ကိုယ့္တရားနဲ႔ကိုယ္

>

ေလွကားထစ္မ်ားကို တက္လာရ၍ အနည္းငယ္ ေမာဟိုက္ေနေသာ မင္းခန္႔ အတြက္ အိမ္တံခါး ဆြဲအဖြင့္မွာ အနံ႔တစ္ခုက ဆီးႀကိဳေနသည္။ ခ်ဥ္စုတ္စုတ္ ပုပ္အက္အက္အနံ႔က တံခါးအဖြင့္မွာ အသက္ရွဴလမ္းေၾကာင္းထဲ ေျပးဝင္လာ၏။ ထိုအနံ႔ဆိုးေၾကာင့္ ပို၍ေမာဟိုက္သြားရသလိုခံစားရသည္။ မၾကာခဏ ရေနေသာ အနံ႔ျဖစ္တာေၾကာင့္ ထိုအနံ႔ဆိုးမွာ မီးဖိုခန္းအတြင္းရိွ အမိႈက္ပံုးမွ ထြက္လာသည့္ အနံ႔ျဖစ္ေၾကာင္း ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္သည္။ ထိ္ုအခါ ငုပ္လွ်ဳိေနေသာ ေဒါသစိတ္က အလိပ္လိုက္လိႈက္တက္လာေတာ့သည္။ မင္းခန္႔ အိမ္မျပန္လာျဖစ္တာ ႏွစ္ရက္ရိွၿပီ။ ေသာၾကာေန႔ ရံုးဆင္းခ်ိန္ကတည္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အိမ္တြင္ အလည္အပတ္ သေဘာမ်ဳိး သြားေနခဲ့သည္။

ယခုတနဂၤေႏြေန႔ျပန္လာေတာ့ အမိႈက္ပံုးမွ အနံ႔ဆိုးက ဆီးႀကိဳေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ ႏွာေခါင္းပိတ္ အသက္ေအာင့္ကာ အိပ္ခန္းထဲသို႔ ခပ္ျမန္ျမန္ ေျပးဝင္လိုက္ရသည္။ အခန္းထဲမွ ျမင္ကြင္းကလည္း မင္းခန္႔ ကို ေႏြးေထြးစြာ ဆီးႀကိဳေနျပန္သည္။ သူ႔အိပ္ယာမွ လြဲ၍ တခန္းလံုး နီးနီး ဖရိုဖရဲျဖစ္ေနသည့္ ျမင္ကြင္းသည္ သူ႔ေသြးတို႔ကို ပို၍ ဆူပြက္ေစျပန္သည္။

သည္အခန္းက မင္းခန္႔ တစ္ေယာက္ထဲ ေနသည့္အခန္းမဟုတ္။ အခန္းေဖာ္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ စပ္တူ ငွားထားသည့္ အခန္းျဖစ္သည္။ အခန္းထဲမွ ဖရိုဖရဲ ရႈပ္ေပြေနသမွ်သည္လည္း သူ႔အခန္းေဖာ္၏ စြမ္းေဆာင္ခ်က္မ်ားသာ ျဖစ္သည္။ အခန္းထဲရိွ ႏွစ္ဦးပိုင္ စားပြဲေပၚတြင္ ဖတ္လက္စ မဂၢဇင္းတစ္အုပ္ႏွင့္ ဂ်ာနယ္ ႏွစ္ေစာင္က စားပြဲေနရာ ျပည့္လုမတတ္ ေနရာယူထား၏။ ေသာက္ၿပီးမေဆးရေသးသည့္ ေကာ္ဖီခြက္တြင္ ပုရြက္ဆိတ္မ်ားက ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ေနၾက၏။


စာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ၿပီးလွ်င္ စင္ေပၚတြင္ ျပန္တင္ထားဖို႔နွင့္ သပ္ရပ္စြာထားရန္ စံနမူနာအေနျဖင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္လုပ္ျပဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ အခန္းေဖာ္က မသိခဲ့ မျမင္ခဲ့။ ထိုအခါ အျပဳျဖင့္မရလွ်င္ အေျပာျဖင့္ရအံ့ဟု ေနာက္တဖန္ႀကိဳးစားျပန္သည္။ ေကာ္ဖီအတူေသာက္ရင္း တီဗီအတူၾကည့္ရင္း အခါအခြင့္သင့္သလို ပစၥည္းမ်ားကို ေနသားတက် သပ္ရပ္စြာ ထားရန္ တိုက္ရိုက္တစ္မ်ဳိး သြယ္ဝိုက္၍ တစ္ဖံု ေျပာျပျဖစ္သည္။ သူ႔စကားတို႔သည္ ေနေရာင္မလာခင္ တြဲခိုခြင့္ရသည့္ ႏွင္းမ်ားပမာ ခဏသာ တည္ျမဲခဲ့သည္။ အခ်ိန္ၾကာလာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ရႈပ္ျမဲ ပြျမဲသာျဖစ္သည္။

မင္းခန္႔ ၏စရိုက္က တစ္ခါမွ ႏွစ္ခါ ေျပာရမွာ အင္မတန္ဝန္ေလးသူျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ အလိုက္တသိျဖင့္ ေနထုိင္လိုသည့္ စရိုက္ရိွသူျဖစ္သည္။ ႏႈတ္မွထုတ္ေျပာေနရသည္မွာ ပိုပင္ပန္းသည္ဟု ခံစားမိကာ သူ႔ဘာသူသာ အျမင္မေတာ္သည္မ်ားကို ေကာက္သိမ္း ရွင္းလင္းခဲ့သည္။ အလုပ္တစ္ခုကို လူတစ္ေယာက္ထဲမွ ဆက္တိုက္လုပ္ရလွ်င္ ထိုအလုပ္မ်ားသည္ ထုိသူ၏ကိုယ္ပိုင္တာဝန္ ဝတၱရားမ်ား ျဖစ္လာတတ္သည့္ သေဘာအတိုင္းပင္ အိမ္၏ေဝယ်ာဝစၥမ်ား အားလံုးနီးနီးသည္ မင္းခန္႔ ကိစၥမ်ားသာျဖစ္လာေတာ့သည္။

