.............
“…ေအာင္ေအာင္ နင္ ငါ့ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ငါးေထာင္ယူေသးလား”
“ဟ..ငါက ဘာလို႕ယူရမွာလဲ..အလုပ္မရွိတဲ့သူဆိုျပီး နင္မစြပ္စြဲနဲ႕ဟ”
မေျပာခ်င္ေတာ့ျပီ။ အိတ္ထဲက ေငြငါးေထာင္ ေျခေထာက္ေပါက္ ေျပးေလေရာ့သလား။
မိသားစုေလးေယာက္ ရွိတဲ့ထဲမွာ အေမႏွင့္အေဖက မယူႏိုင္။ ယူစရာ
ဒီတစ္ေယာက္သာရွိသည္။ ရွိေစေတာ့။ သူမက ပိုက္ဆံအိတ္ကို
လက္လြတ္စပယ္ထားခဲ့မိသည္ကိုး။ ဆက္ေျပာရင္လည္း ေအာင္ေအာင့္ကိုေျပာလွ်င္
အေမႏွင့္အေဖက သူမကိုပဲဆူဦးမည္။ ကိုယ့္ကိုယ္သာ စိတ္ကုန္ရင္း
……ဆိုင္ေကာင္တာတြင္သာ သြားထိုင္မိေတာ့ျပီ။
သူမထက္ အသက္ႏွစ္ႏွစ္သာၾကီးေသာထိုအစ္ကိုသည္ သူမအေပၚေကာင္းက်ိဳးေပးျခင္း
တခါမွ် မရွိခဲ့ဖူး။။
ပညာကိုလည္း ဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္မသင္။ အခ်ိန္ရွိသေရြ႕ သူမႏွင့္ပဲ
ထိပ္တိုက္ေတြ႕ေနသည္မွာ စိတ္ပ်က္စရာ။
@@@@@@@
“အေမ့ သားကို သံုးေသာင္းေလာက္ရွာေပးပါ..အေရးၾကီးလို႕..ရွာေပးစမ္းပါဗ်ာ”
“ဟဲ့ ငါ့မွာဘယ္ရွိမလဲ..ငါ့ရံုးလစာေလးနဲ႕
မနည္းေလာက္ေအာင္သံုးေနရတာကို..နင့္အေဖေပးတာက
ေျခာက္ေသာင္းတည္းရယ္..နင့္ညီမေပးတဲ့
ေျခာက္ေသာင္းကျဖင့္ကုန္ေပါ့..ဒီၾကားတည္း နင့္ေပးရေသးတယ္..ဟိုတစ္ေန႕ကပဲ
ႏွစ္ေသာင္း..ငါ့လက္ထဲ ခုမရွိဘူးဟဲ့”
့ အေနာက္ဘက္ဆီမွ တီးတိုး တြတ္ထိုးေနေသာအသံမ်ား။
အမ္ပီဖိုးေလးနားေထာင္ဟန္ႏွင့္ နားၾကပ္တပ္ထားေသာသူမ အသံပိတ္ထားေသာေၾကာင့္
စကားအားလံုးအားရွင္းလင္းျပတ္သားစြာၾကားရသည္သာ။ သြားျပီ။ ျပီးလွ်င္
သူမရွာေပးဖို႕ အေမေျပာေတာ့မည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဒီေန႕မွပဲ မဲထုတ္ရက္။ တစ္ေန႕
သံုးေထာင္ႏႈန္းႏွင့္ လူဆယ္ေယာက္စုေသာမဲထုတ္ရက္။ ဘယ္အရာကိုမွ
ကြယ္ဝွက္ထားျခင္းမရွိခဲ့တာ မွားျပီထင္သည္။ ညေနမေပးလွ်င္ သူမ ႏွင့္
အေမစကားမ်ားေတာ့မည္။
“မၾကီး ဒီအထည္က ဘယ္ေလာက္လဲ”
“သံုးေထာင့္ငါးရာ ညီမေလး..ညီမေလးနဲ႕ဆိုလိုက္တာပဲ အသားက ျဖဴျဖဴဝင္းဝင္းေလးဆိုေတာ့ေလ”
ေကာင္ေလးႏွင့္ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ အနည္းငယ္ စကားတြတ္ထိုးျပီး ဝယ္သြားၾက၏။
ဘြဲ႕ေလးရျပီး အလုပ္လုပ္ခ်င္သည္ဟု အေဖ့ကိုေျပာေသာေၾကာင့္ ဖြင့္ေပးေသာ
ဆိုင္ေလး။ ဒီေဘထုပ္ဆိုင္ေလးကိုဖြင့္ကာစကျဖင့္ ေမာင္ေအာင္ေအာင္က
အေဖ့ကိုလည္းေျပာသည္။ အေမ့ကိုလည္းေျပာသည္။ ဒီသမီးကို ဒီလိုဆိုင္ေထာင္ေပးတာ
အေၾကြးတင္ဖို႕ပဲ ျဖစ္မွာပဲ ဆိုျပီး။ ေန႕ရွိသေရြ႔ညရွိသေရြ႕ေျပာေသာ
ေမာင္ေအာင္ေအာင္။ ခုေတာ့ ညီမလက္ထဲကေငြကို မေအျဖစ္သူႏွင့္ တဖက္လွည့္
ေတာင္းျပန္ပါသည္။ ကိုယ္တိုင္ေတာ့ျဖင့္ အလုပ္လုပ္ဖို႕ မၾကိဳးစား။
ဘိလိယက္ခံုဝင္လိုက္၊ ဇယ္ေတာက္လိုက္ႏွင့္။ ဒီၾကားထဲ
ႏွစ္လံုးဆိုတာကိုလည္းလုပ္ေသးသည္။ သံုးလံုးလည္း မလြတ္။
ေဟာ…အေတြးမဆံုးခင္ မဲေလ်ာ္ေသာသူပင္လာေခ်ျပီ။ ေငြတို႕ကိုေရတြက္ရင္း
ဆိုင္အတြင္းဘက္ မသိမသာၾကည့္မိေတာ့ ေမာင္ေအာင္ေအာင္တစ္ေယာက္
အေမ့ခႏၶာကိုယ္ကို လႈပ္ျပီးတီးတိုးေျပာေနသည္ပဲ။ေခါငး္က
သူမဘက္လွည့္ၾကည္လိုက္ေသးသည္။
“ညီမေလးေရ ေနာက္သုံးေယာက္ဆိုျပီးျပီေနာ္..ေနာက္တေခါက္က်ရင္
မဲေငြတိုးမလားလို႕ တေန႕ ငါးေထာင္ေလ….”
ေၾသာ္..ဟုတ္..ရတယ္ အစ္မ ကၽြန္ေတာ္စုမယ္”
“ေအး..ေအးး..သြားျပီေနာ္”
“ဟုတ္..ေက်းဇူးေနာ္ အစ္မ”
“အငယ္မ နင္ ဒီေန႕မဲထုတ္တယ္မလား..ငါ့ကို သံုးေသာင္းေလာက္ေပးစမ္း”
“အေမ့သားအတြက္ပဲမလား..သူက ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ပဲ ဘာလို႕
ပိုက္ဆံေတြစြတ္ကုန္ေနရတာလဲဗ်..အေမတို႕အဲလိုအလိုလိုက္ရင္ ေနာက္ဆို
သူဘယ္လိုလုပ္ ေနမွာလဲ..စားမွာလဲ…သူမိန္းမရရင္ေကာ အေမ့ဆီက
ဆက္လက္ျဖန္႕ေနဦးမွာလားဗ်”
သူမ ေျပာမိေတာ့ အေမက မေက်နပ္ျပန္။
“ေပးမွာေပးစမ္းေအ..စကားမရွည္နဲ႕..ညည္းမလဲ ဒီအစ္ကိုေလးတစ္ေယာက္ရွိတာကို
လိုက္ျပီး ေၾကးတမ္းတိုတ္ေနတာပဲ…မသိရင္ လင္လုဖက္မယားလုဖက္ေတြက်လို႕”
ေပးလိုက္ရျပန္ျပီ။ မေပးလွ်င္ အနည္းဆံုးတစ္ပတ္ဆယ္ရက္ထိေတာ့ အေမ သူမကို
မေခၚမေျပာပဲ ေနမည္သာ။
@@@@@@@@@@@@@@@@@
ဟင္း..ေျပာေနျပန္ျပီ..သူမမၾကားေစခ်င္သလို တီးတိုးသ႑ာန္ျဖင့္။
လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ အေမ့မ်က္ႏွာမေကာင္း။ဘာမ်ားျဖစ္လို႕ပါလိမ့္။
ေဟာ..အေဖပင္ရံုးမွ ျပန္လာေခ်ျပီ။ ခုထက္ထိ မျပီးေသး။ သူမ အမ္ပီဖိုးေလးကို
လံုးဝပိတ္ထားလိုက္ျပီး အသာနားစြင့္ေနလိုက္သည္။
အေဖ မ်က္ႏွာနီသြားပံုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ စိတ္တိုသြားဟန္တူသည္။
သိခ်င္စိတ္က ပိုျပင္းျပလာသည္။
“ေျဖာင္း”
အေဖ့ လက္ဝါး ေအာင့္ေအာင့္ပုခံုးေပၚေရာက္သြားသည္။ထူးထူးဆန္းဆန္း
ေအာင္ေအာင္ ဘာမွျပန္မေျပာ။ ေခါင္းငံု႕ေနသည္။
မ်က္ရည္ေလးစမ္းစမ္းႏွင့္။ အေမကေတာ့ အေဖ့ကို ေျဖာင္းျဖေနဟန္။
