“လူမြဲေတြက မေႏွးေခတ္မီ သူေဌးျဖစ္ေတာ႔မည္”

>

**Poor Myanmar**


အခုတေလာ တီဗီထဲမွာ ညတိုင္းၾကားေနရတဲ႔ “ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈ ေလွ်ာ႔ခ်ေရး” ဆိုတဲ႔ စကားလုံးကေလးကို အရင္က မၾကားဖူးခဲ႔လို႔ အသစ္အဆန္းျဖစ္ေနေပမယ္႔ အဲဒါ အထူးအဆန္းေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ေကာ႔စမက္တစ္အေတာင္႔လိုက္နဲ႔ ဘိုူေကကို ေျပာင္ေနေအာင္ၿဖီးလို႔ ဘန္ေကာက္လုံခ်ည္တရႊမ္းရႊမ္း၀တ္တဲ႔ ဘိုးေတာ္ႀကီးခင္ေမာင္ရင္ ေခတ္ကတည္းက “ ဆင္းရဲျခင္း လြတ္ကင္းေအာင္ လမ္းျပေဆာင္ပါမည္” လို႔ ဆိုေနလိုက္တာ ဒီကေန႔ ေျမးမ်ားျမစ္မ်ားေခတ္မွာေတာင္ ကာရာအိုေက ဘီယာဆိုင္ စင္တင္ေတးဂီတတို႔အလယ္မွာ ဘဘႀကီးတို႔အႀကိဳက္ ဟစ္သီခ်င္းျဖစ္ေနဆဲပါပဲ။ သူသူကိုယ္ကုိယ္ ဆိုခ်င္တိုင္းဆိုေနၾကလို႔ အလြတ္ေတာင္ရေနၾကၿပီဆိုေပမယ္႔ “အဲဒါ ဘာေျပာတာလဲ” လို႔ ေရေရရာရာ ေမးၾကည့္ရင္ ဘယ္သူမွ ဂဃနဏ မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ “သိဘူးေလ။ သီခ်င္းပဲ။ ဒီလိုပဲ ဆိုပလိုက္တာေပါ႔” လို႔ ေျပာၾကပါလိမ္႔မယ္။ နဂါးနီဆိုတာ ဘာေျပာမွန္းသိတဲ႔သူ အင္မတန္ရွားပါတယ္။

( မယုံရင္ ကိုယ္႔ဘာသာ လိုက္ေမးၾကည္႔ေပေတာ႔) တကယ္ေတာ႔ နဂါးနီဆိုတာ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႔လက္ေအာက္မွာတုန္းက ျမန္မာအမ်ဳိးသားတို႔ရဲ႔ အသိဥာဏ္ေတြရင္႔သန္ေစဖို႔ ဖြင္႔လွစ္လိုက္တဲ႔ စာဖတ္အသင္းႀကီးရဲ႔ အမည္ျဖစ္ၿပီး “ျမန္မာေတြ ဆင္းရဲတြင္းက လြတ္ေစဖို႔ အသိဥာဏ္တိုးေအာင္ စာဖတ္သင္႔တယ္” လို႔ အဓိပၸါယ္ရတဲ႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာသီခ်င္းကို ျမန္မာေတြနားလည္ေအာင္ ျမန္မာလိုျပန္ျပရတာ ဖတ္ဖတ္ကိုေမာပါေရာလား။ ဆိုမယ္႔သာဆိုေနၾကၿပီး စာသားေတြက လွ်ာဖ်ားကေန ဦးေႏွာက္ထဲအထိမွ စိမ္႔၀င္မလာပဲကိုး။ အလြတ္မွတ္မိတာေတာင္ အဓိပၸါယ္ မေကာက္မိတာ အံ႔ၾသပါ႔။ အခုလည္း ေျပာမယ္႔သာေျပာေနတာ လွ်ာေပၚတင္၀ဲၿပီး ေလထဲတြင္ ေပ်ာက္သြားမွာစိုးလို႔ ေတြးမိေတြးရာ ဆက္ၿပိး ေတြးၾကည္႔မိပါတယ္။ လုပ္တာ မလုပ္တာကေတာ႔ မျမင္ရေသးတာမို႔ ဧ၀ံေမသုတံ အဆင္႔ပဲ ရွိေသးတာ။ အရင္တုန္းကလို “မရွိစကား မၾကားရေစသတည္း” ဆိုၿပီး ဆင္းရဲသားခန္းဆို ရုပ္ရွင္ထဲေတာင္ ထည္႔မရိုက္ရဘူးလို႔ ႀကိဳတင္ ဆင္ဆာျဖတ္ထားတာထက္စာရင္ေတာ႔ အမ်ားႀကီး တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာၿပီေပါ႔။ ဆင္းရဲသားမ်ားကို လူလူသူသူ စကားထဲထည္႔ေျပာေဖာ္ရတာကိုက ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သာဓုေခၚစရာ မဟုတ္ပါလား။ ( ဒါေၾကာင္႔ ေရွးလူႀကီးေတြက ေခြး၀မ္းသာေအာင္ ေလလည္မျပနဲ႔ လို႔ ေျပာၾကတာေနမွာ)

ပထမဦးဆုံးအဆင္႔ကေတာ႔ ျမန္မာျပည္မွာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ႔သူေတြ ရွိေနတယ္ဆိုတဲ႔အခ်က္ကို မသိက်ဳိးကၽြံျပဳေနရာကေန တခုခု လုပ္ေပးရေတာ႔မယ္လို႔ ႏႈတ္၏ေစာင္မျခင္းနဲ႔ အာရုံစူးစိုက္ခံလိုက္ရတာေပါ႔။ “ဟုတ္စလား။ ငါတို႔ တကယ္ပဲ ဆင္းရဲမြဲေတသြားပလား” လို႔ ကိုယ္႔ဘာသာျပန္ေတြးၾကည္႔ျပန္ေတာ႔ အဲသေလာက္လည္း အဆိုးႀကီး မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ငယ္ငယ္တုန္းကဆို သမဆိုင္မွာ ငစိန္ ငကၽြဲ ဧည္႔မထေလာက္ကို စာအုပ္နဲ႔ တန္းစီၿပီး ထုတ္စားရတဲ႔ဘ၀၊ ႏႈတ္ခမ္းပါးနား မပါတဲ႔ သာယာ၀တီထုတ္ ေၾကြပန္းကန္ထူႀကီးေတြကို ေၾကြရည္သုတ္ ဒန္ဇလုံ ဒန္ဇြန္းနဲ႔ စားရတဲ႔ဘ၀၊ တီဗီဆိုတာ ေကာင္စီရုံးေရွ႔မွာ ညဘက္ေနရာဦးၿပီး ၾကည္႔ရတဲ႔ဘ၀မွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အသားတက် ေနလာခဲ႔တာပါ။ ဘယ္သူကမွ ငါတို႔ ဆင္းရဲေလစြ ဆိုတဲ႔စိတ္ေတာင္ မေပါက္ခဲ႔ဘူး။ ဒီကေန႔ေခတ္ လူအမ်ားစုရဲ႔ အိမ္ေတြနဲ႔ ယွဥ္ၾကည္႔လိုက္ရင္ ၀င္းသူဇာနဲ႔ စီးတီးမတ္ေလာက္ကို လူသုံးပစၥည္းအဆင္႔အတန္းေတြက ကြာျခားသြားၿပီ။ ဒါ အမ်ားစုရဲ႔ လူေနမႈအဆင္႔အတန္းကိုေျပာတာပါ။ အရမ္းခ်မ္းသာတဲ႔သူ အရမ္းဆင္းရဲတဲ႔သူဆိုတာကေတာ႔ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ရွိၾကတာပဲေလ။ “လူတန္းစားေတြ ကြာဟကုန္မွာေပါ႔။ မင္းတို႔က ငါ႔ေျပာစကားမွ နားမေထာင္တာ” လို႔ သြားေလသူႀကီးက ေရာက္ရာဘ၀ကေန မဂၤလာ၀င္ယူေနပါဦးမယ္။ အဲသလိုေတာ႔လည္း မဟုတ္ျပန္ပါဘူး။ လူတန္းစားကြဲျပားတာ ျပႆနာမွ မဟုတ္တာ။ နိမ္႔က်ဆင္းရဲတဲ႔လူတန္းစားအေပၚမွာ ဘယ္သူက ငဲ႔ညွာမလဲ ဘယ္သူ ကူညီေဖးမ မလဲဆိုတာကသာ ျပႆနာပါ။ ဘယ္စားရိတ္ေတြ ဘယ္လိုပဲ မိုးပ်ံေအာင္ႀကီးပါေစ က်ဴရွင္ျပစားတဲ႔ ၀င္ေငြနဲ႔တင္ ႏိုင္ငံျခားကို ေလယာဥ္စင္းလုံးငွားၿပိး ေဆးသြားကုႏိုင္သူေတြအတြက္ အစိုးရအေထာက္အပံ႔ တစ္ျပားသားမွ မလိုေပမယ္႔ မတ္တတ္စာသာရွိၿပီး တုန္းလုံးစာမရွိတဲ႔ ဆင္းရဲသားျပည္သူေတြအတြက္ေတာ႔ အခမဲ႔ေဆးကုသခြင္႔ဆိုတာကေလး ရွိသင္႔တယ္ဆိုတဲ႔အေၾကာင္း ဆရာ၀န္ပီပိ ကိုယ္နဲ႔ဆိုင္တဲ႔ဆီကပဲ အစဆြဲထုတ္လိုက္ပါတယ္။



ႏိုင္ငံေတာ္က ေငြေၾကးသန္းေပါင္းမ်ားစြာစိုက္ထုတ္ၿပီး ေဆးရုံေဆးေပးခန္းမ်ားစြာဖြင္႔လွစ္၊ ၀န္ထမ္းအင္အား အေျမာက္အမ်ားခန္႔ထားၿပီးၿပီလို႔ မၾကာခန ေၾကာ္ျငာထုတ္ေနတာဟာ ဦးေန၀င္းလက္ထက္က ေဒၚလာေစ်းကို ဆယ္႔ေျခာက္က်ပ္နဲ႔ျဖတ္ထားၿပီး တသက္လုံးေလွနံဓားထစ္ထားသလိုပါပဲ။ အဲဒီေဆးရုံေတြမွာ ဆရာ၀န္ေတြ အလုပ္လုပ္ရင္ လုပ္သေလာက္ ေနာက္ထပ္လိုအပ္လာတဲ႔ ကုန္က်စားရိတ္ဆိုတာ မီတာတက္သလို တက္လာဦးမွာပဲ။ ေစာန ဥပမာနဲ႔ပဲ တဆက္တည္းေတြးရရင္ က်ဴရွင္ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႔ မေသးလွတဲ႔၀င္ေငြကို ျမင္တာနဲ႔ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က်ခံရတဲ႔ ပညာေရးကုန္က်စားရိတ္ေတြကို ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါတယ္။ ပညာေရႊအိုး လုမတိုးႏိုင္လို႔ ပညာေရးဆုံးခန္းမတိုင္လိုက္ရတဲ႔သူေတြအတြက္ အခမဲ႔ ပညာသင္ၾကားေရးဆိုတာကေလးေရာ မရွိသင္႔ဘူးလား။ အိမ္တိုင္းမွာ အသိဥာဏ္ရင္႔က်က္တဲ႔သူ တစ္ေယာက္စီသာ ရွိေနမယ္ဆိုရင္ သူ႔အိမ္ႀကီးပြားတိုးတက္ဖို႔ သူ႔ဘာသာ ႀကဳိးစားလိမ္႔မေပါ႔။ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒီေနရာမွာလည္း ႏိုင္ငံတ၀ွမ္းလုံး တကၠသိုလ္ေကာလိပ္ ဘယ္၍ဘယ္မွ် ဘြဲ႔ရပညာတတ္ တစ္ႏွစ္ကိုဘယ္ေလာက္ဆိုတာနဲ႔ မရျပန္ပါဘူး။ ႏွစ္ကုန္ၿပိးေျမာက္ေၾကာင္း စာရြက္ေပၚ ဓါတ္ပုံကပ္ေပးလိုက္တာထက္ အသိပညာ အတတ္ပညာတစ္ခုခု ေခါင္းထဲအေရာက္သြင္းၿပီး ထုိက္သင္႔တဲ႔ ေနရာတစ္ေနရာရာမွာ တစ္ခုမွ်လွ်က္ အသက္ေမြးေၾကာင္း ျဖစ္တုံေရွာင္း၏ လို႔ ျဖစ္သင္႔တာ မဟုတ္ပါလား။