ထိုသို႔ျဖင့္ မင္းခန္႔သည္ ယခင္ကထက္ နားပိုပါးလာ၏။ အာရံုခံစားမႈ ပိုအားေကာင္းလာ၏။



တစ္ခန္းထဲတြင္ ႏွစ္ေယာက္အတူတူရိွလ်က္ႏွင့္ပင္ အမိႈက္ကားလာသည့္ အသံကို မင္းခန္႔ သာ ၾကားရသည္။ အခန္းေဖာ္က မၾကား။ ေသာက္ေရဗူးထဲ ေရကုန္ေနလွ်င္ မင္းခန္႔ သာသိသည္။ အခန္းေဖာ္က မသိ။ အမိႈက္ပံုးထဲမွ အနံ႔အသက္မ်ား ထြက္လာလွ်င္လည္း မင္းခန္႔ သာ အနံ႔ရသည္။ အခန္းေဖာ္က အနံ႔မရ။ ထိုသို႔ျဖင့္ အာရံုခံစားမႈမ်ား ပို၍ ေဝးကြာလာေတာ့သည္။ အခန္းတစ္ခုထဲတြင္ စိတ္တည္ၿငိမ္ေအးေဆးစြာရိွသူႏွင့္ အာရံုေၾကာမ်ားေထာင္ထေနကာ ျဖစ္လာသမွ် ေျဖရွင္းဖို႔ ျပင္ဆင္ထားသူ ဟူ၍ လူႏွစ္ေယာက္အတူတကြ ရိွေနခဲ့ၾကသည္။

အခန္းထဲမွ ျမင္ကြင္းမ်ားေၾကာင့္ စိတ္ေမာစြာျဖင့္ ေရေသာက္ရန္ ေရခဲေသတၱာဖြင့္လိုက္သည္။ ငပိစိမ္းစားအနံ႔က ေထာင္းခနဲထြက္လာျပန္သည္။ ငပိသုပ္ပန္းကန္ကို ပလပ္စတစ္မအုပ္ဘဲ ထည့္ထားသည္ကို ျမင္လိုက္ရ၏။ ဟင္းပန္းကန္မ်ားအုပ္ရန္ ပလပ္စတစ္အလိပ္မ်ား ဝယ္ထားေသာ္လည္း အခ်ည္းႏွီးသာ။ ေရဗူးဆြဲထုတ္ၿပီး ေရခဲေသတၱာ တံခါးကိုသာ ေဆာင့္ပိတ္ျခင္းျဖင့္ ေဒါသစိတ္မ်ား ေျဖေဖ်ာက္လိုက္ရျပန္သည္။ မလြယ္သည္မွာ တကယ့္ကို မလြယ္ဟု မင္းခန္႔ ေတြးေနမိသည္။

မခ်စ္မႏွစ္သက္ သူႏွင့္ ေပါင္းဖက္ရျခင္းသည္ ေလာကငရဲဟုဆိုလွ်င္ အလိုက္မသိတတ္သူႏွင့္ တစ္သက္တာ ေနထိုင္ရျခင္းသည္လည္း ငရဲႀကီးရွစ္ထပ္ထဲမွ အသက္သာဆံုးငရဲတစ္ခုသာ ျဖစ္မည္ဟုထင္မိသည္။ ယခုဆိုလွ်င္ အတူေနရသည္မွာ ေျခာက္လခန္႔သာ ရိွေသးေသာ္လည္း မင္းခန္႔ စိတ္ေမာလွပါၿပီ။ တကယ္ေတာ့ လုပ္ရသည့္ အလုပ္မ်ားက ပင္ပန္းလွသည္မဟုတ္။ တစ္ခုျခင္းအေနျဖင့္တြက္လွ်င္ မေလးမပင္ေသာ ကိစၥမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္ေယာက္အတူတကြ ခံစားၾကေသာ ကိစၥမ်ားအတြက္ တစ္ေယာက္ထဲမွ ဒိုင္ခံလုပ္ေနရလွ်င္ သြားၾကားထိုးတံမွ်ပင္ အေလးခ်ိန္ရိွသည့္ ကိစၥျဖစ္လွ်င္ေတာင္ ၾကာလာေတာ့ စိတ္ထဲက ၿငိဳျငင္လာမိသည့္ သေဘာမ်ဳိးျဖစ္သည္။ လူအားျဖင့္မပင္ပန္း စိတ္ပင္ပန္းရျခင္းသာျဖစ္သည္။

ထိုသို႔စိတ္ပင္ပန္းသည့္ဒဏ္ကို မခံနိင္တာေၾကာင့္ ထမင္းပင္အတူမစားျဖစ္ေတာ့။ ယခင္ကေတာ့ ထမင္းတစ္အိုးထဲအတူခ်က္ကာ စားျဖစ္ၾကသည္။ အိမ္အရင္ေရာက္ႏွင့္သူ ထမင္းခ်က္သည့္ စနစ္ျဖစ္၍ မင္းခန္႔ အိမ္ျပန္ ေနာက္က်လွ်င္ေတာင္ ခ်က္ျပီးသား ထမင္းက အဆင္သင့္ရိွခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ခက္သည္က ခ်န္ထားေသာ ထမင္းသည္ မင္းခန္႔ အတြက္ ေလာက္ငွသည္မွာ ရွားသည္။ မေလာက္မငွျဖင့္ အသစ္ထပ္ခ်က္ရျပန္သည္။ မင္းခန္႔ အရင္စားျဖစ္၍ က်န္ေသာထမင္းနည္းသြားသည့္အခါမ်ဳိးတြင္ အခန္းေဖာ္ စားရန္ ေနာက္တစ္အိုး ထပ္ခ်က္ထားေပးေသာ္လည္း မင္းခန္႔ အလွည့္တြင္ ကိုယ္တိုင္သာ ထပ္ခ်က္ရျပန္သည္။ ၾကာလာေတာ့ မင္းခန္႔ စိတ္ထဲတစ္မ်ဳိးျဖစ္လာရေတာ့သည္။

