စကားဆိုး ဘယ္ေလာက္တတ္သလဲ?

>
တစ္ႏွစ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစု ၾသစေတးလ်ကို အလည္အပတ္ သြားေရာက္ခဲ့တယ္။ ေရာက္ခဲ့တဲ့တစ္ပတ္အတြင္း လည္ပတ္ခဲ့တဲ့ေနရာတိုင္းမွာ အဲဒီကေဒသခံေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထိေတြ႔ဆက္ဆံခဲ့တယ္။ စိတ္ေတြေပါ့ပါးလန္းဆန္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရမ္းေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တယ္။

တစ္ပတ္ေနၿပီး ထိုင္ဝမ္အျပန္ေလယာဥ္ေပၚမွာ ေလယာဥ္ေနာက္ပိုင္းက မိဘတစ္ဦးရဲ႕ ကေလးငယ္ကို ဆဲဆိုေနတဲ့အသံတစ္သံ ကၽြန္ေတာ္ၾကားလုိက္မိတယ္။ ဆဲဆိုသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အာရံုေတြ ရုတ္တရက္ တင္းက်ပ္လာခဲ့တယ္။ ၾသစေတးလ်မွာ လည္ပတ္ခဲ့တဲ့တစ္ပတ္လံုးလံုး သားသမီးေတြကို ဆဲဆိုတဲ့မိဘေတြရဲ႕ အသံကို မၾကားခဲ့ရလို႔ျဖစ္မယ္။ ေလယာဥ္ေနာက္ပိုင္းကို ကၽြန္ေတာ္လွည့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ ထိုင္ဝမ္က မိသားတစ္စုျဖစ္တယ္။

စိတ္ရင္းခံအတိုင္းေျပာရရင္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ထိုင္ဝမ္ကမိဘေတြဟာ ကေလးေတြကို ဆဲဆိုဆူပူဖို႔ အရမ္းႏွစ္သက္ၾကတယ္။ မဆဲဆိုရင္ မျဖစ္ေျမာက္ေတာ့တဲ့အတိုင္း၊ လူရာမဝင္ေတာ့တဲ့ အတုိင္းပါပဲ။ ဆဲဆိုရာမွာလည္း အဆင့္အတန္းခဲြထားၾကတယ္။

တစ္ဘက္ကဆူဆဲရင္း တစ္ဘက္ကရိုက္တယ္။ (နင့္ကို ငါအေသရိုက္မယ္)
လူကိုထိခိုက္ၿပီး ဆူတယ္။ (နင္အဲေလာက္ဆိုးရသလား! နင္ အေနလား?)
ရက္ရက္စက္စက္ ဆူတယ္။ (ေနာက္တစ္ခါ လုပ္ရဲေသးလား?)
ေျခာက္လန္႔ၿပီး ဆူတယ္။ (မလိမၼာရင္ ေနာက္တစ္ခါ မေခၚေတာ့ဘူး)
တျခားလူနဲ႔ ခိုင္းႏိႈင္းႏႈိင္းဆူတယ္။ (ၾကည့္စမ္း.. ဟိုဖက္က ညီမေလးက နင့္ထက္ပိုလိမၼာတယ္)
နာနာက်င္က်င္ ဆူတယ္။ (နင္တို႔ဒီေခတ္က ကေလးေတြ အေကာင္းထဲထား အေကာင္းထဲမေနခ်င္ၾကဘူး။ ငါတို႔ေခတ္တုန္းက ဒီလိုေနခ်င္ေတာင္ မေနရဘူး။)
ကဲ့ကဲ့ရဲ႕ရဲ႕ဆူတယ္။ (ဒီေလာက္ႀကီးေနတာေတာင္ ငိုရေသးလား? မရွက္ဘူးလား? လူမ်ားရယ္လိမ့္မယ္!)
မေရမရာ ဆူတယ္။ (ေနာက္တစ္ခြန္း ထပ္ေျပာၾကည့္စမ္း! နင္ေနာက္တစ္ခြန္း ထပ္ေျပာၾကည့္!)
ေၾကေၾကကဲြကဲြ ဆူတယ္။ (ဒီအတိုင္းဆက္သြားလို႔ကေတာ့ ဘာမွျဖစ္ထြန္းမဲ့ေကာင္မဟုတ္ဘူး)
ခံစားခ်က္နဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္ဆူတယ္။ (ၾကည့္စမ္း! နင့္ေၾကာင့္ နင့္အေဖ အဲဒီလိုျဖစ္ရတာ... နင္မေတာင္းပန္ရင္ နင့္အေဖေတာ့ နင့္စိတ္နဲ႔ေသမွာပဲ။ ငါပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္သမွ်ေတြက နင္တို႔အတြက္ပဲ)

