(image credit : lkhero.blogspot.com)
အိပ္ငိုက္ေနတဲ႔ ကမ္းေျခဝန္းက်င္မွာ ဦးထုပ္ကို ခပ္ငိုက္ငိုက္ေဆာင္းထားတဲ႔ လူတစ္ဦးဟာ ဆံပင္ရွည္ေတြေမ်ာလြင့္ကာ ပ်ံသန္းသြားတဲ႔ သူ/သူမကို ေကာင္းကင္ထက္မွာ ျမင္လုိက္စဥ္မွာ (အမ်ားသူငါအတြက္) အလြန္႔တရာ ေသးဖြဲသိမ္ႏုပ္ေသာ ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာဖြယ္ အျခင္းအရာတစ္ခု စတင္ေပၚေပါက္လာခဲ႔ပါတယ္။
ကေရာေသာပါးေျပးလာၾကတဲ႔ ငွက္တစ္အုပ္ကို ဖ်က္ကနဲေမာ့အၾကည္႔မွာ ျမင္လုိက္ရတဲ႔ လွ်ပ္တျပက္ပံုရိပ္ ။….။အံ႔ၾသေငးေၾကာင္မႈနဲ႔ ဦးထုပ္ကိုပင္ ဆြဲခၽြတ္ကာ အေသအခ်ာၾကည္႔ၿပီးမွ ေကာက္ခ်က္ခ်ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ခဲ႔တာ။“ ဒါ… စုန္းပဲ ” သူ ခပ္တိုးတိုး ေရရြတ္တယ္။ အေသအခ်ာပဲ ကေဝ။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ၾကည္ႏူးျခင္း။ဒီေနာက္ၾကည္ႏူးဝမ္းသာစိတ္နဲ႔ ခ်စ္ေသာသူေတြဆီ ခပ္သြက္သြက္ဖုန္းေခၚၿပီး အဆက္အစပ္မဲ႔ အစီအစဥ္မတည္႔ ေရရြတ္မိသြားခဲ႔။
“ခုနက ေတြ႔လိုက္တာ….. ” စကားဆံုးတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ သူ မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ႔ မုန္တိုင္းက အရွိန္ျပင္းျပင္းသူ႔ရင္ကို ဝင္ေဆာင္႔တဲ႔အခါ သူ႔ေျခမ်ားပင္ ယိမ္းယိုင္သြားရ။ေအာ္ဟစ္ေလွာင္ေျပာင္သံမ်ား။ တံု႔ျပန္မႈအျဖစ္ သူလက္ခံရရွိေလၿပီ။ ရုတ္တရက္အငိုက္မိသြားေပမယ္႔ အသက္ဝဝရႈကာ တံေတြးကို ၿမိဳခ်လိုက္ရင္း အလဲထိုးခံလုိက္ရတဲ႔စကားလံုးေတြကို ျပန္လည္ထူေထာင္ၾကည္႔ရတာပ။
“စုန္းပဲ ေသခ်ာတယ္။ မ်က္လံုးေတြက နက္ျပာေရာင္ေတာက္ေတာက္ ။ ပါးျပင္မွာ ေသြးေၾကာေတြ အေမွ်ာင္းလိုက္နဲ႔… ေၾကာက္စရာသိပ္ေကာင္းတယ္” သူထပ္မံရရွိလုိက္တာ ပိုလုိ႔က်ယ္ေလာင္တဲ႔ ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာသံမ်ား။ ရင္ခုန္ႏႈန္းဟာ အခ်ိဳးမက်ျဖစ္လာကာ ေဒါသလည္း သူ႔ရင္တြင္းကို ေရာက္ရွိလာၿပီ။ေတာ္ေတာ့။ ေတာ္သင့္ၿပီ။ သူ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေအာ္ဟစ္လုိက္လည္း ကံဆိုးစြာပင္ သူ႔အသံသူ မၾကားရ ။ ကိစၥမရွိဘူး။ ဇြဲေကာင္းသူမို႔ အပိုင္းပို္င္းအပဲ႔ပဲ႔ျဖစ္ကာ ဟိုသည္တစ္စပ်ံ႕လြင့္ေနတဲ႔ အတည္ျပဳခ်က္တစ္ခုကို လိုက္လံစုစည္းဖုိ႔ အားယူလိုက္ျပန္တာ။
