တစ္ႏွစ္မွာတစ္ႀကိမ္တစ္ခါသာ ပြင့္တဲ့ ထူးျခားတဲ့ ပိေတာက္က ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ အတာတန္ခူး ျမန္မာႏွစ္ကူး အခါသမယရဲ႕ ၀ိေသသပန္းပါ။ ထူးျခားတဲ့ အ၀ါရင့္ေရာင္နဲ႔ ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ ခ်ဳိအီရနံ႔ေလးက ပန္းမႀကိဳက္တတ္သူ ကၽြန္မကိုေတာင္ မေမႊးၾကဴပဲ မေနႏိုင္ေအာင္ စြဲေဆာင္ေနတာပါ။ ကၽြန္မက ပိေတာက္ပန္းေတြ ခူးယူ ပန္ဆင္ရတာမ်ဳိးထက္ သႀကၤန္အခ်ိန္မွာ ပင္လံုးကၽြတ္ ၀ါထိန္ေအာင္ အရြက္စိမ္းျမျမေတြၾကားမွာ ရွိေနတာမ်ဳိးကို ပိုႏွစ္သက္သူပါ။ ပိေတာက္ရဲ႕ အ၀ါေရာင္စိုစုိနဲ႔ စိမ္းျမေနတဲ့ အရြက္အခက္အဖူးတို႔က လက္ရာေျမာက္ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ဦးရဲ႕ သက္၀င္ေနတဲ့ စုတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ မြမ္းမံထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို ၾကည့္ေနရသလို ခံစားမိပါတယ္။
ဒီလို သၾကၤန္ရက္ေတြနီးလာတိုင္း ကၽြန္မတို႔အိမ္မွာ မိသားစု၀င္ေတြအားလံုး ပိေတာက္ ပြင့္ရက္ေတြကို ေမွ်ာ္ေနမိၾကၿပီ။ ဒီလိုေမွ်ာ္ေနမိၾကတာက အထူးသျဖင့္ ကၽြန္မရဲ႕ အေဖ။ အေဖရဲ႕ ပိေတာက္နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့ ခံစားမွဳ၊ အေဖ့ရင္ထဲက ပိေတာက္အေပၚထားတဲ့ စြဲလမ္းစိတ္။ ကၽြန္မတို႕ သားသမီးေတြ အတြက္ ဟိုးအရင္ကလို ပေဟဠိိတစ္ပုဒ္ မဟုတ္ေတာ့ေပမယ့္ ဒီလိုအခ်ိန္ ဒီလိုရက္ေတြနီးလာတိုင္း အေဖ့ရဲ႕ မပ်က္မကြက္ျပဳၿမဲ အျပဳအမူအေပၚ သားသမီးေတြက စိတ္မေကာင္းစြာ..။ ပိေတာက္က အေဖရဲ႕ ေမတၱာအတြက္ တကယ့္ မွတ္ေက်ာက္တင္ခံရမယ့္ တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ခါ မပ်က္မကြက္ ပြင့္တဲ့ သစၥာပန္း။
ဟိုးအရင္ မိသားစုေတြ စံုစံုညီညီရွိစဥ္က ဧၿပီလေပါင္း မ်ားစြာကို ေက်ာ္လြန္ ျဖတ္သန္းခဲ့ေပမယ့္ အေဖနဲ႕ အေမ့အၾကား ဆက္ႏြယ္မွဳရွိေနတဲ့ ပိေတာက္ကို အေရးတယူ သတိမထားမိခဲ့။ ဒါေပမယ့္ အေမ ကၽြန္မတို႔ ခြဲခြာသြားၿပီး ေနာက္တစ္လ။
