"ခဲြစိတ္လို႔ရတဲ့ ေဆး႐ံု"

> နယူးေယာက္ကေန လန္ဒန္ကိုသြားတဲ့ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ကြ်န္ေတာ္ေဘးက ခရီးသည္တစ္ဦး ေတာ္ေတာ္ေလး ေဖာ္ေရြတာကို ကြ်န္ေတာ္သတိထားလိုက္မိတယ္။ သူဟာ ဗဟုသုတ က်ယ္ျပန္႔တဲ့အျပင္ သိပၸံနည္းပညာမွာလည္း အေတာ္တတ္ကြ်မ္းတယ္။ အာဖရိကက အေျခအေနေတြကို သူသိနားလည္ေနတာကိုက ကြ်န္ေတာ့္ကို ပိုစိတ္ဝင္စားေစခဲ့တယ္။

သူနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ စကားေတြ အမ်ားၾကီးေျပာျဖစ္တယ္။ သားသမီးေတြအေၾကာင္းေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္သားက လိုင္စင္ရဆရာဝန္ ျဖစ္ျပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ မၾကာခင္ ေဆး႐ံုၾကီးတစ္ခုမွာ တာဝန္သြားထမ္းေဆာင္ေတာ့မယ့္ အေၾကာင္းကို ကြ်န္ေတာ္ဝင့္ၾကြားစြာ ေျပာျဖစ္တယ္။

ကြ်န္ေတာ့္စကားၾကားေတာ့ ႐ုတ္တရက္ သူခဏ ျငိမ္က်သြားတယ္။ ျပီးမွ သူမွာလည္း ဆရာဝန္သားတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ “႐ွိခဲ့ဖူးတယ္”လို႔ သူေျပာရသလဲ? လက္ရွိမွာ သူ႔သားဟာ ဆရာဝန္ မဟုတ္ေတာ့လို႔လား?

ကြ်န္ေတာ့္ကို ဓာတ္ပံုတစ္ပံု သူထုတ္ျပတယ္။ ဓာတ္ပံုထဲမွာ ငယ္ရြယ္တဲ့ ဆရာဝန္တစ္ဦးက လူနာကို ေဆးကုသ ေပးေနတယ္။ လူနာက ဆင္းရဲသား၊ အာ႐ွတုိက္သားမွန္း ပံုၾကည့္တာနဲ႔တင္ သိႏိုင္တယ္။ ျပီးေတာ့ သူက ဆက္ျပီး သူ႔သားဟာ အသက္ ၃ဝမွာပဲ ေသဆံုးသြားျပီျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာျပတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္သားကုိ ဂုဏ္ယူ ဝင့္ၾကြားမိတဲ့ စကားက ဒီလို စိတ္မေကာင္းစရာ စကားဝိုင္းျဖစ္သြားမယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ မထင္ခဲ့မိဘူး။ အဲဒီအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ေနာင္တရမိပါတယ္။

႐ွက္ရြံ႔သြားတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူရိပ္မိသြားေပမယ့္ သူ႔သားအေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ့္ကို သေဘာ႐ိုးနဲ႔ ေျပာျပခဲ့တယ္။ သူသားမွာ ၾကီးမားတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိျပီး ေဆးေက်ာင္းတက္ရတဲ့ အဓိကအေၾကာင္းရင္းက ဆင္းရဲသားေတြကို ေဆးကုသေပးဖို႔အတြက္ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဖဲြ႔အစည္းတစ္ခုထဲ သူပါဝင္လိုက္တယ္။ အဲဒီအဖဲြ႔အစည္းက ဆရာဝန္ေတြကို ဆင္းရဲတဲ့ ေနရာေတြမွာ ေဆးကုသႏိုင္ဖို႔ စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ေပးတဲ့ အဖဲြ႔အစည္းျဖစ္တယ္။ ေနာက္ေတ့ာ သားဟာ ပါကစၥတန္ရဲ႕ ေဝသီတဲ့ ေနရာတစ္ခုကို သြားေရာက္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

သားရဲ႕စာထဲကေန အဲဒီေနရာေဒသဟာ အလြန္ဆင္းရဲတဲ့အေၾကာင္း အနည္းအမ်ား သိလိုက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သား ဘယ္ေတာ့မွ မညည္းတြားခ့ဲဘူးလို႔ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာျပျပန္တယ္။

တစ္ေန႔မွာ သားဆံုးသြားျပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း အေဝးကလာတဲ့ ဖုန္းကို သူလက္ခံလိုက္ရတယ္။ ရာသီဥတု ပူျပင္းတာေၾကာင့္ သားအေလာင္းကို ၾကာရွည္မထားႏိုင္ဘဲ ခ်က္ခ်င္း မီးသၿဂၤိဳလ္လိုက္ရတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဖုန္းဆက္လာသူက သား တာဝန္ထမ္းေဆာင္တဲ့ ပါကစၥတန္က ကိုယ္စားလွယ္ျဖစ္ျပီး မတတ္သာတဲ့ အေျခအေနမွာ ျဖစ္သြားတဲ့အေၾကာင္းရင္းကို ထပ္သလဲလဲ သူ႔ကို ႐ွင္းျပခဲ့တယ္။ ျဖစ္လာသမွ်ကို သူလက္ခံလုိက္ျပီး သားရဲ႕ျပာအိုးကို ကိုယ့္ေနရပ္မွာ ျမဳပ္ႏွံဖို႔ ေလယာဥ္ကြင္းမွာ သူသြားယူခဲ့တယ္။

ေသဆံုးသြားတဲ့ သားမွာ ပစၥည္းတစ္ခ်ဳိ႔ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီပစၥည္းေတြကို သားနဲ႔အတူ တာဝန္ထမ္းေဆာင္တဲ့ ဆရာဝန္က ပါကစၥတန္ကေန သူ႔ကို ပို႔ေပးခဲ့တယ္။ စာအဆက္အသြယ္ေတြ ရွိျပီးေနာက္ အဲဒီဆရာဝန္အေၾကာင္းကို သူ အနည္းအက်ဥ္း သိလာခဲ့ရတယ္။ အဲဒီ ပါကစၥတန္ ဆရာဝန္ဟာ တစ္ခ်ိန္က အေမရိကားမွာ တစ္ႏွစ္ၾကာ Research လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့အေၾကာင္း၊ တစ္အိမ္သားလံုး အေမရိကားကို ေျပာင္းေရြ႔သြားခဲ့ေပမယ့္ ခိုင္ျမဲတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေၾကာင့္ သူတစ္ဦးတည္း ပါကစၥတန္မွာပဲ “ေျခဗလာ” ဆရာဝန္ လုပ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေတြျဖစ္တယ္။

