ဥေဒါင္းမွ ဇီးကြက္

> လူထု ၆၅ အမွတ္တရ ကေန႔ေတာ့ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းအေၾကာင္း ဧရာဝတီမွာ ပါဘူးတာ ျပန္ထဲ့ေပးလုိက္တယ္။ ပိေတာက္ပြင့္သစ္မွာလဲ မႏွစ္ ဒီဇင္ဘာက ျပန္ပါဘူးတယ္။ ေရႊဥေဒါင္း၏ အႏွစ္ ၉၀ ေက်ာ္ ေခတ္စားႏုိင္ေသာနည္း တာနဲ႔ တခ်ိဳ႕က က်ေနာ့ကုိ ဗမာလူမ်ိဳးႀကီးေတြအေၾကာင္းပဲေရးတယ္ေျပာတယ္။ ဟုတ္ပ ကရင္လူမ်ိဳးႀကီး ရွမ္းလူမ်ိဳးႀကီး ရခုိင္အမ်ိဳးႀကီးေတြအေၾကာင္း က်ေနာ္မွ ေသခ်ာမသိတာ။ ေရးခ်င္တာပ။ အထူးသျဖင့္ အမ်ိဳးခ်င္းျပန္ယူတဲ့ စုိက္ေတြက သူေဌးေတြဘဝ။ က်ဳပ္တုိ႔ၿမိဳ႕မွာ တုိင္းရင္းသားႀကီးႀကီးမားမားက ယူနန္တရုတ္ရွိတာ။ ေနာ့ပီး သူေတာ္ေကာင္းေတြလုိ ခုိစရာေတာကလဲကုန္ပီဆုိေတာ့ ႏုိင္ငံေရးျဖတ္သန္းမႈလဲမရွိ၊ ေထာင္က်လဲမခံရဲ ႏုိင္ငံေရးရဲ့ မကၠာ ထုိင္းလင္းကုိေတာင္ ၃ ရက္လား ေရာက္ဖူးတာဆုိေတာ့ ေတာ္လွန္စာေပေတြ ေရးဘုိ႔ ဒီဘဝေတာ့ ပါရမီပါမလာဘူး။ ဒီေတာ့ ဗမာလူမ်ိဳးထဲမွာ အႀကီးဆုံး တာေတႀကီးတုိ႔ ဇီးကြက္စိန္တုိ႔အေၾကာင္း ရွာေဖြေရးဘုိ႔သာ ရွိေတာ့တယ္။ ေခပါဘိ ေမာင့္ကံေလး။

စာေရးတယ္ဆုိတာက ကုိယ္စိတ္ဝင္စားတာမဟုတ္ပဲ အတင္းလုပ္ေရးရင္ တာဝန္ေက်စာပဲထြက္မွာပါ။ ၾကားဘူးတာက ေဒါက္တာသန္းထြန္းက တုိက္စုိးကုိေမးတယ္တဲ့။ ခင္ဗ်ား မင္းတုန္းမင္းက အစပုိင္းက ေကာင္းပီး ေနာက္ပုိင္းက် က်သြားပါလားတဲ့။ ဆရာတုိက္က ဟုတ္တယ္တဲ့ အစက ေလးစားသလုိရွိေပမယ့္ ဖတ္ယင္း ဖတ္ယင္း မင္းတုန္းမင္းကုိ သိပ္အထင္မႀကီးေတာ့လုိ႔တဲ့။ အဲလုိပဲ တခါတေလ ေစတနာတခုက ႏႈိးေဆာ္လုိ႔ (ဥပမာ သနားစရာဘဝနိဂုံး)ေရးမိေပမယ့္ တယ္အထင္မႀကီးတဲ့ သိပ္မႏွံ႔စပ္တဲ့သူမ်ားအေၾကာင္းဆုိ ဖတ္ေကာင္းတယ္လုိ႔ အားမရဘူး။ ကုိယ္သိတာ ကုိယ္ေရးတာ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။ သူမ်ား ဖက္ဒရယ္တုိင္း လုိက္ဒရယ္ပီး ခ်စ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္မေနတာ ေကာင္းပါတယ္။ အျဖဴလုိေတာ့ politically correct လူၾကည္ညိဳေအာင္ ဟန္ေဆာင္ရတဲ့ဝဋ္ေပါ့။

အဟဲ အဲလုိေျပာတဲ့သူေတြ ဘီယာဝုိင္းေတြမွာ တုိင္းရင္းသားေတြအတင္းအုပ္တာလဲ အဟုတ္ပဲ။

(၁)

မွတ္မိပါေသးသည္။ လူထုတုိက္အေပၚထပ္တြင္ ကာဖီေသာက္ေနၾကခုိက္ အဘြားက ဤသုိ႔ဆုိလာပါ၏။

မာ။ ။ မင္းက ဦးေလးသိန္းနဲ႔တူတယ္။
ဘို။ ။ ဘယ္လုိတူတာတုန္း အဘြားရဲ႕။
မာ။ ။ အစားေကာင္း ၾကိဳက္တာ၊ self-centred (အတၱဆန္တာ) ျဖစ္တာ၊ ဘဝင္ျမင့္တာေပါ့။

ေကာင္းၾကပါေလေရာ။ ထုိမွတ္ခ်က္မွာ မၾကာခင္ အေနေနအရာရာကုိ ပ်ံ႕သြားေလရာ ရန္ကုန္တြင္ စာေပသမားေတြကုိ ဒုိင္ခံျဖန္႔ေပးသူမွာ ယခု ပူးသတ္ဆရာႀကီးအျဖစ္ ဝုိင္းေမတၱာ အပုိ႔ခံေနရရွာေသာ ဆရာေက်ာ္ဝင္းတည္း။ ……. ေဒၚေဒၚကုိယ္တုိင္ေျပာတာဗ်။ ဒီေကာင္ေလးဟာ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္း ဝင္စားတာတဲ့….။ စာေပဗိမာန္ ဦးေအးေမာင္ႏွင့္ မဆုံဘူးလုိက္ေတာ့လဲ ဟုတ္မဟုတ္မေမးလုိက္ရပါ။


(၂)

ဆရာႀကီးကုိ အေဘး၏ ေက်ာင္းေနဘက္သူငယ္ခ်င္း၊ ဘုိးဘြားမ်ားႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္စသည့္ ပုဂၢိဳလ္ေရး ပတ္သက္မႈမ်ားထက္ အႀကိဳက္ဆုံး စာဆုိတေယာက္၊ အထူးအားျဖင့္ ျမန္မာျပည္တြင္ လြတ္လပ္စြာေတြးေခၚ တတ္မႈ၏တန္ဖုိးကုိ လြတ္လပ္ေရးရစ လက္ဝဲေခတ္စားသည့္ကာလႀကီးတြင္ ညႊန္ျပခဲ့သည့္ စာေရးဆရာႀကီး တေယာက္အျဖစ္ ပုိလုိ႔ုအမွတ္ရေနမိပါသည္။

အမွန္စင္စစ္ အေတြးအေခၚလြတ္လပ္ေရးတရားမ်ားကုိ ပီမုိးနင္း၊ သခင္ဘေသာင္း၊ ညိဳျမ၊ ေမာင္ထင္စသည့္ ဂြသမား သေရာ္စာဆရာႀကီးမ်ားက ၁၉၂၀-၃၀ တဝုိက္ကစတင္ ေရးသားႏႈိးေဆာ္ေနၿပီျဖစ္သည္။

ပေဒသရာဇ္ေခတ္ပ်က္သည္မွာ အႏွစ္ ၃၀-၄၀ မရွိေသးခ်ိန္မုိ႔ ေခတ္ပညာတတ္ လက္တဆုပ္စာကလြဲၿပီး ျပည္သူအမ်ားစုမွာ ေဟာင္းႏြမ္းသည့္ အစဥ္အလာ အယူအဆမ်ားေအာက္မွ ရုန္းမထြက္ႏုိင္ၾကေသးသည္ကုိ အားမရႏုိင္သည့္ ေခတ္ျပင္ဆရာမ်ားက ဦးေဆာင္လႈံ႕ေဆာ္ခဲ့ၾကျခင္းေပတည္း။ တယူမသန္ဘဲ အယူမွန္မွ ကြ်န္ဘဝကလြတ္ကြ်တ္ႏုိင္ၾကမည္မဟုတ္ပါေလာ။

