သခင္ေတြရဲ႕ႏိုင္ငံ ႏွင့္ သခင္စိတ္ဓါတ္ သခင္အက်င့္

>
"ဆရာတင္ေမာင္သန္းရဲ႕ သခင္ႏိုင္ငံေတာ္စာအုပ္ဟာ သခင္စိတ္ဓာတ္ကို
အုတ္ျမစ္ခ်ေပးမယ့္ စာအုပ္။ ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္း သခင္ေသြးေတြ
ျဖန္းျဖန္းထေစမယ့္စာအုပ္။ ဒီေန႕ေခတ္မွာ အလြန္ထူးျခားျပီး အလြန္လိုအပ္ေနတဲ့
စာအုပ္။ ဒီလို က်ေနာ္ထင္ျမင္တယ္။ အဲဒီလို ရဲရဲယံုၾကည္တယ္။"

တင္မိုး


"လူသည္အေရးၾကီး၏။ လူ႕တန္ဖိုးသည္ အေရးၾကီး၏။ ႏိုင္ငံၾကီးသားစိတ္ဓာတ္ေမြးၾကဖို႕
အထူးလို၏။ ဖြတ္က်ားစိတ္ဓာတ္ျဖင့္ေတာ့ လူတေယာက္၊ အသင္းအဖြဲ႕တခု၊
ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံအား ေပမီေဒါက္မီျဖစ္ေအာင္ ပံုေဖာ္ႏိုင္မည္မဟုတ္။"
ေမာင္သစ္ဆင္း


**သခင္ေတြရဲ႕ႏိုင္ငံ**

ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ရဲ႕ တာ၀န္ဟာ ဘာလဲလို႔ေမးရင္ ရဲေဘာ္ေလးကအစ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားအဆံုး လြတ္လပ္ေရးကို ထိန္းသိမ္းကာကြယ္ေရးပါပဲလို႔
ေျခၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ကို အဂၤလိပ္က သိမ္းပိုက္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တယ္။
ၿပီးေတာ့ ဂ်ပန္၀င္အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။ ေနာက္ အဂၤလိပ္ျပန္၀င္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။
ဒီသမိုင္းျဖစ္စဥ္ေလးေလာက္ေတာ့ မူလတန္းေအာင္ၿပီးသူတိုင္း သိၾကမွာပါ။ ဒါျဖင့္
လြတ္လပ္ေရးဆိုတာ ဘာလဲလို႔ေမးသူကို ေမးဖို႔မလိုေလာက္ေအာင္ ရွင္းလွတဲ့ကိစၥ
ေမးရေကာင္းလားဆိုၿပီး မ်က္ေမွာင္ခ်ံဳ႕ၾကည့္လိမ့္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ လြတ္လပ္ေရးဆိုတာ
တိုင္းတပါးလူမ်ိဳးျခားလက္ေအာက္ျပန္မေရာက္ေရးလို႔ သူတိုင္းသိၿပီးသားကိုး။
တပ္ထဲက ရဲေဘာ္ကအစ၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေတြအလယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြအဆံုး
ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြ အပါအ၀င္ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြအထိ လြတ္လပ္ေရးရဲ႕
အဓိပၸါယ္နဲ႔ သမိုင္းေၾကာင္းကို ဒါ့ထက္ပိုၿပီး နက္နက္ရိွဳင္းရိႈင္း
သေဘာမေပါက္ၾကတာကေတာ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ကံၾကမၼာဆိုးပါပဲ။

ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးသမိုင္းမွာ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးရဲ႕ သခင္ေတြဟာ
အင္မတန္အေရးပါပါတယ္။ ဒီလႈပ္ရွားမႈဟာ အဂၤလိပ္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ရံုေလာက္ပဲလို႔
တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္အမ်ားစုက တိမ္တိမ္ေလး ျမင္ေနပံုရပါတယ္။ ျမန္မာေတြဟာ
အဲဒီေလာက္ အေတြးမတိမ္ခဲ့ပါဘူးလို႔ တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကို
က်ေနာ္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

သခင္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ကို ၾကည့္ပါ။ "သခင္ဆိုသည္မွာ
လူတိုင္းလူတိုင္း၏ အခြင့္အေရးရရွိ ပိုင္ဆိုင္ရန္အတြက္
ေဆာင္ရြက္လုပ္ကိုင္သူမ်ားႏွင့္ လူတိုင္းလူတိုင္း၏
လူတန္းေစ့ေနေရးထိုင္ေရးတုိ႔ကို ႀကံစည္လုပ္ကိုင္သူမ်ားကို ဆိုလိုပါသည္။
သို႔အတြက္ လူတိုင္းလူတိုင္း လူ႕အေလ်ာက္ လူလိုေနျခင္းႏွင့္ လူလိုေနထိုင္ရာ
ႀကံစည္အားထုတ္သူတိုင္း သခင္ဟုေခၚသည္။ လူတိုင္းလူတိုင္း အခြင့္အေရးတူညီသည့္
သခင္ျဖစ္ရန္လိုသည္။"

အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ထဲမွာ အယူအဆသံုးရပ္ပါေနတာ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။
တစ္- လူတိုင္းလူတိုင္း၏ အခြင့္အေရး (Human Rights)
ႏွစ္- လူတန္းေစ့ေနထိုင္ေရး (Economic Rights)
သံုး- လူတိုင္းလူတိုင္း အခြင့္အေရးတူသည့္သခင္ ( Equality ) - ဆိုတဲ့ အေတြးအယူ
သံုးရပ္ပါပဲ။

၁၉၉၀ ခုႏွစ္မတိုင္မီက ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ေရးဆိုရင္ စီးပြားေရးဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္မႈ
( Economic Growth ) လို႔ပဲ နားလည္ၾကတာမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ေရးကို စီးပြားေရးဖြံ႕ျဖိဳးမႈ ကိန္းဂဏန္းတခုထဲနဲ႔
တိုင္းလို႔မရဘူးဆိုတာ ေနာက္ပိုင္းမွာ လက္ခံလာၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕
သခင္ႀကီးေတြက ဂ်ီဒီပီတပ္ရံုတင္မက၊ လူတိုင္းလူတိုင္း လူတန္းေစ့ေနေရးထိုင္ေရးကို
မွန္းခဲ့ၾကတာပါ။ ဒီသခင္အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ဟာ ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ေရးရဲ႕
အတြင္းအႏွစ္သာရပါပဲ။
ွ
ဒါေပမယ့္ 'လူတန္းေစ့ေနထိုင္ေရး' ေၾကာင့္ပဲ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းဟာ
ကြန္ျမဴနစ္နဲ႔ဆိုရွယ္လစ္ အယူအဆေတြဘက္ ပိုညြတ္ခဲ့ရပါတယ္။ လူတန္းေစ့ေနထိုင္ေရး
ရည္မွန္းခ်က္က မမွားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီကိုေရာက္ေအာင္သြားဖို႔
ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ 'တပါတီအာဏာရွင္စနစ္' နည္းလမ္းကသာ လြဲမွားခဲ့တာပါ။
ဒီစနစ္ကပဲ 'လူတိုင္းလူတိုင္း၏ အခြင့္အေရးကို ရရွိပိုင္ဆိုင္ဖို႔'
နဲ႕ 'လူတိုင္းလူတိုင္း အခြင့္အေရးတူညီသည့္ သခင္ျဖစ္ဖို႔'
ပိတ္ပင္ဟန္႔တားခဲ့တာကိုး။

လက္ရွိ တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္အမ်ားစုဟာ လြတ္လပ္ေရးလႈပ္ရွားမႈ သမိုင္းရဲ႕
ေလးနက္တဲ့ ဒီသေဘာေတြကို နားလည္ၾကပံု မရဘူး။ ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္းကိုလည္း
ျမန္မာလူမ်ိဳးက အစိုးရျဖစ္ရင္ လြတ္လပ္ေရးကိစၥၿပီးၿပီလို႔ လွ်ပ္လွ်ပ္ေလး
ထင္ၾကပံုရပါတယ္။

"ႏိုင္ငံေရးအရ လြတ္လပ္ေရးရရံုႏွင့္ ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္း အျဖစ္သို႔
မေရာက္ရွိေသး။ ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္းတည္ေထာင္ေရးဆိုသည္မွာ ေရွးကကဲ့သို႔
တဦးတည္း တေယာက္တည္း သက္ဦးဆံပိုင္ အာဏာရွင္ဘုရင္တို႔ အုပ္စိုနည္းမ်ိဳးမဟုတ္။
အမ်ားျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲသားမ်ားကိုယ္တိုင္ ႀကီးမွဴးအုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ဆင္းရဲသားမင္း
ဆင္းရဲသားခ်င္းတို႔သာ တို႔ဗမာမ်ား သေဘာဆႏၵအရ ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္း
တည္ေထာင္ေရးျဖစ္သည္။"

သိပ္ရွင္းပါတယ္။
(၁) အာဏာရွင္အုပ္စိုးနည္းမဟုတ္ဘူး။
(၂) ဆင္းရဲသားေတြရဲ႕အစိုးရ။
(၃) အမ်ားသေဘာဆႏၵအရ အစိုးရတည္ေထာင္ေရးပါပဲ။

ႏုိင္ငံေရးသေဘာအရ ေျပာရရင္ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္တဲ့အစိုးရ (Elected Government)
နဲ႔ ဆင္းရဲျခင္းေလ်ာ့ပါးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေရး (Poverty Alleviation) ဆိုတဲ့
သေဘာေတြပါပဲ။

ကဲ - လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈသမိုင္းက ထားခဲ့တဲ့ အယူအဆ၊ ရည္မွန္းခ်က္ေတြနဲ႔
ဒီေန႔တပ္မေတာ္လုပ္ေနတာေတြ ဘာမ်ားဆက္စပ္ေနပါသလဲ။ စပ္ဆိုင္ဖို႔ေ၀းေရာ။ ၁၉၆၂
ကတည္းက ဦးေန၀င္းခ်မွတ္တဲ့ စနစ္ႀကီးလြဲမွားေနမွန္းမသိ၊ ဆက္လက္အေမြဆက္ခံၿပီး
ႏိုင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းျပန္ႀကီးကို ေလွ်ာက္မိလ်က္ျဖစ္ေနပါတယ္။
နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးကို အသံျပာေအာ္ဟစ္ေနေပမယ့္ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ေနတာေတြကေတာ့
အဂၤလိပ္ကိုလိုနီအစိုးရရဲ႕ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းေတြနဲ႔ သြားတူေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

အဂၤလိပ္ဘုရင္မင္းျမတ္ရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္နဲ႔ ျမင့္ျမတ္ေသာ စိတ္ႏွလံုးကို
ေဖာ္က်ဴးခဲ့သလိုပဲ၊ တပ္မေတာ္ဟာ သူ႕ရဲ႕ေက်းဇူးေတာ္ကို ေဖာ္လို႔မဆံုးပါဘူး။
ဒါ့အျပင္ တပ္မေတာ္သာ အမိ၊ တပ္မေတာ္သာ အဖဆိုၿပီး လူထုရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ေနရာကို
ေျပာင္းျပန္လုလိုက္ျပန္ပါေသးတယ္။ ဆရာစံကို ငစံ၊ သခင္ေအာင္ဆန္းကို
ငါးက်ပ္နဲ႔ျဖတ္ခဲ့တဲ့ ေစာ္ကားပံုထက္ သာလြန္တဲ့ ရင့္သီးႏွိမ့္ခ်၊
ေအာက္တန္းအက်ဆံုး အသံုးအႏံႈးေတြနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရး
လႈပ္ရွားသူေတြကို ေစာ္ကားခဲ့ပါေသးတယ္။

လူတဖက္သားကို ေအာက္တန္းက်က်တိုက္ခုိက္ရာမွာ ျဗိတိသွ်ထက္ တပ္မေတာ္က
ကိုးဆယ္ဆသာပါတယ္။

၁၉၂၀ ေက်ာင္းသားသပိတ္ၿပီးေတာ့ မြန္ေတဂူအစီရင္ခံစာက
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဆင့္တိုးျမွင့္ေပးဖို႔၊ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ
ႏိုင္ငံေရးႏိုးၾကားမႈမရွိေသးပါဘူးတဲ့။ တပ္မေတာ္က ၁၉၈၈ လူထုအံုႀကြမႈႀကီး
ၿပီးကတည္းက ဘာေျပာေနပါသလဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ေဖာ္ေဆာင္ဖို႔
ႏိုင္ငံေရးမျပည့္၀ေသးပါဘူးတဲ့။ ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိုၾကည့္ရင္
ဘုရင္ခံခန္႔ကိုယ္စားလွယ္ (၂၃%) ရွိသလိုပဲ တပ္မေတာ္က ေရးဆြဲေနတဲ့
ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုမွာလည္း ၂၅% ယူထားျပန္တယ္ခင္ဗ်။ ဒိုင္အာခီဘတ္ဂ်က္နဲ႔
စစ္အုပ္စုရဲ႕ ဘတ္ဂ်က္ကို ယွဥ္ၾကည့္လိုက္ပါဦး။ အဂၤလိပ္မင္းမ်ားလာရင္
လက္အုပ္ခ်ီရသလို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားကိုလည္း က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူေတြခမ်ာ
လက္အုပ္ခ်ီႀကိဳဆိုေနၾကရတာပဲ မဟုတ္ပါလား။

နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႕က်င္ေရးေတြ မိုးမႊန္ေအာင္ ေအာ္ဟစ္ေနေပမယ့္ တပ္မေတာ္အစိုးရဟာ
အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕က ျမန္မာျပည္သူေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္ႏွိမ့္ခ်ခဲ့သလိုပဲ
ျပဳမူမိလ်က္ျဖစ္ေနတာ ၀မ္းနည္းစြာ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း စာဖတ္သူေတြက
သတိထားမိခ်င္မွ သတိထားမိမယ္။ အဂၤလိပ္၊ ဂ်ပန္၊ မာစတာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးလို႔
က်ေနာ္ရဲ႕ ' သခင္စိတ္ဓါတ္၊ သခင္အက်င့္ ' ေဆာင္းပါးမွာ ပုဒ္မ ( ၊ ) ျခားၿပီး
က်ေနာ္ေရးခဲ့တာပါ။