သားေသဆံုးသြားတဲ့ ေနရာ ပါကစၥတန္ကို သူ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သား တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေနရာကို သူအေရာက္သြားခဲ့တယ္။

မေရာက္ဖူးတဲ့ ေနရာေဒသကို ေျခအခ်မွာပဲ သူအရမ္း အံၾသသြားခဲ့မိတယ္။ ဆင္းရဲလြန္းတဲ့ ျမဳိ႕ငယ္ေလးအတြက္ ႏႈိင္းျပစရာ မရွိခဲ့ဘူး။ သားတာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ ေဆးရံုကို ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေဆးရံုတစ္ခုလံုးမွာ ပန္ကာတစ္ခုပဲရွိတယ္။ မီးသီးေတြရွိေပမယ့္ အုပ္ေဆာင္းေတြ မရွိဘူး။ မီးက လာလိုက္၊ မလာလိုက္။ ေဆးရံုရဲ႕ အသံုးအေဆာင္ေတြက သာမန္လြန္းတယ္ဆိုတာထက္ ပိုဆိုးေနတယ္။ x-ray ရိုက္ဖို႔ စက္ေတာင္ မရွိခဲ့ပါဘူး။

နယ္ခံဆရာဝန္ေတြက လခစားေတြျဖစ္တယ္။ ရတဲ့လခက နည္းေပမယ့္ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ဖူလံုတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ ခက္တာက ေဆးရံုမွာ ေဆးဝါးေတြ မရွိသေလာက္ဘဲ။ နယ္ခံေတြက ဆင္းရဲသားေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ ေဆးဖိုးဝါးခ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ မထုတ္ႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။ အစုိးရ ေထာက္ပံ့ေၾကးေတြကလည္း အင္မတန္ နည္းတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဆရာဝန္ေတြက အရပ္တကာလွည့္ျပီး အလွဴေငြ ေကာက္ခံခဲ့ရေသးတယ္။ ေဆးရံုအတြက္ အေျခခံျဖစ္တဲ့ ပတ္တီး၊ ပုိးမႊားသတ္ေဆးရည္နဲ႔ ေဆးရံုမွာရွိသင့္တဲ့ ေဆးဝါးေတြအတြက္ ျဖစ္တယ္။

သားဆရာဝန္ေသဆံုးရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကို သူေမးေတာ့ အူအတက္ေပါက္ ေရာဂါေၾကာင့္ျဖစ္ျပီး ခ်က္ခ်င္း ခဲြစိတ္ကုသႏိုင္ရင္ အသက္ မဆံုး႐ႈံးႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း သိလိုက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဆး႐ံုမွာ ခဲြစိတ္ဖို႔ အသံုးအေဆာင္ မရွိခဲ့ဘူး။ သူဟာ (သားရဲ႕လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆရာဝန္) Surgeon တစ္ဦးမဟုတ္တဲ့အတြက္ စက္ဘီးစီးျပီး နီးစပ္ရာ ရဲငွာနတစ္ခုမွာ အေရးေပၚယာဥ္တစ္စီးကို ဖုန္းဆက္ေခၚခဲ့တယ္။ ၂နာရီေက်ာ္ၾကာမွ ယာဥ္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ခဲြစိတ္လို႔ရတဲ့ အနီးဆံုးေဆးရံုက ကီလိုမီတာ ၁၂ဝ ေက်ာ္မွာျဖစ္တယ္။ နာသထက္နာလာတဲ့ ေဝဒနာနဲ႔သားကို ေဆးရံုပို႔ေဆာင္ေပးခဲ့ေပမယ့္ လမ္းတဝက္မွာပဲ ေသဆံုးသြားခဲ့ရတယ္။

နယ္ခံဆရာဝန္ကို “ဒီေဆးရံုရဲ႕ အနီးအနားမွာ ခဲြစိတ္လို႔ရတဲ့ ေဆးရံုတစ္ေဆာင္ အစိုးရ ေဆာက္ေပးႏိုင္မလား?” လို႔ သူေမးခဲ့တယ္။

ျမိဳ႔ငယ္နဲ႔ ၁ဝကီလိုမီတာအကြာမွာ ဒိထက္ေကာင္းတဲ့ ေဆးရံုေဆာက္ဖို႔ အစိုးရက စီမံကိန္းေတြ ဆဲြခဲ့တဲ့အေၾကာင္း၊ ေဆးရံုေဆာက္ဖို႔ ေျမကြက္လည္းရျပီ၊ အေဆာက္အဦးပံုစံလည္း ဆဲြျပီးတဲ့ခ်ိန္မွာ ေဆးရံုေဆာက္ဖို႔ ေငြေၾကးေတြ မရွိေတာ့ေၾကာင္း အစိုးရက သူတို႔ကို အသိေပးခဲ့တယ္လို႔ ဆရာဝန္က ေျပာျပတယ္။

"ေဆးရံုေဆာက္ဖို႔ လ်ာထားတဲ့ ေငြေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္သလဲ? လို႔ သူဆက္ေမးခဲ့တယ္။
(Patriot missile)

(Patriot missile) ဒံုးခြင္းဒံုးက်ည္တစ္ခ်ဳိ႕ဝယ္ဖို႔ အစုိးရက ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့အေျဖကို သူရလိုက္တယ္။ အဲဒီဒံုးက်ည္တစ္ခုဟာ အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၁ဝသန္းရွိတဲ့အေၾကာင္း၊ ေဆးရံုတစ္ရံုေဆာက္ဖို႔ အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၁သိန္းသာ ကုန္က်မည့္အေၾကာင္း၊ ပါကစၥတန္ အစိုးရက ဒုံးခြင္းဒံုးက်ည္ေတြ ဝယ္ခဲ့တာေၾကာင့္ ခဲြစိတ္လို႔ရတဲ့ ေဆးရံုကို မေဆာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း သိလိုက္ရတယ္။

