လမ္းသြယ္ေလးထဲ ေလွ်ာက္လာေနခိုက္ ေခၚ သံတစ္ခုသည္ ကြ်န္မ၏ ေနာက္ေက်ာဘက္ဆီက ေပၚထြက္လာခဲ့တာျဖစ္ ပါသည္။ ပထမေတာ့ သည္ေခၚသံဟာ ကြ်န္မ ကို ရည္ညြန္းေနေၾကာင္း မသိခဲ့ပါေပ။ လမ္းက လူ သြားလူလာ ရိွေသးသည္ မဟုတ္လား။ တစ္ ေယာက္ေယာက္ကို လွမ္း ေခၚတာ ျဖစ္မွာပါ။ အ ေတြးနွင့္ ေျခလွမ္းမ်ားကို ဆက္လွမ္းေနစဥ္မွာပဲ ေခၚသံက ေနာက္တစ္ ၾကိမ္ထြက္လာပါသည္။ သည္တစ္ၾကိမ္မွာ ေတာ့ ေခၚသံက ကြ်န္မ ၏ ေနာက္ေက်ာဆီက နီးနီးကပ္ကပ္ေပၚလာသည္ သို့ ရိွ၏။ ဒါနွင့္ပင္ စူး စမ္းလိုစိတ္နွင့္ လွည့္ ၾကည့္ရပါသည္။ ''သမီးေလး..'' ေၾသာ္..။ အသက္ ၅၀ ၀န္းက်င္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးသည္ ကြ်န္မကို တ ကယ္ပင္ ရည္ညြန္းေခၚ ဆိုေနတာျဖစ္ပါသည္။ သူ့မ်က္၀န္းမ်ားသည္ ကြ်န္မကို စူးစိုက္လ်က္။ နႈတ္ခမ္းမ်ားက မ၀ံ့မရဲ ဟန္ပန္စြက္ေသာ္လည္း ၿပံဳးျမလ်က္။ သူ့ကို တစ္ ေနရာရာမ်ား ေတြ့ဖူး သလား။ သို့ေသာ္ ကြ်န္မ နွင့္ ရင္းနီွးသိကြ်မ္းသူ မဟုတ္တာ ေသခ်ာပါ သည္။ ''အေဒၚက ေျမာက္ဒ ဂံုသြားခ်င္လို့ပါကြယ္။ အဲဒါ...'' ေၾသာ္..ကားမွတ္ တိုင္ ရွာမေတြ့လို့ ေမးခ်င္ တာထင္ပါရဲ့။ ကြ်န္မ ေရာက္ေန ေသာ လမ္းသြယ္ေလး သည္ တာေမြ အ၀ိုင္းထိပ္ ကားမွတ္တိုင္နွင့္ မေ၀း ေတာ့ပါျပီ။ ကားမွတ္ တိုင္ကို ရွာရင္း လမ္း ေပ်ာက္ေလသလား။ ''ကားမွတ္တိုင္က မ ေ၀းေတာ့ဘူးအေဒၚရဲ့။ ဒီဘက္က သြားရင္ ေရာက္မွာပဲ။ ကြ်န္မ လည္း သြားမလို့ပဲ။ လိုက္ ခဲ့ပါလား'' အမ်ိဳးသမီး၏ မ်က္ နွာတြင္ မသဲကဲြေသာ အ ျပံဳးတစ္ခ်က္ေပၚလာပါ သည္။ ''အဲဒီဘက္ မွတ္တိုင္ က မသြားဘဲ..အဲ..ဒီ ဘက္ မွတ္တိုင္က သြားမ လို့'' သူညႊန္ေသာ တစ္ ဖက္မွာ တာေမြ ေက်ာင္း ေရွ့မွတ္တိုင္ရိွေသာဘက္ ျဖစ္ပါသည္။ လမ္းမသိ ၍ ေမးတာဟု ထင္ခဲ့ ေသာ္လည္း တကယ့္တ ကယ္ေတာ့မဟုတ္ပါ လား။ သူက လမ္းကို သိ နွင့္ေနသူ။ တကယ္တမ္း သူေျပာခ်င္တာ ဘာမ်ား ပါလိမ့္။ ကြ်န္မ မ်က္ ေမွာင္မ်ား က်ံဳ႕မိေလသ လားမသိ။ အမ်ိဳးသမီး၏ မ်က္နွာတြင္ ေတာင္းပန္ တိုးလွ်ိဳလိုဟန္ေပၚလာ ပါသည္။ ''အဲဒါ လမ္းစရိတ္ ေလး နည္းနည္းေလာက္ အကူအညီေတာင္းမလို့။ ပိုက္ဆံအိတ္က်ေပ်ာက္ သြားတာနဲ့'' ''ေၾသာ္'' သည္တစ္ၾကိမ္ေတာ့ ဘာျပန္ေျပာရမည္လဲ ရုတ္တရက္ မေတြးနိုင္ ျဖစ္ကာ ကြ်န္မ နႈတ္ဆံြ့ သြားမိပါသည္။ ၾကားဖူး ေသာ ဇာတ္လမ္းမ်ားစြာ ရိွေသးသည္မဟုတ္လား။ သူတို့သည္ ဇာတ္လမ္း မ်ားကို မထပ္ေအာင္ ေျပာတတ္ၾကသည္လို့ ၾကားဖူးသည္။ ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္း ေငြေတာင္းခံ တတ္သူမ်ားကိုသာ ကြ်န္ မက ၾကံဳခဲ့ဖူးသူပင္။ မ်က္ နွာလဲႊသည့္အခါလည္းရိွ၊ ဘာမွမျဖစ္ေလာက္ပါဘူး ေလဟု ေတြးကာ ေပးျဖစ္ သည့္အခါလည္း ရိွပါေပ သည္။ ခုေတာ့ ဇာတ္ လမ္းတစ္ခုသည္ ကြ်န္မ ေရွ့ကို ေရာက္ေနျပီ။ ေတြ ေ၀ေနေသာ မ်က္နွာမူရာ ေၾကာင့္ပဲလား။ သူက စ ကားဆက္ျပန္ပါသည္။ ''မယံုလို့လား ကေလး ရဲ့။ အေဒၚက မရိိုးမသား မေျပာပါဘူး။ မညာပါ ဘူး။ တကယ္ကို အျပန္ လမ္းစရိတ္လိုေနတာပါ'' ''ေျမာက္ဒဂံုကိုေနာ္'' အခုမွပင္ ကြ်န္မ၏ အသိညဏ္က ပြင့္လင္း လာျပီ။ အလြယ္ဆံုးျဖစ္ မည့္ ေျဖရွင္းနည္းကို သိ ျပီ။ ''ကြ်န္မနဲ့ လိုက္ခဲ့ပါ ေနာ္။ အ၀ိုင္းထိပ္ မွတ္ တိုင္မွာ ေျမာက္ဒဂံုကို တိုက္ရိုက္ေရာက္တဲ့ကား ေတြရိွပါတယ္။ ကြ်န္မက ကားေပၚတင္ေပးလိုက္ ပါ့မယ္'' ''ေၾသာ္..