ကၽြန္ေတာ္က ေၾကာက္တတ္ပါသည္။ အလြန္႔အလြန္ကို ေၾကာက္တတ္ပါသည္။ ငယ္ငယ္က စာမရမွာ၊ ဆရာမအ႐ိုက္ခံရမွာ ေၾကာက္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ပင္ စာမက်က္ဘဲ ေနႏိုင္သမွ် ေနခဲ့ပါသည္။ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ပင္ အ႐ိုက္ခံခဲ့ရပါသည္။ မိဘမ်ား အဆူအပူခံရမွာ ေၾကာက္ပါသည္။ ဆိုးသည္ဟု မိဘမ်ားက သတ္မွတ္မည္ကို ေၾကာက္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တတ္ႏိုင္သမွ် လိမၼာခ်င္ေယာင္ေဆာင္ပါသည္။ “ငါ့သားေလးက လိမၼာတယ္” ဟူေသာ ေမေမ့စကားကို သာယာခဲ့ပါသည္။ သူငယ္တန္းအေသး (မူႀကိဳ) တြင္ “သံုးလူ႕ရွင္ပင္” ကို အာဂံုေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ (ဤ ၀ါက်ကိုပင္ ကိုယ္ရည္ေသြးသည္ဟု စြပ္စြဲခ်က္မ်ားထြက္ေပၚလာမည္ကို “ေၾကာက္” သျဖင့္ ဖ်က္ပစ္လိုက္ျပန္ထည့္လိုက္ ေ၀ခြဲမရျဖစ္ေနပါသည္။ ေနာက္ဆံုး အျခားသူမ်ား၏ အထင္ကို ေၾကာက္သည္ထက္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ထင္ေသာအထင္ကို ေၾကာက္သည္က ပိုသျဖင့္ ထည့္လိုက္ပါသည္)
လူပ်ဳိေပါက္အရြယ္ေရာက္ေတာ့ မိဘက ဆိုးသည္ဟုသတ္မွတ္ခံရမွာ ေၾကာက္သည္ထက္ ရြယ္တူအေပါင္းအသင္းမ်ားက “ငေၾကာက္” ဟု အထင္ခံရမွာ ပိုမိုေၾကာက္လာသည္။ အဆိုပါ ႏႈိင္းရသေဘာတရားေၾကာင့္ ကြမ္းယာ၊ ေဆးလိပ္၊ အရက္၊ မူးရစ္ရန္ျဖစ္ စသည္ျဖင့္ ကိုယ္စြမ္းဉာဏ္စြမ္းရွိသမွ် လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါသည္။ ငေၾကာက္အျဖစ္မွ လြတ္ကင္းခြင့္ရမည့္ အဆင့္တစ္ေနရာတြင္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ထားရပါသည္။ နားရြက္တံေတြးလာဆြတ္လွ်င္ ၀ိတ္တန္းမတူလည္း ႐ႈံးမယ္မွန္းသိသိ၊ ေၾကာက္ေၾကာက္ႀကီးႏွင့္ပင္ ထုိးရပါသည္။ နာမွာေၾကာက္သည့္ အေၾကာက္သည္ “ငေၾကာက္” ျဖစ္မွာေၾကာက္သည့္အေၾကာက္ကို လက္ေျမွာက္လိုက္ရျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ ဤထက္ မပိုပါ။ ယခုေသာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအျမင္တြင္ ငေၾကာက္ျဖစ္မွာ၊ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္၏ သူရသတၱိ မျပည့္၀ဟု အထင္ခံရမွာေၾကာက္သည့္ အေၾကာက္ထက္၊ လူတကာအျမင္တြင္ “ေသရမွာေၾကာက္သည္” ဟု အထင္ခံရမည္ကို ပိုမိုေၾကာက္ရြံ႕လာ ျပန္သည္။ ေသရမွာ လူတိုင္းေၾကာက္ၾကသည္ဟူသည့္ အခ်က္မွာ ရွင္းလင္းလွသည့္ တိုင္ေအာင္ ဘာေၾကာင့္ ဤသို႔ျဖစ္ေနရသနည္း...။
ပထမတစ္ခ်က္မွာ ဖတ္ခဲ့ဖူးေသာ သူရဲေကာင္း၀ါဒအသားေပး ပံုျပင္၀တၳဳမ်ား၏ လႊမ္းမိုးမႈကို ႏံုႏံုအအျဖင့္ လက္ခံခဲ့ရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္၊ စေနေမာင္ေမာင္၊ ေဇာ္၀ိတ္၊ ပထမံဆရာသိန္းပါ မက်န္ ခ်ီေခြဗားရား၊ မာရွယ္တီတိုးအထိ လႊမ္းမိုးမႈရွိခဲ့သည္။ ပုဂံသူရဲေကာင္းေလးေယာက္အေၾကာင္း အနည္းအက်ဥ္းပါခ်င္ ပါမည္။
