ပန္း။
ပန္း.....တဲ႔။
အဘြားအို တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစကားက ပန္းတဲ႔ေလ။
.........................................................................
အိပ္ရာထဲလဲေနတဲ႔ အဘြားကို ကူညီဖို႔အတြက္ ကၽြန္မနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ သက္ဆိုင္တဲ႔အရာအားလံုး အဘြားရဲ႕ အခန္းမွာ ေျပာင္းေရြ႕ အေျခခ်ျပီး ႏွစ္ရက္အၾကာမွာ ပထမဆံုးၾကားရတဲ႔ ေ၀ါဟာရကလည္း “ပန္း”ပဲျဖစ္ပါတယ္။ အေမနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕နာမည္ကိုပင္ ေမ႔ေနတတ္တဲ႔ အဘြားရဲ႕ ဒုတိယစကားကေတာ႔ “စံပယ္” ျဖစ္ပါတယ္။ အဘြားနဲ႔ အလႅာပသလႅာပ ေျပာခြင္႔ရျပီ ျဖစ္တဲ႔အတြက္ ကၽြန္မ ၀မ္းသာအားရ ျပန္ေျပာမိပါတယ္။
[Image]
“အဲဒါ စံပယ္ မဟုတ္ဘူး ဘြားဘြားရဲ႕ ... yarrow လို႔ေခၚတယ္။ ျမန္မာလိုေတာ႔ ဘယ္လိုေခၚတယ္ သမီးလည္း မသိဘူး။”
အဘြားနဲ႔ ကၽြန္မ ကၽြန္ပ်ဴတာကို ၾကည္႔ျပီး ေျပာေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ေသးေသးျဖဴျဖဴ ပန္းငယ္ေလးေတြဟာ အဘြားရဲ႕ ရီမႈိင္းတဲ႔ အျမင္မွာ စံပယ္ပန္းေယာင္ေဆာင္ေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီအခ်ိန္က ပဥၥမႏွစ္ရဲ႕ ဒုတိယႏွစ္၀က္ စာတမ္းျဖစ္တဲ႔ ေျမခင္းဗိသုကာဒီဇိုင္း (Landscape Design) အတြက္ Landscape CD ေတြ ၾကည္႔ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။
အဘြားက ကၽြန္မရဲ႕ စကားကို အေရးတယူမရွိပါ။ ကြန္ပ်ဴတာကိုပဲ ၾကည္႕ကာ “စံပယ္”လို႔ ထပ္မံေရရြတ္ခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ႔ အေမက အဘြားအတြက္ စံပယ္ပန္းေတြ တေပြ႕တပိုက္ ယူေဆာင္လာခဲ႔ပါတယ္။
“ေမေမက ဘုရားကပ္ခ်င္လို႔လား” ဘုရားတရားကို ၾကည္ညိဳတဲ႔ အဘြားရဲ႕ မေက်မနပ္ျဖစ္သြားတဲ႔ အမူအရာေလးဟာ ဘယ္ေလာက္အျပစ္ကင္းစင္ျပီး ခ်စ္စရာ ေကာင္းတယ္ဆိုတာ မေဖာ္ျပတတ္ေအာင္ပါပဲ။
“ေပး”တဲ႔။
အဘြားရဲ႕ ကေလးတစ္ေယာက္လို ဆိုးႏြဲ႔ျပီး ေတာင္းတဲ႔ ဟန္ေလးကို ကၽြန္မမွာ သေဘာက်လြန္းလို႔ မရယ္ဘဲ မေနႏိုင္ခဲ႔ဘူးေလ။
အဲဒီ အခ်ိန္ကစျပီး အဘြားရဲ႕ ခ်စ္ခင္ႏွစ္လိုဖြယ္ အေကာင္းဆံုး ျပဳမူလုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို ေတြ႕ရွိ သတိထားမိလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လည္း အဘြားနဲ႔ ပန္းေတြက ကၽြန္မကို အၾကီးအက်ယ္ အေႏွာက္အယွက္ေပးတဲ႔ အခ်ိန္ေတြလည္း ရွိခဲ႔ပါတယ္။ အခုအခါမွာ လြမ္းေမာဖြယ္ျဖစ္ေနေပမယ္႔ အဲဒီ အခ်ိန္ေတြတုန္းကေတာ႔ တကယ္႔ကို စိတ္ျငိဳၿငင္ခဲ႔ရတာေလ။
ဘယ္လိုပင္ ေျဖေပမယ္႔ အျပစ္မကင္းသလို ခံစားေနရဆဲ။ အဘြားက “သဇင္” “သဇင္” လို႔ ေတာင္႔တျပီး အေမက ၀ယ္လာတဲ႔ အခါမ်ိဳးမွာေပါ႔။