“ေအာင္ေအာင္ မင္းကိုငါေျပာမယ္..သူမ်ားသားသမီး အတူေနျပီးမွ
ဘာလို႕လက္ထပ္ဖို႕မေျပာလဲကြ..ငါတို႕ေျပာရင္ ငါတို႕က
မေပးစားမွာမို႕လို႕လား..ဟမ္. မိေကာင္းဖခင္ သားသမီးမဟုတ္တဲ့အတိုင္းပဲ
ခုကေလးတစ္ေယာက္ေမြးမွေျပာျပီး..ေတာ့…ဘာ ကေလးကိုပဲယူမယ္ဟုတ္လား
..မင္းကိုယ္ခ်င္းစာတရားေလးလည္းထားဦး..မင္းမွာလည္း
ႏွမရွိတယ္ဆိုတာမေမ့နဲ႕”
ဘုရားေရ..ကေလးေမြးျပီတဲ့လား။ဘယ္တုန္းက မိန္းမရလိုက္တာလဲ။
တအိမ္တည္းအတူေနတဲ့ သူမေတာင္မသိ။ တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ ေအာင္ေအာင္က
တစ္ပတ္လွ်င္ သံုးရက္ေလာက္ေတာ့ အိမ္ျပန္မအိပ္။
သူငယ္ခ်င္းအိမ္အိပ္သည္ဆိုပဲ။ ခုေတာ့ မိန္းမယူထားျခင္းကိုး။
“ကေလးက ဘယ္ေန႕ ေမြးတာလဲ” အေဖ့ေမးသံ။
“ဒီေန႕မနက္ေမြးတာ အေဖ..ေယာက်ၤားေလး”
“ေၾသာ္ စေနသားေပါ့…ဘယ္ေဆးရံုမွာလဲ…မင္းအေမနဲ႕မင္းညီမေခၚသြား..ၾကည့္လိုက္…ငါကေတာ့
သဘက္ခါမွ ရံုးတတ္ရင္း ေဆးရံုဝင္ၾကည့္ေတာ့မယ္”
“ဟုတ္”
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
မိန္းမရသည္ျဖစ္ေစ၊ မရသည္ျဖစ္ေစ အေမႏွင့္အေဖ့အတြက္ကေတာ့ ေအာင္ေအာင္သည္
အဖိုးထိုက္တန္လြန္းေသာ သားေလးတစ္ေယာက္။
သူမအတြက္ကေတာ့ အေႏွင့္အယွက္ေပးလြန္းေသာ အစ္ကိုတစ္ေယာက္။
ဒုကၡေပးလြန္းေသာအစ္ကိုတစ္ေယာက္။
ဒီအေတြးမ်ားႏွင့္ သူမ ပူေလာင္ခဲ့ရသည္။ ေအာင္ေအာင့္ေၾကာင့္ အေမတို႕ႏွင့္
ရန္ျဖစ္တိုင္းလည္း သူမဝမ္းနည္းခဲ့ရသည္ပင္။
ဒီတေခါက္ေတာ့ သူမ ေအာင္ေအာင္ႏွင့္ပတ္သတ္၍ ရန္မျဖစ္ရေတာ့ဘူးထင္သည္။
မိန္းမရျပီး ကေလးပါရျပီဆိုလွ်င္ျဖင့္ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္အလုပ္တစ္ခုႏွင့္
ေျချငိမ္သြားေလာက္သည္။ အေမကလည္း ရံုးကေနပင္စင္ယူျပီးျပီဆိုေတာ့ သူမႏွင့္
အေမရယ္၊၊ အေဖရယ္ သားအမိသားအဖသံုးေယာက္သာ အိမ္မွာက်န္ေတာ့မည္။
အေတြးေလးမဆံုးေသးခင္ပင္………
အငွားကားေပၚမွဆင္းလာေသာ ေအာင္ေအာင္ႏွင့္ သူ႕မိန္းမ၊ သူ႕ကေလး။ အိတ္ေတြႏွင့္။
အေဖက သူမကိုၾကည့္ရင္း
“အငယ္မ သူတို႕ကို ငါအိမ္ငွားမရေသးခင္စပ္ၾကားေတာ့ ဒီမွာခဏထားမယ္ေနာ္.သိပ္မၾကာပါဘူး”
သက္ျပင္းခ်မိရင္း
“အေဖ့ ေအာင္ေအာင့္အလုပ္က ဘယ္လိုလဲ”
“ငါ ကားငွားေပးလိုက္မယ္ေလ…ကကတစ္စီးေလာက္…ဒါဆိုသူ႕မိသားစု စားေလာက္မွာပါ”
“ဟုတ္”
ဟင္း…စိတ္ညစ္ညဴးစြာ ခ်မိလိုက္ေသာ သက္ျပင္းကို အေဖႏွင့္အေမသိမွသိပါေလစ။
ေအာင္ေအာင္..သိမွသိပါေလစ။
……………….
“အေမ ကၽြန္ေတာ့္အမ္ပီဖိုးေလးျမင္မိလား”
“နင္ပဲကိုင္တာေလ…ငါ ဘယ္လိုလုပ္သိမလဲ..အဲဒါမ်ိဳးေတြ ငါမွမကိုင္တတ္တာ”
သိလုိက္ပါျပီ။ အရင္က အက်င့္ေတြ ခုထိမေပ်ာက္ေသးတဲ့
ေအာင္ေအာင့္အက်င့္မွန္း။ အရင္ကလည္း သူမဝယ္သမွ် အမ္ပီဖိုးေတြ ခဏေလး
သတိလက္လြတ္မထားလိုက္ႏွင့္။ ထားလိုက္တာႏွင့္ေပ်ာက္ျပီ။ ေအာင္ေအာင္
ယူျပီးေရာင္းစားျခင္းပင္။ သူ႕ ဘိလိယက္ခံုဖိုးအတြက္။
“အေမ ေအာင္ေအာင္ေကာ”
“ကားထြက္သြားတယ္ေလ…ေန႕ခင္းတေခါက္ျပန္လာမွေမးၾကည့္ေပါ့”
အေနာက္ဝယ္ ထမင္းခ်က္ေနေသာ ေယာင္းမလုပ္သူကို မသနားႏိုင္ပါ။
ဒီလိုအေခါက္ေခါက္အခါခါဆိုလွ်င္ျဖင့္ သူမ ေနာက္ကို ပစၥည္းေတြ
ဘယ္လိုထားရမည္လဲ။
“အေမ ေအာင္ေအာင္တို႕ကို မျဖစ္မေနအိမ္ငွားေပးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သူတို႕နဲ႕
အတူမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး…အဲလိုမွ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူ႕မွ
မညွာပဲေျပာေတာ့မွာေနာ္..အေမတို႕ေျပာေတာ့ သံုးေလးရက္ပါဆို..ခု
တစ္လေတာင္ရွိေနျပီ..အေမ့သားက အခ်ိဳးေျပာင္းတာလည္း မဟုတ္ဘူး..ဒီဆိုင္ခန္း
ဘုတ္ကလုတ္က်င္းေလးထဲမွာ ေနဖို႕မျဖစ္ေတာ့ဘူး..အေမ့သားကို
အိမ္ငွားေပးမလား..ကၽြန္ေတာ္ထြက္သြားရမလား…အဲဒီႏွစ္ခုထဲက တစ္ခုပဲေရြး”
ေအာင္ေအာင္ပင္ျပန္လာေခ်ျပီ။ သူ႕လက္ထဲဝယ္ သူမအမ္ပီဖိုးေလး။ ဘာစကားမွ
ေျပာမေနပဲ အမ္ပီဖိုးေလးကိုသာ ဆက္ခနဲ ဆြဲယူ၍ သူမထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
ဆိုင္ခန္းေကာင္တာဆီသို႕။ သူမလည္း တစ္ခါတရံေတာ့ ဆိုးၾကည့္ခ်င္ပါသည္။
အေမႏွင့္အေဖ့ကို ငွဲ႕၍ အတိုက္အခံမေျပာပါပဲ
ေအာင္ေအာင္တို႕မိသားစုႏွင့္ေနလာခဲ့သည္မွာ တိတိပပဆိုေသာ္ တစ္လႏွင့္
ဆယ့္တစ္ရက္ရွိျပီ။ အိမ္ငွားေပးမည္ ဆိုသည့္အေဖလည္း သူမက ဘာမွ်မေျပာေတာ့
အေမ့ခံေနသည္ပင္။ အတူသာေနသည္။ သူမ ေယာင္းမႏွင့္ေနျခင္းကို ေနသားမက်သလို
ကေလးႏွင့္ ေနရျခင္းကိုလည္း ေနသားမက်။ ဒီၾကားထဲ ဆိုးသည္က အေမက ကေလးကို
သူမအား ထိန္းရန္လာလာေပးသည့္အခ်က္ပင္။ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္
သင့္ျမတ္ေစဖို႕ရည္ရြယ္ကာ ကေလးေပးထိန္းျခင္းကိုနားလည္ေသာ္လည္း
သူမလက္မခံႏိုင္ပါ။ ဒီေနာက္ပိုင္း ပို၍ပင္ ဆိုးလာေသးသည္။ အန္တီေလး၊
အန္တီေလးေခၚကာႏွင့္။
@@@@@@@@@@@@
“နင္ကလည္း ဘာျဖစ္လို႕ သူ႕အမ္ပီဖိုးကိုယူသြားရတာလဲ ေအာင္ေအာင္….”
