{သူမ ကြ်န္ေတာ္အေပၚ ေကာင္းသေလာက္ ကြ်န္ေတာ္ သူမအေပၚ တာဝန္မေက်ခဲ႔တဲ႔ အခ်က္မ်ားစြာရွိခဲ႔ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ အေပါင္းအသင္းမင္သူတစ္ေယာက္ၿဖစ္သည္။ ထိုအေပါင္းအသင္မင္မွဳနွင္႔ သူမ အေပၚ အေလးမထား မွဳေတြက ကြ်န္ေတာ္အတြက္ အႀကီးမားဆံုး ေနာင္တ တစ္ခုကို ရေစနိဳင္မယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္တုန္းကမွ မေမွ်ာ္လင္႔ထားခဲ႔မိပါ။ }
~~~~@~~~~
ကြ်န္ေတာ္သည္ လြန္ခဲ႔သည့္ တစ္နွစ္ခန္႔က မိဘသေဘာတူသည့္ မိန္းခေလး တစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္ခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ကံေကာင္းသည္မွာ သူမရဲ႕အလွသည္ ေအးခ်မ္းလြန္းလွသလို သူမရဲ႕ေနပံုထိုင္ပံုက ညင္သာနူးညံ့ံလြန္းသည္။ သူမသည္ ဘာအၿပစ္မွ ေၿပာစရာ မရွိေလာက္ေအာင္ အလိုက္တသိျဖင့္ မယားဝတ္တရားနွင္႔ အညီေနတတ္ေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္လည္းၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္အေပၚ တာဝန္ေက်လြန္း၍ သူမကို ခ်စ္ၿမတ္နိုး စရာေကာင္းေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္အၿဖစ္ သံေယာဇဥ္ေတြ တျဖည္းၿဖည္း တိုးပြါးလာရသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔နွစ္ေယာက္ လက္ထပ္ဖို႔ လက္စြပ္ေလးေတြ သြားႀကည္႔စဥ္က သူမသည္ လက္စြပ္မယူဘဲ ဖုန္းတစ္လံုးေလာက္ လိုခ်င္သည္ဟု ပူဆာခဲ႔ဖူးသည္။ လက္ထပ္လက္စြပ္ထက္ သူမအတြက္ ဟန္းဖုန္းတစ္လံုးက အေရးႀကီးသည္ ဆိုတာကို အိမ္ေထာင္က်ၿပီးမွ သိခ႔ဲရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ေနခ်ိန္၊ ထမင္းစားခ်ိန္၊ အားလပ္အခ်ိန္မ်ားတြင္ သူမ ဂရုတစိုက္ ဖုန္းဆက္လာတတ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ထမင္းစားၿပီးေႀကာင္းနွင္႔ အလုပ္နားေနခ်ိန္ေတြ ဘာလုပ္တယ္ဆိုတာကို ရွင္းၿပရသည္။ ေန႔စဥ္နွင္႔အမွ် ကြ်န္ေတာ္ကိုဖုန္း ဆက္ဆက္လာၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္လို ဂရုစိုက္လြန္းသည္။
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဖုန္းမကိုင္မိတဲ႔ေန႔ေတြ ဆိုရင္ အိမ္ၿပန္ေရာက္တဲ႔အခါ သူမ မ်က္နွာ မေကာင္းပါ။ သူမရဲ႕ မ်က္လံုး အစ္အစ္ေလးေတြကို ေတြ႔ရၿမဲၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က အက်ိဳးအေႀကာင္းရွင္းၿပရင္ေတာ့ သူမသည္ ႀကာႀကာစိတ္မေကာက္ေတာ႔ပဲ အၿမဲတမ္းၿပံဳးရယ္ၿပတတ္သည္။ သူမေမြးေန႔ ၊ ဗယ္လင္တိုင္းေန႔မ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ္က အမွတ္တရ ဖုန္းလက္ေဆာင္ေလးေတြ ေပးေလ႔ရွိသည္။ သူမသည္ ကြ်န္ေတာ္ေပးတဲ႔ ဖုန္းေလးေတြကို မရိုးေအာင္ လဲလွယ္ၿပီးကိုင္ရင္း အၿမဲေပ်ာ္ရႊင္ေနတတ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ပို႔ေပးေသာ ဖုန္းမက္ေဆာ႔ေလးေတြကို ေတြ႔ရင္ သူမ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ၿပံဳးရယ္ေနတတ္သူလည္း ၿဖစ္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရး တသက္တာလံုး သာယာ တည္ျငိမ္ေနမည္ဟု ယံုၾကည္ထားခ်ိန္တြင္ ကံၾကမၼာဆိုးသည္ မဖိတ္ေခၚဘဲ ေရာက္လာခဲ့သည္။
