ေရွးေရွးတုန္းက ရည္းစားစာ

>
အင္တာနက္ႀကီးရဲ႕ ေက်းဇူးနဲ႔ ကမာၻတခြင္ ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ လည္ပတ္သြားလာ ဆက္သြယ္လို႔ရေနတဲ႔ ေခတ္ႀကီးမွာ နထို႔ပလို႔ရြာက ဂ်ာေအးတို႔ ေဗြးတုတ္တို႔လည္း အိုင္လပ္ဖ္ယူ ေလာက္ကေတာ႔ မိုးသန္းအိုင္ကန္ေဆး ျဖစ္ေနပါၿပီ။ က်ဳပ္တို႔ဗမာေတြေလာက္ သင္လြယ္တတ္လြယ္တာလည္း ဗမာေတြပဲ ရွိပါလိမ္႔မယ္။ ဂ်ပန္အစ ပန္းကန္ကဆိုတဲ႔ ေခတ္တုန္းကလည္း ခြန္းနိခ်ိ၀ ေယာေဒါရွိ တတ္ခဲ႔တာပဲ။ အညာကဆေရာ္တို႔ အိုပတို႔ေခတ္ေကာင္းလာေတာ႔လည္း အေမရိကမွာရွိတဲ႔ ဆူရွီေစ်းကြက္ႀကီးကို ဗမာေတြကပဲ လက္၀ါးႀကီးအုပ္ထားႏိုင္ခဲ႔သတဲ႔။ တရုတ္လူမ်ဳိးေတြ အေစ႔က်ရာ အပင္ေပါက္တာက ေ၀ၚပုက်ိေတာက္ကို တရုတ္လိုအျပင္ မေျပာတတ္ပဲ လင္ယူသားေမြးလုပ္ခဲ႔ၾကေပမယ္႔ ဗမာေတြဆိုရင္ေတာ႔ ထမင္းစားေရေသာက္ မေျပာတတ္ပဲ အာဘာယာဘာေလာက္နဲ႔ေတာ႔ ေရေျမာကမ္းတင္ အေျခမခ်တတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔မို႔လို႔ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ အေနၾကာသြားတဲ႔ ဗမာမ်ားဟာ ကိုယ္ေရာက္ေနရာအရပ္က ဘာသာ စာေပ ယဥ္ေက်းမႈတို႔ကို သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အသားက်လက္ခံ လာေလ႔ရွိပါတယ္။ ေနာက္ထပ္မ်ဳိးဆက္ တစ္ဆက္ေလာက္ အဲဒီမွာေပါက္ဖြားလာလို႔ကေတာ႔ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ အခုေခတ္ကေလးေတြဟာ စိန္႔ဗယ္္လင္တိုင္းေန႔ဆိုလည္း ေရေရရာရာ သိလိုက္ၾကတာပဲ။ ေဟာလို၀င္းပြဲေတာ္တဲ႔ေဟ႔ ဆိုလည္း ကုစားမလား ျပဳစားရမလားလို႕ သၾကားလုံးေလးေတြ လိုက္ေတာင္းတတ္ၾကတာပဲ။ ခရစ္စမတ္တို႔ ႏွစ္သစ္ကူးတို႔ဆိုရင္ေတာ႔ ဓမၼေတးေတြေတာင္ လိုက္ဆိုတတ္ေသးတာ။ မိရိုးဖလာ ဗုဒၵဘာသာကို ဘယ္ေလာက္ပဲ စြဲၿမဲတယ္ေျပာေျပာ အေဖာ္ေကာင္းရင္ ေကာင္းသလို သူမ်ား ဘာသာ စာေပ ယဥ္ေက်းမႈေတြကို ခုံခုံမင္မင္ ေလ႔လာလိုက္စားတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔မို႔လို႔ ျမန္မာစာ ျမန္မာမႈေတြနဲ႔ အလွမ္းေ၀း အေနစိမ္းမသြားေအာင္ ျပန္ေႏႊးေပးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ အစစအရာရာ တိုးတက္ခမ္းနားတဲ႔ တိုင္းတပါး လူေနမႈပတ္၀န္းက်င္မွာ ရင္သပ္ရႈေမာ အံ႔ၾသရင္းကေန ကိုယ္႔ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈေတြကို တန္ဖိုးမထားပဲ အထင္ေသး အျမင္ေသးျဖစ္ကုန္မွာလည္း စိုးပါတယ္။ လက္လက္ေတာက္ေနတဲ႔ ခရစ္စတယ္ဖန္မီးဆိုင္းေတြရဲ႕ ဖမ္းစားမႈေၾကာင္႔ ကိုယ္႔အိမ္မွာ ဘိုးဘြားလက္ထက္ ကတည္းကရွိေနတဲ႔ ေရႊစင္န၀ရတ္ပန္းကလပ္ေတြကို ဖုန္တေသာေသာနဲ႔ အစုတ္အျပတ္ေတြလို႔မထင္ေအာင္ အေရာင္တင္ ေဆးေၾကာသန္႔စင္ ၾကည္႔ၾကပါစို႔။

