>

-အေျဖ-

၀င္လုဆဲဆဲေနေရာင္ျခည္တန္းမ်ားက ကန္ေရျပင္ထက္တြင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ရီမႈန္စြာ က်ဆင္းေနခဲ့ေလသည္။ တစ္ သုန္သုန္တိုက္ခတ္ေနခဲ့ေသာ ေလေျပညင္းမ်ားကမူ ကန္ေရျပင္ကိုျဖတ္သန္းတိုက္ခတ္လာ ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ေအးျမေနခဲ့၏။ ထို႔အတူ ကန္ေဘာင္အစပ္တြင္ ၀င္ခါနီးေနလံုးႀကီးကို ရပ္တန္႔ကာ ၿငိမ္သက္ ေငးေမာေနမိ ေသာ သူႏွင့္သူမတို႔ရဲ႕ အ၀တ္မ်ားကိုလည္း တစ္ဖ်တ္ဖ်တ္လႈပ္ခါေနေစခဲ့ေလ သည္။ သူမရဲ႕ ဆံပင္႐ွည္႐ွည္ ေလးမ်ားကေတာ့ ေလထဲတြင္ တစ္လြင့္လြင့္၀ဲပ်ံလွ်က္....။ “ေန၀င္ကာနီးအခ်ိန္က လွလိုက္တာေနာ္ ေမာင္”... နံေဘးမွ သူမရဲ႕စကားကိုေထာက္ခံစြာ အသာ အယာၿပံဳးရင္း သူေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္မိသည္။ ေနာက္ သူမဖက္ကိုငဲ့ၾကည့္မိေတာ့ သူမရဲ႕မ်က္ႏွာေလးက ကန္ေရျပင္၏ ဟိုးအေ၀းဖက္ တစ္ေနရာဆီကို ေငးေမာေနဆဲပင္...။ ေစာေစာက သူၿပံဳးကာေခါင္း ၿငိမ့္ျပလိုက္သည္ကိုပင္ သူမ ျမင္ပံုမရပါ...။ ထို႔ ေၾကာင့္ ႏႈတ္မွအသံထြက္ကာ သူ ထပ္ေျပာလိုက္မိ သည္။ “အင္း..... ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ...၊ သိပ္လွတာပဲ”...... သူ႔စကားေၾကာင့္ သူမက လွည့္မၾကည့္ေသးပဲ ေခါင္းၿငိမ့္ျပ၏။ ထို႔ေနာက္...... “ဒါေပမယ့္လည္း.... ေမာင္ရယ္”....... “ဒါေပမယ့္.... ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ်ာ”....... စိုးရိမ္စြာေမးလိုက္မိေသာ အေမးစကားေၾကာင့္ သူမမ်က္ႏွာေလးက သူ႔ဖက္ကိုလွည့္လာသည္။ ေနာက္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားသာမက မ်က္၀န္းေလးမ်ားပါ ရီေ၀၊ ႏူးညံ့စြာၿပံဳးရင္း..... “စကားေျပာတိုင္း.... အဲ့ဒီလို ဗ်ာ.... ဗ်ာ... နဲ႔ ထည့္ေျပာတတ္တဲ့ေမာင့္ကို.....၊ ကၽြန္မ သိပ္ခ်စ္တဲ့ ေမာင့္ကို ဒီ လိုတစ္ေယာက္တည္းထားရစ္ခဲ့ရၿပီး ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္သြားရတာ..... ၀မ္းနည္းလြန္းလို႔ပါ”...... သူ႔ရင္ထဲတြင္ အျပာေရာင္ျမစ္ကေလးတစ္စင္း ကန္႔လန္႔ျဖတ္စီးဆင္းသြားသလိုခံစားလိုက္ရ၏။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းအ စံုသည္လည္း ၿပံဳးေနမိလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္..... သူမကိုယ္သူမ ‘ကၽြန္မ’ ...ဟု နာမ္စားသံုးတတ္ၿပီး၊ သူ႔ကို ‘ေမာင္’... ဟု ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးေခၚတတ္ေသာ သူမကိုလည္း ခုလိုအိမ္ျပန္ခ်ိန္မ်ားတြင္ တစ္ေယာက္တည္း အိမ္ ျပန္လႊတ္လိုက္ရတိုင္း သူ႔ရင္ထဲမွာ ခပ္ဖြဖြ၊ ေဆြးျမျမျဖစ္က်န္ရစ္ေနခဲ့ရၿမဲဆိုတာကို ေျပာျပမေနျဖစ္ေတာ့ပါ...။ သူႏွင့္ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ နီးစပ္ႏိုင္ဖို႔ရာ သူႀကိဳးစားေနခဲ့တာ အခ်ိန္နဲ႔ အမွ်ပါပဲျဖစ္ပါသည္။ တစ္ခြန္းေတာ့ သူ ျပန္ေျပာျဖစ္မိ၏။ “ေမာင္လည္း..... အတူတူပါပဲဗ်ာ”...... သူ႔စကားေၾကာင့္ မ်က္လံုးေလးမ်ား ႐ႊန္းလဲ့ရီေ၀စြာျဖင့္ သူမက စိုက္ၾကည့္ေနေလ၏။ ေနာက္ သူ႔လက္ဖ၀ါး တစ္ဖက္ကို ခပ္ဖြဖြဆြဲကိုင္လိုက္ရင္း..... “ေမာင္..... ကၽြန္မက ေခ်ာရဲ႕၊ လွရဲ႕လားဟင္”..... မထင္မွတ္ထားေသာေမးခြန္းေၾကာင့္ ဟက္ခ,နဲတစ္ခ်က္ သူရယ္လိုက္မိေတာ့ ႐ွက္ေသြးရိပ္တခ်ိဳ႕ သူမ မ်က္ ႏွာေပၚတြင္ ေပစြန္းသြားတာေတြ႕လိုက္ရသည္။ “ဒီေမးခြန္းကို ဘာလို႔ေမးရတာလည္းဗ်ာ”..... ျပန္ေမးလိုက္ေသာ သူ႔စကားေၾကာင့္ သူမက ေခါင္းကို ညင္သာစြာ ရမ္းခါသည္။ ေလထဲတြင္ သူမရဲ႕ဆံပင္ ေလးေတြ ပိုလို႔ ေမ်ာလြင့္ပါသြားျပန္ေလ၏။ “ဟင့္အင္း..... ေျဖပါေမာင္ရဲ႕....