က်ေနာ္ “ဆိုင္းဘုတ္မရွိသူမ်ား” စာစုေလးကုိေရးလုိက္တဲ့အခါ ေဖ့စ္ဘုတ္မိတ္ေဆြတစ္ဦးကလည္း “ဆုိင္းဘုတ္မရွိသူမ်ားနဲ႔ဆုိင္းဘုတ္ရွိသူမ်ား” ဆုိျပီး သူ႔အျမင္သူ႔အေတြ႔အၾကံဳေလးကုိ ျဖည့္စြက္ေရးသားလာ တယ္ခင္ဗ်။
သူေရးတဲ့စာကုိ က်ေနာ္ဖတ္ေနရင္းက သူနဲ႔နာမည္ခပ္ဆင္ဆင္ လူတစ္ေယာက္ကုိ အမွတ္ရလုိက္ မိပါတယ္။ အဲဒီသူကေတာ့ ဦးေလးစုိး။ ဒီေနရာမွာ ဦးေလးစုိး လုိ႔အမည္နာမျပဳလုိက္ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ သူ႔ကုိ “ဦးစုိး” လုိ႔ပဲေခၚ ၾကတာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ရြာက စာၾကည့္တိုက္မွဴးေပါ့ေလ။ စာၾကည့္တုိက္ဆုိတာက လည္း အရင္တစ္ပတ္ေရးတဲ့စာထဲက က်ေနာ္ဦးစီးတည္ေထာင္တဲ့ စာၾကည့္တုိက္မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္မေမြးခင္ ကတည္းက ရြာမွာရွိေနျပီးသားစာၾကည့္တုိက္ပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ရြာနဲ႔ သူတုိ႔ရြာက ၂ မုိင္ေလာက္ေတာ့ေ၀းတယ္ ခင္ဗ်။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ၄၅ မိနစ္ေလာက္ သြားရပါတယ္။
စာၾကည့္တုိက္နဲ႔စျပီးဆက္သြယ္မိခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္အသက္က ၁၆ ႏွစ္ သူက ၅၀ နီးနီး။ ေတာသားဆုိ ေပမယ့္လည္း သူ႔ရုပ္သြင္က ျမိဳ႕သားပံုေပါက္ေနတယ္။ ၀၀ဖုိင့္ဖုိင့္၊ အသားျဖဴျဖဴ၊ ႏွာတံေပၚေပၚ၊ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းက ကြမ္းမစားဘဲကုိ ရဲေနျပီး ဘုိကျပားလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ သူငယ္ငယ္ ရန္ကုန္မွာေက်ာင္းတက္တုန္းက ရုိက္ထားတဲ့ဓာတ္ပံုထဲမွာ နက္ကတုိင္နဲ႔ဆုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကည့္ေကာင္းတာပဲ။ ၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ သူဆယ္တန္းေအာင္တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ကုိးတန္းေအာင္ရင္ ၾကိဳက္တဲ့လုိင္းကုိ ေရြးလုိ႔ရတဲ့ အခ်ိန္။ သူဘာေၾကာင့္ ျမဳိ႕မွာ၀န္ထမ္းမလုပ္ဘဲ ရြာျပန္ျပီးလယ္လုပ္ေနရတာလဲ အစပုိင္းမွာ က်ေနာ္မသိပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့မွ တျဖည္းျဖည္း သိလာရတယ္။ သူက ယံုၾကည္ခ်က္တစ္ခုအတြက္ ဘ၀ကုိေျခစံုပစ္ထားတာ။ သူ႔မွာတစ္ဦးတည္းေသာ သားတစ္ေယာက္လည္းရွိတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔အသက္အတူတူပါပဲ။ သားေလး မီးတြင္းမွာ သူ႔ဇနီးဆံုးသြားခဲ့ျပီး က်ေနာ္နဲ႔ဆံုတဲ့အခ်ိန္ထိ အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ သူကလည္း တစ္ဦးတည္း ေသာသားပါပဲ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက အေဖဆံုးသြားျပီး မိခင္မုဆုိးမၾကီးနဲ႔ အတူေနရတာ။
သူရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ျပည္သူ႔ဂ်ာနယ္မွာ ကဗ်ာေလးေတြ ေရးခဲ့တာ က်ေနာ္ဖတ္ဖူး ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေလး ဟယ္ရီတန္အမွတ္တရ။ သူနဲ႔အတူ ေက်ာင္းေနဘက္ေတြ ကုိကုိးကၽြန္း ေရာက္သူ ေရာက္၊ ပါတီယူနစ္ ဥကၠဌျဖစ္သူကျဖစ္နဲ႔ သူကေတာ့ လယ္သမားၾကီးစစ္စစ္။ ၁၉၈၇ ေလာက္မွတ္တယ္၊ သူ႔လုိပဲဘ၀အေဖာ္မဲ့ေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးနဲ႔ ေနာက္ထပ္အိမ္ေထာင္ျပဳလုိက္တယ္။ သားေလးတစ္ဦး ထြန္းကားလာျပန္တယ္။
