>

-မေရမရာ ဖီလိုဆိုဖာ-

ဤဇာတ္လမ္းကို ကြၽန္ေတာ္၏အျခားေသာ ခပ္ညံ့ညံ့ဇာတ္လမ္းမ်ားအတုိင္း အဆီအေငၚမတည့္ေသာ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ားျဖင့္ အေျချပဳဖြဲ႔တည္ ထားပါသည္။ (၁) ကမၻာေက်ာ္လူလည္ႀကီးမ်ား ကုမၸဏီအမွတ္တံဆိပ္ပါ ဘီယာတစ္ဗူးအား ဖြင့္ေပါက္ေသာက္လိုက္ရာ အထဲမွ ျပင္းရွေသာ ဘီယာရည္မ်ားထြက္ က်မလာဘဲ ရယ္ေမာသံအတုမ်ားကသာ ရင္ဘတ္ထဲသို႔ တဟီးဟီး ဟားဟား ေအာ္ဟစ္စီးဆင္းသြားၾကေလသည္။ ထုိရယ္ေမာသံအတုမ်ားထဲတြင္ သူ႔မိတ္ေဆြမ်ား၏ ရယ္ေမာသံအတုမ်ား၊ တီဗြီေၾကာ္ျငာတစ္ခုထဲမွ ရယ္ေမာသံအတုမ်ား၊ သူ႔ခ်စ္သူမ်ား၏ ရယ္ေမာသံအတုမ်ား၊ အညံ့စား၀တၳဳတစ္ပုဒ္ထဲမွ ရယ္ေမာသံအတုမ်ားႏွင့္ မရယ္ရေသာ ျပက္လံုးတစ္ခုမွ ရယ္ေမာသံအတုမ်ား စသည္တို႔ ပါ၀င္ ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္မ်ားဆီမွ သူမ၏ ရယ္ေမာသံမ်ားကေတာ့ အစစ္ျဖစ္ခဲ့ႏုိင္ပါသည္။ အဲသည့္ေန႔က သူမသည္ ထံုးစံအတိုင္း စာသားပါအေၾကာင္းအရာမ်ား လြဲေခ်ာ္ေနသည့္ ေတးသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ခပ္တည္တည္ပင္ သီဆိုေနခဲ့ ပါသည္။ သူမသီခ်င္းဆိုလွ်င္ အၿမဲတမ္းပင္ မူရင္းသီခ်င္းစာသားႏွင့္ လြဲေခ်ာ္ေသာ စာသားမ်ားသာ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ သူကလည္း ထိုအ ေၾကာင္းကုိ ဘယ္တုန္းကမွ် သူမအား ဖြင့္ဟေမးျမန္း ေျပာဆိုျခင္းမရိွခဲ့ဖူးးပါ။ လူ႔ဘ၀ဆိုသည္မွာ စာသားႏွင့္သံစဥ္ ထာ၀ရမွန္ကန္ေနသည့္ ေတး သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္ေနႏုိင္မည္ မဟုတ္လား။ သူ႔အတြက္ ထူးျခားေနျခင္းက လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္မ်ားဆီမွ သူမ၏ ရယ္ေမာသံမ်ား…၊ သူမ၏ လႈပ္ရွားဟန္မ်ား…၊ သူမ၏ ထံုးစံအတိုင္း စာသားႏွင့္ အေၾကာင္းအရာ လြဲေခ်ာ္ေနသည့္ ေတးသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို သီဆိုေနပံုမ်ားကုိ ယခုရက္ပုိင္းတြင္ မၾကာခဏဆိုသလို အိပ္မက္မက္ေနမိျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုျဖစ္ရပ္သည္ သူမည္သုိ႔မွ် ႀကိဳတင္ရည္ရြယ္ထားျခင္းမရိွေသာ ျဖစ္ရပ္လည္း ျဖစ္ေနသည္။ သူက ျခေတာင္ပို႔ကုိ ၿခံခတ္ၿပီး အေမႊးတိုင္ထြန္း ပူေဇာ္တတ္သူမဟုတ္ေပ။ သူက လမ္းေလွ်ာက္ရင္း နားစြန္နားဖ်ားၾကားရတတ္ေသာ သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ကို အေရးလုပ္ လိုက္ဆိုတတ္သူလည္း မဟုတ္ေပ။ သူက အမ်ားသံုးအိမ္သာထဲမွ ႐ုပ္ပံုႏွင့္ စာသားမ်ားကို တကူးတက ကုန္းကြၿပီး ဖတ္႐ႈ တတ္သူလည္း မဟုတ္ေပ။ သူက စိတ္နယ္လြန္ ျဖစ္ရပ္ဆန္းတို႔အေပၚ ထူးဆန္းကာ ယံုၾကည္တတ္သူလည္း မဟုတ္ေပ။ သို႔ေသာ္ အခုတေလာ အိပ္မက္တစ္ခုတည္းကိုပဲ ထပ္ခါထပ္ခါ မက္ေနရျခင္းကုိေတာ့ သူ ဘာမွမတတ္ႏုိင္ပါ။ ေတြးမိလွ်င္ ေအာင့္သက္သက္ျဖစ္ရ၏။ တစ္စံုတစ္ရာ ကုိ သူနည္းနည္းစိတ္တိုမိသည္။ ဘယ္က တစ္စံုတစ္ရာကုိ စိတ္တိုရမွန္းလည္းမသိ။ သူထပ္ၿပီးေတာ့ ဘာမွမတတ္ႏုိင္ေတာ့ပါ။ ဟိုတစ္ခ်ိန္တုန္းကေတာ့ သူမသည္ သူသီးသန္႔စဥ္းစားေတြးေခၚရေလာက္ေအာင္ သူ႔ရင္ဘတ္ထဲမွာ ေနရာမယူႏုိင္ခဲ့ပါ။ သူမသည္ သူ႔အတြက္ စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ႕ အတန္းေဖာ္တစ္ေယာက္မွ်သာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဒါဆိုလွ်င္ သူမကေရာ သူ႔အေပၚ မည္ကဲ့သို႔ ယံုၾကည္မႈမ်ဳိး ရိွခဲ့သလဲ။ သာမန္ယံု ၾကည္မႈ မ်ဳိးပဲလား။ ဒီထက္ ပိုေသးခဲ့သလား။ သူ မသိပါ။ အရာရာဟာ ေ၀၀ါးအံု႔ဆိုင္းေနသည္။ ေသခ်ာမႈမရိွ။ ေသခ်ာတာက သူမ အခုတေလာ သူ႔အိပ္မက္ေတြထဲ၀င္ၿပီး အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ သီခ်င္းေတြဆိုျပၿပီး ေႏွာင့္ယွက္ေနျခင္းပဲ ျဖစ္သည္။ ေကာင္မ ေလးေရ… ေက်းဇူးျပဳ၍ ငါ့အိပ္မက္ေတြ နင့္ေၾကာင့္ အပ္ေၾကာင္း မထပ္ပါေစနဲ႔…။ (၂) စာေရးဆရာေၾကာင္ခ်ီးရဲ႕ စာမ်ားကို သူေတာ္ေတာ္ သေဘာက်သည္။ ထိုစာေရးဆရာရဲ႕ စာေတြက ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးႏွင့္ နံသည္။ ထိုကဲ့သို႔ နံေန ျခင္းကပင္ စာေတြရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကုိ တနည္းအားျဖင့္ ေဖာ္ေဆာင္ေပးေနျခင္းျဖစ္သည္။ စာေရးဆရာေၾကာင္ခ်ီးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးထုတ္စာအုပ္ကို အသာခ်လိုက္ကာ လက္ဖက္ရည္ကို သူေမာ့ေသာက္လိုက္သည္။ ထိုေမာ့အေသာက္ေလးမွာပဲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရွ႕မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားေသာ အဲသည္ငတိကုိ သူေတြ႕မိလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ အဲသည့္ငတိဆိုသည္မွာ ႏွစ္ကာလအတန္ၾကာေအာင္ သူႏွင့္ ေ၀းကြာခဲ့ရသည့္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ႏွင့္တူေသာ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္၏။ ႏွစ္ေတြ ၾကာျမင့္လြန္းေသာေၾကာင့္ ထိုမိတ္ေဆြလိုလို၊ သူစိမ္းလိုလို ငတိကို သူ႔စိတ္ထဲမွ ေကာင္းစြာမခြဲျခားႏုိင္။ သူ႔မိတ္ေဆြမ်ား ျဖစ္ေနမလား။ ဒါမွ မဟုတ္ လူခ်င္းဆင္တာပဲလား။ ျမဴလိုလို ႏွင္းလိုလို အေငြ႕ျဖဴျဖဴေတြထဲ သူနစ္ေနသည္။ ဘာကိုမွ သဲကြဲစြာ မျမင္ရ။ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ သဲသဲ ကြဲကြဲျဖစ္ခ်င္ရင္ အဲသည္ ငတိကို လွမ္းေခၚလိုက္ေလ။ ဟင့္အင္း… ေနဦး.. မေခၚနဲ႔ဦး။ သြားပေလ့ေစ…။ ျပတ္သားေသခ်ာမႈဆိုတာ ကိစၥတိုင္း အတြက္ လိုအပ္တာမဟုတ္ ဘူးေလ။ သူ မေခၚျဖစ္ေတာ့။ လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို ကုိင္လ်က္သား သူငိုင္ေနမိသည္။ ျမဴလိုလို ႏွင္းလိုလို အေငြ႕ျဖဴျဖဴေတြၾကား သူငိုင္ေနမိသည္။ မႈန္၀ါး၀ါးအသိတရား တစ္ခုေပၚ နားခုိၿပီး သူငိုင္ေနမိသည္။ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတာ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္သည့္ ေရႊအိုေရာင္အနာဂတ္ရဲ႕ တစ္ဖက္ကမ္းအေမွာင္ထုထဲတြင္ သူငိုင္ ေနမိသည္။ လူဆိုတာက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထုိင္ေသာအခါမ်ဳိးမွာေတာင္ ကိုယ္ေျပာသည့္စကားကုိ တစ္ဖက္လူ တယံုတၾကည္ နားေထာင္ေပးေစခ်င္ ေသာ တစ္ဖက္သတ္ဆန္ဆန္ သတၱ၀ါျဖစ္သည္။ ထိုသတၱ၀ါမ်ားသည္ ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈ အခံခ်င္ဆံုးႏွင့္ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရမႈ အနည္းဆံုး သတၱ၀ါမ်ား လည္း ျဖစ္သည္။ သူကေတာ့ ေလၾကမ္းၾကမ္းတိုက္လွ်င္ပင္ လြင့္ပါသြားမည့္ စကၠဴစုတ္လို အေတြးအေခၚရိွသည့္ လူမ်ဳိးႏွင့္ေသာ္လည္ေကာင္း၊ လက္ဖက္ရည္ စားပြဲေပၚ သံ႐ိုက္ထားသလို တရားေသေရွး႐ိုးစြဲ အယူအဆရိွသူမ်ားႏွင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း တစ္စားပြဲတည္း အတူမထိုင္လိုပါ။ ထိုအစြန္းတရားမ်ားမွ ကင္းကြာလိုလွ်င္ လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚတတ္ဖို႔ လိုေပလိမ့္မည္။ ခုေလာက္ဆို အဲသည္ ငတိကေရာ ဘယ္လိုေတြးေခၚသူ ျဖစ္ေနမွာပါလဲ။ ထားလိုက္ပါ။ “လမ္းခ်င္းတူရင္ လူခ်င္းေတြ႕ၾကမယ္´´ဆိုတဲ့ စကားရိွတာပဲေလ။ မပ်က္မကြက္ ေရာက္လာမည္ဆိုေသာ ႏွင္း၀တ္႐ံုၿခံဳလႊာၿမိဳ႕ေတာ္ဆီမွ ခ်စ္သူရဲ႕ ကတိစကားမ်ားသည္ ေလေပြအေသးစားတစ္ခုလို ေပါ့ပါးစြာ လြင့္ပါးပ်က္ျပယ္သြားခဲ့ေလၿပီ။ အလင္းမႈန္အလင္းစက္ေတြအတိၿပီးသည့္ ေခတ္ႀကီးတစ္ေခတ္လံုးလံုးမွာ ငါက သတၱိရိွရိွ ေနာက္ဆုတ္ေနခဲ့တာ ပါ။ ေျပာပါ…။ ေျပာလိုက္စမ္းပါ..။ ငါ့ အႏုပညာေက်ာတစ္ျပားစာေတာင္ ေနရာေလးခ်ခြင့္မရတဲ့ ျမန္မာစာေပေလာကႀကီးကိုေလ…။ ငါက သိပ္ျမတ္ႏိုး ေၾကာင္း ေျပာလိုက္စမ္းပ။ ဟိုးကျမင္ေနရတဲ့ ပါတိတ္အက်ႌႀကီး လွမ္းထားတာ ေတာ္ေတာ္ၾကည့္ရဆိုးတာပဲ။ ဘာျဖစ္လဲ… အဲသည့္ ပုတ္အဲ့နံေစာ္ေနတဲ့ လူမႈဆက္ဆံေရးေတြ မ်ဳိမက်လို႔ လက္ထိုးအန္ပစ္ခဲ့တာ…။ ကႏုတ္ပန္းႏြယ္အဆင္အကြက္ေတြျဖင့္ ေရးျခစ္ထားေသာ ကယုကယမုသား စကားမ်ားသည္ အခ်စ္က်မ္းစာရဲ႕ အ႐ုဏ္တက္ေနထြက္စမွာပင္ ပုိး၀င္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဟုတ္ကဲ့… စာေရးဆရာေၾကာင္ခ်ီးရဲ႕ စာေတြ က ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးႏွင့္ နံပါသည္။ (၃) အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ရည္းစားမ်ားေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ သူ႔မွာ ရိွခဲ့ဖူးသည္။ ထိုသူငယ္ခ်င္းက သူရည္စားမ်ားမ်ား ထားရတာ “အပ်င္းေျပဖို႔ပါ´´ဟု ဆိုသည္။ အလုပ္တစ္ခုတြင္ တစ္ေနကုန္ အခ်ိန္ရလွ်င္ရသလို သၾကားလံုးငံုေနေသာ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ဆီမွ “တို႔က အပ်င္းေျပ သၾကားလံုး ငံုတာပါ´´ဆိုၿပီး ေျပာသံၾကားဖူးသည္။ ဟိုတေလာက သူ႔မိတ္ေဆြတစ္ဦး ေဘာလံုးပြဲေလာင္း ရာတြင္ သိန္း ၃၀ ခန္႔ ဆံုး႐ႈံးသြားေသာ္လည္း ႀကံဳ၍ေမးၾကည့္ေသာအခါ “အပ်င္းေျပေလာက္ပါကြာ´´ ဟုေအးေအးေလးေျပာသည္။ (မွတ္ခ်က္။ ။ ထိုမိတ္ေဆြသည္ မိုးကုတ္သူေဌး တစ္ေယာက္၏ တစ္ဦးတည္းေသာသမီးကုိ မၾကာခင္ကမွ လက္ထပ္ထားသူ ျဖစ္သည္။) တစ္ခါကတလည္း သူ႔ညီငယ္အရြယ္ လူငယ္တစ္ေယာက္က အပ်င္းေျပေရးထားေသာ ကဗ်ာမ်ားကုိ မဂၢဇင္းတုိက္ေတြသို႔ ပုိ႔ခ်င္ေၾကာင္း မည္သို႔ ပို႔ရမည္မသိေၾကာင္း လာေျပာ၏။ ဘုရားေရ… အပ်င္းေျပဆိုေသာ အရာေတြထဲတြင္ အႏုပညာေရာ ပါ၀င္ေနၿပီလား။ ေဂၚဂင္ဟာ ပန္းခ်ီကုိ အပ်င္းေျပ႐ံုသက္သက္ ေရးဆြဲခဲ့တာလား။ “ေခ်ာက္ကမ္းပါးထဲမွ လူသားမ်ား´´ စာအုပ္ကုိ ဂ်က္လန္ဒန္က အပ်င္းေျပေရးခဲ့တာလား။ ဂ်ိမ္းဂြၽိဳက္(စ္)ကေတာ့ သူ႔ `ယူလီးဆီး´ ကုိ အပ်င္းေျပေရးခဲ့ျခင္း မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ အမွန္ေတာ့ လူေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ရည္ရြယ္ခ်က္တိတိက်က် မထားရိွဘဲ ဘာရယ္မဟုတ္ေသာ ကုိယ္တိုင္လည္း သာယာေနမိတတ္ေသာ ကိစၥရပ္ေလးေတြအေပၚ `အပ်င္းေျပ´ဟု ခပ္လြယ္လြယ္အမည္နာမ တပ္ ေခါင္းစီးထိုးလိုက္ၾကျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ေတြးၾကည့္လွ်င္ ထိုသို႔ ေခါင္းစီးထိုးလိုက္ၾကတာကုိက `အပ်င္းေျပ´ သေဘာ ျဖစ္ပံုရပါသည္။ သို႔ရာတြင္ `အပ်င္းေျပ´ ဆိုေသာ စကားလံုးသည္ ဆက္ဆံေရးနယ္ပယ္တြင္ မိမိတာ၀န္ယူမႈကုိ ကာကြယ္သည့္ အေသးသိမ္ဆံုးႏွင့္ အေကာင္း ဆံုးေသာ ဒိုင္းကာတစ္ခုျဖစ္ေနခဲ့ျခင္းကုိေတာ့ မည္သူ႔ကုိမွ် သူ မေျပာျပခ်င္ေတာ့ပါ။ သူကေတာ့ ရင္ခုန္စရာေကာင္းေသာ၊ စိတ္ကူးၾကြေစေသာ၊ ေသြးပူေႏြးေသာ၊ အစဥ္အၿမဲသစ္ဆန္းေနေသာ ယံုၾကည္ခ်က္တစ္ခုေနာက္ကိုသာ လိုက္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ သူ႔အေၾကာင္း အတြင္းသိတစ္ခ်ဳိ႕က သူ႔ကုိ မေရရာသည့္ လမ္းေလွ်ာက္သူဟု ေျပာၾကသည္။ ေနာက္တစ္ခ်ဳိ႕က သူ႔ထံတြင္ ခုိင္မာ သည့္ စိတ္ဓာတ္ရိွသည္ဟု ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။ လက္ေတြ႕က်သူတစ္ခ်ဳိ႕က သူ႔ကုိ ေလာကႏွင့္အံမက်သူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ျမင္ၾကသည္။ တစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေက်ာင္းၿပီးကတည္းက ေရရာသည့္အလုပ္အကုိင္မရိွဘဲ ဦးေလးအိမ္တြင္ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္လုပ္ေနသူအျဖစ္ သေဘာထား ၾကသည္။ တကယ္ေတာ့လည္း ဦးေလးကိုယ္တုိင္ေတာင္ သူ႔ကုိ ဦးေခါင္းမွာ ဒဏ္ရာတစ္ခုရိွေနပံုမ်ဳိး ထင္မွတ္ထားကာ စိတ္မမွန္သူတစ္ေယာက္ လို ျမင္ေနတာ သူအသိပဲျဖစ္၏။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားလံုးတူညီေသာအခ်က္ကေတာ့ သူ႔ကုိ ေကာင္းေကာင္းနားမလည္ဘဲ ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္ ဆက္ဆံၾက တာပဲျဖစ္သည္။ တေလာက အဂၤလန္ႏုိင္ငံမွ ပုစဥ္းေလ့လာေရးအဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔ လာေရာက္မည္ဟု ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္တြင္ သူဖတ္႐ႈလုိက္ရ သည္။ ထိုအဖြဲ႕မွ လိုအပ္သည့္ အေထာက္အပံ့အျဖစ္ အိမ္ရွင္ႏိုင္ငံမွ ေဒသခံ ပုစဥ္းေလ့လာသူမ်ားကို လစာေကာင္းေကာင္းေပး၍ အဖြဲ႕၀င္အျဖစ္ လက္ခံ သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း သူဖတ္႐ႈလုိက္ရေသးသည္။ သူက ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ပုစဥ္းမ်ားကို သေဘာက်တတ္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ ငယ္ငယ္က ပုစဥ္းေလးမ်ားကို ဖမ္းၿပီး အၿမီးမွ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးရွည္ရွည္တစ္ေခ်ာင္းခ်ည္ကာ ကစားတတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ သူက အၿမဲရန္ ျဖစ္တတ္သူလည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူ႔အခန္းထဲတြင္ အေရာင္အေသြးစံုေသာ ပုစဥ္းမ်ားကုိ အခန္းတံခါးမ်ား ပိတ္ၿပီး အျဖဴေရာင္အတၱျဖင့္ ပိတ္ ေလွာင္ထားခဲ့ဖူးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ပုစဥ္းေလးမ်ားကို သူက နာက်င္ေအာင္ မည္သည့္အခါကမွ် မျပဳလုပ္ခဲ့ေပ။ တစ္စစႏွင့္ ပုစဥ္းေလးမ်ားကုိ စြဲလမ္းႏွစ္ၿခိဳက္စိတ္သည္ ကေလးဘ၀ ကုန္ဆံုးသြားေသာ္လည္း ေပ်ာက္ကြယ္မသြားဘဲ ထူးဆန္းစြာပင္ သူ႔အရြယ္ႏွင့္ လိုက္ကာ မယံုႏုိင္စရာ ႀကီးထြားရင့္သန္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ပုစဥ္းမ်ားကို ေယဘူယ် အားျဖင့္ ပုစဥ္းႀကီး Dragonflies ႏွင့္ ပုစဥ္းငယ္ Damselflies ဟုႏွစ္မ်ဳိး ခြဲျခားႏုိင္သည္။ ပုစဥ္းႀကီး Dragonflies မွာ ပုိႀကီးမားအၾကမ္းခံကာ နားသည့္အခါ တြင္ အေတာင္ပံေတြကုိ ေဘးတိုက္ျဖန္႔ကားထားေလ့ရိွၿပီး ပုစဥ္းငယ္ Damselflies မ်ားမွာမူ အရြယ္အစားေသးသြယ္ကာ နားသည့္အခါတြင္ အေတာင္ပံ မ်ားကို စုကာအေပၚသို႔ ေထာင္ထားတတ္ၾက၏။ ပုစဥ္းမ်ားသည္ ကမၻာေပၚတြင္ ေျမာက္မ်ားစြာေသာ မ်ဳိးစိတ္မ်ားရိွသည့္ အင္းဆက္မ်ားပင္ျဖစ္သည္။ သိပၸံအေခၚအားျဖင့္ Calopteryxs plendes ေက်ာက္မ်က္အေတာင္ Jewelin ( Calopteryn maculate) ပုစဥ္းမ်ဳိး၊ မိတ္လိုက္ေနေသာ တျခားပုစဥ္းစံုတြဲ ကုိ ဆြဲလား ရမ္းလား ထုေထာင္းလား ကုိက္လား လုပ္တတ္သည့္ အက်င့္ဆိုးရိွေသာ Stealers ပုစဥ္းမ်ဳိး၊ ႏွစ္ေပါင္း သန္း ၃၀၀ ေက်ာ္ေနထိုင္ရွင္သန္ ၿပီးေသာ Odonates သို႔မဟုတ္ toothedones ေခၚေသာ ပုစဥ္းမ်ဳိး၊ အထီးပဲျဖစ္ျဖစ္ အမပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ဆံုး အမကုိပဲ တျခားပုစဥ္းေတြထက္ ထိခိုက္ ဒဏ္ရာရေစေသာ Dragonhunter အမည္ရ (Hageinus brevistylus)ပုစဥ္းမ်ဳိး၊ Club tails ပုစဥ္းမ်ဳိး၊ ေျမာက္အေမရိကမွ bluets ဟုေခၚေသာ Enallagma ပုစဥ္းငယ္မ်ဳိး၊ ေက်ာက္မ်က္အေတာင္ ပုစဥ္းငယ္ ဒါမွမဟုတ္ တက္ၾကြသည့္ၾကက္ေသြးေရာင္ Darters ပုစဥ္းမ်ဳိး၊ စသျဖင့္.. ဒါေတြက ပုစဥ္းႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ အကင္းမွ်ေလာက္သာ ျဖစ္ေသာ မ်ဳိးစိတ္မ်ားျဖစ္သည္။ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ဂ်ီတီအိုင္တက္ရင္း အင္ဂ်င္နီယာပညာကုိ စိတ္မ၀င္စားဘဲ ေက်ာင္း၀န္းထဲပတ္ၿပီး ပုစဥ္းလုိက္ဖမ္းေနေသာသူ႔ကုိ ဂ်ီတီအိုင္တစ္ေက်ာင္းလံုးက ပုစဥ္းေကာင္ဟု နာမည္ေျပာင္ႏွင့္ သိထားၾကၿပီးၿပီ။ (၄) သည္ရက္ပုိင္းအတြင္း ကမ္း႐ိုးတန္းေဒသမ်ားေပၚ မာလာအမည္ရိွ မုန္တုိင္းတစ္ခု တုိက္ခတ္ရန္ အေၾကာင္းရိွသျဖင့္ ဘယ္ကိုမွ မသြားလာမိပဲ အိမ္မွာပဲ သူၿငိမ္ေနမိသည္။ မုန္တုိင္းရိွေသာေၾကာင့္ ရာသီဥတုကလည္း အရင္လို အျပင္မွာ သိပ္မေကာင္းလွေပ။ ထိုရက္မ်ားက ေကာင္းကင္ သည္ အၿမဲလိုလိုညိဳေမွာင္ေနတတ္ကာ ေလျပင္းမ်ားလည္း မၾကာခဏတုိက္ခတ္ေနေသာေၾကာင့္ အခန္းျပတင္းေပါက္မွ ျမင္ေနရေသာ ျမင္ကြင္းသည္ သူ႔အား လြမ္းစိတ္ျဖင့္ စိုထိုင္းေလးတြဲ႕ေနေစသည္။ မိုးေပါက္မ်ား သည္းထန္စြာ က်ဆင္းလာၿပီဆိုလွ်င္ ဖတ္လက္စ စာအုပ္တစ္ အုပ္ကုိ လက္မွကုိင္ကာ ျပတင္းေပါက္ နားတိုးေရြ႕ထိုင္ရင္း ဘ၀ရဲ႕ မေရရာမႈေတြကုိ သူဆင္ျခင္မိတတ္ေသးသည္။ လူတခ်ဳိ႕သည္ ေတာင္တက္ဖို႔ ေမြးဖြားလာၿပီး လူတခ်ဳိ႕သည္ မီးပံုးပ်ံစီးဖို႔ ေမြးဖြားလာသည္။ လူတခ်ဳိ႕သည္ သာသနာျပဳဖို႔ ေမြးဖြားလာကာ လူတခ်ဳိ႕သည္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၀တ္ဖို႔ ေမြးဖြားလာသည္။ လူတခ်ဳိ႕သည္ ဗိုလ္က် စိုးမိုးဖို႔ ေမြးဖြားလာ၍ လူတခ်ဳိ႕သည္ မာသာထရီဇာျဖစ္ဖို႔ ေမြးဖြားလာသည္။ လူတခ်ဳိ႕သည္ ႐ံု၀င္ေပါက္ေစာင့္ လက္မွတ္ေတာင္းဖို႔ ေမြးဖြားလာကာ ေနာက္ထပ္ လူတခ်ဳိ႕သည္ ကျပေဖ်ာ္ေျဖဖို႔ ေမြးဖြားလာ ၾကသည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဟာမိုနီေျပျပစ္ေသာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လို ေလာကတြင္ သူက ဘာအတြက္ေမြးဖြားလာရပါသနည္း။ သူ႔ကုိ စိတၱဇေရာဂါသည္ တစ္ေယာက္လို ဆက္ဆံတတ္သည့္ ဦးေလးအတြက္လား။ အဂၤလန္မွ လာေရာက္မည္ၾကားရေသာ ပုစဥ္းေလ့လာေရးအဖြဲ႕အတြက္လား။ ဘယ္တုန္းကမွ သူ႔အေပၚ နားမလည္ေသာ သူကလည္း ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ စိတ္မ၀င္စားခဲ့ေသာ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ၿငိစြန္းဖူးခဲ့သည့္ ခ်စ္သူေတြ အတြက္လား၊ မေရရာပါ။ ျပတင္းေပါက္မွ ျမင္ရသည့္အတုိင္းပင္ ျမင္ကြင္းတစ္ခုလံုးသည္ မိုးသည္းထဲ မည္းမည္းေမွာင္ေနကာ သူ႔အတြက္ အလင္းေရာင္ ေပ်ာက္ဆံုးေန၏။ မနက္ျဖန္ အေရွ႕အရပ္မွ ေနထြက္မည္ဟု မည္သူေျပာႏုိင္သနည္း။ မနက္ျဖန္ဆိုသည္မွာ မေရရာပါ။ အေရွ႕အရပ္ဆိုသည္မွာ မေရရာပါ။ ေနထြက္မည္ဆိုျခင္းမွာ မေရရာပါ။ မနက္ျဖန္ အေရွ႕အရပ္မွ ေနထြက္မည္ဟု ေျပာသူ လည္း မေရရာပါ။ အခ်ိန္ကာလေတြက လက္ပတ္ နာရီေတြထဲမွာ တစ္ခ်က္ခ်က္ သြားေနသည္။ သုိ႔ရာတြင္ အခ်ိန္ကာလသည္ နာရီဒိုင္ခြက္မ်ားထဲ ပုန္းေအာင္း ေနျခင္းမဟုတ္ဘဲ နာရီဒိုင္ခြက္မ်ား ကသာ အခ်ိန္ကာလကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ဖို႔ ႀကိဳးစားထားတာ ျဖစ္ေၾကာင္း သူတို႔အားလံုး သေဘာေပါက္ဖို႔ လိုအပ္မည္ကုိ သေဘာေပါက္ေအာင္ ရွင္းျပရန္ သူ႔တြင္ သေဘာမရိွေတာ့ပါ။ (၅) အစဥ္အၿမဲ စိုေျပလန္းဆန္းေနသည့္ သူမ၏ေတးသြားမ်ားတြင္ သူေမ့ေလ်ာ့ေပ်ာ္၀င္ေနသည္။ ထိုေတးသြားမ်ားထဲတြင္ သူ႔ဦးေခါင္းေပၚ နီးကပ္ စြာ ၿပိဳဆင္းက်လာေသာ တိမ္မည္းထုထည္ႀကီးမ်ား ရိွသည္။ ဟိုးအေ၀းမွ တေရြ႕ေရြ႕နီးကပ္လာေနသည့္ ေအးစက္စက္ ဓားသြားမ်ား ရိွသည္။ အေမွာင္ ျဒပ္သားေနာက္ကြယ္မွ ကံၾကမၼာ၏ ၾကာပြတ္သံမ်ားရိွသည္။ ဒီမွာ… ငါက ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မၾကားႏုိင္တဲ့ အနက္ေရာင္ ျမည္တမ္းမႈတစ္ခုပါ။ ဘ၀ရဲ႕ ေထာင့္ခ်ဳိးတုိင္းမွာ ေဆးစက္ေတြ မွိန္ ေဖ်ာ့ျပယ္လြင့္လို႔…။ စိတ္ျဖစ္စဥ္စီးဆင္းမႈတုိင္းဟာ ထစ္အေႏွာင့္ေႏွး လို႔…။ ေတာင့္တျခင္းအာသီသမွန္သမွ် ခါးဆူးၾကမ္း ေညႇာ္လို႔…။ တကယ္ပါ…ငါက ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မၾကားႏိုင္တဲ့ အနက္ေရာင္ ျမည္တမ္းမႈတစ္ခုပါ။ အနက္ေရာင္ျမည္တမ္းမႈတစ္ခုပါ… အနက္ေရာင္ျမည္တမ္းမႈ…။ အနက္ေရာင္….။ အနက္…။ အ အ အ အား အား “အား´´ အိပ္မက္မွ လန္႔အႏုိးတြင္ သူ႔စိတ္ေတြ ေပ်ာ့ၿပဲႏံုးခ်ိေနသည္။ ထံုးစံအတိုင္း အိပ္မက္ထဲတြင္ သူမက စကားလံုးေတြ လြဲေခ်ာ္ေနသည့္ ေတးသီ ခ်င္းမ်ားကို ဆိုျပေနျပန္သည္။ သူ အိပ္ရာေပၚမွ ခုန္ထလိုက္ကာ မီးခလုတ္ကို ဖြင့္လုိက္၏။ အာ႐ံုေျခာက္ပါးစလံုး ေမာပန္းလြန္းေနသျဖင့္ ေရကိုေတာင္ ခ်က္ခ်င္းေမာ့မေသာက္ႏုိင္။ ေရခြက္ကို အသာကုိင္ၿပီး အေမာေျဖေနရေသးသည္။ ေတာက္… ဒီမိန္းမ ငါ့အိပ္မက္ေတြထဲက ခုထိထြက္ မသြားေသးဘူး။ တစ္ခုခုကုိ သူ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနမိသည္။ ခဏၾကာေတာ့မွ ေရကုိ ကုန္စင္ေအာင္ သူတကြပ္ကြပ္ ေမာ့ေသာက္ပစ္လုိက္သည္။ ေရေသာက္ၿပီးသြားေသာအခါ ညေနက လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္မွာ ထိုင္ေနရင္း ဆုိင္ေရွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသည့္ သူ႔မိတ္ေဆြႏွင့္ တူလြန္းေသာ ငတိကို ဖ်ပ္ခနဲ အမွတ္ရမိလိုက္သည္။ အဲဒီေကာင္ ကလည္း ဘာျဖစ္လို႔ ညေနတုိင္း ငါေသာက္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရွ႕မွာမွ အားအားယားယား ျဖတ္ေလွ်ာက္ေနရတာလဲ။ စိတ္ေပါက္ေပါက္ျဖင့္ လက္ထဲမွ ဖန္ခြက္ လြတ္ကုိ တစ္ဖက္က အုတ္နံရံဆီ သူပစ္ေပါက္ခြဲပစ္လုိက္သည္။ “ခလြမ္း´´ ဖန္ခြက္လြတ္က်ကြဲသံက ညနက္ထဲမွာ က်ယ္ေလာင္စြာ တုန္ခါသြား၏။ သူအတန္ၾကာ သည္အတုိင္း ရပ္ေနမိသည္။ ညက ျပန္လည္လို႔ တိတ္ဆိတ္သြား၏။ အေ၀းမွ နာရီသံေခ်ာင္း သံုးခ်က္ေခါက္သံ ၾကားရေတာ့မွ အခန္းမီးကို ပိတ္ၿပီး ကုတင္ေပၚ သူေျခပစ္လက္ပစ္ လွဲေလ်ာင္းလိုက္သည္။ သူအိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး မၾကာမီမွာပင္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က စကားလံုး ေတြ လြဲေခ်ာ္ေနသည့္ ေတးသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိ ဆိုျပရန္ အိပ္မက္ထဲ ေရာက္ရိွလာျပန္သည္။ သူ မနက္အိပ္ယာမွ ႏိုးထေသာအခါ အသင့္ေရာက္ရိွေနသည့္ သတင္းစာထဲတြင္ သူႀကိဳက္ေသာ စာေရးဆရာေၾကာင္ခ်ီး၏ စာအုပ္သစ္ေၾကာ္ျငာကုိ ေတြ႕လိုက္ရၿပီး တစ္ဖက္စာ မ်က္ႏွာတြင္မူ အဂၤလန္ႏုိင္ငံမွ ပုစဥ္းေလ့လာေရးအဖြဲ႕သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔ လာေရာက္ရန္ မေသခ်ာေတာ့ေၾကာင္း ေရးသားထားသည့္ သတင္း ကုိ ဖတ္႐ႈလိုက္ရေလ၏။ 

**လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္** 

ပုစဥ္းမ်ိဳးစိတ္အေခၚအေ၀ၚမ်ားအား နည္းပညာဂ်ာနယ္တစ္ခုမွ ယူပါသည္။ 
ရတီ၊ စက္တင္ဘာ ၂၀၀၇