ေရႊဥေဒါင္းကဤ ဆရာမ်ားထက္ ထူးသည့္အခ်က္မွာ သူကုိယ္တုိင္ လက္ဝဲဝါဒကုိ တိမ္းညႊတ္ေသာ္လည္း လက္ဝဲသမားမ်ား “ေခ်ာ္” သည့္အခ်က္တုိ႔ကုိ အဂတိမလုိက္ဘဲ ဟုတ္တုိင္းမွန္ရာေရးခဲ့ျခင္းပါေပ။

ျမန္မာလူမ်ိဳးတြင္ အုပ္စုစိတ္က အင္မတန္ႀကီးလွရာ လက္ဝဲေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားကုိ ဗ်ာဒိတ္ေပးေလာက္ မွတ္ၾကသည့္ေခတ္တြင္ ဤသုိ႔ေဝဖန္ရဲသူမွာ နယ္ခ်ဲ႕လက္ကုိင္တုတ္ဘဝေရာက္ဖုိ႔ က်ိန္းေသေပါက္ ျဖစ္ ေတာ့သည္။

သုိ႔ေၾကာင့့္ အခုလုိ ဆရာႀကီး ၁၂၀ ျပည့္ၿပီဆုိသည့္အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ျမန္မာျပည္ႏွင့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔အၾကား သူျဖစ္ ေစခ်င္သည့္ မိမိကုိယ္ပုိင္ဆင္ျခင္တုံတရားအေပၚ အေျချပဳပီး ရွင္းရွင္းျပတ္ျပတ္ေဝဖန္သုံးသပ္သည့္ဓေလ့ မထြန္းကားေသးသည္မွာ အင္မတန္႔ စိတ္မခ်မ္းသာစရာပါေပ။ ဒိေ႒ဒိ႒မတၱံ ပရိသတ္ထက္ ေမာင္စံရွား ပရိသတ္ ပုိသည္ကမဆန္းေသာ္ျငား တသက္တာမွတ္တမ္းတြင္ အေတြးအေခၚမ်ားအပုိင္းကုိ လူအမ်ား အေရးထားမဖတ္သည္က ဆုိးလွ၏။

ဒါေပသည့္ တျခားေရွးဆရာႀကီးမ်ားႏွင့္ယွဥ္ၾကည့္ပါက ခုခ်ိန္ထိေအာင္ ျမန္မာျပည္ႏွင့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား အၾကား ဆရာႀကီး၏ ၾသဇာအရွိန္ႀကီးတုန္းရွိေသးသည္ကုိ သူ႔ဝတၳဳအေဟာင္းအႏြမ္းမ်ားကုိ ရွာေဖြကာ တေက်ာ့ပီးတေက်ာ့ ျပန္ျပန္ထုတ္ေနၾကသည္ကုိ ေထာက္က သိႏုိင္ပါသည္။

ေဘာ္တယ္သမားလက္မေရာက္က စာၾကည့္တုိက္ထဲမွာသာ ပုိးထုိးၿပီး တေျမ့ေျမ့ႏွင့္ စာအုပ္သက္ေၾကြမည့္ စာအုပ္မ်ိဳးလဲမဟုတ္ၾကေပ။ ဝါက်ံ႕က်ံ႕သူရိယသတင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားမွသည္ အင္တာနက္ေပၚထိ သူ႔ပရိသတ္ က မျပတ္ခဲ့။ အနည္းဆုံး မ်ိဳးဆက္ ၄-၅ဆက္အားေပးခံရသည့္ ျမန္မာစာေရးဆရာဟု ဇိနတၱပကာသနီက်မ္း ျပဳ က်ီးသဲေလးထပ္ဆရာေတာ္အျပင္ ဦးေဖသိန္း ေခၚ ေရႊဥေဒါင္းပဲ ရွိလိမ့္မည္။

စင္စစ္ ႏုိင္ငံေရးဘုိးေအ ေခတ္သစ္ျမန္မာစာေပကုိ စတင္ထူေထာင္သူ အာဒိကမၸ ဆရာႀကီးသခင္ကုိယ္ေတာ္ မႈိင္းပင္လွ်င္ သူ႔ႏုိင္ငံေရးသိကၡာကုိ လူေတြေလးစားတုန္းဆုိေပသည့္ သူ႔ ဋီကာေလးခ်ိဳးႀကီးေတြကုိ တအုပ္ တပုဒ္ ၿပီးေအာင္ဖတ္ဖူးကာ စြဲေနေအာင္ ၾကိဳက္လွသည္ဆုိသည့္ ပရိသတ္မ်ိဳးမရွိေတာ့ပါေပ။

စစ္ၿပီးစ ဒဂုန္ တာရာတုိ႔ ပင္လယ္ဝသုိ႔ ေလွကေလးနဲ႔ ထြက္ခဲ့တယ္ ဆုိေသာ ေခတ္ကစ၍ ဆရာမႈိင္း၏ ကဗ်ာရွည္ႀကီး မ်ား မွာ ေခတ္ေျပာင္းစံနစ္ေျပာင္းကုိ ၾကံဳေတြ႔ေနရသည့္ လူငယ္မ်ားအၾကား ႏုိင္ငံေရးအရ လုိအပ္လွ်င္ ကုိးကား ရန္ အဆင့္သာရွိေတာ့သည္။ ထုိ႔နည္းတူစြာ ဦးလတ္၊ လယ္တီပ႑ိတဦးေမာင္ႀကီး တုိ႔၏ ခမ္းနားသုိက္ၿမိဳက္ သည့္ စကားေျပႏွင့္ ဗဟုသုတေတြကုိ ဟင္းေလးအုိးႀကိဳထားသည့္ ဝတၳဳႀကီးမ်ား ကုိထားဘိ ၊ ေရႊဥေဒါင္းႏွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ အေတြးအေရး ေခတ္ေရွ႕က အင္မတန္ေျပးသျဖင့္ ခရစ္ယာန္ဟု သတ္မွတ္ခံရသည့္ ဆရာေက်ာ္ ေခၚ ပီမုိးနင္း၏ ဝိတုိရိယေခတ္ ၿဗိတိသွ်အခ်စ္ဝတၳဳေတြကုိ တုိတုိျပတ္ျပတ္ စကားျပင္ႏွင့္ မွီးေရးေသာ ေနရီရီ ၊ သဲျမညွာတုိ႔ကုိပင္ ခုေခတ္ပရိသတ္က မေတာင္းဆုိလွေတာ့ပါ။ ဆရာႀကီး ႏွင့္ လုိင္းတူသည္ဟုဆုိရမည့္ စုံေထာက္ႏွင့္ လွ်ိဳ႕ဝွက္သဲဖုိဆရာႀကီး ဒဂုန္ေရႊမွ်ား၏ အေရးအသားမွာလဲ မ်ား စြာေျခာက္ေသြ႔လွပါ၏။ ဆရာ ႀကီးထက္ငယ္သည့္ ေဇယ်၊ ဒဂုန္ခင္ခင္ေလးတုိ႔ကုိပင္ သူတုိ႔၏ ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ ေအာင္ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းမ်ားထက္ ရာဇဝင္ ျမန္မာမႈ သုတေဆာင္းပါး၊ ခရီးသြားမွတ္တမ္းမ်ားႏွင့္သာ ပုိတြဲ အမွတ္ရၾကပါလိမ့္မည္။

စင္စစ္ ေဇာ္ဂ်ီ၊ မင္းသုဝဏ္တုိ႔၏ ေခတ္စမ္းမတုိင္မီ စာေရးဆရာမ်ားအနက္ ယေန႔ထိ လူဖတ္မ်ားသည့္ စာေပ တန္းဝင္ စာေရးဆရာဟူ၍ ေရႊဥေဒါင္း အျပင္ ေမွာ္ပီဆရာသိန္းႀကီး၊ အမ်ိဳးသားပညာဝန္ ဦးဖုိးက်ား၊ မဟာေဆြ၊ သခင္ဘေသာင္းတ႔ုိ ေလာက္သာ ရွိပါေတာ့မည္။ (ပီမုိးနင္း၏ အပ်ိဳလမ္းညႊန္၊ ဆုိက္ေကာ္ေလာ္ဂ်ီ စသည့္ ဘုရားပြဲေစ်း စာအုပ္မ်ားကုိ ထည့္မယူပါ)

(၃)

ေရႊဥေဒါင္းကုိ စြဲၾကသည့္တေၾကာင္းမွာ ဝါက်ရွည္ရွည္ခန္႔ခန္႔ႀကီးမ်ားအၾကား အရပ္သုံး မႏၱေလးစကားေလး မ်ားကုိ ညွပ္ကာညွပ္ကာ ထည့္တတ္ျခင္းေၾကာင့္ပင္။ ပဲမႈန္႔စစ္စစ္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ရွိလွသည့္ မုန္႔တီဟင္းတြင္ အေၾကာ္အေလွာ္၊ဒညင္းသီး၊ပဲသီးေတာင့္စသည့္ အဆာစုံညွပ္စားသည့္ပမာရွိလွသည္။ သူ႔စတုိင္ လန္ဘားေက်ာက္တံတား ဝါက်ရွည္ႀကီးမ်ား သပ္သပ္ဆုိလွ်င္ စတုမဓူကုိ ထမင္းလြတ္စားရသလုိ အီဆိမ့္သြားလိမ့္မည္။ တသက္တာမွတ္တမ္းတြင္ ဆုိသကဲ့သုိ႔ ဝါက်ဆက္ သမၺႏၶမ်ားကုိ အထူးအားထုတ္ ေရြးခ်ယ္ျခင္း၊ စကားေျပ၏ အတက္အက်ႏွင့္ စာပုိဒ္ဆက္အစပ္သေဘာကုိ ဝါက် လက္သမားေကာင္း တေယာက္အျဖစ္ က်င္လည္ပုိင္ႏုိင္ျခင္းမ်ားက ေရႊဥေဒါင္းကုိ ေခတ္ၿပိဳင္ ၂၀ ရာစု ဦး ျမန္မာစာေရးဆရာမ်ား ထံမွ ကြဲထြက္ေနေစသည္။

၁၉ရာစု အဂၤလိပ္ပညာရွိ မက္ေကာေလး၏ စာေရးနည္းကုိ စုတုျပဳ လာသည့္ ေရႊဥေဒါင္းအတြက္ အျခား ေသာ ေခတ္ၿပိဳင္စာေရးဆရာမ်ားကဲ့သုိ႔ စကားလုံးမ်ားကုိ ေဝေဝလႈိင္းလိႈင္းႏွင့္ ဖြဲ႔ကာႏြဲ႔ကာ လွည့္ကာပတ္ကာ တီတီတာတာ ေရးဖုိ႔ထက္ ဖတ္သူစိတ္ထဲ ေခ်ာခနဲ ေရာက္သြားဖုိ႔၊ လုိရင္းဆုိက္ဖုိ႔က ပဓာနက်ေလသည္။ အကြက္က်က်ေရးနည္းကုိ ဂရုျပဳသည့္အခ်က္တြင္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းထြက္ ေခတ္စမ္းအုပ္စုႏွင့္ အပုံႀကီး ဉာဏ္ခ်င္းထပ္လွသည္။

ထုိ႔ျပင္ ေမာင္စံရွား၊ သူေတာ္စိန္၊ ဒဂုံတင့္စသည့္ အမွီးဝတၳဳမ်ားတြင္ ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္၏ ကုိလုိနီေခတ္ကုိ ေနာက္ခံထား ဖြဲ႔ျခင္းသည္လည္း ေရႊဥေဒါင္း၏ အမွတ္သေကၤတတခုပင္။ ကုလားႏွင့္ လူမ်ိဳးျခားေပါင္းစုံ ႀကီးစုိးေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးႏွင့္ ၿမိဳ႔သူၿမိဳ႕သားမ်ား အေနာက္တုိင္းဆန္ပုံ၊ အေပ်ာ္စုံက်ဴး ဟန္ႀကီးၾကပုံတုိ႔မွာ အလြန္အကြ်ံအမ်ိဳးသားေရးဝါဒမႈိင္းေအာက္တြင္ ပိတ္ဆုိ႔ေခတ္ေနာက္က်ေနသည့္ လူေနမႈစံနစ္ေအာက္မွ စာဖတ္သူမ်ားအတြက္ ထြက္ေပါက္တခုျဖစ္ေလသည္။ အထူးသျဖင့္ ကုိယ္ႏွင့္မနီးစပ္သည့္ တုိင္းတပါးက ခ်မ္းသာသုခမ်ားထက္ ကုိယ့္ရပ္ဌာနီတြင္ အရင္ ႏွစ္တရာတြင္းက ဘယ္သုိ႔ေကာင္းစားခဲ့သည္ဆုိေသာ ဇာတ္ေၾကာင္းမ်ားမွာ မ်ားစြာ စိတ္ကူးအိပ္မက္လုိ႔ေကာင္းပါသည္။ ပစၥကၡတြင္ မြဲေတေဟာင္းႏြမ္းေနသည့္ တုိက္အုိမ်ားအေပၚတြင္ စိတ္ကူးေဆးသုတ္ၿပီး တမ္းတမွန္းဆရန္လည္း လြယ္ကူသည္။ ထုိ႔ျပင္ ေရႊဥေဒါင္း၏ မွီျငမ္းပုံမွာ ဂါဝန္ကုိခြ်တ္ ထဘီစြပ္ၿပီး ေဘာလ္ကုိ ေပ်ာ္ပြဲႀကီးခင္းက်င္းသည္ဆုိေသာ သာမည္ေညာင္ည ခုိးခ် ဘာသာျပန္မ်ိဳး၊ ယခုေခတ္ေပၚ အေပ်ာ္ဖတ္ရွဲဒုိးဝတၳဳမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ျမန္မာ့ေလ ျမန္မာ့ဟန္ အျပည့္ပါေပ၏။

ထုိ႔ျပင္ ေရႊဥေဒါင္း၏ စုံေထာက္၊ စြန္႔စားခန္းႏွင့္ ဆန္းေထြထူးပုံဝတၳဳမ်ားမွာ စာဖတ္စလူငယ္မ်ားအတြက္ အေဖာ္ေကာင္း ျဖစ္သကဲ့သုိ႔ ဘာသာေရးႏွင့္ အေတြးအေခၚ၊ ႏုိင္ငံေရး၊ စာေပေရးရာတုိ႔လုိ အေလးအနက္ ပရိသတ္အတြက္လည္း ေရႊဥေဒါင္းက ေတြ႔ဆုံရန္ အသင့္ရွိေနသည္။

(၄)

ဆရာႀကီးကုိ အထူးႏွစ္ျခိဳက္မိသည့္ တခ်က္မွာ အထက္ကဆုိခဲ့သလုိ ဝါဒမႈိင္းကုိ ေစာေစာခြဲႏုိင္ျခင္းပင္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ ႏုိင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္းေရြးမွန္လွသည္ဟု ထင္ရွားေသာ ဆရာႀကီးမႈိင္းသည္ပင္ တရုတ္ ျပည္မွာ မေဟာ္သဓာတုိ႔ေနခဲ့သည့္ျပည္ဟု ဂုဏ္တင္စာဖြဲ႔သည္အထိ အထင္ႀကီးလြန္ခဲ့ဖူးသည္။

၁၉၅၀၊ ၆၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားကား ျမန္မာျပည္ ပညာတတ္ေလာကတြင္ အေရွ႕ေလက အေနာက္ေလ မလွန္ ႏုိင္ေအာင္ တုိက္ေသာအခ်ိန္တည္း။ အႏွီလုိ ကာလႀကီးတြင္ ဆုိဗီယက္ႏွင့္တရုတ္စသည့္ႏုိင္ငံႀကီးမ်ားက ဖိတ္၍ ၆၀ ေက်ာ္မွ ႏုိင္ငံရပ္ျခားေရာက္ခဲ့ဖူးေသာ္လည္း ထုိတုိင္းျပည္မ်ား ေကာင္းေၾကာင္း ဟိမဝႏၱာခ်ီးမြမ္း ခန္းခ်ည္း ဖြင့္ခဲ့သူမဟုတ္ပါေပ။ လက္ဝဲႏုိင္ငံမ်ား ေကာင္းသည္ဆုိးသည္ဟူသမွ် မေထာက္မညွာ တိတိပပ ဖြင့္ထုတ္ေရးလုိသည္ဟု ေရးခဲ့သည့္ ေရႊဥေဒါင္းကုိ လူထုေဒၚအမာက ဦးေလးသိန္း ပညာတတ္ဉာဥ္ ရွိသည္ ဟု ေအာက္ေမ့ခဲ့၏။

ေနာက္မွ စစ္ေအးၿပီးခ်ိန္၊ အေရွ႕အုပ္စုၿပိဳကြဲခ်ိန္တြင္ လက္ဝဲအစစ္ႏွင့္ အတုတုိင္းျပည္မ်ားတြင္ ဒီမုိကေရစီ ဆုိသည့္အသံ ျမည္ဟည္းေနပါၿပီဟု ေဒၚအမာက ဝန္ခံခဲ့ဖူးသည္။

ထုိ႔ျပင္ ျမန္မာျပည္ကဲ့သုိ႔ ဘုန္းႀကီးတန္ခုိးထြားသည့္တုိင္းျပည္တြင္ ဦးႏုက ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးလက္နက္ အျဖစ္ ဘာသာေရးကုိ အလြန္အကြ်ံေရွ႕တန္းတင္လာျခင္းကုိ က်ိဳးေၾကာင္းဆင္ျခင္နည္းက်က် ေထာက္ျပ ေဝဖန္ခဲ့သူမွာ ဝဏၰေက်ာ္ထင္ေရႊဥေဒါင္းျဖစ္ပါသည္။

ကြ်ႏု္ပ္၏အေဘးႏွင့္အတူ မဟာစည္ဆရာေတာ္ကုိ ဆိပ္ခြံမွ ပင့္လာခဲ့သည့္ ေရႊဥေဒါင္းသည္ သူ၏ ဘာသာ ေရးစာေပႏွံ႔စပ္မႈကုိ အသုံးခ်ၿပီး သာသနာေရးဌာနတြင္ လူေပၚလူေဇာ္လုပ္ဖုိ႔ စိတ္မကူးခဲ့ပါေလ။

ေဒါက္တာဆုိနီ၊ ဦးေက်ာ္လွကဲ့သုိ႔ မႏၱေလးပညာရွိအခ်င္းခ်င္း ႏွီးေႏွာဖလွယ္ရရုံႏွင့္ ရွဳမဝတြင္ ေဆာင္းပါးေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးေရးရရုံႏွင့္ ေရာင့္ရဲႏုိင္ခဲ့သည္။ဂ်င္းတဲလ္မန္းေခၚ အဂၤလိပ္လူႀကီးလူေကာင္းစိတ္ဓာတ္သည္ ငါးပါးသီလသမားထက္သာသည္ဟု ဆ႒သဂၤါယနာ ေခတ္ႀကီးတြင္ ေျပာရဲခဲ့သူ၊ သူ႔စိတ္တြင္ ဘဝင္မက်က အာဇာနည္ဟု တတုိင္းျပည္လုံးက ဗိမာန္ေဆာက္ အေလးျပဳရသည့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ကုိပင္ လူမ်ား သတ္သျဖင့္ ရုတ္တရက္ေသရသူကုိ အာဇာနည္ဟု မသတ္မွတ္ႏုိင္ဟူေသာ မွတ္ခ်က္မ်ိဳးေပးရဲသည့္ အာဂ ေရႊဥေဒါင္းပါေပ။

စားေတာ္ဝန္ေျမး၊ စာေတာ္ဖတ္ရြာစားသားဟု နန္းတြင္းမင္းမႈထမ္းမ်ိဳးမွ တုိက္ရုိက္ဆင္းသက္ေသာ္လဲ ဆရာႀကီးသည္ လူအခ်င္းခ်င္း ေအာက္က်ိဳ႕ရျခင္း၊ အရုိအေသႀကိဳက္ျခင္းဟူသည့္ ပေဒသရာဇ္ထုံးစံမ်ားကုိ တမင္တကာပင္ လ်စ္လ်ဴ႐ႈတတ္သူျဖစ္ပါ၏။ သူအတုယူခဲ့မည့္ ရတနာပုံေခတ္ဓေလ့မွာ ေယာအတြင္းဝန္၊ ကင္းဝန္မင္းႀကီးတုိ႔ စတင္ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့သည့္ အေနာက္မွ အေတြးသစ္ အေရးသစ္တုိ႔ကုိ ျမန္မာ့ဓေလ့တြင္ စိမ့္ဝင္ဆန္းသစ္ေစျခင္း၊ မွန္ရာကုိ မေၾကာက္မရြံ႕ ေရးရဲဆုိရဲျခင္းတုိ႔သာ ျဖစ္လိမ့္မည္။ သုိ႔အတြက္ ေရႊဥေဒါင္းကုိ ပါေတာ္မူၿပီးေနာက္ အထက္ျမန္မာျပည္မွ ေပၚခဲ့သမွ်ပညာရွိမ်ားတြင္ ၾသဇာအၾကီးဆုံးဟု ဆုိသင့္လွေလၿပီ။

ဆရာႀကီးတြင္ ညံ့ခ်က္တကြက္အျဖစ္ ေျပာစရာက်န္ခဲ့သည္မွာ သူ႔ကုိဖမ္းၿပီးတုိက္ပိတ္ခဲ့သည့္ ဦးႏု၊ ဗုိလ္ခင္ေမာင္ကေလးတုိ႔၏ ပါလီမန္အာဏာရွင္ဖဆပလအစုိးရကုိ အလြန္အခဲမေက်သျဖင့္ ဥပေဒေဖာက္ဖ်က္အာဏာရယူ ခဲ့သည့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း၏ လုပ္သားသတင္းစာတြင္ ဝင္ေရာက္လုပ္ကုိင္ခဲ့ျခင္းတည္း။

နက္ဆာ၊ တီတုိးတုိ႔ကဲ့သုိ႔ ဆုိရွယ္လစ္စနစ္ကုိ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ထူေထာင္ႏုိင္ရန္ ဘုန္းပညာ သမာဓိ သိကၡာႏွင့္ မျပည့္သည့္ မင္းေခြးေခ်းလုိ အာဏာရွင္ႏွင့္ ရာဇသၾကၤန္လုိ ပညာမာနခဲတုိ႔၏ လက္တြဲမႈ ၾကာရွည္မခုိင္ျမဲခဲ့ျခင္းမွာ ေမာင္စူးစမ္း၊ သိန္းေဖျမင့္၊ ဦးဘညိမ္၊ ေမာင္ခ်စ္လႈိင္စသည့္ လက္ဝဲပညာတတ္မ်ား ေဘးလြင့္ရသည္ႏွင့္ တယ္မျခားလွဘဲ ဆရာႀကီး၏ ပညာဂုဏ္ၾကီးလြန္းလွသည့္အတြက္သာ ပရိသတ္၏ ေလးစားမွဳ မယုတ္ေလ်ာ့ဘဲ ရွိခဲ့သည္။

(၅)

ထုိသုိ႔ အေတြးအေခၚလြတ္လပ္မွဳအေလ့ကုိ လက္ဝဲဝါဒႏွင့္ယွဥ္ပီး လက္ခံခဲ့ရုံသာမက အေနာက္တုိင္းစာေပ ကုိအားျပဳၿပီး ျမန္မာစာေပကုိ တေခတ္ေျပာင္းေစခဲ့သူ၊ ယေန႔တုိင္ စာဖတ္ပရိသတ္က မေမ့ႏုိင္ေသးသည့္ ေရႊဥေဒါင္းဟူသည့္ စာေရးဆရာ ‘မာနႀကီး’ ၏ ၁၂၀ ျပည့္အမွတ္တရကာလတြင္ သူ႔စာေပအေမြအႏွစ္တုိ႔ကုိ ဆက္လက္ရွာေဖြပုံႏွိပ္ျခင္း (ဥပမာ- သူရိယႏွင့္လူထုေခါင္းႀကီးမ်ား၊ ရတနာပူရကဲ့သုိ႔ သူရိယသတင္းစာထဲက ဝတၳဳမ်ား)၊ ေဆြးေႏြးႏွီးေႏွာၿပီး အကဲျဖတ္စာမ်ား ေရးသားထုတ္ေဝျခင္းစသည့္ ပညာျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳျခင္းမ်ိဳး ျပဳသင့္ၾကရုံမက သူ၏ ရဲရင့္လြတ္လပ္သည့္ အေတြးယဥ္ေက်းမွဳကုိပါ ျမွင့္တင္အားေပးသင့္လွပါေၾကာင္း။။


**ဘိုဘိုလန္းစင္**

http://bobolansin.wordpress.com/2011/04/18/%E1%80%A5%E1%80%B1%E1%80%92%E1%80%AB%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%99%E1%80%BD-%E1%80%87%E1%80%AE%E1%80%B8%E1%80%80%E1%80%BC%E1%80%80%E1%80%B9/

လူထု ၆၅ အမွတ္တရ ကေန႔ေတာ့ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းအေၾကာင္း ဧရာဝတီမွာ ပါဘူးတာ ျပန္ထဲ့ေပးလုိက္တယ္။ ပိေတာက္ပြင့္သစ္မွာလဲ မႏွစ္ ဒီဇင္ဘာက ျပန္ပါဘူးတယ္။ ေရႊဥေဒါင္း၏ အႏွစ္ ၉၀ ေက်ာ္ ေခတ္စားႏုိင္ေသာနည္း တာနဲ႔ တခ်ိဳ႕က က်ေနာ့ကုိ ဗမာလူမ်ိဳးႀကီးေတြအေၾကာင္းပဲေရးတယ္ေျပာတယ္။ ဟုတ္ပ ကရင္လူမ်ိဳးႀကီး ရွမ္းလူမ်ိဳးႀကီး ရခုိင္အမ်ိဳးႀကီးေတြအေၾကာင္း က်ေနာ္မွ ေသခ်ာမသိတာ။ ေရးခ်င္တာပ။ အထူးသျဖင့္ အမ်ိဳးခ်င္းျပန္ယူတဲ့ စုိက္ေတြက သူေဌးေတြဘဝ။ က်ဳပ္တုိ႔ၿမိဳ႕မွာ တုိင္းရင္းသားႀကီးႀကီးမားမားက ယူနန္တရုတ္ရွိတာ။ ေနာ့ပီး သူေတာ္ေကာင္းေတြလုိ ခုိစရာေတာကလဲကုန္ပီဆုိေတာ့ ႏုိင္ငံေရးျဖတ္သန္းမႈလဲမရွိ၊ ေထာင္က်လဲမခံရဲ ႏုိင္ငံေရးရဲ့ မကၠာ ထုိင္းလင္းကုိေတာင္ ၃ ရက္လား ေရာက္ဖူးတာဆုိေတာ့ ေတာ္လွန္စာေပေတြ ေရးဘုိ႔ ဒီဘဝေတာ့ ပါရမီပါမလာဘူး။ ဒီေတာ့ ဗမာလူမ်ိဳးထဲမွာ အႀကီးဆုံး တာေတႀကီးတုိ႔ ဇီးကြက္စိန္တုိ႔အေၾကာင္း ရွာေဖြေရးဘုိ႔သာ ရွိေတာ့တယ္။ ေခပါဘိ ေမာင့္ကံေလး။

စာေရးတယ္ဆုိတာက ကုိယ္စိတ္ဝင္စားတာမဟုတ္ပဲ အတင္းလုပ္ေရးရင္ တာဝန္ေက်စာပဲထြက္မွာပါ။ ၾကားဘူးတာက ေဒါက္တာသန္းထြန္းက တုိက္စုိးကုိေမးတယ္တဲ့။ ခင္ဗ်ား မင္းတုန္းမင္းက အစပုိင္းက ေကာင္းပီး ေနာက္ပုိင္းက် က်သြားပါလားတဲ့။ ဆရာတုိက္က ဟုတ္တယ္တဲ့ အစက ေလးစားသလုိရွိေပမယ့္ ဖတ္ယင္း ဖတ္ယင္း မင္းတုန္းမင္းကုိ သိပ္အထင္မႀကီးေတာ့လုိ႔တဲ့။ အဲလုိပဲ တခါတေလ ေစတနာတခုက ႏႈိးေဆာ္လုိ႔ (ဥပမာ သနားစရာဘဝနိဂုံး)ေရးမိေပမယ့္ တယ္အထင္မႀကီးတဲ့ သိပ္မႏွံ႔စပ္တဲ့သူမ်ားအေၾကာင္းဆုိ ဖတ္ေကာင္းတယ္လုိ႔ အားမရဘူး။ ကုိယ္သိတာ ကုိယ္ေရးတာ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။ သူမ်ား ဖက္ဒရယ္တုိင္း လုိက္ဒရယ္ပီး ခ်စ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္မေနတာ ေကာင္းပါတယ္။ အျဖဴလုိေတာ့ politically correct လူၾကည္ညိဳေအာင္ ဟန္ေဆာင္ရတဲ့ဝဋ္ေပါ့။

အဟဲ အဲလုိေျပာတဲ့သူေတြ ဘီယာဝုိင္းေတြမွာ တုိင္းရင္းသားေတြအတင္းအုပ္တာလဲ အဟုတ္ပဲ။

(၁)

မွတ္မိပါေသးသည္။ လူထုတုိက္အေပၚထပ္တြင္ ကာဖီေသာက္ေနၾကခုိက္ အဘြားက ဤသုိ႔ဆုိလာပါ၏။

မာ။ ။ မင္းက ဦးေလးသိန္းနဲ႔တူတယ္။
ဘို။ ။ ဘယ္လုိတူတာတုန္း အဘြားရဲ႕။
မာ။ ။ အစားေကာင္း ၾကိဳက္တာ၊ self-centred (အတၱဆန္တာ) ျဖစ္တာ၊ ဘဝင္ျမင့္တာေပါ့။

ေကာင္းၾကပါေလေရာ။ ထုိမွတ္ခ်က္မွာ မၾကာခင္ အေနေနအရာရာကုိ ပ်ံ႕သြားေလရာ ရန္ကုန္တြင္ စာေပသမားေတြကုိ ဒုိင္ခံျဖန္႔ေပးသူမွာ ယခု ပူးသတ္ဆရာႀကီးအျဖစ္ ဝုိင္းေမတၱာ အပုိ႔ခံေနရရွာေသာ ဆရာေက်ာ္ဝင္းတည္း။ ……. ေဒၚေဒၚကုိယ္တုိင္ေျပာတာဗ်။ ဒီေကာင္ေလးဟာ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္း ဝင္စားတာတဲ့….။ စာေပဗိမာန္ ဦးေအးေမာင္ႏွင့္ မဆုံဘူးလုိက္ေတာ့လဲ ဟုတ္မဟုတ္မေမးလုိက္ရပါ။


(၂)

ဆရာႀကီးကုိ အေဘး၏ ေက်ာင္းေနဘက္သူငယ္ခ်င္း၊ ဘုိးဘြားမ်ားႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္စသည့္ ပုဂၢိဳလ္ေရး ပတ္သက္မႈမ်ားထက္ အႀကိဳက္ဆုံး စာဆုိတေယာက္၊ အထူးအားျဖင့္ ျမန္မာျပည္တြင္ လြတ္လပ္စြာေတြးေခၚ တတ္မႈ၏တန္ဖုိးကုိ လြတ္လပ္ေရးရစ လက္ဝဲေခတ္စားသည့္ကာလႀကီးတြင္ ညႊန္ျပခဲ့သည့္ စာေရးဆရာႀကီး တေယာက္အျဖစ္ ပုိလုိ႔ုအမွတ္ရေနမိပါသည္။

အမွန္စင္စစ္ အေတြးအေခၚလြတ္လပ္ေရးတရားမ်ားကုိ ပီမုိးနင္း၊ သခင္ဘေသာင္း၊ ညိဳျမ၊ ေမာင္ထင္စသည့္ ဂြသမား သေရာ္စာဆရာႀကီးမ်ားက ၁၉၂၀-၃၀ တဝုိက္ကစတင္ ေရးသားႏႈိးေဆာ္ေနၿပီျဖစ္သည္။

ပေဒသရာဇ္ေခတ္ပ်က္သည္မွာ အႏွစ္ ၃၀-၄၀ မရွိေသးခ်ိန္မုိ႔ ေခတ္ပညာတတ္ လက္တဆုပ္စာကလြဲၿပီး ျပည္သူအမ်ားစုမွာ ေဟာင္းႏြမ္းသည့္ အစဥ္အလာ အယူအဆမ်ားေအာက္မွ ရုန္းမထြက္ႏုိင္ၾကေသးသည္ကုိ အားမရႏုိင္သည့္ ေခတ္ျပင္ဆရာမ်ားက ဦးေဆာင္လႈံ႕ေဆာ္ခဲ့ၾကျခင္းေပတည္း။ တယူမသန္ဘဲ အယူမွန္မွ ကြ်န္ဘဝကလြတ္ကြ်တ္ႏုိင္ၾကမည္မဟုတ္ပါေလာ။

