မနက္မိုးလင္းလွ်င္ ေက်းငွက္သံကေလးမ်ားႏွင့္ တီတာခ်ိဳလြင္ေသာ၊ သစ္ပင္ပန္းပင္မ်ားႏွင့္ စိမ္းစိုေသာ အိမ္ေခါင္မိုးအုပ္ၾကြပ္နီနီကေလးမ်ားရွိေသာ၊ မနက္ခင္းမ်ားမွာ ေတြ႔ဆံုၾကတိုင္း သိသည္ျဖစ္ေစ မသိဘဲျဖစ္ေစ “မဂၤလာနံနက္ခင္းပါ” ဟု ႏႈတ္ဆက္တတ္သည့္ လူယဥ္ေက်းမ်ားရွိေသာ၊ အုတ္နီေရာင္ မီးရထားဘူတာကေလးမ်ားရွိေသာ ၿမိဳ႕ကေလးတစ္ၿမိဳ႕၌ ခ်စ္သူ ေနထိုင္ပါသည္။ ခ်စ္သူ႔အိမ္ကေလးမွာ ျခံဝန္းက်ယ္ကေလးတစ္ခုထဲ (တကယ္ေတာ့ ျခံခတ္ထားျခင္းမဟုတ္ဘဲ ပုဏၰရိတ္လို အရြက္စိမ္းစိမ္းပင္ကေလးမ်ား ခပ္က်ဲက်ဲ စီတန္းစိုက္ပ်ိဳးထားျခင္းသာ)တြင္ ရွိပါသည္။ ျခံဝန္းက်ယ္ထဲက အိမ္ေသးေသးကေလးထဲမွာ ဧည့္ခန္း၊ စာၾကည့္ခန္းႏွင့္တြဲရက္ ေရခ်ိဳးခန္းပါအိပ္ခန္းတစ္ခန္းႏွင့္ မီးဖိုေခ်ာင္တို႔ပါဝင္လွ်က္ သူ႔အခ်ိန္အေတာ္မ်ားမ်ားကို စာၾကည့္ခန္းထဲတြင္သာ ကုန္လြန္ေစမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သူမ ေသခ်ာလွသည္။ အိပ္ခန္းတစ္ခန္းထဲကိုသာ အျပာမိႈင္းမိႈင္းသုတ္၍ က်န္တစ္အိမ္လံုးကို အျဖဴေရာင္ေဆးသုတ္ထားေသာ ခ်စ္သူ႔အိမ္သည္ လြန္စြာလင္းခ်င္းရွင္းသန္႔လွ်က္ရွိသည္။ အသန္႔အျပန္႔ႀကိဳက္ေသာ ခ်စ္သူသည္ စားေသာက္ၿပီးေသာအခါ ေၾကြပန္းကန္ျပားမ်ားကို ေရေဆးၿပီးတိုင္း ေျပာင္လက္ေအာင္သုတ္ကာ မီးဖိုေခ်ာင္ဘီရိုထဲ စီရီျပန္ထည့္ထားလိမ့္မည္ကို သူမ သိသည္။ ထို ေၾကြပန္းကန္စံုမ်ားကို သူမကိုယ္တိုင္ လိုက္လံေရြးခ်ယ္ဝယ္ယူေပးထားခဲ့သည္ဆိုတာကိုေတာ့ ခ်စ္သူ ေမ့ခ်င္ ေမ့ထားႏိူင္သည္။ ကိစၥ မရွိပါ။ ခ်စ္သူ၏ မသိက်ိဳးကၽြန္မႈေတြထဲ သူမ ေနတတ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ခ်စ္သူသည္ မနက္အိပ္ရာက ႏိူးလွ်င္ႏိူးခ်င္း ခ်က္ခ်င္းမထေသးဘဲ ႏိႈးစက္ျမည္သံကိုေစာင့္ကာ နားစြင့္လွ်က္ ခဏေမွးေနလိမ့္မည္။ ႏွႈိးစက္ျမည္လာမွ ႏိႈးစက္နာရီကိုပိတ္၍ ေစာင္ကို ကိုယ္မွခြာလွ်က္ အိမ္ရွိျပတင္းေပါက္အကုန္ လိုက္လံဖြင့္လိမ့္မည္။ မ်က္ႏွာမသစ္ သြားမတိုက္ေသးဘဲ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ေဖ်ာ္ေသာက္ခ်င္ ေသာက္မည္။ ဒတ္ခ်္ျဖစ္ Maccona ေကာ္ဖီတံဆိပ္ျဖစ္မည္ကို သူမ ေသခ်ာသည္။ ထို႔ေနာက္ ျခံေရွ႕စည္းရိုးနားသို႔သြားကာ လမ္းမေပၚ ကဲၾကည့္ခ်င္ ၾကည့္ေနလိမ့္မည္။ အိမ္ထဲျပန္မဝင္ခင္မွာ သစ္သားတိုင္ကေလးတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ စာတိုက္ပံုးကေလးထံ မ်က္လံုးတစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္ကာ ဖြင့္ရေကာင္းႏိုး ေတြေဝေနဟန္ရွိလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ မဖြင့္တာလည္း မဟုတ္ပါ။ စာတိုက္ပံုးကေလးထဲမွ ေန႔စဥ္ထုတ္ သတင္းစာ၊ လစဥ္ အခြန္အခေပးေဆာင္ရန္ ဘီလ္မ်ား၊ ေရဘိုး မီတာခ ေပးေဆာင္ရန္ ရွိသည္မ်ား၊ အိမ္ ေျမ ငွားေရာင္းဝယ္ ေၾကာ္ျငာမ်ားႏွင့္ အျခားေသာ အေရးမပါလွသည့္ စာရြက္မ်ား တစ္ထပ္ႀကီးကို တစ္ခုခ်င္း မျမင္ဖူးသလိုၾကည့္ကာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူလိုခ်င္သည္မ်ားကိုသာ ေရြးထုတ္မည္။ ဘာမွ မက်န္ေတာ့ေသာ စာတိုက္ပံုးကေလးထဲသို႔ တစ္စံုတစ္ခုမ်ား က်န္ရွိေနဦးမလားဆိုသည့္စိတ္ႏွင့္ (မ်က္ခံုးအတြန္႔ခ်ိဳးကာ) လက္တစ္ခုလံုးထိုးသြင္းလွ်က္ စမ္းေနလိမ့္ဦးမည္။ ၿပီးမွ အိမ္ထဲျပန္ဝင္လာကာ စာၾကည့္ခန္းထဲတန္းဝင္လွ်က္ မေန႔က ဖတ္လက္စစာအုပ္ကို ဆက္လက္ဖတ္ေနမည္။ (၁၀)မ်က္ႏွာခန္႔ဖတ္ၿပီးလွ်င္ ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းစာကို