တခါက လူႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ တေယာက္က မ်က္စိမျမင္တဲ့သူ။ ဒါေပမယ့္ဉာဏ္ေတာ့ရွိတယ္။ သူ ့နာမည္က ဖိုးဉာဏ္ တဲ့၊ ေနာက္တေယာက္ေတာ့
ဗလေကာင္းေကာင္းနဲ႔ လူပဲ။ ဆိုးတာက သူကဉာဏ္ေတာ့မရွိဘူး။ အဲ့ သူသိတာတခုေတာ့
ရွိတယ္အဲ့ဒါ ဖိုးဉာဏ္ကို ဆရာတင္ရမယ္ ဆိုတာပဲ။
သူ ့နာမည္ ဗလတဲ့။ သူတို႔က အတြဲေတာ့ညီသား။ ဗလ က ဖိုးဉာဏ္ ကို
ကုန္းပိုးၿပီးသြားတတ္သလို ဖိုးဉာဏ္ေတာ့ ဗလ ေျပာတာနားေထာင္ၿပီး
ဆံုးျဖတ္ေပးတတ္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ လဲဆိုေတာ့ တခါက သူတို
ညပိုင္းႀကီးျပန္လာတာ ဗလ က …
“ေဟ့့ေကာင္ ဖိုးဉာဏ္ငါတို႔ဆီကို ခပ္လင္းလင္းဟာႀကီးႏွစ္ခု ေျပး၀င္လာတယ္”
ဖိုးဉာဏ္ ကစဥ္းစားၿပီး
“ဘယ္လိုဟာလဲ ဟ”
“ခပ္လင္းလင္းနဲ႔ အသံေတြလဲ ထြက္ေနတယ္ ႏွာမူတ္သံႀကီးနဲ႔ ငါတို႔နဲ႔ေတာင္
အေတာ္နီးလာၿပီ”
“လင္းလဲ လင္းတယ္ အသံလဲထြက္ေနတယ္ ဟုတ္လား”
“ေအး ငါတို႔နဲ႔ေတာင္ သိပ္မကြာေတာ့ဘူး”
“ဘယ္လိုအသံလဲကြ”
“တ တီတီတပြမ္ပြမ္နဲ႔ ကြ”
“ဟာ …. မင္း အဘ … အဲ့ဒါ… ကားဟ… ေရွာင္ေရွာင္…”
အေသအလဲေရွာင္လို႔ မတိုက္မိေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္လံုး လမ္းေဘးကို
ဒိုင္ဗင္ပစ္လိုက္ရလို႔ အကြဲကြဲ အျပဲျပဲပဲ။ အဲ့လိုႏွစ္ ေယာက္ပါ။
ဒါေပမယ္အေပးအယူေတာ့ေျဖာင္လို႔။ အဲ့လိုနဲ႔ တေန႔ညတညမွာ သူတို႔ အိမ္အျပန္မွာ
အပင္ႀကီးတပင္ႀကီး ေအာက္ ကျဖတ္ျပန္ရတယ္။
အဲ့အပင္မွာ ညဂ်ဴတီက်တဲ့ သရဲတေကာင္ ေရာက္ေနတယ္။ သူ႔တာ၀န္က ဒီညမွာ
ဒီအပင္ေအာက္ကိုျဖတ္တဲ့ လူႏွစ္ ေယာက္ကို ေျခာက္ရမွာ။ တခါတည္း
ႏွစ္ေယာက္ကိုေတြ႔ေတာ့ ပိုင္ၿပီေပါ ့ ပိုတဲ့အခ်ိန္ကို ဘီယာဆိုင္ထိုင္မယ္၊
မာဆတ္ သြားမယ္ေပါ။ ဒါေၾကာင့္ ၀ုန္းထခနဲခုန္ခ်ၿပီး
သူရဲ႕ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ လက္ေတြကို ဆန္႔ထုတ္လိုက္တယ္။ ဗလ က
သူေရွ႕ေရာက္လာတဲ့ သရဲကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး …
“ဖိုးဉာဏ္ေရ ငါတို႔ေရွ႕ကို အျဖဴေရာင္အ၀တ္နဲ႔လူတေယာက္ ေျခကားယား လက္ကားယား
လုပ္ေနတယ္”
“ေဟ …. ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ေနမွာပါကြာ သူတို႔ဖလားႀကီးေတာင္ ပါဦးမယ္ ”“အျဖဴေရာင္အ၀တ္က အစုတ္စုတ္အျပတ္ျပတ္နဲ႔ကြ”
“ေအာ္ ၀န္ထမ္းေနမွာေပါ့”
“ မ်က္လံုးျပဴးႀကီးနဲ႔ ဟ ”
“ေ၀ဖန္ေရးဆရာ ေနမွာဟ”
“လွ်ာကလဲ တေတာင္ ေလာက္ထြက္ေနတယ္”
“က်ဴရွင္ဆရာေနမွာ”
သူတို႔ေျပာေနတာေတြ ၾကားၿပီး ၾကာေတာ့ သရဲလဲစိတ္က မရွည္ေတာ့ဘူး။
“ဟိတ္လူေတြေၾကာက္ၾကေလဗ်ာ က်ဳပ္က တေစၱ ခင္ဗ်ားတို႔ေတြ ကိုေျခာက္ေနတာ”
“ဖိိုးဉာဏ္ေရ ငါတို႔ကို သူက တေစၧေျခာက္ေနတာတဲ့”
“အာ သူက သရဲဆိုတိုင္း ယံုလို႔မရဘူးကြ ဒီေခတ္ႀကီးက အလိမ္အညာေတြမ်ားတယ္။
သူ႔မွာ ဘာအေထာက္အထားပါ လဲ၊ ေမးၾကည့္ကြာ”
သရဲလဲ အေတာ္တင္းေနၿပီ ဒါနဲ သူ႔ရဲ႕ သရဲမွတ္ပံုတင္ကတ္ျပားကို ျပလိုက္ရပါေတာ့တယ္။
Naing Min naing.min14@gmail.com
တခါက လူႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ တေယာက္က မ်က္စိမျမင္တဲ့သူ။ ဒါေပမယ့္
ဉာဏ္ေတာ့ရွိတယ္။ သူ ့နာမည္က ဖိုးဉာဏ္ တဲ့၊ ေနာက္တေယာက္ေတာ့
ဗလေကာင္းေကာင္းနဲ႔ လူပဲ။ ဆိုးတာက သူကဉာဏ္ေတာ့မရွိဘူး။ အဲ့ သူသိတာတခုေတာ့
ရွိတယ္အဲ့ဒါ ဖိုးဉာဏ္ကို ဆရာတင္ရမယ္ ဆိုတာပဲ။
သူ ့နာမည္ ဗလတဲ့။ သူတို႔က အတြဲေတာ့ညီသား။ ဗလ က ဖိုးဉာဏ္ ကို
ကုန္းပိုးၿပီးသြားတတ္သလို ဖိုးဉာဏ္ေတာ့ ဗလ ေျပာတာနားေထာင္ၿပီး
ဆံုးျဖတ္ေပးတတ္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ လဲဆိုေတာ့ တခါက သူတို
ညပိုင္းႀကီးျပန္လာတာ ဗလ က …
“ေဟ့့ေကာင္ ဖိုးဉာဏ္ငါတို႔ဆီကို ခပ္လင္းလင္းဟာႀကီးႏွစ္ခု ေျပး၀င္လာတယ္”
ဖိုးဉာဏ္ ကစဥ္းစားၿပီး
“ဘယ္လိုဟာလဲ ဟ”
“ခပ္လင္းလင္းနဲ႔ အသံေတြလဲ ထြက္ေနတယ္ ႏွာမူတ္သံႀကီးနဲ႔ ငါတို႔နဲ႔ေတာင္
အေတာ္နီးလာၿပီ”
“လင္းလဲ လင္းတယ္ အသံလဲထြက္ေနတယ္ ဟုတ္လား”
“ေအး ငါတို႔နဲ႔ေတာင္ သိပ္မကြာေတာ့ဘူး”