နယ္ခံဆရာဝန္က ဆက္ျပီး ပါကစၥတန္နဲ႔ အိႏိၵယဟာ ကမာၻ႔ရန္သူေတြျဖစ္တယ္။ အိႏိၵယကလည္း ကုန္ေကာက္စရာ မရွိေအာင္ ဆင္းရဲေပမယ့္ Aircraft carrierေတြ၊ အေဝးပစ္ဒံုးက်ည္နဲ႔ Nuclear submarine မဏုျမဴ ေရငုပ္သေဘာၤေတြ ရွိတဲ့အတြက္ ပါကစၥတန္ကလည္း ဒံုးက်ည္ေတြ ဝယ္ခဲ့တယ္လို႔ ရွင္းျပျပန္တယ္။

ဆရာဝန္က ဆက္ျပီး သူဟာ သိပၸံနည္းပညာကိုလည္း သင္ၾကားဖူးတာေၾကာင့္ ဒီဒံုးက်ည္ အဆမတန္ ေစ်းေပးရျခင္းကိုလည္း သူနားလည္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ပညာရွိ သိပၸံပညာရွင္တစ္ခ်ဳိ႔က ဒီလိုလက္နက္ေတြကိုသာ ထီထြင္ဖို႔ၾကိဳးစားခဲ့ၾကျပီး သူတို႔ကပဲ လက္နက္တည္ေဆာက္တာေတြကို သိတာေၾကာင့္ ဒီလိုလက္နက္ထုတ္တဲ့ကုမၸဏီေတြက ေစ်းႏႈန္းကိုအဆမတန္ ၾကီးျမင့္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ သနားစရာေကာင္းတာက ဆင္းရဲတဲ့ႏိုင္ငံက ျပည္သူလူထုေတြျဖစ္ျပီး နဂိုကတည္းက ေငြေၾကးမရွိတဲ့အစိုးရက ဒီလိုလက္နက္ေတြ ပိုင္ဆိုင္ဖို႔ ေငြေတြသံုးပစ္တာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံအတြက္ ဘာမွ မတည္ေဆာက္ေပးတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပန္တယ္။ တကယ္လို႔ သိပၸံပညာရွင္ေတြ ဒီလို လက္နက္ေတြထီထြင္ဖို႔ မၾကိဳးစားခဲ့ရင္ ဆင္းရဲတဲ့ႏိုင္ငံကေငြေတြ လက္နက္ဝယ္ယူတဲ့ေနရာမွာ သံုးျဖဳန္းမိမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔လည္း ဆိုတယ္။

အဲဒီေနာက္ ေဒသခံေက်ာင္းေတြကို သူ (ကြ်န္ေတာ့္ေဘးက ခရီးသည္) သြားေရာက္ေလ့လာခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းေတြမွာ ေက်ာက္သင္ပုန္းေတြ မရွိဘဲ ေက်ာင္းသားေတြက သဲျပင္ေပၚမွာပဲ ေရးျခစ္ေနတာကို သူေတြ႔ခဲ့တယ္။


ကြ်န္ေတာ့္ကို သူေျပာျပေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ႐ုတ္တရက္သူ႔နာမည္ကို ကြ်န္ေတာ္သတိထားလုိက္မိတယ္။ လက္ကိုင္အိတ္ေပၚက သူ႔နာမည္ဟာ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အရမ္းရင္းႏွီးသလို ခံစားမိတယ္။ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ ္ျပန္ၾကည့္လုိက္မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူဟာ အာရံုခံကရိယာေဗဒသင္တဲ့ နာမည္ၾကီး ဆရာတစ္ဦးျဖစ္တယ္။ သူ႔ရဲ႕စမ္းသပ္ထီထြင္မႈမွာ ဆုေတြအမ်ားၾကီး ရခဲ့ဖူးသူျဖစ္တယ္။ သူေရးတဲ့ စာအုပ္ဆိုရင္ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ .. ကြ်န္ေတာ္ PhD ေျဖတုန္းက သူ႔စာအုပ္ကို အလြတ္ရနီးပါး ဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁ဝႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကပဲ ပညာေရးေလာက ကေန သူေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္။

သူဟာ အဲဒီနာမည္ၾကီးဆရာျဖစ္ေၾကာင္း ဝန္ခံပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ စာေတြမေရးေတာ့တာလဲလို႔ ကြ်န္ေတာ္ေမးေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့၁၅ႏွစ္ကပဲ ပညာေရးေလာကကေန သူႏုတ္ထြက္ခဲ့ျပီး ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္အတြက္ လက္နက္ေတြထုတ္လုပ္ေပးတဲ့ ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္ဝင္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ သူ႔အလုပ္က Patriot missile ဒံုးက်ည္ေတြ ထီထြင္ဖို႔ျဖစ္တယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို မခ်ိတင္ကဲေျပာျပတယ္။ သူမွာနာမည္ဝွက္တစ္ခုရွိျပီး အဲဒီနာမည္က ဒံုးက်ည္ရဲ႕ဖခင္ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။

သူက ဆက္ျပီး အဲဒီဒံုးက်ည္ေတြထီထြင္တုန္းက လိပ္ျပာမသန္႔ဘူးလို႔ မခံစားမိခဲ့ဘူးလို႔ဆိုတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ Patriot missile က ခ်ည္းနင္းဝင္ေရာက္လာတဲ့ ဒံုးက်ည္ေတြကို ၾကားျဖတ္ တားဆီးဖို႔ျဖစ္တယ္။ ခုခံကာကြယ္ဖို႔ ျဖစ္တဲ့အတြက္ လူေတြကို ထိခိုက္ေသေၾကဖို႔ မဟုတ္ဘူးလို႔ ရွင္းျပခဲ့တယ္။

ဒါေပမယ့္ လူေတြရဲ႕ေငြေၾကးအကန္႔အသတ္ေၾကာင့္ အခုေတာ့ သူ႔သေဘာထားေတြ ေျပာင္းလဲသြားျပီလို႔လည္း ေျပာျပန္တယ္။ Patriot missileက လူေတြကုိ တိုက္ရိုက္မေသေၾကေစႏိုင္ေပမယ့္ ဆင္းရဲတဲ့ႏိုင္ငံက ဒီလိုဒံုးက်ည္ေတြဝယ္ဖို႔ ခဲြစိပ္လို႔ရတဲ့ ေဆးရံုကိုေတာင္ မေဆာက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ေက်ာင္းေတြမွာလည္း ေက်ာက္သင္ပုန္းမရွိခဲ့ဘူး။ ျပည္သူလူထုေတြ ခံစားထိုက္တဲ့အက်ဳိးေတြလည္း အလဟသျဖစ္ကုန္ရတယ္။ တကယ္လို႔ Patriot missileကိုသာ မဝယ္ခဲ့ရင္ သူ႔သားဆရာဝန္လည္း အသက္ရွင္ေနဦးမွာ ျဖစ္တယ္။

ပါကစၥတန္ကေန အေမရိကန္ကို ျပန္ေရာက္ျပီးေနာက္ သူဟာ လက္ရွိအလုပ္ကထြက္လိုက္ျပီး ကမာၻ႔ကယ္ဆယ္ေရး အဖဲြ႔အစည္းထဲဝင္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အာဖရိကနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို သူပုိရင္းႏွီးခဲ့ျခင္းျဖစ္တယ္။

ကြ်န္ေတာ့္ကို ပိုအံၾသေစတဲ့ ကိန္းဂဏန္းတစ္ခု သူေျပာခဲ့ေသးတယ္။ စစ္ပဲြအတြင္းမွာ လက္နက္ဝယ္ယူမႈအေပၚ လူေတြသံုးစဲြခဲ့တဲ့ ေငြေၾကးက တစ္ႏွစ္မွာ အေမရိကန္ေဒၚလာ One trillion ျဖစ္ျပီး စစ္ပဲြျပီးေနာက္ သန္း ၉ေသာင္းအထိ က်ဆင္းသြားေၾကာင္း၊ ပွ်မ္းမွ် တစ္ေန႔မွာ သန္း ၂၅ဝ ဟာ လက္နက္ဝယ္ယူဖုိ႔ ကုန္က်ေၾကာင္း၊ လူေတြကုိ ဒံုးက်ည္တိုက္ရိုက္ထိျပီး ေသတာ မရွိခဲ့ေပမယ့္ ဒီဒံုးက်ည္ေတြ ဝယ္ယူဖို႔အတြက္ လူေတြေသေပးရေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့တယ္။

ေလယာဥ္က ဦးတည္ရာကိုေရာက္လုျပီ။ ေလယာဥ္ေပၚက ပိတ္ကားေပၚမွာ သတင္းတစ္ခုျပသေနတယ္။ သတင္းက အာကာသယာဥ္ တည္ေဆာက္ဖို႔ အေမရိကန္နဲ႔ ရုရွားတို႔ ပူးေပါင္းမယ့္ စီမံကိန္းျဖစ္တယ္။ စီမံကိန္းက အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔ခဲ့တယ္။ အေမရိကန္ အာကာသမွဴးေတြက ရုရွားရဲ႕အာကာသစခန္းထဲ ေအာင္ျမင္စြာ ဝင္ေရာက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္သတင္းတစ္ခုက အေမရိကန္က ကုလသမဂၢ အစုိးရ ကူညီပံ့ပိုးေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အာဟာရ ေန႔လယ္စာ အသံုးစရိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔ျဖစ္တယ္။

အာကာသယာဥ္ တည္ေဆာက္မယ့္ စီမံကိန္း ဆက္လက္ အေကာင္အထည္ေဖာ္သင့္ မေဖာ္သင့္ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကိုေမးခဲ့တယ္။ လူသန္းေပါင္း ၁၃ဝဟာ စားဝတ္ေနေရး ဆင္းရဲေမြေတေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ အာကာသယာဥ္ေဆာက္ဖို႔ လူေတြ ေငြေၾကးအေျမာက္အျမား ကုန္က်သင့္သလား? လို႔ သူက ဆက္ေမးခဲ့တယ္။ ေလယာဥ္ မတက္ခင္တုန္းက အေမရိကန္ အာကာသရဲ႕ ပ်ံသန္းျခင္းအတတ္နဲ႔ စီမံခန္႔ခဲြမႈ စာအုပ္ကို ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ေနတာ သူျမင္လိုက္ဟန္တူတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုလည္း အဲဒီစခန္းမွာ အလုပ္လုပ္ေၾကာင့္ ခန္႔မွန္းခဲ့ပံု ရတယ္။

ေလယာဥ္ေပၚက ဆင္းျပီးေနာက္ ကြ်န္ေတာ့္ကို စာအုပ္တစ္အုပ္ သူလက္ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္။ စာအုပ္တစ္အုပ္လံုးမွာ ၾကည့္သူတိုင္း စိတ္မခ်မ္းေျမ့ေစတဲ့ ဆင္းရဲတဲ့ႏိုင္ငံက ပံုေတြျဖစ္တယ္။

ေလယာဥ္ကြင္းကေနထြက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို အဂၤလိပ္လူမ်ဳိးတစ္ဦး လာၾကိဳခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုေတြ႔ေတာ့ ဝမ္းသာအားရပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အာကာသ ပညာရွင္ေတြ ဥေရာပအဖဲြ႔အစည္းကို တင္ျပခဲ့တဲ့ နယ္နိမိတ္လြန္ စမ္းသပ္ေရး စီမံကိန္း အတည္ျပဳခံရလို႔ျဖစ္တယ္။ ကုန္က်စရိတ္က အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၁ဝသန္းျဖစ္တယ္။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ အာကာသေလ့လာေရးမွာ စမ္းသပ္ဖုိ႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔က တိက်ေသခ်ာတဲ့ ကိရိယာေတြ တည္ေဆာက္ဖို႔ျဖစ္တယ္။ ဝမ္းသာအားရျဖစ္ေနတဲ့ အဂၤလိပ္က ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ေအးစက္စက္တုန္႔ျပန္မႈကို အံ့ၾသေနခဲ့တယ္။

ကြ်န္ေတာ္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒီလိုကိရိယာေတြ ေဆာက္လိုက္တာက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပညာရွင္ေတြရဲ႕ ဝံ့ၾကြားခ်င္တဲ့စိတ္၊ စူးစမ္းခ်င္တဲ့စိတ္ကို ျဖည့္ဆည္းေပးတာကလဲြလို႔ ဘာမွ အသံုးမဝင္ခဲ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ေဒၚလာ ၁ဝသန္းကေရာ? အနည္းဆံုးေတာ့ ဒီေငြေတြကို အသံုးျပဳျပီး ခဲြစိတ္လို႔ရတဲ့ေဆးရံု အရံု၁ဝဝကုိ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေဆာက္ႏိုင္ပါေသးတယ္။

မူရင္း -- ထိုင္ဝမ္ စာေရးဆရာ လီဂ်ာထံု၏ “ခဲြစိတ္လို႔ရတဲ့ေဆး႐ံု”အား ဘာသာျပန္ ခံစားသည္။


**From-Mr Poem**

နယူးေယာက္ကေန လန္ဒန္ကိုသြားတဲ့ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ကြ်န္ေတာ္ေဘးက ခရီးသည္တစ္ဦး ေတာ္ေတာ္ေလး ေဖာ္ေရြတာကို ကြ်န္ေတာ္သတိထားလိုက္မိတယ္။ သူဟာ ဗဟုသုတ က်ယ္ျပန္႔တဲ့အျပင္ သိပၸံနည္းပညာမွာလည္း အေတာ္တတ္ကြ်မ္းတယ္။ အာဖရိကက အေျခအေနေတြကို သူသိနားလည္ေနတာကိုက ကြ်န္ေတာ့္ကို ပိုစိတ္ဝင္စားေစခဲ့တယ္။

သူနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ စကားေတြ အမ်ားၾကီးေျပာျဖစ္တယ္။ သားသမီးေတြအေၾကာင္းေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္သားက လိုင္စင္ရဆရာဝန္ ျဖစ္ျပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ မၾကာခင္ ေဆး႐ံုၾကီးတစ္ခုမွာ တာဝန္သြားထမ္းေဆာင္ေတာ့မယ့္ အေၾကာင္းကို ကြ်န္ေတာ္ဝင့္ၾကြားစြာ ေျပာျဖစ္တယ္။

ကြ်န္ေတာ့္စကားၾကားေတာ့ ႐ုတ္တရက္ သူခဏ ျငိမ္က်သြားတယ္။ ျပီးမွ သူမွာလည္း ဆရာဝန္သားတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ “႐ွိခဲ့ဖူးတယ္”လို႔ သူေျပာရသလဲ? လက္ရွိမွာ သူ႔သားဟာ ဆရာဝန္ မဟုတ္ေတာ့လို႔လား?

ကြ်န္ေတာ့္ကို ဓာတ္ပံုတစ္ပံု သူထုတ္ျပတယ္။ ဓာတ္ပံုထဲမွာ ငယ္ရြယ္တဲ့ ဆရာဝန္တစ္ဦးက လူနာကို ေဆးကုသ ေပးေနတယ္။ လူနာက ဆင္းရဲသား၊ အာ႐ွတုိက္သားမွန္း ပံုၾကည့္တာနဲ႔တင္ သိႏိုင္တယ္။ ျပီးေတာ့ သူက ဆက္ျပီး သူ႔သားဟာ အသက္ ၃ဝမွာပဲ ေသဆံုးသြားျပီျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာျပတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္သားကုိ ဂုဏ္ယူ ဝင့္ၾကြားမိတဲ့ စကားက ဒီလို စိတ္မေကာင္းစရာ စကားဝိုင္းျဖစ္သြားမယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ မထင္ခဲ့မိဘူး။ အဲဒီအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ေနာင္တရမိပါတယ္။

႐ွက္ရြံ႔သြားတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူရိပ္မိသြားေပမယ့္ သူ႔သားအေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ့္ကို သေဘာ႐ိုးနဲ႔ ေျပာျပခဲ့တယ္။ သူသားမွာ ၾကီးမားတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိျပီး ေဆးေက်ာင္းတက္ရတဲ့ အဓိကအေၾကာင္းရင္းက ဆင္းရဲသားေတြကို ေဆးကုသေပးဖို႔အတြက္ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဖဲြ႔အစည္းတစ္ခုထဲ သူပါဝင္လိုက္တယ္။ အဲဒီအဖဲြ႔အစည္းက ဆရာဝန္ေတြကို ဆင္းရဲတဲ့ ေနရာေတြမွာ ေဆးကုသႏိုင္ဖို႔ စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ေပးတဲ့ အဖဲြ႔အစည္းျဖစ္တယ္။ ေနာက္ေတ့ာ သားဟာ ပါကစၥတန္ရဲ႕ ေဝသီတဲ့ ေနရာတစ္ခုကို သြားေရာက္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

သားရဲ႕စာထဲကေန အဲဒီေနရာေဒသဟာ အလြန္ဆင္းရဲတဲ့အေၾကာင္း အနည္းအမ်ား သိလိုက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သား ဘယ္ေတာ့မွ မညည္းတြားခ့ဲဘူးလို႔ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာျပျပန္တယ္။

တစ္ေန႔မွာ သားဆံုးသြားျပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း အေဝးကလာတဲ့ ဖုန္းကို သူလက္ခံလိုက္ရတယ္။ ရာသီဥတု ပူျပင္းတာေၾကာင့္ သားအေလာင္းကို ၾကာရွည္မထားႏိုင္ဘဲ ခ်က္ခ်င္း မီးသၿဂၤိဳလ္လိုက္ရတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဖုန္းဆက္လာသူက သား တာဝန္ထမ္းေဆာင္တဲ့ ပါကစၥတန္က ကိုယ္စားလွယ္ျဖစ္ျပီး မတတ္သာတဲ့ အေျခအေနမွာ ျဖစ္သြားတဲ့အေၾကာင္းရင္းကို ထပ္သလဲလဲ သူ႔ကို ႐ွင္းျပခဲ့တယ္။ ျဖစ္လာသမွ်ကို သူလက္ခံလုိက္ျပီး သားရဲ႕ျပာအိုးကို ကိုယ့္ေနရပ္မွာ ျမဳပ္ႏွံဖို႔ ေလယာဥ္ကြင္းမွာ သူသြားယူခဲ့တယ္။

ေသဆံုးသြားတဲ့ သားမွာ ပစၥည္းတစ္ခ်ဳိ႔ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီပစၥည္းေတြကို သားနဲ႔အတူ တာဝန္ထမ္းေဆာင္တဲ့ ဆရာဝန္က ပါကစၥတန္ကေန သူ႔ကို ပို႔ေပးခဲ့တယ္။ စာအဆက္အသြယ္ေတြ ရွိျပီးေနာက္ အဲဒီဆရာဝန္အေၾကာင္းကို သူ အနည္းအက်ဥ္း သိလာခဲ့ရတယ္။ အဲဒီ ပါကစၥတန္ ဆရာဝန္ဟာ တစ္ခ်ိန္က အေမရိကားမွာ တစ္ႏွစ္ၾကာ Research လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့အေၾကာင္း၊ တစ္အိမ္သားလံုး အေမရိကားကို ေျပာင္းေရြ႔သြားခဲ့ေပမယ့္ ခိုင္ျမဲတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေၾကာင့္ သူတစ္ဦးတည္း ပါကစၥတန္မွာပဲ “ေျခဗလာ” ဆရာဝန္ လုပ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေတြျဖစ္တယ္။

