>

-ရထားဘီးႏွင့္ ခဲလံုးမ်ား-

ညေန ငါးနာရီထိုးလွ်င္ ခ်စ္သူလာမယ္ ။ ငါးနာရီထက္ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ ပို၍ ေစာျပီးမျပန္ႏိုင္သည္ကို သိသည္။ ေလးနာရီထိုးကတည္းက ေစာင့္ရွာသည္ ။ ၾကိဳ၍ေစာင့္ေသာ တစ္နာရီသည္ ပင္ပန္းျခင္းစင္စစ္ျဖစ္ေလ၏ ။ ဘယ္ေတာ့မွ မကုန္ႏိုင္ေတာ့သည့္ တစ္ဒဂၤလို႔လည္း ဆိုခ်င္သည္။ လွ်ပ္တစ္ပက္မွ်ၾကာေသာ သံသရာလို႔လည္း ေခၚခ်င္သည္ ။ ေစာင့္ဆဲတြင္ ဂနာမျငိမ္ျဖစ္စျမဲပင္ ။ အိပ္ရာေပၚ လွဲလိုက္၏ ။ ျပီးေတာ့ ဟိုဘက္သည္ဘက္ မသိဘဲ ေယာင္ယမ္း၍လွိမ့္သည္ ။ အိပ္ရာေပၚက ထထိုင္ျပီး ျဖဳတ္ခနဲ စားပြဲေဘးတြင္ မတ္တပ္ရပ္လွ်က္ရွိျပန္သည္ ။ စိတ္က အေရွ႕ကေျပးေနေလရာ လူက အတြင္လိုက္လုပ္ေသာ္လည္း လုပ္မိသမွ် ျပန္ျပီးမမွတ္မိႏိုင္ရွိရ၏ ။ လက္ေခ်ာင္မ်ားသည္ မလွေတာ့ဘဲ က်ိဳးၾကဲမေသမခ်ာျဖစ္ကာ ပစၥည္းပစၥယကေလးမ်ားကို လႈပ္ဆြဲေနေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ေလတစ္ခ်က္ခၽြန္သည္။ ခ်စ္သူ၌ ယံုၾကည္သူမို႔ ပူေလာင္ျခင္းေတာ့ မရွိေခ်။ ကုလားထိုင္၌ထိုင္ကာ ဘာကိုပဲလုပ္ေတာ့မလိုလိုႏွင့္ စင္စစ္ေတာ့ ဘာမွလည္း လုပ္မည္မဟုတ္ ။ မလုပ္ဘဲ ျပတင္းေပါက္သို႔ မ်က္ႏွာမူသည္ ။ ပင့္တင္ထားေသာ ဇာျခင္ေထာင္မွ ၾကိဳးမ်ားဖိုးရိုဖားရားက်သည္ ။ အရူးမအကၤ်ီလို မေသမသပ္ခုတင္ေျခရင္း တိုင္ႏွစ္တိုင္ကို သြယ္တန္းထားသည့္ၾကိဳး၌ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါ အစိမ္းႏုေျပာင္တစ္ထည္။ အျပာစင္းေသာ အျဖဴတစ္ထည္ အစြန္းအစခ်င္း ထပ္လ်က္ရွိသည္။ ၾကည့္ရင္း အဝတ္ႏွင့္လုပ္ေသာအရုပ္ႏွင့္တူသည္ဟု ထင္၏ ။ ၾကာၾကာေတာ့ မထင္ႏိုင္ေခ်။ အေၾကာင္းကား ငါးနာရီထုိးလွ်င္ ခ်စ္သူလာမည့္အေၾကာင္းကား စိတ္တြင္ပို၍ ထင္လင္းေနေပ၏ ။ သို႔ေသာ္ ျခင္ေထာင္ဟုိဘက္၌ ျပတင္းကို တစ္ဝက္ကာသည့္ ကန္႔လန္႔ကာ အျဖဴသည္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလြင့္ပါးေနျပန္သည္ ။ ကိုယ့္ဘက္ကို လြင့္ပါးကာ လက္ဆန္႔တန္းေခၚသလိုပင္ ။ ထိုအခါ မိုးသက္ေလေအးက သူ႕ေခၚတာမဟုတ္ဘဲႏွင့္ ဝုတ္ခနဲအေျပးဝင္လာ၏ ။ ေလးေထာင့္ သံဆန္ကာကြက္ အျပည့္ကာထားေလရာ ေလသည္သာ အစိုင္အခဲျဖစ္ျပီး ပံုသ႑ာန္တစ္ခုခုကို တစ္ခဏျဖစ္ေစ ေဆာင္ေနႏိုင္လွ်င္ ေလးေထာင့္ကြက္ကေလးမ်ား ေၾကြၾကၾကမည္ ျဖစ္သည္ ။ ၾကည့္စမ္း ။ ထူထဲေလးလံေသာ ျပတင္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ ခန္းဆီးရွည္ၾကီးပင္ ဆင္အေရခြံလို လြန္႔ေလျပီ ။ နာရီကို မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ေပ ။ သံသရာသည္ ငါးမိနစ္ကာလပါတကားရယ္လို႔ သိရတာ ေအာက္သက္သက္ႏွင့္ စိတ္အေတာ္ဆိုးခ်င္စရာတည္း ။ က်ီးပ်ိဳတစ္ေကာင္ ျပတင္းရြက္ေဘာင္စြန္း၌ လာနား၏ ။ ဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္ႏွင့္ ေၾကာက္သလိုလိုေနသည့္ၾကားက သာမည္ျပင္၏ ။ ကဲေလ … သာပါဦးရယ္လို႔ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္ျပန္ေတာ့ က်ီးကလည္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ သာေလသည္။ သို႕ေသာ္ ေျပာခ်င္တယ္ က်ီးရယ္၊ မင္းမသာေသာ္လည္း သူလာမွေတာ့ အမွန္ပါပဲ ။ ထိုခဏ၌ မ်က္ေမွာင္အနည္းငယ္တြန္႔ေသး၏ ။ သူလာမယ့္အခ်ိန္မွာ တျခားဧည့္သည္ေခၚလာခ်င္တာလား က်ီး။ က်ိဳးပ်ိဳက မသိသားဆိုးဝါးစြာပင္ ဟန္က်ပန္က်သာပါေသး၏ ။ ကိုယ္ကေတာ့ ဂရုမစိုက္ေတာ့ေခ်။ ျပတင္းဘက္ကို ေငးေမာျပန္ေလသည္။ ျပတင္းဟုိဘက္ရွိ မျမင္ရေသာ လဟာျပင္။ လဟာျပင္ျပီးလွ်င္ ဝါေမွာင္ေသာ တိုက္ထိပ္တစ္စြန္းတစ္စႏွင့္ စိမ္းေျခာက္ေသာ ယင္းလိပ္ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲကို ေတြ႔သည္။ ထိုႏွစ္ခုၾကားမွာ အညိဳေဆးပ်က္ျပယ္ေသာ သြပ္မိုးတံစက္ျမိတ္ကို အစအဆံုးျမင္ရသည္။ အရုပ္ဆိုးလွေလျခင္း။ ဟိုးေနာက္ဆံုးရွိ ေကာင္းကင္ကား ျဖဴေပ၏ ။ ထူထပ္၏ ။ ကိုယ္ႏွင့္ နီးစပ္ေလသည္ ။ သကၤန္းမြဲျပာျပာႏွင့္ တရုတ္ဘုန္းၾကီးတစ္ပါး