“ဘယ္လိုအသံလဲကြ”
“တ တီတီတပြမ္ပြမ္နဲ႔ ကြ”
“ဟာ …. မင္း အဘ … အဲ့ဒါ… ကားဟ… ေရွာင္ေရွာင္…”
အေသအလဲေရွာင္လို႔ မတိုက္မိေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္လံုး လမ္းေဘးကို
ဒိုင္ဗင္ပစ္လိုက္ရလို႔ အကြဲကြဲ အျပဲျပဲပဲ။ အဲ့လိုႏွစ္ ေယာက္ပါ။
ဒါေပမယ္အေပးအယူေတာ့ေျဖာင္လို႔။ အဲ့လိုနဲ႔ တေန႔ညတညမွာ သူတို႔ အိမ္အျပန္မွာ
အပင္ႀကီးတပင္ႀကီး ေအာက္ ကျဖတ္ျပန္ရတယ္။
အဲ့အပင္မွာ ညဂ်ဴတီက်တဲ့ သရဲတေကာင္ ေရာက္ေနတယ္။ သူ႔တာ၀န္က ဒီညမွာ
ဒီအပင္ေအာက္ကိုျဖတ္တဲ့ လူႏွစ္ ေယာက္ကို ေျခာက္ရမွာ။ တခါတည္း
ႏွစ္ေယာက္ကိုေတြ႔ေတာ့ ပိုင္ၿပီေပါ ့ ပိုတဲ့အခ်ိန္ကို ဘီယာဆိုင္ထိုင္မယ္၊
မာဆတ္ သြားမယ္ေပါ။ ဒါေၾကာင့္ ၀ုန္းထခနဲခုန္ခ်ၿပီး
သူရဲ႕ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ လက္ေတြကို ဆန္႔ထုတ္လိုက္တယ္။ ဗလ က
သူေရွ႕ေရာက္လာတဲ့ သရဲကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး …
“ဖိုးဉာဏ္ေရ ငါတို႔ေရွ႕ကို အျဖဴေရာင္အ၀တ္နဲ႔လူတေယာက္ ေျခကားယား လက္ကားယား
လုပ္ေနတယ္”“ေဟ …. ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ေနမွာပါကြာ သူတို႔ဖလားႀကီးေတာင္ ပါဦးမယ္ ”
“အျဖဴေရာင္အ၀တ္က အစုတ္စုတ္အျပတ္ျပတ္နဲ႔ကြ”
“ေအာ္ ၀န္ထမ္းေနမွာေပါ့”
“ မ်က္လံုးျပဴးႀကီးနဲ႔ ဟ ”
“ေ၀ဖန္ေရးဆရာ ေနမွာဟ”
“လွ်ာကလဲ တေတာင္ ေလာက္ထြက္ေနတယ္”
“က်ဴရွင္ဆရာေနမွာ”
သူတို႔ေျပာေနတာေတြ ၾကားၿပီး ၾကာေတာ့ သရဲလဲစိတ္က မရွည္ေတာ့ဘူး။
“ဟိတ္လူေတြေၾကာက္ၾကေလဗ်ာ က်ဳပ္က တေစၱ ခင္ဗ်ားတို႔ေတြ ကိုေျခာက္ေနတာ”
“ဖိိုးဉာဏ္ေရ ငါတို႔ကို သူက တေစၧေျခာက္ေနတာတဲ့”
“အာ သူက သရဲဆိုတိုင္း ယံုလို႔မရဘူးကြ ဒီေခတ္ႀကီးက အလိမ္အညာေတြမ်ားတယ္။
သူ႔မွာ ဘာအေထာက္အထားပါ လဲ၊ ေမးၾကည့္ကြာ”
သရဲလဲ အေတာ္တင္းေနၿပီ ဒါနဲ သူ႔ရဲ႕ သရဲမွတ္ပံုတင္ကတ္ျပားကို ျပလိုက္ရပါေတာ့တယ္။
Naing Min naing.min14@gmail.com
No comments:
Post a Comment