သဇင္ပန္းခက္ေတြက စံပယ္လို ႏွင္းဆီလို အထိအေတြ႔မွာ မႏူးညံ႕ေတာ႔ အဘြားက အနားမွာ အထားမခံဘူးေလ။ အဘြားျမင္သာတဲ႔ တစ္ေနရာရာမွာ ပန္းေတြကို ျပထားေပးရျပီး “သဇင္”ဆိုျပီး ေတာင္းကာမွ ခဏယူျပီး ေပး၊ ျပီးေတာ႔ ျပန္ထား။ က်န္တဲ႔ အခ်ိန္ေတြမွာ မေထာင္းသာေပမယ္႔ ပံုဆြဲတဲ႔ အခါမွာေတာ႔ ကၽြန္မ မလွမပ ဒုကၡေရာက္ခဲ႔တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဘြားက ျပန္ထားခိုင္းလို႔ ျမင္သာတဲ႔ ေနရာမွာ ပန္းကို ခ်ထားေပးျပီး Repito ေဖာင္တိန္ ကိုင္လို႔မွ ငါးမိနစ္ မၾကာေသးခင္မွာတင္ အဘြားက “သဇင္”လို႔ ထပ္မံ ျမည္တမ္းေတာ႔ကာ.....။
ခက္တာက အဘြားက ပန္းအတုေတြကို လံုး၀ လက္မခံဘူးေလ။ဒီလိုနဲ႔ပဲ အဘြားရဲ႕ ႏႈတ္ဖ်ားက ပန္းနာမည္မ်ိဳးစံုကို ၾကားနာခြင္႔ရခဲ႔သလုိ ပန္းအလွျပင္ သင္တန္း မတတ္ဘူးတဲ႔ ကၽြန္မလည္း ပန္းအိုးထိုးနည္းပညာရပ္ အနားကို ဒယိမ္းဒယိုင္နဲ႔ လြင္႔ပါးက်ေရာက္သြားခဲ႔တာ ျဖစ္ပါတယ္။ .................................................................
ဒါေပမယ္႔ ခဏတာသာ ေျပလည္ခဲ႔တာရယ္။ အဘြားက ကၽြန္မရဲ႕ မျဖစ္ညစ္က်ယ္ပန္းအိုးေလးေတြနဲ႔ မေရာင္႕ရဲေတာ႔ဘဲ ေတာင္းတမႈေတြကို ပီပီသသ ေျပာၾကားလာခဲ႔တယ္ေလ။ “ဒူးေလာက္ရွိတဲ႔ ပန္းအိုးၾကီး ၀ယ္ေပး”တဲ႔။
အဘြားရဲ႕ ေျပာင္ေျမာက္လွတဲ႔ နာမ၀ိေသသနကို သေဘာက်ျပီး ကၽြန္မရယ္ခဲ႔ေပမယ္႔ အေမကေတာ႔ နည္းနည္းေလးမွ မျပံဳးခဲ႔ပါဘူး။ “အကုန္အက်ေတြ မ်ားလွတယ္ သမီးရယ္။ ေနာက္ေတာ႕လည္း သမီးဘြားဘြား ေမ႔ေမ႔ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားမွာပါ။”
အေမေျပာသလိုပါပဲ....အဘြားက သူ႔ရဲ႕ တရုတ္ပန္းအိုးေတြကို အာရံုထဲကေန အသာတၾကည္ ထုတ္ပစ္ႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဘြားကို ပန္းအိုးေတြ လက္ေဆာင္ေပးခ်င္တဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ခ်င္ျခင္းကေတာ႔ ႏုလံုးသားထဲမွာ ဆူးစူးေနသလိုပဲ စြဲထင္ေနရာယူသြားျပီ ျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္မေလ စာအုပ္ေတြ မ၀ယ္ေတာ႔ဘဲ ပိုက္ဆံစုခဲ႔တယ္။ CD ေတြ မ၀ယ္ေတာ႔ဘဲ ပိုက္ဆံစုခဲ႔တယ္။ မိန္းကေလး အသံုးအေဆာင္ေတြကို မ်က္ႏွာလြဲျပီးေတာ႔လည္း ပိုက္ဆံစုခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ အေမက ကၽြန္မရဲ႕ ဆႏၵကို ပယ္ခ်ခဲ႔ပါတယ္။ “ဒီေလာက္ ေနရာ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ.....သမီးရယ္”
ဘယ္ေတာ႔မွ ေမ႔ေဖ်ာက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္။အခ်ိဳးတက် လိုက္ေလ်ာညီေထြ မရွိဘဲ ထိုးစိုက္ထားတဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ပန္းအိုးေလးေတြကို အဘြားက ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးနဲ႔ လွည္႔ပတ္ၾကည္႔တဲ႔ အခါတိုင္း ထိန္းထားတဲ႔ၾကားက အရည္ၾကည္ၾကည္ေလးေတြဟာ မ်က္၀န္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ စုစည္းလာတတ္တာ။