စ်ာန္ျပန္သြားခ်င္လည္း သြားမည္။ တကယ္ျမင္သည္မွာေတာ့ မိုးတိမ္တိုက္မ်ား ဆင္သည္လာသည္ကိုတည္း ။ ကဲ … ခ်စ္သူအေရာက္ေႏွးေတာ့မည္။ မိုးကျဖင့္ သည္းမည့္မိုးျဖစ္သည္လို႔ ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းလဲ အံုေပြေသာ ရာသီက ေျပာျပသည္။ တားမႏိုင္ဆီးမရျဖိဳင္သြန္က်ေတာ့မည္ေလ။ က်ပါေစ … ။ မ်က္ရည္ဆိုသည္မွာ တားဆီးေကာင္းသည္မဟုတ္ ။ ကိုယ့္ဘာသာပဲ စိတ္ရႈပ္ရသည္ ။ မိုးေရထဲတိုးလာမည့္သူကို ေက်းဇူးတင္ျခင္းႏွင့္ပင္ ေစာင့္ဦးမည္။ သို႕ေသာ္ သိပ္ေအးမွာ စိုမွာပဲ ။ ေရအစက္စက္ႏွင့္ သီရီမွာကို မေတြ႔ခ်င္ဘူး ။ မိုးရြာတာႏွင့္ မလာေတာ့ျပီဆိုလွ်င္ေတာ့ ဝမ္းနည္းျပန္ဦးမည္တဲ့။ အားငယ္တတ္၊ အပ်က္သာထင္တတ္သူမို႔ လာမွာမဟုတ္ပါဘူးဟု ေျဖေဖ်ာက္ႏွင့္သည္။ စိတ္ေအးသြားသည္မွန္ေသာ္လည္း ေယာင္ေခ်ာက္ကာ တစ္ကိုယ္တည္း ငိုင္လာျပန္ေလသည္။ တစ္ကယ္ေတာ့ မိုးတိတ္ရင္ သူလာမွာပဲ ။ တံစက္ျမိတ္ေပၚ၌ လႈပ္ရွားျခင္းကို ပထမသတိျပဳသည္။ ထို႔ေနာက္ ခိုေတြ မိုးခိုနားၾကသည္ကို သိျမင္သည္။ သူတို႕သည္ စြတ္စိုေသာ အေတာင္မ်ားကို ခါေနၾကေလသည္။ အားလံုးညိဳျပာျပာအေရာင္ႏွင့္ အျဖဴေျပာက္ကေလး သံုးေလးေျပာက္သာ အားရွိစရာျမင္ရသည္။ အျမီးခ်င္းေတ့ကာ၊ ေခါင္းခ်င္းတိုက္ကာ၊ ေျခခ်င္းယွက္ကာ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း လႈပ္လႈပ္ရြရြေနၾက၏ ။ မိုးသံၾကားက ျမင္ရ၏။ ခိုမ်ားသည္ ကိုယ့္လိုစဥ္းစားေနၾကမည္မထင္။ သူတို႕သည္ ဘယ္ခ်စ္သူကိုမွလည္း ေစာင့္ေနသည္မဟုတ္။ မိုးတိတ္လွ်င္ ပ်ံလိုရာကို ပ်ံသြားၾကမည္။ ျဖန္႔လႊာျခံဳရံုလာေသာ ဆည္းဆာျပာ၌ ငိုက္မ်ည္းကာ ညည္းသံျပဳၾကရံုသာ ရွိသည္။ ဒါေတာင္ အစီအစဥ္မရွိ ၊ ၾကံဳသလို လုပ္သြားမည့္ခိုမ်ားပင္ ။ မုိးသည္ သည္းပါေလ၏ ။ သည္းပါေလ၏ ။ သည္းပါေလ၏ ။ စိတ္ပင္မကူးလိုက္ရဘဲ ( သို႕မဟုတ္ စိတ္ကူးကို ဖမ္းမမိလိုက္ဘဲ ) အခန္းေထာင့္ဘီရိုသို႔ေရာက္ကာ လက္မ်ားသည္ ႏြားႏို႔တစ္ခြက္ ေဖ်ာ္ေလျပီ ။ သတိၱေကာင္းလာျပီး နာရီကိုၾကည့္ေသာ္ တကယ္ေတာ့ကံေခသူမို႔ ေစာင့္စကႏွင့္ စျပီးေရတြက္လွ်င္ ခုနစ္မိနစ္ကုန္သြားျပီဆိုတာ သိရေလသည္။ ထိုခဏ၌ မိုးျဖဳန္းခနဲတိတ္၏ ။ အသံဗလံမ်ား ေသဆံုးကုန္ကာ ေရဒီယိုမွ သီခ်င္းဆိုေနေသာ ဒိုင္နာေရွာ၏ အသံၾကားရသည္။ ေဝးကြာလွေသာ ဘယ္အရပ္ကလဲဆိုတာ ျဖဳတ္ခနဲစဥ္းစားေန၏ ။ ထို႕ေနာက္ ဒိုင္နာေရွာ၏ ေအာ္လန္းဆိုင္ကို တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ညည္းသည္။ ဝမ္းနည္းျခင္းၾကြလာျပီး ခ်က္ခ်င္းေပ်ာက္သြားျပန္သည္။ မ်က္ရည္ေအာင္ မအုိင္လိုက္ရခင္ ကိုခိုတို႔ ထပ်ံကုန္သည္ ။ ေခါင္းမာပ်င္းရိေသာ တစ္ေကာင္ႏွစ္ေကာင္သာ ေတြေဝေနရစ္ၾကသည္ ။ ေစာေစာကသာသည့္ က်ီးလားမသိ၊ က်ီးတစ္ေကာင္ ျပတင္းေပါက္၏ ေလးေထာင့္သ႑ာန္ကို ျဖတ္ေျပးသည္။ ေလရစ္ေဝ့၍လိုက္သည္ ။ မိုးတစ္ေပါက္ နည္းနည္းစဥ္ျပန္သည္။ ထိတ္လန္႔သြားျပန္သည္။ သို႕ေသာ္ ဒါႏွင့္ျပီးသြားသည္ ။ ေမာ္ေတာ္ကားဟြန္းသံၾကားသည္။ ကေလးမ်ား လမ္းေပၚဆင္းေဆာ့ၾကသံ၊ ရယ္ေမာသံကိုၾကားသည္။ ကေလးမိခင္တို႔၏ စိတ္မခ်ေသာႏွလံုးခုန္သံလို သိပ္ျမန္မွာပဲဟု စဥ္းစားသည္။ ေလသည္ ေႏြးလာသည္။ အရာရာသည္ ၾကည္လင္လာသည္။ ရာသီလင္းလာသည္။ ျပတင္းမွ ကန္႔လန္႔ကာမ်ားဣေျႏၵရကုန္သည္။ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါမ်ားမွ အေမြးမ်ားပြေနသည္။ ေၾကာင္ကေလးပူစီႏွင့္ ျပိဳင္မည့္ဟန္ရွိသည္ ။ ကိုယ့္လက္ေခ်ာင္းမ်ား၌ လက္သည္းမ်ားေျပာင္လက္ေနသည္။ မာန္ေသြးၾကြသည္။ လွသည္။ အျမဲျပဳျပင္ခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုး၌ကား ခ်စ္သူ၏ကိုယ့္စိတ္လိုေစာေသာ ေျခသံကို အေဝးမွ သဲ့သဲ့ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း အရာအေထာင္ၾကား၌လည္း ခြဲျခားမွတ္မိသည့္ သတိျဖင့္ ၾကားကာ နားဆက္၍ေထာင္ေလ၏ ။ ။

 **ၾကည္ေအး** 

 (ေသြးေသာက္မဂၢဇင္း ၊ ေအာက္တိုဘာ ၊ ၁၉၅၃ )

Posted by Aung Phyoe

