-ကၽြန္မ နွင့္ အနုပညာမ်ား-

>

ကၽြန္မ ငယ္စတည္းက သီခ်င္းဆိုုရတာကိုု နွစ္သက္လွတယ္။ သီခ်င္းသံၾကားရရင္ တိတ္တိတ္ေလး နားေထာင္ေနျပီး လိုုက္မွတ္ေနတတ္တယ္။ သီခ်င္းေတြကိုု ကၽြန္မ ေမြးကာစ ကတည္းက ရင္းနွီးခဲ့တယ္ လိုု႔ေျပာရင္ေတာင္ ရနိုုင္ပါေသးတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုုေတာ့ ကၽြန္မ အစ္မဝမ္းကြဲေတြက အဆိုုဝါသနာရွင္ေတြျဖစ္ျပီး မၾကာခဏ ပိတ္ရက္ ေတြမွာ တူရိယာအစံုုနဲ႔ သီခ်င္းတိုုက္ ေနၾကလိုု႔ပါ။ Drum Set ေတြ Guitar ေတြ နဲ႔ စံုုပလံုုစီ ေနတဲ့ တီးဝိုုင္းတစ္ခုုစာ အျပင္အဆင္ဟာ ငယ္ကတည္းက ကၽြန္မ အတြက္ မစိမ္းခဲ့ပါဘူး။ ေမေမကလည္း အဆိုုေကာင္းတဲ့ သီခ်င္းဆိုုတတ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္သလိုု ေဖေဖကလည္း ၾကိဳးတပ္တူရိယာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုု တီးမွုုတ္တတ္သူျဖစ္ေလေတာ့ ေမေမ့သီခ်င္းသံ..၊ ေဖေဖ့တေယာသံ မယ္ဒလင္သံ ဂီတာသံ ေတြၾကားမွာ ၾကီးျပင္း လာရင္း ဒီသမီးတစ္ေယာက္ဟာ သီခ်င္းေတြကိုု ခ်စ္တာ ဆန္းမယ္ မထင္ေတာ့ပါဘူး။ ငယ္ကတည္းက သီခ်င္းေလး တေအးေအး တညီးညီး နဲ႔ ေနတတ္တဲ့ ကၽြန္မဟာ သီခ်င္းကိုုေတာ့ မွန္ကန္ေအာင္ လံုုးဝနီးပါးကိုု မဆိုုတတ္ပါဘူး။ အသံထြက္တာကလည္း မိခင္၊ ေမာင္ေလးတိုု႔နဲ႔ ဆန္႔က်င္စြာ တိုုးတိမ္ ေသးမွ်င္ေနေလရဲ႕။ သီခ်င္း တစ္ပုုဒ္ကေန နွစ္ပုုဒ္ သံုုးပုုဒ္ ျဖစ္လာျပီဆိုုရင္ လူၾကီးေတြက “ဟဲ့ တိတ္တိတ္ ေနစမ္း ..နားညည္းရတဲ့ အထဲ .. ေဒၚျမေလးအသံနဲ႔ ဆိုုေနတယ္” ဆိုုျပီး ဟိန္းေဟာက္တာ အျမဲလိုုလိုု ခံခဲ့ရတယ္။ သိုု႔ေသာ္လည္း ဝါသနာနဲ႔ဗီဇ ဆိုုတာက တားရခက္သားလား။ အသံထြက္ျပီး ဆိုုလိုု႔မရရင္ လက္နဲ႔ ေရးျပီး ဆိုုတာေပါ့..။ ဒါေၾကာင့္ “ကၽြန္မ ယခုုဆိုုမယ့္ သီခ်င္းေလးကေတာ့ ဒႆလိုုမိန္းမျဖစ္ပါတယ္ရွင္.. ပုုဇြန္ဆိတ္ေလး ျဖစ္ပါတယ္ရွင္ ..” ဆိုုတ့ဲ စာေၾကာင္းေတြကိုု အရပ္နဲ႔ လက္လွမ္းမီတဲ့ အိမ္ရဲ႕ အုုတ္နံရံေတြမွာ မြစိတက္ေနေအာင္ကိုု ခဲတံနဲ႔ ေရးေတာ့တာပါပဲ..။ ကံေကာင္းတာ တစ္ခုုက ကၽြန္မတိုု႔ရဲ႕အိမ္ဟာ ေအာက္ထပ္မွာ ေမာ္ေတာ္ကားျပင္တဲ့ အလုုပ္ရံုု တစ္ခုုျဖစ္ေနတာပါပဲ။

စေနေန႔ ေန့လည္ပိုုင္းေတြနဲ႔ တနဂၤေႏြ ေန႔မွာေအာက္ထပ္ဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ဂီတေဖ်ာ္ေျဖရာ ေနရာတစ္ခုုျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မက သီခ်င္းေတြကိုု ခ်စ္သလိုု ပန္းခ်ီကားေတြကိုုလည္း ခ်စ္ေသးတယ္။ ခဲတံကိုုင္တတ္စ အရြယ္ကတည္းက ပန္းပြင့္ေတြ ကိုု ဝလံုုးေတြ ဆက္ျပီး ဆြဲရတာ သိပ္သေဘာက်တာေပါ့။ ေနာက္ပိုုင္း လူပံုု၊ အေကာင္ဗေလာင္ေတြပံုု..