အစိုးရဘက္ တဘက္တည္းကို အားကိုးေနလို႔ေတာ႔ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ျပည္သူေတြဘက္ကလည္း ျပဳျပင္ယူရမယ္႔ အက်င္႔ေတြ အမ်ားႀကိး ရွိေနပါတယ္။ အလကားရရင္ “အိမ္မွာ ကေလးသုံးေယာက္က်န္ေသးတယ္။ ေပးလိုက္ပါဦးလား” ဆိုတဲ႔ မေတာ္ေလာဘကို အစသတ္ႏိုင္ရပါမယ္။ ဂီရိတုန္းက တစ္ေယာက္တည္း ဓါတ္ဆားထုတ္ ၁၅ခါလာထုတ္ၿပီး လမ္းထိပ္တင္ ျပန္ျပန္ေရာင္းစားတဲ႔ ကုလားမွင္စာေလးေတြအေၾကာင္း ခုထက္ထိ ေျပာလို႔မဆုံးေသးပါဘူး။ ဘာမွ တန္ဖိုးမရွိတဲ႔ ဓါတ္ဆားထုပ္ေတာင္ အဲလိုလုပ္စားေနမွေတာ႔ ေငြေၾကးသိန္းေသာင္း ျမတ္ရာျမတ္ေၾကာင္းျမင္လို႔ကေတာ႔ ဘာေျပာေကာင္းမလဲေနာ္။ ျမန္မာျပည္ကလူေတြ ဖုန္းေတြ ကားေတြနဲ႔ မတန္ရတဲ႔အေၾကာင္းမွာ အဲဒီမေတာ္ေလာဘေတြက ထိပ္ဆုံးကပါပါတယ္။ တစ္ရာရင္းလို႔ တစ္ဆယ္ျမတ္ရင္ေရာင္းမယ္။ ႏွစ္ဆယ္ျမတ္ရင္ေရာင္းမယ္ဆိုတာမ်ဳိးမရွိေတာ႔ပဲ “အျမင္႔ဆုံး ဘယ္ေလာက္ရမလဲ။ ရသေလာက္တင္ထားမယ္။” “ အနိမ္႔ဆုံး ဘယ္ေလာက္ ေအာက္ေစ်းႏႈိက္လို႔ရမလဲ။ ရသေလာက္ႏွိမ္၀ယ္မယ္” ဆိုတဲ႔ စိတ္ဓါတ္ေတြေၾကာင္႔ ကမာၻေပၚမွာ အေဖာင္းပြဆုံးေစ်းကြက္ႀကီးကို အဆင္းရဲဆုံးႏိုင္ငံမွာ ေတြ႔ေနရတာမဟုတ္ပါလား။ (လူေတြအေၾကာင္းပဲ ေျပာမယ္ေနာ္။ အထက္က လူလြန္မသားေတြအေၾကာင္းေတာ႔ မေျပာေတာ႔ဘူး။ ေဗဒင္ဆရာေတြ ေဟာေပါင္းမ်ားလို႔ အေျပာအဆို ဆင္ျခင္မွ) ဒါေၾကာင္႔လည္း တရုတ္ ကုလား ယိုးဒယားတို႔ စပါယ္ယာလိုက္ရင္း တံမ်က္စည္းလွည္းရင္း နားမွာခ်ိတ္ထားတဲ႔ ဖုန္းကို ကိုယ္ေတြဆီမွာ အရာရွိေတာင္ မစုမေဆာင္းပဲ မ၀ယ္ႏိုင္ဘူးမဟုတ္လား။

ကိုယ္လိုခ်င္တဲ႔ ႀကိဳက္ေစ်း အျမင္႔ဆုံးရလို႔ ေရာင္းေရာင္းစားေနမယ္ဆိုရင္လည္း သူေဌးေတာ႔ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အထည္ႀကီးပ်က္ပဲ ျဖစ္လာပါလိမ္႔မယ္။ အဘြားဆုံးတုန္းက ကိုယ္ေနတဲ႔တိုက္တန္းလ်ားကေလးဟာ ေလးခန္းတြဲ ႏွစ္ထပ္အိမ္ကေလးပါ။ တိုးတက္စည္ပင္လာတဲ႔ ၿမဳိ႔ျပလူေနမႈစံနစ္မွာ တိုက္ခန္းအသစ္ေတြ ေစ်းေကာင္းလြန္းေနတာမို႔ အိမ္ခန္းသုံးခန္းေတာင္ရွိတဲ႔ မိတ္ေဆြႀကီးမိသားစုခမ်ာ အိမ္ရွင္နဲ႔ေပါင္းလို႔ အေကာင္းႀကိးရွိေသးတဲ႔ တိုက္ခန္းေတြကို ညတြင္းခ်င္းပဲ ၿပိဳက်ေတာ႔မေယာင္ ဟိန္းေဟာက္ဖယ္ခိုင္းၿပီး အထပ္ျမင္႔တိုက္ႀကီး ေဆာက္ေစပါတယ္။ ၿပီးမ် သူ႔အခန္းေတြကို စိတ္ႀကိဳက္ေခါင္းေခါက္ၿပီး ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ေစ်းေတြနဲ႔ ေရာင္းစား၊ ေနာက္တစ္ခန္း၀ယ္၊ ႀကိဳက္ေစ်းရေရာင္းနဲ႔ ေရာင္းေကာင္းလိုက္တာ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေနစရာ အိမ္ပိုင္ေတာင္ မရွိေတာ႔တဲ႔ဘ၀ ေရာက္သြားပါေလေရာ။ ကုေဋရွစ္ဆယ္ သူေ်ဌးသားလို သိုထားမတတ္ အရပ္ရပ္၌ နဲ႔မေရာင္းတတ္ မ၀ယ္တတ္လို႔ ဆင္းရဲသြားတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေရာင္းတတ္၀ယ္တတ္လြန္းလို႔ လက္ထဲတင္ ပိုက္ဆံေတြ လုံးပါးပါးၿပီး ကုန္တာပါ။ သူ႔ခမ်ာ စည္းစိမ္ေတာင္ ခံစားရတာ မျမင္ဘူး။ မႏၱေလးက ျမန္မာေတြ ဆင္ေျခဖုံးေရာက္ကုန္တာလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပဲ ေနမွာပါ။

