တစ္သက္ ဖတ္ပါ.... ဖတ္ပါ တစ္သက္

>
လူ႔ဘဝတစ္သက္က စာဖတ္တဲ့တစ္သက္ျဖစ္တယ္။ ငယ္ငယ္ေလးကစ ႀကီးျပင္းအိုမင္းေသဆံုးတဲ့အထိ စာဖတ္ၾကတယ္။

အသိပညာက စာအုပ္ႀကီးတစ္အုပ္ျဖစ္တယ္။
ႏွစ္လရာသီက စာအုပ္ႀကီးတစ္အုပ္ျဖစ္တယ္။
သဘာဝက စာအုပ္ႀကီးတစ္အုပ္ျဖစ္တယ္။
လူ႔ဘဝဆိုတာ ပိုႀကီးပိုထူတဲ့စာအုပ္ျဖစ္တယ္။
ဒီစာအုပ္ကို ေန႔တိုင္းဖတ္ရတယ္။ တစ္သက္လံုးလည္း ဖတ္လံုးမကုန္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ေရာက္ရာအရပ္မွာ ဖတ္တယ္။ အသက္ေသဆံုးတဲ့အထိ ဖတ္တယ္။ မဖတ္တာပဲရွိမယ္... ဖတ္စရာမရွိဘူးဆိုတာေတာ့ မရွိဘူး။ ဖတ္လို႔မကုန္ႏိုင္သလို ဖတ္ၿပီး အသိပညာမရဘူးဆိုတာလည္း မရွိဘူး။ ဖတ္ေလ အက်ဳိးရွိေလျဖစ္တယ္။

လမ္းေပၚေလွ်ာက္ရင္း လမ္းကိုဖတ္တယ္။ ေျဖာင့္မတ္တဲ့လမ္း၊ ေကြးေကာက္တဲ့လမ္း၊ က်ဥ္းတဲ့လမ္း၊ က်ယ္တဲ့လမ္း... ကမာၻေပၚမွာ လမ္းေတြအမ်ားႀကီး လမ္းတိုင္းလမ္းတိုင္းက တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု မတူၾကဘူး။ ဒါေၾကာင္း လမ္းဆိုတဲ့"စာအုပ္"က "အထူ"ဆံုးျဖစ္တယ္။ ဘယ္သူမွ ေနာက္ဆံုးစာမ်က္ႏွာထိ ၿပီးေအာင္ မဖတ္ႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။ ခရီးတစ္ေထာက္ေရာက္ရင္း တစ္ခါဖတ္တယ္။ ဖတ္ရင္း အသိေတြရၾကတယ္။ အသိေတြရရင္း ေတြးေတာၾကတယ္။ ေတြးေတာၾကရင္း ေလွ်ာက္လွမ္းၾကတယ္။ ျမင့္ျမင့္ကိုလွမ္းတယ္။ ေဝးေဝးကို လွမ္းတယ္။ ေျခရာဆိုတာ သင္ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ လမ္းေပၚမွာ တစ္ေၾကာင္းၿပီးတစ္ေၾကာင္း၊ တစ္ပုဒ္ၿပီးတစ္ပုဒ္ အတိမ္၊ အနက္လိုက္ၿပီး သင္ေဖာ္ညႊန္းခဲ့တဲ့အရာေတြျဖစ္တယ္။

မနက္ပိုင္းမွာ မနက္အာ႐ုဏ္ကိုဖတ္တယ္။ တစ္ေန႔ တစ္ေက်ာ့ဖတ္တယ္။ တစ္သက္မွာ ဘယ္ႏွေက်ာ့ဖတ္ႏိုင္မလဲ? ေလျပင္းမုန္တိုင္းက်ခ်ိန္နဲ႔တိုးရင္း တစ္သက္မွာ ဘယ္ႏွေက်ာ့ဖတ္ၿပီးႏိုင္မလဲ? မနက္ေနေရာင္က သင့္ဖတ္တာကို ေစာင့္ေနလိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ကို သင္မဖတ္ရင္ သူ႔အခ်ိန္နဲ႔သူ သူထြက္ခြာသြားမွာပဲ။ သင့္ကို သူက မလဲြေခ်ာ္ဘူး။ သင္ကသာ သူ႔ကို လဲြေခ်ာ္မွာျဖစ္တယ္။ သူ႔ကို သင္ဘယ္ေလာက္ဖတ္ႏိုင္မလဲ ဒါကေတာ့ သင့္ရဲ႕ဇဲြလံု႔လနဲ႔ ပ်င္းရိျခင္းေပၚမွာပဲ မူတည္လိမ့္မယ္။ အာ႐ုဏ္ေနေရာင္ကို မဖတ္ရင္ သင့္ရင္ထဲမွာ ဘယ္ကလာတဲ့ အလင္းရွိေတာ့မလဲ?

ေရေတြ႔ရင္ ေရကိုဖတ္တယ္။ ေရဆိုတာ ေလာကမွာ အေပ်ာ့ေပ်ာင္း၊ အႏူးညံ့ဆံုးအရာျဖစ္သလုိ ေရတစက္ခ်င္းနဲ႔လည္း မာေၾကာတဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္ကိုေဖာက္ႏိုင္ပါတယ္။ ေရအေၾကာင္း သင္ေကာင္းေကာင္းဖတ္တတ္သြားရင္ ဘယ္အရာကို သင္မေဖာက္ထြင္းပဲရွိႏိုင္ဦးမလဲ?

မိုးထဲမွာ မိုးကိုဖတ္တယ္။ မိုးဟာ ေကာင္းကင္ကေစလႊတ္လိုက္တဲ့ ေစတမန္ျဖစ္တယ္။ မိုးေသးေလးျဖစ္ျဖစ္၊ မိုးႀကီးႀကီးျဖစ္ျဖစ္၊ မိုးထန္ထန္ျဖစ္ျဖစ္၊ မိုးဖဲြဖဲြျဖစ္ျဖစ္ ရာစုေပါင္းမ်ားစြာ ရြာသြန္းခဲ့သလို ရြာသြန္းဆဲျဖစ္တယ္။ အဲဒီအျပင္ မသန္႔ရွင္းတဲ့ေလာကႀကီးကိုလည္း သန္႔စင္ေပးေနခဲ့ပါတယ္။ မိုးကိုတစ္ေခါက္ဖတ္တိုင္း သင့္စိတ္ႏွလံုး တစ္ခါသန္႔ရွင္းရပါတယ္၊ စြတ္စိုရပါတယ္။


ႏွင္းထဲမွာ ႏွင္းကိုဖတ္တယ္။ ႏွင္းဟာ ဘာစာလုံးမွေရးမထားတဲ့ အျဖဴေရာင္စာရြက္ႀကီးျဖစ္တယ္။ အျဖဴေရာင္စာရြက္ေပၚက စာလံုးေတြကိုျမင္တတ္မွ ႏွင္းရဲ႕အတြင္းစိတ္ကို သင္ဖတ္ႏိုင္မွာျဖစ္တယ္။ အဲဒီစာလံုးေတြကို ႏွင္းပဲသိတယ္၊ ဖတ္တဲ့လူပဲသိတယ္။ တခ်ဳိ႕က ႏွင္းရဲ႕မေရရာတာကို ဖတ္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က ညိဳမႈိင္းတာကုိ ဖတ္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေႏြဦးအႀကိဳကိုဖတ္ၾကတယ္။ သင္ေကာ.. ဘာဖတ္ခဲ့သလဲ?