“ေတာင္ကမိုဟာမက္ဆီမလာလွ်င္ မိုဟာမက္ကေတာင္ဆီကိုသြားမည္” ဆိုသည့္ စကားပံုအတိုင္း အခန္းေဖာ္ထံမွ အလိုက္သိတတ္မႈကို မရလာသည့္အခါ မင္းခန္႔ သူလုပ္နိင္တာကိုသာ လုပ္လိုက္ေတာ့သည္။ ထိုအရာက ထမင္းဆိုင္တြင္ထြက္စားျခင္း၊ တစ္ခါတရံ ထမင္းထုပ္ဆြဲ၍ အိမ္ျပန္လာျခင္းျဖင့္ စားေရးကိစၥကို ေျဖရွင္းလိုက္သည္။ စားေရးကိစၥမွာ အျပင္တြင္ သီးသန္႔ေျဖရွင္းနိင္ေသာ္လည္း အိမ္တြင္းကိစၥမ်ားကေတာ့ ယခင္အတိုင္း မၾကာမၾကာ ေတြ႔ေနရျမဲသာျဖစ္သည္။ ယခုလည္း သူငယ္ခ်င္းအိမ္တြင္ သြားအိပ္သည့္ ႏွစ္ရက္အတြင္းတြင္ မပစ္ထားခဲ့သည့္ အမိႈက္ပံုးမွ အနံ႔ဆိုးမ်ား တလိႈင္လိႈင္ေပး၍ သတိေပးေနျပန္သည္။

တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္၍ အခန္းေဖာ္က အခန္းထဲတြင္မရိွ။ အျပင္သြားေနသည္။ မင္းခန္႔ အဝတ္အစား လဲၿပီးေနာက္ အမိႈက္ပံုး သိမ္းရန္ မီးဖိုေခ်ာင္သြားရျပန္သည္။ အမိႈက္ပံုး အဖံုးကို ဆြဲအဖြင့္တြင္ ျဖဳတ္ေကာင္မ်ားႏွင့္ အနံ႔ဆိုးက ဝုန္းခနဲ ထပ်ံလာသည္။ အမိႈက္အိတ္ ႏႈတ္ခမ္းတြင္ ပိုးေလာက္တို႔က တြယ္စျပဳေန၏။ ပ်ဳိ႕တက္လာေသာ ေအာ့အန္ခ်င္စိတ္ကို အသက္ေအာင့္ကာ ထိန္းရင္း အမိႈက္အိတ္ကိုင္းႏွစ္ဖက္ကို စုခ်ည္လိုက္ၿပီး ေနာက္ထပ္ အိတ္အသစ္တစ္လံုး ထပ္စြပ္ကာ လံုေအာင္ ခ်ည္ေႏွာင္လိုက္သည္။ အနံ႔အသက္ဆိုးအနည္းငယ္ သက္သာသြား၏။ အမိႈက္ကား မလာေသး၍ အခန္းျပင္တြင္ အမိႈက္အိတ္သြားထားၿပီး ပိုးေလာက္တစ္ခ်ဳိ႕ႏွင့္ အနံ႔ဆိုးမ်ား ဆြဲကပ္ေနေသာ အမိႈက္ပံုးကို ေရေလာင္းခ်ကာ ေနေရာင္ျပထားလိုက္ရသည္။ ထိုသို႔ အမိႈက္ပံုးကို ေရေဆးရသည္အထိ ျဖစ္ရသည္မွာလည္း မၾကာခဏ ၾကံဳေတြ႔ေနရေသာ ကိစၥတစ္ခုျဖစ္သည္။

မင္းခန္႔၏ အခန္းေဖာ္က အေနေအးသူျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္သူ၏ ေအးေဆးပံုက အျခားသူမ်ားႏွင့္မတူ။ ပူပန္ျခင္းမွ လြတ္ကင္းေနသည့္ ေအးေဆးပံုမ်ဳိးမဟုတ္။ ပူပန္မႈဆိုသည္ကို မသိေသာ ေအးေဆးပံုမ်ဳိးသာျဖစ္သည္။ အနံ႔ဆိုးအတြက္ပူပန္ျခင္း ၊ အျမင္မေတာ္ရႈပ္ပြေပေရ မႈမ်ားအတြက္ ပူပန္ျခင္း၊ သဲ ဖုန္ အမိႈက္မ်ားျဖင့္ ေနရမည္ကိုပူပန္ျခင္း စသည့္ ပူပန္မႈမ်ားကို မသိေသာ ေအးေဆးပံုမ်ဳိးျဖစ္၏။ လာမထိမခ်င္း ထမေပါက္ေသာ ေျမြတစ္ေကာင္၏ ေအးေဆးပံုမ်ဳိးဟု ဆိုလွ်င္လည္း ထိုေျမြသည္ အာရံုခံစားမႈ အေတာ္အားနည္းေသာ ေျမြမ်ဳိးျဖစ္မည္။ အေနေအးေသာ မင္းခန္႔၏ အခန္းေဖာ္သည္ ဘုရား တရား ကိစၥမ်ားကိုေတာ့ အာရံုစိုက္သူျဖစ္သည္။ နားနားေနေန ရိွသည့္အခ်ိန္တိုင္း တရားေခြတစ္ေခြကို ဖြင့္၍ ၿငိမ္သက္စြာ နာယူေနေလ့ရိွသူလည္း ျဖစ္သည္။ ထိုအရာကုိေတာ့ ေကာင္းကြက္ဟု သတ္မွတ္နိင္မည္ထင္သည္။