ထိုေန႔သည္ ရာသီဥတု အေၿခအေန ဆိုးဝါးသည့္ ေန႔တစ္ေန႔ ျဖစ္ကာ ရံုးကအၿပန္ မိုးသည္းထန္စြာ ရြာသြန္းေနသည္။ မိုးေလဝသ သတင္းက မိုးသည္းထန္စြာရြာသြန္းမည္လို႔ ေႀကၿငာထားေသာေႀကာင္႔ ကားကို ဂရုတစိုက္ေမာင္းေနရသည္။ လမ္းအေၿခအေန မေကာင္းတာေႀကာင္႔ မိုးနည္းနည္းစဲမွ အိမ္ၿပန္မည္လို႔ ဆံုးၿဖတ္ၿပီး အနီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အိမ္မွာ ဝင္ၿပီးမိုးခိုလိုက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အိမ္ အနီးနားမွာ ေနႀကတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ၃ေယာက္ကိုေခၚကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔စုၿပီး ဖဲထိုင္ကစားျဖစ္ႀကသည္။ သူမသည္ ထံုးစံအတိုင္း အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ႔ ဖုန္းဆက္လာသည္။ မိုးေတြ အရမ္းရြာေနလို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အိမ္မွာ မိုးခိုေနရေၾကာင္း မိုးစဲမွာ အိမ္ၿပန္လာမည္လို႔ ဖုန္းထဲကေန သူမကို နွစ္သိမ္႔လိုက္သည္။ စိတ္ပူတတ္တဲ႕ သူမသည္ မႀကာခဏ ဆိုသလို ဖုန္းဆက္ဆက္လာသည္။ သူမ ဆက္လာတိုင္းလည္း ကြ်န္ေတာ္က မၾကာခင္ ျပန္လာမည့္ဟုသာ ေျဖေနရေသာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ ႏွင့္ ကစားဝိုင္းမွ မထျဖစ္ေပ။ တစ္ေၿဖးေၿဖးနွင္႔ ညဥ္႔နက္လာသည္။ အိမ္အၿပင္မွာေတာ႔ မိုးမစဲတဲ႔ အၿပင္ မိုးက ပို၍ အေၿခအေနဆိုးဆိုးလာသည္။ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆက္လာသည့္ သူမရဲ႕ဖုန္းကို ကြ်န္ေတာ္ စိတ္တိုလာေတာ့သည္။
တကယ္ဆို ကြ်န္ေတာ္ကို ကေလး တစ္ေယာက္လို စိတ္ပူပင္ေနဖို႔ မလိုအပ္ဘူးဟု ထင္ျမင္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဖုန္းလာၿပီးသည့္ေနာက္ေတာ့ နာရီဝက္ေနရင္ ၿပန္လာမယ္ ဘာမွစိတ္မပူနဲ႔လို႔ ေၿပာၿပၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ဖုန္းပိတ္ထားလိုက္ေတာ့သည္။ ပြဲအစကတည္းက ရွံဳးေနသည့္ ကြ်န္ေတာ္ အနိုင္ရဖို႔အတြက္ ဖဲကို မိုးနွင္႔အတူ သည္းႀကီးမဲႀကီး ကစားေနလိုက္သည္။ အခ်ိန္နာရီေတြကိုေတာင္ ႀကည္႔ဖို႔ ေမ႔ေလွ်ာ႔ေနမိသည္။ ကြ်န္ေတာ္မွာ ပါသမွ် ေနာက္ဆံုး လက္က်န္ေငြေလးကို ထုတ္လိုက္ခ်ိန္ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ လက္ပတ္နာရီေလးကို တစ္ခ်က္ႀကည္႔မိလိုက္သည္။ ည ၁၁ နာရီနဲ႔ ၄၅ မိနစ္ေတာင္ ရွိေနေလၿပီ။ ထိုအခ်ိန္ေရာက္မွ စိတ္ပူေနမည့္ သူမရဲ႕ မ်က္နွာေလးကို ၿမင္ေယာင္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ၿပန္ဖို႔ ဆံုးၿဖတ္လိုက္သည္။
