အေဝးကျပတင္း

>
ဒီျပတင္းေပါက္ကေန ခုန္ခ်ဖို႔ ကၽြန္မ ဘယ္တုန္းကမွ မစဥ္းစားခဲ႔ဖူးပါဘူး။ မေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ေပမယ္႔ ေရွာင္လႊဲျခင္းဆိုတဲ႔ ကစားနည္းကိုေတာ႔ ေကာင္းစြာနားလည္ခဲ႔သူပါ။ လွပတယ္ဆိုတဲ႔ ကမၻာကို၊ သာယာတယ္လို႔ လူေျပာမ်ားတဲ႔ ရႈခင္းကို ေဘာင္ခတ္ၾကည့္ေအာင္လည္း မစြမ္းႏုိင္သူပဲမုိ႔ ျပတင္းခန္းဆီးစကို အၿမဲတေစ ေစ႔ပိတ္ထားခဲ႔တာ။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မက အျမင့္ေၾကာက္သူလည္း မဟုတ္ပါဘူး။

အမွန္စင္စစ္ ကၽြန္မက လူေၾကာက္သူသာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူေတြရဲ႕ အၾကည့္ခံရျခင္းမွာ ေၾကာက္ရြံ႕သူသာ၊ လူေတြကို ၾကည့္ရျခင္းမွာ တုန္လႈပ္ေနသူသာရယ္။ ေသခ်ာတာက ေၾကာက္ရြံျခင္းဆိုတာ ေထြးေပြ႔ထားဖို႔ မေကာင္းေပမယ့္ ခြဲခြာမရႏိုင္ေသးတဲ႔ တိုးတိုုးေဖာ္ရယ္ေလ။ ဒါေၾကာင္႔ ဒီခန္းဆီးကို က်ယ္က်ယ္ဖြင့္ဖို႔ ထာဝစဥ္ မရည္စူးခဲ႔ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ စိတ္မက်မ္းမာတဲ႔တစ္ေန႔မွာျပတင္းေပါက္မွတဆင့္ ကၽြန္မရဲ႕ ျမင္ကြင္းကို သူမ ေရာက္ရွိလာခဲ႔တာ။

ျပတင္းကိုဖြင့္ၿပီး လက္ေထာက္ၿပီး ဟိုဒီေငးျခင္းကုိ တရံတခါမွ် မျပဳမူဖူးတာလည္း အမွန္ပါ။ေကာင္းကင္ျပာကိုျပတင္းရဲ႕ ေထာင့္ခ်ိဳး၊လစ္ဟာေနတဲ႔ ခန္းဆီးၾကားကတဆင္႔ ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳးနဲ႔သာ တိတ္တဆိတ္ေငးတတ္သူျဖစ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ကံအားေလ်ာ္စြာပဲ ညဥ္႔နက္နက္မွာ အအိပ္ပ်က္ကာ အသက္ရႈက်ပ္လို႔ ခန္းဆီးကို ဖြင့္ရင္း ခဏရပ္မိခုိက္ မရည္ရြယ္ဘဲ သူမပံုရိပ္ကို မ်က္စိက်မိတာ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တုိက္ေခါင္မိုးေပၚက သူမ။ျမင္စမွာေတာ့ လူသဏၭာန္မွ်သာ။ အေဝးျမင္ကြင္းမွာ ေယာက္်ား၊မိန္းမ မကြဲျပားေသးဘဲ တေရြ႕ေရြ႕နဲ႕ ကၽြန္မတုိ႔တုိက္ရဲ႕ အနီးဆံုးကို ေလွ်ာက္လာမွ အမိ်ဳးသမီးမွန္း သိလာခဲ႔တာ။ ဆံပင္ဖားလ်ားနဲ႔ ဂ်င္းေဘာင္းဘီဝတ္ထားတဲ႔သူမ။

