>

- ကိုဘေကာင္းရဲ႕လမ္း-

အရက္မူးလာၿပီဆိုရင္ `ေမြးေမေက်းဇူး ဆပ္ဖူးခ်င္တယ္ေလ´လို႔ အသံ၀ါႀကီးနဲ႔ ေအာ္ေအာ္ဆိုတတ္တဲ့ ကိုဘေကာင္း တစ္ေယာက္ ေလျဖတ္သြားၿပီေလ။ ကိုဘေကာင္းကို ပတ္၀န္းက်င္က မေတြ႕ၾကတာ သံုးေလးရက္ရွိၿပီ။ အရင္ကလည္း ရုံးသြားလိုက္ တစ္ခါတစ္ခါ ရုံးမွာအိပ္လိုက္ သူငယ္ခ်င္းေတြအိမ္မွာ လိုက္အိပ္လုိက္ဆိုေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္က သတိမထားမိတာလည္း မဆန္းဘူးရယ္။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ ကိုဘေကာင္း မိဘေတြနဲ႔ ေက်းဇူးမကင္းတဲ့ မသန္း၀င္းဆီကို ကိုဘေကာင္း ၀ိညာဥ္လြင့္သြားတယ္ ေျပာရမွာပဲ။ `ဟဲ့ ခ်စ္စမ္းေမာင္ ထစမ္း ထစမ္း၊ ကိုေကာင္းရယ္ ငါ့ကို လာေခၚေနတာ´ `မိသန္း၀င္း မိုးေတာင္ မလင္းေသးဘူး။ အိမ္မက္ေယာင္တာလား´ `မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး။ ဗိုက္ထဲေအာင့္ေတာင့္ေတာင့္ ရွိတာနဲ႔ ႏိုးေနတာ ၾကာၿပီ။ ၿခံ၀က လွမ္းေခၚလို႔ ငါသြားၾကည့္တာ မရွိဘူး။ လင္းရင္ေတာ့ အိမ္သြားၾကည့္လိုက္ဦး။ အိမ္မွာမရွိရင္ ရုံးလုိက္သြား။ ဆရာမႀကီးတို႔လည္း ရွိတာမဟုတ္ဘူး´ ေရႊႏွင္းဆီ ေဆးလိပ္ကို ေထာင္းေထာင္းထ ဖြာေနတဲ့ မသန္း၀င္းက တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုပဲ ေတြးေန မိတယ္တဲ့။ ခ်စ္စမ္းေမာင္လည္း မနက္လင္းတာနဲ႔ ထမင္းၾကမ္းခဲေလး ပဲျပဳတ္နဲ႔နယ္၊ ကပ်ာကသီစားၿပီး အိမ္သြားၾကည့္တယ္။ အိမ္က ေသာ့ခတ္ထားေတာ့ ရုံးလိုက္ရွာတယ္။ ရုံးကလူေတြကလည္း ဂရုစိုက္ပံုမ်ား ေျပာပါတယ္။ ဘယ္သြားမွန္းလဲမသိဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ကိုဘေကာင္းသြားတတ္တဲ့ ေနရာေတြ၊ ဘံုဆိုင္ပါ မက်န္ေပါ့။ ခ်စ္စမ္းေမာင္က လုိက္ရွာတယ္။ ဘယ္မွာမွ မေတြ႕ဘူး။ ကိုဘေကာင္းဆိုတဲ့ ကိုဘေကာင္းက ခပ္ရြတ္ရြတ္။ ရုံးမွာ အိုတီ ဆင္းရမယ္ဆိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မဆင္းဘူး။ အိုတီမေျပာနဲ႔ သာမန္ရုံးခ်ိန္မွာကိုပဲ သူတက္ခ်င္မွ တက္တာ။ ရုံးက အရာရွိကလည္း သူ႔အေမရဲ႕ တပည့္ျဖစ္တာရယ္၊ ကိုဘေကာင္းႏမေတြ မ်က္ႏွာနဲ႔ ကိုဘေကာင္း ဘာလုပ္လုပ္ ဘာမွ မေျပာဘူး။ တစ္ခါတစ္ရံ သိပ္အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥဆိုရင္ေတာ့ အိမ္ကို လုိက္ေခၚတတ္တယ္။ အဲလိုဆိုရင္ ကိုဘေကာင္းက ႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္ အိမ္ႀကီးကို အိမ္ေရွ႕တံခါးသာ့ ခတ္ၿပီး ေနာက္ေပါက္က ၀င္ထြက္လုပ္တာ။ ကိုဘေကာင္း အက်င့္ကို သိတဲ့ ခ်စ္စမ္းေမာင္က အိမ္ကို ျပန္သြားၿပီး အိမ္ေနာက္ေပါက္က တံခါးခါက္ တယ္။ ဘာသံမွ မၾကားရေတာ့ အိမ္ပတ္ပတ္လည္ ေလွ်ာက္နားေထာင္ရင္း အိမ္ထဲက ညည္းသံသဲ့သဲ့ကို ၾကားရေတာ့တာပဲ။ အဲဒီမွာတင္ ရပ္ကြက္လူႀကီး အိမ္ေျပး၊ ရပ္ကြက္လူႀကီးကလည္း အိမ္ခ်င္းကပ္လ်က္ ပဲကိုး။ ေဘးအိမ္ေတြပါ အကူအညီေတာင္းၿပီး တံခါးဖ်က္၀င္ေတာ့ ကိုဘေကာင္းကို ေခြေခြကေလး လဲေနတာ ေတြ႕ရေတာ့တာပဲ။ ဒြာရကိုးေပါက္ စလံုးက ထြက္ထားတဲ့ အညစ္အေၾကးေတြနဲ႔ ပုပ္ေဟာင္ေန တဲ့ ကိုဘေကာင္းကို ေတြ႕လိုက္တာနဲ႔… `အမေလး… ကယ္ၾကပါဦးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုေတာ့ ေသပါၿပီ။ အမေလး… လုပ္ၾကပါဦးဗ်ာ´ အေမေပးနာမည္ စမ္းေမာင္ကို ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ ကိုယ္ `ခ်စ္´တစ္လံုး တိုးထားတဲ့ ခ်စ္စမ္းေမာင္ ကလည္း ေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ပဲက ခပ္မ်ားမ်ားရယ္။ ပ်ာယာခတ္ ခုန္ေပါက္ေနတဲ့ ခ်စ္စမ္းေမာင္ကို ဖယ္ၿပီး ကိုဘေကာင္းကို အ၀တ္လဲေပး၊ ခ်က္ခ်င္း ေဆးရုံပို႔ၾကတယ္။ တုိက္နယ္ေဆးရုံကေလးကေန ျပည္နယ္ေဆးရုံႀကီးကို ဒရစ္ပိုက္ ခ်ိတ္ၿပီး ေျပာင္းေတာ့လည္း သတိ မရ၊ ေဆးရုံေရာက္ၿပီး သံုးရက္ေလာက္ေနမွ သတိရလာတယ္တဲ့။ ကိုဘေကာင္း သတိရလာေတာ့ ဘာကိုမွ သတိမရေတာ့ဘူး။ သမီးေတြနဲ႔ လိုက္ေနတဲ့ အေမျပန္လာေတာ့ မ်က္လံုးေလး ကလယ္ကလယ္နဲ႔ ၾကည့္ေနတဲ့ ကိုဘေကာင္းကို ခုတင္ေပၚမွာ ပက္လက္ကေလး ေတြ႕ရေတာ့တာပဲ။ နာရီ၀က္ တစ္နာရီ ေနာက္က်ရင္ အသက္ဆံုးၿပီလို႔ ဆိုတဲ့ ကိုဘေကာင္း စကားမေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ညာဘက္ တစ္ျခမ္း မလႈပ္နိုင္ေတာ့ဘူး။ `ေမြးေမေက်းဇူး ဆပ္ဖူးခ်င္တယ္ေလ´လို႔ ဆိုတတ္တဲ့ ကိုဘေကာင္း သူ႔အေမရဲ႕ လက္ေပၚမွာ ဒုတိယမၸိ ကေလးျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ အေမက ကိုဘေကာင္းကို ထမင္းခြံ႕ေကၽြးတယ္။ ေရတိုက္တယ္။ လက္ဖက္ ရည္တိုက္ တယ္။ ေဆးတိုက္တယ္။ ေဆးလိမ္းေပးတယ္။ လက္ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ေပးတယ္။ ေနာက္ အၿငိမ္း စား ေက်ာင္းဆရာမႀကီး အေမက ကိုဘေကာင္းကို စာေရးသင္ေပးတယ္။ စာဖတ္သင္လို႔ မရေတာ့ ဘူး။ ကိုဘေကာင္းက စကားမွ မေျပာႏိုင္ဘဲကိုး။ ေဆးရုံက ဆင္းၿပီးေတာ့ အိမ္မွာ ဆက္ကုတယ္။ အဂၤလိပ္ေဆးနဲ႔လည္း ကုတယ္။ ျမန္မာေဆးနဲ႔လည္း ကုတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကိုဘေကာင္း နာလံထလာတယ္။ အရင္က ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး ျဖစ္ခဲ့တာေတြ ပီပီျပင္ျပင္ ျဖစ္ လာၿပီ။ ထံုထံုမႈိင္းမႈိင္း ျဖစ္ခဲ့တာေတြ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျဖစ္လာၿပီ။ စကားေျပာခ်င္ေဇာနဲ႔ ေျပာေတာ့ `ကၽြန္ေတာ္´ တဲ့။ `ေဆး´တဲ့။ သူေျပာတတ္တဲ့ စကားေလ။ အဲဒါပဲ ေျပာတတ္ေတာ့ ဘာကိုပဲ ေျပာခ်င္ ေျပာခ်င္ `ကၽြန္ေတာ္၊ ေဆး´ ပဲ။

အသံကို နိမ့္ျမင့္ ေျပာင္းလဲေျပာတတ္တယ္။ ေဆးရုံမွာတုန္းက `ကၽြန္ေတာ္။ ေဆး´ ဆိုေတာ့ ဂ်ဴတီက်တဲ့ ဆရာမေလးက `ေဆး… တိုက္မယ္၊ တိုက္မယ္´ တဲ့။ ေဆးေတာင္းတယ္ မွတ္ေနတာေလ။ ေနာက္သံုးလေလာက္ ၾကာေတာ့ စကားတစ္ခြန္းတိုးလာတယ္။ `ေစေတာ့၊ ေစေတာ့´တဲ့။ သူေျပာခ်င္တဲ့ အဓိပၸာယ္ကို လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ ရွင္းျပတယ္။ ဘာအေၾကာင္းအရာကိုပဲ ေျပာေျပာ ပါးစပ္က `ကၽြန္ေတာ္၊ ေဆး၊ ေစေတာ့´ ဒါပဲ ေျပာတတ္ေတာ့တယ္။ သူ ေဒါသထြက္ၿပီဆိုရင္ ေလျဖတ္လို႔ ရြဲ႕ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြ ပိုရြဲ႕သြားေအာင္ မဲ့… မဲ့ၿပီး `ေစ…ေဒါ့´ `ေစ.. ေဒါ့´ နဲ႔ အားရပါးရ ေအာ္ေတာ့တာပဲ။ ေလျဖတ္တဲ့ လူေတြက စိတ္တိုတတ္လာတယ္။ ဒါကို မိဘ၊ ေမာင္ႏွမေတြက သည္းခံပါတဲ့ ဆရာ၀န္ႀကီးနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္က ႏွစ္သိမ့္ေဖ်ာင္းဖ်တဲ့ စကားေတြေပါ့။ ၿငိမ္းခ်မ္း ေအးျမလြန္းတဲ့ အေမနဲ႔ နားပူမခံႏုိင္တဲ့ ညီမေတြက ေထြထူးၿပီး သည္းခံစရာမလိုေအာင္ သည္းခံတတ္ၾကၿပီးသား။ အသက္ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္မွာ ျဖစ္ရေလဆိုတဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္၊ သနားစိတ္၊ ေသြးရင္းသားရင္း၊ အစ္ကိုရင္း တစ္ေယာက္ အေပၚ ထုလိုက္ ထည္လုိက္ ထားတဲ့ ေမတၱာ၊ ေငြေၾကးဆိုတာ ကိုယ္အလုိရွိရာ ပစၥည္းေတြအတြက္ လဲလွယ္စရာ ၾကားခံပစၥည္းေလာက္ သေဘာထား သတ္မွတ္ၾကတဲ့ ညီမေတြက ကိုဘေကာင္းကို ေငြအကုန္ခံၿပီး ကုတယ္။ မၿငိဳျငင္ဘူး။ မျငဴစူဘူး။ အႏွေျမာ အတြန္႔တို မရွိဘူး။ ကိုယ့္ေငြ သူ႔ေငြ မခြဲျခားဘူး။ တရုတ္အပ္စိုက္ဆိုလည္း စိုက္လုိက္တာပဲ။ အေၾကာျပင္ဆိုလည္း ျပင္လုိက္တာပဲ။ အႏွိပ္သည္ဆိုလည္း ႏွိပ္လုိက္တာပဲ။ ဓာတ္မွန္ရိုက္တာ၊ ေသြးစစ္တာ၊ CT scan ရိုက္တာေတြကေတာ့ ရိုးေနေပါ့။ ဦးေႏွာက္နဲ႔ အာရုံေၾကာ အထူးကုကိုပဲ ႏွစ္ေယာက္တၿပိဳင္တည္း ျပတာ။ အယူဆအမ်ိဳးမ်ိဳး ကို သိခ်င္လို႔တဲ့။ ကိုဘေကာင္းဆိုတာ အဲဒီလို မိသားစုထဲမွာ ရွင္သန္ေနတာေလ။ ကိုဘေကာင္းကို ရိုင္းတယ္လို႔ေျပာရင္ ပတ္၀န္းက်င္က ရယ္ၾကမွာ။ ကိုယ့္အိမ္ကလြဲရင္ ကိုဘေကာင္းက လူေကာင္း၊ လူယဥ္ေက်း လူလိမၼာ။ ကိုယ့္အိမ္မွာေတာ့ မရဘူး။ အိမ္ေထာင္ပ်က္ မိသားစုရဲ႕ အႀကီးဆံုး သားဘ၀မွာ အိမ္ကို မငဲ့ဘူး။ အေမကို မငဲ့ဘူး။ ကိုဘေကာင္းရဲ႕ အဘြားဆိုရင္ ဆံုးသာသြားေရာ ကိုဘေကာင္းလုပ္စာ တစ္ျပားမွ မစားလုိက္ရဘူး။ အေမက မနက္ပိုင္း က်ဴရွင္သင္၊ ေန႔လည္ပိုင္း ေက်ာင္းသြား၊ ျပန္လာရင္ ညေနပိုင္း က်ဴရွင္သင္။ ေက်ာင္း နဲ႔ က်ဴရွင္ၾကားမွာ နားခ်ိန္မရွိဘူး။ ကိုဘေကာင္းတို႔ ေမာင္ႏွမေတြကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရတာက ကိုဘေကာင္းတို႔ အဘြားေလ။ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ အရြယ္ေရာက္ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ ကိုဘေကာင္းတို႔ ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ ကုန္က်စရိတ္ေတြအတြက္ အေမက က်ဴရွင္ေတြ တစ္ခ်ိန္ၿပီးတစ္ခ်ိန္ တိုးျပရင္း ကိုဘေကာင္းတို႔ ေမာင္ႏွမေတြကို ဂရုစိုက္ခ်ိန္ နည္းလာခဲ့တယ္။ အရြယ္ရလာတဲ့ ကိုဘေကာင္းက အေမ့စကားလည္း နားမေထာင္ဘူး။ အဘြားစကားလည္းး နားမေထာင္ဘူး။ မိဘေတြအိမ္ေထာင္ပ်က္တဲ့ ဒဏ္က ကိုဘေကာင္းရင္ထဲအထိ ၀င္သြားတယ္။ သူတို႔ေမာင္ႏွမေတြ ဒီလိုဒုကၡခံရတာ မိဘေတြ အိမ္ေထာင္ကြဲလို႔ သူတို႔အျပစ္ မဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့ ခံယူခ်က္က ကိုဘေကာင္းရဲ႕ ကာဗာျဖစ္လာတယ္။ မီးေလာင္ရာ ေလပင့္လို႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္ ကိုဘေကာင္း ဖတ္တဲ့ အျပင္စာေတြ က ကြန္ျမဴနစ္စာအုပ္ေတြေလ။ စာေရြးဖတ္ရမယ့္ အရြယ္မွာ ကိုဘေကာင္းကို ညႊန္ျပမယ့္လူ မရွိဘူး။ လမ္းညႊန္မယ့္သူ မရွိဘူး။ ကိုယ္ခံစိတ္ဓာတ္ ညံ့ဖ်င္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္ `မီးေလာင္ရာ ေလပင့္´ ဆိုတဲ့ စကားပံုလိုေပါ့။ စာေတြဆြဲေခၚတဲ့ေနာက္ကို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားေတာ့တာ။ အဆင္မေျပတဲ့ မိသားစုထဲက ကိုဘေကာင္း၊ သူဖတ္တဲ့စာအုပ္ေတြက ကြန္ျမဴနစ္စာအုပ္..။ အဲသလိုနဲ႔ ေက်ာင္းျပဌာန္းစာအုပ္ေတြနဲ႔ ေ၀းလာတယ္။ ဆယ္တန္းက်တယ္။ သူ႔အေတြးအေခၚေတြကို လႊမ္းမိုးထားတဲ့ အယူအဆေတြကို လက္ေတြ႕က်င့္သံုးတယ္။ အေမနဲ႔အဘြား ဆံုးမစကားကို နားမေထာင္ေတာ့ဘူး။ `ေမြးထားရင္ ေကၽြးထားရမွာပဲ´တဲ့။ `က်ဳပ္တို႔က ခင္ဗ်ားတို႔ ေခၚလာလို႔ လူ႔ေလာကထဲကို ေရာက္လာတာ´တဲ့။ `က်ဳပ္တို႔မွာ အျပစ္မရွိဘူး´ တဲ့။ အေမနဲ႔ အဘြားက ကိုဘေကာင္းရဲ႕ ခင္ဗ်ားလံုးရိုက္ခ်က္ေအာက္မွာ မ်က္ရည္နဲ႔ မ်က္ခြက္ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ကိုဘေကာင္း အေ၀းႀကီးကို ထြက္သြားတယ္။ အေမ အဘြားနဲ႔ ညီမေလးေတြကို ထားခဲ့ၿပီးေတာ့ေလ။ အေ၀းေရာက္ ကိုဘေကာင္းရဲ႕ သတင္းေတြထဲမွာ အရက္က ပင္တိုင္ ဇာတ္လုိက္ျဖစ္ေနတယ္။ ဂ်ဴတီၿပီးၿပီ ဆိုတာနဲ႔ အရက္ေသာက္ ဂစ္တာတီး ေမြးေမေက်းဇူး ဆပ္ဖူးခ်င္တယ္ေလ ဆိုၿပီး ငိုေတာ့တာပဲတဲ့။ ျဖစ္ပံုမ်ား ေျပာပါတယ္။ သီခ်င္းကလည္း ေခါင္းစဥ္သာေျပာင္းသြားမယ္။ အေၾကာင္းအရာကေတာ့ အေမပဲ။ ဂစ္တာတီး သီခ်ငး္ဆိုေကာင္းတဲ့ ကိုဘေကာင္းက ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ အေမ၊ ခင္၀မ္းရဲ႕အေမ…. အေမကို အရက္နဲ႔ျမည္းရင္း ပါးစပ္က ေက်းဇူးဆပ္ေနခဲ့တာ ၇ႏွစ္ေလာက္ ၾကာသြားတယ္။ ကိုဘေကာင္းတို႔ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ရုံးခြဲလာဖြင့္ေတာ့ ၿမိဳ႕ခံဆိုၿပီး လူႀကီးေတြက ကိုဘေကာင္းကို သူ႔ၿမိဳ႕ျပန္ပို႔လုိက္တယ္။ ကိုဘေကာင္း အေမန႔ဲ အဘြားကိုလည္း ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ လူႀကီးေတြရဲ႕ ေစတနာက ေ၀ဒနာျဖစ္သြားတယ္။ ကိုဘေကာင္းက အခ်ိဳးမွ မျပင္ဘဲကိုး။ ရုံးကေပးတဲ့ လိုင္းခန္းမွာ မေနဘူး။ အိမ္မွာပဲ ေနတယ္။ ညဆိုရင္ အရက္မူးၿပီး ျပန္လာတယ္။ အိပ္ေနတဲ့ အေမကို ႏႈိးၿပီး ထမင္းခူးေကၽြးခိုင္းတယ္။ သူရတဲ့ လခကလည္း သူေသာက္တာနဲ႔ ကုန္တာပဲ။ ကိုဘေကာင္း ထြက္သြားတဲ့ ႏွစ္ေတြအတြင္းမွာ ကိုဘေကာင္း ညီမေတြက အသီးအႏွံေတြ ပြဲစားလုပ္ရင္းက အခု ပြဲရုံလုပ္ငန္း ေအာင္ျမင္ေနၿပီ။ အေမနဲ႔ အဘြားကို စိတ္တိုင္းက် ျပဳစုႏိုင္ၿပီ။ ကိုဘေကာင္း လခ မေတာင္းရုံတင္မကဘူး ကိုဘေကာင္းအတြက္ အ၀တ္အစား မုန္႔ဖိုးေတာင္ ညီမေတြက ေပးလုိက္ေသးတယ္။ အေမ အဘြားနဲ႔ ညီမ ႏွစ္ေယာက္ေနတဲ့ အိမ္က ကိုဘေကာင္း ျပန္လာမွ ဆူညံလာေတာ့တယ္။ အရက္မူးလာရင္ ထမင္းခူးေပးရုံတင္မကဘူး ကိုဘေကာင္း စားတာ ေဘးက ငုတ္တုတ္ထိုင္ေစာင့္ရေသးတယ္။ ကိုဘေကာင္း ရစ္သမွ် ခံေပေတာ့။ `အဲဒီေကာင္ေတြ လူပါး၀တာ ဘေကာင္းအေၾကာင္း သိမယ္´ စကားတစ္ခြန္းကို ထပ္တလဲလဲေျပာ၊ ထမင္းစားမၿပီးမခ်င္း စားၿပီးေတာ့လည္း မအိပ္မခ်င္း တစ္ေန႔လည္းမဟုတ္ ညတိုင္း။ ေျပာလည္း မေျပာရဲဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ရွက္လို႔ေလ။ ကိုဘေကာင္းကေတာ့ `ဘာလို႔ ေမြးထားေသးလဲ´ ျပန္ေျပာမွာ သိေနတာကိုး။ ေနာက္ ညီမေတြ လုပ္တဲ့ ပြဲရုံလုပ္ငန္းမွာ ၀င္စြက္ဖက္ ပထမပိုင္းေတာ့ ညီမေတြကလည္း ပြဲရုံလုပ္ငန္းမွာ အစ္ကိုႀကီး ေယာက္်ားသားရွိရင္ ေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး အလုပ္ထြက္ခိုင္းမလုိ႔။ ေနာက္ေတာ့ ကိုဘေကာင္း ဒဏ္ကို မခံႏုိင္ၾကေတာ့ဘူး။ ပြဲရုံလာတဲ့ ကုန္သည္နဲ႔ အရက္ေသာက္ မူးရင္ ရန္ျဖစ္ အလုပ္သမားနဲ႔ျဖစ္ ညီမအႀကီးနဲ႔ ရန္ျဖစ္ ညီမအငယ္နဲ႔ ရန္ျဖစ္ အေမ့ကို ႏွိပ္စက္ အဘြားကို ႏွိပ္စက္။ အဲဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္ေတြကုန္သြားတယ္။ ကိုဘေကာင္း အဘြားဆံုးသြားတယ္။ ညီမေတြကလည္း ပြဲရုံလုပ္ငန္းကို မႏၱေလးေရႊ႕ သြားတယ္။ ကိုဘေကာင္း ဒဏ္မခံႏိုင္တဲ့ အေမက ကိုဘေကာင္းကို အိမ္တစ္လံုးနဲ႔ ပစ္ထားခဲ့ၿပီး ညီမေတြေနာက္ လုိက္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ ကိုဘေကာင္းအရက္ေတြ ေန႔ေရာ ညေရာေသာက္ ေသြးတိုးရွိမွန္းလည္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ မသိ။ ဘယ္သူမွ မသိဘဲ အိမ္ထဲမွာ သံုးရက္ေလာက္လဲေနၿပီး ဒီအဆင့္ကို ေရာက္လာေတာ့တာပဲ။ အခုဆိုရင္ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ေလာက္ နီးနီး ေကာင္းေနၿပီ။ စကားမေျပာႏိုင္တာက လြဲၿပီးေပါ့။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဂစ္တာအတီးေကာင္း သီခ်င္းအဆိုေကာင္းတဲ့ ကိုဘေကာင္းကို ညီမေတြက နားၾကပ္ကက္ဆက္ ၀ယ္ေပးတယ္။ ကာရာအိုေက ၀ယ္ေပးထားတယ္။ စက္ဖြင့္နည္း တစ္ခါပဲ သင္ရတယ္။ ေမြးေမေက်းဇူး ဆပ္ဖူးခ်င္တယ္ေလတို႔ အေမ့ရဲ႕ ဒုကၡအိုးေလးတို႔ ေအာ္ေတာ့တာပဲ။ ကိုဘေကာင္း ၀ဋ္ႀကီးပံုမ်ား ေျပာပါတယ္။ ခင္ေမာင္တိုး သီခ်င္းမ်ားဆိုေနရင္ မသိတဲ့လူက လူေကာင္းပဲ ထင္တာ။ ေျပာျပရင္ အံ့ၾသတႀကီးေတြ ျဖစ္လို႔။ အေၾကာင္းသိ ဓာတ္သိေတြကေတာ့ `၀ဇီေဗဒ ထိတိုင္းရွ´ ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေနမွာ။ အေမ အဘြားကို ခင္ဗ်ားခ်င္းထပ္ေအာင္ ေအာ္ခဲ့တာေတြေလလို႔ မွတ္ခ်က္ခ်တတ္ၾကတယ္။ သူေျပာခ်င္တာလည္း ေျပာမရဘူး။ သူလိုခ်င္တာလည္း ေတာင္းမရဘူး။ သူလုပ္ခ်င္တာလည္း တစ္ဖက္လူ နားလည္ေအာင္ မေျပာႏိုင္ဘူး။ ဘယ္လက္နဲ႔ စာေရးၿပီး ေျပာရေအာင္လည္း စကားလံုးေတြ စာလံုးေတြကို သတိမရေတာ့ဘူး။ ေျပာမရေလ ေဒါသအႀကီးအက်ယ္ ထြက္ေလပဲ။ အဲ… သူ သတိရတဲ့ အထဲမွာ မိဘဆိုတာ အစစအရာရာမွာ တာ၀န္ရွိတဲ့သူ သားသမီးက ဖန္တီးခံဘ၀ မတတ္ႏိုင္ဘူး ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚမ်ိဳးကိုေတာ့ မွတ္မွတ္သားသားႀကီးကို သတိရေနတာ။ က်န္တာသာ ေမ့ခ်င္ေမ့မွာ။ လူေကာင္း ပကတိ ဘ၀တုန္းကေတာင္ အေမကို တန္ဖိုးထားရမွန္း မသိတဲ့ ကိုဘေကာင္းက လူမမာဘ၀မွာ ပိုဆိုးေနေတာ့တယ္။ စိတ္တိုင္းမက်တိုင္း ေအာ္ေနေတာ့တာပဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေအးျမလြန္းတဲ့ အေမက တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္မရွည္လို႔ ဆူၿပီဆိုရင္ ကိုဘေကာင္းက ေကာင္းတဲ့လက္နဲ႔ ဗိုက္ေရွ႕ကို ၀ိုက္ျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္ကို ေရွ႕တိုး တိုးျပတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း… `ေစေတာ့… ေစေတာ့… ေစေတာ့… ေစေတာ့… ေစေတာ့´ ဆိုတာကို နိမ့္ျမင့္တိုးက်ယ္ ရြတ္ျပတယ္။ သေဘာကေတာ့ ဗိုက္တျဖည္းျဖည္း ႀကီးလာတယ္ေပါ့။ ေကာင္းတုန္းက ေျပာခဲ့သလို `ေမြးထားရင္ ေကၽြးထားရမွာပဲ´ ေပါ့။ အခု ကိုဘေကာင္း စကားမေျပာႏိုင္ ကိုယ္တစ္ျခမ္းေသ လူစဥ္မမီ ျဖစ္ေနေတာ့ေကာ ေနာင္တရမယ္ ထင္သလား။ ကိုဘေကာင္းကေတာ့ ေအးေဆးပဲ။ အေမကေဆးကုေပး ထမင္း လက္ဖက္ရည္ အခ်ိန္မွန္ေကၽြး ေရခ်ိဳးတာက အစ အေမပါမွ။ ညီမေတြကေကာ ေဆးကုလို႔ ကုန္က်စရိတ္ မွန္သမွ် မညည္းမညဴေပး ကိုဘေကာင္း ေလျဖတ္တဲ့ အျဖစ္မွာ ပင္ပန္းတာက အေမနဲ႔ ညီမေတြ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မစာနာတဲ့ ကိုယ့္အတြက္ပဲ ကိုယ္ၾကည့္တဲ့ အတၱသမား ကိုဘေကာင္းက အရက္ေသာက္တုန္း။ ဘယ္သူကမွ အရက္၀ယ္မေပးေတာ့ သူကိုယ္တုိင္ ဘံုဆိုင္သြားတယ္။ ေကာင္းတဲ့လက္နဲ႔ မေကာင္းတဲ့ ေျခလက္ေတြကို စုန္ဆန္သပ္ျပၿပီး…. `ကၽြန္ေတာ္…. ေဆး´ တဲ့။ ဘံုဆိုင္ပိုင္ရွင္ကလည္း ေၾသာ္.. ေဆးေဖာ္ဖို႔ လာ၀ယ္တာပဲေပါ့ေလ။ အဲသလို ဥာဏ္မ်ားတဲ့ ကိုဘေကာင္းပါ။ အခုအခ်ိန္မွာ ကိုဘေကာင္း ခႏၶကိုယ္က အရက္ကို လက္မခံေတာ့ဘူး။ ခ်က္ခ်င္းတုံ႕ျပန္တာ။ ေသာက္ၿပီးရင္ မၾကာဘူး တက္တာပဲ။ တက္ၿပီေဟ့ဆိုရင္ ရပ္ေနရာက ဗိုင္းခနဲ လဲသြားတာ။ အဲလိုျဖစ္ၿပီဆုိရင္လည္း ေျပးေပဦးေတာ့ ေဆးရုံကို။ မိုးကေလးမ်ား ေအးလာၿပီဆိုရင္ ဒါမွမဟုတ္ အရက္သမား ေပါင္းေဟာင္း သင္းေဟာင္းကေလးေတြကမ်ား အရက္ေသာက္ၿပီး သတင္းေမး လာခဲ့ၿပီဆိုရင္ ကိုဘေကာင္း ေဖာက္ေဖာက္လာတာပဲ။ `မင္းက ေခြးလိုေကာင္၊ အနံ႕ကေလး ရတာနဲ႔ ပ်ာယာခတ္ေနေတာ့တာ´ ဘယ္လိုပဲ နာေအာင္ ေျပာေျပာ ကိုဘေကာင္းက မမႈေတာ့ဘူး။ `ေလျဖတ္တဲ့လူဆိုတာ ေသြးေၾကာပိတ္လို႔ ျဖတ္တာ။ ေသြးေလညီညြတ္ေအာင္ အရက္ကေလးနည္း နည္းျဖစ္ျဖစ္ ေသာက္ေပး ရတယ္´ အဲဒီလိုမ်ား အခၽြန္နဲ႔ မတဲ့ လူမမာ သတင္းေမးေတြ လာၿပီဆိုရင္ မ်က္လံုးႀကီးျပဴးလို႔ `ေအးေအး´ ဆိုၿပီး ၀မ္းေခါင္းသံႀကီးနျ႔ ၀မ္းသာအားရ ေထာက္ခံေတာ့တာပဲ။ မိုးေတြရြာတဲ့ တစ္ေန႔ ရာသီဥတုကလည္း ကိုဘေကာင္းဘက္ ပါတဲ့ေန႔မ်ိဳးေပါ့။ ညေနပိုင္းေလာက္ကတည္းက ေသာက္တဲ့အရက္ ညဦးပိုင္းအထိ မနားတမ္းပဲ။ ဘုရားရွိခိုးေနတဲ့ အေမကို ေခၚၿပီး အရက္နဲ႔ ျမည္းေသးတာ။ ေကာင္းတဲ့ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ဗိုက္ေရွ႕၀ိုင္းျပ အေမ့မ်က္ႏွာေရွ႕ လက္ညွိဳးတေထာင္ေထာင္နဲ႔ ပါးစပ္ကလည္း ထုံးစံအတိုင္း `ေစေတာ့… ေစေတာ့… ေစေတာ့… ေစေတာ့… ေစေတာ့´ ေပါ့။ အေမေမြးလာလို႔ သူ ဒုကၡေရာက္ရတယ္ေပါ့ေလ။ သူေသာက္လို႔ ၀ေတာ့ အိပ္ရာထဲ၀င္ အေမက ေစာင္ၿခံဳ ျခင္ေထာင္ခ် မီးမိွတ္ေပးၿပီးမွ သူ႔အခန္းထဲ က ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ အေမသိတာ ဒါပဲ။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ မိုးကလည္း သည္းႀကီးမည္းႀကီး ရြာတုန္း။ ၿခံေထာင့္ အိမ္သာေရွ႕မွာ ေကြးေကြးကေလး လဲေနတဲ့ ကိုဘေကာင္းကို ေတြ႕ရေတာ့တာပဲ။ လက္ေတြကလည္း ေကာက္ေကြးတြန္႔လိမ္လို႔။ ပါးစပ္က အျမွဳပ္ေတြ ထေနလုိက္တာ ျမင္မေကာင္း၊ ရႈမေကာင္း။ အသားေတြ ေအးစက္ေနတဲ့ ကိုဘေကာင္းကို ေဆးရုံအျမန္ ပို႔လုိက္ၾကတယ္။ အခုေတာ့ ေမြးေမေက်းဇူး ဆပ္ဖူးခ်င္တယ္ေလလို႔လည္း မေအာ္နိုင္ေတာ့ဘူး။ ဗိုက္ေရွ႕လည္း လက္နဲ႔ ၀ိုင္း၀ိုင္း မျပႏုိင္ေတာ့ဘူး။ `မင္းငယ္ငယ္တုန္းက အေမျမွဴလို႔မ်ား မင္းက ရယ္ရယ္ျပရင္ အေမ့မွာ ၀မ္းသာလြန္းလို႔၊ ေပ်ာ္လြန္းလို႔၊ မင္းမ်က္ႏွာပဲ ထိုင္ထုိင္ၾကည့္ေနမိတယ္။ အခ်ိန္ကုန္လို႔ ကုန္မွန္း မသိဘူး။ မင္းအဘြားကဆို `မခင္ေအး ရူးပံုကေတာ့ လြန္ပါတယ္´ နဲ႕ ခဏ ခဏေျပာတာ။ သံုးလသားေလာက္နဲ႔ သိတတ္လြန္းလို႔ လူ၀င္စားလား ထင္ခဲ့မိတယ္။ အေမကမ်ား `ဘယ္သူလဲ ဘယ္ကလာသလဲ´ ေမးရင္ မင္းက ျပန္ၿပီး ၀ူး၀ါးနဲ႔ ေျပာေသးတာ။ အခုအေမေမးရင္ မင္းမေျဖႏိုင္ေတာ့ဘူး။ `ဘယ္သြားမလဲ အခု မင္းဘယ္သြားမလဲ ေျဖပါဦး သားႀကီးရယ္´ အေမကေတာ့ `ဘယ္သြားမလဲ´ လို႔ တတြတ္တြတ္ေမးရင္း သားအလိမၼာတံုးႀကီးအတြက္ ငိုလို႔ေကာင္းတုန္းေပါ့။ ……… 

**အျဖဴေရာင္ **

 ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း ေအာက္တိုဘာ ၂၀၀၇

