ငါဟာ..... မင္းနဲ႔ခ်စ္ခြင့္ရဖို႔အတြက္..
. ဟိုး......အရင္ခ်ိန္ေတြတည္းက...
အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါ အိပ္မက္မက္ခဲတဲ့့သူပါကြယ္......။ ။
~~~~~@@@~~~~~
တကယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုဘာေၾကာင့္မ်ား တစ္႐ိႈက္မက္မက္နဲ႔ ခ်စ္ေနမိခဲ့သလဲမသိပါဘူး။ အဲ့ဒီလို ေတြးၾကည့္မိတိုင္းလည္း ျမဴခိုးေတြကို လက္နဲ႔လိုက္ဖမ္းေနရသလိုပါပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ ေရေရရာရာမ႐ွိခဲ့ဘူး။ တစ္ခါတစ္ခါ မ်က္လႊာေလးကို ပင့္ပင့္ၾကည့္ၿပီး ခပ္ေထ့ေထ့ၿပံဳးတတ္တဲ့ သူ႔ရဲ႕အၿပံဳးေလးေတြေၾကာင့္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေလေျပကေလးေတြေ၀ွ႔ယမ္းၿပီး တိုက္ခတ္လိုက္တဲ့အခါတိုင္းမွာလြင့္ေမ်ာေနတတ္တဲ့ သူ႔ရဲ႕ဆံ ပင္႐ွည္႐ွည္ေလးေတြေၾကာင့္ပဲလား။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေရရာေသခ်ာစြာမသိႏိုင္ခဲ့ရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို သိပ္ခ်စ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုခ်စ္တဲ့အခ်စ္က “မဧ၀”ေပၚမွာထား႐ွိခဲ့တဲ့ “ကိုအာဒံ”ရဲ႕အခ်စ္ထက္ပိုခ်င္ပိုႏိုင္မယ္။ ေႏြဦးမွာ ပြင့္ဖူးတတ္ၾကတဲ့ပန္းဦးေလးေတြထက္လည္း ပိုၿပီးလွပႏိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သစ္႐ြက္ကေလးေတြ မိုးကာလမွာ စိမ္းျမလတ္ဆတ္ၾကတာထက္လည္း ပိုၿပီးလန္းဆန္းႏိုင္သလို၊ ေဆာင္းမွာေ၀တတ္တဲ့ ႏွင္းျမဴေလးေတြထက္ လည္းပိုၿပီးေအးျမျဖဴစင္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုအခ်စ္မ်ိဳးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားမွာ ပန္းေတြေ၀ေနေအာင္ပြင့္ေနခဲ့ေပမယ့္ တစ္ပြင့္......၊ တစ္ခိုင္ ေလာက္ေတာင္မွ သူ႔ကိုေပးမိဖို႔မႀကိဳးစားျဖစ္ခဲ့ရေသးဘူး။ သူနဲ႔အေ၀းဆံုးေနရာမွာ တိတ္တိတ္ေလး ေၾကကြဲ ေနရဖို႔အတြက္ ေသမေလာက္ေၾကာက္လန္႔ေနတတ္ခဲ့ေပမယ့္သူနဲ႔ေတြ႔ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ကဆြ႔ံအေနတတ္ ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ထဲက ခ်စ္ျခင္းရဲ႕သံစဥ္ေတြကို သြန္ခ်ဖို႔အတြက္ လက္တြန္႔ေနတတ္ခဲ့တယ္။ မဖြင့္ဟခ်င္တာမဟုတ္ဘူး၊ မ၀ံ့မရဲနဲ႔ ေျပာမထြက္ခဲ့တာ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါမို႔ပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ့(ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေနမိခဲ့တဲ့)သူ႔ရဲ႕အေၾကာင္းကို အမွတ္မထင္သိ ခြင့္ရလိုက္လို႔ပါပဲ။ ေျပာျပရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီလိုပါ။ တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကို သူေရာက္လာတယ္။ သူေရာက္လာခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာစာအုပ္ တစ္အုပ္ထဲမွာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို တကုပ္ကုပ္နဲ႔ေရးေနမိခ်ိန္။ ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီကဗ်ာစာအုပ္ေလးထဲမွာ ေရးထား မိခဲ့တဲ့ခံစားခ်က္ေပါင္းစံုရဲ႕ျမစ္ဖ်ားခံရာရပ္၀န္းက သူတစ္ေယာက္တည္းသာပါပဲ။ အဓိပၸါယ္အားလံုးကလည္း သူ႔ကိုကၽြန္ေတာ္ တစ္ဖက္သတ္ခ်စ္ေနမိခဲ့တယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြေပါ့။ အဲ့ဒီကဗ်ာစာအုပ္ေလးကိုသာ သူဖတ္မိ ခဲ့မယ္ဆိုရင္ သူ႔အေပၚမွာထားမိခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕တစ္ဖက္သတ္ခ်စ္ျခင္းေတြကို သူရိပ္မိသြားမွာမလြဲပါဘူး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႔ သူ႔ကိုေတြ႔လိုက္ေတာ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးကိုဖြက္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး။ အၿမဲလိုလို ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာႏိုင္စားတတ္တဲ့သူ႔အက်င့္အတိုင္း “နင္ကဘာျဖစ္ေန တာလဲဟဲ့”လို႔ မည္တြန္ေတာက္တီးၿပီး ယူသြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာထားခပ္မာမာနဲ႔ေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုေျပာသြားေသးတယ္။ “နင္ငါမသိပဲ ဘာေတြမဟုတ္တာလုပ္ေနသလဲဆိုတာကို စံုစမ္းလို႔ရရင္ နင္ေသ မယ္”လို႔ပါ ပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ရယ္ေပါ့။ အဲ့ဒီလိုနဲ႔ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးကို သူယူသြားခဲ့ၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ခပ္လန္႔လန္႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္သြား ျပန္ေတာင္းမိခဲ့တယ္။ သူ႔အိမ္မွာပါပဲ။ “စံပယ္....ငါ့ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေရာ”...လို႔.....။ စကားမစပ္ေျပာျပရရင္ သူ႔နာမည္ေလးက ‘စံပယ္လြင္လြင္’လို႔ေခၚတယ္။ တကယ္တမ္းလည္း စံပယ္ပြင့္ ေလးတစ္ပြင့္လို သူဟာႏူးညံ့ညင္သာသူေလးတစ္ေယာက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာဆိုရင္ေတာ့ စိတ္ကလက္တစ္ဆစ္ လို႔ေျပာရင္ေတာင္ရမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ့္စကားကို သူကဆိုဖာခံုေပၚမွာ အခန္႔သားထိုင္ေနရင္းကေနၿပီး နံရံမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ သူလြယ္ေနက် အိတ္ကိုညႊန္ျပရင္း “အဲ့ဒီအိတ္ထဲမွာ”လို႔ ခပ္ေအးေအးေျပာတယ္။ သူ႔ပံုစံကို ၾကည့္ရတာ အခုမွသင္တန္းက ေနျပန္လာတဲ့ပံုစံမ်ိဳးပါ။ သူ႔လြယ္အိတ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ကဗ်ာစာအုပ္ေလးကို အေလာတႀကီးနဲ႔႐ွာမိလိုက္တယ္။ ေတြ႔ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာစာအုပ္ေလးအျပင္ ေနာက္ထပ္ စာတစ္ေစာင္ပါေတြ႔လိုက္ရေသးတယ္။ စာေလး ကိုထုတ္ယူလိုက္ၿပီး၊ သူ႔ကိုေထာင္ျပလိုက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္မိတယ္။
“ဒါ....ဘာလဲစံပယ္”..... ဆိုဖာေပၚမွာ မွီႏြဲ႔စြာေခြၿပီး မ်က္လံုးေတြကိုအသာမွိတ္ထားတဲ့သူက ကၽြန္ေတာ့္အသံေၾကာင့္ မ်က္ခြံေတြကို အသာပင့္ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔မ်က္လံုးေတြက အစိမ္းေရာင္လက္ခနဲသန္းသြားတယ္။ ေနာက္...ကၽြန္ ေတာ့္အနားကို အလွ်င္အျမန္ေလွ်ာက္လာၿပီး လက္ထဲကစာကိုဖ်တ္ခနဲဆြဲယူလိုက္တယ္။ ေနာက္ မ်က္ ေမွာင္ကိုအတြန္႔ခ်ိဳးၿပီး ခပ္သြက္သြက္ဖတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ မ်က္ႏွာကိုေမာ့၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုခပ္မာမာၾကည့္ရင္း ခပ္ေငါ့ေငါ့ေလသံနဲ႔ေျပာတယ္။ “ဘာစာျဖစ္ရမွာလဲ....။ ဒါ ရည္းစားစာေလ”..... ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ပူခနဲတစ္ခ်က္ျဖစ္သြားတယ္....။ သူကဆက္ေျပာတယ္...။ “ထင္သားပဲ။ ဒီပံုစံပဲလာမယ္ဆိုတာ။ ေယာက်္ားေတြမ်ား နည္းနည္းေလးမွအေရာ၀င္ဖို႔မေကာင္းဘူး။ အခု ငါတက္ေနတဲ့ စာရင္းကိုင္သင္တန္းကတစ္ေယာက္ေလ။ ဒင္းကို စာအုပ္တစ္ခါေလာက္ငွားမိ၊ ႏွစ္ခါ ေလာက္ ၿပံဳးၿပီးစကားေျပာမိတာနဲ႔ ငါ့ကိုအခုေတာ့ ရည္းစားစာေပးတာခံရၿပီ။ ဘယ္အခ်ိန္မ်ား လာထည့္သြားတယ္ မသိဘူး။ ဟင္း”..... သူအခုတက္ေနတဲ့ စာရင္းကိုင္သင္တန္းဆိုတာကို စိတ္မ၀င္စားလို႔ကၽြန္ေတာ္လိုက္မတက္မိတဲ့အတြက္ အဲ့ဒီတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ့္အားနည္းခ်က္နဲ႔ကိုယ္ဆိုေတာ့ ဘာမွမေထာက္ခံရဲ၊ အႀကံမေပးရဲပဲ အသာေလးၿငိမ္ၿပီးနားေထာင္ေနလိုက္မိတယ္။ သူက ခပ္ေထ့ေထ့ေလး ၿပံဳးၿပီး ဆက္ေျပာတယ္....။ “အင္း....ငါ့ကေတာ့ ေယာက်္ားေတြဆိုတာ အခြင့္အေရးသမားေတြလို႔ပဲျမင္တယ္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ နဲ႔ခင္မင္ခြင့္ရရင္ စာေပးၾကမယ္။ ခ်စ္သူျဖစ္သြားရင္ ဟိုခ်ိန္းဒီခ်ိန္းလုပ္မယ္။ ေနာက္ ပါးေလးႏွဖူးေလးနမ္း ခ်င္ရတာနဲ႔။ ၿပီးရင္ေတာ့ တစ္ဆင့္တက္ခ်င္လာၾကပါၿပီ။ အဲ့...မိန္းကေလးဖက္ကေန လိုက္ေလ်ာမိၿပီဆို သြားေရာပဲ။ တစ္ေလွ်ာက္လံုးႏိုင္စားၾကေတာ့တာ။ ေအာင္မယ္....အခ်ိဳ႕ဆို ရည္းစားဘ၀မွာတင္ ဆံပင္ျဖဴ ႏႈတ္ခိုင္းရတာနဲ႔ ၀က္ၿခံညွစ္ခိုင္းရတာနဲ႔ဟဲ့....သိလားကိုထူးရဲ႕”.... သူ႔ရဲ႕စကားေတြက သြယ္၀ိုက္တဲ့နည္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေစာင္းေျပာေနသလိုပဲ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ နားေထာင္ေန ရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ ေျခာက္ေျခာက္ျခားျခားအခုန္ျမန္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကို ကိုယ္တိုင္ျပန္မျမင္ႏိုင္ေပမယ့္ စိတ္မွန္းနဲ႔ျပန္ၾကည့္မိေတာ့ အိုးတိုးအမ္းတန္းနဲ႔ ေဇာေခၽြးအထပ္ ထပ္ျပန္ေနတာကိုေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ေျပာမိေျပာရာ စကားတစ္ခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္မိပါ တယ္။ “နင္ကလည္းဟာ..မိန္းကေလးဘက္က ခ်စ္လို႔လုပ္ေပးတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့။ တစ္ဖက္သတ္ႀကီး နဲ႔”... ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေခ်ပစကားေတာင္မဆံုးလိုက္ရပါဘူး....။ သူ႔လက္က ကၽြန္ေတာ့္ဗိုက္ေခါက္ကို လိမ္ဆြဲၿပီး.... “ေအာင္မာ...၊ နင္ကမ်ား လာေသးတယ္။ နင္ဘာသိလို႔လဲဟင္။ ဒီမွာ ကိုထူး၊ နင္လည္း ၾကပ္ၾကပ္သတိထား ေနစမ္းပါ။ နင့္ကိုယ္နင္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဆိုၿပီးေတာ့ ႐ုတ္႐ုတ္႐ုတ္႐ုတ္လုပ္မယ္မႀကံနဲ႔။ ငါ့လက္ခ်က္ မိသြားမယ္။ နင္က ငါ့မ်က္စိထဲမွာ ကေလးပဲ႐ွိေသးတာ”... သူ႔စကားေတြကို အသာၿငိမ္ကာနားေထာင္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ေအာင့္သက္သက္ျဖစ္သြားရတယ္။ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က သက္တူ႐ြယ္တူခ်င္းကိုမ်ား၊ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ကေလးလို႔မွတ္တယ္တဲ့ေလ။ ဒီေကာင္ကျဖင့္ သူ႔ကို က်ိတ္ခ်စ္ေနတာၾကာလွခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီလိုမ်ိဳးေယာက်္ားေလးေတြအေပၚမွာ ထားတတ္တဲ့သူ႔ရဲ႕ သေဘာထားေတြ၊ အေျပာမ်ိဳးေတြ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုႏိုင္စားတဲ့ အလိမ္အေခါက္ေတြနဲ႔ အဲ့ဒါေတြထက္ဆိုးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာ သူမုန္းတီးစိမ္းကားသြားမွာေတြကိုေၾကာက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္ဟမေျပာရဲခဲ့တာ၊ မ်ိဳသိပ္ခဲ့ မိတာေတြဟာ ေတြးၾကည့္ရင္ မလြန္ေလာက္ခဲ့ပါဘူး။