လွန္ေလွာေနက်အတိုင္း ထံုးစံမပ်က္ ေက်ာ္ဖတ္လိမ့္မည္။ ဗိုက္ဆာလာလွ်င္ မီးဖိုေခ်ာင္ဝင္ကာ အသားတစ္မ်ိဳး သို႔မဟုတ္ ဝက္အူေခ်ာင္းႏွင့္ ေရခဲေသတၱာထဲရွိသမွ် အသီးအရြက္တို႔ကို ခရုဆီႏွင့္ ေတာင့္ေတာင့္ကေလး ခပ္စိမ္းစိမ္းေၾကာ္၊ ေကာ္ရည္ျဖန္းကာ ထမင္းပူပူေပၚပံုလွ်က္ ထမင္းေပါင္းစားလိမ့္မည္။ လိေမၼာ္ရည္တစ္ခြက္ႏွင့္ သူ႔ေန႔လည္စာကို အဆံုးသတ္ကာ စာၾကည့္ခန္းထဲျပန္ဝင္၍ ကြန္ျပဴတာဖြင့္ကာ စာ စတင္ေရးသားမည္ ျဖစ္သည္။ သူမအေၾကာင္း တစ္စြန္းတစ္စမွ် မပါရေလေအာင္ ေရးသားထားေသာခ်စ္သူ႔စာမ်ားကို သူမကေတာ့ နားလည္စာနာစြာ ေစာင့္ဖတ္ေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။
(၂)
ဆရာမႀကီးသည္ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ ခပ္ပါးပါး၊ မ်က္လံုးစူးေတာက္ေတာက္၊ ႏွာတံမဆိုစေလာက္ ရွည္ကာ ဦးေခါင္းထိပ္မွာ ကြမ္းသီးလံုးခန္႔ ဆံပင္ထံုးကေလး ရွိသည္။ အျဖဴႏွင့္ ေယာဂီေရာင္ကိုသာ ဝတ္ဆင္လွ်က္ ရာသက္ပန္ ရွစ္ပါးသီလယူထားေသာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးျဖစ္ပါသည္။ “မင္း ဘယ္ေလာက္ေသခ်ာလို႔လဲ” “ရွင္ ဟုတ္ ကၽြန္မ ေသခ်ာပါတယ္။ ကၽြန္မ စိတ္ခိုင္ပါတယ္” “မင္းခ်စ္သူက မင္းကိုပဲ သတိရ တမ္းတေနမယ္။ မင္းကိုပဲ သစၥာရွိရွိခ်စ္ေနလိမ့္မယ္လို႔ မင္း ယံုသလား” ဟင့္အင္း၊ သူမ မေျဖႏိူင္၊ မေျဖရဲခဲ့ပါ။ သူမကိုယ္တိုင္လည္း မေသခ်ာ။ သူမကေတာ့ ခ်စ္သူ ေက်ာခိုင္းသြားေသာေန႔မွစ၍ သည္ေန႔ထိ ဘယ္လိုမွ ေမ့မရခဲ့ႏိူင္တာပင္။ ေသလုေမ်ာပါး ေဝဒနာႏွင့္ စိတ္ေရာ ရုပ္ပါ က်ဆင္းထိခိုက္ခဲ့ရပါေလသည္။ လူမႈေရး စီးပြားေရးမဆိုထားႏွင့္ မိမိက်န္းမာေရးကိုပင္ မေစာင့္ေရွာက္ႏိူင္ေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္အထိ သူမ ေပ်ာ့ညံ့ရွံဳးနိမ့္ခဲ့ပါသည္။ ဆရာမႀကီး၏မ်က္ဝန္းအျပဳံးကို သူမ ရင္မဆိုင္ရဲပါ။ မင္းခ်စ္သူက မင္းကို ဘယ္ေလာက္ထိ သစၥာရွိရွိေနႏိူင္မွာလဲဆိုတာထက္ ေယာက်ာ္းေတြအေၾကာင္း မင္း ဘယ္ေလာက္ သိလို႔လဲ၊ မင္းကိုယ္မင္း စိတ္မာပါတယ္လို႔ ဘယ္ေလာက္စိတ္ခ်လက္ခ်ရွိေနလို႔လဲဆိုသည့္ေမးခြန္းမ်ားပါ ပါဝင္ေပါင္းစပ္ေနေသာ ထိုမ်က္ဝန္းမွ အေမးမ်ားေအာက္တြင္ သူမ ေသးငယ္စြာ တည္ရွိေနခဲ့ရသည္။ တစ္ျခားသင္တန္းသားမ်ား၏ အေၾကာင္းျပခ်က္ႏွင့္ တက္တက္စင္ကြာျခားေသာ “အေဝးက ကၽြန္မခ်စ္သူကို စိတ္မ်က္လံုးနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ ဆရာမႀကီး”ဆိုေသာ သူမစကားအဆံုးမွာ ဆရာမႀကီးက သည္လို တုန္႔ျပန္ခဲ့တာ ျဖစ္ေလသည္။ သူမကေတာ့ ဆရာမႀကီး သူမကို ရယ္ေမာကာ ေလွာင္လိုက္ေစခ်င္လွတာ။ သို႔ေသာ္ ပို၍ဆိုးဝါးေသာ မ်က္ဝန္းႏွင့္ၿပံဳးသည့္ဒဏ္ကို သူမ ခံရခက္စြာ ေခါင္းငံု႔ေနခဲ့ပါသည္။ သင္တန္း၏ပထမလတြင္ သူမ လူးလိမ့္ေနေအာင္ ခံခဲ့ရသည္။ ပထမတစ္ပတ္ ေမတၱာပြားရစဥ္ သံုးရက္လံုးလံုး စိတ္မလြင့္ရမည့္အစား သံုးမိနစ္မွ်ပင္ မတည္ေသာ သူမစိတ္တို႔ေၾကာင့္ သင္တန္းသားမ်ား ေနာက္တစ္ဆင့္တက္သြားေသာ္လည္း သူမတစ္ေယာက္သာ ေနာက္က်က်န္ရစ္ ခဲ့ရသည္။ ထိုတစ္ဆင့္မွလြန္၍ ဗုဒၶႏုႆတိ သံုးရက္ပြားမ်ားစဥ္တြင္မူ သူမစိတ္တို႔ အနည္းငယ္ တည္ၿငိမ္လာခဲ့ၿပီ။ ထို႔ေနာက္ ဝင္ေလ-ထြက္ေလ-တစ္၊ ဝင္ေလ-ထြက္ေလ-ႏွစ္မွ စတင္ေရတြက္ကာ ဝင္ေလ-ထြက္ေလ-ရွစ္အထိေရာက္လွ်င္ တာလီတစ္ခုခ်ိဳးၿပီး တာလီေပါင္း ၅၀၀ရေအာင္ မွတ္ရေတာ့သည္။ ထိုအေခါက္ေရၾကားမွာ စိတ္ကေလးတစ္ခ်က္ လြတ္ထြက္သြားလွ်င္ အစမွ ျပန္စ၍ ေရတြက္ကာ တာလီ ၅၀၀ ျပည့္သည္ထိ ျပန္မွတ္ရေလသည္။ မလြယ္ပါ။ သူမအတြက္ လံုးလံုးမလြယ္ေသာ္လည္း သူမ ႀကိဳးစားခဲ့ပါသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ တစ္ေန႔လွ်င္ တာလီႏွစ္ေထာင္ရသည္အထိ တိုးမွတ္သြားရကာ ႏွာသီးဖ်ားထိပ္မွ ၾကည္လင္ေတာက္ပေသာ အရာင္အလင္းတန္းမ်ား ေတြ႔ရေသာ္ သူမ ေပ်ာ္ရႊင္စိတ္တို႔ ထိန္းမရႏိူင္ခဲ့။
