>

-ခုနစ္သြယ္ေရာင္စဥ္ သက္တံပံုျပင္-

ေရာင္စဥ္ခုနစ္သြယ္ ယွက္ျဖာသန္းတဲ့ သက္တံခံုးကို မိုးရြာျပီးစ ေနေရာင္ျခည္ျဖာက်တဲ့ အခိုက္အတန္႔ မွာ ေတြ႕ဖူးၾကမွာပါ။ သက္တံေရာင္စဥ္ေတြထဲမွာ ပါ၀င္တဲ့၊ ျခားနားတဲ့အေရာင္ေတြရဲ႕ စုစည္းအားျပိဳင္မႈ၊ လိုက္ဖက္ညီညြတ္မႈေတြဟာ ျမင္ရသူတိုင္းရဲ႕ရင္မွာ စိတ္ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့မႈကို ပိုမို ရသေျမာက္ေအာင္ ျဖည့္ ဆည္းေပးပါတယ္။ ဒီသက္တံမွာ ပါ၀င္တဲ့ ေရာင္စဥ္တန္းေလးေတြလို ကြဲျပားျခားနားတဲ့ ဘ၀အျမင္၊ မတူညီတဲ့ ၀ါသနာ၊ တစ္ခါ တစ္ရံမွာ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္တဲ့ အမူအက်င့္ေလးေတြနဲ႔ စုစည္းေပါင္းစပ္ထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ခုနစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဒီသူငယ္ခ်င္း ခုနစ္ေယာက္က အလယ္တန္းတက္ကတည္းက တြဲခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြျဖစ္ျပီး အခု (ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ ၾကာခဲ့တဲ့) အခ်ိန္အထိလည္း စုစုစည္းစည္းနဲ႔ အခင္အမင္မပ်က္ ရွိေနၾကဆဲပါပဲ။ ဒီခုနစ္ေယာက္ရဲ႕အေၾကာင္းကို ပံုၾကမ္း ေရးျခစ္ ေကာက္ေၾကာင္းေဖာ္ရရင္ ... ပထမဦးဆံုးတစ္ေယာက္က "ျငိမ္း"တဲ့။ သူက ငယ္စဥ္ကတည္းက စီးပြားေရးကို စိတ္၀င္စားျပီး ဦးေဆာင္ တတ္တဲ့ အရည္အခ်င္းရွိသူ၊ အခုလက္ရွိလည္း ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းတစ္ခု လုပ္ကိုင္ေနျပီး ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သားေလးတစ္ေယာက္ကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့သူေပါ့။ သူ႔ရဲ႕ထူးျခားခ်က္က စကားတစ္ခြန္း စ,မေျပာခင္မွာ အျမဲ ရယ္ေမာတတ္တဲ့အက်င့္ ရွိတာပါပဲ။ သူနဲ႔ေတြ႕တိုင္း မရယ္ဘဲ မေနႏိုင္ေအာင္ ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္း ေျပာတတ္ဆိုတတ္တဲ့၊ ဟန္ေဆာင္မႈကင္းတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေပါ့။ နံပါတ္ႏွစ္က "လင္း"တဲ့။ "လင္း"ကေတာ့ ေရျခားေျမျခား တိုင္းျပည္တစ္ခုမွာ ကိုယ္၀ါသနာပါရာ အလုပ္ကို လုပ္ရင္း ဘ၀ကို ေပ်ာ္ေမြ႕ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္။ အေနေအးသလို အေတြးလည္း နက္တဲ့သူပါ။ သူငယ္ ခ်င္းေတြအေပၚ နားလည္စာနာတတ္ျပီး ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ ထုတ္မေျပာတတ္တဲ့၊ လွ်ိဳ႕၀ွက္တဲ့ ေကာင္မေလးေပါ့။ ေနာက္တစ္ေယာက္က "သီရိ"။ သီရိရဲ႕ ထူးျခားခ်က္က စကားအသံုးအႏႈန္း ၾကြယ္၀တယ္။ လူတစ္ဖက္သား နား၀င္ေအာင္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ စီကာပတ္ကံုး ေျပာတတ္တဲ့သူ။ ၾကား ဖူးျပီးသား ဟာသေတြေတာင္ သူမို႔ ျပန္ေျပာျပရင္ ပိုရယ္ရသလိုပဲ။ ဒါေပမဲ့ သီရိရဲ႕ ေနာက္ထပ္ ဆန္႔က်င္ ဘက္ျဖစ္တဲ့ ထူးျခားခ်က္တစ္ခုကေတာ့ စိတ္ထိခိုက္လြယ္တယ္။ အျပင္ပန္းက စိတ္မာသေယာင္ ထင္ရေပမဲ့ အတြင္းစိတ္က အရမ္းႏူးညံ့တယ္။ ၀မ္းနည္းစရာရွိရင္ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ မ်က္ႏွာေပၚမွာ အရိပ္ထင္ တတ္တဲ့သူ။ သူငယ္ခ်င္းေတြအေပၚ သည္းညည္းခံတတ္တဲ့၊ ျဖဴစင္တဲ့ ေကာင္မေလးပါ။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ "ခ်ယ္ရီ"တဲ့။ သူက သူငယ္ခ်င္းခုနစ္ေယာက္ထဲမွာ အသက္အငယ္ဆံုးျဖစ္ သလို အေခ်ာဆံုးဆိုလည္း မမွားပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ခါ သူ႔အျပဳအမူေတြက ကေလးဆန္သလိုရွိေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအေပၚမွာ သံေယာဇဥ္အၾကီးၾကီး ထားတဲ့သူေပါ့။ က်န္းမာေရးကို အျမဲ ဂရုတစိုက္ရွိတဲ့သူ မို႔လား မသိ။ သူမို႔ အာဂႏၲဳ ေရာဂါေတြကလည္း "နင္ေန ငါသြား"ဆိုသလို တစ္ခုပ်ာက္ရင္ တစ္ခုျဖစ္နဲ႔ သံသရာလည္ေနတဲ့၊ စာအသင္အျပေကာင္းတဲ့ ခင္မင္စရာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေပါ့။ ေနာက္ တစ္ေယာက္က "ငယ္ေလး"။ သူက အခုလက္ရွိ စာေပနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ထုတ္ေ၀ေရးတိုက္တစ္ခုမွာ အလုပ္ လုပ္ေနတဲ့၊ အျမဲ အလုပ္မ်ားနတဲ့သူေပါ့။ သူ႔ရဲ႕ထူးျခားခ်က္က အျပင္ပန္းမွာ အိေႁႏၵတစ္ခြဲသားနဲ႔လို႔ ထင္ ရေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ဆံုရင္ ေပါက္ကရေတြေျပာရင္း ရယ္ၾကတဲ့အခါ သူ႔ပံုစံက တကယ့္ကေလးေလး တစ္ေယာက္လို ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာတတ္သူပါ။ တစ္ခါတေလ သူ႔ရယ္သံကို နားေထာင္ရင္း လိုက္ရယ္မိတဲ့အခါ ရယ္သံေတြ မစဲႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ရတာကလည္း သူ႔ရဲ႕ ၀ိေသသတစ္ခုေပါ့။

ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္ နာမည္ကေတာ့ "သႏၲာ"တဲ့။ သူက သူငယ္ခ်င္းခုနစ္ေယာက္ ထဲမွာ ေမြးေန႔ေတြ စဥ္လိုက္ရင္ အသက္အၾကီးဆံုး ဆိုပါေတာ့။ သူကေတာ့ စကားေျပာရင္ ဟန္ပါပါေျပာတတ္တယ္။ အေတြး အေခၚလည္း ျမင့္တယ္။ အပ်ဳိၾကီးလုပ္မယ္လို႔ အျမဲေၾကြးေၾကာ္ေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္း ခုနစ္ေယာက္ထဲမွာ သူ႔ေလာက္ စန္းပြင့္တဲ့သူမရွိပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ "မြန္မြန္"က တစ္မ်ဳိး။ ဘယ္အရာမဆို ျမံဳစိစိနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕ဆႏၵကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ မထုတ္ေဖာ္တတ္တဲ့သူ။ အမ်ားသေဘာတူတဲ့ အရာသည္သာ သူ႔ဆႏၵလို႔ ခံယူထားတဲ့သူ။ စိတ္ပါလက္ပါ ရွိတဲ့အခါ စကားမ်ား၊ အရႊန္းေဖာက္တတ္သေလာက္၊ တစ္ခါတစ္ခါလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြေျပာသမွ် နားေထာင္သူသက္သက္ ျဖစ္တဲ့အခါလည္းျဖစ္။ သူခံစားမိသမွ်ေတြကို ကဗ်ာလည္း မမည္၊ အက္ေဆးလည္း မက်၊ ေဆာင္းပါးလည္း မျဖစ္၊ ၀တၳဳတိုလည္း မဟုတ္တဲ့ ဟိုတစ္စ၊ ဒီတစ္စေတြ စိတ္ကူးတည့္ရာ ေရးရင္း သူ႔စိတ္ကူးနဲ႔ သူ႔၀ါသနာကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနတဲ့သူေပါ့။ သူတို႔ခုနစ္ေယာက္ ဆံုမိျပီလားဆိုမွျဖင့္ တစ္ေန႔တာအတြင္း အေၾကာင္းအရာေပါင္း မ်ားစြာကို ဦးတည္ျပီး တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္ ေျပာၾကဆိုၾက၊ ျငင္းၾကခုံၾက၊ ေဆြးေႏြးၾက၊ ရယ္ေမာၾကနဲ႔ လက္ပံ ပင္ ဆက္ရက္က်တာထက္ဆိုးတဲ့ ဆူဆူညံညံအသံေတြနဲ႔ စည္ကားသက္၀င္တဲ့ စကား၀ိုင္းေလး ရဲ႕ဒဏ္ကို အမ်ားဆံုးခံရတာေတာ့ ျငိမ္းရဲ႕ မိသားစုမ်ားပါပဲ။ (သူတို႔ အျမဲလိုလို ဆံုေလ့ရွိတဲ့ေနရာက ျငိမ္းရဲ႕ အိမ္ေပါ့)။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆူညံဆူညံ အျပံဳးမပ်က္ဘဲ "ေနာက္လည္း လာလည္ၾကဦးေလ" လို႔ ေျပာေဖာ္ရတဲ့ ျငိမ္းရဲ႕ အစ္မေတြကို အားနာမိေပမဲ့ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ဆံုျပန္ရင္လည္း ဒီလိုပဲ ဆူညံ ရယ္ေမာမိၾကတာကလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္။ အဲဒီလို တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိး မတူညီတဲ့ ၀ါသနာ၊ အေတြးအေခၚ၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြရွိၾကေပမဲ့ ဒီေန႔အထိ သူတို႔တေတြ လက္တြဲမပ်က္ခဲ့တဲ့ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ကေတာ့ သူတို႔တစ္ဦးစီရဲ႕ရင္ထဲမွာ ျဖဴစင္တဲ့ခင္မင္မႈကို အျဖဴထည္သက္သက္ ထိန္းသိမ္းထားလို႔ပါပဲ။ သူတို႔ သူတို႔ေတြရဲ႕ ေလွ်ာက္လွမ္းရာ ဘ၀လမ္းမွာ ၾကမ္းတမ္း မႈ၊ ေခ်ာေမြ႕မႈ၊ ေကာက္ေကြ႕မႈ၊ ေျဖာင့္ျဖဴးမႈ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ၀မ္းနည္းမႈဆိုတဲ့ ေလာကဓံရဲ႕လက္ေဆာင္ေတြကို ပုထုဇဥ္လူသားေတြပီပီ လက္ခံေကာင္း လက္ခံခဲ့ရေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ အျဖဴေရာင္စည္း၀ိုင္းေလး ထဲမွာေတာ့ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္သားတည္း၊ တစ္ေျပးတည္း ညီတူညီမွ် ထားၾကတဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြက သူတို႔ေတြရဲ႕ တြဲလက္ကေလးေတြ ျပဳတ္မသြားရေအာင္ ခိုင္ခိုင္ျမဲျမဲ ခ်ည္ေႏွာင္လ်က္ ရွိေနဦးမွာပါပဲ။ 

(ကိုယ္စီကိုယ္စီ ဘ၀လမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းၾကတဲ့အခါ ခုနစ္ေယာက္လံုး ဆံုစည္းဖို႔မလြယ္ေတာ့တဲ့ အခ်စ္ ဆံုး သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ အမွတ္တရ) 