ေလထဲမွာ ေလကိုဖတ္တယ္။ ေလဆိုတာ ေတာေတာင္ေတြရဲ႕ဝင္သက္ထြက္သက္ျဖစ္တယ္။ ပင္လယ္ရဲ႕ ဝင္သက္ထြက္သက္ျဖစ္တယ္။ လြင္ျပင္လယ္ကြင္းေတြရဲ႕ ဝင္သက္ထြက္သက္ျဖစ္တယ္။ ၿမိဳ႕ရြာေတြရဲ႕ ဝင္သက္ထြက္သက္ျဖစ္တယ္။ သဘာဝရဲ႕ ဝင္သက္ထြက္သက္ျဖစ္တယ္။ ကမာၻေျမႀကီးရဲ႕ ဝင္သက္ထြက္သက္ျဖစ္တယ္။ ေလကို သင္ဖတ္တတ္ရင္ ကမာၻေျမႀကီးရဲ႕ေသြးေၾကာကို သင္ကိုင္တြယ္မိလိမ့္မယ္။ ဒီလိုမွ သင့္ဝင္သက္ထြက္သက္က ကမာၻေျမႀကီးရဲ႕ ဝင္သက္ထြက္သက္နဲ႔ တသားတည္းက်မွာျဖစ္တယ္။

ေန႔လယ္မွာ တိမ္ကိုဖတ္တယ္။ တိမ္ဆိုတာ အဆံုးမရွိတဲ့ ေကာင္းကင္ျပင္ေပၚမွာ ျဖဴတစ္လွည့္၊ မည္းတစ္ခါ၊ နီနီညိဳညိဳနဲ႔ ဟိုတစ ဒီတစ ခ်ိတ္ဆဲြထားတဲ့ စာရြက္ေတြျဖစ္တယ္။ အဲဒီစာရြက္ေတြမွာ ေကာင္းကင္ရဲ႕ လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ေတြ အျပည့္ေရးထားတယ္။ ေနပူ၊ မိုးရြာ၊ ႏွင္းျမဴစိုင္းမိႈင္းတာေတြ မနက္အာရုဏ္၊ အလင္းအေမွာင္ အားလံုးကို တိမ္ေတြထဲမွာ ေရးထားတယ္။ တိမ္ေတြကိုမဖတ္ရင္ ေကာင္းကင္ရဲ႕လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ကို သင္ဘယ္လိုသိႏိုင္မလဲ?

ညမွာ ညကိုဖတ္တယ္။ ညက နက္ရႈိင္းက်ယ္ေျပာတယ္။ အစမရွိ အဆံုးမရွိ။ ညမရွိရင္ ၾကယ္ရဲ႕အလင္းကို ျမင္ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ညမရွိရင္ လမရွိဘူး။ ညမရွိရင္ မီးေရာင္ေတြမရွိဘူး။ ညကို ဖတ္တတ္မွ ညအေမွာင္လြန္ေျမာက္ၿပီးရင္ လွပတဲ့အလင္းေရာင္ကို ေတြ႔ရမယ္ဆိုတာကို နားလည္တယ္။

မီးအိမ္ေအာက္မွာ မီးကိုဖတ္တယ္။ မီးအိမ္ထဲမွာ တျခားကမာၻတစ္ခုရွိတယ္။ မီးအိမ္က ၾကည္လင္ထင္ရွားတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္တယ္။ ညအေမွာင္ကို အလင္းေပးတဲ့စာအုပ္ျဖစ္တယ္။ ဒီစာအုပ္ထဲမွာ စာတစ္ေၾကာင္းပဲ ေရးထားတယ္။ အဲဒီစာေၾကာင္းက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေလာင္ၿမိဳက္မွ အလင္းထြက္တယ္ဆိုတဲ့စာျဖစ္တယ္။ မီးကိုဖတ္တတ္ၿပီးရင္ သင့္ဘဝဟာလဲ မီးအိမ္တစ္လံုးလို ဘယ္ေတာ့မွ အေမွာင္မဖံုးေတာ့ဘူး။

ေတာင္ေပၚတက္ရင္ ေတာင္ကိုဖတ္တယ္။ ေတာင္ဆိုတာ အရပ္မ်က္ႏွာအဖက္ဖက္က ျမင္ရတဲ့ စာအုပ္ႀကီးတစ္အုပ္ျဖစ္တယ္။ ေျခေထာက္နဲ႔ ေတာင္ကိုတက္တယ္ဆိုတာထက္ ေျခေထာက္နဲ႔ ေတာင္ကို"ဖတ္"တယ္ဆိုရင္ ပိုမွန္လိမ့္မယ္။ ေတာင္ေတြက ကိုယ့္ဆီမလာရင္ ကိုယ္က ေတာင္ဆီကိုသြားရတယ္။ ေတာင္က ကိုယ့္ကိုမဖတ္ရင္ ကိုယ္ကေတာင္ကို ဖတ္ရတယ္။ ေတာင္တက္တယ္ဆိုတာ ေတာင္ကိုဖတ္တာပါပဲ။ ေတာင္အေၾကာင္းနားလည္မွ ဘယ္ေလာက္ျမင့္ ဘယ္ေလာက္အႏၱရာယ္ရွိတဲ့ေတာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သင့္ေျခဖဝါးေအာက္ ေရာက္ရတာပါပဲ။

ေတာင္ေပၚေရာက္ရင္ ေက်ာက္တံုးကိုဖတ္တယ္။ ေက်ာက္တံုးဆိုတာ ျမင့္မားတဲ့ေတာင္တန္းေတြထဲက စာလံုးေလးေတြျဖစ္တယ္။ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အရြယ္သ႑ာန္အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိၾကတယ္။ ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးတိုင္းမွာ အႏွစ္ႏွစ္အလလ သိုဝွက္ထားတဲ့ လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ေတြရွိတယ္။ ေက်ာက္တံုးေသးေသးေလးေတြ စုၿပံဳၿပီးမွ ျမင့္မားတဲ့ ေတာင္တန္းႀကီးျဖစ္လာတာေၾကာင့္ ေတာင္ကိုဖတ္တတ္ဖို႔ ေက်ာက္တံုးကို အရင္ဖတ္တတ္မွရတယ္။

ေတာအုပ္ထဲမွာ သစ္ပင္ကိုဖတ္တယ္။ သစ္ပင္ဆိုတာ ေလာကႀကီးထဲမွာ ပ်ံ႕ႏွံ႔မႈအရွိဆံုး အစိမ္းေရာင္စာအုပ္ႀကီးျဖစ္တယ္။ သစ္ပင္ကိုဖတ္တတ္မွ ရွင္သန္ႀကီးထြားျခင္းကို သိတယ္။ သစ္ပင္ရဲ႕ ဖြံ႔ၿဖိဳးတာ၊ ညႇိဳးေျခာက္တာကို ဖတ္တတ္မွ အတက္အက်ကိုသိတယ္။ ရြက္ႏု၊ ရြက္ဝါေတြကုိ ဖတ္တတ္မွ အသီးရဲ႕ခ်ဳိၿမိန္၊ ခါးသီးျခင္းကိုသိတယ္။

ပန္းေရွ႕ေရာက္ရင္ ပန္းကိုဖတ္တယ္။ ပန္းဆိုတာ ေလာကမွာ ပထမဦးဆံုးထြက္ေပၚခဲ့တဲ့ ေရာင္စံုစာအုပ္ျဖစ္တယ္။ ပန္းေတြကိုမ်ားမ်ားဖတ္မွ ပန္းပြင့္တဲ့အသံကိုၾကားတယ္။ ပန္းရဲ႕လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ကို သိတယ္။ ပန္းဝတ္မႈံေတြကို ဖမ္းဆုပ္မိတယ္။ ဖတ္တဲ့လူသာမရွိရင္ ပန္းေတြဘာေၾကာင့္ ပြင့္လိမ့္မလဲ?