၊ ကၽြန္မက ေခ်ာရဲ႕၊ လွရဲ႕လားလို႔”..... “ဟင့္အင္း”...... ေခါင္းယမ္းကာ သူျပန္ေျဖလိုက္မိေတာ့ သူမရဲ႕မ်က္ႏွာေလးက ေနထိပန္းေလးတစ္ပြင့္လို ႏြမ္းခ,နဲျဖစ္သြားရ သည္။ ဒါကို သူျမင္ေသာ္လည္း မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ရင္း ကန္ေရျပင္ဖက္ဆီကို ေမွ်ာ္ေငးကာ ၾကည့္ေနမိလိုက္၏။ တစ္ကယ္လည္း သူ မညာပါ...။ အမွန္အတိုင္းေျဖခဲ့လိုက္မိျခင္းသာ...။ “ကၽြန္မနဲ႔ေရာ.... အတူတူမေနခ်င္ဘူးလားဟင္... ေမာင္”....... “ဟင့္အင္း”......   သူမမ်က္ႏွာကို လွည့္မၾကည့္ေသးပဲ ႏႈတ္မွအသံထြက္ကာ ေခါင္းယမ္းရင္း သူျပန္ေျဖမိျပန္သည္။ သူ႔ျပန္ေျဖ သံအဆံုးတြင္ ေစာေစာကတည္းက ေလတိုးသံသဲ့သဲ့မွလြဲၿပီး တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ေလေသာပတ္၀န္းက်င္မွာ ပိုမို တိတ္ဆိတ္လို႔သြားသည္ထင္ရ၏။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာတဲ့အထိ သူမဆီကေန ဘာစကားသံမွထပ္ထြက္မလာ ခဲ့တာမို႔ မ်က္ႏွာကို သူမ႐ွိရာဖက္သို႔ လွည့္လိုက္မိသည္။ သူျမင္လိုက္ရေသာ သူမရဲ႕မ်က္ႏွာေလးေပၚတြင္ အ နီေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားက တစ္ဆတ္ဆတ္တုန္ယင္လႈပ္႐ွားစြာ...၊ ေနာက္... မ်က္၀န္း၀ိုင္း၀ိုင္းေလးရဲ႕အ ေျခတြင္လည္း ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕ကာ နီျမန္းစြတ္စိုစ,ျပဳေနခဲ့ေလၿပီ....။ သူ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ႀကိတ္႐ိႈက္လိုက္ရင္း သူမကို ေငးၾကည့္ေနမိဆဲခဏ...... “ကဲ.... ဒါဆို ေမာင့္ဘ၀ထဲကေန ကၽြန္မ အၿပီးအပိုင္ ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာသြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ေရာ... ေမာင္ ငိုမွာ လား”...... “ဟင့္အင္း..... ဗ်ာ”...... သူ႔ရဲ႕ ခပ္ျပတ္ျပတ္ျငင္းဆန္စြာ ျပန္ေျဖလိုက္သံအဆံုးတြင္ သူမ၏မ်က္၀န္းအေျခမွာ ခိုတြယ္ေနခဲ့ေလေသာ မ်က္ရည္စက္တခ်ိဳ႕ ပါးျပင္ေပၚကိုေလွ်ာခ,နဲ လိမ့္ဆင္းသြားတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူ႔ရင္ထဲတြင္ ဆစ္ခ,နဲ တစ္ခ်က္နာသြားသလိုပင္....။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတစ္ခုခုထပ္ျပန္ေျပာဖို႔ ႀကိဳးစားေနလိုက္မိဆဲခဏတြင္ သူမက သူ႔ကိုေက်ာခိုင္းလိုက္သည္။ ေနာက္... ေ႐ွ႕တည့္တည့္မွ သူႏွင့္ဆန္႔က်င္ရာအရပ္ဆီသို႔ ဦးတည္ကာ ခပ္ျဖည္း ျဖည္း ညင္သာစြာ လွမ္းေလွ်ာက္သြားေနေလေတာ့၏။ ‘သူမ တစ္ကယ္ပဲ အိမ္ျပန္ေတာ့မွာလား’....။ ရင္ထဲမွ ေနေတြးလိုက္မိသည္။ စိတ္ထဲမွေနၿပီးေတာ့လည္း သူမရဲ႕ေျခလွမ္းေတြကို လိုက္ေရတြက္ေနမိခဲ့၏။ တစ္လွမ္း ......၊ ႏွစ္လွမ္း.....၊ သံုးလွမ္း.....။ ဒီေန႔ညေနခင္းေလးအတြက္ သူႏွင့္သူမတို႔ရဲ႕ႏႈတ္ဆက္စြာ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေလးကို ဒီလိုနည္းမ်ိဳးနဲ႔ အဆံုးသတ္ပစ္ လိုက္ရေတာ့မွာလား.... ဟုလည္း ေတြးမိျပန္ေသး၏။ မျဖစ္ႏိုင္ပါ.....။ လံုး၀ကို သူ႔အတြက္ မျဖစ္ႏိုင္ခဲ့ပါ...