။

ထိုင္၀မ္မွာ ဦးေခါင္း အထိခိုက္ဆံုးေနရာ၊ အေသအေပ်ာက္ အမ်ားဆံုးေနရာျဖစ္တဲ့ ေတာျမိဳ႔တစ္ျမိဳ႔မွာ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႔ ဦးေႏွာက္အာရံုေၾကာ အထူးကုဆိုတဲ့ အတတ္ပညာနဲ႔ တာ၀န္ လာထမ္းေဆာင္ရတဲ့အတြက္လည္း ၀မ္းသာေက်နပ္မိခဲ့တယ္။

နတ္သမီးက ကြ်န္ေတာ္ကို ေျမဧကေတြ မေပးခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ကို ေတာင္းဆုေတြ ေပးခဲ့တယ္။ ျပည့္၀တဲ့ လူ႔ဘ၀ကို ခံစားေစခဲ့တယ္။ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ေပးခဲ့တယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ ရာစုႏွစ္ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ေနတဲ့ ေခတ္သစ္လူေတြပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရွ႔ကိုပဲ အားသြန္ခြန္စိုက္ ေျပးေနၾကတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္က်မွ စမွတ္ဆီ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပန္လွည့္ၾကမယ္လို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ စဥ္းစားခဲ့ဖူးပါသလား...?




(ထိုင္၀မ္ Hualien Mennonite Christian Hospital ေဆးရံုအုပ္ Dr. Huang Sheng-hsiung ၏ “ မေတာ္တဆ လူ႔ဘ၀” အား ဘာသာျပန္ ခံစားသည္။)



ေရးသားသူ... ႏုိင္းႏုိင္းစေန

လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၉၈၃ခုႏွစ္က ကြ်န္ေတာ္ဟာ တစ္ျခားလူေတြလိုပဲ အေမရိကားမွာ ပညာေတာ္သင္ သြားတက္ခဲ့တဲ့ သာမန္ဆရာ၀န္တစ္ဦးပါ။

ကြ်န္ေတာ္က ေဆးတကၠသိုလ္မွာ အာရံုေၾကာအထူးကု တဲြဘက္ပါေမာကၡျဖစ္ျပီး ဆရာ၀န္ေတြၾကားမွာ နာမည္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ဦးေႏွာက္ခဲြစိတ္ အထူးကု တစ္ဦးလည္းျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္မွာ လူနာေတြ အရမ္းမ်ားခဲ့တယ္။ အေမရိကားမွာ ေနတုန္းက လူတစ္ခ်ဳိ႔က တကယ္လို႔ ဆရာ၀န္ေတြ၊ နပ္စ္ေတြ ဦးေႏွာက္အာရံုေၾကာ စစ္ေဆးဖို႔ လိုအပ္လာရင္ ဘယ္ဆရာ၀န္ေတြဆီမွာ အကုအသ သြားခံသလဲ ဆုိတာကို စုံစမ္း ေမးျမန္းတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီလိုဆရာ၀န္ကို သူတို႔က “Doctor’s doctor” လို႔ ေခၚၾကတယ္။

ကြ်န္ေတာ္က အဲဒီဆရာ၀န္ေတြရဲ႔ ဦးေႏွာက္နဲ႔ အာရံုေၾကာကု ဆရာ၀န္တစ္ဦးျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္ ၃၆၅ ရက္မွာ ေက့စ္ေပါင္း ၃၆၀ခုကို ကိုင္တြယ္ရသလို ေဆးရံုက လူနာနဲ႔ ေဆးခန္းက လူနာေတြ ေပါင္းလိုက္ရင္ တစ္ႏွစ္မွာ ကြ်န္ေတာ္ လူနာအေယာက္ ၅၀၀၀ေလာက္ ၾကည့္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္ ဘယ္ေလာက္မ်ားတယ္ဆိုတာ ေတြးၾကည့္ရံုနဲ႔ သိႏိုင္ပါတယ္။