ယေန႕ထက္တိုင္ယံုၾကည္ေနဆဲ။ ပန္းေတြ အျပည္႔နဲ႔ ပန္းအိုးၾကီးကိုသာ ရရင္ အဘြားထူးထူးကဲကဲ ေပ်ာ္ရႊင္သြားမွာပဲဆိုတာ။
မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကၽြန္မ ေၾကကြဲေနခဲ႔ေပမယ္႔ ေလာကဓံရဲ႕ အထုအေထာင္းကို ခံႏုိင္ရည္ရွိေနျပီျဖစ္တဲ႔ အဘြားကေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ပန္းအိုးေလးေတြနဲ႔ ကၽြန္မျပတဲ႔ Landscape CD ေတြနဲ႔ပဲ ေရာင္႔ရဲ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ႔တယ္ေလ။
ေနာက္ဆံုးေတာ႔လည္း ပန္းေတြနဲ႔ အဘြားကို ခြဲျခားမယ္႔ အခ်ိန္တစ္စဟာ ရက္ရက္စက္စက္ကို က်ေရာက္လာခဲ႔တာ။ ဘယ္အရာနဲ႔မွ တားဆီးကာကြယ္လို႔ မရခဲ႔။ ............................................................
ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ဖို႔ ခက္ခက္ခဲခဲ ၾကိဳးစားေနတဲ႔ အဘြားကို ၾကည္႔ကာ အေမက အံၾကိတ္ရင္း အသံတိတ္ငိုႏိုင္ေပမယ္႔ ကၽြန္မကေတာ႔ အဲဒီေလာက္ ဣေႄႏၵဆည္မဆည္ႏိုင္ခဲ႔ပါဘူး။
ဒါေပမယ္႔ ဒီဒဏ္ရာေတြ ထက္ျပင္းကာ ႏုလံုးအိမ္ကို အမွန္တကယ္ ထိခိုက္ရွတေစခဲ႔တာကေတာ႔ အဘြားကို ႐ိုးရာ အစဥ္အလာအတိုင္း ေနရာခ်ထားတဲ႔ အခါမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဘြားက သူ႕အနားမွာ ပန္းေတြကို ရွိေစခ်င္မွာ အမွန္တကယ္ပဲ ေသခ်ေနပါရဲ႕ အဘြားကို ပန္းေတြအၾကားမွာ လဲေလ်ာင္းေစဖို႔ေတာ႔ ဘယ္သူကမွ ခြင္႔မျပဳၾကဘူးေလ။ သည္းခံႏိုင္စြမ္း ပါးလ်လာျပီျဖစ္တဲ႔ ကၽြန္မ ပန္းေခြေတြ၊ ပန္းျခင္းေတြကိုပဲ လက္ခံ လာရတဲ႔အခါမွာေတာ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္း ျပိဳကြဲျပီ ျဖစ္ပါတယ္။
“ေမေမ သမီးတို႕ မိသားစုက ဘြားဘြားကို ပန္းစည္းပဲ ေပးမယ္ေနာ္။ ဘြားဘြားက ပန္းစည္းကိုပဲ ပိုၾကိဳက္မွာ” ရလဒ္ကေတာ႔ အေမရဲ႕ ေဒါသ မ်က္ေစာင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အံ႔ၾသ၀မ္းနည္းစရာရယ္။ အစဥ္အလာ စည္းမ်ဥ္းေတြက အဘြားထက္ပိုျပီး အေရးပါသတဲ႔ေလ။ တကယ္ဆို အေမက အရာရာမွာ နားလည္မႈရွိသူပါ။ “ဘြားဘြား အေ၀းၾကီးကို အျပီးအပိုင္ ထြက္သြားေတာ႔မယ္႔ အခ်ိန္ကေလးမွာေတာင္ တမ္းတခဲ႔တာ “ပန္း”ဆိုတာ ေမေမ ေမ႔ေနျပီလား။ ” ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မတတ္ႏိုင္တာ ႏႈတ္ခမ္းကိုပိတ္ ခပ္ဆိတ္ဆိတ္ေလ....တိတ္တိတ္ေလးေန႐ံုသာ။ အေတြးအိမ္ထဲမွာေတာ႔ ေမးခြန္းေတြ ပြက္ပြက္ထလို႔ ညံဆူဟစ္ေအာ္ကာ။
ေ၀းလြင္႔သြားျပီျဖစ္တဲ႔ ပံုရိပ္လႈိင္းေတြက ၀ိုးတ၀ါးေမွးမွိန္ဖို႔ အခ်ိန္လံုလံုေလာက္ေလာက္ ရရွိေနျပီ ျဖစ္ေပမယ္႔ အနီး၀န္းက်င္မွာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ေျပးလႊားေနဆဲရယ္။