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ကားမွန္ေတြက ဝိုဝါးကာ ဘာကိုမွ သည္းကြဲစြာ မၿမင္နိုင္ေအာင္ မိုးသည္းထန္းစြာ ရြာသြန္းေသာေႀကာင္႔ အေရွ႕ကကားကိုေတာင္ သဲသဲကြဲကြဲ မၿမင္ရပါ။ ကားကို ဂရုတစ္စိုက္ ေမာင္းနွင္လာရင္း အိမ္ေရွ႔နားေရာက္ေတာ႔ အိမ္ေပၚကို တစ္ခ်က္လွမ္းႀကည္႔လိုက္သည္။ အိမ္တစ္ခုလံုး မဲေမွာင္ေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသျဖင့္ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္႔ကို စိတ္ေကာက္ၿပီ သူမ အိပ္ေနေလာက္ေရာေပါ႔လို႔ ေတြးရင္ ကားဂိုေဒါင္မွာ ကားကိုရပ္လိုက္သည္။ အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ႔ သူမအိပ္ေနတဲ႔ အခန္းဆီကို တည္႔တည္႔မက္မက္ ေလွ်ာက္လာလိုက္သည္။ သူမ အခန္းထဲမွာ ရွိမေနပါ။ သူမ ရွိေနတတ္တဲ႔ စာႀကည္႔ခန္းေလးဘက္ ေလွ်ာက္လာလိုက္သည္။ သူမကို မေတြ႔ရ။ ကြ်န္ေတာ္ အနည္းငယ္ စိတ္ပူလာသည္။ အိမ္တစ္ခုလံုးကို လွည္႔ပတ္ေလွ်ာက္ရွာလိုက္သည္။ သူမနွင္႔တူတဲ႔ အရိပ္ေယာင္ေတာင္ မေတြ႔ရ။ ဒီေလာက္မိုးရြာေနတဲ႔ ညဥ္႔နက္သန္းေခါင္ႀကီး သူမ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ္႔ဆိုၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းေတြခ်ာခ်ာလည္လာသည္။ သူမကို ဆက္သြယ္ဖို႔ရန္ ဖုန္းတစ္ခုသာ ရွိေတာ႔သည္။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ပိတ္ထားသည့္ ဖုန္းကို ဖြင္႔လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ႔ သူမသည္ ကြ်န္ေတာ္ကို ဖုန္းအႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာေခၚထားတာကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူမရဲ႕ ကြ်န္ေတာ႔ဆီပို႔ထားတဲ႔ မက္ေဆာ႔ေလးကို ကြ်န္ေတာ္ ဖြင္႔လိုက္သည္။
“ေမာင္...အၿပင္မွာ မိုးေတြ အရမ္းရြာေနတယ္။ အရမ္းစိုးရိမ္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဒီေန႔က ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ နွစ္ပတ္လည္ ေန႔ဆိုတာ ေမ႔ေနၿပီလား ”
ဆိုသည့္ မတ္ေဆ့ ေလးကို ေတြ႔လိုက္ရမွ ဒီေန႔ဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္သက္ နွစ္ပတ္လည္ေန႔ဆိုတာကို သတိရမိေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမ အရင္ေန႔ေတြထက္ ပိုၿပီး တခ်ိန္လံုး ဖုန္းဆက္ေနျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြးမိေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေမ႔ေလ်ာ့ေနခဲ႔ကာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကစားလို႔ ေကာင္းေနခဲ႔သည္။ ဒုတိယေျမာက္ မတ္ေဆ့ကို ထပ္ဖြင့္လိုက္ခ်ိန္တြင္