တိိတ္ဆိတ္တဲ႔ညမွာ ကၽြန္မ အသံကုန္ဖြင့္ၿပီး လွမ္းေခၚရင္ သူမၾကားႏုိင္တယ္လို႔ တြက္ခ်က္လိုက္မိေပမယ္႔ ဘာေျပာရမွန္း မစဥ္းစားႏုိင္ခဲ႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဆိုကာ အခန္းမီးထဖြင့္ကာ သူမကို တခုခုလွမ္းေအာ္မေျပာသင္႔ဘူးလား။ ဒါေပမယ္႔ ဘာေျပာရမွာလဲ။ လူေျခတိတ္ဆိတ္မွ ဒီလိုႀကံစည္တာ ေသေၾကာင္းႀကံတယ္ဆိုရင္လည္း ကၽြန္မအေျပာနဲ႔ မဖ်က္ဆီးႏိုင္ဘူးထင္ရဲ႕။ေနပါဦး။ သူမက ေသေၾကာင္းႀကံစည္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားတာမွ ဟုတ္ရဲ႕လား။ေသေၾကာင္းႀကံဖို႔ ႀကိဳးစားရင္ေရာ ကၽြန္မေအာ္သံကို အေရးလုပ္ပါ့မလား။

ဘယ္သူ႔ကို အကူအညီေတာင္း တုိင္ပင္ရမလဲ။


တျခားအခန္းမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသူေတြ ရွိေပမယ္႔ ေခၚႏႈိးမိရင္ သူတို႔ျငဴစူမွာလား။ ရဲစခန္းကို အေၾကာင္းၾကားရေတာ့မလား။ ဘယ္တုန္းကမွ အနီးမွာမရွိတဲ႔ဖုန္းကို အသည္းအသန္ရွာေဖြကာ အသင္႔အေနထားနဲ႔ အေရးေပၚနံပါတ္ကို ႏွိပ္ေနမိ။ ဒါေပမယ္႔ ကယ္ဆယ္မယ္႔သူေတြ ေရာက္လာခ်ိန္မွာ သူမ ခုန္ခ်ၿပီးျဖစ္မလား။ တျခားအရာတစ္ခုခုကို လွ်ိဳ႕ဝွက္ႀကံစည္ေနတာေရာ မျဖစ္ႏုိ္င္ဘူးလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မသကၤာစရာဆိုၿပီး ဖုန္းဆက္လိုက္ရေတာ့မလား။ ျပတင္းအကြယ္ကေနပဲ ေစာင္႔ၾကည္႔ရင္ ေကာင္းမလား။

ဒါေပမယ္႔ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ဒြိဟေတြ အနႏၱနဲ႔ ေမာပန္းေနဆဲ သူမ ကၽြန္မကို ေတြ႕ရွိသြားခဲ႔တာ။ ဟုတ္ကဲ႔။ အေမွာင္ထဲမွာ သူမနဲ႕ ကၽြန္မ အၾကည္႔ခ်င္းဆံုမိၾက။ တုန္လႈပ္ကာ ႏွလံုးခုန္သံပင္ ၿငိမ္သက္သြား။ သူမ ၿပံဳးျပလုိက္တာလား။ ေဝဝါးတဲ႔အလင္းေရာက္လႊမ္းျခံဳထားတာမုိ႔ သဲကြဲစြာ မျမင္ႏိုင္ခဲ႔။ ဒါေပမယ္႔ မယံုႏုိင္စရာ။ သူမ မ်က္ဝန္းေတြကို ျပက္ျပက္ထင္ထင္ေတြ႔ခဲ႔တယ္ေလ။ ေတာက္ေျပာင္ၾကည္လင္ေသာ အၾကည္႔။ စူးစူးရွရွ။ သူမဟာ ကၽြန္မရဲ႕ မ်က္ဝန္းတည္႔တည္႔မွာ။ သူမမ်က္ဝန္းဆီက စကားလံုးမ်ားစြာဖြဲ႔စည္းထားေသာ အေရာင္မ်ား တလက္လက္။

