-ဇီဝရုပ္ အရည္ေပ်ာ္ခ်ိန္-

>

အရုဏ္အိပ္မက္မွာ ကြယ္လြန္ခဲ႔ၿပီျဖစ္ေသာ အဘြားနဲ႔ ဆံုခဲ႔။ ေနရာက ဇာတိၿမိဳ႕ရဲ႕ ေရမႀကီးေအာင္ တားဆီးထားေသာ လူလုပ္တာကုန္းမွာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မက ကုန္းအတက္ အဘြားက ကုန္းအဆင္းျဖစ္ၿပီး အဘြားက အနက္ေရာင္ေအာက္ခံ အျဖဴအပြင္႔အႏုပ္ေသးေသးေလးမ်ားပါေသာအဆင္ကို သူ႔့ဟန္အတိုင္း ရင္ေစ႔လက္ျပတ္ႏွင္႔ အထက္ေအာင္ဆင္တူ ဝတ္ထားတာ။ ေသသပ္လွပေသာဝတ္စံုနဲ႔ အဘြားမွာ ၾကည္႔ေကာင္းဆဲျဖစ္ေပမယ္႔ မ်က္ႏွာက မရႊင္လန္းပါေခ်။ ထူးဆန္းတာက အဘြားက ဆံုးပါးႏွင္႔ၿပီးမွန္း အိပ္မက္ထဲမွာလည္း ကၽြန္မ သိေနခဲ႔တာ။ ဆုိၾကပါစို႔ ။ အဘြားက တေစၦ (ၿပိတၱာ) ျဖစ္ေနပါလည္း သရဲဆိုတဲ႔ အစြဲနဲ႔ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႕မေနခဲ႔ေခ်။ ကၽြန္မကို မျမင္ေသာအဘြားကို ‘ေမႀကီး’ လို႔ လွမ္းေခၚလုိက္တဲ႔အခါ အဘြားက မၿပံဳးမရယ္ခပ္တည္တည္ႏွင္႔ ကၽြန္မကို လွမ္းၾကည္႔ပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး လမ္းရဲ႕တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ ရပ္ေနၾကၿပီး ဘယ္သူကမွ လမ္းကူးၿပီး ေလွ်ာက္မလာခဲ႔ပါ။ ‘ေမႀကီး ဘယ္သြားမလုိ႔လဲ’လို႔ ကၽြန္မ ေမးလုိက္တဲ႔အခါ အဘြားက မ်က္ႏွာမသာမယာႏွင္႔ ‘ဟုိနားဒီနား’လို႔ ေျဖပါတယ္။ ‘သမီးက အိမ္ကိုသြားမလုိ႔’ လို႔ ကၽြန္မ ေျပာေနစဥ္မွာပင္ အဘြားက မ်က္ႏွာလႊဲကာ ကၽြန္မနဲ႔ ေဝးရာေလွ်ာက္သြားၿပီး ေက်ာက္ခံုေလးတစ္ခုမွာ ထုိင္လုိက္ပါတယ္။ ကၽြန္မက ‘သမီးသြားေတာ႔မယ္’ လုိ႔ ႏႈတ္ဆက္လုိက္မွ အဘြားက စကားျပန္ေျပာပါတယ္။ အဘြားႏွင္႔ ကၽြန္မမွာ ေတာ္ေတာ္အလွမ္းကြာေဝးေနၿပီျဖစ္ေပမယ္႔ အဘြားရဲ႕စကားသံကို ကၽြန္မ က်ယ္ေလာင္စြာၾကားလိုက္ရ။ ‘တစ္ေယာက္တည္း ပ်င္းတယ္။ဒီမွာ လာေနပါ။’ တဲဲ႔။ ကၽြန္မက ေၾကာက္လန္႔တၾကားနဲ႔ ျငင္းရန္အားယူခုိက္မွာ အိပ္ရာမွႏိုးလာ။ ဘုရား… ဘုရား။ ဒါဟာ နမိတ္လား။ ငါ ေသရေတာ႔မယ္ ထင္ရဲ႕။ အစ္မက ဖုန္းဆက္တဲ႔အခါ ‘ ေပ်ာ္စရာႀကီး ။ ငါတစ္ေယာက္တည္း အေမြေတြ ရေတာ႔မယ္’ လုိ႔ စေနာက္တဲ႔အခါ အရင္လုိ ျပန္ေနာက္ကာ မရယ္ႏုိင္ေတာ႔။ ေသရမွာ ေၾကာက္ၿပီး မ်က္ရည္စိမ္႔က်လာ။ ကၽြန္မ မေသခ်င္ေသးပါ။ အကုသိုလ္မ်ားအလယ္မွာ သာယာတုန္းရွိပါေသးတယ္။ American Idol ၾကည္႕တုန္း၊ The Voice ၾကည္႔တုန္း ၊ စာေရးစရာအျခင္းအရာမ်ားစြာ ရွိေနတုန္း၊ အိမ္ေလးတစ္ခုေဆာက္မယ္႔အိမ္မက္ မက္တုန္း၊ ဥယ်ာဥ္ပ်ိဳးဖို႔ ႀကံရြယ္တုန္း ျဖစ္ပါတယ္။ (စကားမစပ္ အေမရိကန္မွ မိတ္ေဆြမ်ား American Idol မွာ ကၽြန္မခ်စ္ေသာ Angie Millerကုိ မဲေလးေပးပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါတယ္။) ဟုတ္ပါတယ္။ ယေန႔ထက္တိုင္ တမွ်င္မွ်င္ငင္ေသာ အစြဲအလမ္းမ်ားျဖင္႔ ငရဲရွိသည္ဆိုပါက ကုသိုလ္နည္းေသာကၽြန္မ ငရဲက်မွာ အေသအခ်ာပါ။ ေသရေတာ႔မယ္တဲ႔လား။ အရင္လုိ ဘယ္သူငိုမွာလဲလို႔ မေမးခ်င္ပါ။ ဘယ္သူေတြ ဝမ္းသာမလဲလုိ႔သာ စဥ္းစားမိရဲ႕။ ဝမ္းအသာဆံုးျဖစ္မယ္႔သူေတြကေတာ႔ ကၽြန္မဆီက အေၾကြးယူထားသူမ်ား ျဖစ္ႏုိင္ေလတာ။ က်န္တာေတာ႔ ဘာကိုမွ် မစဥ္းစားလုိမရေအာင္ အဘြားရဲ႕ အရိပ္က အာရံုမွာ ေပၚေနဆဲ။ မိုးၿပိဳမွာစိုးသူလို ေနစရာမရွိျဖစ္ေနကာ အျပင္ထြက္ရမွာလည္း ေၾကာက္အားပို။ ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲ။လက္ဖဝါးျပင္ႏွစ္ခုကို ျဖန္႔ၾကည္႔တုိင္းလည္း အသက္လမ္းေၾကာင္းက တုိတိုေလးရွိရဲ႕။ အဆံုးထိေအာင္ျမင္ခဲ႔ၿပီးၿပီဆို ငယ္ရြယ္စဥ္မွာ ေသလုိက္ရတာကို ေၾကာက္စရာမလုိဘူး ထင္ရဲ႕။

