Posted by ေရႊအိမ္စည္
Posted by ေရႊအိမ္စည္
Thursday, October 17, 2013
--နာဖ်ားညေန--
>
ေကာင္းကင္ကို ေမာ့မၾကည့္ျဖစ္တာ ၾကာခဲ့ျပီ။
ဒီေန႔ေတာ့ ဟိုးးအေ၀းက မိုးေကာင္းကင္ၾကီးထက္ ကိုယ္ ေမာ့ၾကည့္ေနမိတယ္...။
မုန္တိုင္းစဲလ ရက္ကာလမ်ားရဲ႕ထံုးစံ တိမ္စိုင္တိမ္လိပ္ေတြက ဟို သည္ ေရြ႔လို႔......။
တိမ္ေတြကို ေငးစိုက္ၾကည့္ရင္း တိမ္စိုင္ေတြရဲ႕ သ႑ာန္ဟာ ကိုယ့္ အတြက္ အရိပ္အေယာင္ေတြ ထင္ဟပ္လာတယ္။
ဘယ္သူေျပာသလဲ...ကိုယ္ ခ်စ္တဲ့သူေတြဟာ ကိုယ့္ အနားမွာ မရွိဘူးလို႔....။ ဟိုးး မွာ ကိုကို က ၾကည္ၾကည္လင္လင္ျပံဳးရယ္ေနတယ္။ အလင္းေတြက တဖ်ပ္ဖ်ပ္....ေလတိုးသံ ခပ္သဲ့သဲ့နဲ႔အတူ `ညီမေလး´ ေခၚသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္...။
ဘယ္သူေျပာသလဲ.......ကိုကို ဟာ ကိုယ္ နဲ႔ အေ၀းၾကီးလို႔...တစ္ေျမတည္း တစ္ျမိဳ႕နယ္ထဲမွာ သူ ရွိေနတယ္။ အရင္လို ရန္ကုန္ေျမကို ကိုယ္ ေရာက္ေနတာ သူ မသိမဟုတ္ဘူး။ အခု သူ သိေနျပီ။ ညီမေလး ေရ........ တဲ့....။ ခ်ိဳသာျမဲ ကိုကို႔ အသံက ဟိုးးး လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္္ေက်ာ္ကလို ခ်စ္ခင္မႈေတြ လႊမ္းျခံဳေနျမဲ..။
အိမ္ေနာက္ဘက္မွာ တသြင္သြင္စီးေနတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးေတြ ရွိတယ္။ ကိုယ္ တို႔ ေမာင္ႏွစ္မေတြ ခူးဆြတ္စားခဲ့တဲ့ မာလကာပင္ေတြ တစ္ျခံလံုးေမႊးပ်ံ႕ေနေအာင္ရွိတယ္။ ကိုကို က ဂစ္တာတီးတဲ့အခါ ညီမေလးက သီခ်င္းေလး မပီကလာဆို....ဟင့္အင္း ေလွစီးခ်င္ေသးတယ္ ကိုကို ရဲ႕..`
ငါး အရိုး ထြင္ေပးမယ္ ညီမေလး´ .....`ကိုကို အိမ္ျပန္ေနာက္က်တယ္ ေမေမ ဆူေနျပီ´....... `သမီး ပထမ ရတယ္ ကိုကို´ .........`ဟို ေကာင္မေလးကို သမီး မေခၚဘူး ကိုကိုရဲ႕´......... `ညီမေလး စြန္လႊတ္မလား´.......... `စြန္ေလးေတြ ေအာက္ျပဳတ္က်လာရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲဟင္´.........