ပင္လယ္ေဘးမွာ ပင္လယ္ကိုဖတ္တယ္။ ပင္လယ္ရဲ႕က်ယ္ေျပာျခင္းက စိတ္သေဘာထားကိုျပတယ္။ ႀကီးမားျခင္းက ေသးငယ္တာေတြ ေပါင္းစုထားတာကိုျပတယ္။ မ်ားျပားျခင္းက နည္းတာေတြ စုစည္းထားတာကိုျပတယ္။ နက္ရိႈင္းျခင္းက တိမ္တာေတြ စုစည္းထားတာျဖစ္တယ္။ က်ယ္ေျပာတာက က်ဥ္းတာေတြကို ေပါင္းစုထားတာျဖစ္တယ္။ အဆံုးအစမရွိျခင္းက အဆံုးအစရွိတာေတြကို စုပ္ယူထားတာျဖစ္တယ္။ ပင္လယ္ကို ဖတ္တတ္မွ ပင္လယ္လိုက်ယ္ေျပာ၊ နက္ရိႈင္းမွာျဖစ္တယ္။

ျမစ္ကိုျဖတ္ရင္ ျမစ္ကိုဖတ္တယ္။ ျမစ္ကို ထဲထဲဝင္ဝင္ဖတ္မိရင္ ျမစ္ထဲမွာ စီးဆင္းေနတာေတြဟာ ေရမဟုတ္ဘဲ "စကၠန္႔"ေတြဆိုတာကို သင္သိလိမ့္မယ္။ ေရတစ္ခြက္ဟာ မိနစ္၊ ေရတစ္ပုန္းဟာ နာရီ၊ ေရတစ္စည္ဟာ ေန႔ရက္ေတြဆိုရင္ ရွည္လ်ားတဲ့ျမစ္မွာ "ေပါက္ထြက္"တဲ့အေပါက္မရွိပါေစနဲ႔။ အေပါက္ရွိခဲ့ရင္ သင့္ရဲ႕တစ္သက္က အလဟႆ စီးဆင္းကုန္ခမ္းသြားလိမ့္မယ္။

လူေတြထဲမွာ မ်က္ႏွာကုိဖတ္တယ္။ လူကိုေတြ႔တာနဲ႔ မ်က္ႏွာကုိအရင္ေတြ႔တယ္။ သူ႔အက်င့္စရိုက္သိခ်င္ရင္ သူ႔မ်က္ႏွာကို အရင္ၾကည့္တယ္။ မ်က္ႏွာက ျပတင္းေပါက္တစ္ခ်ပ္ျဖစ္တယ္။ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ခံစားခ်က္ေတြကို ေရးသားထားတယ္။ လူ႔စိတ္ေျပာင္းရင္ မ်က္ႏွာအရင္ေျပာင္းတယ္။ အတြင္းစိတ္ကို မ်က္ႏွာေပၚ ထင္ဟပ္ျမင္ႏိုင္တယ္။ မ်က္ႏွာဆိုတာ အဆံုးမရွိတဲ့ ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္ျဖစ္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ျပလို႔ဆံုးမွာမဟုတ္သလို ဘယ္ေတာ့မွလည္း ဖတ္လို႔မကုန္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ မ်က္ႏွာခ်ဳိတိုင္း စိတ္မလွဘူး။ စိတ္လွတိုင္းလည္း မ်က္ႏွာမခ်ဳိဘူး။ မ်က္ႏွာကိုဖတ္တယ္ဆိုေပမယ့္ အတြင္းစိတ္ကို အကုန္မသိႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မ်က္ႏွာမဖတ္ခင္ စိတ္ကို အရင္ဖတ္သင့္တယ္။

ေကာင္းကင္ေအာက္မွာ ေကာင္းကင္ကိုဖတ္တယ္။ သင္ ႀကီးမားျမင့္ျမတ္တယ္ဆိုတာ ကမာၻေျမႀကီးေပၚမွာ သဲတစ္ပြင့္သာသာေလးပါ။ ကမာၻေျမႀကီး ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔တယ္ဆိုတာ ေနထဲမွာ သဲတစ္ပြင့္သာသာေလးပါ။ ေနႀကီးတယ္ဆိုတာ နဂါးေငြ႔တန္းထဲမွာ သဲတစ္ပြင့္သာသာေလးပါ။ နဂါးေငြ႔တန္း ႀကီးမားတယ္ဆိုတာ စၾကဝဠာထဲမွာ သဲတစ္ပြင့္သာသာေလးပါ။ ကဲ..... သင္ဘယ္ေလာက္ ႀကီးမားျမင့္ျမတ္လိမ့္မလဲ?

လျပည့္ညမွာ လကိုဖတ္တယ္။ ကမာၻေပၚမွာ လတစ္စင္းထဲရွိပါတယ္။ လကို လူတိုင္းဖတ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ထဲရွိတဲ့ လကိုဖတ္မိႏိုင္ဖို႔ လူတိုင္းေမွ်ာ္လင့္ၾကတယ္။ လူတိုင္း လကိုဖတ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္အျမင္၊ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ဖတ္ၾကတယ္။ လံုးဝန္းတဲ့လကို ဖတ္တယ္။ တျခမ္းပဲ့လကို ဖတ္တယ္။ တိမ္ကြယ္လကို ဖတ္တယ္။ ညိဳမႈိင္းတဲ့လကို ဖတ္တယ္။ ဝင္းပတဲ့လကို ဖတ္တယ္။ ေကြးေကာက္တဲ့လကုိ ဖတ္တယ္။ သင္ဖတ္တဲ့ လက ဘယ္လိုလမ်ဳိးလဲ?

ဆည္းဆာမွာ ဆည္းဆာေနကိုဖတ္တယ္။ ဆည္းဆာေနကို တစ္ဖက္ကၾကည့္ရင္း ညအေမွာင္ကို ခ်ည္းကပ္ေတာ့မယ့္အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ တျခားတစ္ဖက္ကၾကည့္ရင္း ေနထြက္မယ့္အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ ဆည္းဆာေနရဲ႕ခမ္းညားျခင္းကို ဆည္းဆာအခ်ိန္မွာပဲ ေတြ႔ႏိုင္တယ္။

အတက္ကိုဖတ္မွ အက်ကိုသိတယ္။ အေဝးကိုဖတ္မွ အနီးကိုသိတယ္။ ေရွ႕ကိုဖတ္မွ ေနာက္ကိုသိတယ္။ အျမန္ကိုဖတ္မွ အေႏွးကိုသိတယ္။ အေလးကိုဖတ္မွ အေပါ့ကိုသိတယ္။ အက်ယ္ကိုဖတ္မွ အက်ဥ္းကိုသိတယ္။ အနက္ကိုဖတ္မွ အတိမ္ကိုသိတယ္။ အထူကိုဖတ္မွ အပါးကိုသိတယ္။ လႈပ္ရွားတာကိုဖတ္မွ ဆိတ္ၿငိမ္တာကိုသိတယ္။ အစစ္အမွန္ကိုဖတ္မွ အတုအေယာင္ကိုသိတယ္။ ရုပ္ဆိုးတာကိုဖတ္မွ ေခ်ာလွတာကိုသိတယ္။ က်ရႈံးတာကိုဖတ္မွ ေအာင္ႏိုင္တာကိုသိတယ္။ မတရားတာကိုဖတ္မွ အမွန္တရားကိုသိတယ္။ ပင္ပန္းတာကိုဖတ္မွ ခ်ဳိၿမိန္တာကိုသိတယ္။ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူကိုဖတ္မွ သန္႔ရွင္းတာကိုသိတယ္။ အေမွာင္ကိုဖတ္မွ အလင္းကိုသိတယ္။ ညကိုဖတ္မွ မနက္ကိုသိတယ္။ ေဆာင္းကိုဖတ္မွ ေႏြကိုသိတယ္။

ပင္လယ္ကိုဖတ္မွ ႀကီးျမတ္တာကိုသိတယ္။ ေပါင္းစုတာကိုဖတ္မွ အင္အားကိုသိတယ္။ သိမ္းစြန္ရဲေတြကိုဖတ္မွ အျမင့္ပ်ံသန္းတာကိုသိတယ္။ မီးကိုဖတ္မွ ေႏြးေထြးတာကိုသိတယ္။ ဖ်ားနာတာကိုဖတ္မွ က်န္းမာတာကိုသိတယ္။ အိုမင္းတာကိုဖတ္မွ ႏုပ်ဳိတာကိုသိတယ္။ ေသဆံုးတာကိုဖတ္မွ ရွင္သန္တာကိုသိတယ္။ ျမက္ပင္ေလးေတြကိုဖတ္မွ ႀကံ့ခိုင္တာကိုသိတယ္။ အခ်ိန္ကိုဖတ္မွ အျမန္ႏႈန္းကိုသိတယ္။ ဆံုးရႈံးျခင္းကိုဖတ္မွ တန္ဖိုးထားတာကိုသိတယ္။ တိုင္းျပည္ကိုဖတ္မွ တိုးတက္တာ၊ ဆုတ္ယုတ္တာကိုသိတယ္။ သဘာဝကိုဖတ္မွ ခြန္အားကိုသိတယ္။

အခ်စ္ကိုဖတ္ရင္ အခ်စ္ကိုသိတယ္။ အမုန္းကိုဖတ္ရင္ အမုန္းကိုသိတယ္။ လူကိုဖတ္ရင္ လူကိုသိတယ္။ လူတစ္ေယာက္ကိုဖတ္တာဟာ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဖတ္သလိုပါပဲ။ ျမင့္ျမတ္ျခင္း၊ သစၥာရွိျခင္းကို ဖတ္တယ္ဆိုတာ စႏၵားရားေပၚ လမ္းေလွ်ာက္သလိုပဲ လွမ္းလိုက္တဲ့ေျခလွမ္းတိုင္းမွာ နားဝင္ခ်ဳိတဲ့ သံစဥ္ေတြထြက္တယ္။ မုသားကိုဖတ္တယ္၊ သစၥာမဲ့တာကိုဖတ္တယ္ဆိုတာ ရြံ႕ႏြံထဲလမ္းေလွ်ာက္သလိုပဲ လွမ္းလိုက္တဲ့ေျခလွမ္းတိုင္းမွာ ညစ္ပတ္တဲ့ ရြံ႔ႏြံေတြကပ္ညႇိလိုေနတယ္။

ေယာက္်ားကို ဖတ္တယ္။ မိန္းမကို ဖတ္တယ္။
မိန္းမဆိုတာ ေယာက္်ားေတြအတြက္ ေလာကမွာ အႀကိမ္တစ္ရာဖတ္လည္း ဖတ္မၿငီးတဲ့ စာအုပ္ေကာင္းတစ္အုပ္ျဖစ္တယ္။ ေယာက္်ားဆိုတာ မိန္းမေတြအတြက္ ေလာကမွာ အႀကိမ္တစ္ရာဖတ္လည္း ဖတ္မၿငီးတဲ့ စာအုပ္ေကာင္းတစ္အုပ္ျဖစ္တယ္။ ဒီစာအုပ္ကို နားလည္ေအာင္ဖတ္ႏိုင္ခဲ့ရင္ သင့္တစ္သက္က ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းနဲ႔ ျပည့္စံုေနလိမ့္မယ္။

အထီးက်န္ျခင္းကို နားလည္ေအာင္ဖတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြဟာ အထီးမက်န္ေတာ့ဘူး။
စိတ္ညစ္ျခင္းကို နားလည္ေအာင္ဖတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြဟာ စိတ္မညစ္ေတာ့ဘူး။
နာက်င္ျခင္းကို နားလည္ေအာင္ဖတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြဟာ မနာက်င္ေတာ့ဘူး။
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို နားလည္ေအာင္ဖတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြဟာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ တိုးပြားတယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို နားလည္ေအာင္ဖတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြဟာ ပိုေပ်ာ္ရႊင္တယ္။

မည္းေမွာင္တဲ့မိုးေန႔ထဲကေန ေနထြက္တဲ့ေန႔ကိုဖတ္တယ္။
ညအေမွာင္ထဲကေန တိမ္ျပာျပာေန႔ကိုဖတ္တယ္။
ရြက္ဝါထဲကေန ရြက္ႏုေဝတာကိုဖတ္တယ္။
သဲကႏာၱရထဲကေန အိုေအစစ္ကိုဖတ္တယ္။
ဒီလိုဆိုရင္ သာမန္လူမရႏိုင္တဲ့ စိတ္ကူးအႀကံကို သင္ရလိမ့္မယ္။

ေလာကမွာ ဖတ္ရအခက္ခဲဆံုးက လူ႔စိတ္ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ၿပီး သင္ကိုယ္တိုင္ျဖစ္တယ္။
တျခားလူကို သင္နားလည္ေအာင္ ဖတ္ႏိုင္ေပမယ့္ သင့္ကိုယ္သင္ နားလည္ေအာင္ဖတ္ဖို႔ခက္တယ္။
လူ႔ဘဝရဲ႕တစ္သက္ဟာ စာဖတ္တဲ့တစ္သက္ျဖစ္ရံုမက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုဖတ္တာလည္းျဖစ္တယ္။
အေရးႀကီးတာက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုနားလည္ေအာင္ ဖတ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္ဖို႔ျဖစ္တယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို အရင္ျမတ္ႏိုးတတ္မွ တျခားလူကိုျမတ္ႏိုး၊ တန္ဖိုးထားတတ္မွာျဖစ္တယ္။

မူရင္း--- http://www.duwenzhang.com/wenzhang/shenghuosuibi/shenghuoganwu/20101206/163998.html (နားလည္သလို ဘာသာျပန္ထားပါသည္)

ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။

လူ႔ဘဝတစ္သက္က စာဖတ္တဲ့တစ္သက္ျဖစ္တယ္။ ငယ္ငယ္ေလးကစ ႀကီးျပင္းအိုမင္းေသဆံုးတဲ့အထိ စာဖတ္ၾကတယ္။

အသိပညာက စာအုပ္ႀကီးတစ္အုပ္ျဖစ္တယ္။
ႏွစ္လရာသီက စာအုပ္ႀကီးတစ္အုပ္ျဖစ္တယ္။
သဘာဝက စာအုပ္ႀကီးတစ္အုပ္ျဖစ္တယ္။
လူ႔ဘဝဆိုတာ ပိုႀကီးပိုထူတဲ့စာအုပ္ျဖစ္တယ္။
ဒီစာအုပ္ကို ေန႔တိုင္းဖတ္ရတယ္။ တစ္သက္လံုးလည္း ဖတ္လံုးမကုန္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ေရာက္ရာအရပ္မွာ ဖတ္တယ္။ အသက္ေသဆံုးတဲ့အထိ ဖတ္တယ္။ မဖတ္တာပဲရွိမယ္... ဖတ္စရာမရွိဘူးဆိုတာေတာ့ မရွိဘူး။ ဖတ္လို႔မကုန္ႏိုင္သလို ဖတ္ၿပီး အသိပညာမရဘူးဆိုတာလည္း မရွိဘူး။ ဖတ္ေလ အက်ဳိးရွိေလျဖစ္တယ္။

လမ္းေပၚေလွ်ာက္ရင္း လမ္းကိုဖတ္တယ္။ ေျဖာင့္မတ္တဲ့လမ္း၊ ေကြးေကာက္တဲ့လမ္း၊ က်ဥ္းတဲ့လမ္း၊ က်ယ္တဲ့လမ္း... ကမာၻေပၚမွာ လမ္းေတြအမ်ားႀကီး လမ္းတိုင္းလမ္းတိုင္းက တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု မတူၾကဘူး။ ဒါေၾကာင္း လမ္းဆိုတဲ့"စာအုပ္"က "အထူ"ဆံုးျဖစ္တယ္။ ဘယ္သူမွ ေနာက္ဆံုးစာမ်က္ႏွာထိ ၿပီးေအာင္ မဖတ္ႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။ ခရီးတစ္ေထာက္ေရာက္ရင္း တစ္ခါဖတ္တယ္။ ဖတ္ရင္း အသိေတြရၾကတယ္။ အသိေတြရရင္း ေတြးေတာၾကတယ္။ ေတြးေတာၾကရင္း ေလွ်ာက္လွမ္းၾကတယ္။ ျမင့္ျမင့္ကိုလွမ္းတယ္။ ေဝးေဝးကို လွမ္းတယ္။ ေျခရာဆိုတာ သင္ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ လမ္းေပၚမွာ တစ္ေၾကာင္းၿပီးတစ္ေၾကာင္း၊ တစ္ပုဒ္ၿပီးတစ္ပုဒ္ အတိမ္၊ အနက္လိုက္ၿပီး သင္ေဖာ္ညႊန္းခဲ့တဲ့အရာေတြျဖစ္တယ္။

မနက္ပိုင္းမွာ မနက္အာ႐ုဏ္ကိုဖတ္တယ္။ တစ္ေန႔ တစ္ေက်ာ့ဖတ္တယ္။ တစ္သက္မွာ ဘယ္ႏွေက်ာ့ဖတ္ႏိုင္မလဲ? ေလျပင္းမုန္တိုင္းက်ခ်ိန္နဲ႔တိုးရင္း တစ္သက္မွာ ဘယ္ႏွေက်ာ့ဖတ္ၿပီးႏိုင္မလဲ? မနက္ေနေရာင္က သင့္ဖတ္တာကို ေစာင့္ေနလိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ကို သင္မဖတ္ရင္ သူ႔အခ်ိန္နဲ႔သူ သူထြက္ခြာသြားမွာပဲ။ သင့္ကို သူက မလဲြေခ်ာ္ဘူး။ သင္ကသာ သူ႔ကို လဲြေခ်ာ္မွာျဖစ္တယ္။ သူ႔ကို သင္ဘယ္ေလာက္ဖတ္ႏိုင္မလဲ ဒါကေတာ့ သင့္ရဲ႕ဇဲြလံု႔လနဲ႔ ပ်င္းရိျခင္းေပၚမွာပဲ မူတည္လိမ့္မယ္။ အာ႐ုဏ္ေနေရာင္ကို မဖတ္ရင္ သင့္ရင္ထဲမွာ ဘယ္ကလာတဲ့ အလင္းရွိေတာ့မလဲ?

ေရေတြ႔ရင္ ေရကိုဖတ္တယ္။ ေရဆိုတာ ေလာကမွာ အေပ်ာ့ေပ်ာင္း၊ အႏူးညံ့ဆံုးအရာျဖစ္သလုိ ေရတစက္ခ်င္းနဲ႔လည္း မာေၾကာတဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္ကိုေဖာက္ႏိုင္ပါတယ္။ ေရအေၾကာင္း သင္ေကာင္းေကာင္းဖတ္တတ္သြားရင္ ဘယ္အရာကို သင္မေဖာက္ထြင္းပဲရွိႏိုင္ဦးမလဲ?

မိုးထဲမွာ မိုးကိုဖတ္တယ္။ မိုးဟာ ေကာင္းကင္ကေစလႊတ္လိုက္တဲ့ ေစတမန္ျဖစ္တယ္။ မိုးေသးေလးျဖစ္ျဖစ္၊ မိုးႀကီးႀကီးျဖစ္ျဖစ္၊ မိုးထန္ထန္ျဖစ္ျဖစ္၊ မိုးဖဲြဖဲြျဖစ္ျဖစ္ ရာစုေပါင္းမ်ားစြာ ရြာသြန္းခဲ့သလို ရြာသြန္းဆဲျဖစ္တယ္။ အဲဒီအျပင္ မသန္႔ရွင္းတဲ့ေလာကႀကီးကိုလည္း သန္႔စင္ေပးေနခဲ့ပါတယ္။ မိုးကိုတစ္ေခါက္ဖတ္တိုင္း သင့္စိတ္ႏွလံုး တစ္ခါသန္႔ရွင္းရပါတယ္၊ စြတ္စိုရပါတယ္။


ႏွင္းထဲမွာ ႏွင္းကိုဖတ္တယ္။ ႏွင္းဟာ ဘာစာလုံးမွေရးမထားတဲ့ အျဖဴေရာင္စာရြက္ႀကီးျဖစ္တယ္။ အျဖဴေရာင္စာရြက္ေပၚက စာလံုးေတြကိုျမင္တတ္မွ ႏွင္းရဲ႕အတြင္းစိတ္ကို သင္ဖတ္ႏိုင္မွာျဖစ္တယ္။ အဲဒီစာလံုးေတြကို ႏွင္းပဲသိတယ္၊ ဖတ္တဲ့လူပဲသိတယ္။ တခ်ဳိ႕က ႏွင္းရဲ႕မေရရာတာကို ဖတ္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က ညိဳမႈိင္းတာကုိ ဖတ္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေႏြဦးအႀကိဳကိုဖတ္ၾကတယ္။ သင္ေကာ.. ဘာဖတ္ခဲ့သလဲ?

ေလထဲမွာ ေလကိုဖတ္တယ္။ ေလဆိုတာ ေတာေတာင္ေတြရဲ႕ဝင္သက္ထြက္သက္ျဖစ္တယ္။ ပင္လယ္ရဲ႕ ဝင္သက္ထြက္သက္ျဖစ္တယ္။ လြင္ျပင္လယ္ကြင္းေတြရဲ႕ ဝင္သက္ထြက္သက္ျဖစ္တယ္။ ၿမိဳ႕ရြာေတြရဲ႕ ဝင္သက္ထြက္သက္ျဖစ္တယ္။ သဘာဝရဲ႕ ဝင္သက္ထြက္သက္ျဖစ္တယ္။ ကမာၻေျမႀကီးရဲ႕ ဝင္သက္ထြက္သက္ျဖစ္တယ္။ ေလကို သင္ဖတ္တတ္ရင္ ကမာၻေျမႀကီးရဲ႕ေသြးေၾကာကို သင္ကိုင္တြယ္မိလိမ့္မယ္။ ဒီလိုမွ သင့္ဝင္သက္ထြက္သက္က ကမာၻေျမႀကီးရဲ႕ ဝင္သက္ထြက္သက္နဲ႔ တသားတည္းက်မွာျဖစ္တယ္။

ေန႔လယ္မွာ တိမ္ကိုဖတ္တယ္။ တိမ္ဆိုတာ အဆံုးမရွိတဲ့ ေကာင္းကင္ျပင္ေပၚမွာ ျဖဴတစ္လွည့္၊ မည္းတစ္ခါ၊ နီနီညိဳညိဳနဲ႔ ဟိုတစ ဒီတစ ခ်ိတ္ဆဲြထားတဲ့ စာရြက္ေတြျဖစ္တယ္။ အဲဒီစာရြက္ေတြမွာ ေကာင္းကင္ရဲ႕ လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ေတြ အျပည့္ေရးထားတယ္။ ေနပူ၊ မိုးရြာ၊ ႏွင္းျမဴစိုင္းမိႈင္းတာေတြ မနက္အာရုဏ္၊ အလင္းအေမွာင္ အားလံုးကို တိမ္ေတြထဲမွာ ေရးထားတယ္။ တိမ္ေတြကိုမဖတ္ရင္ ေကာင္းကင္ရဲ႕လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ကို သင္ဘယ္လိုသိႏိုင္မလဲ?

ညမွာ ညကိုဖတ္တယ္။ ညက နက္ရႈိင္းက်ယ္ေျပာတယ္။ အစမရွိ အဆံုးမရွိ။ ညမရွိရင္ ၾကယ္ရဲ႕အလင္းကို ျမင္ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ညမရွိရင္ လမရွိဘူး။ ညမရွိရင္ မီးေရာင္ေတြမရွိဘူး။ ညကို ဖတ္တတ္မွ ညအေမွာင္လြန္ေျမာက္ၿပီးရင္ လွပတဲ့အလင္းေရာင္ကို ေတြ႔ရမယ္ဆိုတာကို နားလည္တယ္။

မီးအိမ္ေအာက္မွာ မီးကိုဖတ္တယ္။ မီးအိမ္ထဲမွာ တျခားကမာၻတစ္ခုရွိတယ္။ မီးအိမ္က ၾကည္လင္ထင္ရွားတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္တယ္။ ညအေမွာင္ကို အလင္းေပးတဲ့စာအုပ္ျဖစ္တယ္။ ဒီစာအုပ္ထဲမွာ စာတစ္ေၾကာင္းပဲ ေရးထားတယ္။ အဲဒီစာေၾကာင္းက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေလာင္ၿမိဳက္မွ အလင္းထြက္တယ္ဆိုတဲ့စာျဖစ္တယ္။ မီးကိုဖတ္တတ္ၿပီးရင္ သင့္ဘဝဟာလဲ မီးအိမ္တစ္လံုးလို ဘယ္ေတာ့မွ အေမွာင္မဖံုးေတာ့ဘူး။

ေတာင္ေပၚတက္ရင္ ေတာင္ကိုဖတ္တယ္။ ေတာင္ဆိုတာ အရပ္မ်က္ႏွာအဖက္ဖက္က ျမင္ရတဲ့ စာအုပ္ႀကီးတစ္အုပ္ျဖစ္တယ္။ ေျခေထာက္နဲ႔ ေတာင္ကိုတက္တယ္ဆိုတာထက္ ေျခေထာက္နဲ႔ ေတာင္ကို"ဖတ္"တယ္ဆိုရင္ ပိုမွန္လိမ့္မယ္။ ေတာင္ေတြက ကိုယ့္ဆီမလာရင္ ကိုယ္က ေတာင္ဆီကိုသြားရတယ္။ ေတာင္က ကိုယ့္ကိုမဖတ္ရင္ ကိုယ္ကေတာင္ကို ဖတ္ရတယ္။ ေတာင္တက္တယ္ဆိုတာ ေတာင္ကိုဖတ္တာပါပဲ။ ေတာင္အေၾကာင္းနားလည္မွ ဘယ္ေလာက္ျမင့္ ဘယ္ေလာက္အႏၱရာယ္ရွိတဲ့ေတာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သင့္ေျခဖဝါးေအာက္ ေရာက္ရတာပါပဲ။

ေတာင္ေပၚေရာက္ရင္ ေက်ာက္တံုးကိုဖတ္တယ္။ ေက်ာက္တံုးဆိုတာ ျမင့္မားတဲ့ေတာင္တန္းေတြထဲက စာလံုးေလးေတြျဖစ္တယ္။ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အရြယ္သ႑ာန္အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိၾကတယ္။ ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးတိုင္းမွာ အႏွစ္ႏွစ္အလလ သိုဝွက္ထားတဲ့ လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ေတြရွိတယ္။ ေက်ာက္တံုးေသးေသးေလးေတြ စုၿပံဳၿပီးမွ ျမင့္မားတဲ့ ေတာင္တန္းႀကီးျဖစ္လာတာေၾကာင့္ ေတာင္ကိုဖတ္တတ္ဖို႔ ေက်ာက္တံုးကို အရင္ဖတ္တတ္မွရတယ္။

ေတာအုပ္ထဲမွာ သစ္ပင္ကိုဖတ္တယ္။ သစ္ပင္ဆိုတာ ေလာကႀကီးထဲမွာ ပ်ံ႕ႏွံ႔မႈအရွိဆံုး အစိမ္းေရာင္စာအုပ္ႀကီးျဖစ္တယ္။ သစ္ပင္ကိုဖတ္တတ္မွ ရွင္သန္ႀကီးထြားျခင္းကို သိတယ္။ သစ္ပင္ရဲ႕ ဖြံ႔ၿဖိဳးတာ၊ ညႇိဳးေျခာက္တာကို ဖတ္တတ္မွ အတက္အက်ကိုသိတယ္။ ရြက္ႏု၊ ရြက္ဝါေတြကုိ ဖတ္တတ္မွ အသီးရဲ႕ခ်ဳိၿမိန္၊ ခါးသီးျခင္းကိုသိတယ္။

ပန္းေရွ႕ေရာက္ရင္ ပန္းကိုဖတ္တယ္။ ပန္းဆိုတာ ေလာကမွာ ပထမဦးဆံုးထြက္ေပၚခဲ့တဲ့ ေရာင္စံုစာအုပ္ျဖစ္တယ္။ ပန္းေတြကိုမ်ားမ်ားဖတ္မွ ပန္းပြင့္တဲ့အသံကိုၾကားတယ္။ ပန္းရဲ႕လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ကို သိတယ္။ ပန္းဝတ္မႈံေတြကို ဖမ္းဆုပ္မိတယ္။ ဖတ္တဲ့လူသာမရွိရင္ ပန္းေတြဘာေၾကာင့္ ပြင့္လိမ့္မလဲ?