သားေသဆံုးသြားတဲ့ ေနရာ ပါကစၥတန္ကို သူ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သား တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေနရာကို သူအေရာက္သြားခဲ့တယ္။

မေရာက္ဖူးတဲ့ ေနရာေဒသကို ေျခအခ်မွာပဲ သူအရမ္း အံၾသသြားခဲ့မိတယ္။ ဆင္းရဲလြန္းတဲ့ ျမဳိ႕ငယ္ေလးအတြက္ ႏႈိင္းျပစရာ မရွိခဲ့ဘူး။ သားတာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ ေဆးရံုကို ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေဆးရံုတစ္ခုလံုးမွာ ပန္ကာတစ္ခုပဲရွိတယ္။ မီးသီးေတြရွိေပမယ့္ အုပ္ေဆာင္းေတြ မရွိဘူး။ မီးက လာလိုက္၊ မလာလိုက္။ ေဆးရံုရဲ႕ အသံုးအေဆာင္ေတြက သာမန္လြန္းတယ္ဆိုတာထက္ ပိုဆိုးေနတယ္။ x-ray ရိုက္ဖို႔ စက္ေတာင္ မရွိခဲ့ပါဘူး။

နယ္ခံဆရာဝန္ေတြက လခစားေတြျဖစ္တယ္။ ရတဲ့လခက နည္းေပမယ့္ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ဖူလံုတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ ခက္တာက ေဆးရံုမွာ ေဆးဝါးေတြ မရွိသေလာက္ဘဲ။ နယ္ခံေတြက ဆင္းရဲသားေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ ေဆးဖိုးဝါးခ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ မထုတ္ႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။ အစုိးရ ေထာက္ပံ့ေၾကးေတြကလည္း အင္မတန္ နည္းတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဆရာဝန္ေတြက အရပ္တကာလွည့္ျပီး အလွဴေငြ ေကာက္ခံခဲ့ရေသးတယ္။ ေဆးရံုအတြက္ အေျခခံျဖစ္တဲ့ ပတ္တီး၊ ပုိးမႊားသတ္ေဆးရည္နဲ႔ ေဆးရံုမွာရွိသင့္တဲ့ ေဆးဝါးေတြအတြက္ ျဖစ္တယ္။

သားဆရာဝန္ေသဆံုးရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကို သူေမးေတာ့ အူအတက္ေပါက္ ေရာဂါေၾကာင့္ျဖစ္ျပီး ခ်က္ခ်င္း ခဲြစိတ္ကုသႏိုင္ရင္ အသက္ မဆံုး႐ႈံးႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း သိလိုက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဆး႐ံုမွာ ခဲြစိတ္ဖို႔ အသံုးအေဆာင္ မရွိခဲ့ဘူး။ သူဟာ (သားရဲ႕လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆရာဝန္) Surgeon တစ္ဦးမဟုတ္တဲ့အတြက္ စက္ဘီးစီးျပီး နီးစပ္ရာ ရဲငွာနတစ္ခုမွာ အေရးေပၚယာဥ္တစ္စီးကို ဖုန္းဆက္ေခၚခဲ့တယ္။ ၂နာရီေက်ာ္ၾကာမွ ယာဥ္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ခဲြစိတ္လို႔ရတဲ့ အနီးဆံုးေဆးရံုက ကီလိုမီတာ ၁၂ဝ ေက်ာ္မွာျဖစ္တယ္။ နာသထက္နာလာတဲ့ ေဝဒနာနဲ႔သားကို ေဆးရံုပို႔ေဆာင္ေပးခဲ့ေပမယ့္ လမ္းတဝက္မွာပဲ ေသဆံုးသြားခဲ့ရတယ္။

နယ္ခံဆရာဝန္ကို “ဒီေဆးရံုရဲ႕ အနီးအနားမွာ ခဲြစိတ္လို႔ရတဲ့ ေဆးရံုတစ္ေဆာင္ အစိုးရ ေဆာက္ေပးႏိုင္မလား?” လို႔ သူေမးခဲ့တယ္။

ျမိဳ႔ငယ္နဲ႔ ၁ဝကီလိုမီတာအကြာမွာ ဒိထက္ေကာင္းတဲ့ ေဆးရံုေဆာက္ဖို႔ အစိုးရက စီမံကိန္းေတြ ဆဲြခဲ့တဲ့အေၾကာင္း၊ ေဆးရံုေဆာက္ဖို႔ ေျမကြက္လည္းရျပီ၊ အေဆာက္အဦးပံုစံလည္း ဆဲြျပီးတဲ့ခ်ိန္မွာ ေဆးရံုေဆာက္ဖို႔ ေငြေၾကးေတြ မရွိေတာ့ေၾကာင္း အစိုးရက သူတို႔ကို အသိေပးခဲ့တယ္လို႔ ဆရာဝန္က ေျပာျပတယ္။

"ေဆးရံုေဆာက္ဖို႔ လ်ာထားတဲ့ ေငြေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္သလဲ? လို႔ သူဆက္ေမးခဲ့တယ္။
(Patriot missile)

(Patriot missile) ဒံုးခြင္းဒံုးက်ည္တစ္ခ်ဳိ႕ဝယ္ဖို႔ အစုိးရက ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့အေျဖကို သူရလိုက္တယ္။ အဲဒီဒံုးက်ည္တစ္ခုဟာ အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၁ဝသန္းရွိတဲ့အေၾကာင္း၊ ေဆးရံုတစ္ရံုေဆာက္ဖို႔ အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၁သိန္းသာ ကုန္က်မည့္အေၾကာင္း၊ ပါကစၥတန္ အစိုးရက ဒုံးခြင္းဒံုးက်ည္ေတြ ဝယ္ခဲ့တာေၾကာင့္ ခဲြစိတ္လို႔ရတဲ့ ေဆးရံုကို မေဆာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း သိလိုက္ရတယ္။