ဒါေပမယ္႔ မညွာတာတတ္ေသာ စူးရွရွအသံတစ္မွ်င္က သူ႔စကားကို သေရာ္ေစာ္ကားနဲ႔ ၿဖိဳခြဲေျခမြပစ္လုိက္ရဲ႕။ “စုန္းဆိုေတာ့ ကာတြန္းေတြထဲကလို ႏွာေယာင္ေကာက္ေကာက္ ရုပ္ဆိုးဆိုးအဘြားႀကီးလား။ ဦးထုပ္ခၽြန္ခၽြန္နဲ႔ တံျမည္စည္း စီးထားတာလား။ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ေရာ ပါလား” ။သြားၿပီ။ သူ႔သိကၡာေတြ ေရထဲေမွ်ာလိုက္ရေတာ့မလား။ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို သူ သံုးသပ္ဆက္စပ္ျခင္းငွာ မစြမ္းႏုိင္ေတာ့။ အခံရခက္ျခင္းေတြ ဆူေဝကာ ကမ္းေျခမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္မိၿပီ။
“သူမဟာ စုန္းပဲ ။ ဒါေပမယ္႔ ဝတ္ရံုအမည္းႀကီး ဝတ္ထားတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဟယ္ရီေပၚတာလို ေဆးႀကိမ္လံုးေလး ေဆာင္ထားပံုလည္း မရဘူး။ အနားမွာ က်ီးကန္းလည္း မပါဘူး။ ဓာတ္လံုးေတြ ျပဒါးရွင္လံုးေတြ ရွိပံုလည္း မရဘူး။ ဒါေပမယ္႔ အၾကည္႔ေတြက လူသတ္ႏို္င္တာ အမွန္ဘဲ။ ”
ယံုၾကည္ခ်က္အမႈန္႔မ်ားကို သူ သိမ္းဆည္းေနဆဲ ေနာက္ဆံုးအသံက သူ႔ကို နလံမထူႏိုင္ေအာင္ အလဲထိုးျပန္ခဲ႔။ “ျပက္လံုးက ရယ္စရာလည္း မေကာင္းဘူး” တဲ႔။ ဒီစကားဟာ သူ႔အရႈံးကို အနားကြပ္လိုက္ေပးျခင္းလား။ သူ ၿပိဳကြဲမူးေဝေနၿပီ။ သူ ဒီေလာက္ မႏုံအပါဘူး။ ေလာကအထာေတြကို အထိုက္အေလွ်ာက္ေတာ့ ကၽြမ္းဝင္ပါတယ္။ ေနပါဦး။ ထူးဆန္းတဲ႔ တိုက္ဆိုင္သိရွိမႈဆိုတာ သဘာဝတရားမွာ မျဖစ္ႏို္င္ေတာ့ဘူးလား။
အာ။ သူ႔အေတြးေတြ သိပ္ျပဇာတ္ဆန္ေနပါလား။ ဒါေပမယ္႔ ဒါဟာ သစၥာ။ အမွန္ရယ္သာ။ တားဆီးခ်ိဳးႏွိမ္တဲ႔ အသံလႈိင္းမ်ားၾကားမွာပင္ သူ႔အတၱဟာ အဟုန္ျပင္းျပင္းႀကီးထြားလာခဲ႔ၿပီ။ ဘယ္လုိအေၾကာင္းေၾကာင့္မွ သူ႔ဆိုစကားကို အေငြ႔ပ်ံေအာင္ မဖ်က္ဆီးႏုိင္ေစရ။
…………………………………………………………………………………………………………………….....................