 ၾကည္႔ပါဦး ...။ မာရီလင္မြန္ရိုး၊ ခာ႔တ္ ကိုဘိန္း၊ ဂ်ိမ္းစ္ ဒီးန္၊ ဆာလ္ဗီယာ ပလာသ္… အစရွိသည္ျဖင္႔။သူတို႔ ဘယ္ေတာ႔မွ မအိုဘူး။ သူတို႔ အၿမဲငယ္ရြယ္လွပေအာင္ျမင္ေနတယ္ မဟုတ္လား။ တကယ္လုိ႔သာ ေအာင္ျမင္မႈအရွိန္က်၊ အိုမင္းမစြမ္းမွ သူတို႔ေသရင္ ကိုးကြယ္မယ္႔သူေတြအေရအတြက္က အခုလိုမ်ားျပားႏိုင္ပါ့မလား။ သူတုိ႔ကို အားက်ေပမယ္႔ ကၽြန္မမွာ ေရးခ်င္ေနေသာစာမ်ားကို စာလံုးမွ် မစီရေသး။ ကၽြန္မက တကယ္အျဖစ္မရွိဘူးပဲ။ အခ်ိန္မီပါေတာ႔မလား။ အဘြားက ေခၚေနၿပီ။ ဟင္႔အင္း ။ ဟင္႔အင္းလို႔ ျငင္းခ်င္လည္း၊ မလာခ်င္ဘူးလုိ႔ ေျပာကာ ေရွာင္ပုန္းခ်င္လည္း လံုၿခံဳတဲ႔ေနရာ မရွိပါဘဲ။ ။