နယ္ခံဆရာဝန္က ဆက္ျပီး ပါကစၥတန္နဲ႔ အိႏိၵယဟာ ကမာၻ႔ရန္သူေတြျဖစ္တယ္။ အိႏိၵယကလည္း ကုန္ေကာက္စရာ မရွိေအာင္ ဆင္းရဲေပမယ့္ Aircraft carrierေတြ၊ အေဝးပစ္ဒံုးက်ည္နဲ႔ Nuclear submarine မဏုျမဴ ေရငုပ္သေဘာၤေတြ ရွိတဲ့အတြက္ ပါကစၥတန္ကလည္း ဒံုးက်ည္ေတြ ဝယ္ခဲ့တယ္လို႔ ရွင္းျပျပန္တယ္။

ဆရာဝန္က ဆက္ျပီး သူဟာ သိပၸံနည္းပညာကိုလည္း သင္ၾကားဖူးတာေၾကာင့္ ဒီဒံုးက်ည္ အဆမတန္ ေစ်းေပးရျခင္းကိုလည္း သူနားလည္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ပညာရွိ သိပၸံပညာရွင္တစ္ခ်ဳိ႔က ဒီလိုလက္နက္ေတြကိုသာ ထီထြင္ဖို႔ၾကိဳးစားခဲ့ၾကျပီး သူတို႔ကပဲ လက္နက္တည္ေဆာက္တာေတြကို သိတာေၾကာင့္ ဒီလိုလက္နက္ထုတ္တဲ့ကုမၸဏီေတြက ေစ်းႏႈန္းကိုအဆမတန္ ၾကီးျမင့္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ သနားစရာေကာင္းတာက ဆင္းရဲတဲ့ႏိုင္ငံက ျပည္သူလူထုေတြျဖစ္ျပီး နဂိုကတည္းက ေငြေၾကးမရွိတဲ့အစိုးရက ဒီလိုလက္နက္ေတြ ပိုင္ဆိုင္ဖို႔ ေငြေတြသံုးပစ္တာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံအတြက္ ဘာမွ မတည္ေဆာက္ေပးတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပန္တယ္။ တကယ္လို႔ သိပၸံပညာရွင္ေတြ ဒီလို လက္နက္ေတြထီထြင္ဖို႔ မၾကိဳးစားခဲ့ရင္ ဆင္းရဲတဲ့ႏိုင္ငံကေငြေတြ လက္နက္ဝယ္ယူတဲ့ေနရာမွာ သံုးျဖဳန္းမိမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔လည္း ဆိုတယ္။

အဲဒီေနာက္ ေဒသခံေက်ာင္းေတြကို သူ (ကြ်န္ေတာ့္ေဘးက ခရီးသည္) သြားေရာက္ေလ့လာခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းေတြမွာ ေက်ာက္သင္ပုန္းေတြ မရွိဘဲ ေက်ာင္းသားေတြက သဲျပင္ေပၚမွာပဲ ေရးျခစ္ေနတာကို သူေတြ႔ခဲ့တယ္။


ကြ်န္ေတာ့္ကို သူေျပာျပေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ႐ုတ္တရက္သူ႔နာမည္ကို ကြ်န္ေတာ္သတိထားလုိက္မိတယ္။ လက္ကိုင္အိတ္ေပၚက သူ႔နာမည္ဟာ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အရမ္းရင္းႏွီးသလို ခံစားမိတယ္။ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ ္ျပန္ၾကည့္လုိက္မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူဟာ အာရံုခံကရိယာေဗဒသင္တဲ့ နာမည္ၾကီး ဆရာတစ္ဦးျဖစ္တယ္။ သူ႔ရဲ႕စမ္းသပ္ထီထြင္မႈမွာ ဆုေတြအမ်ားၾကီး ရခဲ့ဖူးသူျဖစ္တယ္။ သူေရးတဲ့ စာအုပ္ဆိုရင္ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ .. ကြ်န္ေတာ္ PhD ေျဖတုန္းက သူ႔စာအုပ္ကို အလြတ္ရနီးပါး ဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁ဝႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကပဲ ပညာေရးေလာက ကေန သူေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္။

သူဟာ အဲဒီနာမည္ၾကီးဆရာျဖစ္ေၾကာင္း ဝန္ခံပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ စာေတြမေရးေတာ့တာလဲလို႔ ကြ်န္ေတာ္ေမးေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့၁၅ႏွစ္ကပဲ ပညာေရးေလာကကေန သူႏုတ္ထြက္ခဲ့ျပီး ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္အတြက္ လက္နက္ေတြထုတ္လုပ္ေပးတဲ့ ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္ဝင္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ သူ႔အလုပ္က Patriot missile ဒံုးက်ည္ေတြ ထီထြင္ဖို႔ျဖစ္တယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို မခ်ိတင္ကဲေျပာျပတယ္။ သူမွာနာမည္ဝွက္တစ္ခုရွိျပီး အဲဒီနာမည္က ဒံုးက်ည္ရဲ႕ဖခင္ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။

သူက ဆက္ျပီး အဲဒီဒံုးက်ည္ေတြထီထြင္တုန္းက လိပ္ျပာမသန္႔ဘူးလို႔ မခံစားမိခဲ့ဘူးလို႔ဆိုတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ Patriot missile က ခ်ည္းနင္းဝင္ေရာက္လာတဲ့ ဒံုးက်ည္ေတြကို ၾကားျဖတ္ တားဆီးဖို႔ျဖစ္တယ္။ ခုခံကာကြယ္ဖို႔ ျဖစ္တဲ့အတြက္ လူေတြကို ထိခိုက္ေသေၾကဖို႔ မဟုတ္ဘူးလို႔ ရွင္းျပခဲ့တယ္။

ဒါေပမယ့္ လူေတြရဲ႕ေငြေၾကးအကန္႔အသတ္ေၾကာင့္ အခုေတာ့ သူ႔သေဘာထားေတြ ေျပာင္းလဲသြားျပီလို႔လည္း ေျပာျပန္တယ္။ Patriot missileက လူေတြကုိ တိုက္ရိုက္မေသေၾကေစႏိုင္ေပမယ့္ ဆင္းရဲတဲ့ႏိုင္ငံက ဒီလိုဒံုးက်ည္ေတြဝယ္ဖို႔ ခဲြစိပ္လို႔ရတဲ့ ေဆးရံုကိုေတာင္ မေဆာက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ေက်ာင္းေတြမွာလည္း ေက်ာက္သင္ပုန္းမရွိခဲ့ဘူး။ ျပည္သူလူထုေတြ ခံစားထိုက္တဲ့အက်ဳိးေတြလည္း အလဟသျဖစ္ကုန္ရတယ္။ တကယ္လို႔ Patriot missileကိုသာ မဝယ္ခဲ့ရင္ သူ႔သားဆရာဝန္လည္း အသက္ရွင္ေနဦးမွာ ျဖစ္တယ္။