~~~~~@@@~~~~~
တကယ္ပါ....။ ျပန္မလိုခ်င္တဲ့ ငါ့ရဲ႕ေန႔စြဲအခ်ိဳ႕ထဲမွာ မင္းေပးအပ္ခဲ့တဲ့ ႐ွ,တတေန႔စြဲအခ်ိဳ႕ကို စာရင္းသြင္းလိုက္ရမွာ တြန္႔ဆုတ္ေနတတ္တဲ့အထိ ငါဟာ မင္းကိုခ်စ္ခဲ့မိသူပါ။ ။
~~~~~@@@~~~~~
သင္တန္းနဲ႔မလွမ္းမကမ္းမွာရပ္ထားတဲ့ ကားေဘာနက္ဖံုးကိုတစ္ေစာင္းမွီၿပီးရပ္ၿပီး လက္ကနာရီကို ငံု႔ ၾကည့္ေနတဲ့သူ႔ကို အေ၀းကလွမ္းျမင္႐ံုနဲ႔ပဲ လွမ္းေနဆဲျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေျခလွမ္းေတြကို အ႐ွိန္ပိုျမႇင့္ လိုက္မိတယ္။ သူ႔ဆံပင္႐ွည္႐ွည္ေတြကို ေက်ာဖက္ကေနသိမ္းယူၿပီး အေ႐ွ႕ဖက္ကိုခ်ထားတာလွမ္းျမင္႐ံုနဲ႔ပဲ သူစိတ္တိုေနၿပီဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ရိပ္မိလိုက္ပါၿပီ။ သူနဲ႔ မနီးမေ၀းေနရာအေရာက္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္လာမယ့္လမ္းဖက္ကိုလွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္တဲ့သူ႔မ်က္၀န္း ေတြနဲ႔တန္းခနဲသြားဆံုတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ေအးခ,နဲျဖစ္သြားတယ္။ သူအဲ့ဒီလိုၾကည့္လိုက္တိုင္း ကၽြန္ ေတာ္ခ်စ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာထဲမွာလည္း စိမ့္ခ,နဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ သူ႔ေ႐ွ႕မွာအျပစ္႐ွိသူတစ္ေယာက္လို ေျခစံုရပ္လိုက္မိေတာ့ သူကေပေစာင္းေစာင္းနဲ႔မ်က္လႊာကိုပင့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည့္တယ္...။ ၿပီးေတာ့.... “သင္တန္းၿပီးတာ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္တိတိ႐ွိေနၿပီ....၊ နင္ဘယ္သြားၿပီး အေလလိုက္ေနတာလဲ ေျပာစမ္း”.... “ငါ ကိုသက္နဲ႔ ကန္ေဘာင္ဖက္ ခဏလိုက္သြားလို႔ပါဟာ....။ သူက ကိစၥေလးတစ္ခု တိုင္ပင္ခ်င္တယ္ ဆိုလို႔”.. “ေအာင္မာ...နင္ကမ်ား ဒီႏွာဘူးနဲ႔လိုက္သြားၿပီး အတိုင္ပင္ခံအမတ္မင္းလုပ္ေနခဲ့တယ္ေပါ့ေလ။ ငါကေတာ့ ဒီမွာတစ္ေယာက္တည္းေစာင့္လို႔၊ ကဲ ဆိုစမ္းပါဦး။ ဒီေလာက္ေတာင္ၾကာရေအာင္ ဘာေတြမ်ားအေရးတ ႀကီးေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသလဲဆိုတာ”... ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ကစေျပာရမလဲ မသိဘူးျဖစ္သြားတယ္....။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ လြယ္ထားတဲ့ေက်ာပိုးအိတ္ရဲ႕ႀကိဳး ကိုပဲ အဓိပၸါယ္မ႐ွိ လံုးေျခေနလိုက္မိတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ သူကအားမလုိအားမရျဖစ္လာတဲ့ဟန္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ဆတ္သူပီပီ ကၽြန္ေတာ့္အက်ႌေကာ္လံစကို မမွီမကမ္းနဲ႔သူ႔ဖက္ငိုက္ပါလာေအာင္ လွမ္းဆြဲၿပီး သေဟာက္သဟာေလသံမာနဲ႔ ထပ္ေမးတယ္....။ ကၽြန္ေတာ္က ငံု႔ကိုင္းကိုင္းျဖစ္သြားၿပီး သူကေျခဖ်ားေလးေထာက္လို႔ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အေနအထားကလည္း နည္းနည္းနီးကပ္သြားရေတာ့တယ္။ “ေျပာေလ...၊ ငါစိတ္တိုေနတာကို နင္သိတယ္ေနာ္။ နင္မေျပာရင္ ငါ့အဆိုးမဆိုနဲ႔”..... “သူက”... ကၽြန္ေတာ္စကားကို ေ႐ွ႕ဆက္မရဲဘူး။ သူ႔ေဒါသကို ကၽြန္ေတာ္သိေနလို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူကမေနဘူး။ ကၽြန္ ေတာ့္ဆီကစကားသံထပ္ထြက္မလာေတာ့ ဂုတ္ပိုးေနရာမွာ တင္းခနဲျဖစ္သြားတဲ့အထိထပ္ေဆာင့္ဆြဲလိုက္ၿပီး “သူက ဘာျဖစ္သလဲ ေျပာေလ”... “သူက....နင့္ကို.....ခ်စ္”..... ကၽြန္ေတာ့္စကားေတာင္ မဆံုးလိုက္ရပါဘူး၊ ‘ဘာ’ဆိုတဲ့ သူ႔ရဲ႕အသံကကၽြန္ေတာ့္နားထဲမွာ ဟိန္းခနဲထြက္ လာတယ္။
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ကို ေကာ္လံဆြဲထားတဲ့လက္နဲ႔ပဲ ဆတ္ခနဲ ေဆာင့္တြန္းပစ္လိုက္ တယ္။ ထင္မွတ္မထားတဲ့အျပင္ ႐ုတ္တရက္မို႔ ကၽြန္ေတာ္ဟန္ခ်က္ပ်က္ၿပီး ေနာက္ကို လန္ထြက္သြားရတယ္။ အဲ့ဒါကို သူကေအးစက္စက္နဲ႔ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ခပ္ေထ့ေထ့ေလးၿပံဳးၿပီး‘ပြဲစားလုပ္လာ ျပန္ၿပီေပါ့ ဟုတ္လား’လို႔ အံႀကိတ္သံနဲ႔ ခပ္သဲ့သဲ့ေျပာတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အျဖစ္အပ်က္ကို အနားမွာ႐ွိတဲ့ လူတခ်ိဳ႕ကမသိမသာၾကည့္ေနၾကတာေၾကာင့္ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ေလး႐ွက္သြားတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ကားေပၚကိုေမာင္းသူေနရာ ဘက္ကေနအျမန္တက္လိုက္တယ္။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားမွာ ၀င္ထိုင္လို႔လည္းၿပီးေရာ အဲ့ဒီပတ္၀န္းက်င္ ကေန ကားကိုအျမန္ဆံုးေမာင္းထြက္လာခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္...။ ခုနကပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ေ၀းတဲ့ေနရာျဖစ္တဲ့ အင္းလ်ားလမ္းမေပၚကိုလည္းေရာက္ေရာ လမ္းေဘးတစ္ေနရာမွာ ကားကိုကၽြန္ေတာ္ထိုးရပ္မိလိုက္ပါတယ္။ ဘယ္လိုမွ ဆက္ေမာင္းလို႔မရေတာ့လို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ႐ွက္႐ြံ႕ျခင္းတစ္၀က္၊ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲျခင္းတစ္၀က္နဲ႔မို႔ ကားစတီယာရင္ေပၚမွာလက္တင္ၿပီး မ်က္ႏွာကိုအပ္ ထားလိုက္မိေတာ့တယ္။ သူကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာ အဲ့ဒီလိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ အၿမဲပဲအႏိုင္ယူတတ္လြန္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီကိစၥမွာသူမမွားဘူး။ ေျပာၾကစတမ္းဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ ပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အခုတက္ေနတဲ့ အိုင္တီသင္တန္းမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေက်ာင္းမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ သိပ္ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြလို႔ပဲ အမ်ားၾကသိထားၾကတာမို႔လို႔ပါ။ အဲ့ဒီ ေတာ့သူ႔ကိုႀကိဳက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြက အေနတည္တဲ့သူ႔ကို တိုက္႐ိုက္ဖြင့္မေျပာရဲၾကတိုင္း ကၽြန္ ေတာ္ကေနတစ္ဆင့္ စာေပးခိုင္း၊ ေျပာခိုင္းၾကတာ ေလး၊ ငါးခါေလာက္ေတာ့႐ွိပါၿပီ။
သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္မဖြင့္ဟရဲခဲ့တာေတြထဲမွာ သူမုန္းသြား မွာထက္၊ အခုလို သူနဲ႔ပတ္သတ္ေနခြင့္ေလးေတြ ေလာင္ကၽြမ္းပ်က္စီးသြားမွာကိုစိုးမိတာ ထိပ္ဆံုးကေနရာ ယူထားပါတယ္။ ခ်စ္ခြင့္မရရင္လည္းေနပါေစ၊ သူ႔ေဘးနားမွာ အခုလိုသူငယ္ခ်င္းအျဖစ္နဲ႔သာ အၿမဲေနခြင့္ ရမယ္ဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ေနေပ်ာ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ထဲက သူ႔အတြက္အံု႔ပုန္း ခ်စ္ျခင္းေတြကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားလိမ့္မယ္မထင္ပါဘူး။ “ဟဲ့....၊ ဒါက ဘာျဖစ္ေနတာတုန္း”... အနည္းငယ္ေပ်ာ့ေျပာင္းတဲ့ေလသံနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းနားကအက်ႌစကိုလွမ္းဆြဲၿပီး ေမးလိုက္တဲ့သူ႔ အသံေၾကာင့္ ေဘးနားမွာ သူတစ္ေယာက္လံုးထိုင္ေနခဲ့တယ္ဆိုတာ သတိရလိုက္မိပါတယ္။ ၾကည့္စမ္း၊ သူ႔ တစ္ေယာက္လံုးကိုေဘးနားမွာထားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေတြးခ်င္ရာေတြကို ေလွ်ာက္ေတြးေနခဲ့မိေတာ့တာ။ “ခုနက ကိစၥမွာ နင့္ကိုအ႐ွက္ခြဲလိုက္သလိုျဖစ္သြားရင္ ငါေတာင္းပန္တယ္ေနာ္”... ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလသံနဲ႔ ထပ္ေျပာလိုက္တဲ့ သူ႔ရဲ႕စကားသံေလးကိုအၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္မေနႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔အေပၚမွာ ခ်စ္သေလာက္၊ သူလည္းကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာ သံေယာဇဥ္ႀကီးတာကို ကၽြန္ေတာ္သိ ပါတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေစာေစာကကၽြန္ေတာ္ေနေနတဲ့အေနအထားအတိုင္းကေန စတီယာရင္ေပၚမွာအပ္ ထားတဲ့မ်က္ႏွာကို သူ႔ဘက္ေစာင္းလွည့္လိုက္ၿပီး တစ္ခ်က္ေငးၾကည့္မိလိုက္တယ္။ ဆံပင္႐ွည္႐ွည္ေလးေတြ ၾကားကသူ႔မ်က္ႏွာေလးေပၚမွာ ေနာင္တအရိပ္အေငြ႔ေတြယွက္ဖ်ာေနတာကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ မပြင့္တပြင့္ ေလသံနဲ႔ “ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဟာ” လို႔ျပန္ေျပာမိလိုက္တယ္။ အဲ့ဒါကို သူူကေခါင္းကိုအသာယမ္းခါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအးစက္စက္ေလသံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမးတယ္။ “နင္ငါ့ကို အဲ့ဒီေကာင္နဲ႔ တကယ္ခ်စ္သြားေစခ်င္တာလား...ကိုထူး”.... ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းကိုခပ္သြက္သြက္ရမ္းျပလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အဆိုး႐ြားဆံုးေသာေမးခြန္းမို႔ပါပဲ။ အသံကိုၾကားရတာနဲ႔တင္ ရင္ထဲမွာခါးသီးမိတယ္။ အကူအညီေတာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အားနာတတ္တဲ့ အက်င့္ဆိုးေၾကာင့္ သူ႔ကိုေျပာေပး႐ံုကလြဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့သူ႔ကို ဘယ္လိုလူမ်ိဳးနဲ႔မွ ခ်စ္သူေတြျဖစ္မ သြားေစခ်င္ပါဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္သာ သူ႔ရဲ႕ခ်စ္သူအျဖစ္နဲ႔ ေႏြဦးမွာေႂကြလူးမယ့္႐ြက္ေႂကြ ေတြကို အတူတူေရတြက္ၾကည့္ခြင့္ရခ်င္မိတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းခါျပတာကို အေရးမစိုက္သလိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ လက္ကာျပၿပီး သူကဆက္ေျပာတယ္...။ “ဟုတ္ပါတယ္...၊ နင္ငါ့ကို လူတကာနဲ႔လိုက္ၿပီးေအာင္သြယ္လုပ္ေပးေနတာအေၾကာင္းတစ္ခုခု႐ွိရမယ္လို႔ ငါ စဥ္းစားမိေနတာၾကာၿပီ။ ဒါေပမယ့္အခုေတာ့ ငါနည္းနည္းရိပ္မိသလို႐ွိလာၿပီ။ နင္နဲ႔ငါက...... အၿမဲတတြဲတြဲဆို ေတာ့ နင္ခ်စ္တဲ့မိန္းကေလးေတြနဲ႔ ....ဆံုဖို႔အခြင့္အလမ္းနည္းေနလို႔ နင့္ေဘးနားကေနငါထြက္သြားရေအာင္ ေတြ႕ကရာလူနဲ႔ လိုက္ေအာင္သြယ္ေပးေနတာမဟုတ္လား”.... သူ႔စကားသံေတြက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကိုအ႐ွိန္ျပင္းျပင္းထိုးႏွက္လိုက္သလိုပါပဲ။ လြဲလိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္သိပ္ ခ်စ္ရတဲ့သူ႔ကို ေဘးနားကေနထြက္သြားေအာင္လုပ္ဖို႔မေျပာနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္သာ သူ႔ေဘးနားကေနလြင့္ထြက္ သြားရမွာစိုးလို႔ အခ်စ္ေတြကို ဒီရင္ဘတ္တစ္ခုလံုးျပည့္လွ်ံေနတာေတာင္မွ မ်ိဳသိပ္စြာသို၀ွက္ထားခဲ့ရတဲ့ ဒီလူ ကိုမ်ား။ ခုခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို တစ္ခုခုေျပာလိုက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဘာကိုေျပာရမွန္းမသိျဖစ္ေနတယ္။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အိပ္မက္ဆိုးတစ္ခုကိုမက္ေနရသလိုပဲေလ။ အဲ့ဒီလိုျဖစ္ေနတာကို သူကၾကည့္ၿပီးဆက္ ေျပာတယ္။ “ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား...ကိုထူး။ ေအး...ဒါဆိုငါကလည္း အလိုက္သိရေတာ့မွာေပါ့။ အဲ့ဒီ ကိုသက္ကိုေျပာ လိုက္၊ နက္ျဖန္သင္တန္းဆင္းခ်ိန္က်ရင္ ကန္ေဘာင္မွာငါ့ကိုေစာင့္ေနလို႔။ ငါနဲ႔ေတြ႔မွ ေျပာခ်င္တာေတြကို ေျပာေတာ့...၊ ၾကားလူကေန တစ္ဆင့္ခံေျပာမေနနဲ႔ေတာ့လို႔။ ၿပီးေတာ့ ငါလည္း...ဆက္ဆက္ေရာက္ေအာင္ လာခဲ့မယ္လို႔”..... သူ႔ရဲ႕စကားသံေတြက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕နားထဲမွာၾကယ္ေတြေႂကြက်သြားတဲ့အတိုင္းပဲ။ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ႏိုင္ လြန္းလွစြာနဲ႔ ျမည္ဟည္းေလာင္ကၽြမ္းသြားခဲ့ရတယ္။ ဒီစကားဟာ အ႐ြဲ႕တိုက္ျခင္းေတြစြက္ဖက္ေနခဲ့ေလ မလားလို႔ ေယာင္ေယာင္ကမ္းကမ္းနဲ႔ သ႐ုပ္ခြဲၾကည့္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာေတာ့ ထိခိုက္ခံစား သြားရတာ ရစရာေတာင္မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ပဲေလ၊ ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ကိုယ္ ကိုး။ အဲ့ဒီလိုဆိုေတာ့ ေခါင္းငံု႔ၿငိမ္သက္ေနလိုက္႐ံုကလြဲၿပီး ကၽြန္ေတာ္ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ဦးမွာလဲ။
~~~~~@@@~~~~~
တကယ္ပါကြယ္.... ပစ္မွတ္နဲ႔လြဲေခ်ာ္ခဲ့ရတဲ့ ျမႇားတစ္စင္းရဲ႕ခံစားခ်က္ကို.. အခုခ်ိန္မွာေတာ့..... ငါဟာ....ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္ခဲ့ရၿပီ.....။
~~~~~@@@~~~~~
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ပတ္၀န္းက်င္မွ႐ွိေနတဲ့ကမာၻ႔ေလထုရဲ႕ဖိအားေတြ မ်ားသြားသလား......၊ နည္းေနခဲ့သလား ဆိုတာကို ေသခ်ာမသိေပမယ့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ မြန္းက်ပ္မႈတစ္ခုကိုခံစားေနခဲ့ရတာ အမွန္ပါပဲ။ စိတ္အာ႐ံု ထဲမွာအံုက်င္း၊ ဖြဲ႔သိုင္းေနခဲ့တဲ့ ၀ိုးတ၀ါးအေတြးေတြရဲ႕ပူေလာင္မႈက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကိုကူးစက္ေလာင္ကၽြမ္း ေနေစခဲ့ျပန္တယ္။ တျမည့္ျမည့္နဲ႔ေပါ့။ အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ေ႐ွ႕မွာ႐ွိတဲ့အင္းလ်ားေရျပင္ကို ျဖတ္သန္းတိုက္ခတ္ လာတဲ့ေလေျပေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ရင္ကိုေအးျမသြားေစဖို႔ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္႐ွာခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားမွာ ေလာေလာဆယ္သူ႐ွိမေနခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီပတ္၀န္းက်င္ေလးရဲ႕တစ္ေနရာရာမွာ သူ႐ွိေနတာေသခ်ာတယ္။ ဒါေတာင္မွ ေရအစပ္ကဒီခံုေလးေပၚမွာတစ္ေယာက္တည္း သူ႔ကိုထိုင္ေစာင့္ေန ရင္းစိတ္ထဲမွာ သူနဲ႔အေ၀းႀကီးေ၀းသြားရေတာ့မလိုခံစားေနခဲ့မိရတယ္။ သူကေတာ့ ေျပာရင္ေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္တတ္သူမို႔ ဒီညေန သင္တန္းၿပီးခ်ိန္မွာ ကိုသက္နဲ႔ေတြ႔ဖို႔ ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။ အခုလိုကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ပ်က္ခံစားေနခဲ့ရတဲ့ ခံစားခ်က္ဆိုးတစ္ခုဟာ ဘယ္ေနရာကေနျမစ္ဖ်ားခံလာခဲ့သလဲဆို တာေစ့ေစ့ေတာင္ေတြးၾကည့္စရာမလိုပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲျဖစ္ေနခဲ့တာမို႔ပါပဲ။ ကိုယ္ခ်စ္ေနတဲ့မိန္း ကေလးတစ္ေယာက္ကို လူတကာနဲ႔လိုက္ၿပီး မရည္႐ြယ္စြာနဲ႔ေအာင္သြယ္လုပ္ေပးမိခဲ့တဲ့ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေနာက္က်စြာလွမ္းလာတဲ့ ေနာင္တတရားဟာ.......... အခုလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဘာမ်ားအသံုး၀င္ႏိုင္ေတာ့မွာလဲ။ တကယ္လို႔မ်ား ကၽြန္ေတာ္ျပဳခဲ့တဲ့ ဒီအျပစ္ေတြအတြက္ တစ္ပါးေသာသူရဲ႕ရင္ခြင္ထက္မွာမ်က္ႏွာအပ္ၿပီး အျခားသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ခ်စ္သူအျဖစ္နဲ႔ေနထိုင္သြားေတာ့မယ့္အျပစ္မ်ိဳးကို သူေပးခဲ့မယ္ဆိုရင္ေရာ....၊ ကၽြန္ ေတာ္ဘယ္လိုမ်က္၀န္းေတြနဲ႔ၾကည့္ႏိုင္မလဲ၊ ဘယ္လိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ေရာ ေၾကကြဲခံစားႏိုင္မွာလဲ။ ဆံုး႐ႈံးျခင္းရဲ႕ရသ ကိုေရာ ဘယ္အတိုင္းအတာအထိ စားသံုးႏိုင္မွာလဲ။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ျပာလြင္တဲ့မိုး ေကာင္းကင္ေအာက္က ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားတစ္စံုမွာ ေၾကကြဲဆံုး႐ံႈးမႈေတြနဲ႔အတူ၊ လြမ္းဆြတ္ျခင္းေတြသာ တစ္သက္တာထာ၀ရ စြန္းေပသြားရမွာ အမွန္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္သူနဲ႔ေ၀းေ၀းမွာ မေနႏိုင္ပါဘူး။ ေတြးရင္းေတြးရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕မ်က္၀န္းတစ္၀ိုက္မွာ......... ပူေလာင္တဲ့စြတ္စိုမႈအခ်ိဳ႕ကိုခံစားလာရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ပတ္၀န္းက်င္မွာလူအခ်ိဳ႕႐ွိေနတာေၾကာင့္ ႐ွက္႐ြံ႕စိတ္တစ္၀က္နဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ကိုငံု႔ကိုင္းလိုက္မိ တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒူးေခါင္းေပၚကို တံေတာင္ဆစ္နဲ႔ေထာက္ထားလိုက္ၿပီး လက္ဖ၀ါး ေတြၾကားထဲမွ မ်က္ႏွာကို ၀ွက္ထားလိုက္မိေတာ့တယ္။ တကယ္ဆိုရင္သူနဲ႔ေ၀းသြားရမွာစိုးလို႔ ဖြင့္မေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့..........၊ မေျပာရဲခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေနာက္ဆံုးေသာရလာဒ္က ဒါမ်ိဳးအျဖစ္ေတြလည္း႐ွိႏိုင္ေသးတယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွမေတြးျဖစ္ခဲ့မိဘူး။ ေတြ႔ႀကံဳ၊ သိျမင္ခံစားရေတာ့မွပဲ........ တကယ့္ကိုခါးသီးဖြယ္ေကာင္းတယ္ဆိုတာ သိလာရေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ပါဦးမလဲ...။ အခုခ်ိန္မွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္လိုစကားမ်ိဳးေတြေျပာေနၾကၿပီလဲ....။ “ဟဲ့....ဒါက ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ”.... ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အေတြးအိမ္ထဲကိုခပ္မာမာေလးျဖတ္သန္းစီးေမ်ာလာတဲ့ သူ႔ရဲ႕အသံေလး ကိုၾကားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘယ္အခါမွ႐ိုးမသြားႏိုင္တဲ့ အသံေလးေလ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ငံု႔ထားတဲ့မ်က္ႏွာေပၚက လက္ဖ၀ါးေတြကိုအသာဖယ္ၿပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့ သည္းႀကိဳးေသးေသး ေလးေတြနဲ႔ ကတၱီပါခင္းအနက္ေရာင္ဖိနပ္ပါးပါးေလးေပၚက သူ႔ရဲ႕ေျခဖမိုးျဖဴျဖဴေလးကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။ သူ ၀တ္ထားတဲ့ ခဲေရာင္ထမီေပ်ာ့ေပ်ာ့ရဲ႕အနားစေလးေတြက ေျခမ်က္ေစ့ေပၚပံုက်ေနၿပီး ေလအေ၀ွ႔မွာ ညင္ညင္ သာသာ လႈပ္ခါေနခဲ့ၾကတယ္။ သူဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ေ႐ွ႕ေရာက္ေနခဲ့တာလဲမသိပါဘူး..........။ ဒါေပမယ့္လည္း............... အခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုေမာ့မၾကည့္ခ်င္ေသးဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္၀န္းထဲမွာ မ်က္ရည္စတခ်ိဳ႕ခိုကပ္က်န္ေနခဲ့ေသးတာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္သိေနလို႔ပါပဲ။ သူက ထပ္ေျပာတယ္....။ “ျပန္ေတာ့မယ္ေလ....၊ ဘယ္အခ်ိန္႐ွိေနၿပီလဲ”.... သူ႔စကားကို ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ရာကေနမထေသး၊ ေခါင္းကိုလည္း မေမာ့ေသးပဲနဲ႔ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ပါတယ္။ ျပန္ခ်င္ျပန္ၾကမယ္ေလ....ဆိုတဲ့သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အဲ့ဒီလိုပံုစံကို သူကအျမင္ကတ္လာခဲ့ တယ္နဲ႔တူတယ္....။ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း သေဟာက္သဟာ ေလသံမာနဲ႔ေျပာျပန္တယ္။ “ျပန္မယ္ဆိုရင္ အခုထ”.... သူ႔ရဲ႕အသံအဆံုးမွာ ခံုေပၚထိုင္ရာကေနမထျဖစ္ေသးေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရေတာ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ အမိန္႔နဲ႔ ဆႏၵေတြကို ဘယ္ေသာအခါကမွ ကၽြန္ေတာ္မလြန္ဆန္ႏိုင္ပါဘူး။ မလြန္ဆန္ခ်င္ဘူးဆိုရင္ ပိုၿပီးေတာ့ မွန္မယ္ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို သိပ္ခ်စ္ခဲ့တာကိုး။ ေမာ့ၾကည့္မိလိုက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ျမင္ကြင္းထဲမွာေတာ့ ဘာမိတ္ကပ္မွလိမ္းခ်ယ္မထားပဲ ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုသ ာ ေခ်ာကလက္ေရာင့္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးဆိုးထားတဲ့ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာ႐ွင္း႐ွင္းေလးကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အဲ့ဒီမ်က္ႏွာ ေလးက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အၾကည့္ေတြကိုလြဲဖယ္မသြားႏိုင္ေအာင္ အၿမဲတမ္းပဲ ၫႈိ႔ငင္တတ္ၾကလြန္းတယ္။ ကၽြန္ ေတာ္သိပ္ခ်စ္တဲ့အထဲမွာ တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္တဲ့ သူ႔ဆံပင္႐ွည္႐ွည္ေလးေတြကေတာ့ အဆက္မျပတ္ဆိုသ လို တိုက္ခတ္ေနတဲ့ေလေျပထဲမွာ ေ၀့ေ၀့၀ဲ၀ဲႏိုင္လို႔။ သူက သင္တန္းတက္တိုင္းလြယ္လာတတ္တဲ့ ကိုင္းတိုဘက္အိတ္ခပ္ႀကီးႀကီးကို ပခံုးမွာလြယ္ထားရင္း လက္ ႏွစ္ဖက္ကို ခပ္တင္းတင္းပိုက္ထားၿပီး ေအးစက္စက္မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ မတ္တပ္ရပ္အေနအထားကေန ကၽြန္ေတာ့္ကိုအေပၚစီးကေနမိုးၾကည့္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္၀န္းမွာ၊ မ်က္ေတာင္ေတြမွာ စိုစြတ္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ မ်က္ရည္အစအနေတြကို သူျမင္သြားတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္၀န္းေတြကို စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕အၾကည့္ေတြကို ႐ုတ္သိမ္းသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာေလးကို ခပ္ေမာ့ေမာ့နဲ႔ပင့္ခ်ီထားလိုက္ၿပီး တစ္ဖက္ကိုေစာင္းငဲ့သြားတယ္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုလည္း တြန္႔႐ံုခပ္ေထ့ေထ့ေလးၿပံဳးလိုက္ျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေလး႐ွက္သြားတယ္။ အခ်စ္အတြက္ မ်က္ရည္က်ၾကရတာ မထူးဆန္းလွေပမယ့္ အခု လိုမ်ိဳး သူလက္ပူးလက္ၾကပ္မိသြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အေနရခက္တယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ စကားမ႐ွိစကား႐ွာၿပီးသူ႔ ကိုေမးလိုက္မိတယ္။ “ကိုသက္ေရာ”.... သူက လက္ႏွစ္ဖက္ပိုက္ထားတဲ့အေနအထားကေနၿပီးေတာ့ပဲ...... ပခံုးအစံုကို အသာတြန္႔ျပတယ္။ မသိဘူး ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ေပါ့။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္လိုစကားမ်ိဳးေတြေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကသလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္မသိႏိုင္ခဲ့ ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိထဲမွာ သူ႔ကို အျခားတစ္ေယာက္နဲ႔ တြဲယွဥ္ၿပီးမျမင္ႏိုင္လို႔ဒီခံုေလးေပၚမွာပဲ သူျပန္လာ မယ့္အခ်ိန္အခုအခ်ိန္ထိ ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့မိတာပါ။ ဒါေပမယ့္ သိခ်င္စိတ္ကို မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ ကၽြန္ေတာ္ေမး မိလိုက္ပါတယ္။ “နင္.....သူ႔ကို အေျဖေပးလိုက္တာလား......ဟင္”...... ကၽြန္ေတာ့္အသံက တုန္လႈပ္ေနသလိုပဲ။ အဲ့ဒီအသံေၾကာင့္လားမသိဘူး။ သူ႔မ်က္ႏွာက ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း.... “နင္သိပ္သိခ်င္ေနသလား”..... ကၽြန္ေတာ္ ရင္ပူစြာနဲ႔၊ ဟန္ေတာင္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္မိေတာ့တယ္။ “အဲ့ဒီႏွာဘူးကို ေနာက္တစ္ခါဒီလိုစကားမ်ိဳးေတြလာထပ္ေျပာရင္ သင္တန္းမွဴးနဲ႔တိုင္ေျပာမယ္လို႔ အျပတ္ေျပာ ခဲ့လိုက္တာ၊ သိၿပီလား”.... ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ....... တစ္ခုခုကို..... လြတ္ေျမာက္ခြင့္ရလိုက္သလိုပဲ......။ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးသြားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာေလးဟာ ဆံပင္႐ွည္႐ွည္ဖ႐ိုဖရဲေလးေတြၾကားမွာ ငုပ္ခ်ည္ေပၚခ်ည္နဲ႔ လွပေနခဲ့ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို အေတြးထဲမွာေတာင္ ေနာက္တစ္ခါ မဆံုး႐ံႈးခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရင္ဘတ္ေပၚမွာသာ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို ထာ၀ရအပ္ထားႏိုင္ဖို႔အခြင့္ကိုပဲ လိုခ်င္ေနမိေတာ့တယ္။ “ဒါေပမယ့္ နင္သြားတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္”..... ေျပာျဖစ္လိုက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေလသံက စိတ္ေကာက္ေနသလိုမ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ သူကထံုးစံအတိုင္း ေလသံမာမာနဲ႔ “ၿပီးေတာ့ ေဟမာတို႔နဲ႔ မုန္႔တီ၀င္စားေနတာကိုးဟဲ့....၊ ၾကာမွာေပါ့။ ေနပါဦး နင့္မ်က္ႏွာကေရာစာေမးပြဲက်တဲ့ ႐ုပ္နဲ႔ ဘာျဖစ္ေနတာတုန္း”..... “ငါဘာျဖစ္ေနတာလဲ နင္တကယ္သိခ်င္လား”.... ကၽြန္ေတာ့္အသံက အဖ်ားမွာ တုန္ခတ္သြားတယ္။ သူက ေခါင္းတစ္ခ်က္ဆတ္ျပတယ္။ “နင့္ကို ခ်စ္ေနလို႔၊ ဆံုး႐ံႈးသြားရမွာ ေၾကာက္ေနလို႔ေပါ့”... အရဲစြန္႔ၿပီးေျပာလိုက္ရတာမို႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အသံေတြက ႀကိဳးမညီတဲ့ဂစ္တာကို လက္နဲ႔တို႔အမွတ္တမဲ့ထိသြား တဲ့အတိုင္းပါပဲ...။ တကယ့္ကိုမညီမညာႏိုင္လြန္းလွပါတယ္။ ရင္ဘတ္ေအာက္က ႏွလံုးသားတစ္စံုကလည္း ေဒါင္လိုက္လား၊ အလွ်ားလိုက္လားမွန္းခြဲျခားမသိႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ကိုပဲ ေသြးတိုးႏႈန္းေတြနဲ႔လွ်င္ျမန္စြာ လႈပ္ခါေနခဲ့ရ႐ွာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စကားအဆံုးမွာ သူ႔မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္မိလိုက္ပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ရယ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မ်က္ႏွာက ပိုၿပီးတင္းမာသြားတာကိုေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ အံႀကိတ္ထားေသးသလားလို႔ မေရ မရာေတြးလိုက္မိစဥ္မွာပဲ သူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚက ဘယ္ဖက္ပါးဟာ ပူခနဲျဖစ္သြား ရပါတယ္။ သူ႔လက္တစ္ဖက္ေျမာက္တက္လာတာကို ရိပ္ခနဲျမင္လိုက္ရတာမွန္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ မေ႐ွာင္မိ ခဲ့ဘူး။ မေ႐ွာင္ခ်င္ခဲ့တာဆိုရင္ ပိုၿပီးမွန္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာေၾကကြဲသြားတယ္။ သူ႔ကိုဖြင့္ေျပာခဲ့ရင္ ဒီလိုပဲတုန္႔ျပန္မယ္ဆိုတာကို သိထားေပမယ့္....... တကယ္တမ္းရင္ဆိုင္လာရတဲ့အခါမွာ ကမာၻေျမေပၚက ပန္းေတြအားလံုးဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စုစည္းၿပီးငိုေႂကြးၾကေတာ့တယ္။
ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္အရမ္းလည္း ႐ွက္သြားမိတယ္။ မလွမ္းမကမ္းမွာ႐ွိေနတဲ့ လူအခ်ိဳ႕က ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ဒီ ျဖစ္အပ်က္ကို ျမင္သြားၾကသလားဆိုတာ မေသခ်ာေပမယ့္ ေၾကကြဲစြာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႐ွက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္တစ္ခုလံုးလည္း ေျဗာင္းဆန္လာေအာင္ငို႐ိႈက္လာမိသလိုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း အသိခ်င္ဆံုး ေမးခြန္းတစ္ခုကိုေမးလိုက္မိပါတယ္။ “နင္ငါ့ကို သိပ္မုန္းတာပဲလား....စံပယ္”..... သူက ႏႈတ္ခမ္းေလးကို တြန္႔႐ံုပဲခပ္ေထ့ေထ့ၿပံဳးရင္း ေခါင္းခါျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခပ္တိုးတိုးေျပာတယ္....။ “ဟင့္အင္း.....ငါလည္း နင့္ကို သိပ္ခ်စ္တယ္”.... ႐ုတ္တရက္မို႔ ခဏေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေယာင္တိေယာင္ေတာင္ျဖစ္သြားရတယ္။ သူေျပာတဲ့စကားရဲ႕အဓိပၸါယ္ ကို ခ်က္ျခင္းနားမလည္လိုက္သလိုျဖစ္သြားရေပမယ့္ ရင္ထဲမွာ ၀မ္းသာျခင္းအရိပ္အေယာင္ေတြက တဖိတ္ဖိတ္နဲ႔ ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္လာခဲ့ၾကေတာ့တယ္။ သူက ဆက္ေျပာတယ္။ “နင့္ကို ငါလည္းခ်စ္ေနတာ ၾကာလွၿပီ၊ နင့္ကဗ်ာစာအုပ္ေလးမဖတ္ခင္ ဟိုးအရင္ကတည္းကပဲ။ ဒါေပမယ့္ နင္ ကဖြင့္မေျပာတဲ့အျပင္တစ္ျခားလူေတြနဲ႔ ခဏခဏေအာင္သြယ္လုပ္လုပ္ေပးေနေတာ့ ငါသိပ္ၿပီးေဒါသ ထြက္ခဲ့ရတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ မေနႏိုင္တဲ့တစ္ေန႔ နင္သာဖြင့္ေျပာလာခဲ့ရင္........... နင့္ကိုအျပစ္တစ္ခုခု ေပးၿပီးေတာ့မွ ခ်က္ျခင္းအေျဖျပန္ေပးဖို႔ ငါဆံုးျဖတ္ထားတာ....... ၾကာလွၿပီ..............။
ကဲ....အခုေတာ့ ဘယ္လိုလဲ....ကိုထူး”... ႐ွက္ရိပ္သန္းေနတဲ့ မ်က္၀န္းေလးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုမၾကည့္ရဲပဲ မ်က္ႏွာေလးကိုတစ္ဖက္ငဲ့ၿပီး ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေလသံေလးနဲ႔ေျပာေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕ပံုစံေလးကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ရင္ထဲမွာ ယံုၾကည္ျခင္းေတြဟာ တစ္စ,ထက္တစ္စ ခိုင္မာလာရေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္တဲ့ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကို ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ရင္ခြင္ထက္မွာ နားခိုေစခ်င္တဲ့ဆႏၵေတြ၊ အခ်ိန္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ထာ၀ရပိုင္ဆိုင္သြားရေတာ့ မယ္ေလ။ အဲ့ဒါနဲ႔ ႐ွက္ရိပ္သန္းေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကိုတစ္စိမ့္စိမ့္ေငးၾကည့္ရင္း...မြတ္သိပ္တမ္းမက္စြာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာမိလိုက္တယ္....။ “ငါ....နင့္ကို သိပ္ခ်စ္တာပဲဟာ”..... ကၽြန္ေတာ့္အသံအဆံုးမွာ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာေလးက ကၽြန္ေတာ့္ဖက္လွည့္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႐ွက္ၿပံဳးေလးၿပံဳးၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုျပန္ေျပာတယ္...။
“နင္ငါ့ကို သိပ္ခ်စ္တာ ငါသိပါတယ္ကိုထူးရယ္။ ငါလည္း နင့္နဲ႔ ထပ္တူပါပဲ”.... အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ပတ္၀န္းက်င္ဟာဘာေတြျဖစ္ပ်က္ေနခဲ့မွန္းမသိေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အၾကည့္ေတြဟာ ဆံုမွတ္တစ္ခုမွာ ဆံုဆည္းၾကၿပီး ၿငိမ္သက္စြာနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေနခဲ့မိၾကတယ္။ ေရျပင္ကိုျဖတ္ သန္း ၿပီးတိုက္ခတ္ေနခဲ့တဲ့ ေလတိုးသံကိုေတာင္မွ နားထဲမၾကားမိေတာ့သလိုပါပဲ။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာသြားေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ဘယ္ဖက္ပါးကို သူ႔လက္ဖ၀ါးေလးနဲ႔ ညင္သာစြာဖြဖြေလး ကိုင္ၿပီး ၾကင္နာစြာနဲ႔ေမးတယ္။ ဂ႐ုဏာသံေလးနဲ႔ပါ။ “ခုနက ငါ႐ိုက္လိုက္တာ ေတာ္ေတာ္နာသြားလားဟင္”.... ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းကိုခပ္သြက္သြက္ေလးယမ္းျပလိုက္ပါတယ္။ မ်က္၀န္းရဲ႕အၾကည့္ေတြကိုလည္း သူ႔မ်က္၀န္း ကေနၿပီးလႊဲဖယ္ဖို႔သတိမရမိေသးပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ရင္ထဲမွာခံစားေနရတဲ့ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ႕ မႈက ဘာနဲ႔မွေတာင္ႏႈိင္းရက္စရာမ႐ွိဘူးလို႔လဲ ထင္ေနမိပါေသးတယ္။ အဲ့ဒီေနာက္မွာ သူက ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားမွာအသာအယာ၀င္ထိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ..ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္း ေပၚမွာ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကိုအပ္ၿပီး ခပ္သဲ့သဲ့ေလးၿငိမ္သက္ေနလိုက္တာ အၾကာႀကီးပါပဲ။ ေလေျပေတြကေတာ့ ခပ္တိုးတိုးတိုက္လို႔....။ ။
~~~~~@@@~~~~~@@@~~~~~@@@~~~~~
**ဏီလင္းညိဳ**
ငါဟာ..... မင္းနဲ႔ခ်စ္ခြင့္ရဖို႔အတြက္..
