ဒီေန႕မနက္ေစာေစာ ႏွင္းဆီနီတပြင့္အေၾကာင္း စဥ္းစားမိသည္။ ထိုမွတဖန္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ႏွင့္ ႏွင္းဆီနီ… မည္သို႕ ပတ္သက္ ဆက္စပ္ေနသနည္း ဟု ဆက္၍ စဥ္းစားမိသည္။ ပင္ကိုယ္သဘာဝအရ တင့္တယ္ စိုေျပေသာ အေရာင္၊ စြဲမက္ဖြယ္ လွပေသာ အဆင္း၊ ရုန္းမထြက္ႏိုင္ေအာင္ ေမႊးပ်ံ႕ေသာ ရနံ႕၊ တည္ၾကည္ ခိုင္ျမဲေသာ ဟန္ပန္ တို႕ႏွင့္အတူ မာနတရားကိုျပေသာ ဆူးကေလးမ်ားစြာ ပါဝင္ေလေသာ ထို ႏွင္းဆီ…။ ႏွင္းဆီသည္ ခ်စ္ျခင္းကိုျပေသာ သေကၤတ တခုဟု ယူဆၾကပါလွ်င္ ထိုခ်စ္ျခင္းသည္ အေရာင္ အဆင္းအားျဖင့္ လွပျခင္း၊ ရနံ႕ေမႊးပ်ံ႕ျခင္း၊ တည္ၾကည္ခိုင္ၿမဲျခင္း တို႕ႏွင့္အတူ ဆူးမ်ားဝိုင္းရံေသာ မာနတရားလဲ မလြဲမေသြ ပါဝင္ေနလိမ့္မည္ ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်မိပါသည္။
မည္သို႕ေသာ မာနမ်ိဳးမွ် မရွိေလာက္ဟု ကိုယ္တိုင္ အေသအခ်ာ နားလည္ ယံုၾကည္ခဲ့ရသူ ကိုယ္တိုင္ ခ်စ္ခင္စံုမက္လွစြာ စိတ္တိုင္းက် ေရြးခ်ယ္ထားခဲ့ေသာ ကိုယ့္ႏွင္းဆီဦးတြင္ ဘယ္သူႏွင့္မွ်မတူေသာ ထက္ျမက္ ျပတ္သား တင္းမာေသာ မာနတရားတခု ရွိေနေၾကာင္းကို ထင္ထင္ရွားရွား သိရွိ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရေသာ ဟိုးခပ္ေဝးေဝးက ေန႕တေန႕ အေၾကာင္းကို ျပန္ေတြးမိတိုင္း ကိုယ့္ႏွလံုးသားကို ခြ်န္ထက္ေသာ ႏွင္းဆီဆူးမ်ား အစင္းေပါင္းမ်ားစြာ ျပိဳင္တူ နစ္ဝင္သကဲ့သို႕ လတ္ဆတ္ နာက်င္စြာ ခံစားေနရဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေန႕က သူကိုယ္တိုင္ ေရးၿပီး ေက်ာင္းေရွ႕ ခေရပင္တန္းေအာက္တြင္ ကိုယ့္လက္ထဲသို႕ သူကိုယ္တိုင္ ထည့္ေပးခဲ့ေသာ စာအုပ္ထဲမွ တေၾကာင္းတည္းေသာ စာေလးကိုလဲ ယေန႕ထက္တိုင္ ကိုယ္ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိ ျမင္ေယာင္ေနပါေသးသည္။
ထိုေန႕ကအေၾကာင္းကို ျပန္စဥ္းစားလိုက္တိုင္း စာရြက္ ျဖဴျဖဴေပၚတြင္ စိုလက္ေနေသာ မင္အနက္ေရာင္ျဖင့္ “သူငယ္ခ်င္းလို႕ပဲ ဆက္၍ ေခၚမည္...” ဟုေရးၿပီး ကိုယ့္နာမည္ အျပည့္အစံုကို လက္ေရးခပ္ၾကီးၾကီးျဖင့္ ေရးထားေသာ သူ႕စာသည္ ကိုယ့္မ်က္ေစ့ေအာက္သို႕ အခု ေလာေလာလတ္လတ္ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာသလို ယေန႕တိုင္ ခံစားေနရဆဲ...။ ကိုယ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္၏ အေၾကာင္းကို အစ အဆံုးသိေသာ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕က ေျပာလာၾကသည့္ ေကာက္ခ်က္မ်ားအရကေတာ့ ထိုအျဖစ္ေတြသည္ သူ႕မာနကို ထိပါးေစေသာ၊ မဆင္မျခင္ေျပာခဲ့ေသာ ကိုယ့္ စကားတခြန္းေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္တဲ့...။