ဥစၥာဟူသည္ မ်က္လွည္႔မ်ဳိးဆိုတဲ႔ ေလာကဓံသံေ၀ဂေတြကို ဒီေခတ္ႀကီးထဲမ်ာေတာ႔ မၾကာခန ေတြ႔ရပါလိမ္႔မယ္။ ဒီကေန႔ ဒီအခ်ိန္မွာ ေခၽြတာစုေဆာင္း သူေဌးေလာင္းဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ႔ဘူးေလ။ ဆယ္တန္းေအာင္ကာစက သူ႔သားႀကီးေနာင္ေရးေက်ာင္းစားရိတ္ကို စိတ္ပူရွာတဲ႔အေမဟာ ျမန္မာ႔စီးပြားေရးဘဏ္က က်ပ္တစ္ရာတန္ ေငြစုလက္မွတ္ကေလးေတြ ၀ယ္၀ယ္စုထားပါတယ္။ ၁၂ ႏွစ္ၾကာရင္ ေျခာက္ရာက်ပ္ႀကီးမ်ားေတာင္ ျဖစ္လာမွာတဲ႔။ အခုေတာ႔ အဲဒီေငြစုလက္မွတ္ကေလးေတြျမင္တိုင္း ျပဳံးမိတယ္။ အသက္ေလးဆယ္႔ငါးႏွစ္ထဲက ပညာတတ္ အရာရွိ ဆရာ၀န္ႀကီးခမ်ာ ဘယ္ဘဏ္မွာမွ တစ္က်ပ္တစ္ျပား စာရင္းဖြင္႔ထားတာ မရိွေသးဘူး။ ေကာင္းေတာ႔ အေကာင္းသား။ ပိုက္ဆံေတြ သိမ္းေတာ႔မွာတဲ႔။ ဘဏ္ေတြ ေဒ၀ါလီခံၿပီတဲ႔လို႔ ေကာလာဟလေတြ ၾကားတိုင္း “ တို႔ကေတာ႔ ပူေပါင္ဗ်ာ” လို႔ မိန္႔မိန္႔ႀကီး ေျပာလို႔ရတာေပါ႔။ ခ်က္စာအုပ္ဆိုတာေတာင္ ဘူတန္သြားတုန္းကမွ ပထမဆုံး စကိုင္ဖူးတာ။ ဆက္ၾကြားေနရင္ ဓါးျပလာတိုက္မွာစိုးလို႔ ဆက္ဦးစို႔။

ဒါေၾကာင္႔မို႔လို႔ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈေတြ ေလွ်ာ႔ခ်ဖို႔ဆိုရင္ တည္ၿငိမ္တဲ႔ ေငြေၾကးနဲ႔ တည္ၿငိမ္တဲ႔ေစ်းကြက္ရွိေနဖို႔ မလိုဘူးလားလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ “ဒါဆိုရင္ေတာ႔ အဲဒါေတြ တည္ၿငိမ္ဖို႔ တည္ၿငိမ္တဲ႔အစိုးရ ရွိဖို႔လိုတာေပါ႔” လို႔ ၀မ္းသာအားရ ႏွပ္ေၾကာင္းေပးလာရင္ေတာ႔ “ သိပ္လိုတာေပါ႔” လို႔ အားရပါးရ ေထာက္ခံလိုက္ပါ႔မယ္။ ေခတ္ကာလစီးပြားေရးဆိုတာ ၀မ္းဘဲေဆးေပါ႔လိပ္တို႔ န၀ရတ္ေရစင္ေသြးေဆးတို႔ ေခတ္တုန္းကလို လူတစ္ေယာက္တစ္ျပားျမတ္၊ လူတစ္သိန္းေသာက္ရင္ ရက္တစ္ရာၾကာေတာ႔ တစ္သိန္းျမတ္မယ္ဆိုတဲ႔ လူထုအေျချပဳေစ်းကြက္စီးပြားေရးမဟုတ္ဘူး။ ပိတ္ထားတဲ႔စီးပြားေရး အခြင္႔အလမ္းေတြကို ေရႊေသာ႔နဲ႔ ဖြင္႔ဖြင္႔ၿပီး၀င္သြားရတဲ႔ ေက်ာေထာက္ေနာက္မွီ စီးပြားေရးျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ ဒီကေန႔ေခတ္ ေဇာတိက ဇဋိလႀကီးေတြလည္း အေျခယိုင္တဲ႔အထဲပါသြားရင္ ေနာက္တေန႔ မာဒဂၤဘ၀နဲ႔ ေထာင္နန္းစံခ်င္စံရတတ္ပါတယ္။

ဒီလိုအျဖစ္မ်ုိးမေရာက္ရေလေအာင္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈေလွ်ာ႔ခ်ေရးဆိုၿပီး လူမြဲေတြအေပၚ ေစတနာထားလာၾကတဲ႔အခါ သားသားတို႔ကလည္း အဲဒီကိစၥအတြက္ပဲ ေက်းဇူးရွင္ အစိုးရအဖြဲ႔ႀကီး တည္ၿငိမ္ေစေၾကာင္း တည္ၿမဲေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းေမတၱာမ်ား ျပန္လည္ပို႔သအပ္ပါတယ္။ ဘိုးေတာ္ႀကီးမ်ားက ကဒါဖီးေလာက္ ေစတနာရွိရင္ေတာ႔ သားသားတို႔လည္း လစ္ဗ်ားေလာက္ေတာ႔ ခ်မ္းသာမွာေပါ႔။ မူဂါဘီေလာက္ သေဘာေကာင္းရင္ေတာ႔ ဇင္ဘာေဘြေလာက္ ႀကီးပြားဦးမွာေပါ႔။ အထက္က ေမတၱာေ၀လာတဲ႔အခါ ေအာက္ကလည္း ေမတၱာမ်ား ျပန္လည္ပို႔သလိုက္ရေၾကာင္းပါ။

( သူမ်ားအားမကိုးပဲ ကုိယ္႔ဒူးကိုယ္ခၽြန္ ႀကီးပြားခ်မ္းသာလိုတဲ႔လူငယ္ေတြအတြက္ေတာ႔ အသိဥာဏ္တိုးေအာင္ စာေတြဖတ္သင္႔ပါတယ္လို႔ ပလီပလာမေႏွာပဲ ေျပာလိုက္ပါရေစ။ ညက်ရင္ နဂါးနီျပန္ဆိုၾကည္႔ ပိုအရသာရွိလာလိမ္႔မယ္။)


**Soe Min**

http://www.facebook.com/notes/soe-min/%E1%80%9C%E1%80%B0%E1%80%99%E1%80%BC%E1%80%B2%E1%80%B1%E1%80%90%E1%80%BC%E1%80%80-%E1%80%99%E1%80%B1%E1%82%8F%E1%80%BD%E1%80%B8%E1%80%B1%E1%80%81%E1%80%90%E1%80%B9%E1%80%99%E1%80%AE-%E1%80%9E%E1%80%B0%E1%80%B1%E1%80%8C%E1%80%B8%E1%80%BB%E1%80%96%E1%80%85%E1%80%B9%E1%80%B1%E1%80%90%E1%80%AC%E1%82%94%E1%80%99%E1%80%8A%E1%80%B9/10150437981343902