အမိႈက္ပံုးေဆးၿပီးေနာက္ သူ႔လက္ကို မင္းခန္႔ ဆပ္ျပာျဖင့္အထပ္ထပ္ေဆးသည္။ ယခင္အႀကိမ္မ်ားအတိုင္း ထုတ္ေျပာလိုက္ခ်င္သည့္ စကားလံုးမ်ားကို ျပန္မ်ဳိခ်ကာ သက္ျပင္းကိုသာ မႈတ္ထုတ္ေနမိေတာ့သည္။ အခါအခါ မ်ဳိခ်ထားရေသာ စကားလံုးမ်ားက ႏွလံုးသားေပၚ တအိအိျဖင့္ ဖိက်လာေနခဲ့သည္။ စိတ္၏ညိွဳးႏြမ္းျခင္းျဖင့္ ေန၍မေပ်ာ္ေတာ့။ ေရခ်ဳိး အဝတ္အစားလဲကာ အျပင္သို႔ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ထိုေန႔က အျပင္တြင္ထမင္းစားၿပီး မင္းခန္႔ အိမ္ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္က ကိုးနာရီေက်ာ္ေနခဲ့ၿပီ။

အခန္းတံခါးနားေရာက္ေတာ့ အခန္းထဲမွ တရားသံ တိုးတိုးေလးက ပ်ံ႕လြင့္လာသည္။ မီးေရာင္မိွန္မွိန္ ထြန္းထားေသာ အခန္းထဲတြင္ မင္းခန္႔၏ အခန္းေဖာ္က နံရံဘက္ လွည့္ကာအိပ္ရင္း ဖြင့္ထားသည့္ တရားသံတြင္ အာရံုဝင္စားကာ တရားနာေနသည္။ အခန္းေဖာ္ကို ျမင္ေတာ့ ၿငိမ္းသတ္လာေသာ ေဒါသမီးမ်ားက အေငြ႔တလူလူ ျပန္ထြက္လာသည္။ ထံုးစံအတိုင္း သက္ျပင္းခ်ၿပီး အိပ္ယာေပၚ ပက္လက္လဲွကာ မ်က္နာက်က္ကိုသာ ေမာ့ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။

ၾကားတစ္ခ်က္ မၾကားတစ္ခ်က္ ျဖစ္ေနေသာ တရားသံႏွင့္ အတူ မင္းခန္႔ေတြးမိသည္။ ပုထုဇဥ္လူသားတစ္ေယာက္အတြက္ ပူေလာင္ဖြယ္ ေလာကီလူ႔ဘံုမွ လြတ္ေျမာက္ရာျဖစ္ေသာ ေလာကုတၱရာတရားမွာ အေရးႀကီးသလို နိဗၺာန္မေရာက္မွီစပ္ၾကား လူအျဖစ္ႏွင့္ ေနရလွ်င္လည္း လူမႈဘဝပတ္ဝန္းက်င္တြင္ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ေနထိုင္တတ္သည့္ ေလာကီတရားကို တတ္ကြ်မ္းနားလည္ဖို႔မွာ အေရးႀကီးေၾကာင္း ေတြးေနမိသည္။ ပူေလာင္မႈႏွင့္ အကုသိုလ္ဆိုသည့္အပင္သည္ ကိုယ္တိိုင္မစိုက္ပ်ဳိးလွ်က္ႏွင့္ပင္ သူ႔ရင္တြင္း၌ အညႊန္႔တလူလူ အသီးတေဝေဝ ျဖစ္တတ္ေၾကာင္းလည္း မင္းခန္႔သေဘာေပါက္မိေတာ့သည္။

******

တရားသံ ခပ္တိုးတိုးပ်ံ႕လြင့္ေနေသာ အခန္းတစ္ခုထဲတြင္ အတူေန လူႏွစ္ေယာက္ ကိုယ္စီကိုယ္စီ တရားပြားမ်ားေနၾကသည္။ တစ္ေယာက္က ပ်ံ႕လြင့္ေနေသာ တရားသံတြင္ အာရံုဝင္စားကာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ လဲေလ်ာင္းရင္း စိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္း ေက်နပ္ဝမ္းေျမာက္ျခင္းတည္းဟူေသာ ပီတိေသာမနႆတရား ဆင္ျခင္ပြားမ်ားေန၏။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ပ်ံ႕လြင့္ေနေသာ တရားသံတို႔သည္ နားစည္သို႔ပင္ ရိုက္ခတ္ခြင့္မရနိင္ဘဲ စိတ္၏ဆင္းရဲျခင္း ႏွလံုးမသာယာတည္းဟူေသာ ေဒါမနႆ တရားကို ပြားမ်ားအားထုတ္ေနသူျဖစ္သည္။

ေၾသာ္...ေနတတ္သူသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေလစြပါတကား။

။..............................................................................................။

(ဝန္ခံခ်က္။........။ ဝတၳဳတိုျဖစ္ပါသည္။ ဝတၳဳဇာတ္လမ္းအရ ထည့္သြင္းေရးသားထားသည့္ တရားသေဘာမ်ားသည္ လြဲေခ်ာ္မႈ၊ မွားယြင္းမႈရိွပါက ေရးသူကြ်န္ေတာ့္၏ အားနည္းခ်က္သာ ျဖစ္ပါသည္။)