အို... ကိုယ္က တမင္ ရည္ရြယ္ခဲ့ျခင္း မရွိေသာ္လည္း ကိုယ့္စကားက သူ႕ကို ထိထိခိုက္ခိုက္ နာက်င္ေစခဲ့သည္ကိုး။ ကိုယ္က မထင္မွတ္ပဲ ႏႈတ္လြန္ကာ စကားေျပာ မွားခဲ့ေလသည္ကိုး။ ထိုအခါ သူ႕ႏႈတ္ဖ်ားမွ ခ်စ္စကားေလးတခြန္းျဖင့္ လွပစြာ စတင္ခဲ့ေသာ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္၏ အခ်စ္မွတ္တမ္းေလးတခုသည္ သူ၏ စကားေလးတခြန္း (အမွန္ကေတာ့ စာေလး တေၾကာင္းပါ) ေၾကာင့္ပင္ လြင့္စင္ ပ်က္ျပယ္သြားခဲ့ၿပီေကာ...။ ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ခြင့္လဲ မေပးႏိုင္ေတာ့ၿပီ ဟု သူငယ္ခ်င္းတေယာက္မွ တဆင့္ ျပတ္ေတာက္ေသာ စကားလူၾကံဳလဲ ပါးခဲ့ေသးသည္ေလ။ ကိုယ့္စိတ္ေတြ အလြန္တရာထိခိုက္ ေၾကကြဲခဲ့ေသာ္လည္း ကိုယ္ျပံဳးေနခဲ့ပါသည္။ ကိုယ္ သူ႕ကို ခ်စ္သည္ပဲ။ အရာရာသည္ သူ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတိုင္းသာ ရွိေစရမည္ေပါ့။ ကိုယ္ ေက်နပ္ပါသည္...။
သည့္ေနာက္ေတာ့ ကိုယ္တို႕ခ်င္း ေဝးကြာခဲ့ၾကရသည္။ သို႕ေသာ္လည္း တကယ့္ တကယ္မွာ သိပ္မေဝးကြာလွေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝိုင္းတို႕ၾကားတြင္ တေယာက္အေၾကာင္းကို တေယာက္က မစံုစမ္း မေမးျမန္းေသာ္လည္း သူ႕အလိုလို ၾကားသိေနၾကရျပန္သည္။ ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ...။ သည္လိုႏွင့္ ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က သူ႕အေၾကာင္း သတင္းတပုဒ္ကို သယ္ေဆာင္လာခဲ့သည္။ မာနတရားကို ထိပါးေသာေၾကာင့္ ကိုယ့္ကို ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ကိုယ့္အေပၚတြင္ အခ်စ္ေတြကျဖင့္ မျပယ္၊ တရက္တေန႕မွလဲ ေမ့မရပါၿပီ တဲ့... သူ႕ကို ခြင့္လႊတ္ လက္ခံေစရန္ ကိုယ့္ကို ျပန္ေတာင္းပန္ လိုပါသည္ တဲ့...။ ဘုရားေရ... ႏွစ္ေတြ ဒီေလာက္ၾကာလာကာမွ သူက ကိုယ့္ကို ေတာင္းပန္ခ်င္ သတဲ့လား...။ ကိုယ္ အျပံဳးတဝက္ႏွင့္ ေခါင္းကို အသာ ခါယမ္းလိုက္မိသည္။
