>

-တံခါးေခါက္တာ ဘယ္သူလဲ-

၂၀၀၉ ခုုနွစ္ေလာက္ကေပါ့..။ ယခုုလက္ရွိအိမ္ကိုု မေရာက္ခင္တုုန္းက Stafford Hights လိုု႔ေခၚတဲ့ ေတာင္ကုုန္းေပၚမွာ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ရပ္ကြက္ေလး တစ္ခုုမွာေနခဲ့ဖူးပါတယ္။ မမေနတဲ့အိမ္ကလည္း ေတာင္ကုုန္းေလးေပၚမွာ၊ ညေနဆုုိ ျမိဳ႕ကိုုအေပၚစီးက ျမင္ရတဲ့ ေနရာေလး၊ နွစ္သက္စရာ ေကာင္းလွတယ္။ အိမ္ကေတာ့ Post War အိမ္ပဲ၊ အုုတ္ခံပ်ဥ္ေထာင္အိမ္၊ မွန္ေတြပတ္ပတ္လည္ကာထားတဲ့ ထမင္းစားခန္းနဲ႕ ဧည့္ခန္းရွိတယ္၊ စေရာက္လာကတည္းက အိမ္ကေတာ့ သိပ္ျပီး သန္႔တယ္မထင္ဘူး၊ ဘာျဖစ္လိုု႔လည္း ဆိုုေတာ့ အေနာက္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က အျမဲၾကည့္ေနသလိုုပဲ ခံစားရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အမွ်အတန္း ပံုမွန္ေဝျပီးေနခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔မွာေပါ့၊ မိတ္ေဆြမိသားစုုနွစ္စုုနဲ႔ အိမ္မွာ ညစာအတူတူစားဖိုု႔ ခ်ိန္းထားတယ္၊ ညဦးပိုုင္းအခ်ိန္ကေလးမွာ မိုုးေတြသည္းသည္းမည္းမည္းရြာလာခဲ့တယ္။ မိသားစုုတစ္စုုက ေရာက္လာျပီး ေနာက္တစ္စုုအလာကိုု ဧည့္ခန္းထဲမွာ စကားေျပာရင္းေစာင့္ေနၾကတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘဲလ္ တီးသံနဲ႔အတူ မမရဲ႕နာမည္ကိုုေခၚသံၾကားလိုုက္ၾကတယ္။ မမေရာ၊ သူငယ္ခ်င္းဇနီးေမာင္နွံေရာ၊ သူတိုု႔ရဲ႕အေမၾကီးေရာ ၾကားလိုုက္တာေပါ့၊ ဒီေတာ့ ထင္တာက ေနာက္သူငယ္ခ်င္း မိသားစုုေရာက္လာျပီလိုု႔ထင္ျပီး မမက အိမ္တံခါးမကိုု သြားဖြင့္လိုုက္တယ္။ အဲဒီမွာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် ရွိမေနဘူး၊ လမ္းေပၚမွာလည္း ကားေတြက ရွင္းလ်က္ပဲ၊ မိုုးေတြကလည္းသည္းသည္းမည္းမည္းရြာစဲ ..၊ သူငယ္ခ်င္းမိသားစုုကေတာ့ တစ္ေယာက္မ်က္နွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ျပီး မ်က္စိမ်က္နွာေတြ ပ်က္ေနၾကတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေရာ၊ အေမၾကီးေရာက မျမင္ရတဲ့ ေလာကသားေတြကိုု အရမ္းေၾကာက္တတ္တယ္ေလ။ အဲ့ဒီမွာပဲ တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး ဘာစကားမွမေျပာမိပဲ အခ်ိန္အေတာ္ေလးၾကာသြားတယ္၊ ဒီမွာ အေမၾကီးက ဆက္မေနရဲေတာ့ပဲ ထမင္းမစားေတာ့ဘူး၊ ျပန္ေတာ့မယ္ဆိုုျပီး လုုပ္ပါေလေရာ၊ ဒါနဲ႕အေမၾကီးကိုု နားၾကားမွားတာေနမွာပါ၊ ဘဲလ္ျမည္တာကလည္း ေရွာ့ခ္ ျဖစ္တာေနမွာပါလိုု႔ေျပာရေပမယ့္ ဒါတကယ္ မဟုုတ္ဘူးဆိုုတာလည္း သိေနၾကပါတယ္။ ေနာက္ နာရီဝက္ေလာက္ေနေတာ့ ေနာက္သူငယ္ခ်င္းဇနီးေမာင္နွံေရာက္လာတယ္..။ မိုုးေတြသည္းေနလိုု႔ ေနာက္က်သြားတယ္ဆိုုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာရင္း ထမင္းစားၾကတာေပါ့။ အေမၾကီးကေတာ့ ထမင္းေတာင္ေကၽြးလိုု႔ မရေတာ့ပါဘူး..၊ ျပန္ဖိုု႔ကိုုပဲ တစ္ျပင္ျပင္လုုပ္ေနတယ္။ ေနာက္ ထမင္းစားျပီးေတာ့ အဲ့ဒီအေၾကာင္းကိုု ေနာက္သူငယ္ခ်င္းကိုု ေျပာျပေတာ့ သူကလည္း လန္႔ေနတယ္၊ နင္ေနရဲ ရဲ႕လား..ဘာညာနဲ႔ စိုုးရိမ္ၾကတာေပါ့။ ေနရဲရဲ မေနရဲရဲ ေနရမွာပဲေလ၊ ဒီလိုုနဲ႕ ထမင္းစားျပီးလိုု႔ ေကာ္ဖီေသာက္ျပီးေတာ့ သူတိုု႔လည္းျပန္သြားၾကတယ္၊ မမလည္း အဲ့ဒီညကေတာ့ ေစာေစာပဲ အိပ္ရာ ဝင္ခဲ့တာေပါ့။ အေမၾကီးကေတာ့ အဲဒီအိမ္ကေနေျပာင္းခဲ့တဲ့ အထိ ေနာက္ကိုု ဘယ္ေတာ့မွ မလာလည္ေတာ့ပါဘူး..။ ေနာက္တစ္ခါကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ပါပဲ။ အဲ့ဒီအိမ္မွာပါပဲ။ ညဘက္စကားေျပာရင္း၊ ရုုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ နဲနဲညဥ့္နက္သြားတယ္။ သူကလည္း သူ႔အတြက္ ျပင္ေပးထားတဲ့အခန္းထဲမွာ ၀င္အိပ္တာေပါ့။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္မွာေတာ့ သူ႔ကိုု အေစာၾကီးပဲ ထမင္းစားခန္းထဲမွာထိုုင္ေနတာေတြ႔လိုုက္တယ္။ “အမ..အိပ္မေပ်ာ္ဘူးလား” လိုု႔ေမးေတာ့ “တစ္ညလံုုးေကာင္းေကာင္းမအိပ္ရဘူး”တဲ့..။ သူအိပ္ေပ်ာ္သလိုုလိုုရွိရင္ ကုုတင္ကိုု တစ္ေယာက္ေယာက္က လာလွုုပ္ရင္း၊ မ်က္နွာကိုု တစ္ေယာက္ေယာက္ကလာထိသလိုုနဲ႔ ျဖစ္ေနတာဆိုုပဲ။ ေနာက္ေတာ့ သူလည္း အမွ်အတန္းေဝျပီးစည္းခ်ျပီးအိပ္မွာပဲ အိပ္လိုု႔ရေတာ့တယ္တဲ့။ အဲ့ဒီအမ ကေတာ့ သိပ္ျပီးမေၾကာက္တတ္လိုု႔ေတာ္ပါေသးရဲ႕၊ သူကေတာ့ မမ အဲ့ဒီအိမ္ကေန မေျပာင္းခင္ အထိ မၾကာခဏလာလည္တတ္ျပီး ရက္ရွည္ေနထိုုင္ေလ့ရွိပါတယ္။ ကဲ..။ တံခါးလာေခါက္ျပီ ေခၚတဲ့သူနဲ႔ အိပ္ရာက လာနွိဳးတဲ့သူဟာ ဘယ္သူလိုု႔မ်ား ထင္ပါသလဲရွင္..။