Posted by ျမစ္က်ဳိးအင္း

ေလွကားထစ္မ်ားကို တက္လာရ၍ အနည္းငယ္ ေမာဟိုက္ေနေသာ မင္းခန္႔ အတြက္ အိမ္တံခါး ဆြဲအဖြင့္မွာ အနံ႔တစ္ခုက ဆီးႀကိဳေနသည္။ ခ်ဥ္စုတ္စုတ္ ပုပ္အက္အက္အနံ႔က တံခါးအဖြင့္မွာ အသက္ရွဴလမ္းေၾကာင္းထဲ ေျပးဝင္လာ၏။ ထိုအနံ႔ဆိုးေၾကာင့္ ပို၍ေမာဟိုက္သြားရသလိုခံစားရသည္။ မၾကာခဏ ရေနေသာ အနံ႔ျဖစ္တာေၾကာင့္ ထိုအနံ႔ဆိုးမွာ မီးဖိုခန္းအတြင္းရိွ အမိႈက္ပံုးမွ ထြက္လာသည့္ အနံ႔ျဖစ္ေၾကာင္း ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္သည္။ ထိ္ုအခါ ငုပ္လွ်ဳိေနေသာ ေဒါသစိတ္က အလိပ္လိုက္လိႈက္တက္လာေတာ့သည္။ မင္းခန္႔ အိမ္မျပန္လာျဖစ္တာ ႏွစ္ရက္ရိွၿပီ။ ေသာၾကာေန႔ ရံုးဆင္းခ်ိန္ကတည္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အိမ္တြင္ အလည္အပတ္ သေဘာမ်ဳိး သြားေနခဲ့သည္။

ယခုတနဂၤေႏြေန႔ျပန္လာေတာ့ အမိႈက္ပံုးမွ အနံ႔ဆိုးက ဆီးႀကိဳေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ ႏွာေခါင္းပိတ္ အသက္ေအာင့္ကာ အိပ္ခန္းထဲသို႔ ခပ္ျမန္ျမန္ ေျပးဝင္လိုက္ရသည္။ အခန္းထဲမွ ျမင္ကြင္းကလည္း မင္းခန္႔ ကို ေႏြးေထြးစြာ ဆီးႀကိဳေနျပန္သည္။ သူ႔အိပ္ယာမွ လြဲ၍ တခန္းလံုး နီးနီး ဖရိုဖရဲျဖစ္ေနသည့္ ျမင္ကြင္းသည္ သူ႔ေသြးတို႔ကို ပို၍ ဆူပြက္ေစျပန္သည္။

သည္အခန္းက မင္းခန္႔ တစ္ေယာက္ထဲ ေနသည့္အခန္းမဟုတ္။ အခန္းေဖာ္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ စပ္တူ ငွားထားသည့္ အခန္းျဖစ္သည္။ အခန္းထဲမွ ဖရိုဖရဲ ရႈပ္ေပြေနသမွ်သည္လည္း သူ႔အခန္းေဖာ္၏ စြမ္းေဆာင္ခ်က္မ်ားသာ ျဖစ္သည္။ အခန္းထဲရိွ ႏွစ္ဦးပိုင္ စားပြဲေပၚတြင္ ဖတ္လက္စ မဂၢဇင္းတစ္အုပ္ႏွင့္ ဂ်ာနယ္ ႏွစ္ေစာင္က စားပြဲေနရာ ျပည့္လုမတတ္ ေနရာယူထား၏။ ေသာက္ၿပီးမေဆးရေသးသည့္ ေကာ္ဖီခြက္တြင္ ပုရြက္ဆိတ္မ်ားက ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ေနၾက၏။


စာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ၿပီးလွ်င္ စင္ေပၚတြင္ ျပန္တင္ထားဖို႔နွင့္ သပ္ရပ္စြာထားရန္ စံနမူနာအေနျဖင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္လုပ္ျပဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ အခန္းေဖာ္က မသိခဲ့ မျမင္ခဲ့။ ထိုအခါ အျပဳျဖင့္မရလွ်င္ အေျပာျဖင့္ရအံ့ဟု ေနာက္တဖန္ႀကိဳးစားျပန္သည္။ ေကာ္ဖီအတူေသာက္ရင္း တီဗီအတူၾကည့္ရင္း အခါအခြင့္သင့္သလို ပစၥည္းမ်ားကို ေနသားတက် သပ္ရပ္စြာ ထားရန္ တိုက္ရိုက္တစ္မ်ဳိး သြယ္ဝိုက္၍ တစ္ဖံု ေျပာျပျဖစ္သည္။ သူ႔စကားတို႔သည္ ေနေရာင္မလာခင္ တြဲခိုခြင့္ရသည့္ ႏွင္းမ်ားပမာ ခဏသာ တည္ျမဲခဲ့သည္။ အခ်ိန္ၾကာလာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ရႈပ္ျမဲ ပြျမဲသာျဖစ္သည္။

မင္းခန္႔ ၏စရိုက္က တစ္ခါမွ ႏွစ္ခါ ေျပာရမွာ အင္မတန္ဝန္ေလးသူျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ အလိုက္တသိျဖင့္ ေနထုိင္လိုသည့္ စရိုက္ရိွသူျဖစ္သည္။ ႏႈတ္မွထုတ္ေျပာေနရသည္မွာ ပိုပင္ပန္းသည္ဟု ခံစားမိကာ သူ႔ဘာသူသာ အျမင္မေတာ္သည္မ်ားကို ေကာက္သိမ္း ရွင္းလင္းခဲ့သည္။ အလုပ္တစ္ခုကို လူတစ္ေယာက္ထဲမွ ဆက္တိုက္လုပ္ရလွ်င္ ထိုအလုပ္မ်ားသည္ ထုိသူ၏ကိုယ္ပိုင္တာဝန္ ဝတၱရားမ်ား ျဖစ္လာတတ္သည့္ သေဘာအတိုင္းပင္ အိမ္၏ေဝယ်ာဝစၥမ်ား အားလံုးနီးနီးသည္ မင္းခန္႔ ကိစၥမ်ားသာျဖစ္လာေတာ့သည္။