ေမာင္ႏွင္းေဆြ၏ ၀တၳဳမ်ားထဲမွ သိုင္းေလာကသားမ်ား ပါခ်င္ပါမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေၾကာက္တာကို အသာထား မေၾကာက္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ရျခင္းသည္ အက်င့္ပါေနခဲ့ေသာ ပံုမွန္အလုပ္ပမာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ၾကာလာေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပင္ မေၾကာက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာလား တကယ္မေၾကာက္တာလား ေ၀ခြဲမရေတာ့။ ကိုယ္လိမ္ေသာအလိမ္ကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျပန္ယံုခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာသည္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္ခဲ့ပါသည္။
ဒုတိယအခ်က္အေနျဖင့္ ယေန႔လူ႔ယဥ္ေက်းမႈတြင္ပင္ “အေၾကာက္တရား” ကို အသေရယုတ္သည့္အလား ထင္ျမင္ေနၾကဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ ေရွးဦးလူသားမ်ားအဖို႔ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် စစ္တုိက္၊ အမဲလိုက္ စသည့္ အရဲကိုးရသည့္အလုပ္မ်ားကို နိစၥဓူ၀ လုပ္ၾကရသည္။ မိမိလူမ်ဳိးစုကို ကိုယ္စားျပဳ၍ အႏၱရာယ္မ်ားကို ရင္ဆိုင္ကာကြယ္ၾကရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အဆိုပါ သူရသတၱိသည္ တန္ဖိုးျမင့္သည့္ေနရာတြင္ ရွိေပလိမ့္မည္။ ထိုင္ေၾကာက္ေနလွ်င္ မ်ဳိးႏြယ္စုကို ကာလြယ္ဖို႔မေျပာႏွင့္ မိမိကိုယ္တိုင္ပင္ ဆက္လက္အသက္ရွင္ရပ္တည္ဖို႔ လြယ္မည္မဟုတ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ သတၱိရွိေသာသူသည္ စင္ေပၚေရာက္ရေပလိမ့္မည္။
ယေန႔ယဥ္ေက်းမႈသည္လည္း ေရွးဦးယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ အေျခခံအားျဖင့္ ဘာမွ်ထူးသည္မဟုတ္ပါ။ ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္၊ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ မရွိဘူးဟု သတ္မွတ္ခံရလွ်င္ သစၥာေဖာက္ဟု စြပ္စြဲေပလိမ့္မည္။ ႏိုင္ငံေရးအရ၊ စီးပြားေရးအရ၊ ဘာသာေရးအရ၊ လူမႈေရးအရ မတူညီသည့္အရာမ်ားအေပၚ ဥပေဒေဘာင္အတြင္းမွ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း တိုက္ပြဲဆင္ရသည္။ ထမင္းတစ္လုပ္ရွာစားရသည့္ အေရးသည္ ေရွးဦးလူသား အမဲလိုက္ပံုႏွင့္ ပံုသ႑ာန္အားျဖင့္ မ်ားစြာကြာျခားခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း အႏွစ္သာရ အားျဖင့္ ထပ္တူထပ္မွ် တူသည္။