(၆)လမွ်ၾကာေသာ္ ဆရာမႀကီးက သူမတို႔အားလံုးကို အခန္းနံရံကို ေဖာက္ထြင္းၾကည့္ေစခဲ့ေလသည္။ အံ့ၾသစရာေကာင္းစြာပင္ တစ္ဘက္ခန္းမွလူမ်ားကို ပကတိမ်က္ေစ့ႏွင့္ ရွင္းလင္းစြာ ျမင္ေနရ သည္။ ေနာက္တစ္ဆင့္မွာ သူမတို႔လံုးဝမသိေသာ သူစိမ္းတစ္ေယာက္၏အိမ္သို႔ စိတ္အလင္းတန္းကို ေစလႊတ္ကာ သြားေရာက္ ၾကည့္ရွဴ႕ရျခင္းပင္။ ဆရာမႀကီးက တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ၏ မွတ္မိခဲ့သမွ် အိမ္အေနအထားကို ေမးျမန္းရာ သင္တန္းသားအားလံုးမွ တစ္သံတည္း တူညီစြာေျပာႏိူင္ၾကသည္မွာ လြန္စြာ အံ့ဖြယ္။ သူမ မ်က္ရည္မ်ား ဝဲလာသည္အထိ အံ့ၾသဝမ္းသာရသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ သြားၾကည့္ခ်င္လြန္းလွေသာ ခ်စ္သူ႔အိမ္ကိုျဖင့္ သူမ မၾကည့္ရေသးပါ။ သင္တန္းၿပီး၍ သူမအိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္မွသာ ၾကည့္ရွဴ႕ရမည္ဟု ဆရာမႀကီးက ဆိုထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ပထမဦးဆံုး ခ်စ္သူ႔အိမ္ကေလးဆီ သူမစိတ္စြမ္းအားအလင္းကို ပို႔လႊတ္ၾကည့္ရွဳ႕စဥ္ သူမ ဘယ္လိုမွ စိတ္တည္၍ မရဘဲ ေဝေဝဝါးဝါးသာ ျမင္ရေလ၏။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ စိတ္တို႔ကို စုစည္းတည္ၿငိမ္ေစကာ ေစအလႊတ္တြင္မူ သူမ ေကာင္းစြာျမင္ခဲ့ရၿပီ။ အသိစိတ္တို႔ ျပန္လည္သိမ္းယူကာ ခ်စ္သူ႔အိမ္ကေလးမွ ျပန္လည္ေရာက္ရွိစဥ္ သူမတစ္ကိုယ္လံုး ခုတင္ေပၚပံုကနဲ လဲက်ကာ အားအင္မဲ့ ငိုေကၽြးေနခဲ့မိေလသည္။ လြမ္းလိုက္တာ ခ်စ္သူရယ္…၊ လြမ္းလိုက္တာ…. သည္လိုႏွင့္ သူမႏွင့္ခ်စ္သူ႔အိမ္ကေလးတို႔ ကၽြမ္းဝင္လာကာ ခ်စ္သူ႔တစ္ေန႔တာကို သူမႏွလံုးသားႏွင့္ က်က္မွတ္ၿပီး ျဖစ္ေလသည္။
(၃)
သူမစိတ္အလင္းတန္းတို႔သည္ စာဖတ္ခန္းထဲတြင္ စာဖတ္ေနေသာ ခ်စ္သူေနာက္ေက်ာတြင္တည္ကာ ၿငိမ္ဝပ္လွ်က္ မိမိအသက္ရွဴသံမွ်ပင္ ျပန္မၾကားႏိူင္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္စြာ။ ထိုသက္ၿငိမ္ကေလးထဲမွာ သူမေမ်ာေနခိုက္ အသံတစ္သံ ပီပီသသၾကားလိုက္ရသည္။ ထိုအသံေနာက္မွာ စိတ္မ်က္ဝန္းေတြထဲ ရုတ္တရက္ေပၚလာတာက တံခါးဝမွာ ကႏြဲ႔ကလ်ရပ္ေနေသာ၊ ခ်စ္သူ၏ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းဟုယူဆရေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္ေလသည္။ ဆံႏြယ္ေခြေလးမ်ားကို အုန္းခြံေရာင္ဆိုးထားေသာ ထိုမိန္းမသည္ ခ်စ္သူ၏လက္ရွိမိန္းကေလး ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ ထိုမိန္းမက လက္ကိုင္အိတ္ထဲမွ တံခါးေသာ့ကိုထုတ္ကာ ခ်စ္သူ႔အိမ္ထဲသို႔ ပိုင္စိုးပိုင္နင္း ဖြင့္ဝင္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ခ်စ္သူရွိေသာ စာၾကည့္ခန္းထဲ တန္းကနဲဝင္သြားကာ စာဖတ္ေနေသာခ်စ္သူကို ေနာက္ေက်ာမွ သိုင္းဖက္လိုက္ေလသည္။ ခ်စ္သူက ေနာက္ျပန္ေမာ့ၾကည့္ကာ အေပၚစီးမွ ငံု႔မိုးလာေသာ ထိုမိန္းမ၏မ်က္ႏွာကို လက္ႏွင့္သိုင္းႏွိမ့္ခ်ကာ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းနမ္းအရွိဳက္မွာ….. သူမ တစ္ကိုယ္လံုး ေတာင့္ကနဲ အသက္ရွဴရပ္မတတ္ ေမာပန္းလာကာ ေသဆံုးသြားၿပီလားပင္ ထင္မွတ္ၿပီး