သူ႔နဲ႔ရင္းႏွီးမႈတာရွည္လာတာနဲ႔အမွ် သူ႔ေၾကာင္းကုိလည္း ပုိပုိသိလာရေတာ့ (သူကုိယ္တုိင္ေျပာတာ ထက္ အျခားသူေတြေျပာတာက မ်ားမ်ားပါ) က်ေနာ္သူ႔ကုိ မေလးစားဘဲ မေနနုိင္ျဖစ္ခဲ့ရတာပါ။ သူတုိ႔ရြာမွာ ရြာလယ္လမ္းကုိ ေက်ာက္ျပားခင္းဖုိ႔ စုေ၀းတုိင္ပင္ၾကျပီး သူကရန္ကုန္ျမိဳ႕ကုိသြား ဘိလပ္ေျမရဖုိ႔ စံုစမ္းတယ္။ ရဖုိ႔ေသခ်ာျပီဆုိမွ ရြာကုိျပန္လာ ပုိက္ဆံစုျပီး ေနာက္တစ္ေခါက္သြားထုတ္ဖုိ႔ စီစဥ္ခဲ့ၾကတာပါ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဘိလပ္ေျမက ခ်က္ခ်င္းထုတ္လုိ႔ရမယ္ အဆင္ေျပလာတယ္။ အဲဒီမွာ သူရြာမျပန္နုိင္ေတာ့ဘူး။ သူ႔မွာပါလာတဲ့ ပုိက္ဆံေလးရယ္ လုိေနတဲ့ ေငြငါးေထာင္ကုိ ရန္ကုန္မွာရွိတဲ့ သူ႔ဦးေလးက ေခတၱေခ်းငွားေပးတယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။ ဒါနဲ႔ ရန္ကုန္-ျပည္ဧရာ၀တီသေဘၤာနဲ႔ ဘိလပ္ေျမေတြသယ္ျပီး ရြာကုိျပန္လာခဲ့တာေပါ့။
ရြာကလူေတြလည္း အားရ၀မ္းသာပဲ လွည္းေတြနဲ႔ဘိလပ္ေျမေတြကုိသယ္ျပီး ေက်ာက္ေတြစု၊ သဲေတြ သယ္နဲ႔ ၀ုိင္း၀န္းလုိက္ၾကတာ၊ ရြာလမ္းေတာ့ျပီးသြားတယ္။ အစည္းအေ၀းလုပ္တုန္းက ဘိလပ္ေျမအလွဴေငြ ကုိပါးစပ္နဲ႔စာရင္းေပးထားၾကတာ။ တကယ္လက္ေတြ႔လည္း လုိက္ေကာက္ေရာ လက္ငင္းမေပးနုိင္ၾကသူေတြ ကမ်ားေနတယ္။ ဦးေလးစုိးက သိပ္ျပီး စိတ္ရႈပ္မခံပါဘူး။ အိမ္မွာရွိတဲ့ ေရႊထည္ပစၥည္းေတြ ေရာင္းျပီးရန္ကုန္က အေၾကြးကုိ ေျဖရွင္းလုိက္ပါတယ္။ မုိးတြင္းအခါ ရြာလယ္လမ္းေပၚမွာ ရဟန္းသံဃာေတြ ဆြမ္းခံၾကြတဲ့အခါေရာ လူေတြေလွ်ာက္တဲ့အခါမွာပါ ရႊံ႕ဗြက္မရုန္းရဘဲ သြားေနၾကတာကုိၾကည့္ျပီး သူပီတိျဖစ္ေနတာ။ “သူၾကီးဘုရား ရြာသားေကာင္းမႈ” ဆုိရုိးစကားဟာ ဦးေလးစုိးနဲ႔ေတြ႔မွ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားရေတာ့တယ္။
ေနာက္တစ္ခုက သူ႔အေမရဲ႕စီးပြားေရးနဲ႔ဆုိင္တယ္လုိ႔ ေျပာရပါမယ္။ သူ႔အေမက ရြာမွာေသာင္သာသူ (ဥစၥာဓနျပည့္စံုသူ)ဆုိေတာ့ ေငြတုိးေလးဘာေလးေပးတယ္။ တစ္ရြာလံုး သူတုိ႔နဲ႔ကင္းသူမရွိသေလာက္ပါပဲတဲ့။ သူကေတာ့ သူ႔အေမလုပ္ရပ္ကုိ မႏွစ္သက္ဘူး။ သူ႔အေမမေသခင္မွာ နာတာရွည္သေဘာျဖစ္ျပီး အိပ္ယာထဲလဲတယ္ ဆုိလားပဲ။ အဲမွာ ေၾကြးေတြကုိမွန္မွန္လုိက္မေတာင္းနုိင္ေတာ့ဘူး။ သူကလည္း ဖိဖိစီးစီး မေတာင္းဘူး။ အေမအတြက္ လုိသမွ်ေဆးဖုိး၀ါးခကုိ အိမ္မွာရွိတဲ့ အတြင္းပစၥည္းေလးေတြထုခဲြေရာင္းခ်ျပီး ကုသေပးတယ္။ အေမဆံုးေတာ့ အိပ္ယာေအာက္မွာ အေၾကြးစာရင္း စာအုပ္ေလးပဲက်န္ေတာ့တယ္ေလ။ အဲမွာ သူက စာအုပ္ထဲမွာပါတဲ့ စာရင္းအတုိင္း ေၾကြးရမယ့္သူတစ္ဦးခ်င္းကုိ လုိက္ေတြ႔တယ္။ စျပီးယူထားတုန္းက အရင္းအတုိင္းပဲ ျပန္ေပးပါ။ အတုိး ေပးစရာမလုိဘူးလုိ႔ ေျပာတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေပးျပီးျပီလုိ႔ ျငင္းလုိက္တယ္။ အဲဒါဆုိသူက တခါတည္းစာရင္းဖ်က္လုိက္တာပဲ။ တခ်ဳိ႕က်ျပန္ေတာ့ ရွိတဲ့လယ္ယာ၊လွည္းႏြားေတြကုိ တန္ဖုိး သင့္ျပီး ခ်ေပးၾကတယ္။ ဒီလုိလည္းသူက မယူျပန္ဘူး။ ေနာင္ေျပလည္မွေပးပါဆိုျပီး လွည့္ျပန္လာတယ္။
