နည္းေျပာခ်င္လို႔ပါဟု သူေျပာေတာ့ ကိုယ္အနည္းငယ္ေတြသြားခဲ႔မိေသး..။ ဘာအတြက္ သူက ကိုယ့္ကိုေက်းဇူးတင္မလဲ...။“ေတြ႔ေတာ့မွေျပာျပမယ္”ဟုေျပာကာ ဖုန္းခ် သြားသည္။ အိမ္ေနရင္း အ၀တ္ကိုလဲ၍ သူ႔အလာကို ၀ရံတာမွ ထြက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္...။ သူေနသည့္ေနရာႏွင့္ ကိုယ္႔ဆီကို ကားငွားခဲ႔လွ်င္ အသာကေလးမိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ႏွင့္ေတာ့ေရာက္ႏိုင္သည္။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ သူ႔ဆီမွ ဖုန္းထပ္၀င္လာခဲ႔သည္...။ မီနီမတ္ကက္ေရွ႔ေရာက္ေနျပီတဲ႔...။ ကိုယ္တို႔ တိုက္ႏွင့္ တစ္လမ္းေက်ာ္နားက မီနီမတ္ကက္၏ လမ္းဟိုဖက္ျခမ္းမွာ သူရပ္ေနတာကိုေတြ႔လိုက္သည္...။ ထံုးစံအတိုင္း ရွပ္အက်ီၤျဖဴျဖဴႏွင့္ ပုဆိုးကို၀တ္ထား၏...။ လမ္းမီးေရာင္ခပ္မိွန္မွိန္ေၾကာင့္ သူ႔ပုဆိုးကြက္စိပ္ကို ဘာအေရာင္မွန္းကိုယ္ေသခ်ာမခြဲျခားတတ္ခဲ႔လိုက္...။
သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ကိုယ္ျမင္ေနက် ကိုယ့္စိတ္ကူးထဲကလို ၾကည္လင္မေနဘဲ သုန္မႈန္လ်က္...။ ႏွႈတ္ခမ္းထူထူႏွင့္ ေမးေစ့တ၀ိုက္တို႔မွာလည္း ႏႈတ္ခမ္းေမႊးၾကမ္းတခ်ိဳ႔ က်ိဳးတို႔က်ဲတဲေပါက္ေနၾကသည္။ သူ႔ကိုေတြ႔ေတာ့ စကားထိုိင္ေျပာဖို႔ အနီးနားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ တခ်ိဳ႔ဆိုင္ေတြ ပိတ္ေနၾကျပီ...။ လမ္းထိပ္ဖက္မွ ဆို္င္တြင္မေတာ့ ပိတ္ေသးမည္မဟုတ္ဟု သူႏွင့္လမ္းထိပ္ဖက္သို႔ ေလွ်ာက္ခဲ႔လိုက္သည္...။ ကိုုယ့္နေဘးမွ ေလွ်ာက္ေနေသာသူက ကိုယ့္လက္ကို အသာယာကေလး ခပ္ဖြဖြလာဆုတ္ကိုင္လိုက္သည္...။ အို.... သူ႔လက္ေတြေအးစက္ေနပါေရာလား...။ သူဘာျဖစ္ေနသလဲဆိုတာ ကိုယ္ေသခ်ာမသိေပမယ့္ သူ႔ကို အားေပးသည့္သေဘာႏွင့္ သူ႔လက္ဖ်ားေတြကို ခပ္က်စ္က်စ္ကေလး ဖ်စ္ထားလိုက္မိသည္...။ လမ္းထိပ္ေဒါင့္ခ်ိဳးေရာက္ေတာ့... လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ သံုးေလး၀ိုင္းေလာက္လူေတြရွိေနေသးသည္...။ သူက အဲဒီမွာမထိုင္ခ်င္ဘူးဟုဆိုကာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရွ႔ကေန ကိုယ့္လက္ကိုဆြဲေခၚျပီး လမ္းၾကားကေလးတစ္ခုထိပ္မွာရပ္လိုက္သည္။ လမ္းၾကားကေလး၏ ထိ္ပ္တည့္တည့္ လမ္းမၾကီး၏လမ္းဆံုလမ္းခြမွာ ကိုယ္တို႔ရပ္ေနၾကသည္...