>

-ၾကယ္တစ္ပြင္႔ ေၾကြလြင္႔ကယ္ေစာ- 

“From the Cradle to the Grave” ဆုိတဲ႔ အီဒီယမ္ေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္စဥ္က ဖတ္ခဲ႔မွတ္ခဲ႔ဖူးတယ္။ အဂၤလိပ္အဘိဓာန္စာအုပ္ေလးကို လွန္ေလွာၾကည္႔မိေတာ႔ Cradle ဆုိတာ ကေလးသိပ္တဲ႔ ပုခက္၊ Grave ဆုိတာ လူေသေတြျမွဳပ္ႏွံတဲ႔ သခ်ၤိဳင္းဆုိတာကုိ နားလည္မိျပီး ဒီစကားစုေလးဟာ ဘ၀တစ္ခုရဲ႕ အစကေန အဆုံးတုိင္လုိ႔ ေျပာခ်င္တာျဖစ္မယ္ဆုိၿပီး မွတ္ယူခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဘ၀ခရီးကုိ ကုိယ္တုိင္ေလွ်ာက္လွမ္း ေနရခ်ိန္ေတြမွာေတာ႔ “ပုခက္ထဲကေန သခ်ိၤဳင္းထိ” ဆုိတဲ႔ စကားစုေလးကုိ ရံဖန္ရံခါမွသာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ေတြးေတာမိေတာ႔သလုိ ေတြးေတာမိၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ေမ႔ေမ႔ေလွ်ာ႔ေလွ်ာ႔ ေပါ႔ေပါ႔ဆဆ ေနျဖစ္ခဲ႔ျပန္တယ္။ ဒီေန႔ ေဖ႔စ္ဘြတ္ခ္ေပၚတက္ေတာ႔ မေမွ်ာ္လင္႔ရဲခဲ႔တဲ႔ သတင္းတစ္ပုဒ္ကုိ ဖတ္လုိက္ရတယ္။ “ဆရာႀကီး လူထုဦးစိန္၀င္း ဆုံးၿပီ” တဲ႔ေလ။ တကယ္ေတာ႔ ဒီသတင္းဟာ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ႔ ဖတ္ရလိမ္႔မယ္လုိ႔ သိေနၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ္႔ မေမွ်ာ္လင္႔ခ်င္ခဲ႔ဘူး။ ဆရာႀကီးလုိ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးေတြ ျမန္မာျပည္အတြက္ ဆက္လက္ရွင္သန္ေနေစခ်င္ေသးတယ္။ အထူးသျဖင္႔ အခုလုိမ်ိဳး ေခတ္ေျပာင္းကာလမွာ နိမ္႔က်ျပည္သူေတြအတြက္ ဘက္မလုိက္ဘဲ အာဏာပုိင္အစုိးရကို ျမန္မာျပည္တြင္းကေန မေၾကာက္မရြံ႕ေရးသားေ၀ဖန္ရဲတဲ႔ ဆရာၾကီးလုိ ကေလာင္မ်ိဳးဟာ အင္မတန္မွ ရွားတယ္။ "ညီညႊတ္ရင္ အလုပ္တြင္တယ္၊ ေကာင္းတယ္။ မညီညြတ္ရင္ အလုပ္မတြင္ဘူး၊ ဖင္႔ေႏွးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ မညီညြတ္တာ မေကာင္းဘူးလုိ႔ေတာ႔ တစ္ထစ္ခ် ေျပာလုိ႔မရဘူး။ ညီညြတ္တုိင္း ေကာင္းတယ္လုိ႔ ေျပာမရႏုိင္တာမ်ိဳးရွိသလုိ မညီညြတ္လုိ႔ ေကာင္းသြားတာမ်ိဳးလည္း ရွိတယ္။" "အတင္းအၾကပ္ေပါင္းစည္းခုိင္းရင္ ပုိျပီးေ၀းကြာသြားမွာ ေသခ်ာတယ္။ မတူတာကို တူေအာင္ဇြတ္ညွိရင္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ထိခုိက္မွာ ေသခ်ာတယ္။ မတူတဲ႔အတုိင္း ေပါင္းစည္းေနထုိင္ျခင္းဟာ ဒီမုိကေရစီရဲ႕ အႏွစ္သာရျဖစ္တယ္။ ငါနဲ႔မတူ ငါ႔ရန္သူလုိ႔ သေဘာထားျခင္းဟာ ႏုိင္ငံေရးအရ ရင္႔က်က္မႈမရွိတဲ႕ သေဘာျဖစ္တယ္၊" "ဒီမုိကရက္တစ္ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းမွာ အေရာင္အေသြး၊ အမ်ိဳးအစားစုံ ပန္းတုိင္းပြင္႔ေစရမယ္။ အေတြးအေခၚ အယူအဆေပါင္းစုံ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထြန္းကားေစရမယ္။ အားလုံးလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ျငင္းခုန္ေဆြးေႏြးဖုိ႔ အားေပးရမယ္။ ျငင္းခုန္ျခင္းဟာ ရန္ျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူး။ မတူတဲ႔ အယူအဆတစ္ခုကို ထုတ္ေဖာ္တင္ျပတာ ျဖစ္တယ္။ ေရွးေခါမေခတ္ လူသားေတြ အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္ လုပ္ၾကရာက ဒီမုိကေရစီ သေဘာတရားေတြ ေပၚထြန္းလာရတာ မဟုတ္လား။" "အစုိးရဆုိတာလည္း လူပဲ။ သတင္းသမားကလည္း လူပဲ။ ျပည္သူကလည္း လူပဲ။ လူဆုိရင္ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ အမွားေတာ႔ ရွိမွာပဲ။ သူတစ္ပါး ဘ၀ပ်က္ေလာက္တဲ႔ အမွားကုိ က်ဴးလြန္တဲ႔သူဟာ တစ္ေန႔ေတာ႔ တစ္ဘ၀မွာေတာ႔ သူခံရမွာပဲ။" "ေနာက္ေတာ္ပါေတြနဲ႕ ေအာက္ေျခဆင္းတယ္ဆုိၿပီး ေနာက္ေတာ္ပါ တစ္ျပဳံႀကီးနဲ႔ သြားၾကည္႔ရင္လည္း ပကတိ အေျခအေနမွန္ကုိ မသိႏုိင္ဘူး။ သနပ္ခါးလိမ္း၊ ပန္းပန္ျပထားတာေတြပဲ ေတြ႔ရလိမ္႔မယ္။ တကယ္႔အျဖစ္မွန္၊ အေျခအေနမွန္ကုိ သိခ်င္ရင္ ေက်ာင္းသားမိဘေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ေတြ႔ဆုံေမးျမန္းမွပဲ ျဖစ္လိမ္႔မယ္။ ေက်ာင္းထဲမွာ အစည္းအေ၀းေခၚျပီး ေျပာပါဆုိရုံနဲ႔ေတာ႔ ဘယ္သူမွ ေျပာမွာမဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။ အတုိင္ခံရသူေတြက ဘာမွမျဖစ္ဘဲ တုိင္ၾကားသူသာ အေရးယူခံရတဲ႔ အျဖစ္မ်ိဳးေတြ ၾကဳံဖူးေပါင္းမ်ားၿပီဆုိေတာ႔ လူေတြက ေရွ႕ထြက္ၿပီး လူစြမ္းေကာင္း မလုပ္ခ်င္ၾကေတာ႔ဘူး။ ဥပေဒအထက္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိဆုိတာကလည္း သိသိသာသာ ျဖစ္လာတာ မေတြ႔မျမင္ရေသးဘူး။"

ဒီလုိ ရဲရဲေတာက္ စကားမ်ိဳးေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ ေနာက္ေနာင္ ဖတ္ရဖုိ႔ အခြင္႔အလမ္းမရွိေတာ႔ဘူး။ ဆရာႀကီးဟာ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ျမင္ဆရာ၊ ၾကားဆရာတစ္ေယာက္ပါ။ ဆရာႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ မၾကဳံဖူး