သူ႔စိတ္ထဲမွာ အေမထားခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြအေပၚ ဘာမွစဲြစဲြလမ္းလမ္း မရွိသလုိထင္ရတယ္ဗ်။ သူေျပာ ေလ့ရွိတယ္.. “အေမက ေငြတုိးေပးတာဆုိေတာ့ သူထားခဲ့ပစၥည္းေတြအေပၚမွာ ငါသိပ္ျပီး လိပ္ျပာမသန္႔ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီပစၥည္းေတြကိုအေျချပဳျပီး တုိးပြားေအာင္လည္း ငါမလုပ္ခ်င္ဘူး။ ကုန္ခ်င္ကုန္ပေစ ငါမႏွေျမာဘူး” တဲ့။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ အဲလုိကုိ ယတိျပတ္ ဆံုးျဖတ္ထားတာဗ်။
၁၉၈၈ လႈပ္ရွားမႈၾကီးအရွိန္ရလာတဲ့အခါ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ ဦးေလးစုိးတုိ႔အဖဲြ႔ ေရတြင္းထဲကုိ ဒုိင္ဗင္ပစ္တဲ့ကိန္း ဆုိက္ေတာ့တာေပါ့( က်ေနာ္ ရန္ကုန္ကုိေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္)။ သူတုိ႔က Daito ဖေယာင္း စကၠဴေပၚမွာ မင္မရွိတဲ့ ေဘာပင္နဲ႔စာေတြေရး၊ ထိပ္နားက အေလးတစ္ခုခုနဲ႔ဖိထား၊ ေအာက္နားကုိ ကဒ္ထူနဲ႔ခ်ဳပ္၊ ဖေယာင္း စကၠဴေအာက္မွာ ဖူးစကက္စာရြက္ေတြထည့္၊ အေပၚကုိ မိတၱဴကူးေဆး (Gestener Ink) ေတြညွစ္ခ်၊ မီးေခ်ာင္းအကၽြမ္းတစ္ခုနဲ႔ ေဆးေတြကိုအထပ္ထပ္ဆဲြခ်လုိက္တာ ဒီမုိကေရစီေရး ေၾကညာခ်က္ေတြ တစ္ရြက္ျပီး တစ္ရြက္ ထြက္လာတယ္။ ရြာထိပ္က ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၀င္းဟာ သူတုိ႔သပိတ္စခန္းျဖစ္သြားတယ္။ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းျပီးတဲ့ေနာက္ နယ္ေျမစုိးမုိးေရးလုပ္ဖုိ႔ ဟသၤာတမွာရွိတဲ့ ခလရ(၁၈)က တပ္စိတ္တစိတ္ ရြာနားက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ လာစခန္းခ်တယ္။ သူတုိ႔ေရာက္ျပီး သံုးေလးရက္အၾကာ ရြာအေၾကာင္း စနဲနာ ျပီးျပီ။ ဘယ္သူေတြဘာလုပ္ခဲ့တယ္ဆုိတာ သိသင့္သေလာက္သိျပီးျပီ။ တစ္ေန႔ေန႔လည္မွာ ဦးေလးစုိးရဲ႕အိမ္ကုိ စစ္သားေတြ ျဗဳန္းဆုိလာ၀ုိင္းပါေလေရာ။ တစ္ရြာလံုးလႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သြားတာပဲ။ ျပီးေတာ့ သူ႔ကုိဘုန္းၾကီး ေက်ာင္း ေခၚသြားတယ္။
တစ္ရြာလံုး ဘယ္စိတ္ေကာင္းနုိင္ပါ့မလဲ။ ဟုိေရာက္လုိ႔ အရမ္းကန္ႏွိပ္စက္ကလူ လုပ္ေနရင္ ဒုကၡပဲလုိ႔ ေတြးျပီး တခ်ဳိ႕လူေတြက ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္မွာ ေယာင္ေပေယာင္ေပလုပ္ရင္း ေက်ာင္းထဲကုိ အကဲခတ္ ၾကတယ္။ ဘာမွရုတ္ရုတ္သဲသဲမျဖစ္လုိက္ဘဲ ညေန ၄ နာရီေလာက္မွာ ဦးေလးစုိး ေက်ာင္းေပၚကျပန္ဆင္း လာတာကုိ ေတြ႔ေတာ့မွ အားလံုးစိတ္ေအးနုိင္ၾကတာ။
ဦးေလးစုိး အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ သူရဲေကာင္းတစ္ဦးစစ္ေျမျပင္က ျပန္လာသလုိမ်ဳိး ဟုိမွာ ဘာေတြ ေမးလဲ၊ ထုိးတာၾကိတ္တာ ရုိက္တာႏွက္တာရွိလား စသျဖင့္တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဗ်ဴးၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ဦးေလးစုိးက သူ႔၀သီအတုိင္း ေအးတိေအးစက္နဲ႔ “ဘာမွမလုပ္ပါဘူးဗ်ာ သိပ္လည္းေထြေထြထူးထူး မေမးပါဘူး၊ ေက်ာင္းေပၚေရာက္ေတာ့ ေခါင္းေဆာင္တပ္ၾကပ္ၾကီးက က်ေနာ့္ကုိ အၾကာၾကီးစိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ဦးစုိးပံုၾကည့္ရတာေတာ့ ေအးေဆးရုိးသားတဲ့ပံုပဲ။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက ဦးေလးလည္း အသက္ေတာ္ေတာ္ေလးရေနျပီပဲ။ ဘုရားတရားေလးဘာေလးလုပ္ ေအးေအးေဆးေဆး ေနပါဗ်ာ။ ဒီနုိင္ငံေရး ကိစၥေတြ ေခါင္းရႈပ္ခံမေနပါနဲ႔” လုိ႔ေျပာတယ္တဲ့ဗ်။