ႏိုင္ငံတစ္ခု လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးရယ္လို႔ ျဖစ္လာရင္ ကိုယ္ပိုင္ဘာသာစကား၊ စာေပနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈရွိမွသာ အဆင္႔အတန္းျမင္႔ခဲ႔တဲ႔ လူမ်ဳိးလို႔ အကဲခတ္သတ္မွတ္ပါတယ္။ အေမရိကန္၊ ၾသစေၾတးလ်၊ ကေနဒါတို႔ေတာင္မွ အဲဒီလို ကိုယ္ပိုင္ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္ေတြ မရွိခဲ႔ဘူးေလ။ ျမန္မာေတြဆိုတာကေတာ႔ အာရွတိုက္မွာ အင္မတန္ လႊမ္းမိုးႏိုင္စြမ္းတဲ႔ အင္အားႀကီးႏိုင္ငံႏွစ္ခုအၾကားမွာ ကိုယ္ပိုင္ဘာသာစကား ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္ေတြကို ႏွစ္ေပါင္းေထာင္ခ်ီေက်ာ္ေအာင္ ထမ္းသိမ္းလာႏိုင္ခဲ႔တာ မျငင္းႏိုင္ပါဘူး။ စာေပ ကဗ်ာ၊ လကၤာ၊ ရတု၊ ရကန္၊ အဲ၊ အန္၊ လူးတား စတာေတြဟာ ပုဂံေခတ္မွာကတည္းက ေသေသသပ္သပ္ ေပၚထြန္းလာခဲ႔တာ ဘယ္ေခတ္မွာမွ မတိမ္ေကာခဲ႔ပါဘူး။ ဒီေခတ္မွာက်ေတာ႔မွ ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္လုလု ျဖစ္ရတယ္ဆိုရင္ ျမန္မာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ တာ၀န္မေက်ရာ က်ေတာ႔မေပါ႔။ “အဲဒါေတြ တတ္ေတာ႔ေရာ အလုပ္ရွာရလြယ္လို႔လား။ သံခ်ီသံေကြးေလာက္မွ အသုံး၀င္တာမဟုတ္” လို႔ အေျပာမခံရရင္ ကံေကာင္း။

အဲသေလာက္ နားေ၀း အေနစိမ္းေနတဲ႔ ျမန္မာလူငယ္ကေလးေတြကို သူတို႔အလြယ္တကူ နားလည္ခံစားႏိုင္မယ္႔ ျမန္မာကဗ်ာကေလး တစ္စုံနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ပါ႔မယ္။ လူငယ္ဘာ၀ ခ်စ္ေရးႀကိဳက္ေရး လြမ္းေရးေမွ်ာ္ေရးေတြကို စာဖြဲ႔လာခဲ႔တဲ႔အထဲမွာ ဒီကဗ်ာကေလးႏွစ္ပုဒ္ကေတာ႔ စာဆိုတစ္ဦးတည္းက လူႏွစ္ဦးအတြက္ အျပန္အလွန္ေရးဖြဲ႔ေပးထားတဲ႔ ရည္းစားစာ ဆိုပါေတာ႔ကြယ္။ ေခါင္းစဥ္က “ခ်စ္၍ေခၚသည္” နဲ႔ “ခ်စ္၍ေခၚရာ” တဲ႔။ ေရးတာကေတာ႔ စိနၱေက်ာ္သူဦးၾသပါ။ (ဆင္ဆာမျဖတ္လိုက္နဲ႔ဦးေနာ္။ ဟိုရုပ္ရွင္မင္းသားနဲ႔ ဘာမွ မပတ္သက္ဘူး။ အာမခံတယ္။) ဘိုးေတာ္ဘုရားျဖစ္လာမယ္႔ ပဒုံမင္းသားကေလးက သူ႔ငယ္ခ်စ္ မယ္လြန္းမယ္ကိုေပးဖို႔ အႀကီးေတာ္လုပ္တဲ႔ ဦးၾသကို ေရးေပးေစတဲ႔အခါ မယ္လြန္းမယ္ကလည္း ဦးၾသကိုပဲ ျပန္စာေရးေပးခိုင္းပါသတဲ႔။ သူတို႔ အျပန္အလွန္ေပးစာေတြကို ေရးေပးရရွာတာကေတာ႔ အသက္ခုႏွစ္ဆယ္ေလာက္ရွိေနၿပီျဖစ္တဲ႔ ဦးၾသပါတဲ႔။ အဘိုးႀကီးအို ခါးကုန္းကုန္းက ဖလန္းဖလန္းထေနေအာင္ကို အေရးေကာင္းလိုက္တာ ဒီကေန႔ထိဖတ္ၿပီး ေၾကြသြားတဲ႔လူေတြထဲမွာ သင္လည္းပါေလဦးအံ႔ လို႔ ႀကိဳေျပာထားလိုက္မယ္။ ဖတ္ၾကည္႔။