တစ္ခါတေလ ညည့္နက္ အလုပ္ဆင္းလို႔ အိမ္ျပန္ရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာလည္း ကြ်န္ေတာ့္သမီးေလး ႏွစ္ေယာက္ ဒီေန႔ လိမၼာရဲ႔လား... ေက်ာင္းမွာ အဆင္ေျပရဲ႔လားလို႔ ေတြးျပီး ရံုးပိတ္ရက္ေတြမွာ ကြ်န္ေတာ့္အခ်ိန္ကို ခဲြျပီး သူတို႔နဲ႔အတူ ျမင္းမစီးႏိုင္တာ၊ ငါးမမွ်ားႏိုင္တာကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။

ဒါေပမဲ့ သူတို႔ လႈပ္ရွားႏိုင္ဖို႔အတြက္ ျခံ၀န္းက်ယ္နဲ႔ အိမ္ၾကီးတစ္အိမ္ ၀ယ္ေပးထားျပီပဲ။ ျခံထဲမွာ သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစားႏိုင္တယ္။ ေရကူးႏိုင္တယ္။ သစ္ပင္တက္ႏိုင္တာပဲလို႔ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ႏွစ္သိမ့္လိုက္မိတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ ငယ္ဘ၀နဲ႔စာရင္ သူတို႔ ရွင္သန္ရာ ဘ၀က ျပီးျပည့္စံုေနပါျပီ။ သူတို႔ကို နာမည္ၾကီး ေက်ာင္းမွာထားတဲ့အျပင္ ေငြလည္း စုထားေပးတယ္။ သူတို႔ တကၠသိုလ္ေရာက္ရင္ ပညာသင္စရိတ္အျဖင့္ ဘဏ္မွာ ကြ်န္ေတာ္ ေငြစုထားဦးမယ္။ သူတုိ႔ အရြယ္ေရာက္ရင္ စီးပြားေရးလုပ္ႏိုင္ဖို႔ လူတစ္ဦးဆီအတြက္ ေငြေတြစုထားဦးမယ္။ ပင္စင္ယူသြားတဲ့ အေဖ့ကိုလည္း လတိုင္း သားသမီးေတြဆီမွာ လက္ျဖန္႔မေတာင္းရေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ ေငြစုဦးမယ္။ ေနာက္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ ......

တနဂၤေႏြေန႔ တစ္ေန႔မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္မိသားစုလံုး ဘုရားေက်ာင္းကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဘုရားရွိခိုးျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီးက အမ်ဳိးသမီး အစည္းအေ၀းအတြက္ ဘုရားေက်ာင္းမွာ က်န္ေနခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ကေလးေတြကို ေခၚျပီး တရုတ္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္မွာ ေန႔လယ္စာ သြားစားခဲ့ၾကတယ္။ ကေလးေတြကို အိမ္ျပန္ပို႔ျပီး ေဆးရံုကို ကြ်န္ေတာ္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ကားေမာင္းရင္း ကြ်န္ေတာ္ အသက္ရွဴက်ပ္ျပီး ရင္ဘတ္ေအာင့္လာတယ္။ ရင္ေအာင့္သက္သာေအာင္ ကားတစ္စီးလံုးကို ရီမုကြန္ထရိုနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ မာစီဒီးကား ျပတင္းေပါက္ကို ေလ၀င္ေလထြက္ ေကာင္းေအာင္ဖြင့္လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဆးရံုေရာက္တဲ့အထိ မသက္သာခဲ့ဘူး။ အေရးေပၚမွာ တာ၀န္က်တဲ့ ဆရာ၀န္တစ္ဦးကို စစ္ေဆးခိုင္းေတာ့လဲ ပံုမွန္ပါပဲ။ အခန္႔သင့္ေတြ႔လိုက္တဲ့ ႏွလံုးအထူးကု တစ္ဦးကို တိုင္ပင္ေတာ့ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို စစ္ေဆးျပီး ေဆးရံုတက္ခိုင္းခဲ့တယ္။

သူရဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္က ေဆးရံုတစ္ရံုးလံုးရဲ႔ ဆရာ၀န္ေတြ၊ ၀န္ထမ္းေတြနဲ႔ လူနာေတြအတြက္ ကြ်န္ေတာ့္လိုေတာ္တဲ့ အာရံုေၾကာအထူးကု ဆရာ၀န္တစ္ဦးကို မဆံုး႐ံႈးခ်င္လို႔ပဲျဖစ္တယ္။ အသက္ ၈၉ရွိျပီျဖစ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အဘိုးနဲ႔ အသက္ ၆၇ႏွစ္ရွိတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အေဖက က်န္းက်န္းမာမာ ရွိေနတုန္းပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မ်ဳိးရိုးမွာ ႏွလံုးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေရာဂါေတြ မရွိဖူးေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ ျငင္းဆိုခဲ့တယ္။ သူတို႔အသက္ရွင္ က်န္းမာေနတာ ကြ်န္ေတာ္လို႔ စိတ္ဖိအားမ်ားတဲ့ အာရံုေၾကာအထူးကု ဆရာ၀န္ တစ္ဦး မဟုတ္တဲ့အတြက္ျဖစ္တယ္လို႔ သူက ျပန္ေခ်ပပါတယ္။


ေနာက္ဆံုးမွာ ကြ်န္ေတာ္ေဆးရံု (၃)ရက္တက္ခဲ့ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို စစ္ေဆးကုသဖို႔အတြက္ ေဒၚလာ တစ္သိန္းနီးပါး အကုန္အက်ခံခဲ့ၾကတယ္။ စစ္ေဆးတဲ့ ရလဒ္က တရုတ္ဆိုင္မွာ စားခဲ့တဲ့ ေခါက္ဆဲြမွာ အခ်ဳိမႈန္႔ေတြ အလြန္အကြ်ံ ထည့္ထားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္လို႔ ခန္႔မွန္းသိခဲ့ရတယ္။ ႏွလံုးေသြးေၾကာက်ဥ္းတာ၊ ပိတ္တာ မဟုတ္ဘူးလို႔လဲ သိခဲ့ရပါတယ္။

(၄)ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ ကြ်န္ေတာ္ ေဆးရံုကဆင္းတာနဲ႔ ခဲြစိတ္ခန္းထဲ ၀င္ျပီး အလုပ္စဆင္းခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုခ်က္ခ်င္း အလုပ္စ၀င္တာကလဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ၾကီးစိတ္၊ တာ၀န္သိတတ္စိတ္၊ ငါမရွိရင္ မျဖစ္တဲ့စိတ္ေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဆးရံုတက္ေနတဲ့ အေတာအတြင္း ကြ်န္ေတာ္ စာအုပ္ေတြ အမ်ားၾကီး ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အက်ဳိးက အဲဒီစိတ္ေတြကို ေျပာင္းလဲေစခဲ့တယ္။ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ရုရွားစာေရးဆရာ Leo Tolstoyရဲ႔ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္က ဒီလိုေရးထားပါတယ္။

တစ္ခါက လယ္သမားတစ္ဦးဟာ မနက္မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္ထိ အလုပ္ကို ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ ၾကိဳးစားျပီး လုပ္ခဲ့တယ္။ ေန႔လယ္စာ စားဖို႔ေတာင္ မအားမလပ္ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔တာကုန္လို႔ ေန၀င္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ေန႔တာကလဲ တိုလိုက္တာလို႔ ညည္းတတ္သလို “have to save something for raining days” (လိုအပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ အသံုးျပဳဖို႔ အစာေတြကို ငါဆုေတာင္းရမယ္) လို႔လည္း အျမဲေရရြတ္ေနတတ္တယ္။