မ်က္ဝန္းမ်ားကို ဖ်တ္ကနဲ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိေလေတာ့သည္။ ရွိဳက္ႀကီးတစ္ငင္ ကုတင္ေပၚမ်က္ႏွာအပ္ ငိုၾကြးခိုက္ ဆရာမႀကီး၏ မ်က္ဝန္းအျပံဳးႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေကြးတို႔ကို ျမင္ေယာင္ကာ သူမ ရူးသြပ္စြာပင္ ဆိုမိေတာ့သည္။ "ဟင့္အင္း ကၽြန္မ မခံစားႏိူင္ဘူး၊ ဆရာမႀကီးရယ္ ကၽြန္မ ဆက္မၾကည့္ပါရေစနဲ႔ေတာ့၊ ဆက္မၾကည့္ပါရေစနဲ႔ေတာ့" မ်က္ေစ့ႏွင့္တပ္အပ္ဆိုသည့္အျဖစ္၌ သူမကိုယ္တိုင္ ငရဲတြင္းတစ္ခုထဲ က်ေရာက္ခဲ့သလို အေသအေၾက က်ရံွဳးခဲ့ပါသည္။ သူမ ဘယ္လိုမွ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ မရဲေတာ့ပါ။ သူမ၏ ခ်စ္သူ ေမာင္…. သူမမွာ ခ်စ္သူအတြက္ သည္ေန႔ထိ သစၥာမပ်က္ရွိခဲ့ပါသည္။ ခ်စ္သူသည္လည္း သူမလိုပဲရွိမွာဟု သူမ ယံုၾကည္မိုက္မဲခဲ့ပါသည္။ သူမ နားမလည္ႏိူင္ေသးပါ။ သူမႏွင့္ခ်စ္သူသည္ ခ်စ္တယ္ဆိုေသာ စကားေလးတစ္လံုး မလိုအပ္ပါဘဲ မ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္နားလည္ကာ အမုန္းဟူေသာ စကားလံုးတစ္လံုးမွ် မပါပါဘဲႏွင့္ ေအးခ်မ္းစြာ တစ္လမ္းစီေလွ်ာက္ခဲ့ၾကျခင္းသာ။ ထိုအတြက္ ရင္မွာကိုယ္စီ အခ်စ္တို႔ ျမဲခိုင္သင့္သည္ဟု သူမ ရိုးစင္းစြာပင္ ေတြးသည္။ အေနေဝးခဲ့ၾကလို႔လား…. ခ်စ္သူအတြက္ အနီးအပါးမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္သည္လား…. ေသြးသားဆႏၶၵၵၵ၏ ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္လား…. ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္၏
ျဖစ္တည္မႈေၾကာင့္လား…. ထိုအရာမ်ားအားလံုး ခ်စ္သူ လိုအပ္ေနေသာေၾကာင့္လား…. ဘာဆိုဘာမွ ေရေရရာရာ သူမ မသိပါ။ ေပ်ာ့ေခြေနေသာသူမကိုယ္ကို ကုတင္ေပၚမွေလွ်ာခ်ဆင္းကာ ဘီရိုေအာက္ဆံုးထပ္ရွိ ေသတၱာေလးကို သူမ ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။ ကတၱီပါအိတ္ကေလးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ အထပ္လိုက္ ထြက္က်လာသည္က ခ်စ္သူႏွင့္ခြဲရခ်ိန္မွ သည္ေန႔ထိ ေန႔စြဲေရးထိုး၍ထားေသာ၊ ခ်စ္သူ႔အိမ္ကေလးသို႔ လိပ္မူထားေသာ သူမလက္ေရးႏွင့္ ေရးစာမ်ားသာ….။ ထိုစာမ်ားကို တစ္ေန႔ေန႔မွာ ခ်စ္သူႏွင့္ျပန္ေတြ႔က ခ်စ္သူကို ေပးဖတ္ရန္ သူမ ရည္ရြယ္ခဲ့သည္ပင္။ မလိုအပ္ေတာ့ပါ။
ခုေတာ့ တကယ္ကို မလိုအပ္ေတာ့ၿပီပဲ။ ကတ္ေၾကးတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ စိတ္လိုလက္ရ ကိုက္ျဖတ္ထားေသာစာမ်ားကို အိတ္တစ္လံုးထဲစုထည့္ကာ အမိႈက္ပံုးထဲပစ္ခ်စဥ္ ခ်စ္သူ႔အိမ္ေရွ႕ရွိ စာတိုက္ပံုးကေလးထဲ တစ္စံုတစ္ရာ ရွာေဖြေနဟန္ ခ်စ္သူ႔မ်က္ႏွာကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ကာ သူမ ခ်ံဳးပြဲခ်ငိုမိျပန္သည္။ ရင္ကြဲပက္လက္မ်ား အလဲအကြဲမ်ားကို စုစည္းေကာက္သိမ္းကာ သူမစိတ္ႏွင့္ခႏၶာကို ျပန္လည္၍ မတ္မတ္ရပ္ရဦး မည္။ ျမင္အပ္ မျမင္အပ္ဆိုေသာအရာမ်ားထဲမွာ သူမစိတ္ႏွလံုးအစံုက ဘယ္ေလာက္ ခံယူႏိူင္မွာလဲ ဆိုသည့္ ဆရာမႀကီးစကားက ရင္ထဲမွာ စူးတစ္ေခ်ာင္းလို နာက်င္လွစြာ...။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ခ်စ္သူ႔အေပၚထားရွိဆဲ ေႏွာင္တြယ္တမ္းတ သူမစိတ္ေတြကို လႊတ္ခ်ပစ္ခဲ့ေတာ့သည္။ ထိုေန႔မွစ၍ ခ်စ္သူ႔အိမ္ကေလးဆီ ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မသြားေတာ့ရန္ သူမ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ေလသည္။
Author: -ခ်စ္ၾကည္ေအး