ခ်စ္၍ေခၚသည္ လိုက္ေတာ္မူခဲ႔

မေျပာင္းႏြဲ႔ႏွင္႔ အံ႔ဖြယ္အတိ

တိုင္းမသိသား ျပည္ႀကီးတန္ဆာ

ကန္နႏၵာမူ ရာဇာမ်ားပန္း

မွန္နန္းမ်ားရွင္ ဖန္စီရင္၍

ညာခြင္ေခ်ာင္းရိုး ကိုးဆယ္႔ကိုးက

ေရမိုးယွက္လည္ စီးလာသည္ကို

ဆီးဆည္သယ္ဖို႔ ေတာင္ကဲ႔သို႔ပင္

မို႔မို႔ညိဳေယာင္ သင္းကန္ေပါင္ႏွင္႔

ေရေတာင္ေမာက္သာ လြမ္းဖြယ္သာသည္

ေရာက္ခါျမင္ေတာ္မူလိမ္႔မည္ ….။

ပဒုံမင္းသားဟာ အေလာင္းမင္းတရားရဲ႔ သားေတာ္ငယ္တစ္ပါးျဖစ္ၿပီး ညီအကိုတေတြ ႀကီးစဥ္ငယ္လိုက္ နန္းစံရမယ္လို႔ ခမည္းေတာ္ အမွာစကားကို ဆင္ျဖဴရွင္လက္ထက္ကစၿပီး အရူးကြက္နင္းလို႔ ကိုယ္႔သားကိုယ္ နန္းတင္ခဲ႔ရာက စဥ္႔ကူးမင္း၊ ေဖာင္းကားစားတို႔နဲ႔ နန္းတြင္းေရးေတြ ရႈပ္အလာမွာ ေရႊဘိုကိုထြက္လို႔ ထီးနန္းလုပ္ၾကံရပါသတဲ႔။ ဒီအခါမွာ ငယ္ရည္းစားျဖစ္တဲ႔ မယ္လြန္းမယ္ကို “တူတူလိုက္မလား သြားမယ္ ေမ” လို႔ စိတ္လည္လာေအာင္ ေရႊဘိုရဲ႕ သာယာပုံေတြနဲ႔ ျမဴဆြယ္ဖိတ္ေခၚတာေပါ႔။ ဒီအခါမွာ မယ္လြန္းမယ္ဘက္ကလည္း မိန္းကေလးတို႔ဘာ၀ “ေအးသာေရ .. ေကာက္ရိုးပုံ” လို႔ေခၚလိုက္တာနဲ႔ ေစြ႔ကနဲပါမသြားပဲ “လိုက္ေတာ႔ လိုက္ခ်င္ပါရဲ႔။ ဒါေပမယ္႔ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ လက္ထပ္ထိမ္းျမားရတာလည္း မဟုတ္ေသးပဲနဲ႔ လိုက္ေသးပါဘူး။ ေနာက္ေနာင္ခါမွပဲ လိုက္ေတာ႔မယ္” လို႔ မူတူတူကေလးလုပ္ေနတာကို ဒီလို ေရးဖြဲ႔ထားပါတယ္။