အဲ့ဒီလက ဧၿပီလ။ မွတ္မွတ္ရရ အဲ့ဒီႏွစ္က သႀကၤန္မိုးေလး တေစြ႔ေစြ႔နဲ႔ ပန္းပိေတာက္ေတြ လွဳိင္လွဳိင္ပြင့္တဲ့လ။ မနက္ေစာေစာ ၆နာရီေလာက္ အေဖအိမ္ကထြက္သြားတာကို သတိျပဳလိုက္မိေပမယ့္ အရင္ မနက္ခင္းေတြလိုပဲ အေညာင္းအညာေျပ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္တယ္လို႔ပဲ ထင္ခဲ့မိတာ။ ေနာက္တစ္နာရီေလာက္ ၾကာေတာ့ လက္ထဲမွာ ပိေတာက္ပန္းခက္ေတြ တစ္ေပြ႔တစ္ပိုက္နဲ႔ အေဖ အိမ္ျပန္ေရာက္လာတယ္။ အရင္လို ကၽြန္မကို မလုပ္ခိုင္းေလပဲ ပန္းေတြကို သူကိုယ္တိုင္ သန္႔စင္ေဆးေၾကာတယ္။ ဘုရားပန္းအိုးေတြထဲကို ပိေတာက္ပန္းေတြ လွယ္ထည့္တယ္။ အေဖ့ရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ အျပဳအမူေတြက ကၽြန္မအတြက္ အ့ံၾသစရာ။ ေရဖန္ခြက္ေလးထဲမွာ ပိေတာက္ပန္းခက္ အခ်ဳိ႕ကို ထည့္ၿပီး အေမ့ရွိစဥ္က ရိုက္ထားတဲ့ အေမ့ဓာတ္ပံု စတန္းေလးေရွ႕မွာ ပိေတာက္ပန္းခြက္ေလးကို ထားလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မရင္ထဲ နင့္ခနဲ။ အေမ့ဓာတ္ပံုကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္ေနတဲ့ အေဖ့မ်က္၀န္းေတြက မ်က္ရည္ၾကည္ေတြနဲ႔ စိုစြတ္လို႔။ “ သမီးအေမက ပိေတာက္ပန္းဆို သိပ္ႀကိဳက္ရွာတာ ” လို႕ ညည္းေျပာေျပာေနတဲ့ အေဖ့ရဲ႕ ႏွဳတ္ဖ်ားက ဖြဖြတိုးတိုး စကားသံေတြက ေၾကကြဲဖြယ္ရာအတိ။
ဒီအျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ အေဖနဲ႔အေမရဲ႕ ၾကားက ပိေတာက္ဇာတ္လမ္းကို ကၽြန္မ အေတာ္ေလး စိတ္၀င္စားလာမိတယ္။ အေဖနဲ႔ အေမၾကားမွာ ပိေတာက္ဟာ မလြဲမေသြပါ၀င္ ပတ္သက္ေနမယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ ယံုၾကည္လာမိတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မ မွတ္မိသေလာက္ အေမရွိခဲ့စဥ္ အခ်ိန္ေတြကို ျပန္ေတြးၾကည့္မိလိုက္ေတာ့… ဘုရားေရ… အေဖဟာ အေမ့ကို ႏွစ္စဥ္ ဧၿပီလေရာက္တိုင္း ပိေတာက္ပန္းေတြ ေပးခဲ့တာပါလား။ ကၽြန္မရဲ႕ အေတြးထဲ မွာ ပိေတာက္ပန္းပြင့္ ၀ါ၀ါေလးေတြက အေဖနဲ႔အေမ့ အၾကားမွာ တလြင့္လြင့္နဲ႔။ အေဖက အျပင္ကေန သူရွာယူလာတဲ့ ပိေတာက္ပန္းခက္ေလးေတြကို အေမ့လက္ထဲ အပ္လိုက္တာ။ ပန္းေတြက မ်ားလြန္းလို႔ အေမက ဘုရားအိုးထိုးၿပီး ပိုတာေတြကို ဧည့္ခန္းပန္းအိုးမွာလည္းထိုး၊ သူ႔ေခါင္းမွာလည္း ေ၀ေနေအာင္ ပန္ထားခဲ့တာ။ ပန္းေတြနဲ႔ေ၀ေနတဲ့ အေမ့ရဲ႕ ၾကည္ႏူးမ်က္ႏွာနဲ႔အတူ အေဖ့ရဲ႕ ပီတိအၿပံဳး။ တစ္အိမ္လံုး ေရႊ၀ါေရာင္ေတြ လႊမ္းၿခံဳခဲ့ခ်ိန္ ကာလမ်ား။