ရုတ္တရက္ ရင္ထဲက ေအာင္႔လာ။ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္မ သူမကို သိတာေပါ့ ။ဆိုးရြားတာက ဘယ္သူမွန္း စဥ္းစားမရ။ အေသအခ်ာပါ။ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးကို ကၽြမ္းဝင္ဖူးတာ။ သူမက ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ၿပဳံးျပတယ္။ တကယ္က ၿပံဳးျပတာပဲလုိ႔ ခန္႔မွန္းမိရံုသာ။ မ်က္လံုးေၾကာင္ေတာင္နဲ႔ ကၽြန္မ သူမကို တစ္ခုခုေျပာဖုိ႔ ႀကိဳးစားဆဲဲမွာပင္ တိုက္အမိုးစြန္းက ခုန္ခ်လိုက္တာ။ရုပ္ရွင္ထဲက အေႏွးျပကြက္လုိမ်ိဳး ရြက္ဝါေလးေၾကြသလို ပန္းတစ္ပြင့္ လြင့္သြားသလို ျငင္ျငင္သာသာ။

“အား” လုိ႔ အက်ယ္ေလာင္ဆံုး ေအာ္လုိက္မိသလား။ ကၽြန္မ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ သတိရခ်ိန္မွာ ကၽြန္မဟာ ေဆးရံုခန္းကုတင္ထက္မွာ ေရာက္ေနခဲ႔ၿပီ။ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ သိရတာက ျပတင္ေပါက္ကေန ကၽြန္မ ခုန္ခ်ခဲ႔သတဲ႔။ “မဟုတ္ဘူး။ လံုးဝမျဖစ္ႏုိင္ဘူး” လုိ႔ ကၽြန္မရွင္းျပတာကို သူတုိ႔လက္မခံၾကဘူး။ ကၽြန္မ ဘယ္လိုနားလည္ရေတာ့မွာလဲ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တုိက္ခန္းရဲ႕ ေခါင္မိုးက ခုန္ခ်တဲ႔ အမ်ိဳးသမီးအေၾကာင္းကို ေမးမိတုိင္းလည္း ေခါင္းေတြ တြင္တြင္ခါကာ စကားစကိုပင္ ျငင္းပယ္ၾကေလရဲ႕။





မွန္ေသာသစၥာပါ။ ဒီျပတင္းေပါက္ကေန ခုန္ခ်ဖို႔ ဘယ္တုန္းကမွ ကၽြန္မ မစဥ္းစားခဲ႔ဖူးပါဘူး။…။




Artist: Vincent van Gogh;Barred Windows;sketch

**မယ္ကိုး**

ဒီျပတင္းေပါက္ကေန ခုန္ခ်ဖို႔ ကၽြန္မ ဘယ္တုန္းကမွ မစဥ္းစားခဲ႔ဖူးပါဘူး။ မေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ေပမယ္႔ ေရွာင္လႊဲျခင္းဆိုတဲ႔ ကစားနည္းကိုေတာ႔ ေကာင္းစြာနားလည္ခဲ႔သူပါ။ လွပတယ္ဆိုတဲ႔ ကမၻာကို၊ သာယာတယ္လို႔ လူေျပာမ်ားတဲ႔ ရႈခင္းကို ေဘာင္ခတ္ၾကည့္ေအာင္လည္း မစြမ္းႏုိင္သူပဲမုိ႔ ျပတင္းခန္းဆီးစကို အၿမဲတေစ ေစ႔ပိတ္ထားခဲ႔တာ။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မက အျမင့္ေၾကာက္သူလည္း မဟုတ္ပါဘူး။

အမွန္စင္စစ္ ကၽြန္မက လူေၾကာက္သူသာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူေတြရဲ႕ အၾကည့္ခံရျခင္းမွာ ေၾကာက္ရြံ႕သူသာ၊ လူေတြကို ၾကည့္ရျခင္းမွာ တုန္လႈပ္ေနသူသာရယ္။ ေသခ်ာတာက ေၾကာက္ရြံျခင္းဆိုတာ ေထြးေပြ႔ထားဖို႔ မေကာင္းေပမယ့္ ခြဲခြာမရႏိုင္ေသးတဲ႔ တိုးတိုုးေဖာ္ရယ္ေလ။ ဒါေၾကာင္႔ ဒီခန္းဆီးကို က်ယ္က်ယ္ဖြင့္ဖို႔ ထာဝစဥ္ မရည္စူးခဲ႔ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ စိတ္မက်မ္းမာတဲ႔တစ္ေန႔မွာျပတင္းေပါက္မွတဆင့္ ကၽြန္မရဲ႕ ျမင္ကြင္းကို သူမ ေရာက္ရွိလာခဲ႔တာ။