“ေမေမ ေ၀ဒနာေတြကို “ငါ”စြဲျပီး ေဒါသေတြ မျဖစ္နဲ႔ေနာ္။ ေ၀ဒနာက သူ႔သေဘာနဲ႔သူ ျဖစ္ပ်က္ေနတာ။ သတိေလးနဲ႔ ျမင္ေအာင္ ေမေမ ၾကည္႔ေနာ္။” အေမ႕ ေျပာစကားေတြကို အဘြား နားမ၀င္ခဲ႔တာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔သာ “ပန္း”လို႔ ထပ္မ ံေရရြတ္ခဲ႔တာေပါ႔။
“ဟုတ္တယ္ ေမေမ....ေမေမၾကိဳက္တဲ႔ ႏွင္းဆီပန္းေတြေလ သမီး ဘုရားကို လွဴထားတယ္။ ေမေမ သာဓုေခၚျပီး ဘုရားကို အာ႐ံုျပဳေပးေနာ္။” ဒါဟာ ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ ဇာတ္သိမ္းလား။ ေၾကကြဲဖြယ္ နိဂံုးလား။ အဘြားရဲ႕ စိတ္ကို အေမ မဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ႔ဘူး။ အဘြားရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစကားက “ပန္း”တဲ႔ေလ။ ဟုတ္ကဲ႕။ “ပန္း”ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အခုေတာ႔ အဘြားရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင္႔ေလ...သစ္ပင္ေလးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႔ဖို႔အတြက္ ငွက္ကေလးေတြရဲ႕ ေတးသံမွာ ႏွစ္ေမ်ာဖို႔အတြက္ ေကာင္းကင္အေထြေထြရဲ႕ ျခယ္လွယ္မႈမွာ ၾကည္ႏူးရင္ခုန္ဖို႔အတြက္ ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ႔မွ မေမ႔ေလ်ာ႔ေတာ႔ပါ။
၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္။ သဘာ၀နဲ႔ အလိုက္သင္႔ အလ်ားသင္႔ ႏွစ္ျခိဳက္ေပ်ာ္၀င္တယ္ဆိုတာ အထူးတလည္ ၾကိဳးစားယူရတဲ႔ ျဖစ္စဥ္ မဟုတ္ဘူးေလ။
ဘယ္ေလာက္ပဲ ၀မ္းနည္းနာက်င္ေနပါေစ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေၾကကြဲျပိဳလဲေနပါေစ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ထိုးႏွက္ ဖိအားေပးေနပါေစ။ သဘာ၀ရဲ႕ အလွတရားေတြကို လ်စ္လ်ဴ႐ွဳျပီး အလုပ္ေတြကို ကသုတ္ကရုတ္ မျပဳမူမိေအာင္ သတိေဆာင္ကာ ဖန္တီးေနထိုင္ဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အခုေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕ လသာေဆာင္ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ပန္းအိုးေသးေသးေလးေတြနဲ႔ စီရရီ စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ႔ ပန္းပင္ေလးေတြ ရွိေနျပီ။ ကၽြန္မအတြက္။ အေမ႕ အတြက္။ ျပီးေတာ႔....ကၽြန္မသိတတ္တဲ႔ အခ်ိန္ကစျပီး နာမက်န္းမျဖစ္ခင္ အထိ ပန္းေတြကို အေရးတယူ မရွိခဲ႔တဲ႔ အဘြားအတြက္.....။
**မယ္ကိုး**
ပန္း။
ပန္း.....တဲ႔။
အဘြားအို တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစကားက ပန္းတဲ႔ေလ။
.........................................................................