ဒီလို အပ်က္သေဘာေဆာင္ စကားလံုးေတြက အသံုးမဝင္သလို ဆိုးဝါးတဲ့တုန္႔ျပန္႔မႈကိုလည္း ျဖစ္ေစႏိုင္ပါတယ္။

လူေတြရဲ႕စိတ္ဟာ ႏုနယ္သိမ္ေမြ႔လြန္းပါတယ္။ သူ႔ကိုႏွစ္သက္ရင္ သူ႔ရဲ႕ကိုယ့္ကိုယ္ကို တန္ဖိုးထားမႈဟာ ပိုသန္စြမ္းၿပီး အျမင့္ကို ပိုတက္လွမ္းႏိုင္စြမ္းရွိေလ ပိုထူးျခားေအာင္လုပ္ႏိုင္ေလျဖစ္တယ္။ တနည္းေျပာရရင္ ကိုယ့္ကိုႏွစ္သက္သူ၊ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးသူအတြက္ အရာရာ ကိုယ္စေတးရဲတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ရဲ႕တုန္႔ျပန္မႈကို ျဖစ္ေစတယ္။

ဆန္႔က်င္ဖက္အေနနဲ႔ သူ႔ကိုကဲ့ရဲ႕ေလ၊ ေဝဖန္ေလ၊ ဆူဆဲေလ သူ႔ရဲ႕ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေလးစားမႈနဲ႔ ယံုၾကည္မႈက ေလ်ာ့ေလ၊ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္စြမ္းက်ေလ၊ သင့္စကားကို နားမေထာင္ခ်င္ေလျဖစ္တယ္။ ကေလးငယ္ရဲ႕ဘဝမွာ အေရးအပါဆံုးဆိုတဲ့လူကေတာင္ သူ႔ကိုတံုးအတယ္လို႔ထင္ခဲ့ရင္ အဲဒီကေလးရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာ ဘာရွိဦးမလဲ? ကိုယ့္ကိုယ္ကို စြန္႔ပစ္တာမ်ဳိးပဲ သူတို႔လုပ္ၾကလိမ့္မယ္။

တကယ္ေတာ့ ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ဳိးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ စကားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔လွည့္ေျပာလို႔ရတယ္။ ကေလးငယ္ေတြကို အျပဳသေဘာေဆာင္စကားေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။


တစ္ခါက ေတာထဲတစ္ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္း မိသားစုတစ္စုနဲ႔ဆံုတယ္။ မိသားစုထဲက ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ဟာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းေလွ်ာက္ရင္း ရုတ္တရက္ ေရေျမာင္းလဲက်သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ ဖခင္ျဖစ္သူက အထိတ္တလန္႔နဲ႔ ကေလးငယ္ကိုဆဲြထူၿပီး "ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲ? လမ္းေလွ်ာက္တာ လမ္းကိုမၾကည့္ဘူးလား? ေနာက္တစ္ခါ အျပင္ထြက္ရင္ မေခၚေတာ့ဘူး။ အၿမဲတမ္း သတိလက္လြတ္ ထံုအအနဲ႔" လို႔ အသံက်ယ္ႀကီးနဲ႔ ဆူေတာ့တယ္။