“ ေမာင္ေရ စိတ္မပူနဲ႔ေနာ္... မထင္မွတ္ဘဲ ကားခ်င္းတိုက္မိတယ္ ဒဏ္ရာက သိပ္မျပင္းဘူးလို႔ထင္ပါတယ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္မပူနဲ႔ေနာ္ ျဖစ္နိင္ရင္ေတာ့ ေမာင့္ကို က်မအနား ျမန္ျမန္ေရာက္လာေစခ်င္တယ္”
သူမရဲ႕ မတ္ေဆ့ေလးကို ဖတ္ၿပီးခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ့္ ထူပူသြားသည္။ ဒူးတို႔ ေခြညႊတ္သြား၏။ ရင္ထဲမွ တဒိုင္းဒိုင္း ျမည္သံမ်ားသည္ အျပင္သို႔ပင္ လွ်ံထြက္မတတ္ျဖစ္ေနသည္။
စိုးရိမ္ႀကီးစြာျဖင့္ သူမကိုင္တဲ႔ ဖုန္းေလးကို နွိပ္လိုက္သည္။ တစ္ဘက္မွ ငိုသံတစ္ခုကို ႀကားလိုက္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္႔ ေယာကၡမရဲ႕အသံၿဖစ္သည္။
“မင္း ဘယ္ေတြ သြားေနတာလဲကြယ္။ သမီးက မင္းကိုစိတ္ပူလို႔ မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြအိမ္ကို လိုက္သြားမယ္ ဆိုၿပီး ထြက္သြားတာတဲ့ေလ။ မိုးေတြအရမ္းရြာေနတယ္ မသြားပါနဲ႔လို႔ တားေပမယ့္ သူက မင္းကို သြားရွာမယ္ဆိုၿပီး ထြက္သြားတာပဲကြယ္...။ အခု လမ္းမွာ အက္စီးဒန္႔ ၿဖစ္ၿပီး ငါ့သမီးေလဆံုးၿပီ။ သမီးရယ္ အၿဖစ္ဆိုးလိုက္တာ..။”
ကြ်န္ေတာ္ ဖုန္းကိုကိုင္ၿပီး တစ္ဘက္ကလာတဲ႔ စကားသံေႀကာင္႔ ေႀကာင္ေနမိသည္။ ဘာေတြၿဖစ္ကုန္တာလည္း မယံုနိုင္ႀကည္နိုင္ေအာင္ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ သူမ ရွိေနတဲ႔ ေနရာကို လိုက္သြားသည္။ ရဲကားေတြနဲ႔ ရွဳပ္ရွက္ခက္ေနတဲ႔ ယာဥ္တိုက္မွဳေနရာေလးကို ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ သူမသည္ ေအးခ်မ္းလွတဲ႔ မိုးေရေတြ ရဲ႕ေအာက္မွာ အရာရာကို စိတ္ခ်လက္ခ် ေက်ာခိုင္းသြားေလၿပီ။ သူမေဘးနားမွာ သူမ ေမေမက မိုးေရေတြနဲ႔ အတူ ဝမ္းနည္းစြာ ငိုေကြ်းေနေလသည္။ ေၿမၿပင္မွာ လဲက်ေနတဲ႔ သူမကို ကြ်န္ေတာ္ ေပြ႔ဖက္လိုက္၏။ ကြ်န္ေတာ္မ်က္ရည္မ်ား တားဆီးမရစြာ စီးက်လာသည္။ အရာရာဟာ ကြ်န္ေတာ္ အမွားျဖစ္သည္။ကြ်န္ေတာ္သာ ဖုန္းပိတ္မထားခဲ့လ်င္ သူမ ဒီလို အျဖစ္ဆိုးမ်ဳိးႏွင့္ ၾကံဳရမည္မဟုတ္ေပ။ အလုပ္ၿပီးခ်ိန္တြင္ အိမ္သို႔တန္းျပန္ခဲ့လ်င္ (သို႔မဟုတ္) အေပါင္းအသင္း မမက္ဘဲ ကိုယ့္ရဲ႕ ဇနီးမယား အနားတြင္ အတူတူရိွေနခဲ့လ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ႏွစ္ပါတ္လည္ ေန႔ေလးကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ က်င္းပ နိင္ခဲ့မည္။ ခုေတာ့ ေနာင္တမ်ားျဖင့္ ဘဝ တသက္တာလံုး ပူေလာင္ရေတာ့မည္ ထင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ အိမ္အၿပန္လမ္းမွာ သူမ အိမ္ၿပန္ေရာက္မလာခဲ႔ပါ။ ယခုမွ သတိျပဳမိသည္မွာ ဖဲဝိုင္းတြင္ ဆံုးရံႈးသြားေသာ အရာမ်ားသည္ ေငြေၾကးမ်ား မဟုတ္ဘဲ ကြ်န္ေတာ့္ အနာဂါတ္ တစ္ခုလံုးသာ ျဖစ္မွန္း သိလိုက္ရေလၿပီ။
(forward mailေလးတစ္ေစာင္ကို ဘာသာၿပန္ထားတာပါ။)
ခ်စ္ခင္ေလးစားလွ်က္