ကၽြန္မ တေျဖးေျဖး မွတ္မိလာတယ္။ တစ္ႏွစ္ထဲ မဟုတ္။ ႏွစ္စဥ္…။ အေဖက ႏွစ္စဥ္ ဒီလို အခ်ိန္ေရာက္တိုင္း မနက္ေစာေစာ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ပိေတာက္ ပန္းေတြရွာေဖြလို႔ အေမ့ကို မပ်က္မကြက္ေပးခဲ့တာ။ တစ္ႏွစ္မွာေတာ့ ပိေတာက္ေတြ မတ္လထဲ ေစာပြင့္လိုပ အေဖက “ မိန္းမေရ… ဒီမွာ… ပိေတာက္ေတြ… သၾကၤန္ေတာင္ မတိုင္ေသးဘူး.. အေစာႀကီးပြင့္ေနတယ္ကြာ။ သၾကၤန္မွ မင္းကိုေပးခ်င္ေပမယ့္ ထပ္မပြင့္ရင္ ဒုကၡ ” လို႔ ေျပာခဲ့လို႔ ကၽြန္မတို႔ ကေလးေတြ အေဖကဲေန၊ သည္းေနပံုကို ဟားခဲ့မိတာ။ ရုပ္ရွင္အေႏွးျပကြက္ တစ္ခုလို ကၽြန္မ အားလံုးကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာမိေတာ့တယ္။
ပိေတာက္နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့ အေဖနဲ႔ အေမရဲ႕ၾကားက ဇာတ္လမ္းကို သိခ်င္စိတ္ေတြက ကၽြန္မကို ႀကီးစိုးေနၿပီ။ အေဖ့ကိုေတာ့ လံုး၀မွ မေမးခ်င္။ အေဖ့ရဲ႕ သိမ္ေမြ႕တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ကၽြန္မရဲ႕ေမးခြန္းေတြနဲ႔ မဖိႏွစ္ခ်င္။ ဟုတ္ၿပီ။ ကၽြန္မ သိၿပီ။ အေဖနဲ႔ အေမ့ၾကားက ပိေတာက္သဲလြန္စကို ဘယ္ေနရာမွာရွာႏိုင္တယ္ ဆိုတာ ကၽြန္မသိၿပီ။ အေဖ့အခန္းထဲက ဘီဒိုထဲမွာ အေဖနဲ႕အေမတို႔ ဟိုး ငယ္စဥ္အခါက အျပန္အလွန္ ေရးထားတဲ့ စာေတြ ထည့္ထားတဲ့ စကၠဴကဒ္ဘူးတစ္ခု ရွိတယ္။ အေမရွိတုန္းကေတာ့ အေမ့ကို ၾကည္ဆယ္ ခ်င္ရင္ ကၽြန္မ တစ္ေစာင္တစ္ေလ အာၿပဲနဲ႔ ေအာ္ဖတ္ျပ ရင္ အေမက ရွက္ရွက္နဲ႕ရယ္ၿပီး အခန္းထဲကေန ေမာင္းထုတ္ခဲ့တာ။ အေမ မရွိေတာ့ေပမယ့္ ဒီစာေတြထည့္ထားတဲ့ ကဒ္ဘူးေလးကို အေဖက အခုခ်ိန္ထိ တယုတယ သိမ္းထားဆဲ။
အေဖ့အလစ္မွာ အခန္းထဲ၀င္ၿပီး စာေတြ ကၽြန္မေမႊေႏွာက္ၾကည့္မိတယ္။ စာေတြ.. စာေတြ.. အေစာင္တစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ရွိမယ္။ ပရုပ္လံုးရနံ႔ သင္းေနတဲ့ ေလယာဥ္စာအိတ္ အျပာေလးေတြရဲ႕ သက္တမ္းဆို ကၽြန္မအသက္ထက္ေတာင္ ႀကီးေနၿပီ။ စာေတြကို တစ္ေစာင္ခ်င္း ကၽြန္မဖတ္ၾကည့္ ေနမိတယ္။ ဒီစာေတြထဲမွာ လူႏွစ္ေယာက္က ေမြးဖြားလာခဲ့တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမကၠာေတြရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းေတြကို ေတြ႔ရတယ္။ ဒီစာေတြမွာ ဒီလူႏွစ္ ေယာက္ရဲ႕ သစၥာတရားေတြ ထံုမႊမ္းထားတဲ့ အတၳဳပၸတၱိိက ျမင္သာေနတယ္။
