>

-လူငယ္တစ္ေယာက္၏ အတၳဳပၸတိၱ-

တခါက ဥာဏ္အလြန္ေကာင္းသည့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့သည္။ သူဥာဏ္ေကာင္းသည္ကို ပတ္ဝန္းက်င္ကလဲ အသိအမွတ္ျပဳၾက၏။ သူဥာဏ္ေကာင္းပံုကုိ ငယ္ငယ္ကတည္းက စာသင္ေပးခဲ့သည့္ မိဘႏွစ္ပါးက တဖြဖြ ခ်ီးမြမ္းေလ့ ရွိၾကသလုိ၊ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲတြင္ ဆိုလွ်င္လဲ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းကို ခံရသူ ျဖစ္၏။ သူသည္ စာဖတ္ျခင္းကိုလဲ အလြန္ဝါသနာပါသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ သူ ့တြင္ ငယ္ရြယ္စဥ္ကပင္ စာဖတ္သည့္ အေလ့အထ ရွိခဲ့၏။ သူစိတ္ဝင္တစားျဖင့္ ဖတ္ခဲ့သည့္ စာအုပ္မ်ားကို သူ ့မွတ္ဥာဏ္တြင္ မွတ္မိေနတတ္သည္။ သိုင္းဝတၳဳကဲ့သို ့ေသာ ဇာတ္လမ္းတဲြ စာအုပ္မ်ဳိးကို ဖတ္ျပီးလွ်င္ပင္ သူ ့အာရံုတြင္ စြဲျမဲစြာ မွတ္မိေနတတ္၏။ ထိုဇာတ္လမ္းတို ့ကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ပံုျပင္သဖြယ္ ျပန္ေျပာျပေလ့ ရွိျခင္းေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလဲ သူ ့မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းပံုကို ငယ္ငယ္ကပင္ ခ်ီးက်ဴးစကား ဆိုေလ့ရွိၾကသည္။ သူသည္ ထိုကဲ့သို ့ဥာဏ္ေကာင္းေသာ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ သို ့ေသာ္ ဥာဏ္ေကာင္းေသာ ကေလးမ်ား ထံုးစံအတုိင္း သူသည္လဲ အေဆာ့မက္ျပီး စာက်က္ဖို ့ကို အလြန္ပ်င္းသည္။ စာသင္ခန္းထဲတြင္ ဆရာမ စာရွင္းျပျပီး နဲနဲေလာက္ ျပန္ေႏြးလုိက္ရံုျဖင့္ ထိုစာကို သူရေနတတ္၏။ ထို ့ေၾကာင့္ စာကို ေသခ်ာမလုပ္ဘဲ ျပီးျပီးေရာ လုပ္တတ္လာသည္။ စာလုပ္ဖို ့ထက္ စာအုပ္ဖတ္ဖို ့ကို အားပိုသန္လာ၏။ စာကို ဖိဖိစီးစီး မလုပ္သျဖင့္ ဟိုအရင္က ပံုမွန္ဆုရေလ့ ရွိေသာ္လဲ ေနာက္ပိုင္း အတန္းထဲတြင္ အဆင့္မ်ား တျဖည္းျဖည္း က်လာသည္။ စားဝတ္ေနေရး အတြက္ လံုးပန္းေနရသည့္ မိဘမ်ားကလဲ သူ ့ကုိ ေသခ်ာျပန္မၾကည့္ႏုိင္ၾကေတာ့။ ဆုမရေတာ့ ေသာ္လဲ အဆင့္တစ္ဆယ္နား ရပ္တည္ေနသည့္ အတြက္ သူ ့ကုိ ဘာဖိအားမွ မေပးျခင္းလဲ ျဖစ္ဟန္တူသည္။ သို ့ေသာ္ တျဖည္းျဖည္းျဖင့္ သူ၏ အဆင့္မ်ား ပိုက်လာသည္။ အဆင့္တစ္ဆယ္နား ရပ္တည္ေနရာမွ အဆင့္ႏွစ္ဆယ္နားထိ က်လာသည္။ ပိုဆိုးသည္က သခ်ၤာဘာသာကုိ စိတ္ဝင္စားသေလာက္ အဂၤလိပ္ဘာသာကို စိတ္ဝင္စားမႈ အားနည္းသည္။ သခ်ၤာကုိ တကုတ္ကုတ္ျဖင့္ တြက္ေနတတ္သေလာက္ အားနည္းသည့္ အဂၤလိပ္ဘာသာကုိ ဖိဖိစီးစီး မလုပ္ေပ။ စိတ္ဝင္စားမႈ နည္းသျဖင့္ အဂၤလိပ္ဘာသာကုိ က်က္မွတ္ရာတြင္လဲ အခက္အခဲ ျဖစ္လာသည္။ တျခား ဘာသာမ်ားကုိ လြယ္လြယ္ကူကူျဖင့္ က်က္မွတ္၍ ရသေလာက္ အဂၤလိပ္ဘာသာကို လြယ္လြယ္က်က္မရျခင္း၊ က်က္ျပီး ျပန္ျပန္ေမ့သြားျခင္းမ်ား ရွိလာသည္။ ထိုကဲ့သို ့အဂၤလိပ္ဘာသာကို စိတ္ဝင္စားမႈ နည္းျပီး ေလ့လာမႈ အားနည္းရာမွ အဂၤလိပ္ဘာသာတြင္ ညံလာသည္။ အဂၤလိပ္ဘာသာကုိ ညံလာသျဖင့္ အဂၤလိပ္ဘာသာကုိ ေၾကာက္လာသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အဂၤလိပ္ဘာသာ အေၾကာင္းကုိ ေဆြးေႏြးေနလွ်င္ပင္ ထိုေနရာမွ သူေရွာင္ထြက္သြားတတ္သည္။ ထုိမွတဆင့္တက္၍ အဂၤလိပ္ဘာသာ စာသင္ခ်ိန္မ်ားကို သူေရွာင္တတ္လာသည္။ ထို ့ေနာက္တြင္ အားနည္းသည့္ အဂၤလိပ္ဘာသာကို ပို၍ မၾကိဳးစားဘဲ သူလမ္းလြဲလုိက္ျပီး စာေမးပဲြနီးမွ အမွတ္ရႏုိင္ေလာက္သည့္ စာကိုသာ ေရြးၾကည့္ျပီး စာေမးပြဲကို လက္ပူတုိက္ျပီး တစ္ပြဲတုိး ေျဖလာခဲ့သည္။ ထိုနည္းျဖင့္ တစ္ႏွစ္တစ္တန္း ပံုမွန္ တက္လာခဲ့ ေသာ္လဲ သူ ့တြင္ အဂၤလိပ္ဘာသာႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ဘာအေျခခံမွ ပါမလာခဲ့ေပ။ ႏွစ္စဥ္ အဂၤလိပ္္ဘာသာတြင္ ေအာင္မွတ္သာသာ ေလာက္သာရျပီး စာေမးပြဲကို ေအာင္ေလ့ရွိ၏။ အဂၤလိပ္ဘာသာတြင္ အမွတ္နည္းေသာ္လဲ တျခား ဘာသာမ်ားတြင္ အမွတ္မ်ားျခင္းေၾကာင့္ အဆင့္က်သြားေသာ္လဲ ႏွစ္စဥ္ သူ(A)ခန္းကုိ ေတာ့ဝင္၏။ အလြယ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ေသာ္လဲ ဒါကိုပင္ သူေက်နပ္ ေရာင့္ရဲေနခဲ့သည္။ ထိုကဲ့သို ့ ႏွစ္စဥ္ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ျပီး ဆယ္တန္း စာေမးပြဲကိုလဲ ထိုနည္းအတိုင္း သူေအာင္လာခဲ့သည္။ ထံုးစံအတိုင္း အဂၤလိပ္ဘာသာကို ေအာင္မွတ္သာသာ ေလာက္ျဖင့္သာ ေအာင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို ့ေနာက္ သူအေဝးသင္ တကၠသိုလ္တက္ျပီး ေက်ာင္းတဖက္ျဖင့္ သင္တန္းမ်ား တက္ခဲ့သည္။ သူ ့ရည္ရြယ္ခ်က္က ေက်ာင္းျပီးလွ်င္ ႏိုင္ငံျခားထြက္ အလုပ္လုပ္ရန္ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းတက္ေနရင္း လုပ္ငန္းအေတြ ့အၾကံဳရရန္ အစိုးရ စက္ရံုတစ္ရံုတြင္ အလုပ္ဝင္ လုပ္ခဲ့၏။ သူတက္ခဲ့သည့္ သင္တန္းမ်ားတြင္ အဂၤလိပ္ စကားေျပာသင္တန္းလဲ တစ္ခု အပါအဝင္ ျဖစ္သည္။ ထိုအခါ သူငယ္စဥ္ကတည္းက ေရွာင္ေျပးလာခဲ့သည့္ အဂၤလိပ္စာက သူ ့ကို ဒုကၡေပးေတာ့သည္။ သင္တန္းတြင္ သူ၏ အဂၤလိပ္စာ အေျခခံ အားနည္းမႈမွာ သိသာေပၚလြင္ခဲ့သည္။ သင္တန္းတြင္ တက္ေနသည့္ ကိုးတန္းေက်ာင္းသားေလးႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ပင္ သူက ေတာ္ေတာ္ေလး ညံေနသည္။ တျခားသူမ်ား အဂၤလိပ္စကားကုိ ပိုင္ပုိင္ႏိုင္ႏုိင္ ေျပာဆိုလာႏိုင္ၾကခ်ိန္တြင္ သူ ့မွာ အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ျဖင့္ ေျပာလုိက္လွ်င္လဲ စကားလံုး အက်ဳိးအပဲ့မ်ားသာ ထြက္လာတတ္သည္။ သင္တန္းတြင္ သူမ်က္ႏွာ အလြန္ငယ္ရ၏။ အေျခခံအားနည္းသည့္ သူ ့ကို သင္တန္းဆရာကလဲ ဖိဖိစီးစီးျဖင့္ သင္ေပးသည္။ သို ့ေသာ္ သူကိုယ္တုိင္က မလိုက္ႏိုင္သျဖင့္ သူ ့အတြက္ ဖိအားပုိဝင္လာသည္။ အဂၤလိပ္စကားေျပာ သင္တန္း ေန ့ရက္မ်ားကို သူပင္ပန္းၾကီးစြာျဖင့္ ျဖတ္ေက်ာ္ေနရ၏။ ထို ့ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဖိအားဒဏ္ကုိ သူမခံႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ သင္တန္းကာလ မျပီးဆံုးခင္မွာပင္ ထိုသင္တန္းကို သူေက်ာခိုင္းခဲ့ျပန္သည္။ သူ ့အေနျဖင့္ အဂၤလိပ္စာကို ဒုတိယ အၾကိမ္ေျမာက္ ေက်ာခိုင္းေရွာင္ေျပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ထို ့ေနာက္ သူဘဲြ ့ရျပီးေနာက္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ စင္ကာပူႏုိင္ငံတြင္ အလုပ္လာရွာၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူတသက္လံုး ေရွာင္ေျပးလာခဲ့သည့္ အဂၤလိပ္စာႏွင့္ သူထိပ္တုိက္ေတြ ့ေတာ့သည္။ ဒီတစ္ၾကိမ္တြင္ သူေရွာင္ေျပးလုိ ့မရေတာ့သည့္အျပင္ သူကိုယ္တုိင္က အဂၤလိပ္စာကို ထိပ္တိုက္လုိက္ေတြ ့ရျခင္းျဖစ္၏။ အလုပ္အင္တာဗ်ဴးမ်ားကို တစ္ခုျပီးတစ္ခု သူေျဖခဲ့သည္။ သို ့ေသာ္ အင္တာဗ်ဴးမ်ားတြင္ သူ၏ အဂၤလိပ္စကားေျပာ အားနည္းမႈက အဟန္ ့အတား တစ္ခုလုိ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ သူႏွင့္အတူတူ လာခဲ့သည့္ သူ ့ေလာက္မွ လုပ္ငန္းအေတြ ့အၾကံဳမရွိသည့္ သူငယ္ခ်င္းက အဂၤလိပ္စကားေျပာ အားသာခ်က္ တစ္ခုတည္းျဖင့္ အလုပ္ရသြားခဲ့သည္။ သူကေတာ့ စင္ကာပူႏိုင္ငံတြင္ ေလးလတိုင္တုိင္ အလုပ္ရွာခဲ့ေသာ္လဲ အလုပ္မရသျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံသို ့ျပန္လာခဲ့ရသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူ၏ ငယ္ငယ္က အပ်င္းထူ၊ အေဆာ့မက္ျပီး စာကို ေသခ်ာဂရုစိုက္ မလုပ္ဘဲ လမ္းလြဲလိုက္ျပီး အလြယ္ လိုက္ခဲ့ျခင္း၏ ဒဏ္ကို သူခံေနရျပီ ျဖစ္သည္။ တကယ္က မွားမွန္းသိလွ်က္ျဖင့္ ေရသာခုိ အေခ်ာင္လိုက္ျပီး အမွားကို မျပဳျပင္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းက ကိုယ့္ဘဝတက္လမ္းကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ရိုက္ခ်ဳိးလိုက္သလို ျဖစ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုး သူဘာမွ မတတ္ႏုိင္ဘဲ စင္ကာပူႏုိင္ငံမွ ေနာင္တမ်ား တေပြ ့တပိုက္ျဖင့္ သူျပန္လာခဲ့၏။ ခုခ်ိန္တြင္ သူတတ္ႏိုင္သည္က သူ ့ပတ္ဝန္းက်င္မွ လူမ်ားကို မိမိတို ့ကေလးမ်ား၏ အားနည္းခ်က္၊ အားသာခ်က္မ်ားကို ငယ္စဥ္ကပင္ ဂရုတစုိက္ျဖင့္ ၾကပ္မတ္ေစာင့္ၾကည့္ရန္ သူ ့အတၳဳပၸတိၱေလးကုိ ေျဖျပရမည္။ ကေလးငယ္မ်ားကိုလဲ သူ ့လုိ ေရသာခို အပ်င္းထူျပီး လမ္းလြဲမလိုက္ဖို ့သူ ့အေၾကာင္းေလးကို ေျပာျပျပီး ဆံုးမ စကားဆိုရန္သာ ရွိေတာ့သည္။ သူ ့လုိ အမွားမ်ဳိး မည္သူ ့ကိုမွ မမွားေစလိုေတာ့သည္က သူ ့ရင္ထဲက ေစတနာသာ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ 

Posted by ညီရဲသစ္

-လူငယ္တစ္ေယာက္၏ အတၳဳပၸတိၱ-

တခါက ဥာဏ္အလြန္ေကာင္းသည့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့သည္။ သူဥာဏ္ေကာင္းသည္ကို ပတ္ဝန္းက်င္ကလဲ အသိအမွတ္ျပဳၾက၏။ သူဥာဏ္ေကာင္းပံုကုိ ငယ္ငယ္ကတည္းက စာသင္ေပးခဲ့သည့္ မိဘႏွစ္ပါးက တဖြဖြ ခ်ီးမြမ္းေလ့ ရွိၾကသလုိ၊ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲတြင္ ဆိုလွ်င္လဲ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းကို ခံရသူ ျဖစ္၏။ သူသည္ စာဖတ္ျခင္းကိုလဲ အလြန္ဝါသနာပါသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ သူ ့တြင္ ငယ္ရြယ္စဥ္ကပင္ စာဖတ္သည့္ အေလ့အထ ရွိခဲ့၏။ သူစိတ္ဝင္တစားျဖင့္ ဖတ္ခဲ့သည့္ စာအုပ္မ်ားကို သူ ့မွတ္ဥာဏ္တြင္ မွတ္မိေနတတ္သည္။ သိုင္းဝတၳဳကဲ့သို ့ေသာ ဇာတ္လမ္းတဲြ စာအုပ္မ်ဳိးကို ဖတ္ျပီးလွ်င္ပင္ သူ ့အာရံုတြင္ စြဲျမဲစြာ မွတ္မိေနတတ္၏။ ထိုဇာတ္လမ္းတို ့ကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ပံုျပင္သဖြယ္ ျပန္ေျပာျပေလ့ ရွိျခင္းေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလဲ သူ ့မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းပံုကို