တူမက မယံု ဘူးကိုး'' သူက စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ဟန္ျဖင့္ သက္ျပင္း ရိႈက္လ်က္ဆိုပါသည္။ ''မဟုတ္ပါဘူး။ လမ္း ၾကံဳေနတာပဲဟာ။ ဟို ဘက္မွတ္တိုင္ကေျမာက္ ဒဂံုကားမရိွဘူးထင္တာပဲ'' ''အေဒၚက နွစ္ဆင့္စီး မွာ။ ဒီဘက္ကပဲ စီးမွာ'' ေၾသာ္..ခက္ျပီ။ သူက လည္း ေလွ်ာ့မည့္ပံုမျမင္။ မရိုးသားဘူးဟု ကြ်န္မ တစ္ထစ္ခ် ေကာက္ခ်က္ ခ်လိုက္ပါသည္။ တ ကယ္တမ္း ဒုကၡေတြ့ရလို့ ကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ ကူညီရပါေစ။ သည္လိုအ မွန္အတိုင္း မေျပာတတ္ သူမ်ားကိုေတာ့ ကူညီလို စိတ္မရိွလွပါ။ လိမ္ညာ ျခင္းကို အားေပးသည္ဟု သာ ကြ်န္မ ျမင္ပါသည္။ ''လိုက္ခဲ့ပါ အေဒၚ ရယ္။ ကြ်န္မ ကားေပၚ တင္ေပးလိုက္မွာပါ'' ေနာက္ဆံုး တစ္ၾကိမ္ ဟု သေဘာထားကာ ကြ်န္မ ထပ္ေျပာမိပါ သည္။ သူ့မ်က္နွာေပၚ တြင္ စိတ္မေကာင္းဟန္ စြက္ေသာ အျပံဳးက ေပၚ လာျပန္ပါသည္။ ''ေၾသာ္..အေဒၚ့ကို မယံုဘူးေနာ္။ တကယ္ ဒီဘက္မွတ္တိုင္က စီးရ မွာမို့လို့ပါ'' အင္းေလ..ျပီးတာပဲ။ ကြ်န္မ ေက်ာခိုင္းလွည့္ ထြက္ခဲ့ပါသည္။ သူက ထပ္ေခၚေသးသည္ကို ၾကားရ၏။ လွည့္မၾကည့္ လိုေတာ့ျပီ။ ဘာေၾကာင့္ မ်ား အမွန္အတိုင္းမေျပာ နိုင္ရတာပါလိမ့္။ ၀တ္ပံု စားပံုကျဖင့္ ထင္ရက္စ ရာမရိွပါ။ သပ္ရပ္ေသာ ဟန္ပန္ကိုပင္ ျပန္ျမင္ ေယာင္လာပါသည္။ ပြင့္ လင္းရိုးသားသည္ဟု ျမင္ ရေသာ မ်က္နွာ။ ကြ်န္မ ေျခလွမ္းမ်ားကို ျဗဳန္းက နဲ ရပ္တန့္ကာ ေနာက္ ေက်ာဘက္သို့ လွည့္ ၾကည့္မိသည္။ သူ့ကို ေတာ့ ခပ္ေအးေအးပင္ ဆက္ေလွ်ာက္ကာ ပတ္ ၀န္းက်င္ကလူမ်ားကို စ ကားဆိုရန္ စူးစမ္းေနဟန္ ကို ျမင္ရပါသည္။ တ တကယ္ပင္ အကူအညီ လိုေနသည္ကို ရိုးရိုးသား သားေျပာျပေနတာလား။ အမွန္အတိုင္း ေျပာ ေနတာဆို ကြ်န္မ မ်က္ နွာလဲႊခဲ့ျခင္းသည္ မွားယြင္းရာေရာက္ေနျပီ။ ေငြကလည္းဘယ္ေလာက္ မွ ေပးရမွာမဟုတ္ပါဘဲ။ ေျခလွမ္းမ်ားကို ေနာက္ ျပန္လွည့္ရန္ ျပင္လိုက္ ခိ်န္မွာပင္ သူသည္ လူ တစ္ဦးနွင့္ စကားစေန ျပန္သည္ကို ေတြ့ရပါ သည္။ ဒါနွင့္ပင္မ်က္နွာ တကယ္လဲႊခဲ့ရေတာ့သည္။ ကူညီလိုသူေတြ့ေလာက္ ပါရဲ့။ သို့ေသာ္ လိုင္းကား ေပၚေရာက္သည္အထိ ပင္ ကူညီသင့္လ်က္နွင့္ မကူညီမိခဲ့တာလားဟု ေတြးဆဲ။ လိမ္ညာတာမ ဟုတ္ဘဲ တကယ္အကူ အညီေတာင္းခဲ့တာမ်ား လား။ အေတြးမ်ားစြာ ရႈပ္ ေထြးလ်က္ စိတ္ထဲ မ ရွင္းလင္းလွသည္လို အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ေဒၚေလးတို့ကို ေျပာျပ မိျပန္သည္။ ေဒၚေလးက စကားဆံုးသည္နွင့္ ဟက္ ဟက္ပက္ပက္ပင္ ရယ္ ေမာပါသည္။ ''ညည္းကလည္း ရန္ ကုန္ကို မေန့တစ္ေန့က ေရာက္လာတာက်ေနတာ ပဲ။ ဒီလို ဇာတ္လမ္းမ်ိဳး ေတြက မဆန္းေတာ့ဘူး ဟဲ့။ ဖိနပ္အျပတ္ၾကီး စီး ျပီး ဖိနပ္ျပတ္လို့ပါလို့ အ ကူအညီေတာင္းတာမ်ိဳး၊ ေဈးဗန္းေမွာက္က်တယ္ ဆိုတာမ်ိဳးစံုလို့ပဲ။ ေဆး လာကုရင္း နယ္ျပန္ဖို့ လမ္းစရိတ္ျပတ္သြားတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးလည္း ရိွေသး တယ္။ စံုလို့..စံုလို့ေဟ့'' ဟု ရယ္ရယ္ေမာေမာ ဆို ပါသည္။ ကြ်န္မသည္ ေဒၚ ေလးေျပာမွပင္ စိတ္ထဲ မတင္မက်နွင့္ စိတ္မ ေကာင္းသလို အျပစ္မ ကင္းသလို ခံစားရ သည္ကို ေမ့ေဖ်ာက္နိုင္ လာပါသည္။ နို့မို့ဆို ရိုးသားဟန္စြက္ေသာျဖဴျဖဴျပည့္ျပည့္ မ်က္ နွာတစ္ခုကို ျမင္ေယာင္ ျမဲျဖစ္ရဦးမည္။ ''ငါေတာ့ အခု ဘယ္ သူပဲ ဒီလို ဇာတ္လမ္း ဆင္ဆင္ လွည့္မၾကည့္ပါ ဘူးကြယ္။ အရင္ကေတာ့ ဒီလို ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ လမ္းေဘးမွာ နာနတ္သီး ေတြ ေမွာက္က်လို့ဆိုျပီး ဗန္းကေလးကိုင္လို့ ငိုေန တဲ့ကေလးလည္း သနား ျပီး မရိွရိွတဲ့ၾကားက ေပး ဖူးတယ္။ ကားေပၚမွာစာ ေတြလိုက္ေ၀တဲ့ကေလး ေတြလည္း သနားျပီး အ ေၾကြေလးရိွတာထုတ္ေပး တယ္။ အားလံုးကို သ နားေနေတာ့တာပဲ။ အခု ေတာ့လည္း ဇာတ္လမ္း ေတြၾကားရဖန္မ်ားေတာ့ စိတ္ရႈပ္လာတာပဲဟဲ့။ အ ထူးသျဖင့္ေတာ့ ငါ့လာ လိမ္တယ္ထင္ရင္ လွည့္ ကိုမၾကည့္ခ်င္ေတာ့တာ''ဟု ေဒၚေလးက စကားဆက္ ပါသည္။ ကြ်န္မကေတာ့ ကား မွတ္တိုင္မ်ားတြင္ ေတြ့ရ တတ္ေသာ ကေလးငယ္ မ်ားကို ျမင္ေယာင္ေနပါ သည္။ သူတို့က ထမင္း ဖိုးေလးပါဟု ဆိုစဥ္တြင္ ကြ်န္မ၌ ကိုယ့္ထမင္းတစ္ နပ္စာဖိုးထက္ နည္းနည္း မွ်သာ ပါသည့္အခိုက္နွင့္ ၾကံဳလွ်င္ ဘာကိုမွန္းမသိ အားနာကာေနသည္။ ညစ္ေထးေထး မ်က္နွာ ေလးမ်ားတြင္ မ်က္လံုး မ်ားက ကီ်းကန္းေတာင္း ေမွာက္ျဖစ္ရသည္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္သည္။ သို့ေသာ္ ကြ်န္မ ဘာမ်ား တတ္နိုင္ပါမည္နည္း။ တစ္ခါတေလတြင္ ေတာ့ စားေသာက္ေန ခိုက္ အနားလာရပ္သည့္ အခါ၊ ဗိုက္ကေလးဆာ လို့ပါဟုဆိုလာသည့္အ ခါ စိတ္တိုေတာင္းခ်င္ သည္။ ကေလးက ဗိုက္ ဆာေနလို့ပါဟု ကေလး ျပကာေျပာတတ္ေသာ မိန္းမမ်ားကို ျမင္ရလွ်င္ ဘာျပန္ေျပာရမည္မသိ။ လက္တို့ကာ မေပးမခ်င္း အနားမွာရစ္သီေနတတ္ ေသာ ကေလးတို့ကို ျမင္ ရလွ်င္ သနားေသာ္လည္း စိတ္ရႈပ္လာတတ္သည္။ သြားပါဦးဟု ဆိုရလွ်င္ လည္း အားနာေနျပန္ သည္။ သည္ေနာက္ပိုင္းမွာ ေတာ့လည္း အခက္အခဲ ၾကံဳရဟန္ အကူအညီ ေတာင္းတတ္လာတာေတြ ကို နည္းလမ္းတစ္သြယ္ ေျပာင္းသလို ေတြ့လာရ ပါသည္။ ဇာတ္လမ္းဆင္ သည္ဟု စိတ္မွာထင္ျမဲ ျဖစ္ေသာ္လည္း အမူအ ရာက ပီျပင္လွေလရာအ ခါမ်ားစြာ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ လာရသည္။ ေပးမိသည့္ အခါလည္းရိွ၊ မေပးဘဲ မ်က္နွာလဲႊေနသည့္အ ခါလည္း ရိွပါေပသည္။ ဘာကိုမွန္းမသိ အျပစ္ ဆိုခ်င္သလို စိတ္မသက္ မသာလည္းျဖစ္ရျမဲ။ လူေနမႈဘ၀အတြက္ ခက္ခဲပင္ပန္းျခင္းသည္ လိမ္ညာတတ္ေစရန္ဖန္တီး ေပးေသာ ေနာက္ခံအ ေၾကာင္းတရားလား။ လူ တို့၏ ရိုးသားျခင္းကို ဆင္းရဲပင္ပန္းျခင္းက ဖ်က္ဆီးနိုင္သလား။ ကြ်န္မ မေတြးတတ္ပါ။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေတာ့ ဇာတ္လမ္းမ်ားကို တစ္ေယာက္ေျပာလွ်င္ တစ္မ်ိဳး ၾကားရျမဲ။ ဇာတ္ လမ္းမ်ားက ခပ္ဆင္ ဆင္။ အမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသမီး၊ ကေလး စသည္ ျဖင့္ ဇာတ္ေကာင္တို့သာ ေျပာင္းသြားၾကသည္။ သူ တို့ေျပာတတ္ေသာ ဇာတ္ လမ္းတို့သည္ ရင္နာဖြယ္ အတိျပီးေနတတ္သည္။ ၾကာေတာ့လည္း ကြ်န္မ မွာ သံသယစိတ္မ်ားလာ ပါေတာ့သည္။ တစ္ရက္မွာေတာ့ ည ေနခင္း ကြ်န္မရံုးက ျပန္ ေရာက္လွ်င္ ေဒၚေလးက မနက္တုန္းကေပါ့ဟု စကားစပါသည္။ ''မိန္းမတစ္ေယာက္ ဟယ္ ကေလးေလး ပိုး လို့။ ကေလးေနမေကာင္း လို့ ေဆးရံုမွာ ျပခ်င္တာ တဲ့။ လမ္းစရိတ္ေလး နည္းနည္းေလာက္ ကူညီ ပါတဲ့။ သားအမိေလး ၾကည့္ေတာ့ သနားစရာ။ ဒါနဲ့ပဲ ကူညီလိုက္ပါမယ္ ေလဆိုျပီး'' ''ေဒၚေလးဟာက တ ကယ္ေနမေကာင္းတာ ဟုတ္လို့လား''ဟု ကြ်န္မ က စကားျဖတ္ေမးလိုက္ ပါသည္။ ''ငါလည္း ေတြးမိတာ ေပါ့။ ကေလးကို စမ္း ၾကည့္ေတာ့ ကိုယ္က ေတာ္ေတာ္ကို ပူေနတာ ဟဲဲ့။ ဒါေပမယ့္ လက္ထဲ ကို ေငြထည့္မေပးလိုက္ ဘူး။ လမ္းထိပ္ထြက္ျပီး ဦးကိုၾကီး တကၠစီေပၚ တင္ေပးလိုက္ရတယ္။ ဦးကိုၾကီး လက္ထဲကိုပဲ တကၠစီခ တစ္ခါတည္း ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ကိုယ္လည္း ကူညီရတာ စိတ္သန့္သြားတာေပါ့''ဟု ေဒၚေလးက အရယ္တစ္ ၀က္နွင့္ ဆို၏။ သည္လိုဆိုေတာ့ လည္း ေဒၚေလး အစီအ စဥ္က ဟုတ္လို့ပါလားဟု ကြ်န္မေတြးလိုက္ပါသည္။ ဦးကိုၾကီးဆိုတာကလည္း ေဒၚေလးတို့ လမ္းထဲမွာ ပင္ ေနသူ။ ျဖစ္ရပ္က လည္း ခပ္ရိုးရိုးပါပဲ။ အမွန္တကယ္ အကူအ ညီလိုအပ္၍ အကူအညီ ေတာင္းသူမ်ားလည္း ရိွမည္။ သည္လိုဆိုေတာ့ လည္း ကူညီသူေရာ အ ကူအညီေတာင္းသူေရာ နွစ္ဦးနွစ္ဖက္ အဆင္ေျပ တာပဲေပါ့။ သာမန္ကာလံွ်ကာ နားေထာင္ျပီးစီးသြားခဲ့ ေသာ ဇာတ္လမ္းသည္ တစ္နံနက္ခင္းမွာေတာ့ တစ္ေက်ာ့ျပန္နိုးထလာ ျပန္ပါသည္။
အဲသည္နံနက္ခင္း က လမ္းထဲမွ ေဈးက ေလးဆီ ကြ်န္မတို့ သြား ေနခိုက္ ေဒၚေလး နာ မည္ကို ေခၚ၍ နႈတ္ ဆက္သံတစ္ခုက ေပၚ ထြက္လာပါသည္။ လွမ္း ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဦးကိုၾကီးပါေပ။ သူသည္ ကြ်န္မတို့ရိွရာ လမ္း ဘက္ျခမ္းကို ကူးလာပါ သည္။ ''ေဒၚထားထား ဟို တစ္ေန့က တကၠစီငွား ေပးတဲ့ အမ်ိဳးသမီး မွတ္ မိေသးရဲ့လား'' ''မွတ္မိပါတယ္။ ဘာ ျဖစ္လို့တုန္း။ ကေလးက ေတာ္ေတာ္ပဲ အေျခအေန မေကာင္းဘူးလား'' ''ကေလးက တကယ္ ေနမေကာင္းတာပါ။ ႏြမ္း ေနတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေဆးရံုေတာ့ မေရာက္ လိုက္ပါဘူး'' ''ဘာရယ္..'' ေဒၚေလးပင္မက ကြ်န္မမွာလည္း အံ့အား တသင့္ျဖစ္သြားရသည္။ သူ ဆက္ေျပာမည့္စကား ကိုလည္း စိတ္ေစာေနမိ ၾကသည္။ ''လမ္းမၾကီးေပၚ လည္းေရာက္ေရာ ဦး ေလးရယ္တဲ့။ ေဆးရံုမပို့ ပါနဲ့တဲ့။ ဒီမွာပဲရပ္ေပးျပီး ကြ်န္မကို ကားခထဲက နည္းနည္းမွ်ပါလားတဲ့'' ဦးကိုၾကီးက တစ္ ခ်က္မွ် ရယ္ေမာလိုက္ပါ သည္။ ''က်ဳပ္လည္း ကေလး က ေနမွမေကာင္းတာ သြားမွေပါ့လို့ ေျပာရ တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘာ ေျပာတယ္မွတ္လဲ။ ကြ်န္ မတို့ရပ္ကြက္ထဲတင္ စပ္ ေဆးေလး ၀ယ္တိုက္ လိုက္ပါမယ္တဲ့။ ပိုက္ဆံ ေလးသာ နည္းနည္းခဲြ ေပးပါ၊ တစ္ေယာက္တစ္ ၀က္ျဖစ္ျဖစ္ ယူၾကတာ ေပါ့တဲ့။ ကေလးကို မုန့္ေလး ဘာေလးေကြ်း ခ်င္ေသးတာတဲ့။ ေကာင္း ေရာ။ ဒီေတာ့ က်ဳပ္ လည္း ဘယ္ေနနိုင္မလဲ။ ကားရပ္ေပးရတာေပါ့။ ကဲ မယ္မင္းႀကီးမရယ္။ ခဲြမေနနဲ့။ အားလံုးသာ ယူသြားေပေတာ့ဆိုျပီး နွစ္ေထာင္လံုးေပးလိုက္ တယ္။ ဒါနဲ့မ်ား ညည္း ေဆးရံုသြားမယ္ေျပာေန ရေသးသလားဆိုေတာ့ ဒီ လို တကၠစီေပၚ တင္ေပး မယ္မွ မထင္ဘဲတဲ့ ေဒၚ ထားထားေရ ျဖစ္ပံုက'' ''ေဟာ့ေတာ္'' ေဒၚေလးနႈတ္က အာ ေမဋိတ္သံ ထြက္က်လာ သည္။ ဦးကိုၾကီးကေတာ့ တဟားဟားရယ္ေမာ လ်က္။ သည္ခဏမွာေတာ့ ကြ်န္မ စိတ္ထဲ အားနာသ လို ရိွရသည္မွာ ေဒၚေလး ၏ မ်က္နွာတြင္ ျပီးခဲ့ သည့္တစ္ရက္ဆီတုန္းက ေတြ့ခဲ့ဖူးေသာ ပီတိမ်ား ကိုသာျဖစ္ပါသည္။
+စံပယ္ျဖဴနု +
the Ladies ဂ်ာနယ္ (ေမလ ၂၀၁၂ခုႏွစ္)
လမ္းသြယ္ေလးထဲ ေလွ်ာက္လာေနခိုက္ ေခၚ သံတစ္ခုသည္ ကြ်န္မ၏ ေနာက္ေက်ာဘက္ဆီက ေပၚထြက္လာခဲ့တာျဖစ္ ပါသည္။ ပထမေတာ့ သည္ေခၚသံဟာ ကြ်န္မ ကို ရည္ညြန္းေနေၾကာင္း မသိခဲ့ပါေပ။ လမ္းက လူ သြားလူလာ ရိွေသးသည္ မဟုတ္လား။ တစ္ ေယာက္ေယာက္ကို လွမ္း ေခၚတာ ျဖစ္မွာပါ။ အ ေတြးနွင့္ ေျခလွမ္းမ်ားကို ဆက္လွမ္းေနစဥ္မွာပဲ ေခၚသံက ေနာက္တစ္ ၾကိမ္ထြက္လာပါသည္။ သည္တစ္ၾကိမ္မွာ ေတာ့ ေခၚသံက ကြ်န္မ ၏ ေနာက္ေက်ာဆီက နီးနီးကပ္ကပ္ေပၚလာသည္ သို့ ရိွ၏။ ဒါနွင့္ပင္ စူး စမ္းလိုစိတ္နွင့္ လွည့္ ၾကည့္ရပါသည္။ ''သမီးေလး..'' ေၾသာ္..။ အသက္ ၅၀ ၀န္းက်င္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးသည္ ကြ်န္မကို တ ကယ္ပင္ ရည္ညြန္းေခၚ ဆိုေနတာျဖစ္ပါသည္။ သူ့မ်က္၀န္းမ်ားသည္ ကြ်န္မကို စူးစိုက္လ်က္။ နႈတ္ခမ္းမ်ားက မ၀ံ့မရဲ ဟန္ပန္စြက္ေသာ္လည္း ၿပံဳးျမလ်က္။ သူ့ကို တစ္ ေနရာရာမ်ား ေတြ့ဖူး သလား။ သို့ေသာ္ ကြ်န္မ နွင့္ ရင္းနီွးသိကြ်မ္းသူ မဟုတ္တာ ေသခ်ာပါ သည္။ ''အေဒၚက ေျမာက္ဒ ဂံုသြားခ်င္လို့ပါကြယ္။ အဲဒါ...'' ေၾသာ္..ကားမွတ္ တိုင္ ရွာမေတြ့လို့ ေမးခ်င္ တာထင္ပါရဲ့။ ကြ်န္မ ေရာက္ေန ေသာ လမ္းသြယ္ေလး သည္ တာေမြ အ၀ိုင္းထိပ္ ကားမွတ္တိုင္နွင့္ မေ၀း ေတာ့ပါျပီ။ ကားမွတ္ တိုင္ကို ရွာရင္း လမ္း ေပ်ာက္ေလသလား။ ''ကားမွတ္တိုင္က မ ေ၀းေတာ့ဘူးအေဒၚရဲ့။ ဒီဘက္က သြားရင္ ေရာက္မွာပဲ။ ကြ်န္မ လည္း သြားမလို့ပဲ။ လိုက္ ခဲ့ပါလား'' အမ်ိဳးသမီး၏ မ်က္ နွာတြင္ မသဲကဲြေသာ အ ျပံဳးတစ္ခ်က္ေပၚလာပါ သည္။ ''အဲဒီဘက္ မွတ္တိုင္ က မသြားဘဲ..အဲ..ဒီ ဘက္ မွတ္တိုင္က သြားမ လို့'' သူညႊန္ေသာ တစ္ ဖက္မွာ တာေမြ ေက်ာင္း ေရွ့မွတ္တိုင္ရိွေသာဘက္ ျဖစ္ပါသည္။ လမ္းမသိ ၍ ေမးတာဟု ထင္ခဲ့ ေသာ္လည္း တကယ့္တ ကယ္ေတာ့မဟုတ္ပါ လား။ သူက လမ္းကို သိ နွင့္ေနသူ။ တကယ္တမ္း သူေျပာခ်င္တာ ဘာမ်ား ပါလိမ့္။ ကြ်န္မ မ်က္ ေမွာင္မ်ား က်ံဳ႕မိေလသ လားမသိ။ အမ်ိဳးသမီး၏ မ်က္နွာတြင္ ေတာင္းပန္ တိုးလွ်ိဳလိုဟန္ေပၚလာ ပါသည္။ ''အဲဒါ လမ္းစရိတ္ ေလး နည္းနည္းေလာက္ အကူအညီေတာင္းမလို့။ ပိုက္ဆံအိတ္က်ေပ်ာက္ သြားတာနဲ့'' ''ေၾသာ္'' သည္တစ္ၾကိမ္ေတာ့ ဘာျပန္ေျပာရမည္လဲ ရုတ္တရက္ မေတြးနိုင္ ျဖစ္ကာ ကြ်န္မ နႈတ္ဆံြ့ သြားမိပါသည္။ ၾကားဖူး ေသာ ဇာတ္လမ္းမ်ားစြာ ရိွေသးသည္မဟုတ္လား။ သူတို့သည္ ဇာတ္လမ္း မ်ားကို မထပ္ေအာင္ ေျပာတတ္ၾကသည္လို့ ၾကားဖူးသည္။ ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္း ေငြေတာင္းခံ တတ္သူမ်ားကိုသာ ကြ်န္ မက ၾကံဳခဲ့ဖူးသူပင္။ မ်က္ နွာလဲႊသည့္အခါလည္းရိွ၊ ဘာမွမျဖစ္ေလာက္ပါဘူး ေလဟု ေတြးကာ ေပးျဖစ္ သည့္အခါလည္း ရိွပါေပ သည္။ ခုေတာ့ ဇာတ္ လမ္းတစ္ခုသည္ ကြ်န္မ ေရွ့ကို ေရာက္ေနျပီ။ ေတြ ေ၀ေနေသာ မ်က္နွာမူရာ ေၾကာင့္ပဲလား။ သူက စ ကားဆက္ျပန္ပါသည္။ ''မယံုလို့လား ကေလး ရဲ့။ အေဒၚက မရိိုးမသား မေျပာပါဘူး။ မညာပါ ဘူး။ တကယ္ကို အျပန္ လမ္းစရိတ္လိုေနတာပါ'' ''ေျမာက္ဒဂံုကိုေနာ္'' အခုမွပင္ ကြ်န္မ၏ အသိညဏ္က ပြင့္လင္း လာျပီ။ အလြယ္ဆံုးျဖစ္ မည့္ ေျဖရွင္းနည္းကို သိ ျပီ။ ''ကြ်န္မနဲ့ လိုက္ခဲ့ပါ ေနာ္။ အ၀ိုင္းထိပ္ မွတ္ တိုင္မွာ ေျမာက္ဒဂံုကို တိုက္ရိုက္ေရာက္တဲ့ကား ေတြရိွပါတယ္။ ကြ်န္မက ကားေပၚတင္ေပးလိုက္ ပါ့မယ္'' ''ေၾသာ္..