တိမ္ေတြဟာ ေလတစ္ခ်က္လူးအလြန္႔ ကိုကို႔ ကို ဆြဲေခၚေခ်မြသြားတယ္။ ေငးၾကည့္ေနဆဲ ကိုကို႔ အျပံဳးက ေလ ရဲ႕ အေ၀ွ႕မွာ မဲ့သလို ပ်က္ျပယ္.......။
အရိပ္ေတြ လူးလြန္႔လာျပန္တယ္။ ဟင့္အင္း ...သူတို႔ကို ကိုယ္ မလိုခ်င္ဘူး...။
`မ´
သြားပါ ....ေလေတြရယ္...ဒီ ပံုရိပ္ေတြကို ေခၚေဆာင္သြားပါ။ ေလျပင္းတစ္ခ်က္နဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းျဖိဳဖ်က္ေပးလွည့္ပါ..။
ေလၾကမ္းဟာ ကိုယ့္ အလိုကို လိုက္သလိုမ်ိဳး ေ၀့ခနဲ တစ္ခ်က္ တိမ္စိုင္ေတြ ျပိဳပ်က္သြားျပန္တယ္။
သံစဥ္ေလးတစ္ခုကို တိုးဖ်ဖ် ၾကားလိုက္ရတယ္...။
ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္တဲ့ သံစဥ္ဟာ ကိုယ့္ ရင္ကို ေႏြးေထြးလႊမ္းျခံဳ...ကိုယ္ ညင္ညင္သာသာေလးျပံဳးမိပါတယ္...။
တိမ္စိုင္ဟာ မပီျပင္ဘူး..၀ုိးတ၀ါးႏိုင္လွရဲ႕....ဒါေပမယ့္
ကိုယ္ ေအးခ်မ္းၾကည္လင္စြာေငးစိုက္ၾကည့္မိတယ္။
ကိုယ္ ခ်စ္တဲ့ တိမ္ျဖဴဟာ ဂီတသံစဥ္တစ္ခုကို ေအးခ်မး္စြာ ရြတ္ဆိုလို႔....။
ကမၻာေလာက....လူ႔ပတ္၀န္းက်င္ကို ျမင္တဲ့ ကိုယ့္ အျမင္ေတြဟာ တစစ ေအးခ်မ္းျငိမ္သက္လာတယ္...။ တိမ္ျဖဴေလးဟာ သူ႔ အလုပ္ သူ လုပ္ေနတာပါပဲ...။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ေတာ့ ကိုယ့္ဘက္ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လို႔...။
ကိုယ္ တစ္စံုတစ္ခုျပန္ေျပာမိသလား..ျပန္မေျပာမိဘူးလား...။ ေသခ်ာစြာ မသဲကြဲဘူး..။
ေသခ်ာလြန္းေနမွာက ကိုယ္ ေအးခ်မ္းစြာတိ္တ္ဆိတ္ေနေပးေနခဲ့မွာကိုပဲ...။
ေလေျပဟာ ခပ္သဲ့သဲ့ တိုက္ခတ္ျပန္တယ္...။
တိမ္စိုင္ေတြ ဟို သည္ ျဖည္းညင္းစြာ ေရြ႔လ်ားလို႔.....။
ဖ်တ္ခနဲ ပိတ္လိုက္မိတဲ့ မ်က္လႊာအစံုမွာ မ်က္ရည္တစ္စက္လြင့္စင္သြားတယ္...။
Posted by ေရႊအိမ္စည္
ေကာင္းကင္ကို ေမာ့မၾကည့္ျဖစ္တာ ၾကာခဲ့ျပီ။
ဒီေန႔ေတာ့ ဟိုးးအေ၀းက မိုးေကာင္းကင္ၾကီးထက္ ကိုယ္ ေမာ့ၾကည့္ေနမိတယ္...။
မုန္တိုင္းစဲလ ရက္ကာလမ်ားရဲ႕ထံုးစံ တိမ္စိုင္တိမ္လိပ္ေတြက ဟို သည္ ေရြ႔လို႔......။
တိမ္ေတြကို ေငးစိုက္ၾကည့္ရင္း တိမ္စိုင္ေတြရဲ႕ သ႑ာန္ဟာ ကိုယ့္ အတြက္ အရိပ္အေယာင္ေတြ ထင္ဟပ္လာတယ္။
ဘယ္သူေျပာသလဲ...ကိုယ္ ခ်စ္တဲ့သူေတြဟာ ကိုယ့္ အနားမွာ မရွိဘူးလို႔....။ ဟိုးး မွာ ကိုကို က ၾကည္ၾကည္လင္လင္ျပံဳးရယ္ေနတယ္။ အလင္းေတြက တဖ်ပ္ဖ်ပ္....ေလတိုးသံ ခပ္သဲ့သဲ့နဲ႔အတူ `ညီမေလး´ ေခၚသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္...။
ဘယ္သူေျပာသလဲ.......ကိုကို ဟာ ကိုယ္ နဲ႔ အေ၀းၾကီးလို႔...တစ္ေျမတည္း တစ္ျမိဳ႕နယ္ထဲမွာ သူ ရွိေနတယ္။ အရင္လို ရန္ကုန္ေျမကို ကိုယ္ ေရာက္ေနတာ သူ မသိမဟုတ္ဘူး။ အခု သူ သိေနျပီ။ ညီမေလး ေရ........ တဲ့....။ ခ်ိဳသာျမဲ ကိုကို႔ အသံက ဟိုးးး လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္္ေက်ာ္ကလို ခ်စ္ခင္မႈေတြ လႊမ္းျခံဳေနျမဲ..။
အိမ္ေနာက္ဘက္မွာ တသြင္သြင္စီးေနတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးေတြ ရွိတယ္။ ကိုယ္ တို႔ ေမာင္ႏွစ္မေတြ ခူးဆြတ္စားခဲ့တဲ့ မာလကာပင္ေတြ တစ္ျခံလံုးေမႊးပ်ံ႕ေနေအာင္ရွိတယ္။ ကိုကို က ဂစ္တာတီးတဲ့အခါ ညီမေလးက သီခ်င္းေလး မပီကလာဆို....ဟင့္အင္း ေလွစီးခ်င္ေသးတယ္ ကိုကို ရဲ႕..`
ငါး အရိုး ထြင္ေပးမယ္ ညီမေလး´ .....`ကိုကို အိမ္ျပန္ေနာက္က်တယ္ ေမေမ ဆူေနျပီ´....... `သမီး ပထမ ရတယ္ ကိုကို´ .........`ဟို ေကာင္မေလးကို သမီး မေခၚဘူး ကိုကိုရဲ႕´......... `ညီမေလး စြန္လႊတ္မလား´.......... `စြန္ေလးေတြ ေအာက္ျပဳတ္က်လာရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲဟင္´.........