- ကိုဘေကာင္းရဲ႕လမ္း-

အရက္မူးလာၿပီဆိုရင္ `ေမြးေမေက်းဇူး ဆပ္ဖူးခ်င္တယ္ေလ´လို႔ အသံ၀ါႀကီးနဲ႔ ေအာ္ေအာ္ဆိုတတ္တဲ့ ကိုဘေကာင္း တစ္ေယာက္ ေလျဖတ္သြားၿပီေလ။ ကိုဘေကာင္းကို ပတ္၀န္းက်င္က မေတြ႕ၾကတာ သံုးေလးရက္ရွိၿပီ။ အရင္ကလည္း ရုံးသြားလိုက္ တစ္ခါတစ္ခါ ရုံးမွာအိပ္လိုက္ သူငယ္ခ်င္းေတြအိမ္မွာ လိုက္အိပ္လုိက္ဆိုေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္က သတိမထားမိတာလည္း မဆန္းဘူးရယ္။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ ကိုဘေကာင္း မိဘေတြနဲ႔ ေက်းဇူးမကင္းတဲ့ မသန္း၀င္းဆီကို ကိုဘေကာင္း ၀ိညာဥ္လြင့္သြားတယ္ ေျပာရမွာပဲ။ `ဟဲ့ ခ်စ္စမ္းေမာင္ ထစမ္း ထစမ္း၊ ကိုေကာင္းရယ္ ငါ့ကို လာေခၚေနတာ´ `မိသန္း၀င္း မိုးေတာင္ မလင္းေသးဘူး။ အိမ္မက္ေယာင္တာလား´ `မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး။ ဗိုက္ထဲေအာင့္ေတာင့္ေတာင့္ ရွိတာနဲ႔ ႏိုးေနတာ ၾကာၿပီ။ ၿခံ၀က လွမ္းေခၚလို႔ ငါသြားၾကည့္တာ မရွိဘူး။ လင္းရင္ေတာ့ အိမ္သြားၾကည့္လိုက္ဦး။ အိမ္မွာမရွိရင္ ရုံးလုိက္သြား။ ဆရာမႀကီးတို႔လည္း ရွိတာမဟုတ္ဘူး´ ေရႊႏွင္းဆီ ေဆးလိပ္ကို ေထာင္းေထာင္းထ ဖြာေနတဲ့ မသန္း၀င္းက တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုပဲ ေတြးေန မိတယ္တဲ့။ ခ်စ္စမ္းေမာင္လည္း မနက္လင္းတာနဲ႔ ထမင္းၾကမ္းခဲေလး ပဲျပဳတ္နဲ႔နယ္၊ ကပ်ာကသီစားၿပီး အိမ္သြားၾကည့္တယ္။ အိမ္က ေသာ့ခတ္ထားေတာ့ ရုံးလိုက္ရွာတယ္။ ရုံးကလူေတြကလည္း ဂရုစိုက္ပံုမ်ား ေျပာပါတယ္။ ဘယ္သြားမွန္းလဲမသိဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ကိုဘေကာင္းသြားတတ္တဲ့ ေနရာေတြ၊ ဘံုဆိုင္ပါ မက်န္ေပါ့။ ခ်စ္စမ္းေမာင္က လုိက္ရွာတယ္။ ဘယ္မွာမွ မေတြ႕ဘူး။ ကိုဘေကာင္းဆိုတဲ့ ကိုဘေကာင္းက ခပ္ရြတ္ရြတ္။ ရုံးမွာ အိုတီ ဆင္းရမယ္ဆိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မဆင္းဘူး။ အိုတီမေျပာနဲ႔ သာမန္ရုံးခ်ိန္မွာကိုပဲ သူတက္ခ်င္မွ တက္တာ။ ရုံးက အရာရွိကလည္း သူ႔အေမရဲ႕ တပည့္ျဖစ္တာရယ္၊ ကိုဘေကာင္းႏမေတြ မ်က္ႏွာနဲ႔ ကိုဘေကာင္း ဘာလုပ္လုပ္ ဘာမွ မေျပာဘူး။ တစ္ခါတစ္ရံ သိပ္အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥဆိုရင္ေတာ့ အိမ္ကို လုိက္ေခၚတတ္တယ္။ အဲလိုဆိုရင္ ကိုဘေကာင္းက ႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္ အိမ္ႀကီးကို အိမ္ေရွ႕တံခါးသာ့ ခတ္ၿပီး ေနာက္ေပါက္က ၀င္ထြက္လုပ္တာ။ ကိုဘေကာင္း အက်င့္ကို သိတဲ့ ခ်စ္စမ္းေမာင္က အိမ္ကို ျပန္သြားၿပီး အိမ္ေနာက္ေပါက္က တံခါးခါက္ တယ္။ ဘာသံမွ မၾကားရေတာ့ အိမ္ပတ္ပတ္လည္ ေလွ်ာက္နားေထာင္ရင္း အိမ္ထဲက ညည္းသံသဲ့သဲ့ကို ၾကားရေတာ့တာပဲ။ အဲဒီမွာတင္ ရပ္ကြက္လူႀကီး အိမ္ေျပး၊ ရပ္ကြက္လူႀကီးကလည္း အိမ္ခ်င္းကပ္လ်က္ ပဲကိုး။ ေဘးအိမ္ေတြပါ အကူအညီေတာင္းၿပီး တံခါးဖ်က္၀င္ေတာ့ ကိုဘေကာင္းကို ေခြေခြကေလး လဲေနတာ ေတြ႕ရေတာ့တာပဲ။ ဒြာရကိုးေပါက္ စလံုးက ထြက္ထားတဲ့ အညစ္အေၾကးေတြနဲ႔ ပုပ္ေဟာင္ေန တဲ့ ကိုဘေကာင္းကို ေတြ႕လိုက္တာနဲ႔… `အမေလး… ကယ္ၾကပါဦးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုေတာ့ ေသပါၿပီ။ အမေလး… လုပ္ၾကပါဦးဗ်ာ´ အေမေပးနာမည္ စမ္းေမာင္ကို ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ ကိုယ္ `ခ်စ္´တစ္လံုး တိုးထားတဲ့ ခ်စ္စမ္းေမာင္ ကလည္း ေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ပဲက ခပ္မ်ားမ်ားရယ္။ ပ်ာယာခတ္ ခုန္ေပါက္ေနတဲ့ ခ်စ္စမ္းေမာင္ကို ဖယ္ၿပီး ကိုဘေကာင္းကို အ၀တ္လဲေပး၊ ခ်က္ခ်င္း ေဆးရုံပို႔ၾကတယ္။ တုိက္နယ္ေဆးရုံကေလးကေန ျပည္နယ္ေဆးရုံႀကီးကို ဒရစ္ပိုက္ ခ်ိတ္ၿပီး ေျပာင္းေတာ့လည္း သတိ မရ၊ ေဆးရုံေရာက္ၿပီး သံုးရက္ေလာက္ေနမွ သတိရလာတယ္တဲ့။ ကိုဘေကာင္း သတိရလာေတာ့ ဘာကိုမွ သတိမရေတာ့ဘူး။ သမီးေတြနဲ႔ လိုက္ေနတဲ့ အေမျပန္လာေတာ့ မ်က္လံုးေလး ကလယ္ကလယ္နဲ႔ ၾကည့္ေနတဲ့ ကိုဘေကာင္းကို ခုတင္ေပၚမွာ ပက္လက္ကေလး ေတြ႕ရေတာ့တာပဲ။ နာရီ၀က္ တစ္နာရီ ေနာက္က်ရင္ အသက္ဆံုးၿပီလို႔ ဆိုတဲ့ ကိုဘေကာင္း စကားမေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ညာဘက္ တစ္ျခမ္း မလႈပ္နိုင္ေတာ့ဘူး။ `ေမြးေမေက်းဇူး ဆပ္ဖူးခ်င္တယ္ေလ´လို႔ ဆိုတတ္တဲ့ ကိုဘေကာင္း သူ႔အေမရဲ႕ လက္ေပၚမွာ ဒုတိယမၸိ ကေလးျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ အေမက ကိုဘေကာင္းကို ထမင္းခြံ႕ေကၽြးတယ္။ ေရတိုက္တယ္။ လက္ဖက္ ရည္တိုက္ တယ္။ ေဆးတိုက္တယ္။ ေဆးလိမ္းေပးတယ္။ လက္ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ေပးတယ္။ ေနာက္ အၿငိမ္း စား ေက်ာင္းဆရာမႀကီး အေမက ကိုဘေကာင္းကို စာေရးသင္ေပးတယ္။ စာဖတ္သင္လို႔ မရေတာ့ ဘူး။ ကိုဘေကာင္းက စကားမွ မေျပာႏိုင္ဘဲကိုး။ ေဆးရုံက ဆင္းၿပီးေတာ့ အိမ္မွာ ဆက္ကုတယ္။ အဂၤလိပ္ေဆးနဲ႔လည္း ကုတယ္။ ျမန္မာေဆးနဲ႔လည္း ကုတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကိုဘေကာင္း နာလံထလာတယ္။ အရင္က ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး ျဖစ္ခဲ့တာေတြ ပီပီျပင္ျပင္ ျဖစ္ လာၿပီ။ ထံုထံုမႈိင္းမႈိင္း ျဖစ္ခဲ့တာေတြ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျဖစ္လာၿပီ။ စကားေျပာခ်င္ေဇာနဲ႔ ေျပာေတာ့ `ကၽြန္ေတာ္´ တဲ့။ `ေဆး´တဲ့။ သူေျပာတတ္တဲ့ စကားေလ။ အဲဒါပဲ ေျပာတတ္ေတာ့ ဘာကိုပဲ ေျပာခ်င္ ေျပာခ်င္ `ကၽြန္ေတာ္၊ ေဆး´ ပဲ။

