တစ္ေန႔မွာ ပေလတိုက ဆရာျဖစ္သူ ဆိုကေရးတီးကို “လက္ထပ္ျခင္း” ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ေမးျပန္တယ္။ ဒီအခါ ဆိုကေရးတီးက ပေလတိုကို ထင္းရွဴးေတာထဲ ေနာက္ျပန္မလွည့္တမ္း တစ္ေခါက္သြားေစၿပီး သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ခရစ္စမတ္အတြက္ အသုံးျပဳဖို႔ အေကာင္းဆုံး ထင္းရွဴးပင္ တစ္ပင္ကို ယူေစခဲ့တယ္။ သင္ခန္းစာတစ္ခါ ရခ့ဲဖူးတဲ့ ပေလတိုက ဒီတစ္ႀကိမ္မွာ အမွားအယြင္းမရွိေအာင္ ယုံၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔ ထင္းရွဴးေတာထဲ ၀င္ခဲ့တယ္။ ေန႔တစ္၀က္ေရာက္ေတာ့ အရြက္က်ဳိးတိုးက်ဲတဲနဲ႔ ပင္စည္ေျဖာင့္တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ ထင္းရွဴးပင္တစ္ပင္ကို ႏြမ္းနယ္ေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ သူထမ္းၿပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။ “ဒါက အေကာင္းဆုံး ထင္းရွဴးပင္လား” လို႔ ဆိုကေရးတီးက ေမးေတာ့ “တစ္ပင္တည္းယူခဲ့ရမယ္ဆိုလို႔ အေကာင္းဆုံးကို ေတြ႕လိုေတြ႕ျငား လိုက္ရွာရင္း မဆိုးဘူးလို႔ထင္တဲ့ အပင္တစ္ပင္ကိုေတြ႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့မွာ အခ်ိန္ေရာ၊ အင္အားပါ ကုန္ခမ္းေနတာကို သတိျပဳမိလိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေကာင္းဆုံးလား ဘာလားဆိုတာကို ဂရုမစိုက္ေတာ့ပဲ ယူျပန္လာခဲ့တာပါ” လို႔ ျပန္ေျပာေတာ့ ဆိုကေရးတီးက “အဲ့ဒါ လက္ထပ္ျခင္း” ပဲလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
တစ္ေန႔မွာ ပေလတိုက ဆရာ ဆိုကေရးတီးကို “တိတ္တိတ္ပုန္း” ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ေမးလာျပန္သတဲ့။ ဒီတစ္ခါမွာ ဆိုကေရးတီးက ပေလတိုကို ေတာထဲတစ္ေခါက္ လမ္းေလွ်ာက္ေစခဲ့တယ္။ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ေစၿပီး သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အလွဆုံး ပန္းတစ္ပြင့္ကို ေရြးခူးၿပီး ယူခဲ့ဖို႔ မွာလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ ပေလတိုက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယုံၾကည္မႈနဲ႔ ထြက္လာခဲ့ျပန္တာေပါ့။ ၂ နာရီ နီးပါးၾကာေတာ့ စိတ္မသက္မသာနဲ႔ အေရာင္စုံၿပီး အနည္းငယ္ ညိွဳးႏြမ္းေနတဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္ကို ယူေဆာင္ခဲ့တယ္။ “ဒါက အလွဆုံး ပန္းလား” လို႔ ဆိုကေရးတီးက ေမးေတာ့ “၂နာရီနီးပါး ကၽြန္ေတာ္လိုက္ရွာေတာ့ အလွဆုံးလို႔ ထင္ရတဲ့ ဒီပန္းကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ၿပီး ခူးလာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အျပန္လမ္းမွာ ပန္းက တစ္ျဖည္းျဖည္း ညွဳိးႏြမ္းသြားခဲ့တာပါပဲ” လို႔ ပေလတိုကေျပာေတာ့ ဆရာျဖစ္သူ ဆိုကေရးတီးက “အဲ့ဒါ တိတ္တိတ္ပုန္း” လို႔ေျပာလိုက္သတဲ့။
+ညေလးခ်ဳိ +