ဟုတ္လည္းဟုတ္နုိင္ပါရဲ႕။ သူ႔ဟန္ပန္က စုိးရိမ္တယ္လည္းမဟုတ္၊ ေၾကာက္တဲ့ဟန္လည္းမျပ။ တကယ့္ရင့္က်က္သူၾကီးလုိ။ သူက အဲေလာက္ကုိအေနအထုိင္ပိရိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ စာၾကည့္တုိက္အဖဲြ႔၀င္ တစ္ေယာက္က ေထာပနာျပဳဖူးတယ္။ “သူ႔ပံုၾကီးကုိက မဟုတ္တာေျပာရင္ေတာင္ ယံုရမယ့္ရုပ္ၾကီး” တဲ့။ ဦးေလးစုိးနဲ႔ တစ္ေန႔လံုးကုန္ေအာင္ စကားထုိင္ေျပာၾကည့္၊ တစ္ဖက္လူေျပာသမွ်ကုိ သူ႔ခမ်ာမျငင္းတမ္း ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ နားေထာင္ေနတာမ်ား တကယ့္ကုိအားနာစရာၾကီး။ ရယ္စရာရွိရင္ေတာ့ သူက ဟန္မေဆာင္တမ္း ၀က္၀က္ကဲြေအာင္ရယ္ခ်ပစ္လုိက္တာ။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက သူနဲ႔စကားေျပာ ရတာကုိ ေက်နပ္ၾကတယ္။
က်ေနာ္စာၾကည့္တုိက္ကုိ ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ေရာက္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ အေျခအေနက အေတာ္ယိမ္းယုိင္ ေနပါျပီ။ ႏွစ္တုိင္း သူဦးေဆာင္ျပဳျပင္ေနက် စာၾကည့္တုိက္ေလးကုိ ေခါင္းမုိးမမုိးနုိင္ေတာ့လုိ႔ နီးစပ္ရာ အိမ္တစ္လံုးေပၚမွာ စာအုပ္ေတြပံုထားတာကုိ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ အသင္းသားေတြထံက ရန္ပံုေငြလည္း မွန္မွန္မရေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕။ က်ေနာ္ေရာက္ဖူးေနက် သစ္သားပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ၾကီးေနရာမွာ ၀ါးဘုိးၾကမ္းခင္း အိမ္ငယ္တစ္ေဆာင္ အစားထုိးေရာက္ရွိေနေပျပီ။
ေနာက္ ၂ ႏွစ္ေလာက္အၾကာ က်ေနာ္ရန္ကုန္မွာရွိေနတုန္း ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ရြာကအသိတစ္ဦးနဲ႔ မထင္မွတ္ဘဲ ဆံုေတြ႔ျဖစ္ၾကတယ္။ ကားေပၚမွာတဲြလဲခုိစီးေနရင္း ရြာကအေၾကာင္းေတြေျပာျဖစ္ရာက ဦးေလးစုိး ဇနီးဆံုးသြားတာကုိ သိလုိက္ရေတာ့တယ္။ ျမစ္ကမ္းျပိဳလို႔ ရြာလည္းေရႊ႕လိုက္ရျပီတဲ့။ ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ လူမမယ္သားတစ္ေယာက္ကုိ အေဖာ္ျပဳရင္း ဘ၀ကုိရုန္းကန္ ျဖတ္သန္းေနရမယ့္ သူ႔ပံုရိပ္ကုိ က်ေနာ္ျမင္ ေယာင္ေနမိပါတယ္။ အရင္လုိအားမာန္အျပည့္ရွိ နုိင္ပါေတာ့မလား။ သန္႔ရွင္းၾကည္လင္ေသာ သူ႔အျပံဳးနဲ႔ နား၀င္ပီယံ သူ႔ရယ္သံကုိ ျမင္ရၾကားရပါေတာ့မလား။ ေနရာသစ္မွာ လူသစ္၊စိတ္သစ္နဲ႔ ဘ၀သစ္တစ္ခုကုိ တည္ေဆာက္နုိင္ပါေစလုိ႔ မရဲတရဲ ဆုေတာင္းေနမိပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ဆံုရပ္ေဂဟာ စာၾကည့္တုိက္အ၀င္ေပါက္နားမွာ ခ်ိတ္ဆဲြထားတဲ့ စာေၾကာင္းေလးကုိ ယေန႔တုိင္ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။
“မိမိ၏ ဇာတိခ်က္ေၾကြေမြးရပ္ေျမကုိ ခ်စ္ခင္ျမတ္နုိးစိတ္သည္ မိမိတုိင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ဳိးအေပၚ ခ်စ္ျမတ္နုိုးေသာ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္၏ ဗီဇအေျခခံအုတ္ျမစ္ပင္ျဖစ္ပါသည္” (ဟုိခ်ီမင္း)
**ေ၀ေမာ္**
၁၀ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၁
--**From-Lubo**