“အေမကလည္းဗ်ာ..ဒါေလးခဏငွားတာကိုျဖစ္ပ်က္ေနလိုက္တာ…အေမ့သမီးလြန္တာက်ေတာ့မေျပာဘူးလား”
ဟဲ့..နင္က အရင္တုန္းကလည္း ခဏခဏယူဘူးတယ္ေလ…အခုလည္း
မေျပာမဆိုနဲ႕ယူသြားတယ္..သူမမွားဘူးဟဲ့ နင္မွားတာ နင္မွ
စည္းကမ္းမရွိတာကိုးနင္ကလည္းမွားေသးတယ္ နင္ကပဲ ျပန္ေျပာေနေသးတယ္ ငါ
နင့္အေဖကိုေျပာလိုက္ေတာ့မယ္ နင္အိမ္ငွားဖို႕ အိမ္ရွာေတာ့”
“ဟာ အေမ့”
ၾကားေနရသည့္ အသံမ်ားၾကား ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႕လားလို႕။ ဒီတစ္ခါပဲ သူမဘက္က လိုက္ေသးသည္ေလ။
……………….
အေဖ့ သက္ျပင္းခ်လိုက္သည့္ဟန္၊ အေမ့တီးတိုးေျပာဟန္တို႕ၾကား သူမေပ်ာ္သြားသည္။
“ေအး ဒါဆို မင္းအိမ္ျမန္ျမန္ရွာလိုက္ေတာ့ ဟုတ္လား….ဘယ္ေလာက္က်က် ငါေပးမယ္”
ထိုစကားေျပာအျပီး သူမကို တခ်က္ကေလးပင္လွည့္မၾကည့္ပဲ အျပင္ထြက္သြားေသာ
အေဖ့အားၾကည့္ကာ ဇေဝဇဝါျဖစ္သြားသည္။ သူမကို စိတ္ဆိုးတာလား။ ဒါဆိုလွ်င္ေတာ့
မျဖစ္သင့္ပါ။ သူမ အတက္ႏိုင္ဆံုး သည္းညည္းခံျပီး
ေအာင္ေအာင္တို႕မိသားစုႏွင့္ေနခဲ့ေပးျပီးျပီ။ ေအာင္ေအာင္ စည္းကမ္းမရွိပဲ
အရင္လို တာဝန္မဲ့ေနျခင္းက ေအာင္ေအာင္မွားျခင္းေလ။
သူမစိတ္တို႕ စိုးထိတ္စြာ။
ထင္သည့္အတိုင္းပင္။ မွားသြားျခင္းက အေဖစိတ္ဆိုးလည္း တခဏသာ။ အေမကေတာ့
သူမအားစကားမေျပာသည္မွာ ၾကာေလျပီ။ တစ္ပတ္တိတိရွိျပီျဖစ္သလို စကားတို႕ျဖင့္
တြန္းတိုက္ေနသည္မွာလည္း တစ္ပတ္တိတိရွိေခ်ျပီ။ ေမာင္ေအာင္ေအာင့္အတြက္ႏွင့္
သူမ မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ ရန္ျဖစ္ရသည္မွာ အခါခါရွိေခ်ျပီ။ ယခု လာျပန္ျပီ။
ဒီတစ္ခါေတာ့ သူမအေလ်ာ့မေပးႏိုင္ေတာ့။ မိန္းမလည္းရျပီ။
ပိုက္ဆံကိုလည္းမိဘထံ လက္ျဖန္႕ေတာင္းတုန္း။ဒါ့ထက္အေရးၾကီးသည္က သူမ
ဒီအစ္ကိုႏွင့္ ပတ္သတ္၍ အျမဲ မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ စကားမ်ားေနရမည္လား။
မျဖစ္ႏိုင္၊ မျဖစ္ခ်င္ပါ။
ေအာင္ေအာင္ နင္နဲ႕ငါ ဘာလို႕ အျမဲ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ေနရတာလဲ။
အေတြးတို႕ၾကား သူမမြန္းၾကပ္လာသည္။ ကိုယ့္ဘက္က ဘာအမွားမွမရွိပါပဲႏွင့္
ခဏခဏ အေမ့အျငိဳျငင္ခံရျခင္းကိုလည္း မုန္းလာျပီ။
ခဏခဏစကားမ်ားေနရျခင္းကိုလည္း မုန္းလာျပီ။ တခုခုေတာ့
ေျပာင္းလဲသင့္ျပီထင္သည္။
@@@@@@@@@@@@@
“နင့္လင္လုဖက္မယားလုဖက္မဟုတ္ဘူး..ေသြးသားအရင္းေခါက္ေခါက္ဟဲ့..ဘာလို႕ဒီေလာက္ေလးေတာင္
ကိုယ့္အစ္ကိုကို သည္းညည္းမခံႏိုင္ရတာလဲဟင္..စိတ္ဓါတ္က
ေအာက္တန္းက်လိုက္တာ..ငါ့ေသြးသားမဟုတ္တဲ့အတိုင္း…ငါ့ေသြးထဲ
အဲေလာက္ေအာက္တန္းက်တဲ့စိတ္ဓါတ္မပါဘူးဟဲ့”
“အေမ့သားလြန္တာက် အေမဘာမွမေျပာေတာ့ဘူးလားဗ်….အျမဲတမ္း
ကၽြန္ေတာ္ပိုင္တဲ့အရာတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တန္ဖိုးထားတဲ့အရာတိုင္းကို
ကၽြန္ေတာ္မသိေအာင္ယူတယ္..ခပ္ရိုင္းရိုင္းေျပာရင္
ခိုးတာပဲ..ခိုးေရာင္းတာေလ
အေမတို႕ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘာလုပ္ေပးလဲဗ်…အေမ့သားကို တစ္ခ်က္ဆူဘူးလား…
ျပန္ေလ်ာ္ေပးဖို႕စကားတစ္ခြန္းေျပာခဲ့ဖူးလား”
အေမ့စကားတို႕ကိုျပန္လည္ေခ်ပရင္း ရင္ထဲမြန္းၾကပ္လာသည္။ မ်က္ရည္တို႕ကလည္း
တားမႏိုင္ဆီးမရစြာ က်ဆင္းလာျပန္သည္။ ဒီအတိုင္းပဲ၊ ဒီအတိုင္းပဲ
စကားမ်ားေနရေတာ့မွာလား။ ကိုယ္မမွားတဲ့အရာတစ္ခုအတြက္၊
ဒီကိုယ့္အတြက္ဘာေကာင္းက်ိဳးမွမေပးတဲ့ အစ္ကိုတစ္ေယာက္အတြက္ မိဘေတြနဲ႕
စကားမ်ားဖို႕၊ ရန္ျဖစ္ဖို႕ဟာ တစ္သက္တာလံုးအတြက္ ေမြးရာပါကံလား။
ေမြးရာပါကံဆိုလွ်င္ျဖင့္ ဒီကံၾကီးကို သူမတြန္းလွန္ပစ္ခ်င္ပါသည္။ ဒါသူမ၏
ကံမဟုတ္ဘူးလို႕ ျငင္းခ်က္ထုတ္ခ်င္ပါသည္။ဒီလိုအစ္ကိုမ်ိဳးကိုလည္း
ေမာင္ႏွမမေတာ္ခ်င္ေတာ့ပါေလ။
“လင္လုဖက္မယားလုဖက္ကမွ မေတြ႕ခ်င္ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ရံုပဲ…ခုဟာက
ေမာင္ႏွမေတာ္လို႕ခက္ေနတာေပါ့ဗ်… ညီမလုပ္သူဆီက
ခဏခဏဒီလိုယူေနတာ..သူမရွက္ေပမဲ့ အခိုးခံရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ရွက္လာျပီ..
အေမ့သားဘက္ကခ်ည္း လိုက္ေနမယ္ဆို ရတယ္…ကၽြန္ေတာ္မေနဘူး.. ထြက္သြားမယ္
အခုျဖစ္တာကလည္း သူကၽြန္ေတာ့္ အမ္ပီဖိုးကိုယူသံုးျပီး
ေပ်ာက္တယ္ဆိုျပီးေျပာတာ တျခားမွာ ခိုးေရာင္းတာေသခ်ာေနတာကို အေမ
သိရဲ႕သားနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကိုပဲေျပာတယ္ ဒီအိမ္မွာ သူတို႕ရွိေနမယ္ဆိုရင္
ကၽြန္ေတာ္မေနေတာ့ဘူ သြားမယ္”
ရင္ထဲဝယ္ မြန္းၾကပ္လြန္းျခင္းတို႕ေၾကာင့္ စကားတို႕ကို
ပီသေအာင္မနည္းေျပာယူလိုက္ရသည္။ ထိုကေနာက္
မ်က္ရည္စတို႕ကို လက္ျဖင့္ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပဲ
သုတ္လိုက္ျပီးေက်ာပိုးအိတ္ထဲသို႕ မွတ္ပံုတင္ႏွင့္ အလြယ္ရွိေသာ
ေငြႏွစ္သိန္းထည့္လိုက္သည္။ ေနာက္ေျခလွမ္းတို႕က ဘက္စ္ကားဂိတ္သို႕။ အေမလည္း
မတားပါ။ ေယာင္းမလည္းမတားပါ။ ဒီခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က တားမည္ဆိုလွ်င္ေကာ
သူမ ေနာက္ဆုတ္ႏိုင္မည္လား။ မဆုတ္ႏိုင္ပါ။ မဆုတ္ခ်င္ေတာ့ပါ။
အေလ်ာ့ေပးေပါင္းလည္းမ်ားျပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ျဖင့္တကယ္ကို
အေလွ်ာ့မေပးႏိုင္ေတာ့ျပီ။
………………..