**ပ်ိဳးယုုဝသုုန္** 

-တံခါးေခါက္တာ ဘယ္သူလဲ-

၂၀၀၉ ခုုနွစ္ေလာက္ကေပါ့..။ ယခုုလက္ရွိအိမ္ကိုု မေရာက္ခင္တုုန္းက Stafford Hights လိုု႔ေခၚတဲ့ ေတာင္ကုုန္းေပၚမွာ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ရပ္ကြက္ေလး တစ္ခုုမွာေနခဲ့ဖူးပါတယ္။ မမေနတဲ့အိမ္ကလည္း ေတာင္ကုုန္းေလးေပၚမွာ၊ ညေနဆုုိ ျမိဳ႕ကိုုအေပၚစီးက ျမင္ရတဲ့ ေနရာေလး၊ နွစ္သက္စရာ ေကာင္းလွတယ္။ အိမ္ကေတာ့ Post War အိမ္ပဲ၊ အုုတ္ခံပ်ဥ္ေထာင္အိမ္၊ မွန္ေတြပတ္ပတ္လည္ကာထားတဲ့ ထမင္းစားခန္းနဲ႕ ဧည့္ခန္းရွိတယ္၊ စေရာက္လာကတည္းက အိမ္ကေတာ့ သိပ္ျပီး သန္႔တယ္မထင္ဘူး၊ ဘာျဖစ္လိုု႔လည္း ဆိုုေတာ့ အေနာက္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က အျမဲၾကည့္ေနသလိုုပဲ ခံစားရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အမွ်အတန္း ပံုမွန္ေဝျပီးေနခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔မွာေပါ့၊ မိတ္ေဆြမိသားစုုနွစ္စုုနဲ႔ အိမ္မွာ ညစာအတူတူစားဖိုု႔ ခ်ိန္းထားတယ္၊ ညဦးပိုုင္းအခ်ိန္ကေလးမွာ မိုုးေတြသည္းသည္းမည္းမည္းရြာလာခဲ့တယ္။ မိသားစုုတစ္စုုက ေရာက္လာျပီး ေနာက္တစ္စုုအလာကိုု ဧည့္ခန္းထဲမွာ စကားေျပာရင္းေစာင့္ေနၾကတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘဲလ္ တီးသံနဲ႔အတူ မမရဲ႕နာမည္ကိုုေခၚသံၾကားလိုုက္ၾကတယ္။ မမေရာ၊ သူငယ္ခ်င္းဇနီးေမာင္နွံေရာ၊ သူတိုု႔ရဲ႕အေမၾကီးေရာ ၾကားလိုုက္တာေပါ့၊ ဒီေတာ့ ထင္တာက ေနာက္သူငယ္ခ်င္း မိသားစုုေရာက္လာျပီလိုု႔ထင္ျပီး မမက အိမ္တံခါးမကိုု သြားဖြင့္လိုုက္တယ္။ အဲဒီမွာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် ရွိမေနဘူး၊ လမ္းေပၚမွာလည္း ကားေတြက ရွင္းလ်က္ပဲ၊ မိုုးေတြကလည္းသည္းသည္းမည္းမည္းရြာစဲ ..၊ သူငယ္ခ်င္းမိသားစုုကေတာ့ တစ္ေယာက္မ်က္နွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ျပီး မ်က္စိမ်က္နွာေတြ ပ်က္ေနၾကတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေရာ၊ အေမၾကီးေရာက မျမင္ရတဲ့ ေလာကသားေတြကိုု အရမ္းေၾကာက္တတ္တယ္ေလ။ အဲ့ဒီမွာပဲ တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး ဘာစကားမွမေျပာမိပဲ အခ်ိန္အေတာ္ေလးၾကာသြားတယ္၊ ဒီမွာ အေမၾကီးက ဆက္မေနရဲေတာ့ပဲ ထမင္းမစားေတာ့ဘူး၊ ျပန္ေတာ့မယ္ဆိုုျပီး လုုပ္ပါေလေရာ၊ ဒါနဲ႕အေမၾကီးကိုု နားၾကားမွားတာေနမွာပါ၊ ဘဲလ္ျမည္တာကလည္း ေရွာ့ခ္ ျဖစ္တာေနမွာပါလိုု႔ေျပာရေပမယ့္ ဒါတကယ္ မဟုုတ္ဘူးဆိုုတာလည္း သိေနၾကပါတယ္။ ေနာက္ နာရီဝက္ေလာက္ေနေတာ့ ေနာက္သူငယ္ခ်င္းဇနီးေမာင္နွံေရာက္လာတယ္..။ မိုုးေတြသည္းေနလိုု႔ ေနာက္က်သြားတယ္ဆိုုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာရင္း ထမင္းစားၾကတာေပါ့။ အေမၾကီးကေတာ့ ထမင္းေတာင္ေကၽြးလိုု႔ မရေတာ့ပါဘူး..၊ ျပန္ဖိုု႔ကိုုပဲ တစ္ျပင္ျပင္လုုပ္ေနတယ္။ ေနာက္ ထမင္းစားျပီးေတာ့ အဲ့ဒီအေၾကာင္းကိုု ေနာက္သူငယ္ခ်င္းကိုု ေျပာျပေတာ့ သူကလည္း လန္႔ေနတယ္၊ နင္ေနရဲ ရဲ႕လား..ဘာညာနဲ႔ စိုုးရိမ္ၾကတာေပါ့။ ေနရဲရဲ မေနရဲရဲ ေနရမွာပဲေလ၊ ဒီလိုုနဲ႕ ထမင္းစားျပီးလိုု႔ ေကာ္ဖီေသာက္ျပီးေတာ့ သူတိုု႔လည္းျပန္သြားၾကတယ္၊ မမလည္း အဲ့ဒီညကေတာ့ ေစာေစာပဲ အိပ္ရာ ဝင္ခဲ့တာေပါ့။ အေမၾကီးကေတာ့ အဲဒီအိမ္ကေနေျပာင္းခဲ့တဲ့ အထိ ေနာက္ကိုု ဘယ္ေတာ့မွ မလာလည္ေတာ့ပါဘူး..။ ေနာက္တစ္ခါကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ပါပဲ။ အဲ့ဒီအိမ္မွာပါပဲ။ ညဘက္စကားေျပာရင္း၊ ရုုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ နဲနဲညဥ့္နက္သြားတယ္။ သူကလည္း သူ႔အတြက္ ျပင္ေပးထားတဲ့အခန္းထဲမွာ ၀င္အိပ္တာေပါ့။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္မွာေတာ့ သူ႔ကိုု အေစာၾကီးပဲ ထမင္းစားခန္းထဲမွာထိုုင္ေနတာေတြ႔လိုုက္တယ္။ “အမ..အိပ္မေပ်ာ္ဘူးလား” လိုု႔ေမးေတာ့ “တစ္ညလံုုးေကာင္းေကာင္းမအိပ္ရဘူး”တဲ့..။ သူအိပ္ေပ်ာ္သလိုုလိုုရွိရင္ ကုုတင္ကိုု တစ္ေယာက္ေယာက္က လာလွုုပ္ရင္း၊ မ်က္နွာကိုု တစ္ေယာက္ေယာက္ကလာထိသလိုုနဲ႔ ျဖစ္ေနတာဆိုုပဲ။ ေနာက္ေတာ့ သူလည္း အမွ်အတန္းေဝျပီးစည္းခ်ျပီးအိပ္မွာပဲ အိပ္လိုု႔ရေတာ့တယ္တဲ့။ အဲ့ဒီအမ ကေတာ့ သိပ္ျပီးမေၾကာက္တတ္လိုု႔ေတာ္ပါေသးရဲ႕၊ သူကေတာ့ မမ အဲ့ဒီအိမ္ကေန မေျပာင္းခင္ အထိ မၾကာခဏလာလည္တတ္ျပီး ရက္ရွည္ေနထိုုင္ေလ့ရွိပါတယ္။ ကဲ..။ တံခါးလာေခါက္ျပီ ေခၚတဲ့သူနဲ႔ အိပ္ရာက လာနွိဳးတဲ့သူဟာ ဘယ္သူလိုု႔မ်ား ထင္ပါသလဲရွင္..။

**ပ်ိဳးယုုဝသုုန္**