သူႀကိဳးစားခဲ႔ပါတယ္။မယံုႏုိင္ေအာင္ပဲ ႀကိဳးစားခဲ႔ပါတယ္။ လူေတြဘယ္လုိပဲ ေလွာင္ေျပာင္ ရယ္ေမာရႈံ႕ခ်ကဲ႔ရဲ႕လည္း သူ အမွန္တကယ္ႀကိဳးစားဆဲပါပဲ။ သူဟာ သူမကို ရွာရင္း စာေတြ ဖတ္ခဲ႔တယ္။ သူမဟာ ဘယ္လုိစုန္းလဲ။
ျမန္မာအယူအရ စုန္း (၇)မ်ိဳး ရွိသတဲ႔။သူမက သစ္သီးသစ္ပြင့္ကိုစားတဲ႔ ေျခစုန္းေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္။ သစ္သီးမွည့္အခ်ိဳအခ်ဥ္ကိုစားတဲ႔ ေခါင္းစုန္းလည္း မျဖစ္ႏိုင္။ အညစ္အေၾကးေတြစားတဲ႔ ကိုယ္စုန္းလို႔လည္း မသတ္မွတ္ႏိုင္။ကိုယ္တိုင္ ျမင္ရ၊ထိရ နမ္း႐ႈပ္ရမွဖမ္းစားႏိုင္တဲ႔ အေသြး၊ အသား၊ အေရကိုစားေသာ ေမာက္လံုးစုန္းလား။ကိုယ္တိုင္ ျမင္ရ ၊ထိရ နမ္း႐ႈပ္ရမွ ဖမ္းစားႏိုင္သူ၊ အအူ အသည္း အျမစ္တို႔ကိုစားတဲ႔ 'ရြာသမီး'လို႔ သမုတ္တဲ႔ ေမာက္ျပားစုန္းလား။ ဘယ္လို ေခါင္းစဥ္တပ္ရမလဲလုိ႔ သူမႀကံစည္တတ္။
အေၾကာ္ အေလွာ္ အစိမ့္ အအိမ့္တို႔ကိုစားၿပီး အမည္နာမကိုသိမွ မိမိလက္ေအာက္က ၃၇-မင္းနတ္တို႔ကို ေစပါး ခိုင္းခန္႔ ဖမ္းစားႏိုင္တဲ႔ ေဇာ္ဂနီလို႔လည္း ေခၚတဲ႔ အိန္႔တလိမ့္စုန္းလား။ လူေသြး လူသား လူ႐ိုးတို႔ကိုစားၿပီး အမည္နာမကိုသိတဲ႔အခါ မိမိလက္ေအာက္က နတ္တို႔ကို ေစပါးခိုင္းခန္႔ဖမ္းစားႏိုင္တဲ႔ 'ကေဝ'ဆိုတဲ႔ ကေဝေျမာက္စုန္းလား။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ဆံုမွ ခြဲျခားသိေတာ့မွာပဲ။
ကပ္ေဘးအသြယ္သြယ္နဲ႔ ပ်က္ဆီးျခင္းအဖံုဖံုကို ႀကံဳဆံုေနရလည္း တရားလက္ကိုင္မရွိႏိုင္သူရယ္ေလ။ ေျမလႊာျပတ္ကာ အသုရာေခ်ာက္ေတြ ေပၚလာလည္း မေၾကာက္မရြံနဲ႔ ၿပံဳးေနၿမဲေပါ့။ ေနာက္နာရီပိုင္းမဆိုင္းခင္မွာပင္ ကမၻာပ်က္ကာ အသက္ေပ်ာက္မယ္ ေျပာလည္း တုန္လႈပ္မယ္မဟုတ္ ။ မေသခင္ေလးမွာ သစၥာရွာကာ ေရွ႕တိုးမိုက္ဖို႔သာ ေျခလွမ္းျပင္ေတာ့တာ။ တကယ္ပါ။ ရခဲလွတဲ႔ လူ႔ဘဝမွာ လုပ္သင္႔တာမွန္သမွ် ေဆာင္ရြက္ခဲ႔ၿပီးၿပီ။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြကိုလည္း မႀကိဳးစားသင့္ဘူးလား။ သူမမ်က္ႏွာဖံုးကို ခြာရမယ္။ အလုိ ။ ဒါမွားသတဲ႔လား။
အခါးဆိုတဲ႔ သံသယျဖစ္ခံရမႈေတြကို ၿမိဳခ်ေသာက္သံုးခဲ႔ၿပီးၿပီ။ ဒီထက္ပူေလာင္စရာ မက်န္ေတာ့ၿပီမို႔ ဘာကုိမႈရဦးမွာလဲ။ ဂုဏ္သိကၡာအတြက္။ ဟင့္အင္း။ မာနေၾကာင္႔လည္း ျဖစ္တယ္။ တကယ္ပါ။ ထိုအခါမွ အေသမ်က္လံုးကို ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ပိတ္ႏိုင္ေတာ့မွာ။ သက္ေသရွာႀကံစည္ျခင္းကို ၿမဲၿမဲဆုတ္ကာ အစြဲမျပတ္ႏိုင္ေအာင္။ အက်ိတ္အခဲေတြ ျပင္းဆူလြန္းလွခ်ည္႔။