ယေန႔တပ္မေတာ္ဟာ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈသမိုင္းက ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့တဲ့
ျမန္မာျပည္သူတိုင္းကို သခင္ျဖစ္ေအာင္ လူဇာတ္၀င္ေအာင္ ေဆာင္ရြတ္ရမယ့္အစား
ကိုယ့္ကိုယ္ကို မာစတာျဖစ္ေအာင္ ေနထိုင္ေဆာင္ရြတ္မိလ်က္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။
သမိုင္းကိုလည္း ျပန္လွည့္ၾကည့္ဖို႔ သခင္စိတ္ဓါတ္၊ သခင္အက်င့္ ေဆာင္းပါးကို
ဖတ္ၾကည့္လိုက္ပါခင္ဗ်ား။

**သခင္စိတ္ဓါတ္ သခင္အက်င့္**

သခင္ဆိုသည္မွာ

သခင္ဆိုသည္မွာ လူတိုင္းလူတိုင္း၏ အခြင့္အေရးကို ပိုင္ဆိုင္ရန္အတြက္ ေဆာင္ရြက္
လုပ္ကိုင္သူမ်ားနွင့္ လူတိုင္းလူတိုင္းတို႔၏ လူတန္းေစ့ေနေရးထိုင္ေရးတို႔ကို
ႀကံစည္အားထုတ္သူတိုင္း သခင္ဟုေခၚသည္။ လူတိုင္းလူတိုင္း အခြင့္အေရးတူညီသည့္
သခင္ျဖစ္ရန္လိုသည္။

**ဗမာ့စိတ္ထား**

မွတ္မိပါေသးသည္။ လတျခမ္းပဲ့ကေလးသည္ အေနာက္ဘက္ေကာင္းကင္ျပင္၀ယ္ ရွိေနကာ
ေတာင္ကုန္းကေလးမ်ားဆီ၀ယ္ လွ်ပ္စီးေရာင္မ်ား ၀င္းကနဲ ၀င္းကနဲ လက္ေနသည္။
လယ္ကြင္းျပင္မ်ား ထက္၀ယ္ ေဘာ္သာခြာေငြအဆင္းကဲ့သို႔ ျဖဴေဖြးေနေသာ ႏွင္းမႈံမ်ားက
အံု႕မိႈင္းလ်က္ ရွိေနသည္။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔ႏွင့္ (ကၽြႏ္ုပ္တို႔ဆိုသည္မွာ အဂၤလိပ္အရာရွိ စာေရးသူ H Fielding
Hall ျဖစ္သည္။) ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ေခ်ာင္းငယ္ဆိုရွိလ်က္ ဟိုဘက္ကမ္းတြင္မူ
ေတာင္တန္းႀကီးတခုက ေရႏွင့္နီးကပ္စြာ တည္ရွိေနသည္။ ထိုေတာင္တန္းႀကီးအနီးတြင္
သစ္ေတာမ်ားရွိၿပီး ေတာင္ထိပ္အနီးတ၀ုိက္တြင္ ေကာင္းကင္ျပင္ႏွင့္ဟပ္၍
ေငြျဖဴေရာင္ေတာက္ေနေလသည္။ ထိုေနရာမွာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ေနရာႏွင့္ ေ၀းကြာ၍
ျမန္မာတို႔၏ မီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္ေသနတ္တို႔ျဖင့္ ပစ္ခတ္ေသာ္လည္း မေရာက္ႏိုင္ေခ်။
ကၽြႏု္ပ္တို႔စခန္း တဖက္တခ်က္တြင္ လယ္ကြင္းျပင္မ်ားရွိၿပီး
ထိုလယ္ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီး အဆံုးတြင္ သစ္ေတာႀကီးမ်ားကို
ၫိႈိ႕ၫိႈ႕မိႈင္းမိႈင္းျမင္ေနရေလသည္။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ ေကာလင္းၿမိဳ႕စားသား (ကၽြႏ္ုပ္တို႔ လားခါးရြာသြားစဥ္က
လမ္းျပ)ႏွင့္ ေနာင္ေရးကိစၥမ်ားကို ေျပာဆိုတိုင္ပင္ေနသည္။ စကားထဲတြင္
လားခါးရြာတြင္ ေရာက္ရွိေနေသာ ၀န္းသိုေစာ္ဘြား၏ ေနာက္လိုက္မ်ားက သူ႔ (
ေကာလင္းၿမိဳ႕စား၏သား) အား အလြန္မုန္းတီး၍ ဆဲဆိုခဲ့ၾကပံုကို ျပန္ေျပာျပေနရာ
သူကလည္း ထိုအတိုင္းအမုန္းခံေနရေၾကာင္း ၀န္ခံေလသည္။
(သခင္ႏု)

ကၽြႏ္ုပ္မိတ္ေဆြေတြကလြဲရင္ အားလံုးက ကၽြႏ္ုပ္ကို မုန္းၾကတာပဲ။
ကၽြႏု္ပ္ဘာေတြလုပ္ခဲ့လို႔လဲ။ ကၽြႏ္ုပ္က ကၽြႏ္ုပ္အေဖ သူ႔ရာထူး သူျပန္ရေအာင္
ကူညီခဲ့တာပဲ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကို သူတို႔ကစၿပီး တိုက္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတာ့
သူတို႔ေမ့ကုန္ၿပီေလဟု သူကေျပာေလသည္။ သူကဆက္၍ ခင္ဗ်ားတို႔ႏွင့္
ေပါင္းမိတာေၾကာင့္ အသတ္ခံရမွာပဲ။ တေန႔တခ်ိန္ေတာ့ က်ဳပ္ကို သူတို႔က
သတ္ေတာ့မွာပဲဟု ဆိုေလသည္။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ ဤသို႔ျဖင့္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ စကားေျပာေနၾကသည္။ လဆုတ္ရက္ျဖစ္၍
အနီးမီးဖိုမွ မီးေရာင္ျဖင့္ ဤသို႔စကားေျပာ၍ အားရေသာအခါ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္
အိပ္ရာသုိ႔ ၀င္ေတာ့မည္အျပဳတြင္ ေခ်ာင္းတဘက္ကမ္းမွ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ဘက္ဆီသုိ႔
လွမ္းေအာ္ေျပာသံၾကားရသည္။ ထိုအသံမွာ

“ ေကာင္းေကာင္းအိပ္ထားလိုက္၊ ထမင္းေကာင္းေကာင္း စားထားလိုက္ဦးကြယ့္ေနာ္
သိပ္မၾကာေတာ့ဘူး....”

ကၽြႏ္ုပ္တို႔အားလံုး အံ့ၾသစြာျဖင့္ မတ္တပ္ရပ္လုိက္ၾကသည္။ ျမန္မာလို
နားမလည္သူတို႔မွာ ဘာေျပာမွန္းမသိ၍ အလြန္အံ့ၾသစြာ နားေထာင္ေနၾကသည္။
စႏၵရီအေစာင့္တို႔က အကင္းပါးစြာျဖင့္ ေခါင္းျပဴကာ နားစြင့္လ်က္ရွိေနေလသည္။
ေနာက္တခါ ထပ္ေအာ္ျပန္သည္။

“ ေကာင္းေကာင္းအိပ္ထားလိုက္၊ ထမင္းေကာင္းေကာင္း စားထားလိုက္ဦးကြယ့္ေနာ္
သိပ္မၾကာေတာ့ဘူး....”

ခဏၾကာေသာအခါ ေကာလင္းၿမိဳ႕စား၏သားအမည္ကိုေခၚ၍ ' သစၥာေဖာက္၊ သစၥာေဖာက္ ဟု
သံကုန္ေအာ္ဟစ္၍ ေတာင္ကုန္းတ၀ိုက္တြင္ ပဲ့တင္သံမ်ားထပ္သြားသည္။ ထိုေအာ္ဟစ္ေသာ
ျမန္မာမ်ားလည္း အေ၀းသို႔ထြက္သြားေတာ့သည္။

**'ဗမာ့စိတ္ထား '**
မိုးနတ္သွ်င္ ( ျမန္မာျပန္ )
The Soul of A People by H Fielding Hall မွ

**သမိုင္းေနာက္ခံအက်ဥ္း**

၁၈၈၅ခုႏွစ္၊ ႏို၀ဘၤာ ၂၉မွာ သီေပါမင္းကို အလြယ္တကူ
ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္သြားခဲ့တဲ့ေနာက္ ျမန္မာတျပညလံုး ကၽြန္ျဖစ္ခဲ့ၾကရေတာ့တာပါပဲ။
အဲဒီေနာက္ ခဏတျဖဳတ္ ျငိမ္သက္ေနၾကၿပီး ျမန္မာျပည္အႏွံ႔အျပားမွာ
အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး ထၾကြလႈပ္ရွားမႈေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ
၀န္းသိုေစာ္ဘြြားလည္း အပါအ၀င္ပါ။ ၀န္းသိုေစာ္ဘြားက ေကာလင္းၿမိဳ႕စားကို
ျဖဳတ္ခ်ခဲ့ဖူးတာမို႔ အဲဒီေကာလင္းၿမိဳ႕စားရဲ႕သားက မာစတာအသစ္
အဂၤလိပ္နဲ႔ေပါင္းပါတယ္။ သူ႔အဆိုအရ သူ႔အေဖကို ၿမိဳ႕စားျပန္ျဖစ္ေအာင္လုပ္တာပါတဲ့။

က်ေနာ္တို႔ေတြရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ပံုျပင္ေလးက အဲဒီကတည္းက စခဲ့တာပါ။
အဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက သူတို႔ထက္ နိမ့္က်တဲ့သူေတြလိုၾကည့္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုက်
မာစတာရယ္လို႔ သေဘာထားၾကပါတယ္။ ေကာလင္းၿမိဳ႕စားရဲ႕သားလို
ကိုယ့္နယ္ပယ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ မာစတာေပါက္စျဖစ္ခ်င္သူေတြက မာစတာႀကီးေတြကို
ေျပးကပ္ၿပီး ကၽြန္ခံၾကျပန္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္စိတ္၀င္လာတဲ့ လူေတြရယ္လို႔
ေပၚလာရပါေလေရာ။

အဲဒီလိုမဟုတ္ပဲ ငါတို႔သာအရွင္သခင္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယူဆတဲ့သူေတြကေတာ့
ကိုယ့္မွာ မီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္ေသနတ္ပဲရွိေစဦး၊ ျငိမ္မေနၾကပဲ မာစတာနဲ႔
ကၽြန္ပါး၀မာစတာေပါက္စေလးေတြကို ေကာင္းေကာင္းအိပ္ထား၊ ေကာင္းေကာင္းစားထား
လို႔ႀကိမ္း၀ါးလိုက္ၾကတာကိုး။ အဲဒီလို သခင္စိတ္ရွိသူေတြလည္း
ေပၚထြန္းလာပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာေတြရဲ႕ပုန္ကန္မႈဟာ ဆယ္စုတစုထက္
ပိုမၾကာႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူအဂၤလိပ္ေတြကို သခင္ႀကီးလို႔
ေခၚရတဲ့ဘ၀ ေရာက္ပါေလေရာ။ အဂၤလိပ္လိုေတာ့ မာစတာဆုိပါေတာ့။

အဲသလို အေျဖအေနကေန ျမန္မာေတြစၿပီး လူးလြန္႔ခဲ့ရတာကေတာ့ ဘာသာေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြ
အေနနဲ႔ပါပဲ။ ဟိုတဖြဲ႔ ဒီတဖြဲ႔ ျဖစ္ေနရာကေန ၁၉၀၆ခုႏွစ္ေရာက္ေတာ့
၀ို္င္အမ္ဘီေအလို႔ အဂၤလိပ္လို အတိုေကာက္ေခၚတဲ့ ဗုဒၶကလ်ာဏယု၀အသင္း တသင္းကို
စထူေထာင္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ပိုၿပီးက်ယ္ျပန္႔ေအာင္ ၿမိဳ႕နယ္တိုင္းမွာ
အသင္းခြဲထူေထာင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ၁၉၁၀ ေရာက္ေတာ့ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႀကီးတခုအျဖစ္
ဖြဲ႕လို႔ရလာပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္းလို ကြန္ဖရင့္အစည္းအေ၀း
က်င္းပႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အစည္းအေ၀း အဖြင့္အပိတ္တိုင္းမွာ
ဘုရင္မင္းျမတ္အား ဘုရားသခင္ ၾကည့္ရႈေတာ္မူပါေလာ့ ( God Save The King ) ဆိုတဲ့
အဂၤလိပ္အမ်ိဳးသားသီခ်င္းကို ဆိုၾကရတာပါ။

တို႔ဗမာ သခင္သီခ်င္းရွိသလို ကၽြန္သီခ်င္းလည္းရွိတယ္။ အဲဒါ God Save The King
ဆိုတဲ့သီခ်င္းပဲ။ ေက်ာင္းေတြမွာ ေက်ာင္းတက္ရင္ အဲဒီသီခ်င္းဆိုရတယ္။
အခမ္းအနားေတြမွာ အဖြင့္အပိတ္ အဲဒီသီခ်င္းဆိုရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္စိတ္၀င္ေအာင္
လုပ္ထားတာပဲလို႔ ၀ါးခယ္မသခင္သိန္းေဖက သူတို႔ငယ္ငယ္ဘ၀ကို
ျပန္ေျပာင္းေျပာျပပါတယ္။

**ငါတို႔၏သခင္ ဘုရင္မင္းျမတ္**

ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ သေဘာထားက ကိုယ့္ဘုရင္မင္းျမတ္ေတာင္
ရန္သူမ်ိဳးငါးပါးစာရင္းထဲ သြင္းထားၾကတာ မဟုတ္လား။ အဲဒါကို ငါတို႔၏သခင္
ဘုရင္မင္းျမတ္ဆိုၿပီး ဘုရင္မင္းျမတ္အတြက္ ျမန္မာေတြကို
ဆုေတာင္းခိုင္းၾကတာကိုး။ ရုပ္ရွင္ေတြေပၚလာေတာ့ ရုပ္ရွင္ရံုေတြမွာလည္း
ဒီသီခ်င္းလာရင္ မတ္တပ္ရပ္ရပါသတဲ့။ အဲဒီသီခ်င္းစာသားေတြက ဒီလိုပါ။

“ဘုရားသခင္သည္ ေက်းွဇူးႀကီးမားေတာ္မူေသာ ငါ၏ဘုရင္မင္းျမတ္ကို မစပါေစသတည္း။
ျမင့္ျမတ္ေသာ စိတ္ႏွလံုးတို႔ႏွင့္ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ ငါတို႔၏သခင္
ဘုရင္မင္းျမတ္သည္ သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ ရွည္ျမင့္ေတာ္မူပါေစသတည္း။

ဘုရားသခင္သည္ ငါတို႔၏သခင္ ဘုရင္မင္းျမတ္အား ခပ္သိမ္းေသာ ေအာင္ပြဲတို႔ကို
ခံပါေစသတည္း။

ဘုရားသခင္သည္ ငါတို႔သခင္ ဘုရင္မင္းျမတ္အား ဘုန္းတန္ခိုးေတေဇာ္ က်က္သေရေတာ္
အေပါင္းတို႔ႏွင့္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ျပည့္စံုပါေစသတည္း။

ငါတို႔မ်ားစြာ သတၱ၀ါအ၀ွန္းတို႔ အဓြန္႔ရွည္စြာ
ေစာင့္ေရွာက္အုပ္စိုးႏိုင္ပါေစသတည္း။

အို ဘုရားသခင္၊ ဘုရင္မင္းျမတ္အား သနားသမႈ ၾကည့္ရႈမစေတာ္မူပါေလာ့။"

သီခ်င္းထဲမွာ ဘုရားသခင္ကို ဆုေတာင္းဟန္နဲ႔ ဘုရင္မင္းျမတ္ေရွ႕မွာ နာမ၀ိေသသနေတြ
ထည့္သြားလိုက္တာ ေက်းဇူးႀကီးမားေတာ္မူေသာတဲ့။

ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈမွာ ေက်းဇူးတရားနဲ႔ပက္သက္လာရင္ အနေႏၱာ အနႏၲ ငါးပါးျဖစ္တဲ့
ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ၊ မိဘ၊ ဆရာပဲ ဦးထိပ္ထားေလ့ရွိပါတယ္။ ဘုရင္မင္းျမတ္မပါပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ သီခ်င္းစာသားထဲမွာ အဂၤလိပ္အုပ္စိုးသူ မာစတာေတြဟာ အမိအဖေနရာက
တန္းညွိလာၾကပါတယ္။

ငါတို႔ေက်းဇူးတရားလို႔ တယ္က်ဴးရင့္ခ်င္လာၿပီး ျပည္သူလူထုကိုလည္း
အဲဒီသီခ်င္းကို နားေထာင္ခုိင္း၊ ဆိုခိုင္းလို႔ရတဲ့ေနရာမွာ လိုက္ဆိုခို္င္း
လုပ္ၾကတာဟာျဖင့္ ျမန္မာျပည္သူလူထုကို ထင္သလိုေစာ္ကားတာပါပဲ။ အဲဒီေက်းဇူးဆိုတဲ့
နာမ၀ိေသသနအျပင္ ျမင့္ျမတ္ေသာ စိတ္ႏွလံုးႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာတဲ့၊
ငါတို႔၏သခင္' တဲ့။ မသိမသာထည့္သြားတာ သံုးႀကိမ္သံုးခါ ေတြ႕ရပါတယ္။
အဲဒါက်ေနာ္တို႔တေတြကို ' ငါတို႔၏သခင္ ဘုရင္မင္းျမတ္သာ မိဘ၊ ဘုရင္မင္းျမတ္သာ
ဆရာ၊ ဘုရင္မင္းျမတ္သာ သခင္လူထုစိတ္ထဲ စြဲ၀င္သြားေစခ်င္တာကိုး။ သူတို႔က လူထုကို
အဲသလို ကၽြန္ဇာတ္သြင္း၊ အနေနၲာ၊ အနႏၲငါးပါးေနရာမွာ၀င္၊ ေျခတင္ခ်င္ၾကတာပါ။

**ကၽြန္အျဖစ္မခံေသာ ပထမေက်ာင္းသားသပိတ္သို႔**

မာစတာေတြဟာ နည္းေပါင္းစံုနဲ႔ ကၽြန္ဇာတ္သြင္းလိုက္ၾကတာ
၀ိုင္အမ္ဘီေအအသင္းၾကီးရဲ႕ ကြန္ဖရင့္ေတြမွာ ေဂ်ာ့ဘုရင္နဲ႔ ေမရီမိဘုရားႀကီးတို႔
သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစ၊ ဘုရားသခင္က ေစာင့္ေရွာက္ပါေစရယ္လို႔ ဆုေတာင္းေမတၱာ
ပို႔ခဲ့ၾကရေသးတာကလား။ စတုတၴအႀကိမ္ ဟသၤာတကြန္ဖရင့္မွာလည္း ေဂ်ာ့ဘုရင္နဲ႔
ျမန္မာျပည္ဘုရင္ခံကို ေက်းဇူးသစၥာေစာင့္သိ ရိုေသပါေၾကာင္း အစည္းအေ၀းမွာ
ထည့္ေျပာရပါေသးသတဲ့။ ဆ႒မအႀကိမ္ ေမာ္လၿမိဳင္ကြန္ဖရင့္မွာ ပုဏၰားသံုးေယာက္က
ေဂ်ာ့ဘုရင္ကုိ ေမတၱာေရစင္ေလာင္း၊ ဆုမြန္ေကာင္းေတြလည္း ေတာင္းၾကေသးသတဲ့။
ဒါ့အျပင္ အဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္မွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနၾကရလို႔
အုပ္ခ်ဳပ္သူမာစတာမင္းေတြကို ေက်းဇူးဥပကာရတင္ေၾကာင္း စကားဆိုခဲ့ၾကေသးတယ္လို႔
ဆိုသကိုး။

မာစတာေတြက ကၽြန္ဇာတ္သြင္းသလို က်ေနာ္တို႔ထဲကလူေတြကလည္း မ်က္ႏွာလိုအားရနဲ႔
ကၽြန္ဇာတ္ကသူေတြက ကၾကေသးတာဆိုေတာ့ ရာဇ၀င္ရိုင္းခဲ့ရတယ္လို႔
ရွက္ရွက္နဲ႔၀န္ခံရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ၀ိုင္အမ္ဘီေအအသင္းႀကီးဟာ
ႏိုင္ငံအက်ိဳးျပဳလုပ္ငန္းေတြလည္း လုပ္ခဲ့တာ ျငင္းလို႔မရပါဘူး။

အဲဒီတုန္းက အစိုးရရံုးေတြက လူထုကိုဆင့္ဆိုတဲ့စာေတြထုတ္ရင္ ေမာင္မင္း၊ မယ္မင္း
နာခံရမည္ ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းမ်ိဳး သံုးႏႈန္းထားတာကလား။ လူနာမည္ကိုလည္း ငျဖဴ၊
ငမဲ စသျဖင့္ ' ထည့္ၿပီး ႏွိမ္ေခၚတာပါ။ ေတာင္သူလယ္သမားေခါင္းေဆာင္
ဆရာစံအမႈတုန္းကဆိုရင္လည္း အဲဒီအေခၚအေ၀ၚ ျပသနာ ႀကံဳခဲ့ပါေသးတယ္။

အဲဒီအခါက ဆရာစံဘက္က လိုက္ပါေဆာင္ရြတ္တဲ့ ေရွ႕ေနေတြက ေဒါက္တာဘေမာ္၊ သခင္ျမ၊
သခင္စိန္တို႔ပါ။ အမႈစစ္ကေတာ့ 'ဆရာစံ လို႔ပဲ ဆရာစံကို ေခၚၾကပါတယ္။ ငစံလို႔
မေခၚရေကာင္းလားဆိုၿပီး တရာသူႀကီးဦးဘဦးက မေက်မနပ္ျဖစ္ပါသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္' ဒီမွာ
သခင္ဘေသာင္းရဲ႕၊ က်ဳပ္တို႔ ျမန္မာေတြကိုက မေကာင္းတာဗ် လို႔ ေဒါက္တာဘေမာ္က
သခင္ဘေသာင္းကို ေျပာဖူးပါသတဲ့။

အဲလိုေစ်းဖ်က္ျမန္မာေတြကလည္း ရွိေသးတာကိုး။
သခင္သီခ်င္းထဲမွာ 'ေစ်းဖ်က္ျမန္မာဆိုတာ ကိုယ့္အသားကေလာက္ပင္၊
မိုက္ေၾကးသာခြဲခ်င္၊ ဒါမ်ိဳးေတာ့ ေခါင္းေဆာင္မတင္' လို႔ ေရးဖြဲ႔
ဆိုခဲ့ပါေသးတယ္။

ဒီလို ရင့္သီးတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေတြကို ၀ိုင္အမ္ဘီေအအသင္းႀကီးက ကန္႔ကြက္ပါတယ္။
အဂၤလိပ္၊ ျမန္မာ၊ ဥေရာပသားရယ္လို႔ မခြဲျခားပဲ ပညာေရးဥပေဒ
တမ်ိဳးတည္းရွိသင့္တယ္လို႔လည္း ေတာင္းဆိုခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက
ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းခန္းထဲ၀င္ရင္ ဘြတ္ဖိနပ္စီးရတာ၊
ျမန္မာဖိနပ္စီးခြင့္ျပဳဖို႔လည္း ၀ိုင္အမ္ဘီေအက ေတာင္းဆိုခဲ့ပါတယ္။
စီးပြားေရးအားျဖင့္ဆိုရင္ လယ္ယာေတြကို ႏိုင္ငံျခားသားကို
ပိုင္ဆိုင္ခြင့္မေပးဖို႔၊ ဆန္ေစ်းကို မကန္႔သတ္ဖို႔၊ ဆန္ေရာင္းလို႔ရတဲ့အျမတ္ကို
ျမန္မာႏုိင္ငံမွာပဲသံုးစြဲဖို႔ အဆိုျပဳခဲ့တာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
ႏိုင္ငံေရးအားျဖင့္ဆိုရင္ေတာ့ ဘာေတာင္းဆိုခ်က္မွ မေတာင္းဆိုႏိုင္ခဲ့သေလာက္ပါပဲ။

အုပ္ခ်ဳပ္သူရဲ႕ အင္ပါယာကိုစိမ္ေခၚၿပီး တႏိုင္ငံလံုး ထၾကြႏိုးၾကားလာေစခဲ့တာေတာ့
ပထမေက်ာင္းသားသပိတ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

**လူတိုင္းေခါင္းေဆာင္**

၁၉၂၀ မတိုင္မီက ျမန္မာျပည္မွာ တကၠသိုလ္ရယ္လို႔ မရွိေသးပါဘူး။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္နဲ႔ ယုဒသန္ေကာလိပ္ပဲ ရွိတာပါ။ အဲဒီေတာ့ ၀ိုင္အမ္ဘီေအေခၚတဲ့
ဗုဒၶကလ်ာဏယု၀အသင္းက ျမန္မာျပည္မွာ တကၠသိုလ္သီးျခားရွိရမယ္ဆိုၿပီး
ေၾကြးေၾကာ္တိုက္တြန္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပညာမင္းႀကီး မစၥတာမက္သယူးဟန္တား
ဦးစီးလို႔ တကၠသိုလ္အက္ဥပေဒေရးဆြဲဖို႔ ေကာ္မတီတရပ္ကို ၁၉၁၈ ဇြန္လမွာ
ဖြဲ႔စည္းၿပီး၊ ၁၉၂၀ မွာတင္သြင္း၊ ဒီဇဘၤာ ၃ရက္ေန႔မွာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားႀကီး
၁၁ဦးဟာ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ အေနာက္ေတာင္ေထာင့္ ေဗာဓိပင္အနီးမွာ ဒီဥပေဒကို
လွ်ိဳ႕၀ွက္ေဆြးေႏြးၾကၿပီး သပိတ္ေမွာက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၾကပါတယ္။
ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားေတြလည္း သပိတ္ေမွာက္ေရာ တျပည္လံုးက
အထက္တန္းေက်ာင္းသားေတြလည္း သပိတ္ထဲ ပါလာၾကပါတယ္။ မႏၲေလးမွာ
သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားေတြ ျမိဳ႕ထဲလွည့္လည္ၾကေတာ့ ရာဇ၀တ္၀န္မက္ေဒၚနယ္နဲ႔
ေတြ႕ၾကပါေလေရာ။

'ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ဘယ္သူလဲ' လို႔ရာဇ၀တ္၀န္က အဂၤလိပ္လိုေမးပါတယ္။ ဒီေတာ့
ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ျဖစ္တဲ့ သခင္ဘေသာင္းျဖစ္လာမယ့္ ေမာင္ဘေသာင္းက
ဒီလိုျပန္ေျဖလိုက္ပါသတဲ့။
"Everybody is the leader of himself” (လူတိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ေခါင္းေဆာင္ေနၾကတာပဲ။)

ဒီစိတ္ဓါတ္ဟာ သခင္စိတ္ဓါတ္ရဲ႕ အတြင္းအႏွစ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သခင္စိတ္ဓါတ္
အလံုးစံုရဲ႕ အုတ္ျမစ္လည္းျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ မာစတာလို႔ထင္ရွာေနတဲ့
ရာဇ၀တ္၀န္ မက္ေဒၚနယ္ လွည့္ျပန္သြားရတဲ့ စကားတခြန္းလည္းျဖစ္ပါတယ္။

လူတိုင္းဟာ ေၾကာက္စိတ္ေတြကို ပယ္ေဖ်ာက္၊ အျပဳခံစိတ္ေတြကို ဖယ္ရွားၿပီး ကၽြန္ဘ၀
လြတ္ေျမာက္ေရးကို ေလွ်ာက္လွမ္းရမယ္လို႔ တဦးခ်င္းက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ရွိရွိနဲ႔
မိမိကိုယ္ကို ဦးေဆာင္ၾကမွသာ သခင္ဘ၀နဲ႔ နီးစပ္ေတာ့မွာကိုး။ မာစတာ အဂၤလိပ္ေတြ
ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတိုင္း အျမီးကုပ္ေနလို႔ကေတာ့ ကၽြန္ဟာ ကၽြန္ပဲျဖစ္ေနမွာပါ။
ဒါေၾကာင့္ လူတိုင္းဟာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တယ္လို႔ သခင္ဘေသာင္းက ေျပာတာပါ။
ဒါေၾကာင့္ လူတိုင္းဟာ ကၽြန္ဘ၀လြတ္ေျမာက္ေရးဆီ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမွ
ဦးေဆာင္မသြားႏုိင္လို႔ကေတာ့ ၀ပ္က်င္းထဲက ဘယ့္ႏွယ္လြတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။