မနက္မိုးလင္းလွ်င္ ေက်းငွက္သံကေလးမ်ားႏွင့္ တီတာခ်ိဳလြင္ေသာ၊ သစ္ပင္ပန္းပင္မ်ားႏွင့္ စိမ္းစိုေသာ အိမ္ေခါင္မိုးအုပ္ၾကြပ္နီနီကေလးမ်ားရွိေသာ၊ မနက္ခင္းမ်ားမွာ ေတြ႔ဆံုၾကတိုင္း သိသည္ျဖစ္ေစ မသိဘဲျဖစ္ေစ “မဂၤလာနံနက္ခင္းပါ” ဟု ႏႈတ္ဆက္တတ္သည့္ လူယဥ္ေက်းမ်ားရွိေသာ၊ အုတ္နီေရာင္ မီးရထားဘူတာကေလးမ်ားရွိေသာ ၿမိဳ႕ကေလးတစ္ၿမိဳ႕၌ ခ်စ္သူ ေနထိုင္ပါသည္။ ခ်စ္သူ႔အိမ္ကေလးမွာ ျခံဝန္းက်ယ္ကေလးတစ္ခုထဲ (တကယ္ေတာ့ ျခံခတ္ထားျခင္းမဟုတ္ဘဲ ပုဏၰရိတ္လို အရြက္စိမ္းစိမ္းပင္ကေလးမ်ား ခပ္က်ဲက်ဲ စီတန္းစိုက္ပ်ိဳးထားျခင္းသာ)တြင္ ရွိပါသည္။ ျခံဝန္းက်ယ္ထဲက အိမ္ေသးေသးကေလးထဲမွာ ဧည့္ခန္း၊ စာၾကည့္ခန္းႏွင့္တြဲရက္ ေရခ်ိဳးခန္းပါအိပ္ခန္းတစ္ခန္းႏွင့္ မီးဖိုေခ်ာင္တို႔ပါဝင္လွ်က္ သူ႔အခ်ိန္အေတာ္မ်ားမ်ားကို စာၾကည့္ခန္းထဲတြင္သာ ကုန္လြန္ေစမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သူမ ေသခ်ာလွသည္။ အိပ္ခန္းတစ္ခန္းထဲကိုသာ အျပာမိႈင္းမိႈင္းသုတ္၍ က်န္တစ္အိမ္လံုးကို အျဖဴေရာင္ေဆးသုတ္ထားေသာ ခ်စ္သူ႔အိမ္သည္ လြန္စြာလင္းခ်င္းရွင္းသန္႔လွ်က္ရွိသည္။ အသန္႔အျပန္႔ႀကိဳက္ေသာ ခ်စ္သူသည္ စားေသာက္ၿပီးေသာအခါ ေၾကြပန္းကန္ျပားမ်ားကို ေရေဆးၿပီးတိုင္း ေျပာင္လက္ေအာင္သုတ္ကာ မီးဖိုေခ်ာင္ဘီရိုထဲ စီရီျပန္ထည့္ထားလိမ့္မည္ကို သူမ သိသည္။ ထို ေၾကြပန္းကန္စံုမ်ားကို သူမကိုယ္တိုင္ လိုက္လံေရြးခ်ယ္ဝယ္ယူေပးထားခဲ့သည္ဆိုတာကိုေတာ့ ခ်စ္သူ ေမ့ခ်င္ ေမ့ထားႏိူင္သည္။ ကိစၥ မရွိပါ။ ခ်စ္သူ၏ မသိက်ိဳးကၽြန္မႈေတြထဲ သူမ ေနတတ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ခ်စ္သူသည္ မနက္အိပ္ရာက ႏိူးလွ်င္ႏိူးခ်င္း ခ်က္ခ်င္းမထေသးဘဲ ႏိႈးစက္ျမည္သံကိုေစာင့္ကာ နားစြင့္လွ်က္ ခဏေမွးေနလိမ့္မည္။ ႏွႈိးစက္ျမည္လာမွ ႏိႈးစက္နာရီကိုပိတ္၍ ေစာင္ကို ကိုယ္မွခြာလွ်က္ အိမ္ရွိျပတင္းေပါက္အကုန္ လိုက္လံဖြင့္လိမ့္မည္။ မ်က္ႏွာမသစ္ သြားမတိုက္ေသးဘဲ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ေဖ်ာ္ေသာက္ခ်င္ ေသာက္မည္။ ဒတ္ခ်္ျဖစ္ Maccona ေကာ္ဖီတံဆိပ္ျဖစ္မည္ကို သူမ ေသခ်ာသည္။ ထို႔ေနာက္ ျခံေရွ႕စည္းရိုးနားသို႔သြားကာ လမ္းမေပၚ ကဲၾကည့္ခ်င္ ၾကည့္ေနလိမ့္မည္။ အိမ္ထဲျပန္မဝင္ခင္မွာ သစ္သားတိုင္ကေလးတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ စာတိုက္ပံုးကေလးထံ မ်က္လံုးတစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္ကာ ဖြင့္ရေကာင္းႏိုး ေတြေဝေနဟန္ရွိလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ မဖြင့္တာလည္း မဟုတ္ပါ။ စာတိုက္ပံုးကေလးထဲမွ ေန႔စဥ္ထုတ္ သတင္းစာ၊ လစဥ္ အခြန္အခေပးေဆာင္ရန္ ဘီလ္မ်ား၊ ေရဘိုး မီတာခ ေပးေဆာင္ရန္ ရွိသည္မ်ား၊ အိမ္ ေျမ ငွားေရာင္းဝယ္ ေၾကာ္ျငာမ်ားႏွင့္ အျခားေသာ အေရးမပါလွသည့္ စာရြက္မ်ား တစ္ထပ္ႀကီးကို တစ္ခုခ်င္း မျမင္ဖူးသလိုၾကည့္ကာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူလိုခ်င္သည္မ်ားကိုသာ ေရြးထုတ္မည္။ ဘာမွ မက်န္ေတာ့ေသာ စာတိုက္ပံုးကေလးထဲသို႔ တစ္စံုတစ္ခုမ်ား က်န္ရွိေနဦးမလားဆိုသည့္စိတ္ႏွင့္ (မ်က္ခံုးအတြန္႔ခ်ိဳးကာ) လက္တစ္ခုလံုးထိုးသြင္းလွ်က္ စမ္းေနလိမ့္ဦးမည္။ ၿပီးမွ အိမ္ထဲျပန္ဝင္လာကာ စာၾကည့္ခန္းထဲတန္းဝင္လွ်က္ မေန႔က ဖတ္လက္စစာအုပ္ကို ဆက္လက္ဖတ္ေနမည္။ (၁၀)မ်က္ႏွာခန္႔ဖတ္ၿပီးလွ်င္ ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းစာကို လွန္ေလွာေနက်အတိုင္း