. ဟိုး......အရင္ခ်ိန္ေတြတည္းက...
အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါ အိပ္မက္မက္ခဲတဲ့့သူပါကြယ္......။ ။
~~~~~@@@~~~~~
တကယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုဘာေၾကာင့္မ်ား တစ္႐ိႈက္မက္မက္နဲ႔ ခ်စ္ေနမိခဲ့သလဲမသိပါဘူး။ အဲ့ဒီလို ေတြးၾကည့္မိတိုင္းလည္း ျမဴခိုးေတြကို လက္နဲ႔လိုက္ဖမ္းေနရသလိုပါပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ ေရေရရာရာမ႐ွိခဲ့ဘူး။ တစ္ခါတစ္ခါ မ်က္လႊာေလးကို ပင့္ပင့္ၾကည့္ၿပီး ခပ္ေထ့ေထ့ၿပံဳးတတ္တဲ့ သူ႔ရဲ႕အၿပံဳးေလးေတြေၾကာင့္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေလေျပကေလးေတြေ၀ွ႔ယမ္းၿပီး တိုက္ခတ္လိုက္တဲ့အခါတိုင္းမွာလြင့္ေမ်ာေနတတ္တဲ့ သူ႔ရဲ႕ဆံ ပင္႐ွည္႐ွည္ေလးေတြေၾကာင့္ပဲလား။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေရရာေသခ်ာစြာမသိႏိုင္ခဲ့ရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို သိပ္ခ်စ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုခ်စ္တဲ့အခ်စ္က “မဧ၀”ေပၚမွာထား႐ွိခဲ့တဲ့ “ကိုအာဒံ”ရဲ႕အခ်စ္ထက္ပိုခ်င္ပိုႏိုင္မယ္။ ေႏြဦးမွာ ပြင့္ဖူးတတ္ၾကတဲ့ပန္းဦးေလးေတြထက္လည္း ပိုၿပီးလွပႏိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သစ္႐ြက္ကေလးေတြ မိုးကာလမွာ စိမ္းျမလတ္ဆတ္ၾကတာထက္လည္း ပိုၿပီးလန္းဆန္းႏိုင္သလို၊ ေဆာင္းမွာေ၀တတ္တဲ့ ႏွင္းျမဴေလးေတြထက္ လည္းပိုၿပီးေအးျမျဖဴစင္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုအခ်စ္မ်ိဳးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားမွာ ပန္းေတြေ၀ေနေအာင္ပြင့္ေနခဲ့ေပမယ့္ တစ္ပြင့္......၊ တစ္ခိုင္ ေလာက္ေတာင္မွ သူ႔ကိုေပးမိဖို႔မႀကိဳးစားျဖစ္ခဲ့ရေသးဘူး။ သူနဲ႔အေ၀းဆံုးေနရာမွာ တိတ္တိတ္ေလး ေၾကကြဲ ေနရဖို႔အတြက္ ေသမေလာက္ေၾကာက္လန္႔ေနတတ္ခဲ့ေပမယ့္သူနဲ႔ေတြ႔ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ကဆြ႔ံအေနတတ္ ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ထဲက ခ်စ္ျခင္းရဲ႕သံစဥ္ေတြကို သြန္ခ်ဖို႔အတြက္ လက္တြန္႔ေနတတ္ခဲ့တယ္။ မဖြင့္ဟခ်င္တာမဟုတ္ဘူး၊ မ၀ံ့မရဲနဲ႔ ေျပာမထြက္ခဲ့တာ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါမို႔ပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ့(ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေနမိခဲ့တဲ့)သူ႔ရဲ႕အေၾကာင္းကို အမွတ္မထင္သိ ခြင့္ရလိုက္လို႔ပါပဲ။ ေျပာျပရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီလိုပါ။ တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကို သူေရာက္လာတယ္။ သူေရာက္လာခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာစာအုပ္ တစ္အုပ္ထဲမွာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို တကုပ္ကုပ္နဲ႔ေရးေနမိခ်ိန္။ ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီကဗ်ာစာအုပ္ေလးထဲမွာ ေရးထား မိခဲ့တဲ့ခံစားခ်က္ေပါင္းစံုရဲ႕ျမစ္ဖ်ားခံရာရပ္၀န္းက သူတစ္ေယာက္တည္းသာပါပဲ။ အဓိပၸါယ္အားလံုးကလည္း သူ႔ကိုကၽြန္ေတာ္ တစ္ဖက္သတ္ခ်စ္ေနမိခဲ့တယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြေပါ့။ အဲ့ဒီကဗ်ာစာအုပ္ေလးကိုသာ သူဖတ္မိ ခဲ့မယ္ဆိုရင္ သူ႔အေပၚမွာထားမိခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕တစ္ဖက္သတ္ခ်စ္ျခင္းေတြကို သူရိပ္မိသြားမွာမလြဲပါဘူး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႔ သူ႔ကိုေတြ႔လိုက္ေတာ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးကိုဖြက္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး။ အၿမဲလိုလို ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာႏိုင္စားတတ္တဲ့သူ႔အက်င့္အတိုင္း “နင္ကဘာျဖစ္ေန တာလဲဟဲ့”လို႔ မည္တြန္ေတာက္တီးၿပီး ယူသြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာထားခပ္မာမာနဲ႔ေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုေျပာသြားေသးတယ္။ “နင္ငါမသိပဲ ဘာေတြမဟုတ္တာလုပ္ေနသလဲဆိုတာကို စံုစမ္းလို႔ရရင္ နင္ေသ မယ္”လို႔ပါ ပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ရယ္ေပါ့။ အဲ့ဒီလိုနဲ႔ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးကို သူယူသြားခဲ့ၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ခပ္လန္႔လန္႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္သြား ျပန္ေတာင္းမိခဲ့တယ္။ သူ႔အိမ္မွာပါပဲ။ “စံပယ္....ငါ့ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေရာ”...လို႔.....။ စကားမစပ္ေျပာျပရရင္ သူ႔နာမည္ေလးက ‘စံပယ္လြင္လြင္’လို႔ေခၚတယ္။ တကယ္တမ္းလည္း စံပယ္ပြင့္ ေလးတစ္ပြင့္လို သူဟာႏူးညံ့ညင္သာသူေလးတစ္ေယာက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာဆိုရင္ေတာ့ စိတ္ကလက္တစ္ဆစ္ လို႔ေျပာရင္ေတာင္ရမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ့္စကားကို သူကဆိုဖာခံုေပၚမွာ အခန္႔သားထိုင္ေနရင္းကေနၿပီး နံရံမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ သူလြယ္ေနက် အိတ္ကိုညႊန္ျပရင္း “အဲ့ဒီအိတ္ထဲမွာ”လို႔ ခပ္ေအးေအးေျပာတယ္။ သူ႔ပံုစံကို ၾကည့္ရတာ အခုမွသင္တန္းက ေနျပန္လာတဲ့ပံုစံမ်ိဳးပါ။ သူ႔လြယ္အိတ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ကဗ်ာစာအုပ္ေလးကို အေလာတႀကီးနဲ႔႐ွာမိလိုက္တယ္။ ေတြ႔ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာစာအုပ္ေလးအျပင္ ေနာက္ထပ္ စာတစ္ေစာင္ပါေတြ႔လိုက္ရေသးတယ္။ စာေလး ကိုထုတ္ယူလိုက္ၿပီး၊ သူ႔ကိုေထာင္ျပလိုက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္မိတယ္။
“ဒါ....ဘာလဲစံပယ္”..... ဆိုဖာေပၚမွာ မွီႏြဲ႔စြာေခြၿပီး မ်က္လံုးေတြကိုအသာမွိတ္ထားတဲ့သူက ကၽြန္ေတာ့္အသံေၾကာင့္ မ်က္ခြံေတြကို အသာပင့္ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔မ်က္လံုးေတြက အစိမ္းေရာင္လက္ခနဲသန္းသြားတယ္။ ေနာက္...ကၽြန္ ေတာ့္အနားကို အလွ်င္အျမန္ေလွ်ာက္လာၿပီး လက္ထဲကစာကိုဖ်တ္ခနဲဆြဲယူလိုက္တယ္။ ေနာက္ မ်က္ ေမွာင္ကိုအတြန္႔ခ်ိဳးၿပီး ခပ္သြက္သြက္ဖတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ မ်က္ႏွာကိုေမာ့၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုခပ္မာမာၾကည့္ရင္း ခပ္ေငါ့ေငါ့ေလသံနဲ႔ေျပာတယ္။ “ဘာစာျဖစ္ရမွာလဲ....။ ဒါ ရည္းစားစာေလ”..... ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ပူခနဲတစ္ခ်က္ျဖစ္သြားတယ္....။ သူကဆက္ေျပာတယ္...။ “ထင္သားပဲ။ ဒီပံုစံပဲလာမယ္ဆိုတာ။ ေယာက်္ားေတြမ်ား နည္းနည္းေလးမွအေရာ၀င္ဖို႔မေကာင္းဘူး။ အခု ငါတက္ေနတဲ့ စာရင္းကိုင္သင္တန္းကတစ္ေယာက္ေလ။ ဒင္းကို စာအုပ္တစ္ခါေလာက္ငွားမိ၊ ႏွစ္ခါ ေလာက္ ၿပံဳးၿပီးစကားေျပာမိတာနဲ႔ ငါ့ကိုအခုေတာ့ ရည္းစားစာေပးတာခံရၿပီ။ ဘယ္အခ်ိန္မ်ား လာထည့္သြားတယ္ မသိဘူး။ ဟင္း”..... သူအခုတက္ေနတဲ့ စာရင္းကိုင္သင္တန္းဆိုတာကို စိတ္မ၀င္စားလို႔ကၽြန္ေတာ္လိုက္မတက္မိတဲ့အတြက္ အဲ့ဒီတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ့္အားနည္းခ်က္နဲ႔ကိုယ္ဆိုေတာ့ ဘာမွမေထာက္ခံရဲ၊ အႀကံမေပးရဲပဲ အသာေလးၿငိမ္ၿပီးနားေထာင္ေနလိုက္မိတယ္။ သူက ခပ္ေထ့ေထ့ေလး ၿပံဳးၿပီး ဆက္ေျပာတယ္....။ “အင္း....ငါ့ကေတာ့ ေယာက်္ားေတြဆိုတာ အခြင့္အေရးသမားေတြလို႔ပဲျမင္တယ္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ နဲ႔ခင္မင္ခြင့္ရရင္ စာေပးၾကမယ္။ ခ်စ္သူျဖစ္သြားရင္ ဟိုခ်ိန္းဒီခ်ိန္းလုပ္မယ္။ ေနာက္ ပါးေလးႏွဖူးေလးနမ္း ခ်င္ရတာနဲ႔။ ၿပီးရင္ေတာ့ တစ္ဆင့္တက္ခ်င္လာၾကပါၿပီ။ အဲ့...မိန္းကေလးဖက္ကေန လိုက္ေလ်ာမိၿပီဆို သြားေရာပဲ။ တစ္ေလွ်ာက္လံုးႏိုင္စားၾကေတာ့တာ။ ေအာင္မယ္....အခ်ိဳ႕ဆို ရည္းစားဘ၀မွာတင္ ဆံပင္ျဖဴ ႏႈတ္ခိုင္းရတာနဲ႔ ၀က္ၿခံညွစ္ခိုင္းရတာနဲ႔ဟဲ့....သိလားကိုထူးရဲ႕”.... သူ႔ရဲ႕စကားေတြက သြယ္၀ိုက္တဲ့နည္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေစာင္းေျပာေနသလိုပဲ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ နားေထာင္ေန ရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ ေျခာက္ေျခာက္ျခားျခားအခုန္ျမန္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကို ကိုယ္တိုင္ျပန္မျမင္ႏိုင္ေပမယ့္ စိတ္မွန္းနဲ႔ျပန္ၾကည့္မိေတာ့ အိုးတိုးအမ္းတန္းနဲ႔ ေဇာေခၽြးအထပ္ ထပ္ျပန္ေနတာကိုေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ေျပာမိေျပာရာ စကားတစ္ခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္မိပါ တယ္။ “နင္ကလည္းဟာ..မိန္းကေလးဘက္က ခ်စ္လို႔လုပ္ေပးတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့။ တစ္ဖက္သတ္ႀကီး နဲ႔”... ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေခ်ပစကားေတာင္မဆံုးလိုက္ရပါဘူး....။ သူ႔လက္က ကၽြန္ေတာ့္ဗိုက္ေခါက္ကို လိမ္ဆြဲၿပီး.... “ေအာင္မာ...၊ နင္ကမ်ား လာေသးတယ္။ နင္ဘာသိလို႔လဲဟင္။ ဒီမွာ ကိုထူး၊ နင္လည္း ၾကပ္ၾကပ္သတိထား ေနစမ္းပါ။ နင့္ကိုယ္နင္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဆိုၿပီးေတာ့ ႐ုတ္႐ုတ္႐ုတ္႐ုတ္လုပ္မယ္မႀကံနဲ႔။ ငါ့လက္ခ်က္ မိသြားမယ္။ နင္က ငါ့မ်က္စိထဲမွာ ကေလးပဲ႐ွိေသးတာ”... သူ႔စကားေတြကို အသာၿငိမ္ကာနားေထာင္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ေအာင့္သက္သက္ျဖစ္သြားရတယ္။ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က သက္တူ႐ြယ္တူခ်င္းကိုမ်ား၊ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ကေလးလို႔မွတ္တယ္တဲ့ေလ။ ဒီေကာင္ကျဖင့္ သူ႔ကို က်ိတ္ခ်စ္ေနတာၾကာလွခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီလိုမ်ိဳးေယာက်္ားေလးေတြအေပၚမွာ ထားတတ္တဲ့သူ႔ရဲ႕ သေဘာထားေတြ၊ အေျပာမ်ိဳးေတြ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုႏိုင္စားတဲ့ အလိမ္အေခါက္ေတြနဲ႔ အဲ့ဒါေတြထက္ဆိုးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာ သူမုန္းတီးစိမ္းကားသြားမွာေတြကိုေၾကာက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္ဟမေျပာရဲခဲ့တာ၊ မ်ိဳသိပ္ခဲ့ မိတာေတြဟာ ေတြးၾကည့္ရင္ မလြန္ေလာက္ခဲ့ပါဘူး။
~~~~~@@@~~~~~