မဆုံဖူးခဲ႔သလုိ ဆရာႀကီးသိတဲ႔ အသုိင္းအ၀ုိင္းထဲမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ တစ္ခါမွ ၾကားဖူးခဲ႔လိမ္႔မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာႀကီးရဲ႕ စာေပဂုဏ္သိကၡာကုိ အထူးပဲ ေလးစားျမတ္ႏုိးမိတယ္။ သာမန္ေရာဂါေလးေတြ ျဖစ္ရင္ေတာင္ အေမကယ္ပါ အဘကယ္ပါဆုိၿပီး ရႉနာရႈိက္ကုန္း အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပလုိ႔ ေရသာခုိခ်င္ေနသူေတြကုိ ဆရာႀကီးအိမ္ကုိ ေခၚျပသြားခ်င္မိတယ္။ ေအာက္ဆီဂ်င္ပုိက္တန္းလန္းနဲ႔ အသက္ကုိ ခဲရာခဲဆစ္ ရႈကာ တစ္ရက္ကုိ အက်ိဳးျပဳ ေဆာင္းပါးႏွစ္ပုဒ္ႏႈန္းက် ေရးသားျပဳစုေနတဲ႔၊ မိမိအတြက္သာမကဘဲ လူငယ္လူရြယ္ေတြရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ ခက္ခက္ခဲခဲ အခ်ိန္ေတြကုိ ေ၀မွ်ေပးဖုိ႔ ၀န္မေလးတဲ႔ ဆရာႀကီးရဲ႕ ပရိဟိတစိတ္ဓာတ္ကုိ အတုယူအားက်မိတယ္။ ၾကဳံႀကိဳက္ကဲြ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေတြ၊ အညွီအေဟာက္ဆန္တဲ႔ အေပါစား စာေပမ်ိဳးေတြဆုိရင္ အမွာစာေရးေပးဖုိ႔ မေျပာနဲ႔၊ ျပတ္ျပတ္သားသား ေ၀ဖန္ရႈတ္ခ်တတ္တဲ႔ ဆရာႀကီးရဲ႕ ကေလာင္ဂုဏ္သိကၡာကုိ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ ျမန္မာစာေပေလာကထဲ တုိး၀င္ၾကည္႔မိေတာ႔မွ ပုိၿပီးသိရွိနားလည္လာခဲ႔ရတယ္။ အဲဒီ႔လုိ သိရွိေလေလ၊ ဆရာႀကီးေပၚကုိ ၾကည္ညိဳေလးစားစိတ္ေတြ ပုိမုိျဖစ္ထြန္းလာေလေလပါပဲ။ ျပကၡဒိန္ရက္စဲြကုိ ၾကည္႔မိေတာ႔ တုိက္ဆုိင္လြန္းတာပဲလား မသိဘူး။ ဆရာႀကီး ဆုံးသြားခဲ႔တဲ႔ ဇြန္လ ၁၇ ရက္ေန႔ဟာ “အေဖေန႔” ျဖစ္ေနခဲ႔တယ္ေလ။ ဆရာႀကီး ေရာက္ေလရာရာ ဘ၀တုိင္းမွာ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ ရွင္သန္ႏုိးၾကားေနမယ္ဆုိတာကုိ ေျပာစရာမရွိ အၾကြင္းမဲ႔ ယုံၾကည္ေနၿပီးသားပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီႏွစ္ထဲမွာ ဆရာႀကီးကုိ ေတြ႔မယ္ဆုိၿပီး အားခဲထားခဲ႔တာ။ ေရွ႔ဆက္ေလွ်ာက္လွမ္းရမယ္႔ စာေပခရီးအတြက္ အက်ိဳးျပဳကေလာင္တစ္ေခ်ာင္းျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လုိခံယူခ်က္ေတြနဲ႔ ရပ္တည္ေနထုိင္သင႔္သလဲ ဆုိတာေတြကုိ ဆရာႀကီးနဲ႔ လူကုိယ္တုိင္ ေတြ႔ဆုံေမးျမန္းျပီး ဩ၀ါဒ ခံယူခ်င္ခဲ႔တာ။ လူငယ္လူရြယ္ေတြကုိ ေစတနာထားလြန္းတဲ႔ ဆရာႀကီးရဲ႔ ေန႔စဥ္ဘ၀လႈပ္ရွားမႈ ပုံရိပ္ေတြကုိ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် ေတြ႔ျမင္ခ်င္ခဲ႔တာ။ ဒီလုိပါပဲေလ. ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးေလးစားရသူေတြကုိ အသက္ရွည္ရွည္ ေနထုိင္ေစခ်င္ေပမယ္႔လည္း မျဖစ္လာခဲ႔တာေတြ အတိတ္မွာ ရွိခဲ႔ဖူးၿပီမုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျဖသာေအာင္ ေျဖလုိက္ပါေတာ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ စာေရးက်ဲတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဘေလာ႔ဂ္မွာေတာ႔ ဆရာႀကီးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ ပုိ႔စ္ေလးတစ္ခုကုိ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔အတူ ေရးတင္ျဖစ္ခဲ႔တယ္… ျမန္မာစာေပေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ပြင္႔ႀကီးတစ္ပြင္႔ ဒီေန႔ ေၾကြလြင္႔သြားခဲ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္၊ အထူးသျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ အစားထုိးမရတဲ႔ ဆုံးရႈံးမႈႀကီးတစ္ခုပါပဲ… 

လူထုစိန္၀င္း ကိုယ္ေရးအက်ဥ္း လူထူစိန္၀င္း ေဆာင္းပါးမ်ား စုစည္းမႈ 

~ ေရခဲငွက္ ~ *

*Yan Aung**

-ၾကယ္တစ္ပြင္႔ ေၾကြလြင္႔ကယ္ေစာ- 

“From the Cradle to the Grave” ဆုိတဲ႔ အီဒီယမ္ေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္စဥ္က ဖတ္ခဲ႔မွတ္ခဲ႔ဖူးတယ္။ အဂၤလိပ္အဘိဓာန္စာအုပ္ေလးကို လွန္ေလွာၾကည္႔မိေတာ႔ Cradle ဆုိတာ ကေလးသိပ္တဲ႔ ပုခက္၊ Grave ဆုိတာ လူေသေတြျမွဳပ္ႏွံတဲ႔ သခ်ၤိဳင္းဆုိတာကုိ နားလည္မိျပီး ဒီစကားစုေလးဟာ ဘ၀တစ္ခုရဲ႕ အစကေန အဆုံးတုိင္လုိ႔ ေျပာခ်င္တာျဖစ္မယ္ဆုိၿပီး မွတ္ယူခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဘ၀ခရီးကုိ ကုိယ္တုိင္ေလွ်ာက္လွမ္း ေနရခ်ိန္ေတြမွာေတာ႔ “ပုခက္ထဲကေန သခ်ိၤဳင္းထိ” ဆုိတဲ႔ စကားစုေလးကုိ ရံဖန္ရံခါမွသာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ေတြးေတာမိေတာ႔သလုိ ေတြးေတာမိၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ေမ႔ေမ႔ေလွ်ာ႔ေလွ်ာ႔ ေပါ႔ေပါ႔ဆဆ ေနျဖစ္ခဲ႔ျပန္တယ္။ ဒီေန႔ ေဖ႔စ္ဘြတ္ခ္ေပၚတက္ေတာ႔ မေမွ်ာ္လင္႔ရဲခဲ႔တဲ႔ သတင္းတစ္ပုဒ္ကုိ ဖတ္လုိက္ရတယ္။ “ဆရာႀကီး လူထုဦးစိန္၀င္း ဆုံးၿပီ” တဲ႔ေလ။ တကယ္ေတာ႔ ဒီသတင္းဟာ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ႔ ဖတ္ရလိမ္႔မယ္လုိ႔ သိေနၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ္႔ မေမွ်ာ္လင္႔ခ်င္ခဲ႔ဘူး။ ဆရာႀကီးလုိ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးေတြ ျမန္မာျပည္အတြက္ ဆက္လက္ရွင္သန္ေနေစခ်င္ေသးတယ္။ အထူးသျဖင္႔ အခုလုိမ်ိဳး ေခတ္ေျပာင္းကာလမွာ နိမ္႔က်ျပည္သူေတြအတြက္ ဘက္မလုိက္ဘဲ အာဏာပုိင္အစုိးရကို ျမန္မာျပည္တြင္းကေန မေၾကာက္မရြံ႕ေရးသားေ၀ဖန္ရဲတဲ႔ ဆရာၾကီးလုိ ကေလာင္မ်ိဳးဟာ အင္မတန္မွ ရွားတယ္။ "ညီညႊတ္ရင္ အလုပ္တြင္တယ္၊ ေကာင္းတယ္။ မညီညြတ္ရင္ အလုပ္မတြင္ဘူး၊ ဖင္႔ေႏွးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ မညီညြတ္တာ မေကာင္းဘူးလုိ႔ေတာ႔ တစ္ထစ္ခ် ေျပာလုိ႔မရဘူး။ ညီညြတ္တုိင္း ေကာင္းတယ္လုိ႔ ေျပာမရႏုိင္တာမ်ိဳးရွိသလုိ မညီညြတ္လုိ႔ ေကာင္းသြားတာမ်ိဳးလည္း ရွိတယ္။" "အတင္းအၾကပ္ေပါင္းစည္းခုိင္းရင္ ပုိျပီးေ၀းကြာသြားမွာ ေသခ်ာတယ္။ မတူတာကို တူေအာင္ဇြတ္ညွိရင္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ထိခုိက္မွာ ေသခ်ာတယ္။ မတူတဲ႔အတုိင္း ေပါင္းစည္းေနထုိင္ျခင္းဟာ ဒီမုိကေရစီရဲ႕ အႏွစ္သာရျဖစ္တယ္။ ငါနဲ႔မတူ ငါ႔ရန္သူလုိ႔ သေဘာထားျခင္းဟာ ႏုိင္ငံေရးအရ ရင္႔က်က္မႈမရွိတဲ႕ သေဘာျဖစ္တယ္၊" "ဒီမုိကရက္တစ္ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းမွာ အေရာင္အေသြး၊ အမ်ိဳးအစားစုံ ပန္းတုိင္းပြင္႔ေစရမယ္။ အေတြးအေခၚ အယူအဆေပါင္းစုံ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထြန္းကားေစရမယ္။ အားလုံးလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ျငင္းခုန္ေဆြးေႏြးဖုိ႔ အားေပးရမယ္။ ျငင္းခုန္ျခင္းဟာ ရန္ျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူး။ မတူတဲ႔ အယူအဆတစ္ခုကို ထုတ္ေဖာ္တင္ျပတာ ျဖစ္တယ္။ ေရွးေခါမေခတ္ လူသားေတြ အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္ လုပ္ၾကရာက ဒီမုိကေရစီ သေဘာတရားေတြ ေပၚထြန္းလာရတာ မဟုတ္လား။" "အစုိးရဆုိတာလည္း လူပဲ။ သတင္းသမားကလည္း လူပဲ။ ျပည္သူကလည္း လူပဲ။ လူဆုိရင္ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ အမွားေတာ႔ ရွိမွာပဲ။ သူတစ္ပါး ဘ၀ပ်က္ေလာက္တဲ႔ အမွားကုိ က်ဴးလြန္တဲ႔သူဟာ တစ္ေန႔ေတာ႔ တစ္ဘ၀မွာေတာ႔ သူခံရမွာပဲ။" "ေနာက္ေတာ္ပါေတြနဲ႕ ေအာက္ေျခဆင္းတယ္ဆုိၿပီး ေနာက္ေတာ္ပါ တစ္ျပဳံႀကီးနဲ႔ သြားၾကည္႔ရင္လည္း ပကတိ အေျခအေနမွန္ကုိ မသိႏုိင္ဘူး။ သနပ္ခါးလိမ္း၊ ပန္းပန္ျပထားတာေတြပဲ ေတြ႔ရလိမ္႔မယ္။ တကယ္႔အျဖစ္မွန္၊ အေျခအေနမွန္ကုိ သိခ်င္ရင္ ေက်ာင္းသားမိဘေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ေတြ႔ဆုံေမးျမန္းမွပဲ ျဖစ္လိမ္႔မယ္။ ေက်ာင္းထဲမွာ အစည္းအေ၀းေခၚျပီး ေျပာပါဆုိရုံနဲ႔ေတာ႔ ဘယ္သူမွ ေျပာမွာမဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။ အတုိင္ခံရသူေတြက ဘာမွမျဖစ္ဘဲ တုိင္ၾကားသူသာ အေရးယူခံရတဲ႔ အျဖစ္မ်ိဳးေတြ ၾကဳံဖူးေပါင္းမ်ားၿပီဆုိေတာ႔ လူေတြက ေရွ႕ထြက္ၿပီး လူစြမ္းေကာင္း မလုပ္ခ်င္ၾကေတာ႔ဘူး။ ဥပေဒအထက္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိဆုိတာကလည္း သိသိသာသာ ျဖစ္လာတာ မေတြ႔မျမင္ရေသးဘူး။"

ဒီလုိ ရဲရဲေတာက္ စကားမ်ိဳးေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ ေနာက္ေနာင္ ဖတ္ရဖုိ႔ အခြင္႔အလမ္းမရွိေတာ႔ဘူး။ ဆရာႀကီးဟာ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ျမင္ဆရာ၊ ၾကားဆရာတစ္ေယာက္ပါ။ ဆရာႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ မၾကဳံဖူး မဆုံဖူးခဲ႔သလုိ ဆရာႀကီးသိတဲ႔ အသုိင္းအ၀ုိင္းထဲမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ တစ္ခါမွ ၾကားဖူးခဲ႔လိမ္႔မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာႀကီးရဲ႕ စာေပဂုဏ္သိကၡာကုိ အထူးပဲ ေလးစားျမတ္ႏုိးမိတယ္။ သာမန္ေရာဂါေလးေတြ ျဖစ္ရင္ေတာင္ အေမကယ္ပါ အဘကယ္ပါဆုိၿပီး ရႉနာရႈိက္ကုန္း အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပလုိ႔ ေရသာခုိခ်င္ေနသူေတြကုိ ဆရာႀကီးအိမ္ကုိ ေခၚျပသြားခ်င္မိတယ္။ ေအာက္ဆီဂ်င္ပုိက္တန္းလန္းနဲ႔ အသက္ကုိ ခဲရာခဲဆစ္ ရႈကာ တစ္ရက္ကုိ အက်ိဳးျပဳ ေဆာင္းပါးႏွစ္ပုဒ္ႏႈန္းက် ေရးသားျပဳစုေနတဲ႔၊ မိမိအတြက္သာမကဘဲ လူငယ္လူရြယ္ေတြရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ ခက္ခက္ခဲခဲ အခ်ိန္ေတြကုိ ေ၀မွ်ေပးဖုိ႔ ၀န္မေလးတဲ႔ ဆရာႀကီးရဲ႕ ပရိဟိတစိတ္ဓာတ္ကုိ အတုယူအားက်မိတယ္။ ၾကဳံႀကိဳက္ကဲြ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေတြ၊ အညွီအေဟာက္ဆန္တဲ႔ အေပါစား စာေပမ်ိဳးေတြဆုိရင္ အမွာစာေရးေပးဖုိ႔ မေျပာနဲ႔၊ ျပတ္ျပတ္သားသား ေ၀ဖန္ရႈတ္ခ်တတ္တဲ႔ ဆရာႀကီးရဲ႕ ကေလာင္ဂုဏ္သိကၡာကုိ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ ျမန္မာစာေပေလာကထဲ တုိး၀င္ၾကည္႔မိေတာ႔မွ ပုိၿပီးသိရွိနားလည္လာခဲ႔ရတယ္။ အဲဒီ႔လုိ သိရွိေလေလ၊ ဆရာႀကီးေပၚကုိ ၾကည္ညိဳေလးစားစိတ္ေတြ ပုိမုိျဖစ္ထြန္းလာေလေလပါပဲ။ ျပကၡဒိန္ရက္စဲြကုိ ၾကည္႔မိေတာ႔ တုိက္ဆုိင္လြန္းတာပဲလား မသိဘူး။ ဆရာႀကီး ဆုံးသြားခဲ႔တဲ႔ ဇြန္လ ၁၇ ရက္ေန႔ဟာ “အေဖေန႔” ျဖစ္ေနခဲ႔တယ္ေလ။ ဆရာႀကီး ေရာက္ေလရာရာ ဘ၀တုိင္းမွာ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ ရွင္သန္ႏုိးၾကားေနမယ္ဆုိတာကုိ ေျပာစရာမရွိ အၾကြင္းမဲ႔ ယုံၾကည္ေနၿပီးသားပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီႏွစ္ထဲမွာ ဆရာႀကီးကုိ ေတြ႔မယ္ဆုိၿပီး အားခဲထားခဲ႔တာ။ ေရွ႔ဆက္ေလွ်ာက္လွမ္းရမယ္႔ စာေပခရီးအတြက္ အက်ိဳးျပဳကေလာင္တစ္ေခ်ာင္းျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လုိခံယူခ်က္ေတြနဲ႔ ရပ္တည္ေနထုိင္သင႔္သလဲ ဆုိတာေတြကုိ ဆရာႀကီးနဲ႔ လူကုိယ္တုိင္ ေတြ႔ဆုံေမးျမန္းျပီး ဩ၀ါဒ ခံယူခ်င္ခဲ႔တာ။ လူငယ္လူရြယ္ေတြကုိ ေစတနာထားလြန္းတဲ႔ ဆရာႀကီးရဲ႔ ေန႔စဥ္ဘ၀လႈပ္ရွားမႈ ပုံရိပ္ေတြကုိ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် ေတြ႔ျမင္ခ်င္ခဲ႔တာ။ ဒီလုိပါပဲေလ. ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးေလးစားရသူေတြကုိ အသက္ရွည္ရွည္ ေနထုိင္ေစခ်င္ေပမယ္႔လည္း မျဖစ္လာခဲ႔တာေတြ အတိတ္မွာ ရွိခဲ႔ဖူးၿပီမုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျဖသာေအာင္ ေျဖလုိက္ပါေတာ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ စာေရးက်ဲတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဘေလာ႔ဂ္မွာေတာ႔ ဆရာႀကီးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ ပုိ႔စ္ေလးတစ္ခုကုိ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔အတူ ေရးတင္ျဖစ္ခဲ႔တယ္… ျမန္မာစာေပေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ပြင္႔ႀကီးတစ္ပြင္႔ ဒီေန႔ ေၾကြလြင္႔သြားခဲ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္၊ အထူးသျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ အစားထုိးမရတဲ႔ ဆုံးရႈံးမႈႀကီးတစ္ခုပါပဲ… 

လူထုစိန္၀င္း ကိုယ္ေရးအက်ဥ္း လူထူစိန္၀င္း ေဆာင္းပါးမ်ား စုစည္းမႈ 

~ ေရခဲငွက္ ~ *

*Yan Aung**