ဒါကို နတ္သမီးတစ္ပါးက ၾကားေတာ့ လယ္သမားကို သနားသြားတယ္။ သူဟာ လယ္သမားနား ခ်ည္းကပ္ျပီး “အသင္က အလုပ္ၾကိဳးစားတယ္။ မိဘေတြကိုလည္း ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္တယ္။ သားသမီးေတြကိုလည္း ခ်စ္တယ္။ အိမ္နီးခ်င္း မိတ္ေဆြေတြနဲ႔လည္း သင့္ျမတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားသခင္က အသင့္ကို ပိုုျပည့္စံုေအာင္ လယ္ဧကေတြ ခ်ီးျမႇင့္ေပးမယ္။ ဒီေန႔ ဒီေနရာကို စမွတ္ထားျပီး အသင္ အစြမ္းရွိသေလာက္ ေျပးပါ။ တစ္ပတ္လွည့္လာလို႔ စမွတ္ကို ျပန္ေရာက္ရင္ အသင္ေျပးခဲ့တဲ့ ေျမဧကေတြကို အသင္ပိုင္ဆိုင္မွာျဖစ္တယ္” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

နတ္သမီးရဲ႔ စကားကိုၾကားေတာ့ လယ္သမားဟာ ၀မ္းသာျပီး ခ်က္ခ်င္း စေျပးပါတယ္။ ေမာပန္းရင္ ေသာက္ဖို႔ ေရဗူးလဲ ေမ့ေနျပီး ေရွ႔ကိုသာ အားသြန္ခြန္စုိက္ ေျပးေနေတာ့တယ္။ သူဟာ နာရီ၀က္ေလာက္ေျပးျပီး ေနာက္ျပန္ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူ ၀မ္းသာသြားတယ္။ သူေျပးခဲ့တဲ့ ေျမဧကေတြ သူ႔တစ္သက္ လံုေလာက္ျပီလို႔ေတြးျပီး အေျပးရပ္ဖို႔ သူစဥ္းစားလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုအခြင့္အေရးက ရခဲတယ္။ ငါ့သားသမီးေတြအတြက္ ငါထပ္ေျပးလိုက္ဦးမယ္ဆိုျပီး ေနာက္တစ္နာရီ ထပ္ေျပးျပန္တယ္။ လယ္သမားဟာ ေခြ်းတျပိဳက္ျပိဳက္နဲ႔ ဆာေလာင္ ပင္ပန္းေနပါျပီ။ သူေနာက္ျပန္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ျပန္တယ္။ စမွတ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ အလွမ္းေ၀းေနျပီျဖစ္လုိ႔ သူေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ဖို႔ စဥ္းစားလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ေမာင္ႏွမကို သတိရမိျပီး သူဆက္ေျပးျပန္တယ္။ ေျပးရင္ သူ႔ရင္၀ ေအာင့္လာတယ္။ ေခါင္းလဲ မူးလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ ထပ္စဥ္းစားျပန္တယ္။ “အင္း.. ငါအသက္ၾကီးျပီ။ အရင္လိုလဲ မသန္မာေတာ့ဘူး။ အိုစာ မင္းစာအတြက္ ငါထပ္ေျပးဦးမယ္” ဆိုျပီး သူဆက္ေျပးျပန္တယ္။ ေျပးေနရင္း အေမာမခံႏိုင္ေတာ့ ေနရာမွာတင္ လဲက် ေသဆံုးသြားေတာ့တယ္။ စမွတ္ဆီကိုေတာင္ သူျပန္လွည့္ဖို႔ အခြင့္အေရး မရခဲ့လို႔ ေျမေတြလဲ ဆံုး႐ႈံးခ့ဲရတယ္။

ပံုျပင္ရဲ႔ ဆိုလိုခ်က္က လူတစ္ေယာက္ဟာ ေလာဘ အရမ္းတက္လာရင္ ေနာက္ဆံုးမွာ အရာအားလံုးကို လက္လြတ္ရတတ္တယ္ ဆိုတာပဲျဖစ္တယ္။ အဲဒီပံုျပင္က ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႔ အျမင္ေတြကို ေျပာင္းလဲေစခဲ့တယ္။ လယ္သမားလို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေလာဘမၾကီးသင့္ဘူး။