ထိုသို႔ျဖင့္ မင္းခန္႔သည္ ယခင္ကထက္ နားပိုပါးလာ၏။ အာရံုခံစားမႈ ပိုအားေကာင္းလာ၏။



တစ္ခန္းထဲတြင္ ႏွစ္ေယာက္အတူတူရိွလ်က္ႏွင့္ပင္ အမိႈက္ကားလာသည့္ အသံကို မင္းခန္႔ သာ ၾကားရသည္။ အခန္းေဖာ္က မၾကား။ ေသာက္ေရဗူးထဲ ေရကုန္ေနလွ်င္ မင္းခန္႔ သာသိသည္။ အခန္းေဖာ္က မသိ။ အမိႈက္ပံုးထဲမွ အနံ႔အသက္မ်ား ထြက္လာလွ်င္လည္း မင္းခန္႔ သာ အနံ႔ရသည္။ အခန္းေဖာ္က အနံ႔မရ။ ထိုသို႔ျဖင့္ အာရံုခံစားမႈမ်ား ပို၍ ေဝးကြာလာေတာ့သည္။ အခန္းတစ္ခုထဲတြင္ စိတ္တည္ၿငိမ္ေအးေဆးစြာရိွသူႏွင့္ အာရံုေၾကာမ်ားေထာင္ထေနကာ ျဖစ္လာသမွ် ေျဖရွင္းဖို႔ ျပင္ဆင္ထားသူ ဟူ၍ လူႏွစ္ေယာက္အတူတကြ ရိွေနခဲ့ၾကသည္။

အခန္းထဲမွ ျမင္ကြင္းမ်ားေၾကာင့္ စိတ္ေမာစြာျဖင့္ ေရေသာက္ရန္ ေရခဲေသတၱာဖြင့္လိုက္သည္။ ငပိစိမ္းစားအနံ႔က ေထာင္းခနဲထြက္လာျပန္သည္။ ငပိသုပ္ပန္းကန္ကို ပလပ္စတစ္မအုပ္ဘဲ ထည့္ထားသည္ကို ျမင္လိုက္ရ၏။ ဟင္းပန္းကန္မ်ားအုပ္ရန္ ပလပ္စတစ္အလိပ္မ်ား ဝယ္ထားေသာ္လည္း အခ်ည္းႏွီးသာ။ ေရဗူးဆြဲထုတ္ၿပီး ေရခဲေသတၱာ တံခါးကိုသာ ေဆာင့္ပိတ္ျခင္းျဖင့္ ေဒါသစိတ္မ်ား ေျဖေဖ်ာက္လိုက္ရျပန္သည္။ မလြယ္သည္မွာ တကယ့္ကို မလြယ္ဟု မင္းခန္႔ ေတြးေနမိသည္။

မခ်စ္မႏွစ္သက္ သူႏွင့္ ေပါင္းဖက္ရျခင္းသည္ ေလာကငရဲဟုဆိုလွ်င္ အလိုက္မသိတတ္သူႏွင့္ တစ္သက္တာ ေနထိုင္ရျခင္းသည္လည္း ငရဲႀကီးရွစ္ထပ္ထဲမွ အသက္သာဆံုးငရဲတစ္ခုသာ ျဖစ္မည္ဟုထင္မိသည္။ ယခုဆိုလွ်င္ အတူေနရသည္မွာ ေျခာက္လခန္႔သာ ရိွေသးေသာ္လည္း မင္းခန္႔ စိတ္ေမာလွပါၿပီ။ တကယ္ေတာ့ လုပ္ရသည့္ အလုပ္မ်ားက ပင္ပန္းလွသည္မဟုတ္။ တစ္ခုျခင္းအေနျဖင့္တြက္လွ်င္ မေလးမပင္ေသာ ကိစၥမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္ေယာက္အတူတကြ ခံစားၾကေသာ ကိစၥမ်ားအတြက္ တစ္ေယာက္ထဲမွ ဒိုင္ခံလုပ္ေနရလွ်င္ သြားၾကားထိုးတံမွ်ပင္ အေလးခ်ိန္ရိွသည့္ ကိစၥျဖစ္လွ်င္ေတာင္ ၾကာလာေတာ့ စိတ္ထဲက ၿငိဳျငင္လာမိသည့္ သေဘာမ်ဳိးျဖစ္သည္။ လူအားျဖင့္မပင္ပန္း စိတ္ပင္ပန္းရျခင္းသာျဖစ္သည္။

ထိုသို႔စိတ္ပင္ပန္းသည့္ဒဏ္ကို မခံနိင္တာေၾကာင့္ ထမင္းပင္အတူမစားျဖစ္ေတာ့။ ယခင္ကေတာ့ ထမင္းတစ္အိုးထဲအတူခ်က္ကာ စားျဖစ္ၾကသည္။ အိမ္အရင္ေရာက္ႏွင့္သူ ထမင္းခ်က္သည့္ စနစ္ျဖစ္၍ မင္းခန္႔ အိမ္ျပန္ ေနာက္က်လွ်င္ေတာင္ ခ်က္ျပီးသား ထမင္းက အဆင္သင့္ရိွခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ခက္သည္က ခ်န္ထားေသာ ထမင္းသည္ မင္းခန္႔ အတြက္ ေလာက္ငွသည္မွာ ရွားသည္။ မေလာက္မငွျဖင့္ အသစ္ထပ္ခ်က္ရျပန္သည္။ မင္းခန္႔ အရင္စားျဖစ္၍ က်န္ေသာထမင္းနည္းသြားသည့္အခါမ်ဳိးတြင္ အခန္းေဖာ္ စားရန္ ေနာက္တစ္အိုး ထပ္ခ်က္ထားေပးေသာ္လည္း မင္းခန္႔ အလွည့္တြင္ ကိုယ္တိုင္သာ ထပ္ခ်က္ရျပန္သည္။ ၾကာလာေတာ့ မင္းခန္႔ စိတ္ထဲတစ္မ်ဳိးျဖစ္လာရေတာ့သည္။