ကားျပတင္းေပါက္မွေငးေနမိသည္မွာ မည္မွ်ၾကာသည္မသိ။ ကုိယ့္ေဘးဝယ္
လူတစ္ေယာက္ဝင္ထိုင္လိုက္သည္ကိုပင္ မသိေလာက္ေအာင္ထိ။
သူမႏွွင့္ အရြယ္တူမိန္းမငယ္တစ္ဦးပါပဲ။ မ်က္လံုးမ်ားသည္ နီရဲေနသလား။ သူမ
စိတ္ထင္ေနျခင္းျဖစ္ပါမည္။မ်က္လံုးကို ျပတင္းေပါက္ဘက္သို႕
ျပန္ေရႊ႕မည္ျပဳစဥ္ ထိုမိန္းခေလးေရးျခစ္ေနေသာ စာလံုးမ်ားက သူမကို
ျပဳစားသြားသည္။
ဗလာစာအုပ္ဝယ္ ဒီစာလံုး၊ ဒီစကားလံုးကို ေရးျခစ္ေနေသာ ထိုမိန္းခေလးသည္လည္း
သူမႏွင့္ထပ္တူ မိဘႏွင့္ ျပႆနာတတ္လာသူေလလား။ ထိုမိန္းခေလး၏ မ်က္ဝန္းတို႕
နီရဲေနသည္ကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ထိုမိန္းခေလးက
သူမထက္သာသည္။ အေတြးသာပါသည္။ ထိုမိန္းခေလး သူမကိုယ္သူမဆံုးမေနဟန္ျဖင့္။
ထို႕ေနာက္ ထိုမိန္းခေလးကားေပၚက ဆင္းသြားပါေတာ့သည္။ မေတြးပဲသိသာေနသည္မွာ
ထိုမိန္းခေလး သြားေသာေနရာသည္ ထိုမိန္းခေလး၏မိဘဆီပင္ျဖစ္မည္္ဟု။ သူမလိုပင္
မိဘႏွင့္အတူေနသူလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ မိဘႏွင့္ခြဲေနသူလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
ထိုမိန္းခေလးေရးသြားေသာစာကိုေတြးမိရင္း သူမစဥ္းစားမိသည္မွာ တစ္ခုတည္း။
သူမမွားေနျပီလား။ ထိုမိန္းခေလးေလာက္ပင္ မိဘအတြက္
ေတြးမေပးႏိုင္ေတာ့ဘူးလား။
ထိုမိန္းခေလးေရးသြားေသာစာက…..မိဘကို ရွင္ျပဳပါ..တဲ့။ မိဘကို
အသက္ရွင္တုန္းေလးျပဳစုပါ…တဲ့။
သူမအေဖသည္ အသက္ေျခာက္ဆယ္ပင္ေက်ာ္လို႕ ႏိုင္ငံေတာ္မွပင္
ပင္စင္ေပးထားေခ်ျပီ။ ကုမၸဏီတစ္ခုတြင္ ဆက္လက္အလုပ္လုပ္ေနဆဲ အေဖသည္ အလုပ္မွ
မနားခ်င္၍ေတာ့ ဟုတ္မည္မထင္ပါ။ ေငြေၾကးလိုအပ္ခ်က္အရ
လက္ေထာက္မန္ေနဂ်ာရာထူးႏွင့္ တစ္လ ႏွစ္သိန္းဆိုေသာ လစာေငြကို
လိုအပ္ေသာေၾကာင့္သာ။ အေမဆိုလွ်င္လည္း သိပ္မၾကာခင္ပင္ ပင္စင္ရေတာ့မည္။
ႏိုင္ငံေတာ္မွေပးေသာ သက္ျပည့္ပင္စင္။
ဒီလို အသက္ၾကီးရင့္ေနျပီျဖစ္သည့္ မိဘႏွစ္ပါးကို စိတ္ညစ္ေအာင္ သူမလုပ္သင့္သလား။။
သိပ္မၾကာခင္ အိမ္ေျပာင္းေတာ့မည့္ ေအာင္ေအာင့္အတြက္ မိဘႏွစ္ပါးကို
စိတ္ညစ္ေအာင္လုပ္ဖို႕ရာလိုသလား။
မိဘတိုင္းသားသမီးမွန္သမွ်ကို အညီအမွ်ခ်စ္ၾကမည္မွာ အေသအခ်ာ။
ဆိုးတဲ့သားသမီးအေပၚ တကူးတကပိုျခင္းမဟုတ္ပါပဲ အစိုးရိမ္လြန္ရင္း
ပိုသလိုျဖစ္ေနတတ္တဲ့ မိဘေပါင္းမ်ားစြာလည္း သူမေတြ႕ခဲ့ဖူးသည္ပဲ။
သူမ မိဘေတြလည္း အပါအဝင္ေပါ့။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီခ်ိန္မွာ သူမကံေကာင္းေနပါေသးသည္။
တခ်ိဳ႕ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ အမိမဲ့အဖမဲ့ေနသူေျမာက္မ်ားစြာ။
ခဏ။ ထိုမိန္းခေလး မိဘကို ရွင္တုန္းမျပဳစုမ၍ ဝမ္းနည္းေနျခင္းလည္း
ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သူမထိုကဲ့သို႕ေတာ့ အျဖစ္မခံႏိုင္ပါ။ သူမထံဝယ္
အခြင့္အေရးရွိပါေသးသည္။
သူမ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္။ မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္အတူ ေနေနရျခင္းကိုက
အေကာင္းဆံုးဆုလာဒ္မဟုတ္ပါလား။ ဒီဆုလာဒ္ကို တန္ဖိုးထားသင့္သည္ေလ။
အေတြးေတြထဲ နစ္ေနသူ သူမ ယခုမွပင္ သတိထားမိေတာ့သည္။ ခရီးစဥ္ဆံုးလို႕
ေမာ္တင္ကေန တစ္ပတ္ျပန္ပတ္ေနျပီပဲ။
ေဟာ…ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲမွ ရွိစုမဲ့စုဝင္ေငြေလးျဖင့္ဝယ္ထားေသာ
ငါးသိန္းဖုန္းမွ တုန္ခါျပီး အသံျမည္လာသည္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေဖဆက္ျခင္း။
“အငယ္မ အိမ္ကိုျပန္ေတာ့..ဟိုမွာ ဝယ္သူေတြ တအားက်ေနတယ္တဲ့..နင့္အေမနဲ႕
နင့္ေယာင္းမလည္း ဘာမွမလုပ္တတ္ဘူး..သြားသြား.. ေအာင္ေအာင့္အတြက္ အေဖ
အိမ္ရွာေပးျပီးျပီ…သဘက္ခါဆိုေျပာင္းေတာ့မွာ
..ဟုတ္လား..အိမ္ကိုျပန္ေတာ့ေနာ္”
“ဟုတ္..အေဖ”
လိုင္းကားႏွင့္ျပန္ဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးထင္သည္။
အငွားကားႏွင့္သာျပန္ရေတာ့မည္။ ဒီကေန ေတာင္ဒဂံုဆို အနည္းဆံုး ၃၅၀၀
ေတာ့က်မည္သာ။ သူမ ဖုန္းကို အေမမဆက္သည္ကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္
စိတ္ဆိုးမေျပေသးဘူးထင္ပါရဲ႕။ သူမ၊ သူကေတာ့ စိတ္ဆိုးေျပလိုက္ပါေတာ့မည္။
ေျဖလိုက္ပါေတာ့မည္။ ကိုယ္က သားသမီးေပပဲ။
သိပ္မၾကာခင္ မဲဖိုးလာယူေတာ့မည္။ တစ္ေန႕စာတစ္ေန႕ မွန္မွန္ေပးမွ
မဲစုသည္ေခၚေပမည္။ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ၾကာျပီးမ်ားသြားလွ်င္ ေပးရတာနင့္သည္ေလ။
မိဘကိုရွင္ျပဳပါတဲ့။
သူမသာ စိတ္ေလးထားတတ္ရင္ အရာအားလံုးအဆင္ေျပပါမည္ေလ။ အေမႏွင့္အေဖလည္း
စိတ္ခ်မ္းသာမည္။ ေအာင္ေအာင္လည္း သဘက္ခါဆို ေျပာင္းေတာ့မည္။ သူမ ေနာင္တ
မရခ်င္ပါ။ ရတုန္းရဆဲ အခြင့္အေရးေလးကို ဒီခ်ိန္မွာ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္
ဆုပ္ကိုင္ထားပါမွ ယူၾကံဳးမရျဖစ္ျခင္းဆိုသည့္ ေနာင္တႏွင့္ ကင္းေဝးမည္မလား။
ေဟာ…အေတြးမဆံုးခင္ပင္..ကကလာေခ်ျပီ။ သူမလက္ကေလးတစ္ဖက္ထုတ္ကာ
တားလိုက္ပါေတာ့သည္။ Taxi လို႕။
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
**ကုိတင့္**
.............