**Poor Myanmar**


အခုတေလာ တီဗီထဲမွာ ညတိုင္းၾကားေနရတဲ႔ “ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈ ေလွ်ာ႔ခ်ေရး” ဆိုတဲ႔ စကားလုံးကေလးကို အရင္က မၾကားဖူးခဲ႔လို႔ အသစ္အဆန္းျဖစ္ေနေပမယ္႔ အဲဒါ အထူးအဆန္းေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ေကာ႔စမက္တစ္အေတာင္႔လိုက္နဲ႔ ဘိုူေကကို ေျပာင္ေနေအာင္ၿဖီးလို႔ ဘန္ေကာက္လုံခ်ည္တရႊမ္းရႊမ္း၀တ္တဲ႔ ဘိုးေတာ္ႀကီးခင္ေမာင္ရင္ ေခတ္ကတည္းက “ ဆင္းရဲျခင္း လြတ္ကင္းေအာင္ လမ္းျပေဆာင္ပါမည္” လို႔ ဆိုေနလိုက္တာ ဒီကေန႔ ေျမးမ်ားျမစ္မ်ားေခတ္မွာေတာင္ ကာရာအိုေက ဘီယာဆိုင္ စင္တင္ေတးဂီတတို႔အလယ္မွာ ဘဘႀကီးတို႔အႀကိဳက္ ဟစ္သီခ်င္းျဖစ္ေနဆဲပါပဲ။ သူသူကိုယ္ကုိယ္ ဆိုခ်င္တိုင္းဆိုေနၾကလို႔ အလြတ္ေတာင္ရေနၾကၿပီဆိုေပမယ္႔ “အဲဒါ ဘာေျပာတာလဲ” လို႔ ေရေရရာရာ ေမးၾကည့္ရင္ ဘယ္သူမွ ဂဃနဏ မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ “သိဘူးေလ။ သီခ်င္းပဲ။ ဒီလိုပဲ ဆိုပလိုက္တာေပါ႔” လို႔ ေျပာၾကပါလိမ္႔မယ္။ နဂါးနီဆိုတာ ဘာေျပာမွန္းသိတဲ႔သူ အင္မတန္ရွားပါတယ္။

( မယုံရင္ ကိုယ္႔ဘာသာ လိုက္ေမးၾကည္႔ေပေတာ႔) တကယ္ေတာ႔ နဂါးနီဆိုတာ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႔လက္ေအာက္မွာတုန္းက ျမန္မာအမ်ဳိးသားတို႔ရဲ႔ အသိဥာဏ္ေတြရင္႔သန္ေစဖို႔ ဖြင္႔လွစ္လိုက္တဲ႔ စာဖတ္အသင္းႀကီးရဲ႔ အမည္ျဖစ္ၿပီး “ျမန္မာေတြ ဆင္းရဲတြင္းက လြတ္ေစဖို႔ အသိဥာဏ္တိုးေအာင္ စာဖတ္သင္႔တယ္” လို႔ အဓိပၸါယ္ရတဲ႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာသီခ်င္းကို ျမန္မာေတြနားလည္ေအာင္ ျမန္မာလိုျပန္ျပရတာ ဖတ္ဖတ္ကိုေမာပါေရာလား။ ဆိုမယ္႔သာဆိုေနၾကၿပီး စာသားေတြက လွ်ာဖ်ားကေန ဦးေႏွာက္ထဲအထိမွ စိမ္႔၀င္မလာပဲကိုး။ အလြတ္မွတ္မိတာေတာင္ အဓိပၸါယ္ မေကာက္မိတာ အံ႔ၾသပါ႔။ အခုလည္း ေျပာမယ္႔သာေျပာေနတာ လွ်ာေပၚတင္၀ဲၿပီး ေလထဲတြင္ ေပ်ာက္သြားမွာစိုးလို႔ ေတြးမိေတြးရာ ဆက္ၿပိး ေတြးၾကည္႔မိပါတယ္။ လုပ္တာ မလုပ္တာကေတာ႔ မျမင္ရေသးတာမို႔ ဧ၀ံေမသုတံ အဆင္႔ပဲ ရွိေသးတာ။ အရင္တုန္းကလို “မရွိစကား မၾကားရေစသတည္း” ဆိုၿပီး ဆင္းရဲသားခန္းဆို ရုပ္ရွင္ထဲေတာင္ ထည္႔မရိုက္ရဘူးလို႔ ႀကိဳတင္ ဆင္ဆာျဖတ္ထားတာထက္စာရင္ေတာ႔ အမ်ားႀကီး တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာၿပီေပါ႔။ ဆင္းရဲသားမ်ားကို လူလူသူသူ စကားထဲထည္႔ေျပာေဖာ္ရတာကိုက ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သာဓုေခၚစရာ မဟုတ္ပါလား။ ( ဒါေၾကာင္႔ ေရွးလူႀကီးေတြက ေခြး၀မ္းသာေအာင္ ေလလည္မျပနဲ႔ လို႔ ေျပာၾကတာေနမွာ)