ဤတြင္ “သတၱိ” ၏ ပံုသ႑ာန္လည္း ေျပာင္းလဲလာသည္။ သတ္ရဲျဖတ္ရဲသည့္ တိုက္ပြဲ၀င္သတၱိထက္ ဉာဏ္ရည္သတၱိဟု ဆိုရမည့္ “ပါးရည္နပ္ရည္ရွိျခင္း”၊ “အကြက္ ေရႊ႕တတ္ျခင္း”စသည့္ Business Man တစ္ေယာက္၏ သတၱိမ်ား အစားထိုး၀င္ေရာက္လာသည္။ အသက္ရွင္ရပ္တည္ (Survive) ႏိုင္ရန္အတြက္ “သူရဲေကာင္း၀ါဒ” သည္ ဒီမိုကေရစီနည္းက် လူျပိန္းႀကိဳက္၀ါဒအျဖစ္ ယေန႔တိုင္ေအာင္ တည္ရွိေနပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အျခားတစ္ဘက္တြင္ “အေၾကာက္တရား” သည္ အသေရယုတ္သည္ဟု ထင္ျမင္ေနရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အသေရယုတ္ျခင္းကို ေရွာင္ရွားႏိုင္ၿပီး ဂုဏ္က်က္သေရရွိသည့္ အျဖစ္သို႔ ေရာက္ႏိုင္ရန္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္၏ “အေၾကာက္စိတ္” က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေၾကာက္ေၾကာက္ႀကီးႏွင့္ မေၾကာက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရန္ ေမာင္းႏွင္ေနပါသည္။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ သဘာ၀အားျဖင့္ ေၾကာက္ေနၾကဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ တကယ္ေတာ့ အေၾကာက္တရားသည္ အားေကာင္းေမာင္းသန္ ဗီဇစိတ္ (Instinct) တစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။ အားနည္းခ်က္တစ္ရပ္ မဟုတ္ပါ။ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ခုခံကာကြယ္ရန္ သဘာ၀ကေပးထားသည့္ စက္မႈေဗဒတစ္ရပ္ ျဖစ္ပါသည္။ ေၾကာင္ကေလးေတြလည္း ေၾကာက္ၾကပါသည္။ လင္းႏို႔မ်ားလည္း ေၾကာက္ၾကသည္။ ၀ံပုေလြမ်ားလည္း ေၾကာက္ၾကသည္။ ထို႔အတူ လူတို႔လည္း ေၾကာက္ၾကပါသည္။ ေတာတြင္းသားရဲ အရိုင္းအစိုင္းမ်ား၏ ႏိုင္ရာစားဥပေဒတြင္ ရွင္သန္ေနထိုင္ႏိုင္ရန္ အေၾကာက္တရားသည္ သဘာ၀ကာကြယ္ေရးစနစ္တစ္ရပ္ ျဖစ္ပါသည္။ ရဲစြမ္းသတၱိႏွင့္ျပည့္စံုေသာ သမင္တစ္ေကာင္သည္ က်ားသစ္အစားခံရရန္ ပိုမိုနီးစပ္ပါသည္။ အဆိုပါက်ားသစ္သည္လည္း ျခေသၤ့ႀကီးတစ္ေကာင္ကို ခုန္အုပ္ရဲသည္အထိ ရဲရင့္ေနလွ်င္ ဒုကၡေတြ႕ႏိုင္သည္။ လူတို႔တြင္လည္း ထိုနည္း၎ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္မူ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေနာက္သို႔ လိုက္ရမွာ ေၾကာက္ပါသည္။ ထို႔အတူ ထိုအခ်က္ကို သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျပက္ရယ္ျပဳၾကမည္ကိုလည္း ေၾကာက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေသရမွာကို ေၾကာက္ပါသည္။ ထို႔အတူ ထိုအခ်က္ကို လူမ်ား ျပက္ရယ္ျပဳမွာလည္း ေၾကာက္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ ေထာင္ထဲ၀င္ရမွာ ေၾကာက္ပါသည္။ ထို႔အတူ ထိုအခ်က္ကို ေနာင္လာေနာက္သားမ်ား ျပက္ရယ္ျပဳၾက မည္ကိုလည္း ေၾကာက္ေနပါသည္။
Posted by ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