ကိုယ္အတြက္ အရယ္ရဆံုး ပ်က္လံုးတခုျဖစ္ေပလိမ့္မည္ ဟုဆိုကာ ထိုသတင္းကို သယ္ေဆာင္လာေသာ သူငယ္ခ်င္းသည္ ကိုယ့္ မ်က္ႏွာအမူအယာကို အဖတ္တတ္ဆံုးေသာ၊ ကိုယ့္ကို နားအလည္ဆံုးေသာ၊ ကိုယ္ႏွင့္ သူ႕အေၾကာင္းကို ကၾကီးမွ အ အထိ သိထားေသာ ကိုယ့္ငယ္ေပါင္း အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ ကိုယ္ဘာမွ ျပန္မေျပာရေသးခင္မွာပင္ “ေအး... နင္ ဘယ္လိုမွ လက္မခံႏိုင္ဘူးဆိုတာ ငါသိပါတယ္... ဒီေကာင္က တဆိတ္ေတာ့ လြန္လြန္းတယ္၊ စိတ္ခ်… နင့္ေရွ႕ကို သူျပန္မေရာက္လာေစရဘူး... ဒီကိစၥ ငါ ၾကည့္ရွင္းလိုက္မယ္...” ဟု ဆိုကာ ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ေက်ာပိုးအိပ္ အညိဳေရာင္ေလးကို ဆြဲကာ စိတ္ျမန္လက္ျမန္ ထ ထြက္သြားေသာ သူငယ္ခ်င္းကို ကိုယ္ တားမည္ဆိုလွ်င္ အခ်ိန္မွီ ႏိုင္ေသာ္လည္း... “လူတေယာက္က သင့္အေပၚတြင္ တၾကိမ္မွားမိလွ်င္ ထိုအမွားသည္ သူ႕အမွားျဖစ္သည္၊ ႏွစ္ၾကိမ္ အမွားခံရပါက ထိုအမွားသည္ သင့္အမွားသာလွ်င္ ျဖစ္သည္” ဟူေသာ စကားကို စိတ္ထဲတြင္ စြဲေနေအာင္ အၾကိမ္ၾကိမ္ အထပ္ထပ္ေရရြတ္ကာ သူငယ္ခ်င္းကို တားဖို႕ မၾကိဳးစားေတာ့ပဲ မ်က္ေစ့တဆံုး ေငးၾကည့္ၿပီး ထိုေနရာမွာ ျငိမ္သက္စြာ ေျခစံုရပ္ က်န္ေနခဲ့မိပါသည္။
အဲဒီ ညေနက ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ၊ တေယာက္တည္း ေယာင္လည္လည္၊ ၿပီးေတာ့ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏိုင္လွစြာျဖင့္ လွည္းတန္းေစ်းထဲဝင္ကာ စိုလက္ ေတာက္ပေနေသာ ႏွင္းဆီ အနီရဲရဲ တစည္းကိုဝယ္မိပါသည္။ ၿပီးေတာ့ စုစုေပါင္း အပြင့္ ဆယ္ပြင့္ပါေသာ ႏွင္းဆီအစည္းကို ျဖည္ကာ အလွပဆံုး အရဲရင့္ဆံုးဟု ဖာသာ ေကာက္ခ်က္ခ်မိေသာ ႏွင္းဆီတပြင့္ကို ေရြးယူ၍ က်န္ကိုးပြင့္ကို ေစ်းသည္ထံ ျပန္လည္ ကမ္းေပးလိုက္မိပါသည္။ ႏွင္းဆီ ဆယ္ပြင့္ဖိုး ပိုက္ဆံေပးၿပီး တပြင့္သာ ယူေဆာင္သြားေသာ ကိုယ့္ကို နားမလည္ႏိုင္စြာ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ေငးၾကည့္ေနေသာ ေစ်းသည္ ေကာင္မေလးကို ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျပံဳးျပရင္း၊ ႏွင္းဆီနီတပြင့္ကို ကိုင္ေဆာင္ကာ ကိုယ္ ေပါ့ပါးစြာ လွည့္ထြက္ခဲ့ပါသည္။ ထိုညက ကိုယ့္အိပ္ရာေဘးတြင္ ထိုႏွင္းဆီနီေလးကို တင္ထားရင္း ႏွင္းဆီ၏ တိမ္းမူးဖြယ္ ရနံ႕ၾကားမွာ ကိုယ္ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ပါသည္။