တစ္ေန႔မွာ ပေလတိုက ဆရာျဖစ္သူ ဆိုကေရးတီးကို “လက္ထပ္ျခင္း” ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ေမးျပန္တယ္။ ဒီအခါ ဆိုကေရးတီးက ပေလတိုကို ထင္းရွဴးေတာထဲ ေနာက္ျပန္မလွည့္တမ္း တစ္ေခါက္သြားေစၿပီး သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ခရစ္စမတ္အတြက္ အသုံးျပဳဖို႔ အေကာင္းဆုံး ထင္းရွဴးပင္ တစ္ပင္ကို ယူေစခဲ့တယ္။ သင္ခန္းစာတစ္ခါ ရခ့ဲဖူးတဲ့ ပေလတိုက ဒီတစ္ႀကိမ္မွာ အမွားအယြင္းမရွိေအာင္ ယုံၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔ ထင္းရွဴးေတာထဲ ၀င္ခဲ့တယ္။ ေန႔တစ္၀က္ေရာက္ေတာ့ အရြက္က်ဳိးတိုးက်ဲတဲနဲ႔ ပင္စည္ေျဖာင့္တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ ထင္းရွဴးပင္တစ္ပင္ကို ႏြမ္းနယ္ေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ သူထမ္းၿပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။ “ဒါက အေကာင္းဆုံး ထင္းရွဴးပင္လား” လို႔ ဆိုကေရးတီးက ေမးေတာ့ “တစ္ပင္တည္းယူခဲ့ရမယ္ဆိုလို႔ အေကာင္းဆုံးကို ေတြ႕လိုေတြ႕ျငား လိုက္ရွာရင္း မဆိုးဘူးလို႔ထင္တဲ့ အပင္တစ္ပင္ကိုေတြ႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့မွာ အခ်ိန္ေရာ၊ အင္အားပါ ကုန္ခမ္းေနတာကို သတိျပဳမိလိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေကာင္းဆုံးလား ဘာလားဆိုတာကို ဂရုမစိုက္ေတာ့ပဲ ယူျပန္လာခဲ့တာပါ” လို႔ ျပန္ေျပာေတာ့ ဆိုကေရးတီးက “အဲ့ဒါ လက္ထပ္ျခင္း” ပဲလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
တစ္ေန႔မွာ ပေလတိုက ဆရာ ဆိုကေရးတီးကို “တိတ္တိတ္ပုန္း” ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ေမးလာျပန္သတဲ့။ ဒီတစ္ခါမွာ ဆိုကေရးတီးက ပေလတိုကို ေတာထဲတစ္ေခါက္ လမ္းေလွ်ာက္ေစခဲ့တယ္။ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ေစၿပီး သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အလွဆုံး ပန္းတစ္ပြင့္ကို ေရြးခူးၿပီး ယူခဲ့ဖို႔ မွာလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ ပေလတိုက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယုံၾကည္မႈနဲ႔ ထြက္လာခဲ့ျပန္တာေပါ့။ ၂ နာရီ နီးပါးၾကာေတာ့ စိတ္မသက္မသာနဲ႔ အေရာင္စုံၿပီး အနည္းငယ္ ညိွဳးႏြမ္းေနတဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္ကို ယူေဆာင္ခဲ့တယ္။ “ဒါက အလွဆုံး ပန္းလား” လို႔ ဆိုကေရးတီးက ေမးေတာ့ “၂နာရီနီးပါး ကၽြန္ေတာ္လိုက္ရွာေတာ့ အလွဆုံးလို႔ ထင္ရတဲ့ ဒီပန္းကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ၿပီး ခူးလာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အျပန္လမ္းမွာ ပန္းက တစ္ျဖည္းျဖည္း ညွဳိးႏြမ္းသြားခဲ့တာပါပဲ” လို႔ ပေလတိုကေျပာေတာ့ ဆရာျဖစ္သူ ဆိုကေရးတီးက “အဲ့ဒါ တိတ္တိတ္ပုန္း” လို႔ေျပာလိုက္သတဲ့။
+ညေလးခ်ဳိ +
No comments:
Post a Comment