ပါကစၥတန္ကေန အေမရိကန္ကို ျပန္ေရာက္ျပီးေနာက္ သူဟာ လက္ရွိအလုပ္ကထြက္လိုက္ျပီး ကမာၻ႔ကယ္ဆယ္ေရး အဖဲြ႔အစည္းထဲဝင္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အာဖရိကနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို သူပုိရင္းႏွီးခဲ့ျခင္းျဖစ္တယ္။

ကြ်န္ေတာ့္ကို ပိုအံၾသေစတဲ့ ကိန္းဂဏန္းတစ္ခု သူေျပာခဲ့ေသးတယ္။ စစ္ပဲြအတြင္းမွာ လက္နက္ဝယ္ယူမႈအေပၚ လူေတြသံုးစဲြခဲ့တဲ့ ေငြေၾကးက တစ္ႏွစ္မွာ အေမရိကန္ေဒၚလာ One trillion ျဖစ္ျပီး စစ္ပဲြျပီးေနာက္ သန္း ၉ေသာင္းအထိ က်ဆင္းသြားေၾကာင္း၊ ပွ်မ္းမွ် တစ္ေန႔မွာ သန္း ၂၅ဝ ဟာ လက္နက္ဝယ္ယူဖုိ႔ ကုန္က်ေၾကာင္း၊ လူေတြကုိ ဒံုးက်ည္တိုက္ရိုက္ထိျပီး ေသတာ မရွိခဲ့ေပမယ့္ ဒီဒံုးက်ည္ေတြ ဝယ္ယူဖို႔အတြက္ လူေတြေသေပးရေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့တယ္။

ေလယာဥ္က ဦးတည္ရာကိုေရာက္လုျပီ။ ေလယာဥ္ေပၚက ပိတ္ကားေပၚမွာ သတင္းတစ္ခုျပသေနတယ္။ သတင္းက အာကာသယာဥ္ တည္ေဆာက္ဖို႔ အေမရိကန္နဲ႔ ရုရွားတို႔ ပူးေပါင္းမယ့္ စီမံကိန္းျဖစ္တယ္။ စီမံကိန္းက အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔ခဲ့တယ္။ အေမရိကန္ အာကာသမွဴးေတြက ရုရွားရဲ႕အာကာသစခန္းထဲ ေအာင္ျမင္စြာ ဝင္ေရာက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္သတင္းတစ္ခုက အေမရိကန္က ကုလသမဂၢ အစုိးရ ကူညီပံ့ပိုးေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အာဟာရ ေန႔လယ္စာ အသံုးစရိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔ျဖစ္တယ္။

အာကာသယာဥ္ တည္ေဆာက္မယ့္ စီမံကိန္း ဆက္လက္ အေကာင္အထည္ေဖာ္သင့္ မေဖာ္သင့္ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကိုေမးခဲ့တယ္။ လူသန္းေပါင္း ၁၃ဝဟာ စားဝတ္ေနေရး ဆင္းရဲေမြေတေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ အာကာသယာဥ္ေဆာက္ဖို႔ လူေတြ ေငြေၾကးအေျမာက္အျမား ကုန္က်သင့္သလား? လို႔ သူက ဆက္ေမးခဲ့တယ္။ ေလယာဥ္ မတက္ခင္တုန္းက အေမရိကန္ အာကာသရဲ႕ ပ်ံသန္းျခင္းအတတ္နဲ႔ စီမံခန္႔ခဲြမႈ စာအုပ္ကို ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ေနတာ သူျမင္လိုက္ဟန္တူတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုလည္း အဲဒီစခန္းမွာ အလုပ္လုပ္ေၾကာင့္ ခန္႔မွန္းခဲ့ပံု ရတယ္။

ေလယာဥ္ေပၚက ဆင္းျပီးေနာက္ ကြ်န္ေတာ့္ကို စာအုပ္တစ္အုပ္ သူလက္ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္။ စာအုပ္တစ္အုပ္လံုးမွာ ၾကည့္သူတိုင္း စိတ္မခ်မ္းေျမ့ေစတဲ့ ဆင္းရဲတဲ့ႏိုင္ငံက ပံုေတြျဖစ္တယ္။

ေလယာဥ္ကြင္းကေနထြက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို အဂၤလိပ္လူမ်ဳိးတစ္ဦး လာၾကိဳခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုေတြ႔ေတာ့ ဝမ္းသာအားရပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အာကာသ ပညာရွင္ေတြ ဥေရာပအဖဲြ႔အစည္းကို တင္ျပခဲ့တဲ့ နယ္နိမိတ္လြန္ စမ္းသပ္ေရး စီမံကိန္း အတည္ျပဳခံရလို႔ျဖစ္တယ္။ ကုန္က်စရိတ္က အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၁ဝသန္းျဖစ္တယ္။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ အာကာသေလ့လာေရးမွာ စမ္းသပ္ဖုိ႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔က တိက်ေသခ်ာတဲ့ ကိရိယာေတြ တည္ေဆာက္ဖို႔ျဖစ္တယ္။ ဝမ္းသာအားရျဖစ္ေနတဲ့ အဂၤလိပ္က ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ေအးစက္စက္တုန္႔ျပန္မႈကို အံ့ၾသေနခဲ့တယ္။

ကြ်န္ေတာ္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒီလိုကိရိယာေတြ ေဆာက္လိုက္တာက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပညာရွင္ေတြရဲ႕ ဝံ့ၾကြားခ်င္တဲ့စိတ္၊ စူးစမ္းခ်င္တဲ့စိတ္ကို ျဖည့္ဆည္းေပးတာကလဲြလို႔ ဘာမွ အသံုးမဝင္ခဲ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ေဒၚလာ ၁ဝသန္းကေရာ? အနည္းဆံုးေတာ့ ဒီေငြေတြကို အသံုးျပဳျပီး ခဲြစိတ္လို႔ရတဲ့ေဆးရံု အရံု၁ဝဝကုိ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေဆာက္ႏိုင္ပါေသးတယ္။

မူရင္း -- ထိုင္ဝမ္ စာေရးဆရာ လီဂ်ာထံု၏ “ခဲြစိတ္လို႔ရတဲ့ေဆး႐ံု”အား ဘာသာျပန္ ခံစားသည္။


**From-Mr Poem**