။ အေတြးႏွင့္အတူ သူ႔ရဲ႕ခပ္သြက္သြက္ ေျခလွမ္းမ်ားက သူမေနာက္ဆီကို လိုက္ေနမိခဲ့ေတာ့သည္။ သိပ္မၾကာခင္ ခဏေလးအတြင္းမွာပင္ သူမကို မွီလာခဲ့သည္။ ေနာက္ဖက္မွေနၿပီး သူမရဲ႕လက္ကေလးတစ္ ဖက္ကို ညင္သာစြာ သူလွမ္းဆြဲကိုင္လိုက္ေတာ့ လွမ္းေနဆဲသူမေျခလွမ္းေလးေတြ ခဏတန္႔သြားရသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေ႐ွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ေနျပန္၏။ လက္ကေလးကို လႊတ္မေပးေသးပဲ သူမေဘးမွေနေက်ာ္တက္လိုက္ၿပီး အေ႐ွ႕တြင္ သူပိတ္ရပ္လိုက္ေတာ့ သူ မရဲ႕ေျခလွမ္းေလးေတြ ရပ္တန္႔သြားရေတာ့သည္။ သူသိပ္ျမတ္ႏိုးတြယ္တာလြန္းရေသာ သူမရဲ႕မ်က္ႏွာ ေလး ကို ၾကင္နာ သနားျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ ေငးၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ မ်က္ရည္ေတြက သူမရဲ႕မ်က္၀န္းေတြထဲမွာ၊ ပါးျပင္ ေပၚမွာ... ေနရာအႏွံ႔ သိပ္သည္းစြာေနရာယူထားၾကတာ ေတြ႕ရ၏။ သူ လံုး၀မၾကည့္ရက္ေတာ့ပါ.....။ လက္ထဲမွ သူမရဲ႕လက္ဖ၀ါးေလးကိုအေပၚသို႔ အသာအယာေျမႇာက္ယူခဲ့ လိုက္ၿပီး လက္ဖမိုးေလးကို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းအစံုျဖင့္ ခပ္ဖြဖြ၊ ထိသည္ဆို႐ံုမွ်ေလး တို႔ထိစြာ သူနမ္း႐ိႈက္ လိုက္မိေလေတာ့သည္။ သူ႔အျပဳအမူေၾကာင့္ သူမက ေခါင္းေလးကိုအသာယမ္းရင္း ‘ဟင့္အင္း’... ဟု ႏႈတ္မွ ေန မပီ၀ိုးတ၀ါးညည္းညဴစြာ ျငင္းဆန္ေလေတာ့သည္။ ေနာက္ သူ႔လက္ထဲမွ သူမလက္ဖ၀ါးေလးကို အတင္း႐ုန္းထြက္ရင္း ‘ဖယ္ပါေတာ့..... ေမာင္ရယ္.....၊ ေမာင္ ကၽြန္မကိုမခ်စ္တာ ဒီေန႔ အေသခ်ာဆံုးပါ ပဲ’.... ဟု ေဖ်ာ့ေတာ့၀မ္း နည္းစြာ တုန္ခါသံျဖင့္ ဆို၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ႐ုန္းေနေသာသူမလက္ကေလးကိုလႊတ္မေပးပဲ သူ႔ရင္ဘတ္တစ္ဖက္ျခမ္းေပၚတြင္ အသာကပ္တင္ ထားလိုက္မိရင္း..... “ေမာင္က.... မင္းကို မခ်စ္ဘူဆိုတာ...... ဘယ္သူကမ်ားေျပာခဲ့သလဲဗ်ာ”........ ခံစားခ်က္မ်ားစြာျဖင့္တုန္ခါေနခဲ့ေသာ အသံႏွင့္၊ သူ႔ရင္အံုေအာက္မွလိႈင္းထေနခဲ့ေသာ ႏွလံုးခုန္သံတို႔ကို အ ၾကားအာ႐ံုႏွင့္၊ လက္ဖ၀ါးတို႔မွေနတစ္ဆင့္အတိုင္းသား သူမ သိျမင္ခံစားေနႏိုင္ပါသည္။ သူမ သိပ္မ႐ုန္းေတာ့ ပဲ က်ိတ္႐ိႈက္ကာ ငိုေနေလေတာ့သည္။ ေနာက္ သူမရဲ႕ ေခါင္းကေလးကိုလည္း ငံု႔ေနရင္း မွေန တြင္တြင္ခါေန၏။ သူမကို ျမတ္ႏိုးၾကင္နာလြန္းရစြာ ငံု႔မိုးၾကည့္ရင္း ႏူးညံ့စြာ သူေျပာမိေတာ့၏။ “သာမန္ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ေမာင္က သာမန္မိန္းမျဖစ္တဲ့မင္းကို ခ်စ္တဲ့စိတ္၊ ျမတ္ႏိုးတဲ့စိတ္ သက္ သက္နဲ႔ပဲ ခ်စ္ခဲ့တာပါဗ်ာ....။ မင္းဟာ..... ေမာင္နဲ႔ ခ်စ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အခု႐ွိေနတဲ့ သာမန္အလွေလး အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ ပ်က္စီး၊ ခၽြတ္ယြင္းသြားရင္ေတာင္မွ ေမာင္က ဆက္ခ်စ္ေနဦး မွာပါပဲ...။ ၿပီးေတာ့ မင္းက ေမာင့္မ်က္စိထဲမွာသာ ခ်စ္လို႔ လွေနတာေလဗ်ာ....။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ မင္းက ေခ်ာရဲ႕၊ လွရဲ႕လားလို႔ ေမးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေမာင္က ‘ဟင့္အင္း’... လို႔ ေျဖခဲ့တာပါပဲဗ်ာ”....... သူ႔စကားအဆံုးတြင္ ငံု႔ေနခဲ့ေသာ သူမက ေမာ့ၾကည့္သည္။ သူ သိပ္ခ်စ္ရေသာ သူမရဲ႕မ်က္၀န္း ၀ိုင္း၀ိုင္း ေလးတြင္ မ်က္ရည္စတခ်ိဳ႕က ခိုသီေနခဲ့ၾကဆဲ......။

“ေနာက္ၿပီးေတာ့ မင္းနဲ႔အတူမေနခ်င္ဘူးဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္နဲ႔ ေျဖခဲ့တာမဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ....။ မင္းနဲ႔အတူ ေနခြင့္ ရတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အတူေနခြင့္ မရေတာ့တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေမာင္ဟာ မင္းကိုစ,ေတြ႕ကတည္းက၊ မင္းနဲ႔ ခ်စ္ခြင့္ရၿပီး ကတည္းက မင္းအတြက္ အၿမဲတမ္း အသက္႐ွင္ေနထိုင္သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသားမို႔ပဲေလဗ်ာ”..... ေျပာရင္း. သူမကို ထပ္မံငံု႔ၾကည့္မိျပန္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားက တစ္ဆတ္ဆတ္တုန္ခါေနခဲ့ၾကဆဲ....။ သူမ ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ရင္း သူဆက္ေျပာမိျပန္သည္။ “ေနာက္ဆံုးတစ္ခုကေတာ့ ေမာင့္ဘ၀ထဲကေန မင္းးအၿပီးအပိုင္ထြက္သြားခဲ့မယ္ဆိုရင္.... ေမာင္ဟာ တစ္ကယ့္ကိုပဲ ႐ွင္လွ်က္နဲ႔ ေသလူလိုျဖစ္သြားရမွာေလ....။ အဲ့ဒီေတာ့ ငိုဖို႔ အင္အားမ႐ွိေတာ့လို႔....၊ မစြမ္း ႏိုင္ေတာ့လို႔ မင္းထြက္သြားရင္ မငိုဘူးလို႔ ေျဖခဲ့တာပါပဲဗ်ာ....။ ဒါေတြအားလံုးဟာ အမ်ားရဲ႕အျမင္မွာ ပိုတယ္ထင္စရာ၊ ရယ္ခ်င္စရာေတြ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနႏိုင္ပါလိမ့္ မယ္..။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ မင္းအတြက္ေတာ့ ေမာင့္ရဲ႕ မွန္ကန္ေသာ သစၥာစကားပါပဲဗ်ာ....။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ယံုၾကည္ေပးပါေတာ့ ေကာင္မေလးရယ္....။ မင္းနဲ႔ အျမန္ဆံုးနီးစပ္ခြင့္ရဖို႔အတြက္ ေမာင္ႀကိဳးစားေနခဲ့ပါတယ္ .....၊ ႀကိဳးစားေနဆဲပါပဲဗ်ာ”...... သူ႔စကားအဆံုးတြင္ ႐ိႈက္ငင္သံတစ္ခ်က္ႏွင့္အတူ သူမရဲ႕မ်က္၀န္းမွ ေနာက္ဆံုးလက္က်န္မ်က္ရည္တစ္စက္ ပါးျပင္ေပၚသို႔ ခုန္ဆင္းသြားေလေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ သူမရဲ႕ မ်က္၀န္းႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမ်ားကေတာ့ သိပ္ခ်စ္စ ရာေကာင္းလွေသာ အၿပံဳးပြင့္မ်ားျဖင့္ လင္းခ်င္းေတာက္ပလွ်က္ ႐ွိေနခဲ့ေလသည္။ သူ႔ မ်က္၀န္းႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္း အစံုသည္လည္း သူမနည္းတူပင္႐ွိေနခဲ့ေပလိမ့္မည္.......။ ~~~~~@@@~~~~~ ေန၀င္သြားခဲ့ေလၿပီ.....။ သို႔ေသာ္ အေမွာင္ရိပ္က သန္းမလာခဲ့ေသးပါ....။ ဆည္းဆာေႏွာင္းခ်ိန္မေရာက္ေသးခင္ ညေနရီရီအခ်ိန္ေလးတြင္ အိပ္တန္းျပန္ငွက္ကေလးတခ်ိဳ႕ ေရျပင္အ ထက္မွျဖတ္ပ်ံသြားတာ ေတြ႕ရ၏။ သူႏွင့္ သူမတို႔သည္လည္း မၾကာမီ ကိုယ္စီ ကိုယ့္အိမ္ျပန္ၾကရဦးမည္.....။ ေလေျပညင္းကေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးတြင္အဆက္မျပတ္၊ အတားအဆီးမဲ့စြာျဖင့္ တစ္သုန္သုန္ တိုက္ခတ္ေနခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေလေျပညင္းမွာ ကန္ေဘာင္ထက္မွ တစ္ေယာက္လက္ဖ၀ါးကို တစ္ေယာက္ကေန ၿမဲၿမံစြာဆုပ္ ကိုင္ထားခဲ့ၾကေသာ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးရဲ႕ လက္ဖ၀ါးႏွစ္ခုၾကားသို႔ ျဖတ္သန္းကာ ၀င္ေရာက္တိုက္ခတ္ႏိုင္ျခင္း မ႐ိွႏိုင္ခဲ့ပါ...... .။ ။ ~~~~~@@@~~~~~@@@~~~~~@@@~~~~~ ပံုေလးကို ဒီေနရာေလးမွ ယူသံုးပါတယ္ခင္ဗ်ာ....။ ============================================================== ကၽြန္ေတာ့္လက္ကိုင္ဖုန္းေလးထဲကို ဌာနက သူငယ္ခ်င္းညီေလးတစ္ေယာက္ forward လုပ္ၿပီး ပို႔ေပးထား ခဲ့တဲ့ (စာေၾကာင္းေလးေၾကာင္းစာေလာက္ပဲ႐ွိတဲ့) love story, sms ေလးကို အက်ယ္ခ်ဲ႕ ခံစားေရးထား မိေၾကာင္း.... ၀န္ခံအပ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ....။ ဒီက သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕လည္း လက္ခံရ႐ွိဖူးမယ္ထင္ပါတယ္.....။ ေနာက္ၿပီး... သို႔ေသာ္လည္း ၿပီးကတည္းက အခ်စ္၀တၱဳေလးေတြ မေရးျဖစ္တာ ၾကာေနခဲ့လို႔ပါခင္ဗ်ာ....း)) ============================================================== ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္.........