ခ်စ္၍ေခၚရာ လိုက္ခ်င္ပါလည္း

ေနာ္ဇာေရႊကုံး တစ္ခိုင္လုံးကို

လုံးလုံးမယ္ေထြး မပိုင္ေသးခဲ႔

မေ၀းဘူးဆို ၿမဳိ႔ေျမာက္ဟိုတြင္

ျမင္႔မိုရ္ေတာင္ေလာက္ ကန္ေပါင္ေမာက္ႏွင္႔

ယင္ေသာက္ရုံမွ် ျမဴမက်သား

ခ်မ္းျမေရၾကည္ ၾကာငါးမည္လည္း

ေထာပည္ဟင္းရမ္း ျဖဴးေျပာက္မႊန္းလွ်က္

ဆြတ္လွမ္းမလြယ္ ကုံးသီသြယ္သို႔

လြမ္းဖြယ္သာယာ ကန္ေတာ္မွာသည္

ေရာက္ခါျမင္ရေပလိမ္႔မည္..။

ဒီကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ရဲ႔ ဆိုလိုရင္း အၾကမ္းဖ်င္းေလာက္ကို ေနွာင္းေခတ္ေတးေတြတုန္းက ေအာင္ရင္နဲ႔ ေမဆြိတို႔ ျပန္ဆိုထားတဲ႔ သီခ်င္းကေလးလည္း ၾကားဖူးၾကမလားမသိပါဘူး။ “ခ်စ္၍ေခၚမည္ လိုက္ေတာ္မူခဲ႔ မေျပာင္းႏြဲ႕နဲ႔ကြယ္ ေမာင္တို႔ဆီ ၿမဳိ႔ႀကီးျပႀကီးမို႔ စည္ကားလြန္းလွတယ္..” ဆိုတာေလ။ သူကေတာ႔ “ေဖေဖခ်စ္ရပါေစမယ္” တို႔ “ေမေမခ်စ္ရပါေစမယ္” တို႔ ပါတာေပါ႔။

ဆရာႀကီးေသာ္တာေဆြကလည္း ဆရာမႀကီးေဒၚၾကည္ေအးကို ကေဗ်ာင္ကဗ်က္စပ္ၿပီး က်ီစယ္ခဲ႔တာ ဖတ္ခဲ႔ဖူးပါတယ္။ “ခ်စ္၍ေခၚမည္ လိုက္ေတာ္မူခဲ႔ အရက္ေလွ်ာ႔ေသာက္” ဆိုတာပဲ မွတ္မိေတာ႔တယ္။ အရင္ေခတ္တုန္းကေတာ႔ တကၠသိုလ္မွာ အင္မတန္ေခတ္စားတဲ႔ ကဗ်ာေလးေတြ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ နားမလည္စရာ ေပါရာဏေတြ လူအထင္ႀကီးေလာက္စရာ ခန္႔ခန္႔ညားညားႀကီးေတြမပါပဲ မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေယာင္ခံစားလာေစေလာက္တဲ႔ အဖြဲ႔အႏြဲ႔ေတြနဲ႔ ကဗ်ာေလးမွာ စာေပရဲ႔တန္ဖိုး သမိုင္းရဲ႔ တန္ဖိုးေတြတင္မကပါဘူး။ ျမန္မာလုလင္ပ်ဳိ၊ လုံမပ်ဳိကေလးေတြရဲ႕ ခ်စ္စရာသိဂၤါရဓေလ႔ေလးေတြကိုလည္း ထင္ဟပ္ေစပါတယ္။ ဗင္းဆင္႔ဗန္ဂိုးကို တမ္းလိုလည္း တမ္းၾကပါ၊ အိုမာခရမ္ကို ညႊန္းလိုလည္း ညႊန္းၾကပါ။ တဂိုးမ်ဳိးလို႔ ေၾကြးေၾကာ္လိုကလည္း ေၾကြးေၾကာ္ပါ။ ျမန္မာကဗ်ာကေလးေတြကိုေတာ႔ ၾကားလည္း မၾကားဖူးဘူး လို႔ မပစ္ပယ္လိုက္ပါနဲ႔ေနာ္။ ကိုယ္႔ရင္ေသြးကေလးေတြကို ညအိပ္ယာ၀င္ေခ်ာ႔သိပ္တဲ႔အခါမွာလည္း ””Old Macdonald had a farm E I E I O …’ လို႔မေခ်ာ႔ပဲ “လူကေလးရဲ႔ အိပ္ခ်ိန္တန္ ဗ်ဳိင္းေရွ႔ကပ်ံ..” လို႔ပဲ ေခ်ာ႔ၾကရင္ မေကာင္းဘူးလား။




**ေဒါက္တာစိုးမင္း**

(မွတ္ခ်က္။ မ်က္ရႈႏွစ္ပတ္လည္အတြက္ စာမူေတာင္းခံခဲ့တဲ့သူေတြအထဲမွာ ဆရာစိုးက စာမူ အေစာဆံုး ပို႔ေပးခဲ့တဲ့သူပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘာအမွတ္တရစကားမွေတာ့ လက္ေဆာင္ပါး မသြားဘူး။ )

http://www.myatshu.com/?p=2522
Published By Myat Shu Team On Tuesday, November 1st 2011. Under တစ္ႏွစ္ျပည့္အထိမ္းအမွတ္, မ်က္ရႈ, ေဆာင္းပါး

