>

-သမီးေလး၏ေစရာ-

"ေတာက္" ထြန္းေက်ာ္ ေတာက္တစ္ခ်က္ကို ခပ္ျပင္းျပင္း ေခါက္လိုက္သည္။ ထို ့ေနာက္ အိမ္ထဲမွ လွမ္းထြက္ခဲ့လုိက္၏။ ေျခလွမ္းတုိ ့ဦးတည္ရာက ကိုေဇာ္ဝင္း၏ အရက္ဆိုင္သို ့ျဖစ္သည္။ ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္လွတာ တမင္တကာကုိ ရြဲ ့ျပီး ေသာက္ျပလုိိက္ဦးမည္ဟုလဲ ေတြးလိုက္၏။ ပါးစပ္က ပြစိပြစိျဖင့္ ပူညံပူညံ လုပ္တာေလာက္ စိတ္ပ်က္တာ မရွိေတာ့။ ဒီမိန္းမ ကိုယ္ဝန္ရွိလာမွ ပိုစကားမ်ားလာသည္။ ဟိုဟာ ခ်ဳပ္ခ်ယ္၊ ဒီဟာ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခ်င္ျဖင့္ သူ ့ကို လႊမ္းမိုးဖို ့ၾကိဳးစားလာသည္ဟုလဲ ထင္မိသည္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေနတတ္သည့္ သူကလဲ ကုိယ့္ကုိ ခ်ဳပ္ခ်ယ္လာလွ်င္ နဲနဲမွ သေဘာမေတြ ့ျပန္ကန္ ့လန္ ့တိုက္လိုက္ရမွ ေက်နပ္တတ္၏။ ခုလဲ သူတုိ ့ေဘာ္လံုးအသင္း ႏိုင္လာေသာေၾကာင့္ ရပ္ကြက္က ကိုေဇာ္ဝင္းဆိုင္တြင္ ဂုဏ္ျပဳပြဲေလး လုပ္ေပးသည္။ ပံုမွန္ဆိုလွ်င္ သူေသာက္ေလ့ ေသာက္ထမရွိေသာ္လဲ ခုလို အထိမ္းအမွတ္ပြဲမ်ဳိးတြင္ တစ္ခြက္တေလေတာ့ ေသာက္ျဖစ္သည္။ လူမႈေရးက ရွိေသးသည္ မဟုတ္လား။ ခုေတာ့ မေကာင္းတတ္လို ့တစ္ခြက္ေလာက္ ေသာက္ျဖစ္လာခဲ့သည္ကို ဇာခ်ဲ ့ကာ တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာလာေတာ့ ကန္ ့လန္ ့တုိက္ခ်င္စိတ္က ေခါင္းေထာင္ထလာသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ေစာေစာကမွ ျပန္လာခဲ့သည့္ ကိုေဇာ္ဝင္း အရက္ဆုိင္သို ့ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ထြက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေယာက္က်ားမ်ား ခုလို အရႊဲ ့တုိက္တတ္ေအာင္ မိန္းမမ်ားက တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ျဖင့္ တြန္းအားေပးေနျခင္းလားဟုလဲ ေတြးလုိက္မိသည္။ ထြန္းေက်ာ္က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေနတတ္သည္။ သူ ့မိဘမ်ားက က်ိက်ိတက္ ခ်မ္းသာၾကသူမ်ား မဟုတ္ေသာ္လဲ သူတို ့ေဒသတြင္ေတာ့ သူေဌးစာရင္းဝင္ပင္ ျဖစ္၏။ တစ္ဦးတည္းေသာသား ထြန္းေက်ာ္ကိုလဲ အလိုလုိက္ထားၾကသည္။ ထြန္းေက်ာ္က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ေသာ္လဲ ပ်က္စီးေနသည့္ လူငယ္တစ္ေယာက္ေတာ့မဟုတ္။ သူ ့တြင္ အသိစိတ္ေတာ့ ရွိသည္။ ေယာက္က်ားေလး ျဖစ္သျဖင့္ အေသာက္အစား အနည္းအက်ဥ္း ရွိေသာ္လဲ အေကာင္းအဆုိးကို ခြဲျခားတတ္၏။ ဘယ္အရာကိုမွ အလြန္အကၽြံ မလုပ္။ အျမဲ ေသာက္စားရမ္းကား ေနတတ္သည့္ ဆိုးသြမ္းလူငယ္ တစ္ေယာက္မဟုတ္။ သို ့ေသာ္ မိဘကို ကူညီရေကာင္းမွန္းမသိ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ အိမ္မကပ္ဘဲ ေလွ်ာက္လည္ေနတတ္သည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ ဘိလိယက္ခံု၊ ဂိမ္းဆိုင္၊ ေဘာ္လံုးကြင္းႏွင့္ ပုိက္ေက်ာ္ျခင္းကြင္းမ်ားတြင္ အခ်ိန္ကုန္ေနတတ္သည္။ ညေနဘက္ ေဘာ္လံုးကန္ (သို ့မဟုတ္)၊ ျခင္းခတ္ရာမွ ျပန္လာလွ်င္လဲ အိမ္သို ့တန္းျပန္ေလ့မရွိဘဲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ အေၾကာ္ဆိုင္တို ့တြင္ တေမ့တေမာ ထိုင္ျပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ စကားဝုိင္းဖြဲ ့ေနတတ္၏။ ထြန္းေက်ာ္က အေပါင္းအသင္းကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္မင္သည္။ ထို ့ေၾကာင့္ မိဘမ်ားက ထြန္းေက်ာ္ကို ေျချငိမ္ေအာင္ဟု ဆုိကာ မိန္းမေပးစားလုိက္ၾက၏။ မိန္းမရျပီးေနာက္ ထြန္းေက်ာ္ အနည္းငယ္ ေျပာင္းလဲသြား၏။ ေန ့လည္ဘက္ အလည္အပတ္ သြားျခင္းမ်ား ေလ်ာ့နည္းသြားသည္။ မိဘလုပ္ငန္းမ်ားကို ဦးစီးျပီး လုပ္ကိုင္လာသည္။ သို ့ေသာ္ ညေနဘက္ ေဘာ္လံုးကန္၊ ျခင္းခတ္ျပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ တေမ့တေမာျဖင့္ စကားဝိုင္းဖြဲ ့ျပီးမွ ျပန္တတ္သည့္ အက်င့္ကေတာ့ ေပ်ာက္မသြားေသးေခ်။ တေနကုန္ အလုပ္လုပ္ျခင္းက မိသားစုအတြက္ အခ်ိန္ေပးျခင္း ျဖစ္ျပီး ညေနဘက္က သူ ့အတြက္ ကုိယ္ပိုင္အပန္းေျဖျခင္းဟု သူက ေတြးထားသည္။ သို ့ေသာ္ မိန္းမႏွင့္ မိဘမ်ားက ညေနဘက္ ေဘာ္လံုးကန္ျပီး အိမ္ကို ေစာေစာျပန္လာျပီး မိသားစု ထမင္းဝုိင္းေလးကို လူစံုစံုညီညီျဖင့္ စုိစိုေျပေျပေလး စားခ်င္ၾကသည္။ သုိ ့ေသာ္ ထြန္းေက်ာ္က ဘယ္ေတာ့မွ ေစာမျပန္ အျမဲေနာက္က်၏။ သူတို ့လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ထိုကိစၥေၾကာင့္ အျမဲ စကားမ်ားၾကသည္။ ခုလဲ ထံုးစံအတုိင္း မိန္းမက ပြစိပြစိ လုပ္သျဖင့္ အရြဲ ့တုိက္ကာ အရက္ဆုိင္သို ့ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ထြက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သုိ ့ျဖင့္ ထြန္းေက်ာ္တြင္ သမီးေလး တစ္ေယာက္ ရလာခဲ့ျပီ။ သုိ ့ေသာ္ သူ ့အက်င့္တုိ ့က ေျပာင္းမသြားသည့္အျပင္ ပို၍ပင္ ဆိုးလာေသးသည္။ ယခင္က တစ္ခါတစ္ရံသာ ေသာက္ေလ့ရွိေသာ္လဲ ခုေနာက္ပိုင္းတြင္ မိန္းမကို အရြဲ ့တုိက္ရင္း အရက္စြဲသလုိပင္ ျဖစ္ျပီး ညေနတုိင္းလုိလို ေသာက္ျဖစ္ေနသည္။ မိန္းမကလဲ ေနာက္ပုိင္း ေျပာမႏိုင္ေတာ့ သျဖင့္ လႊတ္ထားလုိက္သည္။ ညေမွာင္မွ ထြန္းေက်ာ္တစ္ေယာက္ ခပ္ေထြေထြေလးျဖင့္ ျပန္လာတတ္စျမဲ ျဖစ္သည္။ ထြန္းေက်ာ္ သူ ့သမီးေလးကိုေတာ့ အလြန္ခ်စ္သည္။ တေနကုန္ သမီးေလး... သမီးေလး... ျဖင့္လက္ကမခ်။ သူအိမ္ျပန္ေရာက္လာလွ်င္လဲ သမီးကို အရင္ဆံုး ရွာသည္။ သုိ ့ေသာ္ ညဘက္ သူျပန္လာလွ်င္ သမီးေလးက အိပ္ေနျပီ။ ထိုအခါ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ သမီးေလးကို ခပ္ဖြဖြေလးနမ္းျပီး ႏႈတ္ဆက္ေလ့ ရွိသည္။ ဒါကညစဥ္ အိမ္ျပန္လာတိုင္း သူျပဳလုပ္ေလ့ရွိသည့္ ကိစၥတစ္ခု ျဖစ္၏။ ထုိ ့ေနာက္တြင္မွ ေရမိုးခ်ဳိး၊ စားေသာက္ျပီး အိပ္ယာဝင္သည္။ တစ္ရက္တြင္ ထြန္းေက်ာ္ တစ္ေယာက္ အိ္မ္ကို အျပန္ေစာခဲ့သည္။ ထံုးစံအတုိင္း ခပ္ေထြေထြေလးျဖင့္ ျပန္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေစာေနေသးသျဖင့္ သမီးေလးက မအိပ္ေသး။ ထုိ ့ေၾကာင့္ သူ ့မိန္းမ လက္ထဲတြင္ ခ်ီထားသည့္ သမီးေလးကို ဆြဲယူျပီး နမ္းလုိက္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ သူ ့ရင္ဘတ္ တစ္ခုလံုး ေပါက္ကြဲထြက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ဂမူးရွဴးထိုး ေျပးဝင္လာသည့္ သူ ့ရင္ဝကုိ ေစာင့္အကန္ ခံလုိက္ရသလုိ ခံစားလုိက္ရ၏။ သူ ့အနမ္းက သမီးေလး၏ ပါးမို ့မို ့ေလးကို ထိလုထိခင္မွာပင္ သမီးေလးက ေခါင္းကို ဆတ္ကနဲ တဘက္သို ့လွည့္သြားျပီး စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္ငိုေလ၏။ သူဘယ္လုိမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားသည့္ တံုျပန္မႈ ျဖစ္သည္။ သူ ့ရင္ထဲ လစ္ဟာဆို ့နင့္သြားသည္။ "ဟဲ့... ထြန္းေက်ာ္ နင့္တစ္ကိုယ္လံုး အရက္ေစာ္ေတြ ဒီေလာက္ နံေစာ္ေနတာကို ကေလးက ဘယ္လိုခံႏိုင္မွာလဲ... ေပး... ေပး ကေလးကို" မိခင္ျဖစ္သူ၏ ေအာ္ေငါက္သံႏွင္အတူ သူ ့လက္ထဲမွာ သမီးေလးကို ဆတ္ကနဲ ဆဲြယူသြားျခင္း ခံလိုက္ရ၏။ သူ ့ရင္ထဲတြင္ ဝမ္းနည္းမႈက လႈိက္ကနဲ တက္လာသည္။ ထို ့ေနာက္ သူအိမ္ထဲမွ ေျပးထြက္ခဲ့သည္။ သူဘာကိုမွ မျမင္မၾကားေတာ့။ သူ ့မ်က္လံုးထဲတြင္ ေခါင္းကို ဆတ္ကနဲ လွည့္သြားကာ စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္ငိုေနသည့္ သမီးေလး၏ ပံုရိပ္ႏွင့္ မိခင္၏ စကားသံတို ့ကိုသာ ထပ္ခါထပ္ခါ ျပန္ျမင္ေယာင္ ၾကားေယာင္ေနမိ၏။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္သတိထားမိခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူဧရာဝတီျမစ္ကမ္းေဘးသို ့ေရာက္ေနျပီ။ ျမစ္ကမ္းေဘး သဲေသာင္ျပင္ေပၚတြင္ ပလက္လွန္ကာ ျဖစ္ခဲ့သမွ်ကို နဖူးေပၚ လက္တင္ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈ ဆုိသကဲ့သုိ ့ပင္ မိမိ အျပစ္သာ ျဖစ္သည္။ ဒီအရက္ကုိ ေသာက္ထားလို ့သမီးေလး၏ ျငင္းပယ္မႈကို ခံခဲ့ရသလုိ မိမိ၏ ေသြးသားရင္ေသြးကို တျခားသူ တစ္ဦးက မိမိရင္ခြင္ထဲမွ ဆြဲယူသြားျခင္းကို ခံခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ အရင္းစစ္ေတာ့ အျမစ္ေျမက ဆုိသလုိပင္ အရက္ေသာက္ထားသည့္ သူ ့အျပစ္သာ ျဖစ္သည္။ ထိုေန ့က စ၍ ထြန္းေက်ာ္ တစ္ေယာက္ အရက္ျပတ္သြားသည္။ ယခုဆုိလွ်င္ သူ ့သူငယ္ခ်င္းမ်ား အိမ္လာလည္လွ်င္ပင္- "ေဟ့ေကာင္ ေပး... ေပး ငါ့သမီးကို... သမီးက ေဆးလိပ္နံ၊ အရက္နံတို ့ဆိုရင္ ခံႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး" ထိုသို ့ေသာ စကားကို ဆိုကာ သမီးေလးကို တျခားလူ လက္ထဲမွ ဆတ္ကနဲ ဆြဲယူႏိုင္ခဲ့ျပီ။ ထို ့အတူ သူ ့လက္ထဲမွ သမီးေလးကိုလဲ ဘယ္သူမွ ထိုကဲ့သုိ ့ဆြဲမယူႏိုင္ေတာ့။ သမီးျဖစ္သူေၾကာင့္ ထြန္းေက်ာ္ အရက္ျပတ္သြားသည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ သူ ့မိဘမ်ားႏွင့္ မိန္းမျဖစ္သူပါ စိတ္ခ်မ္းသာ ၾကရသည္။ ဒီလိုျဖင့္ သူ ့သမီးေလးလဲ ေလးႏွစ္ေက်ာ္လုိ ့ငါးႏွစ္ထဲေရာက္ကာ ေက်ာင္းပင္ေနေတာ့မည္။ တီတီတာတာ ခၽြဲႏြဲ ့တတ္သည့္ သမီးေလးက ထြန္းေက်ာ္၏ အသဲေက်ာ္ေလး ျဖစ္လာသည္။ ထြန္းေက်ာ္ အရက္ျပတ္သြားသျဖင့္ ညေနဘက္ ေဘာ္လံုးကန္၊ ျခင္းခတ္ရာမွ ျပန္လာလွ်င္ အရက္ဆိုင္မထုိင္ျဖစ္ေတာ့။ သုိ ့ေသာ္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ (သို ့) အေၾကာ္ဆိုင္ တစ္ဆုိင္ဆုိင္တြင္ ထိုင္ကာ ေလကန္သည့္ အက်င့္က မေပ်ာက္ေသး။ ဒီေန ့လဲ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တြင္ ထိုင္ကာ ေစာေစာက ကန္ခဲ့သည့္ ေဘာ္လံုးပြဲအေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ျပန္စျမံဳျပန္ေနၾက၏။ စကားေကာင္းေနသျဖင့္ ထိုေန ့က ပံုမွန္ျပန္ခ်ိန္ထက္ ပို၍ အိိမ္ျပန္ေနာက္က်ခဲ့သည္။ အိမ္အနီးကို ေရာက္ေတာ့ ျခံေပါက္ဝမွ ထြက္ၾကိဳေနသည့္ သမီးေလးကို ေတြ ့ရသည္။ သမီးေလးက အလြန္ခ်စ္ဖုိ ့ေကာင္းသည္။ သူျပန္လာတိုင္း ထိုကဲ့သို ့ျခံေပါက္ဝမွ အျမဲထြက္ၾကိဳေနတတ္သည္။ "ေဖေဖ ေရျမန္ျမန္ခ်ဳိး ထမင္းစားရေအာင္" "ဟင္... သမီး ထမင္းမစားရေသးဘူးလား" "စားႏွင့္တာ မဟုတ္ဘူး သမီးရယ္ ဘယ္အခ်ိန္ ရွိေနျပီလဲ" " ေဖေဖနဲ ့အတူတူ စားခ်င္လို ့ေစာင့္ေနတာေပါ့" "သမီးေမေမတို ့နဲ ့ဝင္စားလိုက္တာ မဟုတ္ဘူး။ မင္းကြာ သမီးကိုပါ တခါတည္း ထမင္းစား ေခၚတာမဟုတ္ဘူး" "ေခၚပါ့ေတာ္ ေခၚတာမွ ဒီေန ့တစ္ရက္တည္း မဟုတ္ဘူး။ ေန ့တုိင္းကို ေခၚတာ... ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္လာမယ္မွန္း မသိတဲ့ နင့္အေဖကို ေစာင့္မေနနဲ ့တခါတည္း ဝင္စားဆိုတာကုိ သူ ့ေဖေဖနဲ ့မွ စားမယ္တဲ့ေလ... သူမို ့ဗိုက္အဆာခံျပီးေစာင့္တယ္" ေရခ်ဳိးျပီး ထမင္းစားပြဲကို ေရာက္ေတာ့ ည 9:00 ပင္ေက်ာ္ေနျပီ။ ထမင္းစားပြဲတြင္ မစားေသးဘဲ ထိုင္ေစာင့္ေနသည့္ သမီးေလးကို ေတြ ့ရေတာ့ သူစိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြား၏။ "စားႏွင့္တာ မဟုတ္ဘူး သမီးရယ္" "ေဖေဖနဲ ့စားခ်င္လုိ ့ေစာင့္ေနပါတယ္ ဆိုမွ" "ကဲ... ဒါဆိုလဲ စားၾကမယ္" စားၾကမယ္သာ ေျပာျပီး သူမစားျဖစ္ေသး။ ထမင္းကို အားရပါးရစားေနသည့္ သမီးေလးကိုသာ ဂရုဏာသက္စြာျဖင့္ ေငးၾကည့္ေနမိ၏။ သမီးေလး ဟန္မေဆာင္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ကို ဆာေလာင္ေနဟန္ တူသည္။ ေခါင္းကို ငံုျပီး တစ္လုတ္ျပီး တစ္လုတ္ကို အားရပါးရ စားေနသည္။ ဟိုးအရင္ ရက္ေတြကတည္းက သူျပန္အလာကို ခုလို ဗိုက္ဆာခံျပီး ေစာင့္ခဲ့သည္ကို သတိထားမထားမိတာကိုက သူ ့အမွား ျဖစ္သည္။ "ေျဖးေျဖးစားပါ သမီးရယ္... နင္ေနပါဦးမယ္" "သမီး ဗိုက္အရမ္းဆာေနလို ့ပါ ေဖေဖ" ငိုမဲ့မဲ့ မ်က္ႏွာေလးျဖင့္ ဆိုလာသည့္ သမီးေလးကို ၾကည့္ျပီး သူ ့ရင္ထဲ ဆို ့နင့္သြားမိ၏။ "အင္းပါ သမီးရယ္... ေဖေဖက မာန္တာမဟုတ္ပါဘူး။ သမီးအတြက္ စိုးရိမ္လုိ ့သတိေပးတာပါ" "ဟုတ္ကဲ့... ေဖေဖလဲ စားေလ" "အင္း... အင္း... သမီးလဲစား..."

ထိုေန ့က ထြန္းေက်ာ္ ရင္ထဲ မေကာင္းသျဖင့္ ထမင္းပင္ ေကာင္းေကာင္း စားလို ့မဝင္။ ဗိုက္ဆာလြန္းသျဖင့္ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည့္ သမီးေလးကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိတုိင္း သူ ့ရင္ထဲက တစစ္စစ္ျဖင့္ နာသည္။ သမီးေလး... ငါ့သမီးေလးျဖင့္ ခ်စ္လုိက္တာ ဘာခ်စ္တာလဲ။ သမီးေလးက သူ၏ အခ်စ္ကို သက္ေသျပသြားခဲ့ျပီ။ သူကေတာ့ သမီးေလး၏ အတြင္းစိတ္ကို သိဖုိ ့ဆိုတာေဝးလုိ ့ အျပင္ဘက္ ဟန္အမူအရာကိုပင္ ေသခ်ာဂရုမျပဳမိခဲ့။ ခုဘဲၾကည့္ ရက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာခဲ့ျပီလဲ ဒီေန ့မွ သူသတိျပဳမိသည္။ သူ ့ရဲ ့ေပါ့ပ်က္ပ်က္ေနမႈတုိ ့က သမီးေလးကို ထိခိုက္ေစခဲ့ျပီ။ မရည္ရြယ္ခဲ့ေပမယ့္ သူ ့ေၾကာင့္ သမီးေလးမွာ ထိခိုက္ခဲ့ရျပီ။ သူဟာ အသံုးမက်တဲ့ ဖခင္တစ္ေယာက္ဆိုတာကို ဒီေန ့မွ သိလုိက္ရသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ဒီေန ့မွ စ၍ သမီးေလးကို မထိခိုက္ မနာက်င္ရေအာင္ ဂရုစိုက္ရမည္။ သမီးေလး အနားတြင္ တတ္ႏိုင္သမွ် အနီးကပ္ေနျပီး သမီးေလးကို ဒီထပ္ပို၍ နားလည္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရမည္။ ေနာက္ေန ့မွ စ၍ ေဘာ္လံုးကန္မွ ျပန္လာတုိင္း ဘယ္မွ မဝင္ေတာ့ဘဲ အိမ္ကို ေစာေစာျပန္ကာ မိသားစု ထမင္းဝုိင္းေလးကို ပိုမိုေႏြးေထြး စည္ကားေစမည္။ သမီးေလးအတြက္ ပို၍ အခ်ိန္ေပးျပီး သမီးေလးေစရာအတိုင္း ေနထိုင္ေတာ့မည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သမီးေလးကသ သူ၏အသဲ၊ သူ၏အသက္၊ သူ၏ဘဝ မဟုတ္ပါလား။

 Posted by ညီရဲသစ္