ပထမဦးဆုံးအဆင္႔ကေတာ႔ ျမန္မာျပည္မွာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ႔သူေတြ ရွိေနတယ္ဆိုတဲ႔အခ်က္ကို မသိက်ဳိးကၽြံျပဳေနရာကေန တခုခု လုပ္ေပးရေတာ႔မယ္လို႔ ႏႈတ္၏ေစာင္မျခင္းနဲ႔ အာရုံစူးစိုက္ခံလိုက္ရတာေပါ႔။ “ဟုတ္စလား။ ငါတို႔ တကယ္ပဲ ဆင္းရဲမြဲေတသြားပလား” လို႔ ကိုယ္႔ဘာသာျပန္ေတြးၾကည္႔ျပန္ေတာ႔ အဲသေလာက္လည္း အဆိုးႀကီး မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ငယ္ငယ္တုန္းကဆို သမဆိုင္မွာ ငစိန္ ငကၽြဲ ဧည္႔မထေလာက္ကို စာအုပ္နဲ႔ တန္းစီၿပီး ထုတ္စားရတဲ႔ဘ၀၊ ႏႈတ္ခမ္းပါးနား မပါတဲ႔ သာယာ၀တီထုတ္ ေၾကြပန္းကန္ထူႀကီးေတြကို ေၾကြရည္သုတ္ ဒန္ဇလုံ ဒန္ဇြန္းနဲ႔ စားရတဲ႔ဘ၀၊ တီဗီဆိုတာ ေကာင္စီရုံးေရွ႔မွာ ညဘက္ေနရာဦးၿပီး ၾကည္႔ရတဲ႔ဘ၀မွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အသားတက် ေနလာခဲ႔တာပါ။ ဘယ္သူကမွ ငါတို႔ ဆင္းရဲေလစြ ဆိုတဲ႔စိတ္ေတာင္ မေပါက္ခဲ႔ဘူး။ ဒီကေန႔ေခတ္ လူအမ်ားစုရဲ႔ အိမ္ေတြနဲ႔ ယွဥ္ၾကည္႔လိုက္ရင္ ၀င္းသူဇာနဲ႔ စီးတီးမတ္ေလာက္ကို လူသုံးပစၥည္းအဆင္႔အတန္းေတြက ကြာျခားသြားၿပီ။ ဒါ အမ်ားစုရဲ႔ လူေနမႈအဆင္႔အတန္းကိုေျပာတာပါ။ အရမ္းခ်မ္းသာတဲ႔သူ အရမ္းဆင္းရဲတဲ႔သူဆိုတာကေတာ႔ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ရွိၾကတာပဲေလ။ “လူတန္းစားေတြ ကြာဟကုန္မွာေပါ႔။ မင္းတို႔က ငါ႔ေျပာစကားမွ နားမေထာင္တာ” လို႔ သြားေလသူႀကီးက ေရာက္ရာဘ၀ကေန မဂၤလာ၀င္ယူေနပါဦးမယ္။ အဲသလိုေတာ႔လည္း မဟုတ္ျပန္ပါဘူး။ လူတန္းစားကြဲျပားတာ ျပႆနာမွ မဟုတ္တာ။ နိမ္႔က်ဆင္းရဲတဲ႔လူတန္းစားအေပၚမွာ ဘယ္သူက ငဲ႔ညွာမလဲ ဘယ္သူ ကူညီေဖးမ မလဲဆိုတာကသာ ျပႆနာပါ။ ဘယ္စားရိတ္ေတြ ဘယ္လိုပဲ မိုးပ်ံေအာင္ႀကီးပါေစ က်ဴရွင္ျပစားတဲ႔ ၀င္ေငြနဲ႔တင္ ႏိုင္ငံျခားကို ေလယာဥ္စင္းလုံးငွားၿပိး ေဆးသြားကုႏိုင္သူေတြအတြက္ အစိုးရအေထာက္အပံ႔ တစ္ျပားသားမွ မလိုေပမယ္႔ မတ္တတ္စာသာရွိၿပီး တုန္းလုံးစာမရွိတဲ႔ ဆင္းရဲသားျပည္သူေတြအတြက္ေတာ႔ အခမဲ႔ေဆးကုသခြင္႔ဆိုတာကေလး ရွိသင္႔တယ္ဆိုတဲ႔အေၾကာင္း ဆရာ၀န္ပီပိ ကိုယ္နဲ႔ဆိုင္တဲ႔ဆီကပဲ အစဆြဲထုတ္လိုက္ပါတယ္။



ႏိုင္ငံေတာ္က ေငြေၾကးသန္းေပါင္းမ်ားစြာစိုက္ထုတ္ၿပီး ေဆးရုံေဆးေပးခန္းမ်ားစြာဖြင္႔လွစ္၊ ၀န္ထမ္းအင္အား အေျမာက္အမ်ားခန္႔ထားၿပီးၿပီလို႔ မၾကာခန ေၾကာ္ျငာထုတ္ေနတာဟာ ဦးေန၀င္းလက္ထက္က ေဒၚလာေစ်းကို ဆယ္႔ေျခာက္က်ပ္နဲ႔ျဖတ္ထားၿပီး တသက္လုံးေလွနံဓားထစ္ထားသလိုပါပဲ။ အဲဒီေဆးရုံေတြမွာ ဆရာ၀န္ေတြ အလုပ္လုပ္ရင္ လုပ္သေလာက္ ေနာက္ထပ္လိုအပ္လာတဲ႔ ကုန္က်စားရိတ္ဆိုတာ မီတာတက္သလို တက္လာဦးမွာပဲ။ ေစာန ဥပမာနဲ႔ပဲ တဆက္တည္းေတြးရရင္ က်ဴရွင္ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႔ မေသးလွတဲ႔၀င္ေငြကို ျမင္တာနဲ႔ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က်ခံရတဲ႔ ပညာေရးကုန္က်စားရိတ္ေတြကို ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါတယ္။ ပညာေရႊအိုး လုမတိုးႏိုင္လို႔ ပညာေရးဆုံးခန္းမတိုင္လိုက္ရတဲ႔သူေတြအတြက္ အခမဲ႔ ပညာသင္ၾကားေရးဆိုတာကေလးေရာ မရွိသင္႔ဘူးလား။ အိမ္တိုင္းမွာ အသိဥာဏ္ရင္႔က်က္တဲ႔သူ တစ္ေယာက္စီသာ ရွိေနမယ္ဆိုရင္ သူ႔အိမ္ႀကီးပြားတိုးတက္ဖို႔ သူ႔ဘာသာ ႀကဳိးစားလိမ္႔မေပါ႔။ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒီေနရာမွာလည္း ႏိုင္ငံတ၀ွမ္းလုံး တကၠသိုလ္ေကာလိပ္ ဘယ္၍ဘယ္မွ် ဘြဲ႔ရပညာတတ္ တစ္ႏွစ္ကိုဘယ္ေလာက္ဆိုတာနဲ႔ မရျပန္ပါဘူး။ ႏွစ္ကုန္ၿပိးေျမာက္ေၾကာင္း စာရြက္ေပၚ ဓါတ္ပုံကပ္ေပးလိုက္တာထက္ အသိပညာ အတတ္ပညာတစ္ခုခု ေခါင္းထဲအေရာက္သြင္းၿပီး ထုိက္သင္႔တဲ႔ ေနရာတစ္ေနရာရာမွာ တစ္ခုမွ်လွ်က္ အသက္ေမြးေၾကာင္း ျဖစ္တုံေရွာင္း၏ လို႔ ျဖစ္သင္႔တာ မဟုတ္ပါလား။