ေနာက္ပိုင္း တစ္ႏွစ္မွာ ကြ်န္ေတာ္တစ္လ ခြင့္ယူျပီး က်န္းမာေရး အသိျဖန္႔သူအျဖင့္ လုပ္အားေပးခဲ့တယ္။ မဖြံျဖိဳးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ သြားေရာက္ျပီး က်န္းမာေရး ဗဟုသုတအတြက္ စာေတြ သင္ၾကားေပးတယ္။ လုပ္အားေပးတဲ့ ကာလအတြင္း သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြနဲ႔ ဘာသာတူအခ်ဳိ႔ကို ခင္မင္ရင္းႏွီးဖို႔ အခြင့္ရခဲ့တယ္။ လူေတြကို ကူညီတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း အရသာကိုလည္း ေလ့လာခဲ့ရတယ္။

၁၉၈၄ မက္ဆီကိုက ကမာၻ႔ခရစ္ယာန္ ဆရာ၀န္မ်ား အစည္းအေ၀းမွာ လက္နဲ႔ အနာၾကီးေရာဂါ အထူးကု ဆရာ၀န္ Paul Brandကုိ ခင္မင္ရင္းႏွီးခြင့္ ရခဲ့တယ္။

၁၉၈၅မွာ Mother Theresa ဆီ ေရာက္ခဲ့စဥ္က သူ႔ဆီက ေခြ်တာတဲ့ နည္းလမ္းကို သင္ယူႏိုင္ခဲ့တယ္။ “Live Simple, so thousands of others can simply live” ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေခြ်တာမွ က်န္ရွိေနတဲ့ ပစၥည္းဥစၥာေတြကို လုိအပ္ေနတဲ့ ဆင္းရဲသားေတြ အသက္ဆက္ရွင္ဖို႔ လွဴဒါန္းရမယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူေျပာျပခဲ့တယ္။

၁၉၉၆မွာ ထိုင္၀မ္ကြ်န္း ေတာျမိဳ႔ေလးတစ္ျမိဳ႔က Mennonite Christian Hospital မွာ ကြ်န္ေတာ္ လုပ္အားေပးအျဖင့္နဲ႔ တစ္လေရာက္ခဲ့တုန္းက အရင္ေဆးရံုအုပ္ၾကီး Dr.Brownနဲ႔ ပထမဆံုးအၾကိမ္ သိခြင့္ရခဲ့တယ္။ Dr.Brown အိမ္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ထမင္းစားဖိတ္ခံရမွာ Mrs. Brown ဟာ စိုစြတ္တဲ့ ျမိဳ႔မွာ ေနထိုင္ရတဲ့အတြက္ ေလျဖတ္ခံထားရေၾကာင္း သိရတဲ့အျပင္ Dr. Brown လည္း လက္နာလို႔ အျမဲေသာက္တဲ့ Aspirin ေဆးေၾကာင့္ နားေလးေ၀ဒနာကုိ ခံစားေနရတယ္လို႔ သိရတယ္။

ဒါေတာင္ သူတို႔ဟာ ႏိုင္ငံရပ္ျခားက လာျပီး လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ခက္ခဲတဲ့၊ က်န္းမာေရး အသိဥာဏ္ မဖြံ႔ျဖိဳးတဲ့ ထိုင္၀မ္ကြ်န္းက ဒီလိုေတာျမိဳ႔ေလးမွာ လာျပီး အႏွစ္၄၀လံုး ဘ၀ကို ေပးဆပ္ခဲ့တယ္။ ထိုင္၀မ္လူမ်ဳိးျဖစ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကုိ ေက်းဇူးတင္မိသလို ကိုယ့္ကိုယ့္ကိုလည္း ရွက္မိပါတယ္။