-ရထားဘီးႏွင့္ ခဲလံုးမ်ား-

ညေန ငါးနာရီထိုးလွ်င္ ခ်စ္သူလာမယ္ ။ ငါးနာရီထက္ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ ပို၍ ေစာျပီးမျပန္ႏိုင္သည္ကို သိသည္။ ေလးနာရီထိုးကတည္းက ေစာင့္ရွာသည္ ။ ၾကိဳ၍ေစာင့္ေသာ တစ္နာရီသည္ ပင္ပန္းျခင္းစင္စစ္ျဖစ္ေလ၏ ။ ဘယ္ေတာ့မွ မကုန္ႏိုင္ေတာ့သည့္ တစ္ဒဂၤလို႔လည္း ဆိုခ်င္သည္။ လွ်ပ္တစ္ပက္မွ်ၾကာေသာ သံသရာလို႔လည္း ေခၚခ်င္သည္ ။ ေစာင့္ဆဲတြင္ ဂနာမျငိမ္ျဖစ္စျမဲပင္ ။ အိပ္ရာေပၚ လွဲလိုက္၏ ။ ျပီးေတာ့ ဟိုဘက္သည္ဘက္ မသိဘဲ ေယာင္ယမ္း၍လွိမ့္သည္ ။ အိပ္ရာေပၚက ထထိုင္ျပီး ျဖဳတ္ခနဲ စားပြဲေဘးတြင္ မတ္တပ္ရပ္လွ်က္ရွိျပန္သည္ ။ စိတ္က အေရွ႕ကေျပးေနေလရာ လူက အတြင္လိုက္လုပ္ေသာ္လည္း လုပ္မိသမွ် ျပန္ျပီးမမွတ္မိႏိုင္ရွိရ၏ ။ လက္ေခ်ာင္မ်ားသည္ မလွေတာ့ဘဲ က်ိဳးၾကဲမေသမခ်ာျဖစ္ကာ ပစၥည္းပစၥယကေလးမ်ားကို လႈပ္ဆြဲေနေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ေလတစ္ခ်က္ခၽြန္သည္။ ခ်စ္သူ၌ ယံုၾကည္သူမို႔ ပူေလာင္ျခင္းေတာ့ မရွိေခ်။ ကုလားထိုင္၌ထိုင္ကာ ဘာကိုပဲလုပ္ေတာ့မလိုလိုႏွင့္ စင္စစ္ေတာ့ ဘာမွလည္း လုပ္မည္မဟုတ္ ။ မလုပ္ဘဲ ျပတင္းေပါက္သို႔ မ်က္ႏွာမူသည္ ။ ပင့္တင္ထားေသာ ဇာျခင္ေထာင္မွ ၾကိဳးမ်ားဖိုးရိုဖားရားက်သည္ ။ အရူးမအကၤ်ီလို မေသမသပ္ခုတင္ေျခရင္း တိုင္ႏွစ္တိုင္ကို သြယ္တန္းထားသည့္ၾကိဳး၌ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါ အစိမ္းႏုေျပာင္တစ္ထည္။ အျပာစင္းေသာ အျဖဴတစ္ထည္ အစြန္းအစခ်င္း ထပ္လ်က္ရွိသည္။ ၾကည့္ရင္း အဝတ္ႏွင့္လုပ္ေသာအရုပ္ႏွင့္တူသည္ဟု ထင္၏ ။ ၾကာၾကာေတာ့ မထင္ႏိုင္ေခ်။ အေၾကာင္းကား ငါးနာရီထုိးလွ်င္ ခ်စ္သူလာမည့္အေၾကာင္းကား စိတ္တြင္ပို၍ ထင္လင္းေနေပ၏ ။ သို႔ေသာ္ ျခင္ေထာင္ဟုိဘက္၌ ျပတင္းကို တစ္ဝက္ကာသည့္ ကန္႔လန္႔ကာ အျဖဴသည္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလြင့္ပါးေနျပန္သည္ ။ ကိုယ့္ဘက္ကို လြင့္ပါးကာ လက္ဆန္႔တန္းေခၚသလိုပင္ ။ ထိုအခါ မိုးသက္ေလေအးက သူ႕ေခၚတာမဟုတ္ဘဲႏွင့္ ဝုတ္ခနဲအေျပးဝင္လာ၏ ။ ေလးေထာင့္ သံဆန္ကာကြက္ အျပည့္ကာထားေလရာ ေလသည္သာ အစိုင္အခဲျဖစ္ျပီး ပံုသ႑ာန္တစ္ခုခုကို တစ္ခဏျဖစ္ေစ ေဆာင္ေနႏိုင္လွ်င္ ေလးေထာင့္ကြက္ကေလးမ်ား ေၾကြၾကၾကမည္ ျဖစ္သည္ ။ ၾကည့္စမ္း ။ ထူထဲေလးလံေသာ ျပတင္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ ခန္းဆီးရွည္ၾကီးပင္ ဆင္အေရခြံလို လြန္႔ေလျပီ ။ နာရီကို မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ေပ ။ သံသရာသည္ ငါးမိနစ္ကာလပါတကားရယ္လို႔ သိရတာ ေအာက္သက္သက္ႏွင့္ စိတ္အေတာ္ဆိုးခ်င္စရာတည္း ။ က်ီးပ်ိဳတစ္ေကာင္ ျပတင္းရြက္ေဘာင္စြန္း၌ လာနား၏ ။ ဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္ႏွင့္ ေၾကာက္သလိုလိုေနသည့္ၾကားက သာမည္ျပင္၏ ။ ကဲေလ … သာပါဦးရယ္လို႔ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္ျပန္ေတာ့ က်ီးကလည္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ သာေလသည္။ သို႕ေသာ္ ေျပာခ်င္တယ္ က်ီးရယ္၊ မင္းမသာေသာ္လည္း သူလာမွေတာ့ အမွန္ပါပဲ ။ ထိုခဏ၌ မ်က္ေမွာင္အနည္းငယ္တြန္႔ေသး၏ ။ သူလာမယ့္အခ်ိန္မွာ တျခားဧည့္သည္ေခၚလာခ်င္တာလား က်ီး။ က်ိဳးပ်ိဳက မသိသားဆိုးဝါးစြာပင္ ဟန္က်ပန္က်သာပါေသး၏ ။ ကိုယ္ကေတာ့ ဂရုမစိုက္ေတာ့ေခ်။ ျပတင္းဘက္ကို ေငးေမာျပန္ေလသည္။ ျပတင္းဟုိဘက္ရွိ မျမင္ရေသာ လဟာျပင္။ လဟာျပင္ျပီးလွ်င္ ဝါေမွာင္ေသာ တိုက္ထိပ္တစ္စြန္းတစ္စႏွင့္ စိမ္းေျခာက္ေသာ ယင္းလိပ္ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲကို ေတြ႔သည္။ ထိုႏွစ္ခုၾကားမွာ အညိဳေဆးပ်က္ျပယ္ေသာ သြပ္မိုးတံစက္ျမိတ္ကို အစအဆံုးျမင္ရသည္။ အရုပ္ဆိုးလွေလျခင္း။ ဟိုးေနာက္ဆံုးရွိ ေကာင္းကင္ကား ျဖဴေပ၏ ။ ထူထပ္၏ ။ ကိုယ္ႏွင့္ နီးစပ္ေလသည္ ။ သကၤန္းမြဲျပာျပာႏွင့္ တရုတ္ဘုန္းၾကီးတစ္ပါး