အိပ္ရာထဲလဲေနတဲ႔ အဘြားကို ကူညီဖို႔အတြက္ ကၽြန္မနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ သက္ဆိုင္တဲ႔အရာအားလံုး အဘြားရဲ႕ အခန္းမွာ ေျပာင္းေရြ႕ အေျခခ်ျပီး ႏွစ္ရက္အၾကာမွာ ပထမဆံုးၾကားရတဲ႔ ေ၀ါဟာရကလည္း “ပန္း”ပဲျဖစ္ပါတယ္။ အေမနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕နာမည္ကိုပင္ ေမ႔ေနတတ္တဲ႔ အဘြားရဲ႕ ဒုတိယစကားကေတာ႔ “စံပယ္” ျဖစ္ပါတယ္။ အဘြားနဲ႔ အလႅာပသလႅာပ ေျပာခြင္႔ရျပီ ျဖစ္တဲ႔အတြက္ ကၽြန္မ ၀မ္းသာအားရ ျပန္ေျပာမိပါတယ္။
[Image]
“အဲဒါ စံပယ္ မဟုတ္ဘူး ဘြားဘြားရဲ႕ ... yarrow လို႔ေခၚတယ္။ ျမန္မာလိုေတာ႔ ဘယ္လိုေခၚတယ္ သမီးလည္း မသိဘူး။”
အဘြားနဲ႔ ကၽြန္မ ကၽြန္ပ်ဴတာကို ၾကည္႔ျပီး ေျပာေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ေသးေသးျဖဴျဖဴ ပန္းငယ္ေလးေတြဟာ အဘြားရဲ႕ ရီမႈိင္းတဲ႔ အျမင္မွာ စံပယ္ပန္းေယာင္ေဆာင္ေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီအခ်ိန္က ပဥၥမႏွစ္ရဲ႕ ဒုတိယႏွစ္၀က္ စာတမ္းျဖစ္တဲ႔ ေျမခင္းဗိသုကာဒီဇိုင္း (Landscape Design) အတြက္ Landscape CD ေတြ ၾကည္႔ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။
အဘြားက ကၽြန္မရဲ႕ စကားကို အေရးတယူမရွိပါ။ ကြန္ပ်ဴတာကိုပဲ ၾကည္႕ကာ “စံပယ္”လို႔ ထပ္မံေရရြတ္ခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ႔ အေမက အဘြားအတြက္ စံပယ္ပန္းေတြ တေပြ႕တပိုက္ ယူေဆာင္လာခဲ႔ပါတယ္။
“ေမေမက ဘုရားကပ္ခ်င္လို႔လား” ဘုရားတရားကို ၾကည္ညိဳတဲ႔ အဘြားရဲ႕ မေက်မနပ္ျဖစ္သြားတဲ႔ အမူအရာေလးဟာ ဘယ္ေလာက္အျပစ္ကင္းစင္ျပီး ခ်စ္စရာ ေကာင္းတယ္ဆိုတာ မေဖာ္ျပတတ္ေအာင္ပါပဲ။
“ေပး”တဲ႔။
အဘြားရဲ႕ ကေလးတစ္ေယာက္လို ဆိုးႏြဲ႔ျပီး ေတာင္းတဲ႔ ဟန္ေလးကို ကၽြန္မမွာ သေဘာက်လြန္းလို႔ မရယ္ဘဲ မေနႏိုင္ခဲ႔ဘူးေလ။
အဲဒီ အခ်ိန္ကစျပီး အဘြားရဲ႕ ခ်စ္ခင္ႏွစ္လိုဖြယ္ အေကာင္းဆံုး ျပဳမူလုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို ေတြ႕ရွိ သတိထားမိလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လည္း အဘြားနဲ႔ ပန္းေတြက ကၽြန္မကို အၾကီးအက်ယ္ အေႏွာက္အယွက္ေပးတဲ႔ အခ်ိန္ေတြလည္း ရွိခဲ႔ပါတယ္။ အခုအခါမွာ လြမ္းေမာဖြယ္ျဖစ္ေနေပမယ္႔ အဲဒီ အခ်ိန္ေတြတုန္းကေတာ႔ တကယ္႔ကို စိတ္ျငိဳၿငင္ခဲ႔ရတာေလ။
ဘယ္လိုပင္ ေျဖေပမယ္႔ အျပစ္မကင္းသလို ခံစားေနရဆဲ။ အဘြားက “သဇင္” “သဇင္” လို႔ ေတာင္႔တျပီး အေမက ၀ယ္လာတဲ႔ အခါမ်ိဳးမွာေပါ႔။