အင္တာနက္ႀကီးရဲ႕ ေက်းဇူးနဲ႔ ကမာၻတခြင္ ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ လည္ပတ္သြားလာ ဆက္သြယ္လို႔ရေနတဲ႔ ေခတ္ႀကီးမွာ နထို႔ပလို႔ရြာက ဂ်ာေအးတို႔ ေဗြးတုတ္တို႔လည္း အိုင္လပ္ဖ္ယူ ေလာက္ကေတာ႔ မိုးသန္းအိုင္ကန္ေဆး ျဖစ္ေနပါၿပီ။ က်ဳပ္တို႔ဗမာေတြေလာက္ သင္လြယ္တတ္လြယ္တာလည္း ဗမာေတြပဲ ရွိပါလိမ္႔မယ္။ ဂ်ပန္အစ ပန္းကန္ကဆိုတဲ႔ ေခတ္တုန္းကလည္း ခြန္းနိခ်ိ၀ ေယာေဒါရွိ တတ္ခဲ႔တာပဲ။ အညာကဆေရာ္တို႔ အိုပတို႔ေခတ္ေကာင္းလာေတာ႔လည္း အေမရိကမွာရွိတဲ႔ ဆူရွီေစ်းကြက္ႀကီးကို ဗမာေတြကပဲ လက္၀ါးႀကီးအုပ္ထားႏိုင္ခဲ႔သတဲ႔။ တရုတ္လူမ်ဳိးေတြ အေစ႔က်ရာ အပင္ေပါက္တာက ေ၀ၚပုက်ိေတာက္ကို တရုတ္လိုအျပင္ မေျပာတတ္ပဲ လင္ယူသားေမြးလုပ္ခဲ႔ၾကေပမယ္႔ ဗမာေတြဆိုရင္ေတာ႔ ထမင္းစားေရေသာက္ မေျပာတတ္ပဲ အာဘာယာဘာေလာက္နဲ႔ေတာ႔ ေရေျမာကမ္းတင္ အေျခမခ်တတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔မို႔လို႔ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ အေနၾကာသြားတဲ႔ ဗမာမ်ားဟာ ကိုယ္ေရာက္ေနရာအရပ္က ဘာသာ စာေပ ယဥ္ေက်းမႈတို႔ကို သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အသားက်လက္ခံ လာေလ႔ရွိပါတယ္။ ေနာက္ထပ္မ်ဳိးဆက္ တစ္ဆက္ေလာက္ အဲဒီမွာေပါက္ဖြားလာလို႔ကေတာ႔ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ အခုေခတ္ကေလးေတြဟာ စိန္႔ဗယ္္လင္တိုင္းေန႔ဆိုလည္း ေရေရရာရာ သိလိုက္ၾကတာပဲ။ ေဟာလို၀င္းပြဲေတာ္တဲ႔ေဟ႔ ဆိုလည္း ကုစားမလား ျပဳစားရမလားလို႕ သၾကားလုံးေလးေတြ လိုက္ေတာင္းတတ္ၾကတာပဲ။ ခရစ္စမတ္တို႔ ႏွစ္သစ္ကူးတို႔ဆိုရင္ေတာ႔ ဓမၼေတးေတြေတာင္ လိုက္ဆိုတတ္ေသးတာ။ မိရိုးဖလာ ဗုဒၵဘာသာကို ဘယ္ေလာက္ပဲ စြဲၿမဲတယ္ေျပာေျပာ အေဖာ္ေကာင္းရင္ ေကာင္းသလို သူမ်ား ဘာသာ စာေပ ယဥ္ေက်းမႈေတြကို ခုံခုံမင္မင္ ေလ႔လာလိုက္စားတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔မို႔လို႔ ျမန္မာစာ ျမန္မာမႈေတြနဲ႔ အလွမ္းေ၀း အေနစိမ္းမသြားေအာင္ ျပန္ေႏႊးေပးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ အစစအရာရာ တိုးတက္ခမ္းနားတဲ႔ တိုင္းတပါး လူေနမႈပတ္၀န္းက်င္မွာ ရင္သပ္ရႈေမာ အံ႔ၾသရင္းကေန ကိုယ္႔ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈေတြကို တန္ဖိုးမထားပဲ အထင္ေသး အျမင္ေသးျဖစ္ကုန္မွာလည္း စိုးပါတယ္။ လက္လက္ေတာက္ေနတဲ႔ ခရစ္စတယ္ဖန္မီးဆိုင္းေတြရဲ႕ ဖမ္းစားမႈေၾကာင္႔ ကိုယ္႔အိမ္မွာ ဘိုးဘြားလက္ထက္ ကတည္းကရွိေနတဲ႔ ေရႊစင္န၀ရတ္ပန္းကလပ္ေတြကို ဖုန္တေသာေသာနဲ႔ အစုတ္အျပတ္ေတြလို႔မထင္ေအာင္ အေရာင္တင္ ေဆးေၾကာသန္႔စင္ ၾကည္႔ၾကပါစို႔။