**ဏီလင္းညိဳ**

-အေျဖ-

၀င္လုဆဲဆဲေနေရာင္ျခည္တန္းမ်ားက ကန္ေရျပင္ထက္တြင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ရီမႈန္စြာ က်ဆင္းေနခဲ့ေလသည္။ တစ္ သုန္သုန္တိုက္ခတ္ေနခဲ့ေသာ ေလေျပညင္းမ်ားကမူ ကန္ေရျပင္ကိုျဖတ္သန္းတိုက္ခတ္လာ ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ေအးျမေနခဲ့၏။ ထို႔အတူ ကန္ေဘာင္အစပ္တြင္ ၀င္ခါနီးေနလံုးႀကီးကို ရပ္တန္႔ကာ ၿငိမ္သက္ ေငးေမာေနမိ ေသာ သူႏွင့္သူမတို႔ရဲ႕ အ၀တ္မ်ားကိုလည္း တစ္ဖ်တ္ဖ်တ္လႈပ္ခါေနေစခဲ့ေလ သည္။ သူမရဲ႕ ဆံပင္႐ွည္႐ွည္ ေလးမ်ားကေတာ့ ေလထဲတြင္ တစ္လြင့္လြင့္၀ဲပ်ံလွ်က္....။ “ေန၀င္ကာနီးအခ်ိန္က လွလိုက္တာေနာ္ ေမာင္”... နံေဘးမွ သူမရဲ႕စကားကိုေထာက္ခံစြာ အသာ အယာၿပံဳးရင္း သူေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္မိသည္။ ေနာက္ သူမဖက္ကိုငဲ့ၾကည့္မိေတာ့ သူမရဲ႕မ်က္ႏွာေလးက ကန္ေရျပင္၏ ဟိုးအေ၀းဖက္ တစ္ေနရာဆီကို ေငးေမာေနဆဲပင္...။ ေစာေစာက သူၿပံဳးကာေခါင္း ၿငိမ့္ျပလိုက္သည္ကိုပင္ သူမ ျမင္ပံုမရပါ...။ ထို႔ ေၾကာင့္ ႏႈတ္မွအသံထြက္ကာ သူ ထပ္ေျပာလိုက္မိ သည္။ “အင္း..... ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ...၊ သိပ္လွတာပဲ”...... သူ႔စကားေၾကာင့္ သူမက လွည့္မၾကည့္ေသးပဲ ေခါင္းၿငိမ့္ျပ၏။ ထို႔ေနာက္...... “ဒါေပမယ့္လည္း.... ေမာင္ရယ္”....... “ဒါေပမယ့္.... ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ်ာ”....... စိုးရိမ္စြာေမးလိုက္မိေသာ အေမးစကားေၾကာင့္ သူမမ်က္ႏွာေလးက သူ႔ဖက္ကိုလွည့္လာသည္။ ေနာက္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားသာမက မ်က္၀န္းေလးမ်ားပါ ရီေ၀၊ ႏူးညံ့စြာၿပံဳးရင္း..... “စကားေျပာတိုင္း.... အဲ့ဒီလို ဗ်ာ.... ဗ်ာ... နဲ႔ ထည့္ေျပာတတ္တဲ့ေမာင့္ကို.....၊ ကၽြန္မ သိပ္ခ်စ္တဲ့ ေမာင့္ကို ဒီ လိုတစ္ေယာက္တည္းထားရစ္ခဲ့ရၿပီး ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္သြားရတာ..... ၀မ္းနည္းလြန္းလို႔ပါ”...... သူ႔ရင္ထဲတြင္ အျပာေရာင္ျမစ္ကေလးတစ္စင္း ကန္႔လန္႔ျဖတ္စီးဆင္းသြားသလိုခံစားလိုက္ရ၏။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းအ စံုသည္လည္း ၿပံဳးေနမိလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္..... သူမကိုယ္သူမ ‘ကၽြန္မ’ ...ဟု နာမ္စားသံုးတတ္ၿပီး၊ သူ႔ကို ‘ေမာင္’... ဟု ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးေခၚတတ္ေသာ သူမကိုလည္း ခုလိုအိမ္ျပန္ခ်ိန္မ်ားတြင္ တစ္ေယာက္တည္း အိမ္ ျပန္လႊတ္လိုက္ရတိုင္း သူ႔ရင္ထဲမွာ ခပ္ဖြဖြ၊ ေဆြးျမျမျဖစ္က်န္ရစ္ေနခဲ့ရၿမဲဆိုတာကို ေျပာျပမေနျဖစ္ေတာ့ပါ...။ သူႏွင့္ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ နီးစပ္ႏိုင္ဖို႔ရာ သူႀကိဳးစားေနခဲ့တာ အခ်ိန္နဲ႔ အမွ်ပါပဲျဖစ္ပါသည္။ တစ္ခြန္းေတာ့ သူ ျပန္ေျပာျဖစ္မိ၏။ “ေမာင္လည္း..... အတူတူပါပဲဗ်ာ”...... သူ႔စကားေၾကာင့္ မ်က္လံုးေလးမ်ား ႐ႊန္းလဲ့ရီေ၀စြာျဖင့္ သူမက စိုက္ၾကည့္ေနေလ၏။ ေနာက္ သူ႔လက္ဖ၀ါး တစ္ဖက္ကို ခပ္ဖြဖြဆြဲကိုင္လိုက္ရင္း..... “ေမာင္..... ကၽြန္မက ေခ်ာရဲ႕၊ လွရဲ႕လားဟင္”..... မထင္မွတ္ထားေသာေမးခြန္းေၾကာင့္ ဟက္ခ,နဲတစ္ခ်က္ သူရယ္လိုက္မိေတာ့ ႐ွက္ေသြးရိပ္တခ်ိဳ႕ သူမ မ်က္ ႏွာေပၚတြင္ ေပစြန္းသြားတာေတြ႕လိုက္ရသည္။ “ဒီေမးခြန္းကို ဘာလို႔ေမးရတာလည္းဗ်ာ”..... ျပန္ေမးလိုက္ေသာ သူ႔စကားေၾကာင့္ သူမက ေခါင္းကို ညင္သာစြာ ရမ္းခါသည္။ ေလထဲတြင္ သူမရဲ႕ဆံပင္ ေလးေတြ ပိုလို႔ ေမ်ာလြင့္ပါသြားျပန္ေလ၏။ “ဟင့္အင္း..... ေျဖပါေမာင္ရဲ႕....