က်ေနာ္ “ဆိုင္းဘုတ္မရွိသူမ်ား” စာစုေလးကုိေရးလုိက္တဲ့အခါ ေဖ့စ္ဘုတ္မိတ္ေဆြတစ္ဦးကလည္း “ဆုိင္းဘုတ္မရွိသူမ်ားနဲ႔ဆုိင္းဘုတ္ရွိသူမ်ား” ဆုိျပီး သူ႔အျမင္သူ႔အေတြ႔အၾကံဳေလးကုိ ျဖည့္စြက္ေရးသားလာ တယ္ခင္ဗ်။
သူေရးတဲ့စာကုိ က်ေနာ္ဖတ္ေနရင္းက သူနဲ႔နာမည္ခပ္ဆင္ဆင္ လူတစ္ေယာက္ကုိ အမွတ္ရလုိက္ မိပါတယ္။ အဲဒီသူကေတာ့ ဦးေလးစုိး။ ဒီေနရာမွာ ဦးေလးစုိး လုိ႔အမည္နာမျပဳလုိက္ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ သူ႔ကုိ “ဦးစုိး” လုိ႔ပဲေခၚ ၾကတာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ရြာက စာၾကည့္တိုက္မွဴးေပါ့ေလ။ စာၾကည့္တုိက္ဆုိတာက လည္း အရင္တစ္ပတ္ေရးတဲ့စာထဲက က်ေနာ္ဦးစီးတည္ေထာင္တဲ့ စာၾကည့္တုိက္မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္မေမြးခင္ ကတည္းက ရြာမွာရွိေနျပီးသားစာၾကည့္တုိက္ပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ရြာနဲ႔ သူတုိ႔ရြာက ၂ မုိင္ေလာက္ေတာ့ေ၀းတယ္ ခင္ဗ်။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ၄၅ မိနစ္ေလာက္ သြားရပါတယ္။
စာၾကည့္တုိက္နဲ႔စျပီးဆက္သြယ္မိခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္အသက္က ၁၆ ႏွစ္ သူက ၅၀ နီးနီး။ ေတာသားဆုိ ေပမယ့္လည္း သူ႔ရုပ္သြင္က ျမိဳ႕သားပံုေပါက္ေနတယ္။ ၀၀ဖုိင့္ဖုိင့္၊ အသားျဖဴျဖဴ၊ ႏွာတံေပၚေပၚ၊ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းက ကြမ္းမစားဘဲကုိ ရဲေနျပီး ဘုိကျပားလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ သူငယ္ငယ္ ရန္ကုန္မွာေက်ာင္းတက္တုန္းက ရုိက္ထားတဲ့ဓာတ္ပံုထဲမွာ နက္ကတုိင္နဲ႔ဆုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကည့္ေကာင္းတာပဲ။ ၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ သူဆယ္တန္းေအာင္တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ကုိးတန္းေအာင္ရင္ ၾကိဳက္တဲ့လုိင္းကုိ ေရြးလုိ႔ရတဲ့ အခ်ိန္။ သူဘာေၾကာင့္ ျမဳိ႕မွာ၀န္ထမ္းမလုပ္ဘဲ ရြာျပန္ျပီးလယ္လုပ္ေနရတာလဲ အစပုိင္းမွာ က်ေနာ္မသိပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့မွ တျဖည္းျဖည္း သိလာရတယ္။ သူက ယံုၾကည္ခ်က္တစ္ခုအတြက္ ဘ၀ကုိေျခစံုပစ္ထားတာ။ သူ႔မွာတစ္ဦးတည္းေသာ သားတစ္ေယာက္လည္းရွိတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔အသက္အတူတူပါပဲ။ သားေလး မီးတြင္းမွာ သူ႔ဇနီးဆံုးသြားခဲ့ျပီး က်ေနာ္နဲ႔ဆံုတဲ့အခ်ိန္ထိ အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ သူကလည္း တစ္ဦးတည္း ေသာသားပါပဲ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက အေဖဆံုးသြားျပီး မိခင္မုဆုိးမၾကီးနဲ႔ အတူေနရတာ။
သူရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ျပည္သူ႔ဂ်ာနယ္မွာ ကဗ်ာေလးေတြ ေရးခဲ့တာ က်ေနာ္ဖတ္ဖူး ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေလး ဟယ္ရီတန္အမွတ္တရ။ သူနဲ႔အတူ ေက်ာင္းေနဘက္ေတြ ကုိကုိးကၽြန္း ေရာက္သူ ေရာက္၊ ပါတီယူနစ္ ဥကၠဌျဖစ္သူကျဖစ္နဲ႔ သူကေတာ့ လယ္သမားၾကီးစစ္စစ္။ ၁၉၈၇ ေလာက္မွတ္တယ္၊ သူ႔လုိပဲဘ၀အေဖာ္မဲ့ေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးနဲ႔ ေနာက္ထပ္အိမ္ေထာင္ျပဳလုိက္တယ္။ သားေလးတစ္ဦး ထြန္းကားလာျပန္တယ္။