။ ကားပံုု ရထားပံုု၊ သစ္ပင္ပံုု မ်က္လံုုးထဲ ျမင္သမွ်ကိုု စာရြက္အလြတ္ရွိတဲ့ေနရာတိုုင္မွာ ဆြဲခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုုး သတင္းစာေစာင္ေတြရဲ႕ ေဘးသား အျဖဴေတြကိုုေတာင္ အလြတ္မေပးခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုု ဆြဲစရာ ေနရာမရွိေတာ့ရင္ ကၽြန္မရဲ႕ ပန္းခ်ီကားေတြဟာ ထံုုးစံအတိုုင္း အိမ္နံရံေပၚ ေရာက္ကုုန္ေတာ့တာေပါ့။ အသန္႔အျပန္႔ၾကိဳက္တဲ့ ေမေမဟာ အိမ္နံရံမွာ ခဲတံ၊ မင္တံနဲ႔ ပံုုဆြဲတာ စာေရးတာကိုု လံုုးဝ ခြင့္မျပဳပါဘူး။ ကၽြန္မကလည္း အဆူ အရိုုက္ခံျပီး ဆြဲခဲ့ ေရးခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ အိပ္ရာရဲ႕ ေဘးနံရံနဲ႔ ေခါင္းရင္းပိုုင္းေတြဟာ ပံုုေတြ၊ ကဗ်ာတိုုေတြ၊ သီခ်င္းစာသားေတြနဲ႔ ျပည့္ေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုုး ဆြဲစရာ နံရံမွာ ေနရာမက်န္ေတာ့ရင္ ဖေယာင္းတိုုင္ကိုု မီးညွိျပီး မ်က္နွာက်က္မွာ မီးေတာက္က ထြက္တဲ့ မွိဳင္းနဲ႔ ပံုုေတြဆြဲတဲ့ အထိ ထင္ရာျမင္ရာ လုုပ္ခဲ့တယ္။ ေျပာလိုု႔ေျပာတာ မဟုုတ္ပါဘူးရွင္..။ မီးေတာက္ကရတဲ့ မွိဳင္းေငြ႕ေတြနဲ႔ ပံုုေဖာ္ထားတဲ့ ရုုပ္ပံုုေတြဟာ တစ္မူထူးဆန္းတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ကာလေတြမွာေတာ့ ကၽြန္မ အင္မတန္ေပ်ာ္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းစာအုုပ္ရဲ႕ ေနာက္ပိုုင္းစာမ်က္နွာေတြဟာ သီခ်င္းစာသားေတြ၊ မေတာက္တေခါက္ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာအတိုုေတြ၊ ပန္းခ်ီပံုုေတြနဲ႔ ျပည့္ေနခဲ့တယ္။ ဆရာမရဲ႕ ဆူပူမွဳခံရရင္လည္း ေခါင္းငံုု႔ခံေန ေပမယ့္ မျပင္နိုုင္ခဲ့ေလာက္ေအာင္ ဝါသနာက ၾကီးခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းရဲ႕ ကာယအခ်ိန္ေတြမွာ ကၽြန္မကေတာ့ အျမဲနီးနီး ကာယအခန္းထဲမွာမရွိဘဲ ေက်ာင္းရဲ႕ ပန္ခ်ီခန္းထဲ ေရာက္ေနတာ မ်ားပါတယ္။ ေမေမကေတာ့ စာသင္ခ်ိန္မွာ ပန္ခ်ီဆြဲတာ၊ စာေရးတာ ကဗ်ာေရးတာ မၾကိဳက္ေလေတာ့ ရရင္ ရတဲ့ေနရာမွာ ရသလိုု ေရးတတ္တဲ့ အက်င့္လည္း ရခဲ့တာေပါ့။ အလယ္တန္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ ကဗ်ာေတြတင္မက ဝတၱဳေပါက္စနေတြလည္း ေရးေတာ့တာပါပဲ။ ေမေမမသိေအာင္ေတာ့ ဝွက္ရတာေပါ့ေလ။ အိမ္ေအာက္ထပ္ အလုုပ္ရံုုမွာေတာ့ ညဘက္ေတြဆိုုရင္ ညအိပ္ကားေတြ လက္ခံတာက ၁၂နွစ္ ၁၃နွစ္အရြယ္ ကၽြန္မအတြက္ ဂီတဟင္းေလးအိုုးပါပဲ။ ညဘက္ေတြဆိုု Radio ကလာတဲ့ သီခ်င္းေတြကိုု နားေထာင္ရင္း ကားထဲက ကက္ဆက္ေခြေတြကိုုလည္း နားေထာင္ခြင့္ရခဲ့တာကိုုး။


တစ္ေန႔ေတာ့ ကံမ်ား မေကာင္းခ်င္တာေျပာပါတယ္။ ထံုုးစံအတိုုင္း သီခ်င္းဖြင့္မယ္လုုပ္ေတာ့ ရပ္ခ်ိန္မွာ ဂီယာျဖဳတ္မထားတာေၾကာင့္ ေသာ့လည္း ဖြင့္လိုုက္ေရာ ကားဟာ ထခုုန္ေတာ့တာပါပဲ။ ကၽြန္မလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္ လန္႔န႔ဲ ေသာ့ကိုု ေကာက္ပိတ္အျပီး လုုလည္း ကတုုန္ကယင္ျဖစ္ေနတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေပ်ာက္ပါဘူး။ အဲ့ဒီေနာက္မွာေတာ့ ကားထဲဝင္ျပီး သီခ်င္းနားထာင္ခြင့္က ပိတ္သြားေတာ့တာပါပဲ။ တကၠသိုုလ္ဝင္တန္းေအာင္ျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မစီးပြားေရးေလာကထဲ အလိုုအေလ်ာက္ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဝန္ထမ္းဘဝမွာ ဝန္ထမ္းတာဝန္ေက်ေအာင္ ၾကိဳးစားရသလိုု အတတ္ပညာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သင္တန္းေတြလည္း တစ္ခုုျပီးတစ္ခုု တက္ေနရေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ ျမတ္နိုုးဖြယ္ရာ ဝါသနာဟာ အေရာင္တင္ခြင့္မရခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ရရင္ ရသလိုု ကဗ်ာေရးဆဲ၊ စာေရးဆဲ၊ ပံုုဆြဲဆဲပါပဲ။ သီခ်င္းကေတာ့ မနက္မိုုးလင္းလိုု႔ မ်က္နွာမသစ္ရေသးရင္သာေနမယ္.. သီခ်င္းက ၃ပုုဒ္ေလာက္ ေအာ္ဆိုုျပီးျပီေပါ့။ ေရခ်ိဳးရင္း သီခ်င္းဆိုုသလိုု ေရအိမ္ဝင္ရင္း သီခ်င္းက်က္တဲ့ ကိုုယ့္အေၾကာင္းကိုုယ္ ေတြးမိတိုုင္း ျပံဳးရေသးတယ္။ ဒီလိုုနဲ႔ အသက္၂၀ ေက်ာ္ေလာက္အခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုုယ့္ကိုုယ္ပိုုင္အလုုပ္ေလးနဲ႔ကိုုယ္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွပဲ ရူးသြပ္ခဲ့တဲ့ ဘာသာရပ္ေတြကိုုေလ့လာေတာ့တာေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ တိုုင္ပင္ျပီး ဆရာကိုုေပါက္ဆီမွာ ဂစ္တာသင္တန္းတက္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ထံုုးစံအတိုုင္း ဘယ္သန္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မအတြက္ ပံုုမွန္ဂစ္တာကိုု တီးရတာမွာ တျခား ညာသန္သူေတြထက္ ေတာ္ေတာ္ကေလး အဆင္မေျပခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆႏၵက မ်ားေနေတာ့ C Am Dm G ေလာက္နဲ႕ တီးလိုု႔ရတဲ့ သီခ်င္းေလးေတြေတာ့ တီိးလိုု႔ ရလာခဲ့တယ္။ ဒါေတာင္ ဘယ္လက္နဲ႔ ညာလက္ စည္းခ်က္ညီဖိုု႔ ေတာ္ေတာ္ကိုု အခ်ိန္ယူခဲ့ရတယ္။ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ရုုန္းကန္ရင္း ၾကိဳးတပ္တူရိယာေတြ၊ စုုတ္တံေတြ၊ ကဗ်ာေတြကိုု ၁၀ နွစ္နီးပါး ေက်ာခိုုင္းခဲ့ရတယ္။ သီခ်င္းေတြကေတာ့ ၾကားရင္ဆိုုတုုန္း၊ ဆိုုတတ္သလိုု ဆိုုတုုန္းပါပဲ။ အသက္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ၃၀ ေက်ာ္လိုု႔ ၃၃ ၃၄ လာေတာ့ တည္ျငိမ္တဲ့ အေျခေလး တစ္ခုု ေပၚမွာ ရပ္တည္လာနိုုင္တယ္။


ဒီအခါမွာေတာ့ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ေတြကိုု စျပီး ရုုပ္လံုုးသြင္းခဲ့တယ္။ ဒီအသက္ဒီအရြယ္မွေတာ့ ကေလးကတည္းက ေလ့လာခဲ့သူေတြလိုု Pro တစ္ေယာက္ေတာ့ ဘယ္လိုုမွ ျဖစ္နိုုင္ေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူးရွင္။ ဂစ္တာ၊ စႏၵယား၊ တေယာ စတာေတြကိုု ေလ့လာခဲ့ျပန္တယ္။ ငယ္ကတည္းက တတီြတြီနဲ႔ တီးမွုုတ္ခဲ့တဲ့ ပေလြေလးကိုုလည္း ကၽြန္မ မေမ့ပါဘူး။ ခၽြဲႏြဲ႕တဲ့ တေယာသံကိုု နွစ္သက္မိတာ ေၾကာင့္ သင္ယူခဲ့ေပမယ့္ သူမ်ားေတြတီးသလိုု သာယာနာေပ်ာ္တဲ့ အသံကေတာ့ျဖင့္ ထြက္မလာပါဘူးရွင္။ G D A E ရေအာင္ ၾကိဳးညွိရင္း ဒိုုေရမီ ရင္း တကၽြီကၽြီနဲ႔ ကိုုယ့္တေယာသံဟာ ကိုုယ့္အတြက္ေတာ့ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ပါပဲ။ စႏၵယားဆရာမရဲ႕ မ်ားျပားလွတဲ့ အိမ္စာေတြဟာ ကၽြန္မကိုု ေတာ္ေတာ္ေလး ပင္ပန္းေစခဲ့တယ္။ က်ီေပြ႕အတက္ေပါက္လာမယ္ မေပါက္လာမယ္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး.. လက္ပံုုစံမမွန္လိုု႔ ဆရာမရိုုက္တာေတာ့ ခံခဲ့ရေသးတယ္။ ဆရာမရဲ႕ ပဲပင္ေပါက္နုုတ္စ္ ေတြဟာ ပဲပင္ေပါက္ေၾကာ္ သိပ္ၾကိဳက္တဲ့ ကၽြန္မကိုု ပဲပင္ေပါက္ေတာင္ မစားခ်င္ေအာင္ နွိပ္စက္ ပါေတာ့တယ္။ တစ္ရက္မွာေတာ့ ရန္ကုုန္အိမ္ကိုုအေရာက္ ပီတာဖခင္ရဲ႕ လက္စြဲေတာ္ တေယာေလးကို ေတြ႕ေတာ့ တတ္သည့္ပညာ မေနသာဆိုုသလိုု မေတာက္တေခါက္နဲ႔ တီးမယ္ၾကံပါတယ္။ စတီးကာစမွာပဲ မာတာမိခင္နဲ႔ ပီတာဖခင္က အိမ္အေနာက္ကိုု ဝင္သြားပါေတာ့တယ္..။ မၾကာခင္မွာ မာတာမိခင္က နားေအးရာေအးေၾကာင္း ေအာက္ကိုုဆင္းသြားေတာ့တယ္။ ကၽြန္မကလည္း အခုုမွ အသံစမ္းတုုန္း၊ အသံညွိတုုန္း..။ သီခ်င္းတစ္ပုုဒ္မေျပာနဲ႔ ဒိုုေရေတာင္ မမီခင္မွာအင္မတန္ စကားနည္းတဲ့ ဖခင္ဖားသားက “သမီး .. တျခားဟာတီးပါလား..”လိုု႔ ေျပာလာပါတယ္။ အဲ့သည္မွာပဲ ကိုုယ့္လက္ရာကိုု ကိုုယ္ ေကာင္းေကာင္းၾကီး နားလည္ လိုုက္ပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုုအားေပးတတ္တဲ့ မိခင္၊ ဖခင္နဲ႔ ေမာင္ေလးတိုု႔ကိုု နားေထာင္ခ်င္ခ်င္ နားမေထာင္ ခ်င္ခ်င္ တီးထား ဆိုုထားသမွ်ကိုု ေဝးေနတာေတာင္ mail ပိုု႔ျပီး နားေထာင္ေစခဲ့တာ ကေတာ့ ကၽြန္မပါ။ နားေထာင္လား မေထာင္လားဆိုုတာလည္း ျပန္ျပီး ေမးရေသးတယ္ ေလ။ မေတာ္ နားမေထာင္ရင္ ဘယ့္နွယ္လုုပ္မလဲ။ ထိုု႔အတူ ခ်စ္ခင္လွတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကိုုလည္း နားေထာင္ခ်င္ခ်င္ မေထာင္ခ်င္ခ်င္ အသံေသး၊ အသံေၾကာင္၊ အသံတိမ္၊ အသံမွိန္ နဲ႔ ဆိုုထားသမွ်ကိုု အတင္းနားေထာင္ခိုုင္တာပါပဲ..။ ကၽြန္မရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ သူငယ္ခ်င္းကေလးေတြကေတာ့ ကၽြန္မေပးတဲ့ နားဒုုကၡကိုု ယခုုခ်ိန္အထိ ခံေနၾကရတုုန္းပါပဲ။ နွစ္လံုုးတစ္ကီး..။ တစ္လံုုး နွစ္ကီး လိုု႔ အမည္ကင္ပြန္းတပ္တာကလြဲလိုု႔ေပါ့ …။ မည္သိုု႔ဆိုုေစကာမူ ကၽြန္မကေတာ့ ရုုပ္ဝါဒဆန္တဲ့လမ္းေပၚမွာ ေလ်ာက္ေနတုုန္းပါပဲ။ ေမာပန္းႏြမ္းလ်လာရင္ ကၽြန္မျမတ္နိုုးတဲ့ ဂီတသံစဥ္ေတြ၊ ကဗ်ာေတြ၊ ကာရံေတြ၊ စုုတ္တံေတြကိုု ေပြ႕ပိုုက္ နမ္းရွိုုက္ရင္း ... ...။


**ပ်ိဳးယုဝသုန္**

ကၽြန္မ ငယ္စတည္းက သီခ်င္းဆိုုရတာကိုု နွစ္သက္လွတယ္။ သီခ်င္းသံၾကားရရင္ တိတ္တိတ္ေလး နားေထာင္ေနျပီး လိုုက္မွတ္ေနတတ္တယ္။ သီခ်င္းေတြကိုု ကၽြန္မ ေမြးကာစ ကတည္းက ရင္းနွီးခဲ့တယ္ လိုု႔ေျပာရင္ေတာင္ ရနိုုင္ပါေသးတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုုေတာ့ ကၽြန္မ အစ္မဝမ္းကြဲေတြက အဆိုုဝါသနာရွင္ေတြျဖစ္ျပီး မၾကာခဏ ပိတ္ရက္ ေတြမွာ တူရိယာအစံုုနဲ႔ သီခ်င္းတိုုက္ ေနၾကလိုု႔ပါ။ Drum Set ေတြ Guitar ေတြ နဲ႔ စံုုပလံုုစီ ေနတဲ့ တီးဝိုုင္းတစ္ခုုစာ အျပင္အဆင္ဟာ ငယ္ကတည္းက ကၽြန္မ အတြက္ မစိမ္းခဲ့ပါဘူး။ ေမေမကလည္း အဆိုုေကာင္းတဲ့ သီခ်င္းဆိုုတတ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္သလိုု ေဖေဖကလည္း ၾကိဳးတပ္တူရိယာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုု တီးမွုုတ္တတ္သူျဖစ္ေလေတာ့ ေမေမ့သီခ်င္းသံ..၊ ေဖေဖ့တေယာသံ မယ္ဒလင္သံ ဂီတာသံ ေတြၾကားမွာ ၾကီးျပင္း လာရင္း ဒီသမီးတစ္ေယာက္ဟာ သီခ်င္းေတြကိုု ခ်စ္တာ ဆန္းမယ္ မထင္ေတာ့ပါဘူး။ ငယ္ကတည္းက သီခ်င္းေလး တေအးေအး တညီးညီး နဲ႔ ေနတတ္တဲ့ ကၽြန္မဟာ သီခ်င္းကိုုေတာ့ မွန္ကန္ေအာင္ လံုုးဝနီးပါးကိုု မဆိုုတတ္ပါဘူး။ အသံထြက္တာကလည္း မိခင္၊ ေမာင္ေလးတိုု႔နဲ႔ ဆန္႔က်င္စြာ တိုုးတိမ္ ေသးမွ်င္ေနေလရဲ႕။ သီခ်င္း တစ္ပုုဒ္ကေန နွစ္ပုုဒ္ သံုုးပုုဒ္ ျဖစ္လာျပီဆိုုရင္ လူၾကီးေတြက “ဟဲ့ တိတ္တိတ္ ေနစမ္း ..နားညည္းရတဲ့ အထဲ .. ေဒၚျမေလးအသံနဲ႔ ဆိုုေနတယ္” ဆိုုျပီး ဟိန္းေဟာက္တာ အျမဲလိုုလိုု ခံခဲ့ရတယ္။ သိုု႔ေသာ္လည္း ဝါသနာနဲ႔ဗီဇ ဆိုုတာက တားရခက္သားလား။ အသံထြက္ျပီး ဆိုုလိုု႔မရရင္ လက္နဲ႔ ေရးျပီး ဆိုုတာေပါ့..။ ဒါေၾကာင့္ “ကၽြန္မ ယခုုဆိုုမယ့္ သီခ်င္းေလးကေတာ့ ဒႆလိုုမိန္းမျဖစ္ပါတယ္ရွင္.. ပုုဇြန္ဆိတ္ေလး ျဖစ္ပါတယ္ရွင္ ..” ဆိုုတ့ဲ စာေၾကာင္းေတြကိုု အရပ္နဲ႔ လက္လွမ္းမီတဲ့ အိမ္ရဲ႕ အုုတ္နံရံေတြမွာ မြစိတက္ေနေအာင္ကိုု ခဲတံနဲ႔ ေရးေတာ့တာပါပဲ..။ ကံေကာင္းတာ တစ္ခုုက ကၽြန္မတိုု႔ရဲ႕အိမ္ဟာ ေအာက္ထပ္မွာ ေမာ္ေတာ္ကားျပင္တဲ့ အလုုပ္ရံုု တစ္ခုုျဖစ္ေနတာပါပဲ။

စေနေန႔ ေန့လည္ပိုုင္းေတြနဲ႔ တနဂၤေႏြ ေန႔မွာေအာက္ထပ္ဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ဂီတေဖ်ာ္ေျဖရာ ေနရာတစ္ခုုျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မက သီခ်င္းေတြကိုု ခ်စ္သလိုု ပန္းခ်ီကားေတြကိုုလည္း ခ်စ္ေသးတယ္။ ခဲတံကိုုင္တတ္စ အရြယ္ကတည္းက ပန္းပြင့္ေတြ ကိုု ဝလံုုးေတြ ဆက္ျပီး ဆြဲရတာ သိပ္သေဘာက်တာေပါ့။ ေနာက္ပိုုင္း လူပံုု၊ အေကာင္ဗေလာင္ေတြပံုု..။ ကားပံုု ရထားပံုု၊ သစ္ပင္ပံုု မ်က္လံုုးထဲ ျမင္သမွ်ကိုု စာရြက္အလြတ္ရွိတဲ့ေနရာတိုုင္မွာ ဆြဲခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုုး သတင္းစာေစာင္ေတြရဲ႕ ေဘးသား အျဖဴေတြကိုုေတာင္ အလြတ္မေပးခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုု ဆြဲစရာ ေနရာမရွိေတာ့ရင္ ကၽြန္မရဲ႕ ပန္းခ်ီကားေတြဟာ ထံုုးစံအတိုုင္း အိမ္နံရံေပၚ ေရာက္ကုုန္ေတာ့တာေပါ့။ အသန္႔အျပန္႔ၾကိဳက္တဲ့ ေမေမဟာ အိမ္နံရံမွာ ခဲတံ၊ မင္တံနဲ႔ ပံုုဆြဲတာ စာေရးတာကိုု လံုုးဝ ခြင့္မျပဳပါဘူး။ ကၽြန္မကလည္း အဆူ အရိုုက္ခံျပီး ဆြဲခဲ့ ေရးခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ အိပ္ရာရဲ႕ ေဘးနံရံနဲ႔ ေခါင္းရင္းပိုုင္းေတြဟာ ပံုုေတြ၊ ကဗ်ာတိုုေတြ၊ သီခ်င္းစာသားေတြနဲ႔ ျပည့္ေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုုး ဆြဲစရာ နံရံမွာ ေနရာမက်န္ေတာ့ရင္ ဖေယာင္းတိုုင္ကိုု မီးညွိျပီး မ်က္နွာက်က္မွာ မီးေတာက္က ထြက္တဲ့ မွိဳင္းနဲ႔ ပံုုေတြဆြဲတဲ့ အထိ ထင္ရာျမင္ရာ လုုပ္ခဲ့တယ္။ ေျပာလိုု႔ေျပာတာ မဟုုတ္ပါဘူးရွင္..။ မီးေတာက္ကရတဲ့ မွိဳင္းေငြ႕ေတြနဲ႔ ပံုုေဖာ္ထားတဲ့ ရုုပ္ပံုုေတြဟာ တစ္မူထူးဆန္းတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ကာလေတြမွာေတာ့ ကၽြန္မ အင္မတန္ေပ်ာ္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းစာအုုပ္ရဲ႕ ေနာက္ပိုုင္းစာမ်က္နွာေတြဟာ သီခ်င္းစာသားေတြ၊ မေတာက္တေခါက္ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာအတိုုေတြ၊ ပန္းခ်ီပံုုေတြနဲ႔ ျပည့္ေနခဲ့တယ္။ ဆရာမရဲ႕ ဆူပူမွဳခံရရင္လည္း ေခါင္းငံုု႔ခံေန ေပမယ့္ မျပင္နိုုင္ခဲ့ေလာက္ေအာင္ ဝါသနာက ၾကီးခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းရဲ႕ ကာယအခ်ိန္ေတြမွာ ကၽြန္မကေတာ့ အျမဲနီးနီး ကာယအခန္းထဲမွာမရွိဘဲ ေက်ာင္းရဲ႕ ပန္ခ်ီခန္းထဲ ေရာက္ေနတာ မ်ားပါတယ္။ ေမေမကေတာ့ စာသင္ခ်ိန္မွာ ပန္ခ်ီဆြဲတာ၊ စာေရးတာ ကဗ်ာေရးတာ မၾကိဳက္ေလေတာ့ ရရင္ ရတဲ့ေနရာမွာ ရသလိုု ေရးတတ္တဲ့ အက်င့္လည္း ရခဲ့တာေပါ့။ အလယ္တန္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ ကဗ်ာေတြတင္မက ဝတၱဳေပါက္စနေတြလည္း ေရးေတာ့တာပါပဲ။ ေမေမမသိေအာင္ေတာ့ ဝွက္ရတာေပါ့ေလ။ အိမ္ေအာက္ထပ္ အလုုပ္ရံုုမွာေတာ့ ညဘက္ေတြဆိုုရင္ ညအိပ္ကားေတြ လက္ခံတာက ၁၂နွစ္ ၁၃နွစ္အရြယ္ ကၽြန္မအတြက္ ဂီတဟင္းေလးအိုုးပါပဲ။ ညဘက္ေတြဆိုု Radio ကလာတဲ့ သီခ်င္းေတြကိုု နားေထာင္ရင္း ကားထဲက ကက္ဆက္ေခြေတြကိုုလည္း နားေထာင္ခြင့္ရခဲ့တာကိုုး။