၊ ကၽြန္မက ေခ်ာရဲ႕၊ လွရဲ႕လားလို႔”..... “ဟင့္အင္း”...... ေခါင္းယမ္းကာ သူျပန္ေျဖလိုက္မိေတာ့ သူမရဲ႕မ်က္ႏွာေလးက ေနထိပန္းေလးတစ္ပြင့္လို ႏြမ္းခ,နဲျဖစ္သြားရ သည္။ ဒါကို သူျမင္ေသာ္လည္း မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ရင္း ကန္ေရျပင္ဖက္ဆီကို ေမွ်ာ္ေငးကာ ၾကည့္ေနမိလိုက္၏။ တစ္ကယ္လည္း သူ မညာပါ...။ အမွန္အတိုင္းေျဖခဲ့လိုက္မိျခင္းသာ...။ “ကၽြန္မနဲ႔ေရာ.... အတူတူမေနခ်င္ဘူးလားဟင္... ေမာင္”....... “ဟင့္အင္း”......   သူမမ်က္ႏွာကို လွည့္မၾကည့္ေသးပဲ ႏႈတ္မွအသံထြက္ကာ ေခါင္းယမ္းရင္း သူျပန္ေျဖမိျပန္သည္။ သူ႔ျပန္ေျဖ သံအဆံုးတြင္ ေစာေစာကတည္းက ေလတိုးသံသဲ့သဲ့မွလြဲၿပီး တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ေလေသာပတ္၀န္းက်င္မွာ ပိုမို တိတ္ဆိတ္လို႔သြားသည္ထင္ရ၏။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာတဲ့အထိ သူမဆီကေန ဘာစကားသံမွထပ္ထြက္မလာ ခဲ့တာမို႔ မ်က္ႏွာကို သူမ႐ွိရာဖက္သို႔ လွည့္လိုက္မိသည္။ သူျမင္လိုက္ရေသာ သူမရဲ႕မ်က္ႏွာေလးေပၚတြင္ အ နီေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားက တစ္ဆတ္ဆတ္တုန္ယင္လႈပ္႐ွားစြာ...၊ ေနာက္... မ်က္၀န္း၀ိုင္း၀ိုင္းေလးရဲ႕အ ေျခတြင္လည္း ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕ကာ နီျမန္းစြတ္စိုစ,ျပဳေနခဲ့ေလၿပီ....။ သူ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ႀကိတ္႐ိႈက္လိုက္ရင္း သူမကို ေငးၾကည့္ေနမိဆဲခဏ...... “ကဲ.... ဒါဆို ေမာင့္ဘ၀ထဲကေန ကၽြန္မ အၿပီးအပိုင္ ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာသြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ေရာ... ေမာင္ ငိုမွာ လား”...... “ဟင့္အင္း..... ဗ်ာ”...... သူ႔ရဲ႕ ခပ္ျပတ္ျပတ္ျငင္းဆန္စြာ ျပန္ေျဖလိုက္သံအဆံုးတြင္ သူမ၏မ်က္၀န္းအေျခမွာ ခိုတြယ္ေနခဲ့ေလေသာ မ်က္ရည္စက္တခ်ိဳ႕ ပါးျပင္ေပၚကိုေလွ်ာခ,နဲ လိမ့္ဆင္းသြားတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူ႔ရင္ထဲတြင္ ဆစ္ခ,နဲ တစ္ခ်က္နာသြားသလိုပင္....။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတစ္ခုခုထပ္ျပန္ေျပာဖို႔ ႀကိဳးစားေနလိုက္မိဆဲခဏတြင္ သူမက သူ႔ကိုေက်ာခိုင္းလိုက္သည္။ ေနာက္... ေ႐ွ႕တည့္တည့္မွ သူႏွင့္ဆန္႔က်င္ရာအရပ္ဆီသို႔ ဦးတည္ကာ ခပ္ျဖည္း ျဖည္း ညင္သာစြာ လွမ္းေလွ်ာက္သြားေနေလေတာ့၏။ ‘သူမ တစ္ကယ္ပဲ အိမ္ျပန္ေတာ့မွာလား’....။ ရင္ထဲမွ ေနေတြးလိုက္မိသည္။ စိတ္ထဲမွေနၿပီးေတာ့လည္း သူမရဲ႕ေျခလွမ္းေတြကို လိုက္ေရတြက္ေနမိခဲ့၏။ တစ္လွမ္း ......၊ ႏွစ္လွမ္း.....၊ သံုးလွမ္း.....။ ဒီေန႔ညေနခင္းေလးအတြက္ သူႏွင့္သူမတို႔ရဲ႕ႏႈတ္ဆက္စြာ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေလးကို ဒီလိုနည္းမ်ိဳးနဲ႔ အဆံုးသတ္ပစ္ လိုက္ရေတာ့မွာလား.... ဟုလည္း ေတြးမိျပန္ေသး၏။ မျဖစ္ႏိုင္ပါ.....။ လံုး၀ကို သူ႔အတြက္ မျဖစ္ႏိုင္ခဲ့ပါ...