ႏိုင္ငံတစ္ခု လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးရယ္လို႔ ျဖစ္လာရင္ ကိုယ္ပိုင္ဘာသာစကား၊ စာေပနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈရွိမွသာ အဆင္႔အတန္းျမင္႔ခဲ႔တဲ႔ လူမ်ဳိးလို႔ အကဲခတ္သတ္မွတ္ပါတယ္။ အေမရိကန္၊ ၾသစေၾတးလ်၊ ကေနဒါတို႔ေတာင္မွ အဲဒီလို ကိုယ္ပိုင္ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္ေတြ မရွိခဲ႔ဘူးေလ။ ျမန္မာေတြဆိုတာကေတာ႔ အာရွတိုက္မွာ အင္မတန္ လႊမ္းမိုးႏိုင္စြမ္းတဲ႔ အင္အားႀကီးႏိုင္ငံႏွစ္ခုအၾကားမွာ ကိုယ္ပိုင္ဘာသာစကား ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္ေတြကို ႏွစ္ေပါင္းေထာင္ခ်ီေက်ာ္ေအာင္ ထမ္းသိမ္းလာႏိုင္ခဲ႔တာ မျငင္းႏိုင္ပါဘူး။ စာေပ ကဗ်ာ၊ လကၤာ၊ ရတု၊ ရကန္၊ အဲ၊ အန္၊ လူးတား စတာေတြဟာ ပုဂံေခတ္မွာကတည္းက ေသေသသပ္သပ္ ေပၚထြန္းလာခဲ႔တာ ဘယ္ေခတ္မွာမွ မတိမ္ေကာခဲ႔ပါဘူး။ ဒီေခတ္မွာက်ေတာ႔မွ ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္လုလု ျဖစ္ရတယ္ဆိုရင္ ျမန္မာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ တာ၀န္မေက်ရာ က်ေတာ႔မေပါ႔။ “အဲဒါေတြ တတ္ေတာ႔ေရာ အလုပ္ရွာရလြယ္လို႔လား။ သံခ်ီသံေကြးေလာက္မွ အသုံး၀င္တာမဟုတ္” လို႔ အေျပာမခံရရင္ ကံေကာင္း။

အဲသေလာက္ နားေ၀း အေနစိမ္းေနတဲ႔ ျမန္မာလူငယ္ကေလးေတြကို သူတို႔အလြယ္တကူ နားလည္ခံစားႏိုင္မယ္႔ ျမန္မာကဗ်ာကေလး တစ္စုံနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ပါ႔မယ္။ လူငယ္ဘာ၀ ခ်စ္ေရးႀကိဳက္ေရး လြမ္းေရးေမွ်ာ္ေရးေတြကို စာဖြဲ႔လာခဲ႔တဲ႔အထဲမွာ ဒီကဗ်ာကေလးႏွစ္ပုဒ္ကေတာ႔ စာဆိုတစ္ဦးတည္းက လူႏွစ္ဦးအတြက္ အျပန္အလွန္ေရးဖြဲ႔ေပးထားတဲ႔ ရည္းစားစာ ဆိုပါေတာ႔ကြယ္။ ေခါင္းစဥ္က “ခ်စ္၍ေခၚသည္” နဲ႔ “ခ်စ္၍ေခၚရာ” တဲ႔။ ေရးတာကေတာ႔ စိနၱေက်ာ္သူဦးၾသပါ။ (ဆင္ဆာမျဖတ္လိုက္နဲ႔ဦးေနာ္။ ဟိုရုပ္ရွင္မင္းသားနဲ႔ ဘာမွ မပတ္သက္ဘူး။ အာမခံတယ္။) ဘိုးေတာ္ဘုရားျဖစ္လာမယ္႔ ပဒုံမင္းသားကေလးက သူ႔ငယ္ခ်စ္ မယ္လြန္းမယ္ကိုေပးဖို႔ အႀကီးေတာ္လုပ္တဲ႔ ဦးၾသကို ေရးေပးေစတဲ႔အခါ မယ္လြန္းမယ္ကလည္း ဦးၾသကိုပဲ ျပန္စာေရးေပးခိုင္းပါသတဲ႔။ သူတို႔ အျပန္အလွန္ေပးစာေတြကို ေရးေပးရရွာတာကေတာ႔ အသက္ခုႏွစ္ဆယ္ေလာက္ရွိေနၿပီျဖစ္တဲ႔ ဦးၾသပါတဲ႔။ အဘိုးႀကီးအို ခါးကုန္းကုန္းက ဖလန္းဖလန္းထေနေအာင္ကို အေရးေကာင္းလိုက္တာ ဒီကေန႔ထိဖတ္ၿပီး ေၾကြသြားတဲ႔လူေတြထဲမွာ သင္လည္းပါေလဦးအံ႔ လို႔ ႀကိဳေျပာထားလိုက္မယ္။ ဖတ္ၾကည္႔။