ေဟာ.. ေတြ႔ပါၿပီ။ ႏွစ္ကာလမ်ားစြာကို မွတ္ေက်ာက္တင္ ေက်ာ္လြန္ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ အျမဳေတ ပိေတာက္ပန္းေျခာက္ေလးက စာေလးထဲမွာ တြယ္ကပ္လွ်က္။ ၀ါက်င့္က်င့္ စာေလးက ကၽြန္မကို ညိွဳ႕ငင္စြဲယူလိုက္ပါၿပီ။
စာရြက္ကို ကိုင္ထားတဲ့ ကၽြန္မလက္ေတြက တုန္ရီလာကာ အမည္မေဖာ္ႏိုင္တဲ့ ခံစားမွဳေတြနဲ႔ ရင္ထဲမွာ ဆို႔နင့္လာ ပါေတာ့တယ္။
ႏွစ္စဥ္ မပ်က္မကြက္ အေမ့ကို ေပးခဲ့တဲ့ အေဖ့ရဲ႕ ပိေတာက္ပန္းပြင့္ေတြ..။ အေမ မရွိခဲ့တာေတာင္ ဧၿပီလေရာက္တိုင္း မေမ့မေလွ်ာ့ ေပးေနဆဲ အေဖ့ရဲ႕ သစၥာပိေတာက္ပြင့္ေတြ..။ ကၽြန္မ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႔သိလိုက္ရပါၿပီ။ ကၽြန္မရင္ထဲ မရွင္းလင္းပဲရွိခဲ့တဲ့ ပိေတာက္ရဲ႕ ပေဟဠိက အေျဖထြက္ခဲ့ပါၿပီ။ ထံုအီတဲ့ ပိေတာက္ရဲ႕ ေမႊးရန႕ံေတြေတာင္ ေလာေလာလတ္လတ္ ကၽြန္မခံစား ရွဴရွဳိက္လိုက္ရသလိုပါဘဲ။
တူးပို႔တူးပို႔ သၾကၤန္ေတးသံေတြက ေလထဲမွာ ပ်ံ႕လြင့္လို႔။ ျဖတ္သန္းသြားတဲ့ ေရပက္ခံကားေပၚက အေပ်ာ္ေတြ လႊမ္းၿခံဳေနတဲ့ စ..ေနာက္သံေတြက ဟိုတစ္စဒီတစ္စ။ ကၽြန္မရဲ႕ ၀န္းက်င္မွာ ပိေတာက္ရနံ႕ေတြ ရုတ္ခ်ည္း သင္းထံုလာတယ္။
ပိေတာက္ပန္းခိုင္ေတြ တစ္ေပြ႕တစ္ပိုက္နဲ႔ တလွဳပ္လွဳပ္နဲ႔ အိမ္ထဲ၀င္လာတဲ့ အေဖ့ကို ကၽြန္မ ကူညီဖို႔ လက္လွမ္းလိုက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အသာအယာ ေခါင္းခါျငင္းလို႔။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေရေဆးသန္႔စင္၊ ဘုရားမွာကပ္၊ ဆုေတာင္း၀တ္ျပဳ။ ၿပီးမွ သီးသန္႔ဖယ္ထားတဲ့ ပိေတာက္ခက္ အခ်ဳိ႕ကို ေရဖန္ခြက္ေလးထဲ ထည့္လို႔ အေမ့ရဲ႕ ဓာတ္ပံုေရွ႕မွာ ထားကာ။
အသက္ (၇၆) ႏွစ္အရြယ္ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ႀကီးမားတဲ႔ အစြဲအလန္းလို႔ပဲ ဆိုရမလား။ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ရဲ႕ ခ်စ္သူအေပၚမွာ ထားရွိတဲ့ ခိုင္ၿမဲတဲ့ သစၥာတရားလို႔ပဲ ဆိုရမလား။ ပိေတာက္တို႔ကေတာ့ အခ်ိန္မွန္မွန္ ပြင့္လို႔သာ…။
( ကၽြန္မရဲ႕ ပထမဆံုး “အိပ္မက္ေကာက္ေၾကာင္း” ရသစာစုမ်ား စုစည္းမႈ ၀တၱဳမွာ ေဖာ္ျပျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၀တၱဳအေဟာင္းေလးပါ။ သႀကၤန္ေရာက္တိုင္း ကၽြန္မျပန္တင္ျဖစ္ေနက် ပို႔စ္ေလးတစ္ပုဒ္။ )
ဆႏၵနဲ႔ဘ၀ တစ္ထပ္ထဲက်ၾကပါေစ။