အဂၤလိပ္ ဂ်ပန္လက္ေအာက္က ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ခဲ့တာ ဒီစိတ္ဓါတ္ေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။
ကိုယ့္အသိစိတ္နဲ႔ကိုယ္ မေၾကာင္မရြံ႕ ေနာက္မတြန္႔ဘဲ လုပ္ခဲ့ၾကသူေတြ
ရွိလို႔သာျဖစ္တယ္။ ဒါအေရးႀကီးတဲ့ သင္ခန္းစာတရပ္ပါပဲ။

**သပိတ္ၿပီးတဲ့အခါ မာစတာေတြရဲ႕အႀကံ**

အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွာ အိႏၵိယနဲ႔ျမန္မာရယ္လို႔ နယ္စပ္ခ်င္းထိစပ္ေနတဲ့
ႏိုင္ငံႏွစ္ႏုိင္ငံရွိေပမယ့္ ျမန္မာကိုခ်န္ၿပီး အိႏၵိယကို
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတိုးျမွင့္ေပးမယ္လို႔ ၁၉၁၇ ၾသဂုတ္ ၂၀မွာ အဂၤလိပ္အစိုးရက
ေၾကျငာပါတယ္။ အိႏၵိယျပည္ကို ဘယ္လိုအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ်ိဳးေပးသင့္သလဲ စံုစမ္းဖို႔
အိႏၵိယႏိုင္ငံဆိုင္ရာ အတြင္း၀န္ မြန္ေတဂူကို အိႏၵိယလႊတ္ေတာ့ ျမန္မာေတြလည္း
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတိုးျမွင့္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုရေအာင္ ၀ိုင္အမ္ဘီေအက
ကိုယ္စားလွယ္တဖြဲ႕ ေစလႊတ္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မြန္ေတဂူအစီရင္ခံစာ ထြက္လာေတာ့
ျမန္မာႏိုင္ငံက ႏိုင္ငံေရးႏိုးၾကားမႈမရွိေသးလို႔
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဆင့္တိုးျမွင့္ေပးဖို႔ ေစာပါေသးတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ ၁၉၁၉မွာတႀကိမ္၊
၁၉၂၀မွာတႀကိမ္ ('ေဖ၊ပု၊ရွိန္' နဲ႕'ေဖ၊ပု၊သိန္း' ) ကိုယ္စားလွယ္ႏွစ္ဖြဲ႔
သြားအေရးဆုိေပမယ့္ အဂၤလိပ္အစိုးရက စိတ္မ၀င္စားလွပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ၁၉၂၀ ဒီဇဘၤာလမွာ ပထမေက်ာင္းသားသပိတ္ႀကီးေပၚလာၿပီး တႏိုင္ငံလံုးမွာ
အမ်ိဳးသားေက်ာင္းေတြေပၚလာ၊ ဂ်ီစီဘီေအအသင္းႀကီးရဲ႕ နမ၀အႀကိမ္ေျမာက္
ကြန္ဖရင့္ကလည္း ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ေတာင္းဆိုလာတယ္ဆိုေတာ့ အဂၤလိ္ပ္ေတြ
မေနသာေတာ့ပါဘူး။ (GCBA ရဲ႕အရွည္က General Council of Buddhist Association ပါ။
၁၉၂၀ အ႒မအႀကိမ္ေျမာက္ ကြန္ဖရင့္မွာ ၀ိုင္အမ္ဘီေအကို ဂ်ီစီဘီေအအျဖစ္
ေျပာင္းလဲခဲ့တာပါ။ )

ဒါနဲ႔ ျမန္မာကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတိုးျမွင့္ေပးဖို႔ ေလ့လာရေအာင္ဆိုၿပီး
ဆာေအဖရိုက္ဒရစ္၀ိႈက္ ဦးစီးတဲ့ ေကာ္မတီတခုကို ၁၉၂၁ခုႏွစ္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို
ေစလႊတ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေကာင္မတီကို ၀ိႈက္ေကာ္မတီရယ္လို႔ သမိုင္းမွာ
လူသိမ်ားၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဂၤလိပ္ေတြေပးခ်င္တာက ဒိုင္အာခီ ( Dyarchy )
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပံုစံပါ။

**ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရး**

ဒီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို အဂၤလိပ္က ၁၉၂၃ မွာေပးပါတယ္။ အဲဒီအုပ္ခ်ုဳပ္ေရးမွာ (၁၀၂)
႒ာနခြဲထားၿပီး ၿဗိတိသွ်အိႏၵိယ ဗဟိုအစိုးရက (၄၇) ႒ာန၊ ျမန္မာႏိုင္ငံဘုရင္ခံက
(၃၃) ႒ာန၊ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္တဲ့ ဥပေဒျပဳေကာင္စီအမတ္ေတြက (၂၂) ႒ာန
တြဲဖက္အုပ္ခ်ဳပ္မယ့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္တဲ့
ဥပေဒျပဳေကာင္စီအမတ္ေတြ ပါတယ္ဆိုေတာ့ လူထုဆႏၵသေဘာထားကို အဂၤလိပ္ေတြက
ေလးစားသေယာင္ေယာင္ပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ အမတ္အခ်ိဳးက်ပံုကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဗမာတိုင္းရင္းသားေတြအတြက္ (၅၈)
ေနရာ၊ ကရင္အမ်ိဳးသားေတြအတြက္ (၅) ေနရာ၊ ဗမာကုန္သည္ႀကီး အသင္းအတြက္ (၁) ေနရာ၊
ေပါင္း (၆၄) ေနရာပဲရွိပါတယ္။ ရာႏႈန္းအားျဖင့္ (၆၂) ရာႏႈန္းပါ။

ဘုရင္ခံက တိုက္ရိုက္ခန္႔တာ (၂၁) ေယာက္၊ အစိုးရအရာရွိက (၂) ေယာက္၊ ေပါင္း (၂၃)
ေယာက္ရွိပါတယ္။ ရာႏႈန္းအားျဖင့္ ၂၃ ရာႏႈန္းကို ဘုရင္ခံက
တုိက္ရိုက္ခ်ဳပ္ထားေလရဲ႕။ သြယ္၀ိုက္ၿပီး အိႏၵိယအမ်ိဳးသားေတြအတြက္ (၈) ေနရာ၊
အဂၤလိပ္ကျပား (၁) ေနရာ၊ ဥေရာပတိုက္သား (၁) ေနရာ၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းကိုယ္စားလွယ္
(၁) ေနရာ၊ ဥေရာပကုန္သည္ (၂) ေနရာ၊ တရုတ္ကုန္သည္ (၁) ေနရာ၊ ဥေရာပတိုက္သား
ေရာင္း၀ယ္ေရးအဖြဲ႕ (၁) ေနရာ၊ အိႏၵိယအမ်ိဳးသားကုန္သည္ (၁) ေနရာ၊ ေပါင္း (၁၆)
ေနရာမို႔ ၁၅ ရာႏႈန္းရွိပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဒိုင္အာခီဥပေဒျပဳေကာင္စီဆိုတာ ဘုရင္ခံမာစတာ ဆက္လုပ္ႏိုင္ဖို႔
အခ်ိဳးက်ဖြဲ႕ထားတဲ့ ေကာင္စီလို႔ိ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။

သူကလက္၀ါးႀကီးအုပ္ခ်ဳပ္ထားတာကိုက (၂၃) ရာႏႈန္း ရွိေပတာကိုး။ သြယ္၀ိုက္ၿပီး
အုပ္ခ်ဳပ္ထားတာကိုက (၁၅) ရာႏႈန္းပါ။ ဒီေတာ့လူထုက မဲေပးႏိုင္တာ (၆၂) ရာႏႈန္းပဲ
ရွိပါေတာ့တယ္။ ဒါအဂၤလိပ္လက္ထက္မွမဟုတ္ပါဘူ။ ဂ်ပန္လက္ထက္ ဖြဲ႕စည္းပံုကို
ၾကည့္ရင္လည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ရာႏႈန္းျပည့္ေရြးခ်ယ္မႈေပးျခင္းဟာ လူထုကို
သခင္အျဖစ္ သေဘာထားတာျဖစ္လို႔မို႔ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြကို
ကၽြန္လို႔သေဘာထားတဲ့ အဂၤလိပ္၊ ဂ်ပန္၊ မာစတာဘြဲ႕ခံေတြက ဘယ္ေတာ့မွ
ဒီအခြင့္အေရးကို မေပးခဲ့ပါဘူး။

ၿပီးေတာ့ ၆၂ ရာႏႈန္းဆိုတဲ့ အမတ္ေတြထဲမွာပဲ ကၽြန္စိတ္၀င္ေနတဲ့သူေတြက
ရွိေပေသးတာကိုး။ ဒီေတာ့ ေနရာေလးတေနရာရဖို႔ အခ်င္းခ်င္းပုတ္ခတ္ေျပာဆိုၾကနဲ႔

“ေဒါင္းေယာင္ေန၊ ေမွးသကိုအခိုက္တြင္မွ၊
ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေရွးနဂိုရ္ မလိုက္ျပန္ေတာ့၊
အေရးထုိထို၌ အခိုက္အခြင့္မဟန္ အိုကြယ္
ေခြးလိုကိုက္ခ်င္တဲ့ စရိုက္အက်င့္တန္"

ၾကသူေတြကလည္း မနည္းေပဘူး။

**ဒိုင္အာခီဘတ္ဂ်က္**

ထံုးစံအတိုင္းပါပဲ။ ျမန္မာေတြ သခင္စိတ္ဓါတ္ထြန္းကားျပန္႔ပြားလာတာကို မာစတာေတြက
ဘယ္ႀကိဳက္ပါ့မလဲ။ သခင္ေတြက သခင္အက်င့္ကို က်င့္ႀကံလာၾကသလိုပဲ မာစတာေတြကလည္း
မာစတာအက်င့္အႀကံေတြနဲ႔ လုပ္ႀကံလာၾကတာေပါ့။ ထံုစံအတိုင္း ပုလိပ္အဖြဲ႕
အသံုးဘတ္ဂ်က္ပိုသံုးလာၾကၿပီး ဖိႏွိပ္ဖို႔ႀကိဳးစားလာၾကပါတယ္။

၁၉၂၇-၂၈ ဘတ္ဂ်က္မွာ ပုလိပ္အဖြဲ႕အသံုးစရိတ္က ၁၄၈ သိန္းပါ။ ၁၉၃၇-၃၈ ခုႏွစ္အတြက္
ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ (အဲဒီတုန္းက ၀န္ႀကီးကို ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္လို႔ သံုးႏံႈးၾကပါတယ္
) လ်ာထားတာက (၁၅၂) သိန္းခဲြ၊ ေဒါက္တာဘေမာ္ႀကီးမွဴးတဲ့ အစိုးရလက္ထက္ေရာက္ေတာ့
(၁၅၄) သိန္းခြဲသံုးစြဲလာၿပီး ၂သိန္းခဲြပိုလာပါတယ္။

ဒါကိုဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းက သူ႔ရဲ႕သခင္ဋီကာမွာ "ပုလိပ္အဖြဲ႔ႀကီးတခုလံုး
အားထားမွီခိုရာျဖစ္ေသာ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးေပၚထြန္းသည္ လြန္ခဲ့ေသာ
တေပါင္းလ လႊတ္ေတာ္အစည္းအေ၀းတြင္ ကၽြႏု္ပ္တို႔သခင္ေလးမ်ားကို
တိုင္းျပည္၌လွည့္လည္၍ ခဏခဏတရားေဟာေျပာ မ်က္စိဖြင့္ေပးသျဖင့္ သခင္တိုင္းကို
မိမိက အေၾကာင္းသိေအာင္လုပ္မည္ဟု ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ပီပီ ဆဲေရးတိုင္းထြာၿပီးလွ်င္
ပုလိပ္အဖြဲ႔၌ သခင္မ်ားတရားေဟာေသာ အရပ္ေဒသတိုင္း စံုေထာက္မ်ားကို
ေျခခ်င္းရႈပ္ေအာင္လႊတ္ျခင္း၊ ဤကဲ့သို႔ လႊတ္ျခင္းအားျဖင့္ ပုလိပ္အဖြဲ႔မ်ားမွာ
ခရီးစရိတ္မ်ား အလြန္အမင္းကုန္က်မည္ကိုသိသည္ႏွင့္ ပုလိပ္အဖြဲ႔ရံပံုေငြ၌
ယခုႏွစ္အတြက္ ေငြ ၂သိန္းပိုမို၍ အေျမာ္အျမင္ႀကီးႀကီးႏွင့္ ထားဟန္တူေလသည္ဟဲ့"
လို႔ ေရးပါတယ္။

အဲဒီႏွစ္ဘတ္ဂ်တ္ကိုေလ့လာၾကည့္ရင္

ဗမာျပည္၊ရွမ္းျပည္ကာကြယ္ေရးစစ္တပ္ ၂၇၁
ပုလိပ္အဖြဲ႔ ၁၅၄.၅
၄၀၀၀ိ/-စားေရွ႕ေနခ်ဳပ္ႀကီးမွစ၍ အေထြေထြအစိုးရအမႈထမ္းမ်ား ေဆာင္ရြက္ရန္ ကုန္ေငြ
၁၂၁
အရပ္ရပ္ရံုးတို႔က စီရင္ရ၍စားရိတ္ ၅၅
ေထာင္အရာရွိအမႈထမ္းစားရိတ္ ၃၄
ပဋိညာဥ္ခံအရာရွိႀကီးမ်ားစားရိတ္ ၁၃၂
စုစုေပါင္း ၇၆၇.၅ သိန္း

ဒါသခင္ေတြရဲ႕ မာစတာအုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားကို ဆန္႔က်င္ၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို
ဖိႏွိပ္တဲ့ယႏၲယားအတြက္ ကုန္က်စားရိတ္ပါ။ ညြန္႔ေပါင္းအစိုးရက အဲဒီႏွစ္
သံုးေငြစုစုေပါင္း (၁၅၃၂) သိန္းရွိတာမို႔ (၅၀) ရာခိုင္ႏႈန္းနီးနီး
သံုးတယ္လို႔ဆိုရမွာေပါ့။ ပညာေရးအသံုးစားရိတ္က (၆.၄၈) ရာႏႈန္း၊
က်န္းမာေရးအသံုးစားရိတ္က (၃.၈၉) ရာႏႈန္းပဲ ရွိတာကိုး။



**တင္ေမာင္သန္း**
(သခင္ႏိုင္ငံေတာ္ (၂၀၀၂) စာအုပ္ မွ)

--
Posted By လူဗိုလ္

"ဆရာတင္ေမာင္သန္းရဲ႕ သခင္ႏိုင္ငံေတာ္စာအုပ္ဟာ သခင္စိတ္ဓာတ္ကို
အုတ္ျမစ္ခ်ေပးမယ့္ စာအုပ္။ ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္း သခင္ေသြးေတြ
ျဖန္းျဖန္းထေစမယ့္စာအုပ္။ ဒီေန႕ေခတ္မွာ အလြန္ထူးျခားျပီး အလြန္လိုအပ္ေနတဲ့
စာအုပ္။ ဒီလို က်ေနာ္ထင္ျမင္တယ္။ အဲဒီလို ရဲရဲယံုၾကည္တယ္။"

တင္မိုး


"လူသည္အေရးၾကီး၏။ လူ႕တန္ဖိုးသည္ အေရးၾကီး၏။ ႏိုင္ငံၾကီးသားစိတ္ဓာတ္ေမြးၾကဖို႕
အထူးလို၏။ ဖြတ္က်ားစိတ္ဓာတ္ျဖင့္ေတာ့ လူတေယာက္၊ အသင္းအဖြဲ႕တခု၊
ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံအား ေပမီေဒါက္မီျဖစ္ေအာင္ ပံုေဖာ္ႏိုင္မည္မဟုတ္။"
ေမာင္သစ္ဆင္း


**သခင္ေတြရဲ႕ႏိုင္ငံ**

ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ရဲ႕ တာ၀န္ဟာ ဘာလဲလို႔ေမးရင္ ရဲေဘာ္ေလးကအစ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားအဆံုး လြတ္လပ္ေရးကို ထိန္းသိမ္းကာကြယ္ေရးပါပဲလို႔
ေျခၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ကို အဂၤလိပ္က သိမ္းပိုက္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တယ္။
ၿပီးေတာ့ ဂ်ပန္၀င္အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။ ေနာက္ အဂၤလိပ္ျပန္၀င္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။
ဒီသမိုင္းျဖစ္စဥ္ေလးေလာက္ေတာ့ မူလတန္းေအာင္ၿပီးသူတိုင္း သိၾကမွာပါ။ ဒါျဖင့္
လြတ္လပ္ေရးဆိုတာ ဘာလဲလို႔ေမးသူကို ေမးဖို႔မလိုေလာက္ေအာင္ ရွင္းလွတဲ့ကိစၥ
ေမးရေကာင္းလားဆိုၿပီး မ်က္ေမွာင္ခ်ံဳ႕ၾကည့္လိမ့္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ လြတ္လပ္ေရးဆိုတာ
တိုင္းတပါးလူမ်ိဳးျခားလက္ေအာက္ျပန္မေရာက္ေရးလို႔ သူတိုင္းသိၿပီးသားကိုး။
တပ္ထဲက ရဲေဘာ္ကအစ၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေတြအလယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြအဆံုး
ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြ အပါအ၀င္ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြအထိ လြတ္လပ္ေရးရဲ႕
အဓိပၸါယ္နဲ႔ သမိုင္းေၾကာင္းကို ဒါ့ထက္ပိုၿပီး နက္နက္ရိွဳင္းရိႈင္း
သေဘာမေပါက္ၾကတာကေတာ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ကံၾကမၼာဆိုးပါပဲ။

ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးသမိုင္းမွာ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးရဲ႕ သခင္ေတြဟာ
အင္မတန္အေရးပါပါတယ္။ ဒီလႈပ္ရွားမႈဟာ အဂၤလိပ္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ရံုေလာက္ပဲလို႔
တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္အမ်ားစုက တိမ္တိမ္ေလး ျမင္ေနပံုရပါတယ္။ ျမန္မာေတြဟာ
အဲဒီေလာက္ အေတြးမတိမ္ခဲ့ပါဘူးလို႔ တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကို
က်ေနာ္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

သခင္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ကို ၾကည့္ပါ။ "သခင္ဆိုသည္မွာ
လူတိုင္းလူတိုင္း၏ အခြင့္အေရးရရွိ ပိုင္ဆိုင္ရန္အတြက္
ေဆာင္ရြက္လုပ္ကိုင္သူမ်ားႏွင့္ လူတိုင္းလူတိုင္း၏
လူတန္းေစ့ေနေရးထိုင္ေရးတုိ႔ကို ႀကံစည္လုပ္ကိုင္သူမ်ားကို ဆိုလိုပါသည္။
သို႔အတြက္ လူတိုင္းလူတိုင္း လူ႕အေလ်ာက္ လူလိုေနျခင္းႏွင့္ လူလိုေနထိုင္ရာ
ႀကံစည္အားထုတ္သူတိုင္း သခင္ဟုေခၚသည္။ လူတိုင္းလူတိုင္း အခြင့္အေရးတူညီသည့္
သခင္ျဖစ္ရန္လိုသည္။"

အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ထဲမွာ အယူအဆသံုးရပ္ပါေနတာ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။
တစ္- လူတိုင္းလူတိုင္း၏ အခြင့္အေရး (Human Rights)
ႏွစ္- လူတန္းေစ့ေနထိုင္ေရး (Economic Rights)
သံုး- လူတိုင္းလူတိုင္း အခြင့္အေရးတူသည့္သခင္ ( Equality ) - ဆိုတဲ့ အေတြးအယူ
သံုးရပ္ပါပဲ။

၁၉၉၀ ခုႏွစ္မတိုင္မီက ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ေရးဆိုရင္ စီးပြားေရးဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္မႈ
( Economic Growth ) လို႔ပဲ နားလည္ၾကတာမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ေရးကို စီးပြားေရးဖြံ႕ျဖိဳးမႈ ကိန္းဂဏန္းတခုထဲနဲ႔
တိုင္းလို႔မရဘူးဆိုတာ ေနာက္ပိုင္းမွာ လက္ခံလာၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕
သခင္ႀကီးေတြက ဂ်ီဒီပီတပ္ရံုတင္မက၊ လူတိုင္းလူတိုင္း လူတန္းေစ့ေနေရးထိုင္ေရးကို
မွန္းခဲ့ၾကတာပါ။ ဒီသခင္အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ဟာ ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ေရးရဲ႕
အတြင္းအႏွစ္သာရပါပဲ။
ွ
ဒါေပမယ့္ 'လူတန္းေစ့ေနထိုင္ေရး' ေၾကာင့္ပဲ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းဟာ
ကြန္ျမဴနစ္နဲ႔ဆိုရွယ္လစ္ အယူအဆေတြဘက္ ပိုညြတ္ခဲ့ရပါတယ္။ လူတန္းေစ့ေနထိုင္ေရး
ရည္မွန္းခ်က္က မမွားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီကိုေရာက္ေအာင္သြားဖို႔
ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ 'တပါတီအာဏာရွင္စနစ္' နည္းလမ္းကသာ လြဲမွားခဲ့တာပါ။
ဒီစနစ္ကပဲ 'လူတိုင္းလူတိုင္း၏ အခြင့္အေရးကို ရရွိပိုင္ဆိုင္ဖို႔'
နဲ႕ 'လူတိုင္းလူတိုင္း အခြင့္အေရးတူညီသည့္ သခင္ျဖစ္ဖို႔'
ပိတ္ပင္ဟန္႔တားခဲ့တာကိုး။

လက္ရွိ တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္အမ်ားစုဟာ လြတ္လပ္ေရးလႈပ္ရွားမႈ သမိုင္းရဲ႕
ေလးနက္တဲ့ ဒီသေဘာေတြကို နားလည္ၾကပံု မရဘူး။ ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္းကိုလည္း
ျမန္မာလူမ်ိဳးက အစိုးရျဖစ္ရင္ လြတ္လပ္ေရးကိစၥၿပီးၿပီလို႔ လွ်ပ္လွ်ပ္ေလး
ထင္ၾကပံုရပါတယ္။

"ႏိုင္ငံေရးအရ လြတ္လပ္ေရးရရံုႏွင့္ ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္း အျဖစ္သို႔
မေရာက္ရွိေသး။ ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္းတည္ေထာင္ေရးဆိုသည္မွာ ေရွးကကဲ့သို႔
တဦးတည္း တေယာက္တည္း သက္ဦးဆံပိုင္ အာဏာရွင္ဘုရင္တို႔ အုပ္စိုနည္းမ်ိဳးမဟုတ္။
အမ်ားျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲသားမ်ားကိုယ္တိုင္ ႀကီးမွဴးအုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ဆင္းရဲသားမင္း
ဆင္းရဲသားခ်င္းတို႔သာ တို႔ဗမာမ်ား သေဘာဆႏၵအရ ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္း
တည္ေထာင္ေရးျဖစ္သည္။"

သိပ္ရွင္းပါတယ္။
(၁) အာဏာရွင္အုပ္စိုးနည္းမဟုတ္ဘူး။
(၂) ဆင္းရဲသားေတြရဲ႕အစိုးရ။
(၃) အမ်ားသေဘာဆႏၵအရ အစိုးရတည္ေထာင္ေရးပါပဲ။

ႏုိင္ငံေရးသေဘာအရ ေျပာရရင္ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္တဲ့အစိုးရ (Elected Government)
နဲ႔ ဆင္းရဲျခင္းေလ်ာ့ပါးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေရး (Poverty Alleviation) ဆိုတဲ့
သေဘာေတြပါပဲ။

ကဲ - လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈသမိုင္းက ထားခဲ့တဲ့ အယူအဆ၊ ရည္မွန္းခ်က္ေတြနဲ႔
ဒီေန႔တပ္မေတာ္လုပ္ေနတာေတြ ဘာမ်ားဆက္စပ္ေနပါသလဲ။ စပ္ဆိုင္ဖို႔ေ၀းေရာ။ ၁၉၆၂
ကတည္းက ဦးေန၀င္းခ်မွတ္တဲ့ စနစ္ႀကီးလြဲမွားေနမွန္းမသိ၊ ဆက္လက္အေမြဆက္ခံၿပီး
ႏိုင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းျပန္ႀကီးကို ေလွ်ာက္မိလ်က္ျဖစ္ေနပါတယ္။
နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးကို အသံျပာေအာ္ဟစ္ေနေပမယ့္ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ေနတာေတြကေတာ့
အဂၤလိပ္ကိုလိုနီအစိုးရရဲ႕ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းေတြနဲ႔ သြားတူေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

အဂၤလိပ္ဘုရင္မင္းျမတ္ရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္နဲ႔ ျမင့္ျမတ္ေသာ စိတ္ႏွလံုးကို
ေဖာ္က်ဴးခဲ့သလိုပဲ၊ တပ္မေတာ္ဟာ သူ႕ရဲ႕ေက်းဇူးေတာ္ကို ေဖာ္လို႔မဆံုးပါဘူး။
ဒါ့အျပင္ တပ္မေတာ္သာ အမိ၊ တပ္မေတာ္သာ အဖဆိုၿပီး လူထုရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ေနရာကို
ေျပာင္းျပန္လုလိုက္ျပန္ပါေသးတယ္။ ဆရာစံကို ငစံ၊ သခင္ေအာင္ဆန္းကို
ငါးက်ပ္နဲ႔ျဖတ္ခဲ့တဲ့ ေစာ္ကားပံုထက္ သာလြန္တဲ့ ရင့္သီးႏွိမ့္ခ်၊
ေအာက္တန္းအက်ဆံုး အသံုးအႏံႈးေတြနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရး
လႈပ္ရွားသူေတြကို ေစာ္ကားခဲ့ပါေသးတယ္။

လူတဖက္သားကို ေအာက္တန္းက်က်တိုက္ခုိက္ရာမွာ ျဗိတိသွ်ထက္ တပ္မေတာ္က
ကိုးဆယ္ဆသာပါတယ္။

၁၉၂၀ ေက်ာင္းသားသပိတ္ၿပီးေတာ့ မြန္ေတဂူအစီရင္ခံစာက
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဆင့္တိုးျမွင့္ေပးဖို႔၊ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ
ႏိုင္ငံေရးႏိုးၾကားမႈမရွိေသးပါဘူးတဲ့။ တပ္မေတာ္က ၁၉၈၈ လူထုအံုႀကြမႈႀကီး
ၿပီးကတည္းက ဘာေျပာေနပါသလဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ေဖာ္ေဆာင္ဖို႔
ႏိုင္ငံေရးမျပည့္၀ေသးပါဘူးတဲ့။ ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိုၾကည့္ရင္
ဘုရင္ခံခန္႔ကိုယ္စားလွယ္ (၂၃%) ရွိသလိုပဲ တပ္မေတာ္က ေရးဆြဲေနတဲ့
ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုမွာလည္း ၂၅% ယူထားျပန္တယ္ခင္ဗ်။ ဒိုင္အာခီဘတ္ဂ်က္နဲ႔
စစ္အုပ္စုရဲ႕ ဘတ္ဂ်က္ကို ယွဥ္ၾကည့္လိုက္ပါဦး။ အဂၤလိပ္မင္းမ်ားလာရင္
လက္အုပ္ခ်ီရသလို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားကိုလည္း က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူေတြခမ်ာ
လက္အုပ္ခ်ီႀကိဳဆိုေနၾကရတာပဲ မဟုတ္ပါလား။

နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႕က်င္ေရးေတြ မိုးမႊန္ေအာင္ ေအာ္ဟစ္ေနေပမယ့္ တပ္မေတာ္အစိုးရဟာ
အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕က ျမန္မာျပည္သူေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္ႏွိမ့္ခ်ခဲ့သလိုပဲ
ျပဳမူမိလ်က္ျဖစ္ေနတာ ၀မ္းနည္းစြာ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း စာဖတ္သူေတြက
သတိထားမိခ်င္မွ သတိထားမိမယ္။ အဂၤလိပ္၊ ဂ်ပန္၊ မာစတာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးလို႔
က်ေနာ္ရဲ႕ ' သခင္စိတ္ဓါတ္၊ သခင္အက်င့္ ' ေဆာင္းပါးမွာ ပုဒ္မ ( ၊ ) ျခားၿပီး
က်ေနာ္ေရးခဲ့တာပါ။

ယေန႔တပ္မေတာ္ဟာ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈသမိုင္းက ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့တဲ့
ျမန္မာျပည္သူတိုင္းကို သခင္ျဖစ္ေအာင္ လူဇာတ္၀င္ေအာင္ ေဆာင္ရြတ္ရမယ့္အစား
ကိုယ့္ကိုယ္ကို မာစတာျဖစ္ေအာင္ ေနထိုင္ေဆာင္ရြတ္မိလ်က္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။
သမိုင္းကိုလည္း ျပန္လွည့္ၾကည့္ဖို႔ သခင္စိတ္ဓါတ္၊ သခင္အက်င့္ ေဆာင္းပါးကို
ဖတ္ၾကည့္လိုက္ပါခင္ဗ်ား။

**သခင္စိတ္ဓါတ္ သခင္အက်င့္**

သခင္ဆိုသည္မွာ

သခင္ဆိုသည္မွာ လူတိုင္းလူတိုင္း၏ အခြင့္အေရးကို ပိုင္ဆိုင္ရန္အတြက္ ေဆာင္ရြက္
လုပ္ကိုင္သူမ်ားနွင့္ လူတိုင္းလူတိုင္းတို႔၏ လူတန္းေစ့ေနေရးထိုင္ေရးတို႔ကို
ႀကံစည္အားထုတ္သူတိုင္း သခင္ဟုေခၚသည္။ လူတိုင္းလူတိုင္း အခြင့္အေရးတူညီသည့္
သခင္ျဖစ္ရန္လိုသည္။

**ဗမာ့စိတ္ထား**

မွတ္မိပါေသးသည္။ လတျခမ္းပဲ့ကေလးသည္ အေနာက္ဘက္ေကာင္းကင္ျပင္၀ယ္ ရွိေနကာ
ေတာင္ကုန္းကေလးမ်ားဆီ၀ယ္ လွ်ပ္စီးေရာင္မ်ား ၀င္းကနဲ ၀င္းကနဲ လက္ေနသည္။
လယ္ကြင္းျပင္မ်ား ထက္၀ယ္ ေဘာ္သာခြာေငြအဆင္းကဲ့သို႔ ျဖဴေဖြးေနေသာ ႏွင္းမႈံမ်ားက
အံု႕မိႈင္းလ်က္ ရွိေနသည္။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔ႏွင့္ (ကၽြႏ္ုပ္တို႔ဆိုသည္မွာ အဂၤလိပ္အရာရွိ စာေရးသူ H Fielding
Hall ျဖစ္သည္။) ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ေခ်ာင္းငယ္ဆိုရွိလ်က္ ဟိုဘက္ကမ္းတြင္မူ
ေတာင္တန္းႀကီးတခုက ေရႏွင့္နီးကပ္စြာ တည္ရွိေနသည္။ ထိုေတာင္တန္းႀကီးအနီးတြင္
သစ္ေတာမ်ားရွိၿပီး ေတာင္ထိပ္အနီးတ၀ုိက္တြင္ ေကာင္းကင္ျပင္ႏွင့္ဟပ္၍
ေငြျဖဴေရာင္ေတာက္ေနေလသည္။ ထိုေနရာမွာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ေနရာႏွင့္ ေ၀းကြာ၍
ျမန္မာတို႔၏ မီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္ေသနတ္တို႔ျဖင့္ ပစ္ခတ္ေသာ္လည္း မေရာက္ႏိုင္ေခ်။
ကၽြႏု္ပ္တို႔စခန္း တဖက္တခ်က္တြင္ လယ္ကြင္းျပင္မ်ားရွိၿပီး
ထိုလယ္ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီး အဆံုးတြင္ သစ္ေတာႀကီးမ်ားကို
ၫိႈိ႕ၫိႈ႕မိႈင္းမိႈင္းျမင္ေနရေလသည္။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ ေကာလင္းၿမိဳ႕စားသား (ကၽြႏ္ုပ္တို႔ လားခါးရြာသြားစဥ္က
လမ္းျပ)ႏွင့္ ေနာင္ေရးကိစၥမ်ားကို ေျပာဆိုတိုင္ပင္ေနသည္။ စကားထဲတြင္
လားခါးရြာတြင္ ေရာက္ရွိေနေသာ ၀န္းသိုေစာ္ဘြား၏ ေနာက္လိုက္မ်ားက သူ႔ (
ေကာလင္းၿမိဳ႕စား၏သား) အား အလြန္မုန္းတီး၍ ဆဲဆိုခဲ့ၾကပံုကို ျပန္ေျပာျပေနရာ
သူကလည္း ထိုအတိုင္းအမုန္းခံေနရေၾကာင္း ၀န္ခံေလသည္။
(သခင္ႏု)

ကၽြႏ္ုပ္မိတ္ေဆြေတြကလြဲရင္ အားလံုးက ကၽြႏ္ုပ္ကို မုန္းၾကတာပဲ။
ကၽြႏု္ပ္ဘာေတြလုပ္ခဲ့လို႔လဲ။ ကၽြႏ္ုပ္က ကၽြႏ္ုပ္အေဖ သူ႔ရာထူး သူျပန္ရေအာင္
ကူညီခဲ့တာပဲ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကို သူတို႔ကစၿပီး တိုက္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတာ့
သူတို႔ေမ့ကုန္ၿပီေလဟု သူကေျပာေလသည္။ သူကဆက္၍ ခင္ဗ်ားတို႔ႏွင့္
ေပါင္းမိတာေၾကာင့္ အသတ္ခံရမွာပဲ။ တေန႔တခ်ိန္ေတာ့ က်ဳပ္ကို သူတို႔က
သတ္ေတာ့မွာပဲဟု ဆိုေလသည္။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ ဤသို႔ျဖင့္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ စကားေျပာေနၾကသည္။ လဆုတ္ရက္ျဖစ္၍
အနီးမီးဖိုမွ မီးေရာင္ျဖင့္ ဤသို႔စကားေျပာ၍ အားရေသာအခါ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္
အိပ္ရာသုိ႔ ၀င္ေတာ့မည္အျပဳတြင္ ေခ်ာင္းတဘက္ကမ္းမွ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ဘက္ဆီသုိ႔
လွမ္းေအာ္ေျပာသံၾကားရသည္။ ထိုအသံမွာ

“ ေကာင္းေကာင္းအိပ္ထားလိုက္၊ ထမင္းေကာင္းေကာင္း စားထားလိုက္ဦးကြယ့္ေနာ္
သိပ္မၾကာေတာ့ဘူး....”

ကၽြႏ္ုပ္တို႔အားလံုး အံ့ၾသစြာျဖင့္ မတ္တပ္ရပ္လုိက္ၾကသည္။ ျမန္မာလို
နားမလည္သူတို႔မွာ ဘာေျပာမွန္းမသိ၍ အလြန္အံ့ၾသစြာ နားေထာင္ေနၾကသည္။
စႏၵရီအေစာင့္တို႔က အကင္းပါးစြာျဖင့္ ေခါင္းျပဴကာ နားစြင့္လ်က္ရွိေနေလသည္။
ေနာက္တခါ ထပ္ေအာ္ျပန္သည္။

“ ေကာင္းေကာင္းအိပ္ထားလိုက္၊ ထမင္းေကာင္းေကာင္း စားထားလိုက္ဦးကြယ့္ေနာ္
သိပ္မၾကာေတာ့ဘူး....”

ခဏၾကာေသာအခါ ေကာလင္းၿမိဳ႕စား၏သားအမည္ကိုေခၚ၍ ' သစၥာေဖာက္၊ သစၥာေဖာက္ ဟု
သံကုန္ေအာ္ဟစ္၍ ေတာင္ကုန္းတ၀ိုက္တြင္ ပဲ့တင္သံမ်ားထပ္သြားသည္။ ထိုေအာ္ဟစ္ေသာ
ျမန္မာမ်ားလည္း အေ၀းသို႔ထြက္သြားေတာ့သည္။

**'ဗမာ့စိတ္ထား '**
မိုးနတ္သွ်င္ ( ျမန္မာျပန္ )
The Soul of A People by H Fielding Hall မွ

**သမိုင္းေနာက္ခံအက်ဥ္း**

၁၈၈၅ခုႏွစ္၊ ႏို၀ဘၤာ ၂၉မွာ သီေပါမင္းကို အလြယ္တကူ
ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္သြားခဲ့တဲ့ေနာက္ ျမန္မာတျပညလံုး ကၽြန္ျဖစ္ခဲ့ၾကရေတာ့တာပါပဲ။
အဲဒီေနာက္ ခဏတျဖဳတ္ ျငိမ္သက္ေနၾကၿပီး ျမန္မာျပည္အႏွံ႔အျပားမွာ
အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး ထၾကြလႈပ္ရွားမႈေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ
၀န္းသိုေစာ္ဘြြားလည္း အပါအ၀င္ပါ။ ၀န္းသိုေစာ္ဘြားက ေကာလင္းၿမိဳ႕စားကို
ျဖဳတ္ခ်ခဲ့ဖူးတာမို႔ အဲဒီေကာလင္းၿမိဳ႕စားရဲ႕သားက မာစတာအသစ္
အဂၤလိပ္နဲ႔ေပါင္းပါတယ္။ သူ႔အဆိုအရ သူ႔အေဖကို ၿမိဳ႕စားျပန္ျဖစ္ေအာင္လုပ္တာပါတဲ့။

က်ေနာ္တို႔ေတြရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ပံုျပင္ေလးက အဲဒီကတည္းက စခဲ့တာပါ။
အဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက သူတို႔ထက္ နိမ့္က်တဲ့သူေတြလိုၾကည့္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုက်
မာစတာရယ္လို႔ သေဘာထားၾကပါတယ္။ ေကာလင္းၿမိဳ႕စားရဲ႕သားလို
ကိုယ့္နယ္ပယ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ မာစတာေပါက္စျဖစ္ခ်င္သူေတြက မာစတာႀကီးေတြကို
ေျပးကပ္ၿပီး ကၽြန္ခံၾကျပန္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္စိတ္၀င္လာတဲ့ လူေတြရယ္လို႔
ေပၚလာရပါေလေရာ။

အဲဒီလိုမဟုတ္ပဲ ငါတို႔သာအရွင္သခင္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယူဆတဲ့သူေတြကေတာ့
ကိုယ့္မွာ မီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္ေသနတ္ပဲရွိေစဦး၊ ျငိမ္မေနၾကပဲ မာစတာနဲ႔
ကၽြန္ပါး၀မာစတာေပါက္စေလးေတြကို ေကာင္းေကာင္းအိပ္ထား၊ ေကာင္းေကာင္းစားထား
လို႔ႀကိမ္း၀ါးလိုက္ၾကတာကိုး။ အဲဒီလို သခင္စိတ္ရွိသူေတြလည္း
ေပၚထြန္းလာပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာေတြရဲ႕ပုန္ကန္မႈဟာ ဆယ္စုတစုထက္
ပိုမၾကာႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူအဂၤလိပ္ေတြကို သခင္ႀကီးလို႔
ေခၚရတဲ့ဘ၀ ေရာက္ပါေလေရာ။ အဂၤလိပ္လိုေတာ့ မာစတာဆုိပါေတာ့။

အဲသလို အေျဖအေနကေန ျမန္မာေတြစၿပီး လူးလြန္႔ခဲ့ရတာကေတာ့ ဘာသာေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြ
အေနနဲ႔ပါပဲ။ ဟိုတဖြဲ႔ ဒီတဖြဲ႔ ျဖစ္ေနရာကေန ၁၉၀၆ခုႏွစ္ေရာက္ေတာ့
၀ို္င္အမ္ဘီေအလို႔ အဂၤလိပ္လို အတိုေကာက္ေခၚတဲ့ ဗုဒၶကလ်ာဏယု၀အသင္း တသင္းကို
စထူေထာင္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ပိုၿပီးက်ယ္ျပန္႔ေအာင္ ၿမိဳ႕နယ္တိုင္းမွာ
အသင္းခြဲထူေထာင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ၁၉၁၀ ေရာက္ေတာ့ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႀကီးတခုအျဖစ္
ဖြဲ႕လို႔ရလာပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္းလို ကြန္ဖရင့္အစည္းအေ၀း
က်င္းပႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အစည္းအေ၀း အဖြင့္အပိတ္တိုင္းမွာ
ဘုရင္မင္းျမတ္အား ဘုရားသခင္ ၾကည့္ရႈေတာ္မူပါေလာ့ ( God Save The King ) ဆိုတဲ့
အဂၤလိပ္အမ်ိဳးသားသီခ်င္းကို ဆိုၾကရတာပါ။

တို႔ဗမာ သခင္သီခ်င္းရွိသလို ကၽြန္သီခ်င္းလည္းရွိတယ္။ အဲဒါ God Save The King
ဆိုတဲ့သီခ်င္းပဲ။ ေက်ာင္းေတြမွာ ေက်ာင္းတက္ရင္ အဲဒီသီခ်င္းဆိုရတယ္။
အခမ္းအနားေတြမွာ အဖြင့္အပိတ္ အဲဒီသီခ်င္းဆိုရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္စိတ္၀င္ေအာင္
လုပ္ထားတာပဲလို႔ ၀ါးခယ္မသခင္သိန္းေဖက သူတို႔ငယ္ငယ္ဘ၀ကို
ျပန္ေျပာင္းေျပာျပပါတယ္။

**ငါတို႔၏သခင္ ဘုရင္မင္းျမတ္**

ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ သေဘာထားက ကိုယ့္ဘုရင္မင္းျမတ္ေတာင္
ရန္သူမ်ိဳးငါးပါးစာရင္းထဲ သြင္းထားၾကတာ မဟုတ္လား။ အဲဒါကို ငါတို႔၏သခင္
ဘုရင္မင္းျမတ္ဆိုၿပီး ဘုရင္မင္းျမတ္အတြက္ ျမန္မာေတြကို
ဆုေတာင္းခိုင္းၾကတာကိုး။ ရုပ္ရွင္ေတြေပၚလာေတာ့ ရုပ္ရွင္ရံုေတြမွာလည္း
ဒီသီခ်င္းလာရင္ မတ္တပ္ရပ္ရပါသတဲ့။ အဲဒီသီခ်င္းစာသားေတြက ဒီလိုပါ။

“ဘုရားသခင္သည္ ေက်းွဇူးႀကီးမားေတာ္မူေသာ ငါ၏ဘုရင္မင္းျမတ္ကို မစပါေစသတည္း။
ျမင့္ျမတ္ေသာ စိတ္ႏွလံုးတို႔ႏွင့္ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ ငါတို႔၏သခင္
ဘုရင္မင္းျမတ္သည္ သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ ရွည္ျမင့္ေတာ္မူပါေစသတည္း။