“…ေအာင္ေအာင္ နင္ ငါ့ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ငါးေထာင္ယူေသးလား”
“ဟ..ငါက ဘာလို႕ယူရမွာလဲ..အလုပ္မရွိတဲ့သူဆိုျပီး နင္မစြပ္စြဲနဲ႕ဟ”
မေျပာခ်င္ေတာ့ျပီ။ အိတ္ထဲက ေငြငါးေထာင္ ေျခေထာက္ေပါက္ ေျပးေလေရာ့သလား။
မိသားစုေလးေယာက္ ရွိတဲ့ထဲမွာ အေမႏွင့္အေဖက မယူႏိုင္။ ယူစရာ
ဒီတစ္ေယာက္သာရွိသည္။ ရွိေစေတာ့။ သူမက ပိုက္ဆံအိတ္ကို
လက္လြတ္စပယ္ထားခဲ့မိသည္ကိုး။ ဆက္ေျပာရင္လည္း ေအာင္ေအာင့္ကိုေျပာလွ်င္
အေမႏွင့္အေဖက သူမကိုပဲဆူဦးမည္။ ကိုယ့္ကိုယ္သာ စိတ္ကုန္ရင္း
……ဆိုင္ေကာင္တာတြင္သာ သြားထိုင္မိေတာ့ျပီ။
သူမထက္ အသက္ႏွစ္ႏွစ္သာၾကီးေသာထိုအစ္ကိုသည္ သူမအေပၚေကာင္းက်ိဳးေပးျခင္း
တခါမွ် မရွိခဲ့ဖူး။။
ပညာကိုလည္း ဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္မသင္။ အခ်ိန္ရွိသေရြ႕ သူမႏွင့္ပဲ
ထိပ္တိုက္ေတြ႕ေနသည္မွာ စိတ္ပ်က္စရာ။
@@@@@@@
“အေမ့ သားကို သံုးေသာင္းေလာက္ရွာေပးပါ..အေရးၾကီးလို႕..ရွာေပးစမ္းပါဗ်ာ”
“ဟဲ့ ငါ့မွာဘယ္ရွိမလဲ..ငါ့ရံုးလစာေလးနဲ႕
မနည္းေလာက္ေအာင္သံုးေနရတာကို..နင့္အေဖေပးတာက
ေျခာက္ေသာင္းတည္းရယ္..နင့္ညီမေပးတဲ့
ေျခာက္ေသာင္းကျဖင့္ကုန္ေပါ့..ဒီၾကားတည္း နင့္ေပးရေသးတယ္..ဟိုတစ္ေန႕ကပဲ
ႏွစ္ေသာင္း..ငါ့လက္ထဲ ခုမရွိဘူးဟဲ့”
့ အေနာက္ဘက္ဆီမွ တီးတိုး တြတ္ထိုးေနေသာအသံမ်ား။
အမ္ပီဖိုးေလးနားေထာင္ဟန္ႏွင့္ နားၾကပ္တပ္ထားေသာသူမ အသံပိတ္ထားေသာေၾကာင့္
စကားအားလံုးအားရွင္းလင္းျပတ္သားစြာၾကားရသည္သာ။ သြားျပီ။ ျပီးလွ်င္
သူမရွာေပးဖို႕ အေမေျပာေတာ့မည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဒီေန႕မွပဲ မဲထုတ္ရက္။ တစ္ေန႕
သံုးေထာင္ႏႈန္းႏွင့္ လူဆယ္ေယာက္စုေသာမဲထုတ္ရက္။ ဘယ္အရာကိုမွ
ကြယ္ဝွက္ထားျခင္းမရွိခဲ့တာ မွားျပီထင္သည္။ ညေနမေပးလွ်င္ သူမ ႏွင့္
အေမစကားမ်ားေတာ့မည္။
“မၾကီး ဒီအထည္က ဘယ္ေလာက္လဲ”
“သံုးေထာင့္ငါးရာ ညီမေလး..ညီမေလးနဲ႕ဆိုလိုက္တာပဲ အသားက ျဖဴျဖဴဝင္းဝင္းေလးဆိုေတာ့ေလ”
ေကာင္ေလးႏွင့္ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ အနည္းငယ္ စကားတြတ္ထိုးျပီး ဝယ္သြားၾက၏။
ဘြဲ႕ေလးရျပီး အလုပ္လုပ္ခ်င္သည္ဟု အေဖ့ကိုေျပာေသာေၾကာင့္ ဖြင့္ေပးေသာ
ဆိုင္ေလး။ ဒီေဘထုပ္ဆိုင္ေလးကိုဖြင့္ကာစကျဖင့္ ေမာင္ေအာင္ေအာင္က
အေဖ့ကိုလည္းေျပာသည္။ အေမ့ကိုလည္းေျပာသည္။ ဒီသမီးကို ဒီလိုဆိုင္ေထာင္ေပးတာ
အေၾကြးတင္ဖို႕ပဲ ျဖစ္မွာပဲ ဆိုျပီး။ ေန႕ရွိသေရြ႔ညရွိသေရြ႕ေျပာေသာ
ေမာင္ေအာင္ေအာင္။ ခုေတာ့ ညီမလက္ထဲကေငြကို မေအျဖစ္သူႏွင့္ တဖက္လွည့္
ေတာင္းျပန္ပါသည္။ ကိုယ္တိုင္ေတာ့ျဖင့္ အလုပ္လုပ္ဖို႕ မၾကိဳးစား။
ဘိလိယက္ခံုဝင္လိုက္၊ ဇယ္ေတာက္လိုက္ႏွင့္။ ဒီၾကားထဲ
ႏွစ္လံုးဆိုတာကိုလည္းလုပ္ေသးသည္။ သံုးလံုးလည္း မလြတ္။
ေဟာ…အေတြးမဆံုးခင္ မဲေလ်ာ္ေသာသူပင္လာေခ်ျပီ။ ေငြတို႕ကိုေရတြက္ရင္း
ဆိုင္အတြင္းဘက္ မသိမသာၾကည့္မိေတာ့ ေမာင္ေအာင္ေအာင္တစ္ေယာက္
အေမ့ခႏၶာကိုယ္ကို လႈပ္ျပီးတီးတိုးေျပာေနသည္ပဲ။ေခါငး္က
သူမဘက္လွည့္ၾကည္လိုက္ေသးသည္။
“ညီမေလးေရ ေနာက္သုံးေယာက္ဆိုျပီးျပီေနာ္..ေနာက္တေခါက္က်ရင္
မဲေငြတိုးမလားလို႕ တေန႕ ငါးေထာင္ေလ….”
ေၾသာ္..ဟုတ္..ရတယ္ အစ္မ ကၽြန္ေတာ္စုမယ္”
“ေအး..ေအးး..သြားျပီေနာ္”
“ဟုတ္..ေက်းဇူးေနာ္ အစ္မ”
“အငယ္မ နင္ ဒီေန႕မဲထုတ္တယ္မလား..ငါ့ကို သံုးေသာင္းေလာက္ေပးစမ္း”
“အေမ့သားအတြက္ပဲမလား..သူက ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ပဲ ဘာလို႕
ပိုက္ဆံေတြစြတ္ကုန္ေနရတာလဲဗ်..အေမတို႕အဲလိုအလိုလိုက္ရင္ ေနာက္ဆို
သူဘယ္လိုလုပ္ ေနမွာလဲ..စားမွာလဲ…သူမိန္းမရရင္ေကာ အေမ့ဆီက
ဆက္လက္ျဖန္႕ေနဦးမွာလားဗ်”
သူမ ေျပာမိေတာ့ အေမက မေက်နပ္ျပန္။
“ေပးမွာေပးစမ္းေအ..စကားမရွည္နဲ႕..ညည္းမလဲ ဒီအစ္ကိုေလးတစ္ေယာက္ရွိတာကို
လိုက္ျပီး ေၾကးတမ္းတိုတ္ေနတာပဲ…မသိရင္ လင္လုဖက္မယားလုဖက္ေတြက်လို႕”
ေပးလိုက္ရျပန္ျပီ။ မေပးလွ်င္ အနည္းဆံုးတစ္ပတ္ဆယ္ရက္ထိေတာ့ အေမ သူမကို
မေခၚမေျပာပဲ ေနမည္သာ။
@@@@@@@@@@@@@@@@@
ဟင္း..ေျပာေနျပန္ျပီ..သူမမၾကားေစခ်င္သလို တီးတိုးသ႑ာန္ျဖင့္။
လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ အေမ့မ်က္ႏွာမေကာင္း။ဘာမ်ားျဖစ္လို႕ပါလိမ့္။
ေဟာ..အေဖပင္ရံုးမွ ျပန္လာေခ်ျပီ။ ခုထက္ထိ မျပီးေသး။ သူမ အမ္ပီဖိုးေလးကို
လံုးဝပိတ္ထားလိုက္ျပီး အသာနားစြင့္ေနလိုက္သည္။
အေဖ မ်က္ႏွာနီသြားပံုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ စိတ္တိုသြားဟန္တူသည္။
သိခ်င္စိတ္က ပိုျပင္းျပလာသည္။
“ေျဖာင္း”
အေဖ့ လက္ဝါး ေအာင့္ေအာင့္ပုခံုးေပၚေရာက္သြားသည္။ထူးထူးဆန္းဆန္း
ေအာင္ေအာင္ ဘာမွျပန္မေျပာ။ ေခါင္းငံု႕ေနသည္။
မ်က္ရည္ေလးစမ္းစမ္းႏွင့္။ အေမကေတာ့ အေဖ့ကို ေျဖာင္းျဖေနဟန္။