ေရႊဥေဒါင္းကဤ ဆရာမ်ားထက္ ထူးသည့္အခ်က္မွာ သူကုိယ္တုိင္ လက္ဝဲဝါဒကုိ တိမ္းညႊတ္ေသာ္လည္း လက္ဝဲသမားမ်ား “ေခ်ာ္” သည့္အခ်က္တုိ႔ကုိ အဂတိမလုိက္ဘဲ ဟုတ္တုိင္းမွန္ရာေရးခဲ့ျခင္းပါေပ။

ျမန္မာလူမ်ိဳးတြင္ အုပ္စုစိတ္က အင္မတန္ႀကီးလွရာ လက္ဝဲေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားကုိ ဗ်ာဒိတ္ေပးေလာက္ မွတ္ၾကသည့္ေခတ္တြင္ ဤသုိ႔ေဝဖန္ရဲသူမွာ နယ္ခ်ဲ႕လက္ကုိင္တုတ္ဘဝေရာက္ဖုိ႔ က်ိန္းေသေပါက္ ျဖစ္ ေတာ့သည္။

သုိ႔ေၾကာင့့္ အခုလုိ ဆရာႀကီး ၁၂၀ ျပည့္ၿပီဆုိသည့္အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ျမန္မာျပည္ႏွင့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔အၾကား သူျဖစ္ ေစခ်င္သည့္ မိမိကုိယ္ပုိင္ဆင္ျခင္တုံတရားအေပၚ အေျချပဳပီး ရွင္းရွင္းျပတ္ျပတ္ေဝဖန္သုံးသပ္သည့္ဓေလ့ မထြန္းကားေသးသည္မွာ အင္မတန္႔ စိတ္မခ်မ္းသာစရာပါေပ။ ဒိေ႒ဒိ႒မတၱံ ပရိသတ္ထက္ ေမာင္စံရွား ပရိသတ္ ပုိသည္ကမဆန္းေသာ္ျငား တသက္တာမွတ္တမ္းတြင္ အေတြးအေခၚမ်ားအပုိင္းကုိ လူအမ်ား အေရးထားမဖတ္သည္က ဆုိးလွ၏။

ဒါေပသည့္ တျခားေရွးဆရာႀကီးမ်ားႏွင့္ယွဥ္ၾကည့္ပါက ခုခ်ိန္ထိေအာင္ ျမန္မာျပည္ႏွင့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား အၾကား ဆရာႀကီး၏ ၾသဇာအရွိန္ႀကီးတုန္းရွိေသးသည္ကုိ သူ႔ဝတၳဳအေဟာင္းအႏြမ္းမ်ားကုိ ရွာေဖြကာ တေက်ာ့ပီးတေက်ာ့ ျပန္ျပန္ထုတ္ေနၾကသည္ကုိ ေထာက္က သိႏုိင္ပါသည္။

ေဘာ္တယ္သမားလက္မေရာက္က စာၾကည့္တုိက္ထဲမွာသာ ပုိးထုိးၿပီး တေျမ့ေျမ့ႏွင့္ စာအုပ္သက္ေၾကြမည့္ စာအုပ္မ်ိဳးလဲမဟုတ္ၾကေပ။ ဝါက်ံ႕က်ံ႕သူရိယသတင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားမွသည္ အင္တာနက္ေပၚထိ သူ႔ပရိသတ္ က မျပတ္ခဲ့။ အနည္းဆုံး မ်ိဳးဆက္ ၄-၅ဆက္အားေပးခံရသည့္ ျမန္မာစာေရးဆရာဟု ဇိနတၱပကာသနီက်မ္း ျပဳ က်ီးသဲေလးထပ္ဆရာေတာ္အျပင္ ဦးေဖသိန္း ေခၚ ေရႊဥေဒါင္းပဲ ရွိလိမ့္မည္။

စင္စစ္ ႏုိင္ငံေရးဘုိးေအ ေခတ္သစ္ျမန္မာစာေပကုိ စတင္ထူေထာင္သူ အာဒိကမၸ ဆရာႀကီးသခင္ကုိယ္ေတာ္ မႈိင္းပင္လွ်င္ သူ႔ႏုိင္ငံေရးသိကၡာကုိ လူေတြေလးစားတုန္းဆုိေပသည့္ သူ႔ ဋီကာေလးခ်ိဳးႀကီးေတြကုိ တအုပ္ တပုဒ္ ၿပီးေအာင္ဖတ္ဖူးကာ စြဲေနေအာင္ ၾကိဳက္လွသည္ဆုိသည့္ ပရိသတ္မ်ိဳးမရွိေတာ့ပါေပ။

စစ္ၿပီးစ ဒဂုန္ တာရာတုိ႔ ပင္လယ္ဝသုိ႔ ေလွကေလးနဲ႔ ထြက္ခဲ့တယ္ ဆုိေသာ ေခတ္ကစ၍ ဆရာမႈိင္း၏ ကဗ်ာရွည္ႀကီး မ်ား မွာ ေခတ္ေျပာင္းစံနစ္ေျပာင္းကုိ ၾကံဳေတြ႔ေနရသည့္ လူငယ္မ်ားအၾကား ႏုိင္ငံေရးအရ လုိအပ္လွ်င္ ကုိးကား ရန္ အဆင့္သာရွိေတာ့သည္။ ထုိ႔နည္းတူစြာ ဦးလတ္၊ လယ္တီပ႑ိတဦးေမာင္ႀကီး တုိ႔၏ ခမ္းနားသုိက္ၿမိဳက္ သည့္ စကားေျပႏွင့္ ဗဟုသုတေတြကုိ ဟင္းေလးအုိးႀကိဳထားသည့္ ဝတၳဳႀကီးမ်ား ကုိထားဘိ ၊ ေရႊဥေဒါင္းႏွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ အေတြးအေရး ေခတ္ေရွ႕က အင္မတန္ေျပးသျဖင့္ ခရစ္ယာန္ဟု သတ္မွတ္ခံရသည့္ ဆရာေက်ာ္ ေခၚ ပီမုိးနင္း၏ ဝိတုိရိယေခတ္ ၿဗိတိသွ်အခ်စ္ဝတၳဳေတြကုိ တုိတုိျပတ္ျပတ္ စကားျပင္ႏွင့္ မွီးေရးေသာ ေနရီရီ ၊ သဲျမညွာတုိ႔ကုိပင္ ခုေခတ္ပရိသတ္က မေတာင္းဆုိလွေတာ့ပါ။ ဆရာႀကီး ႏွင့္ လုိင္းတူသည္ဟုဆုိရမည့္ စုံေထာက္ႏွင့္ လွ်ိဳ႕ဝွက္သဲဖုိဆရာႀကီး ဒဂုန္ေရႊမွ်ား၏ အေရးအသားမွာလဲ မ်ား စြာေျခာက္ေသြ႔လွပါ၏။ ဆရာ ႀကီးထက္ငယ္သည့္ ေဇယ်၊ ဒဂုန္ခင္ခင္ေလးတုိ႔ကုိပင္ သူတုိ႔၏ ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ ေအာင္ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းမ်ားထက္ ရာဇဝင္ ျမန္မာမႈ သုတေဆာင္းပါး၊ ခရီးသြားမွတ္တမ္းမ်ားႏွင့္သာ ပုိတြဲ အမွတ္ရၾကပါလိမ့္မည္။

စင္စစ္ ေဇာ္ဂ်ီ၊ မင္းသုဝဏ္တုိ႔၏ ေခတ္စမ္းမတုိင္မီ စာေရးဆရာမ်ားအနက္ ယေန႔ထိ လူဖတ္မ်ားသည့္ စာေပ တန္းဝင္ စာေရးဆရာဟူ၍ ေရႊဥေဒါင္း အျပင္ ေမွာ္ပီဆရာသိန္းႀကီး၊ အမ်ိဳးသားပညာဝန္ ဦးဖုိးက်ား၊ မဟာေဆြ၊ သခင္ဘေသာင္းတ႔ုိ ေလာက္သာ ရွိပါေတာ့မည္။ (ပီမုိးနင္း၏ အပ်ိဳလမ္းညႊန္၊ ဆုိက္ေကာ္ေလာ္ဂ်ီ စသည့္ ဘုရားပြဲေစ်း စာအုပ္မ်ားကုိ ထည့္မယူပါ)

(၃)