။ အေတြးႏွင့္အတူ သူ႔ရဲ႕ခပ္သြက္သြက္ ေျခလွမ္းမ်ားက သူမေနာက္ဆီကို လိုက္ေနမိခဲ့ေတာ့သည္။ သိပ္မၾကာခင္ ခဏေလးအတြင္းမွာပင္ သူမကို မွီလာခဲ့သည္။ ေနာက္ဖက္မွေနၿပီး သူမရဲ႕လက္ကေလးတစ္ ဖက္ကို ညင္သာစြာ သူလွမ္းဆြဲကိုင္လိုက္ေတာ့ လွမ္းေနဆဲသူမေျခလွမ္းေလးေတြ ခဏတန္႔သြားရသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေ႐ွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ေနျပန္၏။ လက္ကေလးကို လႊတ္မေပးေသးပဲ သူမေဘးမွေနေက်ာ္တက္လိုက္ၿပီး အေ႐ွ႕တြင္ သူပိတ္ရပ္လိုက္ေတာ့ သူ မရဲ႕ေျခလွမ္းေလးေတြ ရပ္တန္႔သြားရေတာ့သည္။ သူသိပ္ျမတ္ႏိုးတြယ္တာလြန္းရေသာ သူမရဲ႕မ်က္ႏွာ ေလး ကို ၾကင္နာ သနားျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ ေငးၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ မ်က္ရည္ေတြက သူမရဲ႕မ်က္၀န္းေတြထဲမွာ၊ ပါးျပင္ ေပၚမွာ... ေနရာအႏွံ႔ သိပ္သည္းစြာေနရာယူထားၾကတာ ေတြ႕ရ၏။ သူ လံုး၀မၾကည့္ရက္ေတာ့ပါ.....။ လက္ထဲမွ သူမရဲ႕လက္ဖ၀ါးေလးကိုအေပၚသို႔ အသာအယာေျမႇာက္ယူခဲ့ လိုက္ၿပီး လက္ဖမိုးေလးကို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းအစံုျဖင့္ ခပ္ဖြဖြ၊ ထိသည္ဆို႐ံုမွ်ေလး တို႔ထိစြာ သူနမ္း႐ိႈက္ လိုက္မိေလေတာ့သည္။ သူ႔အျပဳအမူေၾကာင့္ သူမက ေခါင္းေလးကိုအသာယမ္းရင္း ‘ဟင့္အင္း’... ဟု ႏႈတ္မွ ေန မပီ၀ိုးတ၀ါးညည္းညဴစြာ ျငင္းဆန္ေလေတာ့သည္။ ေနာက္ သူ႔လက္ထဲမွ သူမလက္ဖ၀ါးေလးကို အတင္း႐ုန္းထြက္ရင္း ‘ဖယ္ပါေတာ့..... ေမာင္ရယ္.....၊ ေမာင္ ကၽြန္မကိုမခ်စ္တာ ဒီေန႔ အေသခ်ာဆံုးပါ ပဲ’.... ဟု ေဖ်ာ့ေတာ့၀မ္း နည္းစြာ တုန္ခါသံျဖင့္ ဆို၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ႐ုန္းေနေသာသူမလက္ကေလးကိုလႊတ္မေပးပဲ သူ႔ရင္ဘတ္တစ္ဖက္ျခမ္းေပၚတြင္ အသာကပ္တင္ ထားလိုက္မိရင္း..... “ေမာင္က.... မင္းကို မခ်စ္ဘူဆိုတာ...... ဘယ္သူကမ်ားေျပာခဲ့သလဲဗ်ာ”........ ခံစားခ်က္မ်ားစြာျဖင့္တုန္ခါေနခဲ့ေသာ အသံႏွင့္၊ သူ႔ရင္အံုေအာက္မွလိႈင္းထေနခဲ့ေသာ ႏွလံုးခုန္သံတို႔ကို အ ၾကားအာ႐ံုႏွင့္၊ လက္ဖ၀ါးတို႔မွေနတစ္ဆင့္အတိုင္းသား သူမ သိျမင္ခံစားေနႏိုင္ပါသည္။ သူမ သိပ္မ႐ုန္းေတာ့ ပဲ က်ိတ္႐ိႈက္ကာ ငိုေနေလေတာ့သည္။ ေနာက္ သူမရဲ႕ ေခါင္းကေလးကိုလည္း ငံု႔ေနရင္း မွေန တြင္တြင္ခါေန၏။ သူမကို ျမတ္ႏိုးၾကင္နာလြန္းရစြာ ငံု႔မိုးၾကည့္ရင္း ႏူးညံ့စြာ သူေျပာမိေတာ့၏။ “သာမန္ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ေမာင္က သာမန္မိန္းမျဖစ္တဲ့မင္းကို ခ်စ္တဲ့စိတ္၊ ျမတ္ႏိုးတဲ့စိတ္ သက္ သက္နဲ႔ပဲ ခ်စ္ခဲ့တာပါဗ်ာ....။ မင္းဟာ..... ေမာင္နဲ႔ ခ်စ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အခု႐ွိေနတဲ့ သာမန္အလွေလး အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ ပ်က္စီး၊ ခၽြတ္ယြင္းသြားရင္ေတာင္မွ ေမာင္က ဆက္ခ်စ္ေနဦး မွာပါပဲ...။ ၿပီးေတာ့ မင္းက ေမာင့္မ်က္စိထဲမွာသာ ခ်စ္လို႔ လွေနတာေလဗ်ာ....။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ မင္းက ေခ်ာရဲ႕၊ လွရဲ႕လားလို႔ ေမးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေမာင္က ‘ဟင့္အင္း’... လို႔ ေျဖခဲ့တာပါပဲဗ်ာ”....... သူ႔စကားအဆံုးတြင္ ငံု႔ေနခဲ့ေသာ သူမက ေမာ့ၾကည့္သည္။ သူ သိပ္ခ်စ္ရေသာ သူမရဲ႕မ်က္၀န္း ၀ိုင္း၀ိုင္း ေလးတြင္ မ်က္ရည္စတခ်ိဳ႕က ခိုသီေနခဲ့ၾကဆဲ......။

“ေနာက္ၿပီးေတာ့ မင္းနဲ႔အတူမေနခ်င္ဘူးဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္နဲ႔ ေျဖခဲ့တာမဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ....။ မင္းနဲ႔အတူ ေနခြင့္ ရတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အတူေနခြင့္ မရေတာ့တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေမာင္ဟာ မင္းကိုစ,ေတြ႕ကတည္းက၊ မင္းနဲ႔ ခ်စ္ခြင့္ရၿပီး ကတည္းက မင္းအတြက္ အၿမဲတမ္း အသက္႐ွင္ေနထိုင္သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသားမို႔ပဲေလဗ်ာ”..... ေျပာရင္း. သူမကို ထပ္မံငံု႔ၾကည့္မိျပန္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားက တစ္ဆတ္ဆတ္တုန္ခါေနခဲ့ၾကဆဲ....