တူတဲ့အျဖစ္အပ်က္မွာ ကေလးငယ္ကို ဆူဆဲမယ့္အစား "ဘယ္နားနာသြားလဲ? ရလား? လန္႔သြားမယ္ထင္တယ္၊ ကိစၥမရွိဘူး။ ေနာက္တစ္ခါ သတိထားေနာ္"လို႔ သူေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဒီအေျပာနဲ႔ အခုနားအေျပာက ခံစားခ်က္ခ်င္း လံုးဝကြာတယ္။ ကေလးငယ္ကို သင္ျပဆံုးမေနတာခ်င္းတူေပမယ့္ အျပဳသေဘာေဆာင္ စကားလံုးေတြက ကေလးငယ္ရဲ႕ မိမိကိုယ္ကိုအျမင္(Self-image)ကို ျမင့္တင္ေပးသလို ကေလးနဲ႔မိဘၾကားက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကိုလည္း တိုးပြားေစတယ္။ ဒါဟာ ေကာင္းတဲ့ပ်ံ႔ႏွံ႔လည္ပတ္မႈကို ုျဖစ္ေစၿပီး ကေလးငယ္ကို တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ပိုတိုးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးေစပါတယ္။

မိတ္ေဆြတစ္ဦးက "ဒီသေဘာတရားကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ေရးဝရင္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ တကယ္လို႔ အိပ္ေရးမဝခဲ့ရင္ ေဒါသထြက္ၿပီး ဘာသေဘာတရားလာေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ အသံုးမဝင္ေတာ့ဘူး"လို႔ဆိုတယ္။ ဒါဟာလည္း အခုေခတ္မိဘေတြ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ အခက္အခဲတစ္ခုျဖစ္တယ္။ အထက္၊ေအာက္ အထြန္းညႇိခံရတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္လို ပင္ပန္းၿပီး သြန္သင္ဆံုးမတာေတြက ဘာအရာမွေရာက္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။

ဘယ္မိဘကမွ သားသမီးေတြကို ဒီလိုပံုစံနဲ႔ မဆက္ဆံခ်င္သလို အဆက္ဆံလည္း မခံေစခ်င္ခဲ့ၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ မိဘလုပ္သူေတြက စားဝတ္ေနေရးအတြက္ လံုးဘန္းရၿပီး ကိုယ္တိုင္လည္း ျပည့္ဝတဲ့ အခ်စ္၊ ဂရုစိုက္မႈေတြ မရခဲ့လို႔လည္းျဖစ္မယ္? ဒီလိုဆိုရင္ မိဘနဲ႔ကေလးၾကားက က်န္းမာတဲ့ဆက္ဆံေရးကို ေန႔စဥ္ဘဝကေန ျဖည္းျဖည္းခ်င္း စတင္လို႔ရတယ္ မဟုတ္ပါလား?

ဒီလို ဘဝရဲ႕ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈက လုပ္ရတာထိုက္တန္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ကို ယံုၾကည္လိုက္ပါ။

မိဘဆိုတာ သားသမီးေတြကို ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြေပးတဲ့ အိန္လ္ဂ်ယ္ျဖစ္ႏိုင္သလို ဆူပူက်ိန္ဆဲတဲ့ မာရ္နတ္ဆိုးလည္း ျဖစ္ႏိုင္သတဲ့...

သာမန္မိဘေတြ ေျပာတတ္တာက း
မင္း ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီေလာက္ေတာင္ ပ်င္းရသလဲ?
မင္း ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီေလာက္ေတာင္ ဘရုတ္က်ရတာလဲ?
မင္း ဘာျဖစ္လို႔ အဲေလာက္ေတာင္ တံုးအတာလဲ?
မင္း ဘာအသံုးမွ မက်ဘူး!
မင္း တကယ္အလိမ္ေတာ္တယ္။
မင္း တကိုယ္ေကာင္းဆန္လွခ်ည္လား!
မင္း ေခါင္းမာလွခ်ည္လား!
မင္း အခ်ိန္ေတြျဖဳန္းေနတယ္!
မင္း လူရာမဝင္ပါလား?