ဘုရားသခင္သည္ ငါတို႔၏သခင္ ဘုရင္မင္းျမတ္အား ခပ္သိမ္းေသာ ေအာင္ပြဲတို႔ကို
ခံပါေစသတည္း။

ဘုရားသခင္သည္ ငါတို႔သခင္ ဘုရင္မင္းျမတ္အား ဘုန္းတန္ခိုးေတေဇာ္ က်က္သေရေတာ္
အေပါင္းတို႔ႏွင့္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ျပည့္စံုပါေစသတည္း။

ငါတို႔မ်ားစြာ သတၱ၀ါအ၀ွန္းတို႔ အဓြန္႔ရွည္စြာ
ေစာင့္ေရွာက္အုပ္စိုးႏိုင္ပါေစသတည္း။

အို ဘုရားသခင္၊ ဘုရင္မင္းျမတ္အား သနားသမႈ ၾကည့္ရႈမစေတာ္မူပါေလာ့။"

သီခ်င္းထဲမွာ ဘုရားသခင္ကို ဆုေတာင္းဟန္နဲ႔ ဘုရင္မင္းျမတ္ေရွ႕မွာ နာမ၀ိေသသနေတြ
ထည့္သြားလိုက္တာ ေက်းဇူးႀကီးမားေတာ္မူေသာတဲ့။

ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈမွာ ေက်းဇူးတရားနဲ႔ပက္သက္လာရင္ အနေႏၱာ အနႏၲ ငါးပါးျဖစ္တဲ့
ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ၊ မိဘ၊ ဆရာပဲ ဦးထိပ္ထားေလ့ရွိပါတယ္။ ဘုရင္မင္းျမတ္မပါပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ သီခ်င္းစာသားထဲမွာ အဂၤလိပ္အုပ္စိုးသူ မာစတာေတြဟာ အမိအဖေနရာက
တန္းညွိလာၾကပါတယ္။

ငါတို႔ေက်းဇူးတရားလို႔ တယ္က်ဴးရင့္ခ်င္လာၿပီး ျပည္သူလူထုကိုလည္း
အဲဒီသီခ်င္းကို နားေထာင္ခုိင္း၊ ဆိုခိုင္းလို႔ရတဲ့ေနရာမွာ လိုက္ဆိုခို္င္း
လုပ္ၾကတာဟာျဖင့္ ျမန္မာျပည္သူလူထုကို ထင္သလိုေစာ္ကားတာပါပဲ။ အဲဒီေက်းဇူးဆိုတဲ့
နာမ၀ိေသသနအျပင္ ျမင့္ျမတ္ေသာ စိတ္ႏွလံုးႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာတဲ့၊
ငါတို႔၏သခင္' တဲ့။ မသိမသာထည့္သြားတာ သံုးႀကိမ္သံုးခါ ေတြ႕ရပါတယ္။
အဲဒါက်ေနာ္တို႔တေတြကို ' ငါတို႔၏သခင္ ဘုရင္မင္းျမတ္သာ မိဘ၊ ဘုရင္မင္းျမတ္သာ
ဆရာ၊ ဘုရင္မင္းျမတ္သာ သခင္လူထုစိတ္ထဲ စြဲ၀င္သြားေစခ်င္တာကိုး။ သူတို႔က လူထုကို
အဲသလို ကၽြန္ဇာတ္သြင္း၊ အနေနၲာ၊ အနႏၲငါးပါးေနရာမွာ၀င္၊ ေျခတင္ခ်င္ၾကတာပါ။

**ကၽြန္အျဖစ္မခံေသာ ပထမေက်ာင္းသားသပိတ္သို႔**

မာစတာေတြဟာ နည္းေပါင္းစံုနဲ႔ ကၽြန္ဇာတ္သြင္းလိုက္ၾကတာ
၀ိုင္အမ္ဘီေအအသင္းၾကီးရဲ႕ ကြန္ဖရင့္ေတြမွာ ေဂ်ာ့ဘုရင္နဲ႔ ေမရီမိဘုရားႀကီးတို႔
သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစ၊ ဘုရားသခင္က ေစာင့္ေရွာက္ပါေစရယ္လို႔ ဆုေတာင္းေမတၱာ
ပို႔ခဲ့ၾကရေသးတာကလား။ စတုတၴအႀကိမ္ ဟသၤာတကြန္ဖရင့္မွာလည္း ေဂ်ာ့ဘုရင္နဲ႔
ျမန္မာျပည္ဘုရင္ခံကို ေက်းဇူးသစၥာေစာင့္သိ ရိုေသပါေၾကာင္း အစည္းအေ၀းမွာ
ထည့္ေျပာရပါေသးသတဲ့။ ဆ႒မအႀကိမ္ ေမာ္လၿမိဳင္ကြန္ဖရင့္မွာ ပုဏၰားသံုးေယာက္က
ေဂ်ာ့ဘုရင္ကုိ ေမတၱာေရစင္ေလာင္း၊ ဆုမြန္ေကာင္းေတြလည္း ေတာင္းၾကေသးသတဲ့။
ဒါ့အျပင္ အဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္မွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနၾကရလို႔
အုပ္ခ်ဳပ္သူမာစတာမင္းေတြကို ေက်းဇူးဥပကာရတင္ေၾကာင္း စကားဆိုခဲ့ၾကေသးတယ္လို႔
ဆိုသကိုး။

မာစတာေတြက ကၽြန္ဇာတ္သြင္းသလို က်ေနာ္တို႔ထဲကလူေတြကလည္း မ်က္ႏွာလိုအားရနဲ႔
ကၽြန္ဇာတ္ကသူေတြက ကၾကေသးတာဆိုေတာ့ ရာဇ၀င္ရိုင္းခဲ့ရတယ္လို႔
ရွက္ရွက္နဲ႔၀န္ခံရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ၀ိုင္အမ္ဘီေအအသင္းႀကီးဟာ
ႏိုင္ငံအက်ိဳးျပဳလုပ္ငန္းေတြလည္း လုပ္ခဲ့တာ ျငင္းလို႔မရပါဘူး။

အဲဒီတုန္းက အစိုးရရံုးေတြက လူထုကိုဆင့္ဆိုတဲ့စာေတြထုတ္ရင္ ေမာင္မင္း၊ မယ္မင္း
နာခံရမည္ ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းမ်ိဳး သံုးႏႈန္းထားတာကလား။ လူနာမည္ကိုလည္း ငျဖဴ၊
ငမဲ စသျဖင့္ ' ထည့္ၿပီး ႏွိမ္ေခၚတာပါ။ ေတာင္သူလယ္သမားေခါင္းေဆာင္
ဆရာစံအမႈတုန္းကဆိုရင္လည္း အဲဒီအေခၚအေ၀ၚ ျပသနာ ႀကံဳခဲ့ပါေသးတယ္။

အဲဒီအခါက ဆရာစံဘက္က လိုက္ပါေဆာင္ရြတ္တဲ့ ေရွ႕ေနေတြက ေဒါက္တာဘေမာ္၊ သခင္ျမ၊
သခင္စိန္တို႔ပါ။ အမႈစစ္ကေတာ့ 'ဆရာစံ လို႔ပဲ ဆရာစံကို ေခၚၾကပါတယ္။ ငစံလို႔
မေခၚရေကာင္းလားဆိုၿပီး တရာသူႀကီးဦးဘဦးက မေက်မနပ္ျဖစ္ပါသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္' ဒီမွာ
သခင္ဘေသာင္းရဲ႕၊ က်ဳပ္တို႔ ျမန္မာေတြကိုက မေကာင္းတာဗ် လို႔ ေဒါက္တာဘေမာ္က
သခင္ဘေသာင္းကို ေျပာဖူးပါသတဲ့။

အဲလိုေစ်းဖ်က္ျမန္မာေတြကလည္း ရွိေသးတာကိုး။
သခင္သီခ်င္းထဲမွာ 'ေစ်းဖ်က္ျမန္မာဆိုတာ ကိုယ့္အသားကေလာက္ပင္၊
မိုက္ေၾကးသာခြဲခ်င္၊ ဒါမ်ိဳးေတာ့ ေခါင္းေဆာင္မတင္' လို႔ ေရးဖြဲ႔
ဆိုခဲ့ပါေသးတယ္။

ဒီလို ရင့္သီးတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေတြကို ၀ိုင္အမ္ဘီေအအသင္းႀကီးက ကန္႔ကြက္ပါတယ္။
အဂၤလိပ္၊ ျမန္မာ၊ ဥေရာပသားရယ္လို႔ မခြဲျခားပဲ ပညာေရးဥပေဒ
တမ်ိဳးတည္းရွိသင့္တယ္လို႔လည္း ေတာင္းဆိုခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက
ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းခန္းထဲ၀င္ရင္ ဘြတ္ဖိနပ္စီးရတာ၊
ျမန္မာဖိနပ္စီးခြင့္ျပဳဖို႔လည္း ၀ိုင္အမ္ဘီေအက ေတာင္းဆိုခဲ့ပါတယ္။
စီးပြားေရးအားျဖင့္ဆိုရင္ လယ္ယာေတြကို ႏိုင္ငံျခားသားကို
ပိုင္ဆိုင္ခြင့္မေပးဖို႔၊ ဆန္ေစ်းကို မကန္႔သတ္ဖို႔၊ ဆန္ေရာင္းလို႔ရတဲ့အျမတ္ကို
ျမန္မာႏုိင္ငံမွာပဲသံုးစြဲဖို႔ အဆိုျပဳခဲ့တာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
ႏိုင္ငံေရးအားျဖင့္ဆိုရင္ေတာ့ ဘာေတာင္းဆိုခ်က္မွ မေတာင္းဆိုႏိုင္ခဲ့သေလာက္ပါပဲ။

အုပ္ခ်ဳပ္သူရဲ႕ အင္ပါယာကိုစိမ္ေခၚၿပီး တႏိုင္ငံလံုး ထၾကြႏိုးၾကားလာေစခဲ့တာေတာ့
ပထမေက်ာင္းသားသပိတ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

**လူတိုင္းေခါင္းေဆာင္**

၁၉၂၀ မတိုင္မီက ျမန္မာျပည္မွာ တကၠသိုလ္ရယ္လို႔ မရွိေသးပါဘူး။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္နဲ႔ ယုဒသန္ေကာလိပ္ပဲ ရွိတာပါ။ အဲဒီေတာ့ ၀ိုင္အမ္ဘီေအေခၚတဲ့
ဗုဒၶကလ်ာဏယု၀အသင္းက ျမန္မာျပည္မွာ တကၠသိုလ္သီးျခားရွိရမယ္ဆိုၿပီး
ေၾကြးေၾကာ္တိုက္တြန္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပညာမင္းႀကီး မစၥတာမက္သယူးဟန္တား
ဦးစီးလို႔ တကၠသိုလ္အက္ဥပေဒေရးဆြဲဖို႔ ေကာ္မတီတရပ္ကို ၁၉၁၈ ဇြန္လမွာ
ဖြဲ႔စည္းၿပီး၊ ၁၉၂၀ မွာတင္သြင္း၊ ဒီဇဘၤာ ၃ရက္ေန႔မွာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားႀကီး
၁၁ဦးဟာ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ အေနာက္ေတာင္ေထာင့္ ေဗာဓိပင္အနီးမွာ ဒီဥပေဒကို
လွ်ိဳ႕၀ွက္ေဆြးေႏြးၾကၿပီး သပိတ္ေမွာက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၾကပါတယ္။
ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားေတြလည္း သပိတ္ေမွာက္ေရာ တျပည္လံုးက
အထက္တန္းေက်ာင္းသားေတြလည္း သပိတ္ထဲ ပါလာၾကပါတယ္။ မႏၲေလးမွာ
သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားေတြ ျမိဳ႕ထဲလွည့္လည္ၾကေတာ့ ရာဇ၀တ္၀န္မက္ေဒၚနယ္နဲ႔
ေတြ႕ၾကပါေလေရာ။

'ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ဘယ္သူလဲ' လို႔ရာဇ၀တ္၀န္က အဂၤလိပ္လိုေမးပါတယ္။ ဒီေတာ့
ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ျဖစ္တဲ့ သခင္ဘေသာင္းျဖစ္လာမယ့္ ေမာင္ဘေသာင္းက
ဒီလိုျပန္ေျဖလိုက္ပါသတဲ့။
"Everybody is the leader of himself” (လူတိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ေခါင္းေဆာင္ေနၾကတာပဲ။)

ဒီစိတ္ဓါတ္ဟာ သခင္စိတ္ဓါတ္ရဲ႕ အတြင္းအႏွစ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သခင္စိတ္ဓါတ္
အလံုးစံုရဲ႕ အုတ္ျမစ္လည္းျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ မာစတာလို႔ထင္ရွာေနတဲ့
ရာဇ၀တ္၀န္ မက္ေဒၚနယ္ လွည့္ျပန္သြားရတဲ့ စကားတခြန္းလည္းျဖစ္ပါတယ္။

လူတိုင္းဟာ ေၾကာက္စိတ္ေတြကို ပယ္ေဖ်ာက္၊ အျပဳခံစိတ္ေတြကို ဖယ္ရွားၿပီး ကၽြန္ဘ၀
လြတ္ေျမာက္ေရးကို ေလွ်ာက္လွမ္းရမယ္လို႔ တဦးခ်င္းက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ရွိရွိနဲ႔
မိမိကိုယ္ကို ဦးေဆာင္ၾကမွသာ သခင္ဘ၀နဲ႔ နီးစပ္ေတာ့မွာကိုး။ မာစတာ အဂၤလိပ္ေတြ
ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတိုင္း အျမီးကုပ္ေနလို႔ကေတာ့ ကၽြန္ဟာ ကၽြန္ပဲျဖစ္ေနမွာပါ။
ဒါေၾကာင့္ လူတိုင္းဟာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တယ္လို႔ သခင္ဘေသာင္းက ေျပာတာပါ။
ဒါေၾကာင့္ လူတိုင္းဟာ ကၽြန္ဘ၀လြတ္ေျမာက္ေရးဆီ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမွ
ဦးေဆာင္မသြားႏုိင္လို႔ကေတာ့ ၀ပ္က်င္းထဲက ဘယ့္ႏွယ္လြတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။