သဇင္ပန္းခက္ေတြက စံပယ္လို ႏွင္းဆီလို အထိအေတြ႔မွာ မႏူးညံ႕ေတာ႔ အဘြားက အနားမွာ အထားမခံဘူးေလ။ အဘြားျမင္သာတဲ႔ တစ္ေနရာရာမွာ ပန္းေတြကို ျပထားေပးရျပီး “သဇင္”ဆိုျပီး ေတာင္းကာမွ ခဏယူျပီး ေပး၊ ျပီးေတာ႔ ျပန္ထား။ က်န္တဲ႔ အခ်ိန္ေတြမွာ မေထာင္းသာေပမယ္႔ ပံုဆြဲတဲ႔ အခါမွာေတာ႔ ကၽြန္မ မလွမပ ဒုကၡေရာက္ခဲ႔တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဘြားက ျပန္ထားခိုင္းလို႔ ျမင္သာတဲ႔ ေနရာမွာ ပန္းကို ခ်ထားေပးျပီး Repito ေဖာင္တိန္ ကိုင္လို႔မွ ငါးမိနစ္ မၾကာေသးခင္မွာတင္ အဘြားက “သဇင္”လို႔ ထပ္မံ ျမည္တမ္းေတာ႔ကာ.....။
ခက္တာက အဘြားက ပန္းအတုေတြကို လံုး၀ လက္မခံဘူးေလ။ဒီလိုနဲ႔ပဲ အဘြားရဲ႕ ႏႈတ္ဖ်ားက ပန္းနာမည္မ်ိဳးစံုကို ၾကားနာခြင္႔ရခဲ႔သလုိ ပန္းအလွျပင္ သင္တန္း မတတ္ဘူးတဲ႔ ကၽြန္မလည္း ပန္းအိုးထိုးနည္းပညာရပ္ အနားကို ဒယိမ္းဒယိုင္နဲ႔ လြင္႔ပါးက်ေရာက္သြားခဲ႔တာ ျဖစ္ပါတယ္။ .................................................................
ဒါေပမယ္႔ ခဏတာသာ ေျပလည္ခဲ႔တာရယ္။ အဘြားက ကၽြန္မရဲ႕ မျဖစ္ညစ္က်ယ္ပန္းအိုးေလးေတြနဲ႔ မေရာင္႕ရဲေတာ႔ဘဲ ေတာင္းတမႈေတြကို ပီပီသသ ေျပာၾကားလာခဲ႔တယ္ေလ။ “ဒူးေလာက္ရွိတဲ႔ ပန္းအိုးၾကီး ၀ယ္ေပး”တဲ႔။
အဘြားရဲ႕ ေျပာင္ေျမာက္လွတဲ႔ နာမ၀ိေသသနကို သေဘာက်ျပီး ကၽြန္မရယ္ခဲ႔ေပမယ္႔ အေမကေတာ႔ နည္းနည္းေလးမွ မျပံဳးခဲ႔ပါဘူး။ “အကုန္အက်ေတြ မ်ားလွတယ္ သမီးရယ္။ ေနာက္ေတာ႕လည္း သမီးဘြားဘြား ေမ႔ေမ႔ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားမွာပါ။”
အေမေျပာသလိုပါပဲ....အဘြားက သူ႔ရဲ႕ တရုတ္ပန္းအိုးေတြကို အာရံုထဲကေန အသာတၾကည္ ထုတ္ပစ္ႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဘြားကို ပန္းအိုးေတြ လက္ေဆာင္ေပးခ်င္တဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ခ်င္ျခင္းကေတာ႔ ႏုလံုးသားထဲမွာ ဆူးစူးေနသလိုပဲ စြဲထင္ေနရာယူသြားျပီ ျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္မေလ စာအုပ္ေတြ မ၀ယ္ေတာ႔ဘဲ ပိုက္ဆံစုခဲ႔တယ္။ CD ေတြ မ၀ယ္ေတာ႔ဘဲ ပိုက္ဆံစုခဲ႔တယ္။ မိန္းကေလး အသံုးအေဆာင္ေတြကို မ်က္ႏွာလြဲျပီးေတာ႔လည္း ပိုက္ဆံစုခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ အေမက ကၽြန္မရဲ႕ ဆႏၵကို ပယ္ခ်ခဲ႔ပါတယ္။ “ဒီေလာက္ ေနရာ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ.....သမီးရယ္”
ဘယ္ေတာ႔မွ ေမ႔ေဖ်ာက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္။အခ်ိဳးတက် လိုက္ေလ်ာညီေထြ မရွိဘဲ ထိုးစိုက္ထားတဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ပန္းအိုးေလးေတြကို အဘြားက ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးနဲ႔ လွည္႔ပတ္ၾကည္႔တဲ႔ အခါတိုင္း ထိန္းထားတဲ႔ၾကားက အရည္ၾကည္ၾကည္ေလးေတြဟာ မ်က္၀န္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ စုစည္းလာတတ္တာ။