 **ျမ၀တီေဇာ္**

-ခုနစ္သြယ္ေရာင္စဥ္ သက္တံပံုျပင္-

ေရာင္စဥ္ခုနစ္သြယ္ ယွက္ျဖာသန္းတဲ့ သက္တံခံုးကို မိုးရြာျပီးစ ေနေရာင္ျခည္ျဖာက်တဲ့ အခိုက္အတန္႔ မွာ ေတြ႕ဖူးၾကမွာပါ။ သက္တံေရာင္စဥ္ေတြထဲမွာ ပါ၀င္တဲ့၊ ျခားနားတဲ့အေရာင္ေတြရဲ႕ စုစည္းအားျပိဳင္မႈ၊ လိုက္ဖက္ညီညြတ္မႈေတြဟာ ျမင္ရသူတိုင္းရဲ႕ရင္မွာ စိတ္ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့မႈကို ပိုမို ရသေျမာက္ေအာင္ ျဖည့္ ဆည္းေပးပါတယ္။ ဒီသက္တံမွာ ပါ၀င္တဲ့ ေရာင္စဥ္တန္းေလးေတြလို ကြဲျပားျခားနားတဲ့ ဘ၀အျမင္၊ မတူညီတဲ့ ၀ါသနာ၊ တစ္ခါ တစ္ရံမွာ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္တဲ့ အမူအက်င့္ေလးေတြနဲ႔ စုစည္းေပါင္းစပ္ထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ခုနစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဒီသူငယ္ခ်င္း ခုနစ္ေယာက္က အလယ္တန္းတက္ကတည္းက တြဲခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြျဖစ္ျပီး အခု (ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ ၾကာခဲ့တဲ့) အခ်ိန္အထိလည္း စုစုစည္းစည္းနဲ႔ အခင္အမင္မပ်က္ ရွိေနၾကဆဲပါပဲ။ ဒီခုနစ္ေယာက္ရဲ႕အေၾကာင္းကို ပံုၾကမ္း ေရးျခစ္ ေကာက္ေၾကာင္းေဖာ္ရရင္ ... ပထမဦးဆံုးတစ္ေယာက္က "ျငိမ္း"တဲ့။ သူက ငယ္စဥ္ကတည္းက စီးပြားေရးကို စိတ္၀င္စားျပီး ဦးေဆာင္ တတ္တဲ့ အရည္အခ်င္းရွိသူ၊ အခုလက္ရွိလည္း ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းတစ္ခု လုပ္ကိုင္ေနျပီး ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သားေလးတစ္ေယာက္ကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့သူေပါ့။ သူ႔ရဲ႕ထူးျခားခ်က္က စကားတစ္ခြန္း စ,မေျပာခင္မွာ အျမဲ ရယ္ေမာတတ္တဲ့အက်င့္ ရွိတာပါပဲ။ သူနဲ႔ေတြ႕တိုင္း မရယ္ဘဲ မေနႏိုင္ေအာင္ ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္း ေျပာတတ္ဆိုတတ္တဲ့၊ ဟန္ေဆာင္မႈကင္းတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေပါ့။ နံပါတ္ႏွစ္က "လင္း"တဲ့။ "လင္း"ကေတာ့ ေရျခားေျမျခား တိုင္းျပည္တစ္ခုမွာ ကိုယ္၀ါသနာပါရာ အလုပ္ကို လုပ္ရင္း ဘ၀ကို ေပ်ာ္ေမြ႕ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္။ အေနေအးသလို အေတြးလည္း နက္တဲ့သူပါ။ သူငယ္ ခ်င္းေတြအေပၚ နားလည္စာနာတတ္ျပီး ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ ထုတ္မေျပာတတ္တဲ့၊ လွ်ိဳ႕၀ွက္တဲ့ ေကာင္မေလးေပါ့။ ေနာက္တစ္ေယာက္က "သီရိ"။ သီရိရဲ႕ ထူးျခားခ်က္က စကားအသံုးအႏႈန္း ၾကြယ္၀တယ္။ လူတစ္ဖက္သား နား၀င္ေအာင္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ စီကာပတ္ကံုး ေျပာတတ္တဲ့သူ။ ၾကား ဖူးျပီးသား ဟာသေတြေတာင္ သူမို႔ ျပန္ေျပာျပရင္ ပိုရယ္ရသလိုပဲ။ ဒါေပမဲ့ သီရိရဲ႕ ေနာက္ထပ္ ဆန္႔က်င္ ဘက္ျဖစ္တဲ့ ထူးျခားခ်က္တစ္ခုကေတာ့ စိတ္ထိခိုက္လြယ္တယ္။ အျပင္ပန္းက စိတ္မာသေယာင္ ထင္ရေပမဲ့ အတြင္းစိတ္က အရမ္းႏူးညံ့တယ္။ ၀မ္းနည္းစရာရွိရင္ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ မ်က္ႏွာေပၚမွာ အရိပ္ထင္ တတ္တဲ့သူ။ သူငယ္ခ်င္းေတြအေပၚ သည္းညည္းခံတတ္တဲ့၊ ျဖဴစင္တဲ့ ေကာင္မေလးပါ။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ "ခ်ယ္ရီ"တဲ့။ သူက သူငယ္ခ်င္းခုနစ္ေယာက္ထဲမွာ အသက္အငယ္ဆံုးျဖစ္ သလို အေခ်ာဆံုးဆိုလည္း မမွားပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ခါ သူ႔အျပဳအမူေတြက ကေလးဆန္သလိုရွိေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအေပၚမွာ သံေယာဇဥ္အၾကီးၾကီး ထားတဲ့သူေပါ့။ က်န္းမာေရးကို အျမဲ ဂရုတစိုက္ရွိတဲ့သူ မို႔လား မသိ။ သူမို႔ အာဂႏၲဳ ေရာဂါေတြကလည္း "နင္ေန ငါသြား"ဆိုသလို တစ္ခုပ်ာက္ရင္ တစ္ခုျဖစ္နဲ႔ သံသရာလည္ေနတဲ့၊ စာအသင္အျပေကာင္းတဲ့ ခင္မင္စရာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေပါ့။ ေနာက္ တစ္ေယာက္က "ငယ္ေလး"။ သူက အခုလက္ရွိ စာေပနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ထုတ္ေ၀ေရးတိုက္တစ္ခုမွာ အလုပ္ လုပ္ေနတဲ့၊ အျမဲ အလုပ္မ်ားနတဲ့သူေပါ့။ သူ႔ရဲ႕ထူးျခားခ်က္က အျပင္ပန္းမွာ အိေႁႏၵတစ္ခြဲသားနဲ႔လို႔ ထင္ ရေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ဆံုရင္ ေပါက္ကရေတြေျပာရင္း ရယ္ၾကတဲ့အခါ သူ႔ပံုစံက တကယ့္ကေလးေလး တစ္ေယာက္လို ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာတတ္သူပါ။ တစ္ခါတေလ သူ႔ရယ္သံကို နားေထာင္ရင္း လိုက္ရယ္မိတဲ့အခါ ရယ္သံေတြ မစဲႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ရတာကလည္း သူ႔ရဲ႕ ၀ိေသသတစ္ခုေပါ့။

ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္ နာမည္ကေတာ့ "သႏၲာ"တဲ့။ သူက သူငယ္ခ်င္းခုနစ္ေယာက္ ထဲမွာ ေမြးေန႔ေတြ စဥ္လိုက္ရင္ အသက္အၾကီးဆံုး ဆိုပါေတာ့။ သူကေတာ့ စကားေျပာရင္ ဟန္ပါပါေျပာတတ္တယ္။ အေတြး အေခၚလည္း ျမင့္တယ္။ အပ်ဳိၾကီးလုပ္မယ္လို႔ အျမဲေၾကြးေၾကာ္ေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္း ခုနစ္ေယာက္ထဲမွာ သူ႔ေလာက္ စန္းပြင့္တဲ့သူမရွိပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ "မြန္မြန္"က တစ္မ်ဳိး။ ဘယ္အရာမဆို ျမံဳစိစိနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕ဆႏၵကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ မထုတ္ေဖာ္တတ္တဲ့သူ။ အမ်ားသေဘာတူတဲ့ အရာသည္သာ သူ႔ဆႏၵလို႔ ခံယူထားတဲ့သူ။ စိတ္ပါလက္ပါ ရွိတဲ့အခါ စကားမ်ား၊ အရႊန္းေဖာက္တတ္သေလာက္၊ တစ္ခါတစ္ခါလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြေျပာသမွ် နားေထာင္သူသက္သက္ ျဖစ္တဲ့အခါလည္းျဖစ္။ သူခံစားမိသမွ်ေတြကို ကဗ်ာလည္း မမည္၊ အက္ေဆးလည္း မက်၊ ေဆာင္းပါးလည္း မျဖစ္၊ ၀တၳဳတိုလည္း မဟုတ္တဲ့ ဟိုတစ္စ၊ ဒီတစ္စေတြ စိတ္ကူးတည့္ရာ ေရးရင္း သူ႔စိတ္ကူးနဲ႔ သူ႔၀ါသနာကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနတဲ့သူေပါ့။ သူတို႔ခုနစ္ေယာက္ ဆံုမိျပီလားဆိုမွျဖင့္ တစ္ေန႔တာအတြင္း အေၾကာင္းအရာေပါင္း မ်ားစြာကို ဦးတည္ျပီး တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္ ေျပာၾကဆိုၾက၊ ျငင္းၾကခုံၾက၊ ေဆြးေႏြးၾက၊ ရယ္ေမာၾကနဲ႔ လက္ပံ ပင္ ဆက္ရက္က်တာထက္ဆိုးတဲ့ ဆူဆူညံညံအသံေတြနဲ႔ စည္ကားသက္၀င္တဲ့ စကား၀ိုင္းေလး ရဲ႕ဒဏ္ကို အမ်ားဆံုးခံရတာေတာ့ ျငိမ္းရဲ႕ မိသားစုမ်ားပါပဲ။ (သူတို႔ အျမဲလိုလို ဆံုေလ့ရွိတဲ့ေနရာက ျငိမ္းရဲ႕ အိမ္ေပါ့)။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆူညံဆူညံ အျပံဳးမပ်က္ဘဲ "ေနာက္လည္း လာလည္ၾကဦးေလ" လို႔ ေျပာေဖာ္ရတဲ့ ျငိမ္းရဲ႕ အစ္မေတြကို အားနာမိေပမဲ့ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ဆံုျပန္ရင္လည္း ဒီလိုပဲ ဆူညံ ရယ္ေမာမိၾကတာကလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္။ အဲဒီလို တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိး မတူညီတဲ့ ၀ါသနာ၊ အေတြးအေခၚ၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြရွိၾကေပမဲ့ ဒီေန႔အထိ သူတို႔တေတြ လက္တြဲမပ်က္ခဲ့တဲ့ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ကေတာ့ သူတို႔တစ္ဦးစီရဲ႕ရင္ထဲမွာ ျဖဴစင္တဲ့ခင္မင္မႈကို အျဖဴထည္သက္သက္ ထိန္းသိမ္းထားလို႔ပါပဲ။ သူတို႔ သူတို႔ေတြရဲ႕ ေလွ်ာက္လွမ္းရာ ဘ၀လမ္းမွာ ၾကမ္းတမ္း မႈ၊ ေခ်ာေမြ႕မႈ၊ ေကာက္ေကြ႕မႈ၊ ေျဖာင့္ျဖဴးမႈ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ၀မ္းနည္းမႈဆိုတဲ့ ေလာကဓံရဲ႕လက္ေဆာင္ေတြကို ပုထုဇဥ္လူသားေတြပီပီ လက္ခံေကာင္း လက္ခံခဲ့ရေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ အျဖဴေရာင္စည္း၀ိုင္းေလး ထဲမွာေတာ့ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္သားတည္း၊ တစ္ေျပးတည္း ညီတူညီမွ် ထားၾကတဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြက သူတို႔ေတြရဲ႕ တြဲလက္ကေလးေတြ ျပဳတ္မသြားရေအာင္ ခိုင္ခိုင္ျမဲျမဲ ခ်ည္ေႏွာင္လ်က္ ရွိေနဦးမွာပါပဲ။ 

(ကိုယ္စီကိုယ္စီ ဘ၀လမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းၾကတဲ့အခါ ခုနစ္ေယာက္လံုး ဆံုစည္းဖို႔မလြယ္ေတာ့တဲ့ အခ်စ္ ဆံုး သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ အမွတ္တရ) 

 **ျမ၀တီေဇာ္**