တိမ္ေတြဟာ ေလတစ္ခ်က္လူးအလြန္႔ ကိုကို႔ ကို ဆြဲေခၚေခ်မြသြားတယ္။ ေငးၾကည့္ေနဆဲ ကိုကို႔ အျပံဳးက ေလ ရဲ႕ အေ၀ွ႕မွာ မဲ့သလို ပ်က္ျပယ္.......။
အရိပ္ေတြ လူးလြန္႔လာျပန္တယ္။ ဟင့္အင္း ...သူတို႔ကို ကိုယ္ မလိုခ်င္ဘူး...။
`မ´
သြားပါ ....ေလေတြရယ္...ဒီ ပံုရိပ္ေတြကို ေခၚေဆာင္သြားပါ။ ေလျပင္းတစ္ခ်က္နဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းျဖိဳဖ်က္ေပးလွည့္ပါ..။
ေလၾကမ္းဟာ ကိုယ့္ အလိုကို လိုက္သလိုမ်ိဳး ေ၀့ခနဲ တစ္ခ်က္ တိမ္စိုင္ေတြ ျပိဳပ်က္သြားျပန္တယ္။
သံစဥ္ေလးတစ္ခုကို တိုးဖ်ဖ် ၾကားလိုက္ရတယ္...။
ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္တဲ့ သံစဥ္ဟာ ကိုယ့္ ရင္ကို ေႏြးေထြးလႊမ္းျခံဳ...ကိုယ္ ညင္ညင္သာသာေလးျပံဳးမိပါတယ္...။
တိမ္စိုင္ဟာ မပီျပင္ဘူး..၀ုိးတ၀ါးႏိုင္လွရဲ႕....ဒါေပမယ့္
ကိုယ္ ေအးခ်မ္းၾကည္လင္စြာေငးစိုက္ၾကည့္မိတယ္။
ကိုယ္ ခ်စ္တဲ့ တိမ္ျဖဴဟာ ဂီတသံစဥ္တစ္ခုကို ေအးခ်မး္စြာ ရြတ္ဆိုလို႔....။
ကမၻာေလာက....လူ႔ပတ္၀န္းက်င္ကို ျမင္တဲ့ ကိုယ့္ အျမင္ေတြဟာ တစစ ေအးခ်မ္းျငိမ္သက္လာတယ္...။ တိမ္ျဖဴေလးဟာ သူ႔ အလုပ္ သူ လုပ္ေနတာပါပဲ...။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ေတာ့ ကိုယ့္ဘက္ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လို႔...။
ကိုယ္ တစ္စံုတစ္ခုျပန္ေျပာမိသလား..ျပန္မေျပာမိဘူးလား...။ ေသခ်ာစြာ မသဲကြဲဘူး..။
ေသခ်ာလြန္းေနမွာက ကိုယ္ ေအးခ်မ္းစြာတိ္တ္ဆိတ္ေနေပးေနခဲ့မွာကိုပဲ...။
ေလေျပဟာ ခပ္သဲ့သဲ့ တိုက္ခတ္ျပန္တယ္...။
တိမ္စိုင္ေတြ ဟို သည္ ျဖည္းညင္းစြာ ေရြ႔လ်ားလို႔.....။
ဖ်တ္ခနဲ ပိတ္လိုက္မိတဲ့ မ်က္လႊာအစံုမွာ မ်က္ရည္တစ္စက္လြင့္စင္သြားတယ္...။
Posted by ေရႊအိမ္စည္
Posted by ေရႊအိမ္စည္
Posted by ေရႊအိမ္စည္
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment