ေတာသား ၊ ေမြးစားသား နဲ ့ဘ၀သမား

>
(1st President of the United States-George Washington)
..................................

က်မ လူမွုေရးနဲ ့ပတ္သတ္ျပိး လူငယ္ေတြကိုအားေပးတဲ ့ စာစုေတြေရးေလ ့ရွိပါတယ္။
က်မနွစ္သက္မိတဲ ့ေဆာင္ပါးေလးကေတာ့ ဆီျဖစ္တဲ ့နွမ္းတလံုးနဲ ့ဒါဏ္ရာမ်ားနဲ
့အိုးကေလးပါပဲ။


က်မတိုဟာလူတစ္ေယာက္စိျဖစ္တယ္..။
ေမြးဖြားျပိးကာလ၊မိမိကိုယ္ကိုဘာေကာင္မွန္းမသိေသးတျ ့ဘ၀။
အဲ ့ဒိလို ဘ၀ေတြမွာ အားငယ္စရာေကာင္းလွပါတယ္..။
ၾကိးမားတျ ့ေကာင္းကင္ကို ၾကည့္ျပိးက်မ..အျမဲေရရြတ္တတ္တာက..''ငါ ကဘာလည္း...
ငါ့ဘာလို ့..အထိးက်န္စြာတေယာက္တည္းလူလာျဖစ္ရတာလဲ"....မျကာခဏေပါ့..
တခါတရံ..က်မဘ၀ဟာ..ေပ်ာက္ဆံုးေနသလိုခံစားရပါတယ္..။
အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြဟာလူျဖစ္တဲ ့အေပၚမွာအားငယ္စိတ္ေတြရွိျကတယ္...။
က်မဘ၀ဆို..မိဘရင္းေတြမရွိခဲ ့လို ့လည္း..စိတ္ပ်က္အားငယ္ဘူးခဲ ့ပါတယ္။

ရန္ကုန္ျမိဳ ့..မွာေမြးတဲ ့သူေတြ၊ မိဘရင္းေတြကေမြးတဲ ့သူေတြ
အေျကာင္းေတာ့က်မမသိပါဘူး..။
က်မတို ့လိုေတာကလူေတြပိုျပိးအားငယ္တတ္လို ့ထင္မိပါတယ္..။
ျပိးေတာ့ေမြးစားကေလးဘ၀နျ ့ၾကိးျပင္းရလို ့လည္း..။
.က်မကိုေကြ်းေမြးရတျ ့မိဘေတြကိုလည္း..အားနာခဲ ့ဘူးပါတယ္။
ျပိးေတာ့..ငယ္စဥ္ကတည္းကစိတ္ဒါဏ္ရာေလးေတြ....သိမ္ငယ္မိခဲ ့တာအမွန္ပါ။

ေတာကလူငယ္ေတြအားငယ္တယ္၊ေမြးစားကေလးဘ၀ကအားငယ္စရာဆိုလို ့က်မလိုပဲ
တစ္ကမၻာလုံးကေတာသားေတြ၊ေမြးစားကေလးေတြလည္း.....အားငယ္ျခင္းကို
ခံစားရတယ္ဆိုတဲ ့အေၾကာင္းေလးေတြရွိပါတယ္..။

....................................................................

တစ္ခါကေဂ်ာ ့၀ါရွင္တန္ဆို တဲ ့သူတစ္ေယာက္အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာရွိတယ္။
သူဟာေတာသားပါ။
ဒါေပမဲ့ၾကိဳးစားခဲ ့တဲ ့တစ္ေန ့မွာေတာ့သမၼတျဖစ္သြားပါတယ္။
သူသမၼတျဖစ္ေတာ့ သူ ့ရဲ ့ရြာ ကလူ ၾကိးေတြကိုအိမ္ျဖဴေတာ္ကိုလာလည္ဘို ဖိတ္တယ္။
ဂါရျပဳတဲ ့သေဘာမ်ိဳ းလည္းတယ္..။ဇာတိကိုမေမ ့ေၾကာင္းလည္းပါတယ္။
မိတ္ေဆြ၊ဆရာသမား၊အေပါင္းအသင္းေတြတစ္ျပံုၾကိးအဖိတ္ခံရတယ္..။

အဖိတ္ခံရတဲ ့သူေတြလည္းအေတာ္ေပ်ာ္သြားျကေပမဲ ့ သူတို ့မွာစဥ္းစားစရာေတြရွိလာတယ္..။
အ၀တ္အစား၊ ။ေတာသားေတြပဲ။သူတို ့ရဲ ့Sunday Best နဲ ့ပဲတက္မယ္ေပါ့ေလ။အဆင္ေျပပါတယ္။
သို ့ေသာ္အိမ္ျဖဴေတာ္ေရာက္ရင္..........သူတို ့ဘာလုပ္ရမလဲ ။သူတို ့မသိျကပါ။

သူတို ့ဟာ သမၼတထည္းခင္းတဲ ့ ေန ့လည္စာကိုသူတို ့ဘယ္လိုစားမလဲ...။
ဒိေတာ ့သူတို ့ေတြထဲ ကအသက္အျကိးဆံုးလူတစ္ေယာက္ကေျပာတယ္..
''သမၼတလုပ္သလို..တို ့လိုက္လုပ္ရေအာင္.....'ဒါဆိုမေကာင္းဘူးလား''
''ေကာင္းပါတယ္''အားလံုးသေဘာတူျကတယ္။
ဒါနဲ ့ပဲသူတို ့ဟာသမၼတဖိတ္တဲ ့အခ်ိန္မွာအိမ္ျဖဴေတာ္ကိုအေရာက္သြားခဲ ့ျကတယ္။


အိမ္ျဖဴေတာ္ေရာက္ေတာသမၼတကၾကိဳတယ္..။စကားစျမည္ေျပာျပိးသမၼတကသူတို
့ကိုထမင္းစားပြဲဆိကို ဥိးေဆာင္ေခၚသြားတယ္။
သမၼတကစားပြဲ ထိပ္မွာထိုင္တယ္။သူတို ့ကသက္ဆိုင္ရာထိုင္ခံုေတြမွာထိုငၾ္ကတယ္။
သမၼတကပန္ကန္ျပားေသးေသးေလးတခုကိုကိုင္လိုက္တယ္။သူတို
့လည္းလိုက္ကိုင္လိုက္တယ္။ ျပိးေတာ့စားပြဲေပၚမွာတင္ထားတဲ ့နို
့ကရားေလးကိုကိုင္တယ္။

သူတို ့ကလည္းကရားေလးကိုကိုင္တယ္။သမၼတက ပန္းကန္ျပားေလးထဲ နို ့ထည့္တယ္။
သူတို ့ကလည္းလိုက္ထည့္တယ္။
ျပိးေတာ့သမၼတကနို ့ပန္းကန္ေလးကိုစားပြဲ ေအာက္ကိုခ်ျပိး သူ ့ေျကာင္ေလးကို
ေခၚတယ္..'' မီ..မီ..မီ ''ေပါ့...........

ကဲ.......သူတို ့ဘာလုပ္ရမလဲ.....

သူတို ့လည္း ´´မီ..မီ..မီ..``လို ့ေခၚရမလား...
သို ့မဟုတ္ပန္ ကန္ျပားက နို ့ကိုဒိအတိုင္းထားရမလား...။
က်မဖတ္ခဲ ့ရတဲ ့အထဲ မွာေတာ့သူတို ့ဘာလုပ္တယ္ဆိုတာမပါပါဘူး။
ဒါေပမယ့္စဥ္းစားၾကည့္ပါ...။

ေမ်ာ္ လင့္ခ်က္အျပည့္အ၀နဲ ့လာခဲ ့တဲ ့သူတို ့ဘယ္ေလာက္အားငယ္သြားမလဲဆိုတာ........

က်မဆိုလိုတာကေလ.....ေတာသားျဖစ္တာပဲဗ်ာ..ဟုတ္
ဘာလို ့အားငယ္ျကပါသလဲ လို ့...ေတာသားျဖစ္တာအားငယ္စရာမွမဟုတ္တာ...ကိုသိရေအာင္တင္ျပတာ

..................................................................


က်မ..သိတတ္တဲ ့အရြယ္..က်မေက်ာင္းစေနေတာ့.က်မအသက္၄နွစ္မျပည့္ေသးပါဘူး။
အမေတြအကိုေတြက..က်မနဲ ့အသက္ကြာၾကေပမဲ ့သူတို ့ေတြကက်မကိုစာသင္ေပးလို ့
က်မအတန္းစာေတြကို..ေက်ာင္းေနတဲ ့အရြယ္...၅နွစ္ကေလးေတြနဲ ့က်မစာလိုက္နိုင္ပါတယ္။
တေန ့ေတာ့.အေမကက်မကို``သားေရ...´´လို
့ေခၚပါတယ္(က်မအကိုေတြေအာက္မွာေနရလို´` ့သား´´လို
့ပဲကိုယ့္ကိုကိုယ္ေျပာသလို အေမကလည္းသားလို ့ပဲေခၚပါတယ္)
ေမြးစားသားနဲ ့သားအရင္းအေၾကာင္းကိုေျပာျပတယ္...။
ျပိးေတာ့..
``သားေရ....မင္းက..အေမ ့ဗိုက္ထဲ ကေမြးခဲ
့တာမဟုတ္ဘူးသားကေမြးစားကေလးပါ´´လို ့ေျပာပါတယ္..။
ျပိးေတာ့အေမ က...
``ေမြးစားသားနျ ့သားအရင္း ကိုမင္းကိုေျပာျပိးတျ ့ေနာက္...
သားေရ..အိမ္ေရွ ့ကေမာင္ညိဳ ကေမြးစားသား...
မင္းလည္းအေမ ့ရဲ ့ေမြးစားသားပါဘဲ..ဘာကြာလည္း..သားေရၾကည့္ပါ`` တဲ ့....
ဟုတ္တယ္..အေမ ေျပာသလိုပါဘဲ..ေမာင္ညိဳ ေက်ာင္းမေန
ရပါဘူ၊တအိမ္လံုးအလုပ္ေတြကိုကေလးတစ္ေယာက္နျ
့မတူေအာင္လုပ္ေနရပါတယ္...က်မသိျပီေလ...ေမြးစားသားနဲ ့သားအရင္းရဲ
့ကြာျခားပံုကို....။
က်မေနရတာသားအရင္းနဲ ့မျခားပါဘူး..က်မကံေကာင္းခဲ ့ပါတယ္...ဒါေၾကာင္ ့
``အေမ ့.....သား က အေမ ့သားပါ ´´လို ့ေျပာခဲ
့ပါတယ္...။ဒါေၾကာင့္က်မေမြးစားသားျဖစ္ရလို ့စိတ္မေကာင္းမျဖစ္မိခဲ ့ပါဘူး။

ကံဆိုတာအျမဲတန္းကိုယ့္ဘက္မွာရွိမေန ခဲ ့ပါဘူး.....
က်မေမြးစားမိဘေတြက်မ၁၀နွစ္သမိးအရြယ္မွာေရွ ့ဆင့္ေနာက္ဆင္ ့ကြယ္လြန္ခဲ ့ၾကျပန္တယ္...
က်မတကယ့္ကိုအားငယ္ေၾကကြဲရပါတယ္...က်မဘ၀ဘယ္လို ေရွ ့ဆက္မလဲေပါ့....အေတြးေတြနဲ ့ပါ။
က်မအဲ ့ဒိအခ်ိန္က..ကေလးေပမဲ ့က်မအေဖေအေမကြယ္လြန္သြားလို ့၀န္းနည္းေၾကကြဲ
မိတာထက္က်မဘယ္လိုဆက္ေနရမလဲကိုေတြးပူအားငယ္ေနမိတာေတာ့..အမွန္ပါ။

က်မအေဖ ့..က မကြယ္လြန္ခင္မွာက်မ ကိုေျပာခဲ ့ပါတယ္.
``.သားေရ..မင္းအတြက္ပဲအေဖစိတ္ပူပါတယ္..ငါ့သားေရ....ဘာအတြက္ေၾကာင့္မွ...
စိတ္အားငယ္မေန ပါနဲ ့....ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္အေဖကေတာ့မင္းအတြက္အျမဲရွိေနမယ္´´
လို ့က်မကိုအားေပးစကားေတြေျပာခဲ ့ပါတယ္။
က်မအကိုအမေတြကိုေတာ့..သူတို ့ရဲ ့အဖိုးအဖြားမ်ားတာ၀န္ယူနိုင္ေပမဲ
့..က်မလိုေမြးစားကေလးတစ္ေယာက္ကိုေတာ့တာ၀န္ယူဘို ့ရာခက္ခဲ ၾကမွာပါ။

က်မဘ၀အတြက္ေနာက္ထပ္ေမ်ာ္လင့္ျခင္းေရာင္ျခည္ေပၚလာပါတယ္...
က်မကိုျပည္ျမို ့ကအေဖ ့ရဲ ့သူငယ္ခ်င္းက....ေမြးစားမယ္ဆို တဲ ့
ေရွ ့ေျပးတမာန္ျပန္စာေလးတစ္ေစာင္ေရာက္လာခဲ ့ပါတယ္....။
ဟုတ္တယ္..ေနာ္..က်မဘ၀အတြက္....အားငယ္တျ ့အခ်ိန္တိုင္း
အေဖ ့အျမဲရွိေနတယ္ဆို တဲ ့အေဖေျပာခဲ ့တဲ ့အားေဆးေၾကာင့္
အားငယ္စိတ္ပ်က္ေနမဲ ့အစားက်မကအေဖဒိုင္ယာယိထဲ ကလိပ္စာကူးျပိးအေဖ ့မိတ္ေဆြ
ကိုက်မစာေရးဆက္သြယ္ခဲ ့တာေၾကာင့္ပါ။

က်မစဥ္းစားမိတယ္...
အားလံုးမွာအားနည္ခ်က္ကိုယ္စီရွိႀကပါတယ္။ကံ တရားကအျမဲတန္းပဲဆိုးမလာနိုင္ဘူး
အဆိုးျပိးရင္..ေကာင္းတာပဲလာေတာ့မယ္..ဆိုတာ...အလံုးစံုသိရွိနားလည္မိပါတယ္။

.....................................................