ပင္လယ္ေဘးမွာ ပင္လယ္ကိုဖတ္တယ္။ ပင္လယ္ရဲ႕က်ယ္ေျပာျခင္းက စိတ္သေဘာထားကိုျပတယ္။ ႀကီးမားျခင္းက ေသးငယ္တာေတြ ေပါင္းစုထားတာကိုျပတယ္။ မ်ားျပားျခင္းက နည္းတာေတြ စုစည္းထားတာကိုျပတယ္။ နက္ရိႈင္းျခင္းက တိမ္တာေတြ စုစည္းထားတာျဖစ္တယ္။ က်ယ္ေျပာတာက က်ဥ္းတာေတြကို ေပါင္းစုထားတာျဖစ္တယ္။ အဆံုးအစမရွိျခင္းက အဆံုးအစရွိတာေတြကို စုပ္ယူထားတာျဖစ္တယ္။ ပင္လယ္ကို ဖတ္တတ္မွ ပင္လယ္လိုက်ယ္ေျပာ၊ နက္ရိႈင္းမွာျဖစ္တယ္။

ျမစ္ကိုျဖတ္ရင္ ျမစ္ကိုဖတ္တယ္။ ျမစ္ကို ထဲထဲဝင္ဝင္ဖတ္မိရင္ ျမစ္ထဲမွာ စီးဆင္းေနတာေတြဟာ ေရမဟုတ္ဘဲ "စကၠန္႔"ေတြဆိုတာကို သင္သိလိမ့္မယ္။ ေရတစ္ခြက္ဟာ မိနစ္၊ ေရတစ္ပုန္းဟာ နာရီ၊ ေရတစ္စည္ဟာ ေန႔ရက္ေတြဆိုရင္ ရွည္လ်ားတဲ့ျမစ္မွာ "ေပါက္ထြက္"တဲ့အေပါက္မရွိပါေစနဲ႔။ အေပါက္ရွိခဲ့ရင္ သင့္ရဲ႕တစ္သက္က အလဟႆ စီးဆင္းကုန္ခမ္းသြားလိမ့္မယ္။

လူေတြထဲမွာ မ်က္ႏွာကုိဖတ္တယ္။ လူကိုေတြ႔တာနဲ႔ မ်က္ႏွာကုိအရင္ေတြ႔တယ္။ သူ႔အက်င့္စရိုက္သိခ်င္ရင္ သူ႔မ်က္ႏွာကို အရင္ၾကည့္တယ္။ မ်က္ႏွာက ျပတင္းေပါက္တစ္ခ်ပ္ျဖစ္တယ္။ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ခံစားခ်က္ေတြကို ေရးသားထားတယ္။ လူ႔စိတ္ေျပာင္းရင္ မ်က္ႏွာအရင္ေျပာင္းတယ္။ အတြင္းစိတ္ကို မ်က္ႏွာေပၚ ထင္ဟပ္ျမင္ႏိုင္တယ္။ မ်က္ႏွာဆိုတာ အဆံုးမရွိတဲ့ ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္ျဖစ္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ျပလို႔ဆံုးမွာမဟုတ္သလို ဘယ္ေတာ့မွလည္း ဖတ္လို႔မကုန္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ မ်က္ႏွာခ်ဳိတိုင္း စိတ္မလွဘူး။ စိတ္လွတိုင္းလည္း မ်က္ႏွာမခ်ဳိဘူး။ မ်က္ႏွာကိုဖတ္တယ္ဆိုေပမယ့္ အတြင္းစိတ္ကို အကုန္မသိႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မ်က္ႏွာမဖတ္ခင္ စိတ္ကို အရင္ဖတ္သင့္တယ္။

ေကာင္းကင္ေအာက္မွာ ေကာင္းကင္ကိုဖတ္တယ္။ သင္ ႀကီးမားျမင့္ျမတ္တယ္ဆိုတာ ကမာၻေျမႀကီးေပၚမွာ သဲတစ္ပြင့္သာသာေလးပါ။ ကမာၻေျမႀကီး ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔တယ္ဆိုတာ ေနထဲမွာ သဲတစ္ပြင့္သာသာေလးပါ။ ေနႀကီးတယ္ဆိုတာ နဂါးေငြ႔တန္းထဲမွာ သဲတစ္ပြင့္သာသာေလးပါ။ နဂါးေငြ႔တန္း ႀကီးမားတယ္ဆိုတာ စၾကဝဠာထဲမွာ သဲတစ္ပြင့္သာသာေလးပါ။ ကဲ..... သင္ဘယ္ေလာက္ ႀကီးမားျမင့္ျမတ္လိမ့္မလဲ?

လျပည့္ညမွာ လကိုဖတ္တယ္။ ကမာၻေပၚမွာ လတစ္စင္းထဲရွိပါတယ္။ လကို လူတိုင္းဖတ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ထဲရွိတဲ့ လကိုဖတ္မိႏိုင္ဖို႔ လူတိုင္းေမွ်ာ္လင့္ၾကတယ္။ လူတိုင္း လကိုဖတ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္အျမင္၊ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ဖတ္ၾကတယ္။ လံုးဝန္းတဲ့လကို ဖတ္တယ္။ တျခမ္းပဲ့လကို ဖတ္တယ္။ တိမ္ကြယ္လကို ဖတ္တယ္။ ညိဳမႈိင္းတဲ့လကို ဖတ္တယ္။ ဝင္းပတဲ့လကို ဖတ္တယ္။ ေကြးေကာက္တဲ့လကုိ ဖတ္တယ္။ သင္ဖတ္တဲ့ လက ဘယ္လိုလမ်ဳိးလဲ?