တူမက မယံု ဘူးကိုး'' သူက စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ဟန္ျဖင့္ သက္ျပင္း ရိႈက္လ်က္ဆိုပါသည္။ ''မဟုတ္ပါဘူး။ လမ္း ၾကံဳေနတာပဲဟာ။ ဟို ဘက္မွတ္တိုင္ကေျမာက္ ဒဂံုကားမရိွဘူးထင္တာပဲ'' ''အေဒၚက နွစ္ဆင့္စီး မွာ။ ဒီဘက္ကပဲ စီးမွာ'' ေၾသာ္..ခက္ျပီ။ သူက လည္း ေလွ်ာ့မည့္ပံုမျမင္။ မရိုးသားဘူးဟု ကြ်န္မ တစ္ထစ္ခ် ေကာက္ခ်က္ ခ်လိုက္ပါသည္။ တ ကယ္တမ္း ဒုကၡေတြ့ရလို့ ကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ ကူညီရပါေစ။ သည္လိုအ မွန္အတိုင္း မေျပာတတ္ သူမ်ားကိုေတာ့ ကူညီလို စိတ္မရိွလွပါ။ လိမ္ညာ ျခင္းကို အားေပးသည္ဟု သာ ကြ်န္မ ျမင္ပါသည္။ ''လိုက္ခဲ့ပါ အေဒၚ ရယ္။ ကြ်န္မ ကားေပၚ တင္ေပးလိုက္မွာပါ'' ေနာက္ဆံုး တစ္ၾကိမ္ ဟု သေဘာထားကာ ကြ်န္မ ထပ္ေျပာမိပါ သည္။ သူ့မ်က္နွာေပၚ တြင္ စိတ္မေကာင္းဟန္ စြက္ေသာ အျပံဳးက ေပၚ လာျပန္ပါသည္။ ''ေၾသာ္..အေဒၚ့ကို မယံုဘူးေနာ္။ တကယ္ ဒီဘက္မွတ္တိုင္က စီးရ မွာမို့လို့ပါ'' အင္းေလ..ျပီးတာပဲ။ ကြ်န္မ ေက်ာခိုင္းလွည့္ ထြက္ခဲ့ပါသည္။ သူက ထပ္ေခၚေသးသည္ကို ၾကားရ၏။ လွည့္မၾကည့္ လိုေတာ့ျပီ။ ဘာေၾကာင့္ မ်ား အမွန္အတိုင္းမေျပာ နိုင္ရတာပါလိမ့္။ ၀တ္ပံု စားပံုကျဖင့္ ထင္ရက္စ ရာမရိွပါ။ သပ္ရပ္ေသာ ဟန္ပန္ကိုပင္ ျပန္ျမင္ ေယာင္လာပါသည္။ ပြင့္ လင္းရိုးသားသည္ဟု ျမင္ ရေသာ မ်က္နွာ။ ကြ်န္မ ေျခလွမ္းမ်ားကို ျဗဳန္းက နဲ ရပ္တန့္ကာ ေနာက္ ေက်ာဘက္သို့ လွည့္ ၾကည့္မိသည္။ သူ့ကို ေတာ့ ခပ္ေအးေအးပင္ ဆက္ေလွ်ာက္ကာ ပတ္ ၀န္းက်င္ကလူမ်ားကို စ ကားဆိုရန္ စူးစမ္းေနဟန္ ကို ျမင္ရပါသည္။ တ တကယ္ပင္ အကူအညီ လိုေနသည္ကို ရိုးရိုးသား သားေျပာျပေနတာလား။ အမွန္အတိုင္း ေျပာ ေနတာဆို ကြ်န္မ မ်က္ နွာလဲႊခဲ့ျခင္းသည္ မွားယြင္းရာေရာက္ေနျပီ။ ေငြကလည္းဘယ္ေလာက္ မွ ေပးရမွာမဟုတ္ပါဘဲ။ ေျခလွမ္းမ်ားကို ေနာက္ ျပန္လွည့္ရန္ ျပင္လိုက္ ခိ်န္မွာပင္ သူသည္ လူ တစ္ဦးနွင့္ စကားစေန ျပန္သည္ကို ေတြ့ရပါ သည္။ ဒါနွင့္ပင္မ်က္နွာ တကယ္လဲႊခဲ့ရေတာ့သည္။ ကူညီလိုသူေတြ့ေလာက္ ပါရဲ့။ သို့ေသာ္ လိုင္းကား ေပၚေရာက္သည္အထိ ပင္ ကူညီသင့္လ်က္နွင့္ မကူညီမိခဲ့တာလားဟု ေတြးဆဲ။ လိမ္ညာတာမ ဟုတ္ဘဲ တကယ္အကူ အညီေတာင္းခဲ့တာမ်ား လား။ အေတြးမ်ားစြာ ရႈပ္ ေထြးလ်က္ စိတ္ထဲ မ ရွင္းလင္းလွသည္လို အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ေဒၚေလးတို့ကို ေျပာျပ မိျပန္သည္။ ေဒၚေလးက စကားဆံုးသည္နွင့္ ဟက္ ဟက္ပက္ပက္ပင္ ရယ္ ေမာပါသည္။ ''ညည္းကလည္း ရန္ ကုန္ကို မေန့တစ္ေန့က ေရာက္လာတာက်ေနတာ ပဲ။ ဒီလို ဇာတ္လမ္းမ်ိဳး ေတြက မဆန္းေတာ့ဘူး ဟဲ့။ ဖိနပ္အျပတ္ၾကီး စီး ျပီး ဖိနပ္ျပတ္လို့ပါလို့ အ ကူအညီေတာင္းတာမ်ိဳး၊ ေဈးဗန္းေမွာက္က်တယ္ ဆိုတာမ်ိဳးစံုလို့ပဲ။ ေဆး လာကုရင္း နယ္ျပန္ဖို့ လမ္းစရိတ္ျပတ္သြားတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးလည္း ရိွေသး တယ္။ စံုလို့..စံုလို့ေဟ့'' ဟု ရယ္ရယ္ေမာေမာ ဆို ပါသည္။ ကြ်န္မသည္ ေဒၚ ေလးေျပာမွပင္ စိတ္ထဲ မတင္မက်နွင့္ စိတ္မ ေကာင္းသလို အျပစ္မ ကင္းသလို ခံစားရ သည္ကို ေမ့ေဖ်ာက္နိုင္ လာပါသည္။ နို့မို့ဆို ရိုးသားဟန္စြက္ေသာျဖဴျဖဴျပည့္ျပည့္ မ်က္ နွာတစ္ခုကို ျမင္ေယာင္ ျမဲျဖစ္ရဦးမည္။ ''ငါေတာ့ အခု ဘယ္ သူပဲ ဒီလို ဇာတ္လမ္း ဆင္ဆင္ လွည့္မၾကည့္ပါ ဘူးကြယ္။ အရင္ကေတာ့ ဒီလို ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ လမ္းေဘးမွာ နာနတ္သီး ေတြ ေမွာက္က်လို့ဆိုျပီး ဗန္းကေလးကိုင္လို့ ငိုေန တဲ့ကေလးလည္း သနား ျပီး မရိွရိွတဲ့ၾကားက ေပး ဖူးတယ္။ ကားေပၚမွာစာ ေတြလိုက္ေ၀တဲ့ကေလး ေတြလည္း သနားျပီး အ ေၾကြေလးရိွတာထုတ္ေပး တယ္။ အားလံုးကို သ နားေနေတာ့တာပဲ။ အခု ေတာ့လည္း ဇာတ္လမ္း ေတြၾကားရဖန္မ်ားေတာ့ စိတ္ရႈပ္လာတာပဲဟဲ့။ အ ထူးသျဖင့္ေတာ့ ငါ့လာ လိမ္တယ္ထင္ရင္ လွည့္ ကိုမၾကည့္ခ်င္ေတာ့တာ''ဟု ေဒၚေလးက စကားဆက္ ပါသည္။ ကြ်န္မကေတာ့ ကား မွတ္တိုင္မ်ားတြင္ ေတြ့ရ တတ္ေသာ ကေလးငယ္ မ်ားကို ျမင္ေယာင္ေနပါ သည္။ သူတို့က ထမင္း ဖိုးေလးပါဟု ဆိုစဥ္တြင္ ကြ်န္မ၌ ကိုယ့္ထမင္းတစ္ နပ္စာဖိုးထက္ နည္းနည္း မွ်သာ ပါသည့္အခိုက္နွင့္ ၾကံဳလွ်င္ ဘာကိုမွန္းမသိ အားနာကာေနသည္။ ညစ္ေထးေထး မ်က္နွာ ေလးမ်ားတြင္ မ်က္လံုး မ်ားက ကီ်းကန္းေတာင္း ေမွာက္ျဖစ္ရသည္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္သည္။ သို့ေသာ္ ကြ်န္မ ဘာမ်ား တတ္နိုင္ပါမည္နည္း။ တစ္ခါတေလတြင္ ေတာ့ စားေသာက္ေန ခိုက္ အနားလာရပ္သည့္ အခါ၊ ဗိုက္ကေလးဆာ လို့ပါဟုဆိုလာသည့္အ ခါ စိတ္တိုေတာင္းခ်င္ သည္။ ကေလးက ဗိုက္ ဆာေနလို့ပါဟု ကေလး ျပကာေျပာတတ္ေသာ မိန္းမမ်ားကို ျမင္ရလွ်င္ ဘာျပန္ေျပာရမည္မသိ။ လက္တို့ကာ မေပးမခ်င္း အနားမွာရစ္သီေနတတ္ ေသာ ကေလးတို့ကို ျမင္ ရလွ်င္ သနားေသာ္လည္း စိတ္ရႈပ္လာတတ္သည္။ သြားပါဦးဟု ဆိုရလွ်င္ လည္း အားနာေနျပန္ သည္။ သည္ေနာက္ပိုင္းမွာ ေတာ့လည္း အခက္အခဲ ၾကံဳရဟန္ အကူအညီ ေတာင္းတတ္လာတာေတြ ကို နည္းလမ္းတစ္သြယ္ ေျပာင္းသလို ေတြ့လာရ ပါသည္။ ဇာတ္လမ္းဆင္ သည္ဟု စိတ္မွာထင္ျမဲ ျဖစ္ေသာ္လည္း အမူအ ရာက ပီျပင္လွေလရာအ ခါမ်ားစြာ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ လာရသည္။ ေပးမိသည့္ အခါလည္းရိွ၊ မေပးဘဲ မ်က္နွာလဲႊေနသည့္အ ခါလည္း ရိွပါေပသည္။ ဘာကိုမွန္းမသိ အျပစ္ ဆိုခ်င္သလို စိတ္မသက္ မသာလည္းျဖစ္ရျမဲ။ လူေနမႈဘ၀အတြက္ ခက္ခဲပင္ပန္းျခင္းသည္ လိမ္ညာတတ္ေစရန္ဖန္တီး ေပးေသာ ေနာက္ခံအ ေၾကာင္းတရားလား။ လူ တို့၏ ရိုးသားျခင္းကို ဆင္းရဲပင္ပန္းျခင္းက ဖ်က္ဆီးနိုင္သလား။ ကြ်န္မ မေတြးတတ္ပါ။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေတာ့ ဇာတ္လမ္းမ်ားကို တစ္ေယာက္ေျပာလွ်င္ တစ္မ်ိဳး ၾကားရျမဲ။ ဇာတ္ လမ္းမ်ားက ခပ္ဆင္ ဆင္။ အမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသမီး၊ ကေလး စသည္ ျဖင့္ ဇာတ္ေကာင္တို့သာ ေျပာင္းသြားၾကသည္။ သူ တို့ေျပာတတ္ေသာ ဇာတ္ လမ္းတို့သည္ ရင္နာဖြယ္ အတိျပီးေနတတ္သည္။ ၾကာေတာ့လည္း ကြ်န္မ မွာ သံသယစိတ္မ်ားလာ ပါေတာ့သည္။ တစ္ရက္မွာေတာ့ ည ေနခင္း ကြ်န္မရံုးက ျပန္ ေရာက္လွ်င္ ေဒၚေလးက မနက္တုန္းကေပါ့ဟု စကားစပါသည္။ ''မိန္းမတစ္ေယာက္ ဟယ္ ကေလးေလး ပိုး လို့။ ကေလးေနမေကာင္း လို့ ေဆးရံုမွာ ျပခ်င္တာ တဲ့။ လမ္းစရိတ္ေလး နည္းနည္းေလာက္ ကူညီ ပါတဲ့။ သားအမိေလး ၾကည့္ေတာ့ သနားစရာ။ ဒါနဲ့ပဲ ကူညီလိုက္ပါမယ္ ေလဆိုျပီး'' ''ေဒၚေလးဟာက တ ကယ္ေနမေကာင္းတာ ဟုတ္လို့လား''ဟု ကြ်န္မ က စကားျဖတ္ေမးလိုက္ ပါသည္။ ''ငါလည္း ေတြးမိတာ ေပါ့။ ကေလးကို စမ္း ၾကည့္ေတာ့ ကိုယ္က ေတာ္ေတာ္ကို ပူေနတာ ဟဲဲ့။ ဒါေပမယ့္ လက္ထဲ ကို ေငြထည့္မေပးလိုက္ ဘူး။ လမ္းထိပ္ထြက္ျပီး ဦးကိုၾကီး တကၠစီေပၚ တင္ေပးလိုက္ရတယ္။ ဦးကိုၾကီး လက္ထဲကိုပဲ တကၠစီခ တစ္ခါတည္း ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ကိုယ္လည္း ကူညီရတာ စိတ္သန့္သြားတာေပါ့''ဟု ေဒၚေလးက အရယ္တစ္ ၀က္နွင့္ ဆို၏။ သည္လိုဆိုေတာ့ လည္း ေဒၚေလး အစီအ စဥ္က ဟုတ္လို့ပါလားဟု ကြ်န္မေတြးလိုက္ပါသည္။ ဦးကိုၾကီးဆိုတာကလည္း ေဒၚေလးတို့ လမ္းထဲမွာ ပင္ ေနသူ။ ျဖစ္ရပ္က လည္း ခပ္ရိုးရိုးပါပဲ။ အမွန္တကယ္ အကူအ ညီလိုအပ္၍ အကူအညီ ေတာင္းသူမ်ားလည္း ရိွမည္။ သည္လိုဆိုေတာ့ လည္း ကူညီသူေရာ အ ကူအညီေတာင္းသူေရာ နွစ္ဦးနွစ္ဖက္ အဆင္ေျပ တာပဲေပါ့။ သာမန္ကာလံွ်ကာ နားေထာင္ျပီးစီးသြားခဲ့ ေသာ ဇာတ္လမ္းသည္ တစ္နံနက္ခင္းမွာေတာ့ တစ္ေက်ာ့ျပန္နိုးထလာ ျပန္ပါသည္။
အဲသည္နံနက္ခင္း က လမ္းထဲမွ ေဈးက ေလးဆီ ကြ်န္မတို့ သြား ေနခိုက္ ေဒၚေလး နာ မည္ကို ေခၚ၍ နႈတ္ ဆက္သံတစ္ခုက ေပၚ ထြက္လာပါသည္။ လွမ္း ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဦးကိုၾကီးပါေပ။ သူသည္ ကြ်န္မတို့ရိွရာ လမ္း ဘက္ျခမ္းကို ကူးလာပါ သည္။ ''ေဒၚထားထား ဟို တစ္ေန့က တကၠစီငွား ေပးတဲ့ အမ်ိဳးသမီး မွတ္ မိေသးရဲ့လား'' ''မွတ္မိပါတယ္။ ဘာ ျဖစ္လို့တုန္း။ ကေလးက ေတာ္ေတာ္ပဲ အေျခအေန မေကာင္းဘူးလား'' ''ကေလးက တကယ္ ေနမေကာင္းတာပါ။ ႏြမ္း ေနတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေဆးရံုေတာ့ မေရာက္ လိုက္ပါဘူး'' ''ဘာရယ္..'' ေဒၚေလးပင္မက ကြ်န္မမွာလည္း အံ့အား တသင့္ျဖစ္သြားရသည္။ သူ ဆက္ေျပာမည့္စကား ကိုလည္း စိတ္ေစာေနမိ ၾကသည္။ ''လမ္းမၾကီးေပၚ လည္းေရာက္ေရာ ဦး ေလးရယ္တဲ့။ ေဆးရံုမပို့ ပါနဲ့တဲ့။ ဒီမွာပဲရပ္ေပးျပီး ကြ်န္မကို ကားခထဲက နည္းနည္းမွ်ပါလားတဲ့'' ဦးကိုၾကီးက တစ္ ခ်က္မွ် ရယ္ေမာလိုက္ပါ သည္။ ''က်ဳပ္လည္း ကေလး က ေနမွမေကာင္းတာ သြားမွေပါ့လို့ ေျပာရ တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘာ ေျပာတယ္မွတ္လဲ။ ကြ်န္ မတို့ရပ္ကြက္ထဲတင္ စပ္ ေဆးေလး ၀ယ္တိုက္ လိုက္ပါမယ္တဲ့။ ပိုက္ဆံ ေလးသာ နည္းနည္းခဲြ ေပးပါ၊ တစ္ေယာက္တစ္ ၀က္ျဖစ္ျဖစ္ ယူၾကတာ ေပါ့တဲ့။ ကေလးကို မုန့္ေလး ဘာေလးေကြ်း ခ်င္ေသးတာတဲ့။ ေကာင္း ေရာ။ ဒီေတာ့ က်ဳပ္ လည္း ဘယ္ေနနိုင္မလဲ။ ကားရပ္ေပးရတာေပါ့။ ကဲ မယ္မင္းႀကီးမရယ္။ ခဲြမေနနဲ့။ အားလံုးသာ ယူသြားေပေတာ့ဆိုျပီး နွစ္ေထာင္လံုးေပးလိုက္ တယ္။ ဒါနဲ့မ်ား ညည္း ေဆးရံုသြားမယ္ေျပာေန ရေသးသလားဆိုေတာ့ ဒီ လို တကၠစီေပၚ တင္ေပး မယ္မွ မထင္ဘဲတဲ့ ေဒၚ ထားထားေရ ျဖစ္ပံုက'' ''ေဟာ့ေတာ္'' ေဒၚေလးနႈတ္က အာ ေမဋိတ္သံ ထြက္က်လာ သည္။ ဦးကိုၾကီးကေတာ့ တဟားဟားရယ္ေမာ လ်က္။ သည္ခဏမွာေတာ့ ကြ်န္မ စိတ္ထဲ အားနာသ လို ရိွရသည္မွာ ေဒၚေလး ၏ မ်က္နွာတြင္ ျပီးခဲ့ သည့္တစ္ရက္ဆီတုန္းက ေတြ့ခဲ့ဖူးေသာ ပီတိမ်ား ကိုသာျဖစ္ပါသည္။
+စံပယ္ျဖဴနု +
the Ladies ဂ်ာနယ္ (ေမလ ၂၀၁၂ခုႏွစ္)
No comments:
Post a Comment