၁၉၉၀မွာ Dr. Brown ပင္စင္ယူျပီး အေမရိကားကို ျပန္ေတာ့ ေနဖို႔ အိမ္ေတာင္ မရွိခဲ့ရွာဘူး။ ကိုယ့္က်ဳိးကို စြန္႔ျပီး လူေတြအတြက္ ေပးဆပ္ခဲ့တဲ့ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ ပိုေလးစားမိခဲ့တယ္။

၁၉၉၁မွာ ထိုင္၀မ္က သူ႔ကိုဂုဏ္ျပဳဆုေပးတဲ့ အခမ္းအနားမွာ Dr. Brownက “ကြ်န္ေတာ္တစ္သက္ကို ထိုင္၀မ္အတြက္ ေပးဆပ္ခဲ့တယ္။ ထိုင္၀မ္လူမ်ဳိးေတြ အထူးသျဖင့္ ထိုင္၀မ္က ဆရာ၀န္ေတြလည္း ကြ်န္ေတာ္လို႔ပဲ ကိုယ့္လူမ်ဳိးအတြက္ ေပးဆပ္ႏိုင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ခုိကုိးရာမဲ့သူေတြ၊ ေတာျမိဳ႔က ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ဖို႔လိုတဲ့ လူေတြအတြက္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ႏွေျမာစရာေကာင္းတာက ထိုင္၀မ္က ဆရာ၀န္ေတြဟာ အဲဒီေတာျမိဳ႔ေတြကို ေ၀းတယ္ထင္ျပီး မသြားၾကဘဲ အေမရိကားကိုေတာ့ ခရီးနီးတယ္ ထင္ျပီး အားလံုးက အေမရိကားမွာပဲ လာစုေနၾကတယ္” လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။

သူရဲ႔ စကားေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကို တည့္တည့္ေျပာေနသလို ခံစားမိတယ္။ သူ႔စကားကပဲ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႔ စမွတ္ျဖစ္တဲ့ ထိုင္၀မ္ကို ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေရာက္ေအာင္ ဆဲြေခၚခဲ့တယ္။ ၁၉၉၃ ႏွစ္ကုန္မွာ Dr. Brownရဲ႔ တာ၀န္ကို ကြ်န္ေတာ္ ဆက္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တယ္။ ေ၀းလံတဲ့ ေနရပ္က တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႔ က်န္းမာေရးအတြက္ တာ၀န္ယူခဲ့တယ္။

ထိုင္၀မ္မွာ ဦးေခါင္း အထိခိုက္ဆံုးေနရာ၊ အေသအေပ်ာက္ အမ်ားဆံုးေနရာျဖစ္တဲ့ ေတာျမိဳ႔တစ္ျမိဳ႔မွာ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႔ ဦးေႏွာက္အာရံုေၾကာ အထူးကုဆိုတဲ့ အတတ္ပညာနဲ႔ တာ၀န္ လာထမ္းေဆာင္ရတဲ့အတြက္လည္း ၀မ္းသာေက်နပ္မိခဲ့တယ္။

နတ္သမီးက ကြ်န္ေတာ္ကို ေျမဧကေတြ မေပးခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ကို ေတာင္းဆုေတြ ေပးခဲ့တယ္။ ျပည့္၀တဲ့ လူ႔ဘ၀ကို ခံစားေစခဲ့တယ္။ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ေပးခဲ့တယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ ရာစုႏွစ္ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ေနတဲ့ ေခတ္သစ္လူေတြပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရွ႔ကိုပဲ အားသြန္ခြန္စိုက္ ေျပးေနၾကတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္က်မွ စမွတ္ဆီ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပန္လွည့္ၾကမယ္လို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ စဥ္းစားခဲ့ဖူးပါသလား...?




(ထိုင္၀မ္ Hualien Mennonite Christian Hospital ေဆးရံုအုပ္ Dr. Huang Sheng-hsiung ၏ “ မေတာ္တဆ လူ႔ဘ၀” အား ဘာသာျပန္ ခံစားသည္။)



ေရးသားသူ... ႏုိင္းႏုိင္းစေန