“ေအာင္ေအာင္ မင္းကိုငါေျပာမယ္..သူမ်ားသားသမီး အတူေနျပီးမွ
ဘာလို႕လက္ထပ္ဖို႕မေျပာလဲကြ..ငါတို႕ေျပာရင္ ငါတို႕က
မေပးစားမွာမို႕လို႕လား..ဟမ္. မိေကာင္းဖခင္ သားသမီးမဟုတ္တဲ့အတိုင္းပဲ
ခုကေလးတစ္ေယာက္ေမြးမွေျပာျပီး..ေတာ့…ဘာ ကေလးကိုပဲယူမယ္ဟုတ္လား
..မင္းကိုယ္ခ်င္းစာတရားေလးလည္းထားဦး..မင္းမွာလည္း
ႏွမရွိတယ္ဆိုတာမေမ့နဲ႕”
ဘုရားေရ..ကေလးေမြးျပီတဲ့လား။ဘယ္တုန္းက မိန္းမရလိုက္တာလဲ။
တအိမ္တည္းအတူေနတဲ့ သူမေတာင္မသိ။ တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ ေအာင္ေအာင္က
တစ္ပတ္လွ်င္ သံုးရက္ေလာက္ေတာ့ အိမ္ျပန္မအိပ္။
သူငယ္ခ်င္းအိမ္အိပ္သည္ဆိုပဲ။ ခုေတာ့ မိန္းမယူထားျခင္းကိုး။
“ကေလးက ဘယ္ေန႕ ေမြးတာလဲ” အေဖ့ေမးသံ။
“ဒီေန႕မနက္ေမြးတာ အေဖ..ေယာက်ၤားေလး”
“ေၾသာ္ စေနသားေပါ့…ဘယ္ေဆးရံုမွာလဲ…မင္းအေမနဲ႕မင္းညီမေခၚသြား..ၾကည့္လိုက္…ငါကေတာ့
သဘက္ခါမွ ရံုးတတ္ရင္း ေဆးရံုဝင္ၾကည့္ေတာ့မယ္”
“ဟုတ္”
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
မိန္းမရသည္ျဖစ္ေစ၊ မရသည္ျဖစ္ေစ အေမႏွင့္အေဖ့အတြက္ကေတာ့ ေအာင္ေအာင္သည္
အဖိုးထိုက္တန္လြန္းေသာ သားေလးတစ္ေယာက္။
သူမအတြက္ကေတာ့ အေႏွင့္အယွက္ေပးလြန္းေသာ အစ္ကိုတစ္ေယာက္။
ဒုကၡေပးလြန္းေသာအစ္ကိုတစ္ေယာက္။
ဒီအေတြးမ်ားႏွင့္ သူမ ပူေလာင္ခဲ့ရသည္။ ေအာင္ေအာင့္ေၾကာင့္ အေမတို႕ႏွင့္
ရန္ျဖစ္တိုင္းလည္း သူမဝမ္းနည္းခဲ့ရသည္ပင္။
ဒီတေခါက္ေတာ့ သူမ ေအာင္ေအာင္ႏွင့္ပတ္သတ္၍ ရန္မျဖစ္ရေတာ့ဘူးထင္သည္။
မိန္းမရျပီး ကေလးပါရျပီဆိုလွ်င္ျဖင့္ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္အလုပ္တစ္ခုႏွင့္
ေျချငိမ္သြားေလာက္သည္။ အေမကလည္း ရံုးကေနပင္စင္ယူျပီးျပီဆိုေတာ့ သူမႏွင့္
အေမရယ္၊၊ အေဖရယ္ သားအမိသားအဖသံုးေယာက္သာ အိမ္မွာက်န္ေတာ့မည္။
အေတြးေလးမဆံုးေသးခင္ပင္………
အငွားကားေပၚမွဆင္းလာေသာ ေအာင္ေအာင္ႏွင့္ သူ႕မိန္းမ၊ သူ႕ကေလး။ အိတ္ေတြႏွင့္။
အေဖက သူမကိုၾကည့္ရင္း
“အငယ္မ သူတို႕ကို ငါအိမ္ငွားမရေသးခင္စပ္ၾကားေတာ့ ဒီမွာခဏထားမယ္ေနာ္.သိပ္မၾကာပါဘူး”
သက္ျပင္းခ်မိရင္း
“အေဖ့ ေအာင္ေအာင့္အလုပ္က ဘယ္လိုလဲ”
“ငါ ကားငွားေပးလိုက္မယ္ေလ…ကကတစ္စီးေလာက္…ဒါဆိုသူ႕မိသားစု စားေလာက္မွာပါ”
“ဟုတ္”
ဟင္း…စိတ္ညစ္ညဴးစြာ ခ်မိလိုက္ေသာ သက္ျပင္းကို အေဖႏွင့္အေမသိမွသိပါေလစ။
ေအာင္ေအာင္..သိမွသိပါေလစ။
……………….
“အေမ ကၽြန္ေတာ့္အမ္ပီဖိုးေလးျမင္မိလား”
“နင္ပဲကိုင္တာေလ…ငါ ဘယ္လိုလုပ္သိမလဲ..အဲဒါမ်ိဳးေတြ ငါမွမကိုင္တတ္တာ”
သိလုိက္ပါျပီ။ အရင္က အက်င့္ေတြ ခုထိမေပ်ာက္ေသးတဲ့
ေအာင္ေအာင့္အက်င့္မွန္း။ အရင္ကလည္း သူမဝယ္သမွ် အမ္ပီဖိုးေတြ ခဏေလး
သတိလက္လြတ္မထားလိုက္ႏွင့္။ ထားလိုက္တာႏွင့္ေပ်ာက္ျပီ။ ေအာင္ေအာင္
ယူျပီးေရာင္းစားျခင္းပင္။ သူ႕ ဘိလိယက္ခံုဖိုးအတြက္။
“အေမ ေအာင္ေအာင္ေကာ”
“ကားထြက္သြားတယ္ေလ…ေန႕ခင္းတေခါက္ျပန္လာမွေမးၾကည့္ေပါ့”
အေနာက္ဝယ္ ထမင္းခ်က္ေနေသာ ေယာင္းမလုပ္သူကို မသနားႏိုင္ပါ။
ဒီလိုအေခါက္ေခါက္အခါခါဆိုလွ်င္ျဖင့္ သူမ ေနာက္ကို ပစၥည္းေတြ
ဘယ္လိုထားရမည္လဲ။
“အေမ ေအာင္ေအာင္တို႕ကို မျဖစ္မေနအိမ္ငွားေပးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သူတို႕နဲ႕
အတူမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး…အဲလိုမွ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူ႕မွ
မညွာပဲေျပာေတာ့မွာေနာ္..အေမတို႕ေျပာေတာ့ သံုးေလးရက္ပါဆို..ခု
တစ္လေတာင္ရွိေနျပီ..အေမ့သားက အခ်ိဳးေျပာင္းတာလည္း မဟုတ္ဘူး..ဒီဆိုင္ခန္း
ဘုတ္ကလုတ္က်င္းေလးထဲမွာ ေနဖို႕မျဖစ္ေတာ့ဘူး..အေမ့သားကို
အိမ္ငွားေပးမလား..ကၽြန္ေတာ္ထြက္သြားရမလား…အဲဒီႏွစ္ခုထဲက တစ္ခုပဲေရြး”
ေအာင္ေအာင္ပင္ျပန္လာေခ်ျပီ။ သူ႕လက္ထဲဝယ္ သူမအမ္ပီဖိုးေလး။ ဘာစကားမွ
ေျပာမေနပဲ အမ္ပီဖိုးေလးကိုသာ ဆက္ခနဲ ဆြဲယူ၍ သူမထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
ဆိုင္ခန္းေကာင္တာဆီသို႕။ သူမလည္း တစ္ခါတရံေတာ့ ဆိုးၾကည့္ခ်င္ပါသည္။
အေမႏွင့္အေဖ့ကို ငွဲ႕၍ အတိုက္အခံမေျပာပါပဲ
ေအာင္ေအာင္တို႕မိသားစုႏွင့္ေနလာခဲ့သည္မွာ တိတိပပဆိုေသာ္ တစ္လႏွင့္
ဆယ့္တစ္ရက္ရွိျပီ။ အိမ္ငွားေပးမည္ ဆိုသည့္အေဖလည္း သူမက ဘာမွ်မေျပာေတာ့
အေမ့ခံေနသည္ပင္။ အတူသာေနသည္။ သူမ ေယာင္းမႏွင့္ေနျခင္းကို ေနသားမက်သလို
ကေလးႏွင့္ ေနရျခင္းကိုလည္း ေနသားမက်။ ဒီၾကားထဲ ဆိုးသည္က အေမက ကေလးကို
သူမအား ထိန္းရန္လာလာေပးသည့္အခ်က္ပင္။ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္
သင့္ျမတ္ေစဖို႕ရည္ရြယ္ကာ ကေလးေပးထိန္းျခင္းကိုနားလည္ေသာ္လည္း
သူမလက္မခံႏိုင္ပါ။ ဒီေနာက္ပိုင္း ပို၍ပင္ ဆိုးလာေသးသည္။ အန္တီေလး၊
အန္တီေလးေခၚကာႏွင့္။
@@@@@@@@@@@@
“နင္ကလည္း ဘာျဖစ္လို႕ သူ႕အမ္ပီဖိုးကိုယူသြားရတာလဲ ေအာင္ေအာင္….”