**ၿမတ္မြန္**
{သူမ ကြ်န္ေတာ္အေပၚ ေကာင္းသေလာက္ ကြ်န္ေတာ္ သူမအေပၚ တာဝန္မေက်ခဲ႔တဲ႔ အခ်က္မ်ားစြာရွိခဲ႔ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ အေပါင္းအသင္းမင္သူတစ္ေယာက္ၿဖစ္သည္။ ထိုအေပါင္းအသင္မင္မွဳနွင္႔ သူမ အေပၚ အေလးမထား မွဳေတြက ကြ်န္ေတာ္အတြက္ အႀကီးမားဆံုး ေနာင္တ တစ္ခုကို ရေစနိဳင္မယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္တုန္းကမွ မေမွ်ာ္လင္႔ထားခဲ႔မိပါ။ }
~~~~@~~~~
ကြ်န္ေတာ္သည္ လြန္ခဲ႔သည့္ တစ္နွစ္ခန္႔က မိဘသေဘာတူသည့္ မိန္းခေလး တစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္ခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ကံေကာင္းသည္မွာ သူမရဲ႕အလွသည္ ေအးခ်မ္းလြန္းလွသလို သူမရဲ႕ေနပံုထိုင္ပံုက ညင္သာနူးညံ့ံလြန္းသည္။ သူမသည္ ဘာအၿပစ္မွ ေၿပာစရာ မရွိေလာက္ေအာင္ အလိုက္တသိျဖင့္ မယားဝတ္တရားနွင္႔ အညီေနတတ္ေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္လည္းၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္အေပၚ တာဝန္ေက်လြန္း၍ သူမကို ခ်စ္ၿမတ္နိုး စရာေကာင္းေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္အၿဖစ္ သံေယာဇဥ္ေတြ တျဖည္းၿဖည္း တိုးပြါးလာရသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔နွစ္ေယာက္ လက္ထပ္ဖို႔ လက္စြပ္ေလးေတြ သြားႀကည္႔စဥ္က သူမသည္ လက္စြပ္မယူဘဲ ဖုန္းတစ္လံုးေလာက္ လိုခ်င္သည္ဟု ပူဆာခဲ႔ဖူးသည္။ လက္ထပ္လက္စြပ္ထက္ သူမအတြက္ ဟန္းဖုန္းတစ္လံုးက အေရးႀကီးသည္ ဆိုတာကို အိမ္ေထာင္က်ၿပီးမွ သိခ႔ဲရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ေနခ်ိန္၊ ထမင္းစားခ်ိန္၊ အားလပ္အခ်ိန္မ်ားတြင္ သူမ ဂရုတစိုက္ ဖုန္းဆက္လာတတ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ထမင္းစားၿပီးေႀကာင္းနွင္႔ အလုပ္နားေနခ်ိန္ေတြ ဘာလုပ္တယ္ဆိုတာကို ရွင္းၿပရသည္။ ေန႔စဥ္နွင္႔အမွ် ကြ်န္ေတာ္ကိုဖုန္း ဆက္ဆက္လာၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္လို ဂရုစိုက္လြန္းသည္။
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဖုန္းမကိုင္မိတဲ႔ေန႔ေတြ ဆိုရင္ အိမ္ၿပန္ေရာက္တဲ႔အခါ သူမ မ်က္နွာ မေကာင္းပါ။ သူမရဲ႕ မ်က္လံုး အစ္အစ္ေလးေတြကို ေတြ႔ရၿမဲၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က အက်ိဳးအေႀကာင္းရွင္းၿပရင္ေတာ့ သူမသည္ ႀကာႀကာစိတ္မေကာက္ေတာ႔ပဲ အၿမဲတမ္းၿပံဳးရယ္ၿပတတ္သည္။ သူမေမြးေန႔ ၊ ဗယ္လင္တိုင္းေန႔မ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ္က အမွတ္တရ ဖုန္းလက္ေဆာင္ေလးေတြ ေပးေလ႔ရွိသည္။ သူမသည္ ကြ်န္ေတာ္ေပးတဲ႔ ဖုန္းေလးေတြကို မရိုးေအာင္ လဲလွယ္ၿပီးကိုင္ရင္း အၿမဲေပ်ာ္ရႊင္ေနတတ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ပို႔ေပးေသာ ဖုန္းမက္ေဆာ႔ေလးေတြကို ေတြ႔ရင္ သူမ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ၿပံဳးရယ္ေနတတ္သူလည္း ၿဖစ္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရး တသက္တာလံုး သာယာ တည္ျငိမ္ေနမည္ဟု ယံုၾကည္ထားခ်ိန္တြင္ ကံၾကမၼာဆိုးသည္ မဖိတ္ေခၚဘဲ ေရာက္လာခဲ့သည္။