အဂၤလိပ္ ဂ်ပန္လက္ေအာက္က ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ခဲ့တာ ဒီစိတ္ဓါတ္ေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။
ကိုယ့္အသိစိတ္နဲ႔ကိုယ္ မေၾကာင္မရြံ႕ ေနာက္မတြန္႔ဘဲ လုပ္ခဲ့ၾကသူေတြ
ရွိလို႔သာျဖစ္တယ္။ ဒါအေရးႀကီးတဲ့ သင္ခန္းစာတရပ္ပါပဲ။

**သပိတ္ၿပီးတဲ့အခါ မာစတာေတြရဲ႕အႀကံ**

အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွာ အိႏၵိယနဲ႔ျမန္မာရယ္လို႔ နယ္စပ္ခ်င္းထိစပ္ေနတဲ့
ႏိုင္ငံႏွစ္ႏုိင္ငံရွိေပမယ့္ ျမန္မာကိုခ်န္ၿပီး အိႏၵိယကို
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတိုးျမွင့္ေပးမယ္လို႔ ၁၉၁၇ ၾသဂုတ္ ၂၀မွာ အဂၤလိပ္အစိုးရက
ေၾကျငာပါတယ္။ အိႏၵိယျပည္ကို ဘယ္လိုအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ်ိဳးေပးသင့္သလဲ စံုစမ္းဖို႔
အိႏၵိယႏိုင္ငံဆိုင္ရာ အတြင္း၀န္ မြန္ေတဂူကို အိႏၵိယလႊတ္ေတာ့ ျမန္မာေတြလည္း
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတိုးျမွင့္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုရေအာင္ ၀ိုင္အမ္ဘီေအက
ကိုယ္စားလွယ္တဖြဲ႕ ေစလႊတ္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မြန္ေတဂူအစီရင္ခံစာ ထြက္လာေတာ့
ျမန္မာႏိုင္ငံက ႏိုင္ငံေရးႏိုးၾကားမႈမရွိေသးလို႔
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဆင့္တိုးျမွင့္ေပးဖို႔ ေစာပါေသးတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ ၁၉၁၉မွာတႀကိမ္၊
၁၉၂၀မွာတႀကိမ္ ('ေဖ၊ပု၊ရွိန္' နဲ႕'ေဖ၊ပု၊သိန္း' ) ကိုယ္စားလွယ္ႏွစ္ဖြဲ႔
သြားအေရးဆုိေပမယ့္ အဂၤလိပ္အစိုးရက စိတ္မ၀င္စားလွပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ၁၉၂၀ ဒီဇဘၤာလမွာ ပထမေက်ာင္းသားသပိတ္ႀကီးေပၚလာၿပီး တႏိုင္ငံလံုးမွာ
အမ်ိဳးသားေက်ာင္းေတြေပၚလာ၊ ဂ်ီစီဘီေအအသင္းႀကီးရဲ႕ နမ၀အႀကိမ္ေျမာက္
ကြန္ဖရင့္ကလည္း ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ေတာင္းဆိုလာတယ္ဆိုေတာ့ အဂၤလိ္ပ္ေတြ
မေနသာေတာ့ပါဘူး။ (GCBA ရဲ႕အရွည္က General Council of Buddhist Association ပါ။
၁၉၂၀ အ႒မအႀကိမ္ေျမာက္ ကြန္ဖရင့္မွာ ၀ိုင္အမ္ဘီေအကို ဂ်ီစီဘီေအအျဖစ္
ေျပာင္းလဲခဲ့တာပါ။ )

ဒါနဲ႔ ျမန္မာကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတိုးျမွင့္ေပးဖို႔ ေလ့လာရေအာင္ဆိုၿပီး
ဆာေအဖရိုက္ဒရစ္၀ိႈက္ ဦးစီးတဲ့ ေကာ္မတီတခုကို ၁၉၂၁ခုႏွစ္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို
ေစလႊတ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေကာင္မတီကို ၀ိႈက္ေကာ္မတီရယ္လို႔ သမိုင္းမွာ
လူသိမ်ားၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဂၤလိပ္ေတြေပးခ်င္တာက ဒိုင္အာခီ ( Dyarchy )
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပံုစံပါ။

**ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရး**

ဒီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို အဂၤလိပ္က ၁၉၂၃ မွာေပးပါတယ္။ အဲဒီအုပ္ခ်ုဳပ္ေရးမွာ (၁၀၂)
႒ာနခြဲထားၿပီး ၿဗိတိသွ်အိႏၵိယ ဗဟိုအစိုးရက (၄၇) ႒ာန၊ ျမန္မာႏိုင္ငံဘုရင္ခံက
(၃၃) ႒ာန၊ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္တဲ့ ဥပေဒျပဳေကာင္စီအမတ္ေတြက (၂၂) ႒ာန
တြဲဖက္အုပ္ခ်ဳပ္မယ့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္တဲ့
ဥပေဒျပဳေကာင္စီအမတ္ေတြ ပါတယ္ဆိုေတာ့ လူထုဆႏၵသေဘာထားကို အဂၤလိပ္ေတြက
ေလးစားသေယာင္ေယာင္ပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ အမတ္အခ်ိဳးက်ပံုကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဗမာတိုင္းရင္းသားေတြအတြက္ (၅၈)
ေနရာ၊ ကရင္အမ်ိဳးသားေတြအတြက္ (၅) ေနရာ၊ ဗမာကုန္သည္ႀကီး အသင္းအတြက္ (၁) ေနရာ၊
ေပါင္း (၆၄) ေနရာပဲရွိပါတယ္။ ရာႏႈန္းအားျဖင့္ (၆၂) ရာႏႈန္းပါ။

ဘုရင္ခံက တိုက္ရိုက္ခန္႔တာ (၂၁) ေယာက္၊ အစိုးရအရာရွိက (၂) ေယာက္၊ ေပါင္း (၂၃)
ေယာက္ရွိပါတယ္။ ရာႏႈန္းအားျဖင့္ ၂၃ ရာႏႈန္းကို ဘုရင္ခံက
တုိက္ရိုက္ခ်ဳပ္ထားေလရဲ႕။ သြယ္၀ိုက္ၿပီး အိႏၵိယအမ်ိဳးသားေတြအတြက္ (၈) ေနရာ၊
အဂၤလိပ္ကျပား (၁) ေနရာ၊ ဥေရာပတိုက္သား (၁) ေနရာ၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းကိုယ္စားလွယ္
(၁) ေနရာ၊ ဥေရာပကုန္သည္ (၂) ေနရာ၊ တရုတ္ကုန္သည္ (၁) ေနရာ၊ ဥေရာပတိုက္သား
ေရာင္း၀ယ္ေရးအဖြဲ႕ (၁) ေနရာ၊ အိႏၵိယအမ်ိဳးသားကုန္သည္ (၁) ေနရာ၊ ေပါင္း (၁၆)
ေနရာမို႔ ၁၅ ရာႏႈန္းရွိပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဒိုင္အာခီဥပေဒျပဳေကာင္စီဆိုတာ ဘုရင္ခံမာစတာ ဆက္လုပ္ႏိုင္ဖို႔
အခ်ိဳးက်ဖြဲ႕ထားတဲ့ ေကာင္စီလို႔ိ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။

သူကလက္၀ါးႀကီးအုပ္ခ်ဳပ္ထားတာကိုက (၂၃) ရာႏႈန္း ရွိေပတာကိုး။ သြယ္၀ိုက္ၿပီး
အုပ္ခ်ဳပ္ထားတာကိုက (၁၅) ရာႏႈန္းပါ။ ဒီေတာ့လူထုက မဲေပးႏိုင္တာ (၆၂) ရာႏႈန္းပဲ
ရွိပါေတာ့တယ္။ ဒါအဂၤလိပ္လက္ထက္မွမဟုတ္ပါဘူ။ ဂ်ပန္လက္ထက္ ဖြဲ႕စည္းပံုကို
ၾကည့္ရင္လည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ရာႏႈန္းျပည့္ေရြးခ်ယ္မႈေပးျခင္းဟာ လူထုကို
သခင္အျဖစ္ သေဘာထားတာျဖစ္လို႔မို႔ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြကို
ကၽြန္လို႔သေဘာထားတဲ့ အဂၤလိပ္၊ ဂ်ပန္၊ မာစတာဘြဲ႕ခံေတြက ဘယ္ေတာ့မွ
ဒီအခြင့္အေရးကို မေပးခဲ့ပါဘူး။

ၿပီးေတာ့ ၆၂ ရာႏႈန္းဆိုတဲ့ အမတ္ေတြထဲမွာပဲ ကၽြန္စိတ္၀င္ေနတဲ့သူေတြက
ရွိေပေသးတာကိုး။ ဒီေတာ့ ေနရာေလးတေနရာရဖို႔ အခ်င္းခ်င္းပုတ္ခတ္ေျပာဆိုၾကနဲ႔

“ေဒါင္းေယာင္ေန၊ ေမွးသကိုအခိုက္တြင္မွ၊
ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေရွးနဂိုရ္ မလိုက္ျပန္ေတာ့၊
အေရးထုိထို၌ အခိုက္အခြင့္မဟန္ အိုကြယ္
ေခြးလိုကိုက္ခ်င္တဲ့ စရိုက္အက်င့္တန္"

ၾကသူေတြကလည္း မနည္းေပဘူး။

**ဒိုင္အာခီဘတ္ဂ်က္**

ထံုးစံအတိုင္းပါပဲ။ ျမန္မာေတြ သခင္စိတ္ဓါတ္ထြန္းကားျပန္႔ပြားလာတာကို မာစတာေတြက
ဘယ္ႀကိဳက္ပါ့မလဲ။ သခင္ေတြက သခင္အက်င့္ကို က်င့္ႀကံလာၾကသလိုပဲ မာစတာေတြကလည္း
မာစတာအက်င့္အႀကံေတြနဲ႔ လုပ္ႀကံလာၾကတာေပါ့။ ထံုစံအတိုင္း ပုလိပ္အဖြဲ႕
အသံုးဘတ္ဂ်က္ပိုသံုးလာၾကၿပီး ဖိႏွိပ္ဖို႔ႀကိဳးစားလာၾကပါတယ္။

၁၉၂၇-၂၈ ဘတ္ဂ်က္မွာ ပုလိပ္အဖြဲ႕အသံုးစရိတ္က ၁၄၈ သိန္းပါ။ ၁၉၃၇-၃၈ ခုႏွစ္အတြက္
ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ (အဲဒီတုန္းက ၀န္ႀကီးကို ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္လို႔ သံုးႏံႈးၾကပါတယ္
) လ်ာထားတာက (၁၅၂) သိန္းခဲြ၊ ေဒါက္တာဘေမာ္ႀကီးမွဴးတဲ့ အစိုးရလက္ထက္ေရာက္ေတာ့
(၁၅၄) သိန္းခြဲသံုးစြဲလာၿပီး ၂သိန္းခဲြပိုလာပါတယ္။

ဒါကိုဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းက သူ႔ရဲ႕သခင္ဋီကာမွာ "ပုလိပ္အဖြဲ႔ႀကီးတခုလံုး
အားထားမွီခိုရာျဖစ္ေသာ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးေပၚထြန္းသည္ လြန္ခဲ့ေသာ
တေပါင္းလ လႊတ္ေတာ္အစည္းအေ၀းတြင္ ကၽြႏု္ပ္တို႔သခင္ေလးမ်ားကို
တိုင္းျပည္၌လွည့္လည္၍ ခဏခဏတရားေဟာေျပာ မ်က္စိဖြင့္ေပးသျဖင့္ သခင္တိုင္းကို
မိမိက အေၾကာင္းသိေအာင္လုပ္မည္ဟု ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ပီပီ ဆဲေရးတိုင္းထြာၿပီးလွ်င္
ပုလိပ္အဖြဲ႔၌ သခင္မ်ားတရားေဟာေသာ အရပ္ေဒသတိုင္း စံုေထာက္မ်ားကို
ေျခခ်င္းရႈပ္ေအာင္လႊတ္ျခင္း၊ ဤကဲ့သို႔ လႊတ္ျခင္းအားျဖင့္ ပုလိပ္အဖြဲ႔မ်ားမွာ
ခရီးစရိတ္မ်ား အလြန္အမင္းကုန္က်မည္ကိုသိသည္ႏွင့္ ပုလိပ္အဖြဲ႔ရံပံုေငြ၌
ယခုႏွစ္အတြက္ ေငြ ၂သိန္းပိုမို၍ အေျမာ္အျမင္ႀကီးႀကီးႏွင့္ ထားဟန္တူေလသည္ဟဲ့"
လို႔ ေရးပါတယ္။

အဲဒီႏွစ္ဘတ္ဂ်တ္ကိုေလ့လာၾကည့္ရင္

ဗမာျပည္၊ရွမ္းျပည္ကာကြယ္ေရးစစ္တပ္ ၂၇၁
ပုလိပ္အဖြဲ႔ ၁၅၄.၅
၄၀၀၀ိ/-စားေရွ႕ေနခ်ဳပ္ႀကီးမွစ၍ အေထြေထြအစိုးရအမႈထမ္းမ်ား ေဆာင္ရြက္ရန္ ကုန္ေငြ
၁၂၁
အရပ္ရပ္ရံုးတို႔က စီရင္ရ၍စားရိတ္ ၅၅
ေထာင္အရာရွိအမႈထမ္းစားရိတ္ ၃၄
ပဋိညာဥ္ခံအရာရွိႀကီးမ်ားစားရိတ္ ၁၃၂
စုစုေပါင္း ၇၆၇.၅ သိန္း

ဒါသခင္ေတြရဲ႕ မာစတာအုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားကို ဆန္႔က်င္ၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို
ဖိႏွိပ္တဲ့ယႏၲယားအတြက္ ကုန္က်စားရိတ္ပါ။ ညြန္႔ေပါင္းအစိုးရက အဲဒီႏွစ္
သံုးေငြစုစုေပါင္း (၁၅၃၂) သိန္းရွိတာမို႔ (၅၀) ရာခိုင္ႏႈန္းနီးနီး
သံုးတယ္လို႔ဆိုရမွာေပါ့။ ပညာေရးအသံုးစားရိတ္က (၆.၄၈) ရာႏႈန္း၊
က်န္းမာေရးအသံုးစားရိတ္က (၃.၈၉) ရာႏႈန္းပဲ ရွိတာကိုး။



**တင္ေမာင္သန္း**
(သခင္ႏိုင္ငံေတာ္ (၂၀၀၂) စာအုပ္ မွ)

--
Posted By လူဗိုလ္