ယေန႕ထက္တိုင္ယံုၾကည္ေနဆဲ။ ပန္းေတြ အျပည္႔နဲ႔ ပန္းအိုးၾကီးကိုသာ ရရင္ အဘြားထူးထူးကဲကဲ ေပ်ာ္ရႊင္သြားမွာပဲဆိုတာ။
မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကၽြန္မ ေၾကကြဲေနခဲ႔ေပမယ္႔ ေလာကဓံရဲ႕ အထုအေထာင္းကို ခံႏုိင္ရည္ရွိေနျပီျဖစ္တဲ႔ အဘြားကေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ပန္းအိုးေလးေတြနဲ႔ ကၽြန္မျပတဲ႔ Landscape CD ေတြနဲ႔ပဲ ေရာင္႔ရဲ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ႔တယ္ေလ။
ေနာက္ဆံုးေတာ႔လည္း ပန္းေတြနဲ႔ အဘြားကို ခြဲျခားမယ္႔ အခ်ိန္တစ္စဟာ ရက္ရက္စက္စက္ကို က်ေရာက္လာခဲ႔တာ။ ဘယ္အရာနဲ႔မွ တားဆီးကာကြယ္လို႔ မရခဲ႔။ ............................................................
ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ဖို႔ ခက္ခက္ခဲခဲ ၾကိဳးစားေနတဲ႔ အဘြားကို ၾကည္႔ကာ အေမက အံၾကိတ္ရင္း အသံတိတ္ငိုႏိုင္ေပမယ္႔ ကၽြန္မကေတာ႔ အဲဒီေလာက္ ဣေႄႏၵဆည္မဆည္ႏိုင္ခဲ႔ပါဘူး။
ဒါေပမယ္႔ ဒီဒဏ္ရာေတြ ထက္ျပင္းကာ ႏုလံုးအိမ္ကို အမွန္တကယ္ ထိခိုက္ရွတေစခဲ႔တာကေတာ႔ အဘြားကို ႐ိုးရာ အစဥ္အလာအတိုင္း ေနရာခ်ထားတဲ႔ အခါမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဘြားက သူ႕အနားမွာ ပန္းေတြကို ရွိေစခ်င္မွာ အမွန္တကယ္ပဲ ေသခ်ေနပါရဲ႕ အဘြားကို ပန္းေတြအၾကားမွာ လဲေလ်ာင္းေစဖို႔ေတာ႔ ဘယ္သူကမွ ခြင္႔မျပဳၾကဘူးေလ။ သည္းခံႏိုင္စြမ္း ပါးလ်လာျပီျဖစ္တဲ႔ ကၽြန္မ ပန္းေခြေတြ၊ ပန္းျခင္းေတြကိုပဲ လက္ခံ လာရတဲ႔အခါမွာေတာ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္း ျပိဳကြဲျပီ ျဖစ္ပါတယ္။
“ေမေမ သမီးတို႕ မိသားစုက ဘြားဘြားကို ပန္းစည္းပဲ ေပးမယ္ေနာ္။ ဘြားဘြားက ပန္းစည္းကိုပဲ ပိုၾကိဳက္မွာ” ရလဒ္ကေတာ႔ အေမရဲ႕ ေဒါသ မ်က္ေစာင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အံ႔ၾသ၀မ္းနည္းစရာရယ္။ အစဥ္အလာ စည္းမ်ဥ္းေတြက အဘြားထက္ပိုျပီး အေရးပါသတဲ႔ေလ။ တကယ္ဆို အေမက အရာရာမွာ နားလည္မႈရွိသူပါ။ “ဘြားဘြား အေ၀းၾကီးကို အျပီးအပိုင္ ထြက္သြားေတာ႔မယ္႔ အခ်ိန္ကေလးမွာေတာင္ တမ္းတခဲ႔တာ “ပန္း”ဆိုတာ ေမေမ ေမ႔ေနျပီလား။ ” ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မတတ္ႏိုင္တာ ႏႈတ္ခမ္းကိုပိတ္ ခပ္ဆိတ္ဆိတ္ေလ....တိတ္တိတ္ေလးေန႐ံုသာ။ အေတြးအိမ္ထဲမွာေတာ႔ ေမးခြန္းေတြ ပြက္ပြက္ထလို႔ ညံဆူဟစ္ေအာ္ကာ။