သူငယ္ခ်င္းေတြၾကား မိတ္ေဆြေတြၾကား အထူးသျဖင့္ေတာ့ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ မရွိသင့္ေသာ မထားသင့္ေသာ ထိုမာနတရားကို ေရွ႕တန္းတင္ခဲ့ေသာ သူ႕ကို ကိုယ္ တကယ္ပဲ မမုန္းတီး မခါးသီး မနာက်င္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ႏွင္းဆီနီတပြင့္ႏွင့္တူေသာ သူ၏ခ်စ္ျခင္းကို ကိုယ္ ၾကိဳးစားၿပီး နားလည္ေပးခ်င္ပါသည္။ ကမာၻေပၚရွိ ႏွင္းဆီပြင့္တိုင္းသည္ အေသြးအေရာင္အားျဖင့္ မတူညီစြာ ကြဲျပားႏိုင္ေသာ္လည္း သူတို႕အားလံုးတြင္ တူညီေသာ မာေက်ာ ခြ်န္ျမ ထက္ရွေသာ ဆူးမ်ား ပါေနသည္ကိုေတာ့ျဖင့္ မည္သူမွ် မျငင္းႏိုင္ၿပီပဲ။ ထို႕ေၾကာင့္ ႏွင္းဆီကဲ့သို႕ အေရာင္ အဆင္းအားျဖင့္ လွပျခင္း၊ ရနံ႕ေမႊးပ်ံ႕ျခင္း၊ တည္ၾကည္ခိုင္ၿမဲျခင္း တို႕ႏွင့္အတူ ဆူးမ်ားဝိုင္းရံေသာ မာနတရားလဲ မလြဲမေသြ ပါဝင္ေနမည္မွာ ေသခ်ာလွေသာ သူ၏ ႏွင္းဆီႏွင့္ႏွင့္တူေသာ ခ်စ္ျခင္းကို ကိုယ္ ျပန္လည္လက္ခံႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့သည္ကိုလဲ သူ... ကိုယ့္ကို ခြင့္လႊတ္စိတ္ျဖင့္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၾကိဳးစား နားလည္ႏိုင္ပါေစ ဟု ကိုယ္ ဆုေတာင္းေနမည္ ျဖစ္ပါသည္။
**သက္ေဝ **
ဒီေန႕မနက္ေစာေစာ ႏွင္းဆီနီတပြင့္အေၾကာင္း စဥ္းစားမိသည္။ ထိုမွတဖန္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ႏွင့္ ႏွင္းဆီနီ… မည္သို႕ ပတ္သက္ ဆက္စပ္ေနသနည္း ဟု ဆက္၍ စဥ္းစားမိသည္။ ပင္ကိုယ္သဘာဝအရ တင့္တယ္ စိုေျပေသာ အေရာင္၊ စြဲမက္ဖြယ္ လွပေသာ အဆင္း၊ ရုန္းမထြက္ႏိုင္ေအာင္ ေမႊးပ်ံ႕ေသာ ရနံ႕၊ တည္ၾကည္ ခိုင္ျမဲေသာ ဟန္ပန္ တို႕ႏွင့္အတူ မာနတရားကိုျပေသာ ဆူးကေလးမ်ားစြာ ပါဝင္ေလေသာ ထို ႏွင္းဆီ…။ ႏွင္းဆီသည္ ခ်စ္ျခင္းကိုျပေသာ သေကၤတ တခုဟု ယူဆၾကပါလွ်င္ ထိုခ်စ္ျခင္းသည္ အေရာင္ အဆင္းအားျဖင့္ လွပျခင္း၊ ရနံ႕ေမႊးပ်ံ႕ျခင္း၊ တည္ၾကည္ခိုင္ၿမဲျခင္း တို႕ႏွင့္အတူ ဆူးမ်ားဝိုင္းရံေသာ မာနတရားလဲ မလြဲမေသြ ပါဝင္ေနလိမ့္မည္ ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်မိပါသည္။
မည္သို႕ေသာ မာနမ်ိဳးမွ် မရွိေလာက္ဟု ကိုယ္တိုင္ အေသအခ်ာ နားလည္ ယံုၾကည္ခဲ့ရသူ ကိုယ္တိုင္ ခ်စ္ခင္စံုမက္လွစြာ စိတ္တိုင္းက် ေရြးခ်ယ္ထားခဲ့ေသာ ကိုယ့္ႏွင္းဆီဦးတြင္ ဘယ္သူႏွင့္မွ်မတူေသာ ထက္ျမက္ ျပတ္သား တင္းမာေသာ မာနတရားတခု ရွိေနေၾကာင္းကို ထင္ထင္ရွားရွား သိရွိ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရေသာ ဟိုးခပ္ေဝးေဝးက ေန႕တေန႕ အေၾကာင္းကို ျပန္ေတြးမိတိုင္း ကိုယ့္ႏွလံုးသားကို ခြ်န္ထက္ေသာ ႏွင္းဆီဆူးမ်ား အစင္းေပါင္းမ်ားစြာ ျပိဳင္တူ နစ္ဝင္သကဲ့သို႕ လတ္ဆတ္ နာက်င္စြာ ခံစားေနရဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေန႕က သူကိုယ္တိုင္ ေရးၿပီး ေက်ာင္းေရွ႕ ခေရပင္တန္းေအာက္တြင္ ကိုယ့္လက္ထဲသို႕ သူကိုယ္တိုင္ ထည့္ေပးခဲ့ေသာ စာအုပ္ထဲမွ တေၾကာင္းတည္းေသာ စာေလးကိုလဲ ယေန႕ထက္တိုင္ ကိုယ္ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိ ျမင္ေယာင္ေနပါေသးသည္။
ထိုေန႕ကအေၾကာင္းကို ျပန္စဥ္းစားလိုက္တိုင္း စာရြက္ ျဖဴျဖဴေပၚတြင္ စိုလက္ေနေသာ မင္အနက္ေရာင္ျဖင့္ “သူငယ္ခ်င္းလို႕ပဲ ဆက္၍ ေခၚမည္...” ဟုေရးၿပီး ကိုယ့္နာမည္ အျပည့္အစံုကို လက္ေရးခပ္ၾကီးၾကီးျဖင့္ ေရးထားေသာ သူ႕စာသည္ ကိုယ့္မ်က္ေစ့ေအာက္သို႕ အခု ေလာေလာလတ္လတ္ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာသလို ယေန႕တိုင္ ခံစားေနရဆဲ...။ ကိုယ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္၏ အေၾကာင္းကို အစ အဆံုးသိေသာ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕က ေျပာလာၾကသည့္ ေကာက္ခ်က္မ်ားအရကေတာ့ ထိုအျဖစ္ေတြသည္ သူ႕မာနကို ထိပါးေစေသာ၊ မဆင္မျခင္ေျပာခဲ့ေသာ ကိုယ့္ စကားတခြန္းေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္တဲ့...။
အို... ကိုယ္က တမင္ ရည္ရြယ္ခဲ့ျခင္း မရွိေသာ္လည္း ကိုယ့္စကားက သူ႕ကို ထိထိခိုက္ခိုက္ နာက်င္ေစခဲ့သည္ကိုး။ ကိုယ္က မထင္မွတ္ပဲ ႏႈတ္လြန္ကာ စကားေျပာ မွားခဲ့ေလသည္ကိုး။ ထိုအခါ သူ႕ႏႈတ္ဖ်ားမွ ခ်စ္စကားေလးတခြန္းျဖင့္ လွပစြာ စတင္ခဲ့ေသာ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္၏ အခ်စ္မွတ္တမ္းေလးတခုသည္ သူ၏ စကားေလးတခြန္း (အမွန္ကေတာ့ စာေလး တေၾကာင္းပါ) ေၾကာင့္ပင္ လြင့္စင္ ပ်က္ျပယ္သြားခဲ့ၿပီေကာ...။ ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ခြင့္လဲ မေပးႏိုင္ေတာ့ၿပီ ဟု သူငယ္ခ်င္းတေယာက္မွ တဆင့္ ျပတ္ေတာက္ေသာ စကားလူၾကံဳလဲ ပါးခဲ့ေသးသည္ေလ။ ကိုယ့္စိတ္ေတြ အလြန္တရာထိခိုက္ ေၾကကြဲခဲ့ေသာ္လည္း ကိုယ္ျပံဳးေနခဲ့ပါသည္။ ကိုယ္ သူ႕ကို ခ်စ္သည္ပဲ။ အရာရာသည္ သူ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတိုင္းသာ ရွိေစရမည္ေပါ့။ ကိုယ္ ေက်နပ္ပါသည္...။