။ လမ္းမေပၚမွာ ကားအသြားအလာ တစ္စီးစႏွစ္စီးစသာရွိိ၏...။ မာက်ဴရီလမ္းမီးတိုင္မ်ားမွ အလင္းတန္းမ်ားေတာ့ ေကာင္းကင္မွၾကယ္မႈန္မႊားမ်ားကို လ်စ္လ်ဴရႈလ်က္ ျဖာလင္းေနၾကသည္...။ ေကာင္းကင္၌ ၾကယ္ကေလးမ်ား မည္မွ်လင္းလက္ေတာက္ပေနသည္ကို ကိုယ္မသိ....။ ကိုယ္သိတာက ေျမျပင္ေပၚမွ ကိုယ့္ေရွ႔တည့္တည့္တြင္ လင္းလက္ေနေသာ ၾကယ္ကေလးႏွစ္ပြင့္.....။ ျပီးေတာ့ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းအျပံဳးတစ္ခု...။ သူဘာေျပာခ်င္ေနသလဲ... ကိုယ္ခုခ်ိန္ထိ မခန္႔မွန္းတတ္ေသးတာ ကိုယ္ရဲ႔ညံ့ဖ်င္းမႈဟု၀န္ခံပါသည္...။ “ေျပာစရာရွိတာေျပာေလ” ဟု ကိုယ္စကားလမ္းေၾကာင္း စေပးခဲ႔ေပမယ့္လည္း သူကဘာမွျပန္မေျပာခဲ႔...။ ဒီလိုႏွင့္ ညေရာင္မွာ ကိုယ္တို႔အတူ လမ္းၾကားကေလးအတိုင္းေလွ်ာက္လာျဖစ္ခဲ႔ၾကသည္...။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၀င္းအတြင္းမွ ကၽြန္းရြက္မ်ားေလတိုးသံႏွင့္ ေခြးေဟာင္သံမွလြဲ၍ ညသည္ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ႔၏...။ အနည္းငယ္အာရံုစိုက္ နားေထာင္ျဖစ္ခဲ႔လွ်င္ သူ႔ရင္ခုန္သံမ်ားကိုပင္ ၾကားရလိမ္႔မည္ထင္သည္...။ လမ္းၾကားကေလးအဆံုး မူလတန္းေက်ာင္းေရွ႔ရွိ အုတ္ခုံ၀ိုင္းကေလးေပၚတြင္ ကိုယ္တို႔အတူထိုင္လိုက္္ၾကသည္...။ မ်က္ေစာင္းထိုးတိုက္ခန္း ၀ရံတာတစ္ခု၌ လူတစ္ေယာက္ထြက္ရပ္ကာ ကိုယ္တို႔ကို လွမ္းၾကည့္ေနသည္..။ ဘာျဖစ္လာခဲ႔သလဲ ျပႆနာတစ္ခုခုမ်ားျဖစ္ခဲ႔သလားဟု ေမးေသာ္လည္း သူက မထံုတက္ေတးႏွင့္ပင္... အေျဖက ေရေရရာရာထြက္မလာခဲ႔....။ ဒီအခ်ိန္ၾကီး ကိုယ္တို႔စကားအၾကာၾကီးေျပာဖို႔ မသင့္ေလ်ာ္ဘူး ဆိုတာ သူမတြက္ဆမိေလသလား...။ ငယ္ရြယ္သူတို႔၏ ဇြတ္တရြတ္ႏိုင္မႈကို ကိုယ္တဆိတ္ေတာ့ မၾကိဳက္လွပါ...။ “ဘာလို႔ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚအရမ္းေကာင္းခဲ႔တာလဲ မမက” ဟု...သူက စကားအဆက္အစပ္မရွိ ေမးခြန္းထုတ္လာခဲ႔သည္...။ အေျဖကရွိျပီးသားပဲ...ျပီးေတာ့ သူသိျပီးသားအေျဖကို ဘာေၾကာင့္ ထပ္ခါသလဲလဲေမးခ်င္ရသလဲ...။ ဒီေမးခြန္းတစ္ခုအတြက္ႏွင့္ေတာ့ သူကိုယ့္ဆီေရာက္လာခဲ႔တာ မဟုတ္မွန္းေတာ့သိပါသည္...။ “ကၽြန္ေတာ္စိတ္အရမ္းညစ္ေနတယ္ အဲလုိခ်ိန္မ်ိဳးဆို ကၽြန္ေတာ္ မမနဲ႔ေတြ႔ခ်င္တယ္” “ကၽြန္ေတာ့္အေပၚအစစအရာရာ ေကာင္းခဲ႔တဲ႔ အတြက္ကိုလည္း ေက်းဇဴးတင္ခ်င္လို႔ပါ”တဲ႔...