မယ္႔ကိုး

အရုဏ္အိပ္မက္မွာ ကြယ္လြန္ခဲ႔ၿပီျဖစ္ေသာ အဘြားနဲ႔ ဆံုခဲ႔။ ေနရာက ဇာတိၿမိဳ႕ရဲ႕ ေရမႀကီးေအာင္ တားဆီးထားေသာ လူလုပ္တာကုန္းမွာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မက ကုန္းအတက္ အဘြားက ကုန္းအဆင္းျဖစ္ၿပီး အဘြားက အနက္ေရာင္ေအာက္ခံ အျဖဴအပြင္႔အႏုပ္ေသးေသးေလးမ်ားပါေသာအဆင္ကို သူ႔့ဟန္အတိုင္း ရင္ေစ႔လက္ျပတ္ႏွင္႔ အထက္ေအာင္ဆင္တူ ဝတ္ထားတာ။ ေသသပ္လွပေသာဝတ္စံုနဲ႔ အဘြားမွာ ၾကည္႔ေကာင္းဆဲျဖစ္ေပမယ္႔ မ်က္ႏွာက မရႊင္လန္းပါေခ်။ ထူးဆန္းတာက အဘြားက ဆံုးပါးႏွင္႔ၿပီးမွန္း အိပ္မက္ထဲမွာလည္း ကၽြန္မ သိေနခဲ႔တာ။ ဆုိၾကပါစို႔ ။ အဘြားက တေစၦ (ၿပိတၱာ) ျဖစ္ေနပါလည္း သရဲဆိုတဲ႔ အစြဲနဲ႔ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႕မေနခဲ႔ေခ်။ ကၽြန္မကို မျမင္ေသာအဘြားကို ‘ေမႀကီး’ လို႔ လွမ္းေခၚလုိက္တဲ႔အခါ အဘြားက မၿပံဳးမရယ္ခပ္တည္တည္ႏွင္႔ ကၽြန္မကို လွမ္းၾကည္႔ပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး လမ္းရဲ႕တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ ရပ္ေနၾကၿပီး ဘယ္သူကမွ လမ္းကူးၿပီး ေလွ်ာက္မလာခဲ႔ပါ။ ‘ေမႀကီး ဘယ္သြားမလုိ႔လဲ’လို႔ ကၽြန္မ ေမးလုိက္တဲ႔အခါ အဘြားက မ်က္ႏွာမသာမယာႏွင္႔ ‘ဟုိနားဒီနား’လို႔ ေျဖပါတယ္။ ‘သမီးက အိမ္ကိုသြားမလုိ႔’ လို႔ ကၽြန္မ ေျပာေနစဥ္မွာပင္ အဘြားက မ်က္ႏွာလႊဲကာ ကၽြန္မနဲ႔ ေဝးရာေလွ်ာက္သြားၿပီး ေက်ာက္ခံုေလးတစ္ခုမွာ ထုိင္လုိက္ပါတယ္။ ကၽြန္မက ‘သမီးသြားေတာ႔မယ္’ လုိ႔ ႏႈတ္ဆက္လုိက္မွ အဘြားက စကားျပန္ေျပာပါတယ္။ အဘြားႏွင္႔ ကၽြန္မမွာ ေတာ္ေတာ္အလွမ္းကြာေဝးေနၿပီျဖစ္ေပမယ္႔ အဘြားရဲ႕စကားသံကို ကၽြန္မ က်ယ္ေလာင္စြာၾကားလိုက္ရ။ ‘တစ္ေယာက္တည္း ပ်င္းတယ္။ဒီမွာ လာေနပါ။’ တဲဲ႔။ ကၽြန္မက ေၾကာက္လန္႔တၾကားနဲ႔ ျငင္းရန္အားယူခုိက္မွာ အိပ္ရာမွႏိုးလာ။ ဘုရား… ဘုရား။ ဒါဟာ နမိတ္လား။ ငါ ေသရေတာ႔မယ္ ထင္ရဲ႕။ အစ္မက ဖုန္းဆက္တဲ႔အခါ ‘ ေပ်ာ္စရာႀကီး ။ ငါတစ္ေယာက္တည္း အေမြေတြ ရေတာ႔မယ္’ လုိ႔ စေနာက္တဲ႔အခါ အရင္လုိ ျပန္ေနာက္ကာ မရယ္ႏုိင္ေတာ႔။ ေသရမွာ ေၾကာက္ၿပီး မ်က္ရည္စိမ္႔က်လာ။ ကၽြန္မ မေသခ်င္ေသးပါ။ အကုသိုလ္မ်ားအလယ္မွာ သာယာတုန္းရွိပါေသးတယ္။ American Idol ၾကည္႕တုန္း၊ The Voice ၾကည္႔တုန္း ၊ စာေရးစရာအျခင္းအရာမ်ားစြာ ရွိေနတုန္း၊ အိမ္ေလးတစ္ခုေဆာက္မယ္႔အိမ္မက္ မက္တုန္း၊ ဥယ်ာဥ္ပ်ိဳးဖို႔ ႀကံရြယ္တုန္း ျဖစ္ပါတယ္။ (စကားမစပ္ အေမရိကန္မွ မိတ္ေဆြမ်ား American Idol မွာ ကၽြန္မခ်စ္ေသာ Angie Millerကုိ မဲေလးေပးပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါတယ္။) ဟုတ္ပါတယ္။ ယေန႔ထက္တိုင္ တမွ်င္မွ်င္ငင္ေသာ အစြဲအလမ္းမ်ားျဖင္႔ ငရဲရွိသည္ဆိုပါက ကုသိုလ္နည္းေသာကၽြန္မ ငရဲက်မွာ အေသအခ်ာပါ။ ေသရေတာ႔မယ္တဲ႔လား။ အရင္လုိ ဘယ္သူငိုမွာလဲလို႔ မေမးခ်င္ပါ။ ဘယ္သူေတြ ဝမ္းသာမလဲလုိ႔သာ စဥ္းစားမိရဲ႕။ ဝမ္းအသာဆံုးျဖစ္မယ္႔သူေတြကေတာ႔ ကၽြန္မဆီက အေၾကြးယူထားသူမ်ား ျဖစ္ႏုိင္ေလတာ။ က်န္တာေတာ႔ ဘာကိုမွ် မစဥ္းစားလုိမရေအာင္ အဘြားရဲ႕ အရိပ္က အာရံုမွာ ေပၚေနဆဲ။ မိုးၿပိဳမွာစိုးသူလို ေနစရာမရွိျဖစ္ေနကာ အျပင္ထြက္ရမွာလည္း ေၾကာက္အားပို။ ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲ။လက္ဖဝါးျပင္ႏွစ္ခုကို ျဖန္႔ၾကည္႔တုိင္းလည္း အသက္လမ္းေၾကာင္းက တုိတိုေလးရွိရဲ႕။ အဆံုးထိေအာင္ျမင္ခဲ႔ၿပီးၿပီဆို ငယ္ရြယ္စဥ္မွာ ေသလုိက္ရတာကို ေၾကာက္စရာမလုိဘူး ထင္ရဲ႕။

