♪♫“ျပန္လာခဲ့ၿပီ ♪♫မဲေဆာက္ေျမဆီ ♪♫(ထိုင္းႏိုင္ငံဆီ) ♪♫ထိုင္းႏိုင္ငံဆီ ♪♫ပိတ္ရက္ရ♪♫ ခဏကေလး ♪♫အေျပးသြား ခဲ့သည္ ♪♫♪♫(ေမြးရပ္ေျမဆီ) ♪♫(ေမြးရပ္ေျမဆီ)
♪♫အခုေတာ့ ပိတ္ရက္ေစ့လို႔ ♪♫အေျပးကေလး ♪♫အေရာက္ျပန္လာပါၿပီ♪♫”
အခါေတာ္သႀကၤန္ကာလအတြင္း၌ ပိတ္ရက္ဆိုသည္က တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး၊ လုပ္ငန္းခြင္တစ္ခု ႏွင့္တစ္ခု မတူၾကပါ။ ၃ ရက္၊ ၅ ရက္၊ ၇ ရက္၊ ၁၀ရက္၊ ၁၅ရက္ စသညျ္ဖင့္ လုပ္ငန္းခြင္ တာ၀န္ရိွသူမွ စီစဥ္ေပးေသာ လစာမဲ့ပိတ္ရက္ျဖင့္ မိဘရပ္ထံ ေဆြမ်ိဳးမ်ားထံျပန္ၾက ျခင္းျဖစ္သည္။ အလြမ္းသည္လို႔မွ မ၀ေသးခင္ ပိတ္ရက္ေစ့သျဖင့္ အခ်ိန္မီျပန္လည္ေရာက္ရွိေအာင္ မာရသြန္လာ၊ မာရသြန္ျပန္ၾကရပါသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွ မာရသြန္ေရာက္လာေသာ ေရႊ႕ေျပာင္းမိုးယုစံႏွင့္ ေရႊ႕ေျပာင္းဟိန္းေ၀ယံတို႔ သည္ မြန္ျပည္နယ္တေနရာ၌ ဤသုိ႔ဤပံုဆံုေတြ႔ၾကေလသတတ္။
(မိုးယုစံ) “ဟဲ့ေကာင္… ဟိန္းေ၀ယံ နင္ဘယ္တုန္းကေရာက္သလဲ၊ လာပါဦးဟ”
(ဟိန္းေ၀ယံ )“အခုေလးတင္ပဲ မိုးယုစံေရ။ ထိုင္းေရာက္မွ ဖုန္းဆက္မယ္ဟာ။ ေလာလာဆယ္ ငါ့ရည္းစား “ပြင့္” ဆီကို အျမန္ေျပးလိုက္ဦးမယ္”
(မိုးယုစံ) “ၾကြ…ၾကြ၊ ျမန္ျမန္ၾကြ …ငါလည္းပဲ ငါ့ကို ဒဲ့ပိုး၊ ပိုးေနတဲ့ ေဗလု၀ဆီကို ယြန္းေတာ့မေဟ့”
အဲသည္လို မိမိတို႔နယ္သား၊ ရပ္သားအခ်င္းခ်င္း (တစ္ၿမိဳ႕ထဲ၊ တစ္ရြာထဲသားအခ်င္းခ်င္း) ခ်စ္ခင္ၾကပါလ်က္ႏွင့္ မၾကင္နာႏိုင္ၾကသည္မွာ အခ်ိန္ရထားႀကီး အလ်င္အျမန္ခုတ္ေမာင္းမွာစိုး သည္ကတစ္မ်ိဳး (ဂ်ပန္ျပည္က က်ည္ဆံရထားေတြလိုေပါ့ဗ်ာ) ရလာသည့္ အခ်ိန္ခဏငယ္ေလးကို ဖဲ့ေပးရမည္ကို ေသမေလာက္ေၾကာက္ရသည္က တစ္နည္းျဖင့္ “အင့္..အင္..အင္း” သက္ျပင္းမ်ား၊ သက္မမ်ားခ်ၾကရသည္ထင့္။
ေဟာ…ဟိုဘက္ကရင္ျပည္နယ္ထဲက လုလင္ႏွင့္လံုမေတြကလည္း သို႔ဂလို ပလို႔ ဂ်ိၾကပါေသးသည္။ ၾကည့္ပါပရိသတ္။ ေရႊ႕ေျပာင္းစိုင္းစိုင္းခမ္းလႈိင္ႏွင့္ ေရႊ႕ေျပာင္း၀ိုင္းစုခိုင္သိန္းတို႔ ကရင္ျပည္နယ္ထဲက ရြာတစ္ရြာမွာ အခုလိုဆံုေတြ႔ၾကပါသတတ္။
(စိုင္းစိုင္းခမ္္းလႈိင္) “ေဟ့… ၀ိုင္းစု အခုခ်က္ခ်င္းေကာင္မေလးေတြကို ၀ိုင္းစုလိုက္ဟာ ။
ဖဲလိုက္ရိုက္ၾကဟာ(အဲေလ) ငါ… အလွဴတစ္ခုလုပ္ခ်င္လို႔ပါဟ…”
(၀ိုင္းစုခိုင္သိန္း) “ေတဂ်င္းဇိုး… ဇိုင္းဇိုင္း၊ နင္ကမ်ားအလွဴလုပ္ဦးမေလး ဘာေလးနဲ႔။