ေရႊဥေဒါင္းကုိ စြဲၾကသည့္တေၾကာင္းမွာ ဝါက်ရွည္ရွည္ခန္႔ခန္႔ႀကီးမ်ားအၾကား အရပ္သုံး မႏၱေလးစကားေလး မ်ားကုိ ညွပ္ကာညွပ္ကာ ထည့္တတ္ျခင္းေၾကာင့္ပင္။ ပဲမႈန္႔စစ္စစ္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ရွိလွသည့္ မုန္႔တီဟင္းတြင္ အေၾကာ္အေလွာ္၊ဒညင္းသီး၊ပဲသီးေတာင့္စသည့္ အဆာစုံညွပ္စားသည့္ပမာရွိလွသည္။ သူ႔စတုိင္ လန္ဘားေက်ာက္တံတား ဝါက်ရွည္ႀကီးမ်ား သပ္သပ္ဆုိလွ်င္ စတုမဓူကုိ ထမင္းလြတ္စားရသလုိ အီဆိမ့္သြားလိမ့္မည္။ တသက္တာမွတ္တမ္းတြင္ ဆုိသကဲ့သုိ႔ ဝါက်ဆက္ သမၺႏၶမ်ားကုိ အထူးအားထုတ္ ေရြးခ်ယ္ျခင္း၊ စကားေျပ၏ အတက္အက်ႏွင့္ စာပုိဒ္ဆက္အစပ္သေဘာကုိ ဝါက် လက္သမားေကာင္း တေယာက္အျဖစ္ က်င္လည္ပုိင္ႏုိင္ျခင္းမ်ားက ေရႊဥေဒါင္းကုိ ေခတ္ၿပိဳင္ ၂၀ ရာစု ဦး ျမန္မာစာေရးဆရာမ်ား ထံမွ ကြဲထြက္ေနေစသည္။

၁၉ရာစု အဂၤလိပ္ပညာရွိ မက္ေကာေလး၏ စာေရးနည္းကုိ စုတုျပဳ လာသည့္ ေရႊဥေဒါင္းအတြက္ အျခား ေသာ ေခတ္ၿပိဳင္စာေရးဆရာမ်ားကဲ့သုိ႔ စကားလုံးမ်ားကုိ ေဝေဝလႈိင္းလိႈင္းႏွင့္ ဖြဲ႔ကာႏြဲ႔ကာ လွည့္ကာပတ္ကာ တီတီတာတာ ေရးဖုိ႔ထက္ ဖတ္သူစိတ္ထဲ ေခ်ာခနဲ ေရာက္သြားဖုိ႔၊ လုိရင္းဆုိက္ဖုိ႔က ပဓာနက်ေလသည္။ အကြက္က်က်ေရးနည္းကုိ ဂရုျပဳသည့္အခ်က္တြင္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းထြက္ ေခတ္စမ္းအုပ္စုႏွင့္ အပုံႀကီး ဉာဏ္ခ်င္းထပ္လွသည္။

ထုိ႔ျပင္ ေမာင္စံရွား၊ သူေတာ္စိန္၊ ဒဂုံတင့္စသည့္ အမွီးဝတၳဳမ်ားတြင္ ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္၏ ကုိလုိနီေခတ္ကုိ ေနာက္ခံထား ဖြဲ႔ျခင္းသည္လည္း ေရႊဥေဒါင္း၏ အမွတ္သေကၤတတခုပင္။ ကုလားႏွင့္ လူမ်ိဳးျခားေပါင္းစုံ ႀကီးစုိးေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးႏွင့္ ၿမိဳ႔သူၿမိဳ႕သားမ်ား အေနာက္တုိင္းဆန္ပုံ၊ အေပ်ာ္စုံက်ဴး ဟန္ႀကီးၾကပုံတုိ႔မွာ အလြန္အကြ်ံအမ်ိဳးသားေရးဝါဒမႈိင္းေအာက္တြင္ ပိတ္ဆုိ႔ေခတ္ေနာက္က်ေနသည့္ လူေနမႈစံနစ္ေအာက္မွ စာဖတ္သူမ်ားအတြက္ ထြက္ေပါက္တခုျဖစ္ေလသည္။ အထူးသျဖင့္ ကုိယ္ႏွင့္မနီးစပ္သည့္ တုိင္းတပါးက ခ်မ္းသာသုခမ်ားထက္ ကုိယ့္ရပ္ဌာနီတြင္ အရင္ ႏွစ္တရာတြင္းက ဘယ္သုိ႔ေကာင္းစားခဲ့သည္ဆုိေသာ ဇာတ္ေၾကာင္းမ်ားမွာ မ်ားစြာ စိတ္ကူးအိပ္မက္လုိ႔ေကာင္းပါသည္။ ပစၥကၡတြင္ မြဲေတေဟာင္းႏြမ္းေနသည့္ တုိက္အုိမ်ားအေပၚတြင္ စိတ္ကူးေဆးသုတ္ၿပီး တမ္းတမွန္းဆရန္လည္း လြယ္ကူသည္။ ထုိ႔ျပင္ ေရႊဥေဒါင္း၏ မွီျငမ္းပုံမွာ ဂါဝန္ကုိခြ်တ္ ထဘီစြပ္ၿပီး ေဘာလ္ကုိ ေပ်ာ္ပြဲႀကီးခင္းက်င္းသည္ဆုိေသာ သာမည္ေညာင္ည ခုိးခ် ဘာသာျပန္မ်ိဳး၊ ယခုေခတ္ေပၚ အေပ်ာ္ဖတ္ရွဲဒုိးဝတၳဳမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ျမန္မာ့ေလ ျမန္မာ့ဟန္ အျပည့္ပါေပ၏။

ထုိ႔ျပင္ ေရႊဥေဒါင္း၏ စုံေထာက္၊ စြန္႔စားခန္းႏွင့္ ဆန္းေထြထူးပုံဝတၳဳမ်ားမွာ စာဖတ္စလူငယ္မ်ားအတြက္ အေဖာ္ေကာင္း ျဖစ္သကဲ့သုိ႔ ဘာသာေရးႏွင့္ အေတြးအေခၚ၊ ႏုိင္ငံေရး၊ စာေပေရးရာတုိ႔လုိ အေလးအနက္ ပရိသတ္အတြက္လည္း ေရႊဥေဒါင္းက ေတြ႔ဆုံရန္ အသင့္ရွိေနသည္။

(၄)

ဆရာႀကီးကုိ အထူးႏွစ္ျခိဳက္မိသည့္ တခ်က္မွာ အထက္ကဆုိခဲ့သလုိ ဝါဒမႈိင္းကုိ ေစာေစာခြဲႏုိင္ျခင္းပင္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ ႏုိင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္းေရြးမွန္လွသည္ဟု ထင္ရွားေသာ ဆရာႀကီးမႈိင္းသည္ပင္ တရုတ္ ျပည္မွာ မေဟာ္သဓာတုိ႔ေနခဲ့သည့္ျပည္ဟု ဂုဏ္တင္စာဖြဲ႔သည္အထိ အထင္ႀကီးလြန္ခဲ့ဖူးသည္။

၁၉၅၀၊ ၆၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားကား ျမန္မာျပည္ ပညာတတ္ေလာကတြင္ အေရွ႕ေလက အေနာက္ေလ မလွန္ ႏုိင္ေအာင္ တုိက္ေသာအခ်ိန္တည္း။ အႏွီလုိ ကာလႀကီးတြင္ ဆုိဗီယက္ႏွင့္တရုတ္စသည့္ႏုိင္ငံႀကီးမ်ားက ဖိတ္၍ ၆၀ ေက်ာ္မွ ႏုိင္ငံရပ္ျခားေရာက္ခဲ့ဖူးေသာ္လည္း ထုိတုိင္းျပည္မ်ား ေကာင္းေၾကာင္း ဟိမဝႏၱာခ်ီးမြမ္း ခန္းခ်ည္း ဖြင့္ခဲ့သူမဟုတ္ပါေပ။ လက္ဝဲႏုိင္ငံမ်ား ေကာင္းသည္ဆုိးသည္ဟူသမွ် မေထာက္မညွာ တိတိပပ ဖြင့္ထုတ္ေရးလုိသည္ဟု ေရးခဲ့သည့္ ေရႊဥေဒါင္းကုိ လူထုေဒၚအမာက ဦးေလးသိန္း ပညာတတ္ဉာဥ္ ရွိသည္ ဟု ေအာက္ေမ့ခဲ့၏။