။ သူမ ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ရင္း သူဆက္ေျပာမိျပန္သည္။ “ေနာက္ဆံုးတစ္ခုကေတာ့ ေမာင့္ဘ၀ထဲကေန မင္းးအၿပီးအပိုင္ထြက္သြားခဲ့မယ္ဆိုရင္.... ေမာင္ဟာ တစ္ကယ့္ကိုပဲ ႐ွင္လွ်က္နဲ႔ ေသလူလိုျဖစ္သြားရမွာေလ....။ အဲ့ဒီေတာ့ ငိုဖို႔ အင္အားမ႐ွိေတာ့လို႔....၊ မစြမ္း ႏိုင္ေတာ့လို႔ မင္းထြက္သြားရင္ မငိုဘူးလို႔ ေျဖခဲ့တာပါပဲဗ်ာ....။ ဒါေတြအားလံုးဟာ အမ်ားရဲ႕အျမင္မွာ ပိုတယ္ထင္စရာ၊ ရယ္ခ်င္စရာေတြ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနႏိုင္ပါလိမ့္ မယ္..။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ မင္းအတြက္ေတာ့ ေမာင့္ရဲ႕ မွန္ကန္ေသာ သစၥာစကားပါပဲဗ်ာ....။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ယံုၾကည္ေပးပါေတာ့ ေကာင္မေလးရယ္....။ မင္းနဲ႔ အျမန္ဆံုးနီးစပ္ခြင့္ရဖို႔အတြက္ ေမာင္ႀကိဳးစားေနခဲ့ပါတယ္ .....၊ ႀကိဳးစားေနဆဲပါပဲဗ်ာ”...... သူ႔စကားအဆံုးတြင္ ႐ိႈက္ငင္သံတစ္ခ်က္ႏွင့္အတူ သူမရဲ႕မ်က္၀န္းမွ ေနာက္ဆံုးလက္က်န္မ်က္ရည္တစ္စက္ ပါးျပင္ေပၚသို႔ ခုန္ဆင္းသြားေလေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ သူမရဲ႕ မ်က္၀န္းႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမ်ားကေတာ့ သိပ္ခ်စ္စ ရာေကာင္းလွေသာ အၿပံဳးပြင့္မ်ားျဖင့္ လင္းခ်င္းေတာက္ပလွ်က္ ႐ွိေနခဲ့ေလသည္။ သူ႔ မ်က္၀န္းႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္း အစံုသည္လည္း သူမနည္းတူပင္႐ွိေနခဲ့ေပလိမ့္မည္.......။ ~~~~~@@@~~~~~ ေန၀င္သြားခဲ့ေလၿပီ.....။ သို႔ေသာ္ အေမွာင္ရိပ္က သန္းမလာခဲ့ေသးပါ....။ ဆည္းဆာေႏွာင္းခ်ိန္မေရာက္ေသးခင္ ညေနရီရီအခ်ိန္ေလးတြင္ အိပ္တန္းျပန္ငွက္ကေလးတခ်ိဳ႕ ေရျပင္အ ထက္မွျဖတ္ပ်ံသြားတာ ေတြ႕ရ၏။ သူႏွင့္ သူမတို႔သည္လည္း မၾကာမီ ကိုယ္စီ ကိုယ့္အိမ္ျပန္ၾကရဦးမည္.....။ ေလေျပညင္းကေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးတြင္အဆက္မျပတ္၊ အတားအဆီးမဲ့စြာျဖင့္ တစ္သုန္သုန္ တိုက္ခတ္ေနခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေလေျပညင္းမွာ ကန္ေဘာင္ထက္မွ တစ္ေယာက္လက္ဖ၀ါးကို တစ္ေယာက္ကေန ၿမဲၿမံစြာဆုပ္ ကိုင္ထားခဲ့ၾကေသာ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးရဲ႕ လက္ဖ၀ါးႏွစ္ခုၾကားသို႔ ျဖတ္သန္းကာ ၀င္ေရာက္တိုက္ခတ္ႏိုင္ျခင္း မ႐ိွႏိုင္ခဲ့ပါ...... .။ ။ ~~~~~@@@~~~~~@@@~~~~~@@@~~~~~ ပံုေလးကို ဒီေနရာေလးမွ ယူသံုးပါတယ္ခင္ဗ်ာ....။ ============================================================== ကၽြန္ေတာ့္လက္ကိုင္ဖုန္းေလးထဲကို ဌာနက သူငယ္ခ်င္းညီေလးတစ္ေယာက္ forward လုပ္ၿပီး ပို႔ေပးထား ခဲ့တဲ့ (စာေၾကာင္းေလးေၾကာင္းစာေလာက္ပဲ႐ွိတဲ့) love story, sms ေလးကို အက်ယ္ခ်ဲ႕ ခံစားေရးထား မိေၾကာင္း.... ၀န္ခံအပ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ....။ ဒီက သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕လည္း လက္ခံရ႐ွိဖူးမယ္ထင္ပါတယ္.....။ ေနာက္ၿပီး... သို႔ေသာ္လည္း ၿပီးကတည္းက အခ်စ္၀တၱဳေလးေတြ မေရးျဖစ္တာ ၾကာေနခဲ့လို႔ပါခင္ဗ်ာ....း)) ============================================================== ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္.........
**ဏီလင္းညိဳ**