 ၾကည္႔ပါဦး ...။ မာရီလင္မြန္ရိုး၊ ခာ႔တ္ ကိုဘိန္း၊ ဂ်ိမ္းစ္ ဒီးန္၊ ဆာလ္ဗီယာ ပလာသ္… အစရွိသည္ျဖင္႔။သူတို႔ ဘယ္ေတာ႔မွ မအိုဘူး။ သူတို႔ အၿမဲငယ္ရြယ္လွပေအာင္ျမင္ေနတယ္ မဟုတ္လား။ တကယ္လုိ႔သာ ေအာင္ျမင္မႈအရွိန္က်၊ အိုမင္းမစြမ္းမွ သူတို႔ေသရင္ ကိုးကြယ္မယ္႔သူေတြအေရအတြက္က အခုလိုမ်ားျပားႏိုင္ပါ့မလား။ သူတုိ႔ကို အားက်ေပမယ္႔ ကၽြန္မမွာ ေရးခ်င္ေနေသာစာမ်ားကို စာလံုးမွ် မစီရေသး။ ကၽြန္မက တကယ္အျဖစ္မရွိဘူးပဲ။ အခ်ိန္မီပါေတာ႔မလား။ အဘြားက ေခၚေနၿပီ။ ဟင္႔အင္း ။ ဟင္႔အင္းလို႔ ျငင္းခ်င္လည္း၊ မလာခ်င္ဘူးလုိ႔ ေျပာကာ ေရွာင္ပုန္းခ်င္လည္း လံုၿခံဳတဲ႔ေနရာ မရွိပါဘဲ။ ။



မယ္႔ကိုး