ေနာက္မွ စစ္ေအးၿပီးခ်ိန္၊ အေရွ႕အုပ္စုၿပိဳကြဲခ်ိန္တြင္ လက္ဝဲအစစ္ႏွင့္ အတုတုိင္းျပည္မ်ားတြင္ ဒီမုိကေရစီ ဆုိသည့္အသံ ျမည္ဟည္းေနပါၿပီဟု ေဒၚအမာက ဝန္ခံခဲ့ဖူးသည္။

ထုိ႔ျပင္ ျမန္မာျပည္ကဲ့သုိ႔ ဘုန္းႀကီးတန္ခုိးထြားသည့္တုိင္းျပည္တြင္ ဦးႏုက ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးလက္နက္ အျဖစ္ ဘာသာေရးကုိ အလြန္အကြ်ံေရွ႕တန္းတင္လာျခင္းကုိ က်ိဳးေၾကာင္းဆင္ျခင္နည္းက်က် ေထာက္ျပ ေဝဖန္ခဲ့သူမွာ ဝဏၰေက်ာ္ထင္ေရႊဥေဒါင္းျဖစ္ပါသည္။

ကြ်ႏု္ပ္၏အေဘးႏွင့္အတူ မဟာစည္ဆရာေတာ္ကုိ ဆိပ္ခြံမွ ပင့္လာခဲ့သည့္ ေရႊဥေဒါင္းသည္ သူ၏ ဘာသာ ေရးစာေပႏွံ႔စပ္မႈကုိ အသုံးခ်ၿပီး သာသနာေရးဌာနတြင္ လူေပၚလူေဇာ္လုပ္ဖုိ႔ စိတ္မကူးခဲ့ပါေလ။

ေဒါက္တာဆုိနီ၊ ဦးေက်ာ္လွကဲ့သုိ႔ မႏၱေလးပညာရွိအခ်င္းခ်င္း ႏွီးေႏွာဖလွယ္ရရုံႏွင့္ ရွဳမဝတြင္ ေဆာင္းပါးေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးေရးရရုံႏွင့္ ေရာင့္ရဲႏုိင္ခဲ့သည္။ဂ်င္းတဲလ္မန္းေခၚ အဂၤလိပ္လူႀကီးလူေကာင္းစိတ္ဓာတ္သည္ ငါးပါးသီလသမားထက္သာသည္ဟု ဆ႒သဂၤါယနာ ေခတ္ႀကီးတြင္ ေျပာရဲခဲ့သူ၊ သူ႔စိတ္တြင္ ဘဝင္မက်က အာဇာနည္ဟု တတုိင္းျပည္လုံးက ဗိမာန္ေဆာက္ အေလးျပဳရသည့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ကုိပင္ လူမ်ား သတ္သျဖင့္ ရုတ္တရက္ေသရသူကုိ အာဇာနည္ဟု မသတ္မွတ္ႏုိင္ဟူေသာ မွတ္ခ်က္မ်ိဳးေပးရဲသည့္ အာဂ ေရႊဥေဒါင္းပါေပ။

စားေတာ္ဝန္ေျမး၊ စာေတာ္ဖတ္ရြာစားသားဟု နန္းတြင္းမင္းမႈထမ္းမ်ိဳးမွ တုိက္ရုိက္ဆင္းသက္ေသာ္လဲ ဆရာႀကီးသည္ လူအခ်င္းခ်င္း ေအာက္က်ိဳ႕ရျခင္း၊ အရုိအေသႀကိဳက္ျခင္းဟူသည့္ ပေဒသရာဇ္ထုံးစံမ်ားကုိ တမင္တကာပင္ လ်စ္လ်ဴ႐ႈတတ္သူျဖစ္ပါ၏။ သူအတုယူခဲ့မည့္ ရတနာပုံေခတ္ဓေလ့မွာ ေယာအတြင္းဝန္၊ ကင္းဝန္မင္းႀကီးတုိ႔ စတင္ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့သည့္ အေနာက္မွ အေတြးသစ္ အေရးသစ္တုိ႔ကုိ ျမန္မာ့ဓေလ့တြင္ စိမ့္ဝင္ဆန္းသစ္ေစျခင္း၊ မွန္ရာကုိ မေၾကာက္မရြံ႕ ေရးရဲဆုိရဲျခင္းတုိ႔သာ ျဖစ္လိမ့္မည္။ သုိ႔အတြက္ ေရႊဥေဒါင္းကုိ ပါေတာ္မူၿပီးေနာက္ အထက္ျမန္မာျပည္မွ ေပၚခဲ့သမွ်ပညာရွိမ်ားတြင္ ၾသဇာအၾကီးဆုံးဟု ဆုိသင့္လွေလၿပီ။

ဆရာႀကီးတြင္ ညံ့ခ်က္တကြက္အျဖစ္ ေျပာစရာက်န္ခဲ့သည္မွာ သူ႔ကုိဖမ္းၿပီးတုိက္ပိတ္ခဲ့သည့္ ဦးႏု၊ ဗုိလ္ခင္ေမာင္ကေလးတုိ႔၏ ပါလီမန္အာဏာရွင္ဖဆပလအစုိးရကုိ အလြန္အခဲမေက်သျဖင့္ ဥပေဒေဖာက္ဖ်က္အာဏာရယူ ခဲ့သည့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း၏ လုပ္သားသတင္းစာတြင္ ဝင္ေရာက္လုပ္ကုိင္ခဲ့ျခင္းတည္း။

နက္ဆာ၊ တီတုိးတုိ႔ကဲ့သုိ႔ ဆုိရွယ္လစ္စနစ္ကုိ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ထူေထာင္ႏုိင္ရန္ ဘုန္းပညာ သမာဓိ သိကၡာႏွင့္ မျပည့္သည့္ မင္းေခြးေခ်းလုိ အာဏာရွင္ႏွင့္ ရာဇသၾကၤန္လုိ ပညာမာနခဲတုိ႔၏ လက္တြဲမႈ ၾကာရွည္မခုိင္ျမဲခဲ့ျခင္းမွာ ေမာင္စူးစမ္း၊ သိန္းေဖျမင့္၊ ဦးဘညိမ္၊ ေမာင္ခ်စ္လႈိင္စသည့္ လက္ဝဲပညာတတ္မ်ား ေဘးလြင့္ရသည္ႏွင့္ တယ္မျခားလွဘဲ ဆရာႀကီး၏ ပညာဂုဏ္ၾကီးလြန္းလွသည့္အတြက္သာ ပရိသတ္၏ ေလးစားမွဳ မယုတ္ေလ်ာ့ဘဲ ရွိခဲ့သည္။

(၅)

ထုိသုိ႔ အေတြးအေခၚလြတ္လပ္မွဳအေလ့ကုိ လက္ဝဲဝါဒႏွင့္ယွဥ္ပီး လက္ခံခဲ့ရုံသာမက အေနာက္တုိင္းစာေပ ကုိအားျပဳၿပီး ျမန္မာစာေပကုိ တေခတ္ေျပာင္းေစခဲ့သူ၊ ယေန႔တုိင္ စာဖတ္ပရိသတ္က မေမ့ႏုိင္ေသးသည့္ ေရႊဥေဒါင္းဟူသည့္ စာေရးဆရာ ‘မာနႀကီး’ ၏ ၁၂၀ ျပည့္အမွတ္တရကာလတြင္ သူ႔စာေပအေမြအႏွစ္တုိ႔ကုိ ဆက္လက္ရွာေဖြပုံႏွိပ္ျခင္း (ဥပမာ- သူရိယႏွင့္လူထုေခါင္းႀကီးမ်ား၊ ရတနာပူရကဲ့သုိ႔ သူရိယသတင္းစာထဲက ဝတၳဳမ်ား)၊ ေဆြးေႏြးႏွီးေႏွာၿပီး အကဲျဖတ္စာမ်ား ေရးသားထုတ္ေဝျခင္းစသည့္ ပညာျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳျခင္းမ်ိဳး ျပဳသင့္ၾကရုံမက သူ၏ ရဲရင့္လြတ္လပ္သည့္ အေတြးယဥ္ေက်းမွဳကုိပါ ျမွင့္တင္အားေပးသင့္လွပါေၾကာင္း။။


**ဘိုဘိုလန္းစင္**

http://bobolansin.wordpress.com/2011/04/18/%E1%80%A5%E1%80%B1%E1%80%92%E1%80%AB%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%99%E1%80%BD-%E1%80%87%E1%80%AE%E1%80%B8%E1%80%80%E1%80%BC%E1%80%80%E1%80%B9/