ထူးကဲမိဘေတြ ေျပာတတ္တာက း
နည္းနည္းထပ္ႀကိဳးစားလိုက္ ဒီထက္ေကာင္းေအာင္ လုပ္ႏိုင္လိမ့္မယ္။
အဲဒီေကာင္းတဲ့ဉာဏ္ကို သင့္ေတာ္တဲ့ေနရာမွာ သံုးေနာ္။
ခ်က္ေကာင္းကို ဖမ္းဆုပ္ႏိုင္ရင္ ဒီထက္ပိုတိုးတက္မယ္။
ေအာင္ျမင္တဲ့လမ္းကို ေတြ႔ဖို႔ အားနည္းနည္းသံုးရဦးမယ္။
မင္းေျပာတာေတြက အမွန္မဟုတ္ဘူး။
တျခားလူအတြက္လည္း ထည့္ေတြးေပးေနာ္။
တျခားလူရဲ႕ အႀကံဉာဏ္ထဲကေနလည္း သင္ယူႏိုင္တယ္။
အခ်ိန္ကို မင္း အက်ဳိးရွိရွိအသံုးခ်တတ္ပါတယ္။
လူတကာနဲ႔ သင့္ျမတ္ေအာင္ မင္းေပါင္းႏိုင္ပါတယ္။


မူရင္းေရးသားသူ --- Ding Fan (丁凡)

ဘာသာျပန္ေပးပါလို႔ အီးေမးလ္ေပးပို႔လာတဲ့ LAက ညီမငယ္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။
*
*--
*Don't worry. Be Happy ,*
Moe Moe.

တစ္ႏွစ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစု ၾသစေတးလ်ကို အလည္အပတ္ သြားေရာက္ခဲ့တယ္။ ေရာက္ခဲ့တဲ့တစ္ပတ္အတြင္း လည္ပတ္ခဲ့တဲ့ေနရာတိုင္းမွာ အဲဒီကေဒသခံေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထိေတြ႔ဆက္ဆံခဲ့တယ္။ စိတ္ေတြေပါ့ပါးလန္းဆန္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရမ္းေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တယ္။

တစ္ပတ္ေနၿပီး ထိုင္ဝမ္အျပန္ေလယာဥ္ေပၚမွာ ေလယာဥ္ေနာက္ပိုင္းက မိဘတစ္ဦးရဲ႕ ကေလးငယ္ကို ဆဲဆိုေနတဲ့အသံတစ္သံ ကၽြန္ေတာ္ၾကားလုိက္မိတယ္။ ဆဲဆိုသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အာရံုေတြ ရုတ္တရက္ တင္းက်ပ္လာခဲ့တယ္။ ၾသစေတးလ်မွာ လည္ပတ္ခဲ့တဲ့တစ္ပတ္လံုးလံုး သားသမီးေတြကို ဆဲဆိုတဲ့မိဘေတြရဲ႕ အသံကို မၾကားခဲ့ရလို႔ျဖစ္မယ္။ ေလယာဥ္ေနာက္ပိုင္းကို ကၽြန္ေတာ္လွည့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ ထိုင္ဝမ္က မိသားတစ္စုျဖစ္တယ္။

စိတ္ရင္းခံအတိုင္းေျပာရရင္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ထိုင္ဝမ္ကမိဘေတြဟာ ကေလးေတြကို ဆဲဆိုဆူပူဖို႔ အရမ္းႏွစ္သက္ၾကတယ္။ မဆဲဆိုရင္ မျဖစ္ေျမာက္ေတာ့တဲ့အတိုင္း၊ လူရာမဝင္ေတာ့တဲ့ အတုိင္းပါပဲ။ ဆဲဆိုရာမွာလည္း အဆင့္အတန္းခဲြထားၾကတယ္။