။ လူမႈေရး မိသားစုအေရး စသျဖင့္ သူ႔ကိုစိတ္ဖိစီးမႈတစ္ခု ၀န္တစ္ခုပိခ်င္ပိေနလိမ္႔မည္ျဖစ္ေပမယ့္... ကိုယ္ဘာေၾကာင့္ သူ႔ကို စိတ္သက္သာရာ ေျဖသိမ္႔ႏိုင္စရာစကားတစ္ခြန္း မဆိုခဲ႔မိသလဲ...။ ထိုအစား... ကိုယ္ေျပာမိသြားတာက ေနာက္တစ္ခါ ကို္ယ္နဲ႔ေတြ႔ခ်င္ရင္ ညအခ်ိန္မေတာ္မလာခဲ႔ဖို႔နဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကို ဂရုစိုက္မႈအေၾကာင္းသာေျပာခဲ႔မိသြားေစခဲ႔တာဟာ... ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ အဆံုးသတ္တစ္ခုျဖစ္လာေစခဲ႔ေသာ စကားမ်ားပင္...။ ကိုယ့္စကားဆံုးေတာ့ သူဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ကိုယ့္လက္ကို ဆြဲကာ ကိုယ္တို႔တိုက္ေရွ႔ထိ လိုက္ပို႔ခဲ႔သည္..။
ျပီးေတာ့ အိမ္ကို ကားမစီးဘဲ ေျခလ်င္ႏွင့္ျပန္မည္ဟုေျပာကာ “ေရာက္ခ်င္တဲ႔အခ်ိန္ေရာက္ပေစ...မမနဲ႔ေတြ႔တာ ဒီညေနာက္ဆံုးပဲ ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွလည္း လာမေတြ႔ေတာ့ဘူး ဘယ္ေတာ့မွလည္း ဖုန္းမဆက္ေတာ့ဘူး”တဲ႔...။ တကယ္ေတာ့ အေၾကာင္းအရာ အျဖစ္အပ်က္ၾကီးၾကီးမားမားမဟုတ္ပါဘဲ... ကိုယ္ထည့္တြက္လိုက္ေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္၏ဂုဏ္သိကၡာ တန္းဖိုးနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ဂရုျပဳမႈဆိုသည့္ ေခါင္းစဥ္ေတြကပဲ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အစြန္းႏွစ္ဖက္ေရာက္ေအာင္ ပိုင္းျခားပစ္လိုက္ျပီ.....။ ထိုညက ကိုယ္သူ႔ဆီဖုန္းဆက္ျပီး ေဖ်ာင္းဖ်ေျပာဆိုခဲ႔ေပမယ့္ သူကေတာ့ေပါက္ကြဲ၍သာေနေတာ့သည္...။ “မမက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲခ်စ္တာပါ...မမသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို တကယ္ဂရုစိုက္တယ္ဆိုရင္... ဘယ္လိုအခ်ိန္ခါမ်ိဳးမွာ မဆို ကၽြန္ေတာ္ဘာျဖစ္ေနသလဲဆိုတာကို ဦးစားေပးမွာပဲ ခုေတာ့...ဗ်ာ....ေတာ္ျပီ... ဖုန္းပိတ္လိုက္ေတာ့မယ္ ထပ္မဆက္လာနဲ႔ေတာ့...” တကယ္ဆို... ေနာက္ေန႔ေတြမွာ သူစိတ္ေျပသြားမည့္အခ်ိန္ကိုခန္႔မွန္း၍ ကိုယ္ဖုန္းမဆက္သင့္ဘူးလား....။
ဒါေပမယ့္ ကိုယ္သူ႔ဆီကို အဲဒီေနာက္ပိုင္း တစ္ၾကိမ္ကေလးမွ်ပင္ ဖုန္းမေခၚျဖစ္ခဲ႔ပါ...။ သူလည္း ကိုယ့္ဆီဖုန္းမေခၚခဲ႔ပါ....။ ဒီလိုႏွင့္ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ မွ တစ္ပတ္ တစ္လ ႏွစ္လထိတိုင္ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ အလြမ္းေျဖစရာ... စကားလံုးမ်ားႏွင့္သာျပည့္ႏွက္ခဲ႔ၾကသည္....။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္လည္း ေနာက္ထပ္ဆံုဖို႔ေျခလွမ္းတိုးမလာခဲ႔ၾကပါ....။ သူေနာက္ဆံုး တစ္ၾကိမ္ဆက္လာခဲ႔ေသာ ဖုန္းကိုေတာ့ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးစြာ.. အံ့အားသင့္စြာ ကိုယ္စိုက္ေငးၾကည့္ေနခဲ႔မိသည္။ သူကိုယ့္ဆီဖုန္းဆက္ရျခင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို အမွန္တကယ္မသိေပမယ့္လည္း... သူ႔အသံကေလးကို ၾကားလိုက္ရသည္ကပင္ ကိုယ့္အတြက္ စိတ္ခြန္းအားကိုတဒဂၤျပည့္ေစခဲ႔သည္ဆုိတာ သူသိခ်င္မွသိမွာပါ...။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ... ကိုယ္တို႔တကယ္ပဲ ေ၀းသြားခဲ႔ၾကျပီလား ေကာင္ေလးရယ္....။ ဘာမွန္းမသိသည့္ မျမင္ႏိုင္ေသာ စည္းတစ္ခုသည္ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္၏ ဆံုေတြ႔မႈကို အဆံုးသတ္လိုက္ျပီျဖစ္သည္...။
**မိုးေငြ႔ ့**
နည္းေျပာခ်င္လို႔ပါဟု သူေျပာေတာ့ ကိုယ္အနည္းငယ္ေတြသြားခဲ႔မိေသး..။ ဘာအတြက္ သူက ကိုယ့္ကိုေက်းဇူးတင္မလဲ...။“ေတြ႔ေတာ့မွေျပာျပမယ္”ဟုေျပာကာ ဖုန္းခ် သြားသည္။ အိမ္ေနရင္း အ၀တ္ကိုလဲ၍ သူ႔အလာကို ၀ရံတာမွ ထြက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္...။ သူေနသည့္ေနရာႏွင့္ ကိုယ္႔ဆီကို ကားငွားခဲ႔လွ်င္ အသာကေလးမိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ႏွင့္ေတာ့ေရာက္ႏိုင္သည္။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ သူ႔ဆီမွ ဖုန္းထပ္၀င္လာခဲ႔သည္...။ မီနီမတ္ကက္ေရွ႔ေရာက္ေနျပီတဲ႔...။ ကိုယ္တို႔ တိုက္ႏွင့္ တစ္လမ္းေက်ာ္နားက မီနီမတ္ကက္၏ လမ္းဟိုဖက္ျခမ္းမွာ သူရပ္ေနတာကိုေတြ႔လိုက္သည္...။ ထံုးစံအတိုင္း ရွပ္အက်ီၤျဖဴျဖဴႏွင့္ ပုဆိုးကို၀တ္ထား၏...။ လမ္းမီးေရာင္ခပ္မိွန္မွိန္ေၾကာင့္ သူ႔ပုဆိုးကြက္စိပ္ကို ဘာအေရာင္မွန္းကိုယ္ေသခ်ာမခြဲျခားတတ္ခဲ႔လိုက္...။
သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ကိုယ္ျမင္ေနက် ကိုယ့္စိတ္ကူးထဲကလို ၾကည္လင္မေနဘဲ သုန္မႈန္လ်က္...။ ႏွႈတ္ခမ္းထူထူႏွင့္ ေမးေစ့တ၀ိုက္တို႔မွာလည္း ႏႈတ္ခမ္းေမႊးၾကမ္းတခ်ိဳ႔ က်ိဳးတို႔က်ဲတဲေပါက္ေနၾကသည္။ သူ႔ကိုေတြ႔ေတာ့ စကားထိုိင္ေျပာဖို႔ အနီးနားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ တခ်ိဳ႔ဆိုင္ေတြ ပိတ္ေနၾကျပီ...။ လမ္းထိပ္ဖက္မွ ဆို္င္တြင္မေတာ့ ပိတ္ေသးမည္မဟုတ္ဟု သူႏွင့္လမ္းထိပ္ဖက္သို႔ ေလွ်ာက္ခဲ႔လိုက္သည္...။ ကိုုယ့္နေဘးမွ ေလွ်ာက္ေနေသာသူက ကိုယ့္လက္ကို အသာယာကေလး ခပ္ဖြဖြလာဆုတ္ကိုင္လိုက္သည္...။ အို.... သူ႔လက္ေတြေအးစက္ေနပါေရာလား...။ သူဘာျဖစ္ေနသလဲဆိုတာ ကိုယ္ေသခ်ာမသိေပမယ့္ သူ႔ကို အားေပးသည့္သေဘာႏွင့္ သူ႔လက္ဖ်ားေတြကို ခပ္က်စ္က်စ္ကေလး ဖ်စ္ထားလိုက္မိသည္...။ လမ္းထိပ္ေဒါင့္ခ်ိဳးေရာက္ေတာ့... လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ သံုးေလး၀ိုင္းေလာက္လူေတြရွိေနေသးသည္...။ သူက အဲဒီမွာမထိုင္ခ်င္ဘူးဟုဆိုကာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရွ႔ကေန ကိုယ့္လက္ကိုဆြဲေခၚျပီး လမ္းၾကားကေလးတစ္ခုထိပ္မွာရပ္လိုက္သည္။ လမ္းၾကားကေလး၏ ထိ္ပ္တည့္တည့္ လမ္းမၾကီး၏လမ္းဆံုလမ္းခြမွာ ကိုယ္တို႔ရပ္ေနၾကသည္...။ လမ္းမေပၚမွာ ကားအသြားအလာ တစ္စီးစႏွစ္စီးစသာရွိိ၏...။ မာက်ဴရီလမ္းမီးတိုင္မ်ားမွ အလင္းတန္းမ်ားေတာ့ ေကာင္းကင္မွၾကယ္မႈန္မႊားမ်ားကို လ်စ္လ်ဴရႈလ်က္ ျဖာလင္းေနၾကသည္...။ ေကာင္းကင္၌ ၾကယ္ကေလးမ်ား မည္မွ်လင္းလက္ေတာက္ပေနသည္ကို ကိုယ္မသိ....။ ကိုယ္သိတာက ေျမျပင္ေပၚမွ ကိုယ့္ေရွ႔တည့္တည့္တြင္ လင္းလက္ေနေသာ ၾကယ္ကေလးႏွစ္ပြင့္.....။ ျပီးေတာ့ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းအျပံဳးတစ္ခု...။ သူဘာေျပာခ်င္ေနသလဲ... ကိုယ္ခုခ်ိန္ထိ မခန္႔မွန္းတတ္ေသးတာ ကိုယ္ရဲ႔ညံ့ဖ်င္းမႈဟု၀န္ခံပါသည္...။ “ေျပာစရာရွိတာေျပာေလ” ဟု ကိုယ္စကားလမ္းေၾကာင္း စေပးခဲ႔ေပမယ့္လည္း သူကဘာမွျပန္မေျပာခဲ႔...။ ဒီလိုႏွင့္ ညေရာင္မွာ ကိုယ္တို႔အတူ လမ္းၾကားကေလးအတိုင္းေလွ်ာက္လာျဖစ္ခဲ႔ၾကသည္...။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၀င္းအတြင္းမွ ကၽြန္းရြက္မ်ားေလတိုးသံႏွင့္ ေခြးေဟာင္သံမွလြဲ၍ ညသည္ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ႔၏...။ အနည္းငယ္အာရံုစိုက္ နားေထာင္ျဖစ္ခဲ႔လွ်င္ သူ႔ရင္ခုန္သံမ်ားကိုပင္ ၾကားရလိမ္႔မည္ထင္သည္...