တကယ္ပါ....။ ျပန္မလိုခ်င္တဲ့ ငါ့ရဲ႕ေန႔စြဲအခ်ိဳ႕ထဲမွာ မင္းေပးအပ္ခဲ့တဲ့ ႐ွ,တတေန႔စြဲအခ်ိဳ႕ကို စာရင္းသြင္းလိုက္ရမွာ တြန္႔ဆုတ္ေနတတ္တဲ့အထိ ငါဟာ မင္းကိုခ်စ္ခဲ့မိသူပါ။ ။
~~~~~@@@~~~~~
သင္တန္းနဲ႔မလွမ္းမကမ္းမွာရပ္ထားတဲ့ ကားေဘာနက္ဖံုးကိုတစ္ေစာင္းမွီၿပီးရပ္ၿပီး လက္ကနာရီကို ငံု႔ ၾကည့္ေနတဲ့သူ႔ကို အေ၀းကလွမ္းျမင္႐ံုနဲ႔ပဲ လွမ္းေနဆဲျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေျခလွမ္းေတြကို အ႐ွိန္ပိုျမႇင့္ လိုက္မိတယ္။ သူ႔ဆံပင္႐ွည္႐ွည္ေတြကို ေက်ာဖက္ကေနသိမ္းယူၿပီး အေ႐ွ႕ဖက္ကိုခ်ထားတာလွမ္းျမင္႐ံုနဲ႔ပဲ သူစိတ္တိုေနၿပီဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ရိပ္မိလိုက္ပါၿပီ။ သူနဲ႔ မနီးမေ၀းေနရာအေရာက္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္လာမယ့္လမ္းဖက္ကိုလွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္တဲ့သူ႔မ်က္၀န္း ေတြနဲ႔တန္းခနဲသြားဆံုတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ေအးခ,နဲျဖစ္သြားတယ္။ သူအဲ့ဒီလိုၾကည့္လိုက္တိုင္း ကၽြန္ ေတာ္ခ်စ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာထဲမွာလည္း စိမ့္ခ,နဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ သူ႔ေ႐ွ႕မွာအျပစ္႐ွိသူတစ္ေယာက္လို ေျခစံုရပ္လိုက္မိေတာ့ သူကေပေစာင္းေစာင္းနဲ႔မ်က္လႊာကိုပင့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည့္တယ္...။ ၿပီးေတာ့.... “သင္တန္းၿပီးတာ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္တိတိ႐ွိေနၿပီ....၊ နင္ဘယ္သြားၿပီး အေလလိုက္ေနတာလဲ ေျပာစမ္း”.... “ငါ ကိုသက္နဲ႔ ကန္ေဘာင္ဖက္ ခဏလိုက္သြားလို႔ပါဟာ....။ သူက ကိစၥေလးတစ္ခု တိုင္ပင္ခ်င္တယ္ ဆိုလို႔”.. “ေအာင္မာ...နင္ကမ်ား ဒီႏွာဘူးနဲ႔လိုက္သြားၿပီး အတိုင္ပင္ခံအမတ္မင္းလုပ္ေနခဲ့တယ္ေပါ့ေလ။ ငါကေတာ့ ဒီမွာတစ္ေယာက္တည္းေစာင့္လို႔၊ ကဲ ဆိုစမ္းပါဦး။ ဒီေလာက္ေတာင္ၾကာရေအာင္ ဘာေတြမ်ားအေရးတ ႀကီးေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသလဲဆိုတာ”... ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ကစေျပာရမလဲ မသိဘူးျဖစ္သြားတယ္....။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ လြယ္ထားတဲ့ေက်ာပိုးအိတ္ရဲ႕ႀကိဳး ကိုပဲ အဓိပၸါယ္မ႐ွိ လံုးေျခေနလိုက္မိတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ သူကအားမလုိအားမရျဖစ္လာတဲ့ဟန္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ဆတ္သူပီပီ ကၽြန္ေတာ့္အက်ႌေကာ္လံစကို မမွီမကမ္းနဲ႔သူ႔ဖက္ငိုက္ပါလာေအာင္ လွမ္းဆြဲၿပီး သေဟာက္သဟာေလသံမာနဲ႔ ထပ္ေမးတယ္....။ ကၽြန္ေတာ္က ငံု႔ကိုင္းကိုင္းျဖစ္သြားၿပီး သူကေျခဖ်ားေလးေထာက္လို႔ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အေနအထားကလည္း နည္းနည္းနီးကပ္သြားရေတာ့တယ္။ “ေျပာေလ...၊ ငါစိတ္တိုေနတာကို နင္သိတယ္ေနာ္။ နင္မေျပာရင္ ငါ့အဆိုးမဆိုနဲ႔”..... “သူက”... ကၽြန္ေတာ္စကားကို ေ႐ွ႕ဆက္မရဲဘူး။ သူ႔ေဒါသကို ကၽြန္ေတာ္သိေနလို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူကမေနဘူး။ ကၽြန္ ေတာ့္ဆီကစကားသံထပ္ထြက္မလာေတာ့ ဂုတ္ပိုးေနရာမွာ တင္းခနဲျဖစ္သြားတဲ့အထိထပ္ေဆာင့္ဆြဲလိုက္ၿပီး “သူက ဘာျဖစ္သလဲ ေျပာေလ”... “သူက....နင့္ကို.....ခ်စ္”..... ကၽြန္ေတာ့္စကားေတာင္ မဆံုးလိုက္ရပါဘူး၊ ‘ဘာ’ဆိုတဲ့ သူ႔ရဲ႕အသံကကၽြန္ေတာ့္နားထဲမွာ ဟိန္းခနဲထြက္ လာတယ္။
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ကို ေကာ္လံဆြဲထားတဲ့လက္နဲ႔ပဲ ဆတ္ခနဲ ေဆာင့္တြန္းပစ္လိုက္ တယ္။ ထင္မွတ္မထားတဲ့အျပင္ ႐ုတ္တရက္မို႔ ကၽြန္ေတာ္ဟန္ခ်က္ပ်က္ၿပီး ေနာက္ကို လန္ထြက္သြားရတယ္။ အဲ့ဒါကို သူကေအးစက္စက္နဲ႔ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ခပ္ေထ့ေထ့ေလးၿပံဳးၿပီး‘ပြဲစားလုပ္လာ ျပန္ၿပီေပါ့ ဟုတ္လား’လို႔ အံႀကိတ္သံနဲ႔ ခပ္သဲ့သဲ့ေျပာတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အျဖစ္အပ်က္ကို အနားမွာ႐ွိတဲ့ လူတခ်ိဳ႕ကမသိမသာၾကည့္ေနၾကတာေၾကာင့္ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ေလး႐ွက္သြားတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ကားေပၚကိုေမာင္းသူေနရာ ဘက္ကေနအျမန္တက္လိုက္တယ္။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားမွာ ၀င္ထိုင္လို႔လည္းၿပီးေရာ အဲ့ဒီပတ္၀န္းက်င္ ကေန ကားကိုအျမန္ဆံုးေမာင္းထြက္လာခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္...။ ခုနကပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ေ၀းတဲ့ေနရာျဖစ္တဲ့ အင္းလ်ားလမ္းမေပၚကိုလည္းေရာက္ေရာ လမ္းေဘးတစ္ေနရာမွာ ကားကိုကၽြန္ေတာ္ထိုးရပ္မိလိုက္ပါတယ္။ ဘယ္လိုမွ ဆက္ေမာင္းလို႔မရေတာ့လို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ႐ွက္႐ြံ႕ျခင္းတစ္၀က္၊ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲျခင္းတစ္၀က္နဲ႔မို႔ ကားစတီယာရင္ေပၚမွာလက္တင္ၿပီး မ်က္ႏွာကိုအပ္ ထားလိုက္မိေတာ့တယ္။ သူကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာ အဲ့ဒီလိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ အၿမဲပဲအႏိုင္ယူတတ္လြန္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီကိစၥမွာသူမမွားဘူး။ ေျပာၾကစတမ္းဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ ပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အခုတက္ေနတဲ့ အိုင္တီသင္တန္းမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေက်ာင္းမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ သိပ္ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြလို႔ပဲ အမ်ားၾကသိထားၾကတာမို႔လို႔ပါ။ အဲ့ဒီ ေတာ့သူ႔ကိုႀကိဳက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြက အေနတည္တဲ့သူ႔ကို တိုက္႐ိုက္ဖြင့္မေျပာရဲၾကတိုင္း ကၽြန္ ေတာ္ကေနတစ္ဆင့္ စာေပးခိုင္း၊ ေျပာခိုင္းၾကတာ ေလး၊ ငါးခါေလာက္ေတာ့႐ွိပါၿပီ။
သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္မဖြင့္ဟရဲခဲ့တာေတြထဲမွာ သူမုန္းသြား မွာထက္၊ အခုလို သူနဲ႔ပတ္သတ္ေနခြင့္ေလးေတြ ေလာင္ကၽြမ္းပ်က္စီးသြားမွာကိုစိုးမိတာ ထိပ္ဆံုးကေနရာ ယူထားပါတယ္။ ခ်စ္ခြင့္မရရင္လည္းေနပါေစ၊ သူ႔ေဘးနားမွာ အခုလိုသူငယ္ခ်င္းအျဖစ္နဲ႔သာ အၿမဲေနခြင့္ ရမယ္ဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ေနေပ်ာ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ထဲက သူ႔အတြက္အံု႔ပုန္း ခ်စ္ျခင္းေတြကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားလိမ့္မယ္မထင္ပါဘူး။ “ဟဲ့....၊ ဒါက ဘာျဖစ္ေနတာတုန္း”... အနည္းငယ္ေပ်ာ့ေျပာင္းတဲ့ေလသံနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းနားကအက်ႌစကိုလွမ္းဆြဲၿပီး ေမးလိုက္တဲ့သူ႔ အသံေၾကာင့္ ေဘးနားမွာ သူတစ္ေယာက္လံုးထိုင္ေနခဲ့တယ္ဆိုတာ သတိရလိုက္မိပါတယ္။ ၾကည့္စမ္း၊ သူ႔ တစ္ေယာက္လံုးကိုေဘးနားမွာထားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေတြးခ်င္ရာေတြကို ေလွ်ာက္ေတြးေနခဲ့မိေတာ့တာ။ “ခုနက ကိစၥမွာ နင့္ကိုအ႐ွက္ခြဲလိုက္သလိုျဖစ္သြားရင္ ငါေတာင္းပန္တယ္ေနာ္”... ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလသံနဲ႔ ထပ္ေျပာလိုက္တဲ့ သူ႔ရဲ႕စကားသံေလးကိုအၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္မေနႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔အေပၚမွာ ခ်စ္သေလာက္၊ သူလည္းကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာ သံေယာဇဥ္ႀကီးတာကို ကၽြန္ေတာ္သိ ပါတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေစာေစာကကၽြန္ေတာ္ေနေနတဲ့အေနအထားအတိုင္းကေန စတီယာရင္ေပၚမွာအပ္ ထားတဲ့မ်က္ႏွာကို သူ႔ဘက္ေစာင္းလွည့္လိုက္ၿပီး တစ္ခ်က္ေငးၾကည့္မိလိုက္တယ္။ ဆံပင္႐ွည္႐ွည္ေလးေတြ ၾကားကသူ႔မ်က္ႏွာေလးေပၚမွာ ေနာင္တအရိပ္အေငြ႔ေတြယွက္ဖ်ာေနတာကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ မပြင့္တပြင့္ ေလသံနဲ႔ “ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဟာ” လို႔ျပန္ေျပာမိလိုက္တယ္။ အဲ့ဒါကို သူူကေခါင္းကိုအသာယမ္းခါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအးစက္စက္ေလသံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမးတယ္။ “နင္ငါ့ကို အဲ့ဒီေကာင္နဲ႔ တကယ္ခ်စ္သြားေစခ်င္တာလား...ကိုထူး”.... ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းကိုခပ္သြက္သြက္ရမ္းျပလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အဆိုး႐ြားဆံုးေသာေမးခြန္းမို႔ပါပဲ။ အသံကိုၾကားရတာနဲ႔တင္ ရင္ထဲမွာခါးသီးမိတယ္။ အကူအညီေတာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အားနာတတ္တဲ့ အက်င့္ဆိုးေၾကာင့္ သူ႔ကိုေျပာေပး႐ံုကလြဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့သူ႔ကို ဘယ္လိုလူမ်ိဳးနဲ႔မွ ခ်စ္သူေတြျဖစ္မ သြားေစခ်င္ပါဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္သာ သူ႔ရဲ႕ခ်စ္သူအျဖစ္နဲ႔ ေႏြဦးမွာေႂကြလူးမယ့္႐ြက္ေႂကြ ေတြကို အတူတူေရတြက္ၾကည့္ခြင့္ရခ်င္မိတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းခါျပတာကို အေရးမစိုက္သလိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ လက္ကာျပၿပီး သူကဆက္ေျပာတယ္...။ “ဟုတ္ပါတယ္...၊ နင္ငါ့ကို လူတကာနဲ႔လိုက္ၿပီးေအာင္သြယ္လုပ္ေပးေနတာအေၾကာင္းတစ္ခုခု႐ွိရမယ္လို႔ ငါ စဥ္းစားမိေနတာၾကာၿပီ။ ဒါေပမယ့္အခုေတာ့ ငါနည္းနည္းရိပ္မိသလို႐ွိလာၿပီ။ နင္နဲ႔ငါက...... အၿမဲတတြဲတြဲဆို ေတာ့ နင္ခ်စ္တဲ့မိန္းကေလးေတြနဲ႔ ....ဆံုဖို႔အခြင့္အလမ္းနည္းေနလို႔ နင့္ေဘးနားကေနငါထြက္သြားရေအာင္ ေတြ႕ကရာလူနဲ႔ လိုက္ေအာင္သြယ္ေပးေနတာမဟုတ္လား”.... သူ႔စကားသံေတြက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကိုအ႐ွိန္ျပင္းျပင္းထိုးႏွက္လိုက္သလိုပါပဲ။ လြဲလိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္သိပ္ ခ်စ္ရတဲ့သူ႔ကို ေဘးနားကေနထြက္သြားေအာင္လုပ္ဖို႔မေျပာနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္သာ သူ႔ေဘးနားကေနလြင့္ထြက္ သြားရမွာစိုးလို႔ အခ်စ္ေတြကို ဒီရင္ဘတ္တစ္ခုလံုးျပည့္လွ်ံေနတာေတာင္မွ မ်ိဳသိပ္စြာသို၀ွက္ထားခဲ့ရတဲ့ ဒီလူ ကိုမ်ား။ ခုခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို တစ္ခုခုေျပာလိုက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဘာကိုေျပာရမွန္းမသိျဖစ္ေနတယ္။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အိပ္မက္ဆိုးတစ္ခုကိုမက္ေနရသလိုပဲေလ။ အဲ့ဒီလိုျဖစ္ေနတာကို သူကၾကည့္ၿပီးဆက္ ေျပာတယ္။ “ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား...ကိုထူး။ ေအး...ဒါဆိုငါကလည္း အလိုက္သိရေတာ့မွာေပါ့။ အဲ့ဒီ ကိုသက္ကိုေျပာ လိုက္၊ နက္ျဖန္သင္တန္းဆင္းခ်ိန္က်ရင္ ကန္ေဘာင္မွာငါ့ကိုေစာင့္ေနလို႔။ ငါနဲ႔ေတြ႔မွ ေျပာခ်င္တာေတြကို ေျပာေတာ့...၊ ၾကားလူကေန တစ္ဆင့္ခံေျပာမေနနဲ႔ေတာ့လို႔။ ၿပီးေတာ့ ငါလည္း...ဆက္ဆက္ေရာက္ေအာင္ လာခဲ့မယ္လို႔”..... သူ႔ရဲ႕စကားသံေတြက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕နားထဲမွာၾကယ္ေတြေႂကြက်သြားတဲ့အတိုင္းပဲ။ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ႏိုင္ လြန္းလွစြာနဲ႔ ျမည္ဟည္းေလာင္ကၽြမ္းသြားခဲ့ရတယ္။ ဒီစကားဟာ အ႐ြဲ႕တိုက္ျခင္းေတြစြက္ဖက္ေနခဲ့ေလ မလားလို႔ ေယာင္ေယာင္ကမ္းကမ္းနဲ႔ သ႐ုပ္ခြဲၾကည့္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာေတာ့ ထိခိုက္ခံစား သြားရတာ ရစရာေတာင္မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ပဲေလ၊ ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ကိုယ္ ကိုး။ အဲ့ဒီလိုဆိုေတာ့ ေခါင္းငံု႔ၿငိမ္သက္ေနလိုက္႐ံုကလြဲၿပီး ကၽြန္ေတာ္ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ဦးမွာလဲ။
~~~~~@@@~~~~~
တကယ္ပါကြယ္.... ပစ္မွတ္နဲ႔လြဲေခ်ာ္ခဲ့ရတဲ့ ျမႇားတစ္စင္းရဲ႕ခံစားခ်က္ကို.. အခုခ်ိန္မွာေတာ့..... ငါဟာ....ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္ခဲ့ရၿပီ.....။
~~~~~@@@~~~~~
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ပတ္၀န္းက်င္မွ႐ွိေနတဲ့ကမာၻ႔ေလထုရဲ႕ဖိအားေတြ မ်ားသြားသလား......၊ နည္းေနခဲ့သလား ဆိုတာကို ေသခ်ာမသိေပမယ့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ မြန္းက်ပ္မႈတစ္ခုကိုခံစားေနခဲ့ရတာ အမွန္ပါပဲ။ စိတ္အာ႐ံု ထဲမွာအံုက်င္း၊ ဖြဲ႔သိုင္းေနခဲ့တဲ့ ၀ိုးတ၀ါးအေတြးေတြရဲ႕ပူေလာင္မႈက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကိုကူးစက္ေလာင္ကၽြမ္း ေနေစခဲ့ျပန္တယ္။ တျမည့္ျမည့္နဲ႔ေပါ့။ အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ေ႐ွ႕မွာ႐ွိတဲ့အင္းလ်ားေရျပင္ကို ျဖတ္သန္းတိုက္ခတ္ လာတဲ့ေလေျပေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ရင္ကိုေအးျမသြားေစဖို႔ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္႐ွာခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားမွာ ေလာေလာဆယ္သူ႐ွိမေနခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီပတ္၀န္းက်င္ေလးရဲ႕တစ္ေနရာရာမွာ သူ႐ွိေနတာေသခ်ာတယ္။ ဒါေတာင္မွ ေရအစပ္ကဒီခံုေလးေပၚမွာတစ္ေယာက္တည္း သူ႔ကိုထိုင္ေစာင့္ေန ရင္းစိတ္ထဲမွာ သူနဲ႔အေ၀းႀကီးေ၀းသြားရေတာ့မလိုခံစားေနခဲ့မိရတယ္။ သူကေတာ့ ေျပာရင္ေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္တတ္သူမို႔ ဒီညေန သင္တန္းၿပီးခ်ိန္မွာ ကိုသက္နဲ႔ေတြ႔ဖို႔ ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။ အခုလိုကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ပ်က္ခံစားေနခဲ့ရတဲ့ ခံစားခ်က္ဆိုးတစ္ခုဟာ ဘယ္ေနရာကေနျမစ္ဖ်ားခံလာခဲ့သလဲဆို တာေစ့ေစ့ေတာင္ေတြးၾကည့္စရာမလိုပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲျဖစ္ေနခဲ့တာမို႔ပါပဲ။ ကိုယ္ခ်စ္ေနတဲ့မိန္း ကေလးတစ္ေယာက္ကို လူတကာနဲ႔လိုက္ၿပီး မရည္႐ြယ္စြာနဲ႔ေအာင္သြယ္လုပ္ေပးမိခဲ့တဲ့ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေနာက္က်စြာလွမ္းလာတဲ့ ေနာင္တတရားဟာ.......... အခုလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဘာမ်ားအသံုး၀င္ႏိုင္ေတာ့မွာလဲ။ တကယ္လို႔မ်ား ကၽြန္ေတာ္ျပဳခဲ့တဲ့ ဒီအျပစ္ေတြအတြက္ တစ္ပါးေသာသူရဲ႕ရင္ခြင္ထက္မွာမ်က္ႏွာအပ္ၿပီး အျခားသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ခ်စ္သူအျဖစ္နဲ႔ေနထိုင္သြားေတာ့မယ့္အျပစ္မ်ိဳးကို သူေပးခဲ့မယ္ဆိုရင္ေရာ....၊ ကၽြန္ ေတာ္ဘယ္လိုမ်က္၀န္းေတြနဲ႔ၾကည့္ႏိုင္မလဲ၊ ဘယ္လိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ေရာ ေၾကကြဲခံစားႏိုင္မွာလဲ။ ဆံုး႐ႈံးျခင္းရဲ႕ရသ ကိုေရာ ဘယ္အတိုင္းအတာအထိ စားသံုးႏိုင္မွာလဲ။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ျပာလြင္တဲ့မိုး ေကာင္းကင္ေအာက္က ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားတစ္စံုမွာ ေၾကကြဲဆံုး႐ံႈးမႈေတြနဲ႔အတူ၊ လြမ္းဆြတ္ျခင္းေတြသာ တစ္သက္တာထာ၀ရ စြန္းေပသြားရမွာ အမွန္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္သူနဲ႔ေ၀းေ၀းမွာ မေနႏိုင္ပါဘူး။ ေတြးရင္းေတြးရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕မ်က္၀န္းတစ္၀ိုက္မွာ......... ပူေလာင္တဲ့စြတ္စိုမႈအခ်ိဳ႕ကိုခံစားလာရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ပတ္၀န္းက်င္မွာလူအခ်ိဳ႕႐ွိေနတာေၾကာင့္ ႐ွက္႐ြံ႕စိတ္တစ္၀က္နဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ကိုငံု႔ကိုင္းလိုက္မိ တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒူးေခါင္းေပၚကို တံေတာင္ဆစ္နဲ႔ေထာက္ထားလိုက္ၿပီး လက္ဖ၀ါး ေတြၾကားထဲမွ မ်က္ႏွာကို ၀ွက္ထားလိုက္မိေတာ့တယ္။ တကယ္ဆိုရင္သူနဲ႔ေ၀းသြားရမွာစိုးလို႔ ဖြင့္မေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့..........၊ မေျပာရဲခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေနာက္ဆံုးေသာရလာဒ္က ဒါမ်ိဳးအျဖစ္ေတြလည္း႐ွိႏိုင္ေသးတယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွမေတြးျဖစ္ခဲ့မိဘူး။ ေတြ႔ႀကံဳ၊ သိျမင္ခံစားရေတာ့မွပဲ........ တကယ့္ကိုခါးသီးဖြယ္ေကာင္းတယ္ဆိုတာ သိလာရေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ပါဦးမလဲ...။ အခုခ်ိန္မွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္လိုစကားမ်ိဳးေတြေျပာေနၾကၿပီလဲ....။ “ဟဲ့....ဒါက ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ”.... ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အေတြးအိမ္ထဲကိုခပ္မာမာေလးျဖတ္သန္းစီးေမ်ာလာတဲ့ သူ႔ရဲ႕အသံေလး ကိုၾကားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘယ္အခါမွ႐ိုးမသြားႏိုင္တဲ့ အသံေလးေလ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ငံု႔ထားတဲ့မ်က္ႏွာေပၚက လက္ဖ၀ါးေတြကိုအသာဖယ္ၿပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့ သည္းႀကိဳးေသးေသး ေလးေတြနဲ႔ ကတၱီပါခင္းအနက္ေရာင္ဖိနပ္ပါးပါးေလးေပၚက သူ႔ရဲ႕ေျခဖမိုးျဖဴျဖဴေလးကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။ သူ ၀တ္ထားတဲ့ ခဲေရာင္ထမီေပ်ာ့ေပ်ာ့ရဲ႕အနားစေလးေတြက ေျခမ်က္ေစ့ေပၚပံုက်ေနၿပီး ေလအေ၀ွ႔မွာ ညင္ညင္ သာသာ လႈပ္ခါေနခဲ့ၾကတယ္။ သူဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ေ႐ွ႕ေရာက္ေနခဲ့တာလဲမသိပါဘူး..........။ ဒါေပမယ့္လည္း............... အခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုေမာ့မၾကည့္ခ်င္ေသးဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္၀န္းထဲမွာ မ်က္ရည္စတခ်ိဳ႕ခိုကပ္က်န္ေနခဲ့ေသးတာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္သိေနလို႔ပါပဲ။ သူက ထပ္ေျပာတယ္....။ “ျပန္ေတာ့မယ္ေလ....၊ ဘယ္အခ်ိန္႐ွိေနၿပီလဲ”.... သူ႔စကားကို ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ရာကေနမထေသး၊ ေခါင္းကိုလည္း မေမာ့ေသးပဲနဲ႔ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ပါတယ္။ ျပန္ခ်င္ျပန္ၾကမယ္ေလ....ဆိုတဲ့သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အဲ့ဒီလိုပံုစံကို သူကအျမင္ကတ္လာခဲ့ တယ္နဲ႔တူတယ္....။ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း သေဟာက္သဟာ ေလသံမာနဲ႔ေျပာျပန္တယ္။ “ျပန္မယ္ဆိုရင္ အခုထ”.... သူ႔ရဲ႕အသံအဆံုးမွာ ခံုေပၚထိုင္ရာကေနမထျဖစ္ေသးေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရေတာ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ အမိန္႔နဲ႔ ဆႏၵေတြကို ဘယ္ေသာအခါကမွ ကၽြန္ေတာ္မလြန္ဆန္ႏိုင္ပါဘူး။ မလြန္ဆန္ခ်င္ဘူးဆိုရင္ ပိုၿပီးေတာ့ မွန္မယ္ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို သိပ္ခ်စ္ခဲ့တာကိုး။ ေမာ့ၾကည့္မိလိုက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ျမင္ကြင္းထဲမွာေတာ့ ဘာမိတ္ကပ္မွလိမ္းခ်ယ္မထားပဲ ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုသ ာ ေခ်ာကလက္ေရာင့္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးဆိုးထားတဲ့ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာ႐ွင္း႐ွင္းေလးကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အဲ့ဒီမ်က္ႏွာ ေလးက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အၾကည့္ေတြကိုလြဲဖယ္မသြားႏိုင္ေအာင္ အၿမဲတမ္းပဲ ၫႈိ႔ငင္တတ္ၾကလြန္းတယ္။ ကၽြန္ ေတာ္သိပ္ခ်စ္တဲ့အထဲမွာ တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္တဲ့ သူ႔ဆံပင္႐ွည္႐ွည္ေလးေတြကေတာ့ အဆက္မျပတ္ဆိုသ လို တိုက္ခတ္ေနတဲ့ေလေျပထဲမွာ ေ၀့ေ၀့၀ဲ၀ဲႏိုင္လို႔။ သူက သင္တန္းတက္တိုင္းလြယ္လာတတ္တဲ့ ကိုင္းတိုဘက္အိတ္ခပ္ႀကီးႀကီးကို ပခံုးမွာလြယ္ထားရင္း လက္ ႏွစ္ဖက္ကို ခပ္တင္းတင္းပိုက္ထားၿပီး ေအးစက္စက္မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ မတ္တပ္ရပ္အေနအထားကေန ကၽြန္ေတာ့္ကိုအေပၚစီးကေနမိုးၾကည့္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္၀န္းမွာ၊ မ်က္ေတာင္ေတြမွာ စိုစြတ္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ မ်က္ရည္အစအနေတြကို သူျမင္သြားတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္၀န္းေတြကို စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕အၾကည့္ေတြကို ႐ုတ္သိမ္းသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာေလးကို ခပ္ေမာ့ေမာ့နဲ႔ပင့္ခ်ီထားလိုက္ၿပီး တစ္ဖက္ကိုေစာင္းငဲ့သြားတယ္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုလည္း တြန္႔႐ံုခပ္ေထ့ေထ့ေလးၿပံဳးလိုက္ျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေလး႐ွက္သြားတယ္။ အခ်စ္အတြက္ မ်က္ရည္က်ၾကရတာ မထူးဆန္းလွေပမယ့္ အခု လိုမ်ိဳး သူလက္ပူးလက္ၾကပ္မိသြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အေနရခက္တယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ စကားမ႐ွိစကား႐ွာၿပီးသူ႔ ကိုေမးလိုက္မိတယ္။ “ကိုသက္ေရာ”.... သူက လက္ႏွစ္ဖက္ပိုက္ထားတဲ့အေနအထားကေနၿပီးေတာ့ပဲ...... ပခံုးအစံုကို အသာတြန္႔ျပတယ္။ မသိဘူး ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ေပါ့။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္လိုစကားမ်ိဳးေတြေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကသလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္မသိႏိုင္ခဲ့ ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိထဲမွာ သူ႔ကို အျခားတစ္ေယာက္နဲ႔ တြဲယွဥ္ၿပီးမျမင္ႏိုင္လို႔ဒီခံုေလးေပၚမွာပဲ သူျပန္လာ မယ့္အခ်ိန္အခုအခ်ိန္ထိ ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့မိတာပါ။ ဒါေပမယ့္ သိခ်င္စိတ္ကို မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ ကၽြန္ေတာ္ေမး မိလိုက္ပါတယ္။ “နင္.....သူ႔ကို အေျဖေပးလိုက္တာလား......ဟင္”...... ကၽြန္ေတာ့္အသံက တုန္လႈပ္ေနသလိုပဲ။ အဲ့ဒီအသံေၾကာင့္လားမသိဘူး။ သူ႔မ်က္ႏွာက ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း.... “နင္သိပ္သိခ်င္ေနသလား”..... ကၽြန္ေတာ္ ရင္ပူစြာနဲ႔၊ ဟန္ေတာင္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္မိေတာ့တယ္။ “အဲ့ဒီႏွာဘူးကို ေနာက္တစ္ခါဒီလိုစကားမ်ိဳးေတြလာထပ္ေျပာရင္ သင္တန္းမွဴးနဲ႔တိုင္ေျပာမယ္လို႔ အျပတ္ေျပာ ခဲ့လိုက္တာ၊ သိၿပီလား”.... ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ....... တစ္ခုခုကို..... လြတ္ေျမာက္ခြင့္ရလိုက္သလိုပဲ......။ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးသြားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာေလးဟာ ဆံပင္႐ွည္႐ွည္ဖ႐ိုဖရဲေလးေတြၾကားမွာ ငုပ္ခ်ည္ေပၚခ်ည္နဲ႔ လွပေနခဲ့ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို အေတြးထဲမွာေတာင္ ေနာက္တစ္ခါ မဆံုး႐ံႈးခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရင္ဘတ္ေပၚမွာသာ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို ထာ၀ရအပ္ထားႏိုင္ဖို႔အခြင့္ကိုပဲ လိုခ်င္ေနမိေတာ့တယ္။ “ဒါေပမယ့္ နင္သြားတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္”..... ေျပာျဖစ္လိုက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေလသံက စိတ္ေကာက္ေနသလိုမ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ သူကထံုးစံအတိုင္း ေလသံမာမာနဲ႔ “ၿပီးေတာ့ ေဟမာတို႔နဲ႔ မုန္႔တီ၀င္စားေနတာကိုးဟဲ့....၊ ၾကာမွာေပါ့။ ေနပါဦး နင့္မ်က္ႏွာကေရာစာေမးပြဲက်တဲ့ ႐ုပ္နဲ႔ ဘာျဖစ္ေနတာတုန္း”..... “ငါဘာျဖစ္ေနတာလဲ နင္တကယ္သိခ်င္လား”.... ကၽြန္ေတာ့္အသံက အဖ်ားမွာ တုန္ခတ္သြားတယ္။ သူက ေခါင္းတစ္ခ်က္ဆတ္ျပတယ္။ “နင့္ကို ခ်စ္ေနလို႔၊ ဆံုး႐ံႈးသြားရမွာ ေၾကာက္ေနလို႔ေပါ့”... အရဲစြန္႔ၿပီးေျပာလိုက္ရတာမို႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အသံေတြက ႀကိဳးမညီတဲ့ဂစ္တာကို လက္နဲ႔တို႔အမွတ္တမဲ့ထိသြား တဲ့အတိုင္းပါပဲ...။ တကယ့္ကိုမညီမညာႏိုင္လြန္းလွပါတယ္။ ရင္ဘတ္ေအာက္က ႏွလံုးသားတစ္စံုကလည္း ေဒါင္လိုက္လား၊ အလွ်ားလိုက္လားမွန္းခြဲျခားမသိႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ကိုပဲ ေသြးတိုးႏႈန္းေတြနဲ႔လွ်င္ျမန္စြာ လႈပ္ခါေနခဲ့ရ႐ွာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စကားအဆံုးမွာ သူ႔မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္မိလိုက္ပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ရယ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မ်က္ႏွာက ပိုၿပီးတင္းမာသြားတာကိုေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ အံႀကိတ္ထားေသးသလားလို႔ မေရ မရာေတြးလိုက္မိစဥ္မွာပဲ သူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚက ဘယ္ဖက္ပါးဟာ ပူခနဲျဖစ္သြား ရပါတယ္။ သူ႔လက္တစ္ဖက္ေျမာက္တက္လာတာကို ရိပ္ခနဲျမင္လိုက္ရတာမွန္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ မေ႐ွာင္မိ ခဲ့ဘူး။ မေ႐ွာင္ခ်င္ခဲ့တာဆိုရင္ ပိုၿပီးမွန္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာေၾကကြဲသြားတယ္။ သူ႔ကိုဖြင့္ေျပာခဲ့ရင္ ဒီလိုပဲတုန္႔ျပန္မယ္ဆိုတာကို သိထားေပမယ့္....... တကယ္တမ္းရင္ဆိုင္လာရတဲ့အခါမွာ ကမာၻေျမေပၚက ပန္းေတြအားလံုးဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စုစည္းၿပီးငိုေႂကြးၾကေတာ့တယ္။
ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္အရမ္းလည္း ႐ွက္သြားမိတယ္။ မလွမ္းမကမ္းမွာ႐ွိေနတဲ့ လူအခ်ိဳ႕က ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ဒီ ျဖစ္အပ်က္ကို ျမင္သြားၾကသလားဆိုတာ မေသခ်ာေပမယ့္ ေၾကကြဲစြာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႐ွက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္တစ္ခုလံုးလည္း ေျဗာင္းဆန္လာေအာင္ငို႐ိႈက္လာမိသလိုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း အသိခ်င္ဆံုး ေမးခြန္းတစ္ခုကိုေမးလိုက္မိပါတယ္။ “နင္ငါ့ကို သိပ္မုန္းတာပဲလား....စံပယ္”..... သူက ႏႈတ္ခမ္းေလးကို တြန္႔႐ံုပဲခပ္ေထ့ေထ့ၿပံဳးရင္း ေခါင္းခါျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခပ္တိုးတိုးေျပာတယ္....။ “ဟင့္အင္း.....ငါလည္း နင့္ကို သိပ္ခ်စ္တယ္”.... ႐ုတ္တရက္မို႔ ခဏေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေယာင္တိေယာင္ေတာင္ျဖစ္သြားရတယ္။ သူေျပာတဲ့စကားရဲ႕အဓိပၸါယ္ ကို ခ်က္ျခင္းနားမလည္လိုက္သလိုျဖစ္သြားရေပမယ့္ ရင္ထဲမွာ ၀မ္းသာျခင္းအရိပ္အေယာင္ေတြက တဖိတ္ဖိတ္နဲ႔ ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္လာခဲ့ၾကေတာ့တယ္။ သူက ဆက္ေျပာတယ္။ “နင့္ကို ငါလည္းခ်စ္ေနတာ ၾကာလွၿပီ၊ နင့္ကဗ်ာစာအုပ္ေလးမဖတ္ခင္ ဟိုးအရင္ကတည္းကပဲ။ ဒါေပမယ့္ နင္ ကဖြင့္မေျပာတဲ့အျပင္တစ္ျခားလူေတြနဲ႔ ခဏခဏေအာင္သြယ္လုပ္လုပ္ေပးေနေတာ့ ငါသိပ္ၿပီးေဒါသ ထြက္ခဲ့ရတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ မေနႏိုင္တဲ့တစ္ေန႔ နင္သာဖြင့္ေျပာလာခဲ့ရင္........... နင့္ကိုအျပစ္တစ္ခုခု ေပးၿပီးေတာ့မွ ခ်က္ျခင္းအေျဖျပန္ေပးဖို႔ ငါဆံုးျဖတ္ထားတာ....... ၾကာလွၿပီ..............။
ကဲ....အခုေတာ့ ဘယ္လိုလဲ....ကိုထူး”... ႐ွက္ရိပ္သန္းေနတဲ့ မ်က္၀န္းေလးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုမၾကည့္ရဲပဲ မ်က္ႏွာေလးကိုတစ္ဖက္ငဲ့ၿပီး ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေလသံေလးနဲ႔ေျပာေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕ပံုစံေလးကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ရင္ထဲမွာ ယံုၾကည္ျခင္းေတြဟာ တစ္စ,ထက္တစ္စ ခိုင္မာလာရေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္တဲ့ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကို ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ရင္ခြင္ထက္မွာ နားခိုေစခ်င္တဲ့ဆႏၵေတြ၊ အခ်ိန္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ထာ၀ရပိုင္ဆိုင္သြားရေတာ့ မယ္ေလ။ အဲ့ဒါနဲ႔ ႐ွက္ရိပ္သန္းေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကိုတစ္စိမ့္စိမ့္ေငးၾကည့္ရင္း...မြတ္သိပ္တမ္းမက္စြာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာမိလိုက္တယ္....။ “ငါ....နင့္ကို သိပ္ခ်စ္တာပဲဟာ”..... ကၽြန္ေတာ့္အသံအဆံုးမွာ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာေလးက ကၽြန္ေတာ့္ဖက္လွည့္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႐ွက္ၿပံဳးေလးၿပံဳးၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုျပန္ေျပာတယ္...။
“နင္ငါ့ကို သိပ္ခ်စ္တာ ငါသိပါတယ္ကိုထူးရယ္။ ငါလည္း နင့္နဲ႔ ထပ္တူပါပဲ”.... အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ပတ္၀န္းက်င္ဟာဘာေတြျဖစ္ပ်က္ေနခဲ့မွန္းမသိေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အၾကည့္ေတြဟာ ဆံုမွတ္တစ္ခုမွာ ဆံုဆည္းၾကၿပီး ၿငိမ္သက္စြာနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေနခဲ့မိၾကတယ္။ ေရျပင္ကိုျဖတ္ သန္း ၿပီးတိုက္ခတ္ေနခဲ့တဲ့ ေလတိုးသံကိုေတာင္မွ နားထဲမၾကားမိေတာ့သလိုပါပဲ။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာသြားေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ဘယ္ဖက္ပါးကို သူ႔လက္ဖ၀ါးေလးနဲ႔ ညင္သာစြာဖြဖြေလး ကိုင္ၿပီး ၾကင္နာစြာနဲ႔ေမးတယ္။ ဂ႐ုဏာသံေလးနဲ႔ပါ။ “ခုနက ငါ႐ိုက္လိုက္တာ ေတာ္ေတာ္နာသြားလားဟင္”.... ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းကိုခပ္သြက္သြက္ေလးယမ္းျပလိုက္ပါတယ္။ မ်က္၀န္းရဲ႕အၾကည့္ေတြကိုလည္း သူ႔မ်က္၀န္း ကေနၿပီးလႊဲဖယ္ဖို႔သတိမရမိေသးပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ရင္ထဲမွာခံစားေနရတဲ့ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ႕ မႈက ဘာနဲ႔မွေတာင္ႏႈိင္းရက္စရာမ႐ွိဘူးလို႔လဲ ထင္ေနမိပါေသးတယ္။ အဲ့ဒီေနာက္မွာ သူက ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားမွာအသာအယာ၀င္ထိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ..ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္း ေပၚမွာ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကိုအပ္ၿပီး ခပ္သဲ့သဲ့ေလးၿငိမ္သက္ေနလိုက္တာ အၾကာႀကီးပါပဲ။ ေလေျပေတြကေတာ့ ခပ္တိုးတိုးတိုက္လို႔....။ ။
~~~~~@@@~~~~~@@@~~~~~@@@~~~~~
**ဏီလင္းညိဳ**
No comments:
Post a Comment