ထံုးစံမပ်က္ ေက်ာ္ဖတ္လိမ့္မည္။ ဗိုက္ဆာလာလွ်င္ မီးဖိုေခ်ာင္ဝင္ကာ အသားတစ္မ်ိဳး သို႔မဟုတ္ ဝက္အူေခ်ာင္းႏွင့္ ေရခဲေသတၱာထဲရွိသမွ် အသီးအရြက္တို႔ကို ခရုဆီႏွင့္ ေတာင့္ေတာင့္ကေလး ခပ္စိမ္းစိမ္းေၾကာ္၊ ေကာ္ရည္ျဖန္းကာ ထမင္းပူပူေပၚပံုလွ်က္ ထမင္းေပါင္းစားလိမ့္မည္။ လိေမၼာ္ရည္တစ္ခြက္ႏွင့္ သူ႔ေန႔လည္စာကို အဆံုးသတ္ကာ စာၾကည့္ခန္းထဲျပန္ဝင္၍ ကြန္ျပဴတာဖြင့္ကာ စာ စတင္ေရးသားမည္ ျဖစ္သည္။ သူမအေၾကာင္း တစ္စြန္းတစ္စမွ် မပါရေလေအာင္ ေရးသားထားေသာခ်စ္သူ႔စာမ်ားကို သူမကေတာ့ နားလည္စာနာစြာ ေစာင့္ဖတ္ေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။
(၂)
ဆရာမႀကီးသည္ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ ခပ္ပါးပါး၊ မ်က္လံုးစူးေတာက္ေတာက္၊ ႏွာတံမဆိုစေလာက္ ရွည္ကာ ဦးေခါင္းထိပ္မွာ ကြမ္းသီးလံုးခန္႔ ဆံပင္ထံုးကေလး ရွိသည္။ အျဖဴႏွင့္ ေယာဂီေရာင္ကိုသာ ဝတ္ဆင္လွ်က္ ရာသက္ပန္ ရွစ္ပါးသီလယူထားေသာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးျဖစ္ပါသည္။ “မင္း ဘယ္ေလာက္ေသခ်ာလို႔လဲ” “ရွင္ ဟုတ္ ကၽြန္မ ေသခ်ာပါတယ္။ ကၽြန္မ စိတ္ခိုင္ပါတယ္” “မင္းခ်စ္သူက မင္းကိုပဲ သတိရ တမ္းတေနမယ္။ မင္းကိုပဲ သစၥာရွိရွိခ်စ္ေနလိမ့္မယ္လို႔ မင္း ယံုသလား” ဟင့္အင္း၊ သူမ မေျဖႏိူင္၊ မေျဖရဲခဲ့ပါ။ သူမကိုယ္တိုင္လည္း မေသခ်ာ။ သူမကေတာ့ ခ်စ္သူ ေက်ာခိုင္းသြားေသာေန႔မွစ၍ သည္ေန႔ထိ ဘယ္လိုမွ ေမ့မရခဲ့ႏိူင္တာပင္။ ေသလုေမ်ာပါး ေဝဒနာႏွင့္ စိတ္ေရာ ရုပ္ပါ က်ဆင္းထိခိုက္ခဲ့ရပါေလသည္။ လူမႈေရး စီးပြားေရးမဆိုထားႏွင့္ မိမိက်န္းမာေရးကိုပင္ မေစာင့္ေရွာက္ႏိူင္ေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္အထိ သူမ ေပ်ာ့ညံ့ရွံဳးနိမ့္ခဲ့ပါသည္။ ဆရာမႀကီး၏မ်က္ဝန္းအျပဳံးကို သူမ ရင္မဆိုင္ရဲပါ။ မင္းခ်စ္သူက မင္းကို ဘယ္ေလာက္ထိ သစၥာရွိရွိေနႏိူင္မွာလဲဆိုတာထက္ ေယာက်ာ္းေတြအေၾကာင္း မင္း ဘယ္ေလာက္ သိလို႔လဲ၊ မင္းကိုယ္မင္း စိတ္မာပါတယ္လို႔ ဘယ္ေလာက္စိတ္ခ်လက္ခ်ရွိေနလို႔လဲဆိုသည့္ေမးခြန္းမ်ားပါ ပါဝင္ေပါင္းစပ္ေနေသာ ထိုမ်က္ဝန္းမွ အေမးမ်ားေအာက္တြင္ သူမ ေသးငယ္စြာ တည္ရွိေနခဲ့ရသည္။ တစ္ျခားသင္တန္းသားမ်ား၏ အေၾကာင္းျပခ်က္ႏွင့္ တက္တက္စင္ကြာျခားေသာ “အေဝးက ကၽြန္မခ်စ္သူကို စိတ္မ်က္လံုးနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ ဆရာမႀကီး”ဆိုေသာ သူမစကားအဆံုးမွာ ဆရာမႀကီးက သည္လို တုန္႔ျပန္ခဲ့တာ ျဖစ္ေလသည္။ သူမကေတာ့ ဆရာမႀကီး သူမကို ရယ္ေမာကာ ေလွာင္လိုက္ေစခ်င္လွတာ။ သို႔ေသာ္ ပို၍ဆိုးဝါးေသာ မ်က္ဝန္းႏွင့္ၿပံဳးသည့္ဒဏ္ကို သူမ ခံရခက္စြာ ေခါင္းငံု႔ေနခဲ့ပါသည္။ သင္တန္း၏ပထမလတြင္ သူမ လူးလိမ့္ေနေအာင္ ခံခဲ့ရသည္။ ပထမတစ္ပတ္ ေမတၱာပြားရစဥ္ သံုးရက္လံုးလံုး စိတ္မလြင့္ရမည့္အစား သံုးမိနစ္မွ်ပင္ မတည္ေသာ သူမစိတ္တို႔ေၾကာင့္ သင္တန္းသားမ်ား ေနာက္တစ္ဆင့္တက္သြားေသာ္လည္း သူမတစ္ေယာက္သာ ေနာက္က်က်န္ရစ္ ခဲ့ရသည္။ ထိုတစ္ဆင့္မွလြန္၍ ဗုဒၶႏုႆတိ သံုးရက္ပြားမ်ားစဥ္တြင္မူ သူမစိတ္တို႔ အနည္းငယ္ တည္ၿငိမ္လာခဲ့ၿပီ။ ထို႔ေနာက္ ဝင္ေလ-ထြက္ေလ-တစ္၊ ဝင္ေလ-ထြက္ေလ-ႏွစ္မွ စတင္ေရတြက္ကာ ဝင္ေလ-ထြက္ေလ-ရွစ္အထိေရာက္လွ်င္ တာလီတစ္ခုခ်ိဳးၿပီး တာလီေပါင္း ၅၀၀ရေအာင္ မွတ္ရေတာ့သည္။ ထိုအေခါက္ေရၾကားမွာ စိတ္ကေလးတစ္ခ်က္ လြတ္ထြက္သြားလွ်င္ အစမွ ျပန္စ၍ ေရတြက္ကာ တာလီ ၅၀၀ ျပည့္သည္ထိ ျပန္မွတ္ရေလသည္။ မလြယ္ပါ။ သူမအတြက္ လံုးလံုးမလြယ္ေသာ္လည္း သူမ ႀကိဳးစားခဲ့ပါသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ တစ္ေန႔လွ်င္ တာလီႏွစ္ေထာင္ရသည္အထိ တိုးမွတ္သြားရကာ ႏွာသီးဖ်ားထိပ္မွ ၾကည္လင္ေတာက္ပေသာ အရာင္အလင္းတန္းမ်ား ေတြ႔ရေသာ္ သူမ ေပ်ာ္ရႊင္စိတ္တို႔ ထိန္းမရႏိူင္ခဲ့။