ထိုေန႔သည္ ရာသီဥတု အေၿခအေန ဆိုးဝါးသည့္ ေန႔တစ္ေန႔ ျဖစ္ကာ ရံုးကအၿပန္ မိုးသည္းထန္စြာ ရြာသြန္းေနသည္။ မိုးေလဝသ သတင္းက မိုးသည္းထန္စြာရြာသြန္းမည္လို႔ ေႀကၿငာထားေသာေႀကာင္႔ ကားကို ဂရုတစိုက္ေမာင္းေနရသည္။ လမ္းအေၿခအေန မေကာင္းတာေႀကာင္႔ မိုးနည္းနည္းစဲမွ အိမ္ၿပန္မည္လို႔ ဆံုးၿဖတ္ၿပီး အနီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အိမ္မွာ ဝင္ၿပီးမိုးခိုလိုက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အိမ္ အနီးနားမွာ ေနႀကတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ၃ေယာက္ကိုေခၚကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔စုၿပီး ဖဲထိုင္ကစားျဖစ္ႀကသည္။ သူမသည္ ထံုးစံအတိုင္း အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ႔ ဖုန္းဆက္လာသည္။ မိုးေတြ အရမ္းရြာေနလို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အိမ္မွာ မိုးခိုေနရေၾကာင္း မိုးစဲမွာ အိမ္ၿပန္လာမည္လို႔ ဖုန္းထဲကေန သူမကို နွစ္သိမ္႔လိုက္သည္။ စိတ္ပူတတ္တဲ႕ သူမသည္ မႀကာခဏ ဆိုသလို ဖုန္းဆက္ဆက္လာသည္။ သူမ ဆက္လာတိုင္းလည္း ကြ်န္ေတာ္က မၾကာခင္ ျပန္လာမည့္ဟုသာ ေျဖေနရေသာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ ႏွင့္ ကစားဝိုင္းမွ မထျဖစ္ေပ။ တစ္ေၿဖးေၿဖးနွင္႔ ညဥ္႔နက္လာသည္။ အိမ္အၿပင္မွာေတာ႔ မိုးမစဲတဲ႔ အၿပင္ မိုးက ပို၍ အေၿခအေနဆိုးဆိုးလာသည္။ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆက္လာသည့္ သူမရဲ႕ဖုန္းကို ကြ်န္ေတာ္ စိတ္တိုလာေတာ့သည္။
တကယ္ဆို ကြ်န္ေတာ္ကို ကေလး တစ္ေယာက္လို စိတ္ပူပင္ေနဖို႔ မလိုအပ္ဘူးဟု ထင္ျမင္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဖုန္းလာၿပီးသည့္ေနာက္ေတာ့ နာရီဝက္ေနရင္ ၿပန္လာမယ္ ဘာမွစိတ္မပူနဲ႔လို႔ ေၿပာၿပၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ဖုန္းပိတ္ထားလိုက္ေတာ့သည္။ ပြဲအစကတည္းက ရွံဳးေနသည့္ ကြ်န္ေတာ္ အနိုင္ရဖို႔အတြက္ ဖဲကို မိုးနွင္႔အတူ သည္းႀကီးမဲႀကီး ကစားေနလိုက္သည္။ အခ်ိန္နာရီေတြကိုေတာင္ ႀကည္႔ဖို႔ ေမ႔ေလွ်ာ႔ေနမိသည္။ ကြ်န္ေတာ္မွာ ပါသမွ် ေနာက္ဆံုး လက္က်န္ေငြေလးကို ထုတ္လိုက္ခ်ိန္ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ လက္ပတ္နာရီေလးကို တစ္ခ်က္ႀကည္႔မိလိုက္သည္။ ည ၁၁ နာရီနဲ႔ ၄၅ မိနစ္ေတာင္ ရွိေနေလၿပီ။ ထိုအခ်ိန္ေရာက္မွ စိတ္ပူေနမည့္ သူမရဲ႕ မ်က္နွာေလးကို ၿမင္ေယာင္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ၿပန္ဖို႔ ဆံုးၿဖတ္လိုက္သည္။