ကၽြန္ေတာ္က ေၾကာက္တတ္ပါသည္။ အလြန္႔အလြန္ကို ေၾကာက္တတ္ပါသည္။ ငယ္ငယ္က စာမရမွာ၊ ဆရာမအ႐ိုက္ခံရမွာ ေၾကာက္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ပင္ စာမက်က္ဘဲ ေနႏိုင္သမွ် ေနခဲ့ပါသည္။ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ပင္ အ႐ိုက္ခံခဲ့ရပါသည္။ မိဘမ်ား အဆူအပူခံရမွာ ေၾကာက္ပါသည္။ ဆိုးသည္ဟု မိဘမ်ားက သတ္မွတ္မည္ကို ေၾကာက္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တတ္ႏိုင္သမွ် လိမၼာခ်င္ေယာင္ေဆာင္ပါသည္။ “ငါ့သားေလးက လိမၼာတယ္” ဟူေသာ ေမေမ့စကားကို သာယာခဲ့ပါသည္။ သူငယ္တန္းအေသး (မူႀကိဳ) တြင္ “သံုးလူ႕ရွင္ပင္” ကို အာဂံုေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ (ဤ ၀ါက်ကိုပင္ ကိုယ္ရည္ေသြးသည္ဟု စြပ္စြဲခ်က္မ်ားထြက္ေပၚလာမည္ကို “ေၾကာက္” သျဖင့္ ဖ်က္ပစ္လိုက္ျပန္ထည့္လိုက္ ေ၀ခြဲမရျဖစ္ေနပါသည္။ ေနာက္ဆံုး အျခားသူမ်ား၏ အထင္ကို ေၾကာက္သည္ထက္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ထင္ေသာအထင္ကို ေၾကာက္သည္က ပိုသျဖင့္ ထည့္လိုက္ပါသည္)
လူပ်ဳိေပါက္အရြယ္ေရာက္ေတာ့ မိဘက ဆိုးသည္ဟုသတ္မွတ္ခံရမွာ ေၾကာက္သည္ထက္ ရြယ္တူအေပါင္းအသင္းမ်ားက “ငေၾကာက္” ဟု အထင္ခံရမွာ ပိုမိုေၾကာက္လာသည္။ အဆိုပါ ႏႈိင္းရသေဘာတရားေၾကာင့္ ကြမ္းယာ၊ ေဆးလိပ္၊ အရက္၊ မူးရစ္ရန္ျဖစ္ စသည္ျဖင့္ ကိုယ္စြမ္းဉာဏ္စြမ္းရွိသမွ် လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါသည္။ ငေၾကာက္အျဖစ္မွ လြတ္ကင္းခြင့္ရမည့္ အဆင့္တစ္ေနရာတြင္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ထားရပါသည္။ နားရြက္တံေတြးလာဆြတ္လွ်င္ ၀ိတ္တန္းမတူလည္း ႐ႈံးမယ္မွန္းသိသိ၊ ေၾကာက္ေၾကာက္ႀကီးႏွင့္ပင္ ထုိးရပါသည္။ နာမွာေၾကာက္သည့္ အေၾကာက္သည္ “ငေၾကာက္” ျဖစ္မွာေၾကာက္သည့္အေၾကာက္ကို လက္ေျမွာက္လိုက္ရျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ ဤထက္ မပိုပါ။ ယခုေသာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအျမင္တြင္ ငေၾကာက္ျဖစ္မွာ၊ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္၏ သူရသတၱိ မျပည့္၀ဟု အထင္ခံရမွာေၾကာက္သည့္ အေၾကာက္ထက္၊ လူတကာအျမင္တြင္ “ေသရမွာေၾကာက္သည္” ဟု အထင္ခံရမည္ကို ပိုမိုေၾကာက္ရြံ႕လာ ျပန္သည္။ ေသရမွာ လူတိုင္းေၾကာက္ၾကသည္ဟူသည့္ အခ်က္မွာ ရွင္းလင္းလွသည့္ တိုင္ေအာင္ ဘာေၾကာင့္ ဤသို႔ျဖစ္ေနရသနည္း...။
ပထမတစ္ခ်က္မွာ ဖတ္ခဲ့ဖူးေသာ သူရဲေကာင္း၀ါဒအသားေပး ပံုျပင္၀တၳဳမ်ား၏ လႊမ္းမိုးမႈကို ႏံုႏံုအအျဖင့္ လက္ခံခဲ့ရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္၊ စေနေမာင္ေမာင္၊ ေဇာ္၀ိတ္၊ ပထမံဆရာသိန္းပါ မက်န္ ခ်ီေခြဗားရား၊ မာရွယ္တီတိုးအထိ လႊမ္းမိုးမႈရွိခဲ့သည္။ ပုဂံသူရဲေကာင္းေလးေယာက္အေၾကာင္း အနည္းအက်ဥ္းပါခ်င္ ပါမည္။