** ျမေသြးနီ**
တစ္ႏွစ္မွာတစ္ႀကိမ္တစ္ခါသာ ပြင့္တဲ့ ထူးျခားတဲ့ ပိေတာက္က ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ အတာတန္ခူး ျမန္မာႏွစ္ကူး အခါသမယရဲ႕ ၀ိေသသပန္းပါ။ ထူးျခားတဲ့ အ၀ါရင့္ေရာင္နဲ႔ ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ ခ်ဳိအီရနံ႔ေလးက ပန္းမႀကိဳက္တတ္သူ ကၽြန္မကိုေတာင္ မေမႊးၾကဴပဲ မေနႏိုင္ေအာင္ စြဲေဆာင္ေနတာပါ။ ကၽြန္မက ပိေတာက္ပန္းေတြ ခူးယူ ပန္ဆင္ရတာမ်ဳိးထက္ သႀကၤန္အခ်ိန္မွာ ပင္လံုးကၽြတ္ ၀ါထိန္ေအာင္ အရြက္စိမ္းျမျမေတြၾကားမွာ ရွိေနတာမ်ဳိးကို ပိုႏွစ္သက္သူပါ။ ပိေတာက္ရဲ႕ အ၀ါေရာင္စိုစုိနဲ႔ စိမ္းျမေနတဲ့ အရြက္အခက္အဖူးတို႔က လက္ရာေျမာက္ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ဦးရဲ႕ သက္၀င္ေနတဲ့ စုတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ မြမ္းမံထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို ၾကည့္ေနရသလို ခံစားမိပါတယ္။
ဒီလို သၾကၤန္ရက္ေတြနီးလာတိုင္း ကၽြန္မတို႔အိမ္မွာ မိသားစု၀င္ေတြအားလံုး ပိေတာက္ ပြင့္ရက္ေတြကို ေမွ်ာ္ေနမိၾကၿပီ။ ဒီလိုေမွ်ာ္ေနမိၾကတာက အထူးသျဖင့္ ကၽြန္မရဲ႕ အေဖ။ အေဖရဲ႕ ပိေတာက္နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့ ခံစားမွဳ၊ အေဖ့ရင္ထဲက ပိေတာက္အေပၚထားတဲ့ စြဲလမ္းစိတ္။ ကၽြန္မတို႕ သားသမီးေတြ အတြက္ ဟိုးအရင္ကလို ပေဟဠိိတစ္ပုဒ္ မဟုတ္ေတာ့ေပမယ့္ ဒီလိုအခ်ိန္ ဒီလိုရက္ေတြနီးလာတိုင္း အေဖ့ရဲ႕ မပ်က္မကြက္ျပဳၿမဲ အျပဳအမူအေပၚ သားသမီးေတြက စိတ္မေကာင္းစြာ..။ ပိေတာက္က အေဖရဲ႕ ေမတၱာအတြက္ တကယ့္ မွတ္ေက်ာက္တင္ခံရမယ့္ တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ခါ မပ်က္မကြက္ ပြင့္တဲ့ သစၥာပန္း။
ဟိုးအရင္ မိသားစုေတြ စံုစံုညီညီရွိစဥ္က ဧၿပီလေပါင္း မ်ားစြာကို ေက်ာ္လြန္ ျဖတ္သန္းခဲ့ေပမယ့္ အေဖနဲ႕ အေမ့အၾကား ဆက္ႏြယ္မွဳရွိေနတဲ့ ပိေတာက္ကို အေရးတယူ သတိမထားမိခဲ့။ ဒါေပမယ့္ အေမ ကၽြန္မတို႔ ခြဲခြာသြားၿပီး ေနာက္တစ္လ။