စ်ာန္ျပန္သြားခ်င္လည္း သြားမည္။ တကယ္ျမင္သည္မွာေတာ့ မိုးတိမ္တိုက္မ်ား ဆင္သည္လာသည္ကိုတည္း ။ ကဲ … ခ်စ္သူအေရာက္ေႏွးေတာ့မည္။ မိုးကျဖင့္ သည္းမည့္မိုးျဖစ္သည္လို႔ ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းလဲ အံုေပြေသာ ရာသီက ေျပာျပသည္။ တားမႏိုင္ဆီးမရျဖိဳင္သြန္က်ေတာ့မည္ေလ။ က်ပါေစ … ။ မ်က္ရည္ဆိုသည္မွာ တားဆီးေကာင္းသည္မဟုတ္ ။ ကိုယ့္ဘာသာပဲ စိတ္ရႈပ္ရသည္ ။ မိုးေရထဲတိုးလာမည့္သူကို ေက်းဇူးတင္ျခင္းႏွင့္ပင္ ေစာင့္ဦးမည္။ သို႕ေသာ္ သိပ္ေအးမွာ စိုမွာပဲ ။ ေရအစက္စက္ႏွင့္ သီရီမွာကို မေတြ႔ခ်င္ဘူး ။ မိုးရြာတာႏွင့္ မလာေတာ့ျပီဆိုလွ်င္ေတာ့ ဝမ္းနည္းျပန္ဦးမည္တဲ့။ အားငယ္တတ္၊ အပ်က္သာထင္တတ္သူမို႔ လာမွာမဟုတ္ပါဘူးဟု ေျဖေဖ်ာက္ႏွင့္သည္။ စိတ္ေအးသြားသည္မွန္ေသာ္လည္း ေယာင္ေခ်ာက္ကာ တစ္ကိုယ္တည္း ငိုင္လာျပန္ေလသည္။ တစ္ကယ္ေတာ့ မိုးတိတ္ရင္ သူလာမွာပဲ ။ တံစက္ျမိတ္ေပၚ၌ လႈပ္ရွားျခင္းကို ပထမသတိျပဳသည္။ ထို႔ေနာက္ ခိုေတြ မိုးခိုနားၾကသည္ကို သိျမင္သည္။ သူတို႕သည္ စြတ္စိုေသာ အေတာင္မ်ားကို ခါေနၾကေလသည္။ အားလံုးညိဳျပာျပာအေရာင္ႏွင့္ အျဖဴေျပာက္ကေလး သံုးေလးေျပာက္သာ အားရွိစရာျမင္ရသည္။ အျမီးခ်င္းေတ့ကာ၊ ေခါင္းခ်င္းတိုက္ကာ၊ ေျခခ်င္းယွက္ကာ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း လႈပ္လႈပ္ရြရြေနၾက၏ ။ မိုးသံၾကားက ျမင္ရ၏။ ခိုမ်ားသည္ ကိုယ့္လိုစဥ္းစားေနၾကမည္မထင္။ သူတို႕သည္ ဘယ္ခ်စ္သူကိုမွလည္း ေစာင့္ေနသည္မဟုတ္။ မိုးတိတ္လွ်င္ ပ်ံလိုရာကို ပ်ံသြားၾကမည္။ ျဖန္႔လႊာျခံဳရံုလာေသာ ဆည္းဆာျပာ၌ ငိုက္မ်ည္းကာ ညည္းသံျပဳၾကရံုသာ ရွိသည္။ ဒါေတာင္ အစီအစဥ္မရွိ ၊ ၾကံဳသလို လုပ္သြားမည့္ခိုမ်ားပင္ ။ မုိးသည္ သည္းပါေလ၏ ။ သည္းပါေလ၏ ။ သည္းပါေလ၏ ။ စိတ္ပင္မကူးလိုက္ရဘဲ ( သို႕မဟုတ္ စိတ္ကူးကို ဖမ္းမမိလိုက္ဘဲ ) အခန္းေထာင့္ဘီရိုသို႔ေရာက္ကာ လက္မ်ားသည္ ႏြားႏို႔တစ္ခြက္ ေဖ်ာ္ေလျပီ ။ သတိၱေကာင္းလာျပီး နာရီကိုၾကည့္ေသာ္ တကယ္ေတာ့ကံေခသူမို႔ ေစာင့္စကႏွင့္ စျပီးေရတြက္လွ်င္ ခုနစ္မိနစ္ကုန္သြားျပီဆိုတာ သိရေလသည္။ ထိုခဏ၌ မိုးျဖဳန္းခနဲတိတ္၏ ။ အသံဗလံမ်ား ေသဆံုးကုန္ကာ ေရဒီယိုမွ သီခ်င္းဆိုေနေသာ ဒိုင္နာေရွာ၏ အသံၾကားရသည္။ ေဝးကြာလွေသာ ဘယ္အရပ္ကလဲဆိုတာ ျဖဳတ္ခနဲစဥ္းစားေန၏ ။ ထို႕ေနာက္ ဒိုင္နာေရွာ၏ ေအာ္လန္းဆိုင္ကို တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ညည္းသည္။ ဝမ္းနည္းျခင္းၾကြလာျပီး ခ်က္ခ်င္းေပ်ာက္သြားျပန္သည္။ မ်က္ရည္ေအာင္ မအုိင္လိုက္ရခင္ ကိုခိုတို႔ ထပ်ံကုန္သည္ ။ ေခါင္းမာပ်င္းရိေသာ တစ္ေကာင္ႏွစ္ေကာင္သာ ေတြေဝေနရစ္ၾကသည္ ။ ေစာေစာကသာသည့္ က်ီးလားမသိ၊ က်ီးတစ္ေကာင္ ျပတင္းေပါက္၏ ေလးေထာင့္သ႑ာန္ကို ျဖတ္ေျပးသည္။ ေလရစ္ေဝ့၍လိုက္သည္ ။ မိုးတစ္ေပါက္ နည္းနည္းစဥ္ျပန္သည္။ ထိတ္လန္႔သြားျပန္သည္။ သို႕ေသာ္ ဒါႏွင့္ျပီးသြားသည္ ။ ေမာ္ေတာ္ကားဟြန္းသံၾကားသည္။ ကေလးမ်ား လမ္းေပၚဆင္းေဆာ့ၾကသံ၊ ရယ္ေမာသံကိုၾကားသည္။ ကေလးမိခင္တို႔၏ စိတ္မခ်ေသာႏွလံုးခုန္သံလို သိပ္ျမန္မွာပဲဟု စဥ္းစားသည္။ ေလသည္ ေႏြးလာသည္။ အရာရာသည္ ၾကည္လင္လာသည္။ ရာသီလင္းလာသည္။ ျပတင္းမွ ကန္႔လန္႔ကာမ်ားဣေျႏၵရကုန္သည္။ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါမ်ားမွ အေမြးမ်ားပြေနသည္။ ေၾကာင္ကေလးပူစီႏွင့္ ျပိဳင္မည့္ဟန္ရွိသည္ ။ ကိုယ့္လက္ေခ်ာင္းမ်ား၌ လက္သည္းမ်ားေျပာင္လက္ေနသည္။ မာန္ေသြးၾကြသည္။ လွသည္။ အျမဲျပဳျပင္ခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုး၌ကား ခ်စ္သူ၏ကိုယ့္စိတ္လိုေစာေသာ ေျခသံကို အေဝးမွ သဲ့သဲ့ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း အရာအေထာင္ၾကား၌လည္း ခြဲျခားမွတ္မိသည့္ သတိျဖင့္ ၾကားကာ နားဆက္၍ေထာင္ေလ၏ ။ ။

 **ၾကည္ေအး** 

 (ေသြးေသာက္မဂၢဇင္း ၊ ေအာက္တိုဘာ ၊ ၁၉၅၃ )

Posted by Aung Phyoe