ေမာင္ႏွင္းေဆြ၏ ၀တၳဳမ်ားထဲမွ သိုင္းေလာကသားမ်ား ပါခ်င္ပါမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေၾကာက္တာကို အသာထား မေၾကာက္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ရျခင္းသည္ အက်င့္ပါေနခဲ့ေသာ ပံုမွန္အလုပ္ပမာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ၾကာလာေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပင္ မေၾကာက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာလား တကယ္မေၾကာက္တာလား ေ၀ခြဲမရေတာ့။ ကိုယ္လိမ္ေသာအလိမ္ကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျပန္ယံုခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာသည္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္ခဲ့ပါသည္။
ဒုတိယအခ်က္အေနျဖင့္ ယေန႔လူ႔ယဥ္ေက်းမႈတြင္ပင္ “အေၾကာက္တရား” ကို အသေရယုတ္သည့္အလား ထင္ျမင္ေနၾကဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ ေရွးဦးလူသားမ်ားအဖို႔ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် စစ္တုိက္၊ အမဲလိုက္ စသည့္ အရဲကိုးရသည့္အလုပ္မ်ားကို နိစၥဓူ၀ လုပ္ၾကရသည္။ မိမိလူမ်ဳိးစုကို ကိုယ္စားျပဳ၍ အႏၱရာယ္မ်ားကို ရင္ဆိုင္ကာကြယ္ၾကရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အဆိုပါ သူရသတၱိသည္ တန္ဖိုးျမင့္သည့္ေနရာတြင္ ရွိေပလိမ့္မည္။ ထိုင္ေၾကာက္ေနလွ်င္ မ်ဳိးႏြယ္စုကို ကာလြယ္ဖို႔မေျပာႏွင့္ မိမိကိုယ္တိုင္ပင္ ဆက္လက္အသက္ရွင္ရပ္တည္ဖို႔ လြယ္မည္မဟုတ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ သတၱိရွိေသာသူသည္ စင္ေပၚေရာက္ရေပလိမ့္မည္။
ယေန႔ယဥ္ေက်းမႈသည္လည္း ေရွးဦးယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ အေျခခံအားျဖင့္ ဘာမွ်ထူးသည္မဟုတ္ပါ။ ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္၊ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ မရွိဘူးဟု သတ္မွတ္ခံရလွ်င္ သစၥာေဖာက္ဟု စြပ္စြဲေပလိမ့္မည္။ ႏိုင္ငံေရးအရ၊ စီးပြားေရးအရ၊ ဘာသာေရးအရ၊ လူမႈေရးအရ မတူညီသည့္အရာမ်ားအေပၚ ဥပေဒေဘာင္အတြင္းမွ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း တိုက္ပြဲဆင္ရသည္။ ထမင္းတစ္လုပ္ရွာစားရသည့္ အေရးသည္ ေရွးဦးလူသား အမဲလိုက္ပံုႏွင့္ ပံုသ႑ာန္အားျဖင့္ မ်ားစြာကြာျခားခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း အႏွစ္သာရ အားျဖင့္ ထပ္တူထပ္မွ် တူသည္။