သူ႔နဲ႔ရင္းႏွီးမႈတာရွည္လာတာနဲ႔အမွ် သူ႔ေၾကာင္းကုိလည္း ပုိပုိသိလာရေတာ့ (သူကုိယ္တုိင္ေျပာတာ ထက္ အျခားသူေတြေျပာတာက မ်ားမ်ားပါ) က်ေနာ္သူ႔ကုိ မေလးစားဘဲ မေနနုိင္ျဖစ္ခဲ့ရတာပါ။ သူတုိ႔ရြာမွာ ရြာလယ္လမ္းကုိ ေက်ာက္ျပားခင္းဖုိ႔ စုေ၀းတုိင္ပင္ၾကျပီး သူကရန္ကုန္ျမိဳ႕ကုိသြား ဘိလပ္ေျမရဖုိ႔ စံုစမ္းတယ္။ ရဖုိ႔ေသခ်ာျပီဆုိမွ ရြာကုိျပန္လာ ပုိက္ဆံစုျပီး ေနာက္တစ္ေခါက္သြားထုတ္ဖုိ႔ စီစဥ္ခဲ့ၾကတာပါ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဘိလပ္ေျမက ခ်က္ခ်င္းထုတ္လုိ႔ရမယ္ အဆင္ေျပလာတယ္။ အဲဒီမွာ သူရြာမျပန္နုိင္ေတာ့ဘူး။ သူ႔မွာပါလာတဲ့ ပုိက္ဆံေလးရယ္ လုိေနတဲ့ ေငြငါးေထာင္ကုိ ရန္ကုန္မွာရွိတဲ့ သူ႔ဦးေလးက ေခတၱေခ်းငွားေပးတယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။ ဒါနဲ႔ ရန္ကုန္-ျပည္ဧရာ၀တီသေဘၤာနဲ႔ ဘိလပ္ေျမေတြသယ္ျပီး ရြာကုိျပန္လာခဲ့တာေပါ့။
ရြာကလူေတြလည္း အားရ၀မ္းသာပဲ လွည္းေတြနဲ႔ဘိလပ္ေျမေတြကုိသယ္ျပီး ေက်ာက္ေတြစု၊ သဲေတြ သယ္နဲ႔ ၀ုိင္း၀န္းလုိက္ၾကတာ၊ ရြာလမ္းေတာ့ျပီးသြားတယ္။ အစည္းအေ၀းလုပ္တုန္းက ဘိလပ္ေျမအလွဴေငြ ကုိပါးစပ္နဲ႔စာရင္းေပးထားၾကတာ။ တကယ္လက္ေတြ႔လည္း လုိက္ေကာက္ေရာ လက္ငင္းမေပးနုိင္ၾကသူေတြ ကမ်ားေနတယ္။ ဦးေလးစုိးက သိပ္ျပီး စိတ္ရႈပ္မခံပါဘူး။ အိမ္မွာရွိတဲ့ ေရႊထည္ပစၥည္းေတြ ေရာင္းျပီးရန္ကုန္က အေၾကြးကုိ ေျဖရွင္းလုိက္ပါတယ္။ မုိးတြင္းအခါ ရြာလယ္လမ္းေပၚမွာ ရဟန္းသံဃာေတြ ဆြမ္းခံၾကြတဲ့အခါေရာ လူေတြေလွ်ာက္တဲ့အခါမွာပါ ရႊံ႕ဗြက္မရုန္းရဘဲ သြားေနၾကတာကုိၾကည့္ျပီး သူပီတိျဖစ္ေနတာ။ “သူၾကီးဘုရား ရြာသားေကာင္းမႈ” ဆုိရုိးစကားဟာ ဦးေလးစုိးနဲ႔ေတြ႔မွ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားရေတာ့တယ္။
ေနာက္တစ္ခုက သူ႔အေမရဲ႕စီးပြားေရးနဲ႔ဆုိင္တယ္လုိ႔ ေျပာရပါမယ္။ သူ႔အေမက ရြာမွာေသာင္သာသူ (ဥစၥာဓနျပည့္စံုသူ)ဆုိေတာ့ ေငြတုိးေလးဘာေလးေပးတယ္။ တစ္ရြာလံုး သူတုိ႔နဲ႔ကင္းသူမရွိသေလာက္ပါပဲတဲ့။ သူကေတာ့ သူ႔အေမလုပ္ရပ္ကုိ မႏွစ္သက္ဘူး။ သူ႔အေမမေသခင္မွာ နာတာရွည္သေဘာျဖစ္ျပီး အိပ္ယာထဲလဲတယ္ ဆုိလားပဲ။ အဲမွာ ေၾကြးေတြကုိမွန္မွန္လုိက္မေတာင္းနုိင္ေတာ့ဘူး။ သူကလည္း ဖိဖိစီးစီး မေတာင္းဘူး။ အေမအတြက္ လုိသမွ်ေဆးဖုိး၀ါးခကုိ အိမ္မွာရွိတဲ့ အတြင္းပစၥည္းေလးေတြထုခဲြေရာင္းခ်ျပီး ကုသေပးတယ္။ အေမဆံုးေတာ့ အိပ္ယာေအာက္မွာ အေၾကြးစာရင္း စာအုပ္ေလးပဲက်န္ေတာ့တယ္ေလ။ အဲမွာ သူက စာအုပ္ထဲမွာပါတဲ့ စာရင္းအတုိင္း ေၾကြးရမယ့္သူတစ္ဦးခ်င္းကုိ လုိက္ေတြ႔တယ္။ စျပီးယူထားတုန္းက အရင္းအတုိင္းပဲ ျပန္ေပးပါ။ အတုိး ေပးစရာမလုိဘူးလုိ႔ ေျပာတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေပးျပီးျပီလုိ႔ ျငင္းလုိက္တယ္။ အဲဒါဆုိသူက တခါတည္းစာရင္းဖ်က္လုိက္တာပဲ။ တခ်ဳိ႕က်ျပန္ေတာ့ ရွိတဲ့လယ္ယာ၊လွည္းႏြားေတြကုိ တန္ဖုိး သင့္ျပီး ခ်ေပးၾကတယ္။ ဒီလုိလည္းသူက မယူျပန္ဘူး။ ေနာင္ေျပလည္မွေပးပါဆိုျပီး လွည့္ျပန္လာတယ္။