“အေမကလည္းဗ်ာ..ဒါေလးခဏငွားတာကိုျဖစ္ပ်က္ေနလိုက္တာ…အေမ့သမီးလြန္တာက်ေတာ့မေျပာဘူးလား”
ဟဲ့..နင္က အရင္တုန္းကလည္း ခဏခဏယူဘူးတယ္ေလ…အခုလည္း
မေျပာမဆိုနဲ႕ယူသြားတယ္..သူမမွားဘူးဟဲ့ နင္မွားတာ နင္မွ
စည္းကမ္းမရွိတာကိုးနင္ကလည္းမွားေသးတယ္ နင္ကပဲ ျပန္ေျပာေနေသးတယ္ ငါ
နင့္အေဖကိုေျပာလိုက္ေတာ့မယ္ နင္အိမ္ငွားဖို႕ အိမ္ရွာေတာ့”
“ဟာ အေမ့”
ၾကားေနရသည့္ အသံမ်ားၾကား ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႕လားလို႕။ ဒီတစ္ခါပဲ သူမဘက္က လိုက္ေသးသည္ေလ။
……………….
အေဖ့ သက္ျပင္းခ်လိုက္သည့္ဟန္၊ အေမ့တီးတိုးေျပာဟန္တို႕ၾကား သူမေပ်ာ္သြားသည္။
“ေအး ဒါဆို မင္းအိမ္ျမန္ျမန္ရွာလိုက္ေတာ့ ဟုတ္လား….ဘယ္ေလာက္က်က် ငါေပးမယ္”
ထိုစကားေျပာအျပီး သူမကို တခ်က္ကေလးပင္လွည့္မၾကည့္ပဲ အျပင္ထြက္သြားေသာ
အေဖ့အားၾကည့္ကာ ဇေဝဇဝါျဖစ္သြားသည္။ သူမကို စိတ္ဆိုးတာလား။ ဒါဆိုလွ်င္ေတာ့
မျဖစ္သင့္ပါ။ သူမ အတက္ႏိုင္ဆံုး သည္းညည္းခံျပီး
ေအာင္ေအာင္တို႕မိသားစုႏွင့္ေနခဲ့ေပးျပီးျပီ။ ေအာင္ေအာင္ စည္းကမ္းမရွိပဲ
အရင္လို တာဝန္မဲ့ေနျခင္းက ေအာင္ေအာင္မွားျခင္းေလ။
သူမစိတ္တို႕ စိုးထိတ္စြာ။
ထင္သည့္အတိုင္းပင္။ မွားသြားျခင္းက အေဖစိတ္ဆိုးလည္း တခဏသာ။ အေမကေတာ့
သူမအားစကားမေျပာသည္မွာ ၾကာေလျပီ။ တစ္ပတ္တိတိရွိျပီျဖစ္သလို စကားတို႕ျဖင့္
တြန္းတိုက္ေနသည္မွာလည္း တစ္ပတ္တိတိရွိေခ်ျပီ။ ေမာင္ေအာင္ေအာင့္အတြက္ႏွင့္
သူမ မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ ရန္ျဖစ္ရသည္မွာ အခါခါရွိေခ်ျပီ။ ယခု လာျပန္ျပီ။
ဒီတစ္ခါေတာ့ သူမအေလ်ာ့မေပးႏိုင္ေတာ့။ မိန္းမလည္းရျပီ။
ပိုက္ဆံကိုလည္းမိဘထံ လက္ျဖန္႕ေတာင္းတုန္း။ဒါ့ထက္အေရးၾကီးသည္က သူမ
ဒီအစ္ကိုႏွင့္ ပတ္သတ္၍ အျမဲ မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ စကားမ်ားေနရမည္လား။
မျဖစ္ႏိုင္၊ မျဖစ္ခ်င္ပါ။
ေအာင္ေအာင္ နင္နဲ႕ငါ ဘာလို႕ အျမဲ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ေနရတာလဲ။
အေတြးတို႕ၾကား သူမမြန္းၾကပ္လာသည္။ ကိုယ့္ဘက္က ဘာအမွားမွမရွိပါပဲႏွင့္
ခဏခဏ အေမ့အျငိဳျငင္ခံရျခင္းကိုလည္း မုန္းလာျပီ။
ခဏခဏစကားမ်ားေနရျခင္းကိုလည္း မုန္းလာျပီ။ တခုခုေတာ့
ေျပာင္းလဲသင့္ျပီထင္သည္။
@@@@@@@@@@@@@
“နင့္လင္လုဖက္မယားလုဖက္မဟုတ္ဘူး..ေသြးသားအရင္းေခါက္ေခါက္ဟဲ့..ဘာလို႕ဒီေလာက္ေလးေတာင္
ကိုယ့္အစ္ကိုကို သည္းညည္းမခံႏိုင္ရတာလဲဟင္..စိတ္ဓါတ္က
ေအာက္တန္းက်လိုက္တာ..ငါ့ေသြးသားမဟုတ္တဲ့အတိုင္း…ငါ့ေသြးထဲ
အဲေလာက္ေအာက္တန္းက်တဲ့စိတ္ဓါတ္မပါဘူးဟဲ့”
“အေမ့သားလြန္တာက် အေမဘာမွမေျပာေတာ့ဘူးလားဗ်….အျမဲတမ္း
ကၽြန္ေတာ္ပိုင္တဲ့အရာတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တန္ဖိုးထားတဲ့အရာတိုင္းကို
ကၽြန္ေတာ္မသိေအာင္ယူတယ္..ခပ္ရိုင္းရိုင္းေျပာရင္
ခိုးတာပဲ..ခိုးေရာင္းတာေလ
အေမတို႕ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘာလုပ္ေပးလဲဗ်…အေမ့သားကို တစ္ခ်က္ဆူဘူးလား…
ျပန္ေလ်ာ္ေပးဖို႕စကားတစ္ခြန္းေျပာခဲ့ဖူးလား”
အေမ့စကားတို႕ကိုျပန္လည္ေခ်ပရင္း ရင္ထဲမြန္းၾကပ္လာသည္။ မ်က္ရည္တို႕ကလည္း
တားမႏိုင္ဆီးမရစြာ က်ဆင္းလာျပန္သည္။ ဒီအတိုင္းပဲ၊ ဒီအတိုင္းပဲ
စကားမ်ားေနရေတာ့မွာလား။ ကိုယ္မမွားတဲ့အရာတစ္ခုအတြက္၊
ဒီကိုယ့္အတြက္ဘာေကာင္းက်ိဳးမွမေပးတဲ့ အစ္ကိုတစ္ေယာက္အတြက္ မိဘေတြနဲ႕
စကားမ်ားဖို႕၊ ရန္ျဖစ္ဖို႕ဟာ တစ္သက္တာလံုးအတြက္ ေမြးရာပါကံလား။
ေမြးရာပါကံဆိုလွ်င္ျဖင့္ ဒီကံၾကီးကို သူမတြန္းလွန္ပစ္ခ်င္ပါသည္။ ဒါသူမ၏
ကံမဟုတ္ဘူးလို႕ ျငင္းခ်က္ထုတ္ခ်င္ပါသည္။ဒီလိုအစ္ကိုမ်ိဳးကိုလည္း
ေမာင္ႏွမမေတာ္ခ်င္ေတာ့ပါေလ။
“လင္လုဖက္မယားလုဖက္ကမွ မေတြ႕ခ်င္ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ရံုပဲ…ခုဟာက
ေမာင္ႏွမေတာ္လို႕ခက္ေနတာေပါ့ဗ်… ညီမလုပ္သူဆီက
ခဏခဏဒီလိုယူေနတာ..သူမရွက္ေပမဲ့ အခိုးခံရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ရွက္လာျပီ..
အေမ့သားဘက္ကခ်ည္း လိုက္ေနမယ္ဆို ရတယ္…ကၽြန္ေတာ္မေနဘူး.. ထြက္သြားမယ္
အခုျဖစ္တာကလည္း သူကၽြန္ေတာ့္ အမ္ပီဖိုးကိုယူသံုးျပီး
ေပ်ာက္တယ္ဆိုျပီးေျပာတာ တျခားမွာ ခိုးေရာင္းတာေသခ်ာေနတာကို အေမ
သိရဲ႕သားနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကိုပဲေျပာတယ္ ဒီအိမ္မွာ သူတို႕ရွိေနမယ္ဆိုရင္
ကၽြန္ေတာ္မေနေတာ့ဘူ သြားမယ္”
ရင္ထဲဝယ္ မြန္းၾကပ္လြန္းျခင္းတို႕ေၾကာင့္ စကားတို႕ကို
ပီသေအာင္မနည္းေျပာယူလိုက္ရသည္။ ထိုကေနာက္
မ်က္ရည္စတို႕ကို လက္ျဖင့္ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပဲ
သုတ္လိုက္ျပီးေက်ာပိုးအိတ္ထဲသို႕ မွတ္ပံုတင္ႏွင့္ အလြယ္ရွိေသာ
ေငြႏွစ္သိန္းထည့္လိုက္သည္။ ေနာက္ေျခလွမ္းတို႕က ဘက္စ္ကားဂိတ္သို႕။ အေမလည္း
မတားပါ။ ေယာင္းမလည္းမတားပါ။ ဒီခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က တားမည္ဆိုလွ်င္ေကာ
သူမ ေနာက္ဆုတ္ႏိုင္မည္လား။ မဆုတ္ႏိုင္ပါ။ မဆုတ္ခ်င္ေတာ့ပါ။
အေလ်ာ့ေပးေပါင္းလည္းမ်ားျပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ျဖင့္တကယ္ကို
အေလွ်ာ့မေပးႏိုင္ေတာ့ျပီ။
………………..