တစ္ဘက္ကဆူဆဲရင္း တစ္ဘက္ကရိုက္တယ္။ (နင့္ကို ငါအေသရိုက္မယ္)
လူကိုထိခိုက္ၿပီး ဆူတယ္။ (နင္အဲေလာက္ဆိုးရသလား! နင္ အေနလား?)
ရက္ရက္စက္စက္ ဆူတယ္။ (ေနာက္တစ္ခါ လုပ္ရဲေသးလား?)
ေျခာက္လန္႔ၿပီး ဆူတယ္။ (မလိမၼာရင္ ေနာက္တစ္ခါ မေခၚေတာ့ဘူး)
တျခားလူနဲ႔ ခိုင္းႏိႈင္းႏႈိင္းဆူတယ္။ (ၾကည့္စမ္း.. ဟိုဖက္က ညီမေလးက နင့္ထက္ပိုလိမၼာတယ္)
နာနာက်င္က်င္ ဆူတယ္။ (နင္တို႔ဒီေခတ္က ကေလးေတြ အေကာင္းထဲထား အေကာင္းထဲမေနခ်င္ၾကဘူး။ ငါတို႔ေခတ္တုန္းက ဒီလိုေနခ်င္ေတာင္ မေနရဘူး။)
ကဲ့ကဲ့ရဲ႕ရဲ႕ဆူတယ္။ (ဒီေလာက္ႀကီးေနတာေတာင္ ငိုရေသးလား? မရွက္ဘူးလား? လူမ်ားရယ္လိမ့္မယ္!)
မေရမရာ ဆူတယ္။ (ေနာက္တစ္ခြန္း ထပ္ေျပာၾကည့္စမ္း! နင္ေနာက္တစ္ခြန္း ထပ္ေျပာၾကည့္!)
ေၾကေၾကကဲြကဲြ ဆူတယ္။ (ဒီအတိုင္းဆက္သြားလို႔ကေတာ့ ဘာမွျဖစ္ထြန္းမဲ့ေကာင္မဟုတ္ဘူး)
ခံစားခ်က္နဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္ဆူတယ္။ (ၾကည့္စမ္း! နင့္ေၾကာင့္ နင့္အေဖ အဲဒီလိုျဖစ္ရတာ... နင္မေတာင္းပန္ရင္ နင့္အေဖေတာ့ နင့္စိတ္နဲ႔ေသမွာပဲ။ ငါပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္သမွ်ေတြက နင္တို႔အတြက္ပဲ)

ဒီလို အပ်က္သေဘာေဆာင္ စကားလံုးေတြက အသံုးမဝင္သလို ဆိုးဝါးတဲ့တုန္႔ျပန္႔မႈကိုလည္း ျဖစ္ေစႏိုင္ပါတယ္။

လူေတြရဲ႕စိတ္ဟာ ႏုနယ္သိမ္ေမြ႔လြန္းပါတယ္။ သူ႔ကိုႏွစ္သက္ရင္ သူ႔ရဲ႕ကိုယ့္ကိုယ္ကို တန္ဖိုးထားမႈဟာ ပိုသန္စြမ္းၿပီး အျမင့္ကို ပိုတက္လွမ္းႏိုင္စြမ္းရွိေလ ပိုထူးျခားေအာင္လုပ္ႏိုင္ေလျဖစ္တယ္။ တနည္းေျပာရရင္ ကိုယ့္ကိုႏွစ္သက္သူ၊ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးသူအတြက္ အရာရာ ကိုယ္စေတးရဲတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ရဲ႕တုန္႔ျပန္မႈကို ျဖစ္ေစတယ္။