ဘ၀ဆိုတာပန္းခင္းလမ္းမဟုတ္ေတာ့ အခက္အခဲဆိုတာကိုယ္မထင္မွတ္ထားတဲ့
တစ္ခ်ိန္မဟုတ္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေရာက္လာမွာပဲ...
အားပ်က္လက္ေလ်ာ့ညည္းညဴေနမယ့္အစားအခက္အခဲေတြကိုရင္ဆိုင္၊ ေျဖရွင္း၊
ေက်ာ္လႊားမွသာ က်မတို ့တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္သူတစ္ဦးအျဖစ္ရပ္တည္ႏိုင္မွာပါ။

လူေတြမွာ ခ်ိဳ.ယြင္းခ်က္၊အားနည္းခ်က္၊အျပစ္အနာအဆာေတြကက်မ တိ္ု.ရဲ.ဘ
၀ေတြကိုအလႊန္တရာစိတ္၀င္စားဖို.ေကာင္းေအာင္ဖန္တီးေပးခဲ.သလိုကိုယ္.ဘ၀ရဲ.ဆု
လာဘ္ေတြလဲျဖစ္တယ္။
လူေလာကထျ ကလူ ့ဘ၀ဆိုတာ..ရခဲလွပါတယ္..
က်မတို ့ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာရပ္တည္ရအံုးမွာပါ။

ဘယ္လိုလူစားမ်ိဳးဘဲျဖစ္ျဖစ္ေတာသားပဲျဖစ္ျဖစ္..။ေမြးစားကေလးဘ၀ပဲျဖစ္ျဖစ္
က်မတို.ကေကာင္းကြက္ေလး
ေတြကိုျမင္တတ္ဖို.လိုပါတယ္။အဲဒီခ်ဳိ.ယြင္းခ်က္၊အားနည္းခ်က္၊အျပစ္အနာအဆာေတြကို
မွန္မွန္ကန္ကန္အသံုးခ်နိုင္ေအာင္တည္.ေပးလိုက္နိင္ရင္ေတာ.ဒါေတြဟာစိတ္ပ်က္
အားငယ္စရာေတြမဟုတ္ေတာ.ပဲဘ၀ရဲေကာင္းခ်ီးေပးမႈေတြျဖစ္လာမွာပါ။

က်မေျပာခ်င္တာက.........
မင္းဟာ..စျက၀ဠာထဲ ကေသးေသးေလးပါ။
မင္းဘာလုပ္လုပ္ဘာမွမျဖစ္ဘူး။အားငယ္စရာပါ..။

နွမ္းတစ္ေစ ့ကဆိမျဖစ္နိုင္ပါဘူး....
ပိုလို ့ေတာင္အားငယ္သြားေစနိုင္တျ ့စကားပါ။
ဒါေပမယ့္ေလ....လူေတြဟာအင္မတန္အားေကာင္းတဲ ့စိတ္ဓါတ္ေတြရွိျကတယ္။
က်မတို ့ေလာကၾကိးကိုအနိုင္ယူ ၾကရေအာင္..ေနာ္

လူသားေတြရဲ ့အေနအထားကစိတ္၀င္စားစရာေကာင္းပါတယ္။
တစ္ဥိးတစ္ေယာက္ခ်င္းဆိုတာ ဘာမွအားမရွိဘူးထင္ရေပမယ့္
ဒိတစ္ဥိးခ်င္းရဲ ့အင္အားကသာလွ်င္ စုေပါင္းအင္အား ဆိုတာျဖစ္လာတာေလ။

နွမ္းတစ္ေစ ့ကဆိမျဖစ္နိုင္ပါဘူး....
ဒါေပမယ့္ နွမ္းတစ္ေစ ့မွမရွိရင္လည္းဆိမျဖစ္ဘူးေနာ္....


ခ်စ္ေသာေမာင္နွမအားလံုးတခ်ိဳ ့က နွမ္းျဖစ္လို ့ ဘာအတြက္ေၾကာင့္မွအားငယ္မေနပါနဲ ့

ေဆာင္ပါးျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ေအာက္ပါကိုဖတ္ရွု ့ကိုးကားသည္ ။
။ေဒါက္တာခင္ေမာင္ညိဳ(ဆီျဖစ္တဲ ့နွမ္းတလံုး)


ခ်စ္ခင္ေလးစားေသာ
**ေရႊအိမ္စည္**

(1st President of the United States-George Washington)
..................................