ဆည္းဆာမွာ ဆည္းဆာေနကိုဖတ္တယ္။ ဆည္းဆာေနကို တစ္ဖက္ကၾကည့္ရင္း ညအေမွာင္ကို ခ်ည္းကပ္ေတာ့မယ့္အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ တျခားတစ္ဖက္ကၾကည့္ရင္း ေနထြက္မယ့္အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ ဆည္းဆာေနရဲ႕ခမ္းညားျခင္းကို ဆည္းဆာအခ်ိန္မွာပဲ ေတြ႔ႏိုင္တယ္။

အတက္ကိုဖတ္မွ အက်ကိုသိတယ္။ အေဝးကိုဖတ္မွ အနီးကိုသိတယ္။ ေရွ႕ကိုဖတ္မွ ေနာက္ကိုသိတယ္။ အျမန္ကိုဖတ္မွ အေႏွးကိုသိတယ္။ အေလးကိုဖတ္မွ အေပါ့ကိုသိတယ္။ အက်ယ္ကိုဖတ္မွ အက်ဥ္းကိုသိတယ္။ အနက္ကိုဖတ္မွ အတိမ္ကိုသိတယ္။ အထူကိုဖတ္မွ အပါးကိုသိတယ္။ လႈပ္ရွားတာကိုဖတ္မွ ဆိတ္ၿငိမ္တာကိုသိတယ္။ အစစ္အမွန္ကိုဖတ္မွ အတုအေယာင္ကိုသိတယ္။ ရုပ္ဆိုးတာကိုဖတ္မွ ေခ်ာလွတာကိုသိတယ္။ က်ရႈံးတာကိုဖတ္မွ ေအာင္ႏိုင္တာကိုသိတယ္။ မတရားတာကိုဖတ္မွ အမွန္တရားကိုသိတယ္။ ပင္ပန္းတာကိုဖတ္မွ ခ်ဳိၿမိန္တာကိုသိတယ္။ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူကိုဖတ္မွ သန္႔ရွင္းတာကိုသိတယ္။ အေမွာင္ကိုဖတ္မွ အလင္းကိုသိတယ္။ ညကိုဖတ္မွ မနက္ကိုသိတယ္။ ေဆာင္းကိုဖတ္မွ ေႏြကိုသိတယ္။

ပင္လယ္ကိုဖတ္မွ ႀကီးျမတ္တာကိုသိတယ္။ ေပါင္းစုတာကိုဖတ္မွ အင္အားကိုသိတယ္။ သိမ္းစြန္ရဲေတြကိုဖတ္မွ အျမင့္ပ်ံသန္းတာကိုသိတယ္။ မီးကိုဖတ္မွ ေႏြးေထြးတာကိုသိတယ္။ ဖ်ားနာတာကိုဖတ္မွ က်န္းမာတာကိုသိတယ္။ အိုမင္းတာကိုဖတ္မွ ႏုပ်ဳိတာကိုသိတယ္။ ေသဆံုးတာကိုဖတ္မွ ရွင္သန္တာကိုသိတယ္။ ျမက္ပင္ေလးေတြကိုဖတ္မွ ႀကံ့ခိုင္တာကိုသိတယ္။ အခ်ိန္ကိုဖတ္မွ အျမန္ႏႈန္းကိုသိတယ္။ ဆံုးရႈံးျခင္းကိုဖတ္မွ တန္ဖိုးထားတာကိုသိတယ္။ တိုင္းျပည္ကိုဖတ္မွ တိုးတက္တာ၊ ဆုတ္ယုတ္တာကိုသိတယ္။ သဘာဝကိုဖတ္မွ ခြန္အားကိုသိတယ္။

အခ်စ္ကိုဖတ္ရင္ အခ်စ္ကိုသိတယ္။ အမုန္းကိုဖတ္ရင္ အမုန္းကိုသိတယ္။ လူကိုဖတ္ရင္ လူကိုသိတယ္။ လူတစ္ေယာက္ကိုဖတ္တာဟာ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဖတ္သလိုပါပဲ။ ျမင့္ျမတ္ျခင္း၊ သစၥာရွိျခင္းကို ဖတ္တယ္ဆိုတာ စႏၵားရားေပၚ လမ္းေလွ်ာက္သလိုပဲ လွမ္းလိုက္တဲ့ေျခလွမ္းတိုင္းမွာ နားဝင္ခ်ဳိတဲ့ သံစဥ္ေတြထြက္တယ္။ မုသားကိုဖတ္တယ္၊ သစၥာမဲ့တာကိုဖတ္တယ္ဆိုတာ ရြံ႕ႏြံထဲလမ္းေလွ်ာက္သလိုပဲ လွမ္းလိုက္တဲ့ေျခလွမ္းတိုင္းမွာ ညစ္ပတ္တဲ့ ရြံ႔ႏြံေတြကပ္ညႇိလိုေနတယ္။

ေယာက္်ားကို ဖတ္တယ္။ မိန္းမကို ဖတ္တယ္။
မိန္းမဆိုတာ ေယာက္်ားေတြအတြက္ ေလာကမွာ အႀကိမ္တစ္ရာဖတ္လည္း ဖတ္မၿငီးတဲ့ စာအုပ္ေကာင္းတစ္အုပ္ျဖစ္တယ္။ ေယာက္်ားဆိုတာ မိန္းမေတြအတြက္ ေလာကမွာ အႀကိမ္တစ္ရာဖတ္လည္း ဖတ္မၿငီးတဲ့ စာအုပ္ေကာင္းတစ္အုပ္ျဖစ္တယ္။ ဒီစာအုပ္ကို နားလည္ေအာင္ဖတ္ႏိုင္ခဲ့ရင္ သင့္တစ္သက္က ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းနဲ႔ ျပည့္စံုေနလိမ့္မယ္။

အထီးက်န္ျခင္းကို နားလည္ေအာင္ဖတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြဟာ အထီးမက်န္ေတာ့ဘူး။
စိတ္ညစ္ျခင္းကို နားလည္ေအာင္ဖတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြဟာ စိတ္မညစ္ေတာ့ဘူး။
နာက်င္ျခင္းကို နားလည္ေအာင္ဖတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြဟာ မနာက်င္ေတာ့ဘူး။
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို နားလည္ေအာင္ဖတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြဟာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ တိုးပြားတယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို နားလည္ေအာင္ဖတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြဟာ ပိုေပ်ာ္ရႊင္တယ္။

မည္းေမွာင္တဲ့မိုးေန႔ထဲကေန ေနထြက္တဲ့ေန႔ကိုဖတ္တယ္။
ညအေမွာင္ထဲကေန တိမ္ျပာျပာေန႔ကိုဖတ္တယ္။
ရြက္ဝါထဲကေန ရြက္ႏုေဝတာကိုဖတ္တယ္။
သဲကႏာၱရထဲကေန အိုေအစစ္ကိုဖတ္တယ္။
ဒီလိုဆိုရင္ သာမန္လူမရႏိုင္တဲ့ စိတ္ကူးအႀကံကို သင္ရလိမ့္မယ္။

ေလာကမွာ ဖတ္ရအခက္ခဲဆံုးက လူ႔စိတ္ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ၿပီး သင္ကိုယ္တိုင္ျဖစ္တယ္။
တျခားလူကို သင္နားလည္ေအာင္ ဖတ္ႏိုင္ေပမယ့္ သင့္ကိုယ္သင္ နားလည္ေအာင္ဖတ္ဖို႔ခက္တယ္။
လူ႔ဘဝရဲ႕တစ္သက္ဟာ စာဖတ္တဲ့တစ္သက္ျဖစ္ရံုမက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုဖတ္တာလည္းျဖစ္တယ္။
အေရးႀကီးတာက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုနားလည္ေအာင္ ဖတ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္ဖို႔ျဖစ္တယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို အရင္ျမတ္ႏိုးတတ္မွ တျခားလူကိုျမတ္ႏိုး၊ တန္ဖိုးထားတတ္မွာျဖစ္တယ္။

မူရင္း--- http://www.duwenzhang.com/wenzhang/shenghuosuibi/shenghuoganwu/20101206/163998.html (နားလည္သလို ဘာသာျပန္ထားပါသည္)

ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။