တစ္ေန႔ေတာ့ ကံမ်ား မေကာင္းခ်င္တာေျပာပါတယ္။ ထံုုးစံအတိုုင္း သီခ်င္းဖြင့္မယ္လုုပ္ေတာ့ ရပ္ခ်ိန္မွာ ဂီယာျဖဳတ္မထားတာေၾကာင့္ ေသာ့လည္း ဖြင့္လိုုက္ေရာ ကားဟာ ထခုုန္ေတာ့တာပါပဲ။ ကၽြန္မလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္ လန္႔န႔ဲ ေသာ့ကိုု ေကာက္ပိတ္အျပီး လုုလည္း ကတုုန္ကယင္ျဖစ္ေနတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေပ်ာက္ပါဘူး။ အဲ့ဒီေနာက္မွာေတာ့ ကားထဲဝင္ျပီး သီခ်င္းနားထာင္ခြင့္က ပိတ္သြားေတာ့တာပါပဲ။ တကၠသိုုလ္ဝင္တန္းေအာင္ျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မစီးပြားေရးေလာကထဲ အလိုုအေလ်ာက္ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဝန္ထမ္းဘဝမွာ ဝန္ထမ္းတာဝန္ေက်ေအာင္ ၾကိဳးစားရသလိုု အတတ္ပညာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သင္တန္းေတြလည္း တစ္ခုုျပီးတစ္ခုု တက္ေနရေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ ျမတ္နိုုးဖြယ္ရာ ဝါသနာဟာ အေရာင္တင္ခြင့္မရခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ရရင္ ရသလိုု ကဗ်ာေရးဆဲ၊ စာေရးဆဲ၊ ပံုုဆြဲဆဲပါပဲ။ သီခ်င္းကေတာ့ မနက္မိုုးလင္းလိုု႔ မ်က္နွာမသစ္ရေသးရင္သာေနမယ္.. သီခ်င္းက ၃ပုုဒ္ေလာက္ ေအာ္ဆိုုျပီးျပီေပါ့။ ေရခ်ိဳးရင္း သီခ်င္းဆိုုသလိုု ေရအိမ္ဝင္ရင္း သီခ်င္းက်က္တဲ့ ကိုုယ့္အေၾကာင္းကိုုယ္ ေတြးမိတိုုင္း ျပံဳးရေသးတယ္။ ဒီလိုုနဲ႔ အသက္၂၀ ေက်ာ္ေလာက္အခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုုယ့္ကိုုယ္ပိုုင္အလုုပ္ေလးနဲ႔ကိုုယ္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွပဲ ရူးသြပ္ခဲ့တဲ့ ဘာသာရပ္ေတြကိုုေလ့လာေတာ့တာေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ တိုုင္ပင္ျပီး ဆရာကိုုေပါက္ဆီမွာ ဂစ္တာသင္တန္းတက္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ထံုုးစံအတိုုင္း ဘယ္သန္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မအတြက္ ပံုုမွန္ဂစ္တာကိုု တီးရတာမွာ တျခား ညာသန္သူေတြထက္ ေတာ္ေတာ္ကေလး အဆင္မေျပခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆႏၵက မ်ားေနေတာ့ C Am Dm G ေလာက္နဲ႕ တီးလိုု႔ရတဲ့ သီခ်င္းေလးေတြေတာ့ တီိးလိုု႔ ရလာခဲ့တယ္။ ဒါေတာင္ ဘယ္လက္နဲ႔ ညာလက္ စည္းခ်က္ညီဖိုု႔ ေတာ္ေတာ္ကိုု အခ်ိန္ယူခဲ့ရတယ္။ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ရုုန္းကန္ရင္း ၾကိဳးတပ္တူရိယာေတြ၊ စုုတ္တံေတြ၊ ကဗ်ာေတြကိုု ၁၀ နွစ္နီးပါး ေက်ာခိုုင္းခဲ့ရတယ္။ သီခ်င္းေတြကေတာ့ ၾကားရင္ဆိုုတုုန္း၊ ဆိုုတတ္သလိုု ဆိုုတုုန္းပါပဲ။ အသက္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ၃၀ ေက်ာ္လိုု႔ ၃၃ ၃၄ လာေတာ့ တည္ျငိမ္တဲ့ အေျခေလး တစ္ခုု ေပၚမွာ ရပ္တည္လာနိုုင္တယ္။