ျပတင္းကိုဖြင့္ၿပီး လက္ေထာက္ၿပီး ဟိုဒီေငးျခင္းကုိ တရံတခါမွ် မျပဳမူဖူးတာလည္း အမွန္ပါ။ေကာင္းကင္ျပာကိုျပတင္းရဲ႕ ေထာင့္ခ်ိဳး၊လစ္ဟာေနတဲ႔ ခန္းဆီးၾကားကတဆင္႔ ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳးနဲ႔သာ တိတ္တဆိတ္ေငးတတ္သူျဖစ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ကံအားေလ်ာ္စြာပဲ ညဥ္႔နက္နက္မွာ အအိပ္ပ်က္ကာ အသက္ရႈက်ပ္လို႔ ခန္းဆီးကို ဖြင့္ရင္း ခဏရပ္မိခုိက္ မရည္ရြယ္ဘဲ သူမပံုရိပ္ကို မ်က္စိက်မိတာ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တုိက္ေခါင္မိုးေပၚက သူမ။ျမင္စမွာေတာ့ လူသဏၭာန္မွ်သာ။ အေဝးျမင္ကြင္းမွာ ေယာက္်ား၊မိန္းမ မကြဲျပားေသးဘဲ တေရြ႕ေရြ႕နဲ႕ ကၽြန္မတုိ႔တုိက္ရဲ႕ အနီးဆံုးကို ေလွ်ာက္လာမွ အမိ်ဳးသမီးမွန္း သိလာခဲ႔တာ။ ဆံပင္ဖားလ်ားနဲ႔ ဂ်င္းေဘာင္းဘီဝတ္ထားတဲ႔သူမ။

တိိတ္ဆိတ္တဲ႔ညမွာ ကၽြန္မ အသံကုန္ဖြင့္ၿပီး လွမ္းေခၚရင္ သူမၾကားႏုိင္တယ္လို႔ တြက္ခ်က္လိုက္မိေပမယ္႔ ဘာေျပာရမွန္း မစဥ္းစားႏုိင္ခဲ႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဆိုကာ အခန္းမီးထဖြင့္ကာ သူမကို တခုခုလွမ္းေအာ္မေျပာသင္႔ဘူးလား။ ဒါေပမယ္႔ ဘာေျပာရမွာလဲ။ လူေျခတိတ္ဆိတ္မွ ဒီလိုႀကံစည္တာ ေသေၾကာင္းႀကံတယ္ဆိုရင္လည္း ကၽြန္မအေျပာနဲ႔ မဖ်က္ဆီးႏိုင္ဘူးထင္ရဲ႕။ေနပါဦး။ သူမက ေသေၾကာင္းႀကံစည္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားတာမွ ဟုတ္ရဲ႕လား။ေသေၾကာင္းႀကံဖို႔ ႀကိဳးစားရင္ေရာ ကၽြန္မေအာ္သံကို အေရးလုပ္ပါ့မလား။

ဘယ္သူ႔ကို အကူအညီေတာင္း တုိင္ပင္ရမလဲ။


တျခားအခန္းမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသူေတြ ရွိေပမယ္႔ ေခၚႏႈိးမိရင္ သူတို႔ျငဴစူမွာလား။ ရဲစခန္းကို အေၾကာင္းၾကားရေတာ့မလား။ ဘယ္တုန္းကမွ အနီးမွာမရွိတဲ႔ဖုန္းကို အသည္းအသန္ရွာေဖြကာ အသင္႔အေနထားနဲ႔ အေရးေပၚနံပါတ္ကို ႏွိပ္ေနမိ။ ဒါေပမယ္႔ ကယ္ဆယ္မယ္႔သူေတြ ေရာက္လာခ်ိန္မွာ သူမ ခုန္ခ်ၿပီးျဖစ္မလား။ တျခားအရာတစ္ခုခုကို လွ်ိဳ႕ဝွက္ႀကံစည္ေနတာေရာ မျဖစ္ႏုိ္င္ဘူးလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မသကၤာစရာဆိုၿပီး ဖုန္းဆက္လိုက္ရေတာ့မလား။ ျပတင္းအကြယ္ကေနပဲ ေစာင္႔ၾကည္႔ရင္ ေကာင္းမလား။