“ေတာင္ကမိုဟာမက္ဆီမလာလွ်င္ မိုဟာမက္ကေတာင္ဆီကိုသြားမည္” ဆိုသည့္ စကားပံုအတိုင္း အခန္းေဖာ္ထံမွ အလိုက္သိတတ္မႈကို မရလာသည့္အခါ မင္းခန္႔ သူလုပ္နိင္တာကိုသာ လုပ္လိုက္ေတာ့သည္။ ထိုအရာက ထမင္းဆိုင္တြင္ထြက္စားျခင္း၊ တစ္ခါတရံ ထမင္းထုပ္ဆြဲ၍ အိမ္ျပန္လာျခင္းျဖင့္ စားေရးကိစၥကို ေျဖရွင္းလိုက္သည္။ စားေရးကိစၥမွာ အျပင္တြင္ သီးသန္႔ေျဖရွင္းနိင္ေသာ္လည္း အိမ္တြင္းကိစၥမ်ားကေတာ့ ယခင္အတိုင္း မၾကာမၾကာ ေတြ႔ေနရျမဲသာျဖစ္သည္။ ယခုလည္း သူငယ္ခ်င္းအိမ္တြင္ သြားအိပ္သည့္ ႏွစ္ရက္အတြင္းတြင္ မပစ္ထားခဲ့သည့္ အမိႈက္ပံုးမွ အနံ႔ဆိုးမ်ား တလိႈင္လိႈင္ေပး၍ သတိေပးေနျပန္သည္။

တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္၍ အခန္းေဖာ္က အခန္းထဲတြင္မရိွ။ အျပင္သြားေနသည္။ မင္းခန္႔ အဝတ္အစား လဲၿပီးေနာက္ အမိႈက္ပံုး သိမ္းရန္ မီးဖိုေခ်ာင္သြားရျပန္သည္။ အမိႈက္ပံုး အဖံုးကို ဆြဲအဖြင့္တြင္ ျဖဳတ္ေကာင္မ်ားႏွင့္ အနံ႔ဆိုးက ဝုန္းခနဲ ထပ်ံလာသည္။ အမိႈက္အိတ္ ႏႈတ္ခမ္းတြင္ ပိုးေလာက္တို႔က တြယ္စျပဳေန၏။ ပ်ဳိ႕တက္လာေသာ ေအာ့အန္ခ်င္စိတ္ကို အသက္ေအာင့္ကာ ထိန္းရင္း အမိႈက္အိတ္ကိုင္းႏွစ္ဖက္ကို စုခ်ည္လိုက္ၿပီး ေနာက္ထပ္ အိတ္အသစ္တစ္လံုး ထပ္စြပ္ကာ လံုေအာင္ ခ်ည္ေႏွာင္လိုက္သည္။ အနံ႔အသက္ဆိုးအနည္းငယ္ သက္သာသြား၏။ အမိႈက္ကား မလာေသး၍ အခန္းျပင္တြင္ အမိႈက္အိတ္သြားထားၿပီး ပိုးေလာက္တစ္ခ်ဳိ႕ႏွင့္ အနံ႔ဆိုးမ်ား ဆြဲကပ္ေနေသာ အမိႈက္ပံုးကို ေရေလာင္းခ်ကာ ေနေရာင္ျပထားလိုက္ရသည္။ ထိုသို႔ အမိႈက္ပံုးကို ေရေဆးရသည္အထိ ျဖစ္ရသည္မွာလည္း မၾကာခဏ ၾကံဳေတြ႔ေနရေသာ ကိစၥတစ္ခုျဖစ္သည္။

မင္းခန္႔၏ အခန္းေဖာ္က အေနေအးသူျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္သူ၏ ေအးေဆးပံုက အျခားသူမ်ားႏွင့္မတူ။ ပူပန္ျခင္းမွ လြတ္ကင္းေနသည့္ ေအးေဆးပံုမ်ဳိးမဟုတ္။ ပူပန္မႈဆိုသည္ကို မသိေသာ ေအးေဆးပံုမ်ဳိးသာျဖစ္သည္။ အနံ႔ဆိုးအတြက္ပူပန္ျခင္း ၊ အျမင္မေတာ္ရႈပ္ပြေပေရ မႈမ်ားအတြက္ ပူပန္ျခင္း၊ သဲ ဖုန္ အမိႈက္မ်ားျဖင့္ ေနရမည္ကိုပူပန္ျခင္း စသည့္ ပူပန္မႈမ်ားကို မသိေသာ ေအးေဆးပံုမ်ဳိးျဖစ္၏။ လာမထိမခ်င္း ထမေပါက္ေသာ ေျမြတစ္ေကာင္၏ ေအးေဆးပံုမ်ဳိးဟု ဆိုလွ်င္လည္း ထိုေျမြသည္ အာရံုခံစားမႈ အေတာ္အားနည္းေသာ ေျမြမ်ဳိးျဖစ္မည္။ အေနေအးေသာ မင္းခန္႔၏ အခန္းေဖာ္သည္ ဘုရား တရား ကိစၥမ်ားကိုေတာ့ အာရံုစိုက္သူျဖစ္သည္။ နားနားေနေန ရိွသည့္အခ်ိန္တိုင္း တရားေခြတစ္ေခြကို ဖြင့္၍ ၿငိမ္သက္စြာ နာယူေနေလ့ရိွသူလည္း ျဖစ္သည္။ ထိုအရာကုိေတာ့ ေကာင္းကြက္ဟု သတ္မွတ္နိင္မည္ထင္သည္။