ကမၻာႀကီးပ်က္စီးေတာ့မွာလား။ သူ႔အသံကို လက္ခံမယ္႔ လူေတြတစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ့ဘူးလား။ ေၾကြလြင့္ေတာ့မယ္႔အခ်ိန္မွာ မာန၊ေဒါသ၊အာဃတေတြ ဖယ္ခြာသင့္ၿပီတဲ႔လား။ ဟင္႔အင္း ။ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဘုရား ရဟႏၱာမဟုတ္ဘူးရယ္။ လူသားတစ္ဦး အမွန္မျမင္ဘူးဆိုေတာင္ ဇေဝဇဝါျဖစ္သြားရင္ သူေက်နပ္ၿပီ။
သိၾကားမကယ္တဲ႔ ဘဝတဲ႔ေလ။ တရားမွ်တမႈဆိုတာ အသက္နဲ႔ ရင္းလည္း မရဘူးဆိုပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ေရွ႕ဆက္တိုးမယ္။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး မ်က္ကြယ္ျပဳထားပါ ။ ေသသြားတဲ႔အခါ…
ဘာကိုမွ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။ ျပဳစားလုပ္ႀကံခံရေတာ့မွာသိလွ်က္ သူေရွ႔ဆက္သြားတဲ႔အခါ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲက်ေလၿပီ။ သူမနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေပါ့။ သူ႔ႀကိဳးစားမႈအတြက္ ရရွိတဲ႔ ဆုလာဒ္ကေတာ့ အသတ္ခံရျခင္း။ ဒါဟာ ကံၾကမၼာက ေခ်ာပို႔လုပ္ၿပီး ပို႔ေပးလုိက္တဲ႔ ေနာက္ဆံုးလက္ေဆာင္။ ဇာတ္သိမ္းမွာ သူသိရွိခဲ႔ၿပီ။ သူမဟာ ကိုယ္တိုင္ ျမင္ရ ၊ထိရ နမ္း႐ႈပ္ရမွ ဖမ္းစားႏိုင္သူ ။ အအူ အသည္း အျမစ္တို႔ကိုစားတဲ႔ 'ရြာသမီး'လို႔ သမုတ္တဲ႔ ေမာက္ျပားစုန္း။
တကယ္ပါ။ သူမဟာ စာေတြထဲကလို ေၾကာက္စရာ ေကာင္းသူမဟုတ္ ခ်စ္စဖြယ္ ရုပ္ဆင္းနဲ႔ရယ္။ မယံုဘူးလား။ဒါေပမယ္႔ သူဘယ္လို ေျပာႏုိင္ေတာ့မလဲ။သူက The Wonderful Wizard of Oz စာအုပ္ထဲက ေဒၚရသီဆိုတဲ႔ ေကာင္မေလးလို ေျမာက္အရပ္က သူေတာ္ေကာင္းစုန္းမႀကီး (The Good Witch of the North) ရဲ႕ အနမ္းတစ္ပြင့္နဲ႔ ကာကြယ္ျခင္းခံရသူ မဟုတ္ဘူး။ သူမဟာ ေရနဲ႔ ပက္လိုက္ရင္ အရည္ေပ်ာ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမယ္႔ စာအုပ္ထဲက ေကာက္က်စ္တဲ႔အေနာက္အရပ္ကစုန္းမအို(the Wicked Witch of the West) လည္း မဟုတ္ဘူး။
သူ ဘယ္လို သက္ေသျပႏုိင္ဦးမွာလဲ။ သူမလက္ထဲမွာ သူ႔ႏွလံုးသား။ ေအာ္ဟစ္ေလွာင္ေျပာင္သံမ်ား။ တစ္သံခ်င္း ျပန္လည္ခံစားရင္း သူ အသက္ငင္ေနၿပီ။ “ေဟး” သူ အားကုန္ေအာ္ဟစ္လုိက္ေပမယ္႔ အသံဆုိးဟာ လည္ျပြန္ဝမွာပင္ တစ္ဆို႔ေပ်ာက္ရွသြားၿပီ။ “သူမက စုန္းပါ။ယံုပါ။ ဒီမွာ ငါေသေနၿပီ” ဘယ္လိုပင္ ႀကိဳးစားေျပာလည္း ေဇာကပ္ေနတဲ႔ စကားတစ္စြန္းတစ္စမွ လွ်ံက်မလာေတာ့........။
.................................................................................................................................................................