ခ်စ္၍ေခၚသည္ လိုက္ေတာ္မူခဲ႔

မေျပာင္းႏြဲ႔ႏွင္႔ အံ႔ဖြယ္အတိ

တိုင္းမသိသား ျပည္ႀကီးတန္ဆာ

ကန္နႏၵာမူ ရာဇာမ်ားပန္း

မွန္နန္းမ်ားရွင္ ဖန္စီရင္၍

ညာခြင္ေခ်ာင္းရိုး ကိုးဆယ္႔ကိုးက

ေရမိုးယွက္လည္ စီးလာသည္ကို

ဆီးဆည္သယ္ဖို႔ ေတာင္ကဲ႔သို႔ပင္

မို႔မို႔ညိဳေယာင္ သင္းကန္ေပါင္ႏွင္႔

ေရေတာင္ေမာက္သာ လြမ္းဖြယ္သာသည္

ေရာက္ခါျမင္ေတာ္မူလိမ္႔မည္ ….။

ပဒုံမင္းသားဟာ အေလာင္းမင္းတရားရဲ႔ သားေတာ္ငယ္တစ္ပါးျဖစ္ၿပီး ညီအကိုတေတြ ႀကီးစဥ္ငယ္လိုက္ နန္းစံရမယ္လို႔ ခမည္းေတာ္ အမွာစကားကို ဆင္ျဖဴရွင္လက္ထက္ကစၿပီး အရူးကြက္နင္းလို႔ ကိုယ္႔သားကိုယ္ နန္းတင္ခဲ႔ရာက စဥ္႔ကူးမင္း၊ ေဖာင္းကားစားတို႔နဲ႔ နန္းတြင္းေရးေတြ ရႈပ္အလာမွာ ေရႊဘိုကိုထြက္လို႔ ထီးနန္းလုပ္ၾကံရပါသတဲ႔။ ဒီအခါမွာ ငယ္ရည္းစားျဖစ္တဲ႔ မယ္လြန္းမယ္ကို “တူတူလိုက္မလား သြားမယ္ ေမ” လို႔ စိတ္လည္လာေအာင္ ေရႊဘိုရဲ႕ သာယာပုံေတြနဲ႔ ျမဴဆြယ္ဖိတ္ေခၚတာေပါ႔။ ဒီအခါမွာ မယ္လြန္းမယ္ဘက္ကလည္း မိန္းကေလးတို႔ဘာ၀ “ေအးသာေရ .. ေကာက္ရိုးပုံ” လို႔ေခၚလိုက္တာနဲ႔ ေစြ႔ကနဲပါမသြားပဲ “လိုက္ေတာ႔ လိုက္ခ်င္ပါရဲ႔။ ဒါေပမယ္႔ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ လက္ထပ္ထိမ္းျမားရတာလည္း မဟုတ္ေသးပဲနဲ႔ လိုက္ေသးပါဘူး။ ေနာက္ေနာင္ခါမွပဲ လိုက္ေတာ႔မယ္” လို႔ မူတူတူကေလးလုပ္ေနတာကို ဒီလို ေရးဖြဲ႔ထားပါတယ္။