က်မ လူမွုေရးနဲ ့ပတ္သတ္ျပိး လူငယ္ေတြကိုအားေပးတဲ ့ စာစုေတြေရးေလ ့ရွိပါတယ္။
က်မနွစ္သက္မိတဲ ့ေဆာင္ပါးေလးကေတာ့ ဆီျဖစ္တဲ ့နွမ္းတလံုးနဲ ့ဒါဏ္ရာမ်ားနဲ
့အိုးကေလးပါပဲ။


က်မတိုဟာလူတစ္ေယာက္စိျဖစ္တယ္..။
ေမြးဖြားျပိးကာလ၊မိမိကိုယ္ကိုဘာေကာင္မွန္းမသိေသးတျ ့ဘ၀။
အဲ ့ဒိလို ဘ၀ေတြမွာ အားငယ္စရာေကာင္းလွပါတယ္..။
ၾကိးမားတျ ့ေကာင္းကင္ကို ၾကည့္ျပိးက်မ..အျမဲေရရြတ္တတ္တာက..''ငါ ကဘာလည္း...
ငါ့ဘာလို ့..အထိးက်န္စြာတေယာက္တည္းလူလာျဖစ္ရတာလဲ"....မျကာခဏေပါ့..
တခါတရံ..က်မဘ၀ဟာ..ေပ်ာက္ဆံုးေနသလိုခံစားရပါတယ္..။
အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြဟာလူျဖစ္တဲ ့အေပၚမွာအားငယ္စိတ္ေတြရွိျကတယ္...။
က်မဘ၀ဆို..မိဘရင္းေတြမရွိခဲ ့လို ့လည္း..စိတ္ပ်က္အားငယ္ဘူးခဲ ့ပါတယ္။

ရန္ကုန္ျမိဳ ့..မွာေမြးတဲ ့သူေတြ၊ မိဘရင္းေတြကေမြးတဲ ့သူေတြ
အေျကာင္းေတာ့က်မမသိပါဘူး..။
က်မတို ့လိုေတာကလူေတြပိုျပိးအားငယ္တတ္လို ့ထင္မိပါတယ္..။
ျပိးေတာ့ေမြးစားကေလးဘ၀နျ ့ၾကိးျပင္းရလို ့လည္း..။
.က်မကိုေကြ်းေမြးရတျ ့မိဘေတြကိုလည္း..အားနာခဲ ့ဘူးပါတယ္။
ျပိးေတာ့..ငယ္စဥ္ကတည္းကစိတ္ဒါဏ္ရာေလးေတြ....သိမ္ငယ္မိခဲ ့တာအမွန္ပါ။

ေတာကလူငယ္ေတြအားငယ္တယ္၊ေမြးစားကေလးဘ၀ကအားငယ္စရာဆိုလို ့က်မလိုပဲ
တစ္ကမၻာလုံးကေတာသားေတြ၊ေမြးစားကေလးေတြလည္း.....အားငယ္ျခင္းကို
ခံစားရတယ္ဆိုတဲ ့အေၾကာင္းေလးေတြရွိပါတယ္..။

....................................................................

တစ္ခါကေဂ်ာ ့၀ါရွင္တန္ဆို တဲ ့သူတစ္ေယာက္အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာရွိတယ္။
သူဟာေတာသားပါ။
ဒါေပမဲ့ၾကိဳးစားခဲ ့တဲ ့တစ္ေန ့မွာေတာ့သမၼတျဖစ္သြားပါတယ္။
သူသမၼတျဖစ္ေတာ့ သူ ့ရဲ ့ရြာ ကလူ ၾကိးေတြကိုအိမ္ျဖဴေတာ္ကိုလာလည္ဘို ဖိတ္တယ္။
ဂါရျပဳတဲ ့သေဘာမ်ိဳ းလည္းတယ္..။ဇာတိကိုမေမ ့ေၾကာင္းလည္းပါတယ္။
မိတ္ေဆြ၊ဆရာသမား၊အေပါင္းအသင္းေတြတစ္ျပံုၾကိးအဖိတ္ခံရတယ္..။

အဖိတ္ခံရတဲ ့သူေတြလည္းအေတာ္ေပ်ာ္သြားျကေပမဲ ့ သူတို ့မွာစဥ္းစားစရာေတြရွိလာတယ္..။
အ၀တ္အစား၊ ။ေတာသားေတြပဲ။သူတို ့ရဲ ့Sunday Best နဲ ့ပဲတက္မယ္ေပါ့ေလ။အဆင္ေျပပါတယ္။
သို ့ေသာ္အိမ္ျဖဴေတာ္ေရာက္ရင္..........သူတို ့ဘာလုပ္ရမလဲ ။သူတို ့မသိျကပါ။