သည့္ေနာက္ေတာ့ ကိုယ္တို႕ခ်င္း ေဝးကြာခဲ့ၾကရသည္။ သို႕ေသာ္လည္း တကယ့္ တကယ္မွာ သိပ္မေဝးကြာလွေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝိုင္းတို႕ၾကားတြင္ တေယာက္အေၾကာင္းကို တေယာက္က မစံုစမ္း မေမးျမန္းေသာ္လည္း သူ႕အလိုလို ၾကားသိေနၾကရျပန္သည္။ ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ...။ သည္လိုႏွင့္ ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က သူ႕အေၾကာင္း သတင္းတပုဒ္ကို သယ္ေဆာင္လာခဲ့သည္။ မာနတရားကို ထိပါးေသာေၾကာင့္ ကိုယ့္ကို ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ကိုယ့္အေပၚတြင္ အခ်စ္ေတြကျဖင့္ မျပယ္၊ တရက္တေန႕မွလဲ ေမ့မရပါၿပီ တဲ့... သူ႕ကို ခြင့္လႊတ္ လက္ခံေစရန္ ကိုယ့္ကို ျပန္ေတာင္းပန္ လိုပါသည္ တဲ့...။ ဘုရားေရ... ႏွစ္ေတြ ဒီေလာက္ၾကာလာကာမွ သူက ကိုယ့္ကို ေတာင္းပန္ခ်င္ သတဲ့လား...။ ကိုယ္ အျပံဳးတဝက္ႏွင့္ ေခါင္းကို အသာ ခါယမ္းလိုက္မိသည္။
ကိုယ္အတြက္ အရယ္ရဆံုး ပ်က္လံုးတခုျဖစ္ေပလိမ့္မည္ ဟုဆိုကာ ထိုသတင္းကို သယ္ေဆာင္လာေသာ သူငယ္ခ်င္းသည္ ကိုယ့္ မ်က္ႏွာအမူအယာကို အဖတ္တတ္ဆံုးေသာ၊ ကိုယ့္ကို နားအလည္ဆံုးေသာ၊ ကိုယ္ႏွင့္ သူ႕အေၾကာင္းကို ကၾကီးမွ အ အထိ သိထားေသာ ကိုယ့္ငယ္ေပါင္း အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ ကိုယ္ဘာမွ ျပန္မေျပာရေသးခင္မွာပင္ “ေအး... နင္ ဘယ္လိုမွ လက္မခံႏိုင္ဘူးဆိုတာ ငါသိပါတယ္... ဒီေကာင္က တဆိတ္ေတာ့ လြန္လြန္းတယ္၊ စိတ္ခ်… နင့္ေရွ႕ကို သူျပန္မေရာက္လာေစရဘူး... ဒီကိစၥ ငါ ၾကည့္ရွင္းလိုက္မယ္...” ဟု ဆိုကာ ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ေက်ာပိုးအိပ္ အညိဳေရာင္ေလးကို ဆြဲကာ စိတ္ျမန္လက္ျမန္ ထ ထြက္သြားေသာ သူငယ္ခ်င္းကို ကိုယ္ တားမည္ဆိုလွ်င္ အခ်ိန္မွီ ႏိုင္ေသာ္လည္း... “လူတေယာက္က သင့္အေပၚတြင္ တၾကိမ္မွားမိလွ်င္ ထိုအမွားသည္ သူ႕အမွားျဖစ္သည္၊ ႏွစ္ၾကိမ္ အမွားခံရပါက ထိုအမွားသည္ သင့္အမွားသာလွ်င္ ျဖစ္သည္” ဟူေသာ စကားကို စိတ္ထဲတြင္ စြဲေနေအာင္ အၾကိမ္ၾကိမ္ အထပ္ထပ္ေရရြတ္ကာ သူငယ္ခ်င္းကို တားဖို႕ မၾကိဳးစားေတာ့ပဲ မ်က္ေစ့တဆံုး ေငးၾကည့္ၿပီး ထိုေနရာမွာ ျငိမ္သက္စြာ ေျခစံုရပ္ က်န္ေနခဲ့မိပါသည္။