ခ်စ္၍ေခၚရာ လိုက္ခ်င္ပါလည္း

ေနာ္ဇာေရႊကုံး တစ္ခိုင္လုံးကို

လုံးလုံးမယ္ေထြး မပိုင္ေသးခဲ႔

မေ၀းဘူးဆို ၿမဳိ႔ေျမာက္ဟိုတြင္

ျမင္႔မိုရ္ေတာင္ေလာက္ ကန္ေပါင္ေမာက္ႏွင္႔

ယင္ေသာက္ရုံမွ် ျမဴမက်သား

ခ်မ္းျမေရၾကည္ ၾကာငါးမည္လည္း

ေထာပည္ဟင္းရမ္း ျဖဴးေျပာက္မႊန္းလွ်က္

ဆြတ္လွမ္းမလြယ္ ကုံးသီသြယ္သို႔

လြမ္းဖြယ္သာယာ ကန္ေတာ္မွာသည္

ေရာက္ခါျမင္ရေပလိမ္႔မည္..။

ဒီကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ရဲ႔ ဆိုလိုရင္း အၾကမ္းဖ်င္းေလာက္ကို ေနွာင္းေခတ္ေတးေတြတုန္းက ေအာင္ရင္နဲ႔ ေမဆြိတို႔ ျပန္ဆိုထားတဲ႔ သီခ်င္းကေလးလည္း ၾကားဖူးၾကမလားမသိပါဘူး။ “ခ်စ္၍ေခၚမည္ လိုက္ေတာ္မူခဲ႔ မေျပာင္းႏြဲ႕နဲ႔ကြယ္ ေမာင္တို႔ဆီ ၿမဳိ႔ႀကီးျပႀကီးမို႔ စည္ကားလြန္းလွတယ္..” ဆိုတာေလ။ သူကေတာ႔ “ေဖေဖခ်စ္ရပါေစမယ္” တို႔ “ေမေမခ်စ္ရပါေစမယ္” တို႔ ပါတာေပါ႔။

ဆရာႀကီးေသာ္တာေဆြကလည္း ဆရာမႀကီးေဒၚၾကည္ေအးကို ကေဗ်ာင္ကဗ်က္စပ္ၿပီး က်ီစယ္ခဲ႔တာ ဖတ္ခဲ႔ဖူးပါတယ္။ “ခ်စ္၍ေခၚမည္ လိုက္ေတာ္မူခဲ႔ အရက္ေလွ်ာ႔ေသာက္” ဆိုတာပဲ မွတ္မိေတာ႔တယ္။ အရင္ေခတ္တုန္းကေတာ႔ တကၠသိုလ္မွာ အင္မတန္ေခတ္စားတဲ႔ ကဗ်ာေလးေတြ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ နားမလည္စရာ ေပါရာဏေတြ လူအထင္ႀကီးေလာက္စရာ ခန္႔ခန္႔ညားညားႀကီးေတြမပါပဲ မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေယာင္ခံစားလာေစေလာက္တဲ႔ အဖြဲ႔အႏြဲ႔ေတြနဲ႔ ကဗ်ာေလးမွာ စာေပရဲ႔တန္ဖိုး သမိုင္းရဲ႔ တန္ဖိုးေတြတင္မကပါဘူး။ ျမန္မာလုလင္ပ်ဳိ၊ လုံမပ်ဳိကေလးေတြရဲ႕ ခ်စ္စရာသိဂၤါရဓေလ႔ေလးေတြကိုလည္း ထင္ဟပ္ေစပါတယ္။ ဗင္းဆင္႔ဗန္ဂိုးကို တမ္းလိုလည္း တမ္းၾကပါ၊ အိုမာခရမ္ကို ညႊန္းလိုလည္း ညႊန္းၾကပါ။ တဂိုးမ်ဳိးလို႔ ေၾကြးေၾကာ္လိုကလည္း ေၾကြးေၾကာ္ပါ။ ျမန္မာကဗ်ာကေလးေတြကိုေတာ႔ ၾကားလည္း မၾကားဖူးဘူး လို႔ မပစ္ပယ္လိုက္ပါနဲ႔ေနာ္။ ကိုယ္႔ရင္ေသြးကေလးေတြကို ညအိပ္ယာ၀င္ေခ်ာ႔သိပ္တဲ႔အခါမွာလည္း ””Old Macdonald had a farm E I E I O …’ လို႔မေခ်ာ႔ပဲ “လူကေလးရဲ႔ အိပ္ခ်ိန္တန္ ဗ်ဳိင္းေရွ႔ကပ်ံ..” လို႔ပဲ ေခ်ာ႔ၾကရင္ မေကာင္းဘူးလား။




**ေဒါက္တာစိုးမင္း**

(မွတ္ခ်က္။ မ်က္ရႈႏွစ္ပတ္လည္အတြက္ စာမူေတာင္းခံခဲ့တဲ့သူေတြအထဲမွာ ဆရာစိုးက စာမူ အေစာဆံုး ပို႔ေပးခဲ့တဲ့သူပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘာအမွတ္တရစကားမွေတာ့ လက္ေဆာင္ပါး မသြားဘူး။ )

http://www.myatshu.com/?p=2522
Published By Myat Shu Team On Tuesday, November 1st 2011. Under တစ္ႏွစ္ျပည့္အထိမ္းအမွတ္, မ်က္ရႈ, ေဆာင္းပါး