ဒီအခါမွာေတာ့ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ေတြကိုု စျပီး ရုုပ္လံုုးသြင္းခဲ့တယ္။ ဒီအသက္ဒီအရြယ္မွေတာ့ ကေလးကတည္းက ေလ့လာခဲ့သူေတြလိုု Pro တစ္ေယာက္ေတာ့ ဘယ္လိုုမွ ျဖစ္နိုုင္ေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူးရွင္။ ဂစ္တာ၊ စႏၵယား၊ တေယာ စတာေတြကိုု ေလ့လာခဲ့ျပန္တယ္။ ငယ္ကတည္းက တတီြတြီနဲ႔ တီးမွုုတ္ခဲ့တဲ့ ပေလြေလးကိုုလည္း ကၽြန္မ မေမ့ပါဘူး။ ခၽြဲႏြဲ႕တဲ့ တေယာသံကိုု နွစ္သက္မိတာ ေၾကာင့္ သင္ယူခဲ့ေပမယ့္ သူမ်ားေတြတီးသလိုု သာယာနာေပ်ာ္တဲ့ အသံကေတာ့ျဖင့္ ထြက္မလာပါဘူးရွင္။ G D A E ရေအာင္ ၾကိဳးညွိရင္း ဒိုုေရမီ ရင္း တကၽြီကၽြီနဲ႔ ကိုုယ့္တေယာသံဟာ ကိုုယ့္အတြက္ေတာ့ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ပါပဲ။ စႏၵယားဆရာမရဲ႕ မ်ားျပားလွတဲ့ အိမ္စာေတြဟာ ကၽြန္မကိုု ေတာ္ေတာ္ေလး ပင္ပန္းေစခဲ့တယ္။ က်ီေပြ႕အတက္ေပါက္လာမယ္ မေပါက္လာမယ္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး.. လက္ပံုုစံမမွန္လိုု႔ ဆရာမရိုုက္တာေတာ့ ခံခဲ့ရေသးတယ္။ ဆရာမရဲ႕ ပဲပင္ေပါက္နုုတ္စ္ ေတြဟာ ပဲပင္ေပါက္ေၾကာ္ သိပ္ၾကိဳက္တဲ့ ကၽြန္မကိုု ပဲပင္ေပါက္ေတာင္ မစားခ်င္ေအာင္ နွိပ္စက္ ပါေတာ့တယ္။ တစ္ရက္မွာေတာ့ ရန္ကုုန္အိမ္ကိုုအေရာက္ ပီတာဖခင္ရဲ႕ လက္စြဲေတာ္ တေယာေလးကို ေတြ႕ေတာ့ တတ္သည့္ပညာ မေနသာဆိုုသလိုု မေတာက္တေခါက္နဲ႔ တီးမယ္ၾကံပါတယ္။ စတီးကာစမွာပဲ မာတာမိခင္နဲ႔ ပီတာဖခင္က အိမ္အေနာက္ကိုု ဝင္သြားပါေတာ့တယ္..။ မၾကာခင္မွာ မာတာမိခင္က နားေအးရာေအးေၾကာင္း ေအာက္ကိုုဆင္းသြားေတာ့တယ္။ ကၽြန္မကလည္း အခုုမွ အသံစမ္းတုုန္း၊ အသံညွိတုုန္း..။ သီခ်င္းတစ္ပုုဒ္မေျပာနဲ႔ ဒိုုေရေတာင္ မမီခင္မွာအင္မတန္ စကားနည္းတဲ့ ဖခင္ဖားသားက “သမီး .. တျခားဟာတီးပါလား..”လိုု႔ ေျပာလာပါတယ္။ အဲ့သည္မွာပဲ ကိုုယ့္လက္ရာကိုု ကိုုယ္ ေကာင္းေကာင္းၾကီး နားလည္ လိုုက္ပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုုအားေပးတတ္တဲ့ မိခင္၊ ဖခင္နဲ႔ ေမာင္ေလးတိုု႔ကိုု နားေထာင္ခ်င္ခ်င္ နားမေထာင္ ခ်င္ခ်င္ တီးထား ဆိုုထားသမွ်ကိုု ေဝးေနတာေတာင္ mail ပိုု႔ျပီး နားေထာင္ေစခဲ့တာ ကေတာ့ ကၽြန္မပါ။ နားေထာင္လား မေထာင္လားဆိုုတာလည္း ျပန္ျပီး ေမးရေသးတယ္ ေလ။ မေတာ္ နားမေထာင္ရင္ ဘယ့္နွယ္လုုပ္မလဲ။ ထိုု႔အတူ ခ်စ္ခင္လွတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကိုုလည္း နားေထာင္ခ်င္ခ်င္ မေထာင္ခ်င္ခ်င္ အသံေသး၊ အသံေၾကာင္၊ အသံတိမ္၊ အသံမွိန္ နဲ႔ ဆိုုထားသမွ်ကိုု အတင္းနားေထာင္ခိုုင္တာပါပဲ..။ ကၽြန္မရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ သူငယ္ခ်င္းကေလးေတြကေတာ့ ကၽြန္မေပးတဲ့ နားဒုုကၡကိုု ယခုုခ်ိန္အထိ ခံေနၾကရတုုန္းပါပဲ။ နွစ္လံုုးတစ္ကီး..။ တစ္လံုုး နွစ္ကီး လိုု႔ အမည္ကင္ပြန္းတပ္တာကလြဲလိုု႔ေပါ့ …။ မည္သိုု႔ဆိုုေစကာမူ ကၽြန္မကေတာ့ ရုုပ္ဝါဒဆန္တဲ့လမ္းေပၚမွာ ေလ်ာက္ေနတုုန္းပါပဲ။ ေမာပန္းႏြမ္းလ်လာရင္ ကၽြန္မျမတ္နိုုးတဲ့ ဂီတသံစဥ္ေတြ၊ ကဗ်ာေတြ၊ ကာရံေတြ၊ စုုတ္တံေတြကိုု ေပြ႕ပိုုက္ နမ္းရွိုုက္ရင္း ... ...။


**ပ်ိဳးယုဝသုန္**