သူတို ့ဟာ သမၼတထည္းခင္းတဲ ့ ေန ့လည္စာကိုသူတို ့ဘယ္လိုစားမလဲ...။
ဒိေတာ ့သူတို ့ေတြထဲ ကအသက္အျကိးဆံုးလူတစ္ေယာက္ကေျပာတယ္..
''သမၼတလုပ္သလို..တို ့လိုက္လုပ္ရေအာင္.....'ဒါဆိုမေကာင္းဘူးလား''
''ေကာင္းပါတယ္''အားလံုးသေဘာတူျကတယ္။
ဒါနဲ ့ပဲသူတို ့ဟာသမၼတဖိတ္တဲ ့အခ်ိန္မွာအိမ္ျဖဴေတာ္ကိုအေရာက္သြားခဲ ့ျကတယ္။


အိမ္ျဖဴေတာ္ေရာက္ေတာသမၼတကၾကိဳတယ္..။စကားစျမည္ေျပာျပိးသမၼတကသူတို
့ကိုထမင္းစားပြဲဆိကို ဥိးေဆာင္ေခၚသြားတယ္။
သမၼတကစားပြဲ ထိပ္မွာထိုင္တယ္။သူတို ့ကသက္ဆိုင္ရာထိုင္ခံုေတြမွာထိုငၾ္ကတယ္။
သမၼတကပန္ကန္ျပားေသးေသးေလးတခုကိုကိုင္လိုက္တယ္။သူတို
့လည္းလိုက္ကိုင္လိုက္တယ္။ ျပိးေတာ့စားပြဲေပၚမွာတင္ထားတဲ ့နို
့ကရားေလးကိုကိုင္တယ္။

သူတို ့ကလည္းကရားေလးကိုကိုင္တယ္။သမၼတက ပန္းကန္ျပားေလးထဲ နို ့ထည့္တယ္။
သူတို ့ကလည္းလိုက္ထည့္တယ္။
ျပိးေတာ့သမၼတကနို ့ပန္းကန္ေလးကိုစားပြဲ ေအာက္ကိုခ်ျပိး သူ ့ေျကာင္ေလးကို
ေခၚတယ္..'' မီ..မီ..မီ ''ေပါ့...........

ကဲ.......သူတို ့ဘာလုပ္ရမလဲ.....

သူတို ့လည္း ´´မီ..မီ..မီ..``လို ့ေခၚရမလား...
သို ့မဟုတ္ပန္ ကန္ျပားက နို ့ကိုဒိအတိုင္းထားရမလား...။
က်မဖတ္ခဲ ့ရတဲ ့အထဲ မွာေတာ့သူတို ့ဘာလုပ္တယ္ဆိုတာမပါပါဘူး။
ဒါေပမယ့္စဥ္းစားၾကည့္ပါ...။

ေမ်ာ္ လင့္ခ်က္အျပည့္အ၀နဲ ့လာခဲ ့တဲ ့သူတို ့ဘယ္ေလာက္အားငယ္သြားမလဲဆိုတာ........

က်မဆိုလိုတာကေလ.....ေတာသားျဖစ္တာပဲဗ်ာ..ဟုတ္
ဘာလို ့အားငယ္ျကပါသလဲ လို ့...ေတာသားျဖစ္တာအားငယ္စရာမွမဟုတ္တာ...ကိုသိရေအာင္တင္ျပတာ

..................................................................