အမိႈက္ပံုးေဆးၿပီးေနာက္ သူ႔လက္ကို မင္းခန္႔ ဆပ္ျပာျဖင့္အထပ္ထပ္ေဆးသည္။ ယခင္အႀကိမ္မ်ားအတိုင္း ထုတ္ေျပာလိုက္ခ်င္သည့္ စကားလံုးမ်ားကို ျပန္မ်ဳိခ်ကာ သက္ျပင္းကိုသာ မႈတ္ထုတ္ေနမိေတာ့သည္။ အခါအခါ မ်ဳိခ်ထားရေသာ စကားလံုးမ်ားက ႏွလံုးသားေပၚ တအိအိျဖင့္ ဖိက်လာေနခဲ့သည္။ စိတ္၏ညိွဳးႏြမ္းျခင္းျဖင့္ ေန၍မေပ်ာ္ေတာ့။ ေရခ်ဳိး အဝတ္အစားလဲကာ အျပင္သို႔ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ထိုေန႔က အျပင္တြင္ထမင္းစားၿပီး မင္းခန္႔ အိမ္ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္က ကိုးနာရီေက်ာ္ေနခဲ့ၿပီ။

အခန္းတံခါးနားေရာက္ေတာ့ အခန္းထဲမွ တရားသံ တိုးတိုးေလးက ပ်ံ႕လြင့္လာသည္။ မီးေရာင္မိွန္မွိန္ ထြန္းထားေသာ အခန္းထဲတြင္ မင္းခန္႔၏ အခန္းေဖာ္က နံရံဘက္ လွည့္ကာအိပ္ရင္း ဖြင့္ထားသည့္ တရားသံတြင္ အာရံုဝင္စားကာ တရားနာေနသည္။ အခန္းေဖာ္ကို ျမင္ေတာ့ ၿငိမ္းသတ္လာေသာ ေဒါသမီးမ်ားက အေငြ႔တလူလူ ျပန္ထြက္လာသည္။ ထံုးစံအတိုင္း သက္ျပင္းခ်ၿပီး အိပ္ယာေပၚ ပက္လက္လဲွကာ မ်က္နာက်က္ကိုသာ ေမာ့ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။

ၾကားတစ္ခ်က္ မၾကားတစ္ခ်က္ ျဖစ္ေနေသာ တရားသံႏွင့္ အတူ မင္းခန္႔ေတြးမိသည္။ ပုထုဇဥ္လူသားတစ္ေယာက္အတြက္ ပူေလာင္ဖြယ္ ေလာကီလူ႔ဘံုမွ လြတ္ေျမာက္ရာျဖစ္ေသာ ေလာကုတၱရာတရားမွာ အေရးႀကီးသလို နိဗၺာန္မေရာက္မွီစပ္ၾကား လူအျဖစ္ႏွင့္ ေနရလွ်င္လည္း လူမႈဘဝပတ္ဝန္းက်င္တြင္ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ေနထိုင္တတ္သည့္ ေလာကီတရားကို တတ္ကြ်မ္းနားလည္ဖို႔မွာ အေရးႀကီးေၾကာင္း ေတြးေနမိသည္။ ပူေလာင္မႈႏွင့္ အကုသိုလ္ဆိုသည့္အပင္သည္ ကိုယ္တိိုင္မစိုက္ပ်ဳိးလွ်က္ႏွင့္ပင္ သူ႔ရင္တြင္း၌ အညႊန္႔တလူလူ အသီးတေဝေဝ ျဖစ္တတ္ေၾကာင္းလည္း မင္းခန္႔သေဘာေပါက္မိေတာ့သည္။

******

တရားသံ ခပ္တိုးတိုးပ်ံ႕လြင့္ေနေသာ အခန္းတစ္ခုထဲတြင္ အတူေန လူႏွစ္ေယာက္ ကိုယ္စီကိုယ္စီ တရားပြားမ်ားေနၾကသည္။ တစ္ေယာက္က ပ်ံ႕လြင့္ေနေသာ တရားသံတြင္ အာရံုဝင္စားကာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ လဲေလ်ာင္းရင္း စိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္း ေက်နပ္ဝမ္းေျမာက္ျခင္းတည္းဟူေသာ ပီတိေသာမနႆတရား ဆင္ျခင္ပြားမ်ားေန၏။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ပ်ံ႕လြင့္ေနေသာ တရားသံတို႔သည္ နားစည္သို႔ပင္ ရိုက္ခတ္ခြင့္မရနိင္ဘဲ စိတ္၏ဆင္းရဲျခင္း ႏွလံုးမသာယာတည္းဟူေသာ ေဒါမနႆ တရားကို ပြားမ်ားအားထုတ္ေနသူျဖစ္သည္။

ေၾသာ္...ေနတတ္သူသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေလစြပါတကား။

။..............................................................................................။

(ဝန္ခံခ်က္။........။ ဝတၳဳတိုျဖစ္ပါသည္။ ဝတၳဳဇာတ္လမ္းအရ ထည့္သြင္းေရးသားထားသည့္ တရားသေဘာမ်ားသည္ လြဲေခ်ာ္မႈ၊ မွားယြင္းမႈရိွပါက ေရးသူကြ်န္ေတာ့္၏ အားနည္းခ်က္သာ ျဖစ္ပါသည္။)



Posted by ျမစ္က်ဳိးအင္း