အဲဒီ ညေနက ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ၊ တေယာက္တည္း ေယာင္လည္လည္၊ ၿပီးေတာ့ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏိုင္လွစြာျဖင့္ လွည္းတန္းေစ်းထဲဝင္ကာ စိုလက္ ေတာက္ပေနေသာ ႏွင္းဆီ အနီရဲရဲ တစည္းကိုဝယ္မိပါသည္။ ၿပီးေတာ့ စုစုေပါင္း အပြင့္ ဆယ္ပြင့္ပါေသာ ႏွင္းဆီအစည္းကို ျဖည္ကာ အလွပဆံုး အရဲရင့္ဆံုးဟု ဖာသာ ေကာက္ခ်က္ခ်မိေသာ ႏွင္းဆီတပြင့္ကို ေရြးယူ၍ က်န္ကိုးပြင့္ကို ေစ်းသည္ထံ ျပန္လည္ ကမ္းေပးလိုက္မိပါသည္။ ႏွင္းဆီ ဆယ္ပြင့္ဖိုး ပိုက္ဆံေပးၿပီး တပြင့္သာ ယူေဆာင္သြားေသာ ကိုယ့္ကို နားမလည္ႏိုင္စြာ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ေငးၾကည့္ေနေသာ ေစ်းသည္ ေကာင္မေလးကို ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျပံဳးျပရင္း၊ ႏွင္းဆီနီတပြင့္ကို ကိုင္ေဆာင္ကာ ကိုယ္ ေပါ့ပါးစြာ လွည့္ထြက္ခဲ့ပါသည္။ ထိုညက ကိုယ့္အိပ္ရာေဘးတြင္ ထိုႏွင္းဆီနီေလးကို တင္ထားရင္း ႏွင္းဆီ၏ တိမ္းမူးဖြယ္ ရနံ႕ၾကားမွာ ကိုယ္ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ပါသည္။
သူငယ္ခ်င္းေတြၾကား မိတ္ေဆြေတြၾကား အထူးသျဖင့္ေတာ့ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ မရွိသင့္ေသာ မထားသင့္ေသာ ထိုမာနတရားကို ေရွ႕တန္းတင္ခဲ့ေသာ သူ႕ကို ကိုယ္ တကယ္ပဲ မမုန္းတီး မခါးသီး မနာက်င္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ႏွင္းဆီနီတပြင့္ႏွင့္တူေသာ သူ၏ခ်စ္ျခင္းကို ကိုယ္ ၾကိဳးစားၿပီး နားလည္ေပးခ်င္ပါသည္။ ကမာၻေပၚရွိ ႏွင္းဆီပြင့္တိုင္းသည္ အေသြးအေရာင္အားျဖင့္ မတူညီစြာ ကြဲျပားႏိုင္ေသာ္လည္း သူတို႕အားလံုးတြင္ တူညီေသာ မာေက်ာ ခြ်န္ျမ ထက္ရွေသာ ဆူးမ်ား ပါေနသည္ကိုေတာ့ျဖင့္ မည္သူမွ် မျငင္းႏိုင္ၿပီပဲ။ ထို႕ေၾကာင့္ ႏွင္းဆီကဲ့သို႕ အေရာင္ အဆင္းအားျဖင့္ လွပျခင္း၊ ရနံ႕ေမႊးပ်ံ႕ျခင္း၊ တည္ၾကည္ခိုင္ၿမဲျခင္း တို႕ႏွင့္အတူ ဆူးမ်ားဝိုင္းရံေသာ မာနတရားလဲ မလြဲမေသြ ပါဝင္ေနမည္မွာ ေသခ်ာလွေသာ သူ၏ ႏွင္းဆီႏွင့္ႏွင့္တူေသာ ခ်စ္ျခင္းကို ကိုယ္ ျပန္လည္လက္ခံႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့သည္ကိုလဲ သူ... ကိုယ့္ကို ခြင့္လႊတ္စိတ္ျဖင့္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၾကိဳးစား နားလည္ႏိုင္ပါေစ ဟု ကိုယ္ ဆုေတာင္းေနမည္ ျဖစ္ပါသည္။
**သက္ေဝ **
No comments:
Post a Comment