အဲ့ဒီလက ဧၿပီလ။ မွတ္မွတ္ရရ အဲ့ဒီႏွစ္က သႀကၤန္မိုးေလး တေစြ႔ေစြ႔နဲ႔ ပန္းပိေတာက္ေတြ လွဳိင္လွဳိင္ပြင့္တဲ့လ။ မနက္ေစာေစာ ၆နာရီေလာက္ အေဖအိမ္ကထြက္သြားတာကို သတိျပဳလိုက္မိေပမယ့္ အရင္ မနက္ခင္းေတြလိုပဲ အေညာင္းအညာေျပ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္တယ္လို႔ပဲ ထင္ခဲ့မိတာ။ ေနာက္တစ္နာရီေလာက္ ၾကာေတာ့ လက္ထဲမွာ ပိေတာက္ပန္းခက္ေတြ တစ္ေပြ႔တစ္ပိုက္နဲ႔ အေဖ အိမ္ျပန္ေရာက္လာတယ္။ အရင္လို ကၽြန္မကို မလုပ္ခိုင္းေလပဲ ပန္းေတြကို သူကိုယ္တိုင္ သန္႔စင္ေဆးေၾကာတယ္။ ဘုရားပန္းအိုးေတြထဲကို ပိေတာက္ပန္းေတြ လွယ္ထည့္တယ္။ အေဖ့ရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ အျပဳအမူေတြက ကၽြန္မအတြက္ အ့ံၾသစရာ။ ေရဖန္ခြက္ေလးထဲမွာ ပိေတာက္ပန္းခက္ အခ်ဳိ႕ကို ထည့္ၿပီး အေမ့ရွိစဥ္က ရိုက္ထားတဲ့ အေမ့ဓာတ္ပံု စတန္းေလးေရွ႕မွာ ပိေတာက္ပန္းခြက္ေလးကို ထားလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မရင္ထဲ နင့္ခနဲ။ အေမ့ဓာတ္ပံုကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္ေနတဲ့ အေဖ့မ်က္၀န္းေတြက မ်က္ရည္ၾကည္ေတြနဲ႔ စိုစြတ္လို႔။ “ သမီးအေမက ပိေတာက္ပန္းဆို သိပ္ႀကိဳက္ရွာတာ ” လို႕ ညည္းေျပာေျပာေနတဲ့ အေဖ့ရဲ႕ ႏွဳတ္ဖ်ားက ဖြဖြတိုးတိုး စကားသံေတြက ေၾကကြဲဖြယ္ရာအတိ။
ဒီအျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ အေဖနဲ႔အေမရဲ႕ ၾကားက ပိေတာက္ဇာတ္လမ္းကို ကၽြန္မ အေတာ္ေလး စိတ္၀င္စားလာမိတယ္။ အေဖနဲ႔ အေမၾကားမွာ ပိေတာက္ဟာ မလြဲမေသြပါ၀င္ ပတ္သက္ေနမယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ ယံုၾကည္လာမိတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မ မွတ္မိသေလာက္ အေမရွိခဲ့စဥ္ အခ်ိန္ေတြကို ျပန္ေတြးၾကည့္မိလိုက္ေတာ့… ဘုရားေရ… အေဖဟာ အေမ့ကို ႏွစ္စဥ္ ဧၿပီလေရာက္တိုင္း ပိေတာက္ပန္းေတြ ေပးခဲ့တာပါလား။ ကၽြန္မရဲ႕ အေတြးထဲ မွာ ပိေတာက္ပန္းပြင့္ ၀ါ၀ါေလးေတြက အေဖနဲ႔အေမ့ အၾကားမွာ တလြင့္လြင့္နဲ႔။ အေဖက အျပင္ကေန သူရွာယူလာတဲ့ ပိေတာက္ပန္းခက္ေလးေတြကို အေမ့လက္ထဲ အပ္လိုက္တာ။ ပန္းေတြက မ်ားလြန္းလို႔ အေမက ဘုရားအိုးထိုးၿပီး ပိုတာေတြကို ဧည့္ခန္းပန္းအိုးမွာလည္းထိုး၊ သူ႔ေခါင္းမွာလည္း ေ၀ေနေအာင္ ပန္ထားခဲ့တာ။ ပန္းေတြနဲ႔ေ၀ေနတဲ့ အေမ့ရဲ႕ ၾကည္ႏူးမ်က္ႏွာနဲ႔အတူ အေဖ့ရဲ႕ ပီတိအၿပံဳး။ တစ္အိမ္လံုး ေရႊ၀ါေရာင္ေတြ လႊမ္းၿခံဳခဲ့ခ်ိန္ ကာလမ်ား။