အသံကို နိမ့္ျမင့္ ေျပာင္းလဲေျပာတတ္တယ္။ ေဆးရုံမွာတုန္းက `ကၽြန္ေတာ္။ ေဆး´ ဆိုေတာ့ ဂ်ဴတီက်တဲ့ ဆရာမေလးက `ေဆး… တိုက္မယ္၊ တိုက္မယ္´ တဲ့။ ေဆးေတာင္းတယ္ မွတ္ေနတာေလ။ ေနာက္သံုးလေလာက္ ၾကာေတာ့ စကားတစ္ခြန္းတိုးလာတယ္။ `ေစေတာ့၊ ေစေတာ့´တဲ့။ သူေျပာခ်င္တဲ့ အဓိပၸာယ္ကို လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ ရွင္းျပတယ္။ ဘာအေၾကာင္းအရာကိုပဲ ေျပာေျပာ ပါးစပ္က `ကၽြန္ေတာ္၊ ေဆး၊ ေစေတာ့´ ဒါပဲ ေျပာတတ္ေတာ့တယ္။ သူ ေဒါသထြက္ၿပီဆိုရင္ ေလျဖတ္လို႔ ရြဲ႕ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြ ပိုရြဲ႕သြားေအာင္ မဲ့… မဲ့ၿပီး `ေစ…ေဒါ့´ `ေစ.. ေဒါ့´ နဲ႔ အားရပါးရ ေအာ္ေတာ့တာပဲ။ ေလျဖတ္တဲ့ လူေတြက စိတ္တိုတတ္လာတယ္။ ဒါကို မိဘ၊ ေမာင္ႏွမေတြက သည္းခံပါတဲ့ ဆရာ၀န္ႀကီးနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္က ႏွစ္သိမ့္ေဖ်ာင္းဖ်တဲ့ စကားေတြေပါ့။ ၿငိမ္းခ်မ္း ေအးျမလြန္းတဲ့ အေမနဲ႔ နားပူမခံႏုိင္တဲ့ ညီမေတြက ေထြထူးၿပီး သည္းခံစရာမလိုေအာင္ သည္းခံတတ္ၾကၿပီးသား။ အသက္ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္မွာ ျဖစ္ရေလဆိုတဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္၊ သနားစိတ္၊ ေသြးရင္းသားရင္း၊ အစ္ကိုရင္း တစ္ေယာက္ အေပၚ ထုလိုက္ ထည္လုိက္ ထားတဲ့ ေမတၱာ၊ ေငြေၾကးဆိုတာ ကိုယ္အလုိရွိရာ ပစၥည္းေတြအတြက္ လဲလွယ္စရာ ၾကားခံပစၥည္းေလာက္ သေဘာထား သတ္မွတ္ၾကတဲ့ ညီမေတြက ကိုဘေကာင္းကို ေငြအကုန္ခံၿပီး ကုတယ္။ မၿငိဳျငင္ဘူး။ မျငဴစူဘူး။ အႏွေျမာ အတြန္႔တို မရွိဘူး။ ကိုယ့္ေငြ သူ႔ေငြ မခြဲျခားဘူး။ တရုတ္အပ္စိုက္ဆိုလည္း စိုက္လုိက္တာပဲ။ အေၾကာျပင္ဆိုလည္း ျပင္လုိက္တာပဲ။ အႏွိပ္သည္ဆိုလည္း ႏွိပ္လုိက္တာပဲ။ ဓာတ္မွန္ရိုက္တာ၊ ေသြးစစ္တာ၊ CT scan ရိုက္တာေတြကေတာ့ ရိုးေနေပါ့။ ဦးေႏွာက္နဲ႔ အာရုံေၾကာ အထူးကုကိုပဲ ႏွစ္ေယာက္တၿပိဳင္တည္း ျပတာ။ အယူဆအမ်ိဳးမ်ိဳး ကို သိခ်င္လို႔တဲ့။ ကိုဘေကာင္းဆိုတာ အဲဒီလို မိသားစုထဲမွာ ရွင္သန္ေနတာေလ။ ကိုဘေကာင္းကို ရိုင္းတယ္လို႔ေျပာရင္ ပတ္၀န္းက်င္က ရယ္ၾကမွာ။ ကိုယ့္အိမ္ကလြဲရင္ ကိုဘေကာင္းက လူေကာင္း၊ လူယဥ္ေက်း လူလိမၼာ။ ကိုယ့္အိမ္မွာေတာ့ မရဘူး။ အိမ္ေထာင္ပ်က္ မိသားစုရဲ႕ အႀကီးဆံုး သားဘ၀မွာ အိမ္ကို မငဲ့ဘူး။ အေမကို မငဲ့ဘူး။ ကိုဘေကာင္းရဲ႕ အဘြားဆိုရင္ ဆံုးသာသြားေရာ ကိုဘေကာင္းလုပ္စာ တစ္ျပားမွ မစားလုိက္ရဘူး။ အေမက မနက္ပိုင္း က်ဴရွင္သင္၊ ေန႔လည္ပိုင္း ေက်ာင္းသြား၊ ျပန္လာရင္ ညေနပိုင္း က်ဴရွင္သင္။ ေက်ာင္း နဲ႔ က်ဴရွင္ၾကားမွာ နားခ်ိန္မရွိဘူး။ ကိုဘေကာင္းတို႔ ေမာင္ႏွမေတြကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရတာက ကိုဘေကာင္းတို႔ အဘြားေလ။ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ အရြယ္ေရာက္ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ ကိုဘေကာင္းတို႔ ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ ကုန္က်စရိတ္ေတြအတြက္ အေမက က်ဴရွင္ေတြ တစ္ခ်ိန္ၿပီးတစ္ခ်ိန္ တိုးျပရင္း ကိုဘေကာင္းတို႔ ေမာင္ႏွမေတြကို ဂရုစိုက္ခ်ိန္ နည္းလာခဲ့တယ္။ အရြယ္ရလာတဲ့ ကိုဘေကာင္းက အေမ့စကားလည္း နားမေထာင္ဘူး။ အဘြားစကားလည္းး နားမေထာင္ဘူး။ မိဘေတြအိမ္ေထာင္ပ်က္တဲ့ ဒဏ္က ကိုဘေကာင္းရင္ထဲအထိ ၀င္သြားတယ္။ သူတို႔ေမာင္ႏွမေတြ ဒီလိုဒုကၡခံရတာ မိဘေတြ အိမ္ေထာင္ကြဲလို႔ သူတို႔အျပစ္ မဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့ ခံယူခ်က္က ကိုဘေကာင္းရဲ႕ ကာဗာျဖစ္လာတယ္။ မီးေလာင္ရာ ေလပင့္လို႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္ ကိုဘေကာင္း ဖတ္တဲ့ အျပင္စာေတြ က ကြန္ျမဴနစ္စာအုပ္ေတြေလ။ စာေရြးဖတ္ရမယ့္ အရြယ္မွာ ကိုဘေကာင္းကို ညႊန္ျပမယ့္လူ မရွိဘူး။ လမ္းညႊန္မယ့္သူ မရွိဘူး။ ကိုယ္ခံစိတ္ဓာတ္ ညံ့ဖ်င္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္ `မီးေလာင္ရာ ေလပင့္´ ဆိုတဲ့ စကားပံုလိုေပါ့။ စာေတြဆြဲေခၚတဲ့ေနာက္ကို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားေတာ့တာ။ အဆင္မေျပတဲ့ မိသားစုထဲက ကိုဘေကာင္း၊ သူဖတ္တဲ့စာအုပ္ေတြက ကြန္ျမဴနစ္စာအုပ္..