-မေရမရာ ဖီလိုဆိုဖာ-

ဤဇာတ္လမ္းကို ကြၽန္ေတာ္၏အျခားေသာ ခပ္ညံ့ညံ့ဇာတ္လမ္းမ်ားအတုိင္း အဆီအေငၚမတည့္ေသာ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ားျဖင့္ အေျချပဳဖြဲ႔တည္ ထားပါသည္။ (၁) ကမၻာေက်ာ္လူလည္ႀကီးမ်ား ကုမၸဏီအမွတ္တံဆိပ္ပါ ဘီယာတစ္ဗူးအား ဖြင့္ေပါက္ေသာက္လိုက္ရာ အထဲမွ ျပင္းရွေသာ ဘီယာရည္မ်ားထြက္ က်မလာဘဲ ရယ္ေမာသံအတုမ်ားကသာ ရင္ဘတ္ထဲသို႔ တဟီးဟီး ဟားဟား ေအာ္ဟစ္စီးဆင္းသြားၾကေလသည္။ ထုိရယ္ေမာသံအတုမ်ားထဲတြင္ သူ႔မိတ္ေဆြမ်ား၏ ရယ္ေမာသံအတုမ်ား၊ တီဗြီေၾကာ္ျငာတစ္ခုထဲမွ ရယ္ေမာသံအတုမ်ား၊ သူ႔ခ်စ္သူမ်ား၏ ရယ္ေမာသံအတုမ်ား၊ အညံ့စား၀တၳဳတစ္ပုဒ္ထဲမွ ရယ္ေမာသံအတုမ်ားႏွင့္ မရယ္ရေသာ ျပက္လံုးတစ္ခုမွ ရယ္ေမာသံအတုမ်ား စသည္တို႔ ပါ၀င္ ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္မ်ားဆီမွ သူမ၏ ရယ္ေမာသံမ်ားကေတာ့ အစစ္ျဖစ္ခဲ့ႏုိင္ပါသည္။ အဲသည့္ေန႔က သူမသည္ ထံုးစံအတိုင္း စာသားပါအေၾကာင္းအရာမ်ား လြဲေခ်ာ္ေနသည့္ ေတးသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ခပ္တည္တည္ပင္ သီဆိုေနခဲ့ ပါသည္။ သူမသီခ်င္းဆိုလွ်င္ အၿမဲတမ္းပင္ မူရင္းသီခ်င္းစာသားႏွင့္ လြဲေခ်ာ္ေသာ စာသားမ်ားသာ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ သူကလည္း ထိုအ ေၾကာင္းကုိ ဘယ္တုန္းကမွ် သူမအား ဖြင့္ဟေမးျမန္း ေျပာဆိုျခင္းမရိွခဲ့ဖူးးပါ။ လူ႔ဘ၀ဆိုသည္မွာ စာသားႏွင့္သံစဥ္ ထာ၀ရမွန္ကန္ေနသည့္ ေတး သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္ေနႏုိင္မည္ မဟုတ္လား။ သူ႔အတြက္ ထူးျခားေနျခင္းက လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္မ်ားဆီမွ သူမ၏ ရယ္ေမာသံမ်ား…၊ သူမ၏ လႈပ္ရွားဟန္မ်ား…၊ သူမ၏ ထံုးစံအတိုင္း စာသားႏွင့္ အေၾကာင္းအရာ လြဲေခ်ာ္ေနသည့္ ေတးသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို သီဆိုေနပံုမ်ားကုိ ယခုရက္ပုိင္းတြင္ မၾကာခဏဆိုသလို အိပ္မက္မက္ေနမိျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုျဖစ္ရပ္သည္ သူမည္သုိ႔မွ် ႀကိဳတင္ရည္ရြယ္ထားျခင္းမရိွေသာ ျဖစ္ရပ္လည္း ျဖစ္ေနသည္။ သူက ျခေတာင္ပို႔ကုိ ၿခံခတ္ၿပီး အေမႊးတိုင္ထြန္း ပူေဇာ္တတ္သူမဟုတ္ေပ။ သူက လမ္းေလွ်ာက္ရင္း နားစြန္နားဖ်ားၾကားရတတ္ေသာ သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ကို အေရးလုပ္ လိုက္ဆိုတတ္သူလည္း မဟုတ္ေပ။ သူက အမ်ားသံုးအိမ္သာထဲမွ ႐ုပ္ပံုႏွင့္ စာသားမ်ားကို တကူးတက ကုန္းကြၿပီး ဖတ္႐ႈ တတ္သူလည္း မဟုတ္ေပ။ သူက စိတ္နယ္လြန္ ျဖစ္ရပ္ဆန္းတို႔အေပၚ ထူးဆန္းကာ ယံုၾကည္တတ္သူလည္း မဟုတ္ေပ။ သို႔ေသာ္ အခုတေလာ အိပ္မက္တစ္ခုတည္းကိုပဲ ထပ္ခါထပ္ခါ မက္ေနရျခင္းကုိေတာ့ သူ ဘာမွမတတ္ႏုိင္ပါ။ ေတြးမိလွ်င္ ေအာင့္သက္သက္ျဖစ္ရ၏။ တစ္စံုတစ္ရာ ကုိ သူနည္းနည္းစိတ္တိုမိသည္။ ဘယ္က တစ္စံုတစ္ရာကုိ စိတ္တိုရမွန္းလည္းမသိ။ သူထပ္ၿပီးေတာ့ ဘာမွမတတ္ႏုိင္ေတာ့ပါ။ ဟိုတစ္ခ်ိန္တုန္းကေတာ့ သူမသည္ သူသီးသန္႔စဥ္းစားေတြးေခၚရေလာက္ေအာင္ သူ႔ရင္ဘတ္ထဲမွာ ေနရာမယူႏုိင္ခဲ့ပါ။ သူမသည္ သူ႔အတြက္ စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ႕ အတန္းေဖာ္တစ္ေယာက္မွ်သာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဒါဆိုလွ်င္ သူမကေရာ သူ႔အေပၚ မည္ကဲ့သို႔ ယံုၾကည္မႈမ်ဳိး ရိွခဲ့သလဲ။ သာမန္ယံု ၾကည္မႈ မ်ဳိးပဲလား။ ဒီထက္ ပိုေသးခဲ့သလား။ သူ မသိပါ။ အရာရာဟာ ေ၀၀ါးအံု႔ဆိုင္းေနသည္။ ေသခ်ာမႈမရိွ။ ေသခ်ာတာက သူမ အခုတေလာ သူ႔အိပ္မက္ေတြထဲ၀င္ၿပီး အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ သီခ်င္းေတြဆိုျပၿပီး ေႏွာင့္ယွက္ေနျခင္းပဲ ျဖစ္သည္။ ေကာင္မ ေလးေရ… ေက်းဇူးျပဳ၍ ငါ့အိပ္မက္ေတြ နင့္ေၾကာင့္ အပ္ေၾကာင္း မထပ္ပါေစနဲ႔…။ (၂) စာေရးဆရာေၾကာင္ခ်ီးရဲ႕ စာမ်ားကို သူေတာ္ေတာ္ သေဘာက်သည္။ ထိုစာေရးဆရာရဲ႕ စာေတြက ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးႏွင့္ နံသည္။ ထိုကဲ့သို႔ နံေန ျခင္းကပင္ စာေတြရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကုိ တနည္းအားျဖင့္ ေဖာ္ေဆာင္ေပးေနျခင္းျဖစ္သည္။ စာေရးဆရာေၾကာင္ခ်ီးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးထုတ္စာအုပ္ကို အသာခ်လိုက္ကာ လက္ဖက္ရည္ကို သူေမာ့ေသာက္လိုက္သည္။ ထိုေမာ့အေသာက္ေလးမွာပဲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရွ႕မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားေသာ အဲသည္ငတိကုိ သူေတြ႕မိလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ အဲသည့္ငတိဆိုသည္မွာ ႏွစ္ကာလအတန္ၾကာေအာင္ သူႏွင့္ ေ၀းကြာခဲ့ရသည့္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ႏွင့္တူေသာ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္၏။ ႏွစ္ေတြ ၾကာျမင့္လြန္းေသာေၾကာင့္ ထိုမိတ္ေဆြလိုလို၊ သူစိမ္းလိုလို ငတိကို သူ႔စိတ္ထဲမွ ေကာင္းစြာမခြဲျခားႏုိင္။ သူ႔မိတ္ေဆြမ်ား ျဖစ္ေနမလား။ ဒါမွ မဟုတ္ လူခ်င္းဆင္တာပဲလား။ ျမဴလိုလို ႏွင္းလိုလို အေငြ႕ျဖဴျဖဴေတြထဲ သူနစ္ေနသည္။ ဘာကိုမွ သဲကြဲစြာ မျမင္ရ။ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ သဲသဲ ကြဲကြဲျဖစ္ခ်င္ရင္ အဲသည္ ငတိကို လွမ္းေခၚလိုက္ေလ။ ဟင့္အင္း… ေနဦး.. မေခၚနဲ႔ဦး။ သြားပေလ့ေစ…။ ျပတ္သားေသခ်ာမႈဆိုတာ ကိစၥတိုင္း အတြက္ လိုအပ္တာမဟုတ္ ဘူးေလ။ သူ မေခၚျဖစ္ေတာ့။ လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို ကုိင္လ်က္သား သူငိုင္ေနမိသည္။ ျမဴလိုလို ႏွင္းလိုလို အေငြ႕ျဖဴျဖဴေတြၾကား သူငိုင္ေနမိသည္။ မႈန္၀ါး၀ါးအသိတရား တစ္ခုေပၚ နားခုိၿပီး သူငိုင္ေနမိသည္။ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတာ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္သည့္ ေရႊအိုေရာင္အနာဂတ္ရဲ႕ တစ္ဖက္ကမ္းအေမွာင္ထုထဲတြင္ သူငိုင္ ေနမိသည္။ လူဆိုတာက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထုိင္ေသာအခါမ်ဳိးမွာေတာင္ ကိုယ္ေျပာသည့္စကားကုိ တစ္ဖက္လူ တယံုတၾကည္ နားေထာင္ေပးေစခ်င္ ေသာ တစ္ဖက္သတ္ဆန္ဆန္ သတၱ၀ါျဖစ္သည္။ ထိုသတၱ၀ါမ်ားသည္ ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈ အခံခ်င္ဆံုးႏွင့္ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရမႈ အနည္းဆံုး သတၱ၀ါမ်ား လည္း ျဖစ္သည္။ သူကေတာ့ ေလၾကမ္းၾကမ္းတိုက္လွ်င္ပင္ လြင့္ပါသြားမည့္ စကၠဴစုတ္လို အေတြးအေခၚရိွသည့္ လူမ်ဳိးႏွင့္ေသာ္လည္ေကာင္း၊ လက္ဖက္ရည္ စားပြဲေပၚ သံ႐ိုက္ထားသလို တရားေသေရွး႐ိုးစြဲ အယူအဆရိွသူမ်ားႏွင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း တစ္စားပြဲတည္း အတူမထိုင္လိုပါ။ ထိုအစြန္းတရားမ်ားမွ ကင္းကြာလိုလွ်င္ လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚတတ္ဖို႔ လိုေပလိမ့္မည္။ ခုေလာက္ဆို အဲသည္ ငတိကေရာ ဘယ္လိုေတြးေခၚသူ ျဖစ္ေနမွာပါလဲ။ ထားလိုက္ပါ။ “လမ္းခ်င္းတူရင္ လူခ်င္းေတြ႕ၾကမယ္´´ဆိုတဲ့ စကားရိွတာပဲေလ။ မပ်က္မကြက္ ေရာက္လာမည္ဆိုေသာ ႏွင္း၀တ္႐ံုၿခံဳလႊာၿမိဳ႕ေတာ္ဆီမွ ခ်စ္သူရဲ႕ ကတိစကားမ်ားသည္ ေလေပြအေသးစားတစ္ခုလို ေပါ့ပါးစြာ လြင့္ပါးပ်က္ျပယ္သြားခဲ့ေလၿပီ။ အလင္းမႈန္အလင္းစက္ေတြအတိၿပီးသည့္ ေခတ္ႀကီးတစ္ေခတ္လံုးလံုးမွာ ငါက သတၱိရိွရိွ ေနာက္ဆုတ္ေနခဲ့တာ ပါ။ ေျပာပါ…။ ေျပာလိုက္စမ္းပါ..။ ငါ့ အႏုပညာေက်ာတစ္ျပားစာေတာင္ ေနရာေလးခ်ခြင့္မရတဲ့ ျမန္မာစာေပေလာကႀကီးကိုေလ…။ ငါက သိပ္ျမတ္ႏိုး ေၾကာင္း ေျပာလိုက္စမ္းပ။ ဟိုးကျမင္ေနရတဲ့ ပါတိတ္အက်ႌႀကီး လွမ္းထားတာ ေတာ္ေတာ္ၾကည့္ရဆိုးတာပဲ။ ဘာျဖစ္လဲ… အဲသည့္ ပုတ္အဲ့နံေစာ္ေနတဲ့ လူမႈဆက္ဆံေရးေတြ မ်ဳိမက်လို႔ လက္ထိုးအန္ပစ္ခဲ့တာ…။ ကႏုတ္ပန္းႏြယ္အဆင္အကြက္ေတြျဖင့္ ေရးျခစ္ထားေသာ ကယုကယမုသား စကားမ်ားသည္ အခ်စ္က်မ္းစာရဲ႕ အ႐ုဏ္တက္ေနထြက္စမွာပင္ ပုိး၀င္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဟုတ္ကဲ့… စာေရးဆရာေၾကာင္ခ်ီးရဲ႕ စာေတြ က ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးႏွင့္ နံပါသည္။ (၃) အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ရည္းစားမ်ားေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ သူ႔မွာ ရိွခဲ့ဖူးသည္။ ထိုသူငယ္ခ်င္းက သူရည္စားမ်ားမ်ား ထားရတာ “အပ်င္းေျပဖို႔ပါ´´ဟု ဆိုသည္။ အလုပ္တစ္ခုတြင္ တစ္ေနကုန္ အခ်ိန္ရလွ်င္ရသလို သၾကားလံုးငံုေနေသာ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ဆီမွ “တို႔က အပ်င္းေျပ သၾကားလံုး ငံုတာပါ´´ဆိုၿပီး ေျပာသံၾကားဖူးသည္။ ဟိုတေလာက သူ႔မိတ္ေဆြတစ္ဦး ေဘာလံုးပြဲေလာင္း ရာတြင္ သိန္း ၃၀ ခန္႔ ဆံုး႐ႈံးသြားေသာ္လည္း ႀကံဳ၍ေမးၾကည့္ေသာအခါ “အပ်င္းေျပေလာက္ပါကြာ´´ ဟုေအးေအးေလးေျပာသည္။ (မွတ္ခ်က္။ ။ ထိုမိတ္ေဆြသည္ မိုးကုတ္သူေဌး တစ္ေယာက္၏ တစ္ဦးတည္းေသာသမီးကုိ မၾကာခင္ကမွ လက္ထပ္ထားသူ ျဖစ္သည္။) တစ္ခါကတလည္း သူ႔ညီငယ္အရြယ္ လူငယ္တစ္ေယာက္က အပ်င္းေျပေရးထားေသာ ကဗ်ာမ်ားကုိ မဂၢဇင္းတုိက္ေတြသို႔ ပုိ႔ခ်င္ေၾကာင္း မည္သို႔ ပို႔ရမည္မသိေၾကာင္း လာေျပာ၏။ ဘုရားေရ… အပ်င္းေျပဆိုေသာ အရာေတြထဲတြင္ အႏုပညာေရာ ပါ၀င္ေနၿပီလား။ ေဂၚဂင္ဟာ ပန္းခ်ီကုိ အပ်င္းေျပ႐ံုသက္သက္ ေရးဆြဲခဲ့တာလား။ “ေခ်ာက္ကမ္းပါးထဲမွ လူသားမ်ား´´ စာအုပ္ကုိ ဂ်က္လန္ဒန္က အပ်င္းေျပေရးခဲ့တာလား။ ဂ်ိမ္းဂြၽိဳက္(စ္)ကေတာ့ သူ႔ `ယူလီးဆီး´ ကုိ အပ်င္းေျပေရးခဲ့ျခင္း မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ အမွန္ေတာ့ လူေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ရည္ရြယ္ခ်က္တိတိက်က် မထားရိွဘဲ ဘာရယ္မဟုတ္ေသာ ကုိယ္တိုင္လည္း သာယာေနမိတတ္ေသာ ကိစၥရပ္ေလးေတြအေပၚ `အပ်င္းေျပ´ဟု ခပ္လြယ္လြယ္အမည္နာမ တပ္ ေခါင္းစီးထိုးလိုက္ၾကျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ေတြးၾကည့္လွ်င္ ထိုသို႔ ေခါင္းစီးထိုးလိုက္ၾကတာကုိက `အပ်င္းေျပ´ သေဘာ ျဖစ္ပံုရပါသည္။ သို႔ရာတြင္ `အပ်င္းေျပ´ ဆိုေသာ စကားလံုးသည္ ဆက္ဆံေရးနယ္ပယ္တြင္ မိမိတာ၀န္ယူမႈကုိ ကာကြယ္သည့္ အေသးသိမ္ဆံုးႏွင့္ အေကာင္း ဆံုးေသာ ဒိုင္းကာတစ္ခုျဖစ္ေနခဲ့ျခင္းကုိေတာ့ မည္သူ႔ကုိမွ် သူ မေျပာျပခ်င္ေတာ့ပါ။ သူကေတာ့ ရင္ခုန္စရာေကာင္းေသာ၊ စိတ္ကူးၾကြေစေသာ၊ ေသြးပူေႏြးေသာ၊ အစဥ္အၿမဲသစ္ဆန္းေနေသာ ယံုၾကည္ခ်က္တစ္ခုေနာက္ကိုသာ လိုက္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ သူ႔အေၾကာင္း အတြင္းသိတစ္ခ်ဳိ႕က သူ႔ကုိ မေရရာသည့္ လမ္းေလွ်ာက္သူဟု ေျပာၾကသည္။ ေနာက္တစ္ခ်ဳိ႕က သူ႔ထံတြင္ ခုိင္မာ သည့္ စိတ္ဓာတ္ရိွသည္ဟု ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။ လက္ေတြ႕က်သူတစ္ခ်ဳိ႕က သူ႔ကုိ ေလာကႏွင့္အံမက်သူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ျမင္ၾကသည္။ တစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေက်ာင္းၿပီးကတည္းက ေရရာသည့္အလုပ္အကုိင္မရိွဘဲ ဦးေလးအိမ္တြင္ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္လုပ္ေနသူအျဖစ္ သေဘာထား ၾကသည္။ တကယ္ေတာ့လည္း ဦးေလးကိုယ္တုိင္ေတာင္ သူ႔ကုိ ဦးေခါင္းမွာ ဒဏ္ရာတစ္ခုရိွေနပံုမ်ဳိး ထင္မွတ္ထားကာ စိတ္မမွန္သူတစ္ေယာက္ လို ျမင္ေနတာ သူအသိပဲျဖစ္၏။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားလံုးတူညီေသာအခ်က္ကေတာ့ သူ႔ကုိ ေကာင္းေကာင္းနားမလည္ဘဲ ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္ ဆက္ဆံၾက တာပဲျဖစ္သည္။ တေလာက အဂၤလန္ႏုိင္ငံမွ ပုစဥ္းေလ့လာေရးအဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔ လာေရာက္မည္ဟု ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္တြင္ သူဖတ္႐ႈလုိက္ရ သည္။ ထိုအဖြဲ႕မွ လိုအပ္သည့္ အေထာက္အပံ့အျဖစ္ အိမ္ရွင္ႏိုင္ငံမွ ေဒသခံ ပုစဥ္းေလ့လာသူမ်ားကို လစာေကာင္းေကာင္းေပး၍ အဖြဲ႕၀င္အျဖစ္ လက္ခံ သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း သူဖတ္႐ႈလုိက္ရေသးသည္။ သူက ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ပုစဥ္းမ်ားကို သေဘာက်တတ္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ ငယ္ငယ္က ပုစဥ္းေလးမ်ားကို ဖမ္းၿပီး အၿမီးမွ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးရွည္ရွည္တစ္ေခ်ာင္းခ်ည္ကာ ကစားတတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ သူက အၿမဲရန္ ျဖစ္တတ္သူလည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူ႔အခန္းထဲတြင္ အေရာင္အေသြးစံုေသာ ပုစဥ္းမ်ားကုိ အခန္းတံခါးမ်ား ပိတ္ၿပီး အျဖဴေရာင္အတၱျဖင့္ ပိတ္ ေလွာင္ထားခဲ့ဖူးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ပုစဥ္းေလးမ်ားကို သူက နာက်င္ေအာင္ မည္သည့္အခါကမွ် မျပဳလုပ္ခဲ့ေပ။ တစ္စစႏွင့္ ပုစဥ္းေလးမ်ားကုိ စြဲလမ္းႏွစ္ၿခိဳက္စိတ္သည္ ကေလးဘ၀ ကုန္ဆံုးသြားေသာ္လည္း ေပ်ာက္ကြယ္မသြားဘဲ ထူးဆန္းစြာပင္ သူ႔အရြယ္ႏွင့္ လိုက္ကာ မယံုႏုိင္စရာ ႀကီးထြားရင့္သန္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ပုစဥ္းမ်ားကို ေယဘူယ် အားျဖင့္ ပုစဥ္းႀကီး Dragonflies ႏွင့္ ပုစဥ္းငယ္ Damselflies ဟုႏွစ္မ်ဳိး ခြဲျခားႏုိင္သည္။ ပုစဥ္းႀကီး Dragonflies မွာ ပုိႀကီးမားအၾကမ္းခံကာ နားသည့္အခါ တြင္ အေတာင္ပံေတြကုိ ေဘးတိုက္ျဖန္႔ကားထားေလ့ရိွၿပီး ပုစဥ္းငယ္ Damselflies မ်ားမွာမူ အရြယ္အစားေသးသြယ္ကာ နားသည့္အခါတြင္ အေတာင္ပံ မ်ားကို စုကာအေပၚသို႔ ေထာင္ထားတတ္ၾက၏။ ပုစဥ္းမ်ားသည္ ကမၻာေပၚတြင္ ေျမာက္မ်ားစြာေသာ မ်ဳိးစိတ္မ်ားရိွသည့္ အင္းဆက္မ်ားပင္ျဖစ္သည္။ သိပၸံအေခၚအားျဖင့္ Calopteryxs plendes ေက်ာက္မ်က္အေတာင္ Jewelin ( Calopteryn maculate) ပုစဥ္းမ်ဳိး၊ မိတ္လိုက္ေနေသာ တျခားပုစဥ္းစံုတြဲ ကုိ ဆြဲလား ရမ္းလား ထုေထာင္းလား ကုိက္လား လုပ္တတ္သည့္ အက်င့္ဆိုးရိွေသာ Stealers ပုစဥ္းမ်ဳိး၊ ႏွစ္ေပါင္း သန္း ၃၀၀ ေက်ာ္ေနထိုင္ရွင္သန္ ၿပီးေသာ Odonates သို႔မဟုတ္ toothedones ေခၚေသာ ပုစဥ္းမ်ဳိး၊ အထီးပဲျဖစ္ျဖစ္ အမပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ဆံုး အမကုိပဲ တျခားပုစဥ္းေတြထက္ ထိခိုက္ ဒဏ္ရာရေစေသာ Dragonhunter အမည္ရ (Hageinus brevistylus)ပုစဥ္းမ်ဳိး၊ Club tails ပုစဥ္းမ်ဳိး၊ ေျမာက္အေမရိကမွ bluets ဟုေခၚေသာ Enallagma ပုစဥ္းငယ္မ်ဳိး၊ ေက်ာက္မ်က္အေတာင္ ပုစဥ္းငယ္ ဒါမွမဟုတ္ တက္ၾကြသည့္ၾကက္ေသြးေရာင္ Darters ပုစဥ္းမ်ဳိး၊ စသျဖင့္.. ဒါေတြက ပုစဥ္းႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ အကင္းမွ်ေလာက္သာ ျဖစ္ေသာ မ်ဳိးစိတ္မ်ားျဖစ္သည္။ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ဂ်ီတီအိုင္တက္ရင္း အင္ဂ်င္နီယာပညာကုိ စိတ္မ၀င္စားဘဲ ေက်ာင္း၀န္းထဲပတ္ၿပီး ပုစဥ္းလုိက္ဖမ္းေနေသာသူ႔ကုိ ဂ်ီတီအိုင္တစ္ေက်ာင္းလံုးက ပုစဥ္းေကာင္ဟု နာမည္ေျပာင္ႏွင့္ သိထားၾကၿပီးၿပီ။ (၄) သည္ရက္ပုိင္းအတြင္း ကမ္း႐ိုးတန္းေဒသမ်ားေပၚ မာလာအမည္ရိွ မုန္တုိင္းတစ္ခု တုိက္ခတ္ရန္ အေၾကာင္းရိွသျဖင့္ ဘယ္ကိုမွ မသြားလာမိပဲ အိမ္မွာပဲ သူၿငိမ္ေနမိသည္။ မုန္တုိင္းရိွေသာေၾကာင့္ ရာသီဥတုကလည္း အရင္လို အျပင္မွာ သိပ္မေကာင္းလွေပ။ ထိုရက္မ်ားက ေကာင္းကင္ သည္ အၿမဲလိုလိုညိဳေမွာင္ေနတတ္ကာ ေလျပင္းမ်ားလည္း မၾကာခဏတုိက္ခတ္ေနေသာေၾကာင့္ အခန္းျပတင္းေပါက္မွ ျမင္ေနရေသာ ျမင္ကြင္းသည္ သူ႔အား လြမ္းစိတ္ျဖင့္ စိုထိုင္းေလးတြဲ႕ေနေစသည္။ မိုးေပါက္မ်ား သည္းထန္စြာ က်ဆင္းလာၿပီဆိုလွ်င္ ဖတ္လက္စ စာအုပ္တစ္ အုပ္ကုိ လက္မွကုိင္ကာ ျပတင္းေပါက္ နားတိုးေရြ႕ထိုင္ရင္း ဘ၀ရဲ႕ မေရရာမႈေတြကုိ သူဆင္ျခင္မိတတ္ေသးသည္။ လူတခ်ဳိ႕သည္ ေတာင္တက္ဖို႔ ေမြးဖြားလာၿပီး လူတခ်ဳိ႕သည္ မီးပံုးပ်ံစီးဖို႔ ေမြးဖြားလာသည္။ လူတခ်ဳိ႕သည္ သာသနာျပဳဖို႔ ေမြးဖြားလာကာ လူတခ်ဳိ႕သည္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၀တ္ဖို႔ ေမြးဖြားလာသည္။ လူတခ်ဳိ႕သည္ ဗိုလ္က် စိုးမိုးဖို႔ ေမြးဖြားလာ၍ လူတခ်ဳိ႕သည္ မာသာထရီဇာျဖစ္ဖို႔ ေမြးဖြားလာသည္။ လူတခ်ဳိ႕သည္ ႐ံု၀င္ေပါက္ေစာင့္ လက္မွတ္ေတာင္းဖို႔ ေမြးဖြားလာကာ ေနာက္ထပ္ လူတခ်ဳိ႕သည္ ကျပေဖ်ာ္ေျဖဖို႔ ေမြးဖြားလာ ၾကသည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဟာမိုနီေျပျပစ္ေသာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လို ေလာကတြင္ သူက ဘာအတြက္ေမြးဖြားလာရပါသနည္း။ သူ႔ကုိ စိတၱဇေရာဂါသည္ တစ္ေယာက္လို ဆက္ဆံတတ္သည့္ ဦးေလးအတြက္လား။ အဂၤလန္မွ လာေရာက္မည္ၾကားရေသာ ပုစဥ္းေလ့လာေရးအဖြဲ႕အတြက္လား။ ဘယ္တုန္းကမွ သူ႔အေပၚ နားမလည္ေသာ သူကလည္း ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ စိတ္မ၀င္စားခဲ့ေသာ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ၿငိစြန္းဖူးခဲ့သည့္ ခ်စ္သူေတြ အတြက္လား၊ မေရရာပါ။ ျပတင္းေပါက္မွ ျမင္ရသည့္အတုိင္းပင္ ျမင္ကြင္းတစ္ခုလံုးသည္ မိုးသည္းထဲ မည္းမည္းေမွာင္ေနကာ သူ႔အတြက္ အလင္းေရာင္ ေပ်ာက္ဆံုးေန၏။ မနက္ျဖန္ အေရွ႕အရပ္မွ ေနထြက္မည္ဟု မည္သူေျပာႏုိင္သနည္း။ မနက္ျဖန္ဆိုသည္မွာ မေရရာပါ။ အေရွ႕အရပ္ဆိုသည္မွာ မေရရာပါ။ ေနထြက္မည္ဆိုျခင္းမွာ မေရရာပါ။ မနက္ျဖန္ အေရွ႕အရပ္မွ ေနထြက္မည္ဟု ေျပာသူ လည္း မေရရာပါ။ အခ်ိန္ကာလေတြက လက္ပတ္ နာရီေတြထဲမွာ တစ္ခ်က္ခ်က္ သြားေနသည္။ သုိ႔ရာတြင္ အခ်ိန္ကာလသည္ နာရီဒိုင္ခြက္မ်ားထဲ ပုန္းေအာင္း ေနျခင္းမဟုတ္ဘဲ နာရီဒိုင္ခြက္မ်ား ကသာ အခ်ိန္ကာလကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ဖို႔ ႀကိဳးစားထားတာ ျဖစ္ေၾကာင္း သူတို႔အားလံုး သေဘာေပါက္ဖို႔ လိုအပ္မည္ကုိ သေဘာေပါက္ေအာင္ ရွင္းျပရန္ သူ႔တြင္ သေဘာမရိွေတာ့ပါ။ (၅) အစဥ္အၿမဲ စိုေျပလန္းဆန္းေနသည့္ သူမ၏ေတးသြားမ်ားတြင္ သူေမ့ေလ်ာ့ေပ်ာ္၀င္ေနသည္။ ထိုေတးသြားမ်ားထဲတြင္ သူ႔ဦးေခါင္းေပၚ နီးကပ္ စြာ ၿပိဳဆင္းက်လာေသာ တိမ္မည္းထုထည္ႀကီးမ်ား ရိွသည္။ ဟိုးအေ၀းမွ တေရြ႕ေရြ႕နီးကပ္လာေနသည့္ ေအးစက္စက္ ဓားသြားမ်ား ရိွသည္။ အေမွာင္ ျဒပ္သားေနာက္ကြယ္မွ ကံၾကမၼာ၏ ၾကာပြတ္သံမ်ားရိွသည္။ ဒီမွာ… ငါက ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မၾကားႏုိင္တဲ့ အနက္ေရာင္ ျမည္တမ္းမႈတစ္ခုပါ။ ဘ၀ရဲ႕ ေထာင့္ခ်ဳိးတုိင္းမွာ ေဆးစက္ေတြ မွိန္ ေဖ်ာ့ျပယ္လြင့္လို႔…။ စိတ္ျဖစ္စဥ္စီးဆင္းမႈတုိင္းဟာ ထစ္အေႏွာင့္ေႏွး လို႔…။ ေတာင့္တျခင္းအာသီသမွန္သမွ် ခါးဆူးၾကမ္း ေညႇာ္လို႔…။ တကယ္ပါ…ငါက ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မၾကားႏိုင္တဲ့ အနက္ေရာင္ ျမည္တမ္းမႈတစ္ခုပါ။ အနက္ေရာင္ျမည္တမ္းမႈတစ္ခုပါ… အနက္ေရာင္ျမည္တမ္းမႈ…။ အနက္ေရာင္….။ အနက္…။ အ အ အ အား အား “အား´´ အိပ္မက္မွ လန္႔အႏုိးတြင္ သူ႔စိတ္ေတြ ေပ်ာ့ၿပဲႏံုးခ်ိေနသည္။ ထံုးစံအတိုင္း အိပ္မက္ထဲတြင္ သူမက စကားလံုးေတြ လြဲေခ်ာ္ေနသည့္ ေတးသီ ခ်င္းမ်ားကို ဆိုျပေနျပန္သည္။ သူ အိပ္ရာေပၚမွ ခုန္ထလိုက္ကာ မီးခလုတ္ကို ဖြင့္လုိက္၏။ အာ႐ံုေျခာက္ပါးစလံုး ေမာပန္းလြန္းေနသျဖင့္ ေရကိုေတာင္ ခ်က္ခ်င္းေမာ့မေသာက္ႏုိင္။ ေရခြက္ကို အသာကုိင္ၿပီး အေမာေျဖေနရေသးသည္။ ေတာက္… ဒီမိန္းမ ငါ့အိပ္မက္ေတြထဲက ခုထိထြက္ မသြားေသးဘူး။ တစ္ခုခုကုိ သူ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနမိသည္။ ခဏၾကာေတာ့မွ ေရကုိ ကုန္စင္ေအာင္ သူတကြပ္ကြပ္ ေမာ့ေသာက္ပစ္လုိက္သည္။ ေရေသာက္ၿပီးသြားေသာအခါ ညေနက လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္မွာ ထိုင္ေနရင္း ဆုိင္ေရွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသည့္ သူ႔မိတ္ေဆြႏွင့္ တူလြန္းေသာ ငတိကို ဖ်ပ္ခနဲ အမွတ္ရမိလိုက္သည္။ အဲဒီေကာင္ ကလည္း ဘာျဖစ္လို႔ ညေနတုိင္း ငါေသာက္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရွ႕မွာမွ အားအားယားယား ျဖတ္ေလွ်ာက္ေနရတာလဲ။ စိတ္ေပါက္ေပါက္ျဖင့္ လက္ထဲမွ ဖန္ခြက္ လြတ္ကုိ တစ္ဖက္က အုတ္နံရံဆီ သူပစ္ေပါက္ခြဲပစ္လုိက္သည္။ “ခလြမ္း´´ ဖန္ခြက္လြတ္က်ကြဲသံက ညနက္ထဲမွာ က်ယ္ေလာင္စြာ တုန္ခါသြား၏။ သူအတန္ၾကာ သည္အတုိင္း ရပ္ေနမိသည္။ ညက ျပန္လည္လို႔ တိတ္ဆိတ္သြား၏။ အေ၀းမွ နာရီသံေခ်ာင္း သံုးခ်က္ေခါက္သံ ၾကားရေတာ့မွ အခန္းမီးကို ပိတ္ၿပီး ကုတင္ေပၚ သူေျခပစ္လက္ပစ္ လွဲေလ်ာင္းလိုက္သည္။ သူအိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး မၾကာမီမွာပင္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က စကားလံုး ေတြ လြဲေခ်ာ္ေနသည့္ ေတးသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိ ဆိုျပရန္ အိပ္မက္ထဲ ေရာက္ရိွလာျပန္သည္။ သူ မနက္အိပ္ယာမွ ႏိုးထေသာအခါ အသင့္ေရာက္ရိွေနသည့္ သတင္းစာထဲတြင္ သူႀကိဳက္ေသာ စာေရးဆရာေၾကာင္ခ်ီး၏ စာအုပ္သစ္ေၾကာ္ျငာကုိ ေတြ႕လိုက္ရၿပီး တစ္ဖက္စာ မ်က္ႏွာတြင္မူ အဂၤလန္ႏုိင္ငံမွ ပုစဥ္းေလ့လာေရးအဖြဲ႕သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔ လာေရာက္ရန္ မေသခ်ာေတာ့ေၾကာင္း ေရးသားထားသည့္ သတင္း ကုိ ဖတ္႐ႈလိုက္ရေလ၏။ 

**လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္** 

ပုစဥ္းမ်ိဳးစိတ္အေခၚအေ၀ၚမ်ားအား နည္းပညာဂ်ာနယ္တစ္ခုမွ ယူပါသည္။ 
ရတီ၊ စက္တင္ဘာ ၂၀၀၇