ဒါေပမယ္႔ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ဒြိဟေတြ အနႏၱနဲ႔ ေမာပန္းေနဆဲ သူမ ကၽြန္မကို ေတြ႕ရွိသြားခဲ႔တာ။ ဟုတ္ကဲ႔။ အေမွာင္ထဲမွာ သူမနဲ႕ ကၽြန္မ အၾကည္႔ခ်င္းဆံုမိၾက။ တုန္လႈပ္ကာ ႏွလံုးခုန္သံပင္ ၿငိမ္သက္သြား။ သူမ ၿပံဳးျပလုိက္တာလား။ ေဝဝါးတဲ႔အလင္းေရာက္လႊမ္းျခံဳထားတာမုိ႔ သဲကြဲစြာ မျမင္ႏိုင္ခဲ႔။ ဒါေပမယ္႔ မယံုႏုိင္စရာ။ သူမ မ်က္ဝန္းေတြကို ျပက္ျပက္ထင္ထင္ေတြ႔ခဲ႔တယ္ေလ။ ေတာက္ေျပာင္ၾကည္လင္ေသာ အၾကည္႔။ စူးစူးရွရွ။ သူမဟာ ကၽြန္မရဲ႕ မ်က္ဝန္းတည္႔တည္႔မွာ။ သူမမ်က္ဝန္းဆီက စကားလံုးမ်ားစြာဖြဲ႔စည္းထားေသာ အေရာင္မ်ား တလက္လက္။

ရုတ္တရက္ ရင္ထဲက ေအာင္႔လာ။ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္မ သူမကို သိတာေပါ့ ။ဆိုးရြားတာက ဘယ္သူမွန္း စဥ္းစားမရ။ အေသအခ်ာပါ။ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးကို ကၽြမ္းဝင္ဖူးတာ။ သူမက ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ၿပဳံးျပတယ္။ တကယ္က ၿပံဳးျပတာပဲလုိ႔ ခန္႔မွန္းမိရံုသာ။ မ်က္လံုးေၾကာင္ေတာင္နဲ႔ ကၽြန္မ သူမကို တစ္ခုခုေျပာဖုိ႔ ႀကိဳးစားဆဲဲမွာပင္ တိုက္အမိုးစြန္းက ခုန္ခ်လိုက္တာ။ရုပ္ရွင္ထဲက အေႏွးျပကြက္လုိမ်ိဳး ရြက္ဝါေလးေၾကြသလို ပန္းတစ္ပြင့္ လြင့္သြားသလို ျငင္ျငင္သာသာ။

“အား” လုိ႔ အက်ယ္ေလာင္ဆံုး ေအာ္လုိက္မိသလား။ ကၽြန္မ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ သတိရခ်ိန္မွာ ကၽြန္မဟာ ေဆးရံုခန္းကုတင္ထက္မွာ ေရာက္ေနခဲ႔ၿပီ။ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ သိရတာက ျပတင္ေပါက္ကေန ကၽြန္မ ခုန္ခ်ခဲ႔သတဲ႔။ “မဟုတ္ဘူး။ လံုးဝမျဖစ္ႏုိင္ဘူး” လုိ႔ ကၽြန္မရွင္းျပတာကို သူတုိ႔လက္မခံၾကဘူး။ ကၽြန္မ ဘယ္လိုနားလည္ရေတာ့မွာလဲ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တုိက္ခန္းရဲ႕ ေခါင္မိုးက ခုန္ခ်တဲ႔ အမ်ိဳးသမီးအေၾကာင္းကို ေမးမိတုိင္းလည္း ေခါင္းေတြ တြင္တြင္ခါကာ စကားစကိုပင္ ျငင္းပယ္ၾကေလရဲ႕။





မွန္ေသာသစၥာပါ။ ဒီျပတင္းေပါက္ကေန ခုန္ခ်ဖို႔ ဘယ္တုန္းကမွ ကၽြန္မ မစဥ္းစားခဲ႔ဖူးပါဘူး။…။




Artist: Vincent van Gogh;Barred Windows;sketch

**မယ္ကိုး**