အမွန္တရားတဲ႔လား။ ဒီလိုပါပဲ ။ အခ်ိန္တစ္ခုရဲ႕ စြမ္းအင္ေအာက္မွာ ဒ႑ာရီအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းသြားတဲ႔ အရာ။
**မယ္ကိုး**
(image credit : lkhero.blogspot.com)
အိပ္ငိုက္ေနတဲ႔ ကမ္းေျခဝန္းက်င္မွာ ဦးထုပ္ကို ခပ္ငိုက္ငိုက္ေဆာင္းထားတဲ႔ လူတစ္ဦးဟာ ဆံပင္ရွည္ေတြေမ်ာလြင့္ကာ ပ်ံသန္းသြားတဲ႔ သူ/သူမကို ေကာင္းကင္ထက္မွာ ျမင္လုိက္စဥ္မွာ (အမ်ားသူငါအတြက္) အလြန္႔တရာ ေသးဖြဲသိမ္ႏုပ္ေသာ ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာဖြယ္ အျခင္းအရာတစ္ခု စတင္ေပၚေပါက္လာခဲ႔ပါတယ္။
ကေရာေသာပါးေျပးလာၾကတဲ႔ ငွက္တစ္အုပ္ကို ဖ်က္ကနဲေမာ့အၾကည္႔မွာ ျမင္လုိက္ရတဲ႔ လွ်ပ္တျပက္ပံုရိပ္ ။….။အံ႔ၾသေငးေၾကာင္မႈနဲ႔ ဦးထုပ္ကိုပင္ ဆြဲခၽြတ္ကာ အေသအခ်ာၾကည္႔ၿပီးမွ ေကာက္ခ်က္ခ်ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ခဲ႔တာ။“ ဒါ… စုန္းပဲ ” သူ ခပ္တိုးတိုး ေရရြတ္တယ္။ အေသအခ်ာပဲ ကေဝ။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ၾကည္ႏူးျခင္း။ဒီေနာက္ၾကည္ႏူးဝမ္းသာစိတ္နဲ႔ ခ်စ္ေသာသူေတြဆီ ခပ္သြက္သြက္ဖုန္းေခၚၿပီး အဆက္အစပ္မဲ႔ အစီအစဥ္မတည္႔ ေရရြတ္မိသြားခဲ႔။
“ခုနက ေတြ႔လိုက္တာ….. ” စကားဆံုးတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ သူ မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ႔ မုန္တိုင္းက အရွိန္ျပင္းျပင္းသူ႔ရင္ကို ဝင္ေဆာင္႔တဲ႔အခါ သူ႔ေျခမ်ားပင္ ယိမ္းယိုင္သြားရ။ေအာ္ဟစ္ေလွာင္ေျပာင္သံမ်ား။ တံု႔ျပန္မႈအျဖစ္ သူလက္ခံရရွိေလၿပီ။ ရုတ္တရက္အငိုက္မိသြားေပမယ္႔ အသက္ဝဝရႈကာ တံေတြးကို ၿမိဳခ်လိုက္ရင္း အလဲထိုးခံလုိက္ရတဲ႔စကားလံုးေတြကို ျပန္လည္ထူေထာင္ၾကည္႔ရတာပ။
“စုန္းပဲ ေသခ်ာတယ္။ မ်က္လံုးေတြက နက္ျပာေရာင္ေတာက္ေတာက္ ။ ပါးျပင္မွာ ေသြးေၾကာေတြ အေမွ်ာင္းလိုက္နဲ႔… ေၾကာက္စရာသိပ္ေကာင္းတယ္” သူထပ္မံရရွိလုိက္တာ ပိုလုိ႔က်ယ္ေလာင္တဲ႔ ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာသံမ်ား။ ရင္ခုန္ႏႈန္းဟာ အခ်ိဳးမက်ျဖစ္လာကာ ေဒါသလည္း သူ႔ရင္တြင္းကို ေရာက္ရွိလာၿပီ။ေတာ္ေတာ့။ ေတာ္သင့္ၿပီ။ သူ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေအာ္ဟစ္လုိက္လည္း ကံဆိုးစြာပင္ သူ႔အသံသူ မၾကားရ ။ ကိစၥမရွိဘူး။ ဇြဲေကာင္းသူမို႔ အပိုင္းပို္င္းအပဲ႔ပဲ႔ျဖစ္ကာ ဟိုသည္တစ္စပ်ံ႕လြင့္ေနတဲ႔ အတည္ျပဳခ်က္တစ္ခုကို လိုက္လံစုစည္းဖုိ႔ အားယူလိုက္ျပန္တာ။
ဒါေပမယ္႔ မညွာတာတတ္ေသာ စူးရွရွအသံတစ္မွ်င္က သူ႔စကားကို သေရာ္ေစာ္ကားနဲ႔ ၿဖိဳခြဲေျခမြပစ္လုိက္ရဲ႕။ “စုန္းဆိုေတာ့ ကာတြန္းေတြထဲကလို ႏွာေယာင္ေကာက္ေကာက္ ရုပ္ဆိုးဆိုးအဘြားႀကီးလား။ ဦးထုပ္ခၽြန္ခၽြန္နဲ႔ တံျမည္စည္း စီးထားတာလား။ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ေရာ ပါလား” ။သြားၿပီ။ သူ႔သိကၡာေတြ ေရထဲေမွ်ာလိုက္ရေတာ့မလား။ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို သူ သံုးသပ္ဆက္စပ္ျခင္းငွာ မစြမ္းႏုိင္ေတာ့။ အခံရခက္ျခင္းေတြ ဆူေဝကာ ကမ္းေျခမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္မိၿပီ။
“သူမဟာ စုန္းပဲ ။ ဒါေပမယ္႔ ဝတ္ရံုအမည္းႀကီး ဝတ္ထားတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဟယ္ရီေပၚတာလို ေဆးႀကိမ္လံုးေလး ေဆာင္ထားပံုလည္း မရဘူး။ အနားမွာ က်ီးကန္းလည္း မပါဘူး။ ဓာတ္လံုးေတြ ျပဒါးရွင္လံုးေတြ ရွိပံုလည္း မရဘူး။ ဒါေပမယ္႔ အၾကည္႔ေတြက လူသတ္ႏို္င္တာ အမွန္ဘဲ။ ”
ယံုၾကည္ခ်က္အမႈန္႔မ်ားကို သူ သိမ္းဆည္းေနဆဲ ေနာက္ဆံုးအသံက သူ႔ကို နလံမထူႏိုင္ေအာင္ အလဲထိုးျပန္ခဲ႔။ “ျပက္လံုးက ရယ္စရာလည္း မေကာင္းဘူး” တဲ႔။ ဒီစကားဟာ သူ႔အရႈံးကို အနားကြပ္လိုက္ေပးျခင္းလား။ သူ ၿပိဳကြဲမူးေဝေနၿပီ။ သူ ဒီေလာက္ မႏုံအပါဘူး။ ေလာကအထာေတြကို အထိုက္အေလွ်ာက္ေတာ့ ကၽြမ္းဝင္ပါတယ္။ ေနပါဦး။ ထူးဆန္းတဲ႔ တိုက္ဆိုင္သိရွိမႈဆိုတာ သဘာဝတရားမွာ မျဖစ္ႏို္င္ေတာ့ဘူးလား။
အာ။ သူ႔အေတြးေတြ သိပ္ျပဇာတ္ဆန္ေနပါလား။ ဒါေပမယ္႔ ဒါဟာ သစၥာ။ အမွန္ရယ္သာ။ တားဆီးခ်ိဳးႏွိမ္တဲ႔ အသံလႈိင္းမ်ားၾကားမွာပင္ သူ႔အတၱဟာ အဟုန္ျပင္းျပင္းႀကီးထြားလာခဲ႔ၿပီ။ ဘယ္လုိအေၾကာင္းေၾကာင့္မွ သူ႔ဆိုစကားကို အေငြ႔ပ်ံေအာင္ မဖ်က္ဆီးႏုိင္ေစရ။
…………………………………………………………………………………………………………………….....................