က်မ..သိတတ္တဲ ့အရြယ္..က်မေက်ာင္းစေနေတာ့.က်မအသက္၄နွစ္မျပည့္ေသးပါဘူး။
အမေတြအကိုေတြက..က်မနဲ ့အသက္ကြာၾကေပမဲ ့သူတို ့ေတြကက်မကိုစာသင္ေပးလို ့
က်မအတန္းစာေတြကို..ေက်ာင္းေနတဲ ့အရြယ္...၅နွစ္ကေလးေတြနဲ ့က်မစာလိုက္နိုင္ပါတယ္။
တေန ့ေတာ့.အေမကက်မကို``သားေရ...´´လို
့ေခၚပါတယ္(က်မအကိုေတြေအာက္မွာေနရလို´` ့သား´´လို
့ပဲကိုယ့္ကိုကိုယ္ေျပာသလို အေမကလည္းသားလို ့ပဲေခၚပါတယ္)
ေမြးစားသားနဲ ့သားအရင္းအေၾကာင္းကိုေျပာျပတယ္...။
ျပိးေတာ့..
``သားေရ....မင္းက..အေမ ့ဗိုက္ထဲ ကေမြးခဲ
့တာမဟုတ္ဘူးသားကေမြးစားကေလးပါ´´လို ့ေျပာပါတယ္..။
ျပိးေတာ့အေမ က...
``ေမြးစားသားနျ ့သားအရင္း ကိုမင္းကိုေျပာျပိးတျ ့ေနာက္...
သားေရ..အိမ္ေရွ ့ကေမာင္ညိဳ ကေမြးစားသား...
မင္းလည္းအေမ ့ရဲ ့ေမြးစားသားပါဘဲ..ဘာကြာလည္း..သားေရၾကည့္ပါ`` တဲ ့....
ဟုတ္တယ္..အေမ ေျပာသလိုပါဘဲ..ေမာင္ညိဳ ေက်ာင္းမေန
ရပါဘူ၊တအိမ္လံုးအလုပ္ေတြကိုကေလးတစ္ေယာက္နျ
့မတူေအာင္လုပ္ေနရပါတယ္...က်မသိျပီေလ...ေမြးစားသားနဲ ့သားအရင္းရဲ
့ကြာျခားပံုကို....။
က်မေနရတာသားအရင္းနဲ ့မျခားပါဘူး..က်မကံေကာင္းခဲ ့ပါတယ္...ဒါေၾကာင္ ့
``အေမ ့.....သား က အေမ ့သားပါ ´´လို ့ေျပာခဲ
့ပါတယ္...။ဒါေၾကာင့္က်မေမြးစားသားျဖစ္ရလို ့စိတ္မေကာင္းမျဖစ္မိခဲ ့ပါဘူး။

ကံဆိုတာအျမဲတန္းကိုယ့္ဘက္မွာရွိမေန ခဲ ့ပါဘူး.....
က်မေမြးစားမိဘေတြက်မ၁၀နွစ္သမိးအရြယ္မွာေရွ ့ဆင့္ေနာက္ဆင္ ့ကြယ္လြန္ခဲ ့ၾကျပန္တယ္...
က်မတကယ့္ကိုအားငယ္ေၾကကြဲရပါတယ္...က်မဘ၀ဘယ္လို ေရွ ့ဆက္မလဲေပါ့....အေတြးေတြနဲ ့ပါ။
က်မအဲ ့ဒိအခ်ိန္က..ကေလးေပမဲ ့က်မအေဖေအေမကြယ္လြန္သြားလို ့၀န္းနည္းေၾကကြဲ
မိတာထက္က်မဘယ္လိုဆက္ေနရမလဲကိုေတြးပူအားငယ္ေနမိတာေတာ့..အမွန္ပါ။

က်မအေဖ ့..က မကြယ္လြန္ခင္မွာက်မ ကိုေျပာခဲ ့ပါတယ္.
``.သားေရ..မင္းအတြက္ပဲအေဖစိတ္ပူပါတယ္..ငါ့သားေရ....ဘာအတြက္ေၾကာင့္မွ...
စိတ္အားငယ္မေန ပါနဲ ့....ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္အေဖကေတာ့မင္းအတြက္အျမဲရွိေနမယ္´´
လို ့က်မကိုအားေပးစကားေတြေျပာခဲ ့ပါတယ္။
က်မအကိုအမေတြကိုေတာ့..သူတို ့ရဲ ့အဖိုးအဖြားမ်ားတာ၀န္ယူနိုင္ေပမဲ
့..က်မလိုေမြးစားကေလးတစ္ေယာက္ကိုေတာ့တာ၀န္ယူဘို ့ရာခက္ခဲ ၾကမွာပါ။

က်မဘ၀အတြက္ေနာက္ထပ္ေမ်ာ္လင့္ျခင္းေရာင္ျခည္ေပၚလာပါတယ္...
က်မကိုျပည္ျမို ့ကအေဖ ့ရဲ ့သူငယ္ခ်င္းက....ေမြးစားမယ္ဆို တဲ ့
ေရွ ့ေျပးတမာန္ျပန္စာေလးတစ္ေစာင္ေရာက္လာခဲ ့ပါတယ္....။
ဟုတ္တယ္..ေနာ္..က်မဘ၀အတြက္....အားငယ္တျ ့အခ်ိန္တိုင္း
အေဖ ့အျမဲရွိေနတယ္ဆို တဲ ့အေဖေျပာခဲ ့တဲ ့အားေဆးေၾကာင့္
အားငယ္စိတ္ပ်က္ေနမဲ ့အစားက်မကအေဖဒိုင္ယာယိထဲ ကလိပ္စာကူးျပိးအေဖ ့မိတ္ေဆြ
ကိုက်မစာေရးဆက္သြယ္ခဲ ့တာေၾကာင့္ပါ။

က်မစဥ္းစားမိတယ္...
အားလံုးမွာအားနည္ခ်က္ကိုယ္စီရွိႀကပါတယ္။ကံ တရားကအျမဲတန္းပဲဆိုးမလာနိုင္ဘူး
အဆိုးျပိးရင္..ေကာင္းတာပဲလာေတာ့မယ္..ဆိုတာ...အလံုးစံုသိရွိနားလည္မိပါတယ္။

.....................................................