ငယ္ငယ္ကပင္ ခ်ီးက်ဴးစကား ဆိုေလ့ရွိၾကသည္။ သူသည္ ထိုကဲ့သို ့ဥာဏ္ေကာင္းေသာ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ သို ့ေသာ္ ဥာဏ္ေကာင္းေသာ ကေလးမ်ား ထံုးစံအတုိင္း သူသည္လဲ အေဆာ့မက္ျပီး စာက်က္ဖို ့ကို အလြန္ပ်င္းသည္။ စာသင္ခန္းထဲတြင္ ဆရာမ စာရွင္းျပျပီး နဲနဲေလာက္ ျပန္ေႏြးလုိက္ရံုျဖင့္ ထိုစာကို သူရေနတတ္၏။ ထို ့ေၾကာင့္ စာကို ေသခ်ာမလုပ္ဘဲ ျပီးျပီးေရာ လုပ္တတ္လာသည္။ စာလုပ္ဖို ့ထက္ စာအုပ္ဖတ္ဖို ့ကို အားပိုသန္လာ၏။ စာကို ဖိဖိစီးစီး မလုပ္သျဖင့္ ဟိုအရင္က ပံုမွန္ဆုရေလ့ ရွိေသာ္လဲ ေနာက္ပိုင္း အတန္းထဲတြင္ အဆင့္မ်ား တျဖည္းျဖည္း က်လာသည္။ စားဝတ္ေနေရး အတြက္ လံုးပန္းေနရသည့္ မိဘမ်ားကလဲ သူ ့ကုိ ေသခ်ာျပန္မၾကည့္ႏုိင္ၾကေတာ့။ ဆုမရေတာ့ ေသာ္လဲ အဆင့္တစ္ဆယ္နား ရပ္တည္ေနသည့္ အတြက္ သူ ့ကုိ ဘာဖိအားမွ မေပးျခင္းလဲ ျဖစ္ဟန္တူသည္။ သို ့ေသာ္ တျဖည္းျဖည္းျဖင့္ သူ၏ အဆင့္မ်ား ပိုက်လာသည္။ အဆင့္တစ္ဆယ္နား ရပ္တည္ေနရာမွ အဆင့္ႏွစ္ဆယ္နားထိ က်လာသည္။ ပိုဆိုးသည္က သခ်ၤာဘာသာကုိ စိတ္ဝင္စားသေလာက္ အဂၤလိပ္ဘာသာကို စိတ္ဝင္စားမႈ အားနည္းသည္။ သခ်ၤာကုိ တကုတ္ကုတ္ျဖင့္ တြက္ေနတတ္သေလာက္ အားနည္းသည့္ အဂၤလိပ္ဘာသာကုိ ဖိဖိစီးစီး မလုပ္ေပ။ စိတ္ဝင္စားမႈ နည္းသျဖင့္ အဂၤလိပ္ဘာသာကုိ က်က္မွတ္ရာတြင္လဲ အခက္အခဲ ျဖစ္လာသည္။ တျခား ဘာသာမ်ားကုိ လြယ္လြယ္ကူကူျဖင့္ က်က္မွတ္၍ ရသေလာက္ အဂၤလိပ္ဘာသာကို လြယ္လြယ္က်က္မရျခင္း၊ က်က္ျပီး ျပန္ျပန္ေမ့သြားျခင္းမ်ား ရွိလာသည္။ ထိုကဲ့သို ့အဂၤလိပ္ဘာသာကို စိတ္ဝင္စားမႈ နည္းျပီး ေလ့လာမႈ အားနည္းရာမွ အဂၤလိပ္ဘာသာတြင္ ညံလာသည္။ အဂၤလိပ္ဘာသာကုိ ညံလာသျဖင့္ အဂၤလိပ္ဘာသာကုိ ေၾကာက္လာသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အဂၤလိပ္ဘာသာ အေၾကာင္းကုိ ေဆြးေႏြးေနလွ်င္ပင္ ထိုေနရာမွ သူေရွာင္ထြက္သြားတတ္သည္။ ထုိမွတဆင့္တက္၍ အဂၤလိပ္ဘာသာ စာသင္ခ်ိန္မ်ားကို သူေရွာင္တတ္လာသည္။ ထို ့ေနာက္တြင္ အားနည္းသည့္ အဂၤလိပ္ဘာသာကို ပို၍ မၾကိဳးစားဘဲ သူလမ္းလြဲလုိက္ျပီး စာေမးပဲြနီးမွ အမွတ္ရႏုိင္ေလာက္သည့္ စာကိုသာ ေရြးၾကည့္ျပီး စာေမးပြဲကို လက္ပူတုိက္ျပီး တစ္ပြဲတုိး ေျဖလာခဲ့သည္။ ထိုနည္းျဖင့္ တစ္ႏွစ္တစ္တန္း ပံုမွန္ တက္လာခဲ့ ေသာ္လဲ သူ ့တြင္ အဂၤလိပ္ဘာသာႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ဘာအေျခခံမွ ပါမလာခဲ့ေပ။ ႏွစ္စဥ္ အဂၤလိပ္္ဘာသာတြင္ ေအာင္မွတ္သာသာ ေလာက္သာရျပီး စာေမးပြဲကို ေအာင္ေလ့ရွိ၏။ အဂၤလိပ္ဘာသာတြင္ အမွတ္နည္းေသာ္လဲ တျခား ဘာသာမ်ားတြင္ အမွတ္မ်ားျခင္းေၾကာင့္ အဆင့္က်သြားေသာ္လဲ ႏွစ္စဥ္ သူ(A)ခန္းကုိ ေတာ့ဝင္၏။ အလြယ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ေသာ္လဲ ဒါကိုပင္ သူေက်နပ္ ေရာင့္ရဲေနခဲ့သည္။ ထိုကဲ့သို ့ ႏွစ္စဥ္ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ျပီး ဆယ္တန္း စာေမးပြဲကိုလဲ ထိုနည္းအတိုင္း သူေအာင္လာခဲ့သည္။ ထံုးစံအတိုင္း အဂၤလိပ္ဘာသာကို ေအာင္မွတ္သာသာ ေလာက္ျဖင့္သာ ေအာင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို ့ေနာက္ သူအေဝးသင္ တကၠသိုလ္တက္ျပီး ေက်ာင္းတဖက္ျဖင့္ သင္တန္းမ်ား တက္ခဲ့သည္။ သူ ့ရည္ရြယ္ခ်က္က ေက်ာင္းျပီးလွ်င္ ႏိုင္ငံျခားထြက္ အလုပ္လုပ္ရန္ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းတက္ေနရင္း လုပ္ငန္းအေတြ ့အၾကံဳရရန္ အစိုးရ စက္ရံုတစ္ရံုတြင္ အလုပ္ဝင္ လုပ္ခဲ့၏။ သူတက္ခဲ့သည့္ သင္တန္းမ်ားတြင္ အဂၤလိပ္ စကားေျပာသင္တန္းလဲ တစ္ခု အပါအဝင္ ျဖစ္သည္။ ထိုအခါ သူငယ္စဥ္ကတည္းက ေရွာင္ေျပးလာခဲ့သည့္ အဂၤလိပ္စာက သူ ့ကို ဒုကၡေပးေတာ့သည္။ သင္တန္းတြင္ သူ၏ အဂၤလိပ္စာ အေျခခံ အားနည္းမႈမွာ သိသာေပၚလြင္ခဲ့သည္။ သင္တန္းတြင္ တက္ေနသည့္ ကိုးတန္းေက်ာင္းသားေလးႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ပင္ သူက ေတာ္ေတာ္ေလး ညံေနသည္။ တျခားသူမ်ား အဂၤလိပ္စကားကုိ ပိုင္ပုိင္ႏိုင္ႏုိင္ ေျပာဆိုလာႏိုင္ၾကခ်ိန္တြင္ သူ ့မွာ အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ျဖင့္ ေျပာလုိက္လွ်င္လဲ စကားလံုး အက်ဳိးအပဲ့မ်ားသာ ထြက္လာတတ္သည္။ သင္တန္းတြင္ သူမ်က္ႏွာ အလြန္ငယ္ရ၏။ အေျခခံအားနည္းသည့္ သူ ့ကို သင္တန္းဆရာကလဲ ဖိဖိစီးစီးျဖင့္ သင္ေပးသည္။ သို ့ေသာ္ သူကိုယ္တုိင္က မလိုက္ႏိုင္သျဖင့္ သူ ့အတြက္ ဖိအားပုိဝင္လာသည္။ အဂၤလိပ္စကားေျပာ သင္တန္း ေန ့ရက္မ်ားကို သူပင္ပန္းၾကီးစြာျဖင့္ ျဖတ္ေက်ာ္ေနရ၏။ ထို ့ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဖိအားဒဏ္ကုိ သူမခံႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ သင္တန္းကာလ မျပီးဆံုးခင္မွာပင္ ထိုသင္တန္းကို သူေက်ာခိုင္းခဲ့ျပန္သည္။ သူ ့အေနျဖင့္ အဂၤလိပ္စာကို ဒုတိယ အၾကိမ္ေျမာက္ ေက်ာခိုင္းေရွာင္ေျပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ထို ့ေနာက္ သူဘဲြ ့ရျပီးေနာက္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ စင္ကာပူႏုိင္ငံတြင္ အလုပ္လာရွာၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူတသက္လံုး ေရွာင္ေျပးလာခဲ့သည့္ အဂၤလိပ္စာႏွင့္ သူထိပ္တုိက္ေတြ ့ေတာ့သည္။ ဒီတစ္ၾကိမ္တြင္ သူေရွာင္ေျပးလုိ ့မရေတာ့သည့္အျပင္ သူကိုယ္တုိင္က အဂၤလိပ္စာကို ထိပ္တိုက္လုိက္ေတြ ့ရျခင္းျဖစ္၏။ အလုပ္အင္တာဗ်ဴးမ်ားကို တစ္ခုျပီးတစ္ခု သူေျဖခဲ့သည္။ သို ့ေသာ္ အင္တာဗ်ဴးမ်ားတြင္ သူ၏ အဂၤလိပ္စကားေျပာ အားနည္းမႈက အဟန္ ့အတား တစ္ခုလုိ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ သူႏွင့္အတူတူ လာခဲ့သည့္ သူ ့ေလာက္မွ လုပ္ငန္းအေတြ ့အၾကံဳမရွိသည့္ သူငယ္ခ်င္းက အဂၤလိပ္စကားေျပာ အားသာခ်က္ တစ္ခုတည္းျဖင့္ အလုပ္ရသြားခဲ့သည္။ သူကေတာ့ စင္ကာပူႏိုင္ငံတြင္ ေလးလတိုင္တုိင္ အလုပ္ရွာခဲ့ေသာ္လဲ အလုပ္မရသျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံသို ့ျပန္လာခဲ့ရသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူ၏ ငယ္ငယ္က အပ်င္းထူ၊ အေဆာ့မက္ျပီး စာကို ေသခ်ာဂရုစိုက္ မလုပ္ဘဲ လမ္းလြဲလိုက္ျပီး အလြယ္ လိုက္ခဲ့ျခင္း၏ ဒဏ္ကို သူခံေနရျပီ ျဖစ္သည္။ တကယ္က မွားမွန္းသိလွ်က္ျဖင့္ ေရသာခုိ အေခ်ာင္လိုက္ျပီး အမွားကို မျပဳျပင္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းက ကိုယ့္ဘဝတက္လမ္းကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ရိုက္ခ်ဳိးလိုက္သလို ျဖစ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုး သူဘာမွ မတတ္ႏုိင္ဘဲ စင္ကာပူႏုိင္ငံမွ ေနာင္တမ်ား တေပြ ့တပိုက္ျဖင့္ သူျပန္လာခဲ့၏။ ခုခ်ိန္တြင္ သူတတ္ႏိုင္သည္က သူ ့ပတ္ဝန္းက်င္မွ လူမ်ားကို မိမိတို ့ကေလးမ်ား၏ အားနည္းခ်က္၊ အားသာခ်က္မ်ားကို ငယ္စဥ္ကပင္ ဂရုတစုိက္ျဖင့္ ၾကပ္မတ္ေစာင့္ၾကည့္ရန္ သူ ့အတၳဳပၸတိၱေလးကုိ ေျဖျပရမည္။ ကေလးငယ္မ်ားကိုလဲ သူ ့လုိ ေရသာခို အပ်င္းထူျပီး လမ္းလြဲမလိုက္ဖို ့သူ ့အေၾကာင္းေလးကို ေျပာျပျပီး ဆံုးမ စကားဆိုရန္သာ ရွိေတာ့သည္။ သူ ့လုိ အမွားမ်ဳိး မည္သူ ့ကိုမွ မမွားေစလိုေတာ့သည္က သူ ့ရင္ထဲက ေစတနာသာ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ 

Posted by ညီရဲသစ္