(၆)လမွ်ၾကာေသာ္ ဆရာမႀကီးက သူမတို႔အားလံုးကို အခန္းနံရံကို ေဖာက္ထြင္းၾကည့္ေစခဲ့ေလသည္။ အံ့ၾသစရာေကာင္းစြာပင္ တစ္ဘက္ခန္းမွလူမ်ားကို ပကတိမ်က္ေစ့ႏွင့္ ရွင္းလင္းစြာ ျမင္ေနရ သည္။ ေနာက္တစ္ဆင့္မွာ သူမတို႔လံုးဝမသိေသာ သူစိမ္းတစ္ေယာက္၏အိမ္သို႔ စိတ္အလင္းတန္းကို ေစလႊတ္ကာ သြားေရာက္ ၾကည့္ရွဴ႕ရျခင္းပင္။ ဆရာမႀကီးက တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ၏ မွတ္မိခဲ့သမွ် အိမ္အေနအထားကို ေမးျမန္းရာ သင္တန္းသားအားလံုးမွ တစ္သံတည္း တူညီစြာေျပာႏိူင္ၾကသည္မွာ လြန္စြာ အံ့ဖြယ္။ သူမ မ်က္ရည္မ်ား ဝဲလာသည္အထိ အံ့ၾသဝမ္းသာရသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ သြားၾကည့္ခ်င္လြန္းလွေသာ ခ်စ္သူ႔အိမ္ကိုျဖင့္ သူမ မၾကည့္ရေသးပါ။ သင္တန္းၿပီး၍ သူမအိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္မွသာ ၾကည့္ရွဴ႕ရမည္ဟု ဆရာမႀကီးက ဆိုထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ပထမဦးဆံုး ခ်စ္သူ႔အိမ္ကေလးဆီ သူမစိတ္စြမ္းအားအလင္းကို ပို႔လႊတ္ၾကည့္ရွဳ႕စဥ္ သူမ ဘယ္လိုမွ စိတ္တည္၍ မရဘဲ ေဝေဝဝါးဝါးသာ ျမင္ရေလ၏။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ စိတ္တို႔ကို စုစည္းတည္ၿငိမ္ေစကာ ေစအလႊတ္တြင္မူ သူမ ေကာင္းစြာျမင္ခဲ့ရၿပီ။ အသိစိတ္တို႔ ျပန္လည္သိမ္းယူကာ ခ်စ္သူ႔အိမ္ကေလးမွ ျပန္လည္ေရာက္ရွိစဥ္ သူမတစ္ကိုယ္လံုး ခုတင္ေပၚပံုကနဲ လဲက်ကာ အားအင္မဲ့ ငိုေကၽြးေနခဲ့မိေလသည္။ လြမ္းလိုက္တာ ခ်စ္သူရယ္…၊ လြမ္းလိုက္တာ…. သည္လိုႏွင့္ သူမႏွင့္ခ်စ္သူ႔အိမ္ကေလးတို႔ ကၽြမ္းဝင္လာကာ ခ်စ္သူ႔တစ္ေန႔တာကို သူမႏွလံုးသားႏွင့္ က်က္မွတ္ၿပီး ျဖစ္ေလသည္။
(၃)
သူမစိတ္အလင္းတန္းတို႔သည္ စာဖတ္ခန္းထဲတြင္ စာဖတ္ေနေသာ ခ်စ္သူေနာက္ေက်ာတြင္တည္ကာ ၿငိမ္ဝပ္လွ်က္ မိမိအသက္ရွဴသံမွ်ပင္ ျပန္မၾကားႏိူင္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္စြာ။ ထိုသက္ၿငိမ္ကေလးထဲမွာ သူမေမ်ာေနခိုက္ အသံတစ္သံ ပီပီသသၾကားလိုက္ရသည္။ ထိုအသံေနာက္မွာ စိတ္မ်က္ဝန္းေတြထဲ ရုတ္တရက္ေပၚလာတာက တံခါးဝမွာ ကႏြဲ႔ကလ်ရပ္ေနေသာ၊ ခ်စ္သူ၏ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းဟုယူဆရေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္ေလသည္။ ဆံႏြယ္ေခြေလးမ်ားကို အုန္းခြံေရာင္ဆိုးထားေသာ ထိုမိန္းမသည္ ခ်စ္သူ၏လက္ရွိမိန္းကေလး ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ ထိုမိန္းမက လက္ကိုင္အိတ္ထဲမွ တံခါးေသာ့ကိုထုတ္ကာ ခ်စ္သူ႔အိမ္ထဲသို႔ ပိုင္စိုးပိုင္နင္း ဖြင့္ဝင္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ခ်စ္သူရွိေသာ စာၾကည့္ခန္းထဲ တန္းကနဲဝင္သြားကာ စာဖတ္ေနေသာခ်စ္သူကို ေနာက္ေက်ာမွ သိုင္းဖက္လိုက္ေလသည္။ ခ်စ္သူက ေနာက္ျပန္ေမာ့ၾကည့္ကာ အေပၚစီးမွ ငံု႔မိုးလာေသာ ထိုမိန္းမ၏မ်က္ႏွာကို လက္ႏွင့္သိုင္းႏွိမ့္ခ်ကာ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းနမ္းအရွိဳက္မွာ….. သူမ တစ္ကိုယ္လံုး ေတာင့္ကနဲ အသက္ရွဴရပ္မတတ္ ေမာပန္းလာကာ ေသဆံုးသြားၿပီလားပင္ ထင္မွတ္ၿပီး မ်က္ဝန္းမ်ားကို