ဘ၀ဆိုတာပန္းခင္းလမ္းမဟုတ္ေတာ့ အခက္အခဲဆိုတာကိုယ္မထင္မွတ္ထားတဲ့
တစ္ခ်ိန္မဟုတ္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေရာက္လာမွာပဲ...
အားပ်က္လက္ေလ်ာ့ညည္းညဴေနမယ့္အစားအခက္အခဲေတြကိုရင္ဆိုင္၊ ေျဖရွင္း၊
ေက်ာ္လႊားမွသာ က်မတို ့တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္သူတစ္ဦးအျဖစ္ရပ္တည္ႏိုင္မွာပါ။

လူေတြမွာ ခ်ိဳ.ယြင္းခ်က္၊အားနည္းခ်က္၊အျပစ္အနာအဆာေတြကက်မ တိ္ု.ရဲ.ဘ
၀ေတြကိုအလႊန္တရာစိတ္၀င္စားဖို.ေကာင္းေအာင္ဖန္တီးေပးခဲ.သလိုကိုယ္.ဘ၀ရဲ.ဆု
လာဘ္ေတြလဲျဖစ္တယ္။
လူေလာကထျ ကလူ ့ဘ၀ဆိုတာ..ရခဲလွပါတယ္..
က်မတို ့ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာရပ္တည္ရအံုးမွာပါ။

ဘယ္လိုလူစားမ်ိဳးဘဲျဖစ္ျဖစ္ေတာသားပဲျဖစ္ျဖစ္..။ေမြးစားကေလးဘ၀ပဲျဖစ္ျဖစ္
က်မတို.ကေကာင္းကြက္ေလး
ေတြကိုျမင္တတ္ဖို.လိုပါတယ္။အဲဒီခ်ဳိ.ယြင္းခ်က္၊အားနည္းခ်က္၊အျပစ္အနာအဆာေတြကို
မွန္မွန္ကန္ကန္အသံုးခ်နိုင္ေအာင္တည္.ေပးလိုက္နိင္ရင္ေတာ.ဒါေတြဟာစိတ္ပ်က္
အားငယ္စရာေတြမဟုတ္ေတာ.ပဲဘ၀ရဲေကာင္းခ်ီးေပးမႈေတြျဖစ္လာမွာပါ။

က်မေျပာခ်င္တာက.........
မင္းဟာ..စျက၀ဠာထဲ ကေသးေသးေလးပါ။
မင္းဘာလုပ္လုပ္ဘာမွမျဖစ္ဘူး။အားငယ္စရာပါ..။

နွမ္းတစ္ေစ ့ကဆိမျဖစ္နိုင္ပါဘူး....
ပိုလို ့ေတာင္အားငယ္သြားေစနိုင္တျ ့စကားပါ။
ဒါေပမယ့္ေလ....လူေတြဟာအင္မတန္အားေကာင္းတဲ ့စိတ္ဓါတ္ေတြရွိျကတယ္။
က်မတို ့ေလာကၾကိးကိုအနိုင္ယူ ၾကရေအာင္..ေနာ္

လူသားေတြရဲ ့အေနအထားကစိတ္၀င္စားစရာေကာင္းပါတယ္။
တစ္ဥိးတစ္ေယာက္ခ်င္းဆိုတာ ဘာမွအားမရွိဘူးထင္ရေပမယ့္
ဒိတစ္ဥိးခ်င္းရဲ ့အင္အားကသာလွ်င္ စုေပါင္းအင္အား ဆိုတာျဖစ္လာတာေလ။

နွမ္းတစ္ေစ ့ကဆိမျဖစ္နိုင္ပါဘူး....
ဒါေပမယ့္ နွမ္းတစ္ေစ ့မွမရွိရင္လည္းဆိမျဖစ္ဘူးေနာ္....


ခ်စ္ေသာေမာင္နွမအားလံုးတခ်ိဳ ့က နွမ္းျဖစ္လို ့ ဘာအတြက္ေၾကာင့္မွအားငယ္မေနပါနဲ ့

ေဆာင္ပါးျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ေအာက္ပါကိုဖတ္ရွု ့ကိုးကားသည္ ။
။ေဒါက္တာခင္ေမာင္ညိဳ(ဆီျဖစ္တဲ ့နွမ္းတလံုး)


ခ်စ္ခင္ေလးစားေသာ
**ေရႊအိမ္စည္**