ဆန္႔က်င္ဖက္အေနနဲ႔ သူ႔ကိုကဲ့ရဲ႕ေလ၊ ေဝဖန္ေလ၊ ဆူဆဲေလ သူ႔ရဲ႕ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေလးစားမႈနဲ႔ ယံုၾကည္မႈက ေလ်ာ့ေလ၊ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္စြမ္းက်ေလ၊ သင့္စကားကို နားမေထာင္ခ်င္ေလျဖစ္တယ္။ ကေလးငယ္ရဲ႕ဘဝမွာ အေရးအပါဆံုးဆိုတဲ့လူကေတာင္ သူ႔ကိုတံုးအတယ္လို႔ထင္ခဲ့ရင္ အဲဒီကေလးရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာ ဘာရွိဦးမလဲ? ကိုယ့္ကိုယ္ကို စြန္႔ပစ္တာမ်ဳိးပဲ သူတို႔လုပ္ၾကလိမ့္မယ္။

တကယ္ေတာ့ ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ဳိးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ စကားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔လွည့္ေျပာလို႔ရတယ္။ ကေလးငယ္ေတြကို အျပဳသေဘာေဆာင္စကားေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။


တစ္ခါက ေတာထဲတစ္ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္း မိသားစုတစ္စုနဲ႔ဆံုတယ္။ မိသားစုထဲက ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ဟာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းေလွ်ာက္ရင္း ရုတ္တရက္ ေရေျမာင္းလဲက်သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ ဖခင္ျဖစ္သူက အထိတ္တလန္႔နဲ႔ ကေလးငယ္ကိုဆဲြထူၿပီး "ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲ? လမ္းေလွ်ာက္တာ လမ္းကိုမၾကည့္ဘူးလား? ေနာက္တစ္ခါ အျပင္ထြက္ရင္ မေခၚေတာ့ဘူး။ အၿမဲတမ္း သတိလက္လြတ္ ထံုအအနဲ႔" လို႔ အသံက်ယ္ႀကီးနဲ႔ ဆူေတာ့တယ္။

တူတဲ့အျဖစ္အပ်က္မွာ ကေလးငယ္ကို ဆူဆဲမယ့္အစား "ဘယ္နားနာသြားလဲ? ရလား? လန္႔သြားမယ္ထင္တယ္၊ ကိစၥမရွိဘူး။ ေနာက္တစ္ခါ သတိထားေနာ္"လို႔ သူေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဒီအေျပာနဲ႔ အခုနားအေျပာက ခံစားခ်က္ခ်င္း လံုးဝကြာတယ္။ ကေလးငယ္ကို သင္ျပဆံုးမေနတာခ်င္းတူေပမယ့္ အျပဳသေဘာေဆာင္ စကားလံုးေတြက ကေလးငယ္ရဲ႕ မိမိကိုယ္ကိုအျမင္(Self-image)ကို ျမင့္တင္ေပးသလို ကေလးနဲ႔မိဘၾကားက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကိုလည္း တိုးပြားေစတယ္။ ဒါဟာ ေကာင္းတဲ့ပ်ံ႔ႏွံ႔လည္ပတ္မႈကို ုျဖစ္ေစၿပီး ကေလးငယ္ကို တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ပိုတိုးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးေစပါတယ္။

မိတ္ေဆြတစ္ဦးက "ဒီသေဘာတရားကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ေရးဝရင္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ တကယ္လို႔ အိပ္ေရးမဝခဲ့ရင္ ေဒါသထြက္ၿပီး ဘာသေဘာတရားလာေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ အသံုးမဝင္ေတာ့ဘူး"လို႔ဆိုတယ္။ ဒါဟာလည္း အခုေခတ္မိဘေတြ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ အခက္အခဲတစ္ခုျဖစ္တယ္။ အထက္၊ေအာက္ အထြန္းညႇိခံရတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္လို ပင္ပန္းၿပီး သြန္သင္ဆံုးမတာေတြက ဘာအရာမွေရာက္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။