ကားျပတင္းေပါက္မွေငးေနမိသည္မွာ မည္မွ်ၾကာသည္မသိ။ ကုိယ့္ေဘးဝယ္
လူတစ္ေယာက္ဝင္ထိုင္လိုက္သည္ကိုပင္ မသိေလာက္ေအာင္ထိ။
သူမႏွွင့္ အရြယ္တူမိန္းမငယ္တစ္ဦးပါပဲ။ မ်က္လံုးမ်ားသည္ နီရဲေနသလား။ သူမ
စိတ္ထင္ေနျခင္းျဖစ္ပါမည္။မ်က္လံုးကို ျပတင္းေပါက္ဘက္သို႕
ျပန္ေရႊ႕မည္ျပဳစဥ္ ထိုမိန္းခေလးေရးျခစ္ေနေသာ စာလံုးမ်ားက သူမကို
ျပဳစားသြားသည္။
ဗလာစာအုပ္ဝယ္ ဒီစာလံုး၊ ဒီစကားလံုးကို ေရးျခစ္ေနေသာ ထိုမိန္းခေလးသည္လည္း
သူမႏွင့္ထပ္တူ မိဘႏွင့္ ျပႆနာတတ္လာသူေလလား။ ထိုမိန္းခေလး၏ မ်က္ဝန္းတို႕
နီရဲေနသည္ကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ထိုမိန္းခေလးက
သူမထက္သာသည္။ အေတြးသာပါသည္။ ထိုမိန္းခေလး သူမကိုယ္သူမဆံုးမေနဟန္ျဖင့္။
ထို႕ေနာက္ ထိုမိန္းခေလးကားေပၚက ဆင္းသြားပါေတာ့သည္။ မေတြးပဲသိသာေနသည္မွာ
ထိုမိန္းခေလး သြားေသာေနရာသည္ ထိုမိန္းခေလး၏မိဘဆီပင္ျဖစ္မည္္ဟု။ သူမလိုပင္
မိဘႏွင့္အတူေနသူလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ မိဘႏွင့္ခြဲေနသူလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
ထိုမိန္းခေလးေရးသြားေသာစာကိုေတြးမိရင္း သူမစဥ္းစားမိသည္မွာ တစ္ခုတည္း။
သူမမွားေနျပီလား။ ထိုမိန္းခေလးေလာက္ပင္ မိဘအတြက္
ေတြးမေပးႏိုင္ေတာ့ဘူးလား။
ထိုမိန္းခေလးေရးသြားေသာစာက…..မိဘကို ရွင္ျပဳပါ..တဲ့။ မိဘကို
အသက္ရွင္တုန္းေလးျပဳစုပါ…တဲ့။
သူမအေဖသည္ အသက္ေျခာက္ဆယ္ပင္ေက်ာ္လို႕ ႏိုင္ငံေတာ္မွပင္
ပင္စင္ေပးထားေခ်ျပီ။ ကုမၸဏီတစ္ခုတြင္ ဆက္လက္အလုပ္လုပ္ေနဆဲ အေဖသည္ အလုပ္မွ
မနားခ်င္၍ေတာ့ ဟုတ္မည္မထင္ပါ။ ေငြေၾကးလိုအပ္ခ်က္အရ
လက္ေထာက္မန္ေနဂ်ာရာထူးႏွင့္ တစ္လ ႏွစ္သိန္းဆိုေသာ လစာေငြကို
လိုအပ္ေသာေၾကာင့္သာ။ အေမဆိုလွ်င္လည္း သိပ္မၾကာခင္ပင္ ပင္စင္ရေတာ့မည္။
ႏိုင္ငံေတာ္မွေပးေသာ သက္ျပည့္ပင္စင္။
ဒီလို အသက္ၾကီးရင့္ေနျပီျဖစ္သည့္ မိဘႏွစ္ပါးကို စိတ္ညစ္ေအာင္ သူမလုပ္သင့္သလား။။
သိပ္မၾကာခင္ အိမ္ေျပာင္းေတာ့မည့္ ေအာင္ေအာင့္အတြက္ မိဘႏွစ္ပါးကို
စိတ္ညစ္ေအာင္လုပ္ဖို႕ရာလိုသလား။
မိဘတိုင္းသားသမီးမွန္သမွ်ကို အညီအမွ်ခ်စ္ၾကမည္မွာ အေသအခ်ာ။
ဆိုးတဲ့သားသမီးအေပၚ တကူးတကပိုျခင္းမဟုတ္ပါပဲ အစိုးရိမ္လြန္ရင္း
ပိုသလိုျဖစ္ေနတတ္တဲ့ မိဘေပါင္းမ်ားစြာလည္း သူမေတြ႕ခဲ့ဖူးသည္ပဲ။
သူမ မိဘေတြလည္း အပါအဝင္ေပါ့။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီခ်ိန္မွာ သူမကံေကာင္းေနပါေသးသည္။
တခ်ိဳ႕ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ အမိမဲ့အဖမဲ့ေနသူေျမာက္မ်ားစြာ။
ခဏ။ ထိုမိန္းခေလး မိဘကို ရွင္တုန္းမျပဳစုမ၍ ဝမ္းနည္းေနျခင္းလည္း
ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သူမထိုကဲ့သို႕ေတာ့ အျဖစ္မခံႏိုင္ပါ။ သူမထံဝယ္
အခြင့္အေရးရွိပါေသးသည္။
သူမ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္။ မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္အတူ ေနေနရျခင္းကိုက
အေကာင္းဆံုးဆုလာဒ္မဟုတ္ပါလား။ ဒီဆုလာဒ္ကို တန္ဖိုးထားသင့္သည္ေလ။
အေတြးေတြထဲ နစ္ေနသူ သူမ ယခုမွပင္ သတိထားမိေတာ့သည္။ ခရီးစဥ္ဆံုးလို႕
ေမာ္တင္ကေန တစ္ပတ္ျပန္ပတ္ေနျပီပဲ။
ေဟာ…ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲမွ ရွိစုမဲ့စုဝင္ေငြေလးျဖင့္ဝယ္ထားေသာ
ငါးသိန္းဖုန္းမွ တုန္ခါျပီး အသံျမည္လာသည္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေဖဆက္ျခင္း။
“အငယ္မ အိမ္ကိုျပန္ေတာ့..ဟိုမွာ ဝယ္သူေတြ တအားက်ေနတယ္တဲ့..နင့္အေမနဲ႕
နင့္ေယာင္းမလည္း ဘာမွမလုပ္တတ္ဘူး..သြားသြား.. ေအာင္ေအာင့္အတြက္ အေဖ
အိမ္ရွာေပးျပီးျပီ…သဘက္ခါဆိုေျပာင္းေတာ့မွာ
..ဟုတ္လား..အိမ္ကိုျပန္ေတာ့ေနာ္”
“ဟုတ္..အေဖ”
လိုင္းကားႏွင့္ျပန္ဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးထင္သည္။
အငွားကားႏွင့္သာျပန္ရေတာ့မည္။ ဒီကေန ေတာင္ဒဂံုဆို အနည္းဆံုး ၃၅၀၀
ေတာ့က်မည္သာ။ သူမ ဖုန္းကို အေမမဆက္သည္ကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္
စိတ္ဆိုးမေျပေသးဘူးထင္ပါရဲ႕။ သူမ၊ သူကေတာ့ စိတ္ဆိုးေျပလိုက္ပါေတာ့မည္။
ေျဖလိုက္ပါေတာ့မည္။ ကိုယ္က သားသမီးေပပဲ။
သိပ္မၾကာခင္ မဲဖိုးလာယူေတာ့မည္။ တစ္ေန႕စာတစ္ေန႕ မွန္မွန္ေပးမွ
မဲစုသည္ေခၚေပမည္။ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ၾကာျပီးမ်ားသြားလွ်င္ ေပးရတာနင့္သည္ေလ။
မိဘကိုရွင္ျပဳပါတဲ့။
သူမသာ စိတ္ေလးထားတတ္ရင္ အရာအားလံုးအဆင္ေျပပါမည္ေလ။ အေမႏွင့္အေဖလည္း
စိတ္ခ်မ္းသာမည္။ ေအာင္ေအာင္လည္း သဘက္ခါဆို ေျပာင္းေတာ့မည္။ သူမ ေနာင္တ
မရခ်င္ပါ။ ရတုန္းရဆဲ အခြင့္အေရးေလးကို ဒီခ်ိန္မွာ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္
ဆုပ္ကိုင္ထားပါမွ ယူၾကံဳးမရျဖစ္ျခင္းဆိုသည့္ ေနာင္တႏွင့္ ကင္းေဝးမည္မလား။
ေဟာ…အေတြးမဆံုးခင္ပင္..ကကလာေခ်ျပီ။ သူမလက္ကေလးတစ္ဖက္ထုတ္ကာ
တားလိုက္ပါေတာ့သည္။ Taxi လို႕။
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
**ကုိတင့္**
No comments:
Post a Comment