မိန္းကေလးေတြခ်ည္း ငါ့ကိုစုခိုင္းတာဘာလုပ္မလို႔လဲ။ နင့္အသုဘကိုႀကိဳၿပီး ပ႒ာန္းရြတ္ခိုင္းမလို႔လား၊ အမွ်ေ၀ခိုင္းမလို႔လား ေတနာရဲ႕”
(စိုင္းစိုင္းခမ္းလိႈင္) “အဟဲ… စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ဟာ၊ နင္တို႔မိန္းကေလးေတြကို ငါ့ရဲ႕အင္မတန္ၾကြယ္၀လွတဲ့ ႏွစ္လံုးျပဴး (အဲေလ) ႏွလံုးသားဟစ္ေၾကြးသံေတြကို ၾကားခ်င္သပနဲ႔ နားဆင္သေစခ်င္လို႔ပါကြယ္၊ ငွဲ ငွဲ ငွဲ ငွဲ”
ထိုနည္းလည္းေကာင္း၊ ဤနည္းလည္းေကာင္းျဖင့္ အတာသႀကၤန္ကာလအတြင္း ခဏတာရရွိေသာ ရက္ပိုင္းပိတ္ရက္ေလး၌ မေတြ႔ရတာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ား၊ မဆံုရတာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ရပ္ဓေလ့၊ ရြာဓေလ့ ယဥ္ေက်းမႈပြဲလမ္းသဘင္မ်ားႏွင့္ အျခားျခားေသာ ႏွလံုးသားေရးရာေရႊေပလႊာတြင္ အခ်စ္အတြက္အကၡရာတင္ၾကရမည့္ အေၾကာင္းအရာရာအစံုစံုတို႔သည္ ေျပာမကုန္၊ ေရးမကုန္၊ ေတြးမကုန္၊ ေဆြးမကုန္ ၾကပါေလသတည္း။
(အလို…သူတို႔ထိုင္းႏိုင္ငံဆီ ျပန္လာၾကပါလား ဟရို ့။)
**ဆန္တာကေလာ့ခ္ (ေခတၱ-အဂၤပူ) **
♪♫“ျပန္လာခဲ့ၿပီ ♪♫မဲေဆာက္ေျမဆီ ♪♫(ထိုင္းႏိုင္ငံဆီ) ♪♫ထိုင္းႏိုင္ငံဆီ ♪♫ပိတ္ရက္ရ♪♫ ခဏကေလး ♪♫အေျပးသြား ခဲ့သည္ ♪♫♪♫(ေမြးရပ္ေျမဆီ) ♪♫(ေမြးရပ္ေျမဆီ)
♪♫အခုေတာ့ ပိတ္ရက္ေစ့လို႔ ♪♫အေျပးကေလး ♪♫အေရာက္ျပန္လာပါၿပီ♪♫”
အခါေတာ္သႀကၤန္ကာလအတြင္း၌ ပိတ္ရက္ဆိုသည္က တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး၊ လုပ္ငန္းခြင္တစ္ခု ႏွင့္တစ္ခု မတူၾကပါ။ ၃ ရက္၊ ၅ ရက္၊ ၇ ရက္၊ ၁၀ရက္၊ ၁၅ရက္ စသညျ္ဖင့္ လုပ္ငန္းခြင္ တာ၀န္ရိွသူမွ စီစဥ္ေပးေသာ လစာမဲ့ပိတ္ရက္ျဖင့္ မိဘရပ္ထံ ေဆြမ်ိဳးမ်ားထံျပန္ၾက ျခင္းျဖစ္သည္။ အလြမ္းသည္လို႔မွ မ၀ေသးခင္ ပိတ္ရက္ေစ့သျဖင့္ အခ်ိန္မီျပန္လည္ေရာက္ရွိေအာင္ မာရသြန္လာ၊ မာရသြန္ျပန္ၾကရပါသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွ မာရသြန္ေရာက္လာေသာ ေရႊ႕ေျပာင္းမိုးယုစံႏွင့္ ေရႊ႕ေျပာင္းဟိန္းေ၀ယံတို႔ သည္ မြန္ျပည္နယ္တေနရာ၌ ဤသုိ႔ဤပံုဆံုေတြ႔ၾကေလသတတ္။
(မိုးယုစံ) “ဟဲ့ေကာင္… ဟိန္းေ၀ယံ နင္ဘယ္တုန္းကေရာက္သလဲ၊ လာပါဦးဟ”
(ဟိန္းေ၀ယံ )“အခုေလးတင္ပဲ မိုးယုစံေရ။ ထိုင္းေရာက္မွ ဖုန္းဆက္မယ္ဟာ။ ေလာလာဆယ္ ငါ့ရည္းစား “ပြင့္” ဆီကို အျမန္ေျပးလိုက္ဦးမယ္”
(မိုးယုစံ) “ၾကြ…ၾကြ၊ ျမန္ျမန္ၾကြ …ငါလည္းပဲ ငါ့ကို ဒဲ့ပိုး၊ ပိုးေနတဲ့ ေဗလု၀ဆီကို ယြန္းေတာ့မေဟ့”
အဲသည္လို မိမိတို႔နယ္သား၊ ရပ္သားအခ်င္းခ်င္း (တစ္ၿမိဳ႕ထဲ၊ တစ္ရြာထဲသားအခ်င္းခ်င္း) ခ်စ္ခင္ၾကပါလ်က္ႏွင့္ မၾကင္နာႏိုင္ၾကသည္မွာ အခ်ိန္ရထားႀကီး အလ်င္အျမန္ခုတ္ေမာင္းမွာစိုး သည္ကတစ္မ်ိဳး (ဂ်ပန္ျပည္က က်ည္ဆံရထားေတြလိုေပါ့ဗ်ာ) ရလာသည့္ အခ်ိန္ခဏငယ္ေလးကို ဖဲ့ေပးရမည္ကို ေသမေလာက္ေၾကာက္ရသည္က တစ္နည္းျဖင့္ “အင့္..အင္..အင္း” သက္ျပင္းမ်ား၊ သက္မမ်ားခ်ၾကရသည္ထင့္။
ေဟာ…ဟိုဘက္ကရင္ျပည္နယ္ထဲက လုလင္ႏွင့္လံုမေတြကလည္း သို႔ဂလို ပလို႔ ဂ်ိၾကပါေသးသည္။ ၾကည့္ပါပရိသတ္။ ေရႊ႕ေျပာင္းစိုင္းစိုင္းခမ္းလႈိင္ႏွင့္ ေရႊ႕ေျပာင္း၀ိုင္းစုခိုင္သိန္းတို႔ ကရင္ျပည္နယ္ထဲက ရြာတစ္ရြာမွာ အခုလိုဆံုေတြ႔ၾကပါသတတ္။
(စိုင္းစိုင္းခမ္္းလႈိင္) “ေဟ့… ၀ိုင္းစု အခုခ်က္ခ်င္းေကာင္မေလးေတြကို ၀ိုင္းစုလိုက္ဟာ ။
ဖဲလိုက္ရိုက္ၾကဟာ(အဲေလ) ငါ… အလွဴတစ္ခုလုပ္ခ်င္လို႔ပါဟ…”
(၀ိုင္းစုခိုင္သိန္း) “ေတဂ်င္းဇိုး… ဇိုင္းဇိုင္း၊ နင္ကမ်ားအလွဴလုပ္ဦးမေလး ဘာေလးနဲ႔။
မိန္းကေလးေတြခ်ည္း ငါ့ကိုစုခိုင္းတာဘာလုပ္မလို႔လဲ။ နင့္အသုဘကိုႀကိဳၿပီး ပ႒ာန္းရြတ္ခိုင္းမလို႔လား၊ အမွ်ေ၀ခိုင္းမလို႔လား ေတနာရဲ႕”
(စိုင္းစိုင္းခမ္းလိႈင္) “အဟဲ… စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ဟာ၊ နင္တို႔မိန္းကေလးေတြကို ငါ့ရဲ႕အင္မတန္ၾကြယ္၀လွတဲ့ ႏွစ္လံုးျပဴး (အဲေလ) ႏွလံုးသားဟစ္ေၾကြးသံေတြကို ၾကားခ်င္သပနဲ႔ နားဆင္သေစခ်င္လို႔ပါကြယ္၊ ငွဲ ငွဲ ငွဲ ငွဲ”
ထိုနည္းလည္းေကာင္း၊ ဤနည္းလည္းေကာင္းျဖင့္ အတာသႀကၤန္ကာလအတြင္း ခဏတာရရွိေသာ ရက္ပိုင္းပိတ္ရက္ေလး၌ မေတြ႔ရတာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ား၊ မဆံုရတာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ရပ္ဓေလ့၊ ရြာဓေလ့ ယဥ္ေက်းမႈပြဲလမ္းသဘင္မ်ားႏွင့္ အျခားျခားေသာ ႏွလံုးသားေရးရာေရႊေပလႊာတြင္ အခ်စ္အတြက္အကၡရာတင္ၾကရမည့္ အေၾကာင္းအရာရာအစံုစံုတို႔သည္ ေျပာမကုန္၊ ေရးမကုန္၊ ေတြးမကုန္၊ ေဆြးမကုန္ ၾကပါေလသတည္း။
(အလို…သူတို႔ထိုင္းႏိုင္ငံဆီ ျပန္လာၾကပါလား ဟရို ့။)
**ဆန္တာကေလာ့ခ္ (ေခတၱ-အဂၤပူ) **
No comments:
Post a Comment