။ အဲသလိုနဲ႔ ေက်ာင္းျပဌာန္းစာအုပ္ေတြနဲ႔ ေ၀းလာတယ္။ ဆယ္တန္းက်တယ္။ သူ႔အေတြးအေခၚေတြကို လႊမ္းမိုးထားတဲ့ အယူအဆေတြကို လက္ေတြ႕က်င့္သံုးတယ္။ အေမနဲ႔အဘြား ဆံုးမစကားကို နားမေထာင္ေတာ့ဘူး။ `ေမြးထားရင္ ေကၽြးထားရမွာပဲ´တဲ့။ `က်ဳပ္တို႔က ခင္ဗ်ားတို႔ ေခၚလာလို႔ လူ႔ေလာကထဲကို ေရာက္လာတာ´တဲ့။ `က်ဳပ္တို႔မွာ အျပစ္မရွိဘူး´ တဲ့။ အေမနဲ႔ အဘြားက ကိုဘေကာင္းရဲ႕ ခင္ဗ်ားလံုးရိုက္ခ်က္ေအာက္မွာ မ်က္ရည္နဲ႔ မ်က္ခြက္ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ကိုဘေကာင္း အေ၀းႀကီးကို ထြက္သြားတယ္။ အေမ အဘြားနဲ႔ ညီမေလးေတြကို ထားခဲ့ၿပီးေတာ့ေလ။ အေ၀းေရာက္ ကိုဘေကာင္းရဲ႕ သတင္းေတြထဲမွာ အရက္က ပင္တိုင္ ဇာတ္လုိက္ျဖစ္ေနတယ္။ ဂ်ဴတီၿပီးၿပီ ဆိုတာနဲ႔ အရက္ေသာက္ ဂစ္တာတီး ေမြးေမေက်းဇူး ဆပ္ဖူးခ်င္တယ္ေလ ဆိုၿပီး ငိုေတာ့တာပဲတဲ့။ ျဖစ္ပံုမ်ား ေျပာပါတယ္။ သီခ်င္းကလည္း ေခါင္းစဥ္သာေျပာင္းသြားမယ္။ အေၾကာင္းအရာကေတာ့ အေမပဲ။ ဂစ္တာတီး သီခ်ငး္ဆိုေကာင္းတဲ့ ကိုဘေကာင္းက ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ အေမ၊ ခင္၀မ္းရဲ႕အေမ…. အေမကို အရက္နဲ႔ျမည္းရင္း ပါးစပ္က ေက်းဇူးဆပ္ေနခဲ့တာ ၇ႏွစ္ေလာက္ ၾကာသြားတယ္။ ကိုဘေကာင္းတို႔ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ရုံးခြဲလာဖြင့္ေတာ့ ၿမိဳ႕ခံဆိုၿပီး လူႀကီးေတြက ကိုဘေကာင္းကို သူ႔ၿမိဳ႕ျပန္ပို႔လုိက္တယ္။ ကိုဘေကာင္း အေမန႔ဲ အဘြားကိုလည္း ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ လူႀကီးေတြရဲ႕ ေစတနာက ေ၀ဒနာျဖစ္သြားတယ္။ ကိုဘေကာင္းက အခ်ိဳးမွ မျပင္ဘဲကိုး။ ရုံးကေပးတဲ့ လိုင္းခန္းမွာ မေနဘူး။ အိမ္မွာပဲ ေနတယ္။ ညဆိုရင္ အရက္မူးၿပီး ျပန္လာတယ္။ အိပ္ေနတဲ့ အေမကို ႏႈိးၿပီး ထမင္းခူးေကၽြးခိုင္းတယ္။ သူရတဲ့ လခကလည္း သူေသာက္တာနဲ႔ ကုန္တာပဲ။ ကိုဘေကာင္း ထြက္သြားတဲ့ ႏွစ္ေတြအတြင္းမွာ ကိုဘေကာင္း ညီမေတြက အသီးအႏွံေတြ ပြဲစားလုပ္ရင္းက အခု ပြဲရုံလုပ္ငန္း ေအာင္ျမင္ေနၿပီ။ အေမနဲ႔ အဘြားကို စိတ္တိုင္းက် ျပဳစုႏိုင္ၿပီ။ ကိုဘေကာင္း လခ မေတာင္းရုံတင္မကဘူး ကိုဘေကာင္းအတြက္ အ၀တ္အစား မုန္႔ဖိုးေတာင္ ညီမေတြက ေပးလုိက္ေသးတယ္။ အေမ အဘြားနဲ႔ ညီမ ႏွစ္ေယာက္ေနတဲ့ အိမ္က ကိုဘေကာင္း ျပန္လာမွ ဆူညံလာေတာ့တယ္။ အရက္မူးလာရင္ ထမင္းခူးေပးရုံတင္မကဘူး ကိုဘေကာင္း စားတာ ေဘးက ငုတ္တုတ္ထိုင္ေစာင့္ရေသးတယ္။ ကိုဘေကာင္း ရစ္သမွ် ခံေပေတာ့။ `အဲဒီေကာင္ေတြ လူပါး၀တာ ဘေကာင္းအေၾကာင္း သိမယ္´ စကားတစ္ခြန္းကို ထပ္တလဲလဲေျပာ၊ ထမင္းစားမၿပီးမခ်င္း စားၿပီးေတာ့လည္း မအိပ္မခ်င္း တစ္ေန႔လည္းမဟုတ္ ညတိုင္း။ ေျပာလည္း မေျပာရဲဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ရွက္လို႔ေလ။ ကိုဘေကာင္းကေတာ့ `ဘာလို႔ ေမြးထားေသးလဲ´ ျပန္ေျပာမွာ သိေနတာကိုး။ ေနာက္ ညီမေတြ လုပ္တဲ့ ပြဲရုံလုပ္ငန္းမွာ ၀င္စြက္ဖက္ ပထမပိုင္းေတာ့ ညီမေတြကလည္း ပြဲရုံလုပ္ငန္းမွာ အစ္ကိုႀကီး ေယာက္်ားသားရွိရင္ ေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး အလုပ္ထြက္ခိုင္းမလုိ႔။ ေနာက္ေတာ့ ကိုဘေကာင္း ဒဏ္ကို မခံႏုိင္ၾကေတာ့ဘူး။ ပြဲရုံလာတဲ့ ကုန္သည္နဲ႔ အရက္ေသာက္ မူးရင္ ရန္ျဖစ္ အလုပ္သမားနဲ႔ျဖစ္ ညီမအႀကီးနဲ႔ ရန္ျဖစ္ ညီမအငယ္နဲ႔ ရန္ျဖစ္ အေမ့ကို ႏွိပ္စက္ အဘြားကို ႏွိပ္စက္။ အဲဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္ေတြကုန္သြားတယ္။ ကိုဘေကာင္း အဘြားဆံုးသြားတယ္။ ညီမေတြကလည္း ပြဲရုံလုပ္ငန္းကို မႏၱေလးေရႊ႕ သြားတယ္။ ကိုဘေကာင္း ဒဏ္မခံႏိုင္တဲ့ အေမက ကိုဘေကာင္းကို အိမ္တစ္လံုးနဲ႔ ပစ္ထားခဲ့ၿပီး ညီမေတြေနာက္ လုိက္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ ကိုဘေကာင္းအရက္ေတြ ေန႔ေရာ ညေရာေသာက္ ေသြးတိုးရွိမွန္းလည္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ မသိ။ ဘယ္သူမွ မသိဘဲ အိမ္ထဲမွာ သံုးရက္ေလာက္လဲေနၿပီး ဒီအဆင့္ကို ေရာက္လာေတာ့တာပဲ။ အခုဆိုရင္ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ေလာက္ နီးနီး ေကာင္းေနၿပီ။ စကားမေျပာႏိုင္တာက လြဲၿပီးေပါ့။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဂစ္တာအတီးေကာင္း သီခ်င္းအဆိုေကာင္းတဲ့ ကိုဘေကာင္းကို ညီမေတြက နားၾကပ္ကက္ဆက္ ၀ယ္ေပးတယ္။ ကာရာအိုေက ၀ယ္ေပးထားတယ္။ စက္ဖြင့္နည္း တစ္ခါပဲ သင္ရတယ္။ ေမြးေမေက်းဇူး ဆပ္ဖူးခ်င္တယ္ေလတို႔ အေမ့ရဲ႕ ဒုကၡအိုးေလးတို႔ ေအာ္ေတာ့တာပဲ။ ကိုဘေကာင္း ၀ဋ္ႀကီးပံုမ်ား ေျပာပါတယ္။ ခင္ေမာင္တိုး သီခ်င္းမ်ားဆိုေနရင္ မသိတဲ့လူက လူေကာင္းပဲ ထင္တာ။ ေျပာျပရင္ အံ့ၾသတႀကီးေတြ ျဖစ္လို႔။ အေၾကာင္းသိ ဓာတ္သိေတြကေတာ့ `၀ဇီေဗဒ ထိတိုင္းရွ´ ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေနမွာ။ အေမ အဘြားကို ခင္ဗ်ားခ်င္းထပ္ေအာင္ ေအာ္ခဲ့တာေတြေလလို႔ မွတ္ခ်က္ခ်တတ္ၾကတယ္။ သူေျပာခ်င္တာလည္း ေျပာမရဘူး။ သူလိုခ်င္တာလည္း ေတာင္းမရဘူး။ သူလုပ္ခ်င္တာလည္း တစ္ဖက္လူ နားလည္ေအာင္ မေျပာႏိုင္ဘူး။ ဘယ္လက္နဲ႔ စာေရးၿပီး ေျပာရေအာင္လည္း စကားလံုးေတြ စာလံုးေတြကို သတိမရေတာ့ဘူး။ ေျပာမရေလ ေဒါသအႀကီးအက်ယ္ ထြက္ေလပဲ။ အဲ… သူ သတိရတဲ့ အထဲမွာ မိဘဆိုတာ အစစအရာရာမွာ တာ၀န္ရွိတဲ့သူ သားသမီးက ဖန္တီးခံဘ၀ မတတ္ႏိုင္ဘူး ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚမ်ိဳးကိုေတာ့ မွတ္မွတ္သားသားႀကီးကို သတိရေနတာ။ က်န္တာသာ ေမ့ခ်င္ေမ့မွာ။ လူေကာင္း ပကတိ ဘ၀တုန္းကေတာင္ အေမကို တန္ဖိုးထားရမွန္း မသိတဲ့ ကိုဘေကာင္းက လူမမာဘ၀မွာ ပိုဆိုးေနေတာ့တယ္။ စိတ္တိုင္းမက်တိုင္း ေအာ္ေနေတာ့တာပဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေအးျမလြန္းတဲ့ အေမက တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္မရွည္လို႔ ဆူၿပီဆိုရင္ ကိုဘေကာင္းက ေကာင္းတဲ့လက္နဲ႔ ဗိုက္ေရွ႕ကို ၀ိုက္ျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္ကို ေရွ႕တိုး တိုးျပတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း… `ေစေတာ့… ေစေတာ့… ေစေတာ့… ေစေတာ့… ေစေတာ့´ ဆိုတာကို နိမ့္ျမင့္တိုးက်ယ္ ရြတ္ျပတယ္။ သေဘာကေတာ့ ဗိုက္တျဖည္းျဖည္း ႀကီးလာတယ္ေပါ့။ ေကာင္းတုန္းက ေျပာခဲ့သလို `ေမြးထားရင္ ေကၽြးထားရမွာပဲ´ ေပါ့။ အခု ကိုဘေကာင္း စကားမေျပာႏိုင္ ကိုယ္တစ္ျခမ္းေသ လူစဥ္မမီ ျဖစ္ေနေတာ့ေကာ ေနာင္တရမယ္ ထင္သလား။ ကိုဘေကာင္းကေတာ့ ေအးေဆးပဲ။ အေမကေဆးကုေပး ထမင္း လက္ဖက္ရည္ အခ်ိန္မွန္ေကၽြး ေရခ်ိဳးတာက အစ အေမပါမွ။ ညီမေတြကေကာ ေဆးကုလို႔ ကုန္က်စရိတ္ မွန္သမွ် မညည္းမညဴေပး ကိုဘေကာင္း ေလျဖတ္တဲ့ အျဖစ္မွာ ပင္ပန္းတာက အေမနဲ႔ ညီမေတြ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မစာနာတဲ့ ကိုယ့္အတြက္ပဲ ကိုယ္ၾကည့္တဲ့ အတၱသမား ကိုဘေကာင္းက အရက္ေသာက္တုန္း။ ဘယ္သူကမွ အရက္၀ယ္မေပးေတာ့ သူကိုယ္တုိင္ ဘံုဆိုင္သြားတယ္။ ေကာင္းတဲ့လက္နဲ႔ မေကာင္းတဲ့ ေျခလက္ေတြကို စုန္ဆန္သပ္ျပၿပီး…. `ကၽြန္ေတာ္…. ေဆး´ တဲ့။ ဘံုဆိုင္ပိုင္ရွင္ကလည္း ေၾသာ္.. ေဆးေဖာ္ဖို႔ လာ၀ယ္တာပဲေပါ့ေလ။ အဲသလို ဥာဏ္မ်ားတဲ့ ကိုဘေကာင္းပါ။ အခုအခ်ိန္မွာ ကိုဘေကာင္း ခႏၶကိုယ္က အရက္ကို လက္မခံေတာ့ဘူး။ ခ်က္ခ်င္းတုံ႕ျပန္တာ။ ေသာက္ၿပီးရင္ မၾကာဘူး တက္တာပဲ။ တက္ၿပီေဟ့ဆိုရင္ ရပ္ေနရာက ဗိုင္းခနဲ လဲသြားတာ။ အဲလိုျဖစ္ၿပီဆုိရင္လည္း ေျပးေပဦးေတာ့ ေဆးရုံကို။ မိုးကေလးမ်ား ေအးလာၿပီဆိုရင္ ဒါမွမဟုတ္ အရက္သမား ေပါင္းေဟာင္း သင္းေဟာင္းကေလးေတြကမ်ား အရက္ေသာက္ၿပီး သတင္းေမး လာခဲ့ၿပီဆိုရင္ ကိုဘေကာင္း ေဖာက္ေဖာက္လာတာပဲ။ `မင္းက ေခြးလိုေကာင္၊ အနံ႕ကေလး ရတာနဲ႔ ပ်ာယာခတ္ေနေတာ့တာ´ ဘယ္လိုပဲ နာေအာင္ ေျပာေျပာ ကိုဘေကာင္းက မမႈေတာ့ဘူး။ `ေလျဖတ္တဲ့လူဆိုတာ ေသြးေၾကာပိတ္လို႔ ျဖတ္တာ။ ေသြးေလညီညြတ္ေအာင္ အရက္ကေလးနည္း နည္းျဖစ္ျဖစ္ ေသာက္ေပး ရတယ္´ အဲဒီလိုမ်ား အခၽြန္နဲ႔ မတဲ့ လူမမာ သတင္းေမးေတြ လာၿပီဆိုရင္ မ်က္လံုးႀကီးျပဴးလို႔ `ေအးေအး´ ဆိုၿပီး ၀မ္းေခါင္းသံႀကီးနျ႔ ၀မ္းသာအားရ ေထာက္ခံေတာ့တာပဲ။ မိုးေတြရြာတဲ့ တစ္ေန႔ ရာသီဥတုကလည္း ကိုဘေကာင္းဘက္ ပါတဲ့ေန႔မ်ိဳးေပါ့။ ညေနပိုင္းေလာက္ကတည္းက ေသာက္တဲ့အရက္ ညဦးပိုင္းအထိ မနားတမ္းပဲ။ ဘုရားရွိခိုးေနတဲ့ အေမကို ေခၚၿပီး အရက္နဲ႔ ျမည္းေသးတာ။ ေကာင္းတဲ့ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ဗိုက္ေရွ႕၀ိုင္းျပ အေမ့မ်က္ႏွာေရွ႕ လက္ညွိဳးတေထာင္ေထာင္နဲ႔ ပါးစပ္ကလည္း ထုံးစံအတိုင္း `ေစေတာ့… ေစေတာ့… ေစေတာ့… ေစေတာ့… ေစေတာ့´ ေပါ့။ အေမေမြးလာလို႔ သူ ဒုကၡေရာက္ရတယ္ေပါ့ေလ။ သူေသာက္လို႔ ၀ေတာ့ အိပ္ရာထဲ၀င္ အေမက ေစာင္ၿခံဳ ျခင္ေထာင္ခ် မီးမိွတ္ေပးၿပီးမွ သူ႔အခန္းထဲ က ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ အေမသိတာ ဒါပဲ။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ မိုးကလည္း သည္းႀကီးမည္းႀကီး ရြာတုန္း။ ၿခံေထာင့္ အိမ္သာေရွ႕မွာ ေကြးေကြးကေလး လဲေနတဲ့ ကိုဘေကာင္းကို ေတြ႕ရေတာ့တာပဲ။ လက္ေတြကလည္း ေကာက္ေကြးတြန္႔လိမ္လို႔။ ပါးစပ္က အျမွဳပ္ေတြ ထေနလုိက္တာ ျမင္မေကာင္း၊ ရႈမေကာင္း။ အသားေတြ ေအးစက္ေနတဲ့ ကိုဘေကာင္းကို ေဆးရုံအျမန္ ပို႔လုိက္ၾကတယ္။ အခုေတာ့ ေမြးေမေက်းဇူး ဆပ္ဖူးခ်င္တယ္ေလလို႔လည္း မေအာ္နိုင္ေတာ့ဘူး။ ဗိုက္ေရွ႕လည္း လက္နဲ႔ ၀ိုင္း၀ိုင္း မျပႏုိင္ေတာ့ဘူး။ `မင္းငယ္ငယ္တုန္းက အေမျမွဴလို႔မ်ား မင္းက ရယ္ရယ္ျပရင္ အေမ့မွာ ၀မ္းသာလြန္းလို႔၊ ေပ်ာ္လြန္းလို႔၊ မင္းမ်က္ႏွာပဲ ထိုင္ထုိင္ၾကည့္ေနမိတယ္။ အခ်ိန္ကုန္လို႔ ကုန္မွန္း မသိဘူး။ မင္းအဘြားကဆို `မခင္ေအး ရူးပံုကေတာ့ လြန္ပါတယ္´ နဲ႕ ခဏ ခဏေျပာတာ။ သံုးလသားေလာက္နဲ႔ သိတတ္လြန္းလို႔ လူ၀င္စားလား ထင္ခဲ့မိတယ္။ အေမကမ်ား `ဘယ္သူလဲ ဘယ္ကလာသလဲ´ ေမးရင္ မင္းက ျပန္ၿပီး ၀ူး၀ါးနဲ႔ ေျပာေသးတာ။ အခုအေမေမးရင္ မင္းမေျဖႏိုင္ေတာ့ဘူး။ `ဘယ္သြားမလဲ အခု မင္းဘယ္သြားမလဲ ေျဖပါဦး သားႀကီးရယ္´ အေမကေတာ့ `ဘယ္သြားမလဲ´ လို႔ တတြတ္တြတ္ေမးရင္း သားအလိမၼာတံုးႀကီးအတြက္ ငိုလို႔ေကာင္းတုန္းေပါ့။ ……… 

**အျဖဴေရာင္ **

 ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း ေအာက္တိုဘာ ၂၀၀၇