သူႀကိဳးစားခဲ႔ပါတယ္။မယံုႏုိင္ေအာင္ပဲ ႀကိဳးစားခဲ႔ပါတယ္။ လူေတြဘယ္လုိပဲ ေလွာင္ေျပာင္ ရယ္ေမာရႈံ႕ခ်ကဲ႔ရဲ႕လည္း သူ အမွန္တကယ္ႀကိဳးစားဆဲပါပဲ။ သူဟာ သူမကို ရွာရင္း စာေတြ ဖတ္ခဲ႔တယ္။ သူမဟာ ဘယ္လုိစုန္းလဲ။
ျမန္မာအယူအရ စုန္း (၇)မ်ိဳး ရွိသတဲ႔။သူမက သစ္သီးသစ္ပြင့္ကိုစားတဲ႔ ေျခစုန္းေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္။ သစ္သီးမွည့္အခ်ိဳအခ်ဥ္ကိုစားတဲ႔ ေခါင္းစုန္းလည္း မျဖစ္ႏိုင္။ အညစ္အေၾကးေတြစားတဲ႔ ကိုယ္စုန္းလို႔လည္း မသတ္မွတ္ႏိုင္။ကိုယ္တိုင္ ျမင္ရ၊ထိရ နမ္း႐ႈပ္ရမွဖမ္းစားႏိုင္တဲ႔ အေသြး၊ အသား၊ အေရကိုစားေသာ ေမာက္လံုးစုန္းလား။ကိုယ္တိုင္ ျမင္ရ ၊ထိရ နမ္း႐ႈပ္ရမွ ဖမ္းစားႏိုင္သူ၊ အအူ အသည္း အျမစ္တို႔ကိုစားတဲ႔ 'ရြာသမီး'လို႔ သမုတ္တဲ႔ ေမာက္ျပားစုန္းလား။ ဘယ္လို ေခါင္းစဥ္တပ္ရမလဲလုိ႔ သူမႀကံစည္တတ္။
အေၾကာ္ အေလွာ္ အစိမ့္ အအိမ့္တို႔ကိုစားၿပီး အမည္နာမကိုသိမွ မိမိလက္ေအာက္က ၃၇-မင္းနတ္တို႔ကို ေစပါး ခိုင္းခန္႔ ဖမ္းစားႏိုင္တဲ႔ ေဇာ္ဂနီလို႔လည္း ေခၚတဲ႔ အိန္႔တလိမ့္စုန္းလား။ လူေသြး လူသား လူ႐ိုးတို႔ကိုစားၿပီး အမည္နာမကိုသိတဲ႔အခါ မိမိလက္ေအာက္က နတ္တို႔ကို ေစပါးခိုင္းခန္႔ဖမ္းစားႏိုင္တဲ႔ 'ကေဝ'ဆိုတဲ႔ ကေဝေျမာက္စုန္းလား။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ဆံုမွ ခြဲျခားသိေတာ့မွာပဲ။
ကပ္ေဘးအသြယ္သြယ္နဲ႔ ပ်က္ဆီးျခင္းအဖံုဖံုကို ႀကံဳဆံုေနရလည္း တရားလက္ကိုင္မရွိႏိုင္သူရယ္ေလ။ ေျမလႊာျပတ္ကာ အသုရာေခ်ာက္ေတြ ေပၚလာလည္း မေၾကာက္မရြံနဲ႔ ၿပံဳးေနၿမဲေပါ့။ ေနာက္နာရီပိုင္းမဆိုင္းခင္မွာပင္ ကမၻာပ်က္ကာ အသက္ေပ်ာက္မယ္ ေျပာလည္း တုန္လႈပ္မယ္မဟုတ္ ။ မေသခင္ေလးမွာ သစၥာရွာကာ ေရွ႕တိုးမိုက္ဖို႔သာ ေျခလွမ္းျပင္ေတာ့တာ။ တကယ္ပါ။ ရခဲလွတဲ႔ လူ႔ဘဝမွာ လုပ္သင္႔တာမွန္သမွ် ေဆာင္ရြက္ခဲ႔ၿပီးၿပီ။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြကိုလည္း မႀကိဳးစားသင့္ဘူးလား။ သူမမ်က္ႏွာဖံုးကို ခြာရမယ္။ အလုိ ။ ဒါမွားသတဲ႔လား။
အခါးဆိုတဲ႔ သံသယျဖစ္ခံရမႈေတြကို ၿမိဳခ်ေသာက္သံုးခဲ႔ၿပီးၿပီ။ ဒီထက္ပူေလာင္စရာ မက်န္ေတာ့ၿပီမို႔ ဘာကုိမႈရဦးမွာလဲ။ ဂုဏ္သိကၡာအတြက္။ ဟင့္အင္း။ မာနေၾကာင္႔လည္း ျဖစ္တယ္။ တကယ္ပါ။ ထိုအခါမွ အေသမ်က္လံုးကို ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ပိတ္ႏိုင္ေတာ့မွာ။ သက္ေသရွာႀကံစည္ျခင္းကို ၿမဲၿမဲဆုတ္ကာ အစြဲမျပတ္ႏိုင္ေအာင္။ အက်ိတ္အခဲေတြ ျပင္းဆူလြန္းလွခ်ည္႔။