။ လမ္းၾကားကေလးအဆံုး မူလတန္းေက်ာင္းေရွ႔ရွိ အုတ္ခုံ၀ိုင္းကေလးေပၚတြင္ ကိုယ္တို႔အတူထိုင္လိုက္္ၾကသည္...။ မ်က္ေစာင္းထိုးတိုက္ခန္း ၀ရံတာတစ္ခု၌ လူတစ္ေယာက္ထြက္ရပ္ကာ ကိုယ္တို႔ကို လွမ္းၾကည့္ေနသည္..။ ဘာျဖစ္လာခဲ႔သလဲ ျပႆနာတစ္ခုခုမ်ားျဖစ္ခဲ႔သလားဟု ေမးေသာ္လည္း သူက မထံုတက္ေတးႏွင့္ပင္... အေျဖက ေရေရရာရာထြက္မလာခဲ႔....။ ဒီအခ်ိန္ၾကီး ကိုယ္တို႔စကားအၾကာၾကီးေျပာဖို႔ မသင့္ေလ်ာ္ဘူး ဆိုတာ သူမတြက္ဆမိေလသလား...။ ငယ္ရြယ္သူတို႔၏ ဇြတ္တရြတ္ႏိုင္မႈကို ကိုယ္တဆိတ္ေတာ့ မၾကိဳက္လွပါ...။ “ဘာလို႔ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚအရမ္းေကာင္းခဲ႔တာလဲ မမက” ဟု...သူက စကားအဆက္အစပ္မရွိ ေမးခြန္းထုတ္လာခဲ႔သည္...။ အေျဖကရွိျပီးသားပဲ...ျပီးေတာ့ သူသိျပီးသားအေျဖကို ဘာေၾကာင့္ ထပ္ခါသလဲလဲေမးခ်င္ရသလဲ...။ ဒီေမးခြန္းတစ္ခုအတြက္ႏွင့္ေတာ့ သူကိုယ့္ဆီေရာက္လာခဲ႔တာ မဟုတ္မွန္းေတာ့သိပါသည္...။ “ကၽြန္ေတာ္စိတ္အရမ္းညစ္ေနတယ္ အဲလုိခ်ိန္မ်ိဳးဆို ကၽြန္ေတာ္ မမနဲ႔ေတြ႔ခ်င္တယ္” “ကၽြန္ေတာ့္အေပၚအစစအရာရာ ေကာင္းခဲ႔တဲ႔ အတြက္ကိုလည္း ေက်းဇဴးတင္ခ်င္လို႔ပါ”တဲ႔...။ လူမႈေရး မိသားစုအေရး စသျဖင့္ သူ႔ကိုစိတ္ဖိစီးမႈတစ္ခု ၀န္တစ္ခုပိခ်င္ပိေနလိမ္႔မည္ျဖစ္ေပမယ့္... ကိုယ္ဘာေၾကာင့္ သူ႔ကို စိတ္သက္သာရာ ေျဖသိမ္႔ႏိုင္စရာစကားတစ္ခြန္း မဆိုခဲ႔မိသလဲ...။ ထိုအစား... ကိုယ္ေျပာမိသြားတာက ေနာက္တစ္ခါ ကို္ယ္နဲ႔ေတြ႔ခ်င္ရင္ ညအခ်ိန္မေတာ္မလာခဲ႔ဖို႔နဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကို ဂရုစိုက္မႈအေၾကာင္းသာေျပာခဲ႔မိသြားေစခဲ႔တာဟာ... ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ အဆံုးသတ္တစ္ခုျဖစ္လာေစခဲ႔ေသာ စကားမ်ားပင္...။ ကိုယ့္စကားဆံုးေတာ့ သူဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ကိုယ့္လက္ကို ဆြဲကာ ကိုယ္တို႔တိုက္ေရွ႔ထိ လိုက္ပို႔ခဲ႔သည္..။
ျပီးေတာ့ အိမ္ကို ကားမစီးဘဲ ေျခလ်င္ႏွင့္ျပန္မည္ဟုေျပာကာ “ေရာက္ခ်င္တဲ႔အခ်ိန္ေရာက္ပေစ...မမနဲ႔ေတြ႔တာ ဒီညေနာက္ဆံုးပဲ ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွလည္း လာမေတြ႔ေတာ့ဘူး ဘယ္ေတာ့မွလည္း ဖုန္းမဆက္ေတာ့ဘူး”တဲ႔...