အစိုးရဘက္ တဘက္တည္းကို အားကိုးေနလို႔ေတာ႔ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ျပည္သူေတြဘက္ကလည္း ျပဳျပင္ယူရမယ္႔ အက်င္႔ေတြ အမ်ားႀကိး ရွိေနပါတယ္။ အလကားရရင္ “အိမ္မွာ ကေလးသုံးေယာက္က်န္ေသးတယ္။ ေပးလိုက္ပါဦးလား” ဆိုတဲ႔ မေတာ္ေလာဘကို အစသတ္ႏိုင္ရပါမယ္။ ဂီရိတုန္းက တစ္ေယာက္တည္း ဓါတ္ဆားထုတ္ ၁၅ခါလာထုတ္ၿပီး လမ္းထိပ္တင္ ျပန္ျပန္ေရာင္းစားတဲ႔ ကုလားမွင္စာေလးေတြအေၾကာင္း ခုထက္ထိ ေျပာလို႔မဆုံးေသးပါဘူး။ ဘာမွ တန္ဖိုးမရွိတဲ႔ ဓါတ္ဆားထုပ္ေတာင္ အဲလိုလုပ္စားေနမွေတာ႔ ေငြေၾကးသိန္းေသာင္း ျမတ္ရာျမတ္ေၾကာင္းျမင္လို႔ကေတာ႔ ဘာေျပာေကာင္းမလဲေနာ္။ ျမန္မာျပည္ကလူေတြ ဖုန္းေတြ ကားေတြနဲ႔ မတန္ရတဲ႔အေၾကာင္းမွာ အဲဒီမေတာ္ေလာဘေတြက ထိပ္ဆုံးကပါပါတယ္။ တစ္ရာရင္းလို႔ တစ္ဆယ္ျမတ္ရင္ေရာင္းမယ္။ ႏွစ္ဆယ္ျမတ္ရင္ေရာင္းမယ္ဆိုတာမ်ဳိးမရွိေတာ႔ပဲ “အျမင္႔ဆုံး ဘယ္ေလာက္ရမလဲ။ ရသေလာက္တင္ထားမယ္။” “ အနိမ္႔ဆုံး ဘယ္ေလာက္ ေအာက္ေစ်းႏႈိက္လို႔ရမလဲ။ ရသေလာက္ႏွိမ္၀ယ္မယ္” ဆိုတဲ႔ စိတ္ဓါတ္ေတြေၾကာင္႔ ကမာၻေပၚမွာ အေဖာင္းပြဆုံးေစ်းကြက္ႀကီးကို အဆင္းရဲဆုံးႏိုင္ငံမွာ ေတြ႔ေနရတာမဟုတ္ပါလား။ (လူေတြအေၾကာင္းပဲ ေျပာမယ္ေနာ္။ အထက္က လူလြန္မသားေတြအေၾကာင္းေတာ႔ မေျပာေတာ႔ဘူး။ ေဗဒင္ဆရာေတြ ေဟာေပါင္းမ်ားလို႔ အေျပာအဆို ဆင္ျခင္မွ) ဒါေၾကာင္႔လည္း တရုတ္ ကုလား ယိုးဒယားတို႔ စပါယ္ယာလိုက္ရင္း တံမ်က္စည္းလွည္းရင္း နားမွာခ်ိတ္ထားတဲ႔ ဖုန္းကို ကိုယ္ေတြဆီမွာ အရာရွိေတာင္ မစုမေဆာင္းပဲ မ၀ယ္ႏိုင္ဘူးမဟုတ္လား။

ကိုယ္လိုခ်င္တဲ႔ ႀကိဳက္ေစ်း အျမင္႔ဆုံးရလို႔ ေရာင္းေရာင္းစားေနမယ္ဆိုရင္လည္း သူေဌးေတာ႔ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အထည္ႀကီးပ်က္ပဲ ျဖစ္လာပါလိမ္႔မယ္။ အဘြားဆုံးတုန္းက ကိုယ္ေနတဲ႔တိုက္တန္းလ်ားကေလးဟာ ေလးခန္းတြဲ ႏွစ္ထပ္အိမ္ကေလးပါ။ တိုးတက္စည္ပင္လာတဲ႔ ၿမဳိ႔ျပလူေနမႈစံနစ္မွာ တိုက္ခန္းအသစ္ေတြ ေစ်းေကာင္းလြန္းေနတာမို႔ အိမ္ခန္းသုံးခန္းေတာင္ရွိတဲ႔ မိတ္ေဆြႀကီးမိသားစုခမ်ာ အိမ္ရွင္နဲ႔ေပါင္းလို႔ အေကာင္းႀကိးရွိေသးတဲ႔ တိုက္ခန္းေတြကို ညတြင္းခ်င္းပဲ ၿပိဳက်ေတာ႔မေယာင္ ဟိန္းေဟာက္ဖယ္ခိုင္းၿပီး အထပ္ျမင္႔တိုက္ႀကီး ေဆာက္ေစပါတယ္။ ၿပီးမ် သူ႔အခန္းေတြကို စိတ္ႀကိဳက္ေခါင္းေခါက္ၿပီး ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ေစ်းေတြနဲ႔ ေရာင္းစား၊ ေနာက္တစ္ခန္း၀ယ္၊ ႀကိဳက္ေစ်းရေရာင္းနဲ႔ ေရာင္းေကာင္းလိုက္တာ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေနစရာ အိမ္ပိုင္ေတာင္ မရွိေတာ႔တဲ႔ဘ၀ ေရာက္သြားပါေလေရာ။ ကုေဋရွစ္ဆယ္ သူေ်ဌးသားလို သိုထားမတတ္ အရပ္ရပ္၌ နဲ႔မေရာင္းတတ္ မ၀ယ္တတ္လို႔ ဆင္းရဲသြားတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေရာင္းတတ္၀ယ္တတ္လြန္းလို႔ လက္ထဲတင္ ပိုက္ဆံေတြ လုံးပါးပါးၿပီး ကုန္တာပါ။ သူ႔ခမ်ာ စည္းစိမ္ေတာင္ ခံစားရတာ မျမင္ဘူး။ မႏၱေလးက ျမန္မာေတြ ဆင္ေျခဖုံးေရာက္ကုန္တာလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပဲ ေနမွာပါ။