-သမီးေလး၏ေစရာ-

"ေတာက္" ထြန္းေက်ာ္ ေတာက္တစ္ခ်က္ကို ခပ္ျပင္းျပင္း ေခါက္လိုက္သည္။ ထို ့ေနာက္ အိမ္ထဲမွ လွမ္းထြက္ခဲ့လုိက္၏။ ေျခလွမ္းတုိ ့ဦးတည္ရာက ကိုေဇာ္ဝင္း၏ အရက္ဆိုင္သို ့ျဖစ္သည္။ ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္လွတာ တမင္တကာကုိ ရြဲ ့ျပီး ေသာက္ျပလုိိက္ဦးမည္ဟုလဲ ေတြးလိုက္၏။ ပါးစပ္က ပြစိပြစိျဖင့္ ပူညံပူညံ လုပ္တာေလာက္ စိတ္ပ်က္တာ မရွိေတာ့။ ဒီမိန္းမ ကိုယ္ဝန္ရွိလာမွ ပိုစကားမ်ားလာသည္။ ဟိုဟာ ခ်ဳပ္ခ်ယ္၊ ဒီဟာ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခ်င္ျဖင့္ သူ ့ကို လႊမ္းမိုးဖို ့ၾကိဳးစားလာသည္ဟုလဲ ထင္မိသည္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေနတတ္သည့္ သူကလဲ ကုိယ့္ကုိ ခ်ဳပ္ခ်ယ္လာလွ်င္ နဲနဲမွ သေဘာမေတြ ့ျပန္ကန္ ့လန္ ့တိုက္လိုက္ရမွ ေက်နပ္တတ္၏။ ခုလဲ သူတုိ ့ေဘာ္လံုးအသင္း ႏိုင္လာေသာေၾကာင့္ ရပ္ကြက္က ကိုေဇာ္ဝင္းဆိုင္တြင္ ဂုဏ္ျပဳပြဲေလး လုပ္ေပးသည္။ ပံုမွန္ဆိုလွ်င္ သူေသာက္ေလ့ ေသာက္ထမရွိေသာ္လဲ ခုလို အထိမ္းအမွတ္ပြဲမ်ဳိးတြင္ တစ္ခြက္တေလေတာ့ ေသာက္ျဖစ္သည္။ လူမႈေရးက ရွိေသးသည္ မဟုတ္လား။ ခုေတာ့ မေကာင္းတတ္လို ့တစ္ခြက္ေလာက္ ေသာက္ျဖစ္လာခဲ့သည္ကို ဇာခ်ဲ ့ကာ တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာလာေတာ့ ကန္ ့လန္ ့တုိက္ခ်င္စိတ္က ေခါင္းေထာင္ထလာသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ေစာေစာကမွ ျပန္လာခဲ့သည့္ ကိုေဇာ္ဝင္း အရက္ဆုိင္သို ့ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ထြက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေယာက္က်ားမ်ား ခုလို အရႊဲ ့တုိက္တတ္ေအာင္ မိန္းမမ်ားက တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ျဖင့္ တြန္းအားေပးေနျခင္းလားဟုလဲ ေတြးလုိက္မိသည္။ ထြန္းေက်ာ္က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေနတတ္သည္။ သူ ့မိဘမ်ားက က်ိက်ိတက္ ခ်မ္းသာၾကသူမ်ား မဟုတ္ေသာ္လဲ သူတို ့ေဒသတြင္ေတာ့ သူေဌးစာရင္းဝင္ပင္ ျဖစ္၏။ တစ္ဦးတည္းေသာသား ထြန္းေက်ာ္ကိုလဲ အလိုလုိက္ထားၾကသည္။ ထြန္းေက်ာ္က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ေသာ္လဲ ပ်က္စီးေနသည့္ လူငယ္တစ္ေယာက္ေတာ့မဟုတ္။ သူ ့တြင္ အသိစိတ္ေတာ့ ရွိသည္။ ေယာက္က်ားေလး ျဖစ္သျဖင့္ အေသာက္အစား အနည္းအက်ဥ္း ရွိေသာ္လဲ အေကာင္းအဆုိးကို ခြဲျခားတတ္၏။ ဘယ္အရာကိုမွ အလြန္အကၽြံ မလုပ္။ အျမဲ ေသာက္စားရမ္းကား ေနတတ္သည့္ ဆိုးသြမ္းလူငယ္ တစ္ေယာက္မဟုတ္။ သို ့ေသာ္ မိဘကို ကူညီရေကာင္းမွန္းမသိ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ အိမ္မကပ္ဘဲ ေလွ်ာက္လည္ေနတတ္သည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ ဘိလိယက္ခံု၊ ဂိမ္းဆိုင္၊ ေဘာ္လံုးကြင္းႏွင့္ ပုိက္ေက်ာ္ျခင္းကြင္းမ်ားတြင္ အခ်ိန္ကုန္ေနတတ္သည္။ ညေနဘက္ ေဘာ္လံုးကန္ (သို ့မဟုတ္)၊ ျခင္းခတ္ရာမွ ျပန္လာလွ်င္လဲ အိမ္သို ့တန္းျပန္ေလ့မရွိဘဲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ အေၾကာ္ဆိုင္တို ့တြင္ တေမ့တေမာ ထိုင္ျပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ စကားဝုိင္းဖြဲ ့ေနတတ္၏။ ထြန္းေက်ာ္က အေပါင္းအသင္းကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္မင္သည္။ ထို ့ေၾကာင့္ မိဘမ်ားက ထြန္းေက်ာ္ကို ေျချငိမ္ေအာင္ဟု ဆုိကာ မိန္းမေပးစားလုိက္ၾက၏။ မိန္းမရျပီးေနာက္ ထြန္းေက်ာ္ အနည္းငယ္ ေျပာင္းလဲသြား၏။ ေန ့လည္ဘက္ အလည္အပတ္ သြားျခင္းမ်ား ေလ်ာ့နည္းသြားသည္။ မိဘလုပ္ငန္းမ်ားကို ဦးစီးျပီး လုပ္ကိုင္လာသည္။ သို ့ေသာ္ ညေနဘက္ ေဘာ္လံုးကန္၊ ျခင္းခတ္ျပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ တေမ့တေမာျဖင့္ စကားဝိုင္းဖြဲ ့ျပီးမွ ျပန္တတ္သည့္ အက်င့္ကေတာ့ ေပ်ာက္မသြားေသးေခ်။ တေနကုန္ အလုပ္လုပ္ျခင္းက မိသားစုအတြက္ အခ်ိန္ေပးျခင္း ျဖစ္ျပီး ညေနဘက္က သူ ့အတြက္ ကုိယ္ပိုင္အပန္းေျဖျခင္းဟု သူက ေတြးထားသည္။ သို ့ေသာ္ မိန္းမႏွင့္ မိဘမ်ားက ညေနဘက္ ေဘာ္လံုးကန္ျပီး အိမ္ကို ေစာေစာျပန္လာျပီး မိသားစု ထမင္းဝုိင္းေလးကို လူစံုစံုညီညီျဖင့္ စုိစိုေျပေျပေလး စားခ်င္ၾကသည္။ သုိ ့ေသာ္ ထြန္းေက်ာ္က ဘယ္ေတာ့မွ ေစာမျပန္ အျမဲေနာက္က်၏။ သူတို ့လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ထိုကိစၥေၾကာင့္ အျမဲ စကားမ်ားၾကသည္။ ခုလဲ ထံုးစံအတုိင္း မိန္းမက ပြစိပြစိ လုပ္သျဖင့္ အရြဲ ့တုိက္ကာ အရက္ဆုိင္သို ့ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ထြက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သုိ ့ျဖင့္ ထြန္းေက်ာ္တြင္ သမီးေလး တစ္ေယာက္ ရလာခဲ့ျပီ။ သုိ ့ေသာ္ သူ ့အက်င့္တုိ ့က ေျပာင္းမသြားသည့္အျပင္ ပို၍ပင္ ဆိုးလာေသးသည္။ ယခင္က တစ္ခါတစ္ရံသာ ေသာက္ေလ့ရွိေသာ္လဲ ခုေနာက္ပိုင္းတြင္ မိန္းမကို အရြဲ ့တုိက္ရင္း အရက္စြဲသလုိပင္ ျဖစ္ျပီး ညေနတုိင္းလုိလို ေသာက္ျဖစ္ေနသည္။ မိန္းမကလဲ ေနာက္ပုိင္း ေျပာမႏိုင္ေတာ့ သျဖင့္ လႊတ္ထားလုိက္သည္။ ညေမွာင္မွ ထြန္းေက်ာ္တစ္ေယာက္ ခပ္ေထြေထြေလးျဖင့္ ျပန္လာတတ္စျမဲ ျဖစ္သည္။ ထြန္းေက်ာ္ သူ ့သမီးေလးကိုေတာ့ အလြန္ခ်စ္သည္။ တေနကုန္ သမီးေလး... သမီးေလး... ျဖင့္လက္ကမခ်။ သူအိမ္ျပန္ေရာက္လာလွ်င္လဲ သမီးကို အရင္ဆံုး ရွာသည္။ သုိ ့ေသာ္ ညဘက္ သူျပန္လာလွ်င္ သမီးေလးက အိပ္ေနျပီ။ ထိုအခါ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ သမီးေလးကို ခပ္ဖြဖြေလးနမ္းျပီး ႏႈတ္ဆက္ေလ့ ရွိသည္။ ဒါကညစဥ္ အိမ္ျပန္လာတိုင္း သူျပဳလုပ္ေလ့ရွိသည့္ ကိစၥတစ္ခု ျဖစ္၏။ ထုိ ့ေနာက္တြင္မွ ေရမိုးခ်ဳိး၊ စားေသာက္ျပီး အိပ္ယာဝင္သည္။ တစ္ရက္တြင္ ထြန္းေက်ာ္ တစ္ေယာက္ အိ္မ္ကို အျပန္ေစာခဲ့သည္။ ထံုးစံအတုိင္း ခပ္ေထြေထြေလးျဖင့္ ျပန္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေစာေနေသးသျဖင့္ သမီးေလးက မအိပ္ေသး။ ထုိ ့ေၾကာင့္ သူ ့မိန္းမ လက္ထဲတြင္ ခ်ီထားသည့္ သမီးေလးကို ဆြဲယူျပီး နမ္းလုိက္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ သူ ့ရင္ဘတ္ တစ္ခုလံုး ေပါက္ကြဲထြက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ဂမူးရွဴးထိုး ေျပးဝင္လာသည့္ သူ ့ရင္ဝကုိ ေစာင့္အကန္ ခံလုိက္ရသလုိ ခံစားလုိက္ရ၏။ သူ ့အနမ္းက သမီးေလး၏ ပါးမို ့မို ့ေလးကို ထိလုထိခင္မွာပင္ သမီးေလးက ေခါင္းကို ဆတ္ကနဲ တဘက္သို ့လွည့္သြားျပီး စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္ငိုေလ၏။ သူဘယ္လုိမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားသည့္ တံုျပန္မႈ ျဖစ္သည္။ သူ ့ရင္ထဲ လစ္ဟာဆို ့နင့္သြားသည္။ "ဟဲ့... ထြန္းေက်ာ္ နင့္တစ္ကိုယ္လံုး အရက္ေစာ္ေတြ ဒီေလာက္ နံေစာ္ေနတာကို ကေလးက ဘယ္လိုခံႏိုင္မွာလဲ... ေပး... ေပး ကေလးကို" မိခင္ျဖစ္သူ၏ ေအာ္ေငါက္သံႏွင္အတူ သူ ့လက္ထဲမွာ သမီးေလးကို ဆတ္ကနဲ ဆဲြယူသြားျခင္း ခံလိုက္ရ၏။ သူ ့ရင္ထဲတြင္ ဝမ္းနည္းမႈက လႈိက္ကနဲ တက္လာသည္။ ထို ့ေနာက္ သူအိမ္ထဲမွ ေျပးထြက္ခဲ့သည္။ သူဘာကိုမွ မျမင္မၾကားေတာ့။ သူ ့မ်က္လံုးထဲတြင္ ေခါင္းကို ဆတ္ကနဲ လွည့္သြားကာ စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္ငိုေနသည့္ သမီးေလး၏ ပံုရိပ္ႏွင့္ မိခင္၏ စကားသံတို ့ကိုသာ ထပ္ခါထပ္ခါ ျပန္ျမင္ေယာင္ ၾကားေယာင္ေနမိ၏။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္သတိထားမိခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူဧရာဝတီျမစ္ကမ္းေဘးသို ့ေရာက္ေနျပီ။ ျမစ္ကမ္းေဘး သဲေသာင္ျပင္ေပၚတြင္ ပလက္လွန္ကာ ျဖစ္ခဲ့သမွ်ကို နဖူးေပၚ လက္တင္ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈ ဆုိသကဲ့သုိ ့ပင္ မိမိ အျပစ္သာ ျဖစ္သည္။ ဒီအရက္ကုိ ေသာက္ထားလို ့သမီးေလး၏ ျငင္းပယ္မႈကို ခံခဲ့ရသလုိ မိမိ၏ ေသြးသားရင္ေသြးကို တျခားသူ တစ္ဦးက မိမိရင္ခြင္ထဲမွ ဆြဲယူသြားျခင္းကို ခံခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ အရင္းစစ္ေတာ့ အျမစ္ေျမက ဆုိသလုိပင္ အရက္ေသာက္ထားသည့္ သူ ့အျပစ္သာ ျဖစ္သည္။ ထိုေန ့က စ၍ ထြန္းေက်ာ္ တစ္ေယာက္ အရက္ျပတ္သြားသည္။ ယခုဆုိလွ်င္ သူ ့သူငယ္ခ်င္းမ်ား အိမ္လာလည္လွ်င္ပင္- "ေဟ့ေကာင္ ေပး... ေပး ငါ့သမီးကို... သမီးက ေဆးလိပ္နံ၊ အရက္နံတို ့ဆိုရင္ ခံႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး" ထိုသို ့ေသာ စကားကို ဆိုကာ သမီးေလးကို တျခားလူ လက္ထဲမွ ဆတ္ကနဲ ဆြဲယူႏိုင္ခဲ့ျပီ။ ထို ့အတူ သူ ့လက္ထဲမွ သမီးေလးကိုလဲ ဘယ္သူမွ ထိုကဲ့သုိ ့ဆြဲမယူႏိုင္ေတာ့။ သမီးျဖစ္သူေၾကာင့္ ထြန္းေက်ာ္ အရက္ျပတ္သြားသည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ သူ ့မိဘမ်ားႏွင့္ မိန္းမျဖစ္သူပါ စိတ္ခ်မ္းသာ ၾကရသည္။ ဒီလိုျဖင့္ သူ ့သမီးေလးလဲ ေလးႏွစ္ေက်ာ္လုိ ့ငါးႏွစ္ထဲေရာက္ကာ ေက်ာင္းပင္ေနေတာ့မည္။ တီတီတာတာ ခၽြဲႏြဲ ့တတ္သည့္ သမီးေလးက ထြန္းေက်ာ္၏ အသဲေက်ာ္ေလး ျဖစ္လာသည္။ ထြန္းေက်ာ္ အရက္ျပတ္သြားသျဖင့္ ညေနဘက္ ေဘာ္လံုးကန္၊ ျခင္းခတ္ရာမွ ျပန္လာလွ်င္ အရက္ဆိုင္မထုိင္ျဖစ္ေတာ့။ သုိ ့ေသာ္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ (သို ့) အေၾကာ္ဆိုင္ တစ္ဆုိင္ဆုိင္တြင္ ထိုင္ကာ ေလကန္သည့္ အက်င့္က မေပ်ာက္ေသး။ ဒီေန ့လဲ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တြင္ ထိုင္ကာ ေစာေစာက ကန္ခဲ့သည့္ ေဘာ္လံုးပြဲအေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ျပန္စျမံဳျပန္ေနၾက၏။ စကားေကာင္းေနသျဖင့္ ထိုေန ့က ပံုမွန္ျပန္ခ်ိန္ထက္ ပို၍ အိိမ္ျပန္ေနာက္က်ခဲ့သည္။ အိမ္အနီးကို ေရာက္ေတာ့ ျခံေပါက္ဝမွ ထြက္ၾကိဳေနသည့္ သမီးေလးကို ေတြ ့ရသည္။ သမီးေလးက အလြန္ခ်စ္ဖုိ ့ေကာင္းသည္။ သူျပန္လာတိုင္း ထိုကဲ့သို ့ျခံေပါက္ဝမွ အျမဲထြက္ၾကိဳေနတတ္သည္။ "ေဖေဖ ေရျမန္ျမန္ခ်ဳိး ထမင္းစားရေအာင္" "ဟင္... သမီး ထမင္းမစားရေသးဘူးလား" "စားႏွင့္တာ မဟုတ္ဘူး သမီးရယ္ ဘယ္အခ်ိန္ ရွိေနျပီလဲ" " ေဖေဖနဲ ့အတူတူ စားခ်င္လို ့ေစာင့္ေနတာေပါ့" "သမီးေမေမတို ့နဲ ့ဝင္စားလိုက္တာ မဟုတ္ဘူး။ မင္းကြာ သမီးကိုပါ တခါတည္း ထမင္းစား ေခၚတာမဟုတ္ဘူး" "ေခၚပါ့ေတာ္ ေခၚတာမွ ဒီေန ့တစ္ရက္တည္း မဟုတ္ဘူး။ ေန ့တုိင္းကို ေခၚတာ... ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္လာမယ္မွန္း မသိတဲ့ နင့္အေဖကို ေစာင့္မေနနဲ ့တခါတည္း ဝင္စားဆိုတာကုိ သူ ့ေဖေဖနဲ ့မွ စားမယ္တဲ့ေလ... သူမို ့ဗိုက္အဆာခံျပီးေစာင့္တယ္" ေရခ်ဳိးျပီး ထမင္းစားပြဲကို ေရာက္ေတာ့ ည 9:00 ပင္ေက်ာ္ေနျပီ။ ထမင္းစားပြဲတြင္ မစားေသးဘဲ ထိုင္ေစာင့္ေနသည့္ သမီးေလးကို ေတြ ့ရေတာ့ သူစိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြား၏။ "စားႏွင့္တာ မဟုတ္ဘူး သမီးရယ္" "ေဖေဖနဲ ့စားခ်င္လုိ ့ေစာင့္ေနပါတယ္ ဆိုမွ" "ကဲ... ဒါဆိုလဲ စားၾကမယ္" စားၾကမယ္သာ ေျပာျပီး သူမစားျဖစ္ေသး။ ထမင္းကို အားရပါးရစားေနသည့္ သမီးေလးကိုသာ ဂရုဏာသက္စြာျဖင့္ ေငးၾကည့္ေနမိ၏။ သမီးေလး ဟန္မေဆာင္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ကို ဆာေလာင္ေနဟန္ တူသည္။ ေခါင္းကို ငံုျပီး တစ္လုတ္ျပီး တစ္လုတ္ကို အားရပါးရ စားေနသည္။ ဟိုးအရင္ ရက္ေတြကတည္းက သူျပန္အလာကို ခုလို ဗိုက္ဆာခံျပီး ေစာင့္ခဲ့သည္ကို သတိထားမထားမိတာကိုက သူ ့အမွား ျဖစ္သည္။ "ေျဖးေျဖးစားပါ သမီးရယ္... နင္ေနပါဦးမယ္" "သမီး ဗိုက္အရမ္းဆာေနလို ့ပါ ေဖေဖ" ငိုမဲ့မဲ့ မ်က္ႏွာေလးျဖင့္ ဆိုလာသည့္ သမီးေလးကို ၾကည့္ျပီး သူ ့ရင္ထဲ ဆို ့နင့္သြားမိ၏။ "အင္းပါ သမီးရယ္... ေဖေဖက မာန္တာမဟုတ္ပါဘူး။ သမီးအတြက္ စိုးရိမ္လုိ ့သတိေပးတာပါ" "ဟုတ္ကဲ့... ေဖေဖလဲ စားေလ" "အင္း... အင္း... သမီးလဲစား..."

ထိုေန ့က ထြန္းေက်ာ္ ရင္ထဲ မေကာင္းသျဖင့္ ထမင္းပင္ ေကာင္းေကာင္း စားလို ့မဝင္။ ဗိုက္ဆာလြန္းသျဖင့္ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည့္ သမီးေလးကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိတုိင္း သူ ့ရင္ထဲက တစစ္စစ္ျဖင့္ နာသည္။ သမီးေလး... ငါ့သမီးေလးျဖင့္ ခ်စ္လုိက္တာ ဘာခ်စ္တာလဲ။ သမီးေလးက သူ၏ အခ်စ္ကို သက္ေသျပသြားခဲ့ျပီ။ သူကေတာ့ သမီးေလး၏ အတြင္းစိတ္ကို သိဖုိ ့ဆိုတာေဝးလုိ ့ အျပင္ဘက္ ဟန္အမူအရာကိုပင္ ေသခ်ာဂရုမျပဳမိခဲ့။ ခုဘဲၾကည့္ ရက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာခဲ့ျပီလဲ ဒီေန ့မွ သူသတိျပဳမိသည္။ သူ ့ရဲ ့ေပါ့ပ်က္ပ်က္ေနမႈတုိ ့က သမီးေလးကို ထိခိုက္ေစခဲ့ျပီ။ မရည္ရြယ္ခဲ့ေပမယ့္ သူ ့ေၾကာင့္ သမီးေလးမွာ ထိခိုက္ခဲ့ရျပီ။ သူဟာ အသံုးမက်တဲ့ ဖခင္တစ္ေယာက္ဆိုတာကို ဒီေန ့မွ သိလုိက္ရသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ဒီေန ့မွ စ၍ သမီးေလးကို မထိခိုက္ မနာက်င္ရေအာင္ ဂရုစိုက္ရမည္။ သမီးေလး အနားတြင္ တတ္ႏိုင္သမွ် အနီးကပ္ေနျပီး သမီးေလးကို ဒီထပ္ပို၍ နားလည္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရမည္။ ေနာက္ေန ့မွ စ၍ ေဘာ္လံုးကန္မွ ျပန္လာတုိင္း ဘယ္မွ မဝင္ေတာ့ဘဲ အိမ္ကို ေစာေစာျပန္ကာ မိသားစု ထမင္းဝုိင္းေလးကို ပိုမိုေႏြးေထြး စည္ကားေစမည္။ သမီးေလးအတြက္ ပို၍ အခ်ိန္ေပးျပီး သမီးေလးေစရာအတိုင္း ေနထိုင္ေတာ့မည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သမီးေလးကသ သူ၏အသဲ၊ သူ၏အသက္၊ သူ၏ဘဝ မဟုတ္ပါလား။

 Posted by ညီရဲသစ္