။ တကယ္ေတာ့ အေၾကာင္းအရာ အျဖစ္အပ်က္ၾကီးၾကီးမားမားမဟုတ္ပါဘဲ... ကိုယ္ထည့္တြက္လိုက္ေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္၏ဂုဏ္သိကၡာ တန္းဖိုးနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ဂရုျပဳမႈဆိုသည့္ ေခါင္းစဥ္ေတြကပဲ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အစြန္းႏွစ္ဖက္ေရာက္ေအာင္ ပိုင္းျခားပစ္လိုက္ျပီ.....။ ထိုညက ကိုယ္သူ႔ဆီဖုန္းဆက္ျပီး ေဖ်ာင္းဖ်ေျပာဆိုခဲ႔ေပမယ့္ သူကေတာ့ေပါက္ကြဲ၍သာေနေတာ့သည္...။ “မမက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲခ်စ္တာပါ...မမသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို တကယ္ဂရုစိုက္တယ္ဆိုရင္... ဘယ္လိုအခ်ိန္ခါမ်ိဳးမွာ မဆို ကၽြန္ေတာ္ဘာျဖစ္ေနသလဲဆိုတာကို ဦးစားေပးမွာပဲ ခုေတာ့...ဗ်ာ....ေတာ္ျပီ... ဖုန္းပိတ္လိုက္ေတာ့မယ္ ထပ္မဆက္လာနဲ႔ေတာ့...” တကယ္ဆို... ေနာက္ေန႔ေတြမွာ သူစိတ္ေျပသြားမည့္အခ်ိန္ကိုခန္႔မွန္း၍ ကိုယ္ဖုန္းမဆက္သင့္ဘူးလား....။
ဒါေပမယ့္ ကိုယ္သူ႔ဆီကို အဲဒီေနာက္ပိုင္း တစ္ၾကိမ္ကေလးမွ်ပင္ ဖုန္းမေခၚျဖစ္ခဲ႔ပါ...။ သူလည္း ကိုယ့္ဆီဖုန္းမေခၚခဲ႔ပါ....။ ဒီလိုႏွင့္ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ မွ တစ္ပတ္ တစ္လ ႏွစ္လထိတိုင္ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ အလြမ္းေျဖစရာ... စကားလံုးမ်ားႏွင့္သာျပည့္ႏွက္ခဲ႔ၾကသည္....။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္လည္း ေနာက္ထပ္ဆံုဖို႔ေျခလွမ္းတိုးမလာခဲ႔ၾကပါ....။ သူေနာက္ဆံုး တစ္ၾကိမ္ဆက္လာခဲ႔ေသာ ဖုန္းကိုေတာ့ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးစြာ.. အံ့အားသင့္စြာ ကိုယ္စိုက္ေငးၾကည့္ေနခဲ႔မိသည္။ သူကိုယ့္ဆီဖုန္းဆက္ရျခင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို အမွန္တကယ္မသိေပမယ့္လည္း... သူ႔အသံကေလးကို ၾကားလိုက္ရသည္ကပင္ ကိုယ့္အတြက္ စိတ္ခြန္းအားကိုတဒဂၤျပည့္ေစခဲ႔သည္ဆုိတာ သူသိခ်င္မွသိမွာပါ...။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ... ကိုယ္တို႔တကယ္ပဲ ေ၀းသြားခဲ႔ၾကျပီလား ေကာင္ေလးရယ္....။ ဘာမွန္းမသိသည့္ မျမင္ႏိုင္ေသာ စည္းတစ္ခုသည္ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္၏ ဆံုေတြ႔မႈကို အဆံုးသတ္လိုက္ျပီျဖစ္သည္...။
**မိုးေငြ႔ ့**
No comments:
Post a Comment