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ကားမွန္ေတြက ဝိုဝါးကာ ဘာကိုမွ သည္းကြဲစြာ မၿမင္နိုင္ေအာင္ မိုးသည္းထန္းစြာ ရြာသြန္းေသာေႀကာင္႔ အေရွ႕ကကားကိုေတာင္ သဲသဲကြဲကြဲ မၿမင္ရပါ။ ကားကို ဂရုတစ္စိုက္ ေမာင္းနွင္လာရင္း အိမ္ေရွ႔နားေရာက္ေတာ႔ အိမ္ေပၚကို တစ္ခ်က္လွမ္းႀကည္႔လိုက္သည္။ အိမ္တစ္ခုလံုး မဲေမွာင္ေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသျဖင့္ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္႔ကို စိတ္ေကာက္ၿပီ သူမ အိပ္ေနေလာက္ေရာေပါ႔လို႔ ေတြးရင္ ကားဂိုေဒါင္မွာ ကားကိုရပ္လိုက္သည္။ အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ႔ သူမအိပ္ေနတဲ႔ အခန္းဆီကို တည္႔တည္႔မက္မက္ ေလွ်ာက္လာလိုက္သည္။ သူမ အခန္းထဲမွာ ရွိမေနပါ။ သူမ ရွိေနတတ္တဲ႔ စာႀကည္႔ခန္းေလးဘက္ ေလွ်ာက္လာလိုက္သည္။ သူမကို မေတြ႔ရ။ ကြ်န္ေတာ္ အနည္းငယ္ စိတ္ပူလာသည္။ အိမ္တစ္ခုလံုးကို လွည္႔ပတ္ေလွ်ာက္ရွာလိုက္သည္။ သူမနွင္႔တူတဲ႔ အရိပ္ေယာင္ေတာင္ မေတြ႔ရ။ ဒီေလာက္မိုးရြာေနတဲ႔ ညဥ္႔နက္သန္းေခါင္ႀကီး သူမ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ္႔ဆိုၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းေတြခ်ာခ်ာလည္လာသည္။ သူမကို ဆက္သြယ္ဖို႔ရန္ ဖုန္းတစ္ခုသာ ရွိေတာ႔သည္။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ပိတ္ထားသည့္ ဖုန္းကို ဖြင္႔လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ႔ သူမသည္ ကြ်န္ေတာ္ကို ဖုန္းအႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာေခၚထားတာကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူမရဲ႕ ကြ်န္ေတာ႔ဆီပို႔ထားတဲ႔ မက္ေဆာ႔ေလးကို ကြ်န္ေတာ္ ဖြင္႔လိုက္သည္။
“ေမာင္...အၿပင္မွာ မိုးေတြ အရမ္းရြာေနတယ္။ အရမ္းစိုးရိမ္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဒီေန႔က ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ နွစ္ပတ္လည္ ေန႔ဆိုတာ ေမ႔ေနၿပီလား ”
ဆိုသည့္ မတ္ေဆ့ ေလးကို ေတြ႔လိုက္ရမွ ဒီေန႔ဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္သက္ နွစ္ပတ္လည္ေန႔ဆိုတာကို သတိရမိေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမ အရင္ေန႔ေတြထက္ ပိုၿပီး တခ်ိန္လံုး ဖုန္းဆက္ေနျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြးမိေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေမ႔ေလ်ာ့ေနခဲ႔ကာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကစားလို႔ ေကာင္းေနခဲ႔သည္။ ဒုတိယေျမာက္ မတ္ေဆ့ကို ထပ္ဖြင့္လိုက္ခ်ိန္တြင္