ဥစၥာဟူသည္ မ်က္လွည္႔မ်ဳိးဆိုတဲ႔ ေလာကဓံသံေ၀ဂေတြကို ဒီေခတ္ႀကီးထဲမ်ာေတာ႔ မၾကာခန ေတြ႔ရပါလိမ္႔မယ္။ ဒီကေန႔ ဒီအခ်ိန္မွာ ေခၽြတာစုေဆာင္း သူေဌးေလာင္းဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ႔ဘူးေလ။ ဆယ္တန္းေအာင္ကာစက သူ႔သားႀကီးေနာင္ေရးေက်ာင္းစားရိတ္ကို စိတ္ပူရွာတဲ႔အေမဟာ ျမန္မာ႔စီးပြားေရးဘဏ္က က်ပ္တစ္ရာတန္ ေငြစုလက္မွတ္ကေလးေတြ ၀ယ္၀ယ္စုထားပါတယ္။ ၁၂ ႏွစ္ၾကာရင္ ေျခာက္ရာက်ပ္ႀကီးမ်ားေတာင္ ျဖစ္လာမွာတဲ႔။ အခုေတာ႔ အဲဒီေငြစုလက္မွတ္ကေလးေတြျမင္တိုင္း ျပဳံးမိတယ္။ အသက္ေလးဆယ္႔ငါးႏွစ္ထဲက ပညာတတ္ အရာရွိ ဆရာ၀န္ႀကီးခမ်ာ ဘယ္ဘဏ္မွာမွ တစ္က်ပ္တစ္ျပား စာရင္းဖြင္႔ထားတာ မရိွေသးဘူး။ ေကာင္းေတာ႔ အေကာင္းသား။ ပိုက္ဆံေတြ သိမ္းေတာ႔မွာတဲ႔။ ဘဏ္ေတြ ေဒ၀ါလီခံၿပီတဲ႔လို႔ ေကာလာဟလေတြ ၾကားတိုင္း “ တို႔ကေတာ႔ ပူေပါင္ဗ်ာ” လို႔ မိန္႔မိန္႔ႀကီး ေျပာလို႔ရတာေပါ႔။ ခ်က္စာအုပ္ဆိုတာေတာင္ ဘူတန္သြားတုန္းကမွ ပထမဆုံး စကိုင္ဖူးတာ။ ဆက္ၾကြားေနရင္ ဓါးျပလာတိုက္မွာစိုးလို႔ ဆက္ဦးစို႔။

ဒါေၾကာင္႔မို႔လို႔ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈေတြ ေလွ်ာ႔ခ်ဖို႔ဆိုရင္ တည္ၿငိမ္တဲ႔ ေငြေၾကးနဲ႔ တည္ၿငိမ္တဲ႔ေစ်းကြက္ရွိေနဖို႔ မလိုဘူးလားလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ “ဒါဆိုရင္ေတာ႔ အဲဒါေတြ တည္ၿငိမ္ဖို႔ တည္ၿငိမ္တဲ႔အစိုးရ ရွိဖို႔လိုတာေပါ႔” လို႔ ၀မ္းသာအားရ ႏွပ္ေၾကာင္းေပးလာရင္ေတာ႔ “ သိပ္လိုတာေပါ႔” လို႔ အားရပါးရ ေထာက္ခံလိုက္ပါ႔မယ္။ ေခတ္ကာလစီးပြားေရးဆိုတာ ၀မ္းဘဲေဆးေပါ႔လိပ္တို႔ န၀ရတ္ေရစင္ေသြးေဆးတို႔ ေခတ္တုန္းကလို လူတစ္ေယာက္တစ္ျပားျမတ္၊ လူတစ္သိန္းေသာက္ရင္ ရက္တစ္ရာၾကာေတာ႔ တစ္သိန္းျမတ္မယ္ဆိုတဲ႔ လူထုအေျချပဳေစ်းကြက္စီးပြားေရးမဟုတ္ဘူး။ ပိတ္ထားတဲ႔စီးပြားေရး အခြင္႔အလမ္းေတြကို ေရႊေသာ႔နဲ႔ ဖြင္႔ဖြင္႔ၿပီး၀င္သြားရတဲ႔ ေက်ာေထာက္ေနာက္မွီ စီးပြားေရးျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ ဒီကေန႔ေခတ္ ေဇာတိက ဇဋိလႀကီးေတြလည္း အေျခယိုင္တဲ႔အထဲပါသြားရင္ ေနာက္တေန႔ မာဒဂၤဘ၀နဲ႔ ေထာင္နန္းစံခ်င္စံရတတ္ပါတယ္။

ဒီလိုအျဖစ္မ်ုိးမေရာက္ရေလေအာင္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈေလွ်ာ႔ခ်ေရးဆိုၿပီး လူမြဲေတြအေပၚ ေစတနာထားလာၾကတဲ႔အခါ သားသားတို႔ကလည္း အဲဒီကိစၥအတြက္ပဲ ေက်းဇူးရွင္ အစိုးရအဖြဲ႔ႀကီး တည္ၿငိမ္ေစေၾကာင္း တည္ၿမဲေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းေမတၱာမ်ား ျပန္လည္ပို႔သအပ္ပါတယ္။ ဘိုးေတာ္ႀကီးမ်ားက ကဒါဖီးေလာက္ ေစတနာရွိရင္ေတာ႔ သားသားတို႔လည္း လစ္ဗ်ားေလာက္ေတာ႔ ခ်မ္းသာမွာေပါ႔။ မူဂါဘီေလာက္ သေဘာေကာင္းရင္ေတာ႔ ဇင္ဘာေဘြေလာက္ ႀကီးပြားဦးမွာေပါ႔။ အထက္က ေမတၱာေ၀လာတဲ႔အခါ ေအာက္ကလည္း ေမတၱာမ်ား ျပန္လည္ပို႔သလိုက္ရေၾကာင္းပါ။

( သူမ်ားအားမကိုးပဲ ကုိယ္႔ဒူးကိုယ္ခၽြန္ ႀကီးပြားခ်မ္းသာလိုတဲ႔လူငယ္ေတြအတြက္ေတာ႔ အသိဥာဏ္တိုးေအာင္ စာေတြဖတ္သင္႔ပါတယ္လို႔ ပလီပလာမေႏွာပဲ ေျပာလိုက္ပါရေစ။ ညက်ရင္ နဂါးနီျပန္ဆိုၾကည္႔ ပိုအရသာရွိလာလိမ္႔မယ္။)


**Soe Min**

http://www.facebook.com/notes/soe-min/%E1%80%9C%E1%80%B0%E1%80%99%E1%80%BC%E1%80%B2%E1%80%B1%E1%80%90%E1%80%BC%E1%80%80-%E1%80%99%E1%80%B1%E1%82%8F%E1%80%BD%E1%80%B8%E1%80%B1%E1%80%81%E1%80%90%E1%80%B9%E1%80%99%E1%80%AE-%E1%80%9E%E1%80%B0%E1%80%B1%E1%80%8C%E1%80%B8%E1%80%BB%E1%80%96%E1%80%85%E1%80%B9%E1%80%B1%E1%80%90%E1%80%AC%E1%82%94%E1%80%99%E1%80%8A%E1%80%B9/10150437981343902