ဘယ္မိဘကမွ သားသမီးေတြကို ဒီလိုပံုစံနဲ႔ မဆက္ဆံခ်င္သလို အဆက္ဆံလည္း မခံေစခ်င္ခဲ့ၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ မိဘလုပ္သူေတြက စားဝတ္ေနေရးအတြက္ လံုးဘန္းရၿပီး ကိုယ္တိုင္လည္း ျပည့္ဝတဲ့ အခ်စ္၊ ဂရုစိုက္မႈေတြ မရခဲ့လို႔လည္းျဖစ္မယ္? ဒီလိုဆိုရင္ မိဘနဲ႔ကေလးၾကားက က်န္းမာတဲ့ဆက္ဆံေရးကို ေန႔စဥ္ဘဝကေန ျဖည္းျဖည္းခ်င္း စတင္လို႔ရတယ္ မဟုတ္ပါလား?

ဒီလို ဘဝရဲ႕ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈက လုပ္ရတာထိုက္တန္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ကို ယံုၾကည္လိုက္ပါ။

မိဘဆိုတာ သားသမီးေတြကို ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြေပးတဲ့ အိန္လ္ဂ်ယ္ျဖစ္ႏိုင္သလို ဆူပူက်ိန္ဆဲတဲ့ မာရ္နတ္ဆိုးလည္း ျဖစ္ႏိုင္သတဲ့...

သာမန္မိဘေတြ ေျပာတတ္တာက း
မင္း ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီေလာက္ေတာင္ ပ်င္းရသလဲ?
မင္း ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီေလာက္ေတာင္ ဘရုတ္က်ရတာလဲ?
မင္း ဘာျဖစ္လို႔ အဲေလာက္ေတာင္ တံုးအတာလဲ?
မင္း ဘာအသံုးမွ မက်ဘူး!
မင္း တကယ္အလိမ္ေတာ္တယ္။
မင္း တကိုယ္ေကာင္းဆန္လွခ်ည္လား!
မင္း ေခါင္းမာလွခ်ည္လား!
မင္း အခ်ိန္ေတြျဖဳန္းေနတယ္!
မင္း လူရာမဝင္ပါလား?

ထူးကဲမိဘေတြ ေျပာတတ္တာက း
နည္းနည္းထပ္ႀကိဳးစားလိုက္ ဒီထက္ေကာင္းေအာင္ လုပ္ႏိုင္လိမ့္မယ္။
အဲဒီေကာင္းတဲ့ဉာဏ္ကို သင့္ေတာ္တဲ့ေနရာမွာ သံုးေနာ္။
ခ်က္ေကာင္းကို ဖမ္းဆုပ္ႏိုင္ရင္ ဒီထက္ပိုတိုးတက္မယ္။
ေအာင္ျမင္တဲ့လမ္းကို ေတြ႔ဖို႔ အားနည္းနည္းသံုးရဦးမယ္။
မင္းေျပာတာေတြက အမွန္မဟုတ္ဘူး။
တျခားလူအတြက္လည္း ထည့္ေတြးေပးေနာ္။
တျခားလူရဲ႕ အႀကံဉာဏ္ထဲကေနလည္း သင္ယူႏိုင္တယ္။
အခ်ိန္ကို မင္း အက်ဳိးရွိရွိအသံုးခ်တတ္ပါတယ္။
လူတကာနဲ႔ သင့္ျမတ္ေအာင္ မင္းေပါင္းႏိုင္ပါတယ္။


မူရင္းေရးသားသူ --- Ding Fan (丁凡)

ဘာသာျပန္ေပးပါလို႔ အီးေမးလ္ေပးပို႔လာတဲ့ LAက ညီမငယ္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။
*
*--
*Don't worry. Be Happy ,*
Moe Moe.