ေ၀းလြင္႔သြားျပီျဖစ္တဲ႔ ပံုရိပ္လႈိင္းေတြက ၀ိုးတ၀ါးေမွးမွိန္ဖို႔ အခ်ိန္လံုလံုေလာက္ေလာက္ ရရွိေနျပီ ျဖစ္ေပမယ္႔ အနီး၀န္းက်င္မွာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ေျပးလႊားေနဆဲရယ္။
“ေမေမ ေ၀ဒနာေတြကို “ငါ”စြဲျပီး ေဒါသေတြ မျဖစ္နဲ႔ေနာ္။ ေ၀ဒနာက သူ႔သေဘာနဲ႔သူ ျဖစ္ပ်က္ေနတာ။ သတိေလးနဲ႔ ျမင္ေအာင္ ေမေမ ၾကည္႔ေနာ္။” အေမ႕ ေျပာစကားေတြကို အဘြား နားမ၀င္ခဲ႔တာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔သာ “ပန္း”လို႔ ထပ္မ ံေရရြတ္ခဲ႔တာေပါ႔။
“ဟုတ္တယ္ ေမေမ....ေမေမၾကိဳက္တဲ႔ ႏွင္းဆီပန္းေတြေလ သမီး ဘုရားကို လွဴထားတယ္။ ေမေမ သာဓုေခၚျပီး ဘုရားကို အာ႐ံုျပဳေပးေနာ္။” ဒါဟာ ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ ဇာတ္သိမ္းလား။ ေၾကကြဲဖြယ္ နိဂံုးလား။ အဘြားရဲ႕ စိတ္ကို အေမ မဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ႔ဘူး။ အဘြားရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစကားက “ပန္း”တဲ႔ေလ။ ဟုတ္ကဲ႕။ “ပန္း”ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အခုေတာ႔ အဘြားရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင္႔ေလ...သစ္ပင္ေလးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႔ဖို႔အတြက္ ငွက္ကေလးေတြရဲ႕ ေတးသံမွာ ႏွစ္ေမ်ာဖို႔အတြက္ ေကာင္းကင္အေထြေထြရဲ႕ ျခယ္လွယ္မႈမွာ ၾကည္ႏူးရင္ခုန္ဖို႔အတြက္ ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ႔မွ မေမ႔ေလ်ာ႔ေတာ႔ပါ။
၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္။ သဘာ၀နဲ႔ အလိုက္သင္႔ အလ်ားသင္႔ ႏွစ္ျခိဳက္ေပ်ာ္၀င္တယ္ဆိုတာ အထူးတလည္ ၾကိဳးစားယူရတဲ႔ ျဖစ္စဥ္ မဟုတ္ဘူးေလ။
ဘယ္ေလာက္ပဲ ၀မ္းနည္းနာက်င္ေနပါေစ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေၾကကြဲျပိဳလဲေနပါေစ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ထိုးႏွက္ ဖိအားေပးေနပါေစ။ သဘာ၀ရဲ႕ အလွတရားေတြကို လ်စ္လ်ဴ႐ွဳျပီး အလုပ္ေတြကို ကသုတ္ကရုတ္ မျပဳမူမိေအာင္ သတိေဆာင္ကာ ဖန္တီးေနထိုင္ဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အခုေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕ လသာေဆာင္ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ပန္းအိုးေသးေသးေလးေတြနဲ႔ စီရရီ စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ႔ ပန္းပင္ေလးေတြ ရွိေနျပီ။ ကၽြန္မအတြက္။ အေမ႕ အတြက္။ ျပီးေတာ႔....ကၽြန္မသိတတ္တဲ႔ အခ်ိန္ကစျပီး နာမက်န္းမျဖစ္ခင္ အထိ ပန္းေတြကို အေရးတယူ မရွိခဲ႔တဲ႔ အဘြားအတြက္.....။
**မယ္ကိုး**
No comments:
Post a Comment