ကၽြန္မ တေျဖးေျဖး မွတ္မိလာတယ္။ တစ္ႏွစ္ထဲ မဟုတ္။ ႏွစ္စဥ္…။ အေဖက ႏွစ္စဥ္ ဒီလို အခ်ိန္ေရာက္တိုင္း မနက္ေစာေစာ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ပိေတာက္ ပန္းေတြရွာေဖြလို႔ အေမ့ကို မပ်က္မကြက္ေပးခဲ့တာ။ တစ္ႏွစ္မွာေတာ့ ပိေတာက္ေတြ မတ္လထဲ ေစာပြင့္လိုပ အေဖက “ မိန္းမေရ… ဒီမွာ… ပိေတာက္ေတြ… သၾကၤန္ေတာင္ မတိုင္ေသးဘူး.. အေစာႀကီးပြင့္ေနတယ္ကြာ။ သၾကၤန္မွ မင္းကိုေပးခ်င္ေပမယ့္ ထပ္မပြင့္ရင္ ဒုကၡ ” လို႔ ေျပာခဲ့လို႔ ကၽြန္မတို႔ ကေလးေတြ အေဖကဲေန၊ သည္းေနပံုကို ဟားခဲ့မိတာ။ ရုပ္ရွင္အေႏွးျပကြက္ တစ္ခုလို ကၽြန္မ အားလံုးကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာမိေတာ့တယ္။
ပိေတာက္နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့ အေဖနဲ႔ အေမရဲ႕ၾကားက ဇာတ္လမ္းကို သိခ်င္စိတ္ေတြက ကၽြန္မကို ႀကီးစိုးေနၿပီ။ အေဖ့ကိုေတာ့ လံုး၀မွ မေမးခ်င္။ အေဖ့ရဲ႕ သိမ္ေမြ႕တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ကၽြန္မရဲ႕ေမးခြန္းေတြနဲ႔ မဖိႏွစ္ခ်င္။ ဟုတ္ၿပီ။ ကၽြန္မ သိၿပီ။ အေဖနဲ႔ အေမ့ၾကားက ပိေတာက္သဲလြန္စကို ဘယ္ေနရာမွာရွာႏိုင္တယ္ ဆိုတာ ကၽြန္မသိၿပီ။ အေဖ့အခန္းထဲက ဘီဒိုထဲမွာ အေဖနဲ႕အေမတို႔ ဟိုး ငယ္စဥ္အခါက အျပန္အလွန္ ေရးထားတဲ့ စာေတြ ထည့္ထားတဲ့ စကၠဴကဒ္ဘူးတစ္ခု ရွိတယ္။ အေမရွိတုန္းကေတာ့ အေမ့ကို ၾကည္ဆယ္ ခ်င္ရင္ ကၽြန္မ တစ္ေစာင္တစ္ေလ အာၿပဲနဲ႔ ေအာ္ဖတ္ျပ ရင္ အေမက ရွက္ရွက္နဲ႕ရယ္ၿပီး အခန္းထဲကေန ေမာင္းထုတ္ခဲ့တာ။ အေမ မရွိေတာ့ေပမယ့္ ဒီစာေတြထည့္ထားတဲ့ ကဒ္ဘူးေလးကို အေဖက အခုခ်ိန္ထိ တယုတယ သိမ္းထားဆဲ။
အေဖ့အလစ္မွာ အခန္းထဲ၀င္ၿပီး စာေတြ ကၽြန္မေမႊေႏွာက္ၾကည့္မိတယ္။ စာေတြ.. စာေတြ.. အေစာင္တစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ရွိမယ္။ ပရုပ္လံုးရနံ႔ သင္းေနတဲ့ ေလယာဥ္စာအိတ္ အျပာေလးေတြရဲ႕ သက္တမ္းဆို ကၽြန္မအသက္ထက္ေတာင္ ႀကီးေနၿပီ။ စာေတြကို တစ္ေစာင္ခ်င္း ကၽြန္မဖတ္ၾကည့္ ေနမိတယ္။ ဒီစာေတြထဲမွာ လူႏွစ္ေယာက္က ေမြးဖြားလာခဲ့တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမကၠာေတြရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းေတြကို ေတြ႔ရတယ္။ ဒီစာေတြမွာ ဒီလူႏွစ္ ေယာက္ရဲ႕ သစၥာတရားေတြ ထံုမႊမ္းထားတဲ့ အတၳဳပၸတၱိိက ျမင္သာေနတယ္။