ဤတြင္ “သတၱိ” ၏ ပံုသ႑ာန္လည္း ေျပာင္းလဲလာသည္။ သတ္ရဲျဖတ္ရဲသည့္ တိုက္ပြဲ၀င္သတၱိထက္ ဉာဏ္ရည္သတၱိဟု ဆိုရမည့္ “ပါးရည္နပ္ရည္ရွိျခင္း”၊ “အကြက္ ေရႊ႕တတ္ျခင္း”စသည့္ Business Man တစ္ေယာက္၏ သတၱိမ်ား အစားထိုး၀င္ေရာက္လာသည္။ အသက္ရွင္ရပ္တည္ (Survive) ႏိုင္ရန္အတြက္ “သူရဲေကာင္း၀ါဒ” သည္ ဒီမိုကေရစီနည္းက် လူျပိန္းႀကိဳက္၀ါဒအျဖစ္ ယေန႔တိုင္ေအာင္ တည္ရွိေနပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အျခားတစ္ဘက္တြင္ “အေၾကာက္တရား” သည္ အသေရယုတ္သည္ဟု ထင္ျမင္ေနရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အသေရယုတ္ျခင္းကို ေရွာင္ရွားႏိုင္ၿပီး ဂုဏ္က်က္သေရရွိသည့္ အျဖစ္သို႔ ေရာက္ႏိုင္ရန္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္၏ “အေၾကာက္စိတ္” က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေၾကာက္ေၾကာက္ႀကီးႏွင့္ မေၾကာက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရန္ ေမာင္းႏွင္ေနပါသည္။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ သဘာ၀အားျဖင့္ ေၾကာက္ေနၾကဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ တကယ္ေတာ့ အေၾကာက္တရားသည္ အားေကာင္းေမာင္းသန္ ဗီဇစိတ္ (Instinct) တစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။ အားနည္းခ်က္တစ္ရပ္ မဟုတ္ပါ။ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ခုခံကာကြယ္ရန္ သဘာ၀ကေပးထားသည့္ စက္မႈေဗဒတစ္ရပ္ ျဖစ္ပါသည္။ ေၾကာင္ကေလးေတြလည္း ေၾကာက္ၾကပါသည္။ လင္းႏို႔မ်ားလည္း ေၾကာက္ၾကသည္။ ၀ံပုေလြမ်ားလည္း ေၾကာက္ၾကသည္။ ထို႔အတူ လူတို႔လည္း ေၾကာက္ၾကပါသည္။ ေတာတြင္းသားရဲ အရိုင္းအစိုင္းမ်ား၏ ႏိုင္ရာစားဥပေဒတြင္ ရွင္သန္ေနထိုင္ႏိုင္ရန္ အေၾကာက္တရားသည္ သဘာ၀ကာကြယ္ေရးစနစ္တစ္ရပ္ ျဖစ္ပါသည္။ ရဲစြမ္းသတၱိႏွင့္ျပည့္စံုေသာ သမင္တစ္ေကာင္သည္ က်ားသစ္အစားခံရရန္ ပိုမိုနီးစပ္ပါသည္။ အဆိုပါက်ားသစ္သည္လည္း ျခေသၤ့ႀကီးတစ္ေကာင္ကို ခုန္အုပ္ရဲသည္အထိ ရဲရင့္ေနလွ်င္ ဒုကၡေတြ႕ႏိုင္သည္။ လူတို႔တြင္လည္း ထိုနည္း၎ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္မူ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေနာက္သို႔ လိုက္ရမွာ ေၾကာက္ပါသည္။ ထို႔အတူ ထိုအခ်က္ကို သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျပက္ရယ္ျပဳၾကမည္ကိုလည္း ေၾကာက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေသရမွာကို ေၾကာက္ပါသည္။ ထို႔အတူ ထိုအခ်က္ကို လူမ်ား ျပက္ရယ္ျပဳမွာလည္း ေၾကာက္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ ေထာင္ထဲ၀င္ရမွာ ေၾကာက္ပါသည္။ ထို႔အတူ ထိုအခ်က္ကို ေနာင္လာေနာက္သားမ်ား ျပက္ရယ္ျပဳၾက မည္ကိုလည္း ေၾကာက္ေနပါသည္။
Posted by ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
No comments:
Post a Comment