ကမၻာႀကီးပ်က္စီးေတာ့မွာလား။ သူ႔အသံကို လက္ခံမယ္႔ လူေတြတစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ့ဘူးလား။ ေၾကြလြင့္ေတာ့မယ္႔အခ်ိန္မွာ မာန၊ေဒါသ၊အာဃတေတြ ဖယ္ခြာသင့္ၿပီတဲ႔လား။ ဟင္႔အင္း ။ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဘုရား ရဟႏၱာမဟုတ္ဘူးရယ္။ လူသားတစ္ဦး အမွန္မျမင္ဘူးဆိုေတာင္ ဇေဝဇဝါျဖစ္သြားရင္ သူေက်နပ္ၿပီ။
သိၾကားမကယ္တဲ႔ ဘဝတဲ႔ေလ။ တရားမွ်တမႈဆိုတာ အသက္နဲ႔ ရင္းလည္း မရဘူးဆိုပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ေရွ႕ဆက္တိုးမယ္။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး မ်က္ကြယ္ျပဳထားပါ ။ ေသသြားတဲ႔အခါ…
ဘာကိုမွ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။ ျပဳစားလုပ္ႀကံခံရေတာ့မွာသိလွ်က္ သူေရွ႔ဆက္သြားတဲ႔အခါ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲက်ေလၿပီ။ သူမနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေပါ့။ သူ႔ႀကိဳးစားမႈအတြက္ ရရွိတဲ႔ ဆုလာဒ္ကေတာ့ အသတ္ခံရျခင္း။ ဒါဟာ ကံၾကမၼာက ေခ်ာပို႔လုပ္ၿပီး ပို႔ေပးလုိက္တဲ႔ ေနာက္ဆံုးလက္ေဆာင္။ ဇာတ္သိမ္းမွာ သူသိရွိခဲ႔ၿပီ။ သူမဟာ ကိုယ္တိုင္ ျမင္ရ ၊ထိရ နမ္း႐ႈပ္ရမွ ဖမ္းစားႏိုင္သူ ။ အအူ အသည္း အျမစ္တို႔ကိုစားတဲ႔ 'ရြာသမီး'လို႔ သမုတ္တဲ႔ ေမာက္ျပားစုန္း။
တကယ္ပါ။ သူမဟာ စာေတြထဲကလို ေၾကာက္စရာ ေကာင္းသူမဟုတ္ ခ်စ္စဖြယ္ ရုပ္ဆင္းနဲ႔ရယ္။ မယံုဘူးလား။ဒါေပမယ္႔ သူဘယ္လို ေျပာႏုိင္ေတာ့မလဲ။သူက The Wonderful Wizard of Oz စာအုပ္ထဲက ေဒၚရသီဆိုတဲ႔ ေကာင္မေလးလို ေျမာက္အရပ္က သူေတာ္ေကာင္းစုန္းမႀကီး (The Good Witch of the North) ရဲ႕ အနမ္းတစ္ပြင့္နဲ႔ ကာကြယ္ျခင္းခံရသူ မဟုတ္ဘူး။ သူမဟာ ေရနဲ႔ ပက္လိုက္ရင္ အရည္ေပ်ာ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမယ္႔ စာအုပ္ထဲက ေကာက္က်စ္တဲ႔အေနာက္အရပ္ကစုန္းမအို(the Wicked Witch of the West) လည္း မဟုတ္ဘူး။
သူ ဘယ္လို သက္ေသျပႏုိင္ဦးမွာလဲ။ သူမလက္ထဲမွာ သူ႔ႏွလံုးသား။ ေအာ္ဟစ္ေလွာင္ေျပာင္သံမ်ား။ တစ္သံခ်င္း ျပန္လည္ခံစားရင္း သူ အသက္ငင္ေနၿပီ။ “ေဟး” သူ အားကုန္ေအာ္ဟစ္လုိက္ေပမယ္႔ အသံဆုိးဟာ လည္ျပြန္ဝမွာပင္ တစ္ဆို႔ေပ်ာက္ရွသြားၿပီ။ “သူမက စုန္းပါ။ယံုပါ။ ဒီမွာ ငါေသေနၿပီ” ဘယ္လိုပင္ ႀကိဳးစားေျပာလည္း ေဇာကပ္ေနတဲ႔ စကားတစ္စြန္းတစ္စမွ လွ်ံက်မလာေတာ့........။
.................................................................................................................................................................
အမွန္တရားတဲ႔လား။ ဒီလိုပါပဲ ။ အခ်ိန္တစ္ခုရဲ႕ စြမ္းအင္ေအာက္မွာ ဒ႑ာရီအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းသြားတဲ႔ အရာ။
**မယ္ကိုး**
No comments:
Post a Comment