ေဟာ.. ေတြ႔ပါၿပီ။ ႏွစ္ကာလမ်ားစြာကို မွတ္ေက်ာက္တင္ ေက်ာ္လြန္ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ အျမဳေတ ပိေတာက္ပန္းေျခာက္ေလးက စာေလးထဲမွာ တြယ္ကပ္လွ်က္။ ၀ါက်င့္က်င့္ စာေလးက ကၽြန္မကို ညိွဳ႕ငင္စြဲယူလိုက္ပါၿပီ။
စာရြက္ကို ကိုင္ထားတဲ့ ကၽြန္မလက္ေတြက တုန္ရီလာကာ အမည္မေဖာ္ႏိုင္တဲ့ ခံစားမွဳေတြနဲ႔ ရင္ထဲမွာ ဆို႔နင့္လာ ပါေတာ့တယ္။
ႏွစ္စဥ္ မပ်က္မကြက္ အေမ့ကို ေပးခဲ့တဲ့ အေဖ့ရဲ႕ ပိေတာက္ပန္းပြင့္ေတြ..။ အေမ မရွိခဲ့တာေတာင္ ဧၿပီလေရာက္တိုင္း မေမ့မေလွ်ာ့ ေပးေနဆဲ အေဖ့ရဲ႕ သစၥာပိေတာက္ပြင့္ေတြ..။ ကၽြန္မ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႔သိလိုက္ရပါၿပီ။ ကၽြန္မရင္ထဲ မရွင္းလင္းပဲရွိခဲ့တဲ့ ပိေတာက္ရဲ႕ ပေဟဠိက အေျဖထြက္ခဲ့ပါၿပီ။ ထံုအီတဲ့ ပိေတာက္ရဲ႕ ေမႊးရန႕ံေတြေတာင္ ေလာေလာလတ္လတ္ ကၽြန္မခံစား ရွဴရွဳိက္လိုက္ရသလိုပါဘဲ။
တူးပို႔တူးပို႔ သၾကၤန္ေတးသံေတြက ေလထဲမွာ ပ်ံ႕လြင့္လို႔။ ျဖတ္သန္းသြားတဲ့ ေရပက္ခံကားေပၚက အေပ်ာ္ေတြ လႊမ္းၿခံဳေနတဲ့ စ..ေနာက္သံေတြက ဟိုတစ္စဒီတစ္စ။ ကၽြန္မရဲ႕ ၀န္းက်င္မွာ ပိေတာက္ရနံ႕ေတြ ရုတ္ခ်ည္း သင္းထံုလာတယ္။
ပိေတာက္ပန္းခိုင္ေတြ တစ္ေပြ႕တစ္ပိုက္နဲ႔ တလွဳပ္လွဳပ္နဲ႔ အိမ္ထဲ၀င္လာတဲ့ အေဖ့ကို ကၽြန္မ ကူညီဖို႔ လက္လွမ္းလိုက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အသာအယာ ေခါင္းခါျငင္းလို႔။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေရေဆးသန္႔စင္၊ ဘုရားမွာကပ္၊ ဆုေတာင္း၀တ္ျပဳ။ ၿပီးမွ သီးသန္႔ဖယ္ထားတဲ့ ပိေတာက္ခက္ အခ်ဳိ႕ကို ေရဖန္ခြက္ေလးထဲ ထည့္လို႔ အေမ့ရဲ႕ ဓာတ္ပံုေရွ႕မွာ ထားကာ။
အသက္ (၇၆) ႏွစ္အရြယ္ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ႀကီးမားတဲ႔ အစြဲအလန္းလို႔ပဲ ဆိုရမလား။ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ရဲ႕ ခ်စ္သူအေပၚမွာ ထားရွိတဲ့ ခိုင္ၿမဲတဲ့ သစၥာတရားလို႔ပဲ ဆိုရမလား။ ပိေတာက္တို႔ကေတာ့ အခ်ိန္မွန္မွန္ ပြင့္လို႔သာ…။
( ကၽြန္မရဲ႕ ပထမဆံုး “အိပ္မက္ေကာက္ေၾကာင္း” ရသစာစုမ်ား စုစည္းမႈ ၀တၱဳမွာ ေဖာ္ျပျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၀တၱဳအေဟာင္းေလးပါ။ သႀကၤန္ေရာက္တိုင္း ကၽြန္မျပန္တင္ျဖစ္ေနက် ပို႔စ္ေလးတစ္ပုဒ္။ )
ဆႏၵနဲ႔ဘ၀ တစ္ထပ္ထဲက်ၾကပါေစ။
** ျမေသြးနီ**
No comments:
Post a Comment