သူ႔စိတ္ထဲမွာ အေမထားခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြအေပၚ ဘာမွစဲြစဲြလမ္းလမ္း မရွိသလုိထင္ရတယ္ဗ်။ သူေျပာ ေလ့ရွိတယ္.. “အေမက ေငြတုိးေပးတာဆုိေတာ့ သူထားခဲ့ပစၥည္းေတြအေပၚမွာ ငါသိပ္ျပီး လိပ္ျပာမသန္႔ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီပစၥည္းေတြကိုအေျချပဳျပီး တုိးပြားေအာင္လည္း ငါမလုပ္ခ်င္ဘူး။ ကုန္ခ်င္ကုန္ပေစ ငါမႏွေျမာဘူး” တဲ့။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ အဲလုိကုိ ယတိျပတ္ ဆံုးျဖတ္ထားတာဗ်။
၁၉၈၈ လႈပ္ရွားမႈၾကီးအရွိန္ရလာတဲ့အခါ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ ဦးေလးစုိးတုိ႔အဖဲြ႔ ေရတြင္းထဲကုိ ဒုိင္ဗင္ပစ္တဲ့ကိန္း ဆုိက္ေတာ့တာေပါ့( က်ေနာ္ ရန္ကုန္ကုိေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္)။ သူတုိ႔က Daito ဖေယာင္း စကၠဴေပၚမွာ မင္မရွိတဲ့ ေဘာပင္နဲ႔စာေတြေရး၊ ထိပ္နားက အေလးတစ္ခုခုနဲ႔ဖိထား၊ ေအာက္နားကုိ ကဒ္ထူနဲ႔ခ်ဳပ္၊ ဖေယာင္း စကၠဴေအာက္မွာ ဖူးစကက္စာရြက္ေတြထည့္၊ အေပၚကုိ မိတၱဴကူးေဆး (Gestener Ink) ေတြညွစ္ခ်၊ မီးေခ်ာင္းအကၽြမ္းတစ္ခုနဲ႔ ေဆးေတြကိုအထပ္ထပ္ဆဲြခ်လုိက္တာ ဒီမုိကေရစီေရး ေၾကညာခ်က္ေတြ တစ္ရြက္ျပီး တစ္ရြက္ ထြက္လာတယ္။ ရြာထိပ္က ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၀င္းဟာ သူတုိ႔သပိတ္စခန္းျဖစ္သြားတယ္။ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းျပီးတဲ့ေနာက္ နယ္ေျမစုိးမုိးေရးလုပ္ဖုိ႔ ဟသၤာတမွာရွိတဲ့ ခလရ(၁၈)က တပ္စိတ္တစိတ္ ရြာနားက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ လာစခန္းခ်တယ္။ သူတုိ႔ေရာက္ျပီး သံုးေလးရက္အၾကာ ရြာအေၾကာင္း စနဲနာ ျပီးျပီ။ ဘယ္သူေတြဘာလုပ္ခဲ့တယ္ဆုိတာ သိသင့္သေလာက္သိျပီးျပီ။ တစ္ေန႔ေန႔လည္မွာ ဦးေလးစုိးရဲ႕အိမ္ကုိ စစ္သားေတြ ျဗဳန္းဆုိလာ၀ုိင္းပါေလေရာ။ တစ္ရြာလံုးလႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သြားတာပဲ။ ျပီးေတာ့ သူ႔ကုိဘုန္းၾကီး ေက်ာင္း ေခၚသြားတယ္။
တစ္ရြာလံုး ဘယ္စိတ္ေကာင္းနုိင္ပါ့မလဲ။ ဟုိေရာက္လုိ႔ အရမ္းကန္ႏွိပ္စက္ကလူ လုပ္ေနရင္ ဒုကၡပဲလုိ႔ ေတြးျပီး တခ်ဳိ႕လူေတြက ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္မွာ ေယာင္ေပေယာင္ေပလုပ္ရင္း ေက်ာင္းထဲကုိ အကဲခတ္ ၾကတယ္။ ဘာမွရုတ္ရုတ္သဲသဲမျဖစ္လုိက္ဘဲ ညေန ၄ နာရီေလာက္မွာ ဦးေလးစုိး ေက်ာင္းေပၚကျပန္ဆင္း လာတာကုိ ေတြ႔ေတာ့မွ အားလံုးစိတ္ေအးနုိင္ၾကတာ။
ဦးေလးစုိး အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ သူရဲေကာင္းတစ္ဦးစစ္ေျမျပင္က ျပန္လာသလုိမ်ဳိး ဟုိမွာ ဘာေတြ ေမးလဲ၊ ထုိးတာၾကိတ္တာ ရုိက္တာႏွက္တာရွိလား စသျဖင့္တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဗ်ဴးၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ဦးေလးစုိးက သူ႔၀သီအတုိင္း ေအးတိေအးစက္နဲ႔ “ဘာမွမလုပ္ပါဘူးဗ်ာ သိပ္လည္းေထြေထြထူးထူး မေမးပါဘူး၊ ေက်ာင္းေပၚေရာက္ေတာ့ ေခါင္းေဆာင္တပ္ၾကပ္ၾကီးက က်ေနာ့္ကုိ အၾကာၾကီးစိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ဦးစုိးပံုၾကည့္ရတာေတာ့ ေအးေဆးရုိးသားတဲ့ပံုပဲ။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက ဦးေလးလည္း အသက္ေတာ္ေတာ္ေလးရေနျပီပဲ။ ဘုရားတရားေလးဘာေလးလုပ္ ေအးေအးေဆးေဆး ေနပါဗ်ာ။ ဒီနုိင္ငံေရး ကိစၥေတြ ေခါင္းရႈပ္ခံမေနပါနဲ႔” လုိ႔ေျပာတယ္တဲ့ဗ်။
ဟုတ္လည္းဟုတ္နုိင္ပါရဲ႕။ သူ႔ဟန္ပန္က စုိးရိမ္တယ္လည္းမဟုတ္၊ ေၾကာက္တဲ့ဟန္လည္းမျပ။ တကယ့္ရင့္က်က္သူၾကီးလုိ။ သူက အဲေလာက္ကုိအေနအထုိင္ပိရိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ စာၾကည့္တုိက္အဖဲြ႔၀င္ တစ္ေယာက္က ေထာပနာျပဳဖူးတယ္။ “သူ႔ပံုၾကီးကုိက မဟုတ္တာေျပာရင္ေတာင္ ယံုရမယ့္ရုပ္ၾကီး” တဲ့။ ဦးေလးစုိးနဲ႔ တစ္ေန႔လံုးကုန္ေအာင္ စကားထုိင္ေျပာၾကည့္၊ တစ္ဖက္လူေျပာသမွ်ကုိ သူ႔ခမ်ာမျငင္းတမ္း ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ နားေထာင္ေနတာမ်ား တကယ့္ကုိအားနာစရာၾကီး။ ရယ္စရာရွိရင္ေတာ့ သူက ဟန္မေဆာင္တမ္း ၀က္၀က္ကဲြေအာင္ရယ္ခ်ပစ္လုိက္တာ။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက သူနဲ႔စကားေျပာ ရတာကုိ ေက်နပ္ၾကတယ္။
က်ေနာ္စာၾကည့္တုိက္ကုိ ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ေရာက္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ အေျခအေနက အေတာ္ယိမ္းယုိင္ ေနပါျပီ။ ႏွစ္တုိင္း သူဦးေဆာင္ျပဳျပင္ေနက် စာၾကည့္တုိက္ေလးကုိ ေခါင္းမုိးမမုိးနုိင္ေတာ့လုိ႔ နီးစပ္ရာ အိမ္တစ္လံုးေပၚမွာ စာအုပ္ေတြပံုထားတာကုိ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ အသင္းသားေတြထံက ရန္ပံုေငြလည္း မွန္မွန္မရေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕။ က်ေနာ္ေရာက္ဖူးေနက် သစ္သားပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ၾကီးေနရာမွာ ၀ါးဘုိးၾကမ္းခင္း အိမ္ငယ္တစ္ေဆာင္ အစားထုိးေရာက္ရွိေနေပျပီ။
ေနာက္ ၂ ႏွစ္ေလာက္အၾကာ က်ေနာ္ရန္ကုန္မွာရွိေနတုန္း ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ရြာကအသိတစ္ဦးနဲ႔ မထင္မွတ္ဘဲ ဆံုေတြ႔ျဖစ္ၾကတယ္။ ကားေပၚမွာတဲြလဲခုိစီးေနရင္း ရြာကအေၾကာင္းေတြေျပာျဖစ္ရာက ဦးေလးစုိး ဇနီးဆံုးသြားတာကုိ သိလုိက္ရေတာ့တယ္။ ျမစ္ကမ္းျပိဳလို႔ ရြာလည္းေရႊ႕လိုက္ရျပီတဲ့။ ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ လူမမယ္သားတစ္ေယာက္ကုိ အေဖာ္ျပဳရင္း ဘ၀ကုိရုန္းကန္ ျဖတ္သန္းေနရမယ့္ သူ႔ပံုရိပ္ကုိ က်ေနာ္ျမင္ ေယာင္ေနမိပါတယ္။ အရင္လုိအားမာန္အျပည့္ရွိ နုိင္ပါေတာ့မလား။ သန္႔ရွင္းၾကည္လင္ေသာ သူ႔အျပံဳးနဲ႔ နား၀င္ပီယံ သူ႔ရယ္သံကုိ ျမင္ရၾကားရပါေတာ့မလား။ ေနရာသစ္မွာ လူသစ္၊စိတ္သစ္နဲ႔ ဘ၀သစ္တစ္ခုကုိ တည္ေဆာက္နုိင္ပါေစလုိ႔ မရဲတရဲ ဆုေတာင္းေနမိပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ဆံုရပ္ေဂဟာ စာၾကည့္တုိက္အ၀င္ေပါက္နားမွာ ခ်ိတ္ဆဲြထားတဲ့ စာေၾကာင္းေလးကုိ ယေန႔တုိင္ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။
“မိမိ၏ ဇာတိခ်က္ေၾကြေမြးရပ္ေျမကုိ ခ်စ္ခင္ျမတ္နုိးစိတ္သည္ မိမိတုိင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ဳိးအေပၚ ခ်စ္ျမတ္နုိုးေသာ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္၏ ဗီဇအေျခခံအုတ္ျမစ္ပင္ျဖစ္ပါသည္” (ဟုိခ်ီမင္း)
**ေ၀ေမာ္**
၁၀ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၁
--**From-Lubo**
No comments:
Post a Comment