ဖ်တ္ကနဲ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိေလေတာ့သည္။ ရွိဳက္ႀကီးတစ္ငင္ ကုတင္ေပၚမ်က္ႏွာအပ္ ငိုၾကြးခိုက္ ဆရာမႀကီး၏ မ်က္ဝန္းအျပံဳးႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေကြးတို႔ကို ျမင္ေယာင္ကာ သူမ ရူးသြပ္စြာပင္ ဆိုမိေတာ့သည္။ "ဟင့္အင္း ကၽြန္မ မခံစားႏိူင္ဘူး၊ ဆရာမႀကီးရယ္ ကၽြန္မ ဆက္မၾကည့္ပါရေစနဲ႔ေတာ့၊ ဆက္မၾကည့္ပါရေစနဲ႔ေတာ့" မ်က္ေစ့ႏွင့္တပ္အပ္ဆိုသည့္အျဖစ္၌ သူမကိုယ္တိုင္ ငရဲတြင္းတစ္ခုထဲ က်ေရာက္ခဲ့သလို အေသအေၾက က်ရံွဳးခဲ့ပါသည္။ သူမ ဘယ္လိုမွ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ မရဲေတာ့ပါ။ သူမ၏ ခ်စ္သူ ေမာင္…. သူမမွာ ခ်စ္သူအတြက္ သည္ေန႔ထိ သစၥာမပ်က္ရွိခဲ့ပါသည္။ ခ်စ္သူသည္လည္း သူမလိုပဲရွိမွာဟု သူမ ယံုၾကည္မိုက္မဲခဲ့ပါသည္။ သူမ နားမလည္ႏိူင္ေသးပါ။ သူမႏွင့္ခ်စ္သူသည္ ခ်စ္တယ္ဆိုေသာ စကားေလးတစ္လံုး မလိုအပ္ပါဘဲ မ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္နားလည္ကာ အမုန္းဟူေသာ စကားလံုးတစ္လံုးမွ် မပါပါဘဲႏွင့္ ေအးခ်မ္းစြာ တစ္လမ္းစီေလွ်ာက္ခဲ့ၾကျခင္းသာ။ ထိုအတြက္ ရင္မွာကိုယ္စီ အခ်စ္တို႔ ျမဲခိုင္သင့္သည္ဟု သူမ ရိုးစင္းစြာပင္ ေတြးသည္။ အေနေဝးခဲ့ၾကလို႔လား…. ခ်စ္သူအတြက္ အနီးအပါးမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္သည္လား…. ေသြးသားဆႏၶၵၵၵ၏ ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္လား…. ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္၏
ျဖစ္တည္မႈေၾကာင့္လား…. ထိုအရာမ်ားအားလံုး ခ်စ္သူ လိုအပ္ေနေသာေၾကာင့္လား…. ဘာဆိုဘာမွ ေရေရရာရာ သူမ မသိပါ။ ေပ်ာ့ေခြေနေသာသူမကိုယ္ကို ကုတင္ေပၚမွေလွ်ာခ်ဆင္းကာ ဘီရိုေအာက္ဆံုးထပ္ရွိ ေသတၱာေလးကို သူမ ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။ ကတၱီပါအိတ္ကေလးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ အထပ္လိုက္ ထြက္က်လာသည္က ခ်စ္သူႏွင့္ခြဲရခ်ိန္မွ သည္ေန႔ထိ ေန႔စြဲေရးထိုး၍ထားေသာ၊ ခ်စ္သူ႔အိမ္ကေလးသို႔ လိပ္မူထားေသာ သူမလက္ေရးႏွင့္ ေရးစာမ်ားသာ….။ ထိုစာမ်ားကို တစ္ေန႔ေန႔မွာ ခ်စ္သူႏွင့္ျပန္ေတြ႔က ခ်စ္သူကို ေပးဖတ္ရန္ သူမ ရည္ရြယ္ခဲ့သည္ပင္။ မလိုအပ္ေတာ့ပါ။
ခုေတာ့ တကယ္ကို မလိုအပ္ေတာ့ၿပီပဲ။ ကတ္ေၾကးတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ စိတ္လိုလက္ရ ကိုက္ျဖတ္ထားေသာစာမ်ားကို အိတ္တစ္လံုးထဲစုထည့္ကာ အမိႈက္ပံုးထဲပစ္ခ်စဥ္ ခ်စ္သူ႔အိမ္ေရွ႕ရွိ စာတိုက္ပံုးကေလးထဲ တစ္စံုတစ္ရာ ရွာေဖြေနဟန္ ခ်စ္သူ႔မ်က္ႏွာကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ကာ သူမ ခ်ံဳးပြဲခ်ငိုမိျပန္သည္။ ရင္ကြဲပက္လက္မ်ား အလဲအကြဲမ်ားကို စုစည္းေကာက္သိမ္းကာ သူမစိတ္ႏွင့္ခႏၶာကို ျပန္လည္၍ မတ္မတ္ရပ္ရဦး မည္။ ျမင္အပ္ မျမင္အပ္ဆိုေသာအရာမ်ားထဲမွာ သူမစိတ္ႏွလံုးအစံုက ဘယ္ေလာက္ ခံယူႏိူင္မွာလဲ ဆိုသည့္ ဆရာမႀကီးစကားက ရင္ထဲမွာ စူးတစ္ေခ်ာင္းလို နာက်င္လွစြာ...။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ခ်စ္သူ႔အေပၚထားရွိဆဲ ေႏွာင္တြယ္တမ္းတ သူမစိတ္ေတြကို လႊတ္ခ်ပစ္ခဲ့ေတာ့သည္။ ထိုေန႔မွစ၍ ခ်စ္သူ႔အိမ္ကေလးဆီ ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မသြားေတာ့ရန္ သူမ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ေလသည္။
Author: -ခ်စ္ၾကည္ေအး
No comments:
Post a Comment