“ ေမာင္ေရ စိတ္မပူနဲ႔ေနာ္... မထင္မွတ္ဘဲ ကားခ်င္းတိုက္မိတယ္ ဒဏ္ရာက သိပ္မျပင္းဘူးလို႔ထင္ပါတယ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္မပူနဲ႔ေနာ္ ျဖစ္နိင္ရင္ေတာ့ ေမာင့္ကို က်မအနား ျမန္ျမန္ေရာက္လာေစခ်င္တယ္”
သူမရဲ႕ မတ္ေဆ့ေလးကို ဖတ္ၿပီးခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ့္ ထူပူသြားသည္။ ဒူးတို႔ ေခြညႊတ္သြား၏။ ရင္ထဲမွ တဒိုင္းဒိုင္း ျမည္သံမ်ားသည္ အျပင္သို႔ပင္ လွ်ံထြက္မတတ္ျဖစ္ေနသည္။
စိုးရိမ္ႀကီးစြာျဖင့္ သူမကိုင္တဲ႔ ဖုန္းေလးကို နွိပ္လိုက္သည္။ တစ္ဘက္မွ ငိုသံတစ္ခုကို ႀကားလိုက္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္႔ ေယာကၡမရဲ႕အသံၿဖစ္သည္။
“မင္း ဘယ္ေတြ သြားေနတာလဲကြယ္။ သမီးက မင္းကိုစိတ္ပူလို႔ မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြအိမ္ကို လိုက္သြားမယ္ ဆိုၿပီး ထြက္သြားတာတဲ့ေလ။ မိုးေတြအရမ္းရြာေနတယ္ မသြားပါနဲ႔လို႔ တားေပမယ့္ သူက မင္းကို သြားရွာမယ္ဆိုၿပီး ထြက္သြားတာပဲကြယ္...။ အခု လမ္းမွာ အက္စီးဒန္႔ ၿဖစ္ၿပီး ငါ့သမီးေလဆံုးၿပီ။ သမီးရယ္ အၿဖစ္ဆိုးလိုက္တာ..။”
ကြ်န္ေတာ္ ဖုန္းကိုကိုင္ၿပီး တစ္ဘက္ကလာတဲ႔ စကားသံေႀကာင္႔ ေႀကာင္ေနမိသည္။ ဘာေတြၿဖစ္ကုန္တာလည္း မယံုနိုင္ႀကည္နိုင္ေအာင္ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ သူမ ရွိေနတဲ႔ ေနရာကို လိုက္သြားသည္။ ရဲကားေတြနဲ႔ ရွဳပ္ရွက္ခက္ေနတဲ႔ ယာဥ္တိုက္မွဳေနရာေလးကို ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ သူမသည္ ေအးခ်မ္းလွတဲ႔ မိုးေရေတြ ရဲ႕ေအာက္မွာ အရာရာကို စိတ္ခ်လက္ခ် ေက်ာခိုင္းသြားေလၿပီ။ သူမေဘးနားမွာ သူမ ေမေမက မိုးေရေတြနဲ႔ အတူ ဝမ္းနည္းစြာ ငိုေကြ်းေနေလသည္။ ေၿမၿပင္မွာ လဲက်ေနတဲ႔ သူမကို ကြ်န္ေတာ္ ေပြ႔ဖက္လိုက္၏။ ကြ်န္ေတာ္မ်က္ရည္မ်ား တားဆီးမရစြာ စီးက်လာသည္။ အရာရာဟာ ကြ်န္ေတာ္ အမွားျဖစ္သည္။ကြ်န္ေတာ္သာ ဖုန္းပိတ္မထားခဲ့လ်င္ သူမ ဒီလို အျဖစ္ဆိုးမ်ဳိးႏွင့္ ၾကံဳရမည္မဟုတ္ေပ။ အလုပ္ၿပီးခ်ိန္တြင္ အိမ္သို႔တန္းျပန္ခဲ့လ်င္ (သို႔မဟုတ္) အေပါင္းအသင္း မမက္ဘဲ ကိုယ့္ရဲ႕ ဇနီးမယား အနားတြင္ အတူတူရိွေနခဲ့လ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ႏွစ္ပါတ္လည္ ေန႔ေလးကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ က်င္းပ နိင္ခဲ့မည္။ ခုေတာ့ ေနာင္တမ်ားျဖင့္ ဘဝ တသက္တာလံုး ပူေလာင္ရေတာ့မည္ ထင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ အိမ္အၿပန္လမ္းမွာ သူမ အိမ္ၿပန္ေရာက္မလာခဲ႔ပါ။ ယခုမွ သတိျပဳမိသည္မွာ ဖဲဝိုင္းတြင္ ဆံုးရံႈးသြားေသာ အရာမ်ားသည္ ေငြေၾကးမ်ား မဟုတ္ဘဲ ကြ်န္ေတာ့္ အနာဂါတ္ တစ္ခုလံုးသာ ျဖစ္မွန္း သိလိုက္ရေလၿပီ။
(forward mailေလးတစ္ေစာင္ကို ဘာသာၿပန္ထားတာပါ